Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
27-01-2013
Het kammenet...
Opa Bijenhof is 87 jaar geworden, een gezegende leeftijd. Iedereen was het
daarover eens! Tante Riek ondersteunde mama de laatste tijd bij het verzorgen
en oppassen van opa. Het uitgebreid wassen van opa kon mama niet. Dat deed pa.
Hij ging met een teiltje warm water en een handdoek naar opas kamer, trok een
ernstig gezicht, kuchte een keer en waste hem met liefde. Later kwam geloof ik
de wijkverpleegster. Toen opa overleden was kwamen broer en zussen bij elkaar
om over de schamele overgebleven bezittingen van opa te praten Veel te verdelen
was er niet meer, een paar persoonlijke dingetjes het hoefijzer, het prentje met
My times are in Your hand en wat fotos. Het enige bezit van, ook nog
beperkte, waarde was het kabinet. Het had altijd op De Haar en later in opas
kamer op De Boomgaard gestaan. Tante Hermien toonde grote interesse in het
kammenet van heur vader. Ook tante Riek streek liefdevol over het onderstuk van
het kabinet en zei: Ik zol dr wel een dressoir van willen laoten maken. En
mama zei: Dat kammenet steet hier goed, hef hier altied estaon! Daar was tante
Hermien het niet mee eens: Ik heb dr wel gien plaatse veur, maor bij Janneke
zol e ok heel goed staon! De zussen kibbelen op een gemoedelijke manier nog wat
door. Oom Wim hoeft hem helemaal niet: Dat olde ding! Tante Hermien heeft
haar kruit nog niet helemaal verschoten en zegt uiteindelijk: Eigenlijk heurt e
bij een Bieënhof te staon bij jullie Gert. Oom Wim maakt meteen korte metten
met de woorden: As e naor Gert geet den maakt r gelieke brandholt van......
Mor ik vind dat Coba dr recht op hef. Die hef ze beide an t ende ebrach! En
zo gebeurde het! Het kammenet van opoe en opa bleef staan.
Het is altijd een gezellig halfuurtje na het aquajoggen in het Aquarena
zwembad. Dan is er bij de koffie tijd voor lief en leed en komen er verhalen
boven water.... uit het leven gegrepen. Eén van ons is een echte Brabantse en
dat kun je horen. Ze vertelt met verve over de oude boerderij van haar opa en
oma waar twee ongetrouwde ooms bleven wonen na de dood van hun ouders. Toen die
dan uiteindelijk besloten om naar het bejaardenhuis te vertrekken kreeg iedereen
die langs kwam iets uit hun huis mee en dat waren vaak mooie antieke dingen. De
oude kandelaars die zij graag had gehad waren al verdwenen maar ze hadden nog
een oude groen uitgeslagen koperen ketel voor haar zonder deksel.. dat wel. Wij
zeiden al: Ga er mee naar Tussen kunst en kitsch, dan zullen ze wel zeggen:
Als u nou dat dekseltje er nog bij had gehad was zon oude ketel misschien wel
1500 euro waard. Ik kon het niet laten en vertelde over de verdeling van opa
Bijenhofs nalatenschap die voornamelijk bestond uit een oud kabinet waar toen
even over gediscussieerd moest worden. Ze kwamen niet weer bij. Wat is dat toch
voor taal die jij spreekt, je bent niet van hier, dat hoor ik wel, zei een van
mijn medezwemsters. Want natuurlijk bootste ik de stemmen van ooms en tantes na
zoals ik ze indertijd van mama hoorde. In Emmen woont veel import, vanuit het
hele land kwamen ze deze kant op, meestal vanwege het werk. De werkgelegenheid
is nu niet meer wat het geweest is, maar huizen zijn er genoeg en er wordt nog
steeds bijgebouwd.
Het is vogeltijd. Overal zie je de kleine gevederde vriendjes die zich in de
buurt van de huizen wagen, want er zijn veel vogelliefhebbers die ze willen
helpen. Wij hebben de meest voorkomende soorten in de tuin: huismus, heggemus,
koolmees, pimpelmees, merel, vink, roodborst, houtduif, turkse tortel, grote
bonte specht en af en toe een brutale ekster of een Vlaamse gaai. De merels zijn
nogal machos. Ze jagen elkaar weg bij de vogeltaart, een dikke plak vet met
zaden. Maar terwijl ze elkaar aan het wegjagen zijn, maakt het roodborstje daar
even dankbaar gebruik van. Ook het nieuwe pindapotje hebben de mezen en de
roodborstjes al ontdekt. Er is er ook al één merel gesneuveld. We vonden bloed
en donkere veren op het grind voor de kapschuur en vermoeden dat het een
roofvogel is geweest die een merel te pakken heeft gekregen, maar voor t zelfde
geld was het een hermelijntje. De kippen lopen er in elk geval nog.
Gelukkig!
Zo af en toe is er iets van ontroering als je in een oud filmpje iemand
tegenkomt die een paar jaar terug overleden is. Dinie Voortman stuurde me de
link die ze ook al op Facebook had gezet en waarin haar man Anton te zien is
wanneer André van Duin als meneer Wijdbeens zich op de veemarkt van Doetinchem
afvraagt of je niet beter een koe kunt kopen dan dat je voor melk en boter naar
de supermarkt moet. Ik meende eerst neef Anton in de man met het geruite
petje te herkennen maar het bleek de vriendelijke man met de rood met groen
gestreepte trui te zijn. Het Achterhoeks komt er niet zo goed af. Sommigen
spreken het zo binnensmonds dat het voor een 'Hollander' , laat staan een Vlaming niet allemaal te volgen
is. Maar... Wijdbeens doet zijn best en de sfeer op de veemarkt is altijd
bijzonder. Geniet ervan!
Van Queeny hebben de kippen niets te vrezen, maar.... de haan blijft op
zijn hoede.
En het werd steeds witter. Wim ging er met de auto nog wel
even uit. Hij is tegenwoordig op speciale gymnastiek dat de naam draagt: Hart op
tempo. Hij is er erg enthousiast over. Alleen waren vanmorgen slechts de mannen
op komen dagen. De vrouwen durfden de deur niet uit. Zo stond ik ook om 1 uur
kant en klaar om naar mijn Nordic Walking groepje te gaan. Wim zou me brengen,
die maakt een beetje sneeuw niet uit. Maar het sneeuwde zo hard en net op tijd
ging de telefoon. Trijnie vertelde dat iedereen had afgebeld en dat ze daarom
mij maar belde om maar een keer over te slaan. We brachten daarom buurvrouw
Wolterdien een bezoekje en zagen daar wat stoere fietsers en wandelaars voorbij
komen. Je kon alleen midden op de weg fietsen als je durfde tenminste. Op een
gegeven moment zagen we dat een fietser in de sloot verdween. Het liep goed af.
Hij krabbelde de sloot uit, sleepte de fiets overeind en liep maar verder.
Meteen schoot me mijn uitschieter te binnen vlak voor kerst een paar jaar terug.
Ik kwam bij hen vandaan, mèt een kip die we bij Jans besteld hadden in het
mandje voorop de fiets. Op de heenweg had ik gewoon kunnen fietsen, maar omdat
het ineens spekglad was geworden probeerde ik lopend naar huis te gaan, maar
gleed meteen met fiets en al onderuit, kwam ongelukkig terecht en de kip zag ik
met een vaartje vooruit glijden. Ik heb wekenlang last van mijn rug gehad en ook
nu nog steeds heb ik die wegglijdende kip op mijn netvlies.
Gistermorgen had ik even het
elfstedentochtgevoel, tenminste dat leek me zo. Toen we naar Bargeroosterveld
fietsten hadden we de oostenwind pal tegen en daardoor leek het veel kouder. In
de Gerardus Majella kerk werd een oecumenische kerkdienst gehouden, zoals dat
ieder jaar één keer gebeurt in Emmen Oost. Het bleek een erg geslaagde dienst
met veel zingen. Bovendien is er in deze mooie oude kerk veel te zien, prachtige
schilderingen en glas-in-loodramen. Jorinde Muter en haar man geven het goede
oecumenische voorbeeld door hun kinderen bij beide kerken te betrekken. Vandaag
waren er twee van hen misdienaars, terwijl ze ook vaak in de Schepershof te zien
zijn. Het was niet gemakkelijk om zon oude kerk te verwarmen en iedereen had
zn jas maar aangehouden. Maakte niets uit. Bij de koffie in het bijgebouw was
het wel lekker warm en de Bargeroostervelders tracteerden royaal op dikke
gevulde koeken. Bij ons kan er alleen een klein koffiekoekje af. Maakt ook niets
uit. Gistermiddag hoefde Agnes niet opgehaald te worden, we brachten haar
thuis omdat we meteen door gingen naar Hattem. Daar konden we nog even als
familie bij elkaar zijn voor Henry en Tonny weer naar Canada vertrekken. We
hadden nog geluk met het weer. Het begon bij Zwolle pas licht te sneeuwen en op
de terugweg lag er nog bijna niets. Pas bij Emmen had de sneeuw ook ons
ingehaald. Ben benieuwd hoe het er morgen uitziet, dacht ik toen! Nou... erg
wit!.... Erg wit...
Je hebt van die mannen die voor hun eerste verjaardag als vader een trein
vragen. Ik ken verscheidene vaders die op zolder zon treinstel hebben rijden.
Nee jongens, niet aankomen ik druk wel op de knopjes.. Nee niet Wim. Die
maak je blij met een weerstation of een oorlogsboek voor in de vakantie of een
grote handdoek voor in de sauna. Ook kreeg hij wel eens een horloge of om de
zoveel jaar een zilveren ketting met een Hugenotenkruisje. Die draagt hij alle
dagen. Een paar keer per jaar wordt die ketting met kruisje in heet sodawater
met een prop aluminiumfolie gelegd. Je ziet de chemische reactie en daarna poets
ik hem tot hij weer helemaal blinkt. Ik leerde die methode vroeger al bij
scheikunde. Dit jaar kon hij niets bedenken, Nou ja hij wilde wel een goede
keukenweegschaal, of een goede pan. Voor mij had een nieuwe prullenbak de
voorkeur, een mooie. Het is het allemaal geworden. Toen logeermeisje Agnes
gisteren kwam kreeg hij iets voor onder de douche en een lekker luchtje, je weet
wel ....waardoor je hard moet lopen in de stad om alle meiden van je af te
kunnen houden. Ook goed. Vandaag werd de nieuwe pan ingewijd. Hij is uit de
kunst. Het werd een lekkere hutspot. Helemaal goedgekeurd!
Ik hou van columns.
Ze zijn kort, maar er zit altijd een leuke draai in en iets herkenbaars. Daniel
Lohues heeft er één in onze Zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. Hij
is hier in de streek opgegroeid en dat merk je. Marga Kool en haar man Jan
Veenstra, beiden uit Drente, hebben er samen één en ook die mag ik graag lezen.
Niet iedereen is zo op ze gesteld vernam ik pas, maar sinds ik een boek over
haar jeugd gelezen heb en Jan Veenstra over zijn jeugd heb horen vertellen in de
Taalwerkplaats, kunnen ze voor mij niet meer stuk. Dit keer zijn ze aan het
mijmeren over de zorg waarvoor je tegenwoordig bijna niet meer voor in
aanmerking komt. Wanneer één van hen of allebei dement of gehandicapt raken,
zullen ze er wel op aangewezen zijn. Als we erin mogen gaan we samen hè, sprak
Marga. Tuurlijk, maar ik wil wel mn eigen plekkie, vond Jan. En hij verwijst
naar de bejaarden die zo gesteld zijn op hun eigen plek aan de eettafel. Ik
moet meteen denken aan buurvrouw Wiechien, in het Zorgcentrum, die haar plekje
aan tafel ineens zag ingenomen door iene uut t westen. Die was niet van plan
om te verkassen. Ze vond dat mens toch al niks met haar poeha en had haar van de
plek geslagen. Ze werd voor een paar weken geschorst. Mocht even niet meer
beneden in de eetzaal komen. Jan stelde zijn 'Kool' maar voor om alvast te
oefenen met het veranderen van plek in hun sponde, maar was halverwege de nacht
toch maar weer over Kool heen gekropen. Het viel niet mee om je eigen plekje in
te ruilen. Kan voor Wim ook nog wat worden als het zover is. Hij heeft zowel
in de kamer als aan de keukentafel zijn eigen plaatsje die hij niet afstaat.
Meestal gaat hij als het bezoek binnen is voor zijn eigen plekje staan en wijst
in het rond: Mensen gaot dr zitten!
Op 4 januari op weblog 2 was een filmpje te zien uit de oude doos waarbij
vader Hein ons een verlate groet bracht. Ik bedacht toen dat er ooit een film
was gemaakt van de trouwerij van Johan en Joke en dat Joost het mocht weten waar
die gebleven was. Afgelopen zondag kwamen ook Johan en Joke op Wims verjaardag
met een paar verrassingen. Ten eerste had Jos op zolder nog een paar oude
schriftjes van me gevonden, van extra les uit de 5e klas en nog een schriftje
uit de Baudartius tijd. Maar Wim kreeg ook een dvd-tje in zn handen gedrukt met
de woorden: 'Met de groeten van Joost'. Het bleek vol oude filmbeelden, onder
meer van Johan en Jokes trouwdag in januari 1979. Het was niet erg duidelijk,
maar wat een mooie herinnering! Ook kwam er een langere film van hun 12,5 jarig
huwelijk achteraan, een uitbundig feest. Het was een beetje een goedmakertje na
hun eigenlijke huwelijksdag die toch een schaduw had omdat mama er al niet meer
bij kon zijn. De buurt kwam ze al bij hun versierde voordeur, Johan Lettink en
Henk Mombarg met een soort fietsen met een bak voorop, ophalen. Joke met Joanne
gingen in de éen en Johan met Jos in de ander. We zagen ook een jonge broer Henk
die ook toen al met zijn fototoestel in de weer was. Onderweg werd er een
pitstop gemaakt voor een hartversterking. En daarna bereikten ze al toeterend
hotel Bakker waar er flink feest werd gevierd. Het was 1991, lang geleden dus en
dat was te zien. De hele generatie voor ons die hier nog in beeld kwam, is er
niet meer op tante Jantje na. Gek is dat. We beginnen nu zelf tot die generatie
te horen. Jos en Joanne stalen natuurlijk de show door samen in één grote
broek te verschijnen en een gedichtje op te zeggen. Geweldig! Janny Haaring had
dat met ze ingestudeerd. Janny doet ook vaak mee aan het toneel tijdens het
Lindese feest. De Haarings zongen een lied op de wijze van het zo bekende
Oudhollandse liedje: Toen onze Mop een Mopje was. Wij, als Egginks, hadden een
toen actuele melodie gekozen en er meteen maar in verwerkt als refrein:
En dat is mooi, mooi, mooi man De wereld is toch één groot
feest. Mooi, mooi, mooi man Zonder Joke en Johan Waren wij hier niet
geweest. Natuurlijk worden alle bijzondere activiteiten van de familie
hierbij stevig onder de loep genomen. Bij één van de laatste coupletten kwam
'Jaapje' op een trekkertje tevoorschijn en reed rondjes. Dat sloeg op Johan zn
nieuwe uitvinding, een soort veegmachine. Hij had onder de messenbalk van de
zitmaaier borstels vastgemaakt. Toen die echter als een gek gingen draaien,
vloog alles in het rond uitvinding mislukt! En zo kwam er heel wat aan onze
ogen voorbij gisteravond met een lach en een traan.
Wat doe je als je gevraagd wordt om iets aan te klikken omdat er 1000 euro
gestort gaat worden, maar dat de ING voor alle zekerheid meer wil weten? We
verwachten wel een extraatje maar 1000 euro kon het niet zijn. De link deed het
niet snel en ineens begon ik wakker te worden. Zou dit het beroemde phishing
zijn dat ze meer van je gegevens willen hebben om je te kunnen plunderen? Ik
belde daarom direct met de servicedesk van de ING waar ze me verzekerden dat ze
je nooit mailen en dat ik zulke mails direct weg moet gooien. Ik kon ze nog wel
het emailadres geven waar deze mail vandaan kwam en die zou direct geblokkeerd
worden. Raar idee dat ze zomaar proberen jou te bestelen. Dus wees
gewaarschuwd. Banken vragen je nooit iets per mail en zeker geen
gegevens!
Vergeet ik toch bijna het stukje over Wim z'n topdag ....
Vandaag was het volle bak!
Wim was de stralende spil van het feest. Na de gezellige dag met telefoontjes en
emails gisteren, voelde zich helemaal het feestvarken. We hebben in de
wintertijd nog nooit zoveel bezoek op één dag gehad. De voltallige familie was
er, op Franse Piet na dan. Ik had van buurvrouw Wolterdina het recept van de
originele Drentse soep die als basis een flinke metworst heeft en voorzien is
van wat groente en flink wat ballen. De beide schoondochters hadden ook hun
aandeel in de voedselvoorziening van pastasalade, hartige taart tot een
heerlijke tortelini-schotel toe. Robin had lekkere gevulde eitjes voorbereid. De
jongens hielpen en Wim en ik hadden s morgens de voorbereidende werkzaamheden
verricht. Het kwam omdat Henry en Tonny even terug in Nederland zijn en dat een
unieke gelegenheid was om de familie bij elkaar te hebben, de Egginks èn de van
der Kolkfamilie. Rondom de keukentafel was een geliefd plekje om te bivakkeren,
vooral de mannen. Wat bleek... Ze konden al pratend het schaatsen op tv met één
oogje meebeleven èn stonden daar meteen bij alle lekkers. Wat later ging het in
groepjes richting Finse Kota, het kwam goed uit om die erbij te hebben. Met een
vuurtje, een hapje en een drankje was het er goed vertoeven. Er werd dankbaar
gebruik van gemaakt. Na een laatste kopje koffie gingen ze s avonds weer op
huis aan. En terwijl Wim en ik ze uitzwaaiden merkte hij op: Wat heb ik een
mooie verjaardag gehad! En ik hoorde lichte emotie in zijn stem en ik verbeeldde
me dat ik even een traan zag wegschieten.
Ie-j mot in de wintertied wel zwat tussen de planten können zeen, zei tante
Gerritje wel als we samen eens naar de tuin keken. En zo deed pa dat vroeger. In
het najaar werd de tuin winterklaar gemaakt en dat betekende dat alle blad werd
weg geharkt en alle grond tussen de struiken en vaste planten netjes omgespit
werd. En natuurlijk . Het stond netjes, keurig, pico bello ! Intussen is de
mening van velen wel veranderd en die van mij zeker. Ja t blad moet s winters
wel van het gras af, maar verder mag er van mij èn van veel dieren wel van alles
blijven liggen. Ook de afgestorven plantendelen laten we staan en vormt een mooi
gezicht als er sneeuw ligt. Onze tuinadviseur Gerald komt tussen de middag even
kijken en geniet zichtbaar van het uitzicht en de vogeldrukte achter bij de
vijver. Zelfs de grote bonte specht laat zich zien en toont zich heer en meester
aan de bol met voer. Het roodborstje er onder wacht rustig wat er af valt.
Je moet eens even meelopen en kijken welk dier de oude boomstronk aan het
uithakken of opvreten is, vraag ik Gerald. Bij de wei stond een oude berk en we
hadden het onderste stuk laten staan. O, ik zie het al dat doet de specht,
zei Gerald meteen. Hij haalt hier allerlei rupsen en larven uit. En zo
houden we veel leven om het huis, ook in de winter. Dan ziet hij de haan met zn
twee overgebleven kippen. Wat een prachtige haan, vindt Gerald. En dat is het
een pronkstuk. We houden ervan om de kippen om het huis te hebben lopen, maar
ja een hermelijn of steenmarter hoeven wíj er niet echt bij. Alleen . de natuur
gaat wel zn eigen gang
De kop is er af . Wim zn verjaarsdag is rustig verlopen. Hij vroeg
vanmorgen bij zn rondje over het erf richting kippen nog: Zouden Henk en
Anneke de hond meebrengen? Ik dacht van niet, meestal zorgt een van hun meiden
wel voor de honden. Maar toch Luna kwam mee en lag strak aan Henk zn voet
zoals het een welopgevoede hond betaamt. Natuurlijk gaan we met Tessa en hun
Luna naar ons Oeverse bos. Dan zie je meteen het verschil in het soort hond.
Bordercollies zoals Queeny en vroeger Scott blijven je in de gaten houden. Met
Tessa kun je niet rekenen, ze is wat in de war, blijft gewoon op het pad maar
zou gewoon twee keer hetzelfde rondje lopen. Jachthonden hebben een zeer sterke
neus en Luna croste van links naar rechts. Maar op ieder fluitje kwam hij
meteen naar Henk, met recht een zeer welopgevoede hond. Maar toch... na de
wandeling nam Henk zn tweede hobby de overhand, de fotografie, en terwijl
Anneke en ik naar de schapen gingen kijken en Wim er een paar emmers water naar
toe bracht, verloren we allemaal even Luna uit het oog tot een angstig geluid
uit de bosjes kwam. Opnieuw luisterde Luna naar zn baas, maar ja
helaas ....een spoor van veren wees de weg . Opnieuw bewees buurman Jans zijn
diensten, een bovenste beste buurman. Volgende week eten we kip. Van de vier
kippen plus haan, die we sinds juni hadden, zijn we er in de afgelopen week twee
kwijt geraakt. De eerste is waarschijnlijk ten prooi gevallen aan een
steenmarter. En nu de tweede.
Ik hoor het hem de laatste jaren niet meer zeggen, maar hij heeft altijd
volgehouden. Ik ben nog van vóór de oorlog. Dat schijnt een pré te zijn wat
betreft degelijkheid. Bovendien beweerde Wim heel lang dat hij nog steeds last
van koude voeten heeft omdat die winter van 1940 zo bar koud is geweest. Het is
zover. Wim heeft dan nu de leeftijd van 73 bereikt. De 12e januari 1940 werd hij
geboren, volgens moeder Siet tegen een uur of 12 s middags. Doordat ze zo oud
mocht worden, 98 immers, hebben we veel verhalen van haar meegekregen. Toen in
mei 1940 de oorlog uitbrak moesten de vrouwen en kinderen geëvacueerd worden.
Dat was vanwege de verwachte bombardementen op de IJsselbrug bij Zwolle. Moeder
Siet liep toen met veel andere vrouwen en kinderen naar Wezep, Wim hoog in de
kinderwagen, die vol met babyspullen zat en dingen die ze niet achter wilde
laten. Ze zou in Wezep eerst opgenomen worden door een gezin met alleen een paar
mannen, maar daar had ze geen zin in en heeft toen ander onderdak gekregen. Na
de overgave ging ze dezelfde weg terug naar vader Gerard en vond hun huis in de
Gasthuissteeg ongeschonden terug. Nu is Wim dan 73 en kan het zelf haast niet
geloven. We maken er maar een gezellige dag van met weinig bezoek, want morgen
is de grote dag. Omdat Henry en Tonny in Nederland zijn wordt dat de gelegenheid
voor mijn familie uit de Achterhoek om ze weer eens te zien, net als onze
jongens met hun gezinnen. Dan kunnen ze weer eens bijpraten. Alleen Henk en
Anneke komen straks, op de dag zelf. Zondag start de jachthondentraining van
Henk weer en tja als Vutter met het jachthondenvirus moet je het goede
voorbeeld geven. Luna schijnt het erg goed te doen en er zijn al wat prijzen
binnengehaald. We zullen KWW .. kiekn wat t wodt!
Moeder Siet met Wim in de bewuste kinderwagen eind 1940
Het is goed om wanneer je bij een kerk hoort je ook mee kunt doen met wat
activiteiten. Zo werd ik gevraagd voor de bloemengroep. Dat houdt in dat er om
de beurt voor een boeket of een bloemstuk wordt gezorgd voor de zondagmorgen,
dat na de kerkdienst door iemand naar een zieke, een oudere of iemand die een
extra moeilijke tijd door maakt, wordt gebracht. Bovendien wordt er regelmatig
bij hoogtijdagen een liturgische bloemschikking gemaakt. Dat ligt mij meer. Meestal is dat naar
aanleiding van Advent en kerst, Pasen, Pinksteren, de herdenking van de
overledenen aan het eind van het kerkelijk jaar of een doopdienst. Daarvoor
komen we van te voren bij elkaar om door te praten wat we gaan ontwerpen naar
aanleiding van de gelegenheid èn de schriftlezing. Maar ik ben ook betrokken
bij de Expogroep. Met zn zessen zorgen we ervoor dat de Expowand van onze kerk
de Schepershof om de twee maanden voorzien wordt van creatieve uitingen van
leden van onze kerkelijke gemeente. Vaak zijn het schilderijen, maar ook
keramiek, quilts, wandkleden of verzamelingen. Tot nu toe is het de laatste 15
jaar steeds gelukt om die wanden op een bijzonder mooie manier gevuld te
krijgen. De week voor het wisselen van de creaties wordt er met de laatste
exposant nagepraat en verzorgen we samen het vakkundig ophangen van de nieuwe
schilderijen of kleden. Meestal is het zo dat de mannen het ophangen en de
vrouwen de aanwijzingen verzorgen . Iets hoger, Co de middelste hangt te
laag vinden jullie ook dat die meest rechtse beter links kan hangen? De laatste
keer had Dea een camera bij zich en vereeuwigde de beide partijen. Ze plakte
voor ieder van ons de beide fotos op een kaart met het opschrift: Je hebt
werkpaarden en .....luxe paarden.
De dag stond in het teken van een miezerige regen, terwijl ik juist op het allerlaatste moment nog wat teruggevonden bolletjes wilde planten: verwilderde crocusbolletjes, narcis- en blauwe druif bolletjes die ik vorig jaar in heel wat plantenbakjes kreeg en die ik steeds probeer over te houden. Maar ze zitten in de grond of in een bak. Ik ben benieuwd of het nog wat wordt dit voorjaar.
Nee... verder heeft niemand heeft nog gemeld over een bestaand gedicht over het verhaal van 'het varken van de Wildenborch'. Vraag maar eens na bij bekende neerlandici of dit gedicht ergens nog te vinden is. Dan nu nog een extraatje voor mijn Vlaams/ Waalse/Amsterdamse met Drentse roots blogvriendin Loewiesa en Westvlaamse vriendin Ani die het grappige gedichtje van Staring 'De Biecht' wel kon waarderen. Ik denk dat de meesten die in de Nederlandse literatuur zijn onderricht deze nog wel kennen:
Aangebrand
Aagt Morsebel nam kleinen Piet In kost, en als het Kind, te middag aangezeten, Haar soms zijn walging merken liet: De vieze bijsmaak van heur knoeisels werd geweten Aan kaarsvet, roet, noch snuif; 't was altoos: "Lekkertand, Wat zou 'het zijn, als aangebrand?" Nu kwam er eens een schotelvol groen eten Te voorschijn, die Kok Aagt spinazie had geheten: Hiervan kreeg kleine Piet zijn deel op 't bord gesmakt; Hij roert er in: hij vindt twee achterpoten Van d 'armen kikvors, onder 't warmoes kort gehakt, En legt, met de ogen half gesloten, Zijn eetvork neêr, terwijl hij vraagt: "Heeft aangebrand ook voetjes, moeder Aagt?"
Het standbeeld van de dichter ACW Staring op een mooie plek midden in
Vorden
Gisteren kreeg ik een vraag:
Geachte mevrouw.
In
mijn studietijd heb ik een gedicht gelezen met als titel "Het varken van de
Wildenborgh". Ik heb het idee dat de titel juist is, hoewel mijn studietijd ver
achter mij ligt. Helaas bezit ik het gedicht niet meer. Door veel
verhuizingen is het zoek geraakt. Ik neem hierbij de vrijheid u, als kenner
van het kasteel en zijn geschiedenis, te vragen of u het gedicht misschien kent
en/of erover beschikt. In dat laatste geval zou ik u willen vragen mij te mailen
waar het eventueel te vinden is. Ik hoop dat u mij kunt helpen.
Met
vriendelijke groeten, Gerrit J. Scheppink.
Nu ken ik wel het verhaal
van dat varken dat bij een belegering van de Wildenborch iedere morgen flink aan
de staart werd getrokken zodat het, zoals je misschien weet, ontzettend ging
krijsen. Zodoende dachten die Deventernaren dat er nog zoveel eten binnen de
muren van het kasteel was dat ze nog lang geen honger hadden en de belegering
opgaven. Maar een gedicht? Kan ik me niet herinneren. Ik dacht dat misschien
de dichter ACW Staring die ooit op de Wildenborch woonde er misschien een
gedicht over geschreven had en ben via internet in een gedichtenbundel van hem
gedoken. Maar niks.... Is er onder mijn lezers misschien iemand die dit
gedicht kent? Zou leuk zijn, want deze heer Scheppink( aan de naam zou je toch
denken dat hij ook uit de streek komt) zou er heel blij mee zijn. Maar wat is
het leuk om nog eens in de gedichten van Staring te duiken. Jaromir en zijn
avonturen..... Het werd een latertje gisteravond. Een klein gedichtje van
Staring wil ik jullie niet onthouden. Alsjeblieft:
DE
BIECHT* ANEKDOTE 1't Werd Paschen; alles ging ter biecht, In, 'k
weet niet welke, stad; Waar Pater, 'k weet niet wie, den trek Der meeste
Meisjes had. 2 Mijn Vader" hief Thereesjen aan Ik draag nu 't haar
gekapt, En heb mij sedert, dag aan dag, Op de eigen fout betrapt. 3 'k
Hoor overal hoe schoon ik ben! Dit brengt mijn hoofd op hol; 't Weerstond
den hoogmoed vruchteloos, En draait mij als een tol." 4,,Foei, foei !
Maar, zeg eens: bent ge rijk?" Och neen; als ieder weet, Mijn jonger
zuster is 't allèèn, Die erfde van haar Peet." 5,,Wel nu, zoo heb geen
zorgen meer: Uw hoogmoed zal vergaan, Wanneer men om uw Zuster komt, En
U, schoon Kind, laat staan."
Mooi die kleuren in het bos. Trijnie, Joke en Ria...
Het leven
begint weer normaal te worden. Weg kerstboom, weg hert, weg versiersels. De
appelflappen zijn op. De kinderen allemaal weer aan het werk of naar school. En
vandaag was het weer de eerste keer dat we met Trijnie en ons clubje weer gingen
nordic walken. Trijnie is een goede instructrice en heeft het geluk dat ze
vlakbij de Emmerdennen woont. Zo vanuit haar huis zijn we binnen een paar
minuten in het bos. We hebben hier het voorrecht dat er rondom Emmen centrum
veel bos is, zelfs inclusief hunebed. Trijnie heeft de boel goed in de hand.
Achter haar huis doen we al een warming up, onderweg stoppen we en doen nog wat
oefeningen en aan het eind van de rit bij het gebouw van de Scouting opnieuw als
cooling down. Ze houdt ons goed in de gaten tot we de techniek onder de knie
hebben. Bij elkaar is het 5 kwartier en staan we weer bij Trijnie voor de
achterdeur. Trijnie heeft daar een zak met plastic overschoentjes hangen. Ze
doet ze persoonlijk om onze wandelstappers om zo haar huis vrij te houden van
modder en zand dat we anders mee naar binnen brengen en drinken we samen nog een
kop koffie, in dit geval mèt een nieuwjaarsrolletje. Ria is sinds een paar
maanden met pensioen en doet ook mee. Ze is meteen enthousiast en komt volgende
week terug. Voorlopig blijven we bij deze club, maar als we eenmaal gewend zijn
gaan we naar het clubje van de woensdagmorgen om wat langer te wandelen. We
zullen zien.
Nee ik wilde geen zgn goede voornemens benoemen met nieuwjaar, maar zomaar
vanzelf had ik toch in de bieb een kookboek in handen met gezonde recepten die
je ook langzaam maar zeker zouden helpen gewicht te verliezen. En eigenlijk als
we eerlijk zijn zijn we daar allebei wel aan toe. Nou heb ik wel een hele rij
dieetboeken op de plank staan, van Montignac, Scarsdale, Atkins, Slank en Fit
tot Sonja Bakker toe, maar zoals jullie weten heeft dat achteraf bekeken slechts
tijdelijk succes gehad. Vanmorgen las ik in de krant dat de mensen nu meer op de
gezonde toer gaan, je weet wel biologisch, meer groente en natuurlijk minder
van die dikmakers. Voor ik het wist had ik het boek van de bibliotheek in
huis: Kook je Slank en Fit van Sonja Kempen. Telkens haal je voor 2 dagen je
verse ingrediënten in huis. Daar zijn speciale lijstjes voor achter in het boek
net als een lijst voor een enorme basishoeveelheid aan noten, kruiden, bonen,
appel- en andere azijn, oliën, volkoren pastas die je beter maar kunt
aanschaffen. De recepten zien er kleurig en lekker uit. Dat doet al veel! Wat te
zeggen van: Zonlustige pladijs We zijn net aan de boodschappen toe en ik heb
de waslijst met ingrediënten klaar. Vandaag wordt het pladijs met romanesco,
volkoren penne, witte bonen en nog wat frutsels. Het werd flink zoeken bij de
C1000. Romanesco is er niet en hebben we maar veranderd in broccoli, de penne
vond Wim maar niks en is volkoren macaroni geworden. De witte bonen moeten eerst
geweekt en dat gaat dus over. En tot slot blijkt de visboer nooit van pladijs
gehoord te hebben. Wat zeg je? Paradijs? Dat wordt maar Panga filet. Wat
blijkt? Wanneer Wim bij thuiskomst in één streep naar de computer snelt blijkt
pladijs gewoon schol te zijn. De schrijfster van dit boek is een Vlaamse en in
Vlaanderen noemen ze deze vis pladijs. Moet je maar op komen! Nu is Wim aan het
knutselen in de keuken en het ruikt al goed!
Iets meer dan twee jaar later waren we getrouwd en op 10 december 1965 kondigde
Gerhard zich aan. Door de mail met Wilhelm werd mijn brein extra helder. In die
tijd kwam een kraamverzorgster niet per auto maar met de bus wanneer ze wat
verder weg woonde. Daarom hadden we met Wilhelms moeder, tante Marie,
afgesproken dat als de baby zich s nachts aankondigde, zij dokter van Haeringen
zou assisteren bij de bevalling. Dat deed ze vaker. En natuurlijk was het om 4
uur s nachts zover dat de hulp van een kraamverzorgster wenselijk was voor
dokter Piet, zoals Wilhelm hem noemt. Oom Jan en tante Marie van der Kolk
woonden vlak achter ons en Wim heeft steentjes tegen het slaapkamerraam moeten
gooien om haar te waarschuwen. Er ging een rust van haar uit. Dokter Piet wist
je op een andere manier op je gemak te stellen. Het eerste wat hij deed was zn
hoed in de hoek te smijten en zn jas achter zich te laten vallen. Wim moest die
maar opruimen en meteen voor beschuit en een kop thee zorgen. Om kwart voor 6
was Gerhard er, een echte van der Kolk vonden Piet en Marie. Tja mooie
herinneringen. Minder was het dat 10 dagen later tante Marie in haar slaap
overleed en de zaterdag erop werd herdacht en uit de Emmaus kerk werd gedragen,
terwijl de volgende dag Gerhard er binnen werd gedragen voor de doop. Leven en
dood in de familie zo dicht bij elkaar. Wilhelm vertelde trouwens dat zijn
moeder vaker opgetrommeld werd, niet alleen door dokter van Haeringen maar ook
de dokters Sypkens Smit en Nijboer wisten haar te vinden, in arme gezinnen waar
geen geld voor een kraamverzorgster was. Wilhelm noemde zijn moeder zelfs een
ongediplomeerd maatschappelijk werkster. En zo was het!...
Robin zorgde voor heerlijke gevulde eitjes.
Het is goed om wanneer je bij een kerk hoort je ook mee kunt doen met wat
activiteiten. Zo werd ik gevraagd voor de bloemengroep. Dat houdt in dat er om
de beurt voor een boeket of een bloemstuk wordt gezorgd voor de zondagmorgen,
dat na de kerkdienst door iemand naar een zieke, een oudere of iemand die een
extra moeilijke tijd door maakt, wordt gebracht. Bovendien wordt er regelmatig
bij hoogtijdagen een liturgische bloemschikking gemaakt. Dat ligt mij meer. Meestal is dat naar
aanleiding van Advent en kerst, Pasen, Pinksteren, de herdenking van de
overledenen aan het eind van het kerkelijk jaar of een doopdienst. Daarvoor
komen we van te voren bij elkaar om door te praten wat we gaan ontwerpen naar
aanleiding van de gelegenheid èn de schriftlezing.
De dag stond in het teken van een miezerige regen, terwijl ik juist op het allerlaatste moment nog wat teruggevonden bolletjes wilde planten: verwilderde crocusbolletjes, narcis- en blauwe druif bolletjes die ik vorig jaar in heel wat plantenbakjes kreeg en die ik steeds probeer over te houden. Maar ze zitten in de grond of in een bak. Ik ben benieuwd of het nog wat wordt dit voorjaar.
