Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
06-11-2012
Over schoonmaak en... een voorbeeld...
Driekwart van ons huis heeft een soort voorjaarsschoonmaak achter de rug. Ik doe daar eigenlijk niet aan, maar wanneer je de helft van je huis uit moet pakken omdat de vloer geschuurd en in de olie moet, dan staat de andere helft vol, snap je? Dus alle planken met boeken zijn uitgedund en schoon. Onze Turkse parketteur heeft goed werk verricht en was bovendien een bijzonder vriendelijke man. We kregen een kijkje in zijn leven en het was niet gemakkelijk om op je 24e naar Nederland te komen, te trouwen en in een totaal andere cultuur terecht te komen. Hij was dan ook van plan om samen met zijn gezin terug te gaan, maar zijn vrouw die op haar 2e al naar Nederland was gekomen wilde dat niet. Toen hijzelf na jaren weer eens in Turkije kwam bleek dat zijn verwachtingen van zijn geboorteland behoorlijk bijgesteld moesten worden. Hoewel zijn ouders niet streng moslim waren had hij geleerd om zijn ogen neer te slaan wanneer er een ouder echtpaar naderde. Dat was, zo vertelde hij, om de man niet in verlegenheid te brengen doordat je zijn vrouw zou aankijken. Maar toen hij eens terug was in Turkije en in de rij bij de supermarkt stond, bleek een oude man bij de kassa moeite te hebben om met zijn pasje te betalen. Het lukte niet en met het tweede pasje ook niet. Toen was een jongere man, die ook in die rij stond te wachten, vreselijk beginnen te schelden op de arme oudere man. Hij was ontzet en bonjourde de jonge man op een hardhandige manier naar buiten. Toen hij terug kwam bij de kassa, bedankte de kassière hem, maar zei ook dat dit veel vaker gebeurde. Er was geen beginnen aan. Hierdoor veranderde zijn visie op het Turkije dat hij nog voor ogen had. Nee hij wil niet meer terug. Twee van zijn dochters studeren hier voor arts. De derde wil studeren voor hersenchirurg en zijn zoon kon niet zo geweldig leren en wordt bakker. Hijzelf heeft in het begin alles aangepakt en toen hij weer eens werkloos was is hij voor niks gaan werken bij een klein bedrijf. Die nam hem toen na drie maanden in dienst. Uiteindelijk leerde hij het vak van parket leggen en het onderhoud ervan en begon zijn eigen bedrijf. Wij waren allebei onder de indruk van deze eenvoudige man die zijn leven zo vorm gegeven heeft.
Mocht je ooit de gelegenheid hebben om Marijke Kots te gaan zien in de hoedanigheid als AlettaJacobs, laat die kans je niet ontglippen. De middag met de dames van Passage Drenthe werd helemaal gevuld met een anderhalf durend optreden van Alette Jacobs want vanaf het begin had je niet het gevoel dat daar Marijke Kots optrad maar dat het Aletta Jacobs was die binnenkwam in haar zwarte mantel met hoedje en die haar leven weergaf. Het was doodstil in die zaal waar het even ervoor nog een lawaai was van kwetterende dames. Wat was het leven van Alette Jacobs, die in 1854 geboren werd in Sappemeer, bijzonder. Ze was de eerste vrouw die studeerde en arts werd net als haar vader en daardoor het voorbeeld was voor andere vrouwen. Bovendien was ze een voorvechtster van het vrouwenkiesrecht wat door haar ook vorm kreeg. Anderhalf uur lang kon je een speld horen vallen. Het was Alette Jacobs die zon indruk maakte, je zou vergeten dat het Marijke Kots was die dit uitbeeldde.
Allemachtig, wat kunnen 420 vrouwen een lawaai produceren. We zitten al een half uur te vroeg in Hoogeveen op de Ontmoetingsdag van Passage Drenthe. Het thema van de ochtend zou zijn: Rentmeesterschap. Martine Vonk die milieukunde heeft gestudeerd zette ons heel wat dilemmas voor waar je moest kiezen of je het er mee eens was of oneens door een groen of een rood papiertje op te steken. Natuurlijk zat het antwoord er ergens tussen in en dat gaf heel wat discussie. Wat te denken van: alle Nederlanders zouden 2 dagen in de week geen vlees meer moeten eten. Er volgde nogal commotie en één dame die dat niks vond meldde: Ik lust wel een half varken. Maar als je gewoon iedere dag iets minder vlees zou gebruiken klinkt het al anders. Of: Zou duurzaam geproduceerd voedsel politiek wel of niet gereguleerd moeten worden Of: Ben je bereid meer te betalen voor een product als ik weet dat de boer daardoor meer verdient. Of: Zou je wel of geen boontjes uit Kenia kopen. Martine zelf stimuleerde het om bij lokale ondernemers te kopen. Die zijn flexibeler en kunnen producten dichtbij huis krijgen. Uiteindelijk waren we het eens. Koop zo veel mogelijk onbewerkte producten. Let op de E nummers en de suikers die in het bewerkte voedsel zitten. Maar intussen viel me iets op. Terwijl op school bijna alle meisjes lang haar dragen, was er bij al die oudere dames niet een bij die lang haar had. Ik zag er welgeteld één en die had haar haar opgestoken. Het was een verrassing om oud-schoolvriendin Erna tegen te komen. De pauze met soep en broodjes was te kort om helemaal bij te praten. Zoals je dat soms hebt met oude vrienden, wanneer je elkaar lang niet gezien hebt, valt die tijd ertussen gewoon weg.
Ik was precies op tijd thuis na het ophangen van de schilderijen voor de nieuwe expo in de Schepershof samen met onze groep. Mijn favoriete tv programma Droomhuis op het platteland gezocht was net begonnen. Het gaat meestal over nogal prijzige huizen die worden bekeken in de Engelse countrysite. Soms is de Yorkshire Dales, soms is het Schotland, Wales of Cornwall, maar vandaag was het Dorset. En als het een beetje meezit is het droomhuis van het zoekende stel erbij. Dit keer werd er dus een huis gezocht in Dorset. Het uitzicht overal op het platteland in Groot Brittanië is meestal fenominaal. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het vaak heuvelachtige landschap. De vrouwelijke helft van dit al wat oudere echtpaar was van plan om te gaan leren mennen en tussen twee bezichtigingen in kreeg ze een les in mennen van een dame die een complete stal met menpaarden had. Het leken mij Friezen. Toen ze de man vroegen naar zìjn interesse in paarden gaf hij als antwoord: Ik weet alleen dat de voorkant bijt en de achterkant slaat. Hij vond het belangrijker dat ze dichtbij een dorp gingen wonen waar een pub was. Het derde huis dat bekeken wordt noemen ze het verrassingshuis. Soms is het een deel van een landhuis, soms een verbouwde kerk , een te verbouwen watertoren of een omgebouwde schuur. Meestal wordt die laatste niet de favoriet. De gewijde sfeer in de verbouwde kerk was dit keer ook niet helemaal wat ze zochten. Wie het ook leuk vindt om dit programma te volgen kijke op sbs 6 om 16.30 uur.
Het eerste wat ik dacht toen ik deze schattige foto van Nola en Vander zag
was: tulips! Het ziet er toch uit als een nieuwe Nederlandse klederdracht! Het
is Halloween en daar wordt in Amerika een heel feest van gemaakt. Kinderen gaan
langs de deuren om vooral mensen te laten schrikken. Toen ik die tulpen op
het jurkje zag was ik er eigenlijk zeker van dat oma Luella in de weer was
geweest. En dat was ook zo, maar niet voor het jurkje van Nola. Dat had Nancy al
eerder ergens opgeduikeld. Maar de muts heeft Luella wel gemaakt, zo schreef ze.
De klompjes die ze draagt zijn van Nancy geweest die ze ooit van opa Herman en
oma Netty kreeg. Vander ziet er natuurlijk als een stoere knul uit. Ooit
naaide tante Hanna een Hollandse outfit voor Berdena. Naaien was haar
specialiteit, heb ik me laten vertellen. Een buurmeisje was net zo oud als
Berdena en diende als voorbeeld.
In het fotoboekje van tante Hanna dat ik ooit van Dinie Voortman kreeg zat
ook deze foto die was opgestuurd om te laten zien hoe ons nichtje Berdena als een Amerikaans
meisje ook Nederlandse roots heeft.
Maar eerst werd er in Nederland een voorbeeld gezocht... dat ongeveer even oud was als Berdena... Geen idee wiens buurmeisje dit is!
Heb je zin in een potje Master Mind, vroeg ik Frank die een nachtje bij ons
komt logeren. Hij had al geschilderd over de herfst en zat nu vastgeroest achter
de computer. Master Mind, hoe gaat dat? Ik legde het hem uit en ineens wist
hij het. Dat hebben we ook op school! Dat scheelt al weer extra uitleg. Ja
hoor, dat wilde hij wel en even later zitten we onze hersens te kraken om zo
gauw mogelijk de goede kleuren te raden. Het is een spel dat blijft
boeien. Toen we 25 jaar geleden met Ben en Diny en hun jongens in de bergen
op vakantie waren was het Jaap die ik hiervoor steeds enthousiast kreeg en 10
jaar later was Joanne er voor in wanneer we met de caravan achter het kippenhok
op de Boomgaard bivakkeerden. Misschien heeft deze eerste campingervaring Johan
en Joke wel op het idee gebracht om hun Vekabo camping te starten. Zo jammer
dat ik Wim niet meer voor een spelletje te pakken krijg. Hij heeft te veel
spelletjes gespeeld, mòèten spelen, als je hem mag geloven. Ik heb nooit gemerkt
dat hij er een hekel aan had, maar ja in de vakanties was het vaste prik dat we
òf canasta speelden òf klaverjasten, ezeltje of andere kaartspelletjes deden. En
Wim had er een gruwelijke hekel aan wanneer de spelregels ietwat aangepast
werden of dat er lichtelijk vals gespeeld werd. Voor de anderen was het vooral
dat het leuk moest blijven en daarover verschilden de meningen. Toen de jongens
eenmaal hun eigen gang gingen was het dan ook afgelopen met de spellen. Ik kreeg
hem er niet meer voor in beweging. Zóó jammer. Het scheelt dat Robin en Eva en
nu dus Frank er altijd voor te porren zijn.
A-j weer es wat metbrengt... gooi dan eers wat weg...
Wim met onze liefste pony tot nu toe, Betsie. Dit 10 jaar oude shirt is nu
uit de gratie...
Jao jao wi-j heb de oorlog nog met emaak, werd er dan
gezegd. Mama keek de kring om de keukentafel eens rond, pa en opoe en opa
knikten mee en zuchtten. Toen was alles zo betuun, ie-j gooien neet zo gauw wat
vot. En dan was het even stil en lieten ze hun gedachten teruggaan naar die
tijd toen alles op de bon was. Meestal ging het om iets dat wel of niet
ingeruild of weggegooid zou worden. Zou dit misschien toch onbewust bij mij zijn
blijven hangen? Ik ben weer op oorlogspad geweest. Er moest weer opgeruimd.
De kamer boven die ik me toegeëigend heb voor mijn kleding, naaimachine en
strijkplank was aan een opruim- en schoonmaakbeurt toe. Maar wat kostte me dat
een moeite. Uiteindelijk leverde het weer een zak of vier op die afgevoerd gaan
worden naar de Kringloop. Ik heb er wel, zij het in etappes, vier dagen over
gedaan, maar dan heb je ook wat. En Wim zei het nog maar eens: Aj weer es wat
metbrengt, gooi dan eers wat weg. Maar ik heb hem wel aangestoken: Mien
kaste zak ok es uutdunnen, ik hebbe zovölle wak toch niet meer an doe. En hij
toog vanmiddag ook aan de slag. Na mijn vier dagen ploeteren kostte het hem op
de kop af 20 minuten om de stapel T-shirts, broeken en overhemden uit te zoeken.
Toen stond er ook een gevulde plastic zak klaar. Maor Wim, den he-j zowat niet
an ehad, zunde um dat noe weg te doen. Toen volgden de redenen waarom iets niet
werd gedragen: te laege an de hals, te krap in de scholders, te strak um de
boek. Tja ook hij wordt ouder. Er ging bijna een splinternieuw paars T-shirt
achteraan waar het kaartje van 18,95 nog aanzat. Ik had het hem blijkbaar
opgedrongen bij Schomaker. Man... den is veur onder oew nieje aoverhemd. Ik
stond versteld met hoeveel gemak hij praktisch nieuwe kleren in de zak stopte,
maar gek als het was.. de afgedragen overhemdjes bekeek hij met liefde en vroeg
me dan:Ku-j daor nog iets an doen, effen iets an-ikkeren öf zo? Ik heb wel
eens kragen gekeerd en gaatjes gedicht in zijn lievelingshemden. Toen ik
zonet de stapel onder de kapschuur bekeek moest ik ook even zuchten en bedacht
dat neef Wim nog niet zon slechte manier van kleden heeft. Hij heeft één stel
nette kleren en een stel om in te klussen, zegt hij. Thats it. Zijn de
kluskleren versleten dan wordt het stel nette kleren gebombardeerd tot klussen
en koopt hij weer een nieuw setje. Goed voorbeeld, maar . zucht Misschien
kan een van de jongens nog iets uit die zak gebruiken want... zie
boven....!
Ik hou van de kleur oranje, niet omdat ons koningshuis die naam draagt of het
Nederlands elftal daarin gekleed is, maar het is gewoon een kleur om vrolijk van
te worden. Dat dacht ik ook toen we in 1968 in de Jan Voermanstraat kwamen
wonen. Ons toilet had geen raam en zon donker hol moest wat opgepimpt en de
enige kleur die er volgens mij voor in aanmerking kwam was oranje. En het was
nog niet eens een modekleur toen. Dat was geen goed idee. Je werd gek van die
kleur om je heen, want we hadden het plafond ook maar meegedaan. Toen we na 6
jaar verhuisden kwamen er Surinaamse mensen in. Ik heb nooit gehoord wat die
ervan vonden. Wie weet had ik de kleur hiermee geïntroduceerd want het werd in
de 70er jaren een van de modekleuren naast donkerbruin en mosgroen. Dat werden
dus de kleuren in onze nieuwe woonkamer aan de Marnixstraat: groen met gebroken
wit èn één donkerbruine wand en ja ik kon het toch niet laten de gordijnen
aan de voorkant op het noorden werden van wollen oranje Ploegstof. Dit keer was
het een schot in de roos en ze zijn nog een paar huizen verder meeverhuisd toen
het allang geen modekleur meer was. Intussen hebben we al veel naturel gezien,
vreselijke wilde behangetjes en alles er tussen in. Het is intussen meest
naturel en wit gebleven. Ik zag pas dat we deze winter ons in maisgeel horen te
hullen, hou ik ook wel van, maar toen ik vanmorgen een paar Libelles inkeek wist
ik niet wat ik zag: het wordt nu weer overal oranje. Nee die oude gordijnen heb
ik niet meer, maar nu hou ik het bij een paar stroken doorzichtig gordijn,heel
bescheiden aan weerskanten van het grote raam, die we een paar jaar geleden
meebrachten vanuit Normandië. Was ik de mode alweer voor .
Wat kan er in éen generatie veel veranderen. Wat was
het gezellig om samen met je zusje in één bed te slapen. Het was natuurlijk ook
wel eens donderjagen en vaak stond mama onder aan de trap en riep: Deerns noe
is et uut slaopen! Ook bij de van der Kolkfamilie was dat heel gewoon.
Daar sliepen de jongens met zn vieren op een kamer, twee aan twee. Wim met
Henry en Piet met Ben. En wanneer Niesje of ik eens bleven slapen gingen we
gewoon bij moeder Siet in bed. Was altijd gezellig. Ja zo ging dat
toen. Toen onze eigen jongens er eenmaal waren sliepen er meestal twee bij
elkaar op de kamer, nu in een stapelbed dat Wim met een ingenieus systeem
verdeeld had met multiplex platen zodat ieder een eigen stuk van de kamer had.
Gerhard had het geluk of pech dat hij het kleinste kamertje voor zich alleen
had. De posters met Kiss sierden de muur en het was altijd een gezellige boel
wanneer er vriendjes kwamen. Er kwam verandering toen we naar Emmen
verhuisden, alle drie jongens kregen een eigen kamer. Ik mag graag naar
huizenprogrammas kijken op de tv en sta vaak met mn oren te klapperen. Die
keuken gaat er uit, de badkamer is niet mijn smaak, geen kamers genoeg.
Tegenwoordig heb je met drie kinderen minstens vijf, het liefst zes slaapkamers
nodig want behalve een slaapkamer per kind moet er toch ook een werk- en een
hobbykamer zijn. Ik denk wel eens hoe het vroeger geweest is in de grote
gezinnen. Op de Boskamp met de tien kinderen Eggink zal er echt niet heel veel
ruimte geweest zijn. Alleen gingen de meisjes al vroeg het huis uit, ik denk
zelfs met 14 of 15 jaar naar een dienstje voor dag en nacht, en dat scheelde
natuurlijk behalve een mond om te voeden ook een slaapplaats. Een douche kwam er
pas veel later zo midden jaren 50 en dat was nog alleen in de zomer, want ome
Jan had een plastic gordijn in de, zomers lege, koeienstal opgehangen en
daarboven hing de douchekop. Vorig jaar mochten we er nog rondkijken toen de
familie uit Minneapolis over was. Het achterhuis was wel woonvertrek geworden
maar alles was heel origineel gebleven, heel herkenbaar wel met badkamer
nu!
Toen we in 1984 verhuisden naar Emmen werd dat door velen om ons heen heel
apart gevonden. Wie deed dat nou. Werk je bij Stork, hebt je eigen huis,
kinderen hier op school, vrouw invalwerk op verschillende scholen en dan wil je
weg omdat er veranderingen in je werkkring zijn die je niet aanstaan. Nee.. dat
doet een Tukker niet zo gauw en ze snapten er niets van. Wij woonden hier in
Hengelo inmiddels al 15 jaar en waren helemaal ingeburgerd. Achteraf is het
een goede beslissing geweest. Ons huis aan de Marnixstraat was binnen een
weekend verkocht, het huis aan de Kuifmees in Emmen werd gekocht en de
verhuizing kon precies na onze vakantie en het begin van het nieuwe schooljaar
plaatsvinden. Wim voelde zich meteen als een vis in het water bij Holvrieka Ido
in Emmen. Het duurde even voor ik hier gewend was, maar na een jaar woonden we
hier al met veel plezier. Maar ook hier in deze buurt zijn de Drenten
honkvast. Ze gaan niet zo gauw bij hun volk weg. Vooral de mensen in de
buitendorpen blijven in de buurt wonen, net als onze buurman Jans die nog steeds
op de boerderij woont waar hij geboren is. Waarom ik hierover begin? Ik las
nog even een nieuw gezegde op de Achterhoekse Spreukenkalender: De hoonder
blieft geerne woor ze uut bunt ebreud. Onze jongens zijn er wel niet uut
ebreud, maar alle drie zijn ze hier zo ingeburgerd dat ze graag blijven. Alleen
Rick begint er af en toe over dat hij wel weg wil, maar ja... 'waar je werk is
is je vaderland' is ook weer zo'n gezegde.
Kouwe kant? En dat bij de familie van
der Kolk. Nee Jacomijn dat kan niet kloppen. Ik heb er nooit iets van gemerkt
bij moeder Siet en al evenmin bij tante Marie Liefhebber, zoals ze nog vaak
genoemd werd, of tante Rimie. Of zou het komen dat ze daar bijna allemaal
jongens hadden en dat ze daarom blij waren met de in de familie binnenvliegende
meisjes. En ook de Wezepers, ze waren altijd hartelijk voor ons, als
aangetrouwden. Na het afscheid van de laatste twee der Mohicanen in de
familie van der Kolk, moeder Siet en tante Geertje begin van dit jaar, moeten we
er zelf maar iets van maken als we contact willen houden.Dus... Jacomijn en Henk
wierpen zich op als organisator en maakten de plannen voor april 2013 Maar
nu wat staat ons te wachten. De locatie is nog geheim. De mail van Jan en
Jannie maakt ons nieuwsgierig. Maar de waarschuwing voor pretparken waar wij
oudjes in verzeild kunnen raken, maakt het alleen maar erger. Nee Jan, ik ga
niet zeuren dat we alles moeten weten, een beetje onzekerheid houdt de spanning
er mooi in. Ik vertrouw helemaal op Henk en Jacomijn en ben benieuwd naar alle
ervaringen van het afgelopen jaar. Ik herinner me de bijeenkomst bij de
Tinne nog goed toen we allemaal dat boekje over het Oldener Veer kregen waarin
toch veel familiegeschiedenis van de voorouders te vinden is. Ik was zelfs zo
geboeid door het schilderij op het kaft, geschilderd door Ben van Londen, dat
wij er in augustus voor naar Wageningen togen om meer van zijn werk te vinden.
Hij bleek het grootste deel van zijn leven daar op zijn woonboot de Tamalone
gewoond en gewerkt te hebben. Maar bij de speciale Ben van Londen-expositie
ontbrak het schilderij van het Oldener Veer, hoewel er gevraagd was om werk van
hem dat nog te vinden was tijdelijk af te staan voor deze expositie. Het moet
toch ergens bij een van der Kolk hangen, denk ik. Wel hing er een schilderijtje
van de Loswal in Hattem, bij de brug over het Apeldoorns kanaal. Tja... nog
even de winter door...
Soms maak ik me zorgen waar ik toch met al die verzamelde spullen heen moet.
Ons huis is te vol of misschien zou je ook kunnen zeggen: ons huis is te klein.
Iemand gaf eens het advies om elke vier jaar te verhuizen. Dat ruimt lekker op
want je neemt alleen de dingen mee naar je nieuwe woonplek die daar belangrijk
genoeg voor zijn. Maar wat ga je doen met alle zaken die waarde voor je hebben
gekregen, nu je ouder geworden bent. Als je er niet meer bent, wie vindt ze dan
ook nog de moeite waard. In mijn dromen heb ik de jongens al een container zien
aanrukken waar al mijn door hen ongewenste schilderijen, kleding, prulletjes,
souvenirs enz. in gekieperd werden. Tot ik gisteren de krant opensloeg en een
interview las met Peter Möricke, een schrijver van ZKVs, Zeer Korte Verhalen.
Hij wint het nog van zijn vriend en collega A.L. Snijders, die er in 2010 zelfs
de Christiaan Huygensprijs voor kreeg. Möricke schrijft verhalen die nog op de
palm van een hand passen. Ik werd ineens geboeid door een regel in dat interview
die hij zijn kinderen heeft voorgehouden: Leef als een indiaan, laat geen sporen
na. Hij fotografeert dus niet en van al zijn scripts, die hij in de loop der
tijd schreef, heeft hij niets bewaard. Hoeven zijn kinderen niet meer weg te
gooien. Vandaag had ik een kort gesprek met Jan de Korte. Hij heeft met zijn
Margriet een huis gekocht in een mooi nieuw stukje van Bargeroosterveld, vlakbij
het Oosterse bos. Ja, ze hebben er zin in, maar het huis is kleiner dan de
pastorie waar ze nu nog wonen naast de Voorhof. Jan schildert niet
onverdienstelijk en Margriet maakt heel mooie keramiek. Hij ziet er nogal
tegenop om alles een plek te geven, zal waarschijnlijk niet lukken. Ik gaf hem
het advies van Möricke mee: Leef als een Indiaan! Nu ik nog!
Zo hebben de mensen in de Steentijd er waarschijnlijk uitgezien.
Weet
je waarom vrouwen niet aan de galg gingen? Er kwamen van allerlei antwoorden.
Ze deden geen domme dingen, ze waren slimmer nee niets ervan. Ze droegen
rokken. Als ze opgehangen zouden worden kon je er onder kijken en aangezien pas
in de Franse tijd het ondergoed werd ingevoerd kon je tot in hun Jeruzalem
kijken, besloot onze gids in het gevangenismuseum van Veenhuizen. Ze hadden voor
vrouwen genoeg andere straffen: op hete kolen zitten, een blok aan het been.. of
om de nek. Wie dat allemaal bedacht heeft? Wat nu het museum is was vroeger meer
een heropvoedingsgesticht waar gewerkt moest worden. Met de boevenbus maakten we
een ritje door de rest van Veenhuizen, langs de echte gevangenis. We horen dat
70% van de gevangenen weer terugkomt. Slechts 30% heeft zijn leven gebeterd, het
zijn hier alleen mannen die hun straf uitzitten van 2 jaar tot levenslang. We
beleefden ons dagje uit met Valerius, het Mannenkoor waar Wim nu al 7 jaar een
enthousiast lid van is. Opnieuw hoorden we weer nieuwe dingen, elke gids vertelt
toch weer iets nieuws. Na de lunch ging het gezamenlijk naar Borger, het
Hunebedmuseum. Ook daar hadden we het geluk om een enthousiaste gids te hebben
die prachtig kon vertellen over hunebedden en alles er omheen. De dag werd
besloten bij Restaurant Moorman in Erm met een stamppottenbuffet. De kok werd
alle eer aangedaan. Het was goed om ook dit jaar een dagje met deze club op te
trekken. Zo leer je elkaar langzamerhand wat beter kennen. Wat jammer voor
Valerius is, is dat dirigent Daniel Rouwkema vertrekt. Hij wordt de vaste
organist van het fraaie Steinmeyerorgel in de Maria of Koepelkerk in Bussum en
laat daardoor drie koren in het noorden vallen waaronder Valerius. Het koor
heeft zich in die 7 jaar goed ontwikkeld en ze zullen vast wel weer een nieuwe
duizendpoot aan kunnen trekken.
De stoere beuk, geplant in 1898 ter ere van de kroning van koningin Wilhelmina
Levensecht nagemaakte mensen uit de Steentijd
Onze gids kon mooi vertellen...
Eigenlijk mag er niet geklommen worden op de hunebedden, maar toch...
Nou ja... only to keep the dust down...?- De Borders van Schotland.. mooi in
alle weersomstandigheden.
Daar moet je een Brit voor zijn om dit uit
te vinden, stond er boven een mail die ik van Henk kreeg en omdat ik de
Britse humor wel kan waarderen klikte ik de link meteen aan. Het Youtubefilmpje
dat volgde bewees het weer eens dat hun humor heel bijzonder kan zijn. Ooit zei
onze gastvrouw in het Lakedistrict over het weer daar: The rain is only waiting
until Im starting to hang my laundry. En het praatje met de postbode s morgens
op zon druilerige dag: The usual weather isnt it. En toen we het weerbericht
voor de dag vroegen ergens in Engeland op een camping terwijl het wat lichtjes
miezerde:Dont worry, its just to keep the dust down. Ik zou zo zeggen:
Geniet ervan! Enne... Henk bedankt! Klik op http://www.youtube.com/embed/ik9AtJQXaHQ?rel=0
Net als wij hadden ze veel foto's gemaakt op strategische punten. Hier zijn
wij het bij de 45e breedtegraad op het Zuidereiland.... 5 jaar geleden.
Ik had even niet op de agenda gekeken wat de avond met de vrouwen van Passage
Zuidbarge Rietlanden me zou brengen. Ik liet me maar verrassen. Het werd een
prachtige avond. Een jong stel Roeland en Willemijn waren net 6 weken terug van
hun wereldreis. Hiervoor hadden ze 2,5 jaar gewerkt in Zwitserland en voor ze
zich weer in Nederland zouden gaan vestigen planden ze hun droomreis. Ze gingen
niet over een nacht ijs, namen een minimum aan bagage mee, kregen de nodige
inentingen en op 7 januari 2012 vertrokken ze richting Bangkok. De foto's die ze
met de beamer lieten zien waren mooi, maar hun verhalen erbij maakten er een
interessant geheel van. Tussen de verhalen en foto's van de verschillende landen
zorgde een lied van Daniel Lohues of Ede Staal voor wat bezinning. Na Thailand
werd per camper Australië ontdekt, Perth en omgeving waar het erg heet was, en
daarna vlogen ze naar de oostkust. Ze waren erg onder de indruk van de
gastvrijheid van zomaar vreemde mensen.En natuurlijk ontbrak de trip naar het
binnenland van de Aboriginals niet. Toen Nieuw Zeeland aan de beurt was ging
mijn hart wat sneller kloppen want veel van hun belevenissen waren ook de onze
van 5 jaar geleden. Met een campertje trokken ze ook hier door het Noorder- en
Zuidereiland, zagen de prachtige vogels, de geysers, gletsjers en de borrelende
zwavelpoelen. Vanuit Nieuw Zeeland vlogen ze naar Zuid Amerika dat ze
doorkruisten met openbaar vervoer. Wat een ervaringen. Het was handig van ze om
een dagboekje bij te houden en dat telkens met de souvenirs en alles wat ze in
zon land verzameld hadden op te sturen naar het thuisfront. Zo hadden ze nooit
meer dan 10 kg bagage. Meestal werd er in hostals overnacht, maar ook bij bed
and breakfast adresjes. Een enkele keer logeerden ze in hotels en konden ze zich
extra laten verwennen. 'Je zult wel afgevallen zijn', merkte een van de dames
op. Ze hadden zoveel wandelingen gemaakt, vaak meerdaagse zoals de wandelingen
bij de Milford Sound op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. En ook in Zuid
Amerika bezochten ze al wandelend met een groep een origineel Inca dorp, dat
zolang verstopt was geweest en daardoor nooit door de Spanjaarden was ontdekt.
Maar nee Willemijn vertelde dat ze juist 6 kilo was aangekomen. Het laatste
bezoek dat ze brachten was aan Cuba met autos en verdere entourage dat je je 40
jaar terug waande. Natuurlijk werden ze vrolijk en blij door de familie
opgewacht op Schiphol na een reis om de wereld in... 8 maanden van 7 januari tot
1 september 2012. Erg mooi was het om met jullie mee te mogen reizen, dank je
wel!
Lang, heel lang geleden had ik als vak op de MMS: muziek. Dat hield behalve
de verplichte blokfluitles en het koor op vrijdagmiddag, ook het luisteren naar
klassieke muziek in. Van dat blokfluiten heb ik nog gemak van gehad toen ik
eenmaal voor de klas stond. Zingen heb ik altijd mooi gevonden, de uitvoering
van de Lucas Passion vond ik echt geweldig. Mijn handwerkles op de van
Heemstraschool werd steeds opgeluisterd door lekker in het gehoor liggende
liedjes. Ik meen nog steeds dat de meisjes het handwerken daardoor echt leuk
vonden. Het afwassen thuis op de Boomgaard ging ook gepaard met het tweestemmig
èn uit volle borst zingen van Diny en mij. We hadden nl samen een echte
platenspeler gekocht met twee plaatjes. 'Twee reebruine ogen die keken de jager
aan...' stond op de ene en het liedje 'Muss ie denn' van Freddy Quinn was er een
op de andere plaat.Dat zongen we tweestemmig. Maar sinds mijn stem zo zakte
en ik niet goed meer wijs kan houden, is het gebeurd met de pret. En
klassieke muziek tja we leerden kabbelende beekjes en rollende donder
herkennen in zon muziekstuk, maar het kan me gewoon nog steeds niet boeien. De
enige manier voor mij om mooie muziek te herkennen is het kippenvel dat ik soms
krijg. Dan doet het me wat. En dat heeft meer met gevoel te maken. Via Henk
Braakhekke, die het weer van zijn neef Berend Koning doorgestuurd kreeg, kwam er
toch weer een kippenvelmoment. Wil je het ook eens zien en horen? Klik dan even
op http://www.youtube.com/watch_popup?v=GBaHPND2QJg&feature=youtu.be
Bu'j in de biester?, roept Rieks. Het is woensdagmorgen en dat is de
tijd dat de Area komt om de container te legen. De ene week de grijze en de
andere week de groene voor het tuinafval. Grieze, roept hij er achteraan. Hij
heeft intussen de groene container al geleegd en wacht tot Wim gauw de grijze
opgehaald heeft. Alles leeg,¦ mooi! Alleen kan hij de zakken voor het plastic
afval niet meenemen. Dat is jammer want ongeveer de helft van alle afval is
plastic. Het is de kleine afvalwagen die bij ons langs komt en die kan die
zakken niet meenemen. Een keer in de maand komt er een afvalwagen om alle
plastic afval op te halen in Emmen, maar niet bij ons. Ik zou de zakken aan
elkaar vast geknoopt naar Bargeroosterveld of Angelslo moeten brengen op een
bepaalde dag in de maand. Daar is nog niet van gekomen. Het handigst lijkt me om
een aparte container voor plastic afval te hebben die gewoon opgehaald wordt. Ik
zal Miniman eens bellen. Die schrijft alle opmerkingen onder het kopje Miniman
in het Dagblad van het Noorden. Wie weet!
In de verte is de herder bezig om met zijn honden een kudde naar een andere
plek te brengen. Hier op de Fair kijken we onze ogen uit. Er hangt een schaapje
aan het spit boven een vuur gaar te worden. Er vlakbij staan een koppeltje
Drentse heideschapen in allerlei natuurtinten binnen een afrastering. Er wordt
reclame gemaakt voor low food producten, de pure biologische kazen, worsten enz.
en zijn dan ook volop aanwezig. Een kok is in zijn tent bospaddestoelesoep aan
het roeren en is bezig met een stoofpotje van lam en hert. Dat gaan we straks
ook proeven. Er is een workshop vilten en een hele groep is tassen aan het
vilten van prachtige kleuren wol. Even verder wordt er in het groot gevilt. Ik
vraag de man hoe ze het vilten hiervan gaan doen, maar nee dat is geen eigen
handwerk. Ze maken een rol van de gekaarde en in lagen op elkaar gelegde wol en
die door een paard over de grond gerold wordt, handig manneke. Er wordt ook
gesponnen en het blijkt dat dat ook weer in opkomst is. Er zijn zelfs
spingroepen die gezellig samen spinnen. Het doet me even denken aan de
meisjesspingroep uit Sil de strandjutter. Pa zei het vroeger ook al: Een
vrouwenhand en een peerdetand staot nooit stille. Ik ga eens kijken of er hier
in de buurt ook nog gesponnen wordt, zo'n avondje lijkt me ook wel. In elk geval
is er in Westerbork één. Dat is ook nog te doen vanaf hier. De stoel met
schapenvacht waarvoor in de krant reclame voor gemaakt werd is er ook, zou 700
euro kosten. Hij is leuk, maar de vacht vond ik minder, zat op een soort vilt
geplakt. Verder waren er natuurlijk nog allerlei bijkomende artikelen om je huis
en tuin op te fleuren. We hebben het gelaten bij een eekhoornfeeder en een soort
sjaal. In Amerika vangen ze die beestjes om ze weg te krijgen en ik ga ze voeren
om ze in onze tuin te kunnen bewonderen. Tja
Wie meer wil weten over de
designer van het speciale stoeltje met vacht van het Drentse heideschaap.... www.mellekoot.nl
Wil je ook even de sfeer wil proeven van de Herders Fair in Balloo 2012?
Klik dan even op http://www.youtube.com/watch?v=fF8oG5G6yIc Een bekende ligfietser en amateur filmer 'deligger'
was er gisteren en maakte deze filmimpressie die goed de sfeer weergeeft. Wim
Harwig heeft z'n best gedaan om ons te kunnen ontwaren in de drukte, maar...
jammer dan, wij waren er op zaterdag...
Drentse heideschapen, vorig jaar bij ons in de wei.
Het is herfst.
Maar dat was jullie vast allang opgevallen. Ik hoop nog wel op een mooie dag
want vandaag en morgen is er een Herdersfair in Balloo. Alles wat met schapen èn
herfst te maken heeft, is er te zien. Er wordt gesponnen, gevilt en gebreid en
je kunt er van alles proeven. Ik denk dat we maar eens lamsvlees moeten proeven.
In de krant wordt er aandacht aan besteed en dan laten ze een speciaal stoeltje
zien. Eigenlijk een eenvoudig stoeltje, maar het heeft een bekleding van de
vacht van het Drentse heideschaap. Er is zelfs een kunstenares aan te pas
gekomen om dat te ontwerpen. Ben ik toch weer te laat. Ik heb al jaren alle
stoelen vol met schaapshuiden. Ik had er meer reclame voor moeten maken. Ik vind
zelf een losse schapenvacht mooier dan een vaste, maar vandaag zullen we het
ontdekken.
Vandaag zullen weer thuis zijn, mèt caravan. We hebben een paar mooie
dagen gehad. We brachten het geleende koffertje van Diny terug met heel veel
warme groeten die ik meegekregen had van de familie in Amerika. Heb ik alle
familie hier al de hartelijke groeten al gedaan? Alsnog bij deze. Verder heb
ik een heerlijk uurtje op de stoel van schoonheidsspecialiste en nichtje Monique
doorgebracht. Ontspannen en met een opgefriste huid kan ik er weer tegen. Ik kan
het iedereen aanraden. Diny is even meegereden, maar die krijg je de stoel niet
in. Ik kan het me niet voorstellen maar die houdt niet van massages of kappers.
Wim komt me later ophalen en we rijden wat in de omgeving rond. We zullen Rick
opnieuw een stukje Achterhoek laten zien. De Lochemse berg is mooi, maar er is
geen hond te bekennen bij de Heksenlaak of de Witte Wieven in Zwiep. Dan gaan we
maar naar Lochem. Wat een prachtig stadje. Rick pakt even uit en trakteert ons
op koffie en chocolademelk. Tot slot besluiten we ons uitje bij de Vordense
Chinees en brengen Rick naar de manege waar Ben en Wouter zijn. Wouter krijgt
les op Cassandra, wat een mooi gezicht. Het is zon sierlijk paard. Rick gaat
met hen mee omdat hij bij Ben en Diny logeert en wij hebben nog een paar
gezellige uurtjes bij Johan en Joke. Straks halen we hem weer op en gaan met
ons handeltje op huis aan. Met Johan en Joke hebben we al plannen voor volgend
jaar. Daar ga je vast nog iets van horen.
Driekwart van ons huis heeft een soort voorjaarsschoonmaak achter de rug. Ik doe daar eigenlijk niet aan, maar wanneer je de helft van je huis uit moet pakken omdat de vloer geschuurd en in de olie moet, dan staat de andere helft vol, snap je? Dus alle planken met boeken zijn uitgedund en schoon. Onze Turkse parketteur heeft goed werk verricht en was bovendien een bijzonder vriendelijke man. We kregen een kijkje in zijn leven en het was niet gemakkelijk om op je 24e naar Nederland te komen, te trouwen en in een totaal andere cultuur terecht te komen. Hij was dan ook van plan om samen met zijn gezin terug te gaan, maar zijn vrouw die op haar 2e al naar Nederland was gekomen wilde dat niet. Toen hijzelf na jaren weer eens in Turkije kwam bleek dat zijn verwachtingen van zijn geboorteland behoorlijk bijgesteld moesten worden. Hoewel zijn ouders niet streng moslim waren had hij geleerd om zijn ogen neer te slaan wanneer er een ouder echtpaar naderde. Dat was, zo vertelde hij, om de man niet in verlegenheid te brengen doordat je zijn vrouw zou aankijken. Maar toen hij eens terug was in Turkije en in de rij bij de supermarkt stond, bleek een oude man bij de kassa moeite te hebben om met zijn pasje te betalen. Het lukte niet en met het tweede pasje ook niet. Toen was een jongere man, die ook in die rij stond te wachten, vreselijk beginnen te schelden op de arme oudere man. Hij was ontzet en bonjourde de jonge man op een hardhandige manier naar buiten. Toen hij terug kwam bij de kassa, bedankte de kassière hem, maar zei ook dat dit veel vaker gebeurde. Er was geen beginnen aan. Hierdoor veranderde zijn visie op het Turkije dat hij nog voor ogen had. Nee hij wil niet meer terug. Twee van zijn dochters studeren hier voor arts. De derde wil studeren voor hersenchirurg en zijn zoon kon niet zo geweldig leren en wordt bakker. Hijzelf heeft in het begin alles aangepakt en toen hij weer eens werkloos was is hij voor niks gaan werken bij een klein bedrijf. Die nam hem toen na drie maanden in dienst. Uiteindelijk leerde hij het vak van parket leggen en het onderhoud ervan en begon zijn eigen bedrijf. Wij waren allebei onder de indruk van deze eenvoudige man die zijn leven zo vorm gegeven heeft.
Allemachtig, wat kunnen 420 vrouwen een lawaai produceren. We zitten al een half uur te vroeg in Hoogeveen op de Ontmoetingsdag van Passage Drenthe. Het thema van de ochtend zou zijn: Rentmeesterschap. Martine Vonk die milieukunde heeft gestudeerd zette ons heel wat dilemmas voor waar je moest kiezen of je het er mee eens was of oneens door een groen of een rood papiertje op te steken. Natuurlijk zat het antwoord er ergens tussen in en dat gaf heel wat discussie.
Zo hebben de mensen in de Steentijd er waarschijnlijk uitgezien.
Net als wij hadden ze veel foto's gemaakt op strategische punten. Hier zijn
wij het bij de 45e breedtegraad op het Zuidereiland.... 5 jaar geleden.
In de verte is de herder bezig om met zijn honden een kudde naar een andere
plek te brengen. Hier op de Fair kijken we onze ogen uit. Er hangt een schaapje
aan het spit boven een vuur gaar te worden. Er vlakbij staan een koppeltje
Drentse heideschapen in allerlei natuurtinten binnen een afrastering. Er wordt
reclame gemaakt voor low food producten, de pure biologische kazen, worsten enz.
en zijn dan ook volop aanwezig. Een kok is in zijn tent bospaddestoelesoep aan
het roeren en is bezig met een stoofpotje van lam en hert. Dat gaan we straks
ook proeven. Er is een workshop vilten en een hele groep is tassen aan het
vilten van prachtige kleuren wol. Even verder wordt er in het groot gevilt. Ik
vraag de man hoe ze het vilten hiervan gaan doen, maar nee dat is geen eigen
handwerk. Ze maken een rol van de gekaarde en in lagen op elkaar gelegde wol en
die door een paard over de grond gerold wordt, handig manneke. Er wordt ook
gesponnen en het blijkt dat dat ook weer in opkomst is. Er zijn zelfs
spingroepen die gezellig samen spinnen. Het doet me even denken aan de
meisjesspingroep uit Sil de strandjutter. Pa zei het vroeger ook al: Een
vrouwenhand en een peerdetand staot nooit stille. Ik ga eens kijken of er hier
in de buurt ook nog gesponnen wordt, zo'n avondje lijkt me ook wel. In elk geval
is er in Westerbork één. Dat is ook nog te doen vanaf hier. De stoel met
schapenvacht waarvoor in de krant reclame voor gemaakt werd is er ook, zou 700
euro kosten. Hij is leuk, maar de vacht vond ik minder, zat op een soort vilt
geplakt. Verder waren er natuurlijk nog allerlei bijkomende artikelen om je huis
en tuin op te fleuren. We hebben het gelaten bij een eekhoornfeeder en een soort
sjaal. In Amerika vangen ze die beestjes om ze weg te krijgen en ik ga ze voeren
om ze in onze tuin te kunnen bewonderen. Tja
