Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-10-2012
Senior Band
Wachtend op hun beurt.
Senioren kunnen er wat van. Berdena en Curtis nemen ons mee voor een concert
in hun kerk. Ze willen ons graag iets van muziek laten horen. Er is een senior
Band uitgenodigd. Niet te geloven, die kunnen er wat van. We vermaken ons prima.
Veel liederen en marsen zijn bekend. Wim speelde er vroeger nog een bij het Chr.
Muziekkorps in Hattem en een ander song zingt hij tegenwoordig met de
Neighbours, het koor o.l.v. Henriette. Er zijn verschillende dirigenten want
dit zijn allemaal geroutineerde musici en laten hun kunnen zien. Vooral de
zwarte dirigente met spierwit haar maakt indruk. We zijn vanavond uitgenodigd
bij Janeen en Timmy. Janeen is de hele week voor haar nieuwe werkgever op pad
geweest en komt vanuit Chicago weer thuis, maar voor het dinner neemt Pamela de
honneurs waar. Daar heb je zussen voor. Het begint nu op te schieten. Morgen
zien we misschien nog een ijshockeywedstrijd waar Nick in speelt en om half 8
vertrekken we vanaf Minneapolis St Pauls Airport.
Janeen, de oudste dochter van Berdena en Curtis was deze week op pad voor
haar werk, maar vrijdagavond was ze weer thuis. Pamela had het dinner al
voorbereid. Ook hier werden we verwacht. Het werd gezellig. Lekker eten en een
vuurtje buiten. Dochter Abby zit op het ogenblik bij haar vriend Eduard in Den
Haag en daardoor wordt Nederland nòg aantrekkelijker om over te komen. We
wachten af!
Nick nam even de tijd voor ons om gedag te zeggen
Tot slot een dag van afscheid en leuke dingen. Om 9 uur zaten we al paraat bij
een ijshockeytraining van Nick. Wat een stoere jongens! We zagen ooit Tom en
Suze al wedstrijden spelen. Dit was van hetzelfde laken een pak. Het ging er
fors aan toe. Nick is zo gelukkig dat hij een scholarship van zijn College
heeft. Die betalen nu zijn studie. Hij is een topper, zowel wat lengte als wat
spel betreft. Pamela was er ook op tijd, ze had haar neefje lang niet zien
spelen. Daarna zochten we een tentje op voor een kop koffie en het laatste wat
we onze gastvrouw en -heer kunnen aanbieden is een mooie lunch. Dan nemen we
afscheid van Pamela. We dringen opnieuw aan om bij ons terug te komen en dat
wordt beloofd. Dus Ben en Diny... ze komen... wanneer dat zien we wel. We
pakken nu onze koffers, drinken een kopje thee en straks worden we naar Airport
St Paul gebracht. Een mooie afsluiting. Wanneer alles gaat zoals we hopen
haalt Mark ons uit Amerfoort... 5 over drie. We zullen bellen als we op Schiphol
zijn.
Gek is dat! Voor jullie is de dag al bijna voorbij maar hier is het nog volop
21 september, de verjaardag van Rick. Ook vanaf hier van harte gefeliciteerd en
dat doen we straks nog eens dunnetjes over. Het is trouwens ook de geboortedag
van tante Nettie, 21 september 1910, zo vertelde Berdena. Wij zijn de dag
begonnen met een Breakfast in een heel leuk restaurantje, French Meadow Bakery,
allemaal jongelui. Pamela had ons uitgenodigd: speciale pannenkoek, eieren enz.
het werd erg gezellig. Pamela wist nog een park met een beeldentuin en daar
hebben we altijd zin in.
'Look at that house', zei Berdena vanmorgen. Het is een echt Amerikaans huis
zoals je ze hier wel meer ziet.We zijn nog steeds op zoek naar een huis dat door
de beroemde architect Frank Lloyd Wright is ontworpen. Moet iets bijzonders
zijn. We zijn op weg om een mooie scenic route te nemen, richting zuiden naar
Wisconsin. We rijden langs de Missisippi en het Pepin Lake zomaar de natuur in.
Lange tijd zien we niet anders dan bomen, rotsen, water en prachtige
uitzichten.
Een van de mooie plekjes...
Het duurt even voor we een plekje vinden voor een kop koffie, maar toch weer
onverwacht vinden we aan het pepin Lake een tentje met een erg leuke juffrouw.
Ze vertelt ons van alles over deze omgeving die echt puur natuur
uitstraalt. Naast het cafeetje staat een caboose nr 27, het achterstuk van
een trein, de wagon die gebruikt werd door extra werkers aan de trein. Daar
konden we de koffie opdrinken. Erg leuke stop.
En overal het uitzicht op het Pepin Lake
Het houdt niet op. We gaan verder het binnenland van Wisconsin in en komen
onverwacht toch in een plaatsje waar wat meer te beleven is: Stockholm. Het
kleine museum hier laat zien dat zich hier 400 jaar geleden al Zweden hebben
gevestigd. Nu is er veel toerisme, vooral in de zomermaanden. We treffen een
voortreffelijk cafe voor de lunch en gaan op ontdekkingstocht. Behalve een mooie
galerie en een bakker zien we een shop waar de Amish hun prachtige meubels
verkopen. Dat moeten we zien. Wim neemt van alle kanten foto's van de stoel die
er zo relaxt uitziet. Misschien ziet hij kans om met hulp van buurman Jans
zoiets in elkaar te zetten. Zou geweldig zijn.
Even poseren we bij de Iron Lady in Stockholm.
We rijden verder en steken bij Nelson de brug naar Wabasha over. De naam doet
denken aan de Indianen die hier ooit leefden. We weten niet wat we zien. De hele
stad is versierd net of er een wedstrijd aan de gang is wie de mooiste straat
heeft of de mooiste shop. Dat moeten we even van dichtbij bekijken en deze
diva's gaan dus om de beurt even tussen haar mede-collega's zitten. Langs de
andere kant van het Pepin Lake rijden we weer richting St Pauls. Curtis geeft
telkens aanwijzingen voor een goede stop voor een kop koffie, maar Berdena weet
het tegen te houden tot Dunn Brothers dat beroemd is om zijn echt goede
koffie. Ze heeft gelijk. Dit is echt goed. In andere cafeetjes hebben ze maar
een soort slap aftreksel dat de naam koffie eigenlijk niet mag hebben. We
besluiten de dag met een heerlijke maaltijd in huize Ackerman. Met onze
dank.
We brengen een aangename tijd door in deze parken en gaan op weg voor de
lunch in Emma's Crumbees. We waren al voorbereid op de gewoonte om een toetje te
delen. Berdena presteert het om een apple crumble met kaneel ijs te bestellen
met 4 lepels. Onze dienster verblikt of verbloost er niet van. We lachen er wat
af. Wim weet zich hier snel aan te passen. Hij en Curtis kunnen het goed vinden.
Er wordt vaak een stopwoordje gebruikt net zoals wij het hebben zoals 'och
heden'. Berdena hoor ik wel zeggen: ' O holy cow' of ' O my goodness'. De
afkorting is snel gemaakt: O M G. Na de lunch moeten we gewoon mee naar een
enorme winkel voor jagersbenodigheden: Cabela's. Je weet niet wat je ziet. het
is een andere wereld. Jachtgeweren en revolvers te kust en te keur. Kleding voor
de jacht en vissen. Er zijn enorm veel opgezette dieren te zien. Ze hebben er
een echte trekpleister van gemaakt waarvan er overal in de USA winkels van
zijn.
Een enorme moose lijkt zo op je af te komen...
... en wat vind je van zo'n grizzly op je pad?
Is dit niet net Afrika?
Alles is hier te koop... Geweren in alle soorten en maten, revolvers en
kogels. je hoeft maar te kikken.
De woensdag brengt een nieuwe verrassing. Na breakfast gaan we op pad en we
gaan nu een uurtje noordelijk naar een plaats St Cloud. Er zijn een paar
prachtige tuinen vlak naast elkaar. Berdena en curtis hebben het ook nog nooit
gezien, maar hebben het net in een krant ontdekt. De ene tuin is een schaduwtuin
met veel hosta's: The Munsinger Gardens. Mooi, met uitzicht op de Missisippi.
Maar de tweede krijgt veel meer zon en is een plaatje: The Clemens Gardens, naar
Engels voorbeeld. Ben en Diny zouden hun vingers er bij aflikken.
Deze tuinen behoorden tot de Clemens familie. Hij liet het aanleggen voor
zijn vrouw en liet zoveel geld na dat de tuinen ervan onderhouden en vernieuwd
kunnen worden. Er lopen een aantal tuinlieden rond.
Berdena en Curtis tussen de bloemetjes
Op een plek in de tuin ontwaren we een bordje: ' Grace has her 75th birthday
today. When you see her wish her luck'. Even later zien we een tuinvrouw en
vragen haar naar Grace. It is her en ze zegt iets als: Als ik ze te pakken
krijg! Maar eigenlijk vindt ze het best leuk wanneer we haar feliciteren en na
ons weer anderen. Ze ziet er anders niet uit als 75. Ze was op haar 65e van plan
om een paar jaar door te gaan met haar werk hier, maar ze is er nog steeds.
Ter ere van het echtpaar Clemens is er dit beeld van hen te zien, een
zorgzame heer voor zijn invalide vrouwtje.
Op papier stond er dat er 1000 verschillende rozen te zien waren maar volgens
een tuinvrouw waren er nu meer dan 1600 verschillende rozen. De rozengeur komt
je tegemoet als je hier binnenkomt.
' Tomorrow we'll have a sleep in', vertelt Berdena. Ze bedoelt een sleep uit.
Curtis heeft een meeting en zal pas om 10 uur of later weer thuis zijn. En dat
doen we . Tegen half tien zijn we present en met een kop koffie en bekijken we
een aantal brieven en kaarten. Er komen veel herinneringen boven. Er is een
stapel brieven van ene Betty Harmsen waar ze geen idee van had wie dat was en
die elk jaar uitgebreid brieven stuurt met kerst nadat herman overleed. Berdena
stuurt trouw het een en ander terug maar had geen idee wie het was. Ik speurde
de brieven door en ontdekte dat het een dochter is van Herman Jansen van
Piepenbelt, die in 1959 naar Canada emigreerde, dus een achternichtje van ons
beiden. Dat verheldert de zaak. We zien een brief die Diny schreef in 1980
waarin ze vertelt over de reis van mama en pa naar Herman en Nettie wat ze zo
fijn gevonden heeft, vooral om hen beter te leren kennen. Het was een uurtje met
een lach en een traan. Dat kun je je misschien voorstellen.
We hebben een lekker ontspannen dagje. We lezen wat en Berdena laat me de
brieven zien die Herman vanuit Nederland meebracht van tante Jantje, dezelfde
die hij ooit naar huis schreef. Ze zijn allemaal bewaard gebleven. Hij heeft ze
toen hij veel ouder was vertaald voor zijn kinderen en dat is een indrukwekkend
boekwerk geworden. Erg interessant om te lezen hoe hij de eerste tijd
doorbracht. Hij dacht zelfs dat opa hem nog zou volgen maar de manier waarop er
geleefd werd, de meisjes met hun korte haar en andere kleding, deed hem
twijfelen. Mevr. Niessen, de familie waarvoor hij werkte had zelfs een jurk met
een wat lage hals aan. Dat vond hij maar niks. Hij bezocht de Fair in 1925 en
ging zelfs een paar dagen op stap met een paar jongens naar het Corn Palace in
Mitchel waar toen een soort feest was. Zo leuk om allemaal te lezen zoals hij
het beleefde.
Na de middag gaan we Minneapolis in en zien de stad vanaf grote hoogte. Bij
het Guthrie Theatre is een enorme roltrap die ons bijna boven brengt. We hebben
een prachtig uitzicht over deze stad en bewonderen de nieuwe brug die vlak na
het bezoek van Ben en Diny in 2006 instortte en waarbij heel wat mensen
omkwamen. Een aardige jongeman bij de receptie vertelt dat hij ook in
Amsterdam geweest is omdat zijn grootvader in de oorlog daarvandaan vluchtte.
Hij had wel twee kisten met tulpenbollen bij zich waarin hij in Minneapolis een
handel begon... en met succes.Het is echt een prachtige stad met veel groen en
de Missisippi die er dwars doorheen slingert.
We worden nu verwacht bij zoon Tim en zijn gezin, zijn vrouw Chris en de beide zoontjes Will en Bennie, die geboren is met het syndroom van Down. Will is helemaal gek van Spiderman en kreeg dit pak voor zijn verjaardag
Het is intussen het eind van de middag en Chris en Tim verwachten ons. De
boekjes van Moniek en Scotty die nu beide vertaald zijn worden door Will erg
gewaardeerd. het belletje doet er altijd goed aan. Hij is nu 5 jaar en iedere
avond wordt er in huize Ackerman voorgelezen. We maken een avondwandeling in
Linden Hill, ook wel Liberal Hill genoemd. Allemaal No voor Obama. Maar het is
een mooie wijk met echt leuke winkels en alles wat je nodig hebt. Will laat ons
een speciale boekwinkel zien met een kleinere deur in de grote voor de kinderen.
Dat is nog niet alles. Er zijn heel wat dieren in deze kinderboekwinkel. Er
liggen katten te slapen, er loopt een kip, een leguaan in een terrarium en er
wordt iedere week voorgelezen. De kring om de voorleester is dan propjevol. De
voormalige brandweerkazerne is een restaurant geworden maar de glijpaal van de
brandweerlieden is er nog net als veel foto's uit de tijd ervoor.
Nee de jongens wilden er niet voor gaan zitten. Een ontspannen plaatje....
Het is de dag om een periode af te sluiten. En al hebben we elkaar in ons
leven nog niet zoveel gezien, het voelt bij Harold en Luella echt als familie.
Vanmorgen is het onze morgen, zegt Luella en neemt me mee naar haar kringloop
waar ze vrijwilligster is, ze brengt bloemen naar de chiropracter wat ze iedere
maandag doet. Het wordt erg gewaardeerd. Ze laat me een aardige shop zien waar
echt mooie dingen te koop zijn, maar ja m'n koffer is overvol vooral na de
Indiaanse plaid die ik kocht en de cadeautjes die we meekregen. Eenmaal thuis
zet Luella ons een luch voor met een soort taco, gevuld met iets pittigs, lekker
en vooral veel fruit erbij.
Nog even een kort bezoekje aan Twila die op de Highschool werkt als
secretaresse. Haar man Kevin had zo'n mooi tegeltje beschilderd voor ons. Ook
boven de eettafel bij Harold en Luella heeft hij met prachtige letters Eet
Smakelijk geschilderd. Het bleek wel even lastig te zijn hoe het precies
geschreven moest worden. Met het 'goeiemorgen' van Harold zijn dat de enige
Nederlandse woorden die we hebben gehoord. Went gauw...
We gaan op weg naar Mankato waar we bij de Happy Chef Berdena en Curtis zullen
ontmoeten. Hier is de plek waar zoveel Egginks van auto wisselden. Vaak werd het
bezoek vanaf de airport hier naar toe gebracht door Curtis en Berdena en werd
daar opgewacht door Herman en Nettie. Het is goed om hen weer te zien maar
hier gaan we afscheid nemen van Harold en Luella die ons zo verwend hebben. We
bieden hen dinner aan, kunnen we eens wat terug doen en dat wordt gewaardeerd.
Dan nemen we afscheid en gaan we met Berdena en Curtis op weg naar Minneapolis.
Die hebben intussen twee verjaardagen gevierd. Will was jarig en vierden ze
afgelopen zaterdag. Zondag was Curtis' birthday en ging hij met zijn kinderen
Janeen, Tim en Pamela naar een Baseballwedstrijd. Berdena ontfermde zich over
Will en Bennie en dat is haar wel toevertrouwd. Deze avond praten we nog
lang bij over cultuurverschillen en natuurlijk onze families. Erg fijn om hier
te zijn. En de volgende morgen zit Wim al weer op wacht om te zien of er al weer een eekhoorn in de kooi zit. Wim probeert de eekhoorns bij de birdfeeder vast te leggen.
'Did they
even like the squirrels', had Tim gevraagd, toen Berdena hen vertelde dat we de
dieren in het wild zo konden waarderen. Hier hebben ze er een hekel aan omdat er
zoveel zijn dat ze de hele tuin op de kop zetten. Vanmorgen zelfs had Curtis er
één gevangen in een kooi. Wanneer hij dan weg gaat zet hij hem in het park er
weer uit. Maar toen wij wakker werden zagen we de partner van de eekhoorn al
weer bezig. Die zal morgen dus aan de beurt zijn.
Curtis is intussen jarig geweest en hij is erg blij met de Rembrandt tulpen die we vanaf Schiphol al meegebracht hebben. Meteen wordt er al een perkje klaargemaakt.
Denk niet dat we er voor vandaag zijn. Harold laat ons nu Herman en Nettie's
farm zien. Het is de plek waar veel van de familie op bezoek zijn geweest, in
elk geval de Voortmans, de Groot-Nuelends, tante Jantje en ome Jan. Later mama
en vader Hein samen met tante Hermien en oom Sjoerd. Zo goed te zien hoe ze hier
rondgelopen hebben. Nu woont Heather er met haar man Loren, maar binnenkort
verhuizen ze naar een eigen bungalow met bijgebouwen om wat varkens te kunnen
houden. Natuurlijk gaan we dat ook bekijken.
Dan nemen we afscheid. Denk maar niet dat we alles gezien hebben. Harold
neemt ons mee naar zijn voormalige boerderij waar nu Leroy met zijn gezin woont.
Alleen het woonhuis is opnieuw gebouwd. Twee rijen met melkkoeien ik tel er wel
48 en dan komt er een stal met jongere vaarzen en buiten loopt ook nog heel wat.
Harold is trots op het bedrijf en daar heeft hij gelijk aan. We zien alle
machinerie voor we verder gaan.
Dit was de farm van Harold en Luella, nu van neef Leroy
Lange rijen koeien in de stal van Leroy, waar ze ook gemolken worden. Grote
ventilatoren zorgen voor frisse lucht.
Bij de ingang van de farm de vlag, de E van Eggink èn natuurlijk een Holstein koe
Daarna gaan we verderop en bezoeken de begraafplaats waar herman en Nettie
begraven zijn. een eenvoudige steen is op hun graf met nun namen en geboorte en
sterfdatum, net zoals ze wilden. We zien nog een graf maar nog niemand ligt er
gelukkig in. Het is in deze streek de gewoonte om je goed voor te bereiden. Dus
Luella en Harold hebben al een steen staan met hun geboortedatum er op en op de
achterkant hun naam met een voorstelling van hun boerderij. We praten bij over
Herman en Nettie en over al wat je in het leven overkomt. Goed om ook hier te
zijn.
Dit is de achterkant van de steen voor het graf van Harold en Luella. Het schijnt hier in Sibley de gewoonte te zijn om dit van te voren al te regelen. Op de voorkant staan hun namen en geboortedata en de namen van hun kinderen.
Even tijd om te verkleden en dan gaan we richting Charlie. Nog even langs de
nieuwste wijk van Sibley en dan gaat het richting Allendorf waar de familie
Eggink in een prachtig verbouwd huis woont dat daarvoor als kerk diende. Ook
hier worden we hartelijk ontvangen. De lunch staat klaar met allerlei lekkere
dingen zoals ham en mais en salade. Daarna laat Charlie ons aan de hand van heel
veel foto's hun reis meebeleven naar Alaska. Ze hebben nooit gereisd, maar dit
is erg goed bevallen. Wie weet komen ze nog eens onze kant op.
De voormalige kerk is met eigen handen opgeknapt door handyman Charlie
De Ford van Richie, zijn hobby
De Ford van binnen is helemaal o.k
Op een Fair zag Charlie dit en eenmaal thuis ging hij aan de slag. Hij is zó
handig. Hij vertimmerde zo ook zijn eigen huis.
Opa Charlie met Jacob
En natuurlijk wordt er een foto van de hele familie gemaakt met Charlie en
Leone in het midden. Jammer dat Twila en Keith al weg zijn. Amanda neemt de
foto. Zij maakt ook professioneel foto's van bruiloften.
Charlie en Leone met dochter Charlette en kleindochter Amanda en kleinzoon Jacob
Midden in Sibley is het Courthouse an ernaast is het Veteran Memorial, een
indrukwekkende plek waar alle veteranen van de County die in conflicten gediend
hebben worden geëerd. We willen natuurlijk Harolds naam zien. Hij diende in
Korea. Hij zoekt het voor ons op. Ook Henry Eggink vinden we èn Curtis Ackerman. Is
het ònze Curtis. Dat moeten we hem vragen want morgenavond vertrekken we weer
richting Minneapolis.
'When we are going to church we always dress up', zei Harold. En zo was het.
We bezochten de eerste kerkdienst, de meer traditionele. En er waren meer
bezoekers so nice dressed up, maar ook veel zoals wij. Wim had immers zichzelf
beloofd om nooit meer een kostuum met stropdas te dragen. Hij maakt een
uitzondering voor speciale bruiloften. Dat wel... We maakten kennis met veel
van hun vrienden. De laatste dagen hebben we geen woord Nederlands gehoord tot
we kennis maakten met een paar meisjes, één ervan was Iris. Ze bezochten de
Highschool en ik vroeg of ze ook in Sibley woonde. 'Nee', zei ze, 'in Den
Bosch'. Ze bleek met een uitwisseling mee te doen en zou nog het hele schooljaar
blijven. De heimwee begon al op te spelen, maar zei ze, ik heb er zelf voor
gekozen. Ze heeft volgens Luella een erg leuk gastgezin waar nog drie andere
meisjes zijn.Dat zal dan wel goed komen.
Bij het ontwerpen en maken van dit wandkleed hielp Luella natuurlijk mee...
Op de terugweg liet Harold ons de Lakes zien, een vakantieplek bij uitstek en
op de terugweg naar huis konden we de Jerseys nog even bekijken, een farm met
3500 koeien. Van al die koeien bleef er één lang en vol aandacht naar me kijken
en dat is deze.
Er is geen plek te vinden in Nederland die meer Nederlands is dan Orange
City: molens in alle soorten, tulpen, sinterklaas en alle Delfts blauw dat je
maar bedenken kunt. Heel apart. Natuurlijk zijn er veel Nederlandse namen:
Vanderlinden, Vermeer, Hoftijzer enz., Maar nederlands wordt er bijna niet meer
gesproken.
Wat ga je in Iowa maken als je boom door een storm afgebroken is? Kan niet
missen in dit land van de corn en de soybeans: een maiskolf.
We moesten op het hoogste punt van Iowa er nog wel even aan geloven. Onze
hoofden op de goede plek... vooruit maar.
's Avond wordt er bij de dieren geslapen. Er schijn vuurwerkt te zijn tegen
half 11, waarbij de dieren allemaal in de benen komen en er een troep van maken
die daarna opgeruimd moet worden. Daarna slapen ze in een geïmproviseerde hoek
bij de dieren. ook Harold en Luella deden dat vroeger. 's Morgens worden de
kruiwagens met stro en koeienstront afgevoerd en zijn ze klaar voor een nieuwe
dag.
Vrijdagmorgen heel vroeg vertrekken Berdena en Curtis, want Curtis heeft een
meeting in Minneapolis. Wij maken ons op om naar de Clay Fair te gaan in
Sheldon. Het moet iets heel bijzonders zijn. Het is een uur rijden maar dat
vinden ze hier maar weinig. Op de parkeerplaats staan de golfkarretjes klaar om
ons naar het Fair terrein te brengen en eenmaal daar gaat Harold met ons in zijn
kielzog regelrecht naar de barn waar de koeien van de Egginks te zien zijn.
Leroy, de zoon van Charlie legt net aan een groep kinderen de werking uit van
een melkmachine. Denk niet dat we in een streep naar de Fair zijn gereden. Harpld laat ons
verschillende interessante plekken zien. De eerste is de plek waar Herman begon
te boeren. Hij rijdt zomaar een stukje richting mais, wel een kleine oprit maar
verder niks, alles is allang weg. De tweede plek is de plaats waarze zondags
naar de kerk gingen in Melvin. En deze kerk is er nog, weliswaar opgeknapt. Een
speciaal gevoel als je weet dat ook opa Eggink daar in 1932 vaak geweest is en
hield van het zingen van de hymnen. De derde plek is het huis van buurman
Knocks, het huis is veranderd maar de plek is er nog. Herman en Nettie woonden
een 150 m. verderop, het huis waar Harold en Charlie geboren zijn. De vrouw van
Andy Knocks fungeerde als midwife zoals ze een baker daar noemen. ook opa is
vaak bij buurman Knocks op bezoek geweest die van origine Duits was. Dit huis
van Herman en Nettie is er ook niet meer... corn, corn zover je kunt kijken.
Wim z'n kaart werd niet gelezen door de pinapparaat in Sibley. Harold ging
meteen naar zijn eigen particuliere bank waar ook Herman al bij was. De boss
himself, Benz, kwam hem en ons begroeten en ging er achteraan. Het was wel niet
zijn bank daar in Sibley en gaf advies waar we het nog eens konden proberen. Als
dat niet lukte moesten we hem maar bellen. Zoveel service zie je niet
vaak.
Harold ontdekt hier zijn vroegere buurmeisje, de dochter van Andy Knocks. Wat
is het hier een kleine wereld. Ze herinnert zich de verhalen over het bezoek van
opa. Haar vader en opa konden erg goed met elkaar overweg. Een leuke
ontmoeting.
Hier dan farmer Leroy die de kinderen uitlegt hoe een melkmachine werkt.
Het is een hele familiebijeenkomst in de Egginkshoek van de cattle barn.
Charlie zit er op de achtergrond een scheermachine te repareren. Hij is de
handyman in de familie. Verder is Charlotte er met beide dochters Amanda en
Heather die net een kudde koeien heeft gevoerd. Ook Rodney is er met een paar
koeien. Hij heeft een paar Holsteiners en Jerseys. Maar deze Holsteiner van
Leroy is de beste, een enorm hoog beest, nog nooit zoiets gezien.
Na een warme hap in een eettent van een varkenshouder zien we wat er verder
te zien is en ontdekken vlakbij de paarden. Er worden jonge stiertjes gevangen
met lasso's. We zijn hier echt in cowboycountry. Terwijl de een de lasso om
de horens van de jonge stier gooit, probeert de ander met de lasso de
achterpoten te pakken. De dame op paard op de achtergond is de jury met een rode
vlag. leuk om te zien...
Natuurlijk is er ook aandacht voor de handige dames. Bloemstukken, quilten en
zoals hier te zien is : het tafeldekken. Er zijn heel mooie ontwerpen bij, leuk
voor een speciale gelegenheid. Je kunt de spullen hiervoor huren.
Maar er is meer te zien. Enorme machines zijn hier die op het land dienst doen.
Je kunt aan Wim wel zien wat de afmetingen zijn. Deze wordt gebruikt voor het
oogsten van de soybeans.
Deze kon niet meer zolang wachten...en valt bij haar varken vast in
slaap.
De laatste stop is in Sioux Falls, al aardig dichtbij thuis. Er ligt een
spelletje op tafel waar Wim zich over ontfermt, de man die zogenaamd niet van
spelletjes houdt. Je moet net zolang de pionnetjes slaan tot je er maar een
overhoudt. heet dat niet solitaire. Volgens Berdena is hij een genius, want het
lukt hem. Natuurlijk gaat Curtis in de weer, maar hij komt toch niet verder dan
twee. We eten er lekker dan gaan we verder.... om 9 uur 's avonds zijn we
thuis.
Behalve een restaurant is dit tegelijk een winkel èn museum.
En dan is het tijd om weer richting Sibley te vertrekken. We hebben het goed
gehad in dit Rushmore Express Hotel. Harold heeft geen haast en belooft ons nog
een mooie stop onderweg.
De Indianen noemden dit al Badlands omdat het een omgeving is waar praktisch
niks groeit. Toch zagen we nog wat antilopen in de verte. Je weet niet wat je
ziet. We maken er een rondrit waarbij we telkens een stop maken om van het
uitzicht te genieten.
En nog één van de Badlands met een stuk prairie. Het was een bijzondere
belevenis. Het is een stuk land met een aparte energie. Heel mooi om dit te
mogen beleven met onze Amerikaanse familie.
De grootste goudmijn is hier dichtbij en Harold laat het ons zien. Het is
sinds 1998 gesloten maar via een film volgen we de hele geschiedenis. Het is een
enorm gat en ik meen dat ze tot op 1100m diep hebben gegraven, dus ook via
tunnels. Toen de goudprijs zakte en de mijn minder opleverde ging hij
dicht
De dagen vliegen voorbij. Wat een bijzondere vakantie met een bijzondere
familie. We lachen er wat af. Aan het eind van de dag zijn we terug in Keystone
en shoppen wat, zien een heel aparte voorstelling van een Indiaan, de zesde
generatie van Sitting Bull. Hij gaf een spectaculaire dans te zien en vertelde
na die tijd over zijn spirituele achtergrond. Wat lijkt het allemaal op elkaar.
Mooi! De avond besluiten we in Ruby's Restaurant, niet gek!
We zitten net in de auto en Harold is zojuist de grote weg naar Deadwood
opgedraaid wanneer er een grote kat over de weg sprint. We stoppen omdat Luella
haar camera mist en als er achter ons een ranger stopt en ons vraagt: Did you
see that mountain lion?, kunnen we dat alleen maar beamen Hij werkt hier al 5
jaar en had er nog nooit een gezien. Wij komen even een dagje langs en...
bingo! De straten in Deadwood zijn een aaneenschakeling van saloons, tevens bars,
gokpaleizen en eettentjes
De reis gaat verder richting Deadwood. Wat een afstanden rijden ze hier.
Harold draait z'n hand er niet voor om. Deadwood is een stadje in de stijl van
de Wild West. Allemaal Saloons met gokapparaten. Luella waagt er zich aan,
Curtis blijft niet achter en ik probeer het ook nog eens. Ach, je krijgt wat
punten maar je bent ze zo weer kwijt. Alleen Curtis wint 5,75 dollar en int het
graag. Bij deze zelfde Saloon zit een aparte vent buiten en als ik hem vraag hoe
hij heet komt hij in de benen en stelt zich voor als Wild Bill. Hij nodigt ons
uit om de voorstelling bij te wonen. Wij doen het. Voor een bomvolle zaal nodigt
hij een paar medespelers uit en wordt opgevoerd hoe hij wordt neergelegd door
een andere wild-west figuur Dirty Jack.
De stoel van Wild Bill waarop hij zat toen hij werd vermoord
Wat een gokpaleizen...
Een echte saloon girl
Nee in Deadwood geen oversteekplaatsen met een stoplicht, maar een
voetgangersbord met deze tekst eronder. Vooral dat laatste: Thank the
driver!
Iedere dag is weer een verrassing voor ons. Vandaag bood onze gastvrouw hier
aan om ons een paar speciale kamers te laten zien boven. Dat was pas echt
chique. Eén kamer met allemaal opgezette koppen van dieren aan de wand en
prachtige schilderijen. In november gaat haar man weer naar Afrika om te helpen
in vluchtelingenkampen en zijzelf gaat onderwijzers trainen zodat ze van plek
tot plek kunnen gaan met een voorraad lesmateriaal. Jammer dat ik de camera niet
bij me had. Luella stelde nog even voor om met z'n allen onze kamers te gaan
upgraden en de bovenverdieping te betrekken. Maar het is tijd om op pad te
gaan. Harold heeft een goede herinnering aan een weg de natuur in. En binnen een
kwartier zien we herten, pronghorns, rendieren en een heel wat koppels wilde
kalkoenen. Zo mooi!
Herten
Een rendier
Wolven, geen lievertjes al zou je dat hier bina denken.....
Hé... donkeys.. Ineens verschijnt er in dit prachtige landschap een hele
groep ezels die voor een deel gewend zijn om uit je hand te eten aan je
autoraam.
Wilde ezels... overal
Behalve herten en een hele familie kalkoenen zagen we een paar keer dit
soort, volgens de brochure moeten het prawnhorns zijn. Het was heel hele
bijzondere dag. Ook de avond gaf wat extra's. We gingen opnieuw naar Mount
Rushmore voor een 'lightshow by night'. Een uitleg, een film Freedom over
Amerika en daarna werden alle voormalige soldaten die betrokken zijn geweest bij
de een of andere oorlogstaak. 'Harold will not go', fluisterde Luella. Harold
was ooit in Korea. Maar honderden mannen en vrouwen kwamen op het podium om hun
naam en afdeling te noemen en zo geëerd te worden. Tot slot stopten we bij
een bar dichtbij het hotel. Wat hebben we gelachen. Als je ooit zoveel plezier
wilt hebben zou je een Mr Rogers kunnen bestellen zoals Berdena deed. Het is een
mix van Jack Daniels, cola en grenadine. ik moet er niet aan denken, maar hier
zijn het veel mixdrankjes.
Het Blue Bells Restaurant midden in het Custer Parc was een goede keus voor een lunch