afl. 119/121 ~

Hij was zelfs niet langer bang. Moedig, onschuldig, sterk en eerlijk wou hij schijnen in dit finaal treffen.
Het was zijn eigen regie. Een plot zoals de dood van zijn Heer aan het kruis.
Serge strekte beide armen in de hoogte toen mijn rechterhand naar de zak van mijn regenjas ging.
Zijn goddelijke zegen voor het paartje. Zijn overgave, die in zijn ogen zijn grootste overwinning zou worden.
Op mij, op mijn schuld.

Hij wist dat ik hem ging doden. Hij smeekte er nu zelfs zijn Heer om.
Straf mij, o Heer, voor al mijn zonden en misstappen,
straf mij voor de dood van twee vrouwen, die stierven om mijn haat te koelen op mijn beul.
Laat mij branden in Uw hel, doch wees me genadig.
Laat me in het duistere vuur van Uw hemelrijk toeven tot ik hem daar, mijn moordenaar,
ook in de hellegloed zie belanden, die ketter, voor wie Gij nooit of nimmer enig erbarmen moogt kennen.
Onze Vader, die in de hemelen zijt, geheiligd zei uw naam … en vergeef ons onze zonden,
zoals wij vergeven aan onze schuldenaren … leid ons niet in bekoring … 

Zijn lippen prevelden nu koortsachtig. Het gebeurde allemaal in een mum van tijd.
Ik duwde het bruidspaar brutaal terzijde en stond oog in oog met Serge.
Zijn armen nog steeds in de hoogte. Zijn blik bleef trots, uitdagend en misprijzend op mijn bleek gezicht stralen.
Toen schoot ik.
In de hartstreek. Nog eens en nog eens. Het tumult brak los.
Drie, vier struise mannen sprongen schreeuwend naar mij toe. Wierpen zich als een meute hyena's op mij.
Ze kwamen echter te laat. Ik bracht de browning naar mijn rechterslaap. Wou afdrukken.
Voelde die slag tegen mijn borst. Dat rukken en sleuren. De stoten tegen mijn kin en rug.
Schoppen tegen mijn benen. De hele last van de klauwende, hysterisch brullende en vloekende mensen.
Dat alles kwam een paar seconden te vroeg en verhinderde mijn opzet, mijn zelfmoord.

Ik werd alleen de scherpe inslag van een kogel in de schouder gewaar. Geen echte pijn.
Amper een korte, droge schok. Of was het een vuistslag? Ik weet het niet meer.

De revolver werd me ontnomen.
Bloed sijpelde.
Er werd alweer gevloekt, geslagen en geschopt.
De grond beefde.
Scheurde open.
Dát was de echte hel.
Daarop verloor ik het bewustzijn.

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=20