Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
07-01-2012
Moeder met haar jongens....
Hoe komt het toch dat jullie met zn allen op een officiële foto van een
fotograaf staan. Daarvoor is er alleen de trouwfoto van je ouders en een
verdwaalde van je vader en moeder naast de fiets met twee jongens waarvan we nog
niet weten of het Piet en Henry, Henry en Ben of zoals Wim denkt hij en Ben
zijn. En dat is het dan., zo vroeg ik Wim pas. Na die tijd, de tijd van de
jeugdclubs, een enkele foto van een schoolreisje, komt er wat meer schot in. Wim
heeft intussen zelf een fototoestel. En dat is het. Wim ging varen... aan de
dikke knopen zie ik dat hij zijn uniformjasje aanheeft en ik denk dat moeder van
der Kolk dat een reden vond om een gezamenlijke foto te willen hebben. Toen deze
foto genomen werd is het intussen 1958, twee jaar na het overlijden van vader
Gerard. Ik heb uit die tijd twee verhalen onthouden. Een van de eerste
zomers werden ze uitgenodigd door een broer van moeder die in Borculo les gaf
aan de Mulo. Op de fiets gingen ze er heen. Vlak voor Borculo viel moeder zo
ongelukkig dat ze van onder tot boven onder de schaafwonden zat. Het grind zat
er in. Voor haar werd het een weekje van broodnodige rust daar bij broer Gerard
en schoonzus Riek. De jongens is vooral bijgebleven dat op een keer oom Gerard
lollig wou zijn en bij iedereen een stokje op het bord had gelegd. Toen konden
ze op een houtje bijten. De jongens konden het niet waarderen. Er was die
eerste twee jaar nog geen weduwenpensioen en dat was geweldig aanpakken voor
moeder èn haar jongens. Ze verzorgden eens een weekend lang een soort kerkelijke
cursus of vergadering. Iedereen hielp mee. Zelfs Henry die in die tijd door zijn
neven Kees werd genoemd vanwege zijn witte bos haar, ging de mensen langs met
rollen pepermunt en ander lekkers en omdat hij een van die dagen jarig was,
mocht hij met de pet rond. Als iemand er over begon, zo onder het eten, gingen
ze allemaal enthousiast mee vertellen. Het was een hele klus geweest maar ze
hadden héél goed verdiend. Verder kregen ze vaak kleren van vrienden die
geschikt waren. Zo heeft Wim jarenlang de plus four, ook een drollenvanger
genoemd, van dokter van Haeringen gedragen. Hij fungeerde bij hen ook wel als
oppas, nee niet voor de kinderen maar voor spoedgevallen die belden of aan de
deur kwamen. Ondanks de moeilijke tijd bleef moeder opgewekt doorgaan en de band
met haar jongens was dan ook bijzonder hecht.
Het huis aan de Dorpsweg 4 was oorspronkelijk van opa Hendrik van der Kolk.
Het linker stuk nam ome Anton over die concierge van de naastliggende van
Heemstraschool was. Het rechter stuk kwam op naam van vader Gerard van der Kolk.
Alleen was dat deel verhuurd aan een onderwijzeres van de van Heemstraschool.
Het gezin woonde toen aan de Gasthuissteeg op een bovenwoning met balcon.
Inderdaad het balcon waar Piet en Wim om de beurt Ben aan hun armen naar beneden
lieten hangen om te zien wie dat het langste volhield. Von ie dat niet
griezelig, vroeg ik Ben eens, zon ende boven de grond. Ach, zei Ben die ook
toen al een behoorlijk sterke bril nodig had, Ik zag de grond gien iens en Piet
zei dat r mien niks gebeuren kon en dat geleuven ik grif. Toen de juf
uiteindelijk de huur van hun huis aan de Dorpsweg opzegde werd het tijd om te
verhuizen. Alleen heeft vader van der Kolk dat net niet meer meegemaakt. Dat
laatste jaar was hij zo ziek dat huisarts van Haeringen elke morgen voor de
kinderen naar school gingen langskwam, hij bleek een goede vriend des huizes te
zijn. Hij durfde zelfs in de pannen te kijken of er nog wel genoeg vlees
voorradig was. Vader van der Kolk hield niet van poespas, ook niet wat
betreft zijn graf. Er moest geen steen op en wilde ook niet dat ze bloemen
gingen brengen. Die zet ie thuus maor op taofel, dan heb ie dr allemaole wat
an, zei hij. Ben is pas nog gaan kijken of hij het graf terug kon vinden, maar
het bleef bij: hier ongeveer. Toch is er nog plek in dit graf om ook moeder van
der Kolk te kunnen begraven. Moeder hield ook niet van poespas, maar toch
heb ik een bloemstuk gemaakt met een paar witte rozen in het midden( vader,
moeder), vier lichtgroene anjers er omheen( de vier jongens), verder veel witte
bloemetjes met groene hartjes( klein en achterkleinkinderen). Er omheen en
ertussen veel groene klimop ( trouw) en ander groen met in het midden rechtop
een oude wat kromme tak ( oud en krachtig). Toch miste ik iets dat de spirit
van moeder van der Kolk weergaf en probeerde dat weer te geven met wat takjes
rode kornoelje. Niesje zorgt straks voor een hele mooie bos bloemen voor in
de kerk, die later naar de Binnenplaats van de Bongerd gebracht zal
worden.
Moeder in de outfit bij het koffieschenken. Hier in de achtertuin die toen
nog groot en groentetuin was en door opa Barink bijgehouden werd.
Wat
komen er veel herinneringen boven wanneer je met elkaar aan het voorbereiden
bent voor een begrafenis. De dominee kende moeder van der Kolk alleen van haar
laatste jaren en dan ineens begint het. Wim en Ben struikelden bijna over de
woorden hoe ze vroeger aan de Gasthuiskamp woonden en dat Wim al op 12 jaar
wist dat hij zijn vader ging verliezen en hoe moeder alles aanpakte om aan geld
te komen voor haar opgroeiend gezin. Kranten bezorgen, kosteres van de kerk,
verzorgen van maaltijden voor vergaderingen, koffie en thee verkopen, oppasser
bij de speeltuin en op Koninginnedag, wanneer de muziekkorpsen s morgens vroeg
Hattem rondgingen, het verzorgen van een stevig bakje koffie op Dorpsweg 4. Ben
vertelde nog heel beeldend, zoals hij alleen dat kan doen, hoe het Sanhedrin-
dominee met ouderlingen en diakenen- bij hen thuis vertrok naar de kerk terwijl
de kinderen van een pepermuntje voorzien werden. Hoe ze later naar de nieuwe
kerk waar nog geen keukentje in zat, s avonds de zware kan met koffie en kopjes
naar toe bracht voor de vergaderingen, toch 100 meter. Hoe ze een keer viel . De
jongens hielpen overal aan mee en voor het schoonmaken van de kerk was haar
vriendin en trouwe hulp tante Gees er altijd bij. Dat waren er twee bij elkaar,
er werd wat afgelachen in 'Gods Huis'. Moeder kreeg in die voor haar zo
zware tijd vaak kleding van een van de juffen van de van Heemstraschool die
hetzelfde postuur had als zij. Toen ze een keer met haar fiets met pakken koffie
bij een vast adresje kwam, kreeg ze te horen: Nee ik hoeve gien koffie meer. Ie
hebt et niet neudig. Ie hebt mooiere klere as ik. Moeder antwoordde dan
alleen: Dan gao ik toch weer een deurtje wieter. Nee klagen was ook niet haar
ding. As klagen hielp, dan begon ik dr vandage nog mee, placht ze te zeggen.
De dominee kreeg zo een eerste indruk en vrijdag wordt de kerkdienst zelf verder
besproken. Zondagmiddag is er nog wel in zeer kleine kring een afscheid op
omas kamer dat door de dominee begeleid wordt, wat persoonlijker dan maandag
wanneer er veel meer bij zullen zijn.
Moeder van der Kolk was er op mijn 65e verjaardag in 2008 nog
bij.
Alles op één dag Net het tragische gebeuren van gisteravond, wordt
Judiths vader vandaag 80 jaar. Iedereen is uitgenodigd. Hoogtepunten en
dieptepunten allemaal tegelijk. We willen ons net aan gaan kleden voor de
jarige, komt er een telefoontje van de Bongerd, het zorgcentrum waar moeder van
der Kolk al sinds haar 90e woont. Moeder is niet goed geworden en of wij willen
komen. Even later zitten we al in de auto en krijgen onderweg al te horen dat
ze is overleden, zomaar ingeslapen. Net nog een rondje gemaakt achter de
rollator, even in de stoel en weg was ze. Tegen 5 uur zijn we op haar kamer waar
Ben en Niesje al zijn met Gerard en Paul Sietse. Henry in Canada en Piet in
Frankrijk zijn al gebeld. Moeder ligt in haar bed en als de dame van De
Laatste Eer komt wordt ze door haar en Niesje afgelegd en in een van haar
mooie pakjes gekleed. Intussen bezoeken wij haar vroegere buurvrouw Stobbink,
die ook in de Bongerd woont om haar over moeder te vertellen. Ach , zei die
met tranen in de ogen ,ze neumen mie altied Wiechien. De uitvaartverzorger
Henniphof (echt een naam van hier) blijkt de vader van de Henniphof uit het
schoolbestuur dat mij indertijd benoemde als juf op de van Heemstraschool, bijns
50 jaar geleden. Er moet gelijk alles geregeld worden: kist, rouwbrief,
graf, gemeentehuis, kerk, dominee, koster, bloemen. Al was ze 98, moeder wilde
nooit over de dood praten. Laow et noe maor aover de laevenden hebbn, had ze
gisteren nog gezegd tegen Ben toen er over iemand gepraat werd die overleden
was. Morgen gaan we opnieuw naar Hattem om samen met de dominee de
afscheidsdienst te bespreken. Een ding weten we al zeker... er zal flink
gezongen moeten worden want daar hield ze van.
Dagblad van het Noorden, 3 januari 2012. Na dit bericht kun je alleen
maar verslagen zijn en met de familie meeleven. Dit overkwam Hendrik en
Hendrikus, de beide oudste broers van ons schoonzusje Joke op de boerderij waar
ook zij opgroeide.
Verdorie ik heb helemaole gien stemme meer aover.We zaten gistermorgen in de kerk en Wim kon niet zo voluit gaan als anders. Dat kump van die smerige rook in de Rietlanden man.. man wat een geknap. Ik heb nergens last van. Dan had je er ook niet midden tussen moeten gaan staan, vind ik. Hij wilde nooit aan het vuurwerk, nou ja vooruit toen de kinderen thuis waren streek hij over zijn hart en kwam er elk jaar een kinderpakketje dat ze samen gingen kopen. En nu stond hij midden tussen het knalwerk. We waren de laatste avond van het jaar bij de Kuifmezen op bezoek met wat appelflappen en klonken samen op een gezond en heel gelukkig 2012. Rick was er ook bij en moest natuurlijk ook in die kruitdampen net als Gerhard en Robin. Toen het geknal wat minder werd gingen we op huis aan en naar de rust. Vandaag doen we rustig aan en gaan nieuwjaar wensen bij onze buren. We hoeven eigenlijk geen eten meer. Ik heb nog een pannetje soep á la José en een lekkere beenham en daar hebben we succes mee bij Mark, Jennifer en Eva als die langskomen met Queeny. Ze hadden eer ingelegd met Queeny op het adres waar een soort buurtfeest werd gehouden deze oudjaarsdag. Die had een goede invloed gehad op een paar drukke honden. Mark had zelfs een soort Ceasar rol toebedeeld gekregen. Eén hond van de gasten was getraind met brokjes als beloning, maar dat werkte blijkbaar averechts ( of ze waren niet consequent genoeg). Met een paar rukjes aan de ketting had Mark wel succes. En zo is die eerste dag van het nieuwe jaar alweer voorbij. Het regent hier verschrikkelijk en ik hoor net van Anda dat in Zuid- Frankrijk de zon schijnt. Geniet ervan!
We zijn al een paar dagen van plan om eens lekker te shoppen. Dat doen we altijd ergens tussen kerst en oud en nieuw. Gewoon gezellig even er uit in deze donkere dagen. Maar het is zo gek. s Morgens is het pas laat licht, helemaal als het zulk triestig en regenachtig weer is, en al vroeg weer donker. De ene keer doen we even de supermarkt en dan blijkt de post aan de deur te zijn geweest met een pakketje. Een dagje bezoek is erg leuk maar shoppen ga je dan ook niet. Dus morgen maar. Opnieuw laat wakker en het is zomaar oudjaarsdag. Frank en Tim komen ons helpen met de appelflappen. Ze brengen al kniepertjes mee, platte ronde wafels het jaar is uit. Op nieuwjaarsdag worden hier dezelfde wafels gegeten maar dan opgerold. Het jaar moet immers nog beginnen. Richting Groningen hebben ze nog een andere lekkernij: spekdikken, ronde wat dikkere koeken waar plakjes worst en stroop in verwerkt worden. Buurvrouw Geesje bakt die altijd. Maar ik hou het bij appelflappen, genoeg voor de hele familie. Het wordt een gezamenlijk project. Wim schilt de appels, snijdt ze in plakken van 1 cm. Tim roert de kaneel en suiker door elkaar op een bord. Frank zorgt dat de appelplakken aan beide kanten met het mengsel bedekt worden en dat ze mijn kant op komen. En ik bak. Tim zorgt weer voor de poedersuiker die er op mag. Om half een komt Anja de boys weer halen en drinken we samen een kop koffie mèt appelflap natuurlijk. En vanzelf nemen ze ook een schaal met flappen mee, eerlijk verdiend. Dan moet Wim eerst even op de bank want vanavond zal het ook niet vroeg zijn. De middag is al een eind op streek wanneer we op pad gaan. We komen niet verder dan Nieuw Dordrecht, want daar kan onze bon van de Winterprijs van de Postcodeloterij ingeruild worden voor biologische soep en een rookworst. Nee de winkels in Emmen hebben we niet gezien. Zo houden we nog geld over .
Heb je ze gezien de beide gezinnen
met 12 kinderen de laatste paar weken op de tv Ned. 1. Niet te geloven! Maar
beide gezinnen hebben geluk. Er is harmonie en liefde. Niet dat ik 12 kinderen
als ideaal stel. Dat was bij mij nooit goed gegaan. Ik ben niet zon
organisator, eerder een wat chaotisch typje. Toen de Mark bijna naar de
kleuterschool zou en ik over een leeg huis begon sprak Wim zn veto uit en dat
was maar goed ook. Mama heeft ook nooit zon hoge dunk gehad van mijn
huishoudelijke capaciteiten, zo vertelde tante Hermien me later, maar we hebben
ons gered en nog steeds doen we veel dingen samen. Ik sop de vensterbanken en
maak ze leeg. Wim wast de ramen binnen en buiten en ik pak de boel in. Wim kookt
tegenwoordig vaak en ik stofzuig de boel. Mama had slechte ervaringen met
bevallingen. Net als haar zussen en ook opoe kreeg zij een doodgeboren kindje.
Ze waarschuwde ons dan ook met de verzuchting: Kinder kriegen.. foi foi Ie
staot met een been in het graf. Leuk is het om dat als dochter te horen! Of ze
beklaagde familielid of buurvrouw die met de zesde dag na de bevalling al weer
onder de koe zat om te melken. Zij had het geluk dat opoe met vaste hand en geklopte eitjes
met cognac er voor zorgde dat zij weer goed herstelde. In deze tijd met
kraamhulp en ziekenhuisbevallingen is alles anders. De jonge vaders hebben
ouderschapsverlof waardoor ze een papadag hebben. Sommige moedertjes krijgen
een cadeau van hun echtgenoot voor de doorstane smarten, een mooi horloge,
armband of collier. Wim was meer de praktische, meer van het opoe Bijenhof-
soort. Hij kocht meteen de eerste dag een dikke biefstuk van een half pond voor
mij èn een fles Pleegzuster Bloedwijn.
'Tussen Kunst en Kitsch' kwam deze week uit Ostende. Vanuit Nederland waren er mensen met hun spullen gekomen maar net zoveel uit Vlaanderen zo te horen. Mooie taal. Eén dame had het over haar floppertje die ze weer in de tas had, maar ik zag een mooie Tiffany broche voorbij komen die 3000 euro waard was. Veel van de spullen die getoond werden vonden de eigenaars zelf lang niet altijd mooi, maar ze glommen als ze flink wat waard bleken te zijn. Wij hebben niet veel van waarde in geld in huis. Het enige wat echt waardevol was op de Boomgaard was de oude Zaanse klok uit 1649, een erfstuk uit de familie van pa. Hij had het gewoon achter op de bagagedrager meegebracht van de boerderij op het Medler. Er bleek in de jaren 70 belangstelling voor te zijn en toen er ineens zomaar een vremde kearl in de kamer had gestaan om naar de klok te kijken, besloot pa het bod van 10000 gulden te incasseren, dat hem geboden was, voor die klok op een gegeven moment verdwenen zou zijn. Er kwam een aardige Franse klok voor in de plaats, mama kreeg een gouden horloge en wij kregen alle vier een bedrag.
Wat een mooie ring heb jij, zegt Sascha. Ik ben helemaal perplex. Zulke dingen hoor ik nooit meer. De tijd dat ik Eva uit school haalde ligt ook al weer een tijdje achter ons. Die zei ook wel eens iets over een mooie broek of trui. Jongens valt zoiets nooit op. Berend en José zijn er met hun beide kinderen Sascha en Olaf. Al snel zijn ze samen bezig met blokken en autos uit de kist. En Sascha wil best even op schoot en ook wel een spelletje spelen. We bekijken samen alle dieren van het dierenkwartet. De kameel vindt ze erg interessant. De vogels bekijken we, het koolmeesje en het roodborstje. Dan komen we bij de vlinders. Dagpauwoog, koninginnepage . ze ziet er de rups bij. Ja, daar komt die mooie vlinder uit, vertel ik haar. Ik denk een vijfjarige maar niet het hele proces uit de doeken te doen. Maar ik word meteen gecorrigeerd. Nee hoor, eerst komt nog de cocon, zegt deze kleine. Deze kinderen krijgen al jong onderricht over de natuur. Ik herinner me dat Berend ooit bij een vogelclubje was. We blijven meteen op de hoogte van de deugden en ondeugden van Josca. De deugden wist ik al:'Perfecte hond, luustert zo goed hè!' !Maar na de kerstmaaltijd in huize Wagenvoort was er van de overgebleven supertoetje met veel slagroom niets meer over nadat Josca dat ontdekt had onder de veranda. Tja... Ach het is gezellig om neef Berend met zijn gezin hier te hebben. Ze zijn al bij Rick geweest en die heeft ze, zij het met een omweg, de weg gewezen naar hier. Leuk is het dat Gerhard, Judith en Robin ook even aan komen en dat ze heel even Mark zien die Queeny op komt halen. Dan worden ook zij bepaald bij het onverwachte en soms harde werkelijkheid in het leven. Berend moet redelijk vroeg weer weg om op tijd een condoleancebezoek af te leggen. De vrouw van een sportcollega is overleden.
Er is een link voor de lekkere en gezonde recepten van José bij de website van Berend z'n www.herbergpv.nl met alles over zonnecollectoren en zorg voor het milieu. Wanneer je op www.jose.herbergpv.nl klikt kun je meegenieten. Die eerste, de groenselderijsoep, ga ik meteen proberen.
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde. Toen we een paar jaar terug op doorreis naar Normandie waren samen met Rick, stelde ik haar voor om ergens bij onze stop in België een kopje koffie samen te gaan drinken. Dat is gebeurd en hoe! We hebben een hele dag samen doorgebracht, niet alleen op dat terrasje, maar ook op de camping en naderhand met een museumbezoek en flensjes na. We wandelden door het dorpsbos en praatten met elkaar of we elkaar al jaren kenden. Rick vond het allemaal prima en genoot mee. We hebben elkaar later, opnieuw tijdens een tripje, weer gezien en heeft ze ons haar Brugge getoond, het stadje waar ze zoveel goede herinneringen aan heeft. We zwierven van het ene terrasje naar het andere en intussen vertelde ze veel van de geschiedenis van Brugge, ook háár geschiedenis. Het was een prachtige dag. Nee we hebben elkaar nu al een hele tijd niet meer gezien maar hebben af en toe mail- en zoals nu contact per post met de feestdagen. Zonet kregen we haar kaart binnen met heel veel goede wensen, maar wat stond er op de adreskant? Hetty en Wim van der Kolk en Rick.
De Grote Kerk in Emmen is een aantal jaren geleden helemaal opgeknapt. Van binnen is niet veel meer te zien van de oude situatie, alleen de kroonluchters zijn er nog. Ergens jammer, maar verder is het ook ingericht voor culturele doeleinden, zoals concerten en een kerstmarkt. Er staan een aantal stoelen en er zijn spierwitte muren die het uitstekend doen voor exposities. Die wisselen elke paar maanden. Nu hangen er heel grappige schilderijen van Marius van Dokkum. Ook Co die de spil is van onze expo-groep van de kerk had ze al ontdekt en stuurde een van de leuksteals kerstwens. Aan iedereen die deze site bezoekt wensen we warmte en een verrassend 2012 Wim en Hetty
Das mooi, zie Johan toen we voor zn verjaardag een paar bioscoopbonnen
meebrachten. Joke liet zich vorige week ontvallen dat ze wel zin hadden om naar
de film Nova Zembla te gaan. Daarom kozen Diny en ik voor die bonnen. We deden
er meteen maar wat versnaperingen bij, want daar is in elk geval Johan gek op:
een busje drop met een koe er op moet toch in de smaak vallen bij een
melkveehouder! En ik weet nog uit het verleden dat er regelmatig repen chocola
verdwenen uit het keukenkastje. Dus een flinke reep Fair Trade chocola kon er
ook nog bij. En wat zegt die grapjas: Dat had iele noe niet hoeven doen. In
dee nieje bioscoop in Zutphen daor kuj van alles bestellen en dan komt ze t oe
brengen! Dan buj pas helemaole uut! We kennen hem langer dan vandaag. Die
drop en chocola komt wel op. Joke moet nog oppassen dat ze er nog iets van
meekrijgt. Het was trouwens volle bak op Johans verjaardag. De 'fouragerie'
was ook prima in orde. Die liep gesmeerd. En we konden uitgebreid met familie en
aanhang bijpraten. Wisten jullie bv dat Hendrik en Jannie zulke fanatieke
fietsers zijn in hun vakantie. De Weserroute, de Elbe route honderden
kilometers hebben ze al in de benen. Petje af! Hun volgende project is
Amsterdam- Rome, in stukken dat wel. Rick was voor de gelegenheid ook
meegekomen. Die heeft nog zoveel dagen tegoed van zijn werk dat hij ze maar
opnam want anders zijn ze weg. Ik zag dat hij het naar de zin had. Bij Ben en
Diny was ons bed nog warm van de vorige week en doken we er zo weer in. Nu
zijn we allang weer thuis, de Kerstnachtdienst was prachtig in de Bron, de
mannen van Valerius zongen ingehouden en mooi en vannacht zongen we met de hele
kerk buiten het Ere zij God. Kerst 2011
De winkel van Sinkel. Al de lekkernijen van Alie hebben een origineel
opschrift op hun etiket: Uit tuin en kelder van Alie van Gelder. De
mensen kunnen zelf hun lekkers uitzoeken en het geld in een klein soort melkbus
deponeren. En...nee, Alie wordt er niet rijk van. De winst gaat naar de
kerk.
reactie Henry: De kromme benen van Hofmeijer: Hofmeijer was een slager die in Hattem zijn
slagerij in de Ridderstraat had.( Nu zit Bennie v.d. Berg daar met zijn
zaak) Hofmeijer had extreme O-benen, naar sommigen zeiden, door het vaak
tussen zijn knieën vastklemmen van de te slachten varkens. Voor het
waarheidsgehalte van dit laatste kan ik niet instaan, voor de rest van het
verhaal wel.Is Wim toch wat vergeetachtig (seniormoments noemen ze dat hier)aan
het worden? Is ons kerstbericht wel aangekomen? Laat dat even weten
svp. Groeten vanuit een stralend en wit Alberta
Misschien hebben jullie de reactie gelezen van Henry uit Canada.
ja.. die houdt me wel in de gaten. Hij had mijn stukje eerder gelezen dan Wim.
'Natuurlijk', zegt Wim ,'weet ik wel wie Hofmeier was. Een visboer vroeger in
Hattem of e...?'
Rick staat op tijd klaar. We gaan alweer op pad. Dit
keer gaan we oma weer eens opzoeken. Het is even oefenen voor haar voor ze
precies weet wie we zijn, maar dan is het er weer. Het hart met rode bloemen
blijft bij de dagopvang, want daar is ze de meeste tijd. Ze vindt het fijn dat
we er zijn. Rick heeft het altijd goed kunnen vinden met zijn oma. Met haar
alles sal reg kom, brengen we haar weer terug voor het middageten en ze vult
het ogenblikkelijk aan met behalve de kromme benen van Hofmeier. Wie dat was
zullen we nooit weten of Ben moet het zich kunnen herinneren. Voor we bij Ben
en Niesje binnen zijn kijken we even bij Alie aan de overkant. Die maakt
verschrikkelijk lekkere dingen van bramen, meloen, pruimen en al wat de natuur
biedt en nu had ze ook heel wat kerstbakjes in de aanbieding. Er staat altijd
genoeg uitgestald om een leuk cadeautje uit te zoeken of een lekkere jam voor
onszelf. Bij Ben en Nies is het al net als vroeger bij moeder van der Kolk,
de zoete inval. Kleindochter Isa is er om tussen de middag over te blijven en
even later verschijnen Paul Sietse en Annemarie met de beide jongste dochters.
Ik krijg meteen de kleine 3 weken oude Anna in mijn armen. Dat is wel even
geleden dat me dat gebeurde, maar opnieuw besef ik: wat een wonder, zon
kleintje.
Weet je dat in het koopcontract van het huis van mn zuster en zwager
stond dat ze verplicht waren om voor voeding en kleding van vader te zorgen? We
zitten na de laatste les aquajoggen voor de kerst bij te praten en de voormalig
brandweercommandant vertelt over zijn leven. Ja dat is net zoiets als je
olders an t ende brengen, antwoord ik. We begrijpen elkaar helemaal en in
een kwartier nemen we de geschiedenis door vanaf de AOW wet van Drees in 1957,
via de Bestedingsbeperking die enkele jaren later gepropageerd werd, naar het
heden nu we gestimuleerd worden om wat meer uit te geven om de economie
draaiende te houden. En dat nu onze pensioenen waar we zolang voor gewerkt
hebben onder druk staan. Zowel het ABP van mijn pensioen als de PME van Wim
staan er niet geweldig voor en wordt eind volgend jaar bekeken of dat
consequenties heeft voor de hoogte van ons pensioen. We gaan eerst maar eens
kerst en oud en nieuw vieren. De ingrediënten zijn ingeslagen, want hoewel we
samen met de hele familie aan de Schaapstreek zullen zijn, wordt er door
iedereen aan meegewerkt. Wim is gevraagd voor de mosterdsoep en ik om een salade
te maken. De beide schoondochters die het geheel organiseren bedachten dat er
voor de mannen niet al te veel vlees op het menu stond en vulden ons aandeel aan
met een rollade. Je ziet het dat gaat helemaal goed komen .
Het Amnesty kerstverhaal maakte indruk. Janny vertelde het met verve en
wij waren als muisjes zo stil. Vanavond hadden we onze jaarlijkse Kerstavond
van Passage Zuidbarge Rietlanden. Het is altijd een viering die door een groepje
samengesteld wordt compleet met het verhaal van Jezusgeboorte, gedichten en na
de pauze een echt kerstverhaal. Het laat meteen nog eens zien dat Amnesty
belangrijk werk doet. Het leuke van zo'n viering van Passage is altijd dat
praktisch iedereen een taak heeft. Behalve het kerstgedicht van Toon Hermans dat
ik gevonden had om voor te dragen had ik de schone taak om mee te helpen de boel
klaar te zetten en koffie en thee te helpen schenken. Er wordt ook erg
meegeleefd met leden die ziek zijn of moeilijkheden hebben. Dat geeft een
band. Ze hebben het in het buurtcentrum van Zuidbarge, het Hoefijzer, goed
voor elkaar. Er wordt gewerkt met een hele groep vrijwilligers zodat er altijd
iemand aanwezig is die de koffie en thee zet en alles opruimt in de
keuken. Vroeger was dit de kleuterschool van Zuidbarge. Op de plek van de
lagere school staan nu huizen, want sinds de Rietlanden gebouwd is staan daar de
scholen. Toen wij nog in de Rietlanden woonden was er nog een bakker/
kruidenier, maar ook die is verdwenen en is er in de Rietlanden een aardig
winkelcentrum. Het kleine 'groen'centrum is nu een groot tuincentrum geworden
mèt diervoeders. Wij komen er nog steeds voor de honden-, katten- en
paardenbrok. Het is er gemoedelijk en dàt stellen wij op prijs.
Het bedankje van krantenbezorger Fred op de krant.
We wonen zo buiten af dat we weinig collectes aan de deur krijgen, eigenlijk
helemaal niks. Ook geen weekbladen of reclames. Dat is wel anders geweest. De
krantenbezorgers gooien wel een kaartje met beste wensen in de bus samen met de
krant, maar die zien we nooit. De krant wordt hier nl. al om 4 uur s morgens in
de brievenbus gegooid. Vorig jaar hebben we maar eens 10 euro in een envelop
gedaan met een kaart met goede wensen en dank voor de correcte bezorging. We
kregen netjes een bedankje bij de krant voor de attentie. Wim staat het nog
steeds vers in het geheugen hoe hij, moeder en de andere jongens de krant in
Hattem rondbrachten en met oud en nieuw zo een extra centje binnenhaalden als ze
het kerstkaartje met wensen persoonlijk af konden geven. Daarom wil hij
opnieuw iets doen. Alleen we hebben een nieuwe postbus. Die gaat alleen open
met een sleuteltje. Daar kun je wel een envelop indoen maar dat ziet de bezorger
niet, laat staan dat ie d'r bij kan. Toen had Wim een ingenieus systeem bedacht
met een envelop aan een touwtje. Dat zag ik niet zitten. Òf de krantenman trekt
de envelop kapot door aan het touw te trekken of de envelop schiet los en heeft
hij nog niks. Nu hebben we de envelop in een boterhamzakje gedaan tegen de
regen. Die hangt aan een touwtje achter de brievenbus met een ander papiertje
aan de voorkant geplakt. Dat hangen we dan pas op voor we naar bed gaan. Moet
lukken toch?
'Wanneer gaan jullie naar 't beloofde land', vraagt Berend als we ons voor even gesetteld hebben bij Ben en Diny. Ben is jarig. En dat mag hij weten. Het wordt volle bak vandaag. Ik schiet wel even in de lach bij Berend z'n 'beloofde land'. Het duurt nog even, wanneer we een rondreisje door Israel gepland hebben. Onze oppas is al weer geregeld. Leuk dat Ben z'n verjaardag op een zondag valt. Zo zie je de jongens met hun gezinnen ook weer eens. Berend en José met Sascha en Olaf en Jaap en Mirjam met Simon. De familie breidt zich aardig uit. Leuk om Ben en Diny als opa en oma bezig te zien. 's Avonds komt de rest, maar eerst moet Diny aan haar sociale verplichtingen voldoen door mee te zingen met haar gemengd koor in de Eefdese kerk. Wim en ik gaan mee en vieren opnieuw een kerstconcert mee, nu van Eefdes Mannenkoor, de Fanfare en Diny's gemengd koor. Wim is een kritisch luisteraar, vooral omdat er een paar liederen bij zijn die hijzelf met z'n Mannenkoor zingt, maar hij is tevreden. Zo te zien is vanavond ons oude gezin compleet. Henk en Anneke en Johan en Joke zijn er samen met de andere vrienden die al zolang vrienden zijn. Erg gezellig en het wordt een latertje....
Wat een mooie ring heb jij, zegt Sascha. Ik ben helemaal perplex. Zulke dingen hoor ik nooit meer. De tijd dat ik Eva uit school haalde ligt ook al weer een tijdje achter ons. Die zei ook wel eens iets over een mooie broek of trui. Jongens valt zoiets nooit op. 
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig
Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde.
