Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
23-08-2011
Die lachen net als jullie...
Er lopen een heel stel lachende en kwetterende jonge vrouwen voorbij in het Volkspark in Apeldoorn. Wij staan met Dick en Anda te luisteren en te genieten van de muziek, de eenden en zoals vroeger lekker te kletsen. Die lachen net als jullie, zegt Agnes tegen Anda en mij en ze wijst op het stel. Maken wij ook zon kabaal? Gezellig is het om weer een dagje bij te praten. De tijd valt weg. Alle lief en leed passeert de revue. Dick heeft ondertussen een heerlijke lunch klaargemaakt, iets met mozerella, tomaat en nectarine met een toefje basilicum. Daarna broodjes met pikante gehaktballetjes. t Smaakt echt lekker. Uit de Allerhande, meldt hij. Moeten wij ook eens vaker inkijken. Ook Stefan heeft de ware gevonden, maar dat het een Turkse zou zijn had niemand gedacht. Binnenkort zal ze een voorlopig visum krijgen en in Nederland komen wonen. De inburgeringscursus is goed afgerond, haar baan in Istanboel opgezegd en ze komt zo gauw het kan. Ik vertelde over de klompen die oom Bram voor zijn Taise schoondochter had gemaakt toen die ingeburgerd was. Die hebben daar het Parool mee gehaald- zie Nieuws van een paar maanden terug-. De wereld is klein geworden. Ook buurjongen Geert uit Linde heeft een Taise waar hij binnenkort mee gaat trouwen. Natuurlijk komen onze gezamenlijke vakantie ook aan de beurt. We moeten samen nog maar weer eens iets ondernemen. Agnes vermaakt zich intussen prima, vindt het allemaal heel gezellig. In de auto en tussendoor leest ze haar nieuwe boek. Gaat over een paard en een meisje, kan niet mooier. Eenmaal terug gaat Agnes voldaan naar huis na een groet aan Amber en een knuffel voor Tessa.
Zaterdag--Ik word wakker van een hevig tekeer gaande haan, nee niet het gewone ochtendkraaien. Dat betekent onraad, paniek in de tent. Ik bedenk dat beide katten binnen zijn. Die kunnen het niet zijn. Als ik buiten kom zie ik de vijand wegvliegen, een donkerbruine buizerd. Eén van de mooie legkippen is het slachtoffer, ligt aangevreten op de grond, is natuurlijk te zwaar om mee te krijgen. Wim begraaft het arme dier. De rust komt pas langzaam terug in de ren. Alle kuikens zijn er nog. Agnes is er dit weekend ook en direct na de middag is het tijd voor het vliegerfestijn bij de Rietplas. Voor de 23e keer verzamelen zich vliegeraars en kijkers zich aan het strand en de groenstroken van de Grote Rietplas. Bovendien treffen we het met het weer. Ik heb nog nooit zoveel vliegers bij elkaar gezien. Enorme gevaartes zijn erbij. Vaak hebben ze een wat kleinere vlieger hoog in de lucht, een eindje eronder een grote en daaronder vaak een rits kleintjes. De echte vliegeraars kwamen van heinde en verre, maar ook de gewone man met een vlieger deed mee. Robin had zijn vlieger ook in de lucht, nichtje Istara deed het ook goed, je kon zien dat ze dat in Engeland, waar ze woont, vaker doet. Agnes geniet van al die kleurige figuren, spoken, draken haaien, honden, vissen en vogels. Natuurlijk heb ik de nieuwe Canon mee en probeer wat uit. Dan pakken we de fiets om ons rondje via Emmen af te maken. Wim heeft nl een nieuwe mobiel en het wordt tijd dat hij dat ding fatsoenlijk mee kan dragen. In zijn borstzak mag niet vanwege de pacemaker. In de broekzak is wel heel lastig wanneer hij onderweg in de auto dat ding eruit moet wurmen. Dan is de oproep meestal afgelopen. Nu gaan we voor een gemakkelijk tasje. De man in de mobielshop begrijpt het meteen en nu heeft hij een handig klein hoesje voor aan de riem. Met één vinger kan hij de telefoon eruit wippen. Missie geslaagd. Eenmaal thuis krijgt Amber een beurt. Alle klitten zijn weer uit de manen en pony. Ze is weer als nieuw. Zo mooi om te zien hoe pony en meisje het leuk hebben met elkaar. Het is nu stil, Agnes slaapt, Wim is klaar met de sauna, de legkip met de twee kuikens zit voor het eerst in het hok, veilig bij vadertje haan. En wij zitten nu languit beentjes op een kruk.
De Hohe Stein bij Badenhard die beklommen moest worden volgens Ben toen hij met Diny en de jongens bij ons op bezoek was.
Dia's... ken je dat nog? We hebben net als velen van onze leeftijd heel wat dias verzameld in ons leven. Ik kan wel zeggen dat vanaf 1965 de hele jeugd van onze jongens op dia vastgelegd is. Kwalitatief niet de beste, maar de leukste ben ik nu aan het scannen. Wie dat zelf gedaan heeft weet wat er dan gebeurt. Je hele leven met de kinderen trekt aan je voorbij. Wim hoorde me op t laatst niet meer.Ooo Wim mo-j hier es kieken.. daor op dat kratermeer wollen Gerhard en Mark op die waterfietse effen van plaatse wisselen. Ik had et niet meer. En hier pa met Rick op de schommel O en kiek.. petangue met die Fransen Allez Hollandais, riepen ze naor oe en daor ging ie weer. En hier in Badenhard toen pa en mama met Henk en Anneke met die kippe an kwamen zetten en.. hier in Alleyras liet ie oew baord staon. Weet ie nog wel ' Nou ja het was een roerig avondje. Robin kwam vandaag het gras maaien. Maar toen hij die hele installatie met bakken dias zag heeft ie de hele serie die ik klaar had doorgenomen. Gerhard vanaf een eerste babyfoto in de luier tot een teener met krullen net als hijzelf nu heeft. Ik zag hem grijnzen. Nee het wordt een selectie, want wat moet je met al die bakken met gesorteerde dias. Nou ja...zo tussen kerst en oud- en nieuw werden die nog wel eens door Rick vertoond en hoe langer iets geleden is, hoe leuker het wordt. Gek ik heb nog steeds zon beeld voor me dat wanneer wij hier ooit weg moeten naar een of ander bejaardenoord, er een grote container komt waar al onze verzamelingen en andere overbodig geworden spullen in gekwakt worden Ik geloof dat we zelf maar eens gaan uitdunnen, hebben we hier wat meer ruimte.
De kuikens zijn aan het uitbuiken na het voeren van vanmorgen.. ergens onder de struiken, maar ik maakte deze foto van de schapen met de nieuwe camera.. op de automaat, dat wel..., maar vanaf ruim 15 meter. Blij met een Canon want de werkwijze lijkt erg op de analoge Canon spiegelreflex die we vroeger gebruikten.
I We hebben 10 kuikens in de aanbieding . scharrelkuikens. Ze zijn net door moeder op eigen benen gezet en gaan opgewekt door het leven. Soms is het net of er een paar minder zijn, maar die komen dan ineens van onder de rododendrons gestoven om weer in de buurt van de anderen te zijn. Aan het begin van de avond is het verzamelen bij de hondenbench want dan krijgen ze nog een paar handjes extra voer in die bench. Dat is vanwege het gemakkelijker kunnen vangen straks, maar dat weten ze nog niet . De moeder kijkt niet eens meer naar ze om, ineens was het klaar met de opvoeding. Het was tijd om zich terug te trekken naar waar ze hoort bij de haan en andere kippen. Daar hebben we genoeg aan. Bovendien is het hok te klein voor de nieuwe aanwas. Wie dus zin heeft in een koppeltje kippen? Ik heb in elk geval twee haantjes geteld, maar dat is nog niet goed te onderscheiden. Even een belletje of een mail en we trekken s avonds, als ze lekker smikkelen, aan het touwtje van het deurtje van de bench. En . volgend voorjaar heb je s morgens een eitje van eigen kippen bij je ontbijt!
'Je moet er mee spelen, gaf Rick als antwoord op mijn vraag om die nieuwe telefoon die ik van hem kreeg eens helemaal goed uit te leggen. Hij had een nieuwe gekregen na twee jaar. Nee, een boekje had hij niet bij de hand. Mijn eenvoudige Nokia beviel prima, maar dit ding werkt weer heel anders. Het komt er op neer dat ik hem zo weinig gebruik dat de batterij leeg is als ik het wel van plan ben. Maar straks wanneer we onderweg zijn naar Schotland wil ik wel kunnen SMS en. Eigenlijk bevalt het goed om in juli en augustus in de buurt te blijven. Nou ja in de buurt, in Nederland dan, want als je de caravan op Camping de Boomgaard mag parkeren ben je daar wel eens te vinden. We zijn de afgelopen maand al 3 keer op en neer geweest en volgende week gaan we nog eens. Lekker gefietst met Ben en Niesje en Ben en Riet, naar de Zomercarroussel in de Lindese molen, met Diny op stap. Het was ontspannen. Zo gaan Mark en Jennifer dit jaar ook niet ver weg. Ze gaan vanuit huis leuke dingen doen. Het weer werkte alleen nog niet mee. Toch hebben ze nog 2,5 week, dus dat gaat helemaal goed komen. Morgen komt ons nieuwe speeltje dan, de nieuwe Canon Powershot G 12. Wim Harwig heeft me uitvoerig geïnstrueerd over de voor- en nadelen van de verschillende types. We blijven bij Canon omdat die bij alle cameras dezelfde techniek gebruikt voor de instellingen. Pamela heeft intussen verteld over de voordelen van de Canon Powershot S 90 en broer Henk maakt ook fantastische fotos met een Canon spiegelreflex camera. Morgen komt ie. Vandaag waren we net even weg toen ons nieuwe wonder aangeboden zou worden. Vooruit één dag kan er nog wel bij. Als we straks in Schotland zijn kunnen we in alle weersomstandigheden oefenen, er mee spelen, om Rick zn woorden te gebruiken.
We zouden nog net de trein kunnen halen, ik draai me nog even om voor een snelle foto van dit Museum Beeld en Geluid... Ja jammer... dat tegenlicht, maar beter een slechte foto dan geen foto is het motto van neef Wim Harwig en vooruit... daarin heeft hij gelijk.
Voor het eerst in mijn leven was ik blij met Wim zn eis om eerste klas te reizen. Hij wilde wel een 60+ kaart voor de trein maar wil niet opgepropt zitten. Nee zo op een kluitje zitten vind ik ook niks, maar ik vond altijd gewoon 2e klas reizen prima. Pas toen ik jaren terug na een drukke studiedag van Utrecht tot Zwolle geplet tussen mensen en de wc deur heb gestaan nam ik me voor om voor school altijd 1e klas te reizen. Was ook geen probleem. Ook gisteren was de trein vanaf Zwolle afgeladen en in de 2e klas stonden mensen dat hele eind. Wim heeft al heel lang in zn achterhoofd dat hij eens naar Hilversum wil naar het Museum Beeld en Geluid. Nu was Susan daar niet wild van. Die is er pas met een van de zonen naar toe geweest.. Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen, zullen we maar zeggen. Och wat heb ik moeten lachen al die oude beelden Koot en de Bie.. al die oude shows.. te veel om op te noemen. Het was ook voor kinderen een waar paradijs, die konden zich helemaal inleven en veel zelf doen. Je kreeg een ring waarmee je veel kon activeren. We hebben lang nog niet alles gezien. Op een gegeven moment was Wim me kwijt en zat ik te kijken naar een oud tv fragment, kinderen die dan zon gordijn lostrekken en iets mogen vertellen of laten zien. Een jongetje wilde iets over palingen vertellen en wilde de paling in een glazen pot doen maar dat verrekte ding glibberde iedere keer uit zijn handen en moest hij hem weer van de grond pakken en dat tot vier keer toe. Of het meisje dat een hond had die begon te janken en te joelen bij de zang van Koos Alberts. Voor ons was er natuurlijk veel nostalgie bij. Ik moet zeggen dat het voor kinderen vanaf een jaar of 8 à 9 een hele leuke dag kan zijn. We besloten de dag bij de Griek, ook leuk!
Ze zitten gezusterlijk bij elkaar, mijn Marokkaanse taalmaatje en haar zuster. Beiden gehuld in hoofddoek en lange kleding. Zus is hier gelogeerd en blijft twee maanden. Ik word met open armen ontvangen. Hoe was de vakantie? Alles goed? Alles goed met man? De koffie staat klaar, maar de zussen doen niet mee. Helemaal niet moeilijk, zegt mijn taalmaatje als ik haar vraag of ze het niet moeilijk vindt om de hele dag niets te eten en te drinken. Vanavond mag het weer. Gisteravond was de hele familie hier, samen aan de couscous met allerlei lekkers erbij. De zus begrijpt natuurlijk niet veel van mijn woorden. Ik probeer korte zinnen en veel hand- en voetenwerk. Tot mijn genoegen merk ik dat mijn taalmaatje veel kan vertalen voor haar zus, die pas voor de eerste keer in Nederland is. Ze heeft een fijn gezichtje, ook getatoeëerd, net als haar zus. Die heeft me verteld dat het in Marokko de gewoonte was om zich op deze manier te versieren als jong meisje. Ik vraag hen of ze ook zoveel over vroeger praten, hoe het was toen ze jong waren. Ze moeten meteen lachen, een schot in de roos. Gaan jullie volgende week mee naar mijn huis?, vraag ik. Beiden knikken enthousiast. Ja..schapen..zegt ze tegen zus..Nee geen koffie, nog 14 dagen ramadan.
'Hij zal niet zo gauw bijten, dat zeggen ze allemaal, de hondenbezitters die denken hun eigen felle huisvrienden te kennen. Dat dacht ik ook van grote Laska, de Schotse collie, maar die had mooi de meteropnemer in zn bil toen die onverwacht aanbelde en wij net de achterdeur uitkwamen. Nee er was niets stuk, zelfs geen wondje, maar we kregen wel een brief in huis dat wanneer deze man psychisch letsel zou hebben, wij wel aansprakelijk waren. Niets meer van gehoord gelukkig. Saartje, de teckel van Ben en Diny is ook een bijzondere. Die heeft haar voorkeuren. Wanneer bepaalde mensen langs komen fietsen is ze paraat. Ze volgt ze van het begin van de weg tot aan het eind van hun stuk weg en ik meen te weten dat sommigen er niet zonder kleerscheuren van af zijn gekomen. 'Die zölt wel een keer wat ezeg hebbn of van zich afeschupt, vergoelijkt Diny haar lieveling. Maar Ben houdt Saartje wel in de gaten. 'Dat kö-j toch niet hebbn, vindt hij. Zo hadden Henk en Gerrie ook zon bijzondere teckel, hij heeft het er nog over. Hij stuurde er zelfs eens een foto van. Ik reageerde erop met: Dat lijkt me een pittig hondje. Dat bleek. Wanneer Henk met mensen in de kamer fotos aan het uitzoeken was moest hij soms geregeld naar zijn werkkamer boven om iets op te halen. De hond bleef dan op drie meter afstand van het bezoek liggen, maar zo gauw die maar iets bewoog begon hij fanatiek te blaffen. Het bezoek verroerde zich dan niet meer. Och... hee zol zo gauw neet bieten, kwam er achteraan.
Foto: Pamela maakte veel foto's van typisch Nederlandse details.
Eigenlijk was ik best tevreden met mijn kleine zakcameraatje, de Canon IXUS 85 IS. Kan je overal mee naar toe nemen in je jaszak of achter de rits van mn handtas. Altijd heb ik dat kleine ding bij me. De fotos die ik met gewoon helder weer maak zien er prachtig uit, vooral wanneer ik dichtbij het onderwerp sta. Maar wanneer ik wat verderaf sta nou ja dan wordt het wat minder. Ik kan wel wat inzoomen maar dan is meteen de kwaliteit weer minder. Wanneer ik dan de fotos ga resizen om op de website te zetten is het soms schrikken. Nu zie ik tegenwoordig regelmatig fotos van professionele- en goede amateurfotografen en dan ja dan vraag ik me wel eens af ligt het aan mij of aan het toestel. Toen Wim Harwig weer de zoveelste fantastische foto op Flickr had gezet ging ik opnieuw nadenken En toen we bij Henk en Gerrie vandaan kwamen kreeg ik ongevraagd een paar afdrukken met informatie over geweldige cameras mee. Dat zegt wel wat Degene die als eerste favoriet gold, de Canon Powershot SX30 IS weegt meer dan 600 gram. De tweede is een Nikon Coolpix P500 wel 100 gram minder. Beiden schijnen erg goed te zijn. We zijn in de keuken aan het wegen geweest hoe dat voelde met een bakje water best zwaar om altijd mee te sjouwen. Toen nog even de Canon Powershot G12 bekeken. Daar maakt Wim Harwig zulke mooie fotos mee weer 100 gram minder. En wanneer ik de fotos bekijk die nichtje Pamela pas opstuurde die ze hier in Nederland maakte .. die zijn prachtig. Zij had ook een kleine camera. Maar inzoomen zal ze niet gedaan hebben, hoewel deze foto zal ze wel ingezoomd hebben en kijk eens hoe scherp die is. Wim is er makkelijk in: Gewoon bestellen en ik mag zeggen welke. Eigenlijk 'heb ik d'r toch wel gebrek an'. Ik mag eerst nog even studeren op de specificaties.
De Broken Circle en de Spiral Hill bestaan al 40 jaar. Het is niet gemakkelijk er dichtbij te komen want het is verboden bij de zandafgraving te komen, te gevaarlijk. Er wordt nog steeds zand gewonnen. In 1971 kwam Robert Smithson naar Emmen om er een kunstwerk te maken. Zijn Land-Art project zou een link moeten zijn tussen ecologie en industrie. Dat werd de Broken Circle,die aan de noordzijde van de zandafgraving gemaakt is. Ik kende dit project alleen van plaatjes of heel uit de verte. Mede-Shanty zanger, ex-landbouwer uit Nieuw Schoonebeek en nu een begenadigd houtbewerker Herman Leveling, bood ons aan om er een kijkje te nemen. Zijn schoonzoon Gerard de Boer, die eigenlijk beeldend kunstenaar is, runt dit bedrijf en deze plek en Herman heeft de sleutel van het grote hek. Zo kwam het dat we vanmiddag een date hadden met Herman. Susan, haar vriendin Sally, Wim en ik hebben een mooie middag doorgebracht met Herman en Diny Leveling. Herman maakt prachtige dingen die hij draait van allerlei soorten hout. Sally en Susan konden bijna niet kiezen uit alle moois. Met een paar plastic zakken vol gingen we na de koffie samen op weg naar de Broken Circle en ook nu konden we er niet heel dichtbij komen vanwege de regen, maar het hek kon open en de enorme gevaartes die werden gebruikt voor de zandwinning, stonden in de loods opgeslagen. Natuurlijk mochten we ook even in zon gevaarte, even voelen hoe het is. Sally, Susan en ook Wim lieten zich dat geen twee keer zeggen.
Geinteresseerd in het artistieke werk van Gerard de Boer? www.gerarddeboer.com Echt de moeite waard!
De Broken Circle in de winter
Lang geleden was dit het plaatje bij deze zandafgraving. Kan niet meer... te gevaarlijk.
Dit pronkstuk heeft alles te maken met de zandafgraving èn met de artistieke talenten van de eigenaar Gerard de Boer.
Sally op de enorme shovel... met losse handjes ook nog...! Herman r. geniet mee.
Aan het eind van een avond Zomercarroussel in de Lindese molen bedankt Josée van der Staak de medewerkers met een roos en de bezoekers met een bedankje. Wij zullen voorlopig niet meer een avond mee kunnen maken, maar wie de gelegenheid heeft is verzekerd van een prachtige afwisselende avond. Bij www.theateronderdemolen.nl kom je op de website van Theater onder de Molen.
We waren het allang van plan, Diny en ik, om een bezoekje aan tante Dine Kornegoor te brengen in het zorgcentrum in Ruurlo. Maar nu wilden we haar toch iets speciaals vragen. Toen na de verhuizing van Johan en Joke een doos van pa boven water kwam vonden ze ook een oude foto van een tweeling in een prachtige oude kinderwagen, schatjes, maar wij hadden geen idee wie deze twee kinderen waren. We kennen geen tweelingen in de familie die dit zouden kunnen zijn. We hadden bedacht dat we dat nog aan tante Dine konden vragen. De achtergronden van de familie van pas eerste vrouw Hanna Kornegoor kennen wij wat minder. Tante Dine is opgewekt als altijd ondanks haar gebroken heup. We laten haar de bewuste foto zien. O , zegt ze, 'dat bun ik met Martha'. En ze vertelt over haar tweelingzusje, dat op 2 jarige leeftijd overleden is. Beiden hadden longontsteking opgelopen. Martha redde het niet, Dine wel. Ze kon zich nog herinneren dat ze samen in het kippenhok waren en elkaar met eieren gooiden. Later werd er nog een jongen geboren in het gezin Kornegoor op t Hissink. Deze werd Martin genoemd, naar zijn overleden zusje Martha. Dezelfde foto van de tweeling heeft ze ook bij de foto van haar ouders staan. Raadsel opgelost. We hopen maar dat ze gauw weer wat opknapt want ze is nu wel erg dunnetjes geworden. De rest van de dag zwerven we langs onze vaste plekken Intratuin voor een lekkere lunch en natuurlijk even bij Switch aan, de Kringloopwinkel in Lochem. De avond wordt bijzonder gezellig, want we gaan met Johan en Joke en de vaste campingvrienden Fred en Edith naar de Zomercarroussel in de Lindese molen. En dit is opnieuw een verrassend leuke avond met veel muziek, zang, cabaret en een verhaal. Wat kan een mens zich nog meer wensen.
Het is ze gelukt. De surprise party voor Henk zn 60e verjaardag bleef lang geheim voor de jarige. Pas vanmiddag toen de verschillende parasols opgezet moeste worden had de jarige in de gaten dat zijn verjaardag een bijzonder tintje kreeg. Anneke had samen met Yvonne een barbecue tot in de puntjes geregeld en vanaf een uur of 4 druppelde het bezoek binnen. De hele familie van beide kanten, buren en vrienden waren van de partij. Het weer deed niet erg mee, maar de parasols, een terrasverwarmer en warme vesten zorgden voor een aangename omgeving. Henk werd verwend met veel cadeaus. Ook voor hem had ik een Luna geschilderd. Het was ons derde bezoek al vandaag, want na nichtje Ineke opgezocht te hebben gingen we ook nog naar Barchem om de teckel voor Geert te brengen ( zie onder schilderijen) en een cd met vele fotos mee terug te nemen. Intussen praatte Henk Braakhekke me helemaal bij over al die fotos die voor mij van belang zouden kunnen zijn. Mijn nieuwe voorraad is dus weer helemaal aangevuld. De teckel werd dankbaar aanvaard en ik kreeg weer een pronkstuk met bloemen van Gerries hand mee. We zijn redelijk op tijd weer thuis, d.w.z. in de caravan, en maken er een rustig avondje van.
Er wordt gewerkt aan de Molendijk. Dat zien we meteen als we aan komen rijden. De workmate staat klaar met zaag en toebehoren. Zwager Ben is druk. Voor ze op vakantie kunnen staat er nog een karweitje te wachten. Vorige week had Josca de draad van de wasdroger doorgebeten en heeft het gelukkig overleefd. Dat kan dus niet langer. Voor de veiligheid van de honden wordt de apparatuur nu ingebouwd. Er wordt een heuse kast voor in elkaar gezet in de bijkeuken waar de honden ook hun slaapplek hebben. Ja we zijn weer in de Achterhoek aanbeland voor even. Wanneer we even later op Camping de Boomgaard aankomen staat ons vakantiehuisje op een bijveld. De zaken gaan goed ondanks het wat mindere weer. Er is intussen wel een plekje vrij op het grote veld zodat we aan de stroom kunnen, want tv is toch handig en een laptop moet ook af en toe opgeladen. Geen tijd voor tv vanavond. Diny komt nog even langs en even later Johan en Joke.. gezellig. Ik heb intussen een leuke mail gekregen van een nazaat van de houtzager en meubelmaker BH Groot Bramel, een achterkleinzoon uit Brabant reageerde op de fotos van de Lamito-film waarop hij zijn voorvader herkende. Leuk om te horen.
Ik zie twee mannen zitten op een steen bij de ingang van het nieuwe overdekte winkelcentrum in Emmen. Tussen hun knieën staan rijk gevulde plastic tassen van modezaken. Hun gezichten zijn somber. Af en toe kijken ze richting Albert Hein en zuchten diep. Ze zitten duidelijk te wachten op hun winkelende dames. Die zullen hen wel opgedragen hebben om goed op de eerder gescoorde spullen te letten. Het duurt nogal. Ik wacht er niet op en ga samen met Wim de supermarkt in om wat vergeten boodschappen voor het weekeind te doen. Wim houdt van supermarkten. Hij vindt zoveel lekkere dingen. Ik moet hem goed in de gaten houden want hij heeft zo het mandje vol. Het scheelt dat we met de fiets zijn, een fietstas is beperkt. We gaan eigenlijk alleen voor inpakpapier en koffiepads. Maar we komen een lekker appeltaartje tegen Zullen we die meenemen naar Rick morgen? En aardbeien Vlak voor de kassa.. nog even een stuk leverworst. Nee die Wim doet graag boodschappen bij de supermarkt dan of bij het Turkse mannetje in Angelslo die zulk lekker fruit heeft. Wilde perziken zijn favoriet en als je vandaar naar buiten wilt in Angelslo kom je verplicht langs de slager. En o wee als ik daar even stop om vlees te halen. Hij staat meteen achter me om toch minstens een extra stuk leverworst of een paar stukken cowboyspek mee te krijgen. Van mij mag hij. Wanneer we buiten komen zijn de mannen weg. Zouden de dames ook aan leverworst gedacht hebben?
Ons eigen Schoolpad weet ik wel te waarderen al was het op dit moment -oktober 2010- wat lastig fietsen.
Ik wete nog een mooi paadtien, stelt Wim voor wanneer we op de terugweg zijn vanuit Emmen naar huis. t Is wel een beetien umme, maor wie-j hebt ja tied zat. Daar is t-ie goed in weggetjes die om zijn. Wanneer we vroeger in de vakantie wandelden in de bergen wist hij ook altijd weggetjes die zo mooi waren. Ik zag daar het nut niet van in. Ik kon zo wel zien dat je dan een kilometer extra liep en extra zweet kostte. 'Wie-j könt net zo goed disse kante op, placht ik dan te zeggen. Ja ja ik snap oe al das kotter bie-j. Wim heeft vaak gelijk dat je dan een extra stukje natuur ziet, maar om daar nu voor om te moeten lopen ? Vanuit Emmen heeft hij ook zo zn eigen routes, meestal door het bos, de Emmerdennen, over smalle paadjes. Maar hij heeft gelijk, je hoort daar veel vogels. Soms heb ik het idee dat de jongen weer in hem boven komt als hij daar over die paadjes fietst, de plassen ontwijkend. En als ik niet beter wist zou het ook het Hattemer bos kunnen zijn. Gisteren was het anders. Het werd een grindpad langs het kanaal tussen brandnetels en andere wilde planten. Het kanaal lijkt smerig en de planten zijn van het soort dat eerst komt als je de boel op de kop hebt gezet. Maar het is er rustig, zo rustig... ik hoor hier geen vogels. Is dit nou geen mooi paadje', vroeg hij aan het eind? Het was dat ik op mijn E-bike zat, anders was het nog een heel geploeg geworden. Ik rij net zo lief op het brede betonpad inderdaad scheelt wel vijf minuten. Dan begrijp ik nog een reden voor deze unieke weggetjes. Je kunt zo alle verkeerslichten ontwijken. Want daar heeft Wim iets tegen. Hij rijdt liever om dan bij zon stoplicht te moeten staan. Nou ja ik heb weer een heel nieuw stukje 'natuur' in Emmen ervaren.
'Brave little man, swimming with joy', had Pamela hierbij gezet. Will en zijn vader Tim genieten van het koele water. De temperatuur was op dit moment in Minneapolis boven de 40º.
Abbie is weer thuis. Haar half jaar studie aan de Internationale Hogeschool in Den Haag zit er op. Ik denk dat ze in dat half jaar meer van Europa gezien heeft dan ik. Heel wat culturele reisjes zijn er gemaakt en heeft zo het lijkt de liefde van haar leven ontmoet. Haar liefste wens was om dat met de hele familie te vieren in het huisje van de familie Ackerman aan het meer. Dat hoefde ze tegen oma Berdena maar één keer te zeggen en zo gebeurde dat het afgelopen weekend. Pamela was zo attent om een serie fotos te sturen van dit familie festijn. Zo te zien was het er warm, aan de verhitte gezichten te zien. Veel boot en water is er te zien op de fotos. Curtis en Berdena zijn deze week nog gebleven en kwamen gisteravond weer thuis in Minneapolis. Vandaag staat Abbie alweer in het middelpunt van de belangstelling, want dan wordt ze 21. En ook dat wordt feest, dit keer thuis bij moeder Janeen en vriend Tim, die overigens in september in het huwelijksbootje stappen. Daarna wordt het verjaardagsfeestje nog eens dunnetjes over gedaan met de girls, zo schreef Berdena. Abbie, een fijne dag gewenst!
Zo jammer Alle wil geen geitjes, zei Anja een poosje terug. Ze heeft al heel wat dieren in en om het huis. Behalve haar oude paard heeft ze twee Welsh ponys, gewone blauwe pauwen, witte pauwen, gewone legkippen, sierkippen, konijnen, een paar herdershonden en een stel katten. En allemaal zijn ze leuk. In het voorjaar zorgt ze dat ze vlak voor Pasen kuikens heeft. Ze bestelt gewoon wat broedeieren en doet ze in de broedmachine. Als de kuikens na 3 weken uitkomen zien de kinderen het hele gebeuren. En dan mag het hele spul mee naar school om te laten zien. De eieren die ze over had gingen in een kastje aan de weg in de verkoop. Maar ja geitjes zou toch het einde zijn ! Lang houdt Alle voet bij stuk. Voor geiten moet er heel wat werk verzet worden.. die breken uit, vreten alles op enz. Dan moet er eerst een stevige hoge ren komen en een fatsoenlijk hok. Anja en de jongens geven het nog niet op. Ze stelt voor om de kippen op te ruimen, te verkopen en van het grootste kippenhok een hok voor de geitjes te maken. Alle heeft gouden handjes. Vorig jaar bouwde hij nog die enorme boomhut voor de jongens. Eindelijk gaat Alle over stag. Maar dan moet het eerst goed voor elkaar zijn. Eerder komen er geen geitjes. Via Marktplaats vinden ze een enorm stevig hekwerk, goed genoeg om wilde varkens binnen te houden. De kippen ruilt ze in Bargeroosterveld voor een paar jonge geitjes, maar die mogen pas komen als de boel klaar was. Wekenlang gaat ze met de jongens kijken naar hun Saartje en Sientje. Gisteren is er ineens de mail van Anja: De geitjes zijn er kom maar eens kijken. Vanmorgen gingen we. Het hok zou op een grote kinderboerderij niet misstaan. Als je binnenkomt is er eerst een plek voor de kinderen die komen kijken, zodat de geitjes niet meteen naar buiten kunnen. Dan heeft Alle ook nog het schrikdraad doorgetrokken binnen in de ren. En Saartje en Sientje zijn prachtig en gek op brokjes. Iedereen blij!
Kijk is dat niks voor jullie? Er loopt een hondje vlak langs ons heen, voor een Jack Russell is het een rustig bezadigd soort. En heeft niet zon glad velletje, maar een echte vacht. Susan heeft me net toevertrouwd dat ze er misschien een tweede hond bij willen. We zijn op de jaarmarkt op de Brink in Sellingen, een aardige plaats in het Westerwolde, in het Z.O. van de provincie Groningen. Wim gaat er met de Eemslander Shantys die markt mede opvrolijken. En Susan is met mij mee om een gezellige avond te hebben. We hebben een plekje veroverd onder een tent want het weer begint hier bar. Gek is dat nu steeds zien we overal het meisje in het roze lopen met haar hondje. Gelukkig trekt het weer later bij en doen we een rondje over de markt en luisteren naar onze Shantys. Dit keer vind ik de solo van het koppel Wim en Leen goed klinken. Met een patatje in een pauze tussen twee optredens wordt het echt een uitje. Dan ineens staat het meisje met haar hondje vlakbij ons. Ik probeer haar te fotograferen en we maken een praatje. Ja met honden bij je heb je zomaar contact. Het blijken man en kinderen van dirigente Henriette te zijn. En het hondje is niet zomaar een hondje, het is een hondje met een verhaal. Twee weken geleden liep dit hondje helemaal verlaten bij de Lidl in Twist. Politie ingelicht, advertentie, dierenarts enz. Niemand miste een hondje. Toch uit de auto gezet? Het blijkt een enorm aardig dier te zijn, ze denken een jaar of acht, en ze kunnen het niet over hun hart verkrijgen om het naar een asiel te brengen. Nu is Lady al bij hen gewend en ook hun eigen herder heeft er geen moeite mee. Tja . Wat later in de auto terug denken we nog steeds aan het hondje met een verhaal en ik zeg tegen Susan:Zullen we bij de Lidl in Emmen ook eens gaan kijken je weet het maar nooit?
Zo . Hiawatha, begroet Ben Wim die net zn kampvuur van deze dag opgestookt heeft. Wim is gek op een kampvuurtje en kan er eindeloos bij zitten. Op deze manier stookt hij alle afvalhout mooi op. Toen we voor het eerst bij Fred en Gera in Canada waren viel het daar al op. Iedere avond begon Wim met hout te slepen bijgestaan door broer Henry die dezelfde tick heeft. Als Fred dan even naar buiten keek en de toestand overzag kon hij dan opmerken:O de Indiaan is ook weer bezig. Die bijnaam heeft hij meegenomen en hij wordt er regelmatig aan herinnerd. Ben en Diny zijn een dagje uit en na een bezoekje aan de fokker van hun paard Cassandra komen ze de rest van de dag bij ons. Altijd gezellig en er is genoeg om bij te praten. Natuurlijk moeten Diny en ik even naar onze kringloopwinkel, gewoon even een rondje doen. Onze mannen maken er gebruik van met een middagdutje. We gaan op de fiets. Diny op de E-bike van Wim. Ze ontdekt dat die toch wel heel lekker rijdt. Als we terug zijn zitten de heren net op de schommelbank bij de wei, helemaal uitgerust en met een kop thee. Het is er best uit te houden met dit warme weer, een lekkere schaduwplek. Wim laat opnieuw zn kookkunst zien en wordt flink geprezen. Ik mag het toetje verzorgen ijs uit de vriezer makkelijk zat! De koffie drinken we daarna bij het vuur en dat was het moment dat Wim begroet werd met Zo .Hiawatha !
De kuikens zijn aan het uitbuiken na het voeren van vanmorgen.. ergens onder de struiken, maar ik maakte deze foto van de schapen met de nieuwe camera.. op de automaat, dat wel..., maar vanaf ruim 15 meter. Blij met een Canon want de werkwijze lijkt erg op de analoge Canon spiegelreflex die we vroeger gebruikten.
Aan het eind van een avond Zomercarroussel in de Lindese molen bedankt Josée van der Staak de medewerkers met een roos en de bezoekers met een bedankje. Wij zullen voorlopig niet meer een avond mee kunnen maken, maar wie de gelegenheid heeft is verzekerd van een prachtige afwisselende avond. Bij 
Er wordt gewerkt aan de Molendijk. Dat zien we meteen als we aan komen rijden. De workmate staat klaar met zaag en toebehoren. Zwager Ben is druk. Voor ze op vakantie kunnen staat er nog een karweitje te wachten. Vorige week had Josca de draad van de wasdroger doorgebeten en heeft het gelukkig overleefd. Dat kan dus niet langer. Voor de veiligheid van de honden wordt de apparatuur nu ingebouwd. Er wordt een heuse kast voor in elkaar gezet in de bijkeuken waar de honden ook hun slaapplek hebben.
'Brave little man, swimming with joy', had Pamela hierbij gezet. Will en zijn vader Tim genieten van het koele water. De temperatuur was op dit moment in Minneapolis boven de 40º.
Kijk is dat niks voor jullie? Er loopt een hondje vlak langs ons heen, voor een Jack Russell is het een rustig bezadigd soort. En heeft niet zon glad velletje, maar een echte vacht. Susan heeft me net toevertrouwd dat ze er misschien een tweede hond bij willen.
