Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
12-01-2013
12 januari 1940- 12 januari 2013
Ik hoor het hem de laatste jaren niet meer zeggen, maar hij heeft altijd
volgehouden. Ik ben nog van vóór de oorlog. Dat schijnt een pré te zijn wat
betreft degelijkheid. Bovendien beweerde Wim heel lang dat hij nog steeds last
van koude voeten heeft omdat die winter van 1940 zo bar koud is geweest. Het is
zover. Wim heeft dan nu de leeftijd van 73 bereikt. De 12e januari 1940 werd hij
geboren, volgens moeder Siet tegen een uur of 12 s middags. Doordat ze zo oud
mocht worden, 98 immers, hebben we veel verhalen van haar meegekregen. Toen in
mei 1940 de oorlog uitbrak moesten de vrouwen en kinderen geëvacueerd worden.
Dat was vanwege de verwachte bombardementen op de IJsselbrug bij Zwolle. Moeder
Siet liep toen met veel andere vrouwen en kinderen naar Wezep, Wim hoog in de
kinderwagen, die vol met babyspullen zat en dingen die ze niet achter wilde
laten. Ze zou in Wezep eerst opgenomen worden door een gezin met alleen een paar
mannen, maar daar had ze geen zin in en heeft toen ander onderdak gekregen. Na
de overgave ging ze dezelfde weg terug naar vader Gerard en vond hun huis in de
Gasthuissteeg ongeschonden terug. Nu is Wim dan 73 en kan het zelf haast niet
geloven. We maken er maar een gezellige dag van met weinig bezoek, want morgen
is de grote dag. Omdat Henry en Tonny in Nederland zijn wordt dat de gelegenheid
voor mijn familie uit de Achterhoek om ze weer eens te zien, net als onze
jongens met hun gezinnen. Dan kunnen ze weer eens bijpraten. Alleen Henk en
Anneke komen straks, op de dag zelf. Zondag start de jachthondentraining van
Henk weer en tja als Vutter met het jachthondenvirus moet je het goede
voorbeeld geven. Luna schijnt het erg goed te doen en er zijn al wat prijzen
binnengehaald. We zullen KWW .. kiekn wat t wodt!
Moeder Siet met Wim in de bewuste kinderwagen eind 1940
Het is goed om wanneer je bij een kerk hoort je ook mee kunt doen met wat
activiteiten. Zo werd ik gevraagd voor de bloemengroep. Dat houdt in dat er om
de beurt voor een boeket of een bloemstuk wordt gezorgd voor de zondagmorgen,
dat na de kerkdienst door iemand naar een zieke, een oudere of iemand die een
extra moeilijke tijd door maakt, wordt gebracht. Bovendien wordt er regelmatig
bij hoogtijdagen een liturgische bloemschikking gemaakt. Dat ligt mij meer. Meestal is dat naar
aanleiding van Advent en kerst, Pasen, Pinksteren, de herdenking van de
overledenen aan het eind van het kerkelijk jaar of een doopdienst. Daarvoor
komen we van te voren bij elkaar om door te praten wat we gaan ontwerpen naar
aanleiding van de gelegenheid èn de schriftlezing. Maar ik ben ook betrokken
bij de Expogroep. Met zn zessen zorgen we ervoor dat de Expowand van onze kerk
de Schepershof om de twee maanden voorzien wordt van creatieve uitingen van
leden van onze kerkelijke gemeente. Vaak zijn het schilderijen, maar ook
keramiek, quilts, wandkleden of verzamelingen. Tot nu toe is het de laatste 15
jaar steeds gelukt om die wanden op een bijzonder mooie manier gevuld te
krijgen. De week voor het wisselen van de creaties wordt er met de laatste
exposant nagepraat en verzorgen we samen het vakkundig ophangen van de nieuwe
schilderijen of kleden. Meestal is het zo dat de mannen het ophangen en de
vrouwen de aanwijzingen verzorgen . Iets hoger, Co de middelste hangt te
laag vinden jullie ook dat die meest rechtse beter links kan hangen? De laatste
keer had Dea een camera bij zich en vereeuwigde de beide partijen. Ze plakte
voor ieder van ons de beide fotos op een kaart met het opschrift: Je hebt
werkpaarden en .....luxe paarden.
De dag stond in het teken van een miezerige regen, terwijl ik juist op het allerlaatste moment nog wat teruggevonden bolletjes wilde planten: verwilderde crocusbolletjes, narcis- en blauwe druif bolletjes die ik vorig jaar in heel wat plantenbakjes kreeg en die ik steeds probeer over te houden. Maar ze zitten in de grond of in een bak. Ik ben benieuwd of het nog wat wordt dit voorjaar.
Nee... verder heeft niemand heeft nog gemeld over een bestaand gedicht over het verhaal van 'het varken van de Wildenborch'. Vraag maar eens na bij bekende neerlandici of dit gedicht ergens nog te vinden is. Dan nu nog een extraatje voor mijn Vlaams/ Waalse/Amsterdamse met Drentse roots blogvriendin Loewiesa en Westvlaamse vriendin Ani die het grappige gedichtje van Staring 'De Biecht' wel kon waarderen. Ik denk dat de meesten die in de Nederlandse literatuur zijn onderricht deze nog wel kennen:
Aangebrand
Aagt Morsebel nam kleinen Piet In kost, en als het Kind, te middag aangezeten, Haar soms zijn walging merken liet: De vieze bijsmaak van heur knoeisels werd geweten Aan kaarsvet, roet, noch snuif; 't was altoos: "Lekkertand, Wat zou 'het zijn, als aangebrand?" Nu kwam er eens een schotelvol groen eten Te voorschijn, die Kok Aagt spinazie had geheten: Hiervan kreeg kleine Piet zijn deel op 't bord gesmakt; Hij roert er in: hij vindt twee achterpoten Van d 'armen kikvors, onder 't warmoes kort gehakt, En legt, met de ogen half gesloten, Zijn eetvork neêr, terwijl hij vraagt: "Heeft aangebrand ook voetjes, moeder Aagt?"
Het standbeeld van de dichter ACW Staring op een mooie plek midden in
Vorden
Gisteren kreeg ik een vraag:
Geachte mevrouw.
In
mijn studietijd heb ik een gedicht gelezen met als titel "Het varken van de
Wildenborgh". Ik heb het idee dat de titel juist is, hoewel mijn studietijd ver
achter mij ligt. Helaas bezit ik het gedicht niet meer. Door veel
verhuizingen is het zoek geraakt. Ik neem hierbij de vrijheid u, als kenner
van het kasteel en zijn geschiedenis, te vragen of u het gedicht misschien kent
en/of erover beschikt. In dat laatste geval zou ik u willen vragen mij te mailen
waar het eventueel te vinden is. Ik hoop dat u mij kunt helpen.
Met
vriendelijke groeten, Gerrit J. Scheppink.
Nu ken ik wel het verhaal
van dat varken dat bij een belegering van de Wildenborch iedere morgen flink aan
de staart werd getrokken zodat het, zoals je misschien weet, ontzettend ging
krijsen. Zodoende dachten die Deventernaren dat er nog zoveel eten binnen de
muren van het kasteel was dat ze nog lang geen honger hadden en de belegering
opgaven. Maar een gedicht? Kan ik me niet herinneren. Ik dacht dat misschien
de dichter ACW Staring die ooit op de Wildenborch woonde er misschien een
gedicht over geschreven had en ben via internet in een gedichtenbundel van hem
gedoken. Maar niks.... Is er onder mijn lezers misschien iemand die dit
gedicht kent? Zou leuk zijn, want deze heer Scheppink( aan de naam zou je toch
denken dat hij ook uit de streek komt) zou er heel blij mee zijn. Maar wat is
het leuk om nog eens in de gedichten van Staring te duiken. Jaromir en zijn
avonturen..... Het werd een latertje gisteravond. Een klein gedichtje van
Staring wil ik jullie niet onthouden. Alsjeblieft:
DE
BIECHT* ANEKDOTE 1't Werd Paschen; alles ging ter biecht, In, 'k
weet niet welke, stad; Waar Pater, 'k weet niet wie, den trek Der meeste
Meisjes had. 2 Mijn Vader" hief Thereesjen aan Ik draag nu 't haar
gekapt, En heb mij sedert, dag aan dag, Op de eigen fout betrapt. 3 'k
Hoor overal hoe schoon ik ben! Dit brengt mijn hoofd op hol; 't Weerstond
den hoogmoed vruchteloos, En draait mij als een tol." 4,,Foei, foei !
Maar, zeg eens: bent ge rijk?" Och neen; als ieder weet, Mijn jonger
zuster is 't allèèn, Die erfde van haar Peet." 5,,Wel nu, zoo heb geen
zorgen meer: Uw hoogmoed zal vergaan, Wanneer men om uw Zuster komt, En
U, schoon Kind, laat staan."
Mooi die kleuren in het bos. Trijnie, Joke en Ria...
Het leven
begint weer normaal te worden. Weg kerstboom, weg hert, weg versiersels. De
appelflappen zijn op. De kinderen allemaal weer aan het werk of naar school. En
vandaag was het weer de eerste keer dat we met Trijnie en ons clubje weer gingen
nordic walken. Trijnie is een goede instructrice en heeft het geluk dat ze
vlakbij de Emmerdennen woont. Zo vanuit haar huis zijn we binnen een paar
minuten in het bos. We hebben hier het voorrecht dat er rondom Emmen centrum
veel bos is, zelfs inclusief hunebed. Trijnie heeft de boel goed in de hand.
Achter haar huis doen we al een warming up, onderweg stoppen we en doen nog wat
oefeningen en aan het eind van de rit bij het gebouw van de Scouting opnieuw als
cooling down. Ze houdt ons goed in de gaten tot we de techniek onder de knie
hebben. Bij elkaar is het 5 kwartier en staan we weer bij Trijnie voor de
achterdeur. Trijnie heeft daar een zak met plastic overschoentjes hangen. Ze
doet ze persoonlijk om onze wandelstappers om zo haar huis vrij te houden van
modder en zand dat we anders mee naar binnen brengen en drinken we samen nog een
kop koffie, in dit geval mèt een nieuwjaarsrolletje. Ria is sinds een paar
maanden met pensioen en doet ook mee. Ze is meteen enthousiast en komt volgende
week terug. Voorlopig blijven we bij deze club, maar als we eenmaal gewend zijn
gaan we naar het clubje van de woensdagmorgen om wat langer te wandelen. We
zullen zien.
Nee ik wilde geen zgn goede voornemens benoemen met nieuwjaar, maar zomaar
vanzelf had ik toch in de bieb een kookboek in handen met gezonde recepten die
je ook langzaam maar zeker zouden helpen gewicht te verliezen. En eigenlijk als
we eerlijk zijn zijn we daar allebei wel aan toe. Nou heb ik wel een hele rij
dieetboeken op de plank staan, van Montignac, Scarsdale, Atkins, Slank en Fit
tot Sonja Bakker toe, maar zoals jullie weten heeft dat achteraf bekeken slechts
tijdelijk succes gehad. Vanmorgen las ik in de krant dat de mensen nu meer op de
gezonde toer gaan, je weet wel biologisch, meer groente en natuurlijk minder
van die dikmakers. Voor ik het wist had ik het boek van de bibliotheek in
huis: Kook je Slank en Fit van Sonja Kempen. Telkens haal je voor 2 dagen je
verse ingrediënten in huis. Daar zijn speciale lijstjes voor achter in het boek
net als een lijst voor een enorme basishoeveelheid aan noten, kruiden, bonen,
appel- en andere azijn, oliën, volkoren pastas die je beter maar kunt
aanschaffen. De recepten zien er kleurig en lekker uit. Dat doet al veel! Wat te
zeggen van: Zonlustige pladijs We zijn net aan de boodschappen toe en ik heb
de waslijst met ingrediënten klaar. Vandaag wordt het pladijs met romanesco,
volkoren penne, witte bonen en nog wat frutsels. Het werd flink zoeken bij de
C1000. Romanesco is er niet en hebben we maar veranderd in broccoli, de penne
vond Wim maar niks en is volkoren macaroni geworden. De witte bonen moeten eerst
geweekt en dat gaat dus over. En tot slot blijkt de visboer nooit van pladijs
gehoord te hebben. Wat zeg je? Paradijs? Dat wordt maar Panga filet. Wat
blijkt? Wanneer Wim bij thuiskomst in één streep naar de computer snelt blijkt
pladijs gewoon schol te zijn. De schrijfster van dit boek is een Vlaamse en in
Vlaanderen noemen ze deze vis pladijs. Moet je maar op komen! Nu is Wim aan het
knutselen in de keuken en het ruikt al goed!
Iets meer dan twee jaar later waren we getrouwd en op 10 december 1965 kondigde
Gerhard zich aan. Door de mail met Wilhelm werd mijn brein extra helder. In die
tijd kwam een kraamverzorgster niet per auto maar met de bus wanneer ze wat
verder weg woonde. Daarom hadden we met Wilhelms moeder, tante Marie,
afgesproken dat als de baby zich s nachts aankondigde, zij dokter van Haeringen
zou assisteren bij de bevalling. Dat deed ze vaker. En natuurlijk was het om 4
uur s nachts zover dat de hulp van een kraamverzorgster wenselijk was voor
dokter Piet, zoals Wilhelm hem noemt. Oom Jan en tante Marie van der Kolk
woonden vlak achter ons en Wim heeft steentjes tegen het slaapkamerraam moeten
gooien om haar te waarschuwen. Er ging een rust van haar uit. Dokter Piet wist
je op een andere manier op je gemak te stellen. Het eerste wat hij deed was zn
hoed in de hoek te smijten en zn jas achter zich te laten vallen. Wim moest die
maar opruimen en meteen voor beschuit en een kop thee zorgen. Om kwart voor 6
was Gerhard er, een echte van der Kolk vonden Piet en Marie. Tja mooie
herinneringen. Minder was het dat 10 dagen later tante Marie in haar slaap
overleed en de zaterdag erop werd herdacht en uit de Emmaus kerk werd gedragen,
terwijl de volgende dag Gerhard er binnen werd gedragen voor de doop. Leven en
dood in de familie zo dicht bij elkaar. Wilhelm vertelde trouwens dat zijn
moeder vaker opgetrommeld werd, niet alleen door dokter van Haeringen maar ook
de dokters Sypkens Smit en Nijboer wisten haar te vinden, in arme gezinnen waar
geen geld voor een kraamverzorgster was. Wilhelm noemde zijn moeder zelfs een
ongediplomeerd maatschappelijk werkster. En zo was het!...
Door het contact met neef Wilhelm komen opnieuw
herinneringen boven aan de tijd dat ik in Hattem woonde, eerst alleen als
kersverse juf en later samen met Wim. Hij hoefde niet ver te lopen om me tegen
te komen want moeder van der Kolk woonde met haar vier zonen naast de van
Heemstraschool waar ik les gaf. Onze eerste kennismaking dateert van januari
1963 toen ik mijn eerste rapporten aan het maken was en ik s avonds daarvoor op
school zat te werken. Er waren halfjaarlijkse klassen en eind januari gingen de
rapporten mee naar huis. Wim hielp zijn oom Anton met het werk als conciërge van
de school nu hij studieverlof had en kwam langs om een praatje te maken. Het
vervolg was een avondje naar de film, in dit geval met de veelzeggende titel 'de
Overval in Zwolle met daarna een bezoekje aan zon gezellig bruin café. Het is
volgende maand, 13 februari precies 50 jaar geleden. We hebben dus wat te
vieren. Op een schoolfeestje wat later werd door de collega's
gememoreerd: Zij kwam, zij zag, zij overwon... Niemand van ons die het
vlugger kon!
Ineens is ie dr weer.. onze schapenman Rob. Hij komt de ram ophalen die
zolang bij de ooi liep die hij steeds als uitbreker bestempelt. Het is dat ze zo
mooi in zn soort is, anders was ze allang verkocht. Nee.. hij wil geen
verrassingen meer zoals waar deze ooi voor gezorgd had toen ze in juli nog een
lam kreeg. Dus de ram gaat weg. De draagtijd bij schapen is gemiddeld 5 maanden
en 5 dagen. En om de uitbrekerd niet alleen te laten lopen hier bracht hij een
andere ooi mee. Ja dr is wel wat mee.. disse ooi dut raar, ze blif niet bij de
kudde, want net toek de kudde verweiden ging liep ze gewoon de andere kant op.
Die kan ik dr niet bij hebben. t Is net jullie Tessa, in de war, misschien zut
ze ook niet goed. Toen dacht ie zeker dat is iets veur Hetty, dee höldt van
zielepeutjes, zei ik. Dat wilde hij ook weer niet gezegd hebben. De
kennismaking tussen de beide ooien kwam dan ook voornamelijk van de kant van
onze bekende ooi. Na de verwarring dat haar vriend er vandoor was, stoof ze
meteen op de nieuweling af, die zich na een eerste snuif omdraaide en haar eigen
weg ging. Toch zal het wel loslopen met die twee
En dan .zon eerste dag in het nieuwe jaar wordt er uitgeslapen. Gek dat je die nacht ervoor helemaal geen haast had om naar bed te gaan. Wij zaten tenminste nog een poosje op wat tv.. een drankje en een laatste appelflap. Maar de eerste middag in het nieuwe jaar gaan we even bij de buurtjes langs. Buren, hebben jullie buren waar dan?, wordt er vaak gevraagd. Ja wij hebben buren, gewoon 500 meter richting Bargeroosterveld wonen Alle en Anja met hun drie jongens. Daar gingen we eerst naar toe en we horen hoe de jongens vanuit hun boomhut 's nachts naar het vuurwerk mochten kijken. Daarna fietsten we de andere kant op richting het Industrieterrein Bargermeer. Maar eerst komt er nog een stukje met weide en bouwland met een uitzicht zo mooi dat het ieuwig sunde- (is Hattems) zou zijn wanneer dit er bij aangetrokken zou worden. Daar woont de fam. Wielens. Buurvrouw Wielens is in haar nopjes met zoveel aanloop en even later zitten we ook bij Jans en Geesje. Die wonen in hun chalet achter de boerderij en we moeten er hier ook eentje drinken op het nieuwe jaar èn proeven de spekdikken die Geesje altijd bakt voor oud en nieuw. Zij komt uit Nieuw-Weerdinge en dat ligt al richting Groningen. Die worden ook net als de kniepertjes in een wafelijzer gebakken, maar zijn dikker en zachter en zijn hartig van smaak door de plakjes metworst die meegebakken worden. Neef Wilhelm van der Kolk die momenteel op de Filipijnen woont vertelt op Faceboek over de schaal fruit die daar met oud en nieuw op tafel staat. Dan zou je het hele jaar genoeg te eten hebben. Wel zo gezond!
Met onze schaal appelflappen en de door Rick meegebrachte röllekes van Diny
voor Judith gingen we door de miezerige regen op ons stalen ros naar de
Kuifmees. Jan en Edith waren er ook en Rick of course. Het werd een gezellige
avond met praten, Tineke Schouten, en de oudejaarsloten in aanslag. Ik heb nog
een paar spelletjes Master Mind gespeeld met Robin. Ik grijp alle momenten aan
om dat weer te spelen. Wim is nog steeds anti- spel.... zoó erg! En dan
ineens is het zover. De bubbels worden geschonken, er wordt afgeteld en dan is
het er... het nieuwe jaar 2013 en worden er heel veel goede wensen
uitgewisseld. En nog maar eens: voor iedereen die hier komt bijlezen: een
geweldig en bijzonder 2013 gewenst. Dat het je mag brengen waar je op hoopt en
dan staat gezondheid en liefde voorop.
Oudjaarsdag, de dag van de kniepertjes, de
oliebollen en de appelflappen. Ik ben zeer gehecht aan tradities en kan het niet
laten om elk jaar weer mee te bakken. Alleen blijft het de laatste jaren bij
appelflappen omdat we daar het meeste van houden. Ik had er een paar
bestellingen bij van Gerhard en Judith en van Mark en Jennifer. Mark heeft ze
al gekeurd en opgehaald. Die van Gerhard nemen we vanavond persoonlijk mee.
Om 11 uur stonden de buurjongens present om mee te helpen de appels in de
kaneel met suiker te rollen en achteraf te bestrooien met poedersuiker. En ook
zij kregen er een schaal van mee. Hun moeder deed het anders. Anja maakte
twee kwarktaarten, een voor ons en een voor henzelf. Ook nooit weg in deze tijd
van bezoek en op bezoek gaan. En hierbij wens ik iedereen die dit leest een
gezellig uiteinde en een goed begin. Het jaar 2013 komt er aan en zal beslist
weer voor nieuwe verrassingen zorgen. En hierbij dank ik iedereen die mijn
schrijfsels waardeert en dat af en toe laat merken.
Tante Hetty..., hoeveel dieren hebben jullie eigenlijk?' Sascha loopt met
me mee naar de schapen en ik vertel haar over de Schoonebeker ooi die door Rob
als uitbreker bestempeld is en daarom in gezelschap van een ram de winter bij
ons mag blijven achter schrikdraad èn schapengaas. Dan telt ze.. 4 kippen en de
haan, dat is vijf Tessa en de beide katten en dan de schapen Tien, roept ze
stralend. Ze is net 6 en zit in groep 2, maar ze rekent al aardig en leest al zo
maar voor t vaderland weg. Berend en José zijn er met Sascha en Olaf en brengen
meteen Rick weer mee terug vanuit Apeldoorn. Die heeft het prima naar de zin
gehad. Het wintercircus, het uitje naar Eefde en het gezinsleven bij Berend en
José doet hem goed. Berend had op de site gezien dat we gesjoeld hebben met de
Kerst en even later ligt de sjoelbak weer op tafel en wordt er, keurig volgens
de regels, gesjoeld. Rick en Berend met Sascha en Olaf vermaken zich
helemaal. Zó leuk om ze af en toe te zien. Nu hebben we ook alle tijd om eens
bij te praten over hun leven en werk. En Rick?... Die geniet. Straks blijven ze
nog allemaal hier slapen, denkt hij als de kinderen en Berend niet genoeg
kunnen krijgen van het sjoelen. Maar na het eten en een kopje koffie worden
de kinderen helemaal klaar gemaakt om thuis zo in bed te worden gestopt. Pyjama
aan en de tandjes gepoetst en de jas erover. Goed bekeken.
Het is er de tijd voor. De sjoelbak komt te voorschijn net als in veel
gezinnen de spelen zoals Risk, Monopoly en Rummycup.
De piratenkist met het oude speelgoed waar onze kinderen vroeger, Robin en
Eva wat later en onze buurkinderen nog steeds mee spelen, doet ook nu weer
dienst. Olaf heeft zich op de vrachtauto en de blokken geworpen. Hij is drie en
vind je ook niet dat hij al een architect in de dop is...?
Nee dat gaan we niet weer doen Toen we hier kwamen wonen 18 jaar terug
raadde de hovenier ons aan om eerst maar een vracht compost te bestellen. Dat
gebeurde en het was een hele toer om die dikke vrachtauto van de VAM
achteruitrijdend op de plek te krijgen waar we het wilden hebben. Het was 30
kuub en werd een bult van hier tot gunder en we zijn er, met hulp van een van
mijn leerlingen van de LTS die telkens een paar uurtjes kwam kruien, weken druk
mee geweest om dat over ons erf te verspreiden. Pas kregen we weer hetzelfde
advies: grond verbeteren. De fut is er weer uit. Nee die vrachtwagen gaat er
niet meer komen maar we halen nu de compost met de aanhangwagen op bij de stort.
Bovendien krimpen we de borders in. Waar we eerst ieder jaar de border met 20 cm
verbreedden gaat er nu telkens 20 cm af. Alleen mijn tuintje bij mn keetje wil
ik wat vruchtbaarder zien te krijgen. Mijn boerenkooltjes smaken goed maar qua
formaat halen ze het niet bij die uit Eerbeek. Baas boven baas noem je dat toch?
Daar is de bodem zo vruchtbaar dat de boerenkool gekapt moet worden. Ja
Marianne, daar mag je gerust over opscheppen. Enorm!
Morgen ga ik naar Appeledorn, zei Rick op 2e Kerstdag. En zo pakte hij
eergisteren de trein naar Apeldoorn. Daar woont neef Berend met zijn gezin. Wanneer
Berend zoals nu vrij heeft tussen Kerst en Oud en Nieuw belt hij begin december
Rick om een afspraak te maken. Uit zichzelf komt Rick er niet toe, maar wanneer
Berend iets voorstelt gaat hij er voor. Toen ze nog kinderen waren hadden ze al
iets samen. Wanneer we bij Ben en Diny waren of zij bij ons, hoefden Rick en
Berend elkaar maar aan te kijken of er werd breeduit gelachen en gegiebeld. En
dat is zo gebleven. Toen ik Rick dan ook vroeg of hij er zin in had, begon hij
al met lachen. Wat ze gaan doen? Geen idee nou ja met Sascha en Olaf
optrekken, naar Eefde gaan en misschien nog meer familie opzoeken, want Rick is
net als Berend er eentje van de nostalgie. We horen het nog wel wanneer ze
zondag komen en meteen Rick weer meebrengen deze kant op. Veel plezier daar
samen!
Toch ook handig...dat Facebook. José meldt net dat ze met de hele
cub, Rick incluis, naar het Wintercircus zijn geweest in Apeldoorn. Ze deed er
meteen een link bij. Kijk maar eens naar deze show door op http://www.youtube.com/watch?v=79jY7m1nQHA&sns=fb te
klikken... Als dat niet lachen is...!
Computers zijn rare dingen. Ze doen nooit wat je denkt dat ze doen. Als je
ook maar een punt of komma vergeet word je meteen afgestraft: adress unknown.
Zomaar zonder fatsoenlijke redenen gooien ze je mail in de afdeling ongewenste
email. Het zal er mee te maken hebben dat ze de taal niet als Nederlands
herkennen. Zo opende ik vanmorgen toevallig een paar mailtjes in de afdeling
ongewenste email waar ik erg voorzichtig mee ben en ze meestal meteen weggooi.
De titel van de ene was: Boh Foi Toch en dat is meteen de naam van een door mij
zeer gewaardeerde Achterhoekse streektaalgroep met Hans Keuper als veurzanger.
Die open ik natuurlijk wel. Met zoveel gevoel zingen ze voor mij de sterren van
de hemel omdat ik me helemaal in hun belevingswereld kan verplaatsen. Het liedje
dat me altijd bij zal blijven is die van Jantje en zien hundjen in de plee.
Meteen zie ik het beeld voor me van de ouderwetse houten plee die we op de
Boomgaard nog hadden met de stukjes krantenpapier in een bakje ernaast voor het
nawerk. t Geet aover Jantje met zien hundjen den e neet met moch nemmen naor t
huusken(- wc-) en dee em tussen de dunne beentjes deur glipt. Och arme Marianne uut
Eerbeek zal er ok een leefhebber van waen want van heur kwam de mail met de
beste wensen veur de Kasdaagn. Baovendien schrif zie-j ok wal int Achterhooks
en dat dut mien altied good, dat dut et. Now jao.. Kasdaagn he-w ehad en
daorumme wense ik heur en oele allemaole een gloepens goed nie-jjaor en 'völle
heil en zegen' en völle hazen en knienn' zoas de kinder vrogger zeien bie-j t
niejaorscheetn in de buurte.
Een ongewoon weertje op deze 2e kerstdag, aangename temperatuur en zon. Daar
maken we meteen gebruik van door met de honden naar het bos te lopen. Ik noem
het vaak ons bos, want je komt er nooit iemand tegen. Ik heb het idee dat het
paadje dat er rondom doorheen loopt enkel door ons in stand wordt gehouden.
Queeny is er ook want Mark is met de Kraakjes naar het zuiden om daar kerst te
vieren. Tessa zou bijna weer aan haar tweede rondje bos beginnen, maar nu hebben
we het door en roepen haar meteen terug. Dan komen Gerhard en Judith met
Robin aanfietsen en zo hebben we, ook nu samen met Rick, een mooi slot van de
Kersttijd. Loedertje, de zwarte kat, heeft het niet best want Ziva, de Friese
Stabij van de familie, is meegekomen. Dat vertrouwt ze niet en blijft na de
eerste heftige aanvaring, die met veel gesis gepaard gaat, boven aan de spiltrap
zitten. Nee de score van Mark halen we niet met sjoelen maar we praten weer
bij, eten lekker en nemen de koffie mee naar de kota als afsluiting. Tessa
ligt van de drukte bij te komen op haar plekje. Loeder neemt het zekere voor het
onzekere en is naar de schuur en wij ? Wij zijn blij met een paar gezellige
kerstdagen met kinderen en kleinkinderen.
En zo was het. Vanuit de kerk waar we na een mooie kerstviering ons geen
tijd gunden om een kop koffie mee te drinken ging het op huis aan. Het werd een
mooie 1e Kerstdag met de kinderen. Je weet het wel: eerst koffie, thee met
kersttaart. Daarna gingen we richting Finse kota wat altijd sfeer verhogend
werkt. Een blokje hout op het vuur en wat kooltjes. Eva had marshmallows
meegebracht om lekker te laten smelten boven het vuur. Wat later werd er
gesjoeld of het leven er van af hing. We hadden al 4 rondjes gedaan zonder Mark.
Hij kwam binnen met de opmerking: Wat is de hoogste score? Ik meen Eva met 124
punten. Hij ging er meteen overheen met dik in de 140 de smiecht. Het
gourmetten was gezellig en toen kwam de klapper: het toetje van Jennifer, de
chocoladebom: ijs, vruchten, omgeven door plakjes krentenbrood. Nadat het geheel
goed koud was geworden in de vriezer en op een bord gestort, ging er gesmolten
chocolade over. Het was allemaal lekker, maar het mooiste van zon dag is
het samenzijn en de gesprekken die je met elkaar hebt. We verheugen ons op
nog een dag, dit keer met de rest. De kip van buurman Jans wordt er een
onderdeel van en de sjoelbak hebben we maar laten staan. Wij zijn warm gedraaid!
Dus Gerhard, Judith en Robin kom maar op!
Het viel mee in de supermarkt. De meeste mensen zijn al aan het bakken en
braden, veronderstelde de man aan de kassa. Dat moesten wij dan ook maar gaan
doen. Toch was eerst de geplande bomenkap aan de beurt. Er stond nog een dode
berk en een ander die ook nog in de weg stond. Mark kwam met plezier en in korte
tijd hadden vader en zoon het klusje geklaard. Het was een precies werkje want
de kota staat er ook nog, maar terwijl Wim het touw vasthield waarmee de boom in
de goede positie gehouden werd, zaagde Mark een wig uit de boom. Even later lag
hij op de geplande plaats. De stukken stam liggen nu te wachten op het verder
zagen en kloven. De avond stond hier in het teken van 'All you need is love',
altijd goed voor een paar stiekem weggepinkte traantjes. En morgen ? Kerst! Na
de kerk zullen Mark, Jenifer, Eva en Gijs van de partij zijn en Rick natuurlijk.
Gerhard en Judith konden niet maar zullen 2e Kerstdag even langskomen. Nee we
zitten niet alleen met deze dagen. De sjoelbak staat klaar en de rest
ook.
Simon, Sascha en Olaf, de trots van opa Ben en oma Diny.
Ik kon het
niet langer voor me houden. Het tweede 3 Egginks sisters schilderij was al een
poosje af. De eerste hangt bij Berdena en de tweede nu dus bij zus Diny.
Misschien moet ik toch nog aan een derde beginnen. Dan hebben we er alle drie
eentje. Het was een echte familiedag, bij de Wagenvoorts waren alle kinderen
en bij de Egginks, bij Johan en Joke al net zo. Heel wat vliegen in één klap
dus. Onderweg bij de Lindeseweg kijken we altijd even opzij naar het huis van
tante Jo. 'Kiek es Wim, Joost hef de kerstboom ok al staon'. Nadat tante Jo
overleed heeft kleinzoon Joost er een mooi appartementje van gemaakt. Het
blijft een end rijden, maar vergeleken met Amerika en Canada is het natuurlijk
een peulenschil om één uur en drie kwartier te moeten rijden voor een bezoekje.
Bovendien moesten we eerst Tessa even naar Mark en Jennifer brengen en s avonds
weer ophalen. De dag was anders te lang. Zomers laten we de honden vaak gewoon
buiten lopen maar daar is het nu het weer niet naar. Tessa gaat nu steeds meer
achteruit, ze valt soms gewoon om. Wat was het anders leuk om weer bij te
praten met die grote neven en nicht met hun aanhang en de drie kleinkinderen van
Ben en Diny te zien spelen. Maar nu is mijn dag vol en wordt het tijd om mn
bed op te zoeken. Morgen is tante Jantje uut Barchem jarig, 93 wordt ze al weer.
Met oom Bram en tante Heintje zijn ze de laatsten van hun generatie die er nog
zijn. Een fijne dag gewenst tante Jantje. Ik weet dat Diny al bij haar geweest
is en nichtje Ineke zal haar zeker opzoeken, net als Erna, buurmeisje Jannie en
nichtje Jeannet en haar familie. En waarschijnlijk loopt dat zo de hele dag
door. Een fijne dag gewenst tante Jantje!
Het is goed om wanneer je bij een kerk hoort je ook mee kunt doen met wat
activiteiten. Zo werd ik gevraagd voor de bloemengroep. Dat houdt in dat er om
de beurt voor een boeket of een bloemstuk wordt gezorgd voor de zondagmorgen,
dat na de kerkdienst door iemand naar een zieke, een oudere of iemand die een
extra moeilijke tijd door maakt, wordt gebracht. Bovendien wordt er regelmatig
bij hoogtijdagen een liturgische bloemschikking gemaakt. Dat ligt mij meer. Meestal is dat naar
aanleiding van Advent en kerst, Pasen, Pinksteren, de herdenking van de
overledenen aan het eind van het kerkelijk jaar of een doopdienst. Daarvoor
komen we van te voren bij elkaar om door te praten wat we gaan ontwerpen naar
aanleiding van de gelegenheid èn de schriftlezing.
De dag stond in het teken van een miezerige regen, terwijl ik juist op het allerlaatste moment nog wat teruggevonden bolletjes wilde planten: verwilderde crocusbolletjes, narcis- en blauwe druif bolletjes die ik vorig jaar in heel wat plantenbakjes kreeg en die ik steeds probeer over te houden. Maar ze zitten in de grond of in een bak. Ik ben benieuwd of het nog wat wordt dit voorjaar.
Computers zijn rare dingen. Ze doen nooit wat je denkt dat ze doen. Als je
ook maar een punt of komma vergeet word je meteen afgestraft: adress unknown.
Zomaar zonder fatsoenlijke redenen gooien ze je mail in de afdeling ongewenste
email. Het zal er mee te maken hebben dat ze de taal niet als Nederlands
herkennen. Zo opende ik vanmorgen toevallig een paar mailtjes in de afdeling
ongewenste email waar ik erg voorzichtig mee ben en ze meestal meteen weggooi.
De titel van de ene was: Boh Foi Toch en dat is meteen de naam van een door mij
zeer gewaardeerde Achterhoekse streektaalgroep met Hans Keuper als veurzanger.
Die open ik natuurlijk wel. Met zoveel gevoel zingen ze voor mij de sterren van
de hemel omdat ik me helemaal in hun belevingswereld kan verplaatsen. Het liedje
dat me altijd bij zal blijven is die van Jantje en zien hundjen in de plee.
Meteen zie ik het beeld voor me van de ouderwetse houten plee die we op de
Boomgaard nog hadden met de stukjes krantenpapier in een bakje ernaast voor het
nawerk. t Geet aover Jantje met zien hundjen den e neet met moch nemmen naor t
huusken(- wc-) en dee em tussen de dunne beentjes deur glipt. Och arme
