Nee vandaag niet! Nu was ik ook even patiënt. Er moest een echo van m’n been gemaakt worden om te kijken of er trombose in zat…..Gelukkig niet. Maar de aderontsteking die het nu dan zou zijn doet geweldig zeer. Met zalf en paracetamol ga ik het te lijf. ‘k Hoop zo dat het morgen wat afgezakt is!

Tien jaar geleden had ik een vreemde dikke hals aan één kant en dat moest opengemaakt worden. Ik werd in het Scheperziekenhuis ontvangen als een BN er. Friedel èn Hillie waren beiden actief als gastvrouw en brachten mij naar de zaal. In die 3 dagen heb ik heel wat levensgeschiedenissen gehoord. Ik weet niet hoe dat kwam, maar het ging vanzelf.

 Nadat ik onder narcose gebracht was werd ik ineens heel helder en besefte dat ik geen lucht meer kreeg. Ik wilde nog wijzen naar m’n gezicht, maar dat ging niet. Toch was ik niet in benauwd of in paniek. Gewoon zoiets van : nou dat was het dan.. Toen hoorde ik iemand zeggen: “Er gaat hier iets helemaal mis”. En een andere stem antwoordde: ”Ja dat zie ik!” Ondertussen had ik liggen tellen en na de 6^e tel was ik weer onder zeil.

Toen ik bijkwam zat de arts naast me en zei: “Gefeliciteerd, dit was het beste wat we konden vinden….een abces…en dat heb ik even schoon gemaakt.” Het had ook lymfklierkanker kunnen zijn. Ik vertelde hem wat ik meegemaakt had toen ik net onder narcose was. Hij schrok! Als hij dat geweten had, had hij me een injectie gegeven zodat ik het me niet meer had kunnen herinneren. Wanneer ik ooit weer onder narcose moet, moet ik vragen om een flexibele tube. Ik heb nu zo’n briefje in m’n portemonnee.

Ik had verder het gevoel in een hotel te liggen: keuze uit 2 menu’s, om de haverklap kwam er een zuster vragen hoe het was, kopje koffie, kopje thee... tv, radio èn telefoon naast je bed. En ’s avonds deden ze nog een laatste ronde met de vraag: “Kan ik nog iets voor je betekenen?” En dat was dan meestal voor een slaaptabletje.

Nu hoefde ik gelukkig niet in die mallemolen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />