De TV staat aan en in het langslopen vang ik al eens een glimp op van iets wat me niet interesseert, maar dat toch blijft hangen. Zo zag ik dat de ballenjongens op Roland Garros tijdens de regenpauzes met een grote paraplu de spelers beschermen tegen het nat, én dat die jongens daar blijven staan, met ongeveer gestrekte arm, de andere arm op de rug, zoals lakeien en dat waarschijnlijk voor zolang de bui duurt.
De Franse Revolutie heeft Garros overgeslagen, denk ik. De liberté en de fraternité zijn er misschien, maar de égalité nog niet. En vanmorgen zat er een hartverwarmend filmpje in de mailbox. Tennisfans kennen het waarschijnlijk al lang want sinds 2014 werd het 13 miljoen keer bekeken.
Zijn daarachter mijn bewondering en mogelijke afgunst te zoeken? Stel ik mij domweg aan alsof ik niet de vader en hij niet de zoon is, maar ik veeleer een sanguinistisch aanhangsel van hem met mijn zoon in de juistere rol van paternalisme?
Begrijp dus mijn gemengde gevoelens van krenterige vreugde en onderdrukte prikkelbaarheid, toen hij met de grootste onderscheidingen zijn titels in Gent en Boston behaalde en het vrij vlug bracht tot Europees verantwoordelijke van een belangrijke Amerikaanse verzekeringsmaatschappij, een goed, blijkbaar gelukkig (!?) huwelijk sloot, een kast van een villa betrok in Keerbergen en die liet renoveren.
Francis legde de lat steeds hoger, startte ook een eigen zaak op: dienstverlening à la carte, dus hoofdzakelijk beheer van zwart kmo-geld, overname van kleine accountantbureau’s, beursspeculaties, adviseur van vastgoedyups.
Naar buiten uit -zijn bedrijvigheden in het vage even terzijde gelaten- een heer van stand, een klasbak hors série die zijn moneybijbel aan zijn kniebuigende omgeving dicteerde alsof het reële sprookjes waren. Moest er al eens aan de noodbel getrokken, de netwerkvrienden hielpen met de glimlach. That's what friends are for!
Zie mij dan, beste lezer, de afstandelijke toeschouwer-vader, in-tevreden en fier ondanks alles, tegenover de onkreukbare uitstraling van zijn zoon.
Doch vader was inmiddels evenmin bij de pakken blijven zitten. Vader had ondertussen "De Klapper" geschapen, het populairste weekblad van de groep ooit. Samen met de krant vetmester van de uitgeverij.
Toen de oplageteller na anderhalf jaar boven de 70.000 sprong, liet ik alle nevenactiviteiten vallen en volgden de royalties conform de stilzwijgende normen binnen de groep.
Er was absoluut geen reden om mij een loser te voelen. Leuk villaatje, firmawagen en de eigen gedroomde bordeauxkleurige Rover, plus een kei van een zoon. Voor de buitenwereld was ik echt een geluksvogel met beslist goed gespekte bankrekeningen. Maar mijn huwelijksleven, van binnen uit gezien?
Ma douceur de vivre werd eerst uitsluitend gecelebreerd aan mijn werktafel. In een achterkamertje, waar ik de eerste jaren mijn stationsromannetjes uittikte en er telkens opnieuw mijn hongerige hartenkreet in uitschreeuwde naar een eigen beleefde, passionele en hechte liefdesrelatie. Grote afschuw en schaamte van mijn eega voor dit soort werk! Wel haar goedkeurend knikje bij het nakijken van onze bankrekening.
Dit wil ik eerst en vooral onderstrepen: mijn huwelijk met Gerda was in feite voor mij een schijnhuwelijk en voor haar een noodoplossing, een soort noodliefde. Een sacrale tussenfase, de tussenfase waarin zij wachtte op haar god. Eens getrouwd en al vlug vader, wou ik weer van haar af. En zij van mij. "Liefde" tussen ons was als een surrogaat van gewoonte en onverschilligheid. Wederzijds gedogen met geforceerde glimlachjes van welzijn voor de naaste omgeving. Op hoog- en feestdagen gekruid met de voor haar verplichte vier minuten plafond-kijken.
Gerda had absoluut geen behoefte aan seks, laat staan aan eigen genot, ondanks mijn schuchtere pogingen ooit in een periode die wittebroodsweken heet. Op zich geen extreem geval. Er lopen beslist, nu nog, massa's jonge vrouwen rond die onder andere niet eens weet hebben van de weldoende waarde van hun clitoris. Gerda was er zo eentje ontdekte ik te laat. Verdomme! Komt daarbij dat ze op jonge leeftijd haar devoot zieltje aan de goddelijke beschermheer had verpand. wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140
De huisarts heeft aan mijn reacties niet veel informatie. - Doet dit pijn? - Eh, kweeni dokter. - En dit? - Het voelt wel vervelend, dokter, maar of het pijn is weet ik niet.
En dan zie ik dat ze aan mijn antwoord geen boodschap heeft. ‘k Heb me al afgevraagd of ik voor haar gemoedsrust eens niet wat 'ja' en 'aw' zou moeten antwoorden. Pijn noem ik wanneer ik niet meer uit mijn ogen kan kijken en moet gaan liggen. Dat is pijn.
Menstruatieweeën, dát was pijn. Vooral toen ik nog piepjong was. Maar daar had ik iets op gevonden : bergop fietsen. Daar was ik achter gekomen toen ik eens van de bakker terug kwam.
Bergop fietsen doet de buikspieren werken en die versnellen het hele proces. Dit is waarschijnlijk een ongevraagde detail, maar ik vertel het toch maar efkes, voor wie een (klein)dochter met heeft die tegen pijnstillers is. Hometrainer op weerstand 3 zetten is ook goed. (stand Mont Ventoux, noemt MML het) Later was dat fietsen niet meer nodig, maar dat is een ander verhaal.
In elk geval was ik toen blij dat ik van dit soort pijn vanaf ben. Niks dat nog een week uit de maand hapte. Of toch niet op dié manier. Een vrijere wereld.
Beste lezer, ik zou u de rest van dit verhaal kunnen presenteren als een journalistiek verslag. Zakelijk-koel. Beknopt. Met een paar sensationele titels. Zoiets gaat er altijd als koekenbrood in. Of als thriller, een pakkende thriller, gekruid met onvermoede medische en juridische toestanden, bewogen verbale duels tussen ondervragers en verdachten. en mengeling van Silent Witness, een diepmenselijke Frost in het bourgondisch vel van een Witse of een vaderlijke Baantjer met de accuratesse van Poirot. Kan niet. I haven’t got the latters little grey cells, om niet te spreken van de overkill aan thrillers op de markt.
Geloof me, u zou er ten slotte veel bij verliezen. Ik wens dat u de hele zonderlinge geschiedenis kent zoals ik ze heb ondergaan. Zonder franjes, met alle onthutsende, pijnlijke en pikant-erotische details. Ik wil, beste lezer, dat u er van het begin tot het eind live bij bent. Om juist te kunnen oordelen. Of te veroordelen.
Nu ik me, als de donkerste schaduw van mezelf, voor een spiegel het vel afstroop, stel ik vast dat het allemaal een zelfgezochte hel werd en dat ik er kermend in opbranden moest, met geen enkele kans om er nog uit te raken en me een wijzer, gelouterd man te weten. Gedane zaken nemen nimmer een keer. Alleen dwazen dragen een boetekleed vóór de zonde.
Mijn enige zoon, Francis, economist en financieel expert, op het mierenneukerige af (soms tot het frauduleuze toe), heeft één devies: 'The painting is on the canvas, not behind it'. Waarmee hij bedoelt dat een kunstwerk (of het leven, dat toch het allerbeste kunstwerk aller tijden is) eigenlijk iets is om verstandelijk-emotioneel te ondergaan, niet om er heel diep over na te denken en er een soort van schaakspel van te maken.
Ik heb mijn zoon altijd bewonderd. Of was die jubelende trots, die glunderend-vaderlijke waardering, meer onderdrukte jaloersheid omdat hij het verder had geschopt dan ik?
Die jongen van mij had echt schitterende studies gedaan. De kroon op het werk: een mastership aan een Amerikaanse universiteit. Ik echter was gestopt na de eerste kandidatuur rechten, nadien slechts een jaartje journalistenschool. Francis was precies, hardnekkig, een volbloed doorzetter.
Ik niet. Ik wou meteen scoren. Poen scheppen. Zelfs door een koel berekend huwelijk? Waarom niet?
Als tiener keek ik uit naar mijn American Dream. Als zestienjarige kon ik, tot mijn grote verbazing en trots van mijn ouders, mijn avonturenverhaaltjes en speurdersstories geplaatst krijgen. Natuurlijk bracht het niet veel op, meer zakgeld eigenlijk. Verleidelijke smaakmakertjes waren het echter, die me, na mijn vervelende studies, geleidelijk aan in de richting van de journalistiek dreven.
Eerst enkele feuilletons, zoals dat toen heette (o, dankbare, kitcherige dorpsromantiek) en daarna meer de sensatietoer op, succesvol reportagewerk, onderzoeksjournalistiek toen en nu eldorado voor de populaire pers. Kortom mijn springplank naar een vaste zit op een krantenredactie.
Door Gerda te trouwen zat ik pas echt op rozen. Althans zo dacht ik, en, op de keper beschouwd, heeft die hang naar geld me inderdaad geen windeieren gelegd. Francis echter is altijd van een ander kaliber geweest, al moet ik toegeven dat hij met de jaren een financieel aardje naar zijn vaartje kreeg. Eén groot verschil: ik was door mijn job ietwat bohémien, liet graag geld rollen; hij, financieel expert, pietje-precies, harde doorduwer en zonder scrupules. If need be, schaamteloos hypocriet.
Tijdens de nacht was graffiti gespoten op de speelplaats van de lagere school. Twee grote jonge agenten kwamen constateren. Een van hen stond te noteren. Hij vertelt :
Een kleintje van ongeveer zes, zo een beeldig rozig kind met strikken in heur haar en kanten biesjes aan haar sokken, bekeek traag en geïnteresseerd mijn uniform van onder tot boven. En terug. Ze zei bedachtzaam:
- Gij zijt een polies hé. - Ja Juffrouwke, wij zijn allebei politieagenten, zei ik en ik noteerde verder de schade. - Mijn Mama zegt dat azzik moet hulp hebben, azzik het aan een polies moet vragen. - Zo is dat, Juffrouwke, uw Mama zegt dat heel goed. De polies is uw vriend. De polies is er om u te helpen.
Ze schoof een voetje vooruit en vroeg met een ernstig snuiteke :
Max vloekte binnensmonds en ging weg, mokkend om haar bevel, vergat zelfs de afscheidskus. Hij ergerde zich aan zichzelf. Was korzelig, humeurig om dat telefoontje.
Onderweg dacht hij dat het hem eerlijk gezegd geen barst kon schelen wat er met die hysterische kwezel was voorgevallen. Waarom had ze Francis of zijn Trien niet laten oproepen, zelfs Serge of een van haar paternosterzusters. Natuurlijk niet! Ze wist immers met wie hij 's woensdagsnamiddags was. Mevrouw wou gewoon zijn leven verzuren. Ze was er weer in geslaagd, vooral na dat goddelijk wellustig vrijen. En dat voor hem zo belangrijk gesprek. Een volledig jaar hunkeren naar die ene bepaalde dag om eindelijk zijn leven een andere wending te geven. Lap! Magistraal! Weer stoken en stokken in de wielen. Nu met een ongeval. Proficiat, jij bitch.
Toen Max zijn villa naderde, wist hij meteen dat er iets meer dan ongewoons was gebeurd. Op de oprit een politiecombi, de Porsche van Francis, een voor hem vreemde wagen en ook een lichte vrachtwagen. Een vrij jonge man wachtte aan de deur. Aan de overkant een vijftal toeschouwers. Een eigenaardig gevoel van verbazing, kille nieuwsgierigheid en vooral vrees maakten zich van hem meester. Hij stapte weifelend uit. Zijn ogen zochten zijn zoon. Hij zag hem nergens. De jonge man kwam hem tegemoet.
'Meneer Cijnens?'
Hij herkende de stem van de man die hem had opgebeld.
'Ja! Wat is hier aan de hand? Wat is er met Gerda? Waar is ze?'
De jonge man nam hem bij de arm en leidde hem met zachte dwang in het salon. In een flits zag hij achteraan in de hal, onderaan de marmeren trap, drie personen in hurkzit. Tussen hen een grijze voet en een deel van een been. Een grijs been! Gerda droeg uitsluitend grijze nylons. Zij ligt daar! Gerda ligt daar! Max draaide zich meteen om. Wou zich overtuigen. Wou Gerda zien. De jonge man met koelbeheerste stem sloot even koelbeheerst de salondeur en stelde zich voor:
'Gert Van Haverbeke, politie Wemmel, ik sta in voor …'
Max hoorde vaag iets over hulp aan nabestaanden, slachtofferbejegenaar. Hulp aan nabestaanden?! Al die mensen. De drukte buiten. Zijn vragen kristalliseerden zich tot een concreet beeld:
'Ze is dood. Gerda is overleden, nietwaar, zeg het toch! Wat gebeurt hier? En mijn zoon? Waar is mijn zoon? Is er iets met mijn zoon?'
'Uw zoon is in de keuken, meneer Cijnens, samen met een collega. Gaat u nu rustig zitten, meneer. Er is een ernstig ongeval gebeurd hier in huis. Mevrouw Cijnens, uw echtgenote, is inderdaad … overleden en de omstandigheden zijn …'
'Al dat volk hier, de politie! Neen, geen ongeval! Dit is geen ongeval. Ze is overvallen. Ze hebben haar …'
Hij schreeuwde de woorden uit alsof ze zurig braaksel waren en herhaalde verslagen:
Het wordt weer tijd om het vliegenraam in de terrasdeur te plaatsen. Ze wou het efkes doen, maar hij vond dat een mannen-job. En ze liet het aan hem over.
Hoe meer hij haar onderging, zich letterlijk door haar liet verpletteren en leegzuigen, hoe minder hij haar begreep en hoe meer hij op haar verslingerd raakte. Nu eens vleide ze, als verpersoonlijkte Marianne de eerlijkheid zelf: 'Jij bent de enige, de echte man voor mij. Jij hebt mij ontbolsterd. Mon amour, que je suis femme avec toi.'
Dan weer haar fijn spottend lachje, toen hij bij een tweede of dappere (bijna) derde vrijpartij in gebreke bleef: 'Je zit niet op de redactie hoor, je zit op mij. Volgende week, voor je vaderdag, vier dozen Viagra. Een glas water en drie pillen tegelijk binnen. Compris?'
Max glimlachte er beteuterd bij. Hij kon haar niets kwalijk nemen. Zij was een eigenaardige vrouw met een dubbele bodem. Brutaal. Radicaal. Eigenzinnig cool en toch zo hypergevoelig. Overdreven passioneel vooral. Het kwam hem voor dat hij in haar niet één vrouw beminde, maar velen, totaal verschillend van elkaar, maar allen even hypnotiserend.
Hij kon Marianne daarom niet zien als gehuwde vrouw. Zeker niet als Gerda, zijn masjochel. Verdomd niet! Een bolide vergelijk je niet met een tweepaardje! Gerda was … nee, niet aan denken nu. Zijn namiddagen met Marianne liever inlijsten en in verblindende spots zetten. Haar tot monument verheffen. Haar zijn wedergeboorte, zijn lichtjaren noemen. Dat moest hij.
Hij zei haar eens: 'Je bent bijzonder knap, intelligent, warmbloediger dan welke vrouw ook. Jij had met een vingerknip een rijke vent aan de haak kunnen slaan.'
'Trouwen! Moi! En die echtgenoot opzadelen met die sukkel van mijn vader. Nooit! Gelukkig gaat het momenteel goed met zijn gezondheid, ondanks de hartklachten van de voorbije maand.' Enkele weken later was haar vader er plotseling niet meer. Longoedeem.
En nu vandaag, dag op dag, een jaar geleden: haar belofte, zijn geduld. Zijn hoop. Hij had er bij het binnenkomen van de kamer willen over beginnen, doch ze had hem direct de mond gesnoerd met haar wulpse beten van kussen.
Nu misschien? Hij keek haar aan. Zo meteen zou ze ontwaken uit haar lichte slaap. Hij moest erover beginnen. Zij had het hem beloofd. En hij had haar verzekerd nog een vol jaar te wachten. Zelfs niet één keer was hij bij haar thuis langs gekomen. Nu, vandaag was die termijn om.
Max kreeg zin in een sigaret, een laatste neut cognac uit de vergeten glazen. Hij draaide zich naar haar toe. Rook het beste van henzelf op haar fijne huid. Beroerde omzichtig het dichte dons van haar venusberg en hoorde haar zachtjes kreunen. Alsof het onbewust gebeurde, zocht haar hand zijn hard wordende penis, maar duwde ze hem daarop bruusk van zich af en riep:
'Zo laat al! Kom, enough is enough. Kleren aan! Time to go!'
'Goed, ik ga douchen!'
Marianne rekte zich als een voldane poes. Ze geeuwde:
'Ik lekker niet. Ik wil je in mij blijven voelen. Jouw liefde uit mijn lichaam wassen, dat is pas zonde.'
Max wipte uit bed en verdween in de badkamer. Buiten floot, piepte, groende en lispelde nog de prille lente van de verlate zonnedag, een ode aan de serene avond.
'Max?'
'Ja!'
Hij keerde in de kamer terug, zijn hemd dichtknopend. Ze stond in zwart slipje en beha.
'Sachez que votre peau porte merveilleusement bien le noir, madame.'
'Gekkerd, even ernstig ja ? Wij moeten praten. Vandaag is het precies een jaar geleden, weet je nog…'
Ze nam zijn handen in de hare. Haar stem trilde:
'Max, na de begrafenis heb ik je gevraagd één jaar geduld te oefenen. Met ons. Met onze toekomst. Nu wil ik er opnieuw over beginnen. Nu, vandaag, kunnen we er open en eerlijk over spreken.'
'Ik wil je trouwen, Marianne.'
'Dat weet ik. Ik ben vrij. Maar jij, Max, jij bent …'
'We gaan scheiden'.
'We? Jij, ja, Maar zij? Nooit geeft zij je op. Nooit, hoor je? Dat kneuterige geloof van haar en financieel …'
'Daar draait het absoluut niet om. Dat weet je toch. Trouwens, Francis vindt het de juiste oplossing voor beide partijen.'
'Jouw zoon, die windhaan? Die zou zich absoluut niet verheugen in ons huwelijk. Zeker weten! Vandaag praat hij jou naar de mond en morgen staat hij vierkant achter zijn moeder. Als puntje bij paaltje komt, weet je wat die zoon van jou samen met zijn ijsranonkel zal doen? Aan hetzelfde zeel trekken, dat van Gerda, niet het jouwe.'
'Laat mijn zoon en zijn vrouw er buiten. Ik wil coûte que coûte van haar af en daarmee basta!'
De stem van Max was schor en basta was net één van die woorden, die op Marianne werkten als een rode lap op een stier.
'Wat ben jij toch een naïef klootje, Max. Zie je echt niet wat jou te wachten staat? Zal ik het jou op een blaadje geven? Jouw eega, opgejut door schoondochter en maatje Serre…'
'Serge', verbeterde Max.
'… dat stuk pastoor. Man toch! Gerda vertolkt de rol van haar leven. De madonna met de zeven weeën. Troosteloos, tierend om de overspelige echtgenoot, nadien zwaar depressief en maar pillen slikken …'
'Marianne, alsjeblief!'
'…verloren, ontredderd, machteloos lijdend en strijdend als oudere vrouw tegen een bloedmooie rivale, à propos zelfs jong genoeg om haar dochter te zijn. Shakespeare kan hier serieus een punt aan zuigen.'
'Marianne, genoeg. Ik kan je staaltje pathos best missen. Vanavond spreek ik met Gerda en ten laatste morgen met mijn zoon. Je zult zien, hij zal beslist…'
'… niet aan jouw zeeltje trekken. Mag ook niet, dat is alleen van mij!'
Haar klein-meisjesstemmetje deed wat het doen moest: Max laten smelten.
Op dat ogenblik zong zijn mobieltje de tonen van de Brabançonne en Marianne trompette mee. Hij viste het geluid uit zijn binnenzak. De display toonde het nummer van zijn vaste telefoon thuis. Merkwaardig. Gerda belde hem nooit. Wat krijgen we nu, vroeg Max zich af. Zijn stem klonk echt bitsig, stug:
'Ja, en! Ja, met Cijnens. Hoezo een ongeval? Is het ernstig? Waar ligt ze? Thuis! Als u erop staat … ja ik kom eraan!'
De verbinding werd verbroken. Max staarde perplex naar zijn mobieltje en toen naar Marianne, vol vragende nieuwsgierigheid in haar ogen. 'Wat is er met Gerda? Een ongeval?'
Hij haalde nonchalant de schouders op en kleedde zich verder aan. 'Blijkbaar. 't Was de politie van Wemmel. Ze willen dat ik onmiddellijk naar huis ga. Aangereden zeker. Ik kreeg geen verdere uitleg. Kan de politie het in drie woorden zeggen, dan gebruiken ze er geen vier. Ze hebben haar niet moeten afvoeren, ze ligt thuis. Erg kan het niet zijn!'
'Die mensen roepen niet iemand op als het niet ernstig is, Max.'
'Och, voor mijn part kan ze de pest krijgen. Dat ze hen naar haar zoon of schoondochter laat bellen, maar niet naar mij.'
'Verwittig je zoon. Bel hem onmiddellijk.' Marianne klonk meer dan beslist. Max zuchtte en deed wat ze vroeg.
'Tiens, hij is momenteel niet te bereiken. Wat krijgen we nu? Francis gaat zelfs met zijn gsm naar toilet! Trouwens, op dit uur zit hij normaal bij haar. Met een bakje slappe decaf te luisteren naar haar chagrijn. Hij kan natuurlijk in een file hangen, maar zijn mobieltje uitzetten, that’s unlike Francis.'
Marianne legde haar hand op zijn mond. Rustig, doch vrij bevelend zei ze: 'Je rijdt nu naar huis. Gerda is je echtgenote. Doe je plicht en vertrek. Nu meteen, Max!' wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140
'k Zag laatst in 't wegelke een paar bloemekes bijeen en 'k dacht 'k zal er eentje plukken maar 'k plukte er niet een
want ik ontwaarde een heel schoon bieke dat al zoemend met zijn kopke in een wiegelend bloemenknopke aan 't rondneuzen was
en 'k dacht zo'n bieke moet ge nie ambeteren anders wordt zo'n bieke een bikke boos en 't zou zich tegen u keren en u steken met haar angelken broos.
Majumau 5 sept 2011
We hebben het stereotiep van de Bezige Bij, het Maja-syndroom. Maar er zijn ook langslapers onder de dames. En bij die langslapers zijn opportunistes. Plantrekkers, zeg maar. Terwijl haar collega’s zwoegen op de bloemen des velds, volbrengt zij met slaapoogjes en een grimas haar dagtaak volgens een gans eigen traject.
het grimas en de slaapoogjes van luie bij
Dit filmpje heeft geen ondertiteling nodig, want woordeloos. Toch maar klank aanzetten, omdat de geluiden zo knap de beelden onderlijnen. https://www.youtube.com/watch?v=MtagJ9ZH6Gg 05min45 om rustig te worden.
Ze heeft gelijk, hij was een rotzak, een jaloerse dwaas. Hij keek haar aan. Zijn hart kromp. Ze staarde verdoofd voor zich uit. Weg de glans in haar ogen. Weg de lichte blos op haar wangen. Weg de grappige lachkuiltjes rond haar mond. Uitgelopen mascara lieten zwarte sporen na op een lijkbleke teint. Neusvocht vermengd met speekselslierten langs de mondhoeken. Hij had zijn prachtige vrouw als het ware een dodenmasker aangemeten.
Bij Gerda zou hij daarom beslist meer dan één fles champagne gekraakt hebben. Zoals Marianne er nu uitzag, deed hem met beide handen op het stuur bonken. Wat jaloersheid aanrichten kan! Hij nam haar in zijn armen. Ze liet begaan als een slappe pop. Totaal versuft, weerloos. Hij kuste haar wangen, voorhoofd en kin. Slikte haar speekselresten in. Likte haar gezichtje letterlijk schoon.
'Mijn engel, mijn alles, verdomme wat doe ik je toch aan? Nooit meer, nooit meer, ik zweer het. Hoor je mij, zoetje? Toe, lieveke, zeg dat je het me vergeeft. Bieke, alsjeblief zeg toch iets. Gaat het?'
Ze knikte. Hij voelde het naschokken van haar tenger lichaam tegen zijn borst.
'Wil je naar huis, zoetje? Mag ik eerst je nog even in de armen houden?'
Marianne staarde hem aan. Verslagen. Met in-trieste blik.
'Dit nooit meer, Max. Nu wil ik rust, alleen rust.'
'Zou ik … kunnen mijn armen je die rust brengen in … ons nestje, ja ?'
Ze glimlachte flauwtjes. Door zijn jongensachtige, stuntelende verlegenheid kwamen haar lachkuiltjes beetje bij beetje terug. Hij kuste teder haar handpalm, startte de wagen en reed langzaam door.
Straks zou hij haar als een jonge bruid naar bed dragen. Zich tegen haar aanvlijen en de warmte van zijn liefde in haar lichaam laten overgaan. Zij de baby, hij de moederschoot. Hij zou haar zachtjes strelen. Zelfs een wiegeliedje zingen of een sprookje vertellen. Zijn klein meisje in slaap wiegen, dat zou hij. En dan, bewegingsloos en ademloos, dat prachtig mensenkind, dat goddelijk geschenk gemaakt voor hem alleen, dankbaar en teder bewonderen.
Vrijdag, en alle daaropvolgende woensdagen en misschien vrijdagen, zou hij haar nog meer verwennen, de allerkleinste wens in haar ogen lezen en vervullen. Meer nog dan het beste van zichzelf wou hij haar schenken. Als ze de liefde bedreven het laatste vocht uit zijn lichaam persen. Hij wilde zijn godin terug. Zijn Aphrodite kirrend bij hem in de wagen, wijn proevend in het restaurant, sensueel flanerend, dansend cheek to cheek.
Kunstjes wou hij voor haar maken, pirouettes, een draaiende derwisj, zelfs op stelten lopen als clown in de Nieuwstraat, op een zaterdagnamiddag nog wel. Hij wenste zijn laaiende amazone terug, vooral in bed. Zijn blauwe engel, von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt. En hoe!
Zij kon zich dan, nog niet eens helemaal uitgekleed, soms met het onderdrukte gebrul van een uitgehongerde tijgerin op hem storten. Bijtend, klauwend, krabbend, likkend, strelend, flemend, woest en dan weer verrassend teder, moederlijk bijna, in een caleidoscoop van de meest tegenstrijdige gevoelens, die haar in een mum van tijd naar de diepste hoogtepunten voerden.
Dan jubelde ze, heftig naar adem snakkend : 'Ik ben op de Himalaya! Hoger, nog hoger!'
Hoe onvergetelijk, goddelijk zalig, inniger en almaar vernieuwender hun woensdagnamiddagen de volgende maanden ook waren, het gevoel van onbehagen, telkens hij 'Maison Magnolias' naderde, raakte Max maar niet kwijt. Zijn denkduiveltje bleef doordrammen, telkens weer: achteraan, Max, de parking is achteraan. Numero uno nu en nummer hoeveel op de schaal van vroeger? Kind aan huis is ze daar. Vraag het haar, durf toch, broekschijter!
'Zullen wij eens uitkijken naar een ander adres in de buurt, of een knus appartementje huren. Wat denk je?' Max vroeg het quasi nonchalant.
'Waarom? Ik zou echt niet weten waarom. Enfin, Max, ons nestje, ons plekje van de eerste keer! Trouwens, ik ben daar graag. Wij zijn er bij wijze van spreken thuis. Mevrouw Céline kent ons. Heel goed zelfs. Ik begrijp niet …'
'Bah! Kwestie van variatie. Verandering van spijs doet eten, nietwaar.'
Losjes rolden de woorden over zijn lippen. Losjes maar té cru en echt ongewild. Hij verwachtte weerwerk, kreeg echter vuurwerk:
'Zeg, wat heeft ze jou opgegeven vanmorgen? Amper drie weken geleden kreeg ik je prachtig gedicht over dit villaatje en wat het voor ons betekende. Nu komt de aap uit de mouw, zie. Meneer moet nodig verandering van spijs hebben. Besef je wel goed wat je … foert!'
Marianne kruiste de armen en bleef door het zijraampje naar de voorbijgangers kijken. Mokkende vrouwen zijn óf op de zere teen getrapt óf ze gaan menstrueren, wist zijn denkduiveltje.
'Liefje, komaan, forget it. Boos om zo’n futiliteit? Beetje kinderachtig toch?'
'Wablieft? Kinderachtig! Merci! Weet je wat? Stop, kom, stop maar. Ik zal vragen waar meneer kan neuken. Want meneer moet dringend variatie hebben. Jij … jij rotzak. Allemaal dezelfden, die mannen, allemaal.'
Bingo! Nu doorgaan, vriend, meteen gaat ze aan het snotteren, niet week worden, hé! Wagen parkeren en doordrammen. ’t Is nu of nooit, hoor je mij?
Max parkeerde kalm de wagen. De daverende vrachtwagens. De rijdende disco’s. Zijn denkduiveltje. Niets hoorde hij. Zintuigen verlammen wanneer de ogen van een vrouw, die liefheeft, zeggen dat ze vermoedt dat het voorbij is, alle hoop verloren heeft. Terwijl toch niets minder waar was. Hij zou verdorie zijn leven geven voor haar. Ze was er altijd en overal. Hij stond 's morgens met haar op en ging 's avonds met haar slapen. Ze wist dat hij zonder haar niet kon.
Had hij zijn liefde voor haar al niet honderdvoudig beschreven, bezongen, uitgeschreeuwd? Wat bezielde haar toch? Liefde stoelt ook op trouw, respect en eerlijkheid. Nooit leugens, recht voor de raap. Dat was de afspraak. Zij was een open boek voor hem. Maar enkele pagina's ontbraken en ook die wou hij lezen.
Hij had geen geheimen voor haar. Hij had zich nooit met andere vrouwen ingelaten. Mogelijkheden zat, maar te trots, te veel eigenwaarde. Wablieft, te veel eigenwaarde hoonde denkduiveltje. Gedegouteerd ja! Je vergeet zeker die keer jaren geleden in die goedkope pied-à-terre met dat telefonistje. Haar kut stonk als de pest. Daardoor gebeurde er niets, door de stank. Heeft Marianne hier ook weet van, jaloerse meester-masturbist? Wat bezielde hem? wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur -: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Ach ja, springen, rollen, kruipen over de scène het zal wel iets zelfexpressie te maken hebben. Het is hard werken zeggen ze, maar welk dansen is dat niet?
Knap hé. ‘k Ben zot van tapdansen. Kijken bedoel ik, van tapdans kijken. Het is zo kwiek en kundig dat ik bij momenten vergeet te ademen. Heel vervelend.
Halfeen. Max wachtte op de parking van Darcy. De Megane niet te bespeuren. Natuurlijk zou ze komen. Trouwens, met mobieltjes had niemand nog een valabel excuus. Haar vader zal toch niet…? Hij had haar sedert woensdag niet meer gehoord. Wou wel bellen, maar dan was daar zijn verwittigend denkduiveltje: slow down, don't move too fast, old chap. Materiaal ophalen of afleveren bij klanten zat ook in haar takenpakket. Gebeurde meermaals per week, had zij hem verteld. Dus dat kon het zijn. Shit, het verkeer op dit uur zat al evenmin mee. Eindelijk, la voilà. Ze had zijn Audi herkend en wuifde hem vrolijk toe.
Zo meteen zou hij zich spiegelen in de groene pretlichtjes van haar ogen, haar discreet parfum ruiken en de prikkelende weldaad van haar aanwezigheid ten volle ondergaan. Wat een vrouw! Die wiegende stap. Dat prachtig blauwzwart haar, zwierig dansend rond haar fijngevormd gelaat en dat gave gebit in dat vranke mondje. Nee, Max, niet vergelijken met zuster Symforosa thuis. Thuis is de Sahara, nog twee meter en je wordt overspoeld door de Niagara, maande denkduiveltje.
'Hallo, here I am!' 'Dag Marianne, je ziet er schitterend uit. Je wagen … waar staat je Folieke?' 'Ik heb vanmorgen de trein genomen. Je brengt me toch wel naar het station?'
Ze legde haar roestbruine regenmantel en paraplu netjes op de achterbank. Het viel hem op dat ze opnieuw haar crèmekleurige Escada jasje droeg, geen jeans zoals woensdag, maar een halflange, hazelnootkleurige suède rok met split tot net boven de knie. Ze nestelde zich in de zetel. Zelfs het zwarte leder zuchtte van genot bij de aanraking van dit goddelijke lichaam, dacht Max.
'En nu … en route! Wil je de oude steenweg nemen?' Zij beval en Max gehoorzaamde, ook aan zijn denkduiveltje dat hem aanraadde niet naar dat lange, gebruinde been met fijngevormde enkel te kijken, noch naar de lichtroze gelakte teennagels en zeker niet naar die knie en die half ontblote aantrekkelijke dij met zijn hand vlakbij. Pook vasthouden, vriend, de hand aan de pook en het oog op de weg.
'Hier ergens moet het zijn, Max, beetje afremmen. Voilà, daar, de oprit met de hoge dennen. Oprijden en dan achteraan, Max. Daar is de parking.'
Een kleine villa met rieten dak, enkele vensterdeuren vooraan, maar geen ingang, denkelijk opzij. Een wagen op de parking, een Jaguar in de openstaande garage. Achteraan een zware eikenhouten deur met kijkkastje, afgesloten met traliewerk. Daaronder, heel discreet, een koperen plaatje met 'Maison Magnolias – Sonnez s.v.p./Bellen a.u.b.'
Nee, Marianne, dit toch niet meteen. Een vrouw zoals jij toch niet. Daareven nog de Niagara, nu de afgrond, zo leek het hem. Een diep donker gat, ijskoud met stalagmieten die zijn lichaam priemden. Hij volgde haar zonder een woord. Hij hoorde haar vaag cognac en koffie vragen. Ze bleef staan op de eerste traptrede, keek hem uitdagend aan. Liet een sleutel voor zijn neus bengelen en zong hees lispelend: "Happy birthday, mister editor, happy birthday to you".
Omstreeks tien uur kwam hij die avond thuis. Liet de Audi op de oprit staan en de malse lenteregen zijn huid koelen. Maakte enkele tapdanspasjes in de hal en zong luid:
"… what a glorious day, I am happy again. I’m singing and dancing in the rain Papiripidoe paah!" en hij klakte met de hielen.
'Awel, ben je maboel geworden, ketterszoon! Er was zeker weer iets te doen aan de overkant. ’t Zou me niet verwonderen, juist vandaag. Dat vermaledijde gazettenvolk!'
De krijsende kraaienstem van Gerda, dat afschuwelijk donkere haarnetje tot vlak boven de wenkbrauwen, die benige neus en daarop de hoornen bril. Als een wandelende tak in blauw flanel bovenaan de trapleuning. Max kon het niet aan. Nu zeker niet.
'Jij, jij, verderf van mijn leven, de wereld treurt en bidt. En jij ..., Heer vergeef hem, hij weet niet wat hij doet, jij zingt en jij danst, jij …' Zij volgde hem naar de keuken, briesend, stampvoetend.
'Ook zin in tapdansen?' spotlachte hij.
'Jij schoft, jij ketter, Heer waarom, waarom moet ik dit aanhoren?' Haar handen trilden en de houten bollen aan het touw van de paternoster, een familie- erfstuk, kletterden tegen elkaar.
'Olé, olé', antwoordde hij en wenkte een denkbeeldige stier met de keukenhanddoek.
'Onze Lieve Heer is vandaag gemarteld en gekruisigd, moest je het nog niet weten. Het is Goede Vrijdag, hoor je mij, Judas, Goede Vrijdag!'
'Veel meer dan dat, Gerda', schetterde zijn stem in triomf, 'het is de beste, de schitterendste, de meest waanzinnige vrijdag ooit, zeker voor mij. Hop, naar je kapel, jij, en ik naar bed.'
Het stormt hier en de wind komt uit het zuidwesten. Een echte zuidwestenstorm, een lentecadeautje, een verlaat aprilgrilletje. Hoe het nu op de Schelde is, weet ik niet. Hoe het op zee is, kan ik vermoeden. Hoe het hier is …
Binnen
De wind fluit door het kipraam van de keuken en alle ramen vooraan zijn versierd met regendruppels, wriggelende waterkralen. Ze zijn mooi, het zijn er heel veel en ze blinken.
Buiten
De bomen wervelen als zotte isadora’s. Elk in een eigen kleur en tint. Het gebladerte blijft stevig aan de takken hangen wat dit is geen herfststorm maar een lentestorm. De bomen doen uitbundig en ook wat baldadig. Ze laten zien dat hun lentekleed tegen wat gefuif bestand is. Want eigenlijk zijn de bomen aan het dansen. De wind is hun muziek en de regen 'vloeit rijkelijk'. En wanneer ze uitgewaaid en uitgeraasd zijn staan ze daar wat te druppelen. Te zweten, vermoed ik. Tot de volgende uitzinnigheid. Want ze zijn vandaag nog niet uitgefeest, zo te zien.
Hoog in de lucht waait de zuidwestenwind nog altijd en hij brengt de volgende vloot lentewolken al. Nog efkes wachten en dan krijgen we het volgende optreden van onze fuivende bomengroep. Dit is lente van op de eerste rij.
Hij parkeerde zijn wagen naast de Megane. Keerde zich naar haar toe, greep dit keer niet haar hand.
'Mag ík je nu een zoen geven?' vroeg hij geamuseerd.
Geen neen ook geen ja. Enkel een verlegen glimlach als antwoord. Zijn lippen bereikten bijna haar wang, wat trouwens de bedoeling was, maar zij drukte met een voorzichtig aftastende, streelzachte beroering haar mond op de zijne.
'Marianne …' verder kwam hij niet, hoefde ook niet. Zij kwam hem tegemoet. Met een passie die geen tegenspraak duldde. Dierlijk hongerend, bijtend, de beten van het wijfjesdier dat haar prooi verdooft en totaal verlamt. Marianne hapte erbij naar lucht. Hij zag haar halsslagader trillen. Hij verwachtte in haar groene ogen victorie te zien stralen. Niets daarvan. Verwonderd en opgetogen ja, lichtjes ontroerd maar zo verrast keek ze hem aan en floot daarop zachtjes tussen de tanden.
'Nooit gedacht dat een man van jouw leeftijd nog zó kan kussen, Max, nooit.'
Hij staarde haar verbluft aan. Het overkwam hem zelden, maar zij had hem flink van zijn stuk gebracht. Hij had haar verdorie niet gekust! Een zoentje ja, vriendschappelijk, ook teder. Dát had hij gewild, meer niet. Zij, zij had zijn tong, zijn lippen, zelfs zijn zinnen gewoon verkracht!
Had hij te maken met een bijzonder ervaren en geraffineerde vrouw of met een schat van een meisje, in de ban van een onverwacht romantisch rendez-vous en twee kopjes warme chocolade in een voor haar nooit geziene omgeving?
'Wanneer, Marianne?'
Hij hoorde zijn weifelende stem, was zich niet bewust wat de reactie van zijn vraag bij haar zou kunnen teweegbrengen. kunnen doen vermoeden wat hij helemaal niet bedoelde, of nu nog niet bedoelde. Draaien de brains vierkant, Max, dan wordt de stem ratio, giechelde zijn denkduiveltje.
'Vrijdag! Kom je me ophalen aan het agentschap? Eén uur stipt. Oké?'
Voor het eerst dacht Max er niet aan de deur van haar wagen te openen. De Megane was al geruime tijd weggereden toen hij uiteindelijk besloot terug te keren naar de redactie. Hij had behoefte aan muziek, aan een heftige Wagner, aan pauken en cimbalen, aan hoorngeschal. Marianne had echter aan de zenders geprutst. Ze wou absoluut de sterkte van de tuners horen tijdens de rit van de Méridien naar de parking.
'Kom op Klara, wo bist du', riep hij lichtjes geërgerd.
'… ook Donna kan haar niet vergeten, hoe zouden we … een groots talent, Vlaanderens prachtigste stem, Ann Christie beklijft, ze blijft …'
Anneke, dat klein musje. Ze verscheen op zijn netvlies. Anneke in de ziekenkamer van het AZ in Jette. Hij zag haar verloren lijfje, de ingevallen bleke wangen, de blauwige lippen. Doch vooral haar ogen, haar fantastische ogen, dankbaar stralend, niet voor de journalist maar voor de vriend die haar bezocht. Ook Max bracht haar nu een hommage. Hij zong samen met haar, voor haar, maar vooral voor de vrouw die zich zo pas in zijn leven had vastgebeten :
"Dat heet dan gelukkig zijn, een deur die soms opengaat. Dat heet dan gelukkig zijn ’t gevoel niet alleen te zijn…"
De moeder kwam de straat in gevlamd en ze reed bijna een ambulancier omver. Haar dochter werd in allerijl naar de materniteit gevoerd. Ze kon nog efkes wuiven naar Diane en riep dat alles onder controle was. Binnen nam ze de oudste over van Peter, zodat hij ook weg kon.
Bij spoed repte men haar door de gang maar de baby kwam sneller en Diane beviel. Niet in de verloskamer maar op weg daar naartoe.
- Trek het u niet aan meisje, zei de verpleegster die haar nadien in een kamer installeerde. Hier zijn al gekker dingen gebeurd hoor. Drie jaar geleden beviel er wel iemand op de parking!
'Zullen we de begroeting overdoen, Marianne?' Ze knikte en zoende hem op de wang. Kort maar hartelijk. De handkus van Max verwarde haar zichtbaar, want ditmaal niet volgens de etiquette en té lang.
'Prachtig, wat een luxe hier! Had ik nu maar mijn fototoestel bij!' Marianne bleek onder de indruk van de omgeving.
Het intrigeerde Max dat een jonge vrouw met zo’n allure, zo stijlvol gekleed, zo ogenschijnlijk werelds, rondkeek met het enthousiasme van een kind, dat voor het eerst de poorten van Disneyland ziet opengaan.
'Niet te geloven! Die planten! Die zachte kleuren van de fauteuils en die luchter, Max, zo'n stuk heb ik nog nooit gezien. Hoe die ramen bekleed zijn!'
Nu pas merkte hij dat ze, op het fijn gouden kettinkje na, helemaal geen juwelen droeg, zelfs geen nepdingetje. 'Wat mag ik je aanbieden, Marianne?'
Hij reikte haar de kaart aan. Zij kon van het interieur niet genoeg krijgen. Daardoor nam ze de kaart ondersteboven aan, vond natuurlijk niet wat ze wou, boog voorover en fluisterde eerder timide:
'Warme chocolade, lukt dat hier?'
'Hier lukt alles, Marianne, en zeker voor jou.'
Hij wenkte lachend de ober. Ze nam een brochure van het tafeltje en stopte ze in haar tas.
'Souvenir! Mijn budget laat geen viersterren toe, zelfs geen drie.'
Wat bedoeld was als luchtige opmerking, eindigde in een duidelijk hoorbare zucht.
'Tiens, betaalt de reclamesector niet zo best?'
'Goed is anders. Ik werk deeltijds en bij Darcy, allez, door Michèle, heb ik eigenlijk bepaalde faciliteiten. Fulltime zit er voor mij niet in, laat staan carrière maken … omwille van mijn vader.'
'Je vader?'
'MS. Papa heeft multiple sclerose. Dus …'
'Hoelang al?'
'Toen ik mijn diploma middelbaar haalde, redde hij het nog met een stok. Daarna volgde het looprek en nu … al jaren rolstoel.'
Marianne trommelde nerveus met de vingers op het tafeltje. Max nam haar hand en streek zachtjes over de fijne knokkels.
'En je moeder?'
Een schril, honend lachje volgde. Ze schampte:
'Foetsie! Al jaren. Met onze magazijnier dan nog wel. Plus een serieus pak geld van de overname van onze bierhandel. Geen mens weet waar ze uithangt. Ik moet het trouwens niet weten … Papa treurt nog steeds… een infarct heeft ze hem nagelaten … maar ik.. voor mijn part mag ze… creperen.'
Max liet haar hand niet los.
Zachtjes ging haar wijsvinger nadien over zijn knokels heen en weer. 'Je hebt prachtige handen, Max. Lange slanke vingers, sierlijk voor een man en zo … troostend.' Marianne strengelde in een opwelling haar vingers tussen de zijne.
'Kom op, kindje, ik luister.'
Ze schetste rustig, met chronologische preciesheid haar tienerjaren, beheerst door de MS-kliniek in Melsbroek. Hoe haar droom, de studio Teirlinck volgen, opging in rook. Hoe ze door de scheiding van haar ouders, nadien te vlug had toegehapt op het aanbod van hun notaris uit een naburig dorp. Een rotjob, een echte catastrofe. Uitbuiting vier jaar lang. Haar dagelijkse timing: ontbijt maken, opruimen, op de verpleger wachten, de wagen in, naar kantoor, terug naar huis, avondeten, papa voeden, zijn avondtoilet samen met iemand van de gezinszorg, tussendoor zijn kine-oefeningen die ze na jaren vrij goed onder de knie had, helpen uitvoeren.
'Hoe speel je het dan klaar? Elke dag, Brussel heen en weer?' wou hij nog weten.
Ze had gelukkig hulp van haar naaste buren. Een echtpaar, zestigers en beiden gehoorgestoord, zwaar zelfs. Schatten van mensen, zeer betrouwbaar en bijzonder hulpvaardig. Altijd paraat. Uiteraard vergoedde ze hen, een welgekomen aanvullend inkomen.
Sinds vorig jaar had ze meer ademruimte. Jenneke, de enige nicht van papa, was met brugpensioen. Ze woonde vlakbij. Een kordate vrouw die van aanpakken wist. Ongehuwd. Zijn troost en haar stuwkracht. Een beetje vervangmoeder, veel vervangmoeder eigenlijk.
'Gisteren is ze blijven overnachten. Het gebeurt zo zelden, Max. Als het dan gebeurt, ga ik soms uit de bol, allez, in feite domme dingen voor een vrouw van vijfendertig. Dit hier nu, je weet niet wat het voor mij betekent. Dit heeft geen naam, zo’n luxe!'
Luxe was ook de aankoop van de Megane geweest, haar enig folieke, tevens de naam van haar wagen, haar troetelkind. Overgenomen van Angie, een zwangere collega, die een gezinswagen nodig had, en vooral dank zij de financiële hulp van Michèle. De afbetaling was bijna rond.
'Michèle wou geen intresten verrekenen. De dag van vandaag vind je nog zelden zo’n mensen. Af en toe werkt ze wel op mijn systeem, maar allez, al bij al is ze toch een goeie ziel … En je vrouw heeft problemen met haar zei je gisteren?'
'Gerda, mijn gade', repliceerde hij korzelig-spottend, 'heeft problemen met iedereen die niet volgens haar normen leeft. Normen opgelegd door Rome. Een vrouw zoals Marietta leefde bijvoorbeeld volgens die normen in zonde, want geen kerkelijk huwelijk.'
'Allez, Max, wie denkt nu nog zo?'
'Nu? Logisch denkende mensen niet langer, maar Gerda en haar clubgenoten nog altijd. En vroeger, kindje, dertig jaar geleden, in de kleine dorpen bijna iedereen. Mijn vrouw is, bij wijze van spreken, met, nee wat zeg ik, in wijwater grootgebracht. Soms denk ik dat ze religieuze visioenen heeft, zelfs op de minst religieuze plaatsen. Iedereen in haar familie heeft bindingen met de kerk. Ze hebben er blijvende roepingen en roepingen, die na een tijdje forfait moesten geven, zogezegd om te gaan en zich vlug te vermenigvuldigen. Name it they’ve got it: pastoors, nonnen, paters-oblaten, diakens. Ofwel zitten ze in de kerkfabrieken, ooit ook drukker-kosters, en als kers op de taart, laveert er eentje al jaren in het Vaticaan. Mijn zoon Francis bijvoorbeeld heet officieel Franciscus, Johannes, Serafinus. Franciscus, naar mijn vader François, en Serafinus naar vader Vanbesien. ’t Zal je maar overkomen, zo’n naam als jochie, zelfs als volwassene. Enfin! Mijn zoon kennende, kadert dit nu perfect in zijn imagebuilding. Zie je zijn naamkaartje al: Francis J.S. Cijnens!'
'Maar jij bent zo te zien toch van een ander kaliber. Gezellig, zeg, tussen …'
'…tussen die apostolische bende? Dat is leven en laten leven, kindje, en niets toegeven, bijna zevenendertig jaar lang!'
'Wablieft? Ben jij al zo … zo …'
Marianne aarzelde en keek hem verrast-ongelovig aan. Ja, hij was inderdaad al zo oud, peinsde hij er koeltjes bij.
'Nu ben ik er, Max! Weet je aan wie je mij doet denken, aan die Nederlandse acteur, hij heeft ook in Hollywood gezeten, ook zo’n schandalig knappe vent, maar jij bent een stuk slanker, misschien een beetje grijzer. Hij speelt dikwijls de elegante versierder, … allez, zijn naam ligt op mijn tong.'
'Jeroen Krabbé zeker, heb ik al vaker gehoord. En ja, Marianne, ik ben al zó oud. Vandaag nog zestig, vrijdag komt er een jaartje bij … En nu ga ik je naar de parking voeren. Je vader wacht. Oké?'
In het lokaal van de clubkrant verhuisde de schaar van tafel naar tafel, heel het lokaal rond. Regelmatig raakte ze dan bedolven onder oude papieren en stapels nieuwe. Men besteedde uiteindelijk meer tijd aan schaar-zoeken dan aan effectief werken. Iemand kwam op het lumineus idee de schaar vast te leggen aan een pijpleidinkje dat daar verticaal stond te wezen achter de tafel bij de deur. Het voorstel werd onmiddellijk algemeen aanvaard. Voor een keer zonder vergaderen of palaveren.
- Morgen breng ik van thuis een flink stuk ketting mee, zei de handige. - Maar nee, hier zie, een flink eind touw is ook al goed, zei de rappe. Met een stuk touw uit de rommelschuif legde hij de schaar vast aan de pijp, met een kundige knoop, zoals alleen de jongens van Baden Powell dat kunnen. Toen werd het tijd om plaats te ruimen voor de volgende ploeg die het lokaal nodig had.
’s Anderendaags was de schaar wéér zoek. En de rappe vroeg zich af hoe zoiets kon, hij had ze toch zelf vastgeknoopt ?!?
Aan de pijp bij de tafel hing zijn knoop met nog een eindje touw aan, als een kleine hulde aan zijn vernuft.
De redactievergadering verliep zoals verwacht: veel geblaat weinig wol. De kindertuin was in haar nopjes en laaiend enthousiast. Het volgende nummer zou integraal gewijd zijn aan de intro-party van "Jool's", dus veel foto’s en weinig tekst. De prachtige close-up van Marianne gleed ongemerkt in zijn map. Max liep naar zijn bureau en belde Darcy&Masius op.
'Darcy en Masius, goeie middag. Met Marianne Dries.' Heerlijk toch die stem, dacht Max. 'Met Max. Goed thuisgeraakt?'
'Max! 't Is niet mogelijk, zeg! Allez, dat is nu echt telepathie, zie. Ik wou je net een mailtje sturen om je nog eens te bedanken voor die fantastische avond, gisteren. Heb ik genoten, zeg! Toen Michèle vanmorgen binnenkwam zag ik je one-man show opnieuw.'
'Mag ik de eer hebben je vanavond nogmaals te laten genieten, Marianne?' Hij schrok van zijn lef, Marianne blijkbaar ook. De lijn leek even dood.
'Tja, Max, vanavond … allez, 't is altijd moeilijk voor mij 's avonds. Gisteren was een uitzondering, een grote uitzondering. 's Woensdags en vrijdags stop ik om één uur, sorry, echt waar.'
'En nu, ná dertien uur? Een kwartiertje? 't Is toch woensdag. Gewoon ergens een slaatje eten of een koffie drinken ? Je stopt toch.'
'Oké waar?'
'Laat eens kijken … de lounge van de Méridien? Ja, tegenover het Centraal Station. Half twee? … Nee, hoeft niet. Ik breng je met de wagen terug naar de Keizerinlaan en dan kan je meteen doorrijden.
Het was behoorlijk druk in de grote hal van het hotel. Aan de balie, een vijftigtal Aziaten, tussen een berg reistassen en valiezen, drukdoende met hun camera's. In de anders zo knusse en rustige Jermyn's Street Bar keken een achttal Britten gepassioneerd tv. Ook te druk. Gelukkig was er achteraan in de lounge, tegen het vensterhalfrond, plaats zat. Max koos bewust een tafel met zicht op de ingang, bestelde een Ricard en wachtte.
De chauffeurs buiten keken de jonge vrouw in de draaideur na. De kwetterende Aziaten verplaatsten ongevraagd een deel van hun reistassen. Marianne liep er elegant en gehaast omheen. Net een plaatje uit Vogue, dacht Max en ging haar tegemoet. Ze liet de zacht glanzende roestbruine regenmantel van de schouders glijden, kwam eerder moeizaam lachend op hem toe.
'Max, ik moet … waar is het toilet hier?'
Ze bloosde beschaamd en klonk een weinig buiten adem. Had ze gelopen? Toch niet door opwinding om hun afspraakje? Ze duwde haar regenmantel, paraplu en handtas in zijn armen en keek wanhopig rond.
'Die gang door en achteraan rechts, naast de gymzaal. Ik haal het deurpasje bij de barman.'
Hij besloot op haar te wachten en ging een eindje verderop staan. In de spiegeldeur zag hij hoe een rijzige man met damesregenmantel, paraplu en handtas in de armen hem geamuseerd aankeek. Gisteren pispaal, nu óók kapstok. Het kan verkeren, Max. Hij knipoogde naar zijn spiegelbeeld. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
“Op de veertigste dag van Pasen (let op: niet de veertigste dag na Pasen) werden de leerlingen door Jezus' Hemelvaart alleen achtergelaten. Wel had hij beloofd dat hij de Geest van God, de Heilige Geest zou sturen. 'Ik zal u mijn trooster sturen' zou hij gezegd hebben. Op de vijftigste dag van Pasen, tien dagen na Hemelvaart, op Pinksteren, kwam de beloofde Heilige Geest over de discipelen.” Vandaag tweede pinksterdag. ‘k Zit sinds gisteren -zoals elk jaar- te wachten tot een nederdalend vlammetje mijn verstand zou verlichten. Weer niks.
Ze hadden het nochtans beloofd, toen ik zes of zeven was. Ze zeiden dat ik tot de jaren van verstand gekomen was, maar dat de heilige geest er ook nog iets mee te maken had. Die ging nederdalen, of uitstorten of zo. Met pinksteren. Daaruit had ik begrepen dat we elk jaar met pinksteren met zijn allen een stukje verstandiger zouden worden. Wat ik toch een vorm van troost vond, ja. Want op school moest men aandacht geven en daarbuiten was het óók opletten geblazen. Verstandiger worden was dus een oplossing, een troost. Het kwam allemaal wel goed.
Ik denk dat ik het nu opgeef. ‘k Doe zo wel verder en met het breintje dat ik heb.
'Nog zo’n vijf kilometer, voorbij de overweg, rechts houden.'
Max trachtte de stilte te verbreken. Marianne schraapte de keel, zei vlakjes: 'Merkwaardig, ik had vanavond niet de indruk dat Michèle tot jouw intimi behoorde!'
'Vriendschappen kunnen verwateren, Marianne. Zelfs goeie. Eerlijk gezegd, ’t Lag aan Gerda. Ze kon Marietta gewoon niet luchten.'
'Gerda? Je vrouw?'
'Jep … Ik heb een vrouw, een zoon, een schoondochter, jouw leeftijd of iets ouder, geen kleinkind, nog niet, jammer, ook geen hond of kat, wel twee kippen omwille van de eitjes bij het ontbijt. Tiens, dat Marietta-Michèle je dát niet heeft verteld.'
Zij stak schalks de tong uit, net een zevenjarige die het vertikt ongelijk toe te geven en parkeerde de wagen ietsje verder dan het villaatje, dat hij had aangewezen.
Max klikte zich los, draaide zich naar haar toe en legde zijn arm op de hoofdsteun van haar zetel. De veiligheidsriem naast hem klikte ook.
'Ik ben thuis, maar jij, jij moet nog een ommetje doen, toch?'
Ze knikte, voelde de onopzettelijke druk van zijn knie tegen haar dij. Ze bewoog niet, de Megane liet niet veel ruimte. Een vinger liftte haar kin. Ze rook vaag een aangename mengeling van dennenappels en kruiden aftershave. Voelde zijn adem. Shit, dit had ze niet verwacht, van hem toch niet. After all, why not. Vooruit met de geit en dan wegwezen!
'Niet liegen, hoor. Dat ommetje van jou, hoelang? Zes of vijftien minuten, kom op, eerlijk zijn tegen de meester!'.
'Zes plus vijftien.' Ze giechelden als twee uitgelaten tieners. Max nam hoffelijk haar hand. Na zijn 'Gestatten Sie, gnädige Frau?' volgde een handkus, perfect uitgevoerd volgens de regels van de etiquette, ei na en toch net niet.
'Bedankt, Max, bedankt voor de schitterende avond. En ja, je hebt gelijk Michèle is een ingoed mens. Vader en ik, wij… wij bellen elkaar toch nog een keertje?'
'Tuurlijk, gordel niet vergeten, klikvast is veilig'.
Nog vier jaar en geen dag langer had Max zich voorgenomen. Vier jaar en met drastische wijziging van werkinstelling en -tempo. Zinde het de groep niet, so what. De boom in!
Zijn zoon kwam zondag op bezoek. Perfect, dan had hij alle tijd om met hem de diverse contracten, die hij in de loop der jaren met de groep had afgesloten, onder de loep te nemen. Bovendien zou Francis, met al zijn netwerken, beslist een raadsman kunnen aanduiden beslagen in die materie. Safety first! Met een wijf als Simonne, nu ook in de raad van bestuur, wist je maar nooit.
Eefje, zijn secretaresse, bracht de correspondentie, de kranten en natuurlijk een espresso en wees erop dat hij verwacht werd voor de redactievergadering.
Max gaf op dat ogenblik geen moer om budgetcontrole noch om die redactievergadering. Hij klikte met de muis tot hij op het scherm de database van marketing vond. Hij noteerde het algemeen agentschapnummer en besloot Marianne in de loop van deze of volgende week een telefoontje te geven. Hoe zei ze het ook weer? Noblesse oblige. Precies.
Wanneer anders dan vandaag had ik een goed excuus om dit ouwetje op het blog plaatsen? Wat een machtig rake tekst weeral, een half leven beschreven in vijf strofen.
Op een mooie Pinksterdag Als 't even kon Liep ik met m'n dochter aan het handje in het parrekie te kuieren in de zon Gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos Kijk nou toch je jurk wordt nat, je handjes vuil en papa boos
Vader was een mooie held, vader was de baas Vader was een duidelijke mengeling van onze lieve Heer en Sinterklaas Ben je bang voor 't hondje, hondje bijt niet Papa zegt dat hij niet bijt Op een mooie Pinksterdag, met de kleine meid
Als het kindje groter wordt, roossie in de knop Zou je tegen alle grote jongens willen zeggen "handen thuis en lazer op" Heb u dat nou ook meneer, jawel meneer Precies als iedereen Op een mooie Pinksterdag Laat ze je alleen
Morgen kan ze zwanger zijn 'k Kan ook nog vandaag 't Kan van de behanger zijn of van een Franse zanger zijn Of iemand uit Den Haag Vader kan gaan smeken en gaan preken tot hij purper ziet Vader zegt "pas op m'n kind, dat hondje bijt" Ze luistert niet
Vader is een hypocriet Vader is een nul Vader is er enkel en alleen maar voor de centen en de rest is flauwekul Ik wou dat ik nog 1 keer met mijn dochter aan het handje lopen kon Op een mooie Pinksterdag samen in de zon Samen in de zon …
tekst : Annie M.G. Schmidt - muziek : Harry Banninck - zang: Leen Jongewaard & André van de Heuvel uit de musical Heerlijk duurt het langst m – HiH-05/2018, nagekeken
'Opgelet. Oversteken!' Max nam haar onderarm en duwde haar de straat over. 'Al maanden zijn we dit account aan het bewerken, intensief zelfs en…' 'Geen mens die daaraan twijfelt, Marianne!' 'Ja, goed, ik weet wat je denk. Maar die vader, die ouwe zak is zo vreselijk oerconservatief…' 'Tiens, niets van gemerkt, integendeel', spotte Max. 'Auw, Max je doet me pijn. Kan jij knijpen, zeg! Kijk, daar staat mijn wagen, die Megane. Even de sleutels … et voilà.'
Max hoorde de elektronische ontgrendeling en haastte zich, zijn aangeboren hoffelijkheid getrouw, om het portier voor haar te openen. 'Heerlijk, zo’n gentleman.' 'Graag gedaan.' 'Max, toe, wees niet koppig, allez, stap verdorie in. Ik heb zo’n zin in jou als gesprekspartner. Bovendien is de taxistandplaats nog een eindje lopen. 'Thanks.' 'Dat is gewerkt! Eerst vastklikken en dan Max, wil ik niet alles, maar wel heel, heel veel over jou weten.'
Ze startte de wagen, schakelde iets te vlug en stoof weg. 'Soft music, Max?' 'Ik dacht dat je wou praten. A propos, wie heeft je verteld waar ik woon?' 'Domme vraag! Michèle natuurlijk, de wandelende Who’s Who in de pub-business. Wil je weten wie, wat, waar of wie met wie, go and see Michèle.' 'Ken ik niet. Was die er ook vanavond?'
'Enfin, Max, zij heeft ons samengebracht, allez voorgesteld … Voorbij de lichten links zeker?' 'Ja … Marietta. Bedoel je. Is zij die Michèle? Jongens, jongens!' Max kraaide het van pure verbazing uit. 'Da’s Edmond, typisch Edmond!' Max bleef maar schokschouderend lachen. 'Edmond?' 'Haar man, Marianne, haar man. Lang overleden. Michèle verdorie! Zelfs haar naam heeft hij veranderd, die sakkerse franskiljon. Niet te geloven!' Opnieuw schaterend gebulder van Max.
'Weet je, Marianne, dieu créa la femme, maar Edmond, hé, Edmond schiep de zijne en geloof me, Mariettaatje wist van aanpakken. Zo’n koppel! Nooit meegemaakt. Zelfs een kind kan er een trilogie over schrijven.' 'Allez, Max, hij moet toch ooit haar echte voornaam gebruikt hebben.'' 'Neen. Echt niet. Trouwens van Marietta naar Michèle, dat zou me toch gefrappeerd hebben, zoiets als Marieke, Marieke die Margot werd. Weet je, die twee gebruikten geen voornamen, koosnaampjes ja. In alle talen, behalve in het Nederlands. Bij mijn weten heeft hij me zelfs nooit aangesproken met Max… Voyons, cher ami, voyons … mais enfin, mon très cher,… - en afhankelijk van het gesprek- … et vous, monsieur le journaliste, qu'en pensez- vous…'
Max had zijn studentenstokpaardje van stal gehaald : een imitatie van de Franstalige Brusselse bourgeoisie, eind jaren 70 vorige eeuw, in accentloos, bekakt Frans, met aangepaste gebaren. Nu bracht hij Marianne aan het gieren, bijna aan het huilen van het lachen zelfs. 'Hou op, Max, alsjeblief, hou op, man, ik moet sturen, hoor.'
Max was op dreef. Zij genoot van zijn nummertje, hij nog meer. Alle remmen los. Weg "Jool's", weg ouwe Griek, weg tergende salsa. Alles overboord. Vrij, zorgeloos, dartel, ongebonden, speels, Pallieter… in een cabrio en dat goddelijke kind naast hem.
Hij vertelde over dé Eliza Doolittle en dé professor Higgins, die hij jarenlang had meegemaakt. Over Marietta Marriman, knap snoetje, rank lijfje, vranke tong, eentalig Vlaams, lager middelbaar en daarna de destijds habituele dactylolessen bij Meysmans. Arbeidersmilieu, geboren en getogen onder de klokkentoren van een dorp in het Pajottenland, oud-chiroleidster want thuis katholiek. Over haar droom ooit een grote vis aan de haak te slaan en over haar doel dat alle middelen heiligde. Over haar durf: weg vriendje-tandarts in spe, welkom grootindustrieel.
Over Edmond Vandam, dertig jaar ouder, eigenaar-zaakvoerder van een gerenommeerde drukkerij en enkele aanverwante kmo’s, ongehuwd, meertalig, bourgeoismilieu, vermoedelijk logebroeder, zeker liberaal. Over hun zakenrelatie, die vriendschap en ware genegenheid werd na de overname van de drukkerij door hun mediagroep. Over het afkeurend geroddel in bepaalde kringen. Over zijn uitgedund haar dat hij voortdurend zorgvuldig liet bijkleuren om het leeftijdsverschil een beetje weg te werken. Een Edmond, die stapelgek was op Marietta. Haar een metamorfose liet ondergaan via Channel Parijs, een taalleraar Frans, skilessen in Gstaad, haar stulpje in St. Genesius-Rode, haar knalrode Alfa-Romeo Sport, haar pertes-totales, haar geklieder met kreeft à l'amoricaine en afkeer voor oesters. Haar hang naar cigarillo’s en Veuve Cliquot Brut.
Hij vertelde hoe een vrouw maandenlang onverdroten haar verlamde man verzorgde na een zware hersentrombose. Hoe ze zelfs enkele dagen vóór zijn dood, teder voorzichtig, de plukjes haar aan zijn slapen met een wattenstaafje bijkleurde. Zijn stem werd zachter: '...zijn blik, Marianne , zijn dankbaar glinsterende ogen, elke beweging van haar volgde hij. Ze las hem voor, ze zong, ze kuste hem, nog steeds dankbaar en echt verliefd, zelfs hem kietelen deed ze, verdorie. Daar, Marianne, in die ziekenkamer heb ik voor het eerst liefde gezien. Wat een vrouw, Marietta toen, een hart té goed en té groot, veel te groot voor deze wereld'.
Max zuchtte diep. En jij, wat een man ben jij, dacht Marianne. Nooit eerder had iemand haar zo lang en intens kunnen boeien. Zelden had een stem haar zo gefascineerd en vooral ontroerd. Beter dan de beste Decleir in zijn beste monologen. Die stem en haar verteller, een duo waar ze maar niet genoeg van kreeg. Ze zwegen allebei. Er zijn momenten waarbij elk woord er een te veel is. Dit was er zo een.
Marianne nam een tissue van het dashboard en wreef over haar neus. 'Sorry, hoor, Max, maar dat verhaal van Michèle en dan de manier waarop jij dat vertelt! Alsjeblief, zeg! Voel ik mij nu kleintjes, allez, geëmotioneerd eigenlijk. Zie, 'k begin er weer mee.' 'Waarmee, Marianne?' 'Mijn allez-taal. Vader wordt er horendol van!' 'En ik, kindje, ik vind jouw allez-taal en je stem, vooral je stem, als hemelse harpen die elke man naar dromenland begeleiden.'
Max kneep zachtjes even in haar dij, wou haar in feite opnieuw aan het lachen brengen door de opzettelijk theatrale tremolo’s in zijn stem. Ze lachte niet, omklemde het stuur met beide handen en concentreerde zich voor het eerst totaal op de weg. wordt vervolgd - tekst geplaatst met toestemming de auteur - http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
In de bonsai-wereld bestaat sinds enkele jaren de trend om verder te miniaturiseren.
Als men een miniatuur miniaturiseert, heet het cho-mini, ultra-mini in het Japans. En stel dat ze toch zouden groeien, dat is er deze collectie om de stekjes te planten:
Wat een geraffineerd schepseltje toch en dan de manier waarop zij theatraal haar jasje uittrok om haar charmante leugen te bevestigen! Te drukkend hier? Met een airco die op maximum draaide? Fris was het, eerder kil. Alleen het personeel liep er verhit bij. Zelfs de giechelkonten hadden een vestje of sjaal over de schouders.
Hij was haar dankbaar voor dat naïeve leugentje. Stel dat zij gevraagd had wat er loos was. Wat dan, meester in creatief denken en schrijven, maar archi-slecht wanneer het om een aanvaardbare uitvlucht gaat. Zo terug bleek een méér dan rekbaar begrip voor haar. Ze bleef maar weg. Max twijfelde. Zou hij haar tegemoet gaan? Liever niet. Marianne leek hem een creatuurtje van wie je niet met zekerheid kan zeggen wanneer, hoe en waar het zou opdagen. Hij ging op de toppen van de tenen staan.
'Zal ik je even omhoog tillen, Max?' grijnsde Gerard, personeelschef van de groep. 'Kijk eens aan, prachtig jasje. Escada, beslist Escada en dat parfum. Weet je wat La Monroe er ooit over zei? The only thing I wear in bed is Channel Cinq en de avond is nog jong, vriend. Tot overmorgen zeker?'
Hij kneep Max in de arm, knipoogde samenzweerderig en grijnsde opnieuw. Die zelfingenomen kwal, de overjarige gazettendekhengst! Geen zinnig mens begreep waarom de uitgeverij zo’n hufter in dienst nam, laat staan bleef houden! Er circuleerden geruchten over hem en Simonne, doch geruchten zijn in elk groot bedrijf schering en inslag. Wie weet, misschien kwam hij nu aan de beurt door dat jasje en die handtas. So what! Verdorie, waar blijft ze -----
Max vond zichzelf voor paal staan. Hij rekte zich opnieuw, keek rond en zag dat prachtig glanzend blauwzwart haar. Nonchalant langzaam liep hij op haar toe. Ze was omringd door drie bijzonder knappe mannen, dertigers, eerder meridionale types in driedelig maatpak. Tiens, dat hij hen niet eerder had opgemerkt. Max observeerde haar fronsend. Ze ratelde onafgebroken, gesticuleerde met de handen. Vuur in de ogen, schouders en borsten accentueerden nog feillozer haar lichaamstaal. Zo te zien genoten de dertigers en hoe!
Hij vond haar té bewust koketteren. Dit was op het randje van het flirten af, puur opzwepen, met liefst drie mannen tegelijkertijd. Toen pas merkte hij een plomp, oud heertje op. Marianne toornde boven hem uit. Hij leek wel het voorwerp van al haar aandacht, het doelwit van haar bodylanguage.
Wat moet een vrouw zoals zij met dat gedrocht? Haar plagerig lachje bracht hem en de dertigers aan het gieren. Hier en daar keken mensen op. De dwerg staarde haar echt dweperig aan, gulzig zelfs. Nog even en het kwijl loopt uit zijn mond, dacht Max. Ze zet die ouwe geilaard aan tot hoerige gedachten.
Hij ontdekte een andere Marianne. Hij stond perplex, was echt geshockeerd. Dit dametje was duidelijk niet aan haar proefstuk. Idioot, idioot die hij was. Amper een kwartier geleden had hij zich licht, zelfs merkwaardig prettig gevoeld. Een verademing na die sombere weken. Hij had geneuried, bijna luidop gezongen. De pijn uit zijn lichaam geperst, verlangend, ja, om dat prachtige mensenkind terug te zien. Tuurlijk had haar nabijheid hem die kolieken bezorgd. Wat anders?
Hij hoorde de maffioso en zijn acolieten bulderen. Marianne wiebelde bevallig met dat prachtige kontje van haar. En maar katoen geven! Ze greep zowaar de kwijlende buldog vast en maakte enkele danspasjes met hem. Hij gaf haar onmiddellijk hoffelijk door aan één van zijn dertigers.
Salsa. Zij dansten godgebetert een salsa! En hoe! De dertiger kleefde zijn gespierd lichaam aan het hare. Streelde haar schouders, boetseerde, opgezweept door de muziek, de lijn van haar lichaam met zijn handen. En zij wreef wulps een perfect gebruind been tegen het zijne. Omstanders klapten ritmisch in de handen. Toegegeven, een schitterend koppel. Tja, hij zuiders met zonovergoten temperament en zij, alles behalve sanseveria! Zie haar genieten als stralend middelpunt van de belangstelling! 'That’s it', zei Max.
Hij wrong zich tussen de kijklustigen door en tikte Marianne op de schouder. 'Moet weg, taxi wacht’, sprak hij sec. Zij keek hem echt verbaasd aan, vertraagde het dansritme en wou beslist iets opwerpen. Doch de dertiger sleurde haar extatisch glimlachend mee in de zoveelste sensuele salsadraaikolk of hoe ze dat gemanoeuvreer ook mogen noemen. Max hing haar jasje op de schouder van de ouwe. 'Kapstok, oké', beet hij en verdween.
In de lounge werd hij tegengehouden door de portier. 'Excusez-moi, monsieur, madame vous fait signe.' 'Max, hé Max, je vergeet iets.'
Die stem en voor het eerst zijn naam door die stem. Tergend langzaam draaide hij zich om en daar stond ze. Marianne zei eerst niets. Alleen haar wijsvinger wees naar zijn hand en het tasje. Zij nam het rustig aan en begon dan wat nerveus: 'Taxi, Max? Mijn wagen staat vlakbij. Kan ik je een lift geven? ’t Is maar een ommetje voor mij, allez, amper tien minuten en op dit uur misschien zes. De taxistandplaats is …' 'Neen, hoeft niet.' 'Max, please!'
Zij plantte zich pal voor zijn neus en vouwde haar handen in gebed, vervolledigde het plaatje met een Bardot-pruillipje en ratelde door: 'Allez toe, als compensatie voor de gemiste toast. Eigenlijk heb jij het laten afweten bij de eerste keer en voor de tweede keer beken ik schuld. Belangrijke prospects, die Grieken. Ze bezitten…' 'Waar staat de wagen?' Zijn stem klonk koel professioneel. 'Verderop, een eindje de Broekstraat in.'
En dan een tweede filmpje, gemaakt met een tweede camera, 'Zo maakt men een kleine hamster-pizza'. Mijn hoed af voor die eerste cameraman die, wanneer de hamster met zijn knaagtandjes ongevraagd zéér dichtbij komt, onverstoorbaar blijft stilzitten om de opname van de tweede camera niet te verbrodden. Het safari-avontuur speelt zich af in de woonkamer, maar toch is hij een professioneel natuurfilmer, vind ik. Blijven stilzitten, blijven filmen, wat er ook dreigt te gebeuren! De houding van een beroeps. http://www.youtube.com/watch?v=Y5OwzhXM0rE 01min27, tweede camera
'Hallo, meneer Cijnens, leuke party, leuk blad, alvast succes, hoor'. Stereotiepe woorden, maar wat een stem! Ook dat nog, kreunde Max binnenin. Een harp, leek het hem, meesterlijk bespeeld; neen, veeleer Chopin, ja Chopins Ballade nr.1 in G mineur Opus 23. Bevallig, lieflijk, monter, aangenaam ontspannend en bijzonder onderhoudend. Haar lichaam, haar stem, gans haar verschijning, niet het geniaal grandioze, maar een uiterst verfijnd in elkaar vloeiend geheel.
Max kreeg het benauwd. Dit loopt mis, dacht hij, misschien zelfs goed mis. Zweet parelde tegen zijn halsboord. De stress, de strijd, de wekenlange hoogoplopende ruzies met Simonne en haar pipos, die zenuwslopende onrust bij zijn team, dat wreekt zich hoe dan ook. En nu die vrouw, een vrouw die Chopin en Shamoshko platwalste. Die gevoelsgeladenheid en gewaarwordingen die zij opwekte in zijn onderlichaam, zijn zwakke plek: zijn endeldarm.
Max vloekte binnensmonds. Hij herkende al te goed de afschuwelijke voortekens: aanhoudende vreselijke krampen, en dat onmiskenbaar rotelend geluid binnenin. Zou zij het ook horen, vroeg hij zich kleintjes af.
Hij moest weg vooraleer hij zich onsterfelijk belachelijk maakte. Weg, weg! Uitgerekend toen wenkte zij de ober, nam twee coupes van het dienblad, reikte hem een glas aan.
'Zullen we samen toasten op het blad en, waarom niet, ook op onze ontmoeting, meneer Cijnens?' vroeg zij vrijpostig en uitdagend. Opnieuw die melodieuze stem!
'Sorry, sorry', stamelde hij, duwde de champagne terug in haar hand en baande zich haastig en met dichtgeknepen billen een weg tussen de menigte. Max haalde nipt de men's room. De winderige salvo's vlogen in het rond. Verdorie toch, hoe bestaat het. Zo lang geleden en uitgerekend nu!
Hij besefte pas dat hij luidop sprak door een beleefd waarschuwend gekuch achter een van de deuren. Max bleef zitten tot de salvo's afnamen en de pijn uit zijn lichaam gleed. Die verdomde borborygmi! Beslist te veel ijsgekoelde troep gedronken en dan die charade hier. Hij verdrong de tweede optie: die jonge vrouw en alles wat zij uitstraalde. Te gek om los te lopen.
Een ontmoeting van hoelang? Amper enkele minuten. Een gesprek van hooguit twee zinnen. Heel even haar hand vastgehouden. Komaan zeg! Doch die sprankelende melodieuze stem, dat zweempje zwoel, prikkelend parfum bij elke beweging, de gracieuze manier waarop zij hem met haar persmap koelte toewaaide net vóór zijn spectaculaire afgang.
Max waste zoals altijd, dit in tegenstelling tot het merendeel van zijn seksegenoten, zorgvuldig de handen, inspecteerde zijn uiterlijk in de spiegel, dasje zat goed, het haar viel mee, de ogen ietwat vermoeid. Dju, die baardstoppels. Hoe laat was het? Kwart voor acht? Even paniek, zijn wagen bij de garagist, rats vergeten! Dan maar een taxi straks.
Hij keerde terug naar het atrium. Zijn ogen zochten instinctief Marianne. Hij stak heel bescheiden even de hand op. Zij knikte en lipte 'Ik kom'. Tenminste, hij veronderstelde dat, neen hij hoopte het.
Ze verliet lachend wuivend haar gezelschap en kwam naar hem toe. Wat een charme, wat een charme, dacht hij vertederd. Niet zijn hart bonsde sneller, bij hem zongen de hersenen: een aria uit South Pacific, "Some enchanted evening, you may see a stranger across the crowded room".
'Beter, meneer Cijnens? Jawel, stukken beter zo te zien. Niet langer pips, hé? Eerlijk gezegd, ook ik vind het hier te drukkend en ik ben pas rond zessen gearriveerd. U, al uren neem ik aan? Tja, noblesse oblige! O ja, die uitgestelde toast! Zullen we? Nu? Even kijken wat ik voor ons kan vinden. Ben zo terug Dit keer geen sorry, sorry!' Prompt duwde ze haar jasje en handtas in zijn handen. En fladderde weg. wordt morgen vervolgd - geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Drie namen hebben ze ons gegeven, een voornaam, + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter. Waarom dat zo is weet ik niet. ‘k Had het ooit moeten vragen aan mijn Ma. Het is lange tijd gebruikelijk geweest, denk ik. Nochtans, LM is ook van 1952 en hij heeft maar één naam. Naamgeving zal dus verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.
Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de komst van een zoon (na vier dochters) wat grondig gevierd. Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving. Peter, meter, voorouders, beschermheiligen … alles gewist, vergeten te onthouden.
En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam. Geen franje. Geen ballast. Het heeft wel iets volgens mij, 1 individu = 1 naam Voor mezelf zou ik het zeer oké vinden, geen frullen.
Tot nu toe had hij slechts een vijftal mannen in driedelig maatpak opgemerkt. Net "fossielen" in dit snobwereldje, hij was er één van. Zij paradeerden in charmant gezelschap, hij kankerde alleen.
'Max, Max, cher ami'.
Een verroeste stem, het gerinkel van armbanden, een schorre, doorrookte, geforceerde lach en een rochelige hoestbui, dat kon alleen Marietta zijn. Max draaide zich richting stem. Zij kwam op hem af, afgewaggeld eigenlijk. Ach, la veuve joyeuse en haar Veuve Cliquot Brut. Goeie ouwe Marietta! De jaren hadden wel vat op haar lichaam, niet op haar garderobe. Channel all the way, begon aan de oren eindigde aan de tenen.
Marietta, de rechterhand in de hoogte met haar onafscheidelijke cigarillo in het even onafscheidelijke goudzwarte kokertje, was nog zo’n vijftien voetstappen van hem verwijderd. Het zou op z’n minst nog enkele minuten duren vooraleer zij zich zou vastklampen aan zijn armen en haar onderkaak aanbieden voor een net-niet zoen.
Nog zo'n fossiel, dacht Max en genoot van haar mimiek en aanpak. Zo kende hij haar al jaren. Ze deed perfect wat het agentschap van haar als medebeheerder verwachtte, haar corebusiness: recepties aflopen, handjes geven, kushandjes werpen, kaaksbeen aanbieden, gezien worden en weetjes vergaren. Scherpe nagels priemden bijna door zijn jas en overhemd, kin naar boven, de weeïge geur van een overdosis Nr. 5 en de cigarillo te dicht bij zijn slapen.
'Alors, cher ami, ça va?'
Max gaf geen antwoord, hoefde niet. Marietta verwachtte nooit enig antwoord, iets wat hij bijzonder apprecieerde. Bij Marietta kreeg je daar trouwens niet de tijd voor. De cigarillo ging meteen de hoogte in, de gouden armbanden rinkelden, hét Marietta-signaal dat ze meteen wou doorfladderen naar een andere cher ami. Alleen dit keer niet.
'Marianne, chère enfant, viens donc! Ah, la voilà, Max, je te présente Marianne Dries, elle s’occupe…'
Max hoorde nog vaag iets over administratie en audio-visueel in het agentschap. Een hand werd hem aangeboden, een frêle, goedverzorgde hand, om de pols een ragfijn gouden kettinkje. Max keek op en zag DE vrouw. Adembenemend. Niet de klassieke schoonheid in al haar perfectie, maar een jonge klassedame. Slank, verzorgd en bijzonder smaakvol gekleed. Weelderig blauwzwart haar. Flitsende groene ogen. Heerlijk sensuele lippen.
Alles bij elkaar, zoals hij een tijdje later ondervond, een charmant-brutaal, zelfverzekerd en onweerstaanbaar verleidelijk wezen, dat hem terzelfdertijd wat verschrikt afstootte en onzeglijk tergend aantrok.
Bij die jongerensite mogen alle soorten vragen gesteld worden en dat is maar goed ook,want waar moeten sommige kinderen en jongeren anders naartoe met alle vragen die ze thuis of op school niet kunnen of willen of durven stellen.
Maar wat vindt ge van deze?
- Wat is de goeie leeftijt om je maagtlijkhijd te verliezen? - Wanneer je dat woord juist kunt spellen. Dit antwoord vind ik verschrikkelijk onbehouwen, niet-correct en akelig, want men laat een jonge mens met die vraag niet in de kou staan. Men stuurt iemand die het opbrengt die vraag te stellen niet wandelen. Dat is één. Ten tweede, er zijn jonge kinderen die het woord misschien wél foutloos kunnen schrijven maar die te jong zijn om het sarcasme te plaatsen en het antwoord voor informatie nemen. Een derde mogelijkheid is dat de vragensteller/ster dyslexie heeft. Dan is zo’n antwoord een slag in het gezicht.
Ruim vier jaar waren zij samen. Het leek of het pas gisteren was. Als er één cliché is dat zijn recht van bestaan mag opeisen dan is het dit. Max mocht er niet aan denken hoe het hem zonder haar zou vergaan zijn. Zij wandelde zijn leven binnen en de drenkeling, die hij toen was, greep haar als een reddingsboei. Bestaat er finaal toch zoiets als lotsbestemming? Een opper-iets dat mensen op de meest cruciale levensfase samenbrengt? Stom toeval dan? In zijn euforie na hun eerste ontmoetingen had hij heel, heel even maar, met de gedachte gespeeld de freelance-astroloog van "De Klapper" hierover voorzichtig te polsen. Dom natuurlijk. Een hoofdredacteur kan dit niet maken, temeer omdat hij zich in de loop van de jaren vaak smalend had uitgelaten over dat sterrenbeeldengedoe met al die huizen, graden en de ganse santenboetiek. Dan die hilarische taferelen opgevoerd door zijn redacteurs bij de selectie van de lezersbrieven hieromtrent. De huizen rond Venus, Mars en Pluto bleven het immers goed doen bij de Vlaamse stieren en maagden. Zo goed zelfs dat de twee kolommen van "De Klapper" nu, na de facelift, uitgebreid werden tot liefst één pagina.
Facelift, restyling! Die zeveraars van marketeers toch!
"De Klapper" was amper vijftien en had al twee verjongingskuren ondergaan 'Oubollig' orakelden de wizz-kids van de groep. 'Max, dat magazine van jou, sorry to say, ouwe troep. Jezus man, alleen de naam al.' 'In oude ketels wordt nog altijd de beste soep gekookt', repliceerde Max bitsig. Hij verwees naar de laatste CIM cijfers: 135.000 gecontroleerde exemplaren, naar hun verkoopstatistieken, naar de advertentiebudgetten in portefeuille, naar zijn reeds afgeslankte, doch goed draaiende hechte redactie, naar zijn abonnees en zijn stevig opgebouwde netwerken in tal van milieus.
Hij herinnerde Simonne, in een vorig leven marketingmanager van de uitgeverij, aan de stuipen die ze kreeg bij de gevreesde fenomenale groei van televisiereclame. Toen werd van zijn weekblad méér dan dankbaar gebruik gemaakt om de persen draaiende te houden en de technische werkloosheid enigermate te beperken. Had "De Klapper", samen met de populaire krant van de groep, haar niet uit de stront getrokken toen bleek dat haar nieuwe producten quasi een voor een stilzwijgend uit de markt werden gehaald?
Een geluk meiske, dat de familie-aandelen je aanzien gered hebben. Welk normaal gerund bedrijf zou die windeieren van jou en je yups hebben geduld? Simonne gaf geen krimp. Ze liet Max uitrazen. ’t Was allemaal boter aan de galg, wist hij. Hij besefte dat hij verloren had. Het verdict was gevallen. Zijn "De Klapper" was nostalgie. De laptopbrigade had gebaard: "JOOL’S".
Hun lichtgewicht werd vandaag boven de doopvont gehouden. Het had niet één, doch liefst drie G-spots: glossy, glamour en glitter. Instant bevrediging van de geslaagde druk-druk singles en tweeverdieners, met of zonder 1,75 kinderen. Een illusiewereld waarmee de mens voor gek wordt gezet.
Het atrium van het Brusselse Radisson-SAS hotel was tjokvol. Simonne, dat gefacelifte kreng, begaf zich als een vorstin onder haar gasten. In de hand een glas champagne, in haar kielzog haar flemerige, verwijfde woordvoerder-secretaris en het pas geïnstalleerde marketing-wonder, de zoveelste erfenis na de zoveelste bedrijfsovername.
Voor Max geen champagne. Water, plat water en ijskoud om het brandend maagzuur te bedwingen. Hij ontweek wie hij ontwijken kon. Drie grote videoschermen brachten wat soelaas, hielpen de tijd doden. De spraakmakende interviews van "Jool’s", peinsde Max. Een gewezen Gouden Schoen in pooierskledij en de goudblonde Afrikaanse middenvelder van Club in thalassotherapie, geflankeerd door twee blanke halfnaakte grietjes. Vooruit, vinden ze het doel niet, dan toch de weg naar de goudkranen. Op het andere scherm volgden een fluor-roze en grasgroen bankstel elkaar in flikkertempo op. Design!?
'Chef, daar mag een mens toch niet te lang naar kijken en zeker niet op zitten'. 'Dat, Fred, heet visueel prikkelende reclame en met dat materiaal mag jij voortaan op de lay-out naar hartenlust jongleren'. Fred, ex-"De Klapper", kruiste beide armen boven het beginnend hangbuikje. Zijn vlezige onderlip krulde afkeurend. 'Afwachten, chef, afwachten. Bon, ze zullen wel weten wat ze doen, maar Düren is een schone stad, zegt het spreekwoord.' 'Komaan, Fredje, zo zwaar moet je er ook niet aan tillen.' Max ondersteunde zijn woorden met een schouderklopje. 'Ik heb mijn twijfels, chef, serieus, hoor'. 'Hoezo twijfels?' 'Ze hebben geen waspoeders, tiens. Geen Dreft, geen Dixan en zeker geen Omo en wasverzachters. Ik versta dat niet. Wij zaten er vol van. Allez, chef, ge weet toch wat voor toeren wij soms moesten uithalen om al die waspoeders niet te dicht bij elkaar te zetten. Geef toe, ge hebt er ook soms op gevloekt. En dan verleden jaar, heb ik van die van hierboven onder mijn jezuïeten gekregen! Chef, dat was mijn beste dag niet, hoor. Miljaar. Weet ge wat die pekelteef mij toen verweet? Iets van geen waspoeders geen weekblad. Allez, ’t kwam erop neer ofwel Omo ofwel den dop. En nu, chef, nu zitten wij met de helft méér volk, maar zonder Omo. Zie, dat versta ik niet. Pas op, ik ben niet alleen, hé. Dat moet ze mij nu eens uitleggen. Jaren kon het blad niet zonder en nu mag, wat zeg ik, nu moét het zonder.' 'Zonder wat, Fred?' 'Zonder Omo godomme! Neen, chef, ik heb er geen goed oog in. Een geluk dat gij er nog zijt. Iedereen zegt dat. Gij zijt een chique type, geen gemakkelijke, dat wel. Maar uw hart zit op de juiste plaats. Dat kan van die van hierboven met haar jannet niet gezegd worden!' Woordvoerder, Fredje, spin doctor eigenlijk'.'’t Blijft al gelijk, chance dat haar vader vóór haar geboren is. Zo’n vedetten in een bedrijf, dat is de ondergang van de werkman! Geld bonjourt ge niet buiten, dat verplaatst ge. Zo simpel is ’t. Chef, ik ga zien of er nog ergens een pint te krijgen is. Anders salut en de kost.'
Opnieuw alleen. Vreemd, ooit kende Max haast iedereen op zo’n party en nu, met uitzondering van eigen personeel, haast niemand. De achtergrondmuziek werd harder. Metaalachtige, krassende geluiden. De gasten rumoeriger. Mobieltjes gingen van de zakken en handtassen naar de oren, werden gewisseld en de berichtjes op gekraai onthaald.
Waren deze lui de gesofistikeerde media-accounts en hun precieuze high-class adverteerders? Die giechelkonten met uitgerafelde en gescheurde jeans? Die gebruinde, geparfumeerde hanglummels met gegeleerde haarpieken, die graatmagere designfalsetjes met geëpileerde wenkbrauwen?
Jonge vrouwen, bijna nog schoolmeisjes, blootsvoets, de teennagels blauw en zwart gelakt, gewikkeld in verfomfaaide lange rokken, splitten vooraan, achteraan, opzij en daarover hesjes en jakjes en gedrapeerde lappen stof. Laagjesmensen. Eenvormigheid troef. Was dit het potentieel waarop “Jool’s” joeg? Hij pezen voor dit zootje? No way! Nog vier jaar en geen dag langer. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst werd hier geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Als er iets gebeurt met of in mijn laptop, dan vind ik dat een grove onrechtvaardigheid want ik ben eerlijk van mening dat ik zoiets niet verdien. Ik reageer dus eerst moedeloos, ongeveer zo : . Vervolgens sleep ik mezelf en de laptop naar de computerman die het zal oplossen. Hoop ik. Dat hoop ik danig & deerlijk, want onderweg heb ik alle tijd om de meest afgrijselijke scenario’s te bedenken, die me astronomische bedragen gaan kosten.
Het moeilijkste is kalm blijven tot ik bij de computerman ben.
m– EZW-05/2014 en nog steeds waarlijke realiteit, vooral het kapsel en de radeloze oogjes.
Mensen! Ik heb een schatkist ontdekt! Ze stond daar al 10 jaar en er zitten kleinodiën in tot eind augustus. De auteur is TiTiPoes én zij heeft de toestemming gegeven om haar blog-novelle hier te hernemen. Vandaag de inleiding en vanaf morgen wordt het een draaikolk waarin alle ingrediënten wervelen zoals TP ze hieronder opsomt. ---------------------------------
LENTE 2008 Werk in de tuin, confituren voor twee gezinnen en enkele vrienden, pakken krantenknipsels klasseren, diepvriezer vullen met seizoengroenten, ons terras heeft een likje verf nodig om te zwijgen van de kelder, fotoalbums dienen absoluut bijgewerkt, alle pvc-ramen wachten op hun jaarlijkse intensieve opknapbeurt, zomerkledij opstrijken, meneer heeft buiten mijn weten om voor enkele concerten gereserveerd, dochter en schoonzoon zien af van hun jaarlijkse reisje dus rekent kleinzoon op zijn oudjes om de komende twee maanden verlof voor hem op te leuken, liefst samen met zijn vrienden etc… etc… Dit alles, liever lezers, om jullie erover in te lichten dat iets zal te lijden hebben onder deze activiteiten: mijn blogje.
Of ik dacht dat jullie hierdoor moord en brand gaan schreeuwen, bijlange niet. Zoveel lezers heb ik echt niet, niet langer. De meesten hebben al maanden geleden afgehaakt. Titi en haar streken kunnen best gemist worden, want soms onverenigbaar met de normen en waarden van braaf Vlaanderen. Uitgerekend die streekgebonden normen en waarden, de Vlaamse geplogenheden heb ik in een verhaal gegoten. Een roman is het niet, noem het een blog-novella, met alle kruidige ingrediënten vandien : driehoeksverhouding, betuttelende geestelijkheid, hebzuchtige volwassen kinderen, gladjanussen in de uitgeverswereld, passie en seks, een behoorlijke portie zelfs. Zal ik eraan beginnen ? Ja ? Here we go ! Titi la Poes
------------
afl. 001/121
A faire pâlir tous les Marquis de Sade A faire rougir les putains de la rade A faire crier grâce à tous les échos A faire trembler les murs de Jéricho Je vais t’aimer M. Sardou – Thibaut/Revaux
Loom en voldaan lagen ze in bed. Uitgeteld van nazinderende lust. Hun bleke naaktheid glinsterde van de zweterige en zurige geur van lichaamsvochten. Ze hadden alweer zo verdomd zalig gevrijd. Kreunend, hijgend, briesend en soms huilend als wild parende dieren, die een laatste offer aan zichzelf willen brengen en dat besef ondergaan als een herrijzenis. Marianne en Max zwegen al een hele poos. Net of dat totaal opgaan in elkaar, die dubbele ontlading, die bijna pijnlijk intense bevrediging, alle gedachten en gevoelens hadden verlamd. Zo was het al jaren tussen hen. Week na week. Iedere woensdagnamiddag, soms ’s vrijdags, in dat afgelegen rustiek villa-hotelletje, waar de oudere, stijlvolle eigenares méér dan een complice was geworden.
'Don’t touch me, nu nog niet', had Marianne loom gefluisterd toen ze van hem was afgegleden, helemaal van de kaart, beverig bevangen van de kloppende stroom adrenaline, die haar als het ware van de haarwortels tot de tenen elektriseerde. Max voelde zich opnieuw in haar en ervoer dat waanzinnig genot alsof haar heftig krijsende passie hem de huid afstroopte. Alsof hij in haar zuignappen verdronk. Hij stopte. Bij een vrouw als Marianne geen zelfzucht. Alsof ze een harmonieuze eenheid vormden, werd zij opnieuw bovendeel van hem. Hij likte haar tot zij hem bevrijd ondersproeide en hij even later in haar opnieuw levend stierf. "A se croire mort et refaire l’amour encore, je vais t’aimer", haar ogen zongen Sardou.
michel sardou olympia 1976 Olympia, Parijs 1995 https://www.youtube.com/watch?v=IYBeBQuqgek 05min22 Sardou is dan 48, niet meer de het jonkie van 29 in 1976. De vertolking is gerijpt. En de opnamekwaliteit is beter, da’s ook waar natuurlijk.
michel sardou olympia 1995 5 Waarom ik die eerste opname er dan bij gezet heb? Om te kunnen vergelijken, maar eigenlijk had ge die eerste versie mogen overslaan.
In een nieuwsbrief verscheen vandaag de vraag : hoe weet men of een ei rauw is of gekookt. LM houdt zich de laatste vijf jaar regelmatig bezig met de kokerij, en ik vroeg het hem. - Als er een G op staat is het gekookt, antwoordde hij van aan zijn klavier.
Ik schrijf met potlood een G op een gekookt ei, om mezelf achteraf vergissingen en tijd te besparen. - En als het er niet op staat, hoe weet ge het dan? - Wanneer het te laat is, zei hij verstrooid. Dat was weer eens zo’n koddig knuddig antwoord, het soort waar hij een patent op heeft.
Volgens het Net bestaan er trends en modes in eiergerechten. Vroeger waren schijfjes hard ei garnituur bij visschotel. Nu heet de schijfjes-presentatie 'ei carpaccio' en het ding heeft zélf recht op garnituur. Van een upgrading gesproken.
Mama heeft ontbijt op bed gekregen en de kleintjes wilden erbij zijn met als gevolg dat de lakens en de slopen nu vol aardbeienconfituur hangen. Zelf had ze liever marmelade gewild maar haar ontbijt op bed werd een picknick met de kinderen, vandaar aardbeienconfituur.
Vanavond moet ze nog het beddengoed vervangen. En hun pyjama's mee wassen. Vooral niet vergeten.
Na de middag gaan ze naar het speelpleintje, want de kinderen mogen ook iets aan deze dag beleven hé, ze hebben 's morgens al zo dapper het bed helpen vol smossen.
Mama trakteert met een ijsje. Terwijl zij de ijsjes gaat halen, zal papa efkes op de kroost letten. Dat gaat dan zo :
Dit verhaal heb ik zopas terug gevonden. Het gaat over 30 jaar of meer geleden, maar het zou ook vandaag kunnen zijn. Het was op de tweede zondag van mei. Het verhaal is van haar, de woorden zijn van ons beiden.
In mijn vitrinekast, helemaal opzij staat een heel klein porseleinen vaasje. Zo kitscherig, maar met zoveel liefde gegeven door mijn jongste zoon toen hij bijna 6 jaar was.
Er was rommelmarkt op school, en ik had er ook een stand waar ik hun oud speelgoed verkocht. Dat was in samenspraak met de kinderen : wat verkopen we, en wat niet. Het geld dat de verkoop opbracht, daar kregen ze elk één derde van, zodra er een beetje geld te verdelen was. Met dat geld gingen ze dan zelf gezelschapsspelen kiezen en kopen.
We hadden al de helft van de meegebrachte spullen kunnen verkopen en de kinderen hadden van dat geld zaken gekozen en gekocht die ze tof vonden. Toen kwam de jongste af met dat vaasje. "Kijk mama, ik heb dat voor u gekocht, omdat ik weet dat ge dat graag ziet." Daar heb ik een traantje gepinkt van emotie.
Toen kwam mijn schoonmoeder de speelplaats opgestapt. We waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest om haar Moederdag te wensen. Ze zag wat wij aan het verkopen waren, en ze vloog uit : “Zijt ge niet beschaamd ? DIT en DAT heb IK hen gegeven. Gij hebt het recht niet om dat te verkopen!" Groot spektakel.
Mijn argumenten dat de kinderen het speelgoed ontgroeid waren, dat ze er zelf afscheid van namen en dat ze ander speelgoed kochten mochten niet baten. Ze bleef verongelijkt doen. Wat een feestelijke namiddag geweest was eindigde in mineur voor de kinderen.
Dat was tijdens een zwarte periode in ons leven, waarin we elke frank twee keer moesten omdraaien. Dus, vond ik daar oplossingen voor, vandaar de rommelmarkt. De kinderen vonden het super tot schoonmoeder er zich mee moeide. Mémé had wéér een scène gemaakt tegen mama, terwijl iedereen het kon horen.
Ze waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest. Haar was die dag de verschuldigde eer bewezen, volgens de regels van het fatsoen. In de namiddag dan zoiets … een moederdag die bijgebleven is. En het vaasje natuurlijk, gelukkig is dat er ook nog.
Het filmpje circuleert al enkele jaren op het internet, maar moederdag is de geknipte gelegenheid om het nog een keer onder de aandacht te brengen: drie moeders die een eigen versie brengen van de Queen-klassieker Bohemian Rhapsody, Motherhood Parody.
Is this the real life Is this just fantasy? Caught in a landslide No escape from reality Open your eyes Look up to the skies and see
I'm just a mom I need no sympathy Because I do it all On the go Poopy pants, runny nose Kitchen, kids and laundry Everything is dirty No sleep, no sleep.
Momma, I puked in the van Momma, there's gum stuck in my hair I just pushed Lucy down the stairs (she's bleeding) Momma, where did I come from? Better ask your daddy that when he gets home
Momma, oooooooh I don't wanna die Well, you should have thought of that before you broke my lamp!
I smell a little bit of poopy in the van Sarah move, Sarah move Get your butt in the Durango Daddy's coming home late, better fix a hot plate NOW!
I'm just a poor boy can I have some money please? What do I look like? Money doesn't grow on trees! Maybe if you ever picked up your things!
Party at Stevie's house will you let me go? Joshua, we will not let you go! Let me go! Joshua, we will not let you go! Let me go! Joshua, we will not let you go! Let me go! Will not let you go! Will not let you go! Let me go! No, no, no, no, no! Oh mamma mia, momma mia, let me go! If you ask me one more time I'll scream! I'll scream! I'll scream!
So you think I don't care if you stay up and cry? So you think I don't need any sleep tonight? Oh, oh baby Please just go to sleep baby! Just gotta get out Just gotta right out of here
In the end it's worth it Wouldn't change a thing In the end it's worth it In the end it's worth it to me
Daar droom ik al bijna vijftig jaar van, van wagens zonder chauffeur. In élk veilig ontwerp van élke veilige wagen is de chauffeurmens ommers de zwakke schakel. In mijn idee zouden zelfs de hulpdiensten zonder chauffeur ter plaatse komen, zo is er binnenin meer ruimte voor paramedici en apparatuur. En alle nutsdiensten zouden eigen tracés hebben.
Ik vertelde ooit dat mijn ideale wagen iets zou zijn met een klavier als dashboard: men tikt het adres in en de wagen -de module- plus het onderliggend systeem doen de rest, zorgen dat men ter plaatste geraakt. De stoelen vooraan moesten wel kunnen zwenken, zodat we tijdens langere verplaatsingen met vieren een babbeltje konden doen, of kaarten.
Dat ik teveel Asimov gelezen had, zeiden ze toen in 1970. Of Heinlein, of Clarke. Maar het komt dichterbij hoor. Het komt dichterbij … niet élke visie is larie.
Op de cover van een TV-blad ooit : Na een leven lang wachten op 'later', was 'later' zo voorbij. - Celie Dehaene Ik heb daar al veel moeten over nadenken. - P² --- Die titel blijft bij mij ook hangen. De 8 jaar dat mijn man op pensioen was hebben wij gelukkig samen nog veel van het leven kunnen genieten. Maar onze hoop om later samen oud te worden was heel plots en veel te vroeg voorbij. - JD --- Ik sluit mij aan bij jullie ervaring. Mijn echtgenote was een hele levenslustige dame die zei: "ik spaar niet voor mijn kinderen, ik heb ook mijn plan moeten trekken, ik heb ook recht om te genieten van het leven". Daar had ik enigszins moeite mee, maar ik ben tot een ander inzicht gekomen toen zij twee jaar na haar pensionering overleden is. - TR
Dat zijn replieken die doen nadenken hé, over dat ‘later’ en voor mezelf wou ik ineens bekijken of ik wat vlotter of losser door het leven zou kunnen gaan, qua bestedingspatroon. Gellie zijt daar natuurlijk al rijpelijk klaar mee, met dat overdenken, maar ik moet dit nog efkes doen: LM & ik hebben geen kinderen, dus ook geen kleinkinderen. Wij beslissen helemaal zelf over wat we uitgeven, en waaraan we het uitgeven. We zullen niemand achterlaten die zich teleurgesteld of te kort gedaan kan voelen. En toch hou ik het graag simpel, qua bestedingen.
Waarvan zouden LM en ik zo ineens plotsklaps beginnen 'genieten'. Het woord genieten is sinds een paar jaren een dictaat, alsof gewoon content niet meer voldoende is. Als senior zult gij en móét gij consumeren, want dat is genieten!
Eens denken.
Reizen hebben we de gedurende meer dan 30 jaar ongeveer continu gedaan. We hebben misschien niet de toeristische attracties gezien, maar wel de coulissen van het land, de havensteden met de omliggende (woon)wijken. Die hebben we gezien en grondig beleefd ook. We weten nu dat loonslavernij overal bestaat én pauperisme én mensenhandel. Overal. Daarvoor moeten we niet naar een ver toeristisch resort, want we kijken nu zo door die façade.
Logeren in sterrenhotels hebben we ook vaak genoeg gedaan, gewoonlijk voor één overnachting, ivm de bemanningswissel. Soms waren die hotels zo luxueus dat ik er een beetje niet goed van werd : de rederij voerde zo ontiegelijk veel besparingen door in de werking van een schip dat de situatie aan boord bij momenten regelrecht onwerkbaar werd bij gebrek aan materiaal en wisselstukken. Vanwege die besparingen. Maar een overnachting op weg naar dat schip kon wél gebeuren in een vijfsterren hotel ? Ik vroeg me regelmatig af of ze het bij de rederij in Antwerpen nog allemaal op een rij hadden. Eten in sterrenrestaurants is zo op dezelfde manier gekleurd geraakt. Mijn eerste gedacht is : moet dat? Mag het iets minder? Dit is een bemanningswissel, geen culinaire uitstap.
Avonturenreizen dan? Nee dank u. Al genoeg perikelen meegemaakt. We lezen er graag over, we kijken graag documentaires, maar we begeven onszelf er niet meer in, in dat soort situaties. Dertig+ jaren koopvaardij volstaan als avonturenarchiefje.
Mooie kleren dan? Eh, nee, niet echt. Dat betekent droogkuis en zo, dat is me teveel gedoe. Als het niet in de wasmachine kan, dan moet ik het niet hebben.
Wellnessen (nog zoiets, geniéten zult gij!) eh, nee. Danku, maar zeer zeker nee. Ik kan niet tegen dat gefrul. Stilliggen en braaf zijn … geen sprake van. Ondertussen denk ik aan twintig andere dingen die ik veel liever zou doen en wil ik van die tafel weg. Voor mij betekent wellness stress. En naar het schijnt is dat niet de bedoeling.
Maar hoe kan een mens (ik, in mijn geval) dan wat losser en vlotter door het leven gaan om van dat 'later' een 'nu' te maken? Awel, ik weet het niet. Ik denk … als ik die stik-dure zuurstofflessen zal nodig hebben, op een ogenblik dat ik nog niet bereid ben om het zónder zuurstof te doen, dan wil ik dat de middelen er nog altijd zijn om die flessen te laten leveren, €-gewijs. Dat ik die middelen niet potverteerd heb, dat is dan misschien luchtig genieten. Elke ademteug.
Als ik een eigen boek meeneem naar de wachtzaal is het al gebeurd dat ik zo verdiept raakte in het verhaal dat ik binnen bij de dokter hard moest nadenken waarom ik gekomen was. Ik was zo plots uit het verhaal gerukt dat ik er feitelijk nog ín zat.
Van een kind kan men dat nog aannemen, maar voor een volwassen vrouw (kalenderleeftijd) vond ik dat een beetje beschamend. Vooral wanneer het een paar keer na mekaar gebeurt. De huisarts dacht dat er iets met mijn medicatie was, omdat ik de eerste minuten van een gesprek een beetje vaag en wazig was. Toen ze vroeg of ik dat dikwijls had, zo’n afwezige momenten, viel mijn cent dat het aan Ruth Rendell lag, of aan Ellery Queen, of Agatha Christie. En dat zijn geen namen van medicijnen hé. Wel, ze komen toch niet van bij de apotheker.
Nu neem ik geen eigen lectuur meer mee naar wachtlokalen. Ik lees wat daar voorhanden is. Dat gaat van riooljournalistiek tot dure tuinarchitectuur, bij momenten ben ik niet kieskeurig.
Het vraagt wel wat mentale souplesse, men moet er voor openstaan: ik lees ’s maandag bij de tandarts dat X-&-Y uit mekaar zijn omdat Y ziekelijk jaloers is. Daar loop ik dan twee dagen over te malen. Wat moet dat erg zijn, als jaloezie een klauw op een relatie legt. Wat moet dat verschrikkelijk zijn. ’s Woensdags bij de kapper lees ik dat X al vrolijk een liefdesbaby heeft met Z. Op twee dagen tijd. Dat kan, in het wonderland van de boekskes. Men moet er gewoon voor openstaan.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochters wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. Dit keer gaat het over de kookcursus die hij volgt. Zijn derde jaar, als ik me niet vergis. Het verhaal is van hem, de woorden zijn van ons beiden.
Eind mei is de cursus weer eens afgelopen. Dan krijgen we het overzicht van ons werk tijdens het afgelopen jaar. Het is geen rapport met goede of slechte quoteringen, het is eerder een evaluatie.
De chef gaf ons de opdracht voor die dag, en ze zei erbij dat we de saus moesten afwerken met een houten lepel. Ze herhaalde nog eens zeer uitdrukkelijk : "Met een houten lepel mensen, niét met een metalen lepel en zéker niet met een klopper."
Wij gingen aan de kook en zij ging aan haar tafeltje zitten typen op haar laptop. Af en toe liep ze eens door de keuken, zei hier en daar een kort woordeke en ging dan weer naar haar tafel typen …
Geen kloppers in de saus, had ze gezegd. Waarom? Ik vroeg me danig af waarom en ik bouwde ingewikkelde theorieën op over zuurtegraad en proteïnen en temperaturen en om een of andere reden zou hout dan geschikter zijn dan inox. Maar de sauspan was toch inox …? Er moeten nog cursisten met die vraag gezeten hebben. Na de kooksessie, tijdens het proeven, vroeg iemand haar : waarom houten lepels en geen kloppers?
"Eh, antwoordde de chef een beetje schaapachtig, ik moest de evaluaties nog invullen en daar kan ik het geluid van zestien rammelende kloppers wel bij missen."
Dat vind ik nu eens een goeie zie, een prozaïsch antwoord. Peter met zijn ingewikkelde theoriekes altijd! m – HiH-05/2015, herzien
- Ha, eboek! Dat is Engels voor een elektronisch boek, e betekent elektronisch. - Digitaal? - Ja, natuurlijk digitaal, anders kan het niet elektronisch zijn hé. - Dus een digitaal boek, zei hij met slimme oogjes.
Ik wachtte af, want het klopte niet dat hij de betekenis van ebook niet kende. Er waren die slimme oogjes en de mama zat nadrukkelijk terloops te doen in de zetel. Er zou iets volgen.
- Dat heb ik al! zei hij fier. - Een eboek? - Een digitaal boek, kijk maar. Met een klik haalde hij het tevoorschijn :
learn binary the easy way
Hij had zoveel jolijt om zijn mopje, dat zelfs de zon kwam kijken.
“Hoe groot is de bevraagde groep en hoe werd die gerekruteerd.” Awel, daarover hebben LM & ik het gehad, toen de gevangenis van Beveren proefdraaide met 100 vrijwilligers. Begin 03/2014 was dat.
Lees hoe de vrijwilligers werden gerekruteerd : personeelsleden van het gevangeniswezen zelf, plus de directeur-generaal, magistraten, professoren en journalisten. Die mensen gingen binnen voor 48hrs, twee overnachtingen. Die mensen kwamen opgelucht buiten, met een hoofd vol bedenkingen over binnen.
Zet daar nu 100 jonge para's die juist terugkomen van een zwaar nachtmanoeuvre in modder-&-regen, die zullen gans anders reageren dan toen bvb Machteld Libert en andere chotweetwie. De jonge para’s besluiten op het einde van hun 48hrs in de gevangenis dat ze 1/ na het nachtmanoeuvre hebben mogen slapen en 2/ dan nog wel op een plaats waar het droog was. 3/ dat ze daar voor de rest met rust gelaten werden (buiten een paar corvees). Drie dingen die enorm geapprecieerd worden op dat moment: Slapen, Droog, Rust. De jonge para’s komen kwiek terug buiten, zo stel ik me voor. De peis & vree in de nieuwe gevangenis (TV, PC …) 't had misschien zelfs een dagje langer mogen duren. Bij manier van spreken.
Zet daar nu 100 dakloze mannen. Het is er droog slapen, in de gevangenis. En zacht slapen, want er is een matras. Het is er vooral veilig slapen, men wordt niet bestolen of gekeeld. Er zijn drie maaltijden per dag. En er is sanitair! Veiligheid, Voedsel en Verzorging.
Tenzij misschien de zon schijnt of de lentelucht roept, wil het gros van de 100 dakloze mannen daar na 48hrs niet meer buiten. Bij manier van spreken.
Zet daar nu 100 dakloze vrouwen met kinderen. 100 dakloze vrouwen met kinderen krijgt ge daar niet-meer-weg. Zij blijven tot hun kinderen afgestudeerd zijn. Bij manier van spreken.
Zet daar 100 dakloze junkies … die genieten niet van weekendje onderdak met TV en PC en WC. Maar zij hebben andere prioriteiten. Die wachten niet tot de zon of de lentelucht roept, die willen een dealer zien. Kost-wat-kost. Van frustratie breken ze het kot af. Bij manier van spreken.
Mijn voorbeelden zijn misschien nogal kleurrijk en nogal strak, maar het was toen de bedoeling dat LM me snel zou snappen, en dan moet ik soms een dikker penseel gebruiken: já, door de keuze van de testgroep kan men de resultaten van een test sturen. En nogal sterk ook!
Zal ik mijn keukenblunders nummeren of toch liever een discreet identificatienummer geven?
Gisteren zouden we asperges eten en omdat we wilden vergelijken, de witte en de groene, op hetzelfde bord, op dezelfde dag en niet met een week tussen, hadden we beide soorten in huis gehaald. ‘k Had mijn geheugen opgefrist en op ’t Net nog eens de tips opgezocht over hoe het moest. De DO's gelezen en vooral de DON'ts, hoe het zeker niét moest. En toen ging ik aan de slag. De kookpotten stonden stand-by op het fornuis, het water tegen het koken aan gezouten en geboterd. De witte waren geschild en werden te water gelaten. Alles oké. En toen schilde ik de groene. Helemaal. Niet enkel het onderste stuk van de steel, nee, helemaal, zoals de witte. ‘k Had er al vier geschild eer mijn cent viel dat er iets niet klopte. De groene niét schillen! Niét! Hoogstens het onderste stukje.
’t Was echt geen zicht zoals ze daar lagen op de plank, die iele blote bleekgroene spookjes. En toen wist ik het ineens niet meer, ‘k was compleet de pedalen kwijt. Enkel de ongeschilde groene serveren en de geschilde voor soep gebruiken? Of ze dan maar allemaal schillen en ze iel en bloot serveren?
‘k Heb het zo gelaten en vandaag eten we aspergesoep. Groene. Gemixt. Allemaal groene. De smaakvergelijking tussen wit & groen, dat zal voor een andere keer zijn.
Er zijn mensen die bladmuziek kunnen lezen en in een lach schieten bij een passage. Zo zijn er ook mensen die statistieken kunnen lezen en er met een vingerknip een fout uithalen. Of in een bulderlach schieten over bepaalde interpretaties van die statistiek. Ik kan dat allemaal niet en ik weet zelfs niet of ik het zou willen kunnen, want ik kan me niet voorstellen dat ik het zou kunnen zonder daar hoofdpijn van te krijgen. Dus laat maar. Soms moet men zijn plaats kennen. En vandaag is het soms.
Ik bewonder de kunners, dat wel. Absoluut. Ik bewonder hen te zeerste. Maar ik benijd ze niet. Vooral niet wanneer het over opiniepeilingen gaat : Wanneer 18% van de mensen de mening X toegedaan is, waarvan 23% van die mensen neigt naar mening x' hoeveel % heeft dan de mening Xx' ? Een exacte populatie wordt er niet bijgegeven.
Werd het onderzoek gedaan bij 3761 mensen uit alle leeftijdscategorieën of bij de 259 werknemers in eenzelfde kantoorgebouw? Maw : vanaf wanneer is een aantal betekenisvol? Is de verscheidenheid gegarandeerd? enz, etc. Hoofdpijn, 'k zei het toch.
Met Toppiéke (°1973) danste ik voorzichtig en zong ik zachtjes en dan kwam er een lachje. Haar lachjes-nummer was Crocodile Rock (1972) van Elton John.
Ze wordt 45 deze zomer, de klank mag nu wel à volonté : https://www.youtube.com/watch?v=ukHKvC_u5ZE 03min50 en de tekst rolt in beeld We hadden het nummer op band staan. Dat bandje is ooit geknapt, kapot getrokken door teveel terugspoelen en herbeginnen.
Haar lachje kwam bij de hoge lalala-passages. Waren het de hoge tonen of vatte zij als boreling reeds de diepere betekenis van lalala ? Dat zal ik haar straks vragen. De rest van het nummer stonden we zo wat te wiegen met haar. En op de lalala stopten we met wiegen, want dan luisterden we naar de lalala en dan kwam dat glimlachje. ’t Was dus niet dat we met de kleine het huis rondrockten. Wiegen en wachten op de hoge lalala-zang. Dat was het ongeveer.
‘k Had nog een trucje : parfum. Er was een geur die Toppié rustig maakte en haar soms zelfs in haar slaap deed glimlachen. Dat parfum heb ik drie jaar full time gedragen want ik wou Toppié elk seizoen, bij elke gelegenheid en telkens wanneer ik van wacht was, blij en ontspannen zien. Dat lukte soms en voor de rest lukte dat langs geen kanten maar voor de zeldzame keren dat ik haar nu nog ontmoet (ze woont in het buitenland) zorg ik er toch voor dat ik Calandre draag.
m – HiH-05/2015, herzien - Calandre, 1969, van Paco Rabanne, nog altijd op de markt.
Buiten de gewone PHPD-verschijnselen (pijntje hier, pijntje daar) gebeuren er de laatste maanden ook rare dingen in mijn hoofd. Ik lees woorden verkeerd. Of ik vul aan nog voor ik de woorden werkelijk gelezen heb. En als het geheel dan niet klopt, moet ik herlezen en daar kruipt nodeloos tijd in.
Een titel 'mappen verslepen' las ik als matrassen verslepen en ik besloot dat het over rugproblemen zou gaan : hoe versleep ik een matras, zonder mijn rug te overbelasten… Mappen verslepen, gewoon muisknop ingedrukt houden, niks rugproblemen. Op de zelfde pagina stond een artikel over slaapproblemen en daarom las ik dan maar 'matrassen' ipv het woord mappen te lezen, zoals het er stond. Herkent iemand dit?
Het gebeurt niet bij elke tekst, maar toch wel een aantal keren per dag. Dat maakt me dan halvelings kwaad en ook ongerust: als eenvoudige informatie er niet meer zo vlot in gaat, of er onjuist in gaat, hoe kan ik dan voldoende nuanceren om me een mening te vormen? Simpele dingen moeten herlezen, moeten herbeginnen … niet omdat het ingewikkeld is wat er staat, maar omdat het er soms niet in gaat van de eerste keer. ‘k Ben nochtans geconcentreerd bezig, niet afgeleid door radio of TV. Die staan nu af.
Een tweede ding zijn de ongevraagde herinneringen. Die springen zomaar tevoorschijn, naar aanleiding van iets dat er totaal niks mee te maken heeft, een geur, een kleur, een woord, een ingrediënt uit een recept … terwijl ik toch geconcentreerd bezig ben. Niet in een loos moment. Juist niét in een rustig moment. Dat is ongeveer al twee jaar aan de gang. Niet dat ik die herinneringen echt vervelend vind, maar het verschijnsel verwondert mij. Ongevraagde herinneringen. Soms ook ongewenste herinneringen. Dingen waarvan ik niet meer wist dat ze gebeurd waren of dat ik ze meegemaakt had komen plots uit het slib naar boven. Dingen die allang voorbij zijn en waarvan ik dacht dat ze ook over waren. Blijkbaar niet. Ze waren enkel voorbij, niet over.
Die rare dingen in mijn hoofd vind ik lastiger dan het PHPD.
‘Soms zie je mannen de handtas van de vrouw dragen’
Ja, natuurlijk heb ik dat al gezien, dat meneer de handtas van mevrouw draagt. Gewoonlijk is mevrouw dan niet goed te been. Dat is de reden waarom meneer haar tas draagt.
Sommige mannen doen dat met zó een verveeld gezicht, dat ik ze met plezier een paar draaien om de oren zou geven. Men ziet aan heel hun houding dat ze die eenvoudige situatie niet aankunnen omdat ze die (hand)tas beneden hun waardigheid vinden. En als ze dan nog hun mond zouden willen houden! Maar nee, heel de omgeving moet horen dat ze daar tegen hun wil zijn en wat zij er van denken, van de taak omhanden. Mijn bedenking : zwijg en concentreer u op assisteren. Produceer eens stílte. Die mannen krijgen van mij twee krachtige draaien om de oren, zodat hun verstand weer op zijn plaats schuift.
En dan is er de heer. Hij hangt de tas van zijn vrouw om zijn arm of over zijn schouder om zijn twee handen vrij te hebben, want hij assisteert haar bij het stappen. Hij loopt niet denigrerend te doen over de situatie, hij accepteert de situatie en geeft ondersteuning. Dit soort mannen noem ik heren. Die heren krijgen van mij een standbeeld.
De verteller van dit verhaal is S en hij heeft de cursus ondertussen allang afgerond.
het werd een echte blunderavond
Elkeen, 8 mannen en 7 vrouwen, moest zijn eigen pannekoek bakken. Om te beginnen mochten we een emmertje beslag maken. Elk een emmertje voor één dessert? Wel, de chef had hier ervaring mee en hij wist waarom hij beginnelingen zoveel beslag liet maken. Wij togen aan de slag, met meer geestdrift dan kennis of kunde.
Het waren vrij grote pannekoeken en om ze te keren moesten we ze omhoog wippen en terug opvangen in de pan. Ik weet nog dat de mijne gedeeltelijk naast de pan belandde en eer ik hem weer ín de pan had was het meer een halfbakken bol dan een platte pannekoek. De derde of de vierde lukte al iets beter.
'k Bracht het er nog tamelijk goed van af want bij andere mensen belandden de pannenkoeken gewoon in de vlam. Er waren een paar die meenden hem flink hoog te moeten werpen, tot tegen de dampkap. Daar bleef hij dan even plakken. Zo hadden ze meer tijd om hem op te vangen maar die pannekoeken bleven zwaar gehavend hangen of soms landden ze op de gebakken kant weer in de pan. Eer iedereen eindelijk een pannekoek had, was het beslag zo goed als op. Een emmertje beslag per cursist was echt niet teveel.
De eerste helft van de les was pannenkoeken bakken, de tweede helft was keuken kuisen. Iedereen poetste duchtig mee en er werd wat afgelachen terwijl we de sporen van ons enthousiasme wegwasten. Lachkramp ! De rest van de opleiding (3j) is dit een heel toffe groep gebleven.
Dat een dessert met pannekoeken zo vroeg in de cursus gegeven werd, was misschien bedoeld als teambuilding. Allemaal samen blunderen en daarna glunderen en daarna allemaal samen opkuisen, schoon schip maken, dat heeft toch iets hé. ’t Is iets anders dan elk in zijn eigen potteke staan roeren. Dat komt later wel, het eigen potteke.
Dus ipv een dure paintballsessie te organiseren, laten ze de cursisten in het begin van het jaar met pannekoeken jongleren en de keuken vol kledderen. Dat ligt meer in de lijn van de opleiding en het resultaat is hetzelfde : een losse verzameling cursisten wordt een groep. Mensen die het drie jaar met mekaar zullen uithouden en dus met plezier naar de les komen.
Enfin, zo stel ik mij dat voor, dat de lesgevers dachten: liever pannekoeken dan paintball. En daarmee was de keuken weer eens uitgewassen ook.
m - EZW-05/2013, HiH-05/2015, bijgewerkt - naar een gegeven van S, in de hoop dat hij dit ooit leest
“Volgens buren is het niet de eerste keer dat bij dit soort infoborden ofwel informatie niet klopt, ofwel een taalfout in de begeleidende tekst staat. Het district Ekeren heeft zich intussen verontschuldigd voor de taalfout. ‘De borden worden zo snel mogelijk gecorrigeerd’, klinkt het.”
om door de grond te zinken
Het ging niet over een kattebelletje, niet over een boodschappenlijstje, of over een andere tekst voor privé-gebruik of voor een beperkte groep. Het was een tekst voor publiek gebruik die door een aantal handen gegaan is, en niémand heeft die ij zien staan of voelde zich geroepen van de ij een ei te maken alvorens de tekst op het bord kwam.
In een tekst van vier woorden. Niet vier hoofdstukken of vier paragrafen. Niet vier alinea's of zelfs niet vier zinnen. Gewoon vier woorden. Meer niet. Waarvan één vierde fout. 1/4 = 25%. Stel dat het om een bankrekening ging, zou men dan een fout van 25% aanvaardbaar vinden? Er zou al lang iemand in gang geschoten zijn om dat te herstellen hé.
Dat bord stond in volle glorie te prijken in een gemeente waar zes of meer grote scholen zijn, waar dagelijks uit de wijde omtrek scholieren binnenstromen. Misschien, waarschijnlijk zelfs, stonden er meerdere borden rondom het centrum verspreid. De groten zullen zich er vrolijk om gemaakt hebben. Hoop ik. Maar de kleintjes lezen dat ook, want leergrage kleintjes lezen ALLES. En zij kunnen zo’n kanjer nog niet herkennen als fout, laat staan in zijn zielige context plaatsen.
Enfin, het was om door te grond te zakken en ik ben echt blij dat het toen de kranten gehaald heeft. Misschien kregen een paar mensen bij de verantwoordelijken eindelijk tóch rode kaken. Zouden ze het deze keer bij de bron aanpakken? Want volgens de omwonenden was het de zoveelste keer …
Thuis hadden ze ingeschreven op de Elsevier en nog vóór die volledig was voelde ik een encyclopedie als eeuwig onvolledig. Als larie. Wat als er morgen iets nieuws ontdekt wordt? Dan komt het niet in die encyclopedie? Hoe kan zo'n rijtje boeken ooit volledig zijn … Tegen dat de addenda er waren, een groot woord voor toevoegsels, hoefde het voor mij niet meer: elk encyclopedie-deel was al verouderd terwijl de drukpersen nog draaiden.
(…) waarbij de verkopers uitgebreid wezen op het belang van het in huis hebben van een encyclopedie (bijvoorbeeld "voor de kinderen"). Een encyclopedie gold vroeger als een aankoop voor het leven. Larie dus. http://nl.wikipedia.org/wiki/Encyclopedie Wat dan? Continu tijdschriften lezen om bij te blijven? Niet haalbaar. "Eigenlijk moest er een machientje bestaan waarbij men maar op een knopje moet drukken en alle informatie rolt er uit." 'k Zal dan ongeveer 18 geweest zijn, 1970. Feitelijk was ik toen aan het dromen over iets als internet en de zoekmachines. Nu bestaat het laptopje, waarbij men maar een paar zoekwoorden moet intikken, op de enter-toets drukt en alle gegevens verschijnen op het scherm.
Een encyclopedie heb ik later zelf niet gehad, ik vond het verlakkerij. Maar naslagwerken over bepaalde onderwerpen heb ik wel. En die wegen nu te zwaar. Dure kunstboeken worden niet meer ingekeken omdat ik mijn polsen niet wil bezeren aan het tillen. Er bestaan zoveel kunstsites, vaak met zoom-functie, dat een kunstboek eigenlijk overbodig geworden is. Zonde van het geld, maar het is zo. De kunstboeken gaan een voor een de deur uit.
En men bespaart tijd door te zoeken op ‘t Net ipv te zoeken in boeken. Dat heb ik een jaar of tien geleden gemerkt toen ik het recept zocht voor Boston Baked Beans. Ik wist zeker dat we dat recept in huis hadden. Ik heb een halve dag in kookboeken zitten bladeren voor een recept dat al die tijd op het Net stond. Toen was ik echt kwaad op mezelf dat ik niet eerder aan het Net gedacht had. Een halve dag kermille! Op het Net besteed ik minder tijd aan informatie zoeken (de zoekmachine zoekt voor mij) en ik hou meer tijd over voor de informatie zelf. Dat geeft grandioos veel voldoening.
Ongeveer alle boeken zijn sinds een paar weken de deur uit, opgehaald door de Kringwinkel. Er is ongeveer 40 lopende meter boekenplank vrij. En daar staat al weer ander spul op, dat ook weg mag. m - EZW-05/2013, bijgewerkt - en het Internet moet men niet afstoffen !
Een kennis van ons had promotie gemaakt. Een zeer belangrijke promotie, die bepalend was voor de rest van haar carrière. In 2000 was dat. Om het te vieren trakteerde ze zichzelf op een juweel dat ze al lang zien liggen had. Het kwam er maar niet van het te kopen, omdat andere bestedingen telkens voorrang kregen. De prijs was, in BF toen nog, een getal van zes cijfers.
Er waren ook de verbouwingen die geld opslurpten. Maar door de promotie en de fikse bijhorende loonsverhoging, konden een aantal dingen ineens wel, want nu had ze een hogere graad dan haar man en zelfs een hoger loon. Ze kocht dat juweel en haastte zich naar huis om haar man het fantastisch nieuws persoonlijk te vertellen.
Hij sprong een gat in de lucht en kuste haar bijna plat, want hij wist hoe hard ze voor die promotie gewerkt had. Daar moest champagne op gedronken worden. Die avond zouden ze gaan eten, met alles er op en er aan.
- Én, zei ze tegen haar man, ik ben dat halsjuweel gaan kopen. Hij wist direct waarover ze het had. Hij keek haar aan en zei aarzelend : - Maar Meiske, ge weet toch … dat ge dat ding nooit gaat durven dragen? Haar mond viel open, hij kent haar beter dan ze zichzelf kent.
En het is ook zo: ze heeft het ding nog nooit buitenshuis gedragen. Het ligt in de kluis. Want er moest toen ook een kluis komen hé. En in haar juwelenkistje ligt een foto van het juweel. Het is een prachtstuk hoor. Ik heb de foto gezien.
'k Denk dat iedereen het gevoel ongeveer kent, die zeer plotse angst die geen paniek mag worden omdat er nog méér op het spel staat.
Bevreemdende situaties hadden we soms aan boord. Wanneer het brandalarm ging moest iedereen onmiddellijk naar zijn/haar post, ondertussen hoorden we over de intercom waar de brand gesitueerd werd, en als ik hoorde 'fire engine room – fire engine room – I repeat – fire engine room – fire engine room' dan kreeg ik soms zo'n kouwe angst: wat al het dit keer geen loos alarm is, wat als het wél voor echt is … LM is daar, hij werkt daar, hij is ín die machineruimte. Maar meestal was het loos alarm.
Een correspondente heeft me ooit onderstaand verhaal gemaild, een gelijkaardige situatie : koude angst. Haar man was bij de politie en later bij de recherche en zij heeft tal van verhalen over hoe het is om de vrouw van- te zijn.
De officier van dienst belt ons op: hij wil Raymond onmiddellijk in actie, zodat ze samen naar een oproep kunnen gaan. In een café stond er ene te zwaaien met een pistool.
Dat was toen nog uitzonderlijk, men wist ook niet of het een echt wapen was, of het geladen was. Enfin, Raymond was zoals gewoonlijk de uitverkoren partner voor die ondercommissaris. Het toeval wil dat in dezelfde periode ergens in België een agent was doodgeschoten, toen hij in een soortgelijke situatie een café binnenging. Niet dat ik bang was, bij een dringende oproep was er wel altijd een portie gevaar, maar men went aan veel. Tot de telefoon rinkelde : ik neem op en ik hoor “Het is hier met de 100”. Mijn bloed zakte met een grote bonk naar mijn voeten, zo hard was ik geschrokken.
Direct denk ik : die onnozele lafaards ! (zijn collega’s), er is iets gebeurd met Raymond en ze durven het niet zelf komen zeggen. Aan de anderen kant van de lijn : “Mevrouw, hebt gij een kleine die met de telefoon aan het spelen is ?” “Ja mijnheer, dat zal mijn zoontje van 5 zijn” en ik doe wat beverig mijn verhaal over de oproep voor Raymond. Gelukkig geloofde hij mij : dat zal wel, hij had onze naam en ons adres voor zijn ogen op de display. Maar ik stond daar wel te trillen op mijn benen en zo wit als een doek.
Toen ik het achteraf vertelde aan Raymond was het onze jongste zijn beste dag niet. In zijn geüniformeerde dagen moest mijn man af en toe mensen gaan vermanen, hen zeggen dat ze beter op hun kleine moesten letten, omdat die met de telefoon zat te spelen, omdat die al prutsend de 100 belde. Nu was onze bloedeigen zoon een van die prutsende kinderen.
Waarom belde onze kleine de 100? Feitelijk wou hij bellen naar de sprekende klok, het nummer 1200. Dat mocht hij soms doen, als er iemand bij was. Nu had hij dat in zijn eentje gedaan maar hij drukte nummer 100. Telkens hij de stem aan de andere kant hoorde, legde hij weer de hoorn neer, netjes in de haak zoals we hem dat geleerd hadden. En het huisnummer van Samson en Gert is 100. Telefoonnummer, huisnummer … een nummer is een nummer wanneer men vijf is.
De kleindochter van de buurvrouw kwam van de schoolbus en er was duidelijk iets gebeurd op school want ze stoomde nog van verontwaardiging en haar uitleg deed ze energiek en vooral molenwiekend. Er was iets aan de hand.
Waarover het ging begreep ik niet, het was een ingewikkeld verhaal met wel zes of meer personages. En die hadden allemaal een naam.
- En hebt ge dat aan de lerares verteld? vroeg de buurvrouw. - Jáá! maar ze snapt het niet, klonk het jammerend. - Jamaar, hebt ge staan jammeren of hebt ge het haar uitgelegd? - Uitgelegd Oma! Uitgelegd, met armen en benen! - Ge bedoelt met handen en voeten. - Óók! Met handen en voeten óók!
'k Had gebeld bij gelijkvloers-links en legde uit aan de parlofoon dat ik een wit hondje gevonden had en of ze eens wou komen kijken of zij het diertje kende. De jonge mevrouw kwam opendoen. Gelijk ik haar zag wist ik dat ik me van bel vergist had, zij was het kattenmedammeke. 'k Had rechts moeten bellen. "Dat is van hiernaast", zei ze, doelend op het hondje. Ze ging me voor door de gang en bij het appartement belde ze voor me aan, want ik had mijn twee handen nodig om dat enthousiast wriemelend hondje vast te houden. Eén en al energie en vriendelijkheid was dat beestje.
Het kattenmedammeke verdween naar haar eigen appartement. Zo vlug? De deur ging dicht op dubbel slot. Was ze niet blij dat het bolleke wol buiten gevaar was? Nu ja, misschien had ze iets op het vuur staan. Dat kan ook.
Ik hoorde beweging achter de deur van gelijkvloers rechts. De mevrouw deed open. Zij was niet verbaasd haar hondje te zien, ze wist niet eens dat het niet binnen of in de tuin was. Ze gebaarde vaag met een hand in het verband. Ik zette het hondje neer en het verdween naar binnen, nog altijd snuffelend en wiebelend en heel actief en vief. De mevrouw vertelde dat ze aan haar hand geopereerd was en dat ze pijnstillers nam. En de B-Postman was langs geweest en zo moet het hondje dan buitengeraakt zijn.
Nu, dat het hondje zo uit het appartement geraakt was, snap ik wel. Maar dan was het met de postbode mee naar buiten geraakt, heel het stuk gang door en langs die zware glazen buitendeur, allemaal zonder dat onze postbode iets gemerkt had? Echt zónder dat hij dat wit gewiebel gemerkt had? Dat kon bijna niet … Volgens mij had hij het hondje wél gezien en iets gedacht van 'foert, daar begin ik niet aan'. In sommige culturen wordt een hond als gezelschapsdier beschouwd als onrein.
Ondertussen weidde de mevrouw maar uit over de operatie aan haar hand en over andere operaties en wat een kort babbeltje had moeten zijn, werd een lange lamentatie. Dáárom had het kattenmedammeke zich zo snel uit de voeten gemaakt! En zo suf van de pijnstillers was deze mevrouw dan toch niet. Pas na lange minuten raakte ik daar weg.
Van het lang stilstaan was ik niet meer zo kwiek als daarstraks, mijn rug stond in brand en ik kon naar huis om wat te gaan liggen. De boodschappen heb ik dan in de namiddag gedaan, hopend dat het hondje nu veilig aan de juiste kant van alle deuren gebleven was.
'k Heb daarna een heel onbehaaglijk gevoel gehad. 'k Had teveel vragen bij heel die story. Vooral over het aandeel van de postman. Of eerder zijn niet-aandeel ivm een hondje op de openbare weg.
Mailverkeer zou zogezegd betrouwbaarder zijn dan de reguliere post. Maar ooit heb ik een mail ontvangen die elf dagen onderweg geweest was. Waar die zo lang blijven hangen was, weet ik niet. Gelukkig was het geen belangrijke mail.
Later nog eens een mail die vier dagen onderweg geweest was. Van hier naar Brasschaat en terug. In die vier dagen had ik hem te voet kunnen brengen en weer thuis zijn ook. Wel twee keer. ‘k Vond dat toen een raadsel hoor, en nu nog, maar het gebeurt blijkbaar wel meer :
Vroeg in de ochtend komt schoonmoeder Nina de keuken van haar dochter binnen en ziet haar schoonzoon staan, ontdaan en ook woedend, met zijn koffer nog naast hem. Terwijl ze haar paraplu dichtdoet en in de spoelbak zet vraagt ze "Wat is er gebeurd, Jongen?"
"Wat er gebeurd is? Wat er GEBÉURD is? Ik heb Marie eergisteren een mail gestuurd dat ik een dag vroeger zou thuiskomen. En wat zag ik toen ik thuiskwam? Mijn Marie, mijn vróuw, met een blote vent in ons bed. Ik ben weg! Ik vraag de scheiding aan!"
"Rustig, rustig", zei Nina, "zoiets doms zou mijn dochter nooit doen. Wacht hier. Ik ga vragen hoe dit allemaal …” en met kordate stap ging ze de trap op.
Enkele ogenblikken later kwam ze opgelucht terug. "Ziet ge wel! Wat heb ik u gezegd …‘k dacht wel dat er een goede uitleg voor is: Marie heeft uw mail nooit ontvangen!" Zo betrouwbaar is mailverkeer. m- EZW-08/2013 – HiH-05/2015, met dank aan RD
Gisteren voormiddag ging ik efkes naar het supermarktje. Op de stoep van het gebouw naast ons zie ik een wit wollig mormel wiebelen, iets tussen een Maltezer met een dopstaartje en een poedel. Een echt knuffelgeval. Het beestje liep daar helemaal alleen, zonder leiband, niemand in de buurt te bekennen. Zonder halsband ook. Het liep de stoep te besnuffelen en te verkennen, kwispelend met heel het achterlijfje. Duidelijk in zijn nopjes.
'k Bleef wat staan kijken, staan wachten eigenlijk, in ’t gedacht dat ergens een deur zou openvliegen en iemand opgelucht zou roepen "Ha, dáár zijt gij, Deugniet!" Maar ik zag niks gebeuren en ik hoorde niks. Behalve stil gekwispel en zacht gesnuffel. 't Was knap om zien hoe dat bolleke wol snuit en staart simultaan hield. Zo enthousiast, zo energiek. En zo alleen. 'k Voelde wel dat ik iets moest doen, maar ik wist nog niet wat. Tot het troeteltje te dicht bij de stoeprand ging snuffelen en kwispelen. Dat maakte het moederdier in mij wakker. Lach niet.
Stel dat hier nu plots een auto doorkomt, zo'n gek met glazige ogen door de dreun-muziek uit zijn stoef-boxen. Die merkt dat troeteltje niet hé ... => Weg van die stoeprand troetel! 't Beestje wou daar niet zomaar weg en begon speels te doen. Niet te pakken te krijgen. "Sebiet rent het de rijweg op" dacht ik. Reflex : negeren. 'k Stapte traag weg van het hondje, zo ongeïnteresseerd mogelijk. En het bolleke wol volgde! Die programma's van de hondenfluisteraar hebben dus tóch nut!
Ik liep het tuinpad van dat gebouw op en het hondje stak me voorbij. Het ging aan de deur op zijn dopstaartje zitten. De dorpel leek hem even goed te bevallen als de stoeprand. Zo'n zonnig karaktertje voor wie het leven een feest is. Misschien moest hij hiér zijn. Maar hij kon niet bij de bel. Ik wel. 'k Heb die troetel opgeplukt en samen belden we aan bij gelijkvloers-links. In het glas van de voordeur zag ik dat we mooi een duo vormden, ik ongeveer Beertje Paddington en de troetel gewoon zichzelf.
Goed, het hondje woonde daar dus, in dat gebouw, maar dan op Gelijkvloers-Rechts. En dat is een verhaal voor morgen. m- EZW-06/2010, voor WTL, HiH-05/2015, herzien
En zo is dat ook : een treurwilg is gewoon een grote fee met lang haar. Vier seizoenen per jaar buigt ze zich over het wel en wee van haar omgeving. Naar gelang het seizoen doet ze dat met knopjes, met blaadjes, met minder groen, of zonder groen, maar altijd met lang haar. En niks treur, ook niet wanneer het regent zoals vandaag. De salix pendula is ge-woon-een-fee!
De Memling was een general cargo, dwz stukgoed als lading en er was een extra deck voor passagiers, 16 personen, als ik me goed herinner. Die extra-verdieping maakte dat we een Chef Steward aan boord hadden, ofte Maître d' Hotel. Alle Zuid-Amerikaanse havens waren memorabel, maar ik hou het nu efkes op tango. Buenos Aires.
Tegen de kaai : de Chef zei dat we die avond mee 'mochten' uitgaan. Het was geen uitnodiging, we werden gewoon gesommeerd, de collega en ik. Het was weer eens zonder verwittigen en het was weer werken-na-de-uren. Clubs en zo, terwijl ik liever een rustig kroegje in dook. En wij moesten er 's anderendaags om 05h30 uit. De passagiers zo niet.
De collega kon beter om met dat gedoe, het was niet haar eerste contract op dat schip. Wij waren twee vermoeide werkende meisjes, 25j en 27j, geen gezelschapsdames. De passagiers waren allemaal 60++ en steenrijk. Socio-economisch klopte dat gezelschap langs geen kanten maar de Chef wou ons mee, waarschijnlijk omdat hij het in zijn eentje ook niet zag zitten. In Rio waren er al eens twee passagiers ontsnapt aan zijn toezicht en voor een paar uren verdwenen in de favela. Ze vonden de sloppenwijk 'pittoresk'. Hoe dat toen afgelopen is weet ik niet meer. Goed waarschijnlijk, want we hadden iedereen nog bij.
We hebben die avond doorgebracht in de Michelangelo, een club met tango optredens voor toeristen. Mijn hele lijf schreeuwde om rust en stilte, het enige waar ik kon aan denken was slapen. En daar zaten we dan, in lawaai & gewervel & gedoe. 's Anderendaags aan boord moet ik daarover iets gezegd hebben en die woorden zijn dezelfde dag nog via de tamtam-alleyway (de wandelgangen) tot bij de Chef geraakt. 's Avond konden we wéér mee, weeral mooi opgetipt, de collega en ik, terwijl ik eigenlijk na een warme douche in mijn bed had willen liggen. Er waren geen passagiers te zien op de kaai en er kwam maar één taxi ... Onderweg zal ik misschien iets gevraagd hebben maar die Chef was niet zo communicatief van aard, dus het kan evengoed dat ik niks gevraagd heb.
Die avond zaten we in de Caño Catorce. Weer een club, maar deze keer een tent waar de Porteños zelf kwamen. Een sjofel gedoe, maar wat een revelatie. Daar heb ik mannen zien tango dansen. Niet zo wat kunstig elegant voetenwerk maar tamelijk heftig gedoe. Het was ongeveer een gestileerd gevecht, bij momenten een duel. Maar móói, Mensen, wat was dat knap.
Toen we terug naar het schip reden kon ik niet veel zeggen, nog altijd onder de indruk. Bij de gangway vroeg de Chef : "Was dit beter?" Ik knikte maar wat en zei "dank u Chef". Wat had hem bewogen om ons die tweede keer mee te nemen naar de échte kanten van de stad?
---
Toen Grace Jones in ’81 haar 'Strange, I've seen that face before' uitbracht dacht ik : Vreemd, ik ken die melodie. Dan pas besefte ik dat ik twee jaar tevoren Astor Piazolla LIVE gezien had. Zij het mogelijk niet in deze bezetting, al stonden er in vergelijking met andere ensembles wel veel muzikanten op het podiumpje. klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=vaXNdVTGT0k 02min48
