18-02-2013 om 23:26 geschreven door hetty  

18-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

17-02-2013 om 22:26 geschreven door hetty  

Iets meer dan 50 jaar geleden sprong een jongeman in een blauwe jopper spontaan van z’n fiets toen ik tussen de middag langs de gracht in Hattem liep op weg naar de van Heemstraschool, waar ik sinds een half jaar les gaf. We hadden al eens gepraat na schooltijd toen hij voor zijn oom, die er conciërge was, de school controleerde. Hij had in die tijd studieverlof. Ogenblikkelijk stelde hij z’n vraag: ’Heb je zin om met me naar de film te gaan?’ Het overviel me wat en ik kon van schrik alleen nog uitbrengen: ’Welke film is het?’ Het bleek ‘De overval’ te zijn, een film over de bevrijding van en door verzetsmensen in een gevangenis in Assen in de 2e Wereldoorlog. Later hoorde ik dat één van zijn ooms bij de echte overval betrokken was geweest, Jaap Boersma was zijn naam in het verzet. De film kon er bij mij mee door en we hadden een leuke avond in de Buitensociëteit in Zwolle met koffie na in een bruin café, Suisse. Je weet natuurlijk niet hoe zich zoiets gaat ontwikkelen, maar ik had blijkbaar een vooruitziende blik en heb kaartje plus suikerzakje van deze gebeurtenis bewaard. De onderste foto is van Wims hut op de 'Liberiakust' van de Hollandse Stoomboot', waarop hij een paar maanden later zou gaan varen.
Het was afgelopen week 50 jaar geleden dat we dit eerste uitje samen hadden en er volgden er nog heel wat meer. Nog even en op 3 maart zijn we al weer 48 jaar getrouwd.

17-02-2013 om 11:25 geschreven door hetty  

Lang geleden kocht ik een paar boekjes met kinderuitspraken. Zo van: Juf… die vlinder heeft mijn pyjama aan. En… Juf daar zit een weduwe in de boom. Nu kwam ik bij mijn wekelijkse uitstapje naar onze favoriete kringloopwinkel het Goed ook één tegen, opnieuw een verzameling van kinderuitspraken. Het heeft de veelzeggende titel: Papa, was jij vroeger een dier? En je snapt dat het plaatje hierbij dat mooi weergeeft.
Vooruit... nog een paar:

-Moeder komt met kleine Marco in het warenhuis en vraagt aan een verkoper de weg naar de kinderafdeling..Voorzichtig trekt Marco zijn moeder aan de rok en fluistert: ’Maar mama… we hebben toch al vier kinderen!’
-Moeder komt met haar pasgeboren baby de peuter van school halen. Eveline kijkt verliefd naar de baby in de kinderwagen en zegt: ’Als mijn konijn dood is, wil ìk ook een baby.’
De leukste kan ik niet terugvinden, maar het kwam hierop neer:
-Moniekje mocht met vader en moeder mee naar een bouwmarkt met heel veel stenen, tegels, hout en sanitair. Terwijl ze de tegels die ze nodig hebben aan het uitzoeken zijn, struint Moniekje wat verder rond richting het sanitair. Even later horen ze haar roepen. ‘Máamáaa… ik ben kláa-áar!’.

16-02-2013 om 21:16 geschreven door hetty  

Nee.. Valentijnsdag kenden we niet. Het is intussen overgewaaid vanuit Engeland en de USA. Wanneer wij iemand erg aardig vonden als kind al dan bracht je een dropje of snoepje voor hem of haar mee, gewoon om te laten merken dat je op hem viel. Pas toen er zo’n 20 jaar geleden na de fusie met het KDC meer meisjes op onze school kwamen werd Valentijnsdag een item. De leerlingenraad bemoeide zich er zelfs mee en zorgde voor een gulden en later voor een euro dat er een rode roos bij een geliefde in de klas gebracht werd. Het gevolg was dat er in iedere klas een paar meisjes waren met een handvol rozen en de meesten met niets. Er waren ook meisjes die elkaar een roos lieten brengen omdat ze dat anders zo kaal vonden staan. De hele dag werd dat bosje meegesleept door de gangen naar een nieuwe les.
Gistermorgen werd na het aqua joggen bij ons gezamenlijke kopje koffie in het restaurant van het zwembad Valentijn natuurlijk ook besproken. ‘Moet je horen’, zei Nel. ‘Ik heb een vriendin die een bos bloemen kreeg van iemand toen ze al 5 jaar getrouwd was. Het was niet van haar man en die heeft hemel en aarde bewogen om er achter te komen van wie die bos bloemen toch was. Hij was stik jaloers.’ Geen handige zet dus.
Maar toen we allemaal na ons kopje koffie zomaar een lekker glaasje Baileys met een dot softijs erop kregen van onze vaste koffiejuf daar, zei ze: ‘Da’s voor Valentijn’. Toch leuk!
Bij ons thuis vroeger was er alleen moeder- en vaderdag. Pa deed er niet aan mee. ‘Da’s allemaole veur de winkeliers’, was zijn mening. Toch zag je dat hij het zelf leuk vond wanneer hij een kleinigheid van ons kreeg. Het zit hem natuurlijk ook niet in de grote dingen, maar een zelf in elkaar gefabriekt knutselwerkje doet het altijd goed. Ik heb nog ergens een hoofdletter G, door Gerhard keurig uitgezaagd bij de handenarbeid les. In Wim z’n zondagse psalmboek ligt nog altijd de bladwijzer die Mark 30 jaar geleden maakte en zelfs met franje versierde. Pas ruimde ik wat dozen op met foto’s en ik vond nog zo’n wit doekje met een paar verfhandjes er op, ik denk van Rick, ook iets van een moederdag. Maar Valentijn? Nee wanneer je er niet mee opgegroeid bent, zegt het je niets. ‘Allemaole goed veur de bloemenwinkels’, zegt mijn Wim.
Maar... toen ik hem gisteravonds eens diep in de ogen keek en vroeg: 'Wil jij wel mijn Valentijn wel zijn?', kwam er iets van een ondeugende grijns tevoorschijn.

15-02-2013 om 09:58 geschreven door hetty  

Buurman Jans is met pensioen! Hij heeft nog wel z’n akkerbouwbedrijf maar z’n werk bij de Lange om gasflessen rond te brengen is afgelopen. Denk maar niet dat hij zich verveelt. Ik kwam vanmiddag even langs om z’n moeder een bezoekje te brengen en Jans was volop bezig in zijn hobbyruimte, ook wel het stookhok genoemd. Het kacheltje brandde lekker. Hij was bezig om de echte originele berkenbessems te vervaardigen, zoals hij dat nog kan. Er lag al een heel stapeltje. Wim had er al eens één proberen te maken, maar toen Jans dat ding zag, schudde hij zijn hoofd, afgekeurd dus .
‘Wat gao’ j der mee doen, Jans’, vroeg ik hem. ‘Ja, ik mot nog zien da’k ze kwiet wodt’, zei hij toen.
'Zal ik ze es veur oe op ‘Marktplaats’ zetten?', stelde ik voor. Dat leek hem een goed idee. Het staat er nu op, onder ‘Dieren en toebehoren’. Ik kreeg meteen een hele serie prachtige nestkastjes en voederhuisjes in het oog. Die man heeft gouden handjes. Vooral een voederhuisje met een stukje plexi glas trok mijn aandacht. Daar kun je een voorraadje vogelzaad indoen en het zakt vanzelf naar onderen als de vogeltjes ervan snoepen. ‘Zal ik die der ok maor bie’j opzetten, op Marktplaats?’ ‘Dat mag wel’, zei Jans. En dat betekent hier in Drente: heel graag.

14-02-2013 om 15:33 geschreven door hetty  

Op de laatste excursie in de Algarve vertelde onze gids Vasco het verhaal van de haan van Portugal, eigenlijk de haan van Barcelos. Er zijn verschillende versies van maar ze komen op hetzelfde neer. Ik vertel de versie à la Vasco.
Lang geleden was een pelgrim op weg naar Santiago de Compostella. Hij was moe en hongerig toen hij in de noordelijke plaats Barcelos aankwam. Hij werd gastvrij ontvangen door een familie. Hij kreeg er een heerlijke maaltijd en een fijn bed voor een goede nachtrust. De volgende morgen was het echter heel anders. Die nacht was er kostbaar zilver gestolen van de familie en omdat hij de enige vreemdeling was werd hij gevangen genomen. Hij moest voor de rechter verschijnen en al zei hij telkens dat hij onschuldig was, het hielp hem niet en werd veroordeeld tot de dood door de strop. Terwijl hij werd weggevoerd kwam hij langs de plek waar de rechter lekker zat te eten. Een gebraden haantje stond voor hem op tafel. De pelgrim vertelde nogmaals dat hij onschuldig was, maar het hielp hem niet. Toen zei hij tot slot:’ U kunt me nu wel niet geloven maar straks als u die haan aanprikt zal de haan gaan staan en drie maal kraaien. De veroordeelde pelgrim werd weggebracht naar de dodencel en zou opgehangen worden. Op het moment dat dat gebeurde prikte de rechter de haan aan. Die stond op en kraaide drie keer. Toen hij besefte dat hij een onschuldige had berecht en stuurde hij snel iemand naar de gevangene die op dat moment zou worden opgehangen. Het was maar net op tijd. Sinds die tijd is de haan van Barcelos een typisch beeld geworden van Portugal.
Het staat voor deze drie dingen: rechtvaardigheid, geluk èn geloof.

En... zo vertelde Vasco... in Spanje hebben ze een vergelijkbaar verhaal, maar dan met kippetjes. Je snapt wel dat dat niet kan. Een kip kraait niet

12-02-2013 om 18:45 geschreven door hetty  

Met gemengde gevoelens gingen we vandaag richting gemeentehuis. Na de vorige besprekingen hadden we er weinig vertrouwen in dat het meer zou kunnen worden dan: beste meneer en mevr. Van der Kolk. Zolang de plannen voor de verdubbeling nog niet concreet worden hebben wij er geen belang bij om actie te ondernemen. Tot nu toe waren de heren juristen erg voorzichtig met hun mededelingen.
Voor we opgehaald werden hadden we nog een voorgesprekje met Ilse van Countus, die helemaal thuis is in de Ruimtelijke Ontwikkeling Ze had nog verschillende vragen voor de heren en was nog niet erg optimistisch gestemd over een andere zienswijze.
Toch bleek dat de heren met een plan kwamen. De wethouders vonden blijkbaar dat er toch in overleg met ons naar een oplossing voor ons probleem gezocht moest worden.
De eerste stap die voorgesteld werd is om ons huis door een onafhankelijke instantie, de SAOZ, te laten taxeren en wel op twee manieren: mèt en zonder woonbestemming. Zij zullen een makelaar in de buurt aanwijzen. Het blijkt dat in het Burgerlijk Wetboek 6 artikel 3 over een ‘natuurlijke verbintenis’ wordt gesproken, een verplichting zonder grondslag, wat voor gevallen zoals de onze, waarbij de planschadeprocedure verjaart is, een reden tot betaling kan zijn. We kunnen dan gewoon blijven wonen tot we weg zouden willen of tot de gemeente toch onze grond nodig heeft voor de verdubbeling en aankoop overgaat.
Wat het op gaat leveren weten we niet, maar het is een eerste stap in de procedure. Wim had nog een staartje whisky en ik een Bailey’s. We drinken er maar één op de eerste stap in de goede richting. Proost!

12-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Ons woonplekje dat geen woonplekje is ligt bij het kruisje.

Het is zover. Morgenmiddag zijn we uitgenodigd om op het gemeentehuis te komen voor een gesprek met een jurist van de gemeente Emmen. Hij heeft de opdracht van de wethouder gekregen om er met ons uit te komen wat betreft de verwikkelingen omtrent de plannen die er liggen maar waarvan ze nog niet weten wanneer en òf die uitgevoerd zullen gaan worden. En dan bedoelen we de verdubbeling van de weg die vlak naast ons ligt en waar al een jaar of 5 plannen voor zijn. Er zal een adviseur bij zijn om ons te ondersteunen bij dat gesprek en op aanraden van Mark hebben we onze ‘hulp in bange dagen’ uit het verleden ook om advies gevraagd. En dat kregen we. Als afzender gaf hij de bijnaam die wij hem gaven nadat hij ons bij het akkevietje dat we met de Belastingdienst hadden zo goed geholpen heeft: Het teckels- en bloedhondenleger Nederland. Hij was in die tijd een echte teckel die niet ophield als alles tegen leek te zitten. Uiteindelijk wonnen we en trok de Belastingdienst bakzeil. Op de terugweg vanuit Leeuwarden, waar we eerst samen in het café op de hoek bij het Gerechtshof een glaasje op de goede afloop dronken, vierden Wim en ik de overwinning in Donkerbroek waar je zo lekker gebakken lever kunt eten.
Laten we hopen dat we dit keer geen rechtszaak nodig hebben.

11-02-2013 om 21:15 geschreven door hetty  

11-02-2013 om 21:14 geschreven door hetty  

De kerk van de Carmelieten.

Dan zijn we in de hoofdstad Faro waar we nu de kathedraal gaan bekijken, maar… jammer dan, er is een kerkdienst en is het voor bezichtiging gesloten. Vasco is op alles voorbereid en na de koffie gaan we naar een andere, een kerk van de Carmelieten. Het is een kerk voor iedereen en niet alleen voor de elite van de kerk. Van buiten zou je niet zeggen dat die in Barokstijl is maar binnen des te meer. Wat een goud en uitgewerkte versieringen. Er is nog een prachtig orgel te zien die haar pijpen dwars uit heeft staan, had ik nog nooit gezien. Dat schijnt alleen in Frankrijk, Spanje en Portugal voor te komen. Er is hier in een nis ook een beeld te zien van Jozef met het kind Jezus. Waarom ook niet. Die zal hem vaak genoeg gedragen hebben.

08-02-2013 om 19:53 geschreven door hetty  

Met de stoelen van balkon en die van onze kamer wordt de kamer van Johan en Joke ingericht voor het samenzijn met Ben en Diny. Het winkeltje beneden zorgt voor een hapje en een drankje en het is samen ouderwets gezellig. Zo gezellig dat Diny terug mocht rijden!
Vandaag bracht Ben ons naar de oude binnenstad, in twee etappes. Wim en Johan lopen alvast een eind die kant op en net voor Bens auto stapt Johan zo het zebrapad op met een big smile. Vol in de remmen natuurlijk., maar hij stapte natuurlijk op tijd terug. Precies op de plek waar Ben ons brengt ontdekken we al een shopje met veel afgeprijsde kleding en schoenen. Als een haas schieten we er in. Joke scoort een prachtige broek. Als Johan en Wim zijn gearriveerd gaat het verder richting oud- Albufeira. Het is een soort kommetje waarbij in het midden een gezellig plein is. Ik moet zeggen dat Johan en Wim ons helemaal los hebben gelaten. Zonder enig commentaar kunnen we winkelen wat we maar willen. Natuurlijk is er wel op tijd een cappuccino en een lunch. Het weer is prachtig en de winkels leuk. Diny ontdekt een tas, maar die moet goedkoper vinden we. Johan probeert al z’n kwaliteiten om af te dingen, maar nee… :’ The boss isn’t there, so I cannot do that’. Jammer dan, het gaat niet door. Het is bijzonder om op 1 februari in de zon te lopen alsof het juni is. Er komt een stel van ons hotel aan dat zegt dat de wandeling vanaf het hotel gewoon over het strand prima te doen is. Dat laat Wim zich geen twee keer zeggen. Het is, vooral voor mij, ploegen door het mulle zand. Diny heeft de sandalen al gauw uit en Joke laat zich verrassen door de opkomende water en houdt er een paar natte voeten aan over. Ach… zo beleef je nog eens wat.
Even later arriveert Ben bij ons hotel en zitten we gezellig na te praten bij het zwembad…. waar de bar is.

08-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

07-02-2013 om 21:11 geschreven door hetty  

Daar krijgen we geen spijt van. Johan komt de kamer uit en meldt al:’ Ik waog et ‘r maor op’. Hij heeft voor het eerst de korte broek aan. Vanmorgen om 10 uur is OAD Anneke present. Paolo en zijn collega staan klaar met de jeeps en daar gaat het. Op naar Faro. Daar ligt de boot op ons te wachten en er volgt een prachtige boottocht door de lagunes, een bijzonder natuurgebied met ontelbare vogels. Gids Marcio weet er alles van. De ooievaars die we hier ook zien lijken groter dan die bij ons te vinden zijn. Op het onbewoond eiland aan het eind maken we een korte wandeling. Joke neemt een lading schelpen mee. Dat wordt nog wat als dat met de verzamelde stenen mee terug moet. Eenmaal terug in Faro hebben we tijd voor de lunch en even later staan de jeeps weer klaar voor de safari naar het achterland. Eenmaal op weg naar de hoogste berg stopt onze chauffeur. Hij kijkt onderzoekend naar een smal hobbelig pad. Zou dit em zijn, lijkt hij zich af te vragen. Dan volgt een vreselijke rit hobbelend en stuiterend over iets wat je geen weg meer kunt noemen. Het blijkt een toneelspel van de chauffeurs. Schijnbaar nonchalant sturen ze de jeeps de hoogte in. Wij schijnen behoorlijk gegild te hebben. Ze zeggen zelfs dat ik de ergste was!! Onvoorstelbaar… de chauffeur vermaakte zich kostelijk… het loeder.
Maar het loon na alle doorgestane angsten is er naar. Een prachtig uitzicht bij een paar ruïnes van een oliemolen en een graanmolen. Daarna vervolgen Paolo en collega de route al grinnikend en bezoeken we nog een grote farm in het binnenland, 1200 ha groot. Ze bestaan van schapen, olijven, vijgen, pompoenen en allerlei producten die ervan gemaakt worden. Er wordt zelfs van vijgen een sterk drankje gedestilleerd, wat natuurlijk ook geproefd moet worden. Al met al een bijzondere dag!
En morgen gaan we weer op pad, een halve dag excursie die al bij het programma van de OAD ingepland is.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Jullie hoeven geen medelijden met ons te hebben. We hebben een leven als god in Portugal. Tot nu toe zijn we erg onder de indruk van de omgeving, het klimaat en de vriendelijke mensen. In het resort waar Ben en Diny zich genesteld hebben stikt het van de Nederlanders èn Engelsen. Ze kunnen zo via een trap- wel een hele lange- naar het strand en terug. Wijzelf hebben vanuit onze kamer uitzicht op het zwembad en de zee. Prachtig!
Natuurlijk stak er een probleempje de kop op als je een dagje op pad bent en Wim hesje in, hesje uit doet. Toen Ben ons bij het hotel weer afzette na een middag bij Ben en Diny was hij zijn magneet sleuteltje van de kamer kwijt. Twee keer alle zakken nagezocht, ik ook nog weer eens, maar nee die bleef weg. In de kamer laten liggen misschien? Met de piccolo van het hotel kijken. Ook niet. Ben gebeld… ook daar niet. In het winkeltje daar misschien? Daar heeft hij ook nog de rugzak in en uitgepakt op zoek naar de portemonnee. Ben gaat vandaag kijken. Wij hebben intussen al een ander, 10 euro… dat wel!
Vandaag wordt het dus een excursie naar de Lagunes bij Faro en een Safari tochtje het binnenland in.

05-02-2013 om 20:31 geschreven door hetty  

05-02-2013 om 20:16 geschreven door hetty  

Opa Bijenhof is 87 jaar geworden, een gezegende leeftijd. Iedereen was het daarover eens!
Tante Riek ondersteunde mama de laatste tijd bij het verzorgen en oppassen van opa. Het uitgebreid wassen van opa kon mama niet. Dat deed pa. Hij ging met een teiltje warm water en een handdoek naar opa’s kamer, trok een ernstig gezicht, kuchte een keer en waste hem met liefde. Later kwam geloof ik de wijkverpleegster.
Toen opa overleden was kwamen broer en zussen bij elkaar om over de schamele overgebleven bezittingen van opa te praten Veel te verdelen was er niet meer, een paar persoonlijke dingetjes…het hoefijzer, het prentje met ‘My times are in Your hand’ en wat foto’s. Het enige bezit van, ook nog beperkte, waarde was het kabinet. Het had altijd op “De Haar” en later in opa’s kamer op ‘De Boomgaard’ gestaan. Tante Hermien toonde grote interesse in het kammenet van heur vader. Ook tante Riek streek liefdevol over het onderstuk van het kabinet en zei: ”Ik zol d’r wel een dressoir van willen laoten maken”.
En mama zei: ”Dat kammenet steet hier goed, hef hier altied estaon!” Daar was tante Hermien het niet mee eens: ”Ik heb d’r wel gien plaatse veur, maor bi’j Janneke zol e ok heel goed staon!” De zussen kibbelen op een gemoedelijke manier nog wat door. Oom Wim hoeft hem helemaal niet: “Dat olde ding!”
Tante Hermien heeft haar kruit nog niet helemaal verschoten en zegt uiteindelijk: ”Eigenlijk heurt e bi’j een Bieënhof te staon…bi’j jullie Gert.” Oom Wim maakt meteen korte metten met de woorden: “As e naor Gert geet………den maakt ‘r gelieke brandholt van...... Mor ik vind dat Coba d’r recht op hef. Die hef ze beide an ’t ende ebrach!” En zo gebeurde het!
Het kammenet van opoe en opa bleef staan.

27-01-2013 om 13:27 geschreven door hetty  

Het is altijd een gezellig halfuurtje na het aquajoggen in het Aquarena zwembad. Dan is er bij de koffie tijd voor lief en leed en komen er verhalen boven water.... uit het leven gegrepen. Eén van ons is een echte Brabantse en dat kun je horen. Ze vertelt met verve over de oude boerderij van haar opa en oma waar twee ongetrouwde ooms bleven wonen na de dood van hun ouders. Toen die dan uiteindelijk besloten om naar het bejaardenhuis te vertrekken kreeg iedereen die langs kwam iets uit hun huis mee en dat waren vaak mooie antieke dingen. De oude kandelaars die zij graag had gehad waren al verdwenen maar ze hadden nog een oude groen uitgeslagen koperen ketel voor haar… zonder deksel.. dat wel. Wij zeiden al: ’Ga er mee naar Tussen kunst en kitsch, dan zullen ze wel zeggen: ’Als u nou dat dekseltje er nog bij had gehad was zo’n oude ketel misschien wel 1500 euro waard.’ Ik kon het niet laten en vertelde over de verdeling van opa Bijenhofs nalatenschap die voornamelijk bestond uit een oud kabinet waar toen even over gediscussieerd moest worden. Ze kwamen niet weer bij. ‘Wat is dat toch voor taal die jij spreekt, je bent niet van hier, dat hoor ik wel’, zei een van mijn medezwemsters. Want natuurlijk bootste ik de stemmen van ooms en tantes na zoals ik ze indertijd van mama hoorde. In Emmen woont veel import, vanuit het hele land kwamen ze deze kant op, meestal vanwege het werk. De werkgelegenheid is nu niet meer wat het geweest is, maar huizen zijn er genoeg en er wordt nog steeds bijgebouwd.

26-01-2013 om 19:45 geschreven door hetty  

25-01-2013 om 18:19 geschreven door hetty