Deze kat kijkt zó boos dat ik vrees voor de viool.
Ooit had ik een rosse kat. Een kater. Hij was een echt heertje en daarom heette hij Meneertje Guus. Hij was ros-goud getijgerd en droeg in zijn vacht een witte jabot, witte laarzen en witte handschoenen. En in het tipje van zijn staart zat ook een plukje wit, om zijn tenue compleet te maken.
Zijn rechtstreekse concurrent op het pad des levens noemde ik de Rosse. Een gluiperd, compleet ros gestreept, geen gouden lijntjes en geen witte afwerking. De Rosse kon even gemeen kijken als de kat in het schilderij. De bewoner van deze kamer studeert een beetje viool. Als hobby denk ik, de viool ligt zo achteloos bij het open raam ...
Wat deze kat denkt : " Als gij mij nog dikwijls dat vioolgejank doet horen, dan zwiep ik dit ding de binnenkoer op. Hoort ge het al vallen? "
Ja, zo boos en dreigend kijkt deze kat, dat ik écht vrees voor de viool.
"Zelf heb ik nooit een rook- en brandmelder gehad, maar op het werk daar waren ze wel, met de regelmatige nachtelijke valse alarmen. Dan moest ik uit mijn bed en naar de firma om de deuren te openen en te kijken wat er scheelde. Met de nodige ambras met brandweer en politie." VG
“Jaren geleden hadden we alarmpedalen in de bank, waar wij achterin woonden. Ook was er een geplaatst in de tussenruimte naar ons woonkamer, op de vloer tegen een wand. Ze waren heel gevoelig, bij de minste aanraking ging het alarm af en loeide het keihard buiten op de marktplaats.
De garde was telkens zeer snel ter plaatse om te constateren wat er aan de hand was.
Op een keer had ik zondags bezoek van mijn oudste zus en na de koffietafel nam ze de keerborstel om de kruimels te vegen, maar, grondig als ze was -sterrenbeeld leeuw- ging ze ook maar eens rap in de tussenruimte vegen en eer ik haar kon tegenhouden, veegde ze ook eens ijverig rondom het alarmblokje. En ja! we hadden weer prijs. Loeiend alarm over heel dat rustig plein. Met rode kaken moesten wij de garde wéér eens rapporteren dat er niets aan de hand was.” MVS
‘als ’t maar proper is’ !
Dat was ooit een slogan aan boord van een schip. in verval. En dat devies volgden wij gaandeweg, met ijver en enthousiasme. Er liep van alles mis, er ging van alles kapot, er viel van alles uiteen, maar 't was wel allemaal proper, wij hielden al die kapotte dingen vrij van stof en roest zodanig dat we er zelf begonnen in te geloven. Typische in-crowd redenering. Tot de technische inspectie kwam … Een ramp voor de mécaniciens. En toen waren zelfs wij (petit personnel) op onze tenen getrapt. Wat nog meer een in-crowd redenering was.
Van uit dat perspectief, ivm met die tussenruimte : niet meer aantrekken, MVS. De tussenruimte was stof- & kruimelvrij. Dat mocht toch iedereen weten! Dat was toch wel het voornaamste zeker, en ze mochten komen zien ook, de garde & co. Om ze te doen komen kijken hoe proper, moest uw zus ze efkes wakker porren. Meer was dat niet. En als de garde komt kijken en er liggen geen kruimels meer, 't is proper, is geen enkele reden om te blozen.
m- EZW-09/2013, herwerkt, naar een gegeven van MVS, garde = gendarmerie?
Een optreden van Steve Martin als The Great Flydini in de Johnny Carson show, 1992. Goed dat het opgenomen werd, want dit was het enige optreden van The Great Flydini of De Grote Gulpini. Een optreden in de goeie ouwe revue-traditie, vind ik. En dat uitgestreken gezicht volhouden is volgens mij moeilijker dan het goochelwerk.
Dat hij na drie eieren een sigaretje wil – hilarisch! Blijkbaar vindt de zaal dat ook. En later wordt de smart na het vertrek van de aanbedene ook vindingrijk gebracht.
Dat uitgestreken gezicht volhouden is volgens mij écht veel moeilijker dan het goochelwerk zelf.
De V-formatie is een vliegpatroon van vogels of vliegtuigen waarbij een op kop vliegt en de anderen in twee schuine lijnen erachter. Ganzen vliegen tijdens de vogeltrek in V-formatie omdat het energie bespaart ten opzichte van het achter elkaar vliegen. De tipwervelingen van de vogels, die weerstand vormen, worden deels onderdrukt doordat er een andere vogel naast vliegt, de formatie kan beschouwd worden als één groot vliegtuig i.p.v. verscheidene kleinere. Of ook als een deltavlieger ?
Overigens hebben de voorste vogels het minste te doen. De lift veroorzaakt door de formatie geeft een onderdruk boven de vogels. Deze onderdruk zuigt de lucht voor de formatie naar boven. De voorste vogels ondervinden dus een opwaartse luchtstroom. Tijdens het vliegen wisselen de vogels elkaar af, om iedereen wat rust te gunnen.https://nl.wikipedia.org/wiki/V-formatie
Een vlucht ganzen heb ik eens van dichtbij kunnen meemaken. 'k was er danig van onder de indruk. Het ging ongeveer zo :
ma-03/09/2012 - rond 10h30
Zojuist is hier een vlucht ganzen laag overgevlogen, tamelijk laag. Zeer laag. Het raam stond open. Eerst hoorde ik ze, en ik dacht dat er ergens onrust was in een hoenderhof. Maar wie van de buren heeft ineens zoveel ganzen? Het geluid werd luider en toen viel mijn cent dat de ganzen niet op een hof waren maar in de lucht. Ik sprong naar het raam en daar was de vlucht. Dat springen is figuurlijk natuurlijk.
'k Had zo'n ganzen-gebeuren al hoog in de lucht gezien, zo'n fijn lijntje V-formatie, en in documentaires, en op foto's & op YouTubes ... en er is natuurlijk die pep-PPS over teambuilding die alle mailboxen teistert. Maar ik had nog nooit een vlucht ganzen zó laag zien overvliegen dat ik ze kon horen en zien gakken. Het zijn niet alleen de eerste vier of zes die de gans op kop aanmoedigen, het is heel de klad die snatert. Indrukwekkend. Ik ben er nog van onder de indruk.
Ze vlogen richting Z-O, maar dat wil niks zeggen, het is misschien een tijdelijk corridor dat ze volgen.
Ik haastte me naar de voorkant van het appartement, daar was ik ze kwijt en hoorde ik ze ook niet meer. Terug in 't bureau zag ik beneden iemand in zijn tuin de ganzen nakijken. 'k Heb ze dus niet gedroomd. Het was kort, maar indrukwekkend.
Achteraf en later heb ik op ‘t Net meer dingen over ganzen gelezen, andere dingen, minder mooie dingen. Ganzen zijn niet telkens heil en zaligheid. Maar dat is een ander verhaal.
Die dag op Radio 1, 12h-13h, Viva la Vida bij Barbara Rottiers
Rottiers maakte de vergelijking tussen Frieda Kahlo en Marieke Vervoort vanuit de gedachte : creatief omgaan met ellende. Kahlo schilderkunst, Vervoort topsport.
Naarmate het programma vorderde dacht ik, wacht eens efkes ! Er zijn zoveel andere mensen die weten wat het is, omgaan met ellende. Fysieke ellende, psychische ellende, filosofische ellende … Er zijn genoeg demonen voor iedereen. Ook en zelfs op de dagen dat de zon schijnt.
Kahlo en Vervoort inspireren misschien wel eventjes een aantal mensen, maar een groot aantal mensen heeft geen fut, tijd of interesse voor schilderkunst of voor topsport. Niet iedereen heeft voeling met wat deze dames overkomen is en hoe zij daarmee omgingen. Andere mensen putten energie uit andere bronnen. Uit dingen die dichter bij de eigen leefwereld staan dan topsport of schilderkunst. En dat werkt voor ons, de massa. Dat werkt niet elke dag even goed, of het werkt zelfs niet elke dag. Maar het werkt. En dat mag ook efkes gezegd worden, vind ik. Dat is bij deze dan gedaan.
Vanmorgen zei LM dat ik de frigo op een kier had laten staan. Onvergeeflijk, vind ik van mezelf.
In de voormiddag stond het deksel van de snelkookpan te dansen omdat ik het niet dicht gevezen had. Al 45 jaar gebruik ik dit model en vandaag vergeet ik het deksel vast te zetten?
En toen ik zojuist de link naar een YouTube filmpje controleerde merkte ik pas na de vierde zin dat ik de koptelefoon niet aangesloten had. Ik had het ding wel op mijn hoofd, en op mijn oren, maar ik vond dat de klank wel erg veraf klonk. Ondertussen toeterde de tekst door de luidsprekers in de oren van LM.
Drie blunders in één voormiddag? Voor de rest van de dag blijf ik overal af, ik wacht wel op morgen.
Het is een verademing wanneer men een goed excuus vindt om verder niks te doen. Het staat gelijk met een toestemming. 'k Heb al dingen in die trant gelezen, dat zo eens een keer niksen en lummelen gezond is voor het brein. Wel, ik geloof dat direct. Voor welk deel van de hersenen het gezond is, weet ik niet meer. 'k Denk voor het achterhoofd. Niet voor de kleine hersenen, maar voor het achterhoofd. Want dat zou de broedkast zijn van de creatieve ideeën, daar kiemen de zaadjes.
'k Ken mensen die ooit van niksen, afgewisseld met lummelen natuurlijk, een actief fitnessprogramma gemaakt hebben. Zij zullen nu zeer gezonde hersenen hebben. Wat zeg ik? Zij zijn ondertussen waarschijnlijk genieën.
Nu heb ik nóg een interessante documentaire over straatkunstenaars gevonden, Graffiti Wars. En die staat óók integraal op You Tube. We worden verwend, 't kan niet op.
Beroemd anoniem straatartiest Banksy is verwikkeld in een oorlog. Niet met de arm der wet, maar met z'n eigen volk.
De documentaire 'Graffiti Wars', die het Britse Channel 4 de voorbije zomer uitzond, doet uit de doeken hoe Banksy op de tenen trapte van graffitipioneer King Robbo door één van diens pieces uit '85 te bezoedelen. Banksy bedekte het werk met enkele rollen grijs 'behangpapier'.
Eén en ander zal er ook wel mee te maken hebben dat Banksy, in tegenstelling tot het gros van de graffitispuiters, op handen wordt gedragen en dat zijn werk voor grof geld wordt verkocht. Zijn Monkey Detonator bracht (2012) 97.250 pond op.
In een zeldzaam interview had Banksy dit te zeggen over zijn rel: (zeldzaam interview, Live of per Mail?)
Banksy
«Het was nooit mijn bedoeling om ruzie te zoeken met Robbo - weet je wel hoe groot die kerel is? tegen het einde van de documentaire, op de rode loper van zijn vernissage, ziet men duidelijk hoe groot & struis Robbo is.
Strikt genomen heb ik ook niet over een 'King Robbo' heen geschilderd. Tegen de tijd dat ik er passeerde, stond er iets als nrkjfgrekuh. Ik geloof hoe dan ook niet in het idee dat een stuk muur iemand toebehoort zodra die er z'n naam op heeft gekalkt. Kijk, graffitikunstenaars hebben een hoop ongeschreven regels waar ze zich aan willen houden. Ik wens hen daar veel geluk mee, maar ik ben niet met graffiti begonnen om naar iemands pijpen te gaan dansen. Als je het type mens bent dat sentimenteel wordt als anderen over je werk schilderen, dan raad ik je van harte een andere hobby aan.»
Hoeft je werk dan ook niet bewaard te worden voor het nageslacht?
Banksy
«Het valt niet te voorspellen welke pieces overleven en welke niet. In New Orleans heb ik een keer een zijkant van een bouwvallige winkel beschilderd in een straat vol rottende matrassen en achtergelaten auto's. Twee uur later was mijn piece al verdwenen. Kennelijk had ik er een crackhouse uitgekozen en was de eigenaar niet opgezet met de extra aandacht.
Aan de andere kant: als je midden in je werk gestoord wordt en je piece half afgewerkt moet achterlaten, dan kan je er donder op zeggen dat het een paar maanden later door iemand met witte handschoenen voorzichtig door de veilingzaal van Sotheby's wordt gedragen.»
In je mockumentary 'Exit Through the Gift Shop'gaf je het bedorven kunstwereldje al een flinke trap in de nuts.
Banksy
«De kunstwereld zit vol louche figuren. Mensen die niet opgezet zijn met graffiti zeggen wel eens dat die tags intimiderend zijn. Ik zeg: niet half zo erg als moderne kunst. Moderne kunst is speciaal ontworpen om normale mensen het gevoel te geven dat ze idioten zijn.»
Op 07min27 komt Banksy in beeld en zijn stem wordt in deze documentaire niét vervormd. Banksy zou volgens de commentaarstem afkomstig zijn van Bristol, vandaar dat accent waarschijnlijk. Ik versta er met moeite een woord van, van Bristols.
Nu vraag ik mij af, als de figuur in EXIT TROUGH THE GIFTSHOP, mét vervormde stem, wel verstaanbaar Engels praat, en in GRAFFITI WARS, met onvervormde stem een zwaar accent heeft, wie van de twee is dan de ingehuurde acteur? Zijn zij allebei acteurs? Ik denk dat het allebei ingehuurde acteurs zijn. Banksy waagt zich niet aan een gefilmd interview volgens mij, zo'n interview zou een val kunnen zijn.
Kortom, Banksy was er weer mee aan het spelen, en dat vind ik helemaal niet erg, dat vind ik spannend. Hoe het met Robbo afgelopen is, da's minder natuurlijk.
'Graffiti Wars' is minder bizar dan 'Exit Trough The Giftshop' en er zit meer vaart in, maar de twee documentaires zijn eigenlijk moeilijk vergelijkbaar. Ze hebben enkel verticale wanden als gemeenschappelijk begin.
Het wordt paddestoelenseizoen hé. Ook op het Internet. Ongeveer elke nieuwsbrief heeft het erover. Maar dit jaar springt deze man er uit : Vyacheslav Mishchenko.
Hij doet macrofotografie en zijn tafereeltjes kunnen zó dienen als illustraties voor sprookjes.
'k Zou bij een aantal foto's een verhaaltje willen verzinnen, maar dan wordt dat hier wat lang. Dan zijn we komende winter nog bezig.
Wat vindt ge van deze : of deze :
Mishchenko zegt dat niks in scène gezet is. Hij verplaatst geen diertjes om het plaatje te doen kloppen of om een verhaaltje te illustreren. Hij registreert de kleine wereld zoals ze is. Gewoon gaan kamperen -vrouw en kinderen gaan mee- en op de juiste plek geduld hebben.
Volgens mij ligt Mishchenko dan het ganse weekend op zijn buik in het gras en op het mos geduld te hebben.
Een hele tijd geleden heb ik een documentaire gezien over en van Banksy -ergens in oktober 2012 op Canvas- en wat ik me vooral herinner is dat de documentaire gaandeweg nog meer bizar en kwiet werd dan Banksy mysterieus is. Over zijn identiteit werd in de documentaire natuurlijk niks onthuld. Het goede nieuws is : de documentaire staat integraal op YouTube. En hopelijk nog lang.
Exit Through The Gift Shop- door Marc Van Springel – Humo, za-29/01/2011 Mocht u nog nooit van de man gehoord hebben: Banksyis zowat de beroemdste graffitikunstenaar ter wereld. En ook een compleet mysterie: de man opereert, trouw aan zijn roots als street artist, altijd in het geheim, en verschijnt nooit in het openbaar.
Het heeft alleen maar aan zijn faam bijgedragen. Die heeft hij trouwens niet gestolen: Banksy maakt geen schreeuwerig kliederwerk zoals je het wel eens op treinflanken of onder bruggen aantreft, maar zeer mooie, vaak grappige, altijd prikkelende en verrassende, en soms ook politiek geladen beelden.
Zijn eerste film 'Exit through the Gift Shop' ligt volledig in het verlengde van zijn werk: het is een film over hemzelf, maar ook weer niet. In 'Exit' maken we kennis met ene Thierry Guetta, een Fransman die met zijn camcorder al jaren de exploten van de graffitiscene in LA vastlegt en op die manier ook Banksy heeft leren kennen.
De documentaire die Guetta uit zijn berg materiaal heeft gedestilleerd, is echter zo slecht dat Banksy de zaak als regisseur overneemt en Guetta adviseert het zelf eens te proberen als artiest.
Tot ieders grote verbazing oogst de weirde Fransman met zijn afkooksels van Warhol, Damien Hirst en Banksy zelf nog succes ook.
'Exit through the Gift Shop' is één groot spiegelpaleis, een slimme en geestige mockumentary waarin Banksy net als in zijn graffitikunst een spel opvoert met schijn en werkelijkheid. Is de bijna karikaturale Fransman Guetta wel echt? Zou de verteller met diep over het hoofd getrokken kap en vervormde Darth Vader-stem wel Banksy zelf zijn? Is de grootse vernissage van Guetta in een pakhuis in LA in scène gezet?
De archiefbeelden van graffitikunstenaars lijken alvast authentiek. En tussen de bedrijven door krijg je toch ook een interessant inkijkje in de werkwijze en de guerrillatactieken van Banksy (we mogen onder andere getuige zijn van een geweldige stunt in Disneyland), én krijgt het blind iedere hype achterna hollende kunstwereldjeeen flinke trap tegen de schenen. - mvs
klank voldoende luid zetten, geen ondertitels : https://www.youtube.com/watch?v=evbHCAn4jto 86min05, dat is een volledige film, ik weet het. Bekijk het eventueel in schijven. Of niet, dat kan ook natuurlijk.
Als jonge puber zag ik ooit op TV de verfilming met Danny Kaye. Helemaal ondersteboven was ik van die vermenging tussen fantasie en realiteit Dat zoiets magnifiek kon kunnen! Tegelijk was ik enorm opgetogen dat mensen met onzin en kolder hun brood konden verdienen. Volwassen mensen die gekkigheid au sérieux namen ! Er was nog hoop in deze wereld.
“The Secret Life of Walter Mitty is een kort verhaal uit 1939 van James Thurber. Het verhaal verscheen voor het eerst in The New Yorker op 18 maart 1939 en werd opgenomen in Thurbers boek My World and Welcome to It.
In 1947 kwam onder dezelfde naam de verfilming van het verhaal uit, met Danny Kaye hoewel het verhaal in de film in grote mate verschilt van Thurbers oorspronkelijke verhaal.
Een tweede verfilming is eind 2013 verschenen. met Ben Stiller
2013, Ben Stiller 1947, Danny Kaye James Thurber zelfportret
Het verhaal handelt over een man die met zijn vrouw naar Waterbury (Connecticut) rijdt voor hun wekelijkse boodschappen en het bezoek van zijn vrouw aan de schoonheidssalon. Tijdens de rit en het bezoek beleeft de man vijf heroïsche dagdromen.
In zijn eerste dagdroom is hij piloot van een watervliegtuig van de US Navy tijdens een storm, dan is hij een uitmuntend chirurg die een unieke operatie uitvoert, daarna is hij een koelbloedige (nobele?) aanslagpleger die in een rechtbank zijn verklaring aflegt, vervolgens een piloot van de Royal Air Force die zich aanbiedt voor een gevaarlijke en geheime zelfmoordmissie om een munitiedepot te bombarderen, en aan het eind van het verhaal staat hij tegenover een vuurpeloton.
Elk van de fantasieën is geïnspireerd door een detail uit de echte wereld rondom Mitty.”
Twee voorfilmpjes :
1947, met Danny Kaye, de muziek alleen al kondigt een feest aan. https://www.youtube.com/watch?v=awthjYwVAr4 01min43, en in de kolom rechts van het schermpje staan nog enkele uittreksels van die film. Gewoon aanklikken.
Nee zeg! Wat een vraag. 'k Moet er niet aan denken dat ik mijn foon zou meenemen naar het toilet.
Er is een deur aan de WC. Die deur kan dicht. Daar is een deur voor ontworpen, om dicht te kunnen. Anders zou een gat in de muur volstaan.
De bedoeling van dié deur is volgens mij dat de buitenwereld buiten blijft. De binnenzijde van de deur zorgt ervoor dat men de buitenwereld niet hindert met de bezigheden die binnen plaatsvinden.
Een foon is de buitenwereld, die blijft aan de buitenzijde van de deur. De buitenwereld mee naar binnen nemen? Geen denken aan.
En dat geldt in omgekeerde richting ook. Stel dat ik iemand opbel en … ‘k zou het uiterst³ onbeschoft vinden, mocht ik aan de foon merken dat de correspondent zich aan de binnenkant van de deur bevindt.
Schoonheid zien een gouden zon een blauwe lucht en bloemen pracht
Stilte beleven warmte voelen een gebaar zo teder een gulle lach
Geluk is bovenal geluk mogen delen met jou mijn lief
Elisa 2010
Dat klinkt zo eenvoudig en dat is zo ingewikkeld. Het is moeilijk om die eenvoud te bereiken, bedoel ik. Ik denk dat het mij nog niet gegeven is, zelf die eenvoud te kennen. Toch niet continu. Al herken ik ze wel wanneer en indien ik ze zie, die gouden eenvoud.
Hetgeen ik reeds lang wist is eindelijk bevestigd door Zweedse onderzoekers.
Uit HLN :In tegenstelling tot wat altijd is gedacht, zijn niet vrouwen maar mannen beter in het tegelijk uitvoeren van verschillende taken, het zogenoemde multitasken. Dat blijkt uit Zweeds onderzoek dat wordt gepubliceerd in het vakblad Psychological Science.
Spijtig dat de publicatie gebaseerd is op het onderzoek van maar 160 mannen en vrouwen, wat ik een beetje povertjes vind. Daarbij wie ligt daar nu wakker van, en het is ook geen zegen om veel taken tegelijk te kunnen uitvoeren. van RdG
'het is ook geen zegen' … eindelijk iemand die het beseft
Ergens heb ik ooit gelezen dat multitasken een fabeltje zou zijn. Het bestáát gewoon niet. Er was een hele uitleg bij over hersenhelften of zo en dat gold zowel voor vrouwen als voor mannen. 'k Was zeer opgelucht toen ik het las, ziezo, dat was weeral iets dat ik niet moet kunnen! En nu komt Rik vertellen dat multitasken wél bestaat? Gedaan met onze & mijn gemoedsrust.
Ik denk dat de dames die aan dit onderzoek meegewerkt hebben - ofwel in hun hoofd al bezig waren met kinderen afhalen, boodschappen doen en eten maken, met belangrijke zaken dus, en dat ze daaromde testjes wat afgelapt hebben, vandaar een lagere score
- ofwel zeer goed de draagwijdte van hetgeen zij aan het doen warenbeseften en zij hebben zeer bewust ondergepresteerd om alle vrouwen ter wereld & mij het juk van het multitasken te besparen: het hoeft niet meer meiden, de-manne-zijn-der-beter-in!
Was het een strategische zet van onze Viking-zusteren?
Persoonlijk laat ik met alle plezier de eer aan de heren hoor. Edoch, dat mannen er goed, zelfs de besten in (zouden) zijn, is absoluut nog niet doorgedrongen in onze koppekes. Als er dan al eens ene blijk wil geven van een multi-capaciteit, of toont dat hij toch al twéé dingen (2) tegelijk kan, haalt hij kranten- & TV-nieuws. En bespeur ik in die verslaggeving dan een afkeurende ondertoon?
Parlementslid vult kruiswoordraadsel in tijdens Ford-debat2012
Kruiswoordraadsels invullen tijdens het debat over de sluiting van Ford Genk: Vlaams parlementslid Erik Tack (Vlaams Belang) ziet er geen graten in. “Ik was tegelijk aan het luisteren”
Tot in het populaire Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door maken ze zich vrolijk over Erik Tack. Terwijl op de achtergrond Groen-fractieleider Filip Watteeuw in het Vlaams Parlement tekeergaat over de dramatische gevolgen van de sluiting van Ford Genk, buigt Erik Tack zich met veel overgave over een kruiswoordraadsel in het Vlaamsgezinde weekblad ‘t Pallieterke .
Tack, tevens huisarts, zag er gisteren geen graten in: Want ik was tegelijk aan het luisteren, en ik was tenminste aanwezig tijdens het debat. (én luisteren, én aanwezig zijn = 2 bezigheden tegelijk!) Dat kun je niet zeggen van veel andere parlementsleden. (…)
1966. Dat is een jaar dat ik me goed herinner. De lente en de zomer.
Toen werd er aardgas gelegd bij ons in de streek en dwars door velden & weiden werden brede stroken vrijgemaakt. Die stroken waren als autostrades voor voetgangers. Men geraakte in een mum van tijd in andere wijken en andere dorpen. Heel plezant allemaal.
En als de stroken er wat modderig bijlagen, kon men bovenop de buizen lopen die op sokkels gereedlagen om de pijplijn aan te leggen. Uren hebben wij op die stroken en op de pijplijnen doorgebracht. Kilometers hebben we toen afgelegd. Zomaar, voor ons plezier.
Efkes naar Relegem gaan. Omdat het mooi weer was. Of naar Bekkerzeel & Bijgaarden en terug in een uurtje tijd. Te voet. Niet te geloven hé. Over de weg was dat een expeditie van omzeggens een halve dag.
Na verloop van tijd namen we boterhammen en een drinkebus mee. Want op het middaguur zaten we soms 'ver' van huis. Ternat bvb. Of in de andere richting ergens voorbij Wemmel.
We waren 14, 11 en 7. Het was een memorabele zomer. Nu staan er verkavelingen boven op de pijpleidingen.
“In 1970, 10 jaar onafhankelijkheid brachten Boudewijn en Fabiola een bezoek aan Zaire. Natuurlijk ook aan de universiteit waar wij toentertijd allebei werkten en leefden. In de namiddag tutten we ons min of meer op, kleedden onze vier weken oude zoon in zijn mooiste kostumeke, want we gingen de poning een kolleke geven zoals ik aan de toen aanwezige vrienden verkondigde. Niet dat we zo bijzonder koningsgezind waren, maar waar de koning is, zijn er de media . Wij trotse ouders wilden onze zoon aan het thuisfront tonen. We hebben het koningspaar niet gegroet, omdat de kleine spruit honger kreeg en er een drukte van jewelste was. Dus zijn we ook niet op tv gekomen. Het thuisfront heeft het kind heel snel kunnen vertroetelen, want 's anderendaags was er een telegram dat mijn vader overleden was. De reis naar België is een verhaal apart.” MML
26/06/1970Kisangani, Zaïre
Knap slim gezien, ‘waar de koning is, zijn er media’
En als de koning(in) zich over een borelingske buigt is dat media-voer, en zijn de beelden sneller in België dan de foto’s over de post. 'k Weet niet of een baby van vier weken nog een boreling genoemd wordt, maar 'k kan toch moeilijk 'plat boeleke' schrijven als uw zoon zijn mooiste pakje aan had hé. En dan krijgt het wurm warm, en honger en er is drukte en lawaai … ellende. En 's anderendaags dan die telegram.
‘De reis naar België is een verhaal apart.’
Gezien de ernst van de situatie denk ik dat de reis per vliegtuig ging. Maar met een boeleke van vier weken? Vliegreizen zijn een marteling voor babies. Over dat feestelijk bezoek van Boudewijn & Fabiola aan Zaïre kunnen we opzoeken op te Net, materiaal genoeg. Maar er staat weinig over wat 1970 zoal inhield voor de burger. Over een Reis met Perikelen, uit de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mensen.
Als je inspiratie aan het opdrogen is, is de oorzaak vaak dat je met jezelf in onmin leeft. van P²
Dit Overdenksel kon ik voor mezelf niet plaatsen. 'k Snapte niet het verband tussen de opdrogende inspiratie en de onmin met jezelf. Daarom startte ik mijn persoonlijk reddingsoperatie, een mens moet érgens beginnen hé, alvorens om hulp te roepen.
Het woord inspiratie heb ik opgezocht in het synoniemenwoordenboek. Daar hebben ze die grappige grafische voorstelling van de synoniemen. 'k Noem de voorstelling grappig, omdat men met het kernwoord zo wat kan schudden tot alle synoniemen duidelijk in het zicht staan. Alsof men het kernwoord (in 't groen) bij het nekvel grijpt en schudt tot het alle verborgen en ongekende synoniemen uit zijn zakken laat vallen. http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=inspiratie Het is een mooie, duidelijke voorstelling. Geestig hé, zo wat schudden met het kernwoord.
Truus heeft een zere duim ~ 11/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
We zijn er geen getuige van geweest wat Truus Johan allemaal toegevoegd heeft toen haar eigen auto niet voor haar eigen deur stond. We veronderstellen dat het ongeveer zo gegaan moet zijn: "Zeg, lillijkerd, vertel es waar mijn auto nou wel staat? Want voor de deur staat hij mooi niet!" "Nou, bij mij voor de deur staat ie dus wel! Heppik je toch gezegd?" "Ja, wat denkie nou, wel mijn auto rijje en dan met een smoesje niet terug brenge! Komt ie vandaag nog of mot ik de pliesie belle?" "Kom hem maar hale, Truus, ik hoef nie meer in dat stinkding te rije!" "As je er niet in had wille rije had je hem moete late staan. Niet voor je eige deur perkere!"
Zo zal het nog wel even doorgegaan zijn, maar als puntje bij paaltje komt zal het er toch van komen dat Johan zuchtend en steunend weer in het vehikel van Truus plaatsneemt, alwaar het luchtje nu een ander karakter gekregen heeft. Meer zo van vlees dat te lang heeft gelegen. Johan zet alle raampjes open en probeert tegelijk te sturen en zijn neus dicht te knijpen, maar Truus heeft nog een ouwerwetse schakelauto, dus bij elke bocht moet hij zijn neus weer loslaten om tegelijk te schakelen en te sturen.
Als hij bij Truus voor de deur uitstapt is Truus haar overbuurvrouw net haar hondje aan het uitlaten. Zonder op zijn bazin te letten springt hij dwars over de weg en meteen de deur van de auto in en begint verwoed onder het dashboard te spitten, deze werkzaamheden periodiek onderbrekend met opgewonden geblaf. De overbuurvrouw staat er wat hulpeloos naar te kijken, ongewild midden op de rijweg, waar langzamerhand van beide kanten een file ontstaat van toeterende automobilisten met jengelende kinderen achterin, want de ene school was net aan het uitgaan terwijl van de andere kant kinderen van zwemles komen. Niet alle kindjes blijven braaf achterin zitten, want sommige jongetjes hebben de hondenriem gezien waarmee Tekko aan de overbuurvrouw vast zit, en misschien ook een ijverig kwispelend achtereind en twee schrap gezette pootjes.
Daar willen ze meer van weten, en er ontstaat een oploopje van nieuwsgierige jongetjes, omringd door moeders die hun kroost weer in de voiture proberen te krijgen. Een enkele vader probeert op te treden, maar vindt geen aandachtig gehoor. Daarom besloot hij overbuur te helpen met trekken aan de riem van Tekko, en daar zijn die schrapgezette pootjes niet tegen opgewassen. Het joekeltje wordt hevig tegenspartelend uit de auto van Truus gesleurd met in zijn bek het stoffelijk overschot van een overleden knaagdier dat onder de ijverig op de pedalen trappelende schoenen van Johan de reis naar het ziekenhuis niet overleefd heeft. Intussen is ook Truus naar buiten gekomen en eist haar autosleutels op.
"Ja, je laat me nou al voor de tweede keer vandaag hiernaartoe komme, nou mag je me ook wel eens thuisbrenge!" vindt Johan.
Het lijkt erop dat de oorzaak van de kwalijke luchtjes mooi opgeruimd is, al zal overbuur misschien nog wat moeite hebben om Tekko zijn vangst afbekkig te maken, dus nou wil hij weer wel in die auto. Truus geeft hem zijn zin maar. Ze is allang vergeten wat de dokter gezegd zou hebben over autorijden, en die duim... die heeft al de hele dag geen zeer meer gedaan. - HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Truus heeft een zere duim ~ 10/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
De portier troost Truus: "Misschien is hij al onderweg, mevrouwtje. Dan kan hij geen telefoon meer aannemen natuurlijk!" Truus loopt naar buiten en krijgt het meteen weer koud. "Waar is mijn trui nou weer, heeft die dokter toch vergeten om hem terug te geven!"
Ze stormt op hoge poten naar binnen en spurt naar de lift, die helaas net vertrekt. Maar gelukkig is er een lift naast en die is onderweg naar beneden. Als die opengaat stormt ze zo ongeduldig naar binnen dat de mensen nauwelijks kunnen uitstappen en drukt meteen op de knop van de verdieping die ze hebben moet.
"Niet zo ongeduldig, dame. Andere mensen mogen ook van de lift gebruik maken! En nou gaan we eerst naar de kelder, hoor!" Tot grote ergernis van onze heldin vertrekt het verticale voertuig in de verkeerde richting. Ze stampvoet van ongeduld. Als ze eindelijk boven komt wil ze zonder kloppen bij de dokter binnenstormen, maar wat is dat nou? Zit die deur op slot, verdikkeme!
"Mevrouw, onze dokter is naar huis. Maar als u die trui van u zoekt, die hebben we hier achter de balie. Goed weggestopt, dat niemand hem kan pakken." Verontwaardigd pakt Truus haar eigendom aan en trekt het meteen over haar hoofd. Prompt krijgt ze het veel te warm en rukt ze het ding weer van haar geteisterde lijf. Van agitatie vergeet ze goede dag te zeggen en rent weer naar de lift, die er gelukkig net aan komt. Beneden staat Johan bij de portier.
"Waar bleef je nou?"
"Me trui halen, die had de dokter vergeten terug te geven! Die mos de hele dag aan en uit, daar krijg je wat van hier!"
"Nou, trek hem nou maar weer aan, want het is koud buiten"
"Ik hep toch verwarreming in men auto?"
"Met die verwarming is iets niet pluis, Truus, die ging ontzettend stinken. Alsof er vlees in gebraje wort.
Ik hep je karretje laten staan en de tandem uit de schuur gehaald.
Ik mos de bande wel oppompe, want sinds Merie opgenome is hebbe we hem niet meer gebruikt!"
Truus heeft weinig meegevoel, maar ze ziet wel in dat ze mee op de tandem moet wil ze thuis komen en ijverig mopperend klautert ze achterop het vehikel waar Johan en Marie ooit zo veel plezier op hadden. Ze spaart Johan haar angstkreten niet, vooral bij bochten wringt ze aan het stuur dat voor haar zit, maar geen krimp geeft en met een bonkend hart wordt ze door het drukke spitsverkeer gekard.
Als ze bijna thuis zijn stopt Johan. Hij wordt aangeroepen van een bankje waar we oude bekenden op zien. Dorus, Jos en Joop willen precies weten waarom Johan met een nieuwe vlam achterop rondrijdt.
"Hejje een nieuw liefie, Johan? En wat vindt je vrouw daar nou van?" Johan staat met de mond vol tanden, maar Truus neemt van hem over.
"Johan hep me uit het ziekenhuis gehaald, en ik heb doodsangsten uitgestaan met al die enge bochies. Scheef daddeme ginge, me hart stond stil. Waar hejje me auto neergezet, angsthaas, want bij jou wil ik niet meer achterop!"
Hij staat gewoon voor de deur, Truus, ik durfde er echt niet meer in te rije!
Truus gaat te voet verder.
Maar wat ze thuis aantreffen zal...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Leonid Afremov
2009 
2009
