Een (heel warme) groet van zuster Leen Mestdagh vanuit Bafia 
Beste missievrienden,
Hierbij mijn brief in deze tijd van voorbereiden op Pasen

Bafia 15 februari 2024
Beste medezusters, beste familie, beste missievrienden,
Een (heel warme) groet vanuit Bafia bij het begin van deze veertigdagentijd. Warm, heel warm is het hier nu … binnenshuis 30° en buiten lopen de temperaturen op tot 40°. Toch houdt dit ons niet tegen om moedig verder weg te banen.

Terwijl ik hier aan het schrijven ben hoor ik de hamerkloppen van onze werkmannen die in volle zon op onze bouwwerf aan het werk zijn. Intussen is de bouw van ons Centrum voor Beroepsopleiding aan de tweede verdieping toe. Gisteren werkten de (vooral jonge) mannen tot drie uur in de morgen om de betonnen plaat te gieten.
Hun moed, hun vertrouwen, hun doorzettingsvermogen zijn te bewonderen. Ze hebben een heel sterke groepsgeest en weten wonderwel op mekaar in te spelen voor deze zo grote onderneming en dit “met de hand” !
Elke emmer beton wordt van hand tot hand tot boven gebracht …
Een spektakel dat je stil doet worden. Dankbaar om wat mogelijk wordt vanuit een moedig samenspel.

In deze warme dagen is onze mechanische waterpomp een punt van ontmoeten. Kinderen, jongeren komen langs om ‘wat water te drinken’. Het is een dankbare plaats voor een babbel, een schouderklop, een bemoedigend woord … Don Bosco had gelijk toen hij zijn jonge priesters aanmaande : “Loop naar de pomp”!

We hadden vorige week een heel mooi weekend in ons bisdom. Vanuit de jongerenpastoraal was er weekend voor spiritualiteit. Meer dan 500 jongeren kwamen er op af : een tocht, aanbidding, een onderricht van onze bisschop Mgr Emmanuel Dassi, een heel mooie eucharistie, een Bijbelkwis en dan de hele nacht gebed, zang en dans. De maaltijd had iets weg van een broodvermenigvuldiging. Alleen God weet hoe we het klaarden om aan al die jonge mensen een bord met rijst en een stuk kip te kunnen geven. We waren heel moe, maar het was een heel deugddoend ervaren van samen zijn en Hem aanwezig te mogen weten.

En dit in een wereld waar zoveel geweld en onrecht heerst. We zijn er niet van gespaard. In onze wijk die reeds gekend is als ‘gevaarlijk’ worden we de laatste tijd zo vaak geconfronteerd met geweld gepleegd door jonge mensen. We worden heel voorzichtig bij mogelijke verplaatsingen, vooral bij avond, maar ook overdag. In het begin van deze week stak een kerel, leerling aan het Technisch Lyceum, een jongen dood. Eén van onze beroepsleerlingen is momenteel in de gevangenis. Twee messteken in de bovenarm van ‘zijn vriend’ zorgden ervoor dat hij werd beschuldigd van moordpoging. En het houdt niet op … Zoveel verscheurdheid, zoveel eenzaamheid, … weinig familieleven.

Vanuit de positieve ervaringen blijven we geloven dat het kan : jonge mensen aantrekken om van hun leven iets moois te maken ; hen een opvoeding, een vorming aanbieden waardoor ze weerbaar worden om voor henzelf en hun familie in te staan ; hopend dat ze vanuit de waarden die ze bij ons meekrijgen iets moois van hun leven zullen terecht brengen.

En ze zijn er die jonge mensen. Vaak doordat ze het geluk hebben te mogen terugvallen op een goede thuis, een familie waar vader en moeder zorg dragen. Ook voor hen zorgen we voor aangepaste vormingsmomenten vanuit de roepingenpastoraal. We dromen samen van toekomst : Hoe een degelijk (christelijk) leven uitbouwen in familie ? Hoe een roeping tot religieus leven, leven als priester onderkennen en erop antwoorden ? Dit mondt dan uit op een meer persoonlijke begeleiding en ondersteuning voor hen die reeds een bepaalde keuze hebben gemaakt. Ze zijn niet met velen, maar ze zijn er … en ze zorgen ervoor dat we er kunnen blijven in geloven. Met hen kan er iets nieuws groeien … voor Kerk en voor wereld. Mijn schrijven wil vooral ook een dank zijn voor de zovele giften, zowel financieel als materieel, de tekens van meeleven en de concrete solidariteit. Het is een riem onder het hart, een steun voor wat we dagelijks proberen te doorleven.

Ik las laatst een heel treffende omschrijving die ik even vertaal. Het kan voor elk van ons een uitnodiging zijn in deze tijd van veertig dagen waarin we ons voorbereiden op Pasen. “Een missionair hart is zich bewust van zijn beperkingen en maakt zichzelf ‘zwak met de zwakken . . . alles voor alle mensen’. Het sluit zich nooit af, het trekt zich nooit terug in zijn eigen veiligheid, het kiest nooit voor de starheid in de zelfverdediging. De missionaris weet dat hij zelf moet groeien in het begrijpen van het evangelie en het onderscheiden van de wegen van de Geest, en dan geeft hij het goede dat mogelijk is, niet op, zelfs niet als hij het risico loopt vuil te worden met de modder van de weg.”
Ik wens aan elk van jullie, jullie families, jullie gemeenschappen een innig feest van Pasen, vanuit de zekerheid dat het LEVEN het haalt op de DOOD.
Verbonden van hieruit Zr Leen Mestdagh
Wie ons graag wil steunen kan dit
Rekeningnummer Iban: BE73 4256 1657 6960 - Bic : KREDBEBB - KBC, Brusselstraat 213, 1702 DILBEEK;
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH

Voor wie een fiscaal attest wenst
Iban: BE84 4358 0341 0159 - Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO, Guldendallaan 90, 1150 BRUSSEL
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

15-02-2024, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Onderpastoor André Verstraete vierde zijn 101ste verjaardag.
Op vrijdag 12 januari mocht priester André Verstraete, voormalig onderpastoor in Beveren-Leie, 101 kaarsjes uitblazen in WZC De Groene Verte in Merkem. Vorig jaar mocht hij niet alleen 100 kaarsjes uitblazen, op 1 augustus mocht hij ook zijn 75 jaar priesterschap vieren. 

Priester André Verstraete werd geboren op 12 januari 1923 in Meulebeke, als derde telg in een landbouwersgezin met zes kinderen.
"In 1967 werd ik onderpastoor in Beveren-Leie, de kerk was er tijdens de oorlog verwoest en ik zag er de nieuwe kerk bouwen.
Ik heb daar zelfs de eerste mis opgedragen".
Om het volledig artikel te lezen dat verscheen in KW  klik hier

12-01-2024, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Reveilconcertje door Bevers Harmonieorkest op 1 november 2023 op de begraafplaats te Beveren-Leie

Voor het Bevers Harmonieorkest is het al jaren een traditie om op 1 november muzikale hulde te brengen aan hun overleden leden en bestuursleden met een treurmars op het kerkhof van Beveren-Leie. Sinds enkele jaren worden er her en der 'reveilconcerten' gegeven.

Dit jaar springt het Bevers Harmonieorkest mee op de kar van Stad Waregem. In plaats van de gebruikelijke hymne zullen ze enkele ingetogen nummers spelen tijdens een reveilconcertje van ca 20 minuten om 11.00 uur en dit traditiegetrouw op de begraafplaats in Beveren-Leie. Meer weten over: REVEIL Waregem vergeet zijn inwoners niet klik hier

14-10-2023, 12:49 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen Mestdagh schrijft vanuit haar missiepost
"Ik schrijf jullie bij het begin van deze oktober missiemaand vanuit Bafia, waar ik intussen tien maanden werkzaam ben.
Zoals jullie weten vormen we een gemeenshap met vier zusters. We hebben een Centrum voor beroepsopleiding, een Foyer-internaat, een Jeugdcentrum met schoolse en buitenschoolse activiteiten en een Patronaatswerking op zondag voor de kleinsten. We werken mee op parochie en op bisdom voor catechese en begeleiding van diverse jongerengroepen.

We zijn volop bezig met de start van het nieuwe schooljaar.
We beginnen een derde werkjaar in ons Centrum voor beroepsopleiding. In de maand september kregen we vanuit het Ministerie van Tewerkstelling en het Ministerie van Tourisme de volledige erkenning voor ons opleiding in « Hotellerie et Restauration ».
Dit maakt het voor onze leerlingen mogelijk om deel te nemen aan de officiele examens en dan ook een staatsdiploma te ontvangen. Jamergenoeg betekent dit niet dat we op enige financiele steun van staatswege mogen rekenen. Gezien we vooral de meest zwakke jongeren aantrekken met de bedoeling ze weg te houden uit de wereld van drugs en banditisme zijn we genoodzaakt om beroep te doen op uw solidariteit.
De leerlingen betalen schoolgeld en daarmee kunnen we een deel van de salarissen verzekeren.
Voor de rest van de onkosten rekenen we op steun van buitenaf.

Daar het leerlingenaantal toeneemt zijn we genoodzaakt om te bouwen.Gelukkig konden we hulp vinden in Korea.
In de maand september zijn we gestart met de bouwwerken. Het wordt een projekt van twaalf maanden om dit gebouw met twee verdiepingen en de installatie van de verschillende ateliers mogelijk te maken :
« restauration-hotellerie, coiffure, esthétique, stylisme-modellisme, sécrétariat-bureautique, informatique ».

We onthalen dit jaar twintig meisjes in onze Foyer-internaat.
Dit is het dubbel van vorig jaar. We zijn genoodzaakt om een tafel, een paar bedden en kasten aan te kopen.
We zouden hen ook graag een Televisie bieden.
Ook voor hen zouden we moeten kunnen bijbouwen, maar voorlopig hebben we daarvoor nog niet de nodige middelen.

In ons Jeugdcentrum zijn we vaak geconfronteerd met jongeren die niet het nodige schoolgeld hebben om hun studies, hun opleiding, of hun vorming af te werken. We proberen zoveel mogelijk jongeren te ondersteunen, maar onze financiele middelen zijn heel beperkt.

Voor één van onze jongeren wil ik speciaal een oproep doen.
Ronaldine is twintig, ze haalde met succes haar baccalaureat. Ze wil graag universitaire studies aanvatten, maar jammergenoeg heeft ze geen enkele steun van familie. Gedurende één jaar kwam ze met ons meeleven en werken. We zouden haar graag een beurs aanbieden van 655,957 FCFA = 1000 Euro.
We rekenen op jullie mildheid. 

Voor de kinderen en jongeren die we ontmoeten in de Patronaatswerking en de verschillende Jeugdbewegingen hebben we nood aan wat werkingsmateriaal : papier, karton, mapjes, badges, wat sportkledij, danspakjes, …
We zouden ook graag een luidspreker en twee micro’s vernieuwen, want dit helpt ons enorm bij de animatie van grote groepen.

Zo zien jullie maar. We blijven bezig om het voor kinderen en jonge mensen waar te maken :
een betere wereld waar het goed is om wonen !
Ik stuur jullie van hieruit een warme groet, dankbaar voor de zovele tekens van solidariteit.
Zr Leen Mestdagh, Zuster van Don Bosco KAMEROEN

Voor wie ons graag een duwtje in de rug wil geven:
Rekeningnummer Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic : KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH

Voor wie een fiscaal attest wenst Iban:
BE84 4358 0341 0159 Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst"

03-10-2023, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen Mestdagh vanuit haar nieuwe missiepost
Bafia, 13 maart 2023
"Beste familie en missievrienden, Beste medezusters,
Zoals beloofd, schrijf ik jullie vanuit Bafia, mijn nieuwe missiepost, waar ik sinds 11 januari 2023 ben aangekomen. Na een welverdiende tijd van rust in Vlaanderen en een periode van herbronning in Rome ben ik heel gelukkig weer in het gewone werkveld te zijn ingeschakeld".
Zo begint Zuster Leen haar schrijven vanuit haa nieuwe missiepost

"Bafia is een stad centraal gelegen op 120 km ten noorden van Yaoundé, de hoofdstad. Het is de hoofdplaats van het département van Mbam en Inoubou. Bafia heeft 55.700 inwoners en is zo de derde grootste stad van de Provincie, na Yaoundé en Mbalmayo. De meeste mensen horen tot de groep ‘Bafia’ of ‘Yambassa’.

 In Bafia vind je een normaalschool voor onderwijs (ENIEG), 3 lycea, een technische school en enkele colleges voor middelbaar onderwijs. Er zijn verscheidene basisscholen. Een hospitaal voor het district verzekert algemene geneeskunde, chirurgie, gynaecologie, ondonto-stomatologie, pediatrie, … De voetbalclub heeft zijn eigen stadium ‘Ayem’. Er zijn enkele kantoren voor micro financiën en geldtransfert, er is een postkantoor. Er zijn de vele mogelijkheden voor mobiele telefoon. Er zijn twee bakkerijen, enkele winkels en er zijn verschillende markten. De restaurants, bars en tavernes ontbreken niet. Er zijn 4 benzinestations, met moto-taxis voor de zones die niet bereikbaar zijn met de wagen. De hoofdwegen zijn geplaveid. Er is een gevangenis en er is een politiekorps.

 Het is binnen deze context dat ik hier op 11 januari ben aangekomen. Ik was hier amper mijn eerste dag toen één van onze internen werd aangevallen, op weg om wat hout te halen voor het houtvuur. Een fenomeen dat hier de laatste maanden zo sterk aanwezig is. Jonge mannen, vaak onder invloed van drugs, vallen zomaar aan om wat geld of om een telefoon. Gewoonlijk wordt er gedreigd met messen. Het zaait onrust en zorgt er ook voor dat kinderen en jongeren minder gemakkelijk tot aan ons centrum komen voor de buitenschoolse activiteiten. We hopen dat er een oplossing wordt gevonden en dat de autoriteiten ingrijpen. In afwachting daarvan hielden we reeds een vergadering op de parochie om te zien wat we kunnen doen om de veiligheid van onze mensen te verzekeren.
Intussen ben ik hier nu bijna drie maanden ter plekke. Vanuit de verschillende bezoeken als Provinciale is de missie hier mij niet vreemd, maar nu komt het erop aan om de verschillende personeelsleden en medewerkers te leren kennen om op een zinvolle manier samen te werken

In gemeenschap zijn we met zijn met vier zusters : Zr Lorenza Ramirez vanuit de Dominicaanse Republiek is nog op verlof in familie tot eind april, Zr Line Ebogo en Zr Tatiana Siwe, twee jonge Kameroenese medezusters en ikzelf. Twee meisjes die zuster willen worden, Adelquine, Kameroenese et Ronaldine van de Centraal Afrikaanse Republiek, leven en werken met ons mee in gemeenschap. Het Centrum van beroepsopleiding is aan zijn tweede jaar toe. We hebben meer dan vijftig jongeren in vorming : patisserie, keuken, hotellerie, secretariaat en bureautique , coiffure en esthetiek, coupe couture en stylisme. We hebben verschillende niveaus afhankelijk van hun basisdiploma. Dit jaar werd ons centrum erkend door het Ministerie waardoor de leerlingen op het einde van de vorming kunnen deelnemen aan de officiële examens met een erkend diploma.
Op 8 maart 2023 werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan de feestelijkheden voor de ‘dag van de vrouw’. Ik werd er verrast door de uitreiking van een prijs voor uitmuntendheid, een erkenning voor ons Centrum van beroepsopleiding waar we in het bijzonder werken aan de promotie van de (jonge) vrouw. Jammer genoeg krijgen we geen financiële steun. De grote uitdaging zijn immers de werkingskosten, want van de staat ontvangen we geen subsidies.
De leerlingen betalen schoolgeld en daarmee betalen we de leerkrachten en de monitoren. Ook al proberen we om het schoolgeld zo laag mogelijk te houden, voor de meeste leerlingen is het niet evident om dit ook te kunnen betalen. Voor investering en materiaal rekenen we op hulp van buitenaf. Voorlopig huist dit Centrum voor beroepsopleiding in de lokalen van het jeugdcentrum. We zouden dringend moeten kunnen bouwen.

Voor meisjes die van de dorpen komen hebben we een internaat/foyer.
Enkelen volgen de vorming in ons Centrum voor beroepsopleiding, anderen lopen school in één van de colléges, lycea. Ze dragen bij voor de kosten van water en elektriciteit, zelf staan ze in voor hun maaltijden.

De ouders sturen zo nu en dan wat voeding (maniok, mais, …) of wat geld. Om hen beter te kunnen onthalen zouden we ook het internaat (foyer) moeten kunnen uitbreiden en dit samen met de bouw van het Centrum voor beroepsopleiding.
We zijn volop bezig met de plannen en we kijken uit naar mogelijke organisaties om dit project te kunnen financieren. Nu de regens hervatten zijn we opnieuw gestart met het aanleggen van een moestuin. We proberen een aantal groenten zelf te verbouwen, alsook maniok, mais en bakbananen. Een aantal jongeren komt ons helpen voor het bewerken van het land, de meisjes helpen mee op zaterdag.
Zo proberen we de kosten voor voeding wat te drukken en zorgen we ervoor dat iedereen kan eten, ook wie geen geld heeft.
’s Avonds organiseren we studiebegeleiding. Daarvoor rekenen we op enkele leerkrachten van een nabijgelegen lyceum. Jongeren die moeilijkheden hebben met wiskunde, taal of wetenschappen, kunnen terecht in een groep waar ze door een leerkracht worden begeleid bij het studeren.

In de namiddag is ons centrum open voor naschoolse activiteiten : sport, muziek, zang, dans, manuele activiteiten … Op zondagnamiddag kunnen ook de kinderen terecht voor enkele speelse activiteiten : puzzelen, kleuren, tekenen, knutselen, balspelen, touwtje springen, …

De kinderen van de lagere school vlakbij, maar ook de kinderen van verder afgelegen scholen komen dagelijks lang om water te drinken. Een mechanische pomp zorgt ervoor dat ze bij ons constant drinkbaar water kunnen krijgen.
Een aantal kinderen uit armere gezinnen komen dagelijks voor een middagmaal dat hen gratis wordt aangeboden. Daarna blijven ze ook voor hun huiswerk alvorens naar huis terug te keren. Op de parochie werken we mee in de voorbereiding op doopsel, eerste communie en vormsel. De catechese brengt grote groepen van kinderen en jongeren bijeen ; ook een aantal volwassenen worden voorbereid op het ontvangen van de sacramenten : doopsel, vormsel en huwelijk.

We ondersteunen verschillende groepen en jeugdbewegingen, ter plekke en ook soms in verder afgelegen parochies in het bisdom. Een van onze zusters werkt mee in het pedagogisch centrum van het bisdom voor de begeleiding van het godsdienstonderricht in de verschillende katholieke scholen van het bisdom.

Dit alles vormt een boeiend geheel van de vele activiteiten met en voor jongeren hier.
De moeilijkheden, de uitdagingen ontbreken niet.

Zowat één op twee dagen hebben we geen elektriciteit. Gelukkig hebben we een generator waardoor de activiteiten in het centrum voor beroepsopleiding kunnen doorgaan. Wel zijn er de grote kosten voor de brandstof en het onderhoud.

Drie weken geleden hadden we een enorm onweer bij het begin van het regenseizoen. Op drie plaatsen hebben we herstelwerken aan de daken en een deel van onze omheining ging volledig tegen de grond.

Op het stuk grond dat we als tuin bewerken was er dringend nood aan een betere afwatering, want door de grote regens spoelde een deel van de aarde gewoon weg en kwam één van de twee zaaltjes onder water te staan.
Een boom viel om op het dak van deze zaaltjes, waardoor we ook dit dak volledig moeten herstellen.
Werk aan de winkel, maar vooral grote kosten.

Vorige week lukten we er niet meer in om water tot in de watertoren te pompen. De elektrische pomp werd beschadigd door modder. Vanop meer dan 120 m diepte moest die uit de boorput worden bovengehaald om te worden hersteld. Daar op diezelfde boorput ook de mechanische pomp werd geïnstalleerd, moest ook die worden gedemonteerd. Een klus die zowat zeven dagen in beslag nam en waardoor we al die tijd zonder water zaten. Voor ons, en voor de vele kinderen en jongeren die dagelijks langskomen om drinkbaar water te vinden was het een hele beproeving

Deze week viel er bij onweer een palmboom op de elektriciteitsdraad langs de weg. Dit, net op de leiding waarop onze elektriciteit is aangesloten. Een te grote spanning rukte enkele draden los, waardoor we in huis en in het centrum voor beroepsopleiding tot 400 volt ontvingen in plaats van 220 en daarna niets meer. Gelukkig kregen we vlug hulp van onze elektrieker, wachten op hulp van de elektriciteitsmaatschappij zou ons alleen maar op de lange baan hebben gezet. Alles kwam na twee dagen in orde, maar we verloren toch enkele apparaten die niet beveiligd waren door een regulator.
Vaak moeten we tot in de hoofdstad Yaoundé (op 150 km) voor inkopen of voor documenten. In het binnenland vind je niet alle materiaal en er is nog zo weinig aan diensten voorzien. En zo verlopen de dagen in soms heel praktische activiteiten, dan weer in lesgeven of in begeleiding van jonge mensen. Een boeiend gebeuren van meebewegen in wat God van ons verlangt in een streek die uitnodigt tot werkzaam aanwezig komen voor en met de armsten.
Een leven dat uitnodigt tot eenvoud en gelukkig zijn, geduldig weerbaar wanneer het allemaal niet loopt zoals gepland. Vertrouwvol gaan we verder de weg die Hij ons wijst, samen … We rekenen op uw gebed, we rekenen op uw steun. 
Een lieve groet Zr Leen Mestdagh, Zusters van Don Bosco Kameroen"

Wie graag wil steunen kan dit:  Rekeningnummer:
Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic : KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH
Voor wie een fiscaal attest wenst
Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

24-03-2023, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Lichtmis in Beveren-Leie
In het weekend na Maria Lichtmis gaat in verschillende kerken een viering rond Lichtmis door en mogen ouders het doopkruikje meenemen naar huis. Heel wat ouders zullen dan ook in het bezit zijn van zo'n doopkruikje van hun zoontje en/of dochtertje.
Maar wie maakte deze kruikjes?
Dat was wijlen Jozef Deconinck, die er op het ogenblik dat we de foto namen, al zo'n goede 700 had gegoten. Hij zette zich daar vrijwillig voor in.
"De  kruikjes zijn gegoten uit witte gietklei. Daarna ga ik ermee naar het kreacentrum in Kortrijk om ze te bakken. Om het barsten te voorkomen wordt de temperatuur trapsgewijs opgetrokken tot zo'n 900 à 1000 graden. Het beschilderen met naam en datum is het werk van onze pastoor + E.H. Luc Suys", legde Jozef uit op 21 januari 2006, toen hij op onderstaande foto fier poseerde, bij de kruikjes van de dopelingen van het voorbije jaar. 
^{Nu worden ze gemaakt door Ginette Vandenborre uit de Poekelaan te BeverenLeie, laat Marc Vercruysse weten.}

04-02-2023, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

2022 wordt opnieuw een muzikaal jaar!
"De Pastorale Eenheid Sint-Anna en de kerkraad Sint-Jan de Doper nodigen jullie dit jaar opnieuw uit voor 4 kapelconcerten.
Plaats: Sint-Jan de Doperkerk te Beveren-Leie. 
We zijn er vroeg bij, zodat jullie nu alvast met stip deze data in de agenda kunnen noteren", aldus Joris Vercruysse.

Op het programma
Zondag 13 maart (19u): recital Joris Vercruysse (fluit), Ciel Lissens (harp) en Kai-Yang Chong (viool). Voorprogramma: jong talent uit de Stedelijke Kunstacademie Waregem

Zondag 12 juni (19u): recital Joris Vercruysse (fluit), Ciel Lissens (harp) en Amaryllis Bartholomeus (altviool). Voorprogramma: jong talent uit de Stedelijke Kunstacademie Waregem

Zondag 4 september (19u): recital Joris Vercruysse (fluit), Ciel Lissens (harp) en Elsi Spanoghe (sopraan).
Zondag 18 december (19u): kerstconcert in samenwerking met de Stedelijke Kunstacademie Waregem
Reserveren voor elk concert kan per kerende naar jorisvercruysse@gmail.com
Inkom = vrije bijdrage.

09-06-2022, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Toekenning noord-zuidsubsidies
Het stadsbestuur kende een noord-zuidsubsidie toe aan vier verschillende projecten. Twee keer per jaar, in het voorjaar en in het najaar, kunnen projecten ingediend worden voor een premie van maximaal 500 euro (noorden) of 1500 euro (zuiden). Nu volgde het stadsbestuur het positieve advies van de technische commissie voor vier projecten en één project wordt nog in beraad gehouden. Educate Me in Cameroon van Marijke Devos, Missiebond Sint-Anna in Gabon van Leen Mestdagh en Amoukanama op het eiland Tamara van Nathalie Vandenabeele krijgen 1500 euro. Dialoco 2022 van VTI Waregem ontvangt 500 euro.
Naast verenigingen en organisaties kunnen ook jongeren die op Erasmus of stage gaan een subsidie aanvragen. Alle reglementen en aanvraagformulieren: www.waregem.be/noord-zuidsubsidies.

Toekenning Noord-Zuidsubsidies
Bevoegd: Jo Neirynck
01-2022 Educate Me Cameroon – Marijke Devos
De voorbije jaren vroeg Educate Me Cameroon steun om een materniteit uit te bouwen in Binshua. De materniteit biedt onder andere ook ruimte om de lokale opvangcapaciteit voor het opvangen van problematische bevallingen en trauma’s te verhogen. De toelage die zij aanvragen zal gebruikt worden om twee operatielampen en een cauterisatie toestel aan te kopen.

02-2022 Missiebond Sint-Anna Gabon – Leen Mestdagh (uit Beveren-Leie)
In een schooltje in Libreville, Gabon, wil men een kantine uitbouwen waar de kinderen kunnen eten. Daarom vragen ze een toelage van 1500 euro om 15 tafels aan te kopen. Het project werd mee uitgedacht met de ouders van de kinderen. Zij staan zelf in voor de aankoop van stoelen. Het project wordt er lokaal politiek gesteund gezien het project mee uitgedragen wordt door het kabinet van de eerste dame.

03-2022 Amoukanama – Nathalie Vandenabeele
Amoukanama bouwt reeds enkele jaren aan een ecovillage op het eiland Tamara. Dit jaar vragen ze steun om de productie van lokale, ecologische zeep te kunnen opstarten om hun project zelfredzaam te maken. Verder willen ze er een voedseltuin aanplanten en een speelplein bouwen voor de kinderen van gerecycleerde materialen. Dit deelproject gaat verder in op het uitbouwen van lokaal ondernemerschap in samenwerking met de vrouwengroep op het eiland Tamara. Op die manier willen ze inkomen creëren voor zowel de gemeenschap op Tamara en voor Amoukanama die dan kan geïnvesteerd worden in de sociale projecten en activiteiten.

NO1-2022 Dialoco 2022 – VTI Waregem
Jaarlijks organiseert het VTI een dag in het kader van wereldburgerschap. De leerlingen van de derde graad kunnen aan heel wat workshops deelnemen om zo kennis te maken met het Globale Zuiden. Hiervoor vragen zij een toelage om de workshops te helpen bekostigen.

07-06-2022, 11:19 geschreven door Beverse Weetjes

Dag op dag 27 juni 2010
Op zondag 27 juni 2010 werd wijlen E.H. Luc Suys, laatste pastoor in Beveren-Leie, in de bloemetjes gezet. Niet alleen omdat hij op 7 april zijn 70ste verjaardag vierde. Dit jaar is hij precies 45 jaar priester en ook 20 jaar pastoor in Beveren-Leie. 
Voor een terugblik op deze viering  klik hier.

27-06-2021, 10:36 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen Mestdagh schrijft op 28 februari uit Libreville
Beste missievrienden,
we beleven rare tijden … toch durven we hoopvol uitzien naar beter, overtuigd dat ziekte en dood niet het laatste woord kunnen hebben, niet alleen later, maar ook hier en nu niet ! Beter als voordien realiseren we onze verantwoordelijkheid in de zorg om de natuur, in de zorg voor onszelf, in de zorg voor anderen … om zo mee te bouwen aan een menselijke (goddelijke) samenleving.

De pandemie van de Coronavirus, Covid19, is wereldwijd verspreid. Afrika blijft voorlopig behoorlijk gespaard en men vraagt zich af : Waarom ? Het warme klimaat ? De aanwezigheid van andere virussen ? Een jonge bevolking ? Een betere weerstand tegen ziekte ? De nog vele “gekende” geneeskrachtige planten vanuit het woud ? … Het is in elk geval goed als we gespaard mogen blijven, want de voorzieningen op medisch vlak zijn allesbehalve verzekerd. De mensen beschermen zich zo goed als ze kunnen met natuurlijke middelen.

De maatregelen als “couvre feu” en “lockdown” maken het leven bijzonder moeilijk. Arme mensen leven van hun dagelijkse inzet en proberen aan een dagloon te geraken. Daarvoor bestaan geen alternatieven. Wie thuisblijft heeft honger en kan niet meer instaan voor de familie. De sociaal politieke situatie in onze landen zorgt daar bovenop voor onrust, zorgt voor spanningen.

Intussen zijn we volop de veertigdagentijd gestart en bereiden we ons voor op Pasen.
Een tijd die ons oproept tot halt houden, tot bezinning, tot bezuiniging en tot solidariteit.
De coronacrisis komt ons daarbij een handje toesteken. Allen zijn we ermee geconfronteerd en allen worden we opgeroepen. Niemand kan het alleen aan. Als er dan toch iets goeds is gegroeid dan is het dan toch het besef dat we elkaar nodig hebben.
Wellicht is dit het mooiste geschenk dat we aan onze naaste kunnen bieden : “Help, ik heb je nodig !”
Als dan die hele crisis ons wat dichter bij mekaar brengt dan kunnen we geloven dat het goede het wint op het kwade, dat het leven sterker is dan de dood. Dan zullen we wellicht volop Pasen kunnen vieren, in kleine groep, in gemeenschap, in familie. Stiller als gewoonlijk, maar wellicht echter, menselijker, goddelijker !

Wat nieuws uit de verschillende landen:

25 jaar missieleven
(Foto1)In Kameroen hebben we dan toch kunnen feest vieren: feest van de dankbaarheid om 25 jaar aanwezigheid. Voor mij valt dit samen met 25 jaar missieleven! Ja, toen ik 25 jaar geleden in Afrika aankwam werd ik in hetzelfde jaar naar Kameroen gezonden om er samen met twee medezusters een nieuwe missie op te starten. Het doet deugd om te zien hoe in 25 jaar een missie mag uitgroeien tot een heel zinvolle aanwezigheid met kleuter en lager onderwijs, beroepsopleiding, foyer, jeugdcentrum en zondag werking, vormingshuis en onthaal van jonge zusters studenten.

(Foto2) In Equatoriaal Guinea werd ons door de vrouw van de président een jeugdwerk toevertrouwd. We zullen er verlaten kinderen onthalen, slachtoffers van verwaarlozing. Voorlopig is er plaats voor dertig kinderen van vijf tot twaalf jaar. Er is een basisschool die vanaf september functioneel zal zijn. Het opvanghuis situeert zich op 60 km van de hoofdstad, heel landelijk gelegen, vlakbij het strand.

(Foto3 en 4) In Gabon zijn we vooral bezig met onderwijs: van kleuter tot lager, secondair onderwijs en beroepsonderwijs. De uitbouw van het Lyceum te Libreville vraagt veel energie, maar het doet deugd om een zo mooie structuur te mogen uitbouwen voor de zovele jongeren die bij ons schoollopen. We zijn op dit moment bezig met de uitbouw van een taallabo.Voor de bouw werden we gesteund door de Italiaans Bisschoppen Conferentie. Voor de inrichting, de meubels en de apparatuur rekenen we op onze weldoeners

(Foto5) In Congo Brazzaville bouwden we een internaat/foyer te Makana, op 25 km van de hoofdstad. We wachten de presidentsverkiezingen van de maand maart af. Als deze rustig verlopen, kunnen we verhuizen in april.Voorlopig zullen ook de zusters in hetzelfde gebouw wonen en er is plaats voor een vijftigtal jongeren. Nu reeds onthalen we er groepen die komen voor een vormingsdag, een ontmoetingsweekend of een stageweek. Vanaf september hopen we te starten met een Centrum voor de vorming van de jonge vrouw.

Gezien de realiteit van Coronavirus, Covid19, is het allemaal een beetje moeilijker en langzamer, maar waar een wil is, is een weg en we doen stille voort ! We rekenen op uw blijvende steun en solidariteit ! Van harte dank, zalig feest van Pasen !
Zr Leen Mestdagh Libreville, GABON

Voor wie graag wil steunen:
Rekeningnummer: Iban: BE73 4256 1657 6960, Bic: KREDBEBB - KBC - Brusselstraat 213 - 1702 DILBEEK - Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH
Voor wie een fiscaal attest wenst 
Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic: KREDBEBB VIA DON BOSCO, Guldendallaan 90, 1150 BRUSSEL
Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

07-03-2021, 10:16 geschreven door Beverse Weetjes

Door alle maatregelen die de coronapandemie met zich meebrengt kunnen wij, de werkgroep Broederlijk Delen van de Pastorale Eenheid Sint-Anna, weinig acties organiseren. Geen narcissenverkoop, geen sober maal, geen koffiestops, geen omhalingen tijdens de vieringen in de 3 kerken. Toch willen wij iets doen om de projecten van Broederlijk Delen te blijven ondersteunen. Vandaar de actie "Foodbags". In samenwerking met de Wereldwinkel van Desselgem stellen wij 2 foodbags samen nl een ontbijt- en een aperitief Foodbag. Alle gegevens wat betreft samenstelling, bestelling en afhaling staan vermeld op de bijgaande affiche.
Wie meer wil weten over de projecten van Broederlijk delen kan terecht op volgende website: klik hier.
De werkgroep dankt u voor uw steun.

26-02-2021, 11:25 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen schrijft vanuit Libreville
In dit bijzonder jaar 2020, waar we dachten dat alles 20/20 zou worden … zijn we geconfronteerd met de Coronavirus, Covid19. Een heel onverwacht gebeuren dat ons allen treft … van noord tot zuid, van oost tot west !

Er kwamen strenge maatregelen nog voor de ziekte bij ons doorbrak. We stonden onmiddellijk voor de grote zorg van overleven : de ziekte zelf en de weinige middelen, de lock-down en de harde werkelijkheid waardoor een dagloon onmogelijk werd voor de meerderheid van onze mensen, de verschillende scholen, waar we door gebrek aan schoolgeld de leerkrachten niet konden betalen …

De vele geplande activiteiten werden afgelast. Reizen werd onmogelijk, ook binnenlands … Daar we in vier landen werkzaam zijn werd het opvolgen van de verschillende projecten enorm bemoeilijkt. We konden een aantal vergaderingen houden via mail. We probeerden dit ook via videoconferentie, maar voorlopig laten de slechte internetverbindingen dit niet toe. Voor het nieuwe schooljaar staan we voor enorme onzekerheden. De grenzen tussen ons vier landen zijn nog steeds gesloten. Een visum verkrijgen is uiterst moeilijk. Verschillende medezusters die van gemeenschap zouden moeten kunnen veranderen, wachten op de heropening van de grenzen.

Onze scholen starten heel langzaam terug op in september, in oktober en in Gabon pas in november. Het wordt voor de ouders zeer moeilijk om het schoolgeld te betalen, want velen zijn de laatste drie maanden, als gevolg van de coronavirus, niet betaald geweest. Wie zelfstandig werkt, of afhangt van een dagelijkse “job”, kreeg het hard te verduren. Het wordt alvast een heel uitdaging om onze werken : scholen, jeugdcentra, opvanghuis of internaat … te runnen. De vele kinderen, jongeren aan ons toevertrouwd en hun ouders blijven op ons rekenen. Met uw hulp willen we er alles voor doen om antwoord te blijven geven vanuit opvoeding en onderwijs.

We willen nieuwe wegen zoeken om in deze moeilijke tijd toch zinvol aanwezig te komen. In de steden lukt het behoorlijk om ook via mail, WhatsApp, videoconferentie … met kinderen, jongeren en ouders in contact te blijven. In het binnenland is dit veel moeilijker. Overal is er een veel grotere nood om ook via voedselbedeling, materiaal … de families te ondersteunen. Dit kunnen we alleen met hulp van buitenaf.
In de meeste van onze scholen, internaten, jeugdcentra staan we bij het begin van dit schooljaar ook voor de moeilijkheid om het nodige materiaal aan te kopen en de nodige herstellingen uit te voeren …
Zr Leen Mestdagh Zusters van Don Bosco
Om u een idee te geven waar we zoal mee bezig zijn in de verschillende landen :
GABON
Libreville heeft de laatste tijd te kampen met gebrek aan stromend water. We willen in de lagere school een boorput installeren. Port-Gentil heeft een bloeiend centrum voor beroepsopleiding. We kijken uit om een aantal lokalen bij te bouwen en indien mogelijk een deel van de speelplaats te overdekken. Oyem werkt aan de uitbreiding van de beroepsopleiding door het bouwen van een atelier voor patisserie. We kregen hulp voor de bouw, maar de uitrusting en het materiaal voor deze opleiding moet nog worden aangekocht.
EQUATORIAAL GUINEA
Vanuit Mongomo trekken de zusters elk weekend naar de afgelegen dorpen om er bij de armsten aanwezig te komen. Wat hulp voor transport en levensmiddelen is steeds welkom. In E Waiso zijn we gestart met een project voor het onthaal van mindervalide kinderen die door handicap geen gewoon onderwijs kunnen volgen. In Ela Nguema krijgen we hulp voor de bouw van een centrum voor beroepsopleiding. Voor het materiaal en de inrichting moeten we zelf uitkijken.
KAMEROEN
Yaoundé heeft dringend nood aan een opknapbeurt voor de ‘ foyer’ waar we meisjes onthalen die in de hoofdstad of bij ons een beroepsopleiding volgen. Bafia heeft een bloeiend jeugdcentrum maar sukkelt de laatste tijd omwille van een defect aan de waterpomp. We konden de pomp herstellen, maar door de aanwezigheid van modder, zijn we verplicht om een nieuwe boorput te installeren.
CONGO BRAZZAVILLE
Pointe Noire onthaalt kinderen uit sociaal moeilijke situaties en leeft volledig van de goddelijke voorzienigheid om voor een twintigtal kinderen opvoeding en onderwijs te verzekeren. Brazzaville is een nog recente aanwezigheid, net buiten de grootstad. Er is gebrek aan elektriciteit. We zoeken naar een oplossing met zonnepanelen.
--------------------------------------------------
We willen graag op uw steun blijven rekenen, ook al begrijpen we dat dit ook voor jullie zoveel moeilijker is geworden.
De inrichting van onze ‘foyer’ in Yaoundé Kameroen is bij de meest dringende noden : herstel van plafond in twee kamers, herstel van waterleiding in de douches, wat schilderwerk en de aankoop van wat materiaal. Dit alles voor een totaal van ongeveer 984.000 fcfa (=1500 Euro)
Wie ons graag wil steunen kan dit 
Rekeningnummer Iban: BE73 4256 1657 6960 - Bic : KREDBEBB - KBC - Brusselstraat 213 - 1702 DILBEEK - Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH 
Voor wie een fiscaal attest wenst Iban: BE84 4358 0341 0159 - Bic : KREDBEBB - VIA DON BOSCO - Guldendallaan 90 - 1150 BRUSSEL - Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst

27-09-2020, 12:44 geschreven door Beverse Weetjes

Trekking Lourdesloten Beveren-Leie

Op vrijdag 7 februari ging in het Sint-Janszaaltje de trekking door van de Lourdesloten.
De 15 gelukkigen die een cheque ter waarde van 500€ winnen voor een Lourdesreis zijn:
Desimpelaere Veronique, Bermkouter 12 a, 8791 Beveren-Leie
Baert Rita, Reinaereweg 5, 8791 Beveren-Leie
Volkaerts Marleen, Kerkplein 17, 8791 Beveren-Leie
D'heedene Charlotte, Sparrentuin 17, 8793 Sint-Eloois-Vijve
Haerinck René, Radestraat 16, 8792 Desselgem
Roobroeck Ingrid, Spijkerlaan 62, 8791 Beveren-Leie
Reyntjens Evy, Deken De Bostraat 67, 8791 Beveren-Leie
Verleyen Rita, Franklin Rooseveltlaan 54, 8790 Waregem
Vanoverbeke Julienne, Liebaardstraat 216, 8791 Beveren-Leie
Lerouge Anne-Marie, Moerbosstraat 17, 8793 Sint-Eloois-Vijve
Dupont Nick, Kerkplein 17, 8791 Beveren-Leie
Delie Isabel, Reigerput 4, 8791 Beveren-Leie
Vercruysse Marc, Leenakkerstraat 8, 8791 Beveren-Leie
Noppe Giovanni, Marialoop
Depoortere Frans, Sint Pietersstraat 40, 8792 Desselgem
Proficiat aan alle winnaars!

10-02-2020, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Het Vredeslicht is ook in Beveren-Leie
Het Vredeslicht dat de wereld rondreist, en over alle religies heen gaat, hield vandaag 19-12-2019 omstreeks 16.00 uur even halt in Beveren-Leie. Het werd opgehaald in de kapel van de begraafplaats. Morgen zal het doorgegeven worden aan de beide Beverse basisscholen. Zij zullen het op hun beurt meenemen naar de schoolviering.
Een groep wandelaars dragen het basislicht nu naar De Warmste Week waar het omstreeks 20.30- à 21.00 uur zal aankomen. De aankomst zou volgens de organisatoren ook op TV te zien zijn.

Meer weten over Het Vredeslicht klik hier.

19-12-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Zuster Leen Mestdagh uit Beveren-Leie schrijft vanuit Libreville

In deze week van voorbereiden op Pasen houd ik eraan om jullie te schrijven. Heel wat mocht gebeuren.
In Gabon doorleven we dit jaar een jubileum voor 175 jaar evangelisatie. De verschillende bisdommen, de vele parochies zijn daarvoor op de been. Vieringen, voordrachten, vormingsmomenten, bedevaarten, … We hopen dat het onze christelijke gemeenschappen mag sterken in een concreet engagement voor vrede en gerechtigheid.
De socio-politieke situatie is helemaal niet rustig, vooral nu een ministerieel besluit de studiebeurzen wil beperken. De leerlingen staken, de scholen werden reeds een week lang gesloten.

In de maand februari organiseerden we een Forum voor Religieus Leven. Vanuit drieëndertig congregaties waren we met tachtig. We maakten een dagreis om in Franceville, gedurende drie dagen, samen na te denken over toekomst voor Kerk en Religieus Leven.

We namen ook deel aan de Bisschoppenconferentie waar we, gesteund door enkele experten, met de bisschoppen in dialoog konden treden rond drie onderwerpen : de plaats van het religieus leven in een bisdom, de zorg rond misdrijf in kerkgebeuren en ook de onderscheiding en begeleiding van nieuwe vormen van religieus leven. Het werd een heel rijke ervaring van kerkgebeuren.

Vandaar vloog ik terug naar Addis Ababa (Ethiopië) waar ik voor een week op retraite ging. (Ik reisde met Ethiopians Airlaines, één dag na de crash ; er was een indrukwekkende stilte in die grote luchthaven) In Addis Ababa waren we met negen Provincialen uit Afrika en Madagascar. Moeder Yvonne Reungoat, onze algemene overste die jaren in Afrika werkzaam was, kwam voor een week vanuit Rome tot bij ons. Het was een deugddoende week van rust en gebed, ontmoeten ook ! We waren daarna drie dagen bij de Salesianen in Addis Ababa waar we een vormingsvergadering hadden voor de Salesiaanse Familie.

Vanuit Ethiopie reisde ik naar Yaoundé et Bafia waar ik raadsvergadering had voor de Provincie en daarna een vormingsweek die ik had ingericht voor de tien gemeenschapsverantwoordelijken. We organiseerden een gedenkdag voor onze bisschop aldaar die in 2017 vermoord werd. Zijn lijk werd er in de Sanaga stroom teruggevonden. Tot op vandaag hebben we daar geen nieuwe bisschop.

Vergaderen betekent voor ons altijd reizen daar we in vier verschillende landen aanwezig zijn. Nu ben ik terug in Libreville. Tijdens de goede week onthaal ik de jonge zusters van onze Provincie voor een vormingsweek en de week na Pasen organiseren we een vorming in communicatie waar een twintigtal zusters aan deelnemen. Mijn dagen zijn gevuld met ontmoetingen, vergaderingen, vormingsmomenten … in de zorg om begeleiding van onze (jonge) zusters.
We proberen zo ons steentje bij te dragen opdat Zijn Rijk moge komen : goedheid voor ieder mens, heel in het bijzonder de jonge, de kwetsbare, de arme …
Geloven in verrijzenis geeft ons de moed om het kruis in ons leven een plaats te geven !
Ik wens aan elk van jullie een mooi en deugddoend feest van Pasen … zoveel meer dan eitjes rapen …
Een lieve groet vanuit Libreville Zr Leen Mestdagh (14 april 2019)

Wie ons graag wil steunen kan dit :
Rekeningnummer Iban: BE73 4256 1657 6960 Bic : KREDBEBB KBC Brusselstraat 213 1702 DILBEEK Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH
Voor wie een fiscaal attest wenst Iban: BE84 4358 0341 0159 Bic : KREDBEBB VIA DON BOSCO Guldendallaan 90 1150 BRUSSEL Met vermelding: Zr Leen MESTDAGH fiscaal attest gewenst.

14-04-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St. Gregoriuskoor (laatste deel)
Eindelijk de nieuwe kerk!
We hadden ze zien groeien onze nieuwe kerk. Langzaam, o zo langzaam.
Eerst in plannen en verslagen en luchtspiegelingen. Daarna in deugdelijk beton en baksteen. Waaraan niemand nog durfde geloven, werd tenslotte toch werkelijkheid.
Massieve grandioze werkelijkheid.

Toen de (*nvdr) nieuwe klokken voor het eerst aan het beieren gingen in de ranke witte toren, keken de mensen elkaar verrast en gelukkig aan. Klokgelui over Beveren!
Voor het eerst sinds dertig jaar.

Op Pinksteren van het jaar I970 werd de kerk in gebruik genomen.
Onvergetelijk die indruk van licht en ruimte toen we er voor het eerst binnenstapten. Pastoor Deltour liep er zielsgelukkig bij. Vooraan in de zeventig was hij toen en steeds had hij zijn parochianen in een noodkerk moeten begroeten. In Beernem zowel als in Beveren. 

Pinksterdag van het jaar I970 moet ontzaglijk veel betekend hebben voor hem. Naar die kerk had ook het koor zijn boeltje verhuisd. Het grote pijporgel was er nog niet. Dat hadden we trouwens kunnen voorzien. De staatsmolen maalt tergend langzaam. Het elektronisch orgeltje deed het echter voortreffelijk in die grote ruimte. Wie had zoiets verwacht van dat kleine pittige ding!
Toegegeven moet echter worden dat de akoestiek uiterst goed is in het nieuwe gebouw. Vooral als er gezongen en gespeeld wordt in de hoek die aan het koor is toegewezen.

We hadden dit aldra in de gaten die eerste keer op Pinksteren. We waren in de kerk voor een familiemis en Tuur Kerkhove ging moederziel alleen aan het zingen daar vooraan. Het klonk als in een koncertzaal. Zo helder en zo duidelijk Pinksterdag van het jaar I970 moet ontzaglijk veel betekend hebben voor hem.

_{(*De namen van de klokken zijn: de bovenste Ernest, de middelste Maria en de onderste Johannes. Johannes is de klok die we horen als eindeklok. Op 4 mei 2011 werden de klokken voor een paar maanden uit de toren gehaald, voor herstellingen aan de klokketoren en klokken. Ze werden teruggeplaatst op 15 juni 2011 en op 26 juni 2011 plechtig terug in gang gezet.)}

In dat nieuwe dekor kan het koor zich nu naar hartelust uitleven. Ruimte is er genoeg, en dat er met het gezicht naar het volk toe gezongen moet worden deert de zangers allang niet meer. De vertrouwd geraakte aanwezigheid van onze stroeve Sint Jan moeten we echter missen. Ernstige beelden zijn blijkbaar in ongenade gevallen. In afwachting dat tij ooit eens keert, werd onze patroonheilige naar de zijkapel verbannen. Een geluk nog dat niemand het in zijn hoofd haalde de moderne Lieve Vrouwe in de nabijheid van de zangers te herbergen. De klanken zouden wonderlijk gedarteld hebben in al die gaten en holen.

Op Kerstmis I970 verraste het Sint-Gregoriuskoor ons met een ontroerend mooie mis. De "Deutsche Messe" van Franz Schubert. Ze hebben het reeds ver geschopt onze zangers en zangeresjes. Je vraagt je soms af waar hun grens wel zal liggen. De verdere opgang van dirigent Callewaert zal wel niet vreemd zijn aan dit alles. Het een moet gezegd gelijk het ander. Gentiel bleef inderdaad niet bij de pakken zitten toen hij het dirigeerstokje eenmaal in handen gekregen had.
In Roeselare heeft hij een uitgebreide kursus in de muziekpedagogie gevolgd en de invloed ervan is duidelijk merkbaar bij het koor. Inzake stijl, uitspraak en stemsoepelheid worden thans toppen geschoren die vroeger onbereikbaar waren. Naast Arthur Kerkhove en Robert Meersman is intussen een andere solist komen opduiken. Een vrouw dit keer. Tuurs dochter, Agnes heeft wellicht de mooiste stem die ooit in het Beverse kerkkoor geklonken heeft. Zo vol en zo rijk en zo zuiver opklimmend naar ijle hoogten. De appel is niet ver van de boom gevallen. Wie Tuur vroeger gekend heeft, weet wat we hiermee bedoelen.

Inmiddels was er ook verandering gekomen bij de parochieleiding. Pastoor Ernest Deltour, blijkbaar van mening dat hij beter naar een rustiger "hofstee" kon uitkijken, was naar Zwevegem getrokken en was daar direkteur geworden van het Rustoord. Dit gebeurde midden februari I97I. Arthur De Pourcq kwam hem hier een maand later vervangen. Een man uit de streek die pastoor De Pourcq. Geboortig van Anzegem en jarenlang onderpastoor geweest te Kuurne. Het ziet er naar uit dat hij de lijn van zijn voorgangers zal volgen wat de kerkzang betreft. Onmiddellijk immers heeft hij kontakt gezocht met het koor en bij meer dan één gelegenheid bewees hij reeds dat hij onze aktiviteit ten zeerste waardeert. Hijzelf kan aardig wat zingen ten andere. Als hij eens" de pedaal induwt ", helmt het na tot in de verste hoeken van de kerk. Pastoor De Pourcq zou wel eens een grote morele steun kunnen worden bij de verdere uitbouw van het koor.

Na de nieuwe kerk het nieuwe orgel
.Einde I97I zag het koor een sedert lang gekoesterde wens in vervulling gaan. Orgelbouwer Loncke uit Diksmuide kwam met de eerste stukken voor het nieuwe orgel aandragen. Week na week hebben we de opbouw ervan gevolgd. Het ging traag naar onze mening, veel te traag.Een wonder was het echter niet. Al die pijpen en leidingen die in elkaar geknutseld moesten worden. Toen het stuk er echter eindelijk stond en we de rijke klanken voor het eerst door de kerk hoorden vloeien, schoot ons gemoed vol. Een orgel. Een echt kerkorgel. Eindelijk! Twee en dertig jaar ongeveer had het moeten duren.
Voor de koster is het intussen een heel karwei geweest goede maatjes te worden met dit zware instrument. Al die jaren had hij zich moeten behelpen met tweedehands gevallen, die hem soms gemeen in de steek lieten. Nooit had hij meer dan één smal klaviertje en een paar registers ter beschikking gehad, behalve dan helemaal op het laatste bij het elektronisch orgel.

Nu krijgt hij twee handklavieren en een voetklavier te bespelen, terwijl hij naar hartelust kan kombineren met een hele waaier spelen. Een enorme verandering is het wel geworden voor hem. André Nolf is echter aardig op weg om dit volwaardig orgel baas te worden in al zijn rijke mogelijkheden. Het is een lust voor het oor hem bezig te horen na sommige missen, terwijl de mensen langzaam naar de uitgang toeschuiven. Jaren geleden hebben we je dit eens toegewenst in een artikel, koster. Weet je dit nog?  Het lag in de bedoeling voor Kerstmis I97I nog eens terug te grijpen naar de oude vierstemmige "Missa Pro Pace" van Remi Ghesquiere. Tijdsgebrek heeft dit opzet echter verhinderd. Ach, zo een mis instuderen is geen peulschilletje. Daar zijn maanden mee gemoeid. Vooral nu de sopraans alles van het begin af moeten leren en ook de bezetting bij de mannenstemmen grondig gewijzigd is. We hopen echter dat uitstel geen afstel zal worden. Het ware jammer. Die mis van Ghesquiere is werkelijk heel mooi. Op die Kerstdag werd dan nog maar eens teruggegrepen naar "Madeleentje", zoals de mis van Wiltberger gemoedelijk genoemd wordt. Een mooi stuk muziek blijft het toch wel en de zangers hebben het nu volledig onder de knie.
Het "kerstliedje" werd dit jaar door een vrouw gezongen. Veertig jaar geleden dat dit nog gebeurd was in Beveren. De mensen keken verrast op toen Agnes Kerkhove met haar "Adeste Fideles" van wal stak. Je had een muisje kunnen horen lopen in de kerk op dat ogenblik. Toch wel iets anders dan een jongenssopraan, zo een rijke buigzame vrouwenstem.
Ach, we zien dat we weer hoofdzakelijk over gezang op Kerstmis gesproken hebben. Beroepsmisvorming waarschijnlijk. Kerstmis is voor ons altijd het hoogtepunt geweest. Het koor trad echter net zo goed op bij andere gelegenheden. Gemiddeld om de drie weken stond het klaar voor een uitvoering in het jaar I97I. Nu eens voor een hoogdag, dan voor een priesterwijding, dan voor een huwelijksmis, en zo verder. Niet veel verenigingen ontplooien zulke aktiviteit

Foto v.l.n.r. Etienne Ducatteeuw en Michel Debrouwere
En hiermee is eigenlijk de geschiedenis van het koor verteld. We kunnen afsluiten in een periode van hoogkonjunktuur. Is dit niet wondermooi? Nederig is het begonnen en, langs vaak moeilijke paden, werden respektabele toppen bereikt. Thans staat het koor echter op een hoogte die uitkijkt boven alles wat reeds geweest is. De bekroning van de nimmer aflatende inzet van zovelen. De Sint-Gregoriusgilde maakt zich thans op om haar twee oudste leden te feesten. Arthur Kerkhove en André Nolf. De eerste vijftig jaar kerkzanger, de tweede vijf en veertig jaar koster orgelist. Het zal een enig feest worden op zaterdag 22 april I972. Allen zullen ze erbij zijn met hart en ziel. De jongeren zullen met entoeziasme praten over de zonnige weg die voor het koor openligt. De ouderen zullen herinneringen ophalen aan vroeger. Ze zullen glimlachend en toch met heimwee vertellen over zij die verdwenen zijn. Verdwenen voor goed. Over Emeric Verplaetse, over Juul Duhou, over Jozef Stevens, over Robert Vandeplassche, over André Vandorpe.....
Het zal een heerlijk feest worden. Het feest van de Beverse Sint-Gregoriuszanggilde.

Hiermee zijn we aan het einde van deze bijdrage gekomen. 
Dit naar naar aanleiding van de huldiging van 50 jaar gemengd koor tijdens het Feest van de cultuurraad
 Om alle delen te lezen klik hier 

01-04-2019, 10:03 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St. Gregoriuskoor (deel 12)
I968: HET GEMENGDE SINT-GREGORIUSKOOR !
Meester Callewaert had dus gezegd dat een parochie voor de helft uit vrouwen bestaat en dat vrouwen net zo goed kunnen zingen als mannen. Een waarheid als een koe als je het zo achteraf bekijkt. Maar onze mannelijke ijdelheid speelde ons parten. De vrouwen hadden het reeds voor het zeggen in veel gevallen. Moesten ze het nu ook nog voor het zingen krijgen? Toch kreeg Gentiel de kogel door de kerk. Einde I967 had hij een vrouwenkoortje gedrild om een feest van de K.A.V. op te luisteren. Een paar leden van die organisatie waren het eigenlijk maar. Het werd echter een geweldige meevaller. Enkele zangers hadden het gehoord en ze waren er entoeziast over. Waar maken jullie je zorgen over? Ze keken hun makkers verontwaardigd aan. Denken jullie soms dat de vrouwen ons onder de pantoffel willen? Kom, laten we er eens ernstig over praten! Van dan af was het hek van de dam. Pastoor Deltour gaf zijn zegen, koster André Nolf geraakte voor het plan in vuur en vlam, en wij waren wel benieuwd wat eruit zou groeien.

De doorbraak.
Begin I968 begonnen dirigent en koster hun wervingstoernee. Al spoedig hadden ze genoeg meisjes en vrouwen bij elkaar om op meer dan behoorlijke manier van wal te kunnen steken. Op de eerste algemene herhaling stonden de mannen er een beetje grinnikend bij. Ze hadden hun nieuwe zustertjes wel hartelijk ontvangen, maar ze geloofden toch niet dat die er veel van zouden terechtbrengen. Al spoedig echter sloeg hun grinniken om in waarderend geknik. Nou, die vrouwtjes hadden toch wel stem, zou je zo zeggen. Het klonk heel lieflijk en aardig. Eens iets heel anders dan het sonore en vaak harde mannengeluid. Er werden enkele tweestemmige nederlandse psalmen en liederen aangeleerd en, als we ons niet vergissen, trad het gemengd koor voor de eerste keer op in de hoogmis van Pasen I968

^{Foto uit Onder De Clocke}

Ondertussen echter lag er weer een feest in het verschiet. Een groot feest. Was het niet reeds twaalf jaar geleden immers dat er nog zangers in de bloemen werden gezet voor hun jarenlange trouwe dienst? Toen waren dat Arthur Kerkhove, André Nolf en Jozef Stevens geweest. Ach, die Jozef Stevens! Als je eraan denkt dat hij reeds twaalf jaar gestorven was toen. Veel tijd hadden de zangers niet nodig om uit te maken wie er dit keer in aanmerking kwam voor een medaille. Het zouden Robert Meersman, Jaak Meersman, André Ostijn en Michel Debrouwere worden. Alle vier hadden ze meer dan vijf en twintig jaar dienst bij het koor. Pastoor Deltour werd over de kwestie aangesproken. Hij knikte goedkeurend met zijn grijze aristokratenkop. Prachtig! Zorg jij koster en jij meester dat het feest iets moois wordt, en dan zal ik wel uitkijken voor het ereteken. En als je soms een toelage kunt gebruiken om de onkosten te helpen dekken…. Hij lachte eens ondeugend.

Het jubileumfeest ging door op zondag 28 april I968. Een lentedag maar precies geen lenteweer. De gezichten van zangers en zangeressen straalden echter. Ze waren er weer eens bij. De hoogmis werd gezongen door het nieuwe gemengde Sint-Gregoriuskoor. Een indrukwekkende groep was het geworden. Wij gevieren, die op de eerste rij zaten in de kerk, voelden het warm worden om ons hart. Dat was nu ons koor. Wij hadden het helpen opbouwen al die jaren. En nu zaten we hier vooraan en zij zongen. Voor ons ! Was dat werkelijk ons koor? Zongen die zo ? We hadden het zelf nog nooit gehoord. Altijd zaten we midden in de zingende groep.
Pastoor Deltour spelde ons het ereteken van de H. Donatianus op. Een sober witmetalen kruis. We waren er zo blij mee als kinderen. Och, niet om die medaille zelf! God nee! Wie hecht daar nu nog veel belang aan. Maar om alles wat erin verscholen lag aan vreugden en vriendschap
Na de hoogmis werd het koor ontvangen op het gemeentehuis. Het moet gezegd dat we altijd goede maatjes zijn geweest met onze gemeentevaderen. Ze verleenden ons trouw ieder jaar een zeer welkome toelage ten andere. Burgemeester Callens was dan ook niet zuinig op zijn aanmoedigingswoorden en evenmin op de aperitiefjes. Het werd algauw een blij steekspel van woord en wederwoord, dat losser werd naarmate Annie de glazen bijvulde. We waren in een zeer plezierige stemming toen we tenslotte in " Het Fonteintje" aan tafel gingen. Lieske had blijkbaar haar beste beentje voorgezet, want het eten was prima. Een waar vuurwerk van lach, zang èn spel werd voortgezet tot laat in de avond. Toen het jubileumfeest voorbij was gingen we met frisse moed opnieuw aan het werk. De vrouwen waren nu helemaal ingeburgerd en moesten voor hun mannelijke kollega's beslist niet de duimen leggen.

Toen vatten de koster en meester Callewaert het plan op om de oude "Missa in Honorem Beatae Mariae Magdalenae" van Wiltberger weer eens uit de archiefkast op te diepen. Het was jaren geleden dat we ze nog uitgevoerd hadden. De sopraanpartij was toen nog door kinderen gezongen geworden. Het werden moeilijke herhalingen. Zeer moeilijke. Vooral de vrouwen hadden er een harde dobber aan. Ze beseften weldra terdege dat een nederlandse psalm heel wat minder problemen geeft dan zo een latijnse meerstemmige mis. Maar onze volharding werd beloond. De middernachtmis op Kerstdag van het jaar I968 werd een van de mooiste die we ooit hadden.
Allengerhand gingen we echter beseffen dat we een ellendige spelbreker in ons midden hadden. Och, we wisten het eigenlijk reeds lang, maar we waren gaan berusten in ons noodlot. Een koor zoals 'nergens in het omliggende en dan een harmonium dat kans liep ook nog op de vuilnisbelt geweigerd te worden! Zou je daar geen hete tranen bij schreien?
De koster staarde ons soms in stomme wanhoop aan als zijn vehikel weer eens extra vals gekreund had, of als een toets halsstarrig bleef napiepen. We hadden werkelijk te doen met hem. Maar wat konden we er tenslotte veel aan doen? Kerkelijke en burgerlijke gezagdragers gebruikten grote woorden als we het waagden onze nood te klagen. De nieuwe kerk, zeiden ze, de nieuwe kerk! Als die er eenmaal zal staan zal je eens zien welk machtig orgel je krijgt. Geduld maar nog een beetje! Daarmee konden we het stellen. Gelukkig kregen we tenslotte een elektronisch orgeltje ter beschikking. Dat heeft ons uit de nood gered tot het sinds jaren voorgespiegelde grote pijporgel eindelijk in gebruik kon worden genomen.

Ondertussen liep Gentiel Callewaert met plannen rond om het vernieuwde koor ook eens op de planken te brengen. Vinden jullie ook niet dat het ogenblik gunstig is ? Hij lei het ons bedachtzaam uit. Zie eens, we hebben een heleboel prima nummertjes en we kunnen ook nog wel op een paar andere mensen beroep doen. Ik ben er zeker van dat het goed kan worden. En het werd goed inderdaad. De avond ging door in het Fonteintje op 2 maart I969 . Er was zeer ruime belangstelling en iedereen kreeg waar voor zijn geld. Naast het koor met een hele waaier frisse nummers, traden ook Nico Vandenberghe op met voordracht, Peter Pieters met gitaarmuziek, een paar jeugdige fanfareleden met aardige stukjes, en enkele Stevenstelgen die met hun snaarinstrumenten stemmige muziek brachten. De schalkse Roland Decaluwé praatte het geheel aan elkaar op de hem eigene onnavolgbare wijze.
Op naar de nieuw kerk, het dertiende en tevens laatste deel.

25-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St. Gregoriuskoor (deel 11)
Pallieter wordt bezadigder.
Hebben we vroeger niet reeds gezegd dat de aanvankelijke uitbundigheid van de jaarlijkse teerfeesten stilaan wegdeemsterde ? Och, een wonder was het eigenlijk niet. Uitbundigheid is een van die zaken die nog het snelst afslijten.
Je moet nu echter niet gaan denken dat onze teerfeesten tot een onbenulligheid in elkaar schrompelden. Helemaal niet! De klemtoon werd enkel verlegd. Ze werden een ietsje fijner, een ietsje kunstzinniger misschien. Eigenlijk meer in overeenstemming met een vereniging als de onze.
Een man die we bij die nieuwe soort feesten niet kunnen wegdenken is zeker Roland Decaluwé. Een van de fijnzinnigste humoristen die ooit in Beveren rondgelopen hebben. Met een sober handgebaar en een paar schijnbaar verlegen gemompelde woorden, kan hij een hele zaal aan het gieren brengen.
Roland en Marcel Desmet, zijn neef en onafscheidelijke boezemvriend, hebben ons veel prettige momenten bezorgd bij de teerfeesten. Niet zodra was het laatste stukje taart verorberd en het laatste restje koffie uitgedronken, of ze namen resoluut de mikro ter hand en de poppen gingen aan het dansen. Uren lang. Tot de horlogewijzers reeds een heel eind voorbij de kleinste cijfers gekropen waren.
Samen met de beide Germain Vandorpe's, hebben die twee eens een Perry Como-show gebracht die ons nog lang zal blijven heugen. Liedjes en guitige gezegden buitelden , door elkaar in een verbijsterend tempo. We zaten er genietend bij en schudden bij tijd en wijle het hoofd. Waar blijven ze het toch halen, waar blijven ze het toch halen!
Een andere knaap die indruk gemaakt heeft op ons in die tijd, is Roland Vandendriessche. Roland-met-de-gitaar. Een kerel met goud in zijn keel. Dat zal ieder toegeven die hem ooit horen zingen heeft. Ook hij heeft het nogal vroeg bij het koor laten afweten. Gehuwd en elders gaan wonen. Jammer, maar niets aan te doen. Veel jong bloed is zo voor de zanggilde verloren gegaan.

Begin 1963 werden André Nolf en Arthur Kerkhove eens speciaal in de bloemetjes gezet op zo een feest. De koster oefende toen reeds ruim vijf en dertig jaar zijn ambt uit en Tuur was meer dan veertig jaar kerkzanger. Het was een intiem feestje. Zonder eretekens en zonder vertoon naar buiten uit. Voor de twee feestelingen was het echter een komplete verrassing en ze genoten er zichtbaar van. We hadden een paar liederen gemaakt voor de gelegenheid en misschien komt één daarvan “ Het Bloemkoollied" , nog eens te berde bij de viering van dit jaar. Het zou een goede herinnering wezen.

En steeds maar huwelijken.
Een pienter lezer, daarenboven iet of wat beslagen in finantiezaken, zal zich misschien reeds verbaasd hebben afgevraagd waar al ons geld naartoe ging. Duizenden franks overschot bij sommige bonte avonden. Persoonlijke maandelijkse bijdrage. Nu en dan een gift of een mis waarvoor we speciaal betaald werden. Nou nou die zangers gingen er toch maar met de grove borstel door, zou je zo zeggen. Ogenblikje! Al ooit zo een vereniging finantieel beheerd? Voorzichtig dan! Er komt heel wat meer om de hoek kijken dan je zo op het eerste zicht zou denken.

Over de dure muziekdruksels hebben we reeds gesproken. We lieten ook reeds doorschemeren dat we ieder jaar een etentje kregen dat door de kas bekostigd werd. Heel demokratisch dit eten-tje hoor! Soep, een flinke schotel vlees met groenten en aardappelen, en daarna nog een stuk taart met een kop koffie. Daardoor zal wel geen enkele kas lek geslagen worden. Maar hebben we je ook reeds verteld dat ieder zanger die trouwde een geschenk kreeg? Een behoorlijk geschenk en een bloemstuk daarbij? En de vereniging was nog jong toen, zie je. Heel wat zangers zijn in het bootje gestapt in die jaren. Gaat je nu een licht op ? Een groot deel van onze duiten diende dus om onze gezellen wat moed in te pompen bij de grootste stap van hun leven.

Gentiel Callewaert, onze dirigent, huwde in het jaar I957. In I959 was het de beurt aan Joris Uyttenhove, Roger Ostijn en Paul Vercruysse. In I96I waagde Hubert Ameye de sprong, in I962 Eric Sabbe, in I964 Roland Decaluwé, in I965 Germain Vandorpe uit de Grote Heerweg en Marcel Desmet, en in I966 tenslotte onze tweede Germain Vandorpe en Renaat Velghe. Meer dan één trouwfeest per jaar, als je het zo uitrekent. Er zijn zalige herinneringen verbonden aan die huwelijksfeesten.
Alhoewel we grif toegeven dat ook daarbij allengerhand een evolutie intrad. Vroeger kon je op zo een feest nog met koorgezang en allerhande attrakties voor de dag komen. Thans is dat uitgesloten. Het orkest of de juke-box jankt de hele zaal nu stokdoof en wil van geen wijken weten.

Op het bruiloftsfeest van Gentiel Callewaert en Marie-Thérèse Deleersnyder in de Britannia te Harelbeke, was het podium nog voor ons. De muzikanten waren blij als ze even konden uitblazen. Ook in Lendelede, waar Hubert Ameye trouwde, hadden we het nog voor het zeggen en het zingen tot laat in de nacht, evengoed als bij het feest van Roland Decaluwé en Ann Sercu in het Beverse Fonteintje. Maar daarna gingen we een andere koers varen. We voelden ons een beetje verloren op dergelijke huwelijksfeesten. Nog even dapper gingen we de trouwmis zingen en een paar glazen drinken op de receptie, maar voor de rest van de dag schaarden we ons dan omheen de kaarttafel. Jaja, ook zangers worden oud. Als we eerlijk willen zijn, moeten we toegeven dat de oorzaak niet alleen bij de snerpende orkestmuziek ligt.

Och, wanneer we het zo achteraf bekijken, zien we dat het alles in elkaar past als de stukjes van een legpuzzel. De steeds groter wordende afwezigheid bij de herhalingen. Het onvermogen om nog een aantrekkelijke avond-met-eigen-krachten op te bouwen. De heimelijke afkeer voor moderne trouwfeesten. Het luwend geweld van onze jaarlijkse teerfeesten.
Het viel niet te ontkennen: het koor was aan het verouderen. Als er niet spoedig ingegrepen zou worden, zou het een zielige dood sterven.

20-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St. Gregoriuskoor (deel 10)
De periode 1957 - I967
Het leven gaat verder.
We hadden meester Stevens verloren, maar het leven moest verder gaan. Nooit blijft de wereld stilstaan, hoe groot de schokken ook zijn die opgevangen moeten worden. Gentiel Callewaert was dus definitief onze dirigent geworden. Een jonge kerel toen nog die Gentiel. De jongste ongeveer van het ganse koor. Gemakkelijk zal hij het wel niet gehad hebben toen. Voor bijna allen was Jozef Stevens de "meester" geweest. Gentiel Callewaert daarentegen was de "kameraad" . Gewoon soldaat, uit de rangen naar voor getreden. We vermoeden dat die kameraadschap hem heeft gesteund in zijn beginperiode.

Al spoedig bleek dat hij inzake werkkracht en inzicht voor zijn oude onderwijzer niet moest onderdoen. Op verbluffend korte tijd had hij de knepen van het vak onder de knie. Zijn jongensachtige verlegenheid week dan ook algauw voor mannelijk zelfvertrouwen.

Op het koor zelf werkte zijn persoonlijke ontplooiing in als een opkikker. We hadden ons onzeker gevoeld. Zo jong nog! Nauwelijks de studentenbroek ontwassen. Zal hij het halen? Toen hij het haalde met glans, werden we geestdriftig. Zie je wel! Ze krijgen er ons niet onder. Vooruit mannen!
Er werd hard gewerkt in die jaren. Zeer hard. Niet enkel bij het mannenkoor. Meester Callewaert had Jozef Stevens' voorliefde voor kinderstemmen overgeërfd. Hij wilde die sopraantjes echter liefst niet bij de uitvoering van meerstemmige missen betrekken. Die vogels gingen nu te vroeg vliegen naar de middelbare school. Voor het koor waren ze dan zo goed als verloren. Anders maakte hij echter ruim gebruik van kinderstemmen. Kerstliederen, gregoriaanse voorzang, en zo meer.

Op het einde van de vijftiger jaren kregen we ook in Beveren een middernachtmis op Kerstdag. Eindelijk. Het had nogal wat voeten in de aarde gehad. Bij pastoor De Visscher moesten we met dit voorstel helemaal niet komen aandraven en ook pastoor Deltour was er aanvankelijk niet al te happig naar. De karig bezette stoelen in de vroegmis op Kerstdag deden het tenslotte. Is dat geen zonde, mijnheer Pastoor? Wij doen ons best om een kerstprogramma te brengen dat er wezen mag en zie eens! Hoeveel mensen heb je nog in de vroegmis? Die gaan elders, mijnheer Pastoor. Die gaan naar een middernachtmis. Pastoor Deltour gaf zich gewonnen. Beveren zou voortaan ook zijn middernachtmis hebben. Hier voor ons ligt het kerstprogramma van het jaar I959. Een gestencild blaadje. Niet veel sieraad aan. Maar het is een kostbare getuige. Zo zouden we er meer moeten hebben. Het was de driestemmige “Missa in honorem Sancti Adalberti" van Elbert Franssen die toen werd uitgevoerd. Een van de moeilijkste missen die we ooit hebben aangeleerd. Maar mooi als een sprookje. Beierend als klokkenspel. Als Gentiel Callewaert in één mis bewezen heeft dat hij een bekwaam dirigent geworden was, het wel in deze geweest. Het onophoudelijk aanzwellen en sterven, het in- en uitvallen der verschillende stemmen, moet het uiterste van zijn aandacht gevergd hebben.
Op Kerstdag I960 pakten we uit met onze zogezegde "Franse mis" Een driestemmig stuk, gekomponeerd door een zekere Dirickx. Pas¬toor Deltour had een met de hand geschreven eksemplaar ervan gevonden in de nagelaten paperassen van zijn voorganger en koster Nolf had toen met engelengeduld het handschrift ontcijferd en op stencil gezet. Een mooie mis. Gracieus en vleiend van melodie. Niet vreemd dus dat ze bij ons de "Franse mis" geheten werd.
Op Kerstmis I96I werd teruggegrepen naar de tweestemmige "Missa Quarta" van Alfons Hoortgat en in I962 was het weer de beurt aan de "Missa in honorem Sancti Adalberti". Ondertussen echter hadden koster Nolf en dirigent Callewaert er iets nieuws op gevonden om de feestelijkheid omheen de middernachtmis nog verder op te voeren. Beroep werd gedaan op een paar koper- en strijkinstrunenten. Het "Gloria schalt gans het Eden" klonk door de kerk als een bazuinstoot. De bazuinstoot die de opening van een glansrijke plechtigheid aankondigt.
Op het kerstprogramma van het jaar I961 zijn enkele namen van sopraans aangetekend. Waarom ze niet even vermelden hier. Patrick Mauws zong toen het "Adeste Fideles". Hij had een prachtige stem die Patrick. Verders werden ook nog solonummers gezongen door Willy Kindts, Patrick Lateur, Carlos Meersman, Herman Mestdagh, Johan Pieters, Christ Coussement, Roland Lavens en Johnny Vanderheeren.

Och, we wilden maar dat we hier de namen van al de sopraans konden optekenen die ooit in het Beverse koor gezongen hebben. Maar dit is onbegonnen werk. Het zijn er tientallen en tientallen geweest en volledig zouden we toch nooit kunnen zijn. Beter dan maar er niet aan te beginnen. Wie ze ook zijn echter, we groeten ze met warme genegenheid. Ook zij maken deel uit van onze grote zangersfamilie. Ondertussen kunnen we ook nog eens kijken hoe het mannenkoor ervoor stond in I961. Er is een ledenlijst uit die tijd bewaard. Zie maar:
Hubert Ameye, Gentiel Callewaert, Roland Decaluwe, Michel Debrouwere, Marcel Desmet, Marcel Himpe, Arthur Kerkhove, Jaak Meersman, André Ostijn, André Nolf, Arseen Roobroeck, Eric Sabbe, Willy Stevens, Lucien Vancraeynest, André Vandermeiren, Germain Vandorpe (Gentstraat), Godfried Vandevoorde, Paul Vercruysse, Lucien Vereecke, Hubert Velghe, Robert Meersman, Lucien Meersman.
Weerom waren dus enkele nieuwe namen opgedoken. En dat was broodnodig. Heel wat oude vrienden immers konden er niet langer meer bij zijn. Wie oplettend toekijkt, ziet dat er in het koor altijd een druk komen en gaan geweest is omheen een kern die vast aaneengesnoerd bleef.

Och, dat gedurig veranderen is heel natuurlijk tenslotte. Weet een mens ooit waar hij in zijn leven zal belanden? De ene verhuist. De andere krijgt nieuwe levensvoorwaarden voor de voeten geschoven. En zo gaat het verder. Er zijn duizend en één zaken die een mens van zijn liefhebberij kunnen aftrekken. Haar, hoe het ook zij, als je ergens een oud-zanger ontmoet dan spreekt hij altijd met weemoed over de goede dagen van weleer.
Tot zover hebben we enkel gesproken over uitvoeringen op Kerstmis. Het is echter duidelijk dat ons koor ook bij andere kerkelijke feesten naar buiten kwam. Evengoed als vroeger trouwens. Pasen, Pinksteren, de Ommegang, de Kermis, Allerheiligen, het waren allemaal dagen waarop de Bevernaars vragend zouden opgekeken hebben als we niet met iets speciaals uitpakten.
Met die kerkelijke feesten was de kous nog niet afgebreid. De mensen gingen meer en meer beroep doen op ons. Ze hielden van hun koor en pakten er graag mee uit tegenover vrienden en kennissen. Sommigen hadden er wel een paar duiten voor over om ons bij bijzondere gelegenheden te laten optreden in de kerk. Zo hebben we in het jaar I963 gezongen bij het gouden huwelijksjubileum van Achiel en Euphrasie Vancraeynest.

Dat eigenste jaar ook hebben we voor het eerst de Sint-Jozefsmis opgeluisterd voor de Interlin. Ook voor huwelijksmissen werden we gevraagd. In I965 zongen we bij het huwelijk van Lieva Rigolle. De eerste van een reeks die ondertussen reeds behoorlijk lang geworden is.
Het bracht allemaal zaad in het bakje. En is er nu iets wat een kas broodnodiger heeft? Natuurlijk dat we niet altijd met onze rekening klaar stonden. Je kan toch geen geld vragen voor het zingen van een eremis bijvoorbeeld. Neenee, we weten nog wel iet of wat hoe het in de wereld hoort. Ook bij een zanger die huwt moet je niet pogen de duiten uit zijn zak te persen. Maar bierbonnetjes hebben we nooit afgeslagen. Nogal duidelijk. Je moet toch niet katolieker willen wezen dan de paus zelf.

In het jaar I963 zijn we ook eens de hoogmis gaan zingen in de Pius X kerk te Kortrijk. We hebben er een beste indruk van bewaard. Een sobere kerk, niet te groot, en met een akoestiek als in een koncertzaal. Het waren hoofdzakelijk latijnse motetten die we daar brachten. 0 salutaris hostia, Panis angelicus, en dergelijke meer. Om het eigene der mis hoefden we ons niet te bekommeren. De pastoor daar vond dat niet onontbeerlijk. Op de terugweg zijn we daarna nog een serenade gaan brengen aan Paul Decavel en Lieve Vandorpe. Twee jonge Bevernaars, verwant aan de helft van het koor, die toen in Kuurne woonden. Steeds hebben die twee met ogen groot van heimwee naar hun geboortedorp teruggeblikt. Ze beleefden deugd aan ons optreden. Dat zagen we genoeg. Hun middagdutje hebben ze er echter bij ingeschoten toen. Je kan zangers in je huis halen als je daar lust toe hebt. Wanneer je ze echter kwijtraakt, is een andere zaak.

De wereld verandert.
Sinds de laatste Wereldoorlog is onze samenleving op een stroom gaan lijken die al sneller en sneller aan het vlieten is. We zitten er midden in en we worden meegesleurd. Je kan tegenwor-stelen. Natuurlijk. Je kan zelfs trachten tegen stroom in te zwemmen. Maar dan spat het schuim je om de oren en slaan de golven je in het gezicht. Je raakt vermoeid en uitgeput en meedrijven doe je toch. Zo is dat nu geworden. Een stroomversnelling. Niemand weet waar die ophouden zal. Ook de Kerk kwam in die vloed terecht. De "rots in de branding" deed het niet meer. Een aftands beeld dat niet langer door werkelijkheid werd gedekt. Het bleek immers dat het godsvolk niet veilig op een enorm steenblok zit, maar dat het op tocht is naar onbekende verten, God tegemoet. In de Kerk werd de klemtoon verlegd van de hierarchie naar dat pelgrimerende volk. Het werd zelfs duidelijk dat dit volk de werkelijke Kerk is. Datgene waar het eigenlijk om begonnen is.
Dat alles had zijn gevolgen. Ook in Beveren. Gedaan dus met de latijnse gebeden waar enkel de pastoor en de dokter en de apoteker iets van begrepen. Gedaan ook met de missen waarin de priester het volk zijn rug toekeerde en angstvallig het altaar afschutte. Kristus kwam weer terug onder het volk. De belemmeringen tussen Hem en de zijnen werden opgeheven.
Begin I965 werd ons altaar naar de kerkgaande menigte toegedraaid. Daarmee werd volledig duidelijk dat ook wij aan de Tafel genodigd waren. De gebeden en lezingen werden in het nederlands gehouden. Het waren afschuwelijke vertalingen nog wel, maar we begrepen er toch reeds iets van.

Ook de zangers werden een pelgrimerend volk in dat jaar I965. Onze tocht was echter niet zo bijster groot. Hij begon op het dokzaal achterin de kerk en eindigde vlak voor het altaar van Sint-Jan. Ons harmonium voerden we mee zoals eertijds de Israelieten hun Arke des Verbonds. Voor dat altaar was onze plaats voortaan. Het volk zong nu immers mee en wij waren voorzangers geworden. En betaamt het dat een voorzanger achteraan zit? Er moet orde zijn in de zaken.
Aanvankelijk werden zo nog gregoriaanse missen gezongen, terwijl nederlandse psalmen stilaan hun intrede deden. Allengerhand echter verdrong de moedertaal het laatste restje latijn. Ook de gregoriaanse missen gingen tot de folklore behoren. Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus, Agnus Dei, we hoorden het allemaal slechts sporadisch meer. Je kan het jammer vinden. Schatten door eeuwen en eeuwen op elkaar gestapeld, werden zo met zorgeloze hand opzij geschoven. In plaats daarvan kwamen allerhande leuke deuntjes, die in de volksgunst klommen en daalden als moderne hits op een platenparade. Het was echter onafwendbaar geworden. Jarenlang was men tè stroef geweest. De waterketel kookte over. Elk beijverde zich om zich zover mogelijk van het oude te distanciëren. De pelgrimstocht gaat echter verder. Veel van wat we thans aanbidden zal onder de voortschrijdende voeten tot gruis vertrapt worden. Enkele parels zullen overblijven. Enkele parels. En staat er niet ergens in een parabel dat je alles verkoopt voor een enkele kostbare parel?

De zangers zijn ietwat onzeker geweest in die omschakeling van latijn naar de moedertaal en van koorzang naar massazang. Och, begrijpelijk is het wel. Ze waren opgegroeid in een traditie die nu zonder veel omhaal in elkaar werd geknokt. Ook hun hoge troon achterin de kerk schoten ze erbij in. Ze zaten thans vooraan te kijk. Onder het waakzaam oog van onze stroeve patroonheilige, Sint-Jan. Gedaan met de heimelijke dutjes tijdens een langdradige preek. Lang heeft die aarzeling echter niet geduurd. Met verbeten energie wisten koster Nolf en dirigent Callewaert de koorleden duidelijk te maken dat hun opdracht niet ineengeschrompeld was tot een peulschilletje. Dat de ganse kerk nu meezong? Prima! Maar wij bleven toch voorzangers zeker? En wie beter dan wij konden het volk leren zingen? We begrepen het. We gingen weer resoluut omheen het harmonium post vatten en stuwden de kerkgaande menigte vooruit. Onder ons impuls werd de kerk van Beveren een zingende gemeenschap. Latijnse gezangen eerst nederlandse daarna. Het werd een heel repertorium.

Op de hoogdagen bleven we echter teruggrijpen naar de oude meerstemmige missen. Dan zaten de mensen stil op hun stoel en genoten. Net als vroeger. Ze hadden thans waar voor hun geld. Kijk- en klankspel was het nu geworden. Langzamerhand echter kwam er sleet op het koor. Langzamerhand en verraderlijk. Onmiskenbaar echter voor wie nauwkeuriger toekeek. Verscheidene zangers begonnen weg te blijven uit de herhalingen. Televisie? Te druk gezelschapsleven? Wie zal het zeggen! Het ergste was dat er geen nieuwe kandidaten meer werden gevonden om de leemten te vullen. Vooral de tenorpartij brokkelde af. Tenorstemmen waren blijkbaar zo zeldzaam geworden als witte raven. De verhouding was verbroken.
In het jaar 1967 heeft Gentiel Callewaert meer dan eens mismoedig het hoofd geschud en gezucht dat de liefhebberij eruit was. En toch weet ik een redmiddel, zei hij, toch! Bestaat de parochie niet voor de helft uit vrouwen en kunnen vrouwen niet evengoed zingen als mannen? We bezagen hem wantrouwend. Vrouwen? Wat moeten we daarmee aanvangen in het koor? We hebben niets tegen vrouwen, helemaal niets, maar .......
Daar bleef het voorlopig bij. Nieuwe ideeën moeten eerst gaar sudderen. Kort daarna echter gebeurde iets. Gentiel Callewaert drilde een vrouwenkoortje om een K.A.V.-feest op te luisteren en daar ging de bal voorgoed aan het rollen. Dat vertellen we echter verder.

Op zoek naar inkomsten.
Je mag op je hoofd of op je voeten staan, uit een kas kan je nooit meer halen dan erin steekt. Een wet waaraan niet te tornen valt. Die ijzeren wet verplichtte ons, ook na 1956, bij tijd en wijle uit onze schelp te komen om aan wat centen te geraken. Reeds in het genoemde jaar I956 hadden we het zangspel "Smidje Smee" voorbereid. Het was een olijk stuk. De volkse wijsjes lagen er met kwistige hand in uitgestrooid. We zouden het spelen in de zaal van het Klooster op de eerste zondag van december. Toen overleed meester Stevens en van spelen op die zondag was natuurlijk geen sprake. We zouden de rouw om onze vroegere dirigent op flagrante wijze geschonden hebben.
De uitvoering werd verschoven naar 7 februari I957. Het werd een groot sukses toen. Joris Uyttenhove speelde de rol van zijn leven als baarlijke Satan, terwijl Jozef Lagaisse goud waard was als het olijke Smidje Smee. Er was een netto overschot van ongeveer zesduizend frank. In februari I958 hadden we een avond samen met het koor van het Waregemse H.-Hartkollege. Er was tamelijk veel belangstelling, maar onze gasten uit Waregem gingen met de grootste winst lopen. De juiste formule was het alleszins niet om onze kas bij te werken.

Op 15 februari van het jaar I959 waagden we het nog eens met eigen krachten. De grote opkomst uit de gloriedagen was er echter niet meer. Blijkbaar was het stramien glad versleten. Jammer, want op dat stramien hadden we borduurwerk gemaakt dat aardig wat duiten in het zakje bracht. Ach, de kruik gaat zolang te water tot ze breekt. Maar ons deel uit die kruik hadden we inmiddels toch ruimschoots gekregen. Daarna hebben we er wijselijk een tijdje mee opgehouden. We hadden nu ook iets meer inkomsten uit andere bronnen en voor de rest zaaiden we maar naar de zak.

Begin I964 stond het licht andermaal op rood. Hel blekkerend rood dit keer. Robert Meersman kwam ons met gefronste wenkbrauwen vertellen dat hij van zijn eigen geld had moeten bijpassen om de rekeningen van het koor te betalen. We waren failliet op dat ogenblik. Schandelijk failliet! We zaten er een poosje verslagen bij toen. Niemand die een woord sprakt tenzij dan om een nieuwe pint te vragen. Tot er ons plots een licht opging. Hé zeg, waren er geen gemeente-raadsverkiezingen in oktober dat jaar? En als we nu eens een zangfeest gingen geven op de zondag vlak voor de verkiezingen? De dorpspolitiekers zouden erop afkomen als wespen op een rijpe peer. Zoveel was zeker. En zuinig zouden ze wel niet wezen.
Zo geschiedde. Op 4 oktober I964 hielden we een “Muzikale Ontmoeting in Driekwartmaat ". De zaal van het Fonteintje liep bomvol. Onze "vroede vaderen-in-spe " waren er allemaal. Van de eerste tot de laatste. En krenterig waren ze niet. Dat moet ter hunner ere gezegd. De verkiezingen hebben ons gered toen. Met fier opgeheven hoofd mochten we weer vooraan in de kerk gaan zingen.
Onze schulden waren betaald en onze kas verkeerde opnieuw in goeden doen.

15-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes

Groei en bloei van het Beverse St.-Gregoriuskoor (deel 9)
Het zeer bewogen jaar I956.
Een bui die opsteekt uit een onverwachte hoek kan je verrassen. De regen vlaagt je in het aangezicht voor je erop verdacht bent. Zo ongeveer overviel ons ook de tijding van meester Stevens ziekte. Totaal onverwacht. We stonden met enkelen aan het kerk¬portaal. Een paradijselijke avond, herinneren we ons nog. We zouden herhalen voor het Pinksterfeest. Meester Stevens komt niet, wist iemand, hij is ziek. - Ziek? Kom nou! Erg zal het wel niet wezen. Stevens en ziekte. Hoe rijm je dat te zaam !

Het was echter wél te rijmen. En beter dan ons lief was. Toen de koster kwam vernamen we het. Geen sprake van dat de meester erbij zou zijn op Pinksteren. Het kon maanden duren. Misschien. Wie weet? - De koster schudde het hoofd en haalde hulpeloos de schouders op. We stonden er verslagen bij. Geen mens die er toen aan dacht echter dat het zo fataal zou aflopen. Een paar maanden rust, meenden we, en de meester zou wel weer de oude wezen. Hij was taai als welster. Maar ons koor intussen! En de mis die moest gezongen worden op Pinksteren! 
Aarzelend bekeken we elkaar. Voorlopig moest iemand anders Jozef Stevens' taak overnemen. Dat was duidelijk. Maar wie? Wie durfde het aan de leiding van zo een koor op zich te nemen?

Sinds een paar jaar was de jonge onderwijzer, Gentiel Callewaert lid van het koor geworden. Een beste jongen die Gentiel. Een beetje stil. Nog wat onwennig tussen al die ouderen. Maar had hij geen notenleer gestudeerd in Torhout? Was hij geen spelend lid van de fanfare en moest je daarvoor ook niet een beetje muziek kennen? Nee, nu we het eens goed bekeken, zo gek zou het nog niet zijn als hij het eens wilde proberen.

Gentiel nam het aan. We waren hem dankbaar, want hij hielp het koor uit de slop. Op Pinksteren werd de tweestemmige “' Missa Te Deum Laudamus" van Perosi gezongen. Die mis stelde aan een dirigent niet al te veel eisen. Op de Kermis echter stond reeds de " Missa Secunda" van Moortgat op het programma. En dat was een ander paar mouwen. De dirigent moest daar wél met al zijn zinnen bij zijn.
Toen de laatste akkoorden verklanken waren, wisten we echter dat we een volwaardig dirigent gevonden hadden. Met die mis was Gentiel Callewaert voor een zeer kritieke jury verschenen en hij was geslaagd summa cum laude.
Het was die kermismiddag later dan gewoonlijk toen we huiswaarts trokken. Het ging niet goed ondertussen met meester Stevens. Helemaal niet goed. Hij was in Leuven geweest en had er een heelkundige bewerking ondergaan. Veel hoop was er echter niet meer. Dat voelden we wel. Toch had die dokterstussenkomst hem wat opgeknapt. En zo kwam het dat hij zijn laatste grote feest bij de zangers heeft kunnen meevieren. Maar hij was toen reeds een getekend man. Het sneed ons door het hart.

Die 21 september I956 was een grote dag voor het Sint-Gregoriuskoor.
Drie leden hadden vanwege Mgr. De Smedt het zilveren Kruis van de H.Donatianus ontvangen omwille van hun trouwe dienst in de kerk.
Arthur Kerkhove vijf en dertig jaar zanger. André Nolf dertig jaar koster. Jozef Stevens vijf en twintig jaar koordirigent. (foto hiernaast)
Weken te voor reeds hadden we die dag voorbereid. Pastoor Deltour was onze bondgenoot. Liederen werden aangeleerd om het feest op te luisteren en er werden steunkaarten verkocht om aan de nodige fondsen te geraken.
We wilden er iets van maken waarin al onze vreugde en al onze dankbaarheid te stralen lag.

Het was een blijde dag.
Een hoogmis met veel volk, een receptie ten gemeentehuize, en dan tot in de late avond een feesttafel die slechts verlaten werd om de lont aan lach en lied te steken. Het gastvrije huis van André en Lieske Vandermeiren gonsde als een bijenkorf. Er werd een foto genomen op die dag. Natuurlijk.
Even kijken wie er toen bij waren? Zie maar:

Na het feest stonden we weer voor de werkelijkheid. In zijn huis aan de Kleine Heerweg schreed Jozef Stevens langzaam naar het einde toe.
Vijf en twintig jaar lang was hij met onze koster het hart van de zangvereniging geweest. Nu was het gedaan. Onherroepelijk. Zoiets laat je niet los.
Hij overleed op 2 december van het jaar I956. Vier dagen later werd hij ten grave gedragen. Zelden hebben we met zoveel ingehouden ontroering het Reguiem gezongen. We deden het voor hem en we deden het onbewust ook voor de lange periode koorleven die achter ons lag. Met hem was ze de eeuwigheid ingewenteld.

11-03-2019, 00:00 geschreven door Beverse Weetjes