Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    29-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ gesprek

    ze had het helemaal voor mekaar, of toch bijna ~ USA

    De telefoon rinkelde en de vrouw nam de hoorn.
    Het was een callcenter, voor een financieringsmaatschappij.

    Of ze geïnteresseerd was in een tweede hypotheek.
    - Nee dank u, zei ze beleefd, mijn huis is nu afbetaald meneer.

    Of ze geïnteresseerd was in een herschikking van de schulden.
    - Ik heb geen schulden meneer, zei ze met een vriendelijk lachje.

    Of ze geïnteresseerd was in een krediet om te verbouwen.
    - Jammer, ik heb zopas verbouwd en dat heb ik contant betaald.
      Ik vrees dat u voor mij niks kan doen meneer.

    Er was even een stilte aan zijn kant van de lijn en dan vroeg hij met een lachje
    of ze soms op zoek was naar een echtgenoot?

    En dáár ging ze toch even voor zitten.
    Want ze had alles al, maar er was niemand om dat alles mee te delen.
    Over een nieuwe partner was ze al een hele tijd aan het nadenken.
    Dat ze eens serieus moest beginnen met kennismakingen.
    Dus waarom vandaag niet ?
    Daarom ging ze even zitten.

    m  – HiH-07/2015, herzien

    29-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.718. de dodendraad

    "Uit  een dagboek van iemand die er bij was : het regiment dat ruim 3000 man sterk was, werd langs drie kanten ingesloten
    en werd als het ware (in Koewacht) de grens overgedreven. ( begin oktober 1914 )

    De gevechten rond Antwerpen (7-8-9 oktober), waar op 36 uur beschieting ruim 15000 woningen werden vernield
    hield de gouverneur het voor bekeken en de strijd werd opgegeven.
    Alle militairen ontkwamen naar de linkeroever behalve de vestingtroepen,
    ruim 32000 man die de Nederlandse grens overtrokken.

    Om tegenover het Duitse Keizerrijk zijn neutraliteit te bewijzen, moest Nederland
    alle buitenlandse militairen voor de duur van de oorlog in kampen vasthouden.
    Al in november 1914 ontstond onder de Belgische militairen in het kamp Soesterberg oproer wegens gebrekkige huisvesting.

    Nederlandse schildwachten waren genoodzaakt met scherp te schieten om de orde enigszins te herstellen.
    Er vielen meerdere doden.
    In het kielzog van die ‘grensoverschrijdende’ militairen vluchten tienduizenden burgers naar Nederland.
    De Duitsers zorgden later (om landvlucht tegen te gaan) voor een ijzeren gordijn tussen beide landen.”

    2000 volt of meer, http://www.wereldoorlog1418.nl/elektrischen-draad/ 

    Afbeeldingen van de dodendraad 

    Mijn zussen en ik zijn opgegroeid ver van onze grootouders.
    Er zijn dus een hoop verhalen die wij als kind niet meegekregen hebben,
    onze mensenheugenis gaat maar twee generaties terug. Geen drie. Jammer.

    De vader van mijn moeder heeft vier termijnen aan de IJzer gedaan.
    Hij heeft er beschadigde longen aan overgehouden.
    Hij is overleden in 1958. Mijn moeder was dertig, ik was zes.

    In een van de artikelen op 't Net stond tamelijk raak verwoord
    wat voor de burgerbevolking het verschil was tussen WOII & WOI :
    WOII was vier jaar bezetting. WOI was vier jaar oorlog. Die zegging is duidelijk.

    Tijdens het zoeken vond ik een afbeelding die ik meen te kennen.

    Monniken van de Achelse Kluis bij de beruchte dodelijke grensversperring. ©

    Ergens op school of elders hing een replica waarschijnlijk.
    Alleen heb ik altijd gedacht dat het over een concentratiekamp ging.
    Niet dus, hij stond veel dichter bij huis, de dodendraad.

    Senioren die in de grensgebieden opgegroeid zijn hebben mogelijk
    de uitdrukking 'aan den andere kant van den draad' nog weten gebruiken,
    waarmee Nederland bedoeld wordt.

    m – EZW-08/2012, herwerkt – met dank aan L - https://www.ed.nl/valkenswaard/oorlog-zonder-wapengekletter-historie-herleeft-bij-achelse-kluis~a211c77e/

    29-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.717. --- afl. 119/121

    afl. 119/121 ~

    Hij was zelfs niet langer bang. Moedig, onschuldig, sterk en eerlijk wou hij schijnen in dit finaal treffen.
    Het was zijn eigen regie. Een plot zoals de dood van zijn Heer aan het kruis.
    Serge strekte beide armen in de hoogte toen mijn rechterhand naar de zak van mijn regenjas ging.
    Zijn goddelijke zegen voor het paartje. Zijn overgave, die in zijn ogen zijn grootste overwinning zou worden.
    Op mij, op mijn schuld.

    Hij wist dat ik hem ging doden. Hij smeekte er nu zelfs zijn Heer om.
    Straf mij, o Heer, voor al mijn zonden en misstappen,
    straf mij voor de dood van twee vrouwen, die stierven om mijn haat te koelen op mijn beul.
    Laat mij branden in Uw hel, doch wees me genadig.
    Laat me in het duistere vuur van Uw hemelrijk toeven tot ik hem daar, mijn moordenaar,
    ook in de hellegloed zie belanden, die ketter, voor wie Gij nooit of nimmer enig erbarmen moogt kennen.
    Onze Vader, die in de hemelen zijt, geheiligd zei uw naam … en vergeef ons onze zonden,
    zoals wij vergeven aan onze schuldenaren … leid ons niet in bekoring … 

    Zijn lippen prevelden nu koortsachtig. Het gebeurde allemaal in een mum van tijd.
    Ik duwde het bruidspaar brutaal terzijde en stond oog in oog met Serge.
    Zijn armen nog steeds in de hoogte. Zijn blik bleef trots, uitdagend en misprijzend op mijn bleek gezicht stralen.
    Toen schoot ik.
    In de hartstreek. Nog eens en nog eens. Het tumult brak los.
    Drie, vier struise mannen sprongen schreeuwend naar mij toe. Wierpen zich als een meute hyena's op mij.
    Ze kwamen echter te laat. Ik bracht de browning naar mijn rechterslaap. Wou afdrukken.
    Voelde die slag tegen mijn borst. Dat rukken en sleuren. De stoten tegen mijn kin en rug.
    Schoppen tegen mijn benen. De hele last van de klauwende, hysterisch brullende en vloekende mensen.
    Dat alles kwam een paar seconden te vroeg en verhinderde mijn opzet, mijn zelfmoord.

    Ik werd alleen de scherpe inslag van een kogel in de schouder gewaar. Geen echte pijn.
    Amper een korte, droge schok. Of was het een vuistslag? Ik weet het niet meer.

    De revolver werd me ontnomen.
    Bloed sijpelde.
    Er werd alweer gevloekt, geslagen en geschopt.
    De grond beefde.
    Scheurde open.
    Dát was de echte hel.
    Daarop verloor ik het bewustzijn.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=20

    29-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ ze hadden dorst

    in Québec op weg naar de drankwinkel

    klank aanzetten, er is een zacht muziekje bij, 
    http://www.youtube.com/watch?v=G0PekTUmBdY 
    01min48 

    :o) EZW-08/2013, en nog altijd goed

    28-08-2018 om 02:18 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.716. look? erbarmen!

    “Look gebruik ik maar af en toe  bv op gehalveerde tomaten in de pan strooi ik naast wat olijfolie geplette look.
    En als ik uit eten ga kies ik vaak scampi's met looksaus.
    Ooit was het de schrik van mijn leven als mensen met lookadem naast me kwamen zitten in de kerk.
    Je kunt dan niet weglopen  of een ander plaats  zoeken zou ongepast zijn. 
    En dan zongen zij beiden nog uit volle borst mee. Erg.” MVS

    look? ~ ontferm u over ons!

    Dat zou ik uit mezelf niet geweten hebben, dat zoiets triviaals als lookadem
    een stoorzender kan zijn voor de wekelijkse godsvrucht. Ja, erg, zoals ge zegt. 
    En die onverlaten zongen dan nog mee uit volle borst ook? 
    Heer ontferm u over ons, jawel. Gezien de omstandigheden zongt gij misschien wat luider?

    Om u te troosten, hieronder de smeekbede die ik ooit in zijn meest pure vorm meegemaakt heb.
    deze versie is geschreeuwd bijna. Toen ik het voor de eerste keer hoorde, in 1965 was ik 13.
    Koud tot in mijn ruggemerg. 
    Sindsdien besef ik wat eleison inhoudt. Het gaat zeker niet over look. 
    Dit kyrie duurt amper twee minuten. Jammer. 
    In mijn gedachten kan het wel een halve dag duren.
    Het heeft iets oer-religieus en van mij mocht het nog minder gepolijst.

    De smeekbede zonder franje, klank aanzetten, mag luid hoor :
    http://www.youtube.com/watch?v=ToNb-02n3KY 
    01min59, maar misschien kende ge deze versie al.

    m  – EZW-08/2014, herwerkt

    28-08-2018 om 02:17 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.715. --- afl. 118/121

    afl. 118/121

    Ik hoorde niets meer. Was me alleen bewust van mijn laatste doel en schoof spookachtig de kerk binnen.
    Ik had gehoopt op meer volk. Een veertigtal mensen.
    De familie vooraan, twee lege rijen stoelen en daarachter vrienden en kennissen.
    Allen op hun dorpsbest. Straks wachtte hen het overdadig tafelen, het bier, de wijn, de cola's, de Rennietabletjes,
    de breugeliaanse tafel na middernacht, de disk-jockey en Lotti en Tura afgewisseld met hip-hop en de kuskesdans.

    Grijs en dik, oud en jong gaan de dansvloer bestormen wanneer het iets zuiders wordt.
    Broekspijpen opgerold, dikke konten draaiend, vetkussens hobbelend, gewrichten krakend,
    zakdoeken zweetwissend van voorhoofden, hals en van tussen de borsten.
    Er zal gebruld worden om de flauwe en gortige grollen van de geattitreerde moppentapper.
    Er zullen luchtjes worden geschept om te boeren, wind te laten of te braken.
    Een Vlaams huwelijksfeest op z'n best.

    De zombie, traagjes over de rode loper stappend, verstoorde alles. Nieuwsgierige blikken en vragende ogen.
    Ik voelde ze prikken. Wat moest ik daar? De meesten kenden me niet. Gemompel. Ik naderde het bruispaar.
    De opperste rechter zou straffen en gestraft worden. Het vonnis over Serge. En over mezelf.
    De twee zangers zwegen, de muziek eveneens.

    Daar stond hij! Serge! Gloriërend tegenover het bruidspaar. Zijn holle woorden kwamen me bijna uitnodigend tegen.
    Eerst zacht, dan juichend aanzwellend, met warme tremolo's. Een tweevoudig moordenaar op z'n priestersbest:

    'Dat de God van Israël u verenigt en Hij zij met u. Dat Hij zich over dit jonge paar ontfermt en maak, Heer, dat zij u loven…'

    Hij zag me eerst niet. Het bruidspaar genoot zijn aandacht. Hij leek in godvruchtige huwelijkstrance.

    'Sam, aanzie je vrouw als een weelderige wijnstok aan de muren van jullie huis, jullie kinderen als olijfvruchten rondom jullie tafel…'

    Pas nu merkte hij me op.

    Ik schreed langzaam vooruit. Een noodlottige geest,
    een buiten zichzelf getreden medium, vreemd, mysterieus.
    Ik zag Serge verstijven. Toch trachtte hij beheerst te blijven.
    Zijn stem leek zelfs vaster te klinken. Zegevierend.
    Het jonge paar en hun familie hingen aan zijn lippen: 'Alleluja, alleluja, de Heer verlene u bijstand uit zijn heiligdom.' 

    Hij staarde me nu pas doordringend aan. Nog even bedaard en gewoon alsof ik er niet was.
    Meer en meer ogen vestigen zich op mij. Ik voelde hun blikken. Wie was dat? Wat doet die man hier.
    Die verfomfaaide, schichtige figuur in regenjas. De indringer. De misverstoorder.
    Waarom trad hij in slow motion op het jonge paar toe?

    Niemand bewoog. Nieuwsgierigheid werd prikkelender. Ze keken allemaal toe.
    De ene geërgerd en verbaasd. De andere verveeld of onverschillig. Maar allen heimelijk weetgierig.
    Serge stoorde zich blijkbaar niet aan mij. Hij deed kalm verder. Een man van plicht.
    Hij herinnerde de jonge mensen aan hun verplichtingen tegenover elkaar en begon het evangelie volgens de Heilige Mattheus te lezen.

    Maar al die tijd wist Serge het. Hij wist dat ik hier voor hem zou verschijnen. Tijdens zijn laatste, allerlaatste huwelijksinzegening.
    Slordig, verteerd van verdriet, wanhoop, ellende en diep haat, zo zou ik naar hem toekomen.
    Zo verwachtte hij me écht. Afgestroopt van wraakzucht, pijn en bloedhonger. Levensmoe om wat hij me had aangedaan.

    Zijn rechter en beul, Ik, Max Cijnens.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    28-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ voorzichtig

    onweer ~ stekkers uittrekken

    Telkens wanneer ik het lees, dat men best de stekker uittrekt van (dure) toestellen,
    denk ik o ja, dat zouden wij eigenlijk ook best doen, volgende keer.

    Bij de volgende zomerstorm ben ik zo blij dat de lucht gewassen wordt
    dat ik er niet meer aan denk, dat ik vergeet dat er nog iets moest gedaan worden:
    stekkers uittrekken. 

    Buiten kijken en de fris gewassen lucht inademen is alles wat ik dan doe. 
    Vroeger al vond ik onweer mooi en interessant, maar nu kan ik er echt van genieten. 
    En de bliksem … och, de kerktoren houdt zich wel bezig met de bliksem.

    m - EZW-08/2013, herwerkt

    27-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.714. look, zei u ...

    Bij veel bereidingen gebruik ik look. Gewoon als smaakversterker,
    zoals men een drup anisette in een fruitsla zou doen.
    Het mag niet doorsmaken, maar het heeft onmiskenbaar zijn effect.

    Om de vier à vijf dagen maak ik 4 L bouillon om achteraf verder af te werken tot soep.
    Met blokjes hoor, 't zou anders niet vol te houden zijn. 
    In die 4 L doe ik een 3 à 4 teentjes look. En een eigen heksenmengsel van specerijen.
    3 à 4 teentjes is voldoende om de smaken van de specerijen te fixeren of te verstevigen, zonder dat de bouillon naar look smaakt. 
    'k Ben al eens vergeten de look erbij te doen, en het verschil was merkbaar. Toen was de bouillon maar een pover flets gedoe.
    Toen had ik om de soepen af te werken meer zout nodig ook. (kaliumchloride, geen natrium- hoor) 
    Nu vergeet ik de look niet meer. Nu zet ik alle ingrediënten op voorhand gereed, nog voor ik de presspot uit de kast haal.

    In Mediterrane schotels en soepen, mag de look doorsmaken.
    Daar is look geen achtergrondspeler meer, daar mag hij mee op het eerste plan.
    Lookbollen hebben hier niet de tijd om uit te drogen. 

    Hoe het moet met de lookadem? Niks van aantrekken. 
    Behalve wanneer er een bezoek aan de dokter, de tandarts of de kapper op het programma staat. 
    Deze mensen moeten uit hoofde van hun beroep ons benaderen tot binnen de comfortzone van 70cm.
    Die zullen we dus ontzien. Maar voor de rest : niet aantrekken. Wij verdragen toch ook dingen van mensen. 

    Botheid die als oprechtheid betiteld wordt bvb.
    Dat systeempje schijnt zijn recht van bestaan verworven te hebben. 
    Wel, dan heeft een eerlijke lookadem ook recht van bestaan in deze wereld. 

    Tenzij we met onze lookadem een kleine lift zouden in moeten, in dat geval nemen LM & ik wel efkes de trap.

    m – EZW-08/2014, bijgewerkt

    27-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.713. --- afl. 117/121

    afl. 117/121 ~ Eindbestemming: huwelijksmis

    Ik werd wakker. Had een tweetal uren geslapen. Hoopte gedroomd te hebben.
    Maar op hetzelfde ogenblik zag ik Marianne op de zetel. Dood. Wraakeisend.

    Mijn lichaam deed verschrikkelijk pijn. Krampen spanden mijn kuiten op alsof ze uit elkaar gingen springen.
    Ik moest helder nadenken. Handelen. Kordaat en zonder medelijden handelen.

    De felle klaarheid van de dag door het brede raam leek een mistige sluier van de voorbije nacht.
    In mijn kurkdroge mond had ik de smaak van bloed. Neen. Ik wou niets weten. Niets voelen. Zelfs geen haat. Geen wraak.
    Geen laatste vonnis, nu. En toch. Die dwang van dat onbewuste. Die wil om te straffen …

    Ik sukkelde uit de zetel. Wankelde naar Marianne toe. Keek naar haar grauwgeworden gelaat,
    dat nu voor altijd in mijn brein zou gegrift blijven. Hoestte schor. Zwijmelde de hal in.

    Ik was geen mens meer. Geen robot. Niet eens een schim.
    Ik was veranderd in de onzichtbare, roofzuchtige, meedogenloze wreker. Gehoorzamend aan een tegennatuurlijke dwang.
    Bereid alle hinderpalen uit te weg te ruimen. Doorgaan ad fundum. Voorbij de laatste grens. Om mijn vrouw. Mijn Marianne.
    Ik trok werktuigelijk de regenjas aan. Voelde de Browning in mijn zak. Stapte in de wagen en reed weg.

    De huwelijksmis door de moordenaar moest nu al aan de gang zijn.
    Laat de schoft, met zijn heimelijke bakkes, maar voor het jonge bruidspaar staan, wenste ik.
    Met al zijn zalvende zegeningen en vrome wensen.
    Met zijn beminnelijkste glimlach van beschermende en begrijpende herder.
    Pastoor Serge! Een aanfluiting van alle menselijkheid!

    Ik hoopte dat de helft van het dorp zou aanwezig zijn. Ik rekende op een jubelende Hochzeitmesse
    met passende orgelmuziek als glorie van een nieuwe band tussen man en vrouw.
    en ode aan Liefde en Voorspoed, aan Toekomst en Gelukzaligheid.
    Triomf voor het edele leven.
    Domper op macht en dood.

    Er was inderdaad muziek. Orgelmuziek vulde het dorpsplein. De grauwheid was uit de lucht.
    De kilheid niet. Er vielen nog zeldzame regentranen. Ik had echter geen tranen meer.
    Ik was werktuig, computergestuurd. Gehoorzamend aan die dwang, die dwang …

    Ik parkeerde de Audi op het dorpsplein tussen de andere wagens. Ik zag het roze schriftje van Gerda op het dashboard liggen.
    Ik vermoedde dat ik de andere twee bij Francis had laten liggen. Niet meer aan gedacht na zijn verhaal over Pat en Valerie.
    Wat met dit exemplaar? Versnipperen? Geen tijd meer. Zag het postkantoor en kreeg een ingeving. Eefje, mijn vertrouwelinge!
    En het enige privé-adres dat ik van gans het team kende. Want haar adres was immers dat van mijn ouderlijk huis.
    Scheurde een blaadje uit mijn notaboekje en schreef:

    "Eefje, Dit is een dagboek van mijn overleden echtgenote. Bijzonder belangrijk! Houd het zorgvuldig bij.
    Wat je morgen ook verneemt, dit schriftje mag niet in handen komen van de politie.
    Zeker niet in handen van mijn zoon. Bedankt voor zoveel en vooral om deze laatste wens van mij in te willigen. Max"

    De bediende in het postkantoor had duidelijk problemen met de computer. Een jonge collega kwam helpen.
    Ik werd ongeduldig. Trommelde met de vingers op de loketplank.

    'Een secondje, meneer, hij heeft voor de zoveelste keer zijn loten', spotlachte hij,
    'een goed gerief zo'n computer, maar 't moet werken.'


    Het meisje naast hem keek me wat verschrikt aan. Maakte ik zo'n verwilderde indruk?
    De ironische opmerkingen van haar norse, bijna-einde-loopbaan-collega misschien?
    Hij overhandigde me eindelijk de gewatteerde omslag. Frankeerde de zending. Rekende af en grapte nog wat.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    27-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ iets v Kees Stip

    Schaap

                                      Een schaap ontraadt, althans aan schapen,
                           het schapentellen voor het slapen.
                           Want meestal, na een schaap of elf,
                           -zo zegt dat schaap- passeert men zelf.

                           En ’t brein waarin de slaap zetelt
                           ligt dan te tobben of dat meetelt.     Kees Stip

    Kolder is zuurstof voor de bovenkamer,
    de hersenen draaien in vrijstand en
    de hersenschors, die kronkelt van het lachen.

    hersenschors kronkelt van het lachen : 

    Conclusie & besluit : zotternijen zijn gezond.
    archief, 06/02/2014 - Kees Stip, Nederlands puntdichter https://nl.wikipedia.org/wiki/Kees_Stip , http://4umi.com/stip/op_beesten 

    26-08-2018 om 01:26 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.712. look, zei u ?

    look ~ lookpoeder, lookpasta, lookvlokken

    Als ajuin de prinses van de keuken is, dan is look de eerste eredame. 
    Tot tien jaar geleden zwoer ik bij enkel verse look.
    Dat was tamelijk dwingend, iets wat ik mezelf aandeed, feitelijk.
    In 2008 werd dat dwingende tamelijk ambetant en werd het tijd voor een soepeler kijk op de zaak.

    Nu heb ik ook lookpoeder in huis en lookpasta.
    Die twee hebben hier elk hun eigen toepassingen.
    En ze bewaren natuurlijk langer dan verse look.

    Verder ben ik nog op zoek naar gevriesdroogde look want dat is óók lekker.
    LM & ik hebben het al eens gegeten bij de Chinees.
    in de Van Wesenbekestraat (Antwerpen). Daar waar de Chinezen zelf komen eten.
    Krokante lookvlokken, heel luchtig, heel smakelijk, heel grappig, bijna feestelijk.

    Hoe men die gebruikt in een bereiding weet ik nog niet echt
    maar zodra ik de gevriesdroogde vlokken in huis heb
    begin ik op 't Net te zoeken naar de toepassingen.

    Lookpoeder gebruik ik in de koude sausjes. Soms gaat de poeder de vijzel in.
    Want de korrel van het lookpoeder mag af en toe fijner, vind ik.
    Maar voor andere sausjes is de grove korrel dan weer oké.
    Eigenlijk is het een kwestie van persoonlijke goesting.

    Een halve koffielepel lookpoeder een paar minuten laten zwellen in een (eigen) slasausje
    -af en toe eens omroeren-doet wonderen voor de bereiding.
    De korrels lookpoeder worden zacht en zijn toch milder en rustiger voor de maag dan rauwe geperste look. 
    En er is achteraf ook geen gepruts om de lookpers terug proper te krijgen. 
    Dit is maar een eigen mening hoor, 't is geen evangelie uit een kookboek.

    De lookpoeder gaat niét de frigo in zoals de lookpasta,
    de lookpoeder moet droog bewaard worden en donker.
    Dus niet op een kruidenrek, want daar is het niet donker.
    In de kast, want in de koelkast is het niet droog.

    Lookpasta gebruik ik al eens in warme sauzen, als aanvulling bij een saus die bijna af is,
    wanneer ik er niet meer met de mixer door kan-omdat het vlees of de groente er al in ligt-
    en de saus toch nog een titske meer look mag hebben. Of een titske meer oempf.
    Dan roer ik er al eens een half lepeltje lookpasta mee door.
    En soms ook een half lepeltje andere pasta. 
    Die kleine potjes andere pasta staan ook in de supermarkt te blinkogen naar mij,
    ofwel naast de droge kruiden en specerijen, ofwel in de afdeling producten uit verre landen.

    Zelf zal ik geen kruidenpastas meer maken, dat is me te lang stilstaan bij het aanrecht.

    Ik vind lookpoeder en lookpasta een hele hulp voor het bereiden van kleine porties.
    En ze blijven lang goed, dat is een bekommernis minder.
    Niet dat verse look hier de tijd krijgt om slecht te worden, maar toch,
    men heeft altijd iets in huis om een klein hapje een afwerking te geven.

    Voor bouillons en soepen en alle andere vloeibare bereidingen
    die we in meerdere porties klaar maken, gebruiken we verse look, dat is hetzelfde gebleven. 
    Al begrijp ik de verschillende manieren van versnijden niet.
    Soms moeten het schijfjes zijn, soms blokjes, soms geplette schilfers … Wat zou het verschil zijn?   

    m – EZW-2013, 08/2014, herzien

    26-08-2018 om 01:22 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.711. --- afl. 116/121

    afl. 116/121 ~ Oog om oog

    Kon het dat die ploert van een Serge zo redeneerde? Zo monsterachtig vals speelde en er stoïcijns kalm bij bleef?
    Zou Vloesberghe morgen in die val trappen? Morgen!? Nee straks!
    Dat mocht niet. Dat kon toch niet! Ik had uren bij mijn zoon gezeten. Telde zijn getuigenis? Ja toch!
    Pat was er ook bij. Wanneer was zij naar bed gegaan? Na het telefoontje van Marianne.
    Hoelang erna, een halfuur, een uur? Geen idee. Francis zou het weten.
    Functioneerde zijn aangeboren tijdsinstinct nog na de ruzies met Pat? Na de ontlading van zijn emoties over Valerie?

    Serge, die doortrapte kazuifelschurk, de in het nauw gedreven, sluwe gokker,
    had tijd zat gehad om deze nacht alles tot in de puntjes uit te kienen.
    Mijn bankkaart! Ik had getankt met mijn bankkaart in Keerbergen, vlakbij de villa van mijn zoon.
    Ik heb ook Gerda's schriftjes. De smeerlap moet en zal bekennen. Kon mij niks doen!

    Mijn hoofd tolde. Ik huiverde, leed. Ik wou Marianne's lot delen.
    Zonder haar was er voortaan geen lucht, geen zon, geen licht, geen leven meer mogelijk.
    Marianne, mijn vrouw, mijn godenkind, mijn begin en einde, mijn wederalles, dat nu niets, niets meer was.

    Ik moest nogmaals de politie oproepen. Jacht maken op haar moordenaar.
    Straf of wraak brachten me haar echter niet terug.
    Zonder mijn Marianne bleef er slechts leegte. Een diepe, versmachtende leegte.
    Een leegte, waarin alleen plaats was voor smart en pijn. Ik kon het niet verdragen.
    Leeggelopen miserie was ik. Een blijvende nachtmerrie. Voor altijd.

    Ik goot een te grote cognac naar binnen. Fataal op een nuchtere maag. Het kwam er meteen weer uit.
    Nam een hete douche. Zeepte en schrobde me als gek. Kon Marianne's dood niet van mijn lichaam sproeien.
    Ik ging tegenover haar zitten in de andere zetel. Roerloos. Volkomen apathisch.
    Hoelang weet ik niet. Maar plots wist ik héél goed wat te doen.

    Maar zou ik … kon ik … ik was toch niet zo'n ondier als die smeerlap van een pastoor?
    Naar de politie gaan, nu meteen? Neen, ik moest zelf réchter zijn.
    Beul zoals Serge beul voor Marianne was geweest … Marianne, mijn vrouw. Mijne enige alles.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    26-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ onze merel

    Hij draagt effen zwart, voor hem geen kleed met vermetele tekening of lichtzinnige kleuren.
    In de vogelwereld is hij een prediker van een streng-gereformeerde strekking.
    Met een puntige knalgele bek. En welbespraaktheid is een absolute voorwaarde.

    Karl Märtens, Sweden 

    De merel op het windscherm van ons terras heeft het over zaken van belang.
    Over vlijtig eieren grootbrengen en hoe dat gaat.
    Hij verkondigt ook voor wie de pierekes & de mierekes, de zaadjes & de blaadjes eigenlijk geschapen zijn. 
    Zijn betoog kennen we nu al wel en het begint dictatoriaal te klinken. 
    In het stukje wereld waar deze merel het voor het zeggen heeft, zou ik geen musje willen zijn.

    m – HiH-05/2015, bijgewerkt - https://youartsw.wordpress.com/2015/11/04/karl-martens-watercolor-birds/

    25-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.710. sterren ontmoeten

    'k Zou graag zoveel wereldsterren ontmoeten dat ik van het ene vliegtuig in het andere zou moeten stappen.
    Het aanschuiven en overstappen is me allemaal te vermoeiend geworden
    dus ga ik doen gelijk iedereen, ik zal die wereldsterren thuis ontvangen.
    Maar niet allemaal tegelijk natuurlijk, zoveel parkeerplaats is er niet in de straat.

    Eric Clapton is alvast uitgenodigd en die mag meebrengen wie hij wil.
    Bruce Springsteen ook. Beiden op dezelfde dag als het kan.
    Ze moeten geen das aandoen, van mij moet het bovenste knoopje niet dicht kunnen.
    Jeremy Irons mag ook komen. Samen met Al Pacino. 
    Eigenlijk mogen ze allemaal hun volk meebrengen, op het terrein van de pastoor is nog wel wat parkeerplaats.
    Dustin Hoffman, Bob Dylan (maar die zal moeilijker te overtuigen zijn), Meryl Streep, Susan Sarandon, Glenn Close, Sandra Bullock … 
    Mijn lijst begint nog maar hoor.

    Wetenschappers durf ik niet vragen, hun uitleg zou mijn pet te boven gaan
    en ik vind niet dat ik beslag moet leggen op hun kostbare tijd. 
    Schrijvers vraag ik ook liever niet, ik heb niet alles gelezen.
    En niet alles doorgrond. Dus op hun tijd zal ik ook geen beslag leggen. 
    Schilders dúrf ik zelfs niet vragen. 
    Maar acteurs, actrices & andere podiumkunstenaars zijn welkom, ze mogen zelfs blijven slapen.

    Met Dolly Parton en Sylvester Stallone zou ik het graag hebben over de film Rhinestone Cowboy.
    Enkel daarover. Hier het slotnummer uit die film, glitter-&-glamour country muziek.
    Het is zó erover dat het plezant wordt, kitsch & camp, vakkundig gebracht:

    klank voldoende luid zetten, jammer van de beeldkwaliteit
    https://www.youtube.com/watch?v=5GZjXVe7GhY 
    03min18

    m - EZW-06/2013, herwerkt

    25-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.709. --- afl. 115/121

    afl. 115/121 ~ Een satanisch brein bekokstooft

    Een schande voor jou, meneer de journalist, de grote vlek op je bourgeois-blazoen.
    Laat de jury maar ontzet zijn over alles wat zich in die mooie villa van jou afspeelde.
    Laat de epistels van die chaotische, zieke geest maar voorlezen. Laat vooral je zoon meegenieten. Nou ja, genieten … 

    De klap op de vuurpijl! Ken je die al? Het animeerverleden van je grietje, natuurlijk.
    De notarisstory met alles erop en eraan. Alle bewijzen heb ik. Ook de getuigen als het moet.
    De industrieel zonder naam en de rest. Wie gelooft dat het om verzinsels gaat?
    Toch geloofwaardig als ik de jury vertel dat jouw Marianne mij ontboden had gisteravond?

    Je zat in Keerbergen. Moneytalk?! Marianne wist dat je de eerste twee uurtjes na haar telefoontje niet terug zou zijn.
    Ze had het gat vrij, zoals dat heet. Letterlijk en figuurlijk! Zie je de pers al likkebaarden. Ronkende titels:
    Gewezen entraîneuse en liefje van hoofdredacteur tracht priester te verleiden!

    En dan de cruciale vraag van de Voorzitter van de rechtbank: 'Waarom hebt u ook uw minnares vermoord, meneer Cijnens?'
    Het is allemaal zo klaar als een klontje: omdat je eindelijk en héél duidelijk inzag, dat zij niets meer was dan een geldzuchtige sloerie.
    Poen, jouw poen daarom was het haar toe doen. Het zal, wanneer ik in de getuigenbank sta, niet eens nodig zijn een hint te geven.
    De conclusies van de magistraten en vooral van de jury staan dan al goed vast.

    Ach, wees maar niet bang voor mij, Max. Met uitzondering van de notaris wordt, als puntje bij paaltje komt,
    zoals het hoort door een goede zielenherder, teruggegrepen naar het biechtgeheim.
    Een kleine insinuatie misschien! Nou ja, we zien wel. Meng schande en extreme jaloezie, wat krijg je? Ravages, toch?
    Hoe je weet kreeg van die notarisaffaire? Mijn plicht als huisvriend om je tegen het onheil dat Marianne heette, te beschermen.
    Je op het juiste pad terugbrengen, zeker toen je bij haar definitief wou intrekken. Logisch toch?

    Na de dood van Gerda heb ik jou toch enkele keren gebeld? Getracht je dit telefonisch uit te leggen.
    Je ook willen bijstaan omdat ik toen perfect raadde wie Gerda had omgebracht.
    Je trachten te overhalen om alles aan de politie op te biechten.

    Vloesberghe kan die gesprekjes gemakkelijk traceren hoor. Onderschat de flikken niet!
    Ze vangen er zelfs de wespen van de beroepsrenners mee.
    Bovendien hebben Bette en haar dochter je nerveuze, eigenaardige manier van doen gisteren in het portaal, beslist opgemerkt,
    toen jij me ongevraagd kwam opzoeken.

    Het kruisbeeld als moordwapen? Vindingrijk, buitengewoon vindingrijk van mij, al zeg ik het zelf.
    Gerda heeft er mij twee jaar geleden eentje cadeau gedaan. Eigenlijk een niemendalletje.
    Ligt in een of andere lade in de pastorij. Schoondochter Pat was er razend om.
    Adrienne had, zoals gewoonlijk, bewust haar mond voorbijgepraat.
    Gerda had echter zomaar geen erfstukken weg te geven. Zeker niet aan de kerk, vond je schoondochter.
    Je gaf Pat toen zelfs gelijk. Gerda beschreef me dit incident in geuren en kleuren.
    Die schoondochter van jou, zo'n hetze voor één onnozel kruisbeeld!
    Terwijl de kamer van haar schoonmoeder er belachelijk vol mee stond!

    Het moordwapen van Gerda is niet ontdekt, kan nooit ontdekt worden.
    Het staat immers nog altijd te glimmen op het altaar, het zogenaamde geschenk van twee jaar geleden, weet je.

    Het tweede exemplaar ligt nu in jouw kelder, met jouw vingerafdrukken erop.
    Zelfs het alziende oog van Adrienne, had van dit stel geen weet, toen ze op vraag van de politie
    trachtte na te gaan wat er allemaal ontbrak in de slaapkamer.
    Kon niet. Alleen jij en je zoon weten waar die typische kruisbeelden zich bevonden.

    Natuurlijk zal het laboteam aan de hand van het kelderexemplaar de foto’s van Gerda's verwondingen, met een ander oog bekijken.
    Onder het mom van je immens verdriet heb je zelfs alle mogelijke sporen om zeep gebracht. Alles verlegd. Zelfs het lijk.
    Had ik nog een fout begaan, dan heb jij die ongedaan gemaakt. Hoe dan ook, bedankt! Geef toe: echt stom!
    Iemand met jouw capaciteiten moet toch beter weten?
    Een gedreven en ervaren inspecteur heeft daar beslist onmiddellijk een eigen mening over.
    Tja, Max, dat wordt op z’n minst 25 à 30 jaar brommen voor jou.
    Een pastoraal bezoek van mij, nu en dan, zal je voorzeker op prijs stellen. De Heer zij met u!

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    25-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ onze cavalerie

    patrouille te paard, 2014

    Aan de kust gaat de federale politie tijdens de zomer te paard patrouilleren.
    Twee agenten te paard zullen patrouilleren in de villawijken,
    op wandelpaden waar je met de auto niet kan komen, of in de duinen.
    Dit weekend hebben ze dat uitgebreid getest.

    klank aanzetten
    http://nieuws.vtm.be/binnenland/88766-kust-krijgt-patrouilles-te-paard 
    01min27 

    Afbeeldingsresultaat voor politie paard kust belgie

    Toen vroeg ik me af :
    wanneer Evita of Cavilo ginds een wind laten, krijgen zij dan een GAS-boete? 
    Of nog erger, wanneer deze paarden iets laten vallen, stijgt de ruiter dan af om op te ruimen?
    En verlaat de afstijgende ruiter zo doende de observatiepost?
    Is het verlaten van de observatiepost wel toegelaten? Vragen, vragen, vragen …

    patrouille te paard, 2018

    En kijk, dit jaar kreeg mijn vraag een soort van antwoord :
    https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/03/09/zeebruggelingen_zittenletterlijkindeshit/

    m  – EZW-04/2014, blog 08/2018

    24-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.708. chaos à la Steen

    een huishouden van Jan Steen

    Vanmorgen kwam ik een bedenking tegen en toen ben ik het een en ander gaan opzoeken om mijn geheugen op te frissen.
    Wat ik gevonden heb interesseert misschien iemand. Daarom plak ik het hieronder. 'k Was dan toch bezig.
    Gans onder staat de link voor meer afbeeldingen. Laat u niet afschrikken, gewoon klikken.

    Jan Havickszoon Steen (Leiden, 1625 of 1626 – aldaar, begraven 23 februari 1679)
    was een Hollands kunstschilder uit de 17e eeuw, de tijd van de Noord-Nederlandse barokke schilderkunst.
    Humor, gewone mensen en uitbundig kleurgebruik kenmerken zijn werk.

                   Jan Steen Vrolijke huisgezin.jpg https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_vrolijke_huisgezin 

    Steen heeft zich met veel thema's ingelaten:
    hij schilderde historische, mythologische en religieuze scènes, portretten, stillevens en natuurtaferelen.
    Zijn afbeeldingen van kinderen worden geroemd, evenals zijn beheersing van licht en aandacht voor detail, met name in textiel.

                    http://www.artsalonholland.nl/meesterwerken/soo-voer-gesongen-soo-nagepepen-jan-steen 

    Het dagelijks leven was Jan Steens belangrijkste onderwerp.
    Veel van de taferelen waren levendig, zelfs chaotisch en wellustig.

    Dergelijke taferelen waren zo kenmerkend dat ‘een huishouden van Jan Steen’ een veelgebruikt gezegde is geworden.

    Veel van Steens schilderijen refereren aan oude Nederlands spreekwoorden of literatuur.
    Familie van de schilder fungeerde vaak als model.
    Subtiele hints en vele symbolen in zijn schilderijen maken aannemelijk dat Jan Steen
    de kijker niet zozeer wilde uitnodigen om het getoonde na te bootsen, als wel wilde vermanen.

    Jan Steen maakte 377 schilderijen. Enkele Afbeeldingen van jan steen , klik. Om een afbeelding te vergroten nogmaals klik. 

    Kortom, Jan Steen bracht een beeld van de Familie Flodder avant la lettre ?

    m – HiH-07/2015, herwerkt -  https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Steen , https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_schilderijen_van_Jan_Steen

    24-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.707. --- afl. 114/121

    afl. 114/121 ~ Zelfkwelling

    Proficiat, maar je verstand komt wat laat, nietwaar. Vier uren te laat, raasde denkduiveltje.
    Kijk, wat je gedaan hebt. Trek je ogen open, stuk ongeluk.
    Alle kaarsen en brillen volstaan voor jou niet, uilskuiken. Betweterige rotzak.

    Meneer heeft geen politie nodig. Meneer voelt zich de opperste rechter. Wat meneer zelf doet, doet hij beter.
    Het resultaat ligt daar. De tweede keer al! Bij Gerda was er de vakbond en bij ons bieke, de euforie van Sherlock Holmes.
    Weet je wat je voortaan kunt doen? Zwierig mijn kloten kussen.
    Trek je plan, je hoort me nooit meer. Voortaan kan je stikken.
    Ik ben dood.
    Eveneens ja. Ook jij,
    kompaan van de duivel, moordenaarshulpje, jij arrogante hufter, jij geattitreerd shitschrijvertje, jij miserabel zielepoot.
    Je bent eveneens dood.

    Ja, ik had Serge geholpen. Mijn afwezigheid had hem een handje toegestoken. Hem zelfs vrij spel gegeven.
    Rien ne va plus. Zijn gok was meer dan geslaagd. Bracht hem alle winst op.
    De schurk zou nu misschien wel slapen, meer dan gerust slapen zelfs.
    Had hij de dagboeken niet, dan verkneukelde hij zich bij de gedachte dat mijn leven zinloos was. Amen en uit. Zonder Marianne.
    Ik zag zijn vette buik op en neergaan door de binnenpretjes.
    Hij wist verdomd goed hoe ik jankend en vloekend van razernij en onmacht,
    die verafschuwde crucifix zou vastgrijpen en er als een woesteling mee te keer gaan. Overal, tegen de muur, tegen de trap.

    Die crucifix! Natuurlijk! Op de antieke bruidschatkist. Onder de vensterbank van Francis' kamer.
     Twee identieke kruisbeelden. Loodzwaar. Ze flankeerden immers zijn verzameling matchboxes.
    Kruisbeeldenralleys mee gehouden en de jongen vaak laten winnen.

    Ik herinnerde me plots de bronzen stukken tot in het kleinste detail.

    Gerda had de kamer van onze zoon, bij mijn weten, intact gelaten na zijn huwelijk.
    Dus had Serge de kamer van de Francis eveneens doorzocht.
    Met een beeld zijn moeder omgebracht en het andere meegenomen.

    Aanvankelijk met de bedoeling het te versjacheren. Tot zijn duivels brein er ander garen mee spon.
    Francis zou de crucifix in de kelder beslist herkennen.
    Aan Vloesberghe vertellen dat beide stukken op zijn jongenskamer hadden gestaan.

    Een prijkte op het altaar. Kon een geschenk van Gerda zijn aan haar dierbare vriend.
    Adrienne had eveneens enkele beelden gekregen, was trouwens ook in een van haar dagboeken te lezen.
    Het tweede beeld droeg mijn vingerafdrukken en Marianne was ermee gedood. De smeerlap wou er mij opnieuw inluizen.

    Goed gezien, doe maar verder, Max, hoorde ik Serge grijnzen. Je hebt inderdaad je eigen vonnis getekend, vriend.
    Jouw vingerafdrukken prijken op het beeld, natuurlijk denk je er niet aan die weg te wissen.
    Je zwalpt in pijn, verdriet en onmacht. Zelfbeklag en beslist zelfverwijt. Je had toch beter moeten weten, vriend?
    Zie je mij juichen? Maagdelijker dan de onbevlekte ontvangenis ben ik.
    Door jou gezuiverd van elke verdachtmaking.


    Het kleinste kind weet dat Gerda ziekelijk jaloers was. Een hysterica, niet mijn woorden, die van je zoon.
    Weet ik van je schoondochter en die heb ik meer dan op mijn hand hoor.
    Met de hulp van een gewiekste advocaat, zal Pat mij op alle domeinen bijtreden. Zeker weten.
    Een kleine rondvraag in de buurt en de brave dutsen bevestigen, dat ik wekelijks twee tot drie keer je vrouw bezocht.
    Pastorale steun verlenen, heet dat. Vloesberghe en zijn team beseffen dat er bij Gerda meer dan een vijs goed los zat.
    De slaapkamer, zeg, een kluif voor gerechtspsychiaters. Ziekelijk jaloers en seksueel meer dan gefrustreerd. Ook door jou.
    Waanvoorstellingen had ze. Meer nog, schizofrenie: Gerda met de drie gezichten.
    Buitenshuis de zachte, eerbiedwaardige, hulpvaardige mevrouw Cijnens,
    in haar slaapkamer de fanatieke non Gerda en
    tegenover mij de geobsedeerde, geile hoer Marianne.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    24-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ wat nu?

    het moment van totale ontreddering

    Wanneer ik op zoek ben naar verduidelijkingen over een detail en bijna
    verloren loop in een overvloed aan informatie die niet te zake doet,
    die naast de kwestie is en die onbruikbaar blijkt, (zoekopdracht verfijnen!)
    verschijnt na de zoveelste poging plots op het scherm : 

            uw zoekbewerking heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd

    dat is … een verschrikkelijk moment. 
    Dat wil zeggen dat zelfs de Grote Google het niet meer weet,
    waarmee ik nu eigenlijk bezig was.                                                                                     

                                                                              Afbeeldingsresultaat voor despair cartoon
    – EZW-07/2014, toen en ook nu nog altijd - illustratie https://veraontheverge.wordpress.com/tag/nervous-breakdown/ 

    23-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.706. biechten

    Als kind vond ik biechten verschrikkelijk gênant. Niet omdat ik zo'n ontoelaatbare dingen uitspookte,
    maar omdat ik niet genóeg uitspookte, niet genoeg om op te biechten.
    't Was te futiel om een pastoor mee te gaan lastig vallen in zijn kerk, laat staan god in de hemel.
    Dus probeerden we onze lijst met zonden wat aan te dikken.
    Maar dat deden veel kinderen. En pastoors wisten dat, dubbel gênant zoiets hè.

    Hoe een volwassen biecht er zou moeten uitzien, daar heb ik geen flauw idee van.
    Ergens in '70 of in '72 werd er zo nog eens een poging ondernomen.
    Hoe ik daar verzeild was weet ik niet, het was onder in de Basiliek van Koekelberg te doen.
    Waarschijnlijk was ik gewoon benieuwd naar gewelven daar beneden.
    En na de bijeenkomst was er gelegenheid tot biechten, of hoe het toen genoemd werd.
    Dat waren privé-gesprekken aan een tafeltje. Ach ja dacht ik, waarom niet, 'k ben hier nu toch …
    Of ik deed het mogelijk uit beleefdheid tegenover de inrichters. Als motivatie kan zoiets tellen, 'k weet het.

    'k Kwam terecht aan een tafeltje waar een zeer jonge priester zat. Hij zat daar precies wat onwennig.
    'k Vertelde over twijfel en bedenkingen en over vragen en over wat er mis ging,
    en bleef mis gaan en wat ik niet meer zag zitten en waarom ik het niet meer zag zitten
    en of er nog wel heil te verwachten was in deze wereld … dié litanie, de ganse puber-cataloog.

    Naarmate ik praatte ging hij onwenniger kijken, vervolgens hulpeloos en dan regelrecht droevig. 
    Wat een melkmuil, dacht ik, straks kan ik hem nog troosten ook. 
    Hoe het gesprek is afgelopen weet ik niet meer. Misschien heb ik het afgebroken, omdat ik het niet meer kon aanzien.
    Het gesprek bracht geen soelaas, eerder een helaas.

    Dus hoe een volwassen biecht er moet uitzien : geen idee. Maar ik lig er niet van wakker.
    Er zijn zoveel godsdiensten die het doen zonder biecht. En die bestaan ook al eeuwen, zonder dat controlegepook.

    Waar ik het wél moeilijk mee heb is het idee van het biechtgeheim.
    Wanneer er zaken gebiecht worden die vallen onder 'criminaliteit'
    mag de priester ontslagen worden van die verplichting en naar de politie stappen, mijn gedacht. En snel.
    Met een snelprocedure, zodat het bisdom het geen drie jaren laat aanslepen, want dan vallen er nóg slachtoffers. 
    Biechtgeheim, zwijgplicht, omertà … een staatje binnen de staat, nog hetzelfde als voor de Reformatie, als 500 jaar geleden.

    http://www.standaard.be/cnt/te35iktc , http://www.standaard.be/cnt/gf390212 , http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GHV385VDP 

    m  – EZW-07/2013, herwerkt

    23-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!