|
Ooit werd ons gevraagd hoe we ons zouden voelen bij ex-gevangenen.
Bij mijn weten ken ik geen ex-gevangenen.
En na diep denken : van zodra ik zoiets zou weten ...
'k Weet niet of ik met die persoon nog vlotjes zou kunnen omgaan.
Er zou zeker iets gedwongens in de contacten sluipen. Wat zeg ik, sluipen?
Er zou zich van de klop een enorm ongemak neerpoten. Bij mij.
En ik dacht van mezelf dat ik ruimdenkend, humaan, etcetera-blabla.
Niet dus.
Mijn zus Tina heeft ooit een collega gekend die drie jaar gezeten had.
De man vertelde dat tamelijk terloops, zo tussen pot & pint na het werk.
Die gast had van zijn dochter (12j/13j) vernomen dat er op schoolreis al eens iemand
's avonds een poosje bij de leraar in bed 'mocht' liggen, voor een 'gesprek'.
Meer zou er niet gebeurd zijn.
Daarop is die man de leraar in kwestie in de edele delen gaan schieten,
met als onderliggende gedachte : die zal geen 'gesprek' meer beginnen.
En alzo heeft hij komende generaties schoolmeisjes voor onheil behoed?
Bijna een nobele daad dus? Of was het verhaal een fabeltje om Tina te imponeren?
De leraar zou sindsdien in een rolstoel zitten en niet meer 'herbeginnen'...
Tina had een heel ongemakkelijk gevoel bij heel het verhaal.
Was de story geen verzinsel? Zat er niet iets anders achter, iets erger?
Dus die collega was iemand die met wapens kon omgaan.
Niet voor de sport, maar om te raken.
En als het verhaal over dochter & leraar wél waar was,
hoe wist die vader dan zo snel aan een wapen te geraken en
hoe wist hij waar hij moest schieten om iemand
compleet en definitief buiten actie te stellen zonder dat het moord is?
Wat als hij herbegint? Wat als hij die vaardigheid en kennis nog eens gebruikt?
't Kost toch maar drie jaar.
Tina moest met die mens wel blijven omgaan op het werk. Maar daarna iets gaan drinken,
dat heeft ze afgebouwd met een boekje in het bushokje.
En daarna heeft het probleem zichzelf opgelost
want er diende zich een andere job aan.
't Zal toen hoogconjunctuur geweest zijn.
m - EZW-11/2011, herzien
|
