Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-11-2013
Mantelzorg....respijtzorg?
Toen ik in het begin van de week in de wachtkamer bij de huisarts zat kwam het gesprek
zomaar over hulp in huis van de WMO, huishoudelijke hulp ( Wet Maatschappelijke Ondersteuning) . Nee, de ene dame wilde
die niet vaker over de vloer: 'Moet je d'r steeds maar voor thuis blijven'. Een
jongeman die ook hulp nodig had gehad merkte op: 'En dan hebt ze soms ok nog
haor op de koezen'. 's Middags bezocht ik een lezing en leerde ik: Mantelzorg staat voor langdurige en
onbetaalde zorg voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende naaste:
partner, ouder, kind of ander familielid, vriend of kennis. Er was in het
teken van de week van de Mantelzorg een bijeenkomst in de Schepershof door het
Contactpunt Mantelzorg Emmen. Nu weet ik dus dat er 2,6 miljoen
mantelzorgers in Nederland zijn die ons land 7 miljard euro besparen. De meeste
zorg heeft toch te maken met psychsociale begeleiding, zoals emotionele steun en
regeltaken. Er waren een aantal mantelzorgers onder ons die gelukkig ook
professionele hulp kregen, maar soms kan het te zwaar zijn en dan is er ook voor
hen ondersteuning te krijgen. Ze noemen dat Respijtzorg. Een probleem is soms
dat de dementerend zieke geen ander om zich heen wil hebben dan eigen man of
vrouw. Zo kwam er raad vanuit ervaringsdeskundigen die zelf mantelzorger waren
geweest voor hun partner. In de gespreksronde na de pauze werd er nagedacht
over hoe je vervangende zorg geregeld zou kunnen worden, of jezelf respijtzorg
zou kunnen bieden en of je nagedacht hebt wie jouw mantelzorger zou kunnen of
moeten worden als het nodig wordt. Het was een mooie maar ook enerverende
middag. En je komt er achter dat de meesten van ons wel betrokken zijn bij een
vorm van mantelzorg of respijtzorg. We wisselden nog even van gedachten over wat
je wel of niet verwachten mag van een mantelzorger. En heel even zag ik de
jongeman weer voor me met z'n ervaring van zijn hulp met haor op de
koezen.
Zoals ik koos voor een doorleefd gezicht.. het oude vrouwtje, zo koos Jantje voor Marilyn Monroe. Ik kan niet zeggen dat die een doorleefd gezicht heeft, ik zie het er niet van af, maar dat ze echt geleefd heeft, kun je wel zeggen. Veel vrienden had ze in de hoogste kringen maar is ze gelukkig geworden? Zo zocht Janny een Ierse zanger en Greet en Liesbeth kozen voor een dochter, Elly schildert haar kleinzoon en Tiny een oude mannenkop. Iedere week zie ik de gezichten mooier worden. We hebben binnenkort een gezellige bijeenkomst bij Atelier Helderrood voor alle cursisten waar we alle geschilderde koppen van de verschillende groepen kunnen bewonderen en een video kunnen bekijken over gezichten van dementie. De schilderijen hierover van verschillende dementerende mensen van Herman van Hoogdalem hebben we in het voorjaar in het Drents Museum al kunnen bewonderen. Hier op de dvd gaat de schilder er aan de hand van interviews ook uitleg bij geven. Een goed idee
Ik meen dat deze Ierse zanger en musicus Luke Kelly is. Zal Janny nog eens vragen. Zij heeft met Ierland wat wij met Schotland hebben. Maar haar dochter woont er dan ook. Luke Kelly is bekend geworden als een van de Dubliners
Of... zoals Greet... die schildert haar dochter...
11 november-- Nee.. vanuit de Achterhoek kende ik het niet, het rondgaan met de uitgeholde suikerbiet op 11 november. Maar toen ik in Hattem ging wonen was het helemaal in. Zingend gingen de kinderen langs de deuren. Tja Gerhard was nog te klein en toen we naar Aalten en later naar Hengelo verhuisden was Sint Maarten weer uit. Ik heb nooit zoals de moeders en vaders hier met de kinderen langs de deuren gelopen met een voederbiet of lampion, hun liedjes èn hun zakken voor de snoep en ander lekkers. Hier in Emmen was de oude gewoonte wel weer in tel maar toen waren onze jongens al weer pubers en vanaf een jaar of 13 houdt het op. Dan mogen of willen ze niet meer meedoen. Aan de Kuifmees had ik op de trap bij de deur een hele grote mand met allerlei lekkers om uit te zoeken: mandarijnen, dropveters, lollys enz. Er kwamen wel 60 kinderen langs. Maar toen we eenmaal hier aan het Schoolpad woonden was het afgelopen want te ver weg. Het loont niet om 1,5 km om te lopen. Alleen toen ik mentor was van een brugklas met een heel stel kinderen uit Bargeroosterveld kwamen die met de auto hier langs. Maar goed dat ik altijd voor alle zekerheid wat in huis heb. Dit keer kwamen de buurjongens, Frank, Tim en Daan met hun prachtige lampionnen met een echt lichtje. En ze zongen als lijsters, twee versjes zelfs.
We hebben nog steeds één van de drie poesjes die we meer dan 15 jaar geleden bij een buurman van oud-collega Martine uit Geesbrug ophaalden. Echte boerderijkatjes, zo slank als wat en dat bleven ze. Suze heeft de anderen overleefd. Eén van haar dochters was Moniek waarover ik het kinderboekje met belletje schreef: Ik ben Moniek. Dochter Loedertje trekt haar eigen plan. Die doet haar naam eer aan. Altijd moet je er op verdacht zijn dat die achter je staat en een kamer boven induikt om zich in een kastje onder het schuine dak te verschansen. Het enige om haar er uit te lokken is om de kamerdeur op een klein kiertje te laten staan en beneden de la met kattenvoer open te trekken en Suze te roepen. Gegarandeerd dat Loeder ineens weer achter je staat. Suze laat zich graag verwennen op deze respectabele leeftijd en zit meestal op de leuning van de bank naast me. Storm vindt haar erg interessant en speelt graag met haar, neemt zelfs haar kopje voorzichtig in de bek en als het te gek gaat volgens Suze haalt ze voorzichtig met ingetrokken nagels naar hem uit. Verder doet Storm het met botten en kluifjes, maar als die op zijn werpt hij zich op de knuffels die ik voor hem insla bij de Kringloop. Onze jongens hadden in hun jeugd een beer waar ze hun hele kleutertijd genoeg aan hadden, maar de kinderen van nu hebben er blijkbaar veel te veel te oordelen naar de bakken vol die je bij de kringloop 4 voor een euro kunt kopen. Het Texelse schaap van vorige week heb ik toch gered uit die scherpe hondentanden, maar Storm maakt geen onderscheid. Het liefste heeft hij knuffels met veel losse stukjes, flapjes of pootjes. Wanneer hij er een helemaal leeg gaat halen gooi ik die weg want anders komt het hele huis onder de witte vulling. Zijn nieuwste speelgoed is een afgrijselijk groene krokodil. Storm vindt die geweldig, lekkere pootjes en een lange staart. Hij komt hem steeds brengen om weg te gooien. Kijken hoe lang die heel blijft
Zomaar in zijn slaap overleden. Het onverwacht overlijden van een voormalig collega Jos Konter raakte iedereen. Daarmee begon de toespraak van rector Boers van het Carmelcollege vanavond, waar ik ook veel jaren werkzaam was. Ik kan bijna niet geloven dat het al weer 9 jaar geleden is dat ik afscheid nam. Jos had nog meegewerkt aan het opnieuw inrichten van de Kuil, de plek waar de leerlingen in de pauzes hun vertier hebben. Het is een fleurig geheel geworden en i.p.v. 150 zitplaatsen zijn er dat nu 500 geworden. En dat mag ook wel want de school is dit jaar gegroeid naar meer dan 1400 leerlingen. Even wat anders dan de 400 die er waren toen ik op de LTS De Zuidoosthoek begon. In 1985 toen we nog niet zo lang aan de Kuifmees woonden had een leraar Nederlands in een wat overspannen toestand zijn boeken de docentenkamer in gesmeten. Toen kwam ik aan de beurt. Buurman Jan die er al jaren les gaf, kwam vragen of dat niks voor mij was, een halve baan Nederlands en alleen brugklassen. Ik kon meteen op sollicitatiebezoek. Ik kwam thuis met de boeken die ik nodig had en kon meteen de volgende morgen beginnen. Ik ben er nooit meer weggeweest. Bijna 20 jaar heb ik er met plezier gewerkt en veel hoogtepunten en dieptepunten meegemaakt. Mijn werk van docent Nederlands breidde zich uit met Remedial Teaching en Faalangstreductie training. Samen met Bernadien heb ik enorm veel plezier gehad in de mannenwereld. Zo jammer dat ze door een virus geveld werd en jaren later overleed. Na de fusie kwamen er meer vrouwen mijn schoolwereld binnen. Negen jaar geleden ging ik weg en af en toe hebben we zon bijeenkomst van oud- collegas. Na een heftige periode na de fusie van LTS DE zuidoosthoek met het KDC is de rust allang weergekeerd en op het Carmelcollege van nu is het warme gevoel van toen gebleven.
Ik ben langzamerhand een van de oud gedienden bij Ellen op onze schilderochtend. Ik ben13 jaar geleden begonnen bij haar op zolder. Zomaar had ik zin om te kunnen schilderen. En dat ging ik doen door me bij Ellen aan te melden. Er zat een kaartje op het prikbord bij de Bibliotheek en ik meldde me aan. De deur werd vaak open gedaan door Tom, die toen nog een kleuter was. Ik ging de twee trappen op met mijn attributen. Daar stonden vijf ezels in een halve circel en in een hoekje Ellens verf, kwasten en verdere benodigdheden. Het was behalve een degelijk onderricht ook een intiem gebeuren. Veel zielenroerselen kwamen aan het licht. Ellen groeide er uit want ze kreeg veel meer aanvragen om les te krijgen. Daarom huurde ze bij Flier boven een zolderverdieping. Het werd haar nieuwe atelier. Het kreeg de naam Helderrood en dat is het gebleven. Toen de huur van het atelier ineens erg verhoogd werd durfden ze een volgende stap aan. Nu heeft ze met haar man Dick Lubbersen Atelier Helderrood aan het Waanderveld, wonen en werken wordt hier gecombineerd. Vier dagdelen geeft ze cursussen, verder maakt ze zelf prachtige schilderijen en verzorgt ze workshops voor collegas, vrijgezellenfeesten en andere festiviteiten. Ik heb Tom en Babet zien opgroeien. Ook die hebben de creatieve talenten van hun ouders meegekregen. En nog steeds ga ik elke dinsdagochtend met plezier naar het atelier. De portretten waar we nu mee bezig zijn schieten op. Mijn oude vrouwtje is klaar en ben begonnen aan de hond van Jantje. Toch wil ik opnieuw een portret gaan doen. Ik zoek nog een slachtoffer .
We zijn een van de eersten in het kleine kerkje van 2e Exloërmond dat in de volksmond 2e Mond heet. Je hebt hier ook nog een 1e Exloërmond. Het is het gebied zo'n beetje ten noordoosten van Emmen dat vroeger helemaal uit veen bestond. Terwijl we door dit vlakke uitgestrekte gebied rijden bedenk ik me hoe hard er hier gewerkt moet zijn, vrouwen en babys, alles ging mee naar het veen. Het was een hard bestaan en ze woonden vaak in plaggenhutten. Toen een collega een tijdje terug afscheid nam was zijn vader er nog bij en die collega bedankte zijn vader dat ze zo hard gewerkt hadden om hem de kans te geven om te studeren. Dan besef je dat dit allemaal nog niet zo lang geleden is. In het Veenmuseum in Bargercompas is er meer van te zien. En er over lezen kun je in Domineer van het Turfland. Het is niet te geloven dat dat pas een honderd jaar geleden is, wat er beschreven wordt door een van de eerste dominees. Erg veel modder is er in elk geval. Er wordt nu niet meer gegraven, alleen over de grens, en ik denk dat het nu alleen nog met machines gebeurt. Maar de plaatsjes die zich toen gevormd hebben bestaan nog. Dit kerkje wordt keurig onderhouden al hebben ze geen eigen predikant meer. Zondags komt er een voorganger uit een andere gemeente. Toch is het een levende gemeente, er wordt een keer per maand verpakt voedsel ingezameld voor de Voedselbank, er is voor de jeugd wat te doen, er wordt gezongen en naar elkaar omgekeken en vandaag is mannenkoor Valerius uitgenodigd om te zingen.
We zijn zo vroeg omdat de mannen nog willen inzingen. Zo zie je ook nog eens dat hun optreden altijd een serieuze aangelegenheid is. Er wordt besproken hoe en wanneer er gezongen wordt, ze gaan allemaal gelijk opstaan en zitten en de zangoefeningen gaan van start. Dan worden de laatste blauwe strikjes omgeknoopt. Een oudere heer wordt geholpen en krijgt nog een aai over zijn bol als het klaar is. Het zorgt voor wat consternatie, altijd een ontspannen sfeertje bij dit koor.
En dan zijn ze er klaar voor, de mannen onder leiding van Klaas Krijgsheld, de invaldirigent na het vertrek van Daniel Rouwkema. Van mij had Klaas ook mogen blijven maar hijzelf had die ambitie niet. Met Kerst dirigeert hij het koor voor het laatst en daarna neemt de nieuwe dirigent Luuk Tuinder het stokje van hem over. Het koor is behoorlijk actief om de nodige extra gelden binnen te krijgen zodat de maandelijkse bijdrage niet hoger hoeft te worden. Er wordt door een groep appels geplukt in oktober, in het voorjaar worden er plantjes verkocht door de leden. Wim wil mij altijd bij de uitdeling hebben want hij vindt het lastig om het verschil te zien tussen de verschillende soorten: alle kleuren geraniums, fuchsia's, meisjesogen, valerianen enz. Enfin, de mannen zongen werkelijk prachtig en ook de toegift werd gewaardeerd: Spirit of the living God was werkelijk ontroerend mooi! Met stralend weer reden we over de grens van veen en zand, dus over Exloo, Valthe, Weerdinge weer naar huis, naar Emmen. En 's middags werd het binnen zitten. In elk geval misten we de windhoos die in Wijk bij Duurstede zo'n ravage aanrichtte.
'Kiek es hee wet de weg al. Vanmiddag gingen we met Storm ons rondje door het Oeverse bos doen. We hebben het idee dat het bos van ons alleen is, want we komen nooit iemand tegen. Op een bepaalde plek ga je van de zandweg af en over een walletje het bospaadje op. Storm liep voor ons uit en sloeg mooi op die plek het bos al in. Zomers groeien de paden bijna dicht door de varens die er groeien. Bij de open plek die ik zo rustgevend vind, stop ik altijd even. Wim zn jicht aan de grote teen is bijna over en bewegen is goed volgens de dokter. Dus mee naar het bos. We nemen tegenwoordig de nordic walking stokken mee. Tja een mens wordt wat ouder hè. Toen we net op dit plekje aan het Schoolpad woonden heb ik een paar keer met mijn mentorklas een klasseavond hier gehouden. De jongens en meisjes moesten zelf alles voorbereiden van houtzagen voor het kampvuur, poffertjes en stokbrood bakken, een spel bedenken enz. Ik had alleen zelf een speurtocht uitgezet door ons bos met rode draadjes en pijlen van stokken gemaakt en hier en daar een opdracht. In groepjes ging het spul op pad. Mogen de honden mee?, vroegen ze. Dat mocht. De puzzeltocht gong voorspoedig, vooral de groep met de honden. Konden jullie het gemakkelijk vinden, vroeg ik toen ze terugkwamen. Een paar meisjes begonnen te grinniken en toen kwam het: Ja hoor de honden liepen voorop'. Tja die kenden ons paadje allang.
Geen A1 locatie, was de reactie van Hennie van der Most toen hij het pand van de gebroeders Willem en Hans Anker in Akkrum aan een kritische blik onderwierp. Geen parkeerplaatsen, voegde hij er nog aan toe. Het is wel het geboortehuis van Saskia van Uilenburgh, de vrouw van Rembrand en bovendien 98% van onze cliënten zit vast en de andere 2 % heeft rijontzegging', kon Willem Anker erop antwoorden. Advocaat Willem Anker is helemaal op dreef als hij zijn lezing houdt over Ethiek in de Rechtzaal voor ons, Passage vrouwen van Gewest Drenthe in de Vredehorst in Hoogeveen. We zijn erbij met een deel van Passagegroep Zuidbarge Rietlanden. Het is altijd goed voor een gezellig en leerzaam dagje uit. Kijkend door de zaal met 560 vrouwen, mist hij zijn broer met wie hij alles deelt: interesses, werk, vakantie enz., ze hebben zelfs als identieke tweeling hetzelfde DNA. Hun praktijk doet enkel het Strafrecht en daar werken ze met 25 mensen aan binnen hun kantoor. Hun motto is: strijdlustig, scherp en creatief zijn. Hij vertelt heel open over wat ze meemaken. De verdediging van Ferdi E, de moordenaar van Heyn en ook de zaak Robert M heeft hen al heel wat werk bezorgd. Aan deze laatste zaak kunnen ze geen hele dag achtereen werken, zo ingrijpend is die. Toch heeft iedere verdachte recht op rechtsbijstand. De rechter beslist of het inderdaad een dader is. Ook de zaak tegen Jan Veerman na de brand in Volendam luidde 16 x dood door schuld. Toch hoefde die niet de gevangenis in Hij maakt ons duidelijk hoe ze werken. Ze houden zelf de regie in handen bij hun rechtsbijstand. Ze laten hun cliënt niets beslissen. Èn het is van belang om afstand te houden. Toch blijkt tijdens het vragenkwartiertje dat het wel eens te veel werd en al een aantal keren ziek thuis is geweest. De honderden bedreigingen die vaak anoniem èn s nachts via de mail binnenkomen liegen er ook niet om. Het verhaal van de dame die beslist in de trein van Leeuwarden naar Groningen en weer terug beslist wilde roken, bezorgde wel wat lachrimpels. Zijn broer Hans ploos het uit en ontdekte dat het op veel soorten vervoer verboden is te roken en ook in delen van de trein. Dat 'delen van' werd de reden dat de dame in kwestie werd geadviseerd om expres te roken als de conducteur kwam, daardoor een proces verbaal kreeg en uiteindelijk in alle rechtszaken gelijk kreeg. De wet is intussen aangepast... dat wel.
Altijd goed om onze voormalige koster van de Opgang André Flens weer terug te zien. Hij is nu koster van de Vredehorst in Hoogeveen. Hij heeft geen enkele moeite met al die vrouwen. Hij zorgt met zijn vrouw voor de lekkere koffie en tussen de middag voor de broodjes met groentesoep.
De middagprogramma in de Vredehorst in Hoogeveen bestond uit een optreden van Trio Vilde Katshke. Gottfrid van Eck op zijn verschillende klarinetten, Michiel Ockeloen op de accordeon en Tessa Zoutendijk met haar viool maakten er een middag van met muziek en verhalen over sterke Joodse vrouwen met als titel: Eva. Het bleek joodse volksmuziek te zijn of ook wel zigeunermuziek. Dat ligt dicht bij elkaar. Van de verhalen die Gottfrid tussendoor vertelde was het verhaal van de Bijbelse Ishtara of Esther onvergetelijk. Hij vertelde het met verve, af en toe verweven met een tikkeltje van deze tijd. Na het Passagelied kon er nog koffie of thee gedronken worden, maar wij taaiden af en Bertha bracht ons veilig weer terug bij ons vertrouwde dorpshuis Het Hoefijzer in Zuidbarge. Dank je wel Bertha.
Ergens heeft Tessa deze trompetviool op de kop getikt, gekocht bij een zigeuner als ik het goed begrepen heb. Ze liet nog even een solo horen. Geweldig! En... tijdens zo'n ontmoetingsdag van Passage wordt er een collecte gehouden voor een goed doel, dit keer voor het tegengaan van de vrouwenhandel. Na een korte uitleg bracht de collecte 1100 euro op. De speerpunten van Passage zijn ook: Vrouwen met hart voor de samenleving, oog voor de naaste en gevoel voor cultuur. Om ook dit laatste te promoten: Op 5 maart is er een Kunst en cultuurdag in Drachten-- De Noordelijke Kunstkaravaan.Wordt dat ons volgende uitje?
11 november-- Nee.. vanuit de Achterhoek kende ik het niet, het rondgaan met de uitgeholde suikerbiet op 11 november. Maar toen ik in Hattem ging wonen was het helemaal in. Zingend gingen de kinderen langs de deuren. Tja
Gerhard was nog te klein en toen we naar Aalten en later naar Hengelo verhuisden was Sint Maarten weer uit. Ik heb nooit zoals de moeders en vaders hier met de kinderen langs de deuren gelopen met een voederbiet of lampion, hun liedjes èn hun zakken voor de snoep en ander lekkers. Hier in Emmen was de oude gewoonte wel weer in tel maar toen waren onze jongens al weer pubers en vanaf een jaar of 13 houdt het op. Dan mogen of willen ze niet meer meedoen. Aan de Kuifmees had ik op de trap bij de deur een hele grote mand met allerlei lekkers om uit te zoeken: mandarijnen, dropveters, lollys enz. Er kwamen wel 60 kinderen langs.
