bij het overlijden van mijn zus
Voorlopig definitief afscheid
Toen ik jouw gesloten ogen zag, deed ik even ook de mijne dicht. En het was je glimlach die ik zag die laatste keer in 't nieuwjaarslicht.
Op je schaduw viel een zwarte vlek van voorbije stille dagen dat we leefden snel en gek en mekaar te weinig zagen.
Ik zocht naar warmte in je handen, maar je vingers waren dood en kil. Wat had ik graag je vuur doen branden iets gegeven van mijn levenswil.
Je leek gereed om op te staan en te vragen waar de glazen zijn; of gewoon weer aan het werk te gaan. Je kon niets meer en dat deed pijn.
Troost en steun en heel veel sterkte maakten 't afscheid toch wat minder hard. Men wenste dat het voor ons werkte en wat zou helpen bij de smart.
Leegte, dat is alles wat er blijft: waar je kwam en waar je leefde. Toch is er iets dat bovendrijft: het ideaal waarnaar je streefde.
19/3/2010
|