Zand
Mijn laatste trein is verzand
in dit verre strand.
De rails verzinken onder de vloedlijn
Het stof verstuift naar de horizon
en wat was, blijft niet langer.
Wat komt, is spoorloos
door het wassende tij
en de vallende duisternis.
Schuim blijft achter
waar het streven van de branding werd gefnuikt.
Door mijn vingers vlucht het zand
niet korrel per korrel
maar seconde na minuut
na uur na dag na week, maand, jaar,
mijn leven weg als een klok
die ooit een zandloper was.
28/10/2016
|