Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-06-2013
De test...
Het was hier even paniek in de tent. Ik moest een geneeskundige verklaring
hebben voor de verlenging van mijn rijbewijs omdat ik binnenkort 70 word en
daarvoor ging ik laatst naar onze huisarts. Nee, dat doen we niet zelf, zei
hij. Hier in Emmen hebben we met elkaar als huisartsen afgesproken om dat niet
zelf te doen. Nou dat weer. Ik ben al zo gek op artsen niet dus. Dus
uiteindelijk maar een afspraak bij de andere huisarts die hij me aanraadde. Ik
was al wat gespannen zo van straks moet ik ook nog op de weegschaal ik race
erheen op mijn snelle fiets. Flesje ochtend urine meenemen, 50 euro en je
paspoort. Het werd echt een ernstige zaak. Moest ik ook nog wachten. Eindelijk
was het zover. Hij vroeg me het hemd van t gat, nam de ogen test af op
verschillende manieren en mèt en ook nog zonder bril. Nou ik weet al dat ik niet
zonder kan. Toen de bloeddruk werd gemeten, keek hij me aan en sprak de woorden:
Hiermee krijg je je rijbewijs niet. Dat leek ernstig. Ik schrok ervan maar ook
de tweede meting bleek veel te hoog. Hij heeft het zolang op een kladje
geschreven en ik mag maandag terugkomen. Toen Wim ervan hoorde zei die: Morgen
eerst naar je eigen huisarts. Ik mopperde wat maar uiteindelijk ging ik naar
Jantje, de assistente van onze eigen arts. Het bleek al lager en iets minder
verontrustend. Maandag mag ik voor de meting bij de assistente van de andere
arts de bloeddruk eerst nog even laten meten bij mijn eigen Jantje en kreeg
wat aanwijzingen om de bloeddruk wat lager te krijgen. Toen ik het dit
weekend aan broer Johan vertelde kwam er een glimlach. Bie-j mien is et ok aan
de hoge kante. Toen ik vrogger ens biej veur iets biej dokter Sterringa kwam zei
den: Zal ik je meteen de bloeddruk even meten? Hee deed het en zei: Het is
wat aan de hoge kant, maar dat zit in t soort Bijenhofje hè? Sterringa was de
huisarts van onze ouders nadat de vertrouwde dokter Lulofs gestopt was. Toen
mama jonger was kwam ze juist altijd trots thuis na haar bezoek aan Lulofs:Een
bloeddruk van een jonge meid, schijnt die altijd gezegd te hebben. Maar ja bij
het ouder worden verandert er wel eens het een en ander, want ook Diny en Henk
kampen met dit euvel. Zou ik toch aan de medicijnen moeten? Wordt straks
vervolgd
En.. hier is ze dan, de jarige. Schoonzus Anneke is 60 jaar geworden en ik
bedenk me ineens dat ze al meer dan 40 jaar deel uitmaakt van ons leven. Lief en
leed hebben we samen meegemaakt. Met Henk gingen ze met ons mee op onze eerste
buitenlandse vakantie, ja inderdaad . naar Badenhard op de Hunsrück. Met hun NSU
tje reden ze achter ons aan, we verloren ze uit zicht en ze bleken een lekke
band gehad te hebben toen ze ons in St Goar weer achterop kwamen. Met hun tentje
stonden ze achter ons huisje, de omgebouwde jachthut van de fam. Laborenz. Ze
trokken met onze nog jonge kinderen op of ze nooit anders gedaan hadden. Er is
sindsdien heel wat water door de Rijn gestroomd. En is de familie behoorlijk
uitgebreid en de volgende generatie staat al op stapel. Dochter Ivonne krijgt
deze zomer met Jorrit hun eerste baby en hiemee het eerste kleinkind voor Henk
en Anneke. Vanavond was het een uitgebreid feestje met alle familie, vrienden
en buren. Met een extra tent achter het huis en een extra verwarmingselement
onder het afdak was het goed te doen om buiten te zitten. De jongeren hielpen
enthousiast om de gasten van allerlei lekkers te voorzien en de schalen met
lekkers werd eer aan gedaan. Nu zitten we even na te praten in de caravan op
de Boomgaard. Wim kijkt nog even naar boksen op de tv dacht ik, maar ik hoor
hem net zeggen:Ik geleuf dak al slaope. Dan wordt het tijd om ons bedje te
spreiden.
Sinds een aantal maanden ben ik op
Facebook, zo zeg je dat toch? En zo blijf ik op de hoogte van de handel en
wandel van héél veel FB vrienden. Er zijn er bij die alleen af en toe bij
anderen meegenieten of mee mopperen, maar een groot aantal laat in één zin zijn
of haar ziele-roerselen zien. Ik weet wie er een prachtige wandeling heeft
gemaakt op een uniek plekje in de Achterhoek, wat een cache is, ik lees over pup
Hitch die net als Storm zijn puppie tijd beleeft en waar net zo van genoten
wordt. Ik lees over de fietstochten van Jaap, vakanties, over zwangerschappen,
over de dingen die onze Amerikaanse familie bezig houdt, hoe goed Bennie zich
ontwikkelt, over neef Nick die bij de Florida Panthers ijshockeyt en waar de
hele familie bij zijn debuut aanwezig was. En het blijkt veel makkelijker even
de like aan te klikken dan in een gastenboek te schrijven. Je kunt zelfs even
kijken wat de vrienden van je vrienden doen. Vaak staat er een aardig
videofilmpje op. Ik zoek de voor mij interessantste op. Zo blijf je op de hoogte
van het leven van familie en vrienden. Toch blijft een gewone ontmoeting ver
favoriet natuurlijk. Zo zullen we morgen weer een aardig stuk van de familie
zien, want Anneke viert haar 60e verjaardag. En ook voor het weekend staan er
weer persoonlijke ontmoetingen gepland. Altijd goed!
Ook het Aquarena, ons zwembad in Emmen, moest bezuinigen en kampte met
reorganisatieproblemen. Bij de 12 maal aqua joggen-kaart werd het ineens 10 maal
voor dezelfde prijs. Toen kwam de volgende stap. Het bad moet tijdens het aqua
joggen gedeeld worden met de Kikker die met zijn leden o.a. waterpolo beoefent.
We zwemmen nu overdwars en wordt er een net tussen gehangen. Maar de trainer van
de waterpolo heeft zon keiharde stem dat we het aan onze kant ondanks een
microfoon niet meer konden volgen. Bovendien vlogen de ballen je om de oren, wel
met het net ertussen, maar toch je schrikt je te blubber. Een aantal groepen
ging volop in staking en kwam het bad uit. Dat er bezuinigd moet worden is tot
daar aan toe maar dat we op deze manier moeten joggen is niet te doen. Er is
veel onderhandeld en de trainer van de Kikker bond na een goed gesprek met de
leiding van het bad uiteindelijk in. Degene die er echt last van blijft houden
kan op dinsdagmorgen joggen. Dan is het hele wedstrijdbad beschikbaar. En dat
doe ik sinds we met schilderen op zomerreces zijn. Wat een verademing. Ik blijf
ook de donderdagochtend aanhouden, dus met mijn bewegen gaat het helemaal goed.
Is-t-er nog gienene in slaop evallen van jullie?Johan komt eens even kijken hoe het met de Eggink girls gaat tijdens de workshop die we krijgen van nichtje Monique. Hij refereert aan een vroegere party, door een Tupperware dame uit Arnhem. t Was der ene met rooie lipkes, volgens onze moeder. En dat stond haar al niet aan. Bovendien sprak ze hoog Haarlemmerdijks, ook niet handig in een boerenomgeving. De buurvrouwen die door mama opgetrommeld waren zaten lekker in het zonnetje na een ochtend hard werken en eentje viel al in slaap. Dat stond de Arnhemse dame al niet aan en toen mama het vertikte om wat later het hele bedrag aan bestellingen voor te schieten was het einde verhaal voor de Tupperware dame. Mama had nog wel haar gastvrouwencadeau van de tafel gegrist. Dat hek eerlijk verdiend, was haar reactie. Voor haar geen tupperware meer. Nee dit was een workshop van een ander kaliber. Hier moest je zelf bij werken. Gastvrouw Joke werd zelf onder handen genomen door Monique en wij mochten dezelfde handelingen bij onszelf gaan doen. Zelfs Diny die er niet van houdt om aan haar gezicht te prutsen deed enthousiast mee. Monique deed het heel professioneel met duidelijke uitleg over de producten en de huidverzorging. Niks gien rooie lipkes, nou ja alleen aan het end. Het ging om een goede huidverzorging die bij jou past. Erg leuk om zo met schoonzussen en nichtjes bij elkaar te zijn. Met dank aan Joke en Monique!- van salon Monique-
Camping de Boomgaard is in trek. De VEKABO vlag wappert in top en het staat mooi vol. Storm steelt hier de show, hij blijkt een attractie voor het voorbij lopend volkje. Hij moet hier wel aangelijnd. Wim had een ingenieus systeem bedacht met twee pinnen in de grond en een lange draad er tussen waaraan de riem zit. Zo kon hij een heel eind heen en weer lopen, maar hij draaide zich vast om de pinnen, dus nu staat hij aan een lange draad aan één pin die rond kan draaien. s Nachts slaapt hij in de voortent in zijn bench, een kauwbot en een knuffel onder bereik. Zolang hij binnen is, is hij al waaks, maar buiten aan de lijn begroet hij iedereen of het zijn vriendje is. Gisteravond was het hier volle bak. Johan en Joke en later ook Ben en Diny kwamen bijpraten. Met Rick erbij was ook onze caravan afgeladen. Lief en leed kwam aan de orde. Tot slot stond er een bevalling in de stal te gebeuren, een echte boerencamping met alles erop en er aan. Vanmiddag staat de dames van de Egginks-familie een workshop te wachten van ons nichtje Monique, die een ervaren schoonheidsspecialiste is en dan is het de hoogste tijd om naar huis te gaan want Wim heeft een concert met zijn mannenkoor Valerius. Het belooft mooi te worden.
Zo dat wordt PTT, zegt Johan heel laconiek als we de koffie op hebben. Hij kijkt er Rick bij aan. Ik snap er niks van. Wat bedoel ie daor nou weer met? Ie hebt ok altied wat anders. Nou gewoon Putje graven, tent opzetten tukkie doen, antwoordt hij gevat. En zo gebeurt het. Het tentje daar hadden we vorig weekend al mee geoefend stond in een wip. Toen kwam de voortent van de caravan, want ik had bedacht dat het gemakkelijk kon zijn om de hond in de bench in de voortent te laten slapen. We zijn hier maar kort , maar de caravan blijft om af en toe onze roots te kunnen opzoeken. Die voortent daar hadden we ons op verkeken. Dat kostte ons menig zweetdruppeltje voor die stond. We mogen er wel een tekening bij maken met de volgorde van de handelingen. Dat rotding, mopperde ik al, wie-j brekt em straks af en hee geet de afvalbak in. Maar ja als hij eenmaal staat is het wel gemakkelijk. Intussen hebben we ons ontbijt met verse broodjes van bakker Joop al achter de kiezen. Dat is nieuw. Iedere morgen om kwart over acht komt de bakker , hij toetert een keer en de camping loopt uit voor de verse broodjes. Eitjes, wijn en bier waren al te krijgen maar dit is ook echt lekker. Voor Storm is het allemaal nieuw, vooral het aangelijnd zijn. Maar hij geniet van alle aandacht die hij krijgt. Naast ons is ook een hond: Balou, een kruising bordercollie met een Finse hond die beren op afstand houdt. De neus is iets korter dan een bordercollie en ze heeft krullen. Het is al een oude dame volgens haar baas, maar een rondje Boomgaard doet ze met gemak. Storm heeft moeite om een plek te vinden om zn behoefte te doen. Er zijn zoveel luchtjes. Een plasje wil nog wel , maar ik moest er voor met hem voor naar het bos aan de Kruusdiek. Daar kon ik hem loslaten en was het zo gebeurd. Rick is intussen aan zn derde bak koffie bezig en we maken ons op om er even op uit te gaan
Herder Freerk Heuker is doodziek van loslopende honden. Afgelopen zondag raakten een aantal schapen gewond door twee jagende honden en moesten er enkele lammeren afgemaakt worden. En het was niet de eerste keer. Een aantal van de Schoonebekers is nog zo van slag dat ze een eind verderop lopen. Hij krijgt steeds vaker een grote mond van hondenbezitters die menen dat ze het recht hebben als belastingbetaler om hun hond los te laten lopen op het Hijkerveld. De kudde is eigendom van het Drents Landschap en met de lammeren erbij zijn het zon 700 dieren. Ze worden ingezet voor begrazing: de dieren vreten het gras weg en houden de heide kort. En dat werkt alleen maar als de schapen op één plek opereren. Behalve met de hondenbezitters heeft Freerk het ook helemaal gehad met goedbedoelende recreanten die de lammetjes zielig vinden. Ik kan het woord zielig niet meer horen. Bij dit ras, Schoonebekers, hebben de moeders de gewoonte hun lammeren ergens te laten liggen als ze er op uit trekken om te vreten. Dat hoort bij die beesten. En dat is absoluut niet zielig. Die moeders komen echt wel weer terug bij die jongen. Maar wat doet het publiek? Dat gaat met lammetjes lopen slepen om ze bij de schaapskooi te krijgen. Ruikt zon beestje een uur in de wind naar parfum en dan vindt de moeder ze dus echt niet meer terug. Dat kan ik eindeloos uitleggen, maar dat helpt geen fluit. Lammetjes zijn zielig en blijven zielig.
Eigenlijk is het een zielig portret, de oude buxus die naast het huis staat. Je kunt niet zeggen dat hij er florissant bij staat. Toen Rien hier was om de beplanting te veranderen- lees makkelijker te onderhouden- bekeek hij die oude bol en zag er wel heil in om die een flinke snoeibeurt te geven en zo een nieuwe groeispurt uit te lokken. In de 19 jaar dat we hier wonen is er weinig aan veranderd. Hij was kwijnend en bleef dat met af en toe wat nieuwe groene blaadjes. We kregen het advies om er flink wat paardenmest omheen te leggen. We hebben er ook nog een portie compost bij gedaan. Dat moet hem wat sterker maken zodat hij de snoeibeurt aankan. Een buxus die zolang meegaat mag je toch wel extra vertroetelen. En doet hij het dan nog niet ? Dan is het einde verhaal! De rododendrons worden meteen maar meegedaan en ook de andere flink uitgegroeide struiken die tussen het huis en de weg staan. Maar eerst moeten ze uitgebloeid zijn. De beplanting met allemaal eigen plantmateriaal doet het goed. Begin mei was precies de goede tijd om dat te doen. Nu groeit alles mooi dicht en heeft het onkruid minder kans. De vergeet-mij-nietjes, IJslandse papavertjes en de viooltjes die zich overal uitgezaaid hebben mogen blijven als ze niet in de weg staan. Ik trek uit wat me ergert en ik heb allang een soort van overeenkomst gesloten met het zevenblad, een gewapende vrede: Als je in het zicht komt ben je er geweest.
Laat Queeny het maar even voordoen, stond er op het briefje toen we terug
kwamen van de verjaardag van zwager Ben in Hattem. Het briefje was geschreven
door Mark en lag op een grote vierkante doos. Er zat een eveneens vierkant
houten ding in met allemaal losse laatjes en gekleurde knoppen. Het bleek
een trainingsspelletje te zijn voor honden. Mark had het op een markt op de kop
getikt waar een vrouw met meer trainingsattributen stond. Haar hondje was in
staat om door vijf of meer handelingen te verrichten een koekje uit het midden
van een kubus te toveren. Maar deze was ook al lastig vond ze. Dan moet ik die
hebben, vond Mark. En Queeny deed het voor. Je moest eerst in al die laatjes
een hondenkoekje doen en dan vastzetten met een dikke knop. Queeny dook er op
af, probeerde een laatje die zat vast pakte de knop en probeerde het laatje
opnieuw hebbes. Knappe hond! Storm keek er alleen maar naar. Maar de tweede
keer kwam er actie. Een dag lang probeerde hij met zn tong een laatje open te
schuiven, maar dat lukte niet. De knoppen had ik er maar afgelaten. Mark kwam
tussen de middag even langs, zette Storm in zijn bench en liet Queeny nog eens
smikkelen. Toen was Storm weer aan de beurt moeilijk nog, maar hij verdroeg
Queeny niet bij zijn laatjes. Hij hapte even en Queeny ging mooi aan de kant
zitten. Maar in de loop van de middag had Storm het door, alleen ging hij
minder zachtzinnig te werk dan Queeny. Terwijl Queeny met de bek de laatjes open
schoof, gebruikte Storm zijn poten. Hij sloeg hard met zn poot op het hout en
de schuif en het ding denderde open. En ook de knoppen vond hij wat later....
met veel kabaal. Klaar volgende . Tja verschil moet er zijn!
Het is zover. De voorbereidingen zijn begonnen. Wanneer we straks met Rick
de oversteek willen maken naar Schotland moet zn tentje eerst uitgeprobeerd
worden. Dat gaat binnenkort gebeuren op de Boomgaard. Toch hebben we vanmiddag de
nieuwe tent al uitgeprobeerd. Rick kwam al bijtijds en met vereende krachten met
Storm erbij werd binnen- en buitentent vlug opgezet. Daarna het nieuwe luchtbed
opgeblazen met een soort fietspomp en toen kon Rick even languit oefenen of hij
er in past. We hebben er maar even op geproost en het Fringe Festival in
Edinburgh opgezocht op de pc. Rick kon niet kiezen uit al de optredens. Hij
besloot met de opmerking dat het vooral iets Schots moest zijn met doedelzakken.
Ik weet zeker dat we die in Schotland tegen zullen komen.
Twee verjaardagen te vieren op één
dag. Zo kom je de week wel door. De opa van negen kleindochters, Ben, vierde
zijn verjaardag. Die hoefde zich niet te vervelen. De een na de ander kwam
binnenvallen, eerst Gerard die een papa-dag met zijn jongste dochter Rhode.
Terwijl zij het op een gillen zette voor Storm wilde Storm juist naar haar toe
om te spelen. Toch maar even naar zijn plekje in de auto. Even later kwam Isa
uit school. Zoals alle vrijdagen eet ze tussen de middag bij opa Ben en oma
Niesje. Storm had bij haar meer succes. Ik maakte een rondje met Isa èn Storm
natuurlijk. Ze liet me de nieuwe van Heemstraschool zien en het lokaal waarin
zij les heeft. Ik vertelde over de oorspronkelijke hoge van Heemstraschool waar
ik mijn loopbaan ooit begon in 1962, meer dan 50 jaar geleden. Niesje verwende
ons met heerlijk eten. Rick zou er jaloers op worden want die is gek op de
aardappeltjes, vlees en jus van Nies. s Middags komt Paul Sietse met de drie
meisjes, Julia, Eva en Anna. Annemarie werkt in het ziekenhuis als
verpleegkundige en Paul Sietse heeft vanmiddag de oppas, want de meisjes hebben
vrijdagsmiddags geen school. Van de Hattemse van der Kolk familie gaan we
naar de Emmense en vieren s avonds Robins 15e verjaardag. Altijd gezellig om op
onze oude woonplek te zijn. Robin is echt jarig en de ene envelop na de ander
kwomt binnen, want hij wil graag een echte surfplank voor hemzelf. Dat is geen
wonder, na de vakanties aan het Leekstermeer en de Rietplas op loopafstand van
zn huis. Nu nog een fietskarretje om het geheel te vervoeren. De feestdag is
voorbij en we zetten ons thuis voor de opgenomen serie van Commissaris Witse.
Het wordt een latertje . Ook eens lekker!
Robin is blij met z'n surfplank. Nu nog de fietskar...
