Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-04-2017
Slim of.... gewoon makkelijk.
Deze kleine ooi van de Scottish Blackface heeft het rijk alleen. Daar maakt ze flink gebruik van. Je ziet haar met de dag groeien. Ze kan zomaar rechts of links onder de moeder duiken, maar het liefst doet ze het op deze manier...
Zomaar een plaatje van het uitzicht van ons huis aan het Schoolpad in beginnende herfsttooi. Boer Bloemink komt binnen, de jonge Bloemink wel te verstaan. Hij rooit zijn laatste aardappelen. Als hij met de rooimachine voorbij komt houdt Wim een koffiekopje omhoog en dat begrijpt de jonge boer meteen. 's Avonds zet hij zijn tractor achter onze schuur, zodat die niet opvalt, om de volgende dag weer verder te gaan. 'Goeiemorgen', de jonge boer trekt zijn laarzen uit en zet zich bij ons aan de eetkamer tafel. Na een lange tijd is hij weer eens op de koffie bij ons, letterlijk wel te verstaan. 'Vannach heb ik in de auto slaopen', vertelt hij. ''t Is haoste de meuite niet um hen en weer te rieden naor Schoonlo'. 'Wij hebt hier nog wel een bedde aover', zeg ik hem. Zo langzamerhand heeft mijn Achterhoeks iets Drents gekregen. 'Och nee... ik heb verwarming in de auto en ik kan d'r languut in liggen, lacht hij dan. 'En wat kump d'r volgend jaor in?, en ik wijs even naar buiten, 'toch gien mais hoop ik. Bieten misschien?' 'Nee, gien mais en ok gien bieten. Het wodt weer eerdappels. De bietenwagen wil hier niet hen kommen, is te zwaor'. Veel boeren hier verbouwen suikerbieten voor de suikerfabriek in Ter Apelkanaal. Ook de aardappels gaan naar de aardappelmeelfabriek in die buurt. Vroeger woonde de familie Bloemink precies op de plek waar in 1968 de brug over de Rondweg aangelegd is. Dat is het huis waar ook buurvrouw Wielens geboren is. Ze heeft het er nog vaak over. Haar zus Jantje bleef er wonen met haar man. De grond hebben ze gehouden maar ze zijn naar een nieuwe boerderij verhuisd in Schoonlo, een dik half uur rijden van hier. Deze jonge boer is haar kleinzoon al weer. De klok tikt door....
Niks is zo ergerlijk dan wanneer je iets kwijt bent, tenminste dat vindt Wim. Ik ook wel maar ik denk altijd dat ik het vanzelf weer tegen kom. Wim niet, het moet gelijk te vinden zijn. ‘Heb jij niet…?’, begint het meestal. Dat zal wel aan de ervaringen liggen want ik leg wel eens iets van me af. Wanneer de autosleutels ineens onvindbaar zijn en ik heb ze het laatst gebruikt, begin ik maar vast te roepen: ’Ik denke in mien jaszak… en as e daor niet inzit… op de WC want toen ik gisteren thuuskwam mos ik inens zo neudig’. Of.. ‘toen ik mien tasse van ’t schilderen in de studio neerzett’n… daor zit e denk ik nog in’. Dan zwaaide er wat. Meestal overkwam Wim zoiets nooit. Die had één duidelijke sleutelplek: aan het spijkertje aan de balk. Tot ik een keer ’s avonds weg moest en hij was al weg. En de autosleutels hingen er niet. Laat ik ze nou boven in z’n broekzak vinden. En nu is de zaklamp weg, de perfecte lamp met een sterke straal licht van wel 150 meter. We hadden hem mee in de caravan. Wim wist hem precies te liggen, achter de klep bij zijn toilettas. Nu zijn we thuis en hij is onvindbaar. Geen idee waar hij is, alles al 10 keer nagekeken. Hij is er vervelend van. Mijn: ‘Den kump vanzelf wel weer baoven water’ helpt niet. Hij blijft denken en zoeken. Rick heeft zelfs zijn rugzak nog nagekeken. Dan begin ik toch even te twijfelen en denk: Heb ik hem na de uitpakkerij afgelopen zondag misschien nog gebruikt? Heb ik toch misschien even bij de nieuwe kippen in het hok gekeken? Gek dat ik me dat niet meer kan herinneren. Zou zoiets toch met leeftijd te maken hebben?
p.s. Na precies een week is ie terecht, de zaklamp. Hij stond achter de tv, waarschijnlijk toen de tv kuren had toen we thuiskwamen en Wim alle stekkertjes van de tv controleerde. Nee... ik was het dus echt niet....
Ja ik ga mee naar oom Ben’. Rick heeft er duidelijk zin in. Na het duidelijk worden van Bens ziekte had hij hem nog niet weer gezien. En zo stonden we al vroeg in de keuken om de enige echte van der Kolk nassi te maken met de pindasaus naar het recept van mevr. Van Straalen, Tonny’s moeder. De net opgezette tent lieten we een dagje staan, misschien wordt die nog getest door een regenbuitje. We treffen Ben opgewekt, maar enigszins moe aan. Hij had een wat korte nacht gehad door fysieke problemen. Wat geweldig dat de thuiszorg 24 uur per dag beschikbaar is. We dekken de tafel en eten de ouderwetse nassi à la Kolk. Goedgekeurd. Er blijft nog iets over voor Rick voor de volgende dag, lekker makkelijk. De beide broers houden even siesta na het eten. Het doet Rick de opmerking ontlokken: ’Nu ben ik weer bejaardenoppas, net als in 2010’. Je moet er bij Rick altijd even bij nadenken. Maar ik ken hem en wist het. In 2010 gingen we met Ben en Niesje naar Henry en Tonny in Alberta. Rick ging ook mee, die logeerde bij Fred en Gera, maar tijdens onze rondreis met camper was hij van de partij en was hij inderdaad de ‘bejaardenoppas’, zoals hij dat uitdrukte. Door een plensbui rijden we aan het eind van de middag op huis aan, maar van die regen is thuis niets te merken. Het tentje is kurkdroog en met gezwinde spoed wordt die vakkundig ontmanteld en in de hoes gestopt. Het was een goede oefening voor de vakantie straks.
Het is zover, het eerste verstoten lam is op sheepfarm Het Schoolpad gearriveerd. Het is een flink rammetje. Hij was de enige, maar moeder wilde niets van hem weten, och arme... We hebben het hok naast de open haard weer in ere hersteld voor de eerste paar dagen. De plek voor Storm is nu zolang onder de trap. Hij had ook nog een dikke navelstreng die opnieuw begon te bloeden. Op advies van Rob hebben we daar een sterke draad omheen geknoopt. Nu is het bloeden over gelukkig. Frank en Daan kwamen al gauw even kijken. Dat kleine spul vinden kinderen ook altijd leuk. Wim moest er vanavond al een extra plank op de voorkant van het hok timmeren, want meneertje ging al over de rand. Het tweede lam is bovendien in aantocht. Van een drieling komt morgen eentje deze kant op. Dan heeft hij in elk geval de eerste biest gehad. Die gaat de eerste paar dagen naar Anja in een grote kist midden in de huiskamer. Wanneer ze dan eenmaal goed aan het drinken zijn kunnen deze twee naar de stal in de wei. En we wachten af wat er hierna nog komt. De beide tantes in de wei zijn ook aan het lammeren toe. Toch kwamen ze net in looppas naar het hek in de hoop dat ik een paar stukjes brood bij me had. Vannacht wordt het dan nog niks
Eigenlijk ben ik helemaal niet van de voetbal. Al mijn mannen, op Rick na dan, zijn er druk mee bezig. Is het niet met voetballen zelf dan toch met leiderschap, trainer of het kijken aan het veld of op tv. Ik heb me er bij neergelegd. Ik had het al kunnen weten toen op een gegeven moment onze prille relatie wat gedoofd was. Wim stelde toen zomaar voor om ’s avonds nog even langs te komen bij mijn kostadres bij mevrouw Sobering. Ik stemde toe. ‘Het wordt wel wat later’, waarschuwde hij toen, ‘want ik kom na de voetbal’. Het werd inderdaad iets later, tegen tienen, maar onze avondwandeling langs het Mierenpaadje bleek nog niet zo gek. Zo kreeg onze relatie een nieuwe oppepper die tot nu toe gewerkt heeft, maar die voetbal….. ik had het kunnen weten. Nu wordt er al een week gerouwd om Johan Cruyff, hij wordt herdacht en geëerd om wie hij was en wat hij gepresteerd heeft. Dat je niet altijd goede vrienden hoeft te zijn heeft daar blijkbaar niet alles mee te maken. Ik hoorde door Daniëls afgelopen vrijdag vertellen dat hij in een programma verteld had over zijn buurjongen in de USA waar hij een paar jaar woonde toen hij daar voetbalde. Zijn buurjongen had het syndroom van Down en terwijl de jongens uit de buurt samen voetbalden stond deze jongen aan de kant want hij kon niet voetballen. Johan nam hem een veertien dagen onder handen om hem de kunst van het voetbalspel bij te brengen. Nadat hij een paar weken weg was geweest en weer thuiskwam zag hij dat zijn buurjongen toen gewoon met de jongens mee kon voetballen. ‘En’…. zei hij er achteraan, ‘toen heb ik hem leren zwemmen’. Zie je, dat kan ik zo waarderen in deze topvoetballer.
Vandaag is het zover. Ik had me er al langer op verheugd om Wim Daniëls te zien en te horen over streektaal. Vanavond verzorgt hij een lezing voor Oud Vorden vanwege het 35 jarig bestaan van de club. Ze doen erg veel voor de Vordense historie en cultuur. In het Kulturhus zal deze lezing plaatsvinden. Geen idee waar dat zou kunnen zijn. Het blijkt het vroegere gemeentehuis te zijn waar onze ouders en ook Ben en Diny nog getrouwd zijn. Moeder Coba schijnt altijd gek op bruiloften te zijn geweest d.w.z. het kijken naar het bruidspaar en de stoet er achteraan. Wanneer ze wist dat er getrouwd werd, vooral als het bekenden waren, zorgde ze dat ze paraat stond met of zonder kinderwagen. We kunnen hier wel even weg. De tuin ligt er mooi bij na het spitten en opruimwerk van Mark. Het volgende project is mijn schilderskeetje dat door Wim liefdevol: ‘Hetty’s Wilhelminakeetje’ wordt genoemd. Wilhelmina liet in de bossen van het Loo ook zo’n Pipowagen plaatsen om van daaruit te kunnen schilderen. Mark heeft gisteren in één dag het hele keetje geschuurd en afgenomen met water met ammonia. De volgende stap is verven. Allemaal klussen die ons zwaar beginnen te vallen. En… hoewel opa van der Kolk huisschilder was heeft Wim dat niet in zijn genen meegekregen. Gerhard wel, die schildert hun eigen huis zonder morren. En Mark draait z’n hand er ook niet voor om. En zo hebben we meer op ons lijstje. Zolang hij tijd heeft mag hij kiezen. Wim zorgt dan weer voor het diner! En ik…? Ik pendel overal tussendoor en hou de schapen en het eerste lam in de gaten. De Schoonebekers zijn vanaf morgen uitgeteld. Storm volgt mij op de voet.
