Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
08-02-2013
Faro en Olhao
De kathedraal.
Het is intussen al zaterdag, de dag van de
verjaardag van Mark en Frank. Dat worden snel smsjes sturen, want om 9 uur
staat de bus weer voor om ons naar Faro en het oude vissersplaatsje Olhao te
brengen. We nemen vandaag de kustweg en onderweg vertelt onze gids Vasco wat
meer over de economie van de Algarve die vroeger in stand gehouden werd door de
visserij en de fabrieken die de vis verwerkten en de fabrieken die de kalk uit
de stenen van de streek verwerkten tot o.a. cement. Nu zijn er van de 25
visfabrieken bij Olhao zijn er nu nog 5 over . De meeste vis wordt nu in Noord
Afrika verwerkt omdat de arbeidskrachten daar goedkoper zijn. Verder zijn er nog
de zoutpannen, maar het belangrijkste middel van bestaan is hier het toerisme
dat in de 80-er jaren een enorme vlucht begon te nemen. Vooral Nederlanders,
Britten en Duitsers zijn hier te vinden. Het is ook een heerlijk klimaat hier.
Verder zien we langs de weg tuincentra en verschillende autobedrijven ook de
wijn geeft een bron van inkomsten al is de wijn die iets noordelijker
geproduceerd wordt van wat betere kwaliteit. De druiven hier zijn te zoet en
wordt het alcoholpercentage te hoog. Van een kleine fles wijn wordt je al
Lazarus, vertelt Vasco.
Onder de sinaasappelboom op het plein bij de kathedraal in
Faro.
Misschien heb je je afgevraagd hoe we de rest van de week in onze
kamer konden als het kleine magneetsleuteltje weg is. Dat werd een
reservesleuteltje met een extra 10 euro borg. De volgende dag kregen we echter
een sms-je van Ben. Die had nog eens op het strand gekeken, maar daar was het
zoeken naar een speld in de hooiberg. Op de terugweg ging hij even bij het
winkeltje vragen waar we die dag wat inkopen hadden gedaan en Wim zijn tas op de
kop had gezet op zoek naar zn portemonnee. Toen hij over een klein rond
dingetje begon, dook de winkeldame meteen op de kop in de prullenmand . Ze
had waarschijnlijk die morgen bij het aanvegen van haar shopje een raar dingetje
gezien. En jawel hoor het bewuste sleuteltje was terug.
Met de stoelen van balkon en die van onze kamer wordt de kamer van Johan
en Joke ingericht voor het samenzijn met Ben en Diny. Het winkeltje beneden
zorgt voor een hapje en een drankje en het is samen ouderwets gezellig. Zo
gezellig dat Diny terug mocht rijden! Vandaag bracht Ben ons naar de oude
binnenstad, in twee etappes. Wim en Johan lopen alvast een eind die kant op en
net voor Bens auto stapt Johan zo het zebrapad op met een big smile. Vol in de
remmen natuurlijk., maar hij stapte natuurlijk op tijd terug. Precies op de plek
waar Ben ons brengt ontdekken we al een shopje met veel afgeprijsde kleding en
schoenen. Als een haas schieten we er in. Joke scoort een prachtige broek. Als
Johan en Wim zijn gearriveerd gaat het verder richting oud- Albufeira. Het is
een soort kommetje waarbij in het midden een gezellig plein is. Ik moet zeggen
dat Johan en Wim ons helemaal los hebben gelaten. Zonder enig commentaar kunnen
we winkelen wat we maar willen. Natuurlijk is er wel op tijd een cappuccino en
een lunch. Het weer is prachtig en de winkels leuk. Diny ontdekt een tas, maar
die moet goedkoper vinden we. Johan probeert al zn kwaliteiten om af te dingen,
maar nee : The boss isnt there, so I cannot do that. Jammer dan, het gaat
niet door. Het is bijzonder om op 1 februari in de zon te lopen alsof het juni
is. Er komt een stel van ons hotel aan dat zegt dat de wandeling vanaf het hotel
gewoon over het strand prima te doen is. Dat laat Wim zich geen twee keer
zeggen. Het is, vooral voor mij, ploegen door het mulle zand. Diny heeft de
sandalen al gauw uit en Joke laat zich verrassen door de opkomende water en
houdt er een paar natte voeten aan over. Ach zo beleef je nog eens wat. Even
later arriveert Ben bij ons hotel en zitten we gezellig na te praten bij het
zwembad . waar de bar is.
Daar laat Vasco ons de beroemde amandellikeur proeven. Na het vuurwater van
gisteren smaakt dit heel wat beter. Intussen hebben we uitleg gehad over de
verschillende soorten landbouw hier in het tussengebied van de Algarve, van
grootschalig tot kleinschalig en zelfvoorzienend. De producten van hier zijn
even wat anders dan bij ons in het koelere noorden: Johannesbrood, amandelen,
vijgen. Olijven. We zijn er nog niet: kurk, eucalyptus, kastanjes,
sinaasappelen, mandarijnen en perziken. En dan nog de groenten voor de moestuin.
De zelfvoorzienende boeren hebben meestal één of twee varkens en wat kippen. Ik
zie het zo voor me. Zo zal het vroeger bij ons ook geweest zijn. Wim heeft
wel zin in wat eucalyptusolie voor in de sauna. Even later zitten we op het
beloofde hoogste punt Foia waar we wel een prachtig uitzicht hebben maar te
wazig om goede fotos te kunnen maken. Het viel mee met de temperatuur. Johan
begon met Joke nog aan een laatste klim, als berggeiten beklimmen ze de hoogste
rots. Met de uitdrukking: April in Portugal --Een bloemenfestival, horen we
dat dat de echte bloemenmaand is hier. Tijdens de weg terug horen we alles over
de Portugese kurkeik die tot de beste ter wereld hoort. Dat zullen we
onthouden. De rest van de middag brengen we door aan de rand van het zwembad
dat nu alleen door wat grote meeuwen in beslag wordt genomen. Vanavond komen
Ben en Diny ons opzoeken. Gezellig!
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
Daar krijgen we geen spijt van. Johan komt de kamer uit en meldt al: Ik
waog et r maor op. Hij heeft voor het eerst de korte broek aan. Vanmorgen om
10 uur is OAD Anneke present. Paolo en zijn collega staan klaar met de jeeps en
daar gaat het. Op naar Faro. Daar ligt de boot op ons te wachten en er volgt een
prachtige boottocht door de lagunes, een bijzonder natuurgebied met ontelbare
vogels. Gids Marcio weet er alles van. De ooievaars die we hier ook zien lijken
groter dan die bij ons te vinden zijn. Op het onbewoond eiland aan het eind
maken we een korte wandeling. Joke neemt een lading schelpen mee. Dat wordt nog
wat als dat met de verzamelde stenen mee terug moet. Eenmaal terug in Faro
hebben we tijd voor de lunch en even later staan de jeeps weer klaar voor de
safari naar het achterland. Eenmaal op weg naar de hoogste berg stopt onze
chauffeur. Hij kijkt onderzoekend naar een smal hobbelig pad. Zou dit em zijn,
lijkt hij zich af te vragen. Dan volgt een vreselijke rit hobbelend en
stuiterend over iets wat je geen weg meer kunt noemen. Het blijkt een toneelspel
van de chauffeurs. Schijnbaar nonchalant sturen ze de jeeps de hoogte in. Wij
schijnen behoorlijk gegild te hebben. Ze zeggen zelfs dat ik de ergste was!!
Onvoorstelbaar de chauffeur vermaakte zich kostelijk het loeder. Maar het
loon na alle doorgestane angsten is er naar. Een prachtig uitzicht bij een paar
ruïnes van een oliemolen en een graanmolen. Daarna vervolgen Paolo en collega de
route al grinnikend en bezoeken we nog een grote farm in het binnenland, 1200 ha
groot. Ze bestaan van schapen, olijven, vijgen, pompoenen en allerlei producten
die ervan gemaakt worden. Er wordt zelfs van vijgen een sterk drankje
gedestilleerd, wat natuurlijk ook geproefd moet worden. Al met al een bijzondere
dag! En morgen gaan we weer op pad, een halve dag excursie die al bij het
programma van de OAD ingepland is.
Jullie hoeven geen medelijden met ons te hebben. We hebben een leven als
god in Portugal. Tot nu toe zijn we erg onder de indruk van de omgeving, het
klimaat en de vriendelijke mensen. In het resort waar Ben en Diny zich genesteld
hebben stikt het van de Nederlanders èn Engelsen. Ze kunnen zo via een trap- wel
een hele lange- naar het strand en terug. Wijzelf hebben vanuit onze kamer
uitzicht op het zwembad en de zee. Prachtig! Natuurlijk stak er een
probleempje de kop op als je een dagje op pad bent en Wim hesje in, hesje uit
doet. Toen Ben ons bij het hotel weer afzette na een middag bij Ben en Diny was
hij zijn magneet sleuteltje van de kamer kwijt. Twee keer alle zakken nagezocht,
ik ook nog weer eens, maar nee die bleef weg. In de kamer laten liggen
misschien? Met de piccolo van het hotel kijken. Ook niet. Ben gebeld ook daar
niet. In het winkeltje daar misschien? Daar heeft hij ook nog de rugzak in en
uitgepakt op zoek naar de portemonnee. Ben gaat vandaag kijken. Wij hebben
intussen al een ander, 10 euro dat wel! Vandaag wordt het dus een excursie
naar de Lagunes bij Faro en een Safari tochtje het binnenland
in.
Na alle consternatie van riemen af, controles, jassen uit, enz. zie ik
Johan kijken naar de opvolgers bij de controle. Hij schiet in de lach als hij
een man de broek zo'n beetje tussen de knieën ziet zakken. We zijn intussen
de reisdrukte te boven, hebben lekker geslapen en na een uitstekend ontbijt
krijgen we de uitleg van Anneke van de OAD. Er blijkt hier genoeg te zien en te
beleven, ook in de wintertijd. Onze plannen zijn voor morgen al klaar. Het wordt
een gecombineerde safari/ boottoer rondom Faro. We hebben er zin in. Johan
belt Ben dat we klaar zijn. Die zit meteen in de auto om ons op te halen... Dan
zoenen we onze overwinteraars. Erg leuk en gezellig om zo een dagje bij elkaar
te zijn. We wandelen lekker naar beneden naar het strand, eten broodjes en
drinken een portje en een pilsje voor de mannen. Het is wonderlijk om zo midden
in de winter in de stralende Portugese zon te zijn en allerlei mensen in
zwembroek te zien zonnen. Nee.. zover gaan we niet maar wel zoeken we het strand
weer op om nog even in de namiddag wat zon te pakken.
Heerlijk was het... daar in de Portugese Algarve. Een lekker weekje met zon en nieuwe indrukken, een perfecte gids en heerlijk eten. Degene die een indruk wil krijgen van zo'n week... nou ja, ik wil niemand jaloers maken. Kijk maar eens mee..
En dan is opeens alles anders. Zol t net zo waen als in een ballon, vraagt mijn broer
Johan nog als we zitten te wachten op Airport Eindhoven. As et maor niet zo is
as in dat kleine vliegtuugje in Teuge, merkt schoonzus Joke op, t is voor beiden de
eerste keer dat ze met groter luchtverkeer in aanraking komen. Die ballonvaart
was anders net zo duur als disse hele wekke met de OAd voegt Johan er nog aan
toe. En even later is het zover. Johan heeft een raamplekje gekregen en geniet
van de vlucht, vooral het laatste stuk waar we de lichtjes van de verschillende
Portugese plaatsen Lissabon en Faro zien en de kustlijn kunnen volgen. Onze
gidsen Vasco en Anneke staan de OAD groep op te wachten en hij heeft haast want
het diner wacht, al is het half 10 Portugese tijd. En dat gaat er die avond wel
in. Als je denkt dat we er dan zijn, heb je het mis. We denken heel gemakkelijk
onze kamers C 109 en C 110 te bereiken, maar niets is minder waar. Niet te
vinden. Zelfs mèt de piccolo wordt het zoeken. Trap op. Trap af, Lift in, lift
uit. Het staat nergens goed aangegeven. We moeten zelfs een stukje buitenom om
afdeling C te vinden. Weer in de lift. Eindelijk. De mannen en Joke gaan er nog
even een op drinken, maar ik taai af. Lekker slapen. Met een groet aan
iedereen en in het bijzonder aan onze trouwe oppas!
Opa Bijenhof is 87 jaar geworden, een gezegende leeftijd. Iedereen was het
daarover eens! Tante Riek ondersteunde mama de laatste tijd bij het verzorgen
en oppassen van opa. Het uitgebreid wassen van opa kon mama niet. Dat deed pa.
Hij ging met een teiltje warm water en een handdoek naar opas kamer, trok een
ernstig gezicht, kuchte een keer en waste hem met liefde. Later kwam geloof ik
de wijkverpleegster. Toen opa overleden was kwamen broer en zussen bij elkaar
om over de schamele overgebleven bezittingen van opa te praten Veel te verdelen
was er niet meer, een paar persoonlijke dingetjes het hoefijzer, het prentje met
My times are in Your hand en wat fotos. Het enige bezit van, ook nog
beperkte, waarde was het kabinet. Het had altijd op De Haar en later in opas
kamer op De Boomgaard gestaan. Tante Hermien toonde grote interesse in het
kammenet van heur vader. Ook tante Riek streek liefdevol over het onderstuk van
het kabinet en zei: Ik zol dr wel een dressoir van willen laoten maken. En
mama zei: Dat kammenet steet hier goed, hef hier altied estaon! Daar was tante
Hermien het niet mee eens: Ik heb dr wel gien plaatse veur, maor bij Janneke
zol e ok heel goed staon! De zussen kibbelen op een gemoedelijke manier nog wat
door. Oom Wim hoeft hem helemaal niet: Dat olde ding! Tante Hermien heeft
haar kruit nog niet helemaal verschoten en zegt uiteindelijk: Eigenlijk heurt e
bij een Bieënhof te staon bij jullie Gert. Oom Wim maakt meteen korte metten
met de woorden: As e naor Gert geet den maakt r gelieke brandholt van......
Mor ik vind dat Coba dr recht op hef. Die hef ze beide an t ende ebrach! En
zo gebeurde het! Het kammenet van opoe en opa bleef staan.
Het is altijd een gezellig halfuurtje na het aquajoggen in het Aquarena
zwembad. Dan is er bij de koffie tijd voor lief en leed en komen er verhalen
boven water.... uit het leven gegrepen. Eén van ons is een echte Brabantse en
dat kun je horen. Ze vertelt met verve over de oude boerderij van haar opa en
oma waar twee ongetrouwde ooms bleven wonen na de dood van hun ouders. Toen die
dan uiteindelijk besloten om naar het bejaardenhuis te vertrekken kreeg iedereen
die langs kwam iets uit hun huis mee en dat waren vaak mooie antieke dingen. De
oude kandelaars die zij graag had gehad waren al verdwenen maar ze hadden nog
een oude groen uitgeslagen koperen ketel voor haar zonder deksel.. dat wel. Wij
zeiden al: Ga er mee naar Tussen kunst en kitsch, dan zullen ze wel zeggen:
Als u nou dat dekseltje er nog bij had gehad was zon oude ketel misschien wel
1500 euro waard. Ik kon het niet laten en vertelde over de verdeling van opa
Bijenhofs nalatenschap die voornamelijk bestond uit een oud kabinet waar toen
even over gediscussieerd moest worden. Ze kwamen niet weer bij. Wat is dat toch
voor taal die jij spreekt, je bent niet van hier, dat hoor ik wel, zei een van
mijn medezwemsters. Want natuurlijk bootste ik de stemmen van ooms en tantes na
zoals ik ze indertijd van mama hoorde. In Emmen woont veel import, vanuit het
hele land kwamen ze deze kant op, meestal vanwege het werk. De werkgelegenheid
is nu niet meer wat het geweest is, maar huizen zijn er genoeg en er wordt nog
steeds bijgebouwd.
Het is vogeltijd. Overal zie je de kleine gevederde vriendjes die zich in de
buurt van de huizen wagen, want er zijn veel vogelliefhebbers die ze willen
helpen. Wij hebben de meest voorkomende soorten in de tuin: huismus, heggemus,
koolmees, pimpelmees, merel, vink, roodborst, houtduif, turkse tortel, grote
bonte specht en af en toe een brutale ekster of een Vlaamse gaai. De merels zijn
nogal machos. Ze jagen elkaar weg bij de vogeltaart, een dikke plak vet met
zaden. Maar terwijl ze elkaar aan het wegjagen zijn, maakt het roodborstje daar
even dankbaar gebruik van. Ook het nieuwe pindapotje hebben de mezen en de
roodborstjes al ontdekt. Er is er ook al één merel gesneuveld. We vonden bloed
en donkere veren op het grind voor de kapschuur en vermoeden dat het een
roofvogel is geweest die een merel te pakken heeft gekregen, maar voor t zelfde
geld was het een hermelijntje. De kippen lopen er in elk geval nog.
Gelukkig!
Zo af en toe is er iets van ontroering als je in een oud filmpje iemand
tegenkomt die een paar jaar terug overleden is. Dinie Voortman stuurde me de
link die ze ook al op Facebook had gezet en waarin haar man Anton te zien is
wanneer André van Duin als meneer Wijdbeens zich op de veemarkt van Doetinchem
afvraagt of je niet beter een koe kunt kopen dan dat je voor melk en boter naar
de supermarkt moet. Ik meende eerst neef Anton in de man met het geruite
petje te herkennen maar het bleek de vriendelijke man met de rood met groen
gestreepte trui te zijn. Het Achterhoeks komt er niet zo goed af. Sommigen
spreken het zo binnensmonds dat het voor een 'Hollander' , laat staan een Vlaming niet allemaal te volgen
is. Maar... Wijdbeens doet zijn best en de sfeer op de veemarkt is altijd
bijzonder. Geniet ervan!
Van Queeny hebben de kippen niets te vrezen, maar.... de haan blijft op
zijn hoede.
En het werd steeds witter. Wim ging er met de auto nog wel
even uit. Hij is tegenwoordig op speciale gymnastiek dat de naam draagt: Hart op
tempo. Hij is er erg enthousiast over. Alleen waren vanmorgen slechts de mannen
op komen dagen. De vrouwen durfden de deur niet uit. Zo stond ik ook om 1 uur
kant en klaar om naar mijn Nordic Walking groepje te gaan. Wim zou me brengen,
die maakt een beetje sneeuw niet uit. Maar het sneeuwde zo hard en net op tijd
ging de telefoon. Trijnie vertelde dat iedereen had afgebeld en dat ze daarom
mij maar belde om maar een keer over te slaan. We brachten daarom buurvrouw
Wolterdien een bezoekje en zagen daar wat stoere fietsers en wandelaars voorbij
komen. Je kon alleen midden op de weg fietsen als je durfde tenminste. Op een
gegeven moment zagen we dat een fietser in de sloot verdween. Het liep goed af.
Hij krabbelde de sloot uit, sleepte de fiets overeind en liep maar verder.
Meteen schoot me mijn uitschieter te binnen vlak voor kerst een paar jaar terug.
Ik kwam bij hen vandaan, mèt een kip die we bij Jans besteld hadden in het
mandje voorop de fiets. Op de heenweg had ik gewoon kunnen fietsen, maar omdat
het ineens spekglad was geworden probeerde ik lopend naar huis te gaan, maar
gleed meteen met fiets en al onderuit, kwam ongelukkig terecht en de kip zag ik
met een vaartje vooruit glijden. Ik heb wekenlang last van mijn rug gehad en ook
nu nog steeds heb ik die wegglijdende kip op mijn netvlies.
Gistermorgen had ik even het
elfstedentochtgevoel, tenminste dat leek me zo. Toen we naar Bargeroosterveld
fietsten hadden we de oostenwind pal tegen en daardoor leek het veel kouder. In
de Gerardus Majella kerk werd een oecumenische kerkdienst gehouden, zoals dat
ieder jaar één keer gebeurt in Emmen Oost. Het bleek een erg geslaagde dienst
met veel zingen. Bovendien is er in deze mooie oude kerk veel te zien, prachtige
schilderingen en glas-in-loodramen. Jorinde Muter en haar man geven het goede
oecumenische voorbeeld door hun kinderen bij beide kerken te betrekken. Vandaag
waren er twee van hen misdienaars, terwijl ze ook vaak in de Schepershof te zien
zijn. Het was niet gemakkelijk om zon oude kerk te verwarmen en iedereen had
zn jas maar aangehouden. Maakte niets uit. Bij de koffie in het bijgebouw was
het wel lekker warm en de Bargeroostervelders tracteerden royaal op dikke
gevulde koeken. Bij ons kan er alleen een klein koffiekoekje af. Maakt ook niets
uit. Gistermiddag hoefde Agnes niet opgehaald te worden, we brachten haar
thuis omdat we meteen door gingen naar Hattem. Daar konden we nog even als
familie bij elkaar zijn voor Henry en Tonny weer naar Canada vertrekken. We
hadden nog geluk met het weer. Het begon bij Zwolle pas licht te sneeuwen en op
de terugweg lag er nog bijna niets. Pas bij Emmen had de sneeuw ook ons
ingehaald. Ben benieuwd hoe het er morgen uitziet, dacht ik toen! Nou... erg
wit!.... Erg wit...
Je hebt van die mannen die voor hun eerste verjaardag als vader een trein
vragen. Ik ken verscheidene vaders die op zolder zon treinstel hebben rijden.
Nee jongens, niet aankomen ik druk wel op de knopjes.. Nee niet Wim. Die
maak je blij met een weerstation of een oorlogsboek voor in de vakantie of een
grote handdoek voor in de sauna. Ook kreeg hij wel eens een horloge of om de
zoveel jaar een zilveren ketting met een Hugenotenkruisje. Die draagt hij alle
dagen. Een paar keer per jaar wordt die ketting met kruisje in heet sodawater
met een prop aluminiumfolie gelegd. Je ziet de chemische reactie en daarna poets
ik hem tot hij weer helemaal blinkt. Ik leerde die methode vroeger al bij
scheikunde. Dit jaar kon hij niets bedenken, Nou ja hij wilde wel een goede
keukenweegschaal, of een goede pan. Voor mij had een nieuwe prullenbak de
voorkeur, een mooie. Het is het allemaal geworden. Toen logeermeisje Agnes
gisteren kwam kreeg hij iets voor onder de douche en een lekker luchtje, je weet
wel ....waardoor je hard moet lopen in de stad om alle meiden van je af te
kunnen houden. Ook goed. Vandaag werd de nieuwe pan ingewijd. Hij is uit de
kunst. Het werd een lekkere hutspot. Helemaal goedgekeurd!
Ik hou van columns.
Ze zijn kort, maar er zit altijd een leuke draai in en iets herkenbaars. Daniel
Lohues heeft er één in onze Zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. Hij
is hier in de streek opgegroeid en dat merk je. Marga Kool en haar man Jan
Veenstra, beiden uit Drente, hebben er samen één en ook die mag ik graag lezen.
Niet iedereen is zo op ze gesteld vernam ik pas, maar sinds ik een boek over
haar jeugd gelezen heb en Jan Veenstra over zijn jeugd heb horen vertellen in de
Taalwerkplaats, kunnen ze voor mij niet meer stuk. Dit keer zijn ze aan het
mijmeren over de zorg waarvoor je tegenwoordig bijna niet meer voor in
aanmerking komt. Wanneer één van hen of allebei dement of gehandicapt raken,
zullen ze er wel op aangewezen zijn. Als we erin mogen gaan we samen hè, sprak
Marga. Tuurlijk, maar ik wil wel mn eigen plekkie, vond Jan. En hij verwijst
naar de bejaarden die zo gesteld zijn op hun eigen plek aan de eettafel. Ik
moet meteen denken aan buurvrouw Wiechien, in het Zorgcentrum, die haar plekje
aan tafel ineens zag ingenomen door iene uut t westen. Die was niet van plan
om te verkassen. Ze vond dat mens toch al niks met haar poeha en had haar van de
plek geslagen. Ze werd voor een paar weken geschorst. Mocht even niet meer
beneden in de eetzaal komen. Jan stelde zijn 'Kool' maar voor om alvast te
oefenen met het veranderen van plek in hun sponde, maar was halverwege de nacht
toch maar weer over Kool heen gekropen. Het viel niet mee om je eigen plekje in
te ruilen. Kan voor Wim ook nog wat worden als het zover is. Hij heeft zowel
in de kamer als aan de keukentafel zijn eigen plaatsje die hij niet afstaat.
Meestal gaat hij als het bezoek binnen is voor zijn eigen plekje staan en wijst
in het rond: Mensen gaot dr zitten!
Op 4 januari op weblog 2 was een filmpje te zien uit de oude doos waarbij
vader Hein ons een verlate groet bracht. Ik bedacht toen dat er ooit een film
was gemaakt van de trouwerij van Johan en Joke en dat Joost het mocht weten waar
die gebleven was. Afgelopen zondag kwamen ook Johan en Joke op Wims verjaardag
met een paar verrassingen. Ten eerste had Jos op zolder nog een paar oude
schriftjes van me gevonden, van extra les uit de 5e klas en nog een schriftje
uit de Baudartius tijd. Maar Wim kreeg ook een dvd-tje in zn handen gedrukt met
de woorden: 'Met de groeten van Joost'. Het bleek vol oude filmbeelden, onder
meer van Johan en Jokes trouwdag in januari 1979. Het was niet erg duidelijk,
maar wat een mooie herinnering! Ook kwam er een langere film van hun 12,5 jarig
huwelijk achteraan, een uitbundig feest. Het was een beetje een goedmakertje na
hun eigenlijke huwelijksdag die toch een schaduw had omdat mama er al niet meer
bij kon zijn. De buurt kwam ze al bij hun versierde voordeur, Johan Lettink en
Henk Mombarg met een soort fietsen met een bak voorop, ophalen. Joke met Joanne
gingen in de éen en Johan met Jos in de ander. We zagen ook een jonge broer Henk
die ook toen al met zijn fototoestel in de weer was. Onderweg werd er een
pitstop gemaakt voor een hartversterking. En daarna bereikten ze al toeterend
hotel Bakker waar er flink feest werd gevierd. Het was 1991, lang geleden dus en
dat was te zien. De hele generatie voor ons die hier nog in beeld kwam, is er
niet meer op tante Jantje na. Gek is dat. We beginnen nu zelf tot die generatie
te horen. Jos en Joanne stalen natuurlijk de show door samen in één grote
broek te verschijnen en een gedichtje op te zeggen. Geweldig! Janny Haaring had
dat met ze ingestudeerd. Janny doet ook vaak mee aan het toneel tijdens het
Lindese feest. De Haarings zongen een lied op de wijze van het zo bekende
Oudhollandse liedje: Toen onze Mop een Mopje was. Wij, als Egginks, hadden een
toen actuele melodie gekozen en er meteen maar in verwerkt als refrein:
En dat is mooi, mooi, mooi man De wereld is toch één groot
feest. Mooi, mooi, mooi man Zonder Joke en Johan Waren wij hier niet
geweest. Natuurlijk worden alle bijzondere activiteiten van de familie
hierbij stevig onder de loep genomen. Bij één van de laatste coupletten kwam
'Jaapje' op een trekkertje tevoorschijn en reed rondjes. Dat sloeg op Johan zn
nieuwe uitvinding, een soort veegmachine. Hij had onder de messenbalk van de
zitmaaier borstels vastgemaakt. Toen die echter als een gek gingen draaien,
vloog alles in het rond uitvinding mislukt! En zo kwam er heel wat aan onze
ogen voorbij gisteravond met een lach en een traan.
Wat doe je als je gevraagd wordt om iets aan te klikken omdat er 1000 euro
gestort gaat worden, maar dat de ING voor alle zekerheid meer wil weten? We
verwachten wel een extraatje maar 1000 euro kon het niet zijn. De link deed het
niet snel en ineens begon ik wakker te worden. Zou dit het beroemde phishing
zijn dat ze meer van je gegevens willen hebben om je te kunnen plunderen? Ik
belde daarom direct met de servicedesk van de ING waar ze me verzekerden dat ze
je nooit mailen en dat ik zulke mails direct weg moet gooien. Ik kon ze nog wel
het emailadres geven waar deze mail vandaan kwam en die zou direct geblokkeerd
worden. Raar idee dat ze zomaar proberen jou te bestelen. Dus wees
gewaarschuwd. Banken vragen je nooit iets per mail en zeker geen
gegevens!
Vergeet ik toch bijna het stukje over Wim z'n topdag ....
Vandaag was het volle bak!
Wim was de stralende spil van het feest. Na de gezellige dag met telefoontjes en
emails gisteren, voelde zich helemaal het feestvarken. We hebben in de
wintertijd nog nooit zoveel bezoek op één dag gehad. De voltallige familie was
er, op Franse Piet na dan. Ik had van buurvrouw Wolterdina het recept van de
originele Drentse soep die als basis een flinke metworst heeft en voorzien is
van wat groente en flink wat ballen. De beide schoondochters hadden ook hun
aandeel in de voedselvoorziening van pastasalade, hartige taart tot een
heerlijke tortelini-schotel toe. Robin had lekkere gevulde eitjes voorbereid. De
jongens hielpen en Wim en ik hadden s morgens de voorbereidende werkzaamheden
verricht. Het kwam omdat Henry en Tonny even terug in Nederland zijn en dat een
unieke gelegenheid was om de familie bij elkaar te hebben, de Egginks èn de van
der Kolkfamilie. Rondom de keukentafel was een geliefd plekje om te bivakkeren,
vooral de mannen. Wat bleek... Ze konden al pratend het schaatsen op tv met één
oogje meebeleven èn stonden daar meteen bij alle lekkers. Wat later ging het in
groepjes richting Finse Kota, het kwam goed uit om die erbij te hebben. Met een
vuurtje, een hapje en een drankje was het er goed vertoeven. Er werd dankbaar
gebruik van gemaakt. Na een laatste kopje koffie gingen ze s avonds weer op
huis aan. En terwijl Wim en ik ze uitzwaaiden merkte hij op: Wat heb ik een
mooie verjaardag gehad! En ik hoorde lichte emotie in zijn stem en ik verbeeldde
me dat ik even een traan zag wegschieten.
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och
het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
Robin zorgde voor heerlijke gevulde eitjes.
