Ik ben Journée Wilfried , en gebruik soms ook wel de schuilnaam PAPOUM.
Ik ben een man en woon in LANDEN (België) en mijn beroep is gepensioneerde , slapen, goed eten en drinken..
Ik ben geboren op 04/06/1944 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielersport en tafeltennis, geschiedenis, reisverhalen, chansons, humor..
C'est plein d'Uylenspiegel Et de ses cousins Et d'arrière-cousins De Breughel l'Ancien
Le plat pays qui est le mien.
Tous les chemins qui mènent à Rome Portent les amours des amants déçus et les mensonges des anges déchus.
Pelgrim
Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet een toenemend verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel, niet het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, zijn afdalen in de leegte.
Zijn benen worden zijn vrienden, de regen zijn lijden, zijn angst wordt gericht naar de honden langs de weg, het vele legt hij af en hij rust in het Ene. Al trekkend komt hij nergens, voortgaande bereikt hij niets, maar zijn vreugde neemt toe om een bloem en een krekel, om een groet en een onderdak.
Zijn reisdoel en zijn thuis vloeien samen aan de horizon, hemel en aarde vinden elkaar op het kruispunt van zijn hart. Het heilige verdicht zich in de dieren en de dingen. Zijn aankomst ligt verborgen in de wijsheid van het Zijn.
Catharina Visser
De Weg.
In de verte gaat een pelgrim, eenzaam over het pad. Met een blik voorwaarts, eindeloos turen naar het pad. Het pad dat hem leidt, de wind die hem begeleidt. Samen èèn met de natuur, de geur,het geluid en omgeving. Daar toont de schepping hem, nederig dat het pad van zand zo hard als steen is. Soms ook warm,koud en nat. De pelgrim stapt over het harde pad, met als enige vriend zijn schaduw. Samen op hun weg.
When we got to the sea at the end of the world We sat down on the beach at sunset We knew why we had done it To know our lives less important than just one grain of sand.
En camino de Santiago Sur le chemin de St Jacques Iba una alma peregrina Allait une âme pérégrine Una noca tan obscura Une nuit si obscure Que ni una estrella lucia ; Que ne brillait aucune étoile ;
Le patron de toutes les filles C'est le saint Jacques des Bourdons; Le patron de tous les garçons C'est le saint Jacques des Coquilles. Nous pouvons tous les deux nous donner un bouquet, Coquilles et bourdons exigent que l'on troque; Cet échange affermit l'amitié réciproque, Et cela vaut mieux qu'un œillet.
Dat een pelgrim bij terugkomst niet wordt herkend door de mensen thuis, is een geliefd thema in middeleeuwse pelgrimsverhalen. Waarschijnlijk wil de legende daarmee aanduiden, dat de pelgrim door zijn bedevaart een ander mens is geworden; hij is op Christus gaan lijken. Dat wordt uitgedrukt door de omstandigheid dat de mensen van vroeger de teruggekeerde pelgrim niet meer herkennen: hij beantwoordt niet meer aan het oude beeld, dat zijn nog hebben; de pelgrim is een nieuwe mens geworden.
Betrouw geen pelgrim met een baard Die met een schooikroes geld vergaart Al beed'lend langs de wegen sjokt En met een deerne samenhokt.
Priez pour nous à Compostelle - Barret et Gurgand - 1977.
Par milliers, par millions, le besace à l'épaule et le bourdon au poing, ils quittaient les cités, les chateaux, les villages, et prenaient le chemin de Compostelle. Gens de toutes sortes et tous pays, ils partaient, le coeur brulant, faire leur salut au bout des terres d'Occident, là où la mer un jour avait livré de corps de l'apotre Jacques.
Ik had het eerst niet in de gaten, en opeens zàg ik het spoor dat jij voor mij hebt nagelaten.
Mon père .
Assis dans un vieux fauteuil Recouvert d'un plaid usé, Il rêve de son passé, En attendant le sommeil.
La fumée d'un cigare Flottant au-dessus de lui, D'une auréole, pare, Sa tête grise, de nuit.
Vêtu d'un pantalon gris, Chemise de flanelle Sous le tablier bleu sali. Sa casquette est belle.
Il sait déjà que demain, Sera le grand jour pour lui. Mais il ne regrette rien, Et partira seul sans bruit .
***
La mort .
Le jour où tu viendras, A l'aube d'un matin, Me tendre les bras Me chercher par la main, Entre comme moi Par le fond du jardin.
Tu essuyeras tes pieds Sur le grand paillasson, Pour ne pas marquer Tes pas dans le salon, Et n'oublie pas d'ôter Ton noir capuchon.
La table sera mise Et le vin bien chambré, Quand tu sera assise Nous pourrons le goûter, Avant que je ne suive Ton ombre décharnée .
Mais si tu préfères Par surprise me faucher, Au début de l'hiver Ou au soir d'un été, Pousse la barrière Elle n'est jamais fermée.
Avant de m'emporter, De rendre ma valise, Laisse-moi griffonner Une dernière poésie Où je ferai chanter La beauté de la vie.
Ce n'est pas ce matin Que je quitterai le port, Puisque de mes mains J'ai caressé si fort Ses lèvres de satin Que je t'oublie, la mort.
+++
SEUL SUR LE CHEMIN .
J'ai traversé des villes, J'ai longé des cours d'eau J'ai rencontré des îles J'ai cotoyé le beau !
Tout au long du voyage Rien ne m'a retenu Même pas un signe de croix Tracé d'une main tremblante.
Le vent, la mer, la pluie M'ont façonné le coeur. Je suis leur propre image, Immuable douleur.
Je fais signe aux oiseaux, Seuls amis de ce monde, Qui m'entraînent dans une ronde A m'en crever la peau.
J'ai traversé des coeurs, J'ai rencontré des bras, J'ai caressé des fleurs, J'en ai ceuilli pour toi.
TENNIS DE TABLE MESATENISTA PING PANG QIU TISCHTENNIS TABLE TENNIS
photos courtesy ITTF
乒乓球 Stolni tenis Tenis Stolowy
ITTF TABLE TENNIS Classement mondial 26 - 08 - 2012 World Ranking Weltrangliste Ranking Mundial Värlen Rangordning Classifica Mondiale MESSIEURS : 1. ZHANG Jike - CHN 2. MA Long - CHN 3. XU Xin - CHN 4. WANG Hao - CHN 5. MIZUTANI Jun - JPN 6. MA Lin - CHN 7. BOLL Timo - GER 8. CHUANG Chih-Yuan - TPE 9. OVTCHAROV Dim - GER 10. WANG Liqin - CHN 11. JOO Se Hyuk - KOR 12. OH Sang Eun - KOR
-- DAMES : 1. DING Ning - CHN 2. LI Xiaoxia - CHN 3. LIU Shiwen - CHN 4. GUO Yan - CHN 5. ISHIKAWA Kasu - JPN 6. FUKUHARA Ai - JPN 7. FENG Tianwei - SIN 8. KIM Kyung - KOR 9. GUO Yue - CHN 10. WANG Yuegu - SIN 11. WU Yang - CHN 12. TIE Yana - HKG
De noodklok belt slechts éénmaal Komt weldra de ultieme speeltijd Ademen voor de laatste maal Gelukkig geen haat noch nijd Toch af en toe een flater Een zorg is dit voor later Lopen van os naar ezel Toch af en toe een flater Niet knikkers tellen, wel het spel Lopen van os naar ezel Dagelijks goed aan de kost Niet knikkers tellen, wel het spel Verwachtingen zelden ingelost Dagelijks goed aan de kost De beste blijft mijn moeder Verwachtingen zelden ingelost Water is het kostelijkste voeder De beste blijft mijn moeder Om bestwil een toontje lager zingen Water is het kostelijkste voeder Op zoek naar de diepte der dingen Om bestwil een toontje lager zingen Komt het varksken met de lange snuit Op zoek naar de diepte der dingen Nu is dit pantoumeke bijna uit Komt het varksken met de lange snuit Ademen voor de laatste maal Nu is dit pantoumeke bijna uit De noodklok belt slechts éénmaal.
Tibertyn. ***
Kleine mensenhand strooit op winterse dag kruimels voor de mus.
Schelpen op het strand die worden door de branding voor ons kind gebracht.
Molens in de wind draaien, draaien, en draaien in het vlakke land.
Kerstman in de straat borstelt met grote bezem sneeuw weg van de stoep.
De dode takken breken af bij felle wind van de avondstorm.
Kreten in de nacht van kikkers in de vijver lokken de reiger.
Hulpeloos jong lam verloren tussen struiken waar de wolf vertoeft.
De werkzame bij zoekt in de roze bloesems lekker naar honing.
The country with the biggest population in the world, the People's Republic of China, regards this sport as the most important.”
De pelgrim.
Hij is op de weg alleen al weet hij nog niet waarheen maar ergens stond geschreven dat hij die richting moest gaan en aarzelt hij soms even langs de eindeloze baan terwijl hij in zijn hart voelt dat velen eerder gingen mijmerend over dingen terwijl een windje afkoelt .
Verder dan Rome loopt de weg.
Ervaringen van een pelgrim.
07-10-2010
Over Tyler en Geraldine FARRAR.
Al enkele jaren geleden schreef ik dit, te lezen tussen de Reisverhalen op Seniorennet :
... Allen waren zij vermagerd, gebruind, gelukkig, door het verblijf in de allergrootste pracht van de natuur, de Rocky Mountains, en door hun dagelijkse sportieve inspanning en gezond dieet, met veel pannekoeken met bruine suiker. Hoe het mogelijk was dat Willie, de eerste was die de wateren zag die naar Vancouver en Alaska de grote Oceaanboten brengen, heeft te maken met toeval, maar het is waarschijnlijk ook gebeurd door een knipoogje van de Grote Manitoe van de Nez Perçé Indianen omwille van het volgende : Het was maar een doodgewoon moment tijdens een halve rustdag in een stadje in het land van Nowhere, zou een yankee zeggen, maar Willie niet, ook niet na vele jaren. Het gebeurde in Okanagan, een plaats waar er een prachtige fietsenwinkel is, waar je een unieke Schwinn kan kopen, een oldtimer uit 1950 of ook het laatste model en op maat. Een mountainbike, een tandem op maat, een Eddy Merckx, een Pinarello, een Bianchi, ... het kon er allemaal met credit card worden gekocht of besteld. De vader en grootvader, van de huidige eigenares waren mekaniekers geweest van renners die naam hadden gemaakt in de Six Days van Chicago, en waren bevriend geweest met vele kampioenen . Kijk, zei de verkoopster, ... dit kan je nergens meer vinden : echte oude postcards van toen, die de grootvader van mevrouw zelf heeft gemaakt . Niemand van hier koopt ze, maar soms wordt er van aan de andere kant van de wereld per brief nog naar gevraagd. Zij overhandigde aan Willie een pakje met een dertigtal vergeelde photos in postkaartformaat. Hiertussen zijn wellicht renners uit your country, voegde zij er aan toe. Tot de verbazing van Willie was dat er achtmaal Henri Wynsdau, in stayersoutfit en driekleurige trui tussen stak. Willie kende Wynsdau toen nog niet, hij moest passen voor deze kwisvraag. Een raar land daar in Okanagan. Als de rode appels er rijp zijn, in de korte hevige zomer, worden de bomen bedekt met parasols tegen zon, regen, of hagel, en iedere appel wordt met doorschijnende papierfolie omringd tegen de insecten. De vogels of andere beestjes, die graag een appeltje lusten, worden door wakende Indianen met een gunshot ongenadig neergeknald. Het is echt niet de plaats om van je fiets te stappen, zoals Bottechia, en wat keurfruit te gaan stelen in een boomgaard. ...
Dit gaat over onze 34ste dag van toen en dat was 10 september 1997. Met een groepje veteranen fietsten wij toen van Denver naar Seattle, over de prachtige bergen van Colorado, Wyoming, Montana, Idaho en Washington.
Toen tijdens de eerste weken van het wielerseizoen 2005 tot tweemaal toe een jonge Amerikaan in de Trofee van Haspengouw en in de Challenge de Hesbaye met de bloemen en de hoofdprijzen lopen ging voor de neus van onze eigen renners, leerde ik de naam van TYLER FARRAR kennen. Het duurde nog een tijd alvorens ik te weten kwam dat deze jongeman afkomstig was uit het verre Wenatchee in de staat Washington, en dat is een befaamde fruitstad in de USA, The Capital of the world for apples. Het was dus vrij normaal dat tussen de boomgaarden van Aalst-bij -Sint-Truiden deze Tyler had kunnen winnen. Maar dat ondertussen die winnaar van bij de beloften een wegsprinter van wereldformaat in de Protour is geworden, dat is vandaag in de dorpen Gingelom, Borlo, Bovelingen, Brustem, van Zuid-Limburg en in het voetbalminnend Sint-Truiden nog altijd niet duidelijk. Daar is en blijft de grote Willy Vannitsen voor immer en altijd de rapste, alhoewel Timothy Stevens en de gebroeders Wellens nu ook echt goed zijn en beter worden !
Tyler te Madrid.
Als lid van de Amerikaans nationale beloftenploeg verbleef Tyler Farrar gedurende maanden in Vlaanderen en toen hij een profcontract kreeg bij Cofidis vestigde hij zich te Gent. Tyler is een jonge kerel die niet alleen goede benen heeft, maar ook een knappe kop. Hij is de zoon van een orthopedisch chirurg. Het grootse verleden van Gent en het gezellige heden, de aanwezigheid van vele jonge mensen, de Gentse Feesten, de stadsfeer aan Leie en Schelde, het feit dat Tyler droomt van de Ronde van Vlaanderen te winnen, deden hem kiezen voor de Stad van Jacob van Artevelde. Bewust probeerde hij onze Vlaamse taal machtig te worden , en vandaag praat Mimo die me een leuk accent hetgeen hem populair maakt in Vlaanderen. Misschien wordt hij wel nog eens verkozen tot FLANDRIEN VAN HET JAAR. Het wielerseizoen 2010 was zeker dat van ' a guy from a small town in Washington called Wenatchee who is now living in tle old flemish city of Ghent...'. Tyler Farrar reed de Ronde van Qatar, de Ronde van Oman, de Ronde van Denemarken, Tirreno-Adriatico, de Giro d'Italia, de Tour de France, de Vuelta a Espana, en het Wereldkampioenschap op de weg in Australië. Hij pakte ook de overwinning in twee klassiekers De Grote Scheldeprijs en de Vattenfall Cyclassics, zodat hij nu door de UCI op de negende plaats werd geklasseerd. Hij bleef dus zeker niet stilzitten op zijn nestje in de hoofdstad van Oost-Vlaanderen.
Tyler Farrar werd geboren op 2 juni 1984 en heeft nog zeker niet zijn maximum bereikt. Eerlijk gezegd, ik was van mening dat hij de regenboogtrui zou winnen, maar dat viel voor hem een beetje tegen zoals dat ook het geval was voor Cavendish, Gilbert, Pozzato, Freire, Greipel, en nog anderen. Dat komt nog wel eens, want het feit dat er in het indianengebied nabij Wenatchee een Rainbow Canyon bestaat, laat mij geloven dat Tyler eens op het W.K. de eerste aan de lijn zal zijn. ' If you can make it in Ghent you can make it everywhere... het moet echt niet in New-York zijn ...' et ' Je mets Paris dans mon Gand '... zo sprak een Keizer in wiens rijk de zon nooit onderging ' .
Ik deed de moeite om wat woorden te sprokkelen op internet. Samen in een korf maken die duidelijk wat de internationale wielerfanaten in oktober 2010 reeds menen over de renner, de sportman, de mens, de zoon van Ed Farrar, de vent van Stephanie, ... over die ene en echte Tyler Farrar. Op een hoopje volgt dit nu :
- subliem in de sprint - met een jump knalde hij er nog over - hij is vriendelijk- heeft fenomenale energie in zich - een man met persoonlijkheid - hij is evenwichtig en niet hoogmoedig, blijft een gewone man met zijn twee voeten op de grond, ook al werd hij ondertussen een internationale topper - he is a World Class Biker - hij posteert zich onweerstaanbaar op de erelijsten - Tyler, the Giant Killer - Tyler the flash in orange and blue argyle - The American Sprinter - de absolute topsprinters zoals Cavendish, Petacchi, Farrar, ... - the grat bunch fighter - the heroe - the big winner - He is now a celebrity - ...
Tyler Farrar meet 1m83 en weegt 74 kgr, maar te Gent en zo, en ook elders is hij tijdens het voorbije wielerjaar veel groter geworden voor zijn supporters. Tyler zal zeker, als er ook eens een Criterium in Changri-la, Las Vegas, Honolulu, of op het Sint-Pietersplein te Rome komt, met zijn naam bij de favorieten staan.
PODIUMPLAATSEN 2010 VAN TYLER FARRAR :
Eerste : rit KBC driedaagse De Panne, Grote Scheldeprijs te Schoten, rit 2 Giro te Utrecht, rit 10 Giro te Bitonto, Criterium Nacht van Hengelo, Eindklassement Delta Tour Zeeland, Criterium Rond van Naaldwijk, Vattenfall Cyclassics Hamburg, rit 5 Vuelta te Lorca, rit 21 Vuelta te Madrid.
Tweede : rit 6 Doha Corniche Qatar, rit 2 Ronde van Oman , rit 1 Delta Tour Goes, rit 2 Delta Tour Terneuzen, rit 6 Tour de France Quegnon, Grand Prix France-Ouest Plouay, rit 12 Vuelta, rit 19 Vuelta, Puntenklassement Vuelta.
Derde : rit 3 Ronde van Oman, Omloop Het Volk- Het Nieuwsbad Gent , rit 9 Giro Cave di Tirreno, rit 11 Tour de France Bourg-lez-Valence, rit 2 Vuelta Marbella.
Op dit ogenblik is het nog niet duidelijk of Tyler Farrar in 2011 ook nog zal rijden voor Garmin-Transitions zoals in 2010. Zijn huidige ploeg zal immers samenwerken met Cervelo dat niet meer met een mannenploeg zal aantreden . Reeds dertien nieuwe aanwinsten worden gemeld bij Garmin, waaronder de nieuwe Wereldkampioen Thor Hushovd en zijn Noorse kameraad Gabriel Rasch. Verder Fairly Caleb, Alex Howes, Andrew Talansky, uit de USA, Roger Hammond en Daniel Lloyd uit Engeland, Heinrich Haussler en Brett Lancaster uit Australië, Andreas Klier (Duitsland) , Philippe Le Mevel (France), Raimundas Navardauskas (Litauen), en Sepp Van Marcke ( België). Verdwijnen uit de ploeg: Hunter, Kessiakoff, Lowe, Pate en Tuft. Tijdens de volgende weken zullen dus minstens nog een half dozijn renners Garmin- Transistions moeten verlaten .
Omdat volgens mij ook, wielrennen en cultuur samen gaan. Dat wist ik reeds eerder, maar ik bezocht toch de Tentoonstelling in de Universiteitsbibliotheek te Leuven, verlaat ik van onder deze lijn onze vriend Tyler Farrar en wil ik mijn bloglezers kennis laten maken met een vrouwelijke kampioene van vroeger die ook de naam Farrar droeg . GERALDINE FARRAR.
Wie heeft er ooit een lied gehoord van Geraldine Farrar ? ... van Boerke Naas wel ... ! Zij was toch zo schoon en vele venten knielden voor haar, zelfs de tenors en de milords ...
Geraldine Farrar.
Geraldine Farrar (1882-1967) was afkomstig uit Melrose in Massachusetts. Zij was de dochter van Sidney Douglas Farrar die baseball had gespeeld in de hoogste afdeling en van de winkelierster Henrietta Barnes Farrar, een hevig vrouwtje. Haar moeder was er zeker van dat haar kind oneindig veel talent had en stuurde Geraldine op vijfjarige leeftijd naar de muziekschool voor piano en zang. De beste privé-leraars werden betaald door de ouders die in het koor van hun kerkgemeenschap zongen. Op haar twaalfde zong die kleine voor het eerst voor publiek twee liederen en zij kreeg toen 10 $. Wat haar moeder voor haar had gedaan met zachte dwang zal the prima donna absoluta Geraldine Farrar later beschrijven in het boek over haar levensverhaal. Henrietta overtuigde haar dochter dat de beste en de breedste opleiding nodig was, en ook de dagelijkse training en studie, en vooral nog dat hoog mikken zeer belangrijk is. Deze moeder weigerde de eerste kleine rollen want haar dochter zou en moest aan de top komen. Toen Boston en New-York niet meer de beste vooruitzichten boden ging zij in 1899 een lening aan van 30.000 $ voor reis, verblijf, studie, opleiding, te Parijs . Beide ouders volgden en beschermden hun dochter. Zij hypothekeerden hun handelshuis, stoken hun vermogen in voor de zangcarrière van dochter lief. Deze leerde zang, piano, dictie, expressie, houding, etikette, mode, talen en toneel. De jonge Amerikaanse luisterde naar de goede raad van bekende vrouwen en mannen uit de wereld van de klassieke muziek en de opera.
Omstreeks die tijd ronselde ene ploegbaas Kinon in de Luikse mijnen arbeiders uit Haspengouw die voor een zeer goed dagloon van 5 $ naar Amerika emigreerden. We kunnen dus uitrekenen dat vader en moeder Farrar in waarde van vandaag minstens 300.000 euros hadden geleend om van hun dochter een klassieke topzangeres te maken in Europa.
Genoeg ! Laten we gewoon eens luisteren en zien naar Geraldine Farrar ! We gaan via de magie van Internet naar www.youtube.com en we tikken daar gewoon de voornaam en de familienaam in van Geraldine Farrar .
Om te trainen bij de grote Lilli Lehman trok de jonge soprane naar het grote en rijke Berlijn van het begin van de twintigste eeuw. Daar werd zij als frisse negentienjarige Yankee Diva ontdekt als Marguerite in de opera Faust van Charles Gounod en verder als Elisabeth in Tannhauser, als hoofdrolspeelster in Mignon van Ambroise Thomas, en in Manon van Jules Massenet. Na vele jaren intense studie bij de beste leermeesters, door de onmetelijke klasse van haar stem en haar vlotte natuurlijke houding, werd zij beroemd en aanbeden in de Koninklijke Opera vanaf 1901. Zelfs de Kronprinz Wilhelm von Hohenzollern, de meest gegeerde schoonzoon van Europa en een verschrikkelijke vrouwenversierder, werd stapelzot van haar. Terwijl andere operazangeressen meestal grote en dikke dames waren, was Geraldine een mooie jonge vrouw met zwart haar en blauwe ogen, met een unieke stem, maar ook met veel temperament, zin voor sensatie en met lef. Zij was te Berlijn al goed op weg om Keizerin te worden. Er waren veel vrouwen die mooi konden zingen, maar een trap hoger stond daar dan nog die ene, ' with her magic art and fascinating personality', de allergrootste Geraldine Farrar, de Godin en de Madonna van de Opera. Zij durfde ook alles. Toen zij werd uitgenodigd om te zingen aan het Keizerlijke Hof van Pruisen, werd het haar eerst duidelijk gemaakt dat voor deze uitzonderlijke eer zij zich fatsoenlijk in sober zwart moest kleden, met handschoenen met lange mouwen. Geraldine uit Melrose, was twintig jaar, en zij verscheen daar in het geel met de borstjes bijna bloot en behangen met flikkerende juwelen. Zo veroverde zij het hart van de prins en er werd zelfs geschreven in de Zeitungen en gesproken in de hoogste kringen over een verhouding met die Kronprinz.
Terwijl zij ook reeds vanaf 1904 werd gevraagd voor opnames van grammofoonplaten, volgden triomfen in meerdere steden zoals Parijs, Londen, Stockholm, Brussel, en te Monte Carlo. Voor de rijkste personen kwam zij daar op de scene naast de beroemde Enrico Caruso in La Bohéme van Puccini. Maar weldra probeerde de concurrentie haar af te breken, want een deel de Europese operawereld beschouwde haar toch maar als een vreemde eend. De vaste waarden van kunst en cultuur konden niet uit het cowboy-land Amerikaans komen. In 1906 , na opvoeringen van Rigoleto met tegenspeler Caruso te Berlijn, vaart Geraldine terug naar de States, want Alfred Hertz van de Met van New-York wil haar absoluut terug. In the Old Metropolitan Opera House, toen gelegen op 1411 Broadway tussen West 39th and 40th, gedurende bijna zestien jaren van 26/11/1906 tot 22/4/1922, zal zij 672 X optreden en een topvedette zijn. Zij werd er onsterfelijk als Cio-Cio-San in Madame Butterfly van Giacomo Puccini. ' Als ik zing snij ik mezelf open en geef me aan het publiek...' heeft zij eens gezegd.
Zij haalde bijna dagelijks de voorpagina's in kranten en tijdschriften. Het ging over mannen, gebroken harten, schandalen, fatsoen en onfatsoen, want alles, haar publieke leven en zeker ook haar rumoerig privéleven, wilden de lezers weten en volgen. Zij reisde door het land met een luxe-trein en zong in de spoorwegstations. Zij bereikte zo ook zelfs Seattle in het verre Noord-Westen. Bij RCA Victor kwamen haar liederen op platen en zo werd Miss Farrar, buiten het beperkt publiek van zij die zich een plaats op een operazetel of in een zangtheater konden permiteren, de eerste zangeres naar wie miljoenen muziekliefhebbers hebben geluisterd. Geraldine Farrar nam zowat 200 platen op. Op de Hollywood Walk in California op 1709 Vine Street heeft zij als zangeres haar ster.
De oorlog was uitgebroken in Europa en dat liet zich voelen in de Music Business. De filmindustrie was nog in haar beginperiode. In 1915 tekende Geraldine heel slim een half dozijn contracten bij Jessie Lasky en Sam Goldwyn, pioniers van Hollywood. Er werd schande gesproken door de zuivere operaliefhebbers want een prima donna mocht zich niet ophouden bij de cirkusgasten van de stomme film. Zo stapte Geraldine net op tijd een nieuw tijdperk binnen. Zij was een nette en klassieke zangeres die aardig veel acteertalent had. Slechts weinigen hebben dit gekund, overstappen van de opera naar de film. Dichter bij ons mislukte dat zelfs voor de grote Luciano Pavarotti. Zij speelde in 14 of 15 stomme films tijdens deze 5 zomers dat zij een filmster was, want in de winter bleef zij operazangeres met een topprestatie te New-York in 1915 als ' Madame sans Gêne ' van Umberto Giordano. De operastar on the silent screen zal een nieuwe sensatie zijn . Op de Hollywood Walk in California op 1620 Vine Street kreeg zij haar tweede ster voornamelijk voor twee stomme films : Carmen de fiere gipsy girl, geïnspireerd door de novelle van Prosper Mérimée et de Opera van Bizet en Joan the Woman een indrukwekkende epische film van Cecil B. de Mille over Jeanne d'Arc die vele Amerikaanse vrijwilligers heeft aangezet om zich bij het leger te melden toen ook de USA aan de oorlog 14/18 zou gaan meedoen op Frans grondgebied . De eerste film was een enorm financieel succes, de tweede film maakte van Geraldine een heldin. Om goed en soms goddelijk te kunnen presteren in zulke somme films liet zij zich altijd begeleiden door viool en piano, maar dat kwam nooit in iemands zicht of oor. De muziek verbeterde echter wel het spelen van de acteurs.
Geraldine Farrar lag aan de basis van een toenmalig modeverschijnsel bij de jonge vrouwen, en die de naam kreeg van 'deGerry Flappers' of vertaald 'de bakvisjes'. Dat waren van die moderne Amerikaanse meisjes, geweldig rumoerige fans van haar, teenage girls, die niet meer wilden luisteren naar de goede raad van pa, ma, en tante Kaat.
Geraldine hermaakte zelf toen op haar manier toen een lichtere versie van de Opera Carmen, eenvoudiger voor iedereen, in plaats van Spaanse keuken waren dat Hamburgers met ketchup voor de Yankees. Afkeuring door de grote operakenners natuurlijk ! Zij ging er mee op tournee en gaf 123 voorstellingen voor volle zalen in 125 dagen !
Toen zij op 40-jarige leeftijd voor een tweede maal oververmoeide stembanden had verliet zij de podia van de opera's. Voor haar laatste optreden betaalden de echte fans tot 100 $ van 1922 op de zwarte markt voor een entreebiljet. Zij zong de aria's van Zaza tot op het einde van die opera en ging zo ver dat zij in zwijm viel. Na een stille periode trad Miss Farrar nog met uitgedoofde stem op in concerten, werd een stem aan de radio, schreef 15 klassieke bel canto liederen op muziek van Rachmaninoff, Kreissler, Moussogorski. Geen mooie zwarte krullen had zij nog maar wel deftig grijs haar, en zij bleef nog vele jaren een ster van de Jet Set, een grote dame uit de hogere kringen, alsook een medewerkster van het Rode Kruis .
Met de technische middelen van vandaag bestudeert men soms de tonale perfektie van haar stem en dan begrijpt men wat deze soprane kon, welk buitengewoon stembereik zij had toen zij jong was, en waarom zij wellicht de allergrootste prima dona is geweest.
Zowat tachtig jaren nadat deze klassieke zangeres op pensioen ging, heeft niemand haar overtroffen ( zij is dus de Eddy Merckx van de prima donna's). Wanneer we in getallen op een rij zetten wat Geraldine Farrar presteerde, zullen onze ogen knipperen. Zij zong in de opera's in 34 rollen en 29 personnages. Enrico Caruso, de beroemde, was 105 x haar tegenspeler en haar schoothondje. Zij was 95 X Madame Butterfly en 58 X Carmen. Van Arturo Toscanini was zij gedurende zeven jaar het lief en hij liet voor haar zijn vrouw in de steek en verspeelde zo ook zijn job. Ook met de bariton Antonio Scotti papte zij wat aan, terwijl de bas Marcel Journet haar ook een lekker stuk vond. Maar zij huwde in 1916 met Lou Tellegen een flamboyante Hollywood filmster van Hollandse afkomst van wie zij scheidde na vele stormen in 1923.
Geraldine Farrar stierf na een probleem aan haar hart te Ridgefield in Connecticut. Zij werd 85 jaar en was steeds kinderloos gebleven. Enige tijd voor haar dood had zij nog gezegd : ' I'm happy to have succeeded being a great human... ' .
Er bestaan twee boeken over Geraldine Farrar en door haar geschreven : The Story of an American Singer ( Boston 1916) en The autobiography of Geraldine Farrar - Such sweet compulsion ( New-York 1938).
Haar graf bevindt zich op Section 167 Lot 181 nabij het Cobb Mausoleum op het Kensico Cemetery te Valhalla (New York).
Reacties op bericht (0)
EINDE VAN DEZE BLOG 26 08 2012
Hoe sterk is de eenzame fietser Die krom gebogen over z'n stuur tegen de wind Zichzelf een weg baant
Zoeken in blog
Een bescheiden blik in de geschiedenis van de wielersport is vaak al voldoende om de fascinatie te proeven.
Quand on partait de bon matin Quand on partait sur les chemins A bicyclette Nous étions quelques bons copains Y avait Fernand y avait Firmin Y avait Francis et Sébastien Et puis Paulette
On était tous amoureux d'elle On se sentait pousser des ailes A bicyclette Sur les petits chemins de terre On a souvent vécu l'enfer Pour ne pas mettre pied à terre Devant Paulette Faut dire qu'elle y mettait du cœur C'était la fille du facteur A bicyclette Et depuis qu'elle avait huit ans Elle avait fait en le suivant Tous les chemins environnants A bicyclette
NATHALIE.
La place Rouge était vide Devant moi marchait Nathalie Il avait un joli nom, mon guide Nathalie... La place Rouge était blanche La neige faisait un tapis Et je suivais par ce froid dimanche Nathalie... Elle parlait en phrases sobres De la révolution d'octobre Je pensais déjà Qu'après le tombeau de Lénine On irait au café Pouchkine Boire un chocolat... La place Rouge était vide Je lui pris son bras, elle a souri Il avait des cheveux blonds, mon guide Nathalie... Nathalie Dans sa chambre à l'université Une bande d'étudiants L'attendait impatiemment On a ri, on a beaucoup parlé Ils voulaient tout savoir, Nathalie traduisait Moscou, les plaines d'Ukraine Et les Champs-Élysées On a tout mélangé et on a chanté Et puis ils ont débouché En riant à l'avance Du champagne de France Et on a dansé... La, la la... Et quand la chambre fut vide Tous les amis étaient partis Je suis resté seul avec mon guide Nathalie... Plus question de phrases sobres Ni de révolution d'octobre On n'en était plus là Fini le tombeau de Lénine Le chocolat de chez Pouchkine C'était loin déjà... Que ma vie me semble vide Mais je sais qu'un jour à Paris C'est moi qui lui servirai de guide Nathalie... Nathalie
Marianne de ma jeunesse Ton manoir se dressait Sur la pauvre richesses De mon rêve enchanté
Les sapins sous le vent Sifflent un air étrange Où les voix se mélangent De nains et de géants
Marianne de ma jeunesse Tu as ressuscité Des démons des princesses Qui dans moi sommeillaient
Car ton nom fait partie Marianne de ma jeunesse Du dérisoire livre Où tout enfant voudrait vivre
Marianne de ma jeunesse Nos deux ombres enfuies Se donnèrent promesse Par-delà leurs joies et leur vie
Marianne de ma jeunesse J'ai serré sur mon cœur Presque avec maladresse Ton mouchoir de pluie et de pleurs
Il avait poussé par hasard Dans notre cour sans le savoir Comme un aveugle dans le noir Mon arbre Il était si petit Que c'était mon ami Car j'étais tout petit Comme lui J'attendais de lui le printemps Avec deux ou trois fleurs d'argent Un peu de vert, un peu de blanc Mon arbre Et ma vie s'accrochait A cet arbre léger Qui grandissait Comme je grandissais
Chanson de GILBERT BECAUD
Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde Quand tu n'es pas là S'arrètent de chanter Et se mettent à pleurer Larmes de pluie au ciel d'été Quand tu n'es pas là Le silence qui gronde Me donne si froid Qu'un jour ensolleillé Me fait presque pleurer Larmes d'ennui malgré l'été La ville fait de grâces La lune des grimaces Qui me laissent sans joie Les cantiques d'églises Malgré tout ce qu'ils disent Me font perdre la foi Quand tu n'es pas là Tous les oiseaux du monde La nuit sur mon toit Viennent se rassembler Et pour me consoler Chantent tout bas ' Elle reviendra ' Quand tu reviendras De l'autre bout du monde Quand tu reviendras Les oiseaux dans le ciel Pourront battre des ailes Chanter de joie Lorsque tu reviendras !
Le Pianiste de Varsovie Gilbert Bécaud
Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Chopin Je l`aime bien, Chopin Je jouais bien Chopin Chez moi à Varsovie Où j`ai grandi à l`ombre A l`ombre de la gloire de Chopin Je ne sais pas pourquoi Cette mélodie me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur Plus de sentiment Plus de mouvement Plus d`envolée Bien bien plus léger Joue mon garçon avec ton coeur Me disait-il pendant des heures Premier concert devant le noir Je suis seul avec mon piano Et ça finit par des bravos Des bravos, j`en cueille par millions A tous les coins de l`horizon Des pas qui claquent Des murs qui craquent Des pas qui foulent Des murs qui croulent Pourquoi? Des yeux qui pleurent Des mains qui meurent Des pas qui chassent Des pas qui glacent Pourquoi Le ciel est-il si loin de nous? Je ne sais pas pourquoi Mais tout cela me fait penser à Varsovie Une place peuplée de pigeons Une vieille demeure avec pignon Un escalier en colimaçon Et tout en haut mon professeur
What does not destroy us makes us stronger.
Rondvraag / Poll
Wie wordt wereldkampioen 2012 bij de profs ?
À la claire fontaine
M'en allant promener, J'ai trouvé l'eau si belle, Que je m'y suis baignée.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Sous les feuilles d'un chêne Je me suis fait sécher, Sur la plus haute branche, Un rossignol chantait.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Chante, rossignol, chante, Toi qui as le coeur gai, Tu as le coeur a rire, Moi, je l'ai à pleurer.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
J'ai perdu mon ami Sans l'avoir mérité, Pour un bouquet de roses, Que je lui refusai.
Il y a longtemps que je t'aime Jamais je ne t'oublierai.
Je voudrais que la rose Fût encore au rosier, Et que mon doux ami Fût encore à m'aimer
Turning and turning, the world goes on We can't change it, my friend Let us go riding now through the days Together to the end Till the end
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Spinning and spinning, the dreams I know Rolling on through my head Let us enjoy them before they go Come the dawn, they all are dead Yes, they're dead
Les bicyclettes de Belsize Carry us side by side And hand in hand, we will ride Over Belsize Turn your magical eyes Round and around Looking at all we found Carry us through the skies Les bicyclettes de Belsize
Julia Tulkens .
Hebben wij elkaar gevonden in dit land van klei en mist waar tussen hemel en aarde ons leven wordt uitgewist ?
Ben ik nog schaduw, ben ik al licht, of is d'oneindigheid mijn aangezicht ?
Treed ik in wolken of in hemelgrond ? Er ruist een hooglied aan mijn lichte mond. In uw omarming hoe ik rijzend ril ... Mijn haren wuiven en de tijd valt stil .
Julia Tulkens.
SONNET POUR HELENE
Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle, Assise auprès du feu, dévidant et filant, Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant : Papoum me célébrait du temps que j’étais belle.
Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle, Déjà sous le labeur à demi sommeillant, Qui au bruit de mon nom ne s’aille réveillant, Bénissant votre nom de louange immortelle.
Je serai sous la terre et fantôme sans os : Par les ombres myrteux je prendrai mon repos : Vous serez au foyer une vieille accroupie,
Regrettant mon amour et votre fier dédain. Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain : Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.
Regretting my love, and regretting your disdain. Heed me, and live for now: this time won’t come again. Come, pluck now — today — life’s so quickly-fading rose.