Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-02-2012
Een tussendoortje
Vanaf Hoorn gezien.
Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?
Belgen moeten er maar even Nederlanders voor in de plaats denken!
-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: 'Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2'. 'Wat', zegt die Belg, 'éentje? Ik zie er wel twintig.-
Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze: -Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardes bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega's bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: 'Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardes een beurt geven'. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardes van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar:'Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen'.
Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat
wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En
meteen er achteraan. Jullie kunnen het nou nog doen. In zijn ogen zijn wij al
vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes
vonden. 9-2 Dit keer zijn we met Ben en Niesje op pad, al lang geleden
afgesproken toen we nog niet wisten dat we elkaar in de afgelopen maand zo vaak
zouden zien door de beide begrafenissen. Het is goed om eens samen in een andere
omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en
krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk!
Intussen bewonderen wij de geheel verbouwde benedenverdieping. Daarna
belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar,
staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op
en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we .Wordt
vervolgd.
Aan het strand bij Bergen aan zee....
We zijn goed verwend bij Jan van Scorel in Schoorl
Zal ik je even overhoren?, vraag ik Eva. Ik zie een opengeslagen Duits boek
liggen als we aan de Schaapstreek arriveren. Ja.. dat zit er nog steeds in. Eva
vindt het goed en we starten. De eerste ronde is nog niet perfect maar als ze
alles nog een keer doorneemt, gaat het gesmeerd. Je weet het hè? Beter 6 keer 10
minuten dan 1 keer een uur. Maar dat weet ze al. We zijn na de koffie na de
kerkdienst doorgereden en zitten nu in Sleen aan de koffie. De aanhanger moet
weer mee. Dinsdag is de dag van het papier ophalen voor Valerius. Zeg niet dat
pensionados alle tijd hebben. Die is heel snel ingevuld. Maar het voordeel is
dat je wel vrije dagen kunt plannen. Dinsdag gaan we tante Geertje begraven,
de laatste der Mohikanen werd ze samen met moeder van der Kolk genoemd. Precies
een maand na moeder is ze zo weggegleden uit dit leven, gewoon zomaar weg. De
neven en nichten van der Kolk hebben zo opnieuw, en nu voor het laatst, een
spontane reünie. Het papier moet dus morgen maar vast gehaald.
dinsdag-- Opnieuw dus een afscheid. Tante Geertje van Essen- van der Kolk, de jongste zus van
vader van der Kolk is niet meer. Ze is wel 94 jaar geworden en was de laatste
tante van de oudere garde. Ze was een opgewekt en positief type, maar heeft
het vreselijk gevonden dat ze zoveel broers op jonge leeftijd verloor. Ome
Gerrit van der Kolk stierf op 18 jarige leeftijd, vader Gerard was 45 jaar, Ome
Drikus en ome Anton ook ongeveer op die leeftijd. Allemaal stierven ze aan een
soort niervergiftiging waar in deze tijd wat meer mogelijkheden voor zouden
zijn. Natuurlijk werd er veel nagepraat door de neven en nichten en de reünie
die we voorzien hadden bij moeder van der Kolks overlijden kwam er toch wel erg
vlug achteraan. Vanzelf kwamen de familieverhalen weer los. Ik herinner me
vooral de verjaardagen in huize van der Kolk wanneer ome Jan, tante Marie en
tante Rimie en tante Geertje en oom Wim er bij waren. Jan en ook Geertje waren
nogal doof en wanneer er bijgepraat moest worden kon je dat goed horen. Dat ging
vaak zo: 'He-j 't eheurd, Jan...? Weet ie wie d'r ok dood is?'' Och moeder
had er zo'n hekel aan. Tante Marie bracht er altijd een vrolijke noot aan. Wim
herinnert zich goed hoe ze iedere zaterdag een stuk of 10 karbonades in de pan
gooide en alle jongens en neven die langs kwamen ermee verwende. En wanneer ome
Jan daar tegen protesteerde zei ze:'Zolange as ie steeds van die dikke sigaren
rookt, kriegt de jonges op zaoterdagmiddag van mie een karbonade". Ik geloof
dat nicht Hennie van tante Marie er over begon... over een reünie. Het werd
meteen opgepakt en volgend jaar organiseren Henk van der Kolk en Jacomijn een
reünie voor de van der Kolk familie.
In 2007 samen op de bruiloft tevens reunie van Jan en Jannie Tante Geertje en moeder van der Kolk
Mark met kleine Laska...nog aan de Marnixstraat in Hengelo.
En dan is alles weer gewoon in het ritme van alledag. Nou ja... wat kouder dan vorige week toen we op een gegeven moment 29 graden zagen aangeven in Eilat. Nu was het weer zwemmen en aquajoggen in onze eigen Aquarena, maar eerst muts op, das om en op de fiets om half 9, want als het droog is zie je mij niet in de auto. Verder is Mark jarig!!! Hoera. Vreemd gevoel als je jongste kind 42 wordt. 'Wat wil je voor je verjaardag?', vroeg ik hem pas. 'Doe maar een bak hout', vond hij. Hij haalt nu telkens van die grote bags afvalhout voor hun beide kachels. D.w.z. Wim haalt ze want een trekhaak heeft hij niet, net zo min als een aanhanger en de tijd om het te halen is eveneens schaars. Vorig jaar vroeg hij nog om heel veel sokken. De big bag met hout is Wim al aan het halen en dan moeten we nog wel even het dorp in voor iets extra's. Hebben jullie trouwens gehoord dat op de landelijke tv Emmen een stad wordt genoemd. Dat zal B en W goed doen, want het heeft inderdaad stadsallures, maar de inwoners van Emmen gaan nog steeds naar 'het dorp' als ze willen winkelen.
Don, Gijs en Ben proosten hier op de vrede van Jeruzalem.
Het wordt
een ontdekkingstocht bij avond. We rijden door de ultra orthodoxe Joodse wijk
waar de mannen de Thora bestuderen en daarnaast niet hoeven te werken. Ze leven
van een kleine uitkering en hebben meestal grote gezinnen. Het is voor ons of
het honderden jaren geleden is. Alles loopt in het zwart met hoeden of
keppeltjes. Ook de kleine winkeltjes doen je aan jaren terug denken. De mannen
hebben van die pijpenkrullen opzij en lange vlechtjes uit hun kleren hangen.
Alles heeft een betekenis zoals het in het Oude Testament wordt vermeld. Patrick
laat ons even later de Arabische wijk zien en smalle donkere steegjes, maar ook
de moderne winkelstraten. Onderweg op een rustig plekje ontkurkt hij een fles
Arak en we drinken allemaal op de Vrede in Jeruzalem. Heel mooi. Daarna gaan
we tot slot naar een hoge plek op de muren waar we de Klaagmuur kunnen zien , de
westelijke muur van de muur die ooit door Herodes gebouwd is om de oude stad. Er
staan heel wat mannen te bidden. Voor vrouwen is er aan de rechterkant een wat
kleiner gedeelte. Ze maken wiegende bewegingen. Patrick vergelijkt het met een
soort mediteren. Het is bijna 12 uur wanneer we uiteindelijk in ons hotel in
Bethlehem in ons bed rollen.
Op de Golan hoogte is weinig te zien vanwege de mist.
Het is woensdag en vandaag staat er heel wat op het programma. We zijn in Tiberias in Galilea, de streek waar Jezus opgroeide, met zijn discipelen rondtrok en allerlei genezingen verrichtte. Allereerst bezoeken we de berg van de Zaligsprekingen waar nu een kerk gebouwd is met een geweldige akoestiek. Onze gids Patrick leest ze ons zelfs voor. Denk niet dat we de enigen zijn. Er is een groep Japanners die daarbinnen zo geweldig zingen , Wim doet zelfs met hen mee, dat me de tranen in de ogen schieten.
We hebben het leuk met elkaar en langzamerhand begin je de meesten te kennen, ook al omdat je telkens met anderen aan tafel zit of koffie drinkt. Dan gaan we noordelijk naar de Golan hoogte, een strategisch gebied dat op dit moment in handen van Israël is, maar ook tijden bij Syrië heeft gehoord. Je zou vanaf dit noordelijke punt de berg Hermon kunnen zien liggen en de Syrische vallei, maar niets van dat alles vandaag. We zitten in de wolken en na de strategische plek bekeken te hebben gaan we aan de koffie.
Onze volgende stop is Kapernaum, de stad waar Jezus ook vele voetsporen heeft liggen. Het is eigenlijk helemaal een museum. We zien een oude synagoge, gebouwd op de resten van een nog oudere, inderdaad uit de 1e eeuw na Chr. Ook is er een kerk gebouwd op de plek waar de schoonmoeder van Petrus zou hebben gewoond. Ook daar zouden genezingen hebben plaatsgevonden zoals in de bijbel verteld wordt. De prachtige nieuwe kerk is pas een paar jaar oud.
Op de berg der Zaligsprekingen staat nu een kerk ter gedachtenis aan de Aankondiging aan Maria door een engel
De Aankondigingskerk van buiten
De binnenkant
Op de berg dit uitzicht op het meer van Tiberias
En natuurlijk wil iemand op deze mooie plek wel een foto van ons vieren maken
Het is intussen middag als we aan de overkant van de baai in Akko aankomen, een stad met een voornamelijk Arabische bevolking. We eten er heerlijk en duiken de Arabische markt in- de shoek. Ruikt lekker, veel kruiden en groenten, vis, kleding en sieraden. Nee... tot nu toe niks gekocht. We gaan in zo'n tempo overal langs dat ik niet verder kom dan de kreet van Ben Veldkamp altijd bezigd:'He-j d'r gebrek an?' De rest van de middag gaan we de stadsmuur op, de riolen in, het ondergrondse gevangenismuseum, we zien de El Jazzar Moskee en de plaatsen waar de Tempeliers verbleven. Heel veel indrukken....
Het was een lange dag, maar dan heb je ook wat. We kijken hiet uit over de Middellandse Zee in Netanya, 6 .hoog... dat wel. Wim deed al snel een stapje terug van schrik. Netanya is aan het begin van de vorige eeuw gesticht als sinaasappeldorpje waar Nathan Strauss, je weet wel van het spijkerbroekenmerk, aan meegeholpen heeft.Nu is Israël meer het land van de High Tech. De sinaasappels vallen nu uit zichzelf van de bomen hier, Het ging allemaal van een leien dakje...mooi weer, weinig wind en een prachtig uitzicht over de landen waar onze route heen ging. Het meisje met het bordje van KRAS en even later de gids begeleiden ons naar de speciale bus. Onze gids, Patrick is van oorsprong Nederlands en woont hier al 18 jaar. Hij zal ons deze dagen heel veel te vertellen hebben. We hebben er zin in. Het eten is ook nog lekker en een biertje voor de heren gaat er grif in. Morgen wordt het om half 7 opstaan, 8 uur vertrek en we gaan noordelijk om aan het eind van de dag in Tiberias aan te komen, de streek waar Jezus en zijn discipelen graag verbleven. We hebben even langs de zee gewandeld en gaan zo maar eens hogerop. Wel te rusten allemaal.
De Yad Vashem onderscheiding voor Johan en Berendina Eggink- Jansen. Ze
kregen dit omdat ze in de oorlog 1,5 jaar Elly, een joods meisje, onderdak
boden.
Dit natte winterweer heeft één voordeel. Het dwingt je bijna tot
een soort winterslaap. s Morgens is het laat licht en dan keutelen we wat aan.
Zo aan het eind van de middag gaat het houtkacheltje aan en om vijf uur zit ik
al voor mijn favoriete programma op 7 De Grote Verhuizing, een Engels
woonprogramma. Wat kleuren betreft weet je niet wat je ziet: Rood, groen, geel,
oranje vliegt je om de oren. De huizen op het platteland vind ik het
mooist. Toch heeft zwager Ben iets bedacht om die winter te doorbreken. Wat
vinden jullie ervan om een weekje naar Israël te gaan? Dat hoef je tegen Wim
maar één keer te zeggen. Waar is je zwembroek?, vroeg ik Wim gisteren. Het
zou te gek zijn wanneer we straks bij de Dode Zee aan komen dat je geen
zwembroek bij je hebt. Ik moet toch minstens ook één foto van je hebben,
drijvend en lezend in een krantje. Ze zeggen dat je door het zoute water erg
goed kunt blijven drijven. Jullie merken het. De plannen zijn vergevorderd.
Maandag is het zover en gaan we samen naar Israël voor een rondreis van 8 dagen.
Imposant Israël heet het. Ze zeggen dat het in Jeruzalem wat killer kan zijn
dan in Tel Aviv waar we aankomen en later in Eilat waar we de laatste paar dagen
zullen zijn. Ik ben heel benieuwd naar het land van de bijbel waar we
verschillende plaatsen opzoeken waar Jezus rondgelopen heeft. Bovendien zouden
in het Yad Vashem Holocaust Museum de namen van opa en opoe Eggink te zien
moeten zijn. Die Yad Vashem onderscheiding voor opoe en opa is pas kort geleden
postuum uitgereikt en door oom Bram in ontvangst genomen. Het was een
indrukwekkende middag, heb ik begrepen. Vandaag gaan we inpakken, zondag komen
Ben en Niesje als onze vaste oppas en dan gaan wij s middags richting
Achterhoek.
Mama als een mooie en blije bruid, september 1941. Onder de donkerblauwe
kanten jurk droeg ze een lichtroze onderjurk.
Het leeghalen en opruimen
van omas kamer in de Bongerd zette ons aan het denken. Wat zeg ik... de schrik
sloeg ons om het hart. Wij wonen nu bijna 18 jaar aan het Schoolpad. Hiervoor 10
jaar aan de Kuifmees, 8 maanden aan de Laan van de Marel, dit alles in Emmen.
Daarvoor 10 jaar in de Marnixstraat en 6 jaar aan de Jan Voormanstraat in
Hengelo. Nog verder terug brengt ons ruim een jaar aan de Eligiusstraat in
Aalten en natuurlijk de eerste 1,5 jaar van ons huwelijk aan de Eierdijk in
Hattem. En het was goed om regelmatig je verkassen, je spullen door te kijken en
dingen te vervangen of aan te passen. Nu beginnen wij het wat benauwd te
krijgen als we opnieuw aan verhuizen gaan denken. Wanneer we het later aan onze
kinderen moeten overlaten komt alles in de container voor de Kringloop terecht.
Ik zie het voor me. Die hebben echt geen tijd om alles grondig te gaan
bekijken. Het gevolg van al dat denken was dat we maar zelf eens gingen
kijken wat we aan overbodige spullen in huis hebben. Het begon met de
schuurzolder. Die stond vol en de kasten op die zolder ook. Wil je weten wat
daar nog te vinden was? -Wim zn trouwpak, nog helemaal intact plus
stropdas. -Wim zn regenjas van de Koopvaardij, iets minder intact. -Twee
jassen van mama die ik niet weg kon doen. Een ervan is zon beroemde Burberry
regenjas, nog van oom Sjoerd. -Mamas donkerblauwe kanten trouwjurk anno
1941, zeer waarschijnlijk ook uit de kleermakerij van zwager Sjoerd
Aartsen. -Heel veel kleding van Mark toen hij uiteindelijk naar Jennifer
vertrok. -Een salontafel die Wim ooit meebracht maar die wij niet meer gaan
gebruiken. -En meer.... Ik moet zeggen, het ruimde lekker op. De Burberry
en de trouwjurk liggen er nog. De rest is weg. En wat voelt dat
lekker. Vandaag ging ik verder in huis. Vier zakken kleding weg ermee.
Heerlijk! Binnenkort volgt er een tweede screening!
Op de lagere school moest je voorbeeldjes van landschappen natekenen. Op
geen enkele manier werd daar je creativiteit ontwikkeld. Het breien was ook al
zon ramp, zo strak werd dat met die breikatoen. Ik nam het telkens mee naar
huis en breide om de beurt met opoe. Die zorgde dat het weer wat losser op de
pennen kwam. Ook het tekenen op de middelbare school deed me niet veel. Wel een
tekendoos aanschaffen met alles erop en eraan tot een vleugel aan toe om de
kruimeltjes van je papier te kunnen vegen. Je kunt hooguit zeggen dat mijn fijne
motoriek er door ontwikkeld werd. Op de kweekschool leerde ik alle technieken
die er zijn.. naaien, mazen, stoppen, verstellen, smocken. Allemaal praktische
dingen wel leuk, maar creatief? Ja.. portret tekenen ging me aardig af. Toen
onze jongens klein waren naaide ik bijna al hun kleren. Uit een wat versleten
Harris tweed colbertje van Wim naaide ik een jasje voor Rick. Dat was leuk, maar
ook creatief? Maar in de jaren 70 kwam het spinnen en weven. Er kwam een
Louët spinnewiel, een weef raam en ik begon de gesponnen wol te verven. We
woonden in Hengelo tegenover een school en met heel wat groepen hebben we thuis
gesponnen, geweven en geverfd, maar ben je dan creatief? In Emmen heb ik in
een vlaag een tijdje truien gebreid, maar dat ging ook weer over, net als het
sokken breien toen ik stopte met werken. Minstens 30 paar. Toen was het voorbij.
Niesje vraagt nog wel een of ik al weer brei, want die sokken waren zo fijn,
maar ik moet haar teleurstellen. Het blijft nu alleen bij schilderen. Een
paar schilderijen vind ik zelf zo goed gelukt dat ik verbaasd ben van mezelf.
Zou het toch creativiteit zijn?
Wat is dat? Agnes, onze regelmatige logée, staat meteen naast haar fiets. Is dat een muis? We
zijn afgelopen zaterdag gezellig Emmen in geweest en zijn op de terugweg bij het
Schoolpad aanbeland. Ik kijk eens goed naar het zwarte beestje met korte staart
en grijphandjes. Je ziet ze niet vaak bovengronds. Het is een mol die zich half
ondergronds een weg probeert te banen door grassen en ander groen. We staan er
verwonderd naar te kijken. Een nuttig diertje, maar als je er zoveel hebt als
wij in deze tijd wordt het teveel van het goede. Op het land van de boer zijn ze
niet want ik denk dat er weinig voor ze te halen is door al die kunstmest- en
verdelgingsmiddelen. Dus dan zijn wij de pineut. Ook de specht is weer een
regelmatige bezoeker geworden in de eik bij de vijver èn natuurlijk aan de
pindaslinger. Hij nestelt in het Oeverse bos waar een nestholte te vinden is.
Andere jaren waren de mezen aan kop aan de pindas en bij voederrtafel, maar nu
zijn het de mussen. De vogels hebben geluk want gisteravond was het
knutselavond bij onze Passagegroep Zuidbarge Rietlanden. Riet en Gerrie hadden
iets bedacht. Het werd iets voor de vogels in de tuin. Leuk idee! Meestal is
er een lezing over een interessant onderwerp, zoals laatst toen een blinde man
iets kwam vertellen over hoe het is om blind te zijn en hoe hij er mee om gaat.
Hij had zijn blindengeleidehond bij zich, een grote hulp voor hem in het
dagelijks bestaan. Of zoals psychologe Mirjam Hoen, die in het Zorgcentrum De
Bleerinck werkt, ons kwam vertellen over dementie en hoe je daarmee om kunt
gaan. Maar zoals gisteravond, een avond bezig zijn en praten met elkaar en
een drankje na om het begin van 2012 in te luiden, had ook weer wat.
Nu we het toch over een kat hebben. Vanmorgen waren we als Expo-werkgroep
bij elkaar om te brainstormen over de toekomst van de expo-groep in de
Schepershof. Deze zomer zullen we voor het laatst de Voorhof gebruiken en
voorgoed de Schepershof gaan bevolken als PKN gemeente Emmen- Oost. Dat
gebeurde ten huize van Dea en Dick. En behalve een hondje, zo een met haar voor
de ogen, was er ook een kat. Een prachtige zwarte kat met een mooi wit blesje.
En je zag het meteen. Dit was haar huis. De vensterbank had een railing zodat er
niks af kon vallen als Minoe dit als haar pad verkoos. Terwijl Dick ons van
kannen koffie en lekkere bonbons voorzag, liep de kat met opgeheven staart door
de kamer, schoot achter me langs over de vensterbank, ging dan door een
kattenluikje naar buiten in een speciaal gemaakte gazen kooi. Ik dacht nog even
dat die voor de vogels was, maar nee voor de kat. Het was niet voor lang. Even
later was ze er al weer en deed ze haar rondje terwijl ze ons wat ongerust
bespiedde. Ineens zette ze zich af vanaf de stoel waar Co zat en met één sprong
zat ze boven op de kast om ons in de gaten te houden. Dea verblikte of
verbloosde niet. Het was me compleet duidelijk. Minoe is hier de baas. Dit is
háár huis.
Zeg nou zelf... een hond heeft een baas en als het goed is wil hij het je naar de zin maken. De band tussen hond en baas kan bijzonder zijn. Maar een kat! Da's even heel wat anders. Die hebben een huis waar zij de baas zijn. Loeder en Suze melden het als ze naar buiten willen of naar binnen. Ze lopen voor je uit wanneer het tijd is voor een extra hapje in de keuken. Nee... nu even niet naar buiten, eerst dat lekkers. Suze zit je voor het raam buiten doordringend aan te kijken tot je in de benen komt om haar binnen te laten. Maar soms beslist een kat dat hij ergens anders wil wonen. Dat overkwam Mark en Jennifer. Gistermiddag kwam er een zwarte kat bij hen aan de deur, blèrend, liep zo naar de bank en nestelde zich in een hoekje. Het was of ze eindelijk thuiskwam. Volgens de Sleners is ze gewend aan honden, katten en mensen. 'Ze loopt hier rond als een koning', meldt Mark. Nu is Jennifer een echt kattenmens en ik heb het stille vermoeden, wanneer er niemand reageert op de melding van de kat die aan is komen lopen, dat het een blijvertje wordt. Ze is inmiddels al omgedoopt tot Blair, naar het geluid dat ze produceert.
Het is net zover als van hier naar de Bargerweg, zei Rick. Vanaf Paul Sietse naar oma op het kerkhof in Hattem, voegt hij er aan toe. Het is de zaterdag dat hij tegen de avond bij ons komt, eten en bijpraten, even op de bank en dan naar de buren waarmee hij na 11 jaar nog steeds een goede band heeft. Rick is nog bezig met alles wat er gebeurde de laatste paar weken. Dan kunnen we de volgende keer op de heen- of terugweg even langs het kerkhof gaan. Komt er ook een steen op? Ik vertel over opa die dat onzin vond. Op het kerkhof vind je me niet, placht hij te zeggen. Oma was het blijkbaar met hem eens , maar heeft bij mijn weten nooit met zoveel woorden gezegd wat zij ervan vond. Over dood wilde ze het nooit hebben. Maar hoe weet je dan waar ze liggen? Voor Rick is het blijkbaar toch anders. Ik vertel dat er wel een klein steentje met een nummer zal zijn. Misschien is het een idee om een paar struikjes cotoneaster over het graf te laten groeien, een kruipend struikje met rode besjes. Een keer per jaar gaat hij ook in Vorden naar het kerkhof om langs de graven van opa en oma Eggink te gaan. Soms met Berend en af en toe met ons. Hij struint nu de doos met fotos door die Ben en Niesje mee terug brachten met Wims verjaardag. Er zijn er een paar bij die hij erg leuk vindt. Ze zijn in omas huis genomen met een heel stel neven en nichten erbij. Op een staat zelfs Gerhards vriend Ipe die ook eens mee is geweest om bij oma te logeren. Ik heb ze Rick beloofd als ik ze gescand heb. Hij wil die twee fotos laten vergroten zodat hij die kamer bij oma altijd voor zich kan zien. Oma van der Kolk hield van spelletjes. Zelfs bij de Bongerd deed ze overal aan mee. Alleen bloemschikken had niet echt haar interesse. In de laatste Hanzemare januari 2012, het huisblad van Hanzeheerd De Bongerd en Brinkhoven, werd haar laatste slag gemeld, haar topscore bij de Ballenbak: 1 Mevr. van der Kolk 9050 punten 2 Mevr. v Lohuizen 8940 punten 3 Mevr. Karssing 8595 punten
'Kom er nu maar even allemaal bij', zal er gezegd zijn. En het hele clubje verzamelt zich gezellig rondom oma. Op de voorgond van l. naar r. Catharina, Arend en Mark. Achter van l. naar r. Gera, Gerhard, Rick, oma en Ipe. Ik denk dat dit 1980/81 is.
Het is toch zo fijn om een recorder te hebben om de Engelse krimis zoals
Frost te kunnen opnemen of een voetbalwedstrijd die je anders zou missen. Wij
hebben zo een!. Maar op de een of andere manier kon Wim de films niet meer
wissen, laat staan een nieuwe opnemen. Alle knopjes heeft hij al geprobeerd en
dat tien keer. Steeds kwam er iets over een externe link waardoor het niet
werkte zoals hij dacht. Ten langen leste maakte hij een afspraak bij Expert om
eens te komen kijken. Nee donderdag is niet handig, dan ben ik jarig en zit er
visite. Het werd dus vrijdag. Toen gisteren er verscheidene mannen waren die
normaal gesproken toch het een en ander van techniek afweten, kwam er nog geen
oplossing. Vanmorgen kwam er een zeer jonge Lars van Expert. Die hoorde het
verhaal aan, drukte op slechts één knopje en ziedaar alles werkte weer zoals
het moest. Wim was stomverbaasd. Ik ook. Alle techneuten hadden gisteren de
knoppen al uitgeprobeerd en dat zonder succes . En dan komt zon jong
ventje . Nu had Lars meteen even tijd voor een kop koffie met een stuk
appeltaart met slagroom. Wanneer er opnieuw problemen zijn die we onmogelijk,
zelfs na deze uitleg, kunnen oplossen? Dan bellen we Expert en vragen om
Lars.
De mannen trokken zich terug in de achterkamer en hadden 'a good
talk'.
Ik heb een mooie dag gehad, zegt Wim wanneer de laatste de deur
uit gaat. En zo is dat. Het begon met Ben en Diny en bijna gelijktijdig kwamen
de Hattemers, Ben en Niesje, Henry en Tonny. Deze kwamen samen in één auto,
gevolgd door de aanhanger met de laatste spullen van oma. Het werd een
genoeglijke dag. We beseften dat het uniek is dat we zo samen bij elkaar zijn.
Henry en Tonny gaan al gauw weer terug naar Canada. De auto van Henry en Tonny
wordt uit de hoes gehaald en gestart. Wim had de motor al eens een keer gestart
en laten draaien en ook nu functioneert alles nog. Wim en ik hadden van te
voren drie soorten soep gemaakt, broodjes gesmeerd en een paar schotels met
hapjes gemaakt, zodat we niet echt in de keuken hoefden te staan. De soupe à la
José, de groenselderiesoep ging schoon op, de mosterdsoep is ook altijd een
succes en de vermicelli- groentesoep mocht er ook zijn. Buurvrouw Anja komt
nog even met Tim en Daan om buurman Wim te feliciteren. Wim geniet van alle
aandacht, ook door alle telefoontjes, mails en de kaarten. Niesje heeft wat
sieraden bij zich van oma van der Kolk. Zo heb ik ook een aandenken gekregen in
de vorm in een ketting met armband en was er voor Judith en Jennifer ieder een
mooie broche. Verder zijn er nog wat spullen over. Er kwam heel wat bodylotion
en zeep uit de kastjes, bijna alles onaangebroken. Kan ik nog wat van
uitdelen. Net als Ben en Diny naar huis gaan komt de eerste lichting van de
kinderen aanfietsen: Judith met Robin. Wat later volgt de rest: Jennifer, Eva en
Mark, Rick en als laatste Gerhard. We zijn wel bevoorrecht dat ze allemaal
dichtbij wonen. Het wordt een leuke voortzetting met de jongere hap. Robin en
Eva zijn met hun bijna 14 jaar al bijna net zo groot als de anderen. Niet te
geloven. Op het moment dat de laatste de deur uitgaat, Rick, kijken we elkaar
eens aan en beseffen: dit was een dag met een gouden randje.
Wie is het grootst? Judith of Jennifer?
Mark of Robin?
Wim met Gerhard en Mark. Je ziet dat hij geniet van een moment met alle kinderen om hem heen.
30 maart 1939- trouwdag van Gerard van der Kolk en Sietje de
Bruin.
Bij de afspraken die allemaal nodig waren om het een en ander te
regelen voor de begrafenis van moeder van der Kolk hoorde ik de dominee zeggen
waar hij graag de microfoon wilde hebben op de begraafplaats. Hij had nl
hoogtevrees èn werd wel eens duizelig, dus wilde hij niet vlakbij het graf
staan. We hadden al gespeculeerd hoe oud deze meelevende man zou zijn. We kwamen
op midden 50. Terwijl wij genoeglijk klem zaten achter in de rouwauto vertelde
hij dat hij volgend jaar met pensioen gaat. Hij had de eerste helft van zijn
werkzame leven in de hulpverlening voor drugsverslaafden gewerkt, kreeg op zijn
39e een hartinfarct en moest nadenken wat hij met de rest van zijn leven wilde.
Dat was de studie theologie. Dat lukte en hij heeft achtereenvolgend in Drenthe
en Brabant gestaan, twee totaal verschillende typen mensen. Nu is hij al weer
5,5 jaar in Hattem, een man met een veelbewogen leven. Hij heeft ons allemaal
erg fijn begeleid in het afscheid van onze moeder en oma. Nu blijkt ook dat
hij geboren is in de Bilt en dat Arien dagelijks langs zijn geboortehuis rijdt
en dat ze wat jaren terug hun box verkocht hebben aan een neef van deze dominee.
De wereld wordt klein...
Moeder wordt 70 en dat werd gevierd. Alle kleinkinderen rondom oma op de
foto.... Vooraan naast oma Paul Sietse l. en Gerard. Boven van l. naar
r.: Rick, Arend, Catharina, Rob, Peter, Gera, Gerhard en Mark.
Misschien
is het in ieder Zorgcentrum de mooie gewoonte om een overleden bewoner
uitgeleide te doen. Dat weet ik niet, maar gistermorgen stonden alle
begeleidsters en verzorgsters in twee rijen aan weerskanten van de deur toen
moeder van der Kolk voor het laatst de Bongerd verliet. Ben en Niesje, die er
bij waren vonden het indrukwekkend. Maar toen na de begrafenis weg alle
mensen weg waren begon er een laatste taak. Het was de zesde dag na haar
overlijden en dan moet de kamer in het Zorgcentrum leeg zijn. Je kon niet zeggen
dat er te weinig hulp was. Onze jongens, Gerhard, Rick en Mark en dan Gerard en
Paul Sietse en Catharina, Ben en Niesje, Henry en Tonny en wij tweeën. Aan het
eind kwam Arien ook nog helpen met de vloerbedekking die er uit moest. Alles
werd naar beneden gebracht in verhuisdozen en zakken. Onze aanhanger was al snel
afgeladen vol en net als de auto. Je wilt niet weten wat er in één kamer,
badkamer en keukentje verstopt zit in de kasten. Bepaalde dingen kregen een
bestemming. Catharina de Engelse kopjes, Mark de naaidoos en de klok en Niesje
een bord van Makkums aardewerk. Soms waren het maar kleine dingen waaraan je
gehecht kunt zijn omdat ze van moeder of oma waren. Maar het meeste gaat naar
onze eigenste favoriete shop: Kringloopwinkel het Goed, die alles aanpakt wat
nog heel is. Toen ik Ben vanmorgen aan de telefoon had zei hij: As die kamer
van mien moe een schip was, zol die allange ezunken wean. Zovölle kapiteins op
een schip t was haoste gien doen! Het deed me even denken aan het
dankwoord van Henry in de kerk die vertelde dat Ben toch wel een bijzondere band
met moeder had. Terwijl de anderen het gewoon over moeder hadden had Ben het
altijd over mien moe. En zo was het. Hij wist altijd met een opmerking moeder
op te beuren die dat steeds met een kwinkslag beantwoordde. Maar de kamer is
leeg. Vanmorgen hebben we de eerste dozen nagezocht want Ben was al de
tekeningen van vader van der Kolk kwijt. Die zijn weer terug net als de
trouwfoto van moeder en vader Gerard. De rest is al weg naar het Goed. Donderdag
wanneer Wim jarig is, komt de volgende lading mee.
Op een zondags bezoekje aan oma in de Bongerd. - 2008.
Een mooie
gewoonte vind ik het om voorafgaand aan de herdenkingsdienst te kunnen
condoleren. Je kunt nog even een kopje koffie drinken..even praten. Samen
staan we even later om de kist en de kleinzonen schroeven met elkaar het deksel
vast en brengen oma de kerk in. Het ontroert me. En de dienst zelf? Het wordt
inderdaad echt een 'Dankdienst voor het leven' van onze moeder en oma Sietje van
der Kolk- de Bruin. Op Wilhelm na, die in het buitenland zit, zijn alle neven en
nichten van de van der Kolk en de Bruin familie er. En wat een bekenden uit het
Hattemse zelf. Voor iemand die zo oud geworden is, is het een bijzonder gevulde
kerk. Ik herken veel gezichten die net als wij zoveel jaren ouder zijn geworden.
Voor mij zelf vind ik het fijn dat ook Ben en Diny zijn gekomen. En zoals
verwacht wordt er veel gezongen. De dominee heeft moeder van der Kolk door de
gesprekken met ons goed leren kennen zoals ze was. Catharina vertelt over haar
leven met oma die bij de Hattemse kleinkinderen een erg grote rol speelde. Vaak
werd er tussen de middag bij haar gegeten, regelmatig met een vriendje of
vriendinnetje. Ook onze jongens konden het altijd goed met oma vinden, een
opgeruimde oma waarbij je goed kon logeren. Eén van de liederen die moeder zo
mooi vond was het Abba Vader U zij d' eer. Het klinkt prachtig in deze
vertrouwde kerk waar alle vier haar jongens getrouwd zijn en als je goed oplet
haal je de van der Kolk- stemmen er zo uit. Ik meen Wim en Ben een baspartij
horen zingen en Henry een vrij hoge tenor. Henry spreekt even later een
dankwoord voor iedereen die gekomen is en geeft nog enkele aanvullingen en
uitleg bij het familiebloemstuk. Ik denk dat moeder trots zou zijn op haar
jongens. Mooi is het dat opnieuw de kleinzonen oma de kerk uit dragen naar de
begrafenisauto en op het kerkhof naar het graf. Wel zitten wij aardig als
sardientjes in t blik in de volgauto. De dominee moet ook mee en zit met Wim en
mij klem achterin. Nu ligt ze dan eindelijk bij haar man Gerard, een mooi
afscheid. De achterkleinkinderen leggen als laatste nog een mooie witte roos op
haar kist. Dan volgt er zoiets wat je vaker ziet wanneer er een ouder iemand
begraven is. Neven en nichten die elkaar weer tegenkomen, vrienden die je lang
niet gezien hebt. Maar vaak hoor ik de naam van tante Siet noemen. Er is koffie
met broodjes, zodat niemand met een lege maag verder hoeft. Rick belt ons net
nog even om te melden dat hij het een dag met een lach en een traan had
gevonden. En zo was het....
Wat is dat? Agnes, onze regelmatige logée, staat meteen naast haar fiets. Is dat een muis? We
zijn afgelopen zaterdag gezellig Emmen in geweest en zijn op de terugweg bij het
Schoolpad aanbeland. Ik kijk eens goed naar het zwarte beestje met korte staart
en grijphandjes. Je ziet ze niet vaak bovengronds. Het is een mol die zich half
ondergronds een weg probeert te banen door grassen en ander groen. We staan er
verwonderd naar te kijken. Een nuttig diertje, maar als je er zoveel hebt als
wij in deze tijd wordt het teveel van het goede. Op het land van de boer zijn ze
niet want ik denk dat er weinig voor ze te halen is door al die kunstmest- en
verdelgingsmiddelen. Dus dan zijn wij de pineut.
De mannen trokken zich terug in de achterkamer en hadden 'a good
talk'.
