Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
08-12-2010
De Ontdekking van het Gehemelte
Jantje en Marijke.
Het was voorlopig onze laatste schilderochtend. Meestal beginnen we met een kop koffie of thee en wordt er bijgepraat en krijgen we nieuwe uitleg. Nu kwamen natuurlijk de verhalen los over de sint met of zonder kinderen en kleinkinderen. Ook al weten de kinderen wie er voor de cadeautjes zorgt wanneer de sinterklaas in beeld komt zingen ze weer de sterren van de hemel. Zelf vind ik het al een hele zorg om wat gedichten in elkaar te knutselen. Maar voor Jannie bestaat er geen sinterklaas zonder surprises. Die reed afgelopen zaterdag met manlief richting Utrecht met een lang pak van voor naar achter tussen hen in de auto gepropt. Het bevatte een gemuteerde vis- half vis en half sint. Haar zoon is nogal bezig met de veranderingen in de natuur èn is een fervent Noorwegen- ganger. Bovendien vergeet hij tijdens die vakantietochtjes van alles. Dat alles zat o.a in die lange vis verstopt een lange lijn met onderbroek , zonnebril enz. Een ander had iets met boeken bedacht en had een stapel Mulischboeken nagemaakt, eentje genaamd De Ontdekking van het Gehemelte (sloeg op Jannies nieuwe bovengebit) van ene Harry Muesli. Je moet er maar op komen. Marijke had een aantal schilderijen meegenomen, een herfst-, een winter en een voorjaarsschilderij, waaraan je kon zien hoe ze zich in de laatste 2 jaar ontwikkeld heeft. Eind januari begint een nieuw stel ochtenden of avonden om samen te schilderen. Ik ga verder met een vijftal avonden, maar nu niet meer iedere week maar elke 14 dagen. Jammer dat ik dit groepje daardoor ga verlaten, want afscheid nemen voelt hier echt als: Partir , cest mourir un peu. Oh , want ook Greet die de eerste ochtend in een spagaat uitgleed en de site van camping De Boomgaard al bekeken heeft zal ik missen . en Jantje uut Sleen, altijd vrolijk en Liesbeth met haar verhalen van all over the world . En de beide jonkies zoals ik ze noem . Maar ik heb beloofd wanneer ik een keer een avond moet missen en die mag inhalen dat ik dat op de dinsdagochtend ga doen.
Het zat er al een tijdje aan te komen. De lamp boven onze werkplek vertoonde slijtage. De koorden waaraan de buislamp was opgehangen waren aan beide kanten al eens geknapt en opnieuw vastgeknoopt zodat de lamp al een hele tijd wat scheef hing, maar hij brandde nog. Totdat hij ineens begon te flikkeren en dat hield niet op. Daor wo-j toch hielemaole gek van, sprak Wim. Toen werd het tijd om hem te vervangen. Een leuk klusje voor een winterse middag. Genoeg bouwmarkten op het industrie terrein vlakbij. Bovendien is er Barco, een speciale lampenwinkel. We beginnen bij de Praxis en zien een vergelijkbare buislamp, nee de chiquere soorten kosten drie- en vijfhonderd en nog wat. Die van 89 lijkt wel wat. Toch eerst maar even langs Karwei, die shop staat er naast. O ja dan naar Barco, die heeft er misschien nog wel meer die geschikt zijn. Nee hoor, er is niks dat beter lijkt. Dan toch nog even bij Kwantum langs, daar hebben ze een wat chiquere lamp met 4 losse gestreepte kapjes, wel voor half geld, maar ik zie daar het licht al irritant door de open strookjes heen schijnen. Nee, het wordt één streep terug naar de Praxis. Ja...zo kom je de middag wel door. Nu hangt die nieuwe buislamp al al mooi te wezen .... en een licht dat er af komt!!
Wat kun je allemaal met een boom doen, begon ds de Korte zijn overdenking. Hij had niet gedacht dat de eerste de beste zou roepen : affikken. Hij dacht meer aan in de schaduw zitten of appeltjes plukken, maar de goegemeente was er wel bij op deze manier. Hij wilde er naar toe: wat is jouw boom, jouw veilige plek? Er waren er niet veel die het strand noemden, meer de natuur, de bank thuis of zelf het veilige bed. Als ik eerlijk ben is de rest weggezakt want we hadden nog meer te doen gisteren. Om 3 uur werden we bij Mark en Jennifer verwacht. Dit keer hoefde je niet stiekem met cadeautjes te goochelen want Robin en Eva doen met hun 12 jaar volwaardig mee in het sintgebeuren. Rick een beetje. We moeten vooral heel blij zijn dat hij er bij is en dat zijn we. Zijn broers verzorgden voor hem voor een hééél lang gedicht waarin zijn interesse in Google Earth naar voren kwam. Hij is nl in de Bargeres op veel plekken gesignaleerd met dit aardrijkskundig wereldwonder. En iedere dag is hij van alles aan het opzoeken. In een namaak Ug, je weet wel zon laars, had Eva briefjes met alle namen gestopt en wie ze trok mocht een cadeautje pakken voor een ander. Het werd een gezellige boel daar in Sleen.. De cadeautjes vielen in de smaak, van scheerkwast tot boek: Wat doe ik met mijn puber, after shave, een toiletborstel, een Youpie en een Mart Smeets en . chocoladeletters. Nadat Gerhard een keer na het sint festijn opmerkte:Ik heb niet eens een chocoladeletter, hebben we daar verandering in gebracht. Je bent zo een paar uurtjes verder en toen mochten we aanvallen op alle lekkers wat iedereen had meegebracht. Eigenlijk wordt nooit hardop gevraagd wie wie had, maar Eva kon het niet laten. Iedereen werd ondervraagd: Wie had jij? Intussen was het gezelschap om precies 7 uur in twee kampen verdeeld. De heren zaten in de keuken. Raad eens??? Natuurlijk de voetbal. En de dames in de kamer. Heel voldaan ging iedereen daarna huiswaarts.... juist op tijd om Boer zoekt Vrouw te zien. s Avonds ging de telefoon. Rick. Ik ben mijn gedichten vergeten en Volgend jaar doe ik het toch anders! Hij moet er nog even over denken, maar .. hij wil toch helemaal mee gaan doen. Ik moet mezelf maar even een schop geven. Geweldig plan! Ehhhh.... mìjn veilige plek..? In de stoel bij het achterraam met zicht op de vogels, het land van de boer en het Oeverse bos.
foto's: impressies van 'een heerlijk avondje'
Jan met z'n nieuwe scheergerei.... en z'n glas wijn. Het schilderij boven de schoorsteenmantel is van Klaas Kraak, de vader van Jennifer.
Er viel vandaag wel niet zoveel sneeuw als in het westen van het land maar vanmiddag viel er hele fijne sneeuw, een soort jachtsneeuw. De katten wilden maar wat graag binnen zijn en Tessa net zo. We hadden een afspraak met rietdekker Kocks die ons rieten dak onderhoudt. Hij vroeg zich af waarom de rieten daken in het Gooi allemaal zo mooi blijven Hij vroeg er daar gewoon naar. Het blijkt dat ze daar niet wachten tot het dak helemaal versleten is, maar laten het renoveren. Alleen het vergane riet wordt er afgehaald en er wordt een nieuwe laag op de goede onderlaag gewerkt. " t Uutzicht hier is net een schilderieje, merkt Cor Kocks op als hij door het grote achterraam naar buiten kijkt en terwijl we samen de mogelijkheden bespreken voor verder ondehoud van ons dak, zien we onze wintergast bij de vijver water drinken, de kramsvogel. De andere vogels behelpen zich zo te zien met sneeuw maar de kramsvogel houdt het bij water bij de vijverpomp. De grote bonte specht heeft ook ontdekt dat er weer gevoerd wordt en hangt regelmatig aan het pindanet. Bij Cor Kocks hebben ze kerkuilen, zo vertelde hij. De jongen van afgelopen jaar zitten pontificaal in de speciale nestkast en de ouders boven in het huis. Afgelopen winter waren er bij ons ook reeën, maar tot nu toe heb ik ze nog niet gezien. En ik kan jullie melden dat de gedichten klaar zijn. Van ons moet je geen grote surprises verwachten, maar vooruit een gedicht moet kunnen. Het wordt morgen een soort Amerikaanse sinterklaas. Iedereen neemt wat mee. Ons aandeel wordt mijn specialiteit, een kip-kerriesalade met veel vruchten, hebben we net samen gemaakt. Wordt altijd om gevraagd. Om drie uur gaat het feest beginnen. Zelfs Rick heeft er zin in.
Dee luu zult wel niet völle vesite kriegen hier....
Met Riet op de meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland.
We zouden gisteren bezoek krijgen. Ben en Riet, onze mede vakantievierders van onze Nieuw Zeelandreis wilden een dagje naar Emmen komen om weer eens ouderwets bij te praten. Nee de weg wisten ze nog wel. Toen ze een paar jaar geleden voor het eerst bij ons kwamen volgde Ben de Tom tom in plaats van mijn aanwijzingen en kwamen ze vanaf Jonky Heine het Schoolpad onze kant op, helemaal de landweg langs het bos. Die was in januari heel erg slecht. Al hobbelend door kuilen en gaten merkte Riet toen al op : Dee luu zult wel niet völle vesite kriegen hier. Deze zomer hebben we samen nog een dag of wat op camping De Boomgaard gestaan. We hebben de tuinen van De Wiersse bewonderd en zijn nog naar Ben en Diny gefietst. Omdat het weer ook niet prettig leek te worden hebben we gisteren maar eens flink ingeslagen zodat we rustig ingesneeuwd kunnen raken zonder te verhongeren. Wim maakte de avond er voor alvast zijn bekende mosterdsoepje en de koelkast en vriezer zaten barstens vol met allerlei niet te versmaden lekkers. Ik wil 's morgen net de stofzuiger pakken om de laatste honden- en kattenharen weg te werken als de telefoon gaat: Ben uut Luttenberg. Ik hoor het al, zijn stem klinkt als iemand die zwaar de griep te pakken heeft. Nee, vannacht had hij het al te pakken en het wordt nu alleen maar erger. Dat wordt em niet vandaag. We maken meteen maar een afspraak voor eind volgende week want als je je verheugt om oude vrienden weer te spreken dan moet je het niet te lang uitstellen. Daar zittten we met onze mosterdsoep en appelgebak met slagroom. Die stofzuiger heb ik maar op z'n plek gelaten. Dat kan nu wel een dagje wachten. We zijn samen voor een oude aflevering van Dalziel gaan zitten. Vanmiddag moesten we even voor de reddende engel spelen voor Eva. Die moet beslist vandaag nog geld afgeven op school voor de kerstactiviteiten en . dat is ze vergeten. We knopen er meteen maar een bezoek aan de bibliotheek aan vast. Daar kun je ook lekker zitten met koffie en een tijdschrift. Ooit heb ik gezegd dat wanneer we toch een keer gaan verhuizen het wel in de buurt van de bieb zal moeten zijn. Wim zoekt zich intussen nog een film uit die hij graag wil zien. Het klinkt gezellig: Valkyrie. Thuis wordt die meteen in het apparaat bij het grote scherm geplaatst. Ik heb al gauw door dat het over de mislukte aanslag op Hitler gaat. Dat hoef ik dus niet. Het is af en toe een hels kabaal met aan het eind veel schieten. Dan weet je het wel. Maar met het eten hebben we het gemakkelijk. Wat denk je? Mosterdsoep met een snelle salade en appeltaart met een toefje slagroom.
Sinds een tijdje hebben we twee tvs. Eén in de achterkamer bij de keuken. Die hangt zo dat we al kokend toch een gezellig of informatief namiddagprogramma kunnen volgen. En sinds kort hebben we daar ontvangst via een digitenne plus card waarmee we enorm veel zenders kunnen ontvangen. De andere en nu flink uit de kluiten gewassen tv staat in het voorste gedeelte waar je onderuitgezakt alles via de schotel kunt volgen. Jammer genoeg geen BBC want die kun je alleen via de kabel krijgen en ja . je kunt niet alles hebben. We mogen al blij zijn dat we nu een goed werkende riolering hebben. Vroeger waren er niet veel programmas te zien, dus keek je samen wat je het leukste leek. Maar nu er zoveel sport- lees: vooral voetbal, schaatsen en tennis- te ontvangen is, is de lol van samen kijken er een beetje af voor mij. In de tijd van Ard en Keessie zaten we beiden aan de buis gekluisterd en tijdens de wereldkampioenschappen voetbal net zo, maar tegenwoordig is het iedere avond bal voetbalbal dan. Tussendoor wil hij nog wel eens knippen met de afstandsbediening even in een pauze, maar net als ik me weer bij hem gevoegd heb hup daar heb je die bal weer. Dan zijn er nog al die praatprogrammas over sport met Mart Smeets en consorten. Als ik iets anders zien wil ga ik achter zitten of Wim kijkt daar. Het gaat in goede harmonie daar niet van, maar is dat nou gezellig ? Het scheelt natuurlijk dat we overdag andere gezamenlijke bezigheden hebben. Alleen de Engelse krimis daar houden we beiden van. Dalziel, Frost, Morse, Inspector Barnaby, Inspector Lynley en Silent Witness. Wanneer het te bloederig wordt trek ik me even terug, maar verder zitten we er samen voor met iets te drinken en te knabbelen onder handbereik. En . ik kan me nu al verheugen op Boer zoekt Vrouw as zondag. Ik hoop voor Wim dat de voetbal dan achter de rug is, want ik zit dan gegarandeerd voor het grote scherm.
Nadat Bonnie, de witte Labrador die ooit bij ons logeerde, overleden was duurde het even. Zullen we wel of geen nieuwe hond nemen? Ieder die z'n hond heeft moeten laten inslapen kent het. Maar dan is het duidelijk, er komt een nieuwe pup. Internet wordt er bij gepakt en op Marktplaats zien ze een nestje Labrador Retrievers, ergens in het zuiden van het land. De vader en moeder zijn beiden aanwezig en naast de bruine pups, allemaal reutjes is er één zwarte, een teefje. Dan besluiten Susan en Willem af te reizen en de pups te gaan zien. Ja natuurlijk wordt het de zwarte. De eigenaresse had haar al Mina genoemd en al bedacht om haar eventueel zelf te houden, zoals wij dat ook bij ieder nestje deden. Zaterdag is Meghan, zoals ze nu heet, opgehaald. En het gaat heel goed met zowel Meghan als de familie. Vandaag kon ik dan niet langer wachten. Ik ging er heen met een kraamcadeautje, een schoentje van dat spul waar honden zo graag op kauwen. Beter deze schoen dan die van de familie. En warempel Meghan ging er ogenblikkelijk mee in een hoekje liggen knagen. Morgen brengt Mark de bench van Queeny mee. Die kunnen ze de eerste tijd gebruiken. Zon uitvinding heeft al heel wat geld bespaard. De tanden van onze vroegere honden hebben hun afdrukken achtergelaten op onze meubels en dan heb ik het nog niet eens over de kleding die verinneweerd is door de beide Laskas, Kim en later Scott. Nee, onze grote bench is tijdelijk mee naar de Duitse herderpup Kyra van stratenmaker Erik en de andere, een slagje kleinere gaat straks mee naar Meghan, want dan mag ik oppassen. Susan moet naar de tandarts en met tandartsen weet je nooit hoe lang het duurt voor je aan de beurt bent. Vandaar!
De eerste sinterklaasviering toen ik niet meer thuis woonde was in Hattem. Ik had een kamer bij de familie Sobering, met kost en inwoning heette dat. Ik had het er bijzonder gezellig. Mevrouw Sobering was weduwe, maar regeerde de boel met liefde èn vaste hand. Dineke was de jongste, toen een jaar of 15, Sietse was volwassen maar woonde nog thuis en Albert was in militaire dienst of op de binnenvaart; dat weet ik niet meer precies. Het huwelijk van de oudste dochter Tiny had ik ook al meegemaakt. En toen kwam dat sinterklaasgebeuren. Ook hier hadden we lootjes getrokken. Alles liep volgens plan en er werd wat afgelachen bij de gedichten. Toen was er voor mij nog een extra pakje. Het bleek een grote lichtblauwe onderbroek met pijpen tot op de knieën te wezen. Die had het thuisfront gestuurd, mama natuurlijk. Het was ook een berekoude winter, die winter van 62-63. Ze dachten geloof ik dat ik zon beetje omkwam van de kou daar in Hattem. Ze kwamen daar niet meer bij van het lachen Daarna vierde ik het met de familie van der Kolk, ook goed voor wat lachsalvos. Marry van Piet was ook al in beeld. Maar toen we eenmaal in Aalten woonden was er geen familie meer in de buurt en maakten we het zelf maar gezellig. We hadden zelf nog geen auto, zelfs nog geen tv. Ik had de familie op de Boomgaard wat kleine dingetjes gestuurd en op 5 december .daar zaten we dan 's avonds . ,Wim met zn nieuwe pijp en ik met nieuwe gele pantoffeltjes met pompon er op, achter de chocolademelk met speculaas. Gerhard had nog nergens benul van. Die moest nog een jaar worden. Toen nam ik me voor om wat er ook zou gebeuren al moest ik de hele familie vragen, ik nooit meer zon saaie sinterklaasavond wilde hebben. En zo gebeurde het dan dat het jaar er op de familie bij ons kwam om sinterklaas te vieren. Dan maar geen wit paard door het grind naar de voordeur, maar een ferme bons op de kamerdeur, een zwartepietenhand met strooigoed en even later een mand met pakjes voor de deur. En zo bleef het niet alleen in Aalten, maar ook vele jaren in Hengelo tot Diny kleine kinderen had en de beurt naar haar ging.
Ja... toen onze jongens nog klein waren.... Hier op de NSU van Henk tijdens een vakantie in Badenhard.
De lootjes zijn verdeeld. Sinterklaas komt er aan en dit jaar wordt dat opnieuw samen gevierd en wel in Sleen. D.w.z. onze kinderen met aanhang, Robin en Eva natuurlijk en Judiths ouders Jan en Edith. Dit jaar worden de cadeautjes voor onze beide kleinkinderen afgeschaft. Ze doen gewoon mee net als de anderen. Hun cadeautjes liepen elk jaar weer de spuigaten uit. Iedereen had toch wat extras voor de kinderen in de mand gedaan. Niet meer dus. Ik ben wel blij met mijn schoondochters. Als het aan die jongens van mij lag kwam er niet veel terecht van die hele sinterklaas. En voor Wim hoeft het al helemaal niet. Het is me een stelletje ongezellige kerels. Snap je dat nu? Bij onze familie op de Boomgaard was het een hoogtepunt met paard- onder een wit laken, maar dat zag je vanuit de keuken toch niet- en al. Bij moeder van der Kolk was het ook altijd een gezellige boel. Toen onze kinderen klein waren kwamen de Egginks naar Hengelo op 5 december. Ik herinner me de plek waar mama zat. De dag erna lag de vloer rond die stoel bezaaid met chipskruimels. Toen Ben en Diny de jongens klein hadden werd de verjaardag van sint gezamenlijk bij hen gevierd. De buurtsint en piet kwamen toen persoonlijk langs en Berend moest zelfs laten horen hoe goed hij al piano kon spelen. We zijn zelfs vanuit Emmen nog eens op de Boomgaard geweest toen Jos nog zon klein manneke was. Maar toen begon de afstand mee te spelen en was het gebeurd met de pret. Maar sinds Judith en later Jennifer ook een vinger in de pap hebben , tja dan heb je weer steun, wordt de verjaardag van de goedheiligman weer gevierd. En volgens mij vinden de mannen het best gezellig. Vanmiddag hebben Wim en ik de inkopen al gedaan. We waren er vlot mee klaar en terwijl we bij de Goede Luim achter de chocolademelk zitten, hoor ik een zucht:En nou nog dat gedicht !
Afgelopen zondag stond er iets bijzonders op ons programma. Wim zn nieuwe zanggroepje zou op deze eerste adventszondag in het kerkje in Twist, bij onze oosterburen dus, haar medewerking verlenen. Ikzelf had ze nog niet horen zingen. Een week of wat geleden hadden we al een lichtblauw overhemd en een zwarte broek gescoord. De dames zouden een blauwe sjaal dragen op hun zwarte outfit. Zes mannen van het Shantykoor hadden zich begin van het jaar laten strikken door dirigente Henriette en aangevuld met 3 vrouwen oefenen ze al een tijdje op woensdagochtend bij iemand thuis. Wij gingen dus al bijtijds op weg naar Twist, want ze moesten natuurlijk nog wel inzingen. Tijdens het inzingen had ik er even een zwaar hoofd in. De dames konden tegen die geoefende mannenstemmen niet op. Die zongen zo enthousiast. Dat werd even afwachten. Pastor Hindorf heette iedereen welkom. Er waren nog een paar andere koren. Eén viel tegen wat zang betreft, maar ach de intentie was er. Maar het Marien Chor dat bestond uit een twaalftal meisjes zongen de sterren van de hemel. Eigenlijk ben ik niet in voor Bach en het Präludium und Fuge c-moll op het orgel was aan mij niet besteed. Gelukkig moest ik mijn mening over Bach herzien toen de Russische Albina Rachmanin o.a. een Adagio van Bach op de piano ten gehore bracht. Een muziekblad woei van haar standaard op de grond, maar ze speelde gewoon door. Geen wonder want ze is een geoefend concertpianiste. Toen was onze groep Neighboursaan de beurt om onder meer Am Heiligenabend en A la nanita nana, een Spaans kerstlied, te zingen. Het was een mooi clubje en ze brachten het er in mijn ogen goed van af. Henriette begeleidde ze prachtig op de piano. Over haar groep was zij echter niet tevreden. Zij hoort natuurlijk meer dan ik. Wim wacht nu met spanning de woensdagmorgen af. In Duitsland wordt altijd goed voor de inwendige mens gezorgd. Ook nu was er na afloop Kaffee mit Kuchen und Torte binnen en buiten ook nog de Glühwein.
Het zat er al een tijdje aan te komen. De lamp boven onze werkplek vertoonde slijtage. De koorden waaraan de buislamp was opgehangen waren aan beide kanten al eens geknapt en opnieuw vastgeknoopt zodat de lamp al een hele tijd wat scheef hing, maar hij brandde nog. Totdat hij ineens begon te flikkeren en dat hield niet op. Daor wo-j toch hielemaole gek van, sprak Wim. Toen werd het tijd om hem te vervangen. Een leuk klusje voor een winterse middag. Genoeg bouwmarkten op het industrie terrein vlakbij. Bovendien is er Barco, een speciale lampenwinkel. We beginnen bij de Praxis en zien een vergelijkbare buislamp, nee de chiquere soorten kosten drie- en vijfhonderd en nog wat. Die van 89 lijkt wel wat. Toch eerst maar even langs Karwei, die shop staat er naast. O ja dan naar Barco, die heeft er misschien nog wel meer die geschikt zijn. Nee hoor, er is niks dat beter lijkt. Dan toch nog even bij Kwantum langs, daar hebben ze een wat chiquere lamp met 4 losse gestreepte kapjes, wel voor half geld, maar ik zie daar het licht al irritant door de open strookjes heen schijnen. Nee, het wordt één streep terug naar de Praxis. Ja...zo kom je de middag wel door. 
