afl. 005/121

Wat een geraffineerd schepseltje toch en dan de manier waarop zij
theatraal haar jasje uittrok om haar charmante leugen te bevestigen!
Te drukkend hier? Met een airco die op maximum draaide?
Fris was het, eerder kil. Alleen het personeel liep er verhit bij.
Zelfs de giechelkonten hadden een vestje of sjaal over de schouders.

Hij was haar dankbaar voor dat naïeve leugentje. Stel dat zij gevraagd had wat er loos was.
Wat dan, meester in creatief denken en schrijven,
maar archi-slecht wanneer het om een aanvaardbare uitvlucht gaat.
Zo terug bleek een méér dan rekbaar begrip voor haar. Ze bleef maar weg.
Max twijfelde. Zou hij haar tegemoet gaan? Liever niet.
Marianne leek hem een creatuurtje van wie je niet met zekerheid kan zeggen
wanneer, hoe en waar het zou opdagen. Hij ging op de toppen van de tenen staan.

'Zal ik je even omhoog tillen, Max?' grijnsde Gerard, personeelschef van de groep.
'Kijk eens aan, prachtig jasje. Escada, beslist Escada en dat parfum.
Weet je wat La Monroe er ooit over zei?
The only thing I wear in bed is Channel Cinq en de avond is nog jong, vriend.
Tot overmorgen zeker?'

Hij kneep Max in de arm, knipoogde samenzweerderig en grijnsde opnieuw.
Die zelfingenomen kwal, de overjarige gazettendekhengst!
Geen zinnig mens begreep waarom de uitgeverij zo’n hufter in dienst nam, laat staan bleef houden!
Er circuleerden geruchten over hem en Simonne, doch geruchten zijn in elk groot bedrijf schering en inslag.
Wie weet, misschien kwam hij nu aan de beurt door dat jasje en die handtas.
So what! Verdorie, waar blijft ze -----

Max vond zichzelf voor paal staan.
Hij rekte zich opnieuw, keek rond en zag dat prachtig glanzend blauwzwart haar.
Nonchalant langzaam liep hij op haar toe.
Ze was omringd door drie bijzonder knappe mannen, dertigers, eerder meridionale types in driedelig maatpak.
Tiens, dat hij hen niet eerder had opgemerkt.
Max observeerde haar fronsend. Ze ratelde onafgebroken, gesticuleerde met de handen.
Vuur in de ogen, schouders en borsten accentueerden nog feillozer haar lichaamstaal.
Zo te zien genoten de dertigers en hoe!

Hij vond haar té bewust koketteren.
Dit was op het randje van het flirten af, puur opzwepen, met liefst drie mannen tegelijkertijd.
Toen pas merkte hij een plomp, oud heertje op.
Marianne toornde boven hem uit.
Hij leek wel het voorwerp van al haar aandacht, het doelwit van haar bodylanguage.

Wat moet een vrouw zoals zij met dat gedrocht?
Haar plagerig lachje bracht hem en de dertigers aan het gieren.
Hier en daar keken mensen op.
De dwerg staarde haar echt dweperig aan, gulzig zelfs.
Nog even en het kwijl loopt uit zijn mond, dacht Max.
Ze zet die ouwe geilaard aan tot hoerige gedachten. 

Hij ontdekte een andere Marianne. Hij stond perplex, was echt geshockeerd.
Dit dametje was duidelijk niet aan haar proefstuk. Idioot, idioot die hij was.
Amper een kwartier geleden had hij zich licht, zelfs merkwaardig prettig gevoeld.
Een verademing na die sombere weken. Hij had geneuried, bijna luidop gezongen.
De pijn uit zijn lichaam geperst, verlangend, ja, om dat prachtige mensenkind terug te zien.
Tuurlijk had haar nabijheid hem die kolieken bezorgd. Wat anders? 

Hij hoorde de maffioso en zijn acolieten bulderen.
Marianne wiebelde bevallig met dat prachtige kontje van haar.
En maar katoen geven! Ze greep zowaar de kwijlende buldog vast en maakte enkele danspasjes met hem.
Hij gaf haar onmiddellijk hoffelijk door aan één van zijn dertigers.

Salsa. Zij dansten godgebetert een salsa! En hoe! De dertiger kleefde zijn gespierd lichaam aan het hare.
Streelde haar schouders, boetseerde, opgezweept door de muziek, de lijn van haar lichaam met zijn handen. 
En zij wreef wulps een perfect gebruind been tegen het zijne. Omstanders klapten ritmisch in de handen.
Toegegeven, een schitterend koppel. Tja, hij zuiders met zonovergoten temperament en zij, alles behalve sanseveria!
Zie haar genieten als stralend middelpunt van de belangstelling!
'That’s it', zei Max.

Hij wrong zich tussen de kijklustigen door en tikte Marianne op de schouder.
'Moet weg, taxi wacht’, sprak hij sec.
Zij keek hem echt verbaasd aan, vertraagde het dansritme en wou beslist iets opwerpen.
Doch de dertiger sleurde haar extatisch glimlachend mee in de zoveelste sensuele salsadraaikolk
of hoe ze dat gemanoeuvreer ook mogen noemen.
Max hing haar jasje op de schouder van de ouwe.
'Kapstok, oké', beet hij en verdween.

In de lounge werd hij tegengehouden door de portier.
'Excusez-moi, monsieur, madame vous fait signe.'
'Max, hé Max, je vergeet iets.'

Die stem en voor het eerst zijn naam door die stem.
Tergend langzaam draaide hij zich om en daar stond ze.
Marianne zei eerst niets. Alleen haar wijsvinger wees naar zijn hand en het tasje.
Zij nam het rustig aan en begon dan wat nerveus: 
'Taxi, Max? Mijn wagen staat vlakbij. Kan ik je een lift geven?
’t Is maar een ommetje voor mij, allez, amper tien minuten en op dit uur misschien zes.
De taxistandplaats is …'
'Neen, hoeft niet.' 
'Max, please!'

Zij plantte zich pal voor zijn neus en vouwde haar handen in gebed,
vervolledigde het plaatje met een Bardot-pruillipje en ratelde door:
'Allez toe, als compensatie voor de gemiste toast.
Eigenlijk heb jij het laten afweten bij de eerste keer en voor de tweede keer beken ik schuld.
Belangrijke prospects, die Grieken. Ze bezitten…'
'Waar staat de wagen?' Zijn stem klonk koel professioneel.
'Verderop, een eindje de Broekstraat in.'

wordt vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur - http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160