Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
02-10-2011
Een dagjs Edinburgh...
Dat was em dan het dagje Edinburgh. We hebben even weer de sfeer gevoeld. Het was wel heel anders dan in augustus wanneer er overal op straat performences zijn, straattoneel. En het kon niet uitblijven de regen, een echte drizzle. We stappen daarom met de regenjacks aan in de bus die ons in iets meer dan een half uur naar Edinburgh brengt. Ik wil nog eens heel graag het National Scottish Museum zien en dat ie opnieuw heel erg de moeite waard. We dwalen er op ons gemak rond en bewonderen de oude meesters, ja ook Rembrandt en Frans Hals en van Gogh zijn er vertegenwoordigd. De Schotse schilders hebben een apart gedeelte. Ik bewonder Taggart het meeste. Wanneer we weer buiten komen ziet alles er al beter uit, de regen is bijna over. We gaan maar naar het winkelcentrum bij het Waverly Station. Daar is een grote ruimte waar alle mensen die wat te eten bestellen bij wel acht restaurantjes, kunnen gaan zitten met hun handeltje. De Subway lijkt ons dit keer de beste keus en het honingbrood, dat de naam Chicken tiki draagt smaakt ons goed. Tja en dan is het tijd voor de Royal Mile. De regen is nu helemaal opgehouden. Ik wil niet zeggen dat we die helemaal hebben uitgelopen, maar toch een best eind. En natuurlijk wat Schotse shopjes in op zoek naar de tartanruit voor Rick. Ik zeg niks, maar we hoeven straks niet verder te zoeken. Opnieuw gaan we naar het Waverly Station voor een kop koffie en zien dat de jeugd die daar zit net als bij ons onafscheidelijk is van hun mobieltje. Er rijden ontzettend veel bussen hier, gewone bussen die om de 10 minuten rijden en toeristische bussen in alle kleuren van de regenboog. Terwijl in Amsterdam honderd uit werd gepraat in de tram was het hier maar een kille boel. Niemand zegt wat. Kinderen in hun schooluniform, mensen van en naar hun werk en vrouwen die gaan winkelen. Er zijn opvallend veel joggingbroeken te zien bij jonge vrouwen. De terugweg duurt een uur, ik denk omdat er veel werkenden en scholieren naar huis gaan. Om de 100 m is er wel een bushalte. We gaan er bij de caravan eens lekker voor zitten, nu zelfs in het zonnetje en bereiden ons straks voor op onze rit morgen naar Kintore bij Aberdeen. Maar daarna . Kijken we weer een paar afleveringen van James Herriot All creatures great and small met
Het was iets verder dan we dachten, het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim ik moet hem gewoon uitlezen. We hebben ons al verdiept in het vervoer naar Edinburgh morgen. We hebben daar vroeger al vaker rondgelopen en kasteel en musea bezocht. De Tattoo staat ons ook nog vers in het geheugen net als een paar voorstellingen tijdens de Fringe, die altijd in de maand augustus is, en waarbij je iedere dag verschillende voorstellingen op verschillende plekken kunt bezoeken. We laten ons morgen maar eens verrassen. De Royal Mile en Princestreet slaan we in elk geval niet over. Je mag me wel een quilt meebrengen, zei Rick toen we weggingen. Hij bedoelt de oorspronkelijke quilt die een soort deken is waarin de mannen zich vroeger wikkelden en die s nachts als deken gebruikt werd. Nee de kleur van de tartanruit maakt Rick niks uit. Wie weet vinden we morgen al wat.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. Dan is het tijd om de caravan op te zoeken en ook deze avond vermaken we ons met een paar afleveringen van James Herriot, ja met een glaasje erbij.
Dan wordt het tijd om op te breken. Niet te vroeg want zo ver is het niet. Wim bestudeert nu ook de handleiding van de nieuwe camera. Ik had hem helemaal uitgeprint om onderweg uit te zoeken wat je er allemaal mee kunt doen, maar ik heb meer dan drie weken nodig. Zolang zet ik hem maar op de automaat en probeer intussen wat uit. Vandaag gaan we via de A1 verder naar het noorden. Nu zullen we Schotland bereiken. De volgende camping is de Drum Mohr camping in Musselburgh, een half uurtje oostelijk van Edinburgh.
Er zijn nog twee stellen dezelfde weg door de weilanden gelopen naar het verzamelpunt en om drie uur komt de warden aanrijden. Hij gaat er op zijn gemak voor staan bij het hek waar een deel van de kudde te bewonderen is. Hij vertelt ons over deze wild cattle die nog puur natuur is en niet verwant aan welke koe in de wereld dan ook. 700 jaar geleden heeft de Duke van Chillingham een muur laten bouwen om een groot stuk van zijn terrein om allerlei soorten wild op zijn land te houden voor de jacht. In die tijd werd er ook veel vee gestolen, zowel door de Schotten net als ook andersom wel gebeurde. Die wilde koeien zijn er altijd gebleven. Er wordt op geen enkele manier ingegrepen in de natuur. Alleen bij veel sneeuw worden wat balen hooi gebracht. De kudde houdt zichzelf in stand, hoewel er na de winter van 1947 maar 17 stuks over waren. Nu zijn het er 79. Er is altijd één grote stier die het voor het zeggen heeft en alle dekkingen verricht. Dat is meestal gedurende een jaar of drie. Dan wordt het overgenomen door degene die dan het sterkste is. Want er wordt wat afgevochten door die mannetjes. Als een kalf geboren wordt in afzondering, brengt de moeder die pas na een twee weken terug bij de kudde. De vaderstier beslist of de kleine sterk genoeg is. Als de kleine goed gekeurd is mag die blijven, zo niet wordt de kleine na drie keer verstoten te zijn door vader ook door moeder in de steek gelaten. Dat gebeurt een enkele keer. Ze zijn er op gebouwd om hard te kunnen rennen, weinig uier en een slank lijf. We zijn net als de anderen onder de indruk van dit staaltje puur natuur, want dat is het.
Het werd een middag met onverwachte momenten en daar houden wij van. We namen een mooie route langs Bamburgh Castle en dan richting Northumbria National Parc. Wat een prachtig gebied. Terwijl er net achter de kust veel graan verbouwd wordt begint verder het binnenland in de veeteelt. Zwarte koeien, ik denk Aberdeen Angus en Herefords en daarnaast nog veel soorten schapen, allemaal forse dikke vleesschapen. We stoppen regelmatig als er weer eens zon mooi uitzicht is. Tot we op een gegeven moment een bordje met Wild Cattle zien. Wim daor hen , wijs ik al en Wim slaat meteen af naar het car parc. We moeten nog een minuut of tien lopen dwars door de weilanden met schapen en dan komen we bij de plek waar de Chillingham cattle te zien is.
Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is het geblèèr van de schapen. Het is hier een schapen farm met campsite en de verhuur van vijf kleine houten tentjes, die ze wigwams noemen. Als we dan onze caravan wat opgeruimd hebben ga ik op onderzoek. Dit soort geblèèr ken ik. Meestal worden de lammeren dan opgehaald. Als ik bij het weiland aankom is de actie al in volle gang. De ooien die achterblijven kiezen net eieren voor hun geld en gaan in de file naar de wei achterin. De boer, boerin en een zoon zijn druk met het oormerken van de lammeren. Mac, de hond, houdt de schapen onder controle. Ja.. ik mag kijken en fotos maken Het is een heel gehannes om alle lammeren de oormerken in te krijgen. Het was niet zijn idee meldt de boer. Het is een kruising van Suffolks. Ik vind die zwarte koppen en zwarte poten echt mooi. De schapen worden de veewagen met dubbele bodem ingedreven en klaar zijn ze. Nee vandaag gaan we niet opnieuw naar de Farne Isles met de boot. De puffins zijn toch al weg. Het broedseizoen is voorbij en dan gaan deze papegaaiduikers, zoals wij ze noemen, de zee weer op. We zien wel, de rust komt. Wim leest zn eerste boek uit: Donderdagskind, over een Joodse familie in Praag in 1939, van Alison Pick dat Niesje ons meegaf. Wordt een echte aanvulling op onze 5 daagse reis naar Praag in mei met Ben, Diny, Curtis en Berdena. Toen hebben we ook veel gehoord en gezien van de Joodse families in die moeilijke tijd. Leest niet makkelijk, zegt hij, maar kan het ook niet wegleggen. Ik heb al een dubbele Rosamunde Pilcher uit, speelt zich af in Zuid Engeland. Kan ik iedereen aanraden in de vakantie!
Het eerste wat we gaan doen in Seahouses is geld pinnen, want aan euros willen de Britten nog niet. Het is hier allemaal duurder dan bij ons. Een doosje van 6 eieren kost hier op de camping 1,5 pond, ik denk iets als 1,65 euro. Maar we gaan deze middag voor een Cream Tea, een pot thee met scones met jam en cream. Eerlijk gezegd ligt het ons wat zwaar op de maag en we wandelen maar even flink langs de haven en later langs het strand. Om verder wat in evenwicht te komen gaan we vanavond voor sla met tomaat, appel en een paar knakworstjes. We weten nog niet of we morgen een boottochtje gaan maken of naar het oosten Northumberland in. De caravan schudt aardig van de aanlandige wind, maar dat zal best lekker slapen straks. Eerst gaan we nog een aflevering van James Herriot bekijken en doen dat net als neef Johan onder het genot van een whisky ( Wim) en een Baileys ( ik). Johan was zo onder de indruk van het land van James Herriot, de Yorkshire Dales , en het museum in Thirsk, dat ze elke week een avond een aflevering gaan kijken. Kunnen wij ons helemaal voorstellen. Wij hebben die serie op dvd ook al eens aangeschaft en al een hele tijd niet meer gezien.
'Maak oew niet druk, as dr wat ankump stop ik gewoon, zegt Wim. Hij ziet dat ik me vastgrijp aan de handgreep in de deur. Dit is the real English countrysite. De weg naar Seahouses gaat de laatste 6 mijl dwars door het platteland met smalle, bochtige en hobbelige weggetjes. Maar ik zie ook de weilanden met honderden schapen. Dat maakt al heel veel goed. Net zijn we aangekomen op de Springhill Farm Campsite met uitzicht op de zee. Hier blijven we in elk geval twee nachten. En .. Wim heeft zijn oplader terug, zat gewoon tussen de andere snoertjes en opladers voor de cameras. En doet nu even zijn rustgevende middagdutje.
Iets verderop langs de pieren van IJmuiden naar buiten.... M'n haar heeft meteen coupe orkaan. Het waait behoorlijk. Ik heb al een pilletje gekregen tegen reisziekte, maar wonder boven wonder... geen last!
Voor degene die ons niet gevolgd hebben op www.hettysite.nl zal ik nog een verkorte versie geven. De voorbereidingen waren bijna achter de rug. Ben en Niesje, onze oppas al gearriveerd en dan is het zover....
Dan slaat bij Wim toch enigszins de paniek toe. Hij weet niet waar de oplader van zijn mobiel gebleven is. In huis in elk geval niet, dus moet die ingepakt zijn. Maar waar .? We kunnen met een gerust hart weg en staan ruim op tijd bij de Terminal van de DFD Seaways in IJmuiden. We blijven daar als laatsten met nog 4 caravans wachten tot we aan boord mogen. Kunnen we er misschien niet mee bij?. Aé dr niet in komt gaow weer naor huus . Eh naor Johan op de camping, merkt Wim op. Maar uiteindelijk na nog een stel net aangekomen vrachtwagens, worden ook wij ingescheept. We laten ons lekker uitwaaien voorop de boot terwijl we door de pieren van IJmuiden naar buiten gaan.. Het lopen is lastig. Ik merk dat ik in elk geval geen zeebenen heb en moet me links en rechts onder het lopen vastgrijpen. Maar toch even later zitten we te deinen in de bar achter een drankje en proosten samen op een goede vakantie.
We zijn er even niet... gewoon erop uit met de caravan... Scotland. Er is slechts op enkele campings goede internet en daarom hou ik alleen mijn eigen site bij.... zo goed en kwaad als het gaat. Wie zin heeft.... welkom op www.hettysite.nl Later kom ik bij jullie wel weer eens kijken Het ga jullie goed....
Er klinkt een onheilspellend gekakel vanuit de kippenren. Nu zal ik misschien een kip redden. Ik erheen maar kan niets aparts ontdekken. Ik klap eens in de handen om te zien of er een roofvogel wegvliegt, maar niets helemaal niets bijzonders te zien. Dan kom ik Wim tegen .. Die verrekte broene kippe dat zit weer broeds te wean daor hew niks an den geet vot ik belle Jans . Dus daarom was de kippenfamilie van streek. Wim had met geweld zon kriel van het nest af gejaagd. Zaten er eieren onder dan? Wim laat me er drie zien. Die kunnen niet ouder zijn dan een dag. Enfin hij belt Jans en die zal morgen om 9 uur de kip komen vangen en meenemen. Buurman Jans weet altijd raad en schudt wel eens zn wijze hoofd als hij weer eens op moet draven voor een kippenprobleem. We zullen het hem niet meer aan doen om een grote haan te moeten vangen en slachten. Daar is hij al eens met bebloed gezicht en handen vanaf gekomen. Nu zorgen we wel dat ze wat kleiner zijn als we ze brengen. Sinds de truc met de hondenbench vangen we ze wel zelf maar als Jans ze loslaat in het zwienenhoken later weer moet vangen is dat een spektakel want die voelen al aan dat er niet veel leuks staat te gebeuren. Vanmorgen gaat hij de kippen voeren loopt de bewuste kip gewoon bij de anderen in de ren. Jans hoeft niet te komen.
Dacht ik . Binnen een kwartier zat de dame weer op haar nest en was niet meer in beweging te krijgen. Zonet kwam buurman Jans. Met een speciale greep pakte hij de kip op en die ging in de jutezak. Eerst maar een kop koffie en bijpraten Ik denk dat die kip straks in hun grote kippenhok gewoon doorgaat met broeden.
Dat was em dan
het dagje Edinburgh. We hebben even weer de sfeer gevoeld. Het was wel heel anders dan in augustus wanneer er overal op straat performences zijn, straattoneel. En het kon niet uitblijven
de regen, een echte drizzle. We stappen daarom met de regenjacks aan in de bus die ons in iets meer dan een half uur naar Edinburgh brengt. Ik wil nog eens heel graag het National Scottish Museum zien en dat ie opnieuw heel erg de moeite waard. We dwalen er op ons gemak rond en bewonderen de oude meesters, ja ook Rembrandt en Frans Hals en van Gogh zijn er vertegenwoordigd. De Schotse schilders hebben een apart gedeelte. Ik bewonder Taggart het meeste. Wanneer we weer buiten komen ziet alles er al beter uit, de regen is bijna over. We gaan maar naar het winkelcentrum bij het Waverly Station. Daar is een grote ruimte waar alle mensen die wat te eten bestellen bij wel acht restaurantjes, kunnen gaan zitten met hun handeltje. De Subway lijkt ons dit keer de beste keus en het honingbrood, dat de naam Chicken tiki draagt smaakt ons goed.
Het was iets verder dan we dachten,
het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim
ik moet hem gewoon uitlezen.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. 
Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is het geblèèr van de schapen. Het is hier een schapen farm met campsite en de verhuur van vijf kleine houten tentjes, die ze wigwams noemen. Als we dan onze caravan wat opgeruimd hebben ga ik op onderzoek. Dit soort geblèèr ken ik. Meestal worden de lammeren dan opgehaald. Als ik bij het weiland aankom is de actie al in volle gang. De ooien die achterblijven kiezen net eieren voor hun geld en gaan in de file naar de wei achterin. De boer, boerin en een zoon zijn druk met het oormerken van de lammeren. Mac, de hond, houdt de schapen onder controle. Ja.. ik mag kijken en fotos maken
Het is een heel gehannes om alle lammeren de oormerken in te krijgen. Het was niet zijn idee meldt de boer. Het is een kruising van Suffolks. Ik vind die zwarte koppen en zwarte poten echt mooi. De schapen worden de veewagen met dubbele bodem ingedreven en klaar zijn ze.
De klus geklaard.
