Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
11-06-2013
Kort maar krachtig
Camping de Boomgaard is in trek. De VEKABO vlag wappert in top en het staat mooi vol. Storm steelt hier de show, hij blijkt een attractie voor het voorbij lopend volkje. Hij moet hier wel aangelijnd. Wim had een ingenieus systeem bedacht met twee pinnen in de grond en een lange draad er tussen waaraan de riem zit. Zo kon hij een heel eind heen en weer lopen, maar hij draaide zich vast om de pinnen, dus nu staat hij aan een lange draad aan één pin die rond kan draaien. s Nachts slaapt hij in de voortent in zijn bench, een kauwbot en een knuffel onder bereik. Zolang hij binnen is, is hij al waaks, maar buiten aan de lijn begroet hij iedereen of het zijn vriendje is. Gisteravond was het hier volle bak. Johan en Joke en later ook Ben en Diny kwamen bijpraten. Met Rick erbij was ook onze caravan afgeladen. Lief en leed kwam aan de orde. Tot slot stond er een bevalling in de stal te gebeuren, een echte boerencamping met alles erop en er aan. Vanmiddag staat de dames van de Egginks-familie een workshop te wachten van ons nichtje Monique, die een ervaren schoonheidsspecialiste is en dan is het de hoogste tijd om naar huis te gaan want Wim heeft een concert met zijn mannenkoor Valerius. Het belooft mooi te worden.
Zo dat wordt PTT, zegt Johan heel laconiek als we de koffie op hebben. Hij kijkt er Rick bij aan. Ik snap er niks van. Wat bedoel ie daor nou weer met? Ie hebt ok altied wat anders. Nou gewoon Putje graven, tent opzetten tukkie doen, antwoordt hij gevat. En zo gebeurt het. Het tentje daar hadden we vorig weekend al mee geoefend stond in een wip. Toen kwam de voortent van de caravan, want ik had bedacht dat het gemakkelijk kon zijn om de hond in de bench in de voortent te laten slapen. We zijn hier maar kort , maar de caravan blijft om af en toe onze roots te kunnen opzoeken. Die voortent daar hadden we ons op verkeken. Dat kostte ons menig zweetdruppeltje voor die stond. We mogen er wel een tekening bij maken met de volgorde van de handelingen. Dat rotding, mopperde ik al, wie-j brekt em straks af en hee geet de afvalbak in. Maar ja als hij eenmaal staat is het wel gemakkelijk. Intussen hebben we ons ontbijt met verse broodjes van bakker Joop al achter de kiezen. Dat is nieuw. Iedere morgen om kwart over acht komt de bakker , hij toetert een keer en de camping loopt uit voor de verse broodjes. Eitjes, wijn en bier waren al te krijgen maar dit is ook echt lekker. Voor Storm is het allemaal nieuw, vooral het aangelijnd zijn. Maar hij geniet van alle aandacht die hij krijgt. Naast ons is ook een hond: Balou, een kruising bordercollie met een Finse hond die beren op afstand houdt. De neus is iets korter dan een bordercollie en ze heeft krullen. Het is al een oude dame volgens haar baas, maar een rondje Boomgaard doet ze met gemak. Storm heeft moeite om een plek te vinden om zn behoefte te doen. Er zijn zoveel luchtjes. Een plasje wil nog wel , maar ik moest er voor met hem voor naar het bos aan de Kruusdiek. Daar kon ik hem loslaten en was het zo gebeurd. Rick is intussen aan zn derde bak koffie bezig en we maken ons op om er even op uit te gaan
Herder Freerk Heuker is doodziek van loslopende honden. Afgelopen zondag raakten een aantal schapen gewond door twee jagende honden en moesten er enkele lammeren afgemaakt worden. En het was niet de eerste keer. Een aantal van de Schoonebekers is nog zo van slag dat ze een eind verderop lopen. Hij krijgt steeds vaker een grote mond van hondenbezitters die menen dat ze het recht hebben als belastingbetaler om hun hond los te laten lopen op het Hijkerveld. De kudde is eigendom van het Drents Landschap en met de lammeren erbij zijn het zon 700 dieren. Ze worden ingezet voor begrazing: de dieren vreten het gras weg en houden de heide kort. En dat werkt alleen maar als de schapen op één plek opereren. Behalve met de hondenbezitters heeft Freerk het ook helemaal gehad met goedbedoelende recreanten die de lammetjes zielig vinden. Ik kan het woord zielig niet meer horen. Bij dit ras, Schoonebekers, hebben de moeders de gewoonte hun lammeren ergens te laten liggen als ze er op uit trekken om te vreten. Dat hoort bij die beesten. En dat is absoluut niet zielig. Die moeders komen echt wel weer terug bij die jongen. Maar wat doet het publiek? Dat gaat met lammetjes lopen slepen om ze bij de schaapskooi te krijgen. Ruikt zon beestje een uur in de wind naar parfum en dan vindt de moeder ze dus echt niet meer terug. Dat kan ik eindeloos uitleggen, maar dat helpt geen fluit. Lammetjes zijn zielig en blijven zielig.
Eigenlijk is het een zielig portret, de oude buxus die naast het huis staat. Je kunt niet zeggen dat hij er florissant bij staat. Toen Rien hier was om de beplanting te veranderen- lees makkelijker te onderhouden- bekeek hij die oude bol en zag er wel heil in om die een flinke snoeibeurt te geven en zo een nieuwe groeispurt uit te lokken. In de 19 jaar dat we hier wonen is er weinig aan veranderd. Hij was kwijnend en bleef dat met af en toe wat nieuwe groene blaadjes. We kregen het advies om er flink wat paardenmest omheen te leggen. We hebben er ook nog een portie compost bij gedaan. Dat moet hem wat sterker maken zodat hij de snoeibeurt aankan. Een buxus die zolang meegaat mag je toch wel extra vertroetelen. En doet hij het dan nog niet ? Dan is het einde verhaal! De rododendrons worden meteen maar meegedaan en ook de andere flink uitgegroeide struiken die tussen het huis en de weg staan. Maar eerst moeten ze uitgebloeid zijn. De beplanting met allemaal eigen plantmateriaal doet het goed. Begin mei was precies de goede tijd om dat te doen. Nu groeit alles mooi dicht en heeft het onkruid minder kans. De vergeet-mij-nietjes, IJslandse papavertjes en de viooltjes die zich overal uitgezaaid hebben mogen blijven als ze niet in de weg staan. Ik trek uit wat me ergert en ik heb allang een soort van overeenkomst gesloten met het zevenblad, een gewapende vrede: Als je in het zicht komt ben je er geweest.
Laat Queeny het maar even voordoen, stond er op het briefje toen we terug
kwamen van de verjaardag van zwager Ben in Hattem. Het briefje was geschreven
door Mark en lag op een grote vierkante doos. Er zat een eveneens vierkant
houten ding in met allemaal losse laatjes en gekleurde knoppen. Het bleek
een trainingsspelletje te zijn voor honden. Mark had het op een markt op de kop
getikt waar een vrouw met meer trainingsattributen stond. Haar hondje was in
staat om door vijf of meer handelingen te verrichten een koekje uit het midden
van een kubus te toveren. Maar deze was ook al lastig vond ze. Dan moet ik die
hebben, vond Mark. En Queeny deed het voor. Je moest eerst in al die laatjes
een hondenkoekje doen en dan vastzetten met een dikke knop. Queeny dook er op
af, probeerde een laatje die zat vast pakte de knop en probeerde het laatje
opnieuw hebbes. Knappe hond! Storm keek er alleen maar naar. Maar de tweede
keer kwam er actie. Een dag lang probeerde hij met zn tong een laatje open te
schuiven, maar dat lukte niet. De knoppen had ik er maar afgelaten. Mark kwam
tussen de middag even langs, zette Storm in zijn bench en liet Queeny nog eens
smikkelen. Toen was Storm weer aan de beurt moeilijk nog, maar hij verdroeg
Queeny niet bij zijn laatjes. Hij hapte even en Queeny ging mooi aan de kant
zitten. Maar in de loop van de middag had Storm het door, alleen ging hij
minder zachtzinnig te werk dan Queeny. Terwijl Queeny met de bek de laatjes open
schoof, gebruikte Storm zijn poten. Hij sloeg hard met zn poot op het hout en
de schuif en het ding denderde open. En ook de knoppen vond hij wat later....
met veel kabaal. Klaar volgende . Tja verschil moet er zijn!
Het is zover. De voorbereidingen zijn begonnen. Wanneer we straks met Rick
de oversteek willen maken naar Schotland moet zn tentje eerst uitgeprobeerd
worden. Dat gaat binnenkort gebeuren op de Boomgaard. Toch hebben we vanmiddag de
nieuwe tent al uitgeprobeerd. Rick kwam al bijtijds en met vereende krachten met
Storm erbij werd binnen- en buitentent vlug opgezet. Daarna het nieuwe luchtbed
opgeblazen met een soort fietspomp en toen kon Rick even languit oefenen of hij
er in past. We hebben er maar even op geproost en het Fringe Festival in
Edinburgh opgezocht op de pc. Rick kon niet kiezen uit al de optredens. Hij
besloot met de opmerking dat het vooral iets Schots moest zijn met doedelzakken.
Ik weet zeker dat we die in Schotland tegen zullen komen.
Twee verjaardagen te vieren op één
dag. Zo kom je de week wel door. De opa van negen kleindochters, Ben, vierde
zijn verjaardag. Die hoefde zich niet te vervelen. De een na de ander kwam
binnenvallen, eerst Gerard die een papa-dag met zijn jongste dochter Rhode.
Terwijl zij het op een gillen zette voor Storm wilde Storm juist naar haar toe
om te spelen. Toch maar even naar zijn plekje in de auto. Even later kwam Isa
uit school. Zoals alle vrijdagen eet ze tussen de middag bij opa Ben en oma
Niesje. Storm had bij haar meer succes. Ik maakte een rondje met Isa èn Storm
natuurlijk. Ze liet me de nieuwe van Heemstraschool zien en het lokaal waarin
zij les heeft. Ik vertelde over de oorspronkelijke hoge van Heemstraschool waar
ik mijn loopbaan ooit begon in 1962, meer dan 50 jaar geleden. Niesje verwende
ons met heerlijk eten. Rick zou er jaloers op worden want die is gek op de
aardappeltjes, vlees en jus van Nies. s Middags komt Paul Sietse met de drie
meisjes, Julia, Eva en Anna. Annemarie werkt in het ziekenhuis als
verpleegkundige en Paul Sietse heeft vanmiddag de oppas, want de meisjes hebben
vrijdagsmiddags geen school. Van de Hattemse van der Kolk familie gaan we
naar de Emmense en vieren s avonds Robins 15e verjaardag. Altijd gezellig om op
onze oude woonplek te zijn. Robin is echt jarig en de ene envelop na de ander
kwomt binnen, want hij wil graag een echte surfplank voor hemzelf. Dat is geen
wonder, na de vakanties aan het Leekstermeer en de Rietplas op loopafstand van
zn huis. Nu nog een fietskarretje om het geheel te vervoeren. De feestdag is
voorbij en we zetten ons thuis voor de opgenomen serie van Commissaris Witse.
Het wordt een latertje . Ook eens lekker!
Robin is blij met z'n surfplank. Nu nog de fietskar...
'Hetty waor zit je? Ze wachten allemaole op je bi'j 't Dorpshuus". Willem
Dubbelhuis belde gisteren tussen de middag op. Tja... vroeger had ik een kop als
een almanak, maar nu had ik twee uur geprogrammeerd staan en het bleek 1 uur te
zijn, het uur van vertrek met de dames van Passage Zuidbarge Rietlanden. Ze
hadden mijn telefoonnummer niet paraat, daarom maar Willem gebeld. En zo kwam
het dat we aangescheurd kwamen over het modderige Schoolpad, over het
Industrieterrein, naar Zuidbarge. Ik schreeuwde onderweg nog wel een keer van:
Niet zo hard... niet zo hard, maar dat had geen effect. 'De dames hadden trouw
op me gewacht en gingen we voor ons middaguitje richting Nieuw Buinen. Daar is
de bekende aardewerkfabriek Goedewagen. Het bleek dat we mooi op tijd waren en
werden ontvangen in een soort atelier en mochten we meteen aan de slag met een
eigen schaaltje of schoteltje. Dat was al mat geglazuurd en was geschikt om te
beschilderen.Thuis mag je het afbakken, een half uur op 140 graden in de oven en
klaar is kees.
Na onze schilderskunsten en de koffie krijgen we een
rondleiding door fabriek en museum. De fabriek is al in bedrijf sinds 1610 en
heeft alle overnames doorstaan. Ik zag dat er veel Delfts aardewerk geproduceerd
werd. Dat is allang niet meer afkomstig uit Delft. De eerste potten en schalen
met dit aardewerk kwamen oorspronkelijk uit Haarlem waar het geproduceerd werd
in navolging van het Chinese aardewerk. Heel veel wordt in opdracht gemaakt, bv.
tegeltjes voor de Holland- Amerikalijn. Ook de kruik die we ooit van Holvrieka
kregen komt hier vandaan. Het procédé is zeer geheim en er mogen in de fabriek
zelf geen foto's gemaakt worden. Er wordt voornamelijk gewerkt d.m.v. gieten en
persen..
Een mooi tegeltableau uit begin vorige eeuw in Jugendstil dat ooit de buitenkant van de fabriek sierde
Wij zaten met z'n vieren in de auto van Sjoukje en vanzelf komen de gesprekken
op onze gezamenlijke passie voor dieren. Sjouk en Jans passie zijn hun paarden
èn de nieuwe Rhodesian Ridgeback. Het fokken van hun veulens heeft nogal wat
voeten in aarde gehad. De kliniek in Utrecht heeft al een paar bevallingen
begeleid. Gelukkig is dit keer alles goed gegaan en hopen ze dat de hoog
gekwalificeerde veulens hun geld straks opbrengen. Natuurlijk komt onze Storm
ook tertafel en de lammeren in onze wei. Wij gaan nou binnendoor hoor, zei
Sjouk. We willen ook nog wat zien. En we volgen de weg vanuit Nieuw Buinen
richting Nieuw Weerdinge, een oorspronkelijk veengebied, mooi stukje Drenthe.
Ook hier bloeien de rhododendrons bij de boerderijen en statige herenhuizen die
aan het kanaal staan. En uiteindelijk komen we allemaal gelijk aan bij Your
Place, het restaurant op een steenworp afstand van ons huis. Bij Your Place kun je lekker eten voor weinig geld, er is al een menu voor 8,50
euro. We genieten en besluiten dat we een mooie middag hebben gehad als
afsluiting van het Passageseizoen. Aly memoreert het 50 jarig huwelijk van Truus
en Geert Rabbers, de verjaardag van Roelie, haar eigen zoon en wenst ons een
mooie zomer toe.
Weet ie wie hier ok mee is? Dat is een zuster van ome Hendrik Jan Groot
Nuelend uut Hengel. En a-j goed kiekt ziej dat Erna der wel wat van weg hef'.
Diny is met een groep ouderen en gehandicapten op pad, die deze week in Ommen
een mooie vakantie vieren. Vandaag zijn ze in de Dierentuin bij ons in Emmen.
Net na de middag belt Diny even om te zeggen dat ze in de dierentuin zijn en dat
ze het allemaal een prachtige dierentuin vinden. Ik kan het niet laten en spoed
me ook richting Dierentuin en hebben zo de gelegenheid om elkaar even te zien en
te spreken. Foi wat woont jullie toch een ende vot waren indertijd de
eerste woorden van Diny toen ze voor het eerst bij ons in Emmen kwam. En de
afstand is in de loop der tijd niet korter geworden. Het is niet anders. Het
is een gezellige groep met al even gezellige begeleiders. De avond ervoor was
Ben zelfs naar Ommen gekomen om een lezing te houden mèt beelden natuurlijk. Ik
denk dat het over de Achterhoek en zijn geschiedenis ging. Deze groep was ook
voornamelijk afkomstig uit de Achterhoek. Het werd zeer gewaardeerd, heb ik
begrepen. Ik maak kennis met een paar medebegeleidsters uit Eefde en Diny neemt
me mee naar mevr. Jansen- Groot Nuelend, een tante van de Groot- Nuelends. En ik
zie ook de gelijkenis met Erna en Reini. Wat een helder mens. Mooi om zo oud te
mogen worden. Weet- ie, zegt ze, dat mien zuster zo kwaod was op Jo. Jo en
haar zuster waren vriendinnen. Hoe dat zo, vroegen wij ons af. Nou mien zuster
kreeg net een baby de dag veurdat Jo en Hendrik Jan trouwden! Daar had Jo
blijkbaar meer rekening mee moeten houden. Welke zuster het was weet ik niet,
maar Erna weet dat vast wel. Er moet zelfs een foto zijn waarop Jo samen met de
meisjes van Groot Nuelend op staat, zo vertelde ze.
Het weekend stond in het teken van voetbal,
honden en kunst en weer voetbal. Terwijl heel voetbalminnend Nederland Arjan
Robben op een voetstuk zet werd Frank met zijn E-tjes van SVBO voorjaarskampioen
en na de festiviteiten na afloop met bloemen en medaille ging het op de kar al
toeterend door het dorp. Frank had ons uitgenodigd om te komen kijken wat we dus
mèt hond èn Agnes graag deden. Die middag gingen Agnes en ik naar De Fabriek
om kunst te zien. De grote cirkel zomaar op de grond van een zaal gelegd bestond
uit heel wat kleinere cirkels, allemaal spiegeltjes en frutseltjes, maar een
prachtig geheel. Boven was de expositie te zien van de cursisten van Edith
Stoel. Ook mooi! De kunst is om er een geheel van te maken met zoveel
verschillende stijlen. Maar dat was hier goed gelukt en net als bij de expositie
van Ellen Kroeze met ons als cursisten verleden jaar was er verschil in
creativiteit en kleurkeuze. En toen kwam het filmpje van de bellydance binnen
waarin Rea en Marjan optraden. Het was een feest om te zien en voor mij stal Rea
de show. Met een klik op http://www.youtube.com/watch?v=NgeIOSKkvfg kun je even meegenieten! Het weekend werd
besloten met een voetbal mail van Gerhard over de komende week. Ik had om die
mails gevraagd, zodat we op de hoogte zijn wanneer Robin moet voetballen. Dit
keer was er een nieuwe serie fotos bij van de vader van een van de spelertjes,
Norman Hess. Hij maakt niet alleen mooie actiefotos maar weet leuke momenten te
treffen. Kijk maar!
Wat een onbevangen hondje, merkte dokter Harry op toen we met Storm bij
hem kwamen. Hij kreeg zijn, voorlopig laatste, inenting en als het goed is kan
hij er voor een jaar weer tegen. De worm kuur heeft hij al gehad en nu nog de
bescherming tegen teken en vlooien. We hebben al heel wat teken uit zn vacht
geplukt, want hier op het erf mag Storm graag tussen de struiken door
sprinten.
En inderdaad, hij ontdekt de wereld op een onbevangen manier,
nieuwsgierig naar alle nieuwe dingen. Vandaag zat hij voor het eerst in de
achterbak van de auto achter de klep en hij vond het prachtig. Heel trots zat
hij over de rand te kijken. Morgenvroeg komt Susan met Megan hier langs en na de
thee gaan we samen met Queeny en Storm ons rondje bos doen. Afgelopen zondag
hebben Wim en ik het met hem geoefend. Toen hij eenmaal los mocht lopen hebben
we meteen geoefend in terugkomen. Op Wim zn fluitje kwam hij gehoorzaam terug
en ook op het commando: Storm kom hier, keerde hij zich ogenblikkelijk om. We
houden de beloningssnoepjes er nog maar even in maar ook zonder die luistert hij
goed al kijkt hij verbaasd naar je hand waar dus niet altijd wat in zal
zitten.
Ik kwam bij de passies niet verder dan de honden in de familie en ik wilde
het juist hebben over andere passies. Passies die er iets toe doen voor je
nageslacht of de mensen die na jou komen bijvoorbeeld. Zo was er afgelopen
zaterdag bij Kringloop Het Goed een lezing : Het bewaren waard. Het zou
interessant kunnen zijn voor de vaste bezoekers van kringloopwinkels om eens
meer over achtergronden te horen van oude spullen. En dat was ons op het lijf
geschreven, vonden wij. Dus togen Susan en ik om 11 uur naar Het Goed. Daar
wachtte Carolina Verhoeven ons op met een stand met oude spullen met een
verhaal. Zo hoorden we dat de gewoonte van de beschuit met muisjes bij geboortes
stamde uit 1890. Bij de geboorte van Koningin Wilhelmina werd heel Nederland
getrakteerd . op beschuit- redelijk goedkoop- en muisjes. Die bestaan uit
anijszaadjes- goed voor het zog- met een laagje suiker er omheen. En dat is
gebleven. Het waren voornamelijk artikelen die met voeding te maken hadden: een
snijbonenmolen, zelf gemaakt van een Blue Band kistje. Een klein weckketeltje,
gebruikt om kinderen te leren wecken. Carolina kon er zo bevlogen over vertellen
dat we aan haar lippen hingen. Ze is al jaren geïnteresseerd in alles wat met
het bereiden van voedsel te maken heeft. Ze is van de Landskeuken in Roden, ze
is culinair etnoloog en als zodanig heeft ze de wereld over gezworven om te
ervaren hoe er in andere culturen met voedsel werd omgegaan en hoe ze het
bewaarden. Nu is ze eigenaar van de Academie Culinaire Historie en veel van haar
artikelen zijn te zien in het Landskeuken museum in Havezathe Mensinge in
Roden Dus wanneer je het hebt over passie . die had Carolina. We gaan toch
maar eens in Roden kijken.
Zo'n 25 jaar geleden was de Boxer nog favoriet bij Henry en Tonny, maar
het karakter van de Labrador Retriever bleek toch wat gemakkelijker in de
omgang.Volgens mij was dit Boy. De foto is genomen tijdens een gezamenlijke
herfstvakantie met hen in Luxemburg.
Ik denk dat bijna iedereen wel iets
heeft waardoor hij of zij enthousiast wordt en er met verve over uit kan wijden.
Jullie hebben al door dat het bij mij over lammeren en honden gaat. En dan niet
zozeer over de prestaties als meer het omgaan met. Toen Rob onze haan en ene kip
zag vroeg hij of ik belang had bij meer. Dat heb ik wel want onze kippenschaar
wordt vanzelf uitgedund door marter en kiekendief. Maar ik vind het zo mooi om
de kippen gewoon op het erf te hebben dat ik de natuur ook wat gun. Dan krijg
je wel van alles wat, maar dat vind jij geloof ik niet erg hè? Hij kent me ook
al. Nu vallen wij wel echt op bordercollies, maar anderen zoals Anja gaan
helemaal voor herders. Johan en Joke hebben na Sacha die ze geërfd hadden van pa
ook alleen herders gehad en nòg. Onze vriend Boris mag er zijn en is het
lievelingetje van de familie. Ben en Diny zijn na de beginperiode met Arno, de
Duitse staande korthaar overgestapt op teckels, hoewel ook bordercollie Josca
erg gewaardeerd wordt. Henk en Anneke zijn het soort trouw gebleven, de
Korthaar, nou ja op de Jack Russell na dan, want één hond is geen hond vinden
Henk en Anneke. En Henry en Tonny hebben in Canada opnieuw voor een zwarte
Labrador gekozen. Hier is het net een uitdragerij. De speeltjes liggen
overal. Ik verstop ze vaak, maar Storm weet ze altijd weer te vinden. De eerste
badslippers heb ik al weg kunnen gooien en Wim zn pantoffels nog net kunnen
redden. Als de buurjongens hier zijn wordt alles keurig opgeruimd voor ze naar
huis gaan, maar een jonge hond ! Behalve zijn ontwapenende aanhankelijkheid
heeft Storm nog een bijzondere eigenschap. Hij heeft altijd honger en is erop
gespitst wanneer je iets in je hand hebt. Dat wil hij ook, volgt je op de voet,
gaat er zelfs netjes voor zitten, maar dan wil hij aan de beurt zijn. En tot
mijn eigen schrik blijk ik vaak iets eetbaars in mijn hand te hebben, al is het
een appel, een biscuitje, plak koek of een mandarijn. Bewustwording is een goede
zaak. Wie weet scheelt het straks een paar kilo!
Nou Rick, dit is me goed bevallen. Als je het goed vindt kom ik nog es weer.
Wim zit in Rick zn gemakkelijke stoel voor Rick zn grote beeldbuis naar zijn
eigen favoriete zender RTL 7 te kijken. Ik zag pas dat het dè zender voor mannen
is. Geen wonder dat ik er altijd van gruw. Allemaal vechten, bloed en autoracen
enz. En hij hoeft vandaag niet te koken want Rick heeft het op zich genomen
met wat hulp van mij als het nodig mocht zijn. Nee die Wim heeft het voor
elkaar. Heb je misschien ook nog wat te drinken in je koelkast?, is de
volgende vraag. En warempel, Rick heeft nog een mooi flesje wijn. We eten een
lekkere karbonade, gebakken krieltjes met een uitje en doperwtjes en gemengde
sla. En tot slot besluiten we met een kopje koffie. Rick heeft zn map weer
opgeduikeld met recepten die iedereen uit zn omgeving ooit had aangeleverd maar
waar hij nooit wat mee deed. Ik ben er nu aan toe, de knop is nu om, meldt
hij. Ik ben er achter dat het probleem niet zit in het koken maar in het
organiseren van de inkoop. Hij heeft nu een briefje in zn werkjas waarop de
boodschappen staan die hij 3 keer per week gaat halen. Ook fruit staat er op en
wanneer ik in de keuken kom zie ik een grote zak sinaasappels staan. t Is nooit
te laat om te leren, voegt Rick me even later tevreden toe.
In de zaterdagbijlage van het Dagblad van het Noorden wordt altijd aandacht
besteed aan iets speciaals uit de streek, vaak ook aan de taal. Dit keer vertelt
Lamert Kieft over de beleving van Pinkstern deur domineer Nijlunsing, terwijl
hij zich aan het bezinnen is over zijn preek. Preken hef zowat gien nut meer
Aaltje, liet Lamert hem tegen zijn vrouw zeggen in zijn eigen eenvoudige
woordgebruik, de mèensen geleuft ja gien bliksem meer. Aj volk trekken wilt kuj
veule beter n old wief tegen de karke op krujen. En weej wat nou zo verrekte
mooi was van Pinkstern, in de tied van de Bibel, Aaltje dat alleman iniens in
vrömde talen begunde te prooten!.' Was t Nedersaksisch der ok bij, Marinus
dan?', vroeg zij. Nee, mien magie,aldus domineer.' t Nedersaksisch wordde
toen ok al gewoon negeerd deur de hoge Heren. t Fries was der wel bij vanzölf;
die lui staot overal met de bek veuran; mag ik barsten. En domineer as in
vervoerink met luider stemme declareerde: De boargemaster fan Snits hat sein:
It skite ûnder de brêge moat ophâlde! Wat zeg ie daor nou, Marinus? Dat leek
wel Fries wat aj daor opdreunden!, wat vreemd zou zijn, daar domineer
Nijlunsing helemaal geen Fries praat en dan nu ineens wel?!! Of zul t van
Pinkstern komen, Aaltje? aldus domineer verrast,dak nou iniens wel Fries kan?
Zul t nog altied warken? Halleluja!, aldus hij. Jalving, de oude
opperwachtmeester heeft helemaal niks met Pinksteren, daar hij wel wat anders te
doen heeft. Hij leek dan ook knapjes verstoord toen hij op patroellie
aangesproken werd door twee vrouwlui. Het waren weduwvrouw Minie Moesker- Hemel
en die sterk veramerikaniseerde schoonzuster Ruby Heavens- Farmerman (voorheen
Roeffie Hemel- Boermans), welke over is uit de States op de moment. See Ruby',
aldus de wed. Minie Moesker- Hemel,this is nou police Jalving', aan haar
cleansister uit Amerika. Ah just so you are now police Jelving! So so! Now,
now', waarals de opper Jalving geprikkeld kennis van nam. Ja, wat hadden ie dan
gloeiende garriet edacht dak ware, gromde hij. Jan Lul uut de biertente of
zo? John Cock out de beertente, glowing gary in no end, aj dat anmit better
verstaot?', aldus opper Jalving. 'Goh, Jelving, ik wus aginnig niet daj Cocks
waren, meende de wed. Minie Moesker- Hemel,dat had ik nou nooit van oe edacht,
heur! Ok niet an t proten te heuren. Mar afijn, wat as wij oe even melden
wollen: de dorpsenten zit op t moment de omgeving van t bruggie over de
dorpsviever finaal vol te drieten. t Mut òf elopen weden met die bende. Ruby,
hein?, wat door de cleansister Heavens- Farmerman one hundred procent
bevestigd. Yes, aldus zij. I myself made a terribel sliding in de
duckmesst, look police Jelving: alles sit under de shit, you see en inderdeed
zij een paar malle plekken viezigheid op haar paar van de pijpen had. Ze
vergat zomaar even dat zij veramerikaniseerd was. k Heb geern daj der ie n
maol goed deurhen knapt mit t pistool, Jalving en beide dames namen afscheid.
Veul plezier in de karke mit Pinkstern, Jelving', aldus Minie Moesker- Hemel,
mien lieve stumper, daj zo fanatiek Cocks bint op t moment. The mouth falls me
der van open.'
P.s Cocksen is de bijnaam voor Gereformeerden, oorspronkelijke volgelingen van ds Cocks.
Hervormd, Gereformeerd of Luthers, het is geweest. Nu is alles verzameld
onder de paraplu van de PKN: Protestantse Kerken Nederland. En op deze
Pinkstermorgen was er een echte Pinksterdienst in onze vertrouwde Schepershof.
Het was bomvol en we zaten verplicht helemaal vooraan en hadden daardoor goed
zicht op alles wat zich voorin afspeelde. Samen met Rien hadden we een mooie
uitbundige schikking gemaakt in de hal als een soort welkomstgroet op deze
eerste Pinksterdag, gewoon met takken appelbloesem, viburnum- en lijsterbes.
Daaronder een vijftal bosjes boshyacintjes op mos. Ds Janneke de Valk leidde
de dienst op een rustige, maar duidelijke manier. God wordt ook wel de Bron
genoemd of de Eeuwige. De Geest van Jezus die in ons allemaal leeft werd mooi
vertolkt door de leidster van de kindernevendienst, Mirjam Zondag, die samen met
de kinderen mooie kaarsen gemaakt en gekleurd had. Ook Abraham, 5, en Ibrahim, 3
jaar, hadden hun best gedaan. Samen met hun ouders zijn ze iets meer dan een
jaar geleden gevlucht vanuit Pakistan omdat ze christen zijn. Ze werden met de
dood bedreigd door Moslims en hebben alles wat ze hadden verkocht om op die
manier daar weg te komen en ergens een veilig bestaan op te kunnen bouwen.
Abraham en Ibrahim zijn altijd in de kerk en lopen hand in hand mee naar de
kinderneven dienst. Die Bijbelse namen zie je ook vaak bij Molukse mensen.
Gerhard had vroeger een Mozes in zijn klas, een uit een gezin met acht kinderen.
Toen ik indertijd met de moeder en haar kleinsten bij de grote zandbak voor onze
flat aan de Jan Voermanstraat zat en een praatje maakte vertelde ze dat haar
jongste Benjamin heette. En dat moet maar de Benjamin blijven, besloot ze
toen.
Hoe is het met je voet?
Kom je al gauw weer Nordic Walken met ons?, vroeg Trijnie vanmorgen. Na ons
halfuurtje aqua joggen zitten we vaak in het restaurantje van het Aquarena na te
praten bij de koffie. Ik antwoordde dat het wel beter ging maar nog niet over
was. Buj al wel naor de huusarts ewest, vroeg ze toen. Dat woord
chiropractor vond ze maar niks. Ik moest toegeven dat het er nog niet van
gekomen was. Volgens de chiropractor zijn het verklevingen onder mijn voet die
door behandeling en oefenen moeten vrijkomen. Maar binnenkort ga ik echt,
zei ik. Ik moet wel want ik moet de geneeskundige verklaring nog hebben die ik
op moet sturen naar het CBR. Ik word deze zomer 70. Dan kan ik meteen die voet
laten zien en mijn knokkels. Ik liet mijn rechterhand zien waar de bovenste
gewrichten van wijsvinger en pink dik zijn. Dat waren ze al langer maar nu
begint die wijsvinger pijnlijk te worden. Toen had je het moeten zien. Vijf paar
handen werden er vooruit gestoken, allemaal met dikke knokkels. Is niks aan te
doen volgens mijn zwemmaatjes. We zijn allemaal ongeveer van dezelfde
leeftijd.Tja als je ouder wordt. Ouderdom komt met gebreken, is een gezegde,
maar zolang we nog zo mobiel zijn als nu, mogen we niet klagen,
toch?
Toch leuk om af en toe een brief te krijgen. Tegenwoordig worden er veel
e-mails verstuurd. Het voordeel is dat je gauw antwoord kunt verwachten als de
ontvanger tenminste tijd heeft èn jou de moeite waard vindt. Maar wat is het
leuk om af en toe gewoon een brief te krijgen. Ik kreeg er vanmorgen een van
mijn nichtje Gerrie, iej wet wel uut de Wildenborch. Samen met Gerke, van tante
Mien en ome Sjoerd, waren we leeftijdsgenoten in de Bijenhof tak (mijn moeders kant). Vooral in onze
tienerjaren trokken we in de weekends veel met elkaar op. We deelden lief en
leed. Bovendien was het in de Wildenborch altijd heel gezellig. Opoe Bruins
regelde opgewekt de gang van zaken in de keuken. We hielden allemaal van haar
want we beschouwden haar als een eigen opoe. Op alle verjaardagen op de
Boomgaard was zij present. Gerrie woont al sinds ze 40 jaar geleden met haar
Gerrit trouwde in Doornspijk op een gezellig boerderijtje met veel groen om de
deur. Hun auto is tegenwoordig vaak onderweg naar een van de kinderen want samen
met Gerrit past ze regelmatig op een aantal van hun 9 kleinkinderen. Ze stuurde een afdrukje van
fotos van de verschillende gezinnetjes. Zo leuk om die echte Bijenhof trekken
ook in hun kleinkinderen weer terug te zien. En Gerrie stuurde een stukje
mee uit een Elisabethbode over een Groningse vrouw, Kunny Wieringa- Ritzema uit
Winsum. Die vertelde over haar jeugd op de boerderij van haar ouders, over wat
er verbouwd werd en over de wandeling langs de gewassen op zondagmiddag waarbij
ze soms over een sloot getild werd, ja ook haar moeder en die was niet van de
lichtste. Maar daar had pa geen moeite mee. Hij zei: Waar je veel van houdt
moet je ook veel van in huis hebben. Daar had Gerrie een flink uitroepteken
bij gezet. Dat deed ze ook bij een ander stukje uit dit verhaal van mevrouw
Kunny: We hadden twee forse werkpaarden, Belgen: Sjors en Sjimmie. Die
konden niet mèt mekaar en niet zonder mekaar. Als ze bij elkaar waren beten ze
elkaar de billen stuk. En als een van beiden een keer alleen mee moest voor werk
op het land, hinnikten ze zonder ophouden tot ze weer samen waren. . 'En
Hetty, dit vrouwtje deed me zó aan jou denken!!', zo schreef Gerrie, 'vraag maar
aan Wim . Doei, hè?!!' Ik kon het niet zeggen maar inderdaad ....Wim zag
gelijkenis In elk geval bedankt Gerrie!
Ja ja... Drenthe bereidt zich voor op de komst van de Majesteit. En wil
ook de koning voorbereiden op Drenthe en zijn inwoners. Dat inspireerde Het Huus
van de Taol tot een uitgave van een grappig woordenboekje zodat hunne
majesteiten zich alvast wat in kunnen leven voor hun kennismaking met onze
provincie. De titel is: Mag Majesteit hier wel wezen? , oftewel
Vindt u het leuk hier? Het verbaast me niet dat behalve de Drentse
schrievers Anne Doornbos, Jan Germs en Ton Peters ook Jan Veenstra hieraan
meegewerkt heeft. Als de koninklijke stoet bij Meppel de provinciegrens
passeert en onverhoopt de weg kwijtraakt kan hij bijvoorbeeld aan voorbijgangers
vragen:'Ku'j mij uutstukken hoe as ik in Assen kom?' En mocht het
gezelschap in een file zou raken op de A 28 kan een telefoontje aan de
ontvangstcommissie misschien uitkomst brengen: Wij staot vaste. Ie mut nog
mar een stief kwartier vernuvern. Er zal ook beslist over de diverse
evenementen in Drenthe gesproken worden zoals de TT: Blinder, wat giet dat
hard! Hoe laat koomt de ziedspannen? En in het Hunebedmuseum: Um zukse
loebassen ( hunebedden dus) op een bult te kriegen, mu'j hiel wat in de mouwen
hebben, of loos wezen. ( sterk of slim). Het woordenboekje bevat ook meer.
Gedichten bv., en de kwestie: hoe om te gaan met een Drentse republikein. Ook
treft de lezer een nieuw Drents volkslied aan: Daor klinkt in dörpen en op
brinken die eeuwenolde taol ................ Dan zal oons Drenthe
blieven, een keuninkriek geliek.
Het grappige woordenboekje
met illustraties zoals hierboven is te bestellen bij Het Huus van de Taol voor 2
euro 50
Bij de koffie na de kerkdienst kreeg ik veel complimentjes over mijn
kleurrijke schilderijen die in de maanden mei en juni te zien zijn in de
Schepershof.
Het was gisteren moederdag, 'een uutvinding van de winkeliers'
volgens Pa vroeger. Toch hadden we altijd een kleinigheidje voor onze moeder. En
nu? De mooiste tijd voor een moeder is wanneer je nog jonge kinderen hebt en ze
met zelfgemaakte knutsels aankomen en je een kopje thee op bed brengen, liefst
met een beschuit. Schoondochter Judith heeft er iets op gevonden om de beide
moeders en zichzelf in het zonnetje te zetten. Om 5 uur werden wij, samen met
haar ouders, aan de Kuifmees verwacht en werden de van te voren geprepareerde
hapjes en drankjes door de mannen voorgezet. Later volgde nog een soepje en een
gezonde salade. Wat kan een moeder zich nog meer wensen. Rick had intussen de
eer hooggehouden om onze kant op te komen. Het was niet eens zijn vaste dag! Dat
is helemaal te waarderen. Mark sms-te intussen dat hij op weg was met Jennifer
en haar ouders naar zus Jacky in Brabant. Maar de extra knuffel houd ik nog te
goed, ik denk als hij vanmiddag Queeny komt ophalen.
foto: mevr. Wieringa uit Winsum.
