Onze Vlaamse dorpjes

Spitse wegwijzers naar de hemel
torenen boven de dorpjes uit.
Ze brachten ons bijeen in liefde
en jaagden ons weg met weelde.


Binnen hangt de Christus roerloos
tranend op de doffe stenen vloer
waar hoop en vertrouwen vergeefs
sloften op zoek naar troost.

Op de lezenaar ligt, zwaar onderschat
in zijn wereldse waarde en nut,
Zijn boodschap op vergeeld papier,
gedateerd en zonder hart of ziel.

In een hoek houden kaarsen vol
dat ze niet de laatste vlammen zijn,
zo lang er munten glijden in de gleuf
en wanhoop brake gronden voedt.

Buiten bruist de brand steeds feller
en wordt de omweg niet te doen,
want de auto geeft steeds de doorslag,
geld en winst zijn nu de boodschap.

De kunst laat nog wegwijzers staan,
maar zoals een jachthond in de stad,
of een zeilboot boven op mijn dak
klinkt blaffen luider dan de wind.