Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
06-05-2009
Ga wat doen..!!
Bij ons is altijd wat te doen...
Nee vervelen doet Robin zich niet. Afgelopen zaterdag was het dan wel een lange treinreis, maar er was onderweg zoveel te zien. Op de terugweg tussen Vorden en Zutphen zag hij zelfs een paar reeën lopen. Vandaag heeft hij de verticuteermachine in elkaar gezet en kunstmest gezaaid. Er waren nl flinke buien op de buienradar te zien. Daarna ging hij maaien, dit alles op de voet gevolgd door Tessa. Suze in de buurt vindt hij minder, hij herinnert zich denk ik nog de moederpoes die in zn broek èn benen hing toen ze jongen had. Robin liep naar het werkkamertje en kwam Suze in de deuropening tegen. Die dacht waarschijnlijk dat Robin het op haar kittens voorzien had. Nee Robin verveelt zich niet. Behalve zaterdag toen we op de rand bij de parkeerplaatsen bij het station in Zutphen op Ben zaten te wachten die op zijn beurt vóór het station stond. Onze gesprekken kwamen even later op al die ouders die hun vakanties en uitjes helemaal op hun kinderen gericht hebben onder het motto: als de kinderen zich vermaken hebben wij het ook leuk. Nee Ben en Diny deden dat anders, zeiden ze. Die gingen gewoon de dingen doen waar ze zelf zin in hadden en de jongens gingen gewoon mee. Die hoorde je er ook niet over. Sterker nog . Die zoeken nu nog dezelfde plekken op. Wanneer vroeger één van hen meldde dat hij zich verveelde was het standaardrecept: Ga wat doen! Eén van de ondernemingen van Ben was om met de drie jongens ergens bij de Vordense beek te gaan slapen omdat er heel vroeg in de morgen bijzondere dieren te zien zouden zijn. Ik weet niet meer of het nu uilen, reeën of een otter geweest zijn, maar ik vind het wel uniek. Nu is Ben wel eentje die vroeg opstaat. Wanneer we vroeger wel eens met de caravan bij hen stonden werden Lientje en Lotje met hun lammeren al vroeg naar een andere wei gebracht en hoorde je hem rammelen met de brokjes. Dan wilden ze wel mee. Ik zei toen nog wel eens :I-j liekt vader Jacob wel met zien kudde.Maar die hebben ze allang niet meer. Ze houden het nu bij Jippe, Joep, Josca èn het enorme paard Vera.
Frank en Tim zijn er. Frank mag Bram even iets extra geven.
Nee van Koninginnedag hebben we niet veel meegekregen. We waren amper in Hattem of het nieuws meldde het vreselijk drama dat zich in Apeldoorn afspeelde. In Hattem werd van alles georganiseerd, van de aubade s morgens tot een wedloop in de loop van de middag, maar het plezier was er af. Ben moest natuurlijk wel steeds even kijken, maar wij togen rustig op huis aan na ons bezoekje aan moeder in De Bongerd. Vanmorgen had Wim een nieuwe taktiek verzonnen bij de schapenstal. We wilden nu de beide grootste lammeren de fles geven, want op de Sprayfo bak staat dat je de melkgift moet gaan afbouwen. Een week lang 2x 500 ml per dag en daarna 1 x 500 ml per dag. Bram was het daar al niet mee eens en blèèrde er wat af. Met die lambar, die emmer, slurpte hij waarschijnlijk veel meer naar binnen en dan valt het tegen wanneer je op rantsoen gaat. Vanmorgen dus zet Wim even die lambar van zich af op een omgekeerde waterbak en laat de lammeren alvast uit de stal. Hij wil de groten van de kleineren even scheiden. Maar Bram neemt meteen een sprint, duikt op de lambar af en gaat met het hele zaakje al op de grond. Weg melk. Terwijl ik nieuwe melk ga halen roept Wim achter me aan:Nu heeft hij de speen van de fles ook al losgetrokken. Tja ik wou lammeren . Ik heb ze dus! Gisteravond bekeken we de video van de uitzending ter ere van Pieter die 70 werd en zagen het hertje dat ze aan de fles hadden en die zo achter hem aan de trap op liep. Het is dat we een vreemde trap hebben, maar Bram zou hetzelfde doen. Gek dat de anderen dat niet doen. Die lopen weer achter Bram aan.
Heb je nou het gevoel dat je straks naar huis gaat of juist dat je weer weggaat, vroeg ik Tonny vandaag. Henry en Tonny zijn al ruim drie weken weer in Nederland en gaan volgende week weer terug naar Dickson Alberta Canada. We gaan weer naar huis, antwoordt Tonny. Ze hebben zich daar echt gesetteld, lekker dichtbij Gera, Fred en de kinderen. Arend en Amakka komen morgen. Die verkopen vandaag een soort jus dorange met iets er in op de Vrijmarkt in Amsterdam, allemaal voor het goede doel, voor een familielid van een vriendin in Afrika die geopereerd moet worden, maar daar geen geld voor heeft. Vandaag waren we gezellig bij elkaar op het terras tussen de bloeiende blauwe regen en clematis montana achter hun oude huis aan de Zuidwal, met Ben en Nies èn Rick. We werden verwend met veel hapjes en een drankje. Zo gauw ze volgende week weg zijn is hun huis al weer verhuurd voor een langere periode aan Duitse ingenieurs die aan de nieuwe spoorweg werken. Henry heeft een bijna fotografisch geheugen. Wanneer zijn moeder vroeger een nieuwe pan boven op het rek had staan en Henry kwam binnen was het eerste wat hij zei:Nieuw pannegie? Nu hij niet meer van die heel belangrijke zaken hoeft te onthouden vergeet hij nog wel eens het een en ander. Deze week betrapte hij zich er op dat hij twee afspreken had vergeten. En dat was niet de eerste keer. Tja, zei hij, Ik heb zoiets als Alzheimer light. Ik vergeet wel wat, maar ik herinner het me wel dat ik het vergeten ben. We brengen wat later de planten naar de Bongerd die ik voor moeders verjaardag gekocht had en toen vergeten was mee te nemen. Ik dacht dat Wim zei dat ze al in de auto stonden, maar hij beweert dat dat ècht niet waar kan zijn. Ook Alzheimer light of worden we doof?
Het is me wat! Heb je vijf kippen en daar zitten er nu drie van te broeden. Waar die anderen hun eieren laten is me een raadsel. Pas zag ik een kip lopen met een geel rond iets in de bek. Toen ik er achteraan ging, bleek het een kapot ei te zijn. Gekke kip! Verder is er alarm geslagen door buurvrouw Anja omdat er steenmarters gesignaleerd zijn. Die nestelen bij hen onder het dak. Mooi is dat en ze zijn nog beschermd ook. Toen we pas s avonds de lammeren melk brachten in de stal hoorde ik een vreemd geritsel op het dak van de stal en ik dacht meteen aan die steenmarters. Wim ging zoeken met de zaklamp, maar ja . dan zie je niks meer. We blijven alert. Wim heeft er richting Barger-oosterveld wel een zien lopen op het fietspad. Laat ie daar maar blijven. Een van de nestkasten hangt verkeerd, te dicht bij de takken. Ik denk dat Suze en Loedertje er regelmatig eieren uithalen, want de eierbasten liggen er onder. De grote visser komt nu ook dagelijks langs bij de vijver. Soms blijven we doodstil zitten om te zien hoe hij tot de aanval overgaat, maar als wij zitten te kijken ziet hij al gauw wat bewegen en is hij weg De lelietjes van dalen breiden zich mooi uit. Volgens vriend Romke woekeren ze en ja hoor ze komen zelfs tussen de terrastegels naar boven. In de tuin bij het keetje komen duizenden papavers, riddersporen, o.i kers en natuurlijk veel onkruiden boven. Dat wordt wieden, wil er iets van terecht komen. Ik las pas over mensen die een 9000m² grote tuin hebben en daar echt van genoten. Die hadden echter ook al geleerd hoe ze daarmee om konden gaan zonder in de stress te schieten:Je kunt haneklauw maar beter mooi vinden, was een uitdrukking die ik met genoegen las. Op één plek vechten inderdaad de lelietjes van dalen, de haneklauw en de klimop met elkaar om te zien wie er wint. Ik hoop op gelijk spel!
De Grote - of Pancratiuskerk in Emmen De toren is uit de 12e of 13e eeuw. De kerk zelf is in het midden van de 19e eeuw gebouwd. Toch was er al in 780 sprake van een houten kerk in Emmen. Die brandde even na 1200 af bij een aanval van de Twentenaren die de slag bij Ane kwamen wreken.
29-4-2009-----Vanavond is het weer zover. Valerius verzorgt samen met de Harmonie Laus Deo een optreden in de Grote Kerk: Het Oranjeconcert. Wim heeft zn oranje strikje al klaar liggen. Vorig jaar hadden ze in mei het Bevrijdingsconcert met Jan Vayne en waren Berdena, Curtis en Ben en Diny van de partij. Vanavond gaat Susan mee. Die kerk is overigens helemaal niet groot, heeft wel een mooie toren en is al behoorlijk oud. En zoveel ouds hebben we niet meer in Emmen. Alle mooie oude gebouwen zijn bijna weg gesloopt en vervangen door nieuwbouw, vooral veel seniorenflats. Emmen is blijkbaar gewild bij het oudere publiek. Er is zelfs een ouderensoos: De Cocon. Die organiseert heel wat. We zijn er één keer wezen kijken, Wim had er bij de Bowls en Valerius over gehoord. Trekt mij helemaal niet. Bovendien wordt er in het autovrije centrum rond gesjeesd met scootmobiels, dat wil je niet weten. Nu vind ik het prima dat die dingen er zijn en wanneer ik die nodig mocht hebben ben ik er vast heel blij mee. Maar het is net als met de moeders met buggys, ze denken dat ze overal voorrang hebben. Je kunt er overigens ook een behoorlijke snelheid mee ontwikkelen. Deas man kan bij wijze van spreken zo meedoen met behendigheidswedstrijden. Als die bij ons de kerk uitrijdt is hij de deur uit voordat je je hebt kunnen omdraaien en dan heeft hij minstens twee bochten met smalle doorgangen gehad. Maar vanavond . Het Oranjeconcert met aan het eind een glaasje oranjebitter.
D E G R O T E K E R K V A N E M M E N
O GROTE KERK ZO MOOI AJ BINT, WIJ BINT JE AOLMAOL GOED GEZIND. UMDAJ OES BOEIT, WAT KUN WIJ AANS, IJ BINT OP ZUNDAG OEZE MOOISTE KAANS. JE HOGE TOREN, JE MOOIE VORM, MET JE BELEEF WIJ ELKE STORM. AL BIN IJ GROUW, TOCH VUUL WIJ OES BINNENIN JE GROTE RUIMTE THOES! ZING WIJ BIJ T ORGEL T HOOGSTE LIED, DAN IS VERGETEN ZORG EN STRIED! ANDACHTIG LUSTERN NAOR DE PREEK, GEF OES WEER MOED VEUR DE HIELE WEEK! DAN VEUL WIJ BIJ T VERLAOTEN VAN DE KARK OES VEUR DE TIED DIE KOMP WEER STARK! DAW JE BEHOLN WILT, BEGREP TOCH IEDER MENS! VEUR LANGE TIED, DAT IS DE HOOGSTE WENS!!
En ze zongen als lijsters. We misten Jan Vayne natuurlijk met z'n lange haar, want onze pianist van deze avond Jan Lenselink mist het haar, maar is wel een virtuoos op de piano. Daniel hield zijn mannen met vaste hand onder controle. Het is lang geleden dat ik 's avonds een kroeg in dook, maar Henriette, de dirigente van de Eemslander Shanty's, was ook present en moest natuurlijk nog even bijpraten met Daniel. Wim had voorgesteld om haar na het concert terug te brengen naar de parkeerplaats bij het spoor. Dus wij gingen mee naar de Markant om wat te drinken en wat later weer terug tussen de stands voor Koninginnedag door laverend. Mooie avond, mede dankzij de Harmonie Laus Deo en het gezelschap van Susan.
Met de Shanty's naar Lohne en met Rick in de stal...
Hier staat oma mooi op. Rick is op mijn nieuwe fototoestel aan het kijken wat er allemaal opstaat. Hij ontdekt deze foto waarop oma lachend staat en vindt dat die maar op de site moet. Vooruit dan maar. Hij is vanmiddag net als de meeste zondagen om 4 uur present. Hij bekijkt het gras en de rest van de tuin met een kritische blik en als hij hoort dat Wim tijd te kort komt pakt hij de kleine maaier en maakt de stukken om het huis netjes en laat de narcissen mooi staan. Wim is vandaag met de Shantys naar Lohne in Duitsland en ik heb een rustig dagje. Vanmorgen heb ik in mijn eentje de lammeren gevoederd. De melk zat me hoog in de kleren en de spetters kwamen tot op de bril. Ik klemde de emmer stevig met de benen vast, maar toch wanneer die grootste vier er op af stormen moet je eerst wel heel stevig zitten. Daarna probeerde ik een kleine zwarte de fles te geven. De andere kleine kon niet langer wachten en vond ook een speen aan de lambar. Vanavond deed Rick de beide kleinen. Hij moest wel lachen om dat hele stel en als hij lacht dan lacht hij met zn hele lichaam. Donderdag op Koninginnedag gaat hij mee naar Hattem, want Henry en Tonny zijn er nu nog en nodigden ons uit nu ze er nog zijn. Vroeger stond ik daar op 30 april met mijn klas op de markt te zingen. Een echte happening. De burgemeester las dan het telegram voor dat namens Hattem naar de koningin verstuurd werd. En dan na het Wilhelmus gingen we aan de spelletjes. Ik ben benieuwd wat Hattem tegenwoordig te bieden heeft
Nog even een blik op een van de schilderijen van Erik Zwezerijnen. Hij schildert er iedere dag minstens één. En een dag in de week besteedt hij aan "netwerken". Tja... zijn werk moet ook aan het publiek getoond. Ik krijg het idee dat de zaken goed gaan. Hij had b.v ook een plek op de miljonairsbeurs. Ze hebben twee teckels en die gaan steeds met hem mee. Bovendien is het een bijzonder aardige man met een natuurlijke uitstraling.
Hierna gaat het naar Galerie Marten Randa in Winschoten. In de beeldentuin is het goed toeven en ook deze kunstenaar neemt de moeite om ons te vertellen waarom en hoe z'n schilderijen tot stand komen. Hij schildert vanuit een bepaald gevoel en geeft dat weer in kleuren. Tiny is helemaal onder de indruk. Dit is precies wat zij ook steeds doet, zoals zij schildert. Dat belooft wat!
De dag besluiten we met een gezellig en lekker etentje in Winschoten. Voor herhaling vatbaar. Dank je Ellen!
Het is weer zover. Vandaag gaan we met een grote groep mee op de galeriedag die Ellen ook dit jaar weer voor ons organiseert. Marijke wordt onze chauffeuse in haar nieuwe van alle gemakken voorziene Skoda mèt grote bagageruimte die ze alvast heeft om al haar toekomstige schilderijen in te vervoeren. Ons eerste bezoek is aan Erik Zwezerijnen die in Buinerveen in een echt kerkje woont met daarachter een paradijselijke tuin met allemaal hoekjes. Het wordt een geweldige ontvangst met koffie en veel uitleg èn aandacht. Hij schildert heel vrij en timmert aardig aan de weg. Zijn werk hangt in gallery's over de hele wereld. We eten in de tuin en gaan na die tijd verder naar Midwolda naar Maya Wildevuur. Wat een mooie plek op deze Ennemaborgh van het Groninger Landschap. Maya is op dit moment op cruise met haar man, maar we worden door haar gastvrouw uiterst attent ontvangen. Ook alweer een dame, deze Maya, die aardig aan de weg timmert en een behoorlijke productie heeft. Ooit op mijn allereerste galeriedag met Ellen gingen we naar Ootmarsum: Ton Schulte, De twee gezusters en ook naar Maya Wildevuur die toen een expositie in een galerie had. De klaprozen kwamen je al van verre tegen. Werd je wel vrolijk van. Op dat moment ging mijn mobiele telefoon. Wim meldde dat Betsie een veulen had gekregen, een mooi getekend merrieveulen. We noemden haar Maya. Ook nu in haar eigen galerie in Midwolda zijn haar klaprozen èn haar waterlelies alom aanwezig. Ik ben er geen fan van. Voor ze op reis ging had ze er nog snel vier met klaprozen gemaakt omdat er vraag naar is. En ze weet van prijzen! Haar beschilderde doodskist staat klaar net als die van haar man en als je de tekst leest op die kist wordt haar uitvaart straks meer iets dat lijkt op een feestje. Zoiets van: Vier het leven... van verdriet ga je dood. Er hangen een aantal mooie kleine werkjes, maar ook grote indrukwekkende schilderijen. Ach die Maya...
Romke grijpt af en toe in met de snoeischaar zoals hier om de klimop een halt toe te roepen in deze boom.
Wim is vandaag vooral veel de hort op. Auto naar de garage brengen, pacemakercontrole en aansluitend naar de markt. Vanmiddag naar de bowls en vanavond is zijn favoriete clubje FC Emmen bezig met een thuiswedstrijd en als echte fan moet je daar nu een keer bij zijn. Ik ben benieuwd hoe hij straks thuiskomt. Wanneer het niet om aan te zien is gaat hij wel eens wat eerder naar huis om ogenblikkelijk op de tv te kijken hoe het afgelopen is. En o wee als hij toch een doelpunt gemist heeft. Het is vandaag niet echt mijn dag. Ik kreeg vanmorgen na de ochtendceremonie met de lammeren eerst de geest. Er moest gestoft, geveegd en gezogen worden en bovendien werd het tijd om de ruwe natuurstenen plavuizen een schrobbeurt te geven. Ook het terras was niet meer om aan te zien met alle troep van de bomen en stof van het boerenland. Ik kan best veel zien liggen, maar nu werd het te gortig. Terwijl ik aan het eind van de middag bij de wei in een luie stoel lag ik bij te komen las ik in de nieuwe Plus een stukje waar ik weer van opknapte. Bij ons worden andere planten als onkruid gezien dan in andere landen. Is bij ons het zevenblad, door mij toch altijd haneklauw genoemd, de grootste pestkop, in de USA zien ze die als een handige bodembedekker die de rest van het onkruid tegenhoudt. Brrrr! En mijn geliefde sterke vrouwenmantel wordt daar weer gezien als onkruid. Je raadt misschien al wie dit soort columns schrijft .? Ja.. mijn grote tuinvriend Romke van der Kaa. Hij vindt ook het slaapmutsje een onkruid omdat die overal de kop op steekt doordat die zich zo kan uitzaaien, laat de luizen op de rozen zitten voor de koolmezen en de slakken mogen bij hem rustig snoepen van de hosta's. Laat ik die slaapmutsjes nou overal lekker laten staan, omdat ik die zo mooi vind. Die is tenminste gemakkelijker uit te trekken dan die haneklauw. Hij vindt verder dat die woekerplanten bij andere woekeraars moeten staan zodat ze elkaar in evenwicht kunnen houden. Daar is natuurlijk wat voor te zeggen. Een combinatie van de straatvechters boshyacinth, vingerhoedskruid, klimop en salomonszegel, die elkaar in evenwicht houden, vindt hij een voorbeeld van the survival of the fittest. Ook de sterke tuingeranium Ann Folkard en het robuuste kattekruid zijn aan elkaar gewaagd. Maar wij als tuinbezitters moeten soms wel de vrede durven bewaren door in te grijpen met snoeischaar of schoffel . Een gewapende vrede!
Ben geeft oma haar favoriete drankje, terwijl ze met Piet aan de telefoon praat.
Op 23 april 2004 zijn Paul Sietse en Annemarie getrouwd... Ja precies op Oma's 91e verjaardag. Haar 90e verjaardag had ze nog in haar huis aan de Dorpsweg kunnen vieren en toen werd de aankondiging van het huwelijk van Paul Sietse en Annemarie al gedaan. Een paar jaar hebben we haar verjaardag met de hele familie met aanhang in de Ossenstal gevierd en nu... op de 96e verjaardag hebben we dat als haar kinderen samen met haar gevierd met een etentje bij de Gelderkamp. Het klonk als een klok. Tijdens het aperitiefje belt Piet vanuit Frankrijk om te kunnen feliciteren en er op deze manier toch even bij te kunnen zijn. Piet heeft trombose aan z'n been en kan voorlopig nog niet ver autorijden. Maar het is erg fijn dat Henry en Tonny er bij zijn. We eten heerlijk en bij moeder zit de stemming er ook goed in, al vraagt ze zich af en toe af waarom we hier zo gezellig bij elkaar zijn. Voldaan taaien we om half 9 weer af. Henry gaat naar z'n door hem indertijd opgerichte schietclub Het St Annagilde om nu officieel en definitief afscheid te nemen. We raden hem aan om niet mee te schieten. Tonny heeft een rustig avondje en kan even met de beentjes omhoog. Ben en Niesje gaan nog even met een bloemetje naar Paulus en Annemarie en wij gaan naar huis..... Bram en consorten wachten op ons.
"Wat zut die Wim dr netjes uut, wat steet dat pak em goed, zei buurvrouw Wolterdina toen ze hem zag bij de uitvoering van de Crucifixion. Ik denk dat ze hem daarvoor nog nooit in een kostuum gezien heeft. Wim heeft er een aversie tegen tegen die nette pakken net als tegen een uniform. Ik heb hem ooit één keer in zijn uniform van de koopvaardij gezien. Toen deed hij hem bij zijn moeder thuis even voor me aan, nog voor we trouwden. En er kwam meteen een opmerking achteraan:Je moet niet denken dat ik in uniform trouw! En ook dat uniform stond hem geweldig. Ik had niet genoeg overredingskracht of misschien maakte het me niks uit, maar hij trouwde in een net zwart pak mèt streepjesbroek. Kan altijd van pas komen werd er van zon trouwpak gezegd. Als je een kind laat dopen of als ouderling. Wim .? Die heeft hem nooit meer aan gehad. Mijn trouwjurk deed tenminste nog dienst als hemeltje voor de wieg bij Gerhard en Rick en bovendien had ik uit de rest een mooi doopjurkje genaaid. Nee die Wim hield het verder bij een combinatie dwz een colbertjasje, het liefste van Harris tweed, en een bijpassende broek. Nu kreeg hij bij Stork in Hengelo werk in de Kwaliteitsdienst waarbij hij er steeds gekleed moest uitzien mèt stropdas en al. Voor al die inspecteurs die hij moest ontvangen moest hij wat over hebben. Hij ging overstag, zij het met tegenzin. De tijden veranderden, maar toen hij bij Holvrieka-Ido in Emmen ging werken was het, om in gelijke termen te blijven, van hetzelfde laken een pak, maar iets minder streng. Hij hing daar zn colbertjasje mèt stropdas aan een hangertje achter zich aan de kast en wanneer er inspecteurs op bezoek kwamen die gevoelig voor stijl waren . Nou dan deed hij snel een greep naar die hanger. Toen hij stopte met werken bij Holvrieka heeft hij me bezworen dat hij geen kostuum meer draagt tenzij nou ja Gerhard en Judiths trouwerij. Hiervoor hebben we zelfs een nieuw donkergroen kostuum gekocht bij Schomaker, zijn favoriete shop. En mooi dat het hem stond! Vorig jaar trouwden Jaap en Mirjam en kwam dit pak weer te voorschijn. Stond hem opnieuw heel goed. Buurvrouw Wolterdina zou zeggen: . Zie boven!
Vandaag zijn er jarigen! Allereerst is onze neef Jos jarig. Ik zie hem nog voor me tijdens de sinterklaasviering op de Boomgaard. Rode kleur van inspanning, emotie of het hele gedoe met al die familie over de vloer. Of terwijl hij zich verstopte achter de benen van vader Johan toen Joanne geboren was. Nou dat eenkennige is er helemaal af! Van harte Jos en natuurlijk ook Margo en de hele familie! Dan is ons aller tante Jo jarig! Die wordt nu al 95 als ik me niet vergis. Ik denk dat ze het druk genoeg krijgt vandaag want de familie breidt zich nog steeds uit met achterkleinkinderen. Een hele fijne dag gewenst! Ik vond een foto uit die goede oude tijd en die zet ik dit keer maar bij deze dag! Andere jaren was tante Hermien ook onder de jarigen, maar ook nu blijft ze in gedachten, al is ze er niet meer in levenden lijve, erbij. Toen Gerke en Wim 40 jaar getrouwd waren in 1995 was ze er nog, hoewel niet erg fit meer en stond er in het Vordense dorpsblad Contact een heel artikel over haar herinneringen aan de oorlog. En vertellen kon ze die "tante Mien", zoals we haar noemden. Soms bel ik Gerke op zon dag, maar die pakt vandaag de telefoon niet aan. Zijn ze er even op uit met dit mooie weer of zijn ze samen naar de Achterhoek? Wanneer we vroeger in de zomer in Vorden en omgeving waren werd het steeds een rondje langs de nog levende ooms en tantes, maar nu komt er soms een rondje kerkhof bij. Ach en wat herinneringen ophalen mag toch De mooie hebben de overhand.
't Is maar goed dat ik een zuster heb die de boel in de gaten houdt. Diny meldde net dat ik toch wel wat in de war ben met de verjaardagen. Tante Jo is de 17e jarig! Het zij zo. De felicitaties blijven hetzelfde. Diny bedankt!
zaterdag--Al een paar dagen heb ik de lammeren al niet genoemd. Ik keek n.l. even terug en kwam wel erg veel lam tegen. Maar het gaat nu de goede kant op met ons beestenspul. De antibiotica is op en ze drinken goed. Overdag kunnen ze lekker naar buiten dankzij het mooie weer. Zo bouwen ze ook weerstand op. Ze hoeven ook niet meer zo vaak de fles. De grootsten nog 2 x per dag en de anderen 3 x. Rick kon mooi even meehelpen. Die heeft er gevoel voor. Hij kreeg de kleine zwarte zelfs aan de lammerenbar terwijl die bij mij alleen uit de fles wilde drinken. Rick heeft ook Tessa helemaal onder controle. Als hij wil dat Tessa strak naast hem blijft zitten dan doet Tessa dat gewoon. Dan kijkt ze niet eens meer opzij. Als ik dat wil zit ze wel even maar als er iets anders is dat er gebeuren moet de kippen of de lammeren oppassen dan is ze meteen weg. Maar bij Rick niet. Tessa blijft zitten zoals Rick dat wil. En vindt dat blijkbaar prima. Hij had in het onderwijs moeten gaan . die Rick! We zijn ook maar weer eens het dorp in geweest. Ja als we hier naar Emmen gaan heet dat nog "het dorp". De gemeente doet haar best om Emmen stadsallures te geven, maar iedereen praat alleen maar over het dorp. Sinds de bouw van een nieuwe flat met seniorenappartementen afgelast is zitten we met een enorme bouwput midden in het dorp. Het is geen gezicht. Nu gaan ze de parkeergarage eronder in elk geval afmaken. We zaten na de boodschappen weer eens gezellig aan de cappuccino bij de Heeren van Boerland. Het autovrije centrum van Emmen was gezellig druk vanmiddag, maar een stad..... nee dat zal het niet worden
Aanvallen!
Rick krijgt die kleine zwarte ook aan de lammerenbar
De twee van de drieling: kruising Texelaar/ Bleu du Maine
Nog even rondstruinen
Hier kun je lekker zitten en genieten van zon, cappuccino en alles wat voorbij komt!
Eén van de bloemen die me zon vol voorjaarsgevoel geven na de bollen zijn de pinksterbloemen. Je moet er wel een vroege Pinksteren voor hebben, want volgens mijn bescheiden mening bloeien ze vanaf nu, maar in elk geval omstreeks koninginnedag. Waar zie je ze eigenlijk nog? In elk geval niet in de weilanden bij de boeren hier en zeker niet in de tuinen, want overal zijn ze aan het verticuteren, maaien en opnieuw inzaaien van die strakke gazonnetjes. Stapels mos zie je ze bij elkaar harken. Vooral de oudere echtparen in de nette buurtjes zie je dat met zn tweeën doen. Hij loopt achter het technisch vernuft en zij harkt de boel bij elkaar en allebei zweten ze zich een ongeluk. Vooral op schaduwplekken is het vaak alleen groen van het mos. Ik hoor Romke van der Kaa al zeggen:Wat wil je nou? Je wilt het toch mooi groen hebben! Nou dan!" Wij hebben overal bolletjes in het gras staan en dan moet je ze, als je volgend jaar weer mooie sneeuwklokjes en crocussen wilt hebben, maar wat tot rust laten komen en af laten sterven. Nu hebben we pinksterbloemen in het gras, gewoon voor het huis, omdat er nog niet gemaaid is. Robin zal woensdag wel komen en er kan weer gemaaid worden op het stuk gras bij de wei. Hem hoeven we niet meer uit te leggen dat hij de plekken met pinksterbloemen moet laten staan en hij maait er dan strak omheen. Wim houdt ook niet van mos. Dus dat verticuteren gebeurt vast nog wel. Hij heeft net zon wonder op wielen gekocht bij de Gamma. Mark vraagt telkens of hij hem al uitgepakt heeft. Die probeert hem ook graag uit. Maar Wim wil wel eerst!
Over films of animaties gesproken. In onze vriendenkring is een nog heel jongeman, Willem, die zich specialiseert in die richting, vooral in het regisseren er van. Hij heeft al diverse leuke animaties en films op zn conto staan. Het is de moeite waard om eens te kijken. Hij heeft in elk geval een speciale humor en gevoel voor timing. Hij is tweetalig opgegroeid en het is altijd gemakkelijk dat je je zo goed in het engels kunt uitdrukken in dit vak. Kijk, geniet èn huiver.
A QUOTE is een film die opgestuurd is naar Amerika voor een beoordeling en wie weet rolt er nog iets voor hem uit. Wil je meer over Willemsworks weten www.willemworks.tk en daarna op het kopje Willemworks Channel. Dan zie je ook dit filmpje: A QUOTE met als ondertitel: You can never run away from your Conscience oftewel: Je kunt nooit wegrennen voor je geweten. Broer Patrick heeft ook een flink aandeel in het toneelspel. Ik vond dit filmpje in elk geval echt goed!
woensdag--Vanmorgen las ik het ook al in de krant. Susan Boyle is dè verrassing van de Engelse X Factor: Britains Got Talent 2009. Ondanks het gemoster van Wim mag ik zelf graag naar de Nederlandse versie kijken. Gisteravond kregen we een mailtje van Mark met het youtubeadres van het optreden van deze Susan Boyle. Je moet vooral eens op de reacties van te voren letten van jury en publiek. Het kon niet anders of het zou een complete afgang worden voor dit 47 jarige vrouwtje van het platteland in haar antieke uitmonstering, een vrijgezel die alleen met haar kat Pebbles in een dorpje in de buurt van Edinborough woont. Ze had haar moeder op haar sterfbed beloofd dat ze iets met haar zangtalent zou gaan doen en deed daarom mee met deze afvalrace in Britains Got Talent. De ogen en uitdrukkingen op de gezichten van de jury èn publiek, nadat ze een lied uit Les Misérables begon te zingen, spreken boekdelen. Ik zou zeggen: klik eens op http://www.youtube.com/watch?v=luRmM1J1sfg&feature=related en geniet. Wij hebben het drie keer achter elkaar bekeken en blijkbaar velen mèt ons.
Ellen schildert regelmatig in opdracht en haar schilderijen van kinderen hebben altijd iets bijzonders...helemaal niet standaard. Mooi hè? Dit is Lotte. Wil je meer werk van haar en haar man Dick Lubbersen zien? Kijk dan op www.helderrood.nl
Ellen en Dick hebben hun huis verkocht. Dat is een hele opluchting. Ze wonen al een paar maanden op hun nieuwe plek mèt atelier aan het Waanderveld en nu is het gelukt om na een jaar hun oude huis aan het water te vèrkopen. Een stel mensen die een nieuwe start gaan maken en niet eerst zelf iets moeten verkopen zijn er helemaal voor gevallen. Dat moet je net hebben. Waar is jouw oog, vraagt Jantje vanmorgen als we beginnen met koffie op onze vaste schilderochtend. Er zitten er heel wat met uitvergrote ogen van kinderen of kleinkinderen voor zich. We gaan oefenen om een oog goed op doek te krijgen. Met aandacht voor de bolling en licht en donker. Ik bedacht me dat natuurlijk vanmorgen pas toen ik na de ochtendceremonie met de lammeren onder de douche stond. Hier heb je er een paar van mij, biedt Jantje hartelijk aan. Sleen hè! Sinds ze weet dat Mark en Jennifer er ook wonen wordt ze bijna familie. Ik ben zo bezig geweest met het overleven van onze lammeren dat de rest er een beetje bij in schoot. Ook het kleine verstoten lam is nu aan de antibiotica, maar toch heb ik hoop op een goede afloop. Ze zijn lekker hongerig en we hebben geluk met het weer zodat ze lekker lang buiten kunnen zijn. Wanneer ze weer naar binnen gaan schieten de kleintjes meteen onder de rode lamp. Ze zijn allemaal verschillend, net als kinderen. Bram is de vrolijkste, Beertje doet me aan dat andere beertje denken van twee jaar geleden. Die gaat je steeds liggen aankijken. Het kleine zwartje is het meest aandoenlijk en de witte twee van de drieling volgen Bram op de voet. De rimpels in hun vacht zijn nu glad getrokken. Ze groeien in elk geval. Ze snuffelen overal rond, beginnen al wat aan het gras te knabbelen, de lammerenkorrels en aan de bramenbladeren. Vandaag ontdekten ze ook de emmer met fris water. Eentje raakte het met zn kleine bekje aan, schrok en schoot er met een vaart vandoor. Ja.. we zien het gebeuren als je lekker bij de wei zit. Wat een weelde met zulk mooi weer! O.. ja! Ik dacht dat ik zon oog zo neer kon zetten, maar in het groot30x 40 cm is het toch even anders. Ik had een oog van Bram mee moeten nemen. Ik kan alleen iets maken waar ik een gevoel bij heb. Maar . oefening baart kunst toch?
Zeg kennen wij elkaar al? Ik kijk de vriendelijke dame aan die naast me is komen zitten op het terras bij het Veenpark. De Eemslander Shantys doen daar hun best op een aantal mooie liederen. Wim en Leen zingen samen de solo in La Bella Lola. Ik denk haast van de Shantys, moet ik wel antwoorden. Ik kijk nog eens goed en dan weet ik het weer. Diny heet ze, net als mijn zus. Haar man, voormalig boer in Schoonebeek zingt ook bij de Shantys en maakt verder hele mooie dingen op zn houtdraaibank. We hebben een paar prachtige kaarsenstandaards van hem staan. Even later moet ik inwendig vreselijk lachen. Het verhaal moet er gewoon even uit . Ik kan het niet laten. Nee,....ik zal geen namen noemen. We hebben nl de badkamer beneden op de plek waar vroeger waarschijnlijk de geitenstal was. Daar zit verder geen slot op. Dat missen we ook niet en nooit heeft één van onze logés daarover geklaagd. Ook de buitendeur zit bijna nooit op slot. Alleen als het donker is en ik alleen thuis ben. Nu hebben wij zomers een paar geweldige oppassers die huis en have goed verzorgen en er tevens hun gemak van nemen. Die heb ik ook nooit horen zeggen dat het vervelend zou zijn zonder slot op de badkamerdeur. Sterker nog ze laten die deur vaak open tijdens het ochtendritueel. Tot op een morgen de kamerdeur opengaat en met een Goeiemorgen deze geweldige shantyzanger/ houtbewerker in de kamer staat. Eén van de oppassers staat zich in de badkamer net af te drogen na het douchen en duikt verschrikt in Evas kostuum weg in het uiterste hoekje van de badkamer. De ander staat in de keuken en nodigt de hobbyist verder naar binnen terwijl hij handig de badkamerdeur een zetje geeft terwijl hij zijn ineengedoken eega in geknielde houding in dat hoekje ziet zitten. Ik weet niet of het verhaal wat opgeleukt is maar we hebben er met zn vieren hartelijk om gelachen toen we van vakantie thuiskwamen. Zouden die honden nou echt niet geblaft hebben, denk ik dan?
Eén van die ergernissen in Roemenie. De paarden van de buren- de zigeuners- die ongevraagd op jouw land komen bunkeren."Ach", zo zegt Michel, "als ik moest kiezen als paard tussen de harde strostoppels en de malse luzerne van de buren wist ik het ook wel"!
Westhoekse Ani kwam met het gezegde van iemand dat wanneer je gelukkig bent je fantasie levendiger wordt en wanneer je meer in een dip belandt de herinneringen de boventoon gaan voeren. Ze was het er niet helemaal mee eens, want ze vond dat herinneringen je ook gelukkig kunnen maken. En Miranda Noordman, de boerin uit Roemenie, kwam met de kreet: If life gives you lemons then make lemonade of them---Als je limoenen(citroenen) krijgt moet je er maar limonade van maken. Ze gaf het als voorbeeld op een dag waarop ze allerlei leeuwen en beren op zich af zag komenfig. dandat ze de kleine prettige dingen van die dag ging waarderen en dat je dag er dan meteen anders gaat uitzien. Ik volg haar wekelijkse weblog en bewonder haar omgang met hun dieren en haar energie om uit het leven te halen wat er in zit en te leren relativeren als er tegenslagen zijn. Daar is haar man Michel nog beter in. Soms kun je ogenschijnlijk zonder aanleiding in een dip raken dan ga ik maar aan Miranda of Ani denken. Wanneer ik even bij de wei ga zitten en de lammeren of alleen Tessa maar zie ronddalven gaat het snel over en krijg vanzelf energie om een stukje tuin te doen of even te schilderen. Wat bij mij ook goed werkt is de tuin ingaan om takken en bloemen voor een bloemstuk te zoeken. Iedere keer ben ik weer verbaasd als ik mezelf zachtjes hoor zingen. Ik hoor het Robin ook doen. Zo leuk. Zus Diny heeft weer iets anders. Die fluit wanneer ze het naar de zin heeft. Dat kan een gezellige boel worden als we Parijs onveilig gaan maken in mei. Ja het is weer zover de zusjes gaan stappen, nu zelfs vier dagen helemaal naar Parijs. Diny is er al vaker geweest en weet al ongeveer wat we gaan doen. We gaan met de bus en hebben een hotel vlakbij de metro. Wanneer ik weer even zon dipje krijg ga ik daar aan denken!
Ook nieuwsgierig naar het leven van Michel en Miranda in Roemenie? www.menm-in-roemenie.nl
De warmste Pasen sinds 25 jaar hoorde ik net op het journaal. Je kon de hele dag gewoon buiten zijn. De lammeren dartelen vrolijk ook al hebben ze diarree. Extra vocht en warmte, antibiotica en een pepmiddel moet ze in de benen houden en nu zitten ze lekker warm in de stal onder de rode lamp. Ik hoop er het beste van, maar lammeren van verschillende bedrijven gaan we niet weer aan de fles nemen. Waarschijnlijk helemaal geen lammeren meer. Ondanks al Wims waarschuwingen moet ik zeggen dat ik nu geen opmerkingen hoor van: Zie je wel . of ik heb nog zo gezegd .. Nee hij staat klaar om de stal van stro te voorzien, rijdt mee naar dokter Harrie of gaat mee naar de stal met de lammerenbar, waar drie lammeren tegelijk op aan kunnen vallen. En dat doen ze gelukkig nog. Jammer alleen dat ik niet naar de verjaardag van Diny kon. Ik dacht eigenlijk wel dat ik de wind van voren zou krijgen, maar toen ik belde viel dat nog mee. Ze had de hele dag door visite gehad en met het mooie weer erbij kon de dag voor haar niet meer stuk. Eerste Paasdag begon voor ons in het Scheperziekenhuis waar we een extra feestelijke Paasdienst hadden met koffie en paasgebak na. Voor me zat een bekende uit de Rietlanden, dhr Kalteren, je weet wel van die boerderij bij het bruggetje in Zuidbarge, die bij werkzaamheden aan het dak van de ladder gevallen was. Nu zat hij bont en blauw in een rolstoel, maar kon de oecumenische kerkdienst al weer meemaken. Gelukkig hoeft hij maar een paar dagen te blijven. Ds Wim de Groot gebruikte lichtbeelden bij zijn overdenking die hij voor de medeluisteraars in het ziekenhuis helemaal beschreef. We hadden allemaal een kaars gekregen. De dominee haalde een nieuwe paaskaars op en stak die aan en gaf het licht door, waarna je het lichtje weer doorgaf aan degene die naast je zat. We zijn als groep beddenrijders eigenlijk wat triestig nu Jannie, één van onze mede-beddenrijders na een kort ziekbed overleden is, 63 jaar oud. Meestal hoor je dat mannen eerder overlijden dan vrouwen, maar in twee jaar tijd is dit de derde vrouw van onze groep die overleden is.
Het is me wat! Heb je vijf kippen en daar zitten er nu drie van te broeden. Waar die anderen hun eieren laten is me een raadsel. Pas zag ik een kip lopen met een geel rond iets in de bek. Toen ik er achteraan ging, bleek het een kapot ei te zijn. Gekke kip! 
De Grote - of Pancratiuskerk in Emmen
Nog even een blik op een van de schilderijen van Erik Zwezerijnen. Hij schildert er iedere dag minstens één. En een dag in de week besteedt hij aan "netwerken". Tja... zijn werk moet ook aan het publiek getoond. Ik krijg het idee dat de zaken goed gaan. Hij had b.v ook een plek op de miljonairsbeurs.
zaterdag--Al een paar dagen heb ik de lammeren al niet genoemd. Ik keek n.l. even terug en kwam wel erg veel lam tegen. 
