Het is zaterdagavond. Seffens bedtijd. Ik geniet altijd van het mediteren voor ik mijn ogen toedoe. Ik poog dan de werkelijkheid te zien van een transcendent leven, dat ik aanvoel maar waar ik niets kan van benoemen. Ik geloof niet in een eeuwig leven, zeker niet lichamelijk; alhoewel ik er vroeger sterk in geloofde en dat geloof eigenlijk verloor toen als een flits het besef tot mij doordrong dat al mijn bidden, geloven in, tot niets gericht was, tot iemand die niet luisterde, die van mijn bestaan niet op de hoogte was, en ik zeker niet van het zijne.
Maar als ik dus in mijn bed lig, wil ik nog altijd eens de belangrijke dingen van die dag overlopen en vanzelfsprekend komt altijd de vraag terug naar de werkelijkheid van een transcendent leven. Dat wil voor mij zeggen dat er in een mens meer is dan fysische materie. Ik geloof ook niet in de evolutietheorie, zeker niet in het creatonisnisme, maar ik voel aan dat de mens een eigenheid heeft die meer is dan stof en as. Schoonheid, liefde, vriendschap, eerlijkheid, rechtvaardigheid zijn voor mij elementen van dat transcendent leven, maar zij hebben geen vat op de sterfelijkheid van de mens. De dood is het gruwelijkste onverklaarbare in een mensenleven. Vanaf het moment dat ons denken kans krijgt tot activiteit weten we dat we sterfelijk zijn. En wij hebben blijkbaar iets in ons denken ingebouwd dat die realiteit steeds voor ons uit schuift. Alleen nu, bij het ouder worden, als er minder tijd overblijft dan er al is voorbijgegaan, ervaren wij meer en meer flitsen van die naderende dood. En onze reactie daarop hangt voor een groot deel af van onze gemoedstoestand op dat ogenblik.
Ons transcendent bewustzijn, onze sterfelijkheid en alles daartussen zal centraal staan in mijn zoektocht naar het waarom van mezelf, naar het waarom van menselijk bewustzijn. Ik zal dat met povere middelen moeten doen, met veel onbekende x-en in vergelijkingen en formules die ik onderweg zal tegenkomen; soms zal ik ze herkennen en soms zal ik niet in staat zijn om ze nog maar te zien. Precies daar zal ik dan mensen ontmoeten die ook op weg zijn en mij wegwijzers zullen aanreiken om samen te zien wat nu nog onzichtbaar is.
Het verdriet kruipt in mijn woorden om wat niet meer werd gezegd over de liefde die in mij verdrinkt en rilt om hun afwezigheid.
Mijn dochter leeft met drie alleen waarin zij duidelijk geen toegang tolereert van wie haar droeg en nog altijd de tijd in al zijn goede kleuren voor haar beheert.
Mijn zoon plaatst ons aan de buitenkant van zijn veranderd en hermetisch leven waarin wij vol onvermogen en goedertierenheid geen enkele deur van mogen weten.
Is dit nu zelfbeklag en rouwzang om wat niet gebeurt en kon gebeuren in een gezin dat nog bestaat binnen de grenzen van hun andersheid.
Ik keek vanavond naar een programma op tv waarin vlamingen, een koppel van eind de veertig schat ik, naar Griekenland emigreren.daar in de bergen gaan wonen en proberen te leven van hun beider hobby. Ik stelde mezelf de vraag of ik dat zou kunnen. Weg van mijn stad, mijn vrienden, mijn cultuur, mijn familie, mijn streek en mijn land. Ik denk het niet. Ik ben zeker van niet. Ik ben op dat vlak nogal chauvenistisch. Honkvast en ik hecht heel veel waarde aan vriendschappen hier. Ik griezel al van de gedachte hier weg te moeten en te moeten wonen en leven in een totaal vreemd land met allemaal onbekende mensen. Ik hou daarenboven heel veel van mijn land, de grond ervan is mij dierbaar en de taal is mijn favoriete speelmateriaal.
Plots stel ik vast dat de meeste zinnen met 'ik' beginnen. Dat vind ik nu een foute schrijfstijl van mezelf en nogal vrij egocentrisch. Ik (lap, weeral) poog mij nu in te denken op welke andere manier je kunt schrijven wat je denkt, waar je mee bezig bent, zonder naar de ik-vorm te moeten grijpen. Iemand een idee? Ik (voila) ben eens curieus!!!
ik wil jullie toch kennis laten maken met naar mijn smaak, de beste dichter van Vlaanderen: Anton Van Wilderode.
Oud zijn is teren op herinneringen, wonen in steden die men eens bezocht, is gaan en keren in al kleiner kringen, lopen op effen wegen zonder bocht.
Is wars van heimwee naar de einder kijken waarachter niets gebeurt dat ik niet ken, de dagen met de dagen vergelijken de man zijn zijn die ik eens gebleven ben.
Is wachten op bewging van bezoekers van wie ik van vooraf de woorden weet als kwamen die uit eer gelezen boeken. Geluk is alles wat men niet vergeet
Uit: Het oudste geluk Uitgeverij lannoo, Tielt 1995
Het is nu woensdagmorgen; ik wil vandaag zoeken hoe ik mijn blog kan verfraaien met foto!s, en andere mooie dingen. ik heb daar helemaal geen verstand van; moesten er hier bloggers langskomen die mij daarin goeie raad kunnen geven, ik zou ze heel dankbaar zijn!!
om te beginnen: kan mij iemand duidelijk vertellen hoe ik links en rechts van het middendeel van mijn blog, dus in de zijkanten, fotos kan plaatsen? ik probeer bij personaliseer en fotos, maar dat lukt nooit!!!!
er komen zoveel mensen langs die je kent. ze zoeken in je woorden naar herkenning, misschien een rustpunt waarin we even, virtueel dan, samen zijn.
mijn dagelijkse wandeling doorheen de blogs van zoveel mensen die mijn vrienden 'zouden kunnen zijn' is telkens een verademing. een verrassing als ik binnenval soms speels, soms rustig flanerend door een wereldbeeld van zoekende gedachten.
soms intens droevig om dingen die nooit mochten gebeuren niet kunnen helpen dan is zo frustrerend dat mijn tranen zilt smaken om al het leed dat ik bij mensen lees.
mijn beste vriend hij kent mij vijftig jaar ziet iemand anders hier verschijnen hij kent mij niet zoals ik schrijf zoals ik denk buiten de muren van het zictbaar zijn.
ik hoop hier met de maanden en de jaren die verschijnen jou te kunnen zien zoals je bent, niet zoals je schijnt bezoeker van mijn blog plotse vriend, vriendin die mijn weg doorkruist op ongekende paden je bent welkom ik sluit je in mijn armen mijn enig geschenk is schoonheid en liefde, authenticiteit en diepmenselijke eerlijkheid.
laat ons op weg gaan naar de hoop, de warmte de verwachting van onszelf te kunnen zijn.
Jonathan vliegt nog rond in mijn hoofd. ik hoor zijn stem nog laag in de branding en hoog in de wolken. hij ontmoet op zijn weg steeds anderen; die hij leert en die hem leren. tijd en ruimte spelen in zijn leven geen rol meer. zijn tijdeloosheid speelt zich hier en nu af. daarin ga ik me oefenen. ik stel me voor dat ik het 's avonds stil kan maken in mezelf, als iedereen hier gaan slapen is. ik lees momenteel in de 'Nocturnes' van Gerard Bodifée. hij leert me veel. Op een andere manier dan Jonathan. maar ik vermoed dat ze beiden naar hetzelfde op zoek, zoals ik en vele anderen. wij zeggen te veel en luisteren te weinig. we lezen te snel. je moet een woord kunnen proeven, het laten smelten in je hersenen en het dan in al zijn klaarte herkennen.
de dingen blijven dan de dingen de woorden leven dieper door en de andere nodigt uit om te luisteren en als genode
in zijn wereld op stap te gaan met hem, naast hem en in de verwondering die dan kan beginnen
mekaar zien zonder een bril die alles inkleurt naar eigen smaak blijven wie je bent
kunnen zijn wie je bent en graag zien zonder beperking van wetten en conventies waarin alleen authenticiteit primeert.
ik ben al op weg om zo te worden zonder wegwijzer, zonder gps ik laat me leiden door schoonheid en liefde die perfect maakt
"Je hebt de vrijheid jezelf te zijn, je ware ik te tonen hier en nu, en niets of niemand kan je tegenhouden."
De perfectie en de liefde moet je niet zoeken, ze zitten in jezelf, je moet ze alleen willen zien. Ik heb voor de zoveelste keer genoten van de eindeloze schoonheid van deze film. De beste meditatie die je cadeau krijgt. Wij kunnen allemaal Jonathans zijn, wij zijn het, wij moeten het alleen nog zien en leven zoals we zijn, hier en nu, en dat zal dan ook zo zijn in alle eewigheid. Amen!!
Gisteravond naar een concert geweest van het TrioCassiman. ( Zie foto hieronder)Een kleinkunstgroep uit de zestiger en zeventiger jaren die vooral spirituals zongen. Nu ze op pensioen zijn zijn ze terug beginnen toeren. Er waren wel 250 aanwezigen in de kapel van het H.-Maagdcollege in Dendermonde. Allemaal zestigers en zeventigers. De tijd werd vijftig, veertig jaar achteruit gedraaid. Idereen genoot er zichtbaar van. In die kapel heb ik 10 jaar elke dag naar de H.Mis geweest en ettelijke jaren misdienaar geweest. Het deed me toch iets om daar terug te zitten en bovendien nog met een programma uit die tijd. De bassist van de groep had in zijn jeugd nog op het orgel van de kapel gespeeld. Het Trio Cassiman stond juist onder een vrij groot modern kruis dat aan een ketting vanuit het plafond zo wat heel de ruimte vulde. Het voelde precies aan of dat kruis mijn blik naar zich toe zoog. Hoe je leven ook in 50 jaar verschillende wegen bewandelt, je jeugdherinneringen kan je toch nooit loslaten. Ik geloof al een tijd niet meer in de God die men mij heeft voorgeschilderd in die jaren en toch was hij aanwezig onder de vorm van dat kruis. Ook de ruimte, het huis van God, blijft altijd zijn gewijde status houden als je er binnenkomt.
Vandaag rook ik al 23 dagen niet meer. Maar de 'goesting' is nog altijd enorm groot. Maar deze keer is mijn motivatie groter! (denk ik ) Ik zal wel blijven volhouden.
Ik denk aan Karin en aan vele andere bloggers in wiens leven ik ben binnengestapt. Karin staat voor moeilijke dagen; Thea treurt om haar lief, Lore zoekt naar evenwicht en heel wat andere bloggers zoeken ook naar de zin van wat vandaag gebeurt. Mijn gezondheid is op dit moment ook niet je dat. Iedereen zit met zijn problemen en moet er ook alleen door. Zelfs al kun je erover praten met anderen (wat heel veel waard is) toch zul je er alleen in confrontatie moeten mee gaan. Dan is je kijk op het leven enorm belangrijk om de relativiteit ervan in het juiste perspectief te zien. Ik wens iedereen veel beterschap en een weekend vol innerlijke vreugde met veel zon!!!
ik heb hier al heel mooie blogs aangeklikt, maar wat mij nog blijer maakt, ik heb nog veel mooiere mensen ontmoet. Ik had nooit gedacht dat er zoveel mensen ook op zoek waren naar de zin van hun leven, naar de invulling van zoveel vragen. En het posivitisme heeft hier altijd de boventoon. Eigenlijk kwam ik in het begin maar even kijken uit nieuwsgierigheid, ik bleef een tijdje weg en kwam weer terug, omdat er toch iets blijven hangen was. Nu ben ik hier niet meer weg te slaan; de rijkdom en de kleurigheid van deze blogs verrassen mij dagelijks. De mensen hier ontroeren mij, verrassen mij, maken me blij, doen me de wenkbrauwen fronsen, maar laten me telkens verwonderd naar de klok kijken, omdat de tijd die ik hier doorbreng zo voorbijvliegt. Eén ding vind ik jammer: je ontmoet hier fijne mensen, het worden bijna vrienden, maar je leert ze nooit echt kennen. Misschien is dat ook de reden waarom op sommige blogs zo'n schitterende dingen staan; wie zou ze zeggen van persoon tot persoon? Ik weet daar direct geen antwoord op. Maar het blijft de moeite waard om hier te komen, om door de blogs te dwalen en je te laten verrassen door zoveel boeiende mensen!
dwaallicht
ik wil jullie toch kennis laten maken met naar mijn smaak, de beste dichter van Vlaanderen: Anton Van Wilderode.
Het is nu woensdagmorgen; ik wil vandaag zoeken hoe ik mijn blog kan verfraaien met foto!s, en andere mooie dingen. ik heb daar helemaal geen verstand van; moesten er hier bloggers langskomen die mij daarin goeie raad kunnen geven, ik zou ze heel dankbaar zijn!!
aan al wie hier even vertoeft wil ik deze bloemen schenken!!!
