Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-09-2011
Over zeebenen
Voor degene die ons niet gevolgd hebben op www.hettysite.nl zal ik nog een verkorte versie geven. De voorbereidingen waren bijna achter de rug. Ben en Niesje, onze oppas al gearriveerd en dan is het zover....
Dan slaat bij Wim toch enigszins de paniek toe. Hij weet niet waar de oplader van zijn mobiel gebleven is. In huis in elk geval niet, dus moet die ingepakt zijn. Maar waar .? We kunnen met een gerust hart weg en staan ruim op tijd bij de Terminal van de DFD Seaways in IJmuiden. We blijven daar als laatsten met nog 4 caravans wachten tot we aan boord mogen. Kunnen we er misschien niet mee bij?. Aé dr niet in komt gaow weer naor huus . Eh naor Johan op de camping, merkt Wim op. Maar uiteindelijk na nog een stel net aangekomen vrachtwagens, worden ook wij ingescheept. We laten ons lekker uitwaaien voorop de boot terwijl we door de pieren van IJmuiden naar buiten gaan.. Het lopen is lastig. Ik merk dat ik in elk geval geen zeebenen heb en moet me links en rechts onder het lopen vastgrijpen. Maar toch even later zitten we te deinen in de bar achter een drankje en proosten samen op een goede vakantie.
We zijn er even niet... gewoon erop uit met de caravan... Scotland. Er is slechts op enkele campings goede internet en daarom hou ik alleen mijn eigen site bij.... zo goed en kwaad als het gaat. Wie zin heeft.... welkom op www.hettysite.nl Later kom ik bij jullie wel weer eens kijken Het ga jullie goed....
Er klinkt een onheilspellend gekakel vanuit de kippenren. Nu zal ik misschien een kip redden. Ik erheen maar kan niets aparts ontdekken. Ik klap eens in de handen om te zien of er een roofvogel wegvliegt, maar niets helemaal niets bijzonders te zien. Dan kom ik Wim tegen .. Die verrekte broene kippe dat zit weer broeds te wean daor hew niks an den geet vot ik belle Jans . Dus daarom was de kippenfamilie van streek. Wim had met geweld zon kriel van het nest af gejaagd. Zaten er eieren onder dan? Wim laat me er drie zien. Die kunnen niet ouder zijn dan een dag. Enfin hij belt Jans en die zal morgen om 9 uur de kip komen vangen en meenemen. Buurman Jans weet altijd raad en schudt wel eens zn wijze hoofd als hij weer eens op moet draven voor een kippenprobleem. We zullen het hem niet meer aan doen om een grote haan te moeten vangen en slachten. Daar is hij al eens met bebloed gezicht en handen vanaf gekomen. Nu zorgen we wel dat ze wat kleiner zijn als we ze brengen. Sinds de truc met de hondenbench vangen we ze wel zelf maar als Jans ze loslaat in het zwienenhoken later weer moet vangen is dat een spektakel want die voelen al aan dat er niet veel leuks staat te gebeuren. Vanmorgen gaat hij de kippen voeren loopt de bewuste kip gewoon bij de anderen in de ren. Jans hoeft niet te komen.
Dacht ik . Binnen een kwartier zat de dame weer op haar nest en was niet meer in beweging te krijgen. Zonet kwam buurman Jans. Met een speciale greep pakte hij de kip op en die ging in de jutezak. Eerst maar een kop koffie en bijpraten Ik denk dat die kip straks in hun grote kippenhok gewoon doorgaat met broeden.
Wat een verrassing was dat vanmorgen. Pamela stuurde vanuit Minneapolis een aantal foto's van de trouwerij van haar zus Janeen met Tim. De lokatie was schitterend. Ik moest vanzelf even denken aan Jaap en Mirjam die op De Voorst trouwden. Dit was ook een buitengebeuren. Bijzonder was dat haar kinderen Nick en Abbie haar weggaven. We wensen ze natuurlijk vanaf deze kant van de Oceaan alle geluk van de wereld. En... Pamela bedankt!
Dutch kisses... Zo heeft Pamela deze foto genoemd. Het kussend paartje heeft Diny aan Berdena meegegeven, toen ze in mei hier waren, voor het a.s. bruidspaar Janeen en Tim.
'Flower girl and ring bearer'. Will mag de ringen dragen en de Flower girl het mandje met bloemblaadjes.
Soms zit het mee... en soms zit het tegen. Flower girl liet het mandje vallen.
Het regent pijpestelen wanneer we zondag op pad gaan. Dat wordt geen Nijmegen waar een Middeleeuws spektakel en optocht plaats vindt, maar we gaan regelrecht naar Ben en Diny. Maar het blijkt dat het in Nijmegen prima weer is geweest en Ben en Wouter hebben deel uitgemaakt in hun uitmonstering te paard naar Hella Haasses Woud der Verwachting. Natuurlijk bekijken we de impressies van hun laatste vakantie op video, le tour nostalgique. Via Baume les Messieurs waar we 25 jaar geleden met hen en hun nog jonge jongens waren gingen ze richting Alpen en hebben in drie dagen alle bergbanen gehad die er waren met hun drie daagse kaart. De video was al prachtig. Vanmorgen is het doel van Diny en mij Zorgcentrum het Bundeling in Ruurlo. Daar komt Henk Braakhekke aan tante Dine Kornegoor een fotoverslag laten zien van de Boerenbruiloft die door de Wildenborchse Toneelvereniging TAO in 1995 opgevoerd is bij broer Martin en Catrien Kornegoor, van de Mulder. Het valt in zeer goede aarde. Al kan tante Dine lichamelijk niet veel meer na haar val, het koppie is nog helemaal in orde en je zag haar genieten. Er was nog tijd over voor het eten en Henk had nog veel meer fotos paraat. De familie Koning van de Kostede passeerde ook de revue. Alles heel herkenbaar. Ome Gert Kornegoor was vaak te zien als naaste buurman bij al die verschillende feestelijkheden. Ook fotos waarop ze nog samen een dansje maakten. Al met al een wel bestede ochtend. Tante Dine wil graag tracteren. Een kopje koffie en een glaasje fris kan ze aan ons kwijt, maar het kopje soep dat ze zo graag wil bestellen hebben we uitgesteld tot later En nu . hebben we net Tessa weer opgehaald bij Mark en Jennifer en komen in een wolkbreuk thuis net zoals we dat gisteren verlieten. En warempel . Henk heeft al een paar fotos van tante met nichtjes opgestuurd.
Tante Dine en de nichtjes
Tante Dine en Diny genieten van de beelden van de boerenbruiloft
Henk die z'n computer met inhoud meebracht. Genoeg voor uren plezier...
Zaterdag - Gisteren was de dag dat ik vooral niet aan de onverwachts problematische ontwikkeling van onze trouwe C5 wilde denken. Maar vandaag kunnen we er niet onder uit. Wanneer we toch gewoon op vakantie willen straks moeten er spijkers met koppen geslagen worden. Gisternacht lag Wim al wakker van de hele papierwinkel die wel of niet moest gebeuren. Ik lag de afgelopen nacht met de verkoper te bakkeleien. Vanmorgen na de koffie gaan we dus op pad om een paar proefritjes te maken. De keus was in eerste instantie op de C5 stationcar gevallen, de sesy car zoals die door mama steeds genoemd werd. Voor haar was het net een model lijkwagen. Gek dat zoiets steeds blijft hangen. Maar ja toen ik Wim, toen we elkaar net kenden, een 'sesycar' aanwees, dacht ik dat hij niet weer bijkwam. Ook de C4 Picasso met semi automaat staat voor ons klaar om uit te proberen. Die nemen we eerst mee en Wim trapt hem eens even lekker op de staart. Hij zoeft erover. Ook heeft deze auto wat extras waar Wim erg gecharmeerd van is. Daarna is de C5 aan de beurt. Prima, niks mis mee, maar ja ook niks geen nieuws. Het is dubben tussen deze twee, of .? Want de C3 die ons in nieuwstaat ook wel lijkt is net krap aan om de caravan te trekken en dat willen we toch nog graag een paar jaar blijven doen. De beste man laat ons even alleen als we er samen nog niet echt uit zijn. Hij doet er bij de Picasso toch nog wat af om de spanning er in te houden en meldt dat de C5 toch echt een plaatje is. Het is de Picasso geworden.
Opnieuw een gelegenheid om ze weer eens samen op de foto te krijgen.
26 augustus 22 uur--Tja wat zal ik zeggen na zon dag. Je wordt maar één keer 68 en dat heb ik geweten. De eerste Happy Birthday werd vanmorgen al gezongen door Henry en Tonny uit Canada, tja wel via een kaart met een muziekje. Die kaart werd vandaag regelmatig opengevouwen en begon het deuntje weer opnieuw. Kaartjes, telefoontjes, mailtjes en bezoek. Het liep maar door. Susan was er al toen we net terug kwamen van Albert Heijn, Anja met de jongens, buurvrouw Wolterdina en zoals meestal Ben en Niesje. De kinderen kwamen aan het eind van de middag en Wim wierp zich met de favoriete mosterdsoep in de strijd en ook de ouderwetse van der Kolk nassi met pindasaus kwam op tafel. Heb je een goeie verjaardag gehad, vroeg Wim me net toen we weer met de beentjes omhoog zaten. Dat kon ik alleen maar beamen.
Het was me het dagje wel, kun je soms zo hebben. Wim is naar de Voedselbank en ik ben nog aan het bijkomen van de leuke maar drukke dag. We tellen al weer een paar kuikens minder. Eén van de 10 kuikens lag gisteren al aangevreten bij de ren. Ik denk dat mevrouw Buizerd de weg weet en een wit kuiken tussen het groen valt wel op. En ook vanmorgen telden we alweer een wit kuiken minder. Als het haantjes zijn gun ik die familie Buizerd nog wel wat, maar hij moet me niet aan de hennetjes of grote legkippen zitten. Wanneer ik nu de haan een waarschuwend geluid hoor maken ben ik op mijn hoede en ren naar buiten. Verder komt het al dichter bij onze vakantie en bovendien verwacht ik morgen bezoek en wat doe je dan als je een dag of wat niks aan je huis hebt gedaan. Er wordt gesopt, gestofzuigd en ramen gewassen. De ramen is Wim zijn ding gelukkig. We moeten er gewoon even van bijkomen. Dan staan de boodschappen op ons lijstje. Eerst naar Intratuin voor een paar nieuwe planten voor het raam. Dat lukt, maar wanneer we daar wegrijden maakt de auto ineens een raar geluid. Er klopt iets niet. Hij is al wat ouder en begint af en toe lastig te worden. We gaan regelrecht naar de garage die, hoe kan het, net om de hoek is. De monteur komt ons al tegemoet. Die hoorde het vreemde geluid al dichterbij komen. Om een lang verhaal kort te maken: de pomp van de airco is kaduuk. Een schade van minstens 952 euro. Wat doe je dan? We hebben al wel eens over inruilen gedacht, maar ja hij deed het altijd zo goed, hij reed zo lekker . Nu stonden we binnen een half uur over een ander auto te denken, zo vlak voor de vakantie. Ze hebben een mooie C5 in de aanbieding van 2007, zilverkleurig Wat gaan we doen? We slapen er eerst een nachtje over, kregen een knalrode C3 mee en gaan zaterdag opnieuw kijken. Ik heb zon idee dat het hem wel wordt .
'Jullie leveren niks op', zei de conducteur lachend toen hij gisteren onze kaartjes in de trein controleerde. Het gebeurt niet vaak dat we alleen met beide kleinkinderen op stap zijn. Ons Beeld en Geluid uitstapje van vorige week leek hun ook wel wat. Wij konden opnieuw een paar vrij reizenkaartjes gebruiken en met een paar meereiskaartjes van de NS voor hen, alleen geldig in augustus, was het reizen in elk geval goedkoop. We hadden vorige week een vooruitziende blik en hadden bij de ingang van het Museum Beeld en Geluid een nieuwe Museumjaarkaart aangeschaft. Dat scheelde ook al weer. Opnieuw was ik blij met de eerste klas in de trein. Wij konden ruim zitten. De rest stond als sardientjes in blik opgepropt tussen Zwolle en Amersfoort. Op een gegeven moment kwam een aardige conducteur een paar vriendinnen, die het wat verderop benauwd hadden gekregen, in onze coupé afleveren omdat hier nog twee vrije plaatsen waren. Het is net of iedereen in deze tijd nog even een dagje naar Amsterdam wil. Nou Museum Beeld en Geluid was wel aan onze twee besteed. Met zn tweeën gingen ze alle bijzonderheden af. Tussendoor spraken we in het café beneden af om te eten en te drinken. Tegen drie uur verzamelden we weer en Wim stelde voor om nog even naar Schiphol te gaan. Vliegtuigen kijken is altijd al een hobby van hem geweest net als van onze jongens. En Robin is al net zo. Eenmaal aangekomen gingen we naar het Panoramadek. Wat gaan we daar doen?, vroeg Eva. Vliegtuigen kijken was niet bij haar opgekomen. Das nou het verschil met jongens. Maar toen we er eenmaal stonden was ze net zo enthousiast over wat er te zien was. De Vlaamse frieten gingen er ook wel in en met een tijdschrift voor de terugweg stapten we in de intercity naar Zwolle. En ja net voor de voetbal op tv waren we allemaal weer thuis.
Er lopen een heel stel lachende en kwetterende jonge vrouwen voorbij in het Volkspark in Apeldoorn. Wij staan met Dick en Anda te luisteren en te genieten van de muziek, de eenden en zoals vroeger lekker te kletsen. Die lachen net als jullie, zegt Agnes tegen Anda en mij en ze wijst op het stel. Maken wij ook zon kabaal? Gezellig is het om weer een dagje bij te praten. De tijd valt weg. Alle lief en leed passeert de revue. Dick heeft ondertussen een heerlijke lunch klaargemaakt, iets met mozerella, tomaat en nectarine met een toefje basilicum. Daarna broodjes met pikante gehaktballetjes. t Smaakt echt lekker. Uit de Allerhande, meldt hij. Moeten wij ook eens vaker inkijken. Ook Stefan heeft de ware gevonden, maar dat het een Turkse zou zijn had niemand gedacht. Binnenkort zal ze een voorlopig visum krijgen en in Nederland komen wonen. De inburgeringscursus is goed afgerond, haar baan in Istanboel opgezegd en ze komt zo gauw het kan. Ik vertelde over de klompen die oom Bram voor zijn Taise schoondochter had gemaakt toen die ingeburgerd was. Die hebben daar het Parool mee gehaald- zie Nieuws van een paar maanden terug-. De wereld is klein geworden. Ook buurjongen Geert uit Linde heeft een Taise waar hij binnenkort mee gaat trouwen. Natuurlijk komen onze gezamenlijke vakantie ook aan de beurt. We moeten samen nog maar weer eens iets ondernemen. Agnes vermaakt zich intussen prima, vindt het allemaal heel gezellig. In de auto en tussendoor leest ze haar nieuwe boek. Gaat over een paard en een meisje, kan niet mooier. Eenmaal terug gaat Agnes voldaan naar huis na een groet aan Amber en een knuffel voor Tessa.
Zaterdag--Ik word wakker van een hevig tekeer gaande haan, nee niet het gewone ochtendkraaien. Dat betekent onraad, paniek in de tent. Ik bedenk dat beide katten binnen zijn. Die kunnen het niet zijn. Als ik buiten kom zie ik de vijand wegvliegen, een donkerbruine buizerd. Eén van de mooie legkippen is het slachtoffer, ligt aangevreten op de grond, is natuurlijk te zwaar om mee te krijgen. Wim begraaft het arme dier. De rust komt pas langzaam terug in de ren. Alle kuikens zijn er nog. Agnes is er dit weekend ook en direct na de middag is het tijd voor het vliegerfestijn bij de Rietplas. Voor de 23e keer verzamelen zich vliegeraars en kijkers zich aan het strand en de groenstroken van de Grote Rietplas. Bovendien treffen we het met het weer. Ik heb nog nooit zoveel vliegers bij elkaar gezien. Enorme gevaartes zijn erbij. Vaak hebben ze een wat kleinere vlieger hoog in de lucht, een eindje eronder een grote en daaronder vaak een rits kleintjes. De echte vliegeraars kwamen van heinde en verre, maar ook de gewone man met een vlieger deed mee. Robin had zijn vlieger ook in de lucht, nichtje Istara deed het ook goed, je kon zien dat ze dat in Engeland, waar ze woont, vaker doet. Agnes geniet van al die kleurige figuren, spoken, draken haaien, honden, vissen en vogels. Natuurlijk heb ik de nieuwe Canon mee en probeer wat uit. Dan pakken we de fiets om ons rondje via Emmen af te maken. Wim heeft nl een nieuwe mobiel en het wordt tijd dat hij dat ding fatsoenlijk mee kan dragen. In zijn borstzak mag niet vanwege de pacemaker. In de broekzak is wel heel lastig wanneer hij onderweg in de auto dat ding eruit moet wurmen. Dan is de oproep meestal afgelopen. Nu gaan we voor een gemakkelijk tasje. De man in de mobielshop begrijpt het meteen en nu heeft hij een handig klein hoesje voor aan de riem. Met één vinger kan hij de telefoon eruit wippen. Missie geslaagd. Eenmaal thuis krijgt Amber een beurt. Alle klitten zijn weer uit de manen en pony. Ze is weer als nieuw. Zo mooi om te zien hoe pony en meisje het leuk hebben met elkaar. Het is nu stil, Agnes slaapt, Wim is klaar met de sauna, de legkip met de twee kuikens zit voor het eerst in het hok, veilig bij vadertje haan. En wij zitten nu languit beentjes op een kruk.
De Hohe Stein bij Badenhard die beklommen moest worden volgens Ben toen hij met Diny en de jongens bij ons op bezoek was.
Dia's... ken je dat nog? We hebben net als velen van onze leeftijd heel wat dias verzameld in ons leven. Ik kan wel zeggen dat vanaf 1965 de hele jeugd van onze jongens op dia vastgelegd is. Kwalitatief niet de beste, maar de leukste ben ik nu aan het scannen. Wie dat zelf gedaan heeft weet wat er dan gebeurt. Je hele leven met de kinderen trekt aan je voorbij. Wim hoorde me op t laatst niet meer.Ooo Wim mo-j hier es kieken.. daor op dat kratermeer wollen Gerhard en Mark op die waterfietse effen van plaatse wisselen. Ik had et niet meer. En hier pa met Rick op de schommel O en kiek.. petangue met die Fransen Allez Hollandais, riepen ze naor oe en daor ging ie weer. En hier in Badenhard toen pa en mama met Henk en Anneke met die kippe an kwamen zetten en.. hier in Alleyras liet ie oew baord staon. Weet ie nog wel ' Nou ja het was een roerig avondje. Robin kwam vandaag het gras maaien. Maar toen hij die hele installatie met bakken dias zag heeft ie de hele serie die ik klaar had doorgenomen. Gerhard vanaf een eerste babyfoto in de luier tot een teener met krullen net als hijzelf nu heeft. Ik zag hem grijnzen. Nee het wordt een selectie, want wat moet je met al die bakken met gesorteerde dias. Nou ja...zo tussen kerst en oud- en nieuw werden die nog wel eens door Rick vertoond en hoe langer iets geleden is, hoe leuker het wordt. Gek ik heb nog steeds zon beeld voor me dat wanneer wij hier ooit weg moeten naar een of ander bejaardenoord, er een grote container komt waar al onze verzamelingen en andere overbodig geworden spullen in gekwakt worden Ik geloof dat we zelf maar eens gaan uitdunnen, hebben we hier wat meer ruimte.
De kuikens zijn aan het uitbuiken na het voeren van vanmorgen.. ergens onder de struiken, maar ik maakte deze foto van de schapen met de nieuwe camera.. op de automaat, dat wel..., maar vanaf ruim 15 meter. Blij met een Canon want de werkwijze lijkt erg op de analoge Canon spiegelreflex die we vroeger gebruikten.
I We hebben 10 kuikens in de aanbieding . scharrelkuikens. Ze zijn net door moeder op eigen benen gezet en gaan opgewekt door het leven. Soms is het net of er een paar minder zijn, maar die komen dan ineens van onder de rododendrons gestoven om weer in de buurt van de anderen te zijn. Aan het begin van de avond is het verzamelen bij de hondenbench want dan krijgen ze nog een paar handjes extra voer in die bench. Dat is vanwege het gemakkelijker kunnen vangen straks, maar dat weten ze nog niet . De moeder kijkt niet eens meer naar ze om, ineens was het klaar met de opvoeding. Het was tijd om zich terug te trekken naar waar ze hoort bij de haan en andere kippen. Daar hebben we genoeg aan. Bovendien is het hok te klein voor de nieuwe aanwas. Wie dus zin heeft in een koppeltje kippen? Ik heb in elk geval twee haantjes geteld, maar dat is nog niet goed te onderscheiden. Even een belletje of een mail en we trekken s avonds, als ze lekker smikkelen, aan het touwtje van het deurtje van de bench. En . volgend voorjaar heb je s morgens een eitje van eigen kippen bij je ontbijt!
'Je moet er mee spelen, gaf Rick als antwoord op mijn vraag om die nieuwe telefoon die ik van hem kreeg eens helemaal goed uit te leggen. Hij had een nieuwe gekregen na twee jaar. Nee, een boekje had hij niet bij de hand. Mijn eenvoudige Nokia beviel prima, maar dit ding werkt weer heel anders. Het komt er op neer dat ik hem zo weinig gebruik dat de batterij leeg is als ik het wel van plan ben. Maar straks wanneer we onderweg zijn naar Schotland wil ik wel kunnen SMS en. Eigenlijk bevalt het goed om in juli en augustus in de buurt te blijven. Nou ja in de buurt, in Nederland dan, want als je de caravan op Camping de Boomgaard mag parkeren ben je daar wel eens te vinden. We zijn de afgelopen maand al 3 keer op en neer geweest en volgende week gaan we nog eens. Lekker gefietst met Ben en Niesje en Ben en Riet, naar de Zomercarroussel in de Lindese molen, met Diny op stap. Het was ontspannen. Zo gaan Mark en Jennifer dit jaar ook niet ver weg. Ze gaan vanuit huis leuke dingen doen. Het weer werkte alleen nog niet mee. Toch hebben ze nog 2,5 week, dus dat gaat helemaal goed komen. Morgen komt ons nieuwe speeltje dan, de nieuwe Canon Powershot G 12. Wim Harwig heeft me uitvoerig geïnstrueerd over de voor- en nadelen van de verschillende types. We blijven bij Canon omdat die bij alle cameras dezelfde techniek gebruikt voor de instellingen. Pamela heeft intussen verteld over de voordelen van de Canon Powershot S 90 en broer Henk maakt ook fantastische fotos met een Canon spiegelreflex camera. Morgen komt ie. Vandaag waren we net even weg toen ons nieuwe wonder aangeboden zou worden. Vooruit één dag kan er nog wel bij. Als we straks in Schotland zijn kunnen we in alle weersomstandigheden oefenen, er mee spelen, om Rick zn woorden te gebruiken.
We zouden nog net de trein kunnen halen, ik draai me nog even om voor een snelle foto van dit Museum Beeld en Geluid... Ja jammer... dat tegenlicht, maar beter een slechte foto dan geen foto is het motto van neef Wim Harwig en vooruit... daarin heeft hij gelijk.
Voor het eerst in mijn leven was ik blij met Wim zn eis om eerste klas te reizen. Hij wilde wel een 60+ kaart voor de trein maar wil niet opgepropt zitten. Nee zo op een kluitje zitten vind ik ook niks, maar ik vond altijd gewoon 2e klas reizen prima. Pas toen ik jaren terug na een drukke studiedag van Utrecht tot Zwolle geplet tussen mensen en de wc deur heb gestaan nam ik me voor om voor school altijd 1e klas te reizen. Was ook geen probleem. Ook gisteren was de trein vanaf Zwolle afgeladen en in de 2e klas stonden mensen dat hele eind. Wim heeft al heel lang in zn achterhoofd dat hij eens naar Hilversum wil naar het Museum Beeld en Geluid. Nu was Susan daar niet wild van. Die is er pas met een van de zonen naar toe geweest.. Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen, zullen we maar zeggen. Och wat heb ik moeten lachen al die oude beelden Koot en de Bie.. al die oude shows.. te veel om op te noemen. Het was ook voor kinderen een waar paradijs, die konden zich helemaal inleven en veel zelf doen. Je kreeg een ring waarmee je veel kon activeren. We hebben lang nog niet alles gezien. Op een gegeven moment was Wim me kwijt en zat ik te kijken naar een oud tv fragment, kinderen die dan zon gordijn lostrekken en iets mogen vertellen of laten zien. Een jongetje wilde iets over palingen vertellen en wilde de paling in een glazen pot doen maar dat verrekte ding glibberde iedere keer uit zijn handen en moest hij hem weer van de grond pakken en dat tot vier keer toe. Of het meisje dat een hond had die begon te janken en te joelen bij de zang van Koos Alberts. Voor ons was er natuurlijk veel nostalgie bij. Ik moet zeggen dat het voor kinderen vanaf een jaar of 8 à 9 een hele leuke dag kan zijn. We besloten de dag bij de Griek, ook leuk!
Ze zitten gezusterlijk bij elkaar, mijn Marokkaanse taalmaatje en haar zuster. Beiden gehuld in hoofddoek en lange kleding. Zus is hier gelogeerd en blijft twee maanden. Ik word met open armen ontvangen. Hoe was de vakantie? Alles goed? Alles goed met man? De koffie staat klaar, maar de zussen doen niet mee. Helemaal niet moeilijk, zegt mijn taalmaatje als ik haar vraag of ze het niet moeilijk vindt om de hele dag niets te eten en te drinken. Vanavond mag het weer. Gisteravond was de hele familie hier, samen aan de couscous met allerlei lekkers erbij. De zus begrijpt natuurlijk niet veel van mijn woorden. Ik probeer korte zinnen en veel hand- en voetenwerk. Tot mijn genoegen merk ik dat mijn taalmaatje veel kan vertalen voor haar zus, die pas voor de eerste keer in Nederland is. Ze heeft een fijn gezichtje, ook getatoeëerd, net als haar zus. Die heeft me verteld dat het in Marokko de gewoonte was om zich op deze manier te versieren als jong meisje. Ik vraag hen of ze ook zoveel over vroeger praten, hoe het was toen ze jong waren. Ze moeten meteen lachen, een schot in de roos. Gaan jullie volgende week mee naar mijn huis?, vraag ik. Beiden knikken enthousiast. Ja..schapen..zegt ze tegen zus..Nee geen koffie, nog 14 dagen ramadan.
'Hij zal niet zo gauw bijten, dat zeggen ze allemaal, de hondenbezitters die denken hun eigen felle huisvrienden te kennen. Dat dacht ik ook van grote Laska, de Schotse collie, maar die had mooi de meteropnemer in zn bil toen die onverwacht aanbelde en wij net de achterdeur uitkwamen. Nee er was niets stuk, zelfs geen wondje, maar we kregen wel een brief in huis dat wanneer deze man psychisch letsel zou hebben, wij wel aansprakelijk waren. Niets meer van gehoord gelukkig. Saartje, de teckel van Ben en Diny is ook een bijzondere. Die heeft haar voorkeuren. Wanneer bepaalde mensen langs komen fietsen is ze paraat. Ze volgt ze van het begin van de weg tot aan het eind van hun stuk weg en ik meen te weten dat sommigen er niet zonder kleerscheuren van af zijn gekomen. 'Die zölt wel een keer wat ezeg hebbn of van zich afeschupt, vergoelijkt Diny haar lieveling. Maar Ben houdt Saartje wel in de gaten. 'Dat kö-j toch niet hebbn, vindt hij. Zo hadden Henk en Gerrie ook zon bijzondere teckel, hij heeft het er nog over. Hij stuurde er zelfs eens een foto van. Ik reageerde erop met: Dat lijkt me een pittig hondje. Dat bleek. Wanneer Henk met mensen in de kamer fotos aan het uitzoeken was moest hij soms geregeld naar zijn werkkamer boven om iets op te halen. De hond bleef dan op drie meter afstand van het bezoek liggen, maar zo gauw die maar iets bewoog begon hij fanatiek te blaffen. Het bezoek verroerde zich dan niet meer. Och... hee zol zo gauw neet bieten, kwam er achteraan.
Foto: Pamela maakte veel foto's van typisch Nederlandse details.
Eigenlijk was ik best tevreden met mijn kleine zakcameraatje, de Canon IXUS 85 IS. Kan je overal mee naar toe nemen in je jaszak of achter de rits van mn handtas. Altijd heb ik dat kleine ding bij me. De fotos die ik met gewoon helder weer maak zien er prachtig uit, vooral wanneer ik dichtbij het onderwerp sta. Maar wanneer ik wat verderaf sta nou ja dan wordt het wat minder. Ik kan wel wat inzoomen maar dan is meteen de kwaliteit weer minder. Wanneer ik dan de fotos ga resizen om op de website te zetten is het soms schrikken. Nu zie ik tegenwoordig regelmatig fotos van professionele- en goede amateurfotografen en dan ja dan vraag ik me wel eens af ligt het aan mij of aan het toestel. Toen Wim Harwig weer de zoveelste fantastische foto op Flickr had gezet ging ik opnieuw nadenken En toen we bij Henk en Gerrie vandaan kwamen kreeg ik ongevraagd een paar afdrukken met informatie over geweldige cameras mee. Dat zegt wel wat Degene die als eerste favoriet gold, de Canon Powershot SX30 IS weegt meer dan 600 gram. De tweede is een Nikon Coolpix P500 wel 100 gram minder. Beiden schijnen erg goed te zijn. We zijn in de keuken aan het wegen geweest hoe dat voelde met een bakje water best zwaar om altijd mee te sjouwen. Toen nog even de Canon Powershot G12 bekeken. Daar maakt Wim Harwig zulke mooie fotos mee weer 100 gram minder. En wanneer ik de fotos bekijk die nichtje Pamela pas opstuurde die ze hier in Nederland maakte .. die zijn prachtig. Zij had ook een kleine camera. Maar inzoomen zal ze niet gedaan hebben, hoewel deze foto zal ze wel ingezoomd hebben en kijk eens hoe scherp die is. Wim is er makkelijk in: Gewoon bestellen en ik mag zeggen welke. Eigenlijk 'heb ik d'r toch wel gebrek an'. Ik mag eerst nog even studeren op de specificaties.
De Broken Circle en de Spiral Hill bestaan al 40 jaar. Het is niet gemakkelijk er dichtbij te komen want het is verboden bij de zandafgraving te komen, te gevaarlijk. Er wordt nog steeds zand gewonnen. In 1971 kwam Robert Smithson naar Emmen om er een kunstwerk te maken. Zijn Land-Art project zou een link moeten zijn tussen ecologie en industrie. Dat werd de Broken Circle,die aan de noordzijde van de zandafgraving gemaakt is. Ik kende dit project alleen van plaatjes of heel uit de verte. Mede-Shanty zanger, ex-landbouwer uit Nieuw Schoonebeek en nu een begenadigd houtbewerker Herman Leveling, bood ons aan om er een kijkje te nemen. Zijn schoonzoon Gerard de Boer, die eigenlijk beeldend kunstenaar is, runt dit bedrijf en deze plek en Herman heeft de sleutel van het grote hek. Zo kwam het dat we vanmiddag een date hadden met Herman. Susan, haar vriendin Sally, Wim en ik hebben een mooie middag doorgebracht met Herman en Diny Leveling. Herman maakt prachtige dingen die hij draait van allerlei soorten hout. Sally en Susan konden bijna niet kiezen uit alle moois. Met een paar plastic zakken vol gingen we na de koffie samen op weg naar de Broken Circle en ook nu konden we er niet heel dichtbij komen vanwege de regen, maar het hek kon open en de enorme gevaartes die werden gebruikt voor de zandwinning, stonden in de loods opgeslagen. Natuurlijk mochten we ook even in zon gevaarte, even voelen hoe het is. Sally, Susan en ook Wim lieten zich dat geen twee keer zeggen.
Geinteresseerd in het artistieke werk van Gerard de Boer? www.gerarddeboer.com Echt de moeite waard!
De Broken Circle in de winter
Lang geleden was dit het plaatje bij deze zandafgraving. Kan niet meer... te gevaarlijk.
Dit pronkstuk heeft alles te maken met de zandafgraving èn met de artistieke talenten van de eigenaar Gerard de Boer.
Sally op de enorme shovel... met losse handjes ook nog...! Herman r. geniet mee.
Aan het eind van een avond Zomercarroussel in de Lindese molen bedankt Josée van der Staak de medewerkers met een roos en de bezoekers met een bedankje. Wij zullen voorlopig niet meer een avond mee kunnen maken, maar wie de gelegenheid heeft is verzekerd van een prachtige afwisselende avond. Bij www.theateronderdemolen.nl kom je op de website van Theater onder de Molen.
De klus geklaard.
De kuikens zijn aan het uitbuiken na het voeren van vanmorgen.. ergens onder de struiken, maar ik maakte deze foto van de schapen met de nieuwe camera.. op de automaat, dat wel..., maar vanaf ruim 15 meter. Blij met een Canon want de werkwijze lijkt erg op de analoge Canon spiegelreflex die we vroeger gebruikten.
Aan het eind van een avond Zomercarroussel in de Lindese molen bedankt Josée van der Staak de medewerkers met een roos en de bezoekers met een bedankje. Wij zullen voorlopig niet meer een avond mee kunnen maken, maar wie de gelegenheid heeft is verzekerd van een prachtige afwisselende avond. Bij 
