Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Peter vertelt:
Vanavond zijn we uitgenodigd bij een collega. Vanmorgen ging ik uit naam van ons allemaal in de bloemenwinkel een bloemstuk bestellen om alvast te laten bezorgen bij de gastvrouw. Toen ik mijn bestelbon ging afrekenen vond de kerel aan de kassa dat hij lollig kon doen over de grootte en de prijs van het stuk :
- ó-ò, zong hij, iemand heeft iets goed-te-maken! iemand zit in de problé-men!
Ik keek hem in de puttekes van zijn ogen en ik zweeg. Ik zweeg tot hij er ongemakkelijk van werd.
- Ja, zei ik traag en donker, dat is juist. Mijn maat heeft problemen. Om op te staan uit zijn kist.
De kassier zijn uitdrukking was goud waard. Hij zag plots wittekes en ik was zeer tevreden met die kleur. Dat zal hem leren. Commentaar leveren op de bestelling van de cliënt wordt niet gedaan.
In de berging staat een bakje vol vervallen medicijnen. Die moesten naar de apotheek terug. Een bakje vol strips. De apotheek wil de pillen zonder de strips hebben. Dat snap ik wel. Een uur of langer strips zitten uitprutsen is wel een heel dure recyclage, apotheker zijnde. Daarom doen we het zelf. Pillen uit strips duwen is een stil jobke, dat kan wel ’s nachts gedaan worden.
Dat bakje was al een tijd vol, er zaten pillen tussen die vervallen waren sinds 2010. Puur vergif dus. Die nacht zat ik me nuttig te maken met de vervallen pillen en pastillen, alle strips leegfrullen in een klein plastic draagtasje, het open draagtasje van de apotheek zelf.
Het werd ochtend, LM werd wakker, deed iets nuttigs in de keuken en kwam me aan tafel helpen de laatste strips leegwerken terwijl de koffie doorliep. De laatste strips waren grote bruistabletten en het waren er veel.
- Moet dat niet in een potteke? vroeg hij wakker. - Nee, in dit zakje, dat is oké, antwoordde ik, al veel wakkerder dan hij. - Gaat ge dat in zo’n open draagtasje naar ginder brengen? - Ja, ‘t is toch hun eigen plastic zakje? Hun logo. - Dan ga ik mee. - ? - Ik wil dat zien. - Wat zien? - Het regent. Ik wil zien wat die bruistabletten doen in de regen.
Dat leek me interessant en misschien ook plezant, bruistabletten in de regen. Maar kan de regen in het draagtasje? Waarschijnlijk niet. Of toch niet voldoende om bruis te veroorzaken. Daarom stelde ik voor dat we om de tien stappen -elk aan één kant van de straat- een bruistablet zouden neerleggen op de stoep, à la Klein Duimpje, en in het terugkomen van de apotheek zouden we dan zien of het bruiste en hoe het bruiste. Ik zag al een straat met stoepen vol zacht gebruis en schuim dat alsmaar hoger klom en uit deinde en … LM vond mijn idee er over, en hij deed niet meer mee. Hij wordt oud, vind ik.
De Moeder van LM woonde in het rusthuis en zijn zussen en wij hadden een beurtrol om op bezoek te gaan (en onder andere te zorgen dat ze haar avondboterham op at). Ze zat al in een rolstoel en ze bewoog of sprak ook niet meer. Hoogst zelden één woord.
Elke vrijdag gingen LM en ik met haar wandelen, in de hoop dat iets in het straatbeeld haar aandacht zou vangen. We moesten door een saai stuk straat. Aan de schaduwkant was enkel een hoge haag te zien. Of was het een muur? Of een muur met coniferen achter. In elk geval, het was een stuk stoep waar weinig te bekijken of te beleven viel. LM duwde de rolstoel en ik liep naast Moeder, hand in hand met haar.
- Willen we een liedje van vroeger zingen? vroeg ik aan LM. - Ja, welk? - Iets dat Moeder kent hé. - Te Lourdes op de Bergen, zei LM.
En wij zetten te Lourdes op de Bergen in, maar dan in marstempo, omdat we op dat saai stuk stoep gewoonlijk goed doorstapten.
Te Loert op de bergen Verschéé-één in een grot,twee drie vier, Vol glans en vol Luister de Moe-oeder van God. Avééé, havéé! Av
Moeder hief het hoofd, keek mij aan en zei verontwaardigd : "dat zijn heilige liekes!" We hebben nooit geweten wat ze daarmee bedoelde. Mochten we godsvruchtige liederen niet op straat zingen? Of mochten we de heilige liekes niet in marstempo zingen?
Het liedje of de melodie was in elk geval tot haar doorgedrongen en ze had er op gereageerd. Ze had vier woorden gesproken. Dat was voor ons voldoende, die dag.
Parochieperikelen zijn er overal. Zoals in alle verenigingsleven. Kleinheid, waar Vlaanderen groot in is :
“Het is twee weken voor Pasen. In de Heilig Hart-parochie maakt iedereen zich klaar voor het passiespel. Lode Roels speelt al vijftien jaar mee in het passiespel. Hij vertolkt ieder jaar de rol van Jezus Christus. Recent is er een probleem gerezen in verband met Lode Roels. Dit probleem werd aangekaart door Mia Beirnaert, de leidster van het plaatselijke kerkkoor. De regie van dit passiespel is dit jaar voor het eerst in handen van Mia Beirnaert. Mia signaleert drie problemen. Volgens haar heeft Lode een moeilijk karakter. Bovendien heeft Lode artrose, waardoor hij zijn knieën niet gemakkelijk kan buigen. Dit is problematisch aangezien Jezus tot driemaal toe ten val komt tijdens zijn kruisgang, de calvarietocht. Maar bovenal zou Lode helemaal niet op Jezus lijken. Een recent wetenschappelijk onderzoek naar het ware gelaat van Jezus, toont immers een ander profiel. De echte Jezus zou kort krullend haar hebben en geen lang sluik haar. Een andere parochiaan, Jan Marijssen, zou wel voldoen aan dit nieuwe profiel. De pastoor beslist daarom, mede uit naam van Mia, de rol van Jezus toe te kennen aan Jan.”
het ware gelaat recent onderzoek
De passage waarin Lode Roels op de trappen van het huis van zijn opvolger tóch een knieval maakt met het kruis, vind ik hartroerend en eigenlijk groots. En de haan, hij kraait tot driemaal toe in het filmpje. Klank aanzetten en op de intonaties letten, ze zijn zo raak dat ze meesterlijk zijn. https://www.youtube.com/watch?v=nMox0sVNoB0 05min54
Oma wandelde met Kleintje door het park. De kleine nam iets van de grond en wilde het besnuffelen. Oma nam het haar uit de handjes en zei dat ze dat niet mocht doen, dingen oprapen.
- Waaa-rom? vroeg Kleintje. - Dat heeft lang op de grond gelegen, dat is vuil, daar hangen microben aan.
Op de stoep of in het park iets oprapen, dat kan niét. Thuis of in de tuin iets oprapen, dat kan wél. (anders ruimt ze twee dagen haar speelgoed niet op)
- Mikroopen? - Ja, microben, die maken de kleine mensjes ziek, met buikpijn en zo. - Hoe weet gij dat? - Alle Oma’s weten dat, door het oma-examen. - Wat is dat? - Als we goede punten krijgen dan mogen we oma worden.
Ze wandelden in stilte verder. De Kleine moest de informatie verwerken. Goede punten kent ze, in de klas krijgen ze stempeltjes. En soms ook niet.
- En als ge géén goede punten krijgt? Daar moest Oma over nadenken. Nu zat ze klem want men kan een kleinkind toch niet zonder Erkende Oma de wereld insturen. Wat moest ze nu antwoorden? 'Dan mocht ik uw oma niet worden' ? Nee!
- Ik weet dat! zei Kleintje opgewekt, als ge geen goede punten krijgt, dan kunt ge ook een Opa worden. - Juist, zei de Oma opgelucht, heel juist Meisje.
Op jeugdige leeftijd had Bertha Otte naast lezen, nog een andere hobby : tekenen. Verder was ze ook graag bezig met klei, maar in die tijd was het niet zo eenvoudig om een opleiding te volgen.
Begin jaren ‘70 volgde ze samen met Michel Lapaige een opleiding keramiek aan de Oudenaardse Academie bij de Gentse beeldhouwer-keramist Paul De Bruyne. Toen men in Zottegem aan de Academie in 1973 ook met een afdeling keramiek begon, startte ze er een opleiding schetsen, schilderen, en keramiek bij Germain Mangeleer en Jan Jacob. Tijdens het eerste jaar, een oriëntatiejaar, maakte ze etsen, kreeg kunstgeschiedenis enz. Op dat ogenblik was Raymond Van Herzeele een medestudent.
Zij nam in dec-76/jan-77 ook deel aan de groepstentoonstelling ‘Kunst en Kreativiteit in Zottegem’, georganiseerd door Galery Anders. (niet gevonden op ’t Net) Tijdens het academiejaar 1977-1978 studeerde ze af in de hogere graad met optie keramiek (Zie varia 17). Uit die periode dateren ook enkele schilderijen:
1977
Nadien volgde ze nog enkele maanden opleiding beeldhouwen aan de Academie van Aalst maar koos uiteindelijk voor keramiek en startte een 7 jarige opleiding keramiek aan de Academie van Eeklo onder leiding van A. Pauwels.
1985
Haar werken zijn altijd figuratief, en centraal staat bijna altijd de mens. Haar inspiratie haalt ze bij herkenbare figuren uit de omgeving of het zijn personen die dicht bij de werkelijkheid staan. Ook maakt ze beelden van dieren: kat, uil, hond … Het blijft voor haar een hobby, al noemt ze het zelf een verslavende hobby.
Ze is reeds meer dan 30 jaar lid van KIVT (Kunst In Vrije Tijd) en neemt regelmatig deel aan de groepstentoonstellingen. We vinden haar terug bij de deelnemers aan de KIVT tentoonstelling van 1978. De eerstvolgende foto is genomen op een tentoonstelling van KIVT in 1988, waar Bertha Otte beelden van 3 gekende Zottegemse figuren liet zien: Maria Mama, Gaston Van Den Bossche en Gust Papa.
1988 1991 Gentse Feesten
Ze stelde in december 2006 samen met Herbert Van Herzeele tentoon in het Egmontkasteel te Zottegem. Verder stelde zij samen met andere kunstenaars van ‘Het Gents Openluchtatelier’ tentoon in Het Groot Vleeshuis op de Groentemarkt te Gent, 04/2009.
De volgende foto toont Bertha tijdens het restaureren van een keramiek wandinstallatie, ontworpen door Ronny Seeuws en in 1986 uitgevoerd door leerlingen van de Zottegemse Kunstacademie. Het werk hing vroeger in het zwembad aan de Bevegemse vijvers en werd tijdens de renovatiewerken verwijderd. Het is nu in privébezit. Meer info over deze keramiek, klik hier. ! klik efkes, lees wat een situatie dat toen was !
2011 2011
Op de tweede foto is Bertha op de Bevegemse Artiestenfoor. (foto Elisabeth Van den Bossche). In 2012 nam ze voor de veertigste maal deel aan de Artiestenfoor te Bevegem.
04/2014 was er een groepstentoonstelling van Het Gents Openluchtatelier in het Groot Vleeshuis te Gent en samen met o.a. Jacques Tortelboom. Naast keramiek toonde ze hier ook enkele grafische werken.
2014
2014
Bertha nam deel aan het kunstenproject ID #1, een gezamenlijke wedstrijd van de gemeenten Herzele, Sint-Lievens-Houtem en Zottegem. Haar werk "De Golem" werd bekroond en werd ten toon gesteld in de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunst in Zottegem, april-mei/2014.
2014 De Golem
Artiestenfoor 2014
De foto’s van haar werken, klik : Keramiek beelden. Klik aldaar op de afbeelding om te vergoten.
Bertha exposeert momenteel bij Lounge & Art Heldenlaan 47, Zottegem - L&Art is open vr-za-zo & di L&Art
Zojuist kreeg ik onderstaand filmpje binnen, gemaakt door ene Paul Kepner. Hij was aan het oefenen met een hogesnelheidscamera (voor de slow motion-weergave). Misschien was het voor hem maar een oefeningetje, zijn kat filmen in de badkamer, maar ik vind het een hele mooie kat. En aan de souplesse te zien is het een jong dier.
Thuis hebben we ooit zo’n een kat gehad. Egaal zwart. Ze bleef in mijn nek liggen om naar de bakker te gaan. In het naar huis komen wou ze er af aan de kerk. Dan liep ze tussen de struiken in de berm mee naar huis, terwijl ze geurvlaggen plaatste om de andere kunne te laten weten dat ze bestond en om 'en passant' de buurtmuizen nog eens goed te doen schrikken.
Van aan de kerk tot thuis was het een holle weg, een weg met hoge bermen dus (toen nog onbebouwd) en onze kat liep op ooghoogte. Ik kon haar heel duidelijk volgen. Het was knap om zien hoe levendig zo’n jong dier is. De berm was een heel eigen wereldje. Sommige takje betekenden iets, andere niet. Sommige aardkluitjes werden nader bekeken en besnuffeld. Er waren blaadjes die interessanter waren dan andere. In die berm liep ze een kattenparcours waar wij mensen niks van snappen en niks te zoeken hebben. Behalve later de bouwpromotoren natuurlijk. De berm werd doorsneden met steile opritten voor huizen en de houtkant werd weggewerkt door tuinarchitecten.
De kat in het filmpje heet Midnight. Vaneigens, ze is pikkezwart. Maar enkel bij nieuwe maan is de nacht zwart als de nacht. Dus had ze New Moon mogen heten, Noemoe. Als ik ooit nog een zwarte kat zou hebben zou ik ze Noemoe noemen. De naam ligt in het oor, men kan die naam op alle tonen uitspreken. Vriendelijk, boos, flemend, … men kan de naam ook gemakkelijk roepen als ze naar huis moet komen vanuit verre buurttuinen of bosjes. Of alpenweiden, waar de echo meezingt, Noé-moé-…
Nu dat filmpje, want ik zit hier maar wat te rammelen. Vanaf 00min59 tot 01min24 krijgen we te zien waar de kattepoes efkes haar observatiepost gekozen heeft. Knappe kattebeest hé. In evenwicht op een strook van 3,52 cm.
- Hallo Schat, ik … (duidelijk ontdaan) ik heb een klapband gehad toen ik naar Nicole reed. Uw auto gleed weg, ging over kop (kreunt) struikgewas in, ben eruit geraakt (kermt) toen brak die struik! (snikt) De auto ligt helemaal beneden - perte totale, schat. (pijnlijke hoest en gekreun)
- … stilte aan haar kant van de lijn
- Ben in de kliniek - ben ook perte totale: (beverige stem) arm gebroken, ribben ook, drie (stotende ademhaling) knieschijf verbrijzeld, pijn, pijn overal (zwakke, beverige stem) hersenschudding ook, eigenlijk … (nog zwakkere stem)
'weer die domme geit' dacht het big de truuken van de foor
Op een kinderboerderij sukkelt een geitje de vijver in en raakt in moeilijkheden. Een big gaat dat efkes oplossen. Met een paar duwtjes toont het big het geitje langs waar men uit de plomp raakt.
Een heldhaftige redding? Naastenliefde? Veel eenvoudiger. Het big wou van dat dwaas geblèr af, zodat het rustig verder kon doen waarmee het bezig was, zachtjes rondknorren in moddergrond.
Men kan natuurlijk een meer lieflijke inleiding verzinnen, ’t hangt er van af welke leeftijd het publiekje heeft. klank aanzetten : https://www.youtube.com/watch?v=g7WjrvG1GMk 00min29
En dan volgt nu het werk achter de schermen, de mise en scène en al het volk & alle gedoe dat er komt bij kijken, want het filmpje werd gemaakt als publiciteit voor de Oak Glen Petting Zoo in Yucaipa, California. En eilaas …, niets is wat het lijkt. https://www.youtube.com/watch?v=_2My_HOP-bw 02min10, ondertiteld in het Engels.
'k Denk dat het '86 was. Het schip (containership) lag in een Canadese haven en de chef steward had ons een paar uren verlof gegeven op voorwaarde dat we met hem mee gingen winkelen, hielpen dragen én deelden in de taxikosten. Dat soort chef dus. Hij had niet zozeer gezelschap nodig bij zijn uitstapje, eerder personeel. De collega en ik waren er in getuind en iemand van de matrozen ook. We waren dus met vier in totaal en na het gewinkel in dat paleis van commerce trakteerde de chef met een drankje.
Halverwege het eerste glas verdween hij naar de toiletten. "Je vais voir le pot". Toen hij terug kwam stond er een tweede rondje klaar. Hij dronk een mondje, "Je vais voir le pot". Hij verdween weer naar de toiletten. Een derde rondje … ik vroeg me af waarom mijn collega en de matroos hem bleven trakteren. Omdat achter ons in het middenplein een waterconstructie stond decoratief te wezen. Met bijbehorend geluid. En in combinatie met pils joeg het geklater van dat water onze chef naar de toiletten. Dat was hun manier om hem terug te pakken voor het pakjes dragen. "Wij zijn geen boys."
Wat er achteraf nog bij kwam -en wat waarschijnlijk de bedoeling geweest was- was dat de chef in volle avondservice geregeld de keuken moest verlaten omdat hij zogezegd naar de pipi moest, "Je vais voir le pot". Hij had in de namiddag geen ene pint laten staan en ’s avonds tijdens de service ging het al lang niet meer over 'le pot'. Het ging er over dat De Chef liever wou gaan liggen. Slapen.
In haven, en dan vooral tegen de kaai, is er ivm de lading of vanwege de terminal al eens belangrijk volk aan de kapteinstafel. Wanneer er dan speciale verzoekjes komen, -crêpe suzette, bvb- moet een chef in de keuken aanwezig zijn om onmiddellijk gevolg te kunnen geven aan dat verzoek. Maar De Chef lag dus dronken te ronken naast zijn toiletpot. Hij had zich 's namiddags laten zat voeren gelijk 't eerste 't beste koksmaatje.
Dat is niet aan de oren van hogerhand gekomen, -zwijgen² en zwijgen³ doet men vanzelf, wij sluiten de rangen- maar hij besefte wel dat zijn gezag een flinke deuk had gekregen. In de terugreis naar Europa blies hij veel minder hoog van de toren. Soms was één blik van iemand van ons al voldoende. De erecode hebben we nageleefd, maarreuh … dat was niet gratis hoor.
vandaag is het blog 200 dagen oud echt waar, kijk maar op het tellertje in de kolom rechts bovenaan -->
‘k Sta versteld van het aantal bezoeken, 4400+. teller kolom links bovenaan Voor een blog dat geen politieke achterban heeft en niet in populaire poeltjes vist is dit een getal om héél blij mee te zijn.
Is het geheel nu zo wat aan ‘t worden zoals ik het voor ogen had? Eigenlijk wel, ja, het schipke vaart nog altijd de koers die ik na een 1ste overzicht 100 dagen geleden lichtjes bijgesteld had. Dat was 16 december vorig jaar.
In september vorig jaar, bij de start, en bij de keuze van de opmaak, had ik een bruikbaar sjabloon gevonden, effen achtergrond, neutrale kleuren, zo weinig mogelijk gewemel of dingen die de aandacht afleiden. Met de grijs-wit schikking was ik heel blij, die kleurencombinatie is neutraal genoeg om te dienen als schrijfvloer.
Dat ik de linker kolom niet kon verbreden was wennen. Maar daarna bleek dat een zegen. Door die beperking in het sjabloon kwamen in de linker kolom enkel nog het volgnummer van de tekst met een kernwoord te staan. De titel staat nu bij in de tekst, in ‘t groot en in ‘t lichtgrijs. In het groot omdat het een titel is, in het lichtgrijs omdat hij anders als een luifel over de tekst zou hangen. Groot en lichtgrijs is een idee dat ik overgenomen heb van het blog van TiTiPoes. (mersie TiTi !)
Dank zij de correspondentie komen hier ideeën binnen. Al ulle ideeën zijn bruikbaar of worden het na verloop van tijd. Mijn prikborden (het zijn er nu al vier) hangen er bijna vol mee. Het is een geruststellend zicht : er helpen mij mensen met denken en doen. Een beetje feestelijk ook, de papiertjes brengen kleur en fleur aan deze wand van ’t bureautje.
Het systeem om als lezer of bezoeker een reactie rechtstreeks op ’t blog te plaatsen wordt bemoeilijkt door de wemelende wiebelige veiligheidscode. Da’s jammer want veel senioren-ogen hebben het daar lastig mee. De mijne onder andere. Soit, rechtstreeks mailen gaat ook hé. Altijd welkom, 24/7.
Met de gastschrijvers vlot het magnifiek. Er hebben al een mooi aantal mensen hun pen geleend. Er ligt nog een flink aantal teksten vast tot einde augustus én er zijn afspraken tot en met september. Na september is een eerste schrijfjaar om. ‘k Heb eigen materiaal voor een tweede jaar. Maar dat moet nog bekeken worden.
Gastschrijvers vind ik enorm belangrijk, onontbeerlijk eigenlijk, omdat zonder hen het blog blijft hangen in toonaard en visie. Zonder gastschrijvers zou het blog verschralen, na verloop van tijd zouden mijn inzendingen gewoon meer-van-‘t-zelfde zijn en de boel zou saai worden. Het woord verrijking wil ik niet gebruiken want dat woord is zo’n loos woord geworden dat men een kwak martinosaus al een verrijking noemt, maar de schrijfgasten verruimen de horizon. Zeker weten. En wanneer iemand dit blog goed genoeg vindt om hier een eigen tekst op logé te laten komen, dan tuimelt er veel door mijn hoofd, opluchting en dankbaarheid en blij ongeloof.
Neig bedankt iedereen die tot hiertoe heeft bijgedragen met tekst, illustratie & documentatie, kritiek, tips en nuttige raadgevingen. Blijven doen aub.
Samengevat, het blog doet het niet slecht, voor een schepsel van zes maanden. Of is dit weer wensdenken … Rap naar de nummers hieronder dan, waar de zinnige dingen staan, de zaken die een beetje HouduVast bieden in het leven.
Awel, persoonlijk heb ik daar geen probleem mee, over informatie ivm hulpmiddelen die sleetverschijnselen helpen draaglijker maken. Ook niet, zelfs niet wanneer die informatie ongevraagd haar weg vindt naar mij, in de brievenbus ligt of me heeft weten te vinden tot in mijn Postvalk IN.
Er zijn zoveel episodes en scharnierpunten in een leven waarover men de informatie wél aanvaardt, of aanvaardbaar vindt. Zelfs welkom. Over bevalling, over midlife, over menopauze, over andropauze, over uitvaart wil men intijds geïnformeerd zijn. Maar niet over Den Ouderdom? Ik wel. Hoe meer informatie hoe beter. En liefst ruim op voorhand, zodat we mogen weten waar we voorstaan.
Over puberteit, mijn eigen puberteit en die van lotgenoten, heb ik veel te weinig en veel te laat informatie gehad. Wanneer de gedegen informatie kwam, was het niet meer nodig, waren we het stadium voorbij. Wat hormonen met een puber uithalen bvb, ik dacht gewoon dat ik gestoord was, zoveel gemoedsschokken op 1 dag … gedegen informatie had het parcours kunnen voorbereiden en minder storend maken.
En dat vind ik nu opnieuw, dat alle informatiewelkom is. ‘k Heb mijn coup de vieux al gehad, de omgekeerde groeischeut, enkele jaren na de menopauze. Nu wil ik het parcours voorbereiden voor mijn Ouderdom. Want ik vind het niet meer van deze tijd dat men niet-geïnformeerd zou overgaan naar de volgende fase. En die volgende fase heet Oud.
de territoriale wateren van België, ze zijn een zakdoek groot
Bij de Thorntonbank ben ik een transformatorplatform/station tegen gekomen. Op ’t Net natuurlijk hé, niet in ’t echt. Hier het filmke: de klank mag afstaan, ’t is zenuwmuziek. De beelden zijn sprekend, meer dan oké! https://www.youtube.com/watch?v=oeDFdzHiuWo&t=18s 02min44
foto van C-Power
Wat er juist getransformeerd wordt in dat transformatorplatform weet ik niet, maar ik zou er toch eens henen willen. Doet de Thorntonbank mee aan de Open Bedrijvendag op zo-07/10/2018 ?
'k Zou er écht eens naartoe willen in-het-echt. Er is geen klimwerk mee gemoeid, want zo’n windmolen heeft een lift in de koker en heeft ook een helikopterlanding op zijn dak. Zou die landing mogen dienen voor publiek? Zelfs niet met een seniorenpaske?
Men kan er alvast per schip naartoe, een rondvaart maken en misschien geven ze dan gelijk wat meer uitleg over dat transformatorplatform ook. de klank mag weeral af, wegens ketelmuziek: https://www.youtube.com/watch?v=yNIWJRvkIOw&t=16s 01min17
Als ge ooit eens tijd hebt : op You Tube de woorden Thornton bank intikken en ge weet niet wat ge ziet, zoveel en alles om ter interessantst. (vind ik)
Ergens begin jaren '70 had de pastoor van de parochie een muziek-probleem. De koster had griep en bleef in bed en kon onmogelijk die zondag de mis begeleiden. De pastoor zocht een oplossing en stelde al zijn hoop op JB, chiroleider en muziekstudent. JB stemde toe en ging, zonder het kerkrepertoire echt te kennen, naar het doksaal waar het harmonium stond.
Alles ging prima tot aan de communie. JB besefte niet intijds dat er gedurende de uitreiking van de hosties een achtergrondmuziekje moest gespeeld worden. Toen de pastoor druk teken gaf dat hij iets moest spelen, keek JB hulpeloos om zich heen. Hij kon niet direct iets vinden of bedenken maar kreeg dan toch een ingeving. Hij zette zijn vingers op de toetsen en speelde langzaam en ingetogen, en gelukkig zonder woorden, 'Je t' aime, moi non plus', dat erotisch nummer van Serge Gainsbourg met Jane Birkin uit 1969.
Na de communie ging de mis verder. Niemand sprak schande want niemand had het nummer herkend, ook de pastoor niet. Soms wordt er nu nog mee gelachen en wordt JB er af en toe nog mee gefeliciteerd, dat hij ooit in de kerk een nummer speelde dat toen door het Vaticaan geband was! Hier een versie op orgel, minder langzaam : https://www.youtube.com/watch?v=2ToYtYUx_i8 - 05min05
Persoonlijk vind ik het Canon van Pachelbel uit 1680 nogal wat explicieter dan het nummer van Gainsbourg. Dat canon is niet zomaar een sfeerbeeld, het is een instrumentale beschrijving van het hele gebeuren, van het begin tot en met de apotheose. Maar officieel kunnen ze dat op ’t Vaticaan niet weten hé. Door hun gelofte van kuisheid en zo …
De teletijdmachine is geen grote machine meer, toen zo met instappen en ingewikkelde bedieningstoestanden. time travel machine blueprints https://news.nationalgeographic.com/news/2013/13/130412-iranian-time-machine-time-travel-grandfather-paradox/ Het is nu een tele-tijd-box, met afstandsbediening. We zijn er op vooruitgegaan. 'k Zou zo'n dingske dus thuis hebben liggen en ik zou enkel efkes terugkomen wanneer er eten moet gemaakt worden of LM verkommert door eenzijdige voeding, door een regime van dingen die hij zelf het liefst klaarmaakt.
Ik zou constant rond voyageren via dat teletijd-dingske. Er is energie om meerdere personen te verzappen, we kunnen dus met veel op stap. Geen Professor Barabas of Scotty meer nodig, we doen het nu zelf.
'k Zou niet naar één bepaalde periode gaan, ik zou themareisjes ondernemen, constant en bijna continu, want met een teletijdbox wordt tijd wel een heel relatief iets vooral wanneer men zo'n ding thuis heeft liggen, gewoon op de salontafel. En per thema neem ik natuurlijk een paar specialisten en enthousiastelingen mee. Er is zap genoeg voor iedereen.
http://ronamok.com/2010/10/22/the-rule-of-thumbs/ Mijn eerste reis zou zijn, mechanica. Hoe zat het met de houten machinerie. Tredmolens, katrollen en alle andere hijswerktuigen want zonder die toestellen werden geen hoge (stenen) gebouwen gebouwd. De gotische kathedralen in West-Europa, de piramides in Egypte, die in Midden-Amerika, de lemen flatgebouwen in Yemen, de rotswoningen overal-en-elders … Hoe verplaatste men toen gereedschappen en materiaal in verticale richting en hoe voerde men het bouwafval af ? Dat wil ik allemaal gaan bekijken.
Volgende reis : grote houten machines. Weefgetouwen, textiel in de Lage Landen en elders. Drukpersen. Dat soort dingen. Op die reis moet LM weer mee en zo nog een paar mensen natuurlijk.
En dan voeding, zonder LM, want misschien moeten we houtjes knabbelen. Ik wil weten wat er te eten gegeven werd aan de mensen in Sparta. Spartaans eten waarschijnlijk. Maar was het enkel water en brood of mocht er al eens een ajuin bij? Ze hadden er openbare keukens, als ik me goed herinner uit de geschiedenislesjes. Daar wil ik dus gaan kijken en ruiken en ook proeven. En wat aten de mensen die de piramides bouwden. ‘k Heb daar eens een documentaire over gezien. Door de vondsten konden de archeologen met duizelingwekkende precisie vertellen wat er ooit gegeten was. En nu wil ik nog weten hoe het bereid werd en hoe het smaakte. Als het lekker is blijf ik mee afwassen. Met zand. Afwassen met zand, want in de woestijn is niet genoeg water om het aan afwas te verspillen.
En dan wil ik alle scheepswerven die ooit bestaan hebben gaan bekijken. En breeuwen van dichtbij zien. Kijken hoe ze een groot houten schip neerleggen en terug recht halen, zonder het in frut te trekken. Ik ben nog niet uitgefantaseerd, maar hier ga ik efkes stoppen. Straks reis ik misschien verder.
m – EZW-04/2013, HiH-03/2015, bijgewerkt vanuit 2525
“Een vallende ster of meteoor is een kortstondig lichtspoor aan de hemel dat men ziet wanneer een meteoroïde op ca. 100 km hoogte met een enorme snelheid (tientallen km/sec) in de atmosfeer van de Aarde terechtkomt.” - en daar verpulvert door de druk van de weerstand
dooie lichtjes
Awel, als kind al dacht ik dat er iets niet klopte in dat systeem van een wens doen bij vallende sterren. De wens ging niet in vervulling en ik vond het een dooie boel.
Bijlange zo interessant niet als Sinterklaas, bvb. Van Sinterklaas wist men dat er respons zou komen. Misschien bracht hij niet exact wat we gewenst hadden, -want die man had zoveel aan zijn hoofd- maar hij liet toch een keer per jaar van zich horen.
Vallende sterren waren met veel, maar ze vielen in stilte en verder hoorde men er niks meer van. Nu nog altijd niet, ondanks al die wensen van toen. Maar 't zijn dus dooie lichtjes? Dat verklaart het waarschijnlijk hé.
Het was een plaatselijke schotel. Dat het een lekkernij was durf ik niet beweren. En ik weet niet of het toeristisch was, maar ’t was wel een eindje van huis. We reden in de Pyreneeën richting Frankrijk. We werden overvallen door een plaatselijk onweer en bleven opzij van de rijweg het einde van dat geweld afwachten. Indrukwekkend hoor, een onweer in de bergen. En voor zeelieden is dat eens iets anders hé. De storm uit-zítten. Ja, eens iets anders.
starry night fragment Van Gogh
Het was eind oktober. Dat jaar (’92) een uitzonderlijk milde oktober. Maar wel oktober want toen het onweer verder trok was het al donker. Donker in de bergen. En we hadden al lang de bergen moeten uit zijn. Beneden hadden we moeten zijn. Met de benen onder tafel. Maar we zaten dus nog boven. Verkleumd zaten wij daar. Op het randje van onderkoeld. LM startte de wagen en ik probeerde mijn denken te starten. Zolang het bergaf was reden we goed. Tenzij het een onverharde weg was natuurlijk. Voor de rest : hoe bergaffer hoe beter. Maar we moesten snel een plek vinden waar we onze warme kledij uit de koffer konden halen. Sokken & iets met mouwen. In momenten van kilte en kou wordt een mens gelukkig van mouwen en sokken.
Toen zagen we een lichtje. Er waren een paar parkeerplaatsten. We hadden er voldoende loop om uit de koffer iet of wat warme kledij te nemen en aan te trekken. En toen gingen we naar binnen want het was een eethuisje. Met een bekende lichtreclame. Ergens boven in de Pyreneeën een bekende lichtreclame die brandde !
De beloofde B-burgers hadden ze niet. Waarom dan die lichtreclame? Niet vragen. Ze konden ons wel een warme hap bezorgen. Recht van het fornuis van de vrouw des huizes. En dat rook lekker. En we hadden geen keuze. Dus knikten we om ter ijverigst van Si. En gracias en zo. Het eten kwam. Met veel saus en warm. Daar was ik zo blij om. Ik at vree enthousiast en babbelde opeens veel Spaans, in de hoop dat LM niet zou merken dat er orgaanvlees op het bord lag.
En ik vroeg of we ergens konden overnachten. - No. - Nergens in het dorp? - No. Basken in de bergen, gastvrij maar gesloten van aard.
Na een paar happen had LM door dat er iets was. Ik zat teveel te tateren in een koeterspaans dat ik tevoren in de bewoonde wereld amper dierf fluisteren. Hij keek in zijn bord en vroeg - Kent gij die schotel? - Nee, maar het ruikt toch lekker hé … hé? Hij had me door en hij vouwde zijn bestek op het bord.
We konden ter plaatse niet overnachten, mijn chauffeur was krikkel van de honger en we moesten in het donker nog de berg af. Dan liever op zee.
m – EZW-05/2012 , HiH-03/2015 - en echt, echt waar, die schotel rook lekker. Echt lekker!
In onze kinderjaren gingen we brood halen met de fiets. We hadden daarvoor een rechthoekig blauw nylon draagtasje dat aan het stuur kon gehangen worden. Men moest eerst de rem dichtknijpen om het oor van het tasje over het uiteinde van het stuur te krijgen. Dat was telkens een gefrutsel. Wanneer de weersomstandigheden wat minder waren was ik van dienst, als oudste. Dan propte ik dat tasje in de zak van mijn jas en in de andere zak frommelde ik de broodzak weg.
Een broodzak werd toen aangerekend en wie een broodzak hergebruikte bespaarde 50 centiemen per keer. Op termijn gezien was dat geld,na x-aantal dagen had men de prijs van een brood er uit. Bij slecht weer trapte ik nogal door en zo gebeurde het dat de broodzak uit mijn jaszak viel en ik merkte pas toen ik bij de bakker stond, dat ik die zak niet meer bij had. En ik had geen 50 centiem teveel bij. Ik ging terug met de fiets aan de hand. Koud en nat. Ik zag de broodzak liggen. Nat.
girl with a bicycle, 2016 Kristel Tatiana Nadvornaia, Belgium
Wel, hij was smoezelig maar niet echt helemaal nat, want broodzakken waren -en zijn nu nog- gedrenkt in paraffine. Met een natte mouw en met een tipje van mijn droge zakdoek heb ik de broodzak ongeveer toonbaar gekregen en ben ik weer naar de bakker gefietst. Thuis heb ik mijn jas bij de chauffageketel opgehangen om uit te druppelen, het brood heb ik in een andere broodzak gedaan en de besmeurde zak heb ik laten verdwijnen in de grote vuilnisbak, buiten aan de keldertrap.
In de garage stond de fiets te lekken, de fiets van Noë … eigenaardig hoe sommige momenten bijblijven. Het 'geef ons heden' was volbracht.
te gast bij Wim Helsen, Wim Helsen zelf, met als gastvrouw Maaike Neuville
Jong landschap Zo staan beiden bijna roerloos in de weide het meisje dat loodrecht aan een touw des levens hangt legt hare lange hand op de lange rechte lijn der geit die aan haar dunne poten de aarde averechts draagt Tegen haar wit en zwart geruite schort houdt het meisje dat ik Ursula noem - in 't spelevaren met mijn eenzaamheid - een klaproos hoog
Er zijn geen woorden die zo sierlijk zijn als ringen in zeboehorens en tijdgetaand zoals een zeboehuid - hun waarde bloot naar binnen schokken Zulke woorden las ik gaarne tot een garve voor het meisje met de geit
Over de randen van mijn handen tasten mijn handen naar mijn andere handen onophoudelijk Uit : Verzamelde Gedichten van Paul van Ostaijen
Iemand vroeg een lijst van de studiogasten bij Wim Helsen, programma Winteruur, op Canvas ofte VRT2. En ik denk … ik vermoed dat ik weet waarom. Uitleg & lijst staan in bijlage, gewoon aanklikken. De lijst is bijgewerkt t/m nr 399, de laatste aflevering van het dit seizoen.
De mails van nieuwsbrieven laat ik toekomen in elk een eigen map, ze ploffen er vanzelf in. Vroeger deed ik dat handmatig, de mails naar de juiste map verplaatsen, maar dan gebeurde het al eens dat ik er eentje over het hoofd zag en dat pas later merkte. Soms veel later pas. Nu kan dat niet meer gebeuren, mails die[xyz] als afzender hebben komen automatisch toe in de [xyz]-map. Het is een mooi gereedschap, dat automatisch plaatsen. ‘k Zou het niet meer kunnen missen.
De andere mails komen toe in Postvak In. Indien nodig verzet ik ze handmatig naar de betreffende mappen. Of ik zend ze door, als dat de bedoeling is. Moppen en lachfilmpjes bvb, die worden doorgestuurd naar een aantal vaste correspondenten. De PPSsen, daar ben ik aan voorbij, tenzij het over schilderijen gaat, dan haal ik er misschien interessante informatie uit. Vermits de titel van een PPS meestal te vaag is om er iets te kunnen uit opmaken, doe ik de PPSsen wel efkes open, om te kijken waarover het gaat. De klank blijft af staan hé, want voor men het weet is die panfluit daar weer!
En dan zijn er de buitenlandse nieuwsbrieven. Ze zijn een zegen en een vloek. DeMilked, Retronaut, Lost at E minor, Abandoned, Ufunk, Failblog en zo nog een paar, daar heb ik me in de loop der tijden op ingeschreven. De loop der tijden, dat klinkt nogal... Wat ik niet de dag zelf heb kunnen bekijken vliegt er 's anderendaags onherroepelijk uit. Want als ik dat niet doe, stapelen die mails zich op en feitelijk bekijk ik ze dan later toch niet. Waarom zou ik, er is elke dag een verse lading. Maar ik schrijf me daar niet uit hoor, uit die verre nieuwsbrieven, 'k zou zo eens iets kunnen missen! Iets over een pinguin met een pijne poot in de zoo van Auckland wil ik weten. De foto’s die de nieuwsbrieven sturen hebben me al verschillende keren een verhaal opgeleverd. Daarom blijf ik ingeschreven, de nieuwsbrieven zijn een zegen. Tenzij ik weinig tijd heb. Dan is die overvloed een vloek. Dan weet ik al dat ik die mails zal deleten en dat vind ik erg op voorhand, zomaar materiaal verwijderen.
Tiens, ipv hier te zitten kletsen over post … misschien zou ik beter eens gaan kijken in de Postvakken of daar al materiaal toegekomen is. Toedeloe.
te gast bij Wim Helsen, Tom Van Dyck met een tekst van Jozef van den Berg
Het is een heel wonderlijk boek. Ik ben nog steeds bij hoofdstuk 1. Er staat een stukje aan het begin wat ik maar niet begrijpen kan. Ik heb het nu al zo vaak gelezen en ik slaag er gewoon niet in. Ik heb met mezelf afgesproken: ik ga niet verder, totdat ik het begrijp. Ik heb ook allang gedacht: als ik het dan begrijp, hoef ik het hele boek niet meer te lezen. Zo is het altijd: als het begin niet goed is, is de rest ook niet goed. Maar misschien vanavond … Zal ik het misschien voorlezen? Misschien dat jullie het begrijpen! Hoofdstuk 1. Iemand zei: dat ben ik vergeten. En de Meester antwoordde: er is één ding op de wereld dat u nooit mag vergeten. Wanneer u alles vergeet, behalve dat ene, hoeft u zich nergens zorgen over te maken, maar wanneer u overal aan denkt, alles doet en niets vergeet, maar u vergeet dat ene, dan heeft u eigenlijk niets gedaan. Uit : Moeke en de Dwaas van Jozef van den Berg
Over Tom Van Dyck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tom_Van_Dyck_(acteur) Over Jozef van den Berg : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jozef_van_den_Berg + héél veel op YouTube Over Moeke en de Dwaas : In 1980 en 1981 speelde hij Moeke en de Dwaas, dat zijn grote doorbraak zou worden. Deze voorstelling speelde hij onder meer in Parijs, de V.S. en Japan. In deze voorstelling speelde hij een monnik en zijn poppen waren zijn familie. Zo waren er onder ander Luc de kluizenaar (alsof van den Berg een vooruitziende blik had), … de volledige theaterversie : https://www.youtube.com/watch?v=aEMc0ED79vk – 01h12min47
'‘k Ontvang de mails in Outlook. Niet Outlook Express hé, dat was ooit het klein broertje. Gewoon Outlook, de versie met alles er op en eraan.
Dat vind ik een handig programma om twee redenen :
- Outlook biedt dezelfde opmaak-mogelijkheden als Word, wat gemakkelijk is wanneer men een mail wil beantwoorden, men moet niet naar Word voor lettertype en/of kleur. In Outlook houdt men de te beantwoorden mail in beeld. Of toch vlak er onder.
- Outlook heeft een enorm goede zoekfunctie. Die speurt het zoekwoord niet alleen op in de titel, maar ook tot ín de tekst. Gmail doet dat mogelijk even grondig, maar daar is het dan weer pover gesteld met de opmaak-mogelijkheden.
Daarom Outlook.
Er was een hele tijd geleden eens de vraag welk comfort men liever niet zou willen opgeven. Hoe het juist geformuleerd werd weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat ik heel snel klaar was met mijn antwoord : een koelkast in de keuken, warm water in de douche en Outlook op mijn laptop. Die drie dingen zou ik tot het laatst vasthouden. Dan slaap ik wel op een veldbeddeke. Desnoods in een leeg appartement.
610 - interior hyperrealistic 2016, Yongjae Kim, USA/Korea Als ik meer Noordelijk zou wonen, kon ik de koelkast misschien opgeven. Als ik meer Zuidelijk zou wonen, kon ik het warm water misschien opgeven. Maar Outlook opgeven? Liever niet. Ik denk het niet. Outlook en een veldbeddeke, en deze vrouw kan voort.
te gast bij Wim Helsen, Jinnih Beels met een tekst van Sun Tzu
De kunst van het oorlogvoeren
Oorlogvoering is gebaseerd op misleiding. Daarom : Wanneer krachtig, lijk machteloos; Wanneer actief, lijk inactief; Wanneer dichtbij, lijk ver weg; Wanneer ver weg, lijk dichtbij; Als ze een voordeel hebben, verleid hen; Als ze verward zijn, verpletter hen; Als ze veilig zijn, wees dan voorbereid; Als ze sterk zijn, vermijdt hen Als ze snel geïrriteerd zijn, verstoor dan hun rust; Als ze nederig zijn, maak ze dan hooghartig; Als ze rustig zijn, verstoor dan hun rust; Als ze verenigd zijn, verdeel ze. Sun Tzu, ca 544-496 v.Chr
Onlangs bracht LM een nieuwe broodrooster mee. Het model dat ik gekozen had was niet in voorraad. Hij kwam thuis met een model dat handiger is (twee korte brede sleuven ipv één lange) en nog véle mooier ook : afgeronde hoeken, o.a. Het toestel heeft een rode zool, een rood dat helemaal past bij een aantal accessoires in de keuken. Het heeft twee grote rode bedieningsknoppen. Onderaan een ronde clownsneus voor de tijdsinstelling met daarboven, als een baseballklepje, een brede schuifschakelaar om het brood te laten zakken. Aan weerszijde van de ronde knop onderaan staat een streepje. Die twee streepjes zijn de lachende oogjes. Het is een broodrooster om te zoenen. Zoenen kan ten allen tijde want tijdens het roosteren houdt hij de wangen koel.
Wat is er nu cadeau aan het ding?
Het feit dat LM de tijd genomen heeft & de moeite gedaan heeft om zich te concentreren op de voorradige modellen, zich niet heeft laten afleiden door de aanwezige Schikgodinnen en gekozen heeft voor een model waarvan hij dacht & vermoedde dat ik het ook mooi zou vinden. Dat klinkt nu wel vlotjes maar voor LM is dit een hele prestatie. Die focus & die concentratie zijn het eigenlijke cadeau : zijn aandacht. Bij momenten heb ik zijn volle aandacht. En bij momenten zélfs wanneer ik er niet bij ben.
Dat zijn zeldzame cadeau-momentjes en dit schrijf ik op de tippen van mijn tenen hoor.
versnipperde aandachtonverdeelde aandacht
Dit zijn twee werken van ene Astrid Stoeppel die knap illustreren wat ik bedoel, ik ben echt opgelucht dat ik ze gevonden heb, zowel Stoeppel als deze twee werken. Ze brachten me onmiddellijk bij ons pakket van voelen-denken-doen. Van ons, mensen-wezens.
te gast bij Wim Helsen, Jan Jaap van der Wal met een tekst van Wislawa Szymborska
Ik heb gisteren niet goed mijn best gedaan in de kosmos. Een heel etmaal geleefd zonder naar iets te vragen, zonder me ergens over te verbazen.
Ik heb alledaags werk verricht, alsof dat alles was wat ik moest doen. Inademen, uitademen, stap voor stap, verplichtingen, maar zonder een gedachte die verder reikte dan de deur uit en weer terug naar huis. … Uit het gedicht Onachtzaamheid van Wislawa Szymborska
Elke morgen krijg ik een aantal foto’s doorgestuurd waarbij we een verhaaltje mogen verzinnen, of een bijschrift of een onderschrift. Deze keer moest ik echt goed kijken.
Eerst even dit : Belangrijke momenten in het leven van Snoopy spelen zich af bovenop zijn hok. Hij ligt er regelmatig te filosoferen. Zoals op de tekening hieronder.
prent van 't Net
Op de foto hieronder moest ik goed kijken wat er speciaal zou kunnen aan zijn. ‘k Zag het niet. En toen zag ik Snoopy. En toen zag ik het wel! Snoopy ligt er niet op het dak van zijn hok. Zijn hok is niet mee op de muur getekend! Hij ligt op de schaduw van het zwart toestel dat op de rechterzijde van de foto te zien is.
Dat iemand het hok van Snoopy zag in het stuk opstaande schaduw van de zwarte betaalpaal vindt ik geestig en ook hartverwarmend. Ik veronderstel dat het een betaalpaal in een ondergrondse parkeergarage is, door de invalshoek van het kunstlicht. Ondergrondse parkeergarages zijn geen aangename plekken en iemand heeft daar iets om te glimlachen binnengebracht. Knap is dat, van die iemand.
Bedenking van LM :
- Dus als het licht uitgaat hangt Snoopy daar te zweven tegen de muur, zonder hok. - In ondergrondse parkeergarages gaat het licht niet uit. Dat zou akelig zijn. - Jamaar, stel dat er een black-out is, en die Snoopy in fluorescerende verf geschilderd is. - Dat … zou griezelig zijn.
Het speels idee werd plots luguber. LM heeft zo van die dagen.
vandaag Vaderdag in de provincie Antwerpen vaderschap volgens een zevenjarige
Naar aanleiding van het toekomstig vaderschap van een voetbalidool geeft deze jongen zijn kijk op het feit. Hij werpt een licht op de zaak. Een heel eigen licht natuurlijk, en daardoor verhelderend voor wat zijn kijk betreft. Ik vat het voor u samen:
Idolen worden geen papa want papa’s zijn gewone mensen en dat wéét het jongetje van zeven want hij heeft er thuis zelf een. Daardoor is hij ervaringsdeskundige wat dat betreft.
Papa’s zijn gewone mensen én oud, want de zijne is 37 jaar. Waaruit volgt => papa worden is voor oude mensen.
Idolen zijn geen gewone mensen en ook geen oude mensen.
Idolen zijn superwezens. Zodus, wanneer idolen gewoon beginnen doen, zoiets gewoons doen als papa worden bijvoorbeeld, ja, dan … dan is de glans er af. Het aangekondigd vaderschap van zijn voetbalheld is voor het jongetje een desillusie.
Vaders zijn aanwezig, zij zijn rotsen in de branding. Zij steunen en sturen. En ze straffen wel eens, want ze zijn ’s avonds thuis. Idolen leven op het veld. En op een voetstuk. Dat onderscheid moet bewaard blijven.
In ’86 heb ik aan boord met een collega gewerkt die opgegroeid was in Australië en op haar 19de door huwelijk naar België gekomen was. Zij vertelde af en toe iets over Australië, en over krokodillen. Ze wist er ook veel over te vertellen. Niet zozeer door het huwelijk met die Belg, maar door de plek waar ze opgegroeid was, the outback ofte afgelegen gebied. Heel het binnenland is outback. http://nl.wikipedia.org/wiki/Outback
foto van ‘t Net
Ze sprak vloeiend Nederlands met een licht Antwerps accent gemengd met iets zonnigs dat alleen maar een Australisch accent kon zijn. Want Brits of Amerikaans was het niet. En New Zealands al zeker niet.
En met haar plezant exotisch accent had ze het consequent over schrokkedillen. Ik vroeg haar, waarom geen krokodillen. Daarin was ze zeer categoriek : het zijn schrokkedillen omdat het schrókkedillen zijn.
Wat ze ooit allemaal van krokodillen gezien heeft of meegemaakt heeft dat heb ik niet gevraagd. Ze kon niet zwemmen en ze wou het niet leren ookni. En volgens mij had dat iets te maken met de schrokkedillen. Haar hond misschien …
Van de turnlessen in de lagere school herinner ik me niet veel. Enkel dat ik in de rij volgde op een klasgenootje dat Betty heette. Soms kwam ik voor haar te staan, navenant in welke volgorde we moesten aantreden voor een oefening, van klein naar groot of van groot naar klein. In elk geval lagen we op naburige matten tijdens de grondoefeningen.
We droegen een donkerblauwe poffende turnbroek met daaronder witte sokken en witte turnpantoffels. Wat we daarboven droegen weet ik niet meer. Iets wits ook. 'k Zou zeggen een T-shirt, al heette dat toen waarschijnlijk anders. Een lijveke?
Wanneer we zittend onze beurt moesten afwachten voor het een of ander waren we aan het babbelen. Er was ook een meisje dat Wivine heette. Haar vader was bakker. Zij woonde niet ver van de school. Zij zat aan de andere kant van Betty. Stil en genoeglijk zaten wij daar en de zon scheen altijd.
De turnpantoffels waren vervelende dingen. Een wit schoeisel met een strak & stug stuk U-vormig elastiek op de wreef. foto van 't Net
Om die aan te trekken moesten we met een vingerke achter onze hiel gaan en dan de pantoffel aantrekken. En daarna likken aan de schaafwonden op de midden knokkel van de wijsvinger. Wij vroegen ons nog niet af hoe turnpantoffels zo konden zijn. Ze waren gewoon zo. Het woord 'gebruiksvriendelijk' moest nog uitgevonden worden.
Er was ook een ander model, met een lus die tot op de wreef kwam waardoor een soepele elastiek liep naar de zijkanten van het sloefke. Dat model had ik toen zo graag gewild.
foto van 't Net
Maar om een of andere reden was deze droom-turnsloef niet verkrijgbaar in de schoenwinkel bij ons in ’t dorp en zat ik elk nieuw schooljaar opgescheept met het lastige model.
De speelzaal voor regendagen fungeerde als turnzaal. Daar stonden wat Zweedse banken en er lagen wat matten. De matten versleuren en de banken verzetten maakte deel uit van de les en wij sloofden ons daar toen met plezier voor uit. Wanneer de banken omgekeerd werden hadden we een balk voor evenwichtsoefeningen.
foto van 't Net
En dan was er natuurlijk nog ditte, de konijnensprong :
afbeeldingvan 't Net
Misschien was turnen niet zo belangrijk in de lagere school. We speelden en renden ons immers te pletter tijdens de speeltijden. In het middelbaar, aan de overkant van de straat, heette het Lichamelijke Opvoeding en daar veranderde het een en ander.
Kleine tekening uit vervlogen tijden, zo lang verwijderd uit mijn geest
Hoor nu de bomen fluisteren zie de toren wakend zoals hij vroeger immer heeft gewaakt
Mensen kwamen en gingen jaar na jaar volgden seizoenen elkaar op
Het plaatje mijmert stilte een dorp, een thuis waar eenvoud en vrede heerste
Elisa 16/02/2013
Zelf heb ik een gans andere ervaring met het dorpsleven. Er was niks eenvoudig of echt vredig in die tijd. Al vrij jong had ik het gevoel dat er onderhuids van alles broeide, dat er twee werkelijkheden aan de gang waren, die van de kinderen en die van de grote mensen.
Plotse stiltes, veelbetekenende blikken, samengeknepen lippen, afgebroken gesprekken wanneer we te dichtbij kwamen, uitdrukkingen en eigenaardige woorden die ik niet begreep en waarover ik geen uitleg kreeg wanneer ik er naar vroeg … Al doende heb ik geleerd dat geen belangstelling tonen een bruikbare methode was om iets over de tweede werkelijkheid te vernemen, over wat, waar, wie-met-wie en hoe dikwijls. Dat was het platteland waarover Miel Cools in 1965 'ondeugend' deed. Zo heetten de streken à la boer Bavo toen, 'ondeugend', want het was de tijd dat jongemannen snaaks en jonge vrouwen guitig genoemd werden, abortus levensgevaarlijk was en anticonceptie zo goed als onbestaande. Condooms waren niet verkrijgbaar of men moest connecties hebben, periodieke onthouding werd in het parochieblad niet uitgelegd en 'voor het zingen de kerk uit' kon al eens mislukken.
Op de koop toe heette onze parochie Sint Bavo. Én de pastoor kon sommigen meisjes van de catechese niet met rust laten. ‘k Was 15 toen ik dat toevallig aan de weet kwam, het was 1967, het jaar dat mijn zus Tina in het wit zou lopen. Hij werd overgeplaatst. Wat ik dan weer obscuur en broeierig vond. Ze hadden hem bij ons op de parochie kunnen laten, wij wisten tenminste dat hij niet te betrouwen was. Wij wisten dat we hem in het oog moesten houden. Wat we ook deden. De mensen in de nieuwe parochie wisten nergens van, moesten het nog ondervinden en daar liet het kerkelijk gezag hem dus los als zielenherder. Laat de kinderen tot hem komen, en zo … Als ik nu foto’s of prenten uit dat dorp bekijk dan mijmert er niks. Helemaal niks meer. m - https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/76851/beelden
Een eenvoudige vraag als ‘hebt gij nog een zolder?’ is voor mij zoals een schatkist vol herinneringen openen.
Nu heb ik geen zolder meer maar vroeger … Vroeger bij mij thuis, de thuis van mijn eerste 15 jaren. Dát was een zolder. Ik durf wedden dat niemand van jullie zulk een zolder gekend heeft. Onze zolder: hij was mijn slaapzaal, mijn speelruimte, mijn droomhuis, mijn poppenhuis, mijn schrik in de nacht.
Hij was als een huif gespannen over onze leefkamer, het voorhuis, de kelderkamer en een stuk van het mooskot. (de bijkeuken) Een stevige houten trap was de verbinding van het mooskot naar boven tot aan het houten valluik. Dat moest naar boven worden geduwd, dan één voet op een ijzeren plaat zetten, dan pas het valluik terug naar beneden laten en van dan was ik afgesloten van de wereld en had ik het rijk voor mij alleen.
Mijn slaapplaats bevond zich links. Binnen vier met leem bekleedde muren, een laag plafond en daar moesten wij met vieren in slapen . Twee tweepersoonsbedden, slim opgesteld, zodat wij er nog net in en uit konden stappen.
Het kamerke was voorzien van een klein dakvenster. Ervoor een plat vlak, zoiets als een nis. In onze beste momenten brandden wij daar kaarsjes. Tot we op een keer het blauwe crêpepapier waarmee we de nis hadden bekleed vuur vatte. Nooit waren wij vieren zo eendrachtig als toen en we hebben een groot onheil voorkomen. Onze ouders hebben het nooit geweten.
Links tussen het valluik en het kamerke was een loopruimte voorzien langs waar men boven de runderstal kon geraken. Rechts ervan, onder de schuin aflopende dakpannen stond een reeks manden, vol met oude lompen, afgedragen kleding, enkel nog goed voor wat lapwerk hier en daar.
Daar, dáár was mijn thuis, mijn huis, mijn gezin. Ik had er poppenkinderen, niet te tellen. Elke oude lomp kon dienen: oprollen, een slag in de helft, bovenste deel een koord errond wat moest dienen als hoofd, en ik kon alweer een nieuwe naam bedenken.
Het was er nooit erg koud want de schoorsteen liep door het midden van het zoldergedeelte. De enige Leuvense stoof daaronder hield de meest kou buiten. Ze brandde ook heel de tijd want er moest op gekookt worden en water verwarmd, onder andere voor de afwas. Ik heb ook nog leren strijken met een strijkbout, die moest uiteraard ook verhit worden op de warme plaat.
De zolder had over gans de oppervlakte een houten vloer. Het grootste deel diende als graanzolder, daar lag het graan gespreid om te drogen. Onder de laagste plaatsjes van het hellend dak stonden gevulde zakken met allerlei soorten graan, netjes dicht gebonden. Honderden keren heb ik vader geholpen door de zak open te houden zodat hij vlot met zijn bats (schep) het graan er in kon laten glijden. Vakkundig werd rond de zak een koordje gebonden en dan was het wachten tot de zakken naar de molenaar gingen.
Het gemalen graan stond apart, het meel dat in de grote trog zou belanden en onder moeders vuisten werd gestampt en geplet tot mooie ronde broden. Maar dat is een ander verhaal, het bakhuis.
MVS - EZW-03/2012, bijgewerkt - MVS, als ge dit toevallig zoudt lezen, wilt ge dan contact opnemen met mij, aub?
Sommige foto’s op ’t Net zijn zó sprekend, dat me vanzelf een anekdote te binnen schiet.
Peter was verliefd op de zus van zijn beste maat. Al lang. Dat wist hij goed te verbergen want niemand had er enig vermoeden van. Ook het onderwerp van zijn adoratie was blind, stekeblind voor zijn schuchtere, onhandige pogingen.
Al die tijd bleef Peter misschien wel verlegen, maar hij werd wel vindingrijk. De hond des huizes, ene Chuppy, zou hem helpen. Chuppy kende Peter als de vriend aan huis en daardoor was hij een zeer gewillige bondgenoot.
Op de (20ste?) verjaardag van Diane, het was een woensdag, strooide Peter een boeket rozen voor de deur, -de doorns van de stelen afgedaan natuurlijk- en hij gaf Chuppy één roos in de muil. Hij deed de hond zitten, belde aan en wachtte. Toen Diane opendeed en de bloemen begon op te rapen, kwam hij van achter het hoekje, kuchte en vroeg of ze zaterdag mee wou gaan eten.
foto van ‘t Net
Diane, nog onder de indruk van de stunt met de bloemen en de hond, zei in een opwelling ja. Ze zegt soms nu nog, dat het de beste beslissing van haar leven was.
En ze gingen eten en ze gingen een beetje dansen, een beetje maar, en ze gingen wandelen en Diane zag iets in Peter dat ze tevoren nooit gezien had.
Nu zijn we zoveel jaren en twee dochters verder en Peter is bijlange niet verlegen meer in zijn leven als echtgenoot, vader en volwassen man.
Is liefde blind? Ik weet het niet. Diane haar ogen zijn toch open gegaan. Misschien werd haar liefde later pas blind. Omdat het later pas liefde werd.
Lucia kan al mooi schrijven en wanneer ze bij Oma is mag zij de boodschappen noteren. Bij Oma heeft ze haar eigen pen. Een vulpen. Een vulpen die niet kan spatten.
Groenten en fruit waren al opgeschreven. "Nu nog het vlees en dan zijn we klaar. Beenhouwer dubbelpunt" dicteerde Oma. In een lijstje moeten geen hoofdletters weet Lucia, en ze schreef 'beenhouwer :'
Misschien vanavond eens vogeltjes zonder kop, dacht Oma. Maar dat klinkt zo cru, zonder kop … blinde vinken dan? Loze vinken! En ze dicteerde : "Twee loze vinken". Lucia schreef. Lucia schoof het papiertje naar voren en Oma overliep het lijstje. Onderaan stond 'beenhouwer : 2 boze vinken'.
"Schatje, wat staat hier? Twee boze vinken? Het zijn loze vinken". "Nee" zei Lucia, heel zeker van haar stuk, "het zijn boze vinken". "En waarom zijn het boze vinken?" vroeg Oma berustend, want er zou weer een reden volgen. Lucia rolde met haar ogen, zuchtte nadrukkelijk en zei : "Omdat we ze gaan op-e-ten".
Ja. Natuurlijk. Daar had ze een argument. Aan de muur hangt een prent van een droeve vink naar hen te kijken.
'k Dacht tot voor kort dat krokodillen/kaaimannen/alligators geen vijanden hadden. Buiten de mens dan. En dan nog. De gewapende mens. Niet de brave dorpeling die langs de oever naar de markt stapt om daar een paar centen te gaan verdienen.
Maar jawel. Het luipaard (de jaguar) is een natuurlijke vijand van krokodil en aanverwante griezels. Het gebeuren speelt zich af in de Pantanal (drasland), centraal Brazilië.
Hoe zo’n knappe gladde kat zo’n geschubd monster overmeestert, met de tanden recht door de schedel, ziet ge in het filmke hieronder. Er is geen ramp hé, er is geen bloed te zien, en geen hersens ookni :
Misschien is het in onderstaand fragment (van het zelfde filmke) iets duidelijker hoe de jaguar van links in beeld naar de zandbank rechts peddelt zonder merkbare waterverplaatsing. Hij sluipt door het water, van links naar rechts. Goed kijken hé. Men ziet haast niks. Zo rimpelloos sluipzwemt dat dier.
te gast bij Wim Helsen, Jan Leyers met iets van Alessandro Baricco
Jarenlang heb ik mijn teams ietwat mysterieuze doelpunten in de verte zien maken. Dat waren dingen die daarginds gebeurden, op een deel van het veld dat ik niet echt kende en dat in mijn verdedigersogen de fabelachtige uitstraling had van een badplaats achten de bergen: vrouwen en grote garnalen. Als ze een doelpunt maakten, vlogen ze elkaar daarginds in de armen, dat weet ik nog goed. Jarenlang heb ik vanuit de verte gezien hoe ze elkaar in de armen vlogen. Af en toe rende ik nog wel eens het veld over om bij ze te komen, en ze ook in de armen te vliegen, maar dat werkte niet echt: je kwam altijd een beetje later, als het meest uitzinnige gedeelte al achter de rug was. De barbaren, Alessandro Baricco
Over De Barbaren : ‘In De barbaren behandelt Alessandro Baricco een fenomeen dat ons allen aangaat: de geleidelijke teloorgang van ons cultuurbesef. Baricco schreef hierover een serie wijd uiteenlopende en veelgelezen artikelen. Zo schakelt hij moeiteloos over van de tanende interesse voor de wijncultuur naar de vercommercialisering van de ooit heilige voetbalsport. Is er in de moderne tijd nog wel plaats voor bezieling? Wel degelijk, stelt Baricco, we moeten alleen beseffen dat er niet zoiets is als beschaving aan de ene en barbarisme aan de andere kant. De huidige cultuur bevindt zich in een staat van mutatie; er is geen sprake van een botsing, maar van een overgang van een oude naar een nieuwe cultuur. In dit scherpzinnige, gedurfde boek houdt Baricco aan de hand van een rijk arsenaal aan voorbeelden een bevlogen en hoopvol pleidooi voor de toekomst van onze cultuur.’
Wat een beklemmende sfeer. Ik zie het voor me : in de tweede paragraaf dartelt de vrijbuiter nog over het erf, in de derde paragraaf weegt plots de schemering loodzwaar. ‘k Snap heel goed dat het moést gebeuren. Toen. En waarom het op die manier gebeurde snap ik ook ongeveer.
‘k Zou graag weten hoe oud het meisje was dat de achterdeur opentrok. Gewoon om het filmpje in mijn hoofd te kunnen afwerken.
Wanneer MVS schreef over vroeger waren dat echt tijdsdocumenten. Bij haar teksten zat ik soms op het randje van mijn stoel. Zoals nu.
een verhaal van MVS
Wij hadden na de tweede oorlog een Mirza, van welk 'merk' hij was weet ik niet , Hij was zwart en wit gevlekt, dat herinner ik me nog. Hij mocht overdag loslopen maar zou nooit verder durven dan ons erf . Omdat onze leghennen ook altijd los over het erf liepen legden die over heel het gebied hun eieren. Mijn moeders zaligste werk was, met een eierkorf aan haar arm de eieren zoeken, rapen; onderin de hooimijten, stromijten boven en onder, men kan geen loos plaatske bedenken of daar lagen eieren.
Maar onze Mirza werd haar concurrent, die had op een keer de smaak te pakken gekregen van die 'ballekes'; sinds die keer was er geen verbieden meer aan. Een hondenhok had hij nooit gekend want ‘s nachts sliep hij op de voor-aard van de runderstal en moest hij waken, daarvoor diende een hond in die tijd. En de vele loslopende katten moesten muizen vangen.
Op een avond, het was reeds schemerdonker, hing er een vreemde sfeer in ons 'mooskot', (de bijkeuken, waarschijnlijk waar de pomp stond en de gootsteen was) mijn oudere zussen bleven wat te lang rond de pompsteen treuzelen. Mijn moeder bleek nog buiten en toen ik de achterdeur opentrok om te zien waar ze bleef, zag ik ze wat verder naast de waterput op een reservoirbak zitten. Die bak stond altijd vol water om de beesten drinken te geven. Het leek me dat ik in de verte het gejank hoorde van onze Mirza. Bleek dat mijn moeder hem aan 't verdrinken was. Dat een hond op die manier aan zijn einde werd gebracht was in die tijd geen uitzondering, maar mijn eigen moeder … ?
MVS m– EZW-03/2012, herzien – aan MVS, als ge dit toevallig leest, wilt ge met mij contact opnemen, aub?
te gast bij Wim Helsen, Wouter Beke met iets van Cicero
Ik zie de natuurlijke orde voor de mens als volgt: Wij zijn geboren in een situatie waarin alle mensen onderling iets gemeenschappelijks hebben, méér ervan naarmate de onderlinge band nauwer is. Stadsgenoten bijvoorbeeld voelen zich meer verbonden met elkaar dan mensen van elders, familieleden meer dan met vreemden. Geheel op natuurlijke wijze ontstaan deze relaties tussen hen.
Maar die natuurlijke band mist een solide basis. Vriendschap in de ware zin van het woord staat ver boven dat soort verbonden zijn. Kijk maar. Uit zulke relaties kun je de hartelijke genegenheid wegdenken, uit vriendschap niet. Is de genegenheid uit zo’n natuurlijke binding weg, dan is het met de vriendschap gedaan, maar het blijven wel buurtgenoten of verwanten. Over Vriendschap, Cicero
Volgens de jongste dochter van mijn zus Laura hadden alle mensen een onzichtbaar gezelschapsdier dat in de lucht woonde : hun sterrebeest. Op de minzame manier van een vijfjarige vond zij dat ietwat pover, want zelf had zij ook nog een engelbewaarder in de lucht.
Haar papa en mama hadden een Vis. Volgens Uma was hun sterrebeest één Vis per persoon want er zaten maar twee vissen in het aquarium thuis. Ofwel zat Bruna er voor iets tussen, in dat kinderkopke.
afbeelding van 't Net
Bruna voorzag een hele kinderwereld met één vis. Generaties kleuters na mekaar. Daar kan die van ’t Meer van Genezareth in Galilea niet tegenop.
Uma had een Stier. Dat is een jongenskoe, zoals op de boerderij. En dan waren er in het gezin ook de dieren uit de dierentuin. De zus had een Leeuw, een broer had een Schorpioen en een broer had een Maagd. Een Maagd had ze nog niet gezien in de Zoo. Maar ze gingen nog wel eens terug hoor, stelde ze me gerust.
te gast bij Wim Helsen, Barbara Sarafian met een fragment van Isabelle Eberhardt
Folie diront les incrédules amoureux des solutions toutes faites et que le mystère impatiente.
Non, car la perception des abîmes que recèle la vie et que la trois quarts des hommes ignorent et ne soupçonnent même pas, ne peut etre traité de folie qu’au même titre que le dédain de l’aveugle-né pour les descriptions qu’un artiste lui ferait des splendeurs d’un coucher de soleil ou d’une nuit étoilée.
Il est facile de tranquilliser son âme peureuse, effarouchée par le voisinage de l’Inconnu, au moyen d’une explication banale, puisée dans la fausse expérience des hommes et dans les idées courantes, ramassis informe de bribes d’idées sans suite, de connaissances superficielles et d’hypothèses prises pour des réalités par l’inconsummerable lâcheté morale des hommes! Uit : Lettres et Journaliers – Isabelle Eberhardt
Konijn en Hert leiden een aangenaam en zorgeloos leven als tekening, als figuurtjes in een tweedimensionale wereld.
Via een gebroken TV scherm en een droom over de Rubik-kubus ontdekt Hert het bestaan van een derde dimensie. Hij studeert en cijfert en is helemaal in beslag genomen door de zoektocht. En dan raakt hij plots zelf, per ongeluk eigenlijk, in de driedimensionale wereld. Konijn blijft achter in de tweede dimensie Wanneer blijkt dat Hert niet terug kan naar de vroegere situatie, naar het 2D-bestaan, zijn ze gescheiden door iets onoverkomelijks. Kent hun vriendschap nu een crisis? Ze zoeken én ze vinden een nieuwe manier van samenleven.
Een hartverwarmend verhaal, virtuoos in beeld gebracht.
Péter Vácz (°1988, Budapest, Hongarije) heeft dit filmpje gemaakt voor zijn eindexamen in 2013. Inmiddels is dit werk vertoond in 63 landen op meer dan 300 festivals en heeft het al meer dan 120 prijzen gewonnen.
Naar individuele voorouders heb ik tot hiertoe niet gezocht. En ik denk niet dat ik dat ooit zal doen. ‘k Hoef hun namen niet te kennen, ik weet zo ook wel dat ze bestaan hebben, anders liep ik hier niet rond. Of zat ik hier niet te typen. En te ademen. En zo.
Hun namen en hun individuele verhalen wíl ik zelfs niet kennen, want wie weet zaten er tussen al die voorouders onmensen en crapuul. Dat weet ik echt liever niet, want ik zit met een deel van dat genetisch materiaal.
Het is soms een overweldigende gedachte dat op gelijk welk tijdstip van de geschiedenis, er voorouders van ons rondliepen. Van het allerprilste begin, nog vroeger dan de prehistorie, toen leven nog levensgevaarlijk was, was er iemand + iemand anders die uiteindelijk maakten dat ik er ben. En gij. En alle anderen. Die individuen hebben elk lang genoeg geleefd om zich voort te planten. En zo telkens opnieuw was er iemand die lang genoeg geleefd heeft om zich voort te planten. En iemand die lang genoeg leefde om het wurm groot te brengen. Enzoverder tot helemaal aan het begin. Tot aan het begin van het begin, tot aan de eerste proteïne.
Op elk tijdstip in de geschiedenisboeken heb ik, heeft elk van ons, heeft iedereen die vandaag leeft minstens één voorouder rondlopen. Iemand die er toen al was of nog was. En dat van in het begin. Dat is voor mij een overweldigende gedachte.
Hun namen zijn absoluut niet belangrijk. Ons DNA is er immers. Daarin zit voor een deel hun identiteit. Daarin staat alles geschreven en beschreven. We kunnen DNA nog niet helemaal vlot lezen, maar ooit komt dat in orde. Ze zijn er mee bezig.
In afwachting lees ik graag geschiedenis. Én anticipatie-verhalen.
Mensen, we hebben ons best gedaan en daar mogen we een beetje fier op zijn. Emma werd bij de sportclub in Kapellen niet de sportfiguur van het jaar, maar ze had wél de meeste publieksstemmen.
Of die stemmen er kwamen omwille van haar prestaties van het voorbije jaar of uit sympathie voor haar fiere oma, dat laten we nu efkes in het midden want een jongedame die al tien jaar of langer tegelijk bezig is met studeren, én sport én jong zijn, die dingen volhoudt en alle drie in balans houdt, die jongedame verdient waardering.
En ons kostte het stemmen eigenlijk maar een paar klikjes hé, voor ons was het simpel. Hier het bericht dat ik ontving
Van: de oma van emma Verzonden: vrijdag 9 maart 2018 23:47 Aan: ons, wij allemaal dus Onderwerp: emma
(…)
Antwoord van Emma zelf :
Ik was 5de bij de Sportfiguur van ‘t Jaar, maar ik had wel de meeste stemmen van het publiek, dus bedankt iedereen om te stemmen.
Groetjes
-----
Mensen Allemaal, hartelijk bedankt voor uw stem. Zoveel steun geeft haar misschien nog méér vaart?
Een paar weken geleden hadden we TD op bezoek, zij is verpleegster van beroep en zij kent een aantal huisartsen. Ik ken maar één huisarts per keer, maar zij kent ze per bosjes hier in de streek.
Zij vertelde dat er huisartsen zijn die intensief sporten tegennatuurlijk vinden. Ons lijf is er niet op gemaakt, op zoveel eenzijdige beweging en zo vaak.
Dat denken LM en ik al jaren, maar ik was toch opgelucht dat ik het eens hoorde vertellen door een beroeps uit de gezondheidssector. Ze vergeleek intensief sporten met afbeulen, met arbeid in de tijd van priester Daems.
Awel, dat denk ik soms ook wanneer ik mensen naast een drukke baan zie joggen. Ze zuigen fijn stof en koolstofmonoxide in hun longen met hoeveelheden waar ik niet durf aan denken. Terwijl ze denken dat ze goed bezig zijn, zijn ze zichzelf een emfyseem aan het aandoen. En dat is definitief want onomkeerbaar.
opdat niemand zich vanavond ter stee zou moeten begeven met onopgeloste vraagstukken, prangende vragen of andere kwellingen die de nachtrust kunnen doen vlieden Een tijd geleden ben ik op You Tube de uitleg over de 'onzichtbare stoel' tegen gekomen.
In het filmpje over de slotceremonie in Shangai ziet men op 01min05 achter de solodanser dat de dames van de snaarinstrumenten met de linker zool eventjes over de vloer schuiven. Dat is het ogenblik dat ze het 'ankerpunt' zoeken voor de zit-mechaniek die aan hun linkerbeen bevestigd is. Dat mechaniekje bestaat uit een steun achter de kuit en een zitsteun achter dij en bil. Het geheel scharniert natuurlijk, anders kan men niet gaan zitten.
Op 01min44 staan de dames recht en wisselen van richting, maar ze wisselen niet van been. Het is weer het linkerbeen waarop ze steunen, 01min56. En het is weer de linkerbil waarop ze zitten.
Bij de man van de KLM-reclame is er een derde stuk aan de zit-mechaniek, er is ook de rugsteun. Bij hem is het mechaniekje bevestigd aan het rechterbeen. Hij zit dus op de rechterbil. Let op de onnatuurlijke houding van de rechterwreef. de luchthaven-man, http://www.youtube.com/watch?v=k3gLgZhTe3E 02min31
Het filmpje met de uitleg kondigt drie posities aan, het voorover leunen, het liggen en dan het zitten. Gelukkig begint het filmpje met de uitleg over het zitten.
Ze hebben het over een 'nagel' als ankerpunt voor de voet, maar de nagel in kwestie is wel iets groter dan een vijfduimer, het is ankerpin, bijna zo lang als een onderbeen.
Het filmpje met uitleg dat ik een tijd geleden gezien heb was nog duidelijker, maar dat vind ik nu vandaag niet terug natuurlijk.
Hier nog eventjes een straatartiest die het zitstuk laat zien. De man heeft een pint op, en met de ankerpin is het niet helemaal duidelijk want die moet in de grond zitten tijdens een optreden, verborgen onder het vloerplaatje, maar hij haalt wel efkes het mechaniekje tevoorschijn. Daarmee hebben we dat eens 'in ’t echt' gezien.
In het begin van het laatste schooljaar kregen we plots weer een opstel te maken : Het Beroep van Vader. Wij, een klas die al twee jaren dissertaties schreef en voor meer dan de helft de redactie van de schoolkrant bevolkte, wij kregen ineens terug een opstel te maken.
Dat was nogal straf vonden wij, de lijst onze gegevens lag op het secretariaat. Als de nieuwe lerares, een non, wou weten met welk beroep onze vader-sponsors onze studies bekostigden dan had ze maar die lijst te raadplegen. Maar waarschijnlijk kon ze daar niet bij.
Dat opstel stak ons. En de titel al helemaal, dat was iets voor de lagere school. Het heette toen nog niet 'inbreuk op de privacy' maar het voelde wel zo aan. "Ze -de nonnen- hebben daar geen zaken mee."
Daarbij hadden wij het voorgaande jaar Nederlands gekregen van een zeer bevlogen jonge leraar. Hij had ons zonder al te veel merkbare schade door het programma van de poësis geloodst. Hij hield ons iet of wat op de hoogte van zijn eigen schrijfwerk. Wij waren zowat de ingewijden en nu moesten we plots 'het beroep van vader' uit onze pen zien te krijgen.
Dat de non dat allemaal nog niet kon weten en dat wij verschrikkelijk nuffig bezig waren hebben we pas achteraf beseft, toen we verschrikkelijk stonden te blozen. We hebben daar op een kwartier tijd de hele klas van een 'vader-beroep' voorzien. Alle zestien de vaders. En hoe korter hoe beter. Niet alleen in Karamel, maar de dreuntoon moest er ook zijn.
---------- De Pa van MCD deed iets bij Sabena, boordcommandant: Mijn Vader vliegt met tuigen, soms vliegt er een in duigen. Die tweede helft : we hadden ergen een klok horen luiden over metaalmoeheid en DC10. ---------- De Pa van GM, muziekhandel : Mijn Vader die draait platen, hij kan het echt niet laten. ---------- De Pa van SM deed iets bij de BRT. "Zeg maar ruitenwasser" Wat heeft SM ingeleverd : Mijn vader die wast ruiten, langs binnen en langs buiten. Hij wast ze tot ze proper zijn want ruitenwassen vindt hij fijn. ----------
En terwijl we dit inleverden deden we allemaal zwaar nostalgisch over het jaar tevoren en dat zoiets bij meneer JV niet waar zou geweest zijn.
Een week of wat later kregen we onze taken terug. De non zei opgetogen dat het de eerste keer was dat ze zo snel door het verbeterwerk geraakt was. Was dat sarcastisch bedoeld? Algemene Stilte. Want NU zou het komen hé ...
En er kwam niks.
Ze verontschuldigde zich dat ze zich niet eerst op de hoogte gesteld had bij Mr. JV en dat ze ondertussen ook een paar exemplaren van de schoolkrant doorgenomen had en dat het dus niet meer zou gebeuren. Wat een sportieve non ...
En dat ze onze reactie zeer ludiek gevonden had. Ludiek? Wat een elegante manier om het uit te drukken. Wij waren een en al baldadigheid geweest tijdens het schrijven! Ludiek dus. Wat een diplomatische non ...
En zo lieten wij ons inpakken door zuster Thea, blozend van schaamte.
Ik kende haar niet. Ze is al van 1983 bezig en ik had nog nooit van haar gehoord, terwijl ik toch al jaren smacht naar nog eens een echte cabaretière ipv de stand-uppers waarmee we het moeten doen.
Doordat ze aangekondigd was als gast bij Wim Helsen (tekst 187 - 12/2017) was ik toen documentatie over haar aan het doornemen en bij fragmenten uit haar optredens en het was alsof een stuk van mijn ziel plots weer zuurstof kreeg : het Nederlands Cabaret lééft nog ! Er is weer hoop! Er zijn weer nieuwe meesterwerkjes! Haar kijk op moederschap : https://www.youtube.com/watch?v=MPZKukS9Xa0 – 02min09
En toen ik dan het onderstaand nummer voor de eerste keer hoorde, ging ik als een pingpongballeke heen en weer tussen herkenning met glimlach aan de ene kant en verontwaardiging aan de andere kant. Herkenning van de situaties die ze zo raakt schetst met onmiddellijk daarop verontwaardiging zo van : hé zeg Kaandorp, maar ík overdrijf die dingen niet zo hoor mens!
tekst :
Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar Alles is voor mij ontzettend moeilijk Ik heb echt een heel zwaar leven, nee-nee, maar echt waar Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Bij mij gaat nooit eens iets vanzelf, daarom ben ik vaak zo moe Heel veel dingen zijn zo moeilijk dat ik ze gewoon niet doe En doe ik wel een keertje iets, wordt het heel vaak niet gewaardeerd En daarom gaan veel andere dingen automatisch ook verkeerd
Ik kan vaak ergens niet mee helpen want dan heb ik ergens pijn Dat vind ik zelf ook heel vervelend dat ik er dan niet bij kan zijn Ik sta natuurlijk ook veel liever altijd voor de mensen klaar Maar ja ze moeten maar begrijpen, mijn bestaan is heel erg zwaar
Ik heb een heel zwaar leven, nee maar echt heel zwaar Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk Ik heb echt een heel zwaar leven nee-nee, maar echt waar Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Ik zeg ook best wel vaak een afspraak op het laatste moment af Dan hebben mensen al gekookt, maar ja, ik ben opeens bekaf Ik vind ja, ze moeten maar begrijpen dat ik een heel zwaar leven heb Het is bij hun gewoon vaak vloed en bij mij gewoon vaak eb
Soms dan sta ik bij de kassa, alles moet daar vlug vlug vlug En dan ben ik iets vergeten moet ik helemaal terug Alle mensen moeten wachten en dat vinden ze niet fijn Maar ja dan zien ze ook een keertje hoe het is om mij te zijn
Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk Ik heb echt een heel zwaar leven, nee-nee-nee maar echt waar Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Ik neem het leven heus zoals het komt, maar ja, vaak komt het niet (Nee, nee) En dan zit ik maar te wachten en dat geeft mij veel verdriet Het geluk wordt heel veel mensen zomaar gratis toegespeeld Ik begrijp ook niet dat God de boel zo ongelijk verdeelt
En straks lig ik op mijn sterfbed en dan lig ik in mijn graf En dan denk ik: pff, 't is zwaar geweest, gelukkig is het af En ze zullen bij hun praatjes ook wel zeggen: het is waar O, wat was het leven van die vrouw verschrikkelijk zwaar
En dan die kreunstem! Ik ken mensen die zo beginnen praten wanneer ze beklagenswaardig willen overkomen en dat nog menen ook. Dit soort zelfingenomenheid en aanmatiging zet Kaandorp te kijk en dat doet zij met zes strofen en een refrein. Psychologen hebben er een thesis voor nodig.
Uit commentaren onder het filmpje blijkt dat de ironie van het nummer niet bij iedereen doordringt, dat sommigen wat Kaandorp beschrijft letterlijk nemen, als kennisgeving beschouwen. Dát is voer voor psychologen.
Wij senioren zijn ongeveer van de verplichting ontheven om te stressen over schrijffouten. Dat is een van de voorrechten van de anciënniteit op deze aardbol. En we hebben al genoeg spellingswijzigingen meegemaakt, waarvan sommige lachwekkend. Er heeft zo lang al vanalles gemoeten, het is goed geweest … on à déjà donné. Ziezo.
Nu iets uit de schooljaren:spellingsdictatuur
Van de lerares fysica moesten we zonder fouten schrijven, zij trok punten af als er een taalfout in ons werk stond. Of ze zette daar rode strepen en bemerking bij, of een trits uitroeptekens! Zo kon het gebeuren dat een werk dat er min of meer mee door kon qua redenering en berekening, dat er zelfs prima uitzag door de zorgvuldige tekening, toch ontsierd werd door haar rode kribbels. Enorm irriterend was dat. Vooral als ge dat thuis moest laten zien, zoveel rood. En wij lieten ons ongenoegen horen, wij deden verongelijkt. In alle toonaarden.
Haar redenering heeft ze eens tegoei uitgelegd.
- Als we zo dadelijk het lokaal verlaten, en een leerling valt van de trap, en ze breekt een been … dan is dat de wet van de zwaartekracht. Ja?
Wij knikten.
- Dus de wetten van de zwaartekracht gelden ook buíten het fysicalokaal, ja?
Wij knikten. Wij knikten om ter ijverigst in de hoop haar wat milder te stemmen ivm met al dat rood op ons werkblad.
- Wel, besloot ze, dan gelden de spellingsregels ook binnen de fysica. Ja?
Wij knikten plots wat minder, want wij kregen daar geen speld tussen.
m- HiH-03/2015 en die lerares heeft nog altijd gelijk, maar ik trek het mij niet meer aan , ze weet toch niet waar ik woon …
Naar aanleiding van een grapje kreeg ik vorige vrijdag een verhaal van MPC toegezonden. Eerst het grapje: "Zojuist heb ik contact gehad met een correspondente in Noord-Dakota. De sneeuw ligt daar nu ± 1,8m hoog opgewaaid en het blíjft er sneeuwen. Ze schreef dat haar rug zo ongeveer gebroken is van het sneeuwruimen. Het is -29°C en de noorderwind neemt toe. De gevoelstemperatuur is -50°C. Haar man doet niks. Sinds gisteren al kijkt hij door het keukenraam en staart. Als dit nog erger wordt, besloot ze, zal ik die zuipschuit toch moeten binnen laten."
Op onze breedtegraad zijn de temperaturen milder en daardoor zijn wij vanzelfs qua temperament iets milder.
De staat waar een oom van mijn schoonmoeder naartoe trok met zijn vrouw, nog voor WO I. Om rond te komen moesten ze er even hard wroeten als hier en ze werden niet rijk maar mettertijd werden ze wel eigenaar van farm & land. Dat maakte het verschil tussen pachter en boer. Zoals bij de meeste families die toen naar ‘de vreemde’ trokken, namen zij als ouders de gewoontes van hier mee naar ginder: de opvoeding van de kinderen was streng en stroef.
Zo kwam hun dochter Eugénie op zeer jonge leeftijd in het klooster terecht. De échte reden? Slechter dan thuis kon het daar niet zijn. Gelukkig redeneerden de kloosteroversten ginder niet zoals hier. Hier in Vlaanderen kreegt ge in de kloostergemeenschap een status naargelang de bruidsschat die ge meebracht . Ginder in de US keken de nonnen naar uw potentieel, naar wat ge kondt doen voor de gemeenschap. Niet gaan zitten borduren maar de mouwen oprollen. Zo werd de nicht van mijn schoonmoeder opgeleid als lerares, er was op dat moment nood aan leerkrachten. Zulk een vorming had ze thuis nooit kunnen krijgen en die opleiding had ze nooit kunnen volgen als ze op de farm gebleven was.
Later veranderde de situatie en was er nood aan verpleegkundigen. Omdat ze handig was en gemakkelijk studeerde, heeft de kloosterorde haar een opleiding verpleegster/anesthesiste laten volgen. 'Later' wil concreet zeggen: toen de lokale indianenstam al jaren een sociale uitkering kreeg zonder daarvoor te moeten werken (jaartal?), toen volgde er nood aan verpleegkundigen.
In die periode verloor ze haar gedrevenheid in de dienstbaarheid. Toen werd ze misschien zelfs raciste: ieder en elk weekend waren er in de lokale kliniek handen tekort om jonge indianen op te lappen die dronken en gewapend in de clinch gegaan waren met mekaar en in die toestand in de kliniek nog voor overlast zorgden ook. Ziedaar de mens. Ziedaar de taak van een verpleegster?
Rond 1972 kwam ze de streek van haar ouders en voorouders bezoeken. Eugénie, Sister Jenny, logeerde bij mijn schoonmoeder, en wij reden haar rond van Poelkapelle tot Brugge, door de kustgemeenten, en ook naar Bokrijk. Daar herkende ze de leeftrand van haar ouders toen ze kind was. Wij hadden haar gezegd dat Bokrijk ver was : toen we daar aankwamen vroeg ze waarom we al stopten. Naar Amerikaanse normen ligt Bokrijk vlak naast Poelkapelle hé.
Zelf verstond ik alles wat ze vertelde, dank zij mijn jaar Engeland. De stukjes gesprek met mijn schoonmoeder mochten aangevuld worden met West-Vlaams, Jenny verstond het nog want dat was haar thuistaal geweest. Haar moeder had amper een paar woorden Engels geleerd.
En ja, natuurlijk …, mijn schoonmoeder voelde zich gepasseerd, ze werd zelfs kwaad omdat Sister Jenny en ik zoveel praatten. Ik mocht geen tolk spelen, ze zou het zelf wel uitleggen en zij sprak Eugénie aan … in het Duits!
Conclusie van Sister Jenny over België: haar ouders waren beter hier gebleven. Dat zei ze toen we het hadden over de sociale zekerheid en voorzieningen. Voor zichzelf vond ze dat ze geluk gehad had in het klooster : daar zat men op dat gebied goed. Ze had er ooit een goeie job, kreeg rond de jaren '70 iets van 500 BF eigen geld. Van die maandelijkse som had ze jaren gespaard, om naar West-Vlaanderen te komen wanneer ze met pensioen was. Haar broers hadden bijgelegd voor de reis, zij wilden ook weten hoe het hier was maar zelf konden ze niet weg vanwege het vee en het werk op het land. Jenny kwam en ze keek voor meer mensen dan enkel voor zichzelf.
Ze vond champagne lekker. Ze vertelde dat het de eerste keer was dat ze het dronk. Mijn schoonmoeder, die als zo vaak veel te vlug conclusies trok, besloot : "In Amerika kennen ze geen Champagne, dat drinken ze daar niet." Eugénie vertegenwoordigde heel Amerika in haar ogen?
'Heb toen dikwijls op mijn tong moeten bijten om mij niet kwaad te maken. Mijn schoonmoeder kon soms zo ergerlijk dom overkomen. Maar met cijfers en geld was ze een krak. Tja, ieder haar eigen talent zeker?
'k Was op zoek naar een bepaald stuk documentatie over Vrouwendag en in mijn map 'in de maak' vond ik iets anders, iets uit 11/2014. Die link staat daar al bijna vier jaar te blinken en ik heb er nog niks mee gedaan? Schande over mij! Paus Franciscus: 'Europa is een onvruchtbare grootmoeder geworden' 25/11/14 - 14:08, Knack
Paus Franciscus heeft tijdens een toespraak voor het Europees Parlement de Europese beleidsmakers opgeroepen om het Oude Continent nieuw leven in te blazen en de mens opnieuw in het midden van het Europese project te plaatsen.
Paus Franciscus zei dat Europa dezer dagen een 'oude en vermoeide' indruk geeft, van 'een grootmoeder die niet langer vruchtbaar en levendig is en die langzaam haar ziel verliest'.
'De grote ideeën die ooit Europa inspireerden, hebben hun aantrekkingskracht verloren en zijn vervangen door bureaucratische techniciteiten van de Europese instellingen,' zei de kerkleider in Straatsburg.
'We stellen met spijt vast dat technische en economische vragen het politieke debat domineren', zei de paus.
'Mensen dreigen zo niet meer dan schakels te worden in een raderwerk dat hen behandelt als consumptiegoederen'.
Franciscus verzocht de beleidsmakers om opnieuw op zoek te gaan naar de ziel van Europa en de mens in het middelpunt van het beleid te plaatsen. Europa mag niet op zichzelf terugplooien, zo betoogde de paus, maar moet 'een referentie voor de mensheid' worden. (…) Bergoglio : dat het Europa dezer dagen een 'oude en vermoeide' indruk geeft, van 'een grootmoeder die niet langer vruchtbaar en levendig is en die langzaam haar ziel verliest'.
Conclusie : een vrouw verliest haar ziel wanneer zij niet langer vruchtbaar en van nut is voor de kweek.
wa-bliéft?
Bergoglio, het opperhoofd in Rome, de man die nadenkt over het beleid voor 1,2 miljard katholieken, gebruikt zo’n beeld? De vergelijking die hij gebruikt is een slag in het gezicht van degenen die tijd en energie steken in parochiaal werk, van degenen die vandaag nog een sprankel devotie in hun lijf hebben, bedoel ik. De vrouwen van oma-leeftijd. Denk de oma’s, de mémé’s, de bomma’s weg en er vallen een hele hoop werkingen stil in de zorgsector, rond het onderwijs, in het familiaal leven én in de parochiale wereld. Maar het opperhoofd ziet dat dus anders. Wat ben ik blij dat ik agnost ben.
Met één lijn schuift Bergoglio alle vruchtbare kennis, kunde en vaardigheden opzij die oudere (katholieke) vrouwen in hun leven hebben verworven. En ook die vrouw zelf schuift hij opzij, omdat ze "langzaam haar ziel verliest" dus haar identiteit en daarmee haar recht van bestaan als persoon. Met die zin bekijkt hij zélf de helft van de mensheid als consumptiegoed. Hetgeen hij Europa verwijt. Als men nog twijfelde aan hoe het vaticaan denkt over vrouwen, dan weet men het nu.
Een slag ook in het gezicht van de vrouwen die vrijwillig kinderloos gebleven zijn, alle religieuzen, van de stille slotkloosters tot missieposten op levensgevaarlijke plaatsen. ‘k Zou graag de mening van Jeanne Devos in India (tekst 183) horen over deze uitspraak van het opperbrein. Als ze het al de moeite vindt om er aandacht aan te besteden, aan de kliek van Rome.
Op de uitspraak kwamen in 2014 geen reacties, voor zover ik zie op ‘t Net. Bergoglio zijn gedachte werd weg-gezwegen. Tenzij misschien in de gespecialiseerde literatuur. Daar zal ze dan kapot genuanceerd zijn. Da’s ook een methode natuurlijk.
'k Heb iemand gekend die van slappe lach letterlijk helemaal slap werd. Die moest dan ter plekke gaan zitten waar hij stond want hij kon niet meer staan.
Zo heb ik hem eens om 06h+ op de trap zien liggen. Hij lag daar -slap als een hoopje vodden- te hikken van het lachen. Geen flauw idee waarom of waarover het ging, hij kreeg het niet gezegd. Heel plezant, zou men denken, maar niet zo geestig wanneer er loods aan boord is. Die gast was namelijk onze eerste stuurman. Leg met zo iemand maar eens een schip tegen de kaai hé. Hij was nog net intijds van de brug weggeraakt, voor hij zijn slaptitude kreeg.
Toen ik een trap hoger met het ontbijt van de loods op de brug kwam had ik ondanks mezelf een smile tot achter mijn oren. De loods was gecharmeerd dat hij zo vroeg op de ochtend al met de glimlach geserveerd werd. Hij dacht misschien dat ik geheel uit mezelf zo zonnig van aard was … Wat de captain dacht kon ik zien aan zijn gezicht. Nee, lachen is niet elke keer even geestig.
te gast bij Wim Helsen, Bart De Wever met een fragment uit de toespraak van Claudius Toespraak van Claudius voor de Senaat (48 n.Chr) - Tacitus Annales XI, 23-25
Wat is Sparta en Athene, militaire grootmachten van weleer, fataal geworden? Er is maar één antwoord : ze hielden hun tegenstanders, nadat ze hen verslagen hadden, op afstand en behandelden hen als ongewenste vreemdelingen. Neem daarentegen Romulus, de stichter van onze stad. Hij was zo verstandig om tal van volken -nog op dezelfde dag als waarop zij de wapens tegen ons opnamen- in de gemeenschap van burgers op te nemen.
In cultureel opzicht hebben ze zich helemaal met ons vermengd. Er zijn familiebanden aangeknoopt. Het is veel beter wanneer ze hun goud en hun rijkdommen bij ons inbrengen dan wanneer zij het voor zichzelf houden doordat wij hen op afstand houden.
Leden van de senaat, alles wat nu als oeroud gebruik wordt beschouwd, was ooit nieuw. Eerst mochten alleen leden van adellijke families magistraatfuncties bekleden. Later mochten leden van niet-adellijke families in Rome dat ook. En weer later families uit Latium. En nog veel later families uit heel Italië. Ook deze vernieuwing zal ooit gewoonte worden. En wat ik nu bepleit onder verwijzing naar precedenten uit het verleden, zal zelf precedent worden. Toespraak van Claudius voor de Senaat (48 n. Chr) - Tacitus Annales XI, 23-25
Zaterdagnamiddag zat ik hier braafjes te tokkelen en meende gebons te horen. Dat kwam van de TV, dacht ik. Maar het gebons bleef aanhouden. Dus zette ik de TV stil : duidelijk ritmisch gebons ergens.
Mijn eerste gedachte was dat er iets gebeurd was met de bovenbuurvrouw en dat zij op de vloer lag te bonzen om iemands aandacht te trekken. In een wip stond ik aan de deur om naar boven stormen. Dwz, ik nam mijn sleutels en schuifelde naar de deur om de lift te nemen.
Toen dacht ik eraan dat ik best eerst efkes achteraan op het terras kon gaan luisteren naar dat ritmisch gedoe. Want ik heb zo nog eens boven gestaan om te gaan 'redden' na een 'alarmsignaal' dat dan knallend vuurwerk ergens in de verte was en met de bovenbuurvrouw was niks aan de hand. 'k Sta buiten : het gebons was ondertussen genaderd, het was nu duidelijk tromgeroffel. Ineens wist ik het weer : de stoet. Dé stoet. Het programmablaadje ligt al drie weken op het buffetkastje om ons aan de carnavalsstoet te herinneren. Kwestie van niet-te-schrik-ken wanneer in de straten hierachter tamboergeweld zou langskomen ...
foto Nieuwsblad, 2015 Toen mijn hart wat minder bonsde nam ik me voor : volgend jaar zet ik in 't rood & in 't groot STOET op de kalender. Als ik eraan denk.
m- EZW-03/2011 en verleden zaterdag wéér zo geschrokken
te gast bij Wim Helsen, Michel Wuyts met een fragment uit 'Marte Jacobs' van Tim Krabbé Eén kind viel hem speciaal op, een meisje met halflang blond haar, een zwart gymnastiekbroekje en lange benen als scharnierende luciferstokjes. Ze was snel en handig, maar ook nog zo licht dat ze een paar keer met haar venijnige schijnbewegingen haar eigen benen onder zich vandaan schopte, en viel. Dan stond ze op en sloeg met een geërgerd gebaar het zand van haar broekje, en speelde verder. Net een pasgeboren girafje, dacht Emile, en zo ging hij haar in gedachten noemen: het pasgeboren girafje heeft de bal, pasgeboren girafje, goed ben jij. Pasgeboren girafje, speel nou naar mij over. Ze was links, viel hem op. En ze had sproetjes. Uit: Marte Jacobs, 2007, Tim Krabbé
Over Michel Wuyts : https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Wuyts Over Tim Krabbé : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tim_Krabb%C3%A9 Over Marte Jacobs : 'Er was een moment waarop ze allebei alleen aan de kant zaten en elkaars blik opvingen. Ze had een soort ernstige spot in haar blik, die hij niet eerder had gezien. Ze werd natuurlijk ook ouder, ze wist meer van zichzelf. Ze knikten en lachten even. Maar Emile ging niet naar haar toe. Haar rol in het toneelstuk was te klein geweest om haar ermee te kunnen complimenteren, en hij kon ook niet met haar gaan dansen. Een zesdeklasser met een eersteklasser - zoiets bestond niet. De hele school zou gonzen van de vraag wat dat te betekenen had.' tekst achterflap boek
De 'zij' in bovenstaand fragment is Marte Jacobs, het mysterieuze en ongrijpbare meisje om wie alles draait in de zwart-romantische, ontroerende roman van Tim Krabbé. De jonge en succesvolle dichter Emile Binenbaum is verliefd op haar, eerst zonder het zelf te weten en op afstand, maar al spoedig met de bedoeling haar meer te laten zijn dan de bezielster van zijn beste gedicht. Het is het begin van een bijzondere vriendschap tussen twee geestverwanten, die voorbestemd lijken om de rest van hun leven te delen.
'k Vond deze foto heel biezonder. Er spreek zo’n vastberadenheid uit.
Volgens het artikel dat iemand me achteraf toestuurde was de brandweer die ochtend de smeulende balken nog aan het nablussen. De sisgeluiden begeleidden de inzegening. De wazige vlek linksonder op de foto zou dus stoom kunnen zijn.
Die drie hoofdpersonen gaan vastberaden door: oorlog of niet, puin of niet, er wordt getrouwd, de rest volgt vanzelf. Dit vind ik een zeer mooie foto. Ze dragen allebei een baret. De hare is mode. De zijne is uniform. Het is oorlog, hij moet straks weer weg. En misschien is er een kind op komst. Dat kind moet een vader hebben, ook al komt hij mogelijk niet terug.
Alles is kapot, er is weinig ceremonieel. Maar er is wel een fotograaf. En die maakte deze foto : Blitz Wedding, April 20th, 1941
- Hoe zeggen ze dat nu weer, als er een nieuwe paus is? - Eh, er is een nieuwe paus, deed ik bereidwillig. - Nee, die woorden in het Italiaans, hoe gaat dat nu weer? - Habemus papam. ’t Is Latijn. - Ja, dat is het, habemus papa. Wil dat niet 'papa' zeggen? - In ’t Latijn? - Nee, in ’t Italiaans. - Dan is het papà, klemtoon op de tweede lettergreep.
Hij keek eens van hoe-weet-gij-dat-zo-snel en ik vertelde over een leraar die van zichzelf vond dat hij Italiaans sprak en tijdens een Rome-reis op elk terras verklaarde dat hij il pápa was ipv il papà.
Telkens we ergens neerstreken en er moest betaald worden zei hij iets als 'de papa betaalt'. Belachelijk gewoon. ’t Was een ‘olijkerd’, wou persé joviaal doen. Alleen sprak hij het niet uit als il papà, de papa. Hij zei il pápa, de paus. Telkens wanneer hij het reisgeld bovenhaalde zei hij tegen de garçon : Io, il pápa, pago. Ik, de paus, betaal. Iemand deed dan teken naar die knappe Italiaan : niet op letten, van lotje getikt.
- En dat hebt gellie zo de hele tijd … ge hebt die mens laten verder doen met zijn vergissing? - Ja. De hele Rome-reis. Hij had nog iets tegoed van ons.
LM zweeg een beetje. Hij moest efkes verwerken dat een boeket giechelmeiden op een zonnig terras wreed kan zijn, collectief, solidair wreed én stilzwijgend. Omertà.
- Het is 'papam', zei ik, habemus papam, met een m. - Pápa, papà, papam. Pampam! wat een rimram. Onthou zoiets maar eens.
’s Avonds, zo rond half acht, kwam hij triomfantelijk de keuken binnen : - Habemus Pippa!
En ik had het onmiddellijk begrepen : in Rome was er witte rook, daar hadden ze de zaak opgelost en de kwestie van de uitspraak had LM voor zichzelf opgelost.
Pippa droeg toch ook een wit kleed toen ze wereldberoemd werd hé? Awel dan … m- EZW- 03/2013, ook al weer vijf jaar geleden
Een beer en een eland willen elk het smal loopbruggetje over en komen mekaar halverwege tegen. Daar gaat hun ego met hen aan de haal. Er zijn enkel verliezers. Een haas en een wasbeer tonen hoe het wél kan, op een nog smallere strook. van Ting Chian Tey, 2010
Er was iets wat ik heel graag deed, dat was de chauffageketel vullen. Die was toen nog op kolen. Dat vullen ging vrij vlot. Van zodra ik er groot genoeg voor was werd dat mijn jobke. 'k Denk dat ik een jaar of twaalf was toen ik kennis maakte met de ketel, en leerde welke zorgen die grote beest nodig had.
'k Kreeg de ketel tamelijk gemakkelijk weer aan de praat ook, wanneer hij per abuus eens uitgegaan was omdat de verwarming weer eens te hoog blijven staan was.
De asse uit de ketel halen vond ik het plezierigste. De asse van de voorbije dagen sleepte ik in een ijzeren bak langs de garagepoort via de oprit naar boven naar de onverharde berm voor het huis. Met de asse werden de putten gevuld en de grond iet of wat verhard. Die asse maakte in de grond voor het huis een vreemdsoortig kleurenmengsel.
Met de lege asbak ging ik terug naar de chauffageketel beneden en daar deed ik het deurke open om de askoek van de voorbije dagen eruit te scheppen. Die moest dan een dag of meer koelen.
Om de asse er uit te scheppen hing links een set speciaal gereedschap met lange stelen. Onder andere een pook en een schep. Waarschijnlijk waren het de lange gedraaide stelen die maakten dat ik graag met de ketel bezig was. En het idee dat ik in mijn eentje een heel huis kon verwarmen gaf veel voldoening. Dat iemand had moeten werken om de kolen te betalen was bijzaak, ík hield het huis, en iedereen die er woonde, warm. Ikke, in mijn eentje. Want ik was al een groot meisje. De chauffagekelder had een streep daglicht, het rook er naar Nuttigheid en ik kende er de gang van zaken. Vuur maken voor een heel huishouden, het had bijna iets sacraals.
In de winter werd de was binnen gedroogd, op waslijnen in de chauffagekelder. Wanneer ik beneden kwam, gereed om de ketel bij te vullen, moest ik soms eerst de was afdoen en naar boven brengen. Daar had ik een gloeiende hekel aan : eerst een jobke moeten doen eer men aan de eigenlijke job kan beginnen.
Van andere taken als kind herinner ik me zeer weinig. Als puber wel, die taken herinner ik me wel. Maar mijn pubertijd is nog niet zo lang geleden. Of verwar ik nu met mijn midlife?
Van mijn taken als kind herinner ik me weinig, buiten het schoenen poetsen. Die taken waren er gewoon en ik deed ze. Waarschijnlijk zal het zoiets geweest zijn. Routine. Behalve de kolenketel dus, de ketel aan de praat houden was een plezierig werkje. Het was mijn troeteljobke.
Van tamelijk jong moesten we zelf onze schoenen poetsen. Dat gebeurde in de waskelder. De laatste kelder, helemaal achteraan, die met een trap op de tuin uitgaf. En waar de grote vuilbak stond. De trap naar de tuin was de logische uitgang van de waskelder, want in de tuin werd de was opgehangen.
In de waskelder stond een oude keukenkast met aanrecht, massief keukenhout, stijl jaren ’50, afgeronde hoeken en met bolletjes als handgrepen. Het zou nu een vintage meubel zijn.
In de kast zat allerlei nuttig materiaal : klein tuingerei, gevaarlijke producten die vooral buiten het bereik van kinderen moeten gehouden worden en in die andere schuif lag het schoenpoetsgerei.
In de waskelder stonden ook drie witte voetbankjes, omdat ons Ma dat ergonomisch verantwoord vond. Maw : omdat ze vond dat we niet op die koude tegels mochten zitten. Zo van die witte houten dingen met in het midden een uitsparing als handgreep. Drie zitjes voor drie zusjes. Ongeveer zoiets, maar dan met sporen van gebruik, zeg maar gehavend:
foto van ’t Net We etaleerden gewoonlijk meer materiaal dan we nodig hadden en uiteindelijk was er maar één die schoenen poetste. Tina deed meestal halfwerk. Invetten ging nog wel. En dan gebruikte ze het smeerborsteltje als micro. Ze ging op haar voetbankje staan en trakteerde ons op een reeks schlagers en smartlappen. Wanneer de tekst niet wou komen fantaseerde ze er op los.
Wij hebben in die waskelder alle toptiens gehoord. ‘k Kan geen artiesten noemen, want ik zou me van periode vergissen maar ik weet dat Tina op een bepaald moment zeer goed werd in het parodiëren van smartlappen, de Levensliederen. Met lange uithalen. Laura zat ondertussen ijverig te blinken wat Tina ingevet had maar meestal blonk ze van plezier dat ze erbij mocht zijn.
En van al dat schateren & lachen in die koude kelder moesten we al eens pipi doen natuurlijk. Daar hadden we het volgende op gevonden : het regenputje onderaan de trap naar de tuin. Papier haalden we rappekes uit de chauffagekelder, daar lagen stapels oude kranten. Niet te geloven hoeveel brandbaar materiaal er bij die ketel gestapeld lag, maar goed…
We gingen niet naar boven om naar de WC te gaan, want dan zou Mama kunnen vragen of het nog lang ging duren dat schoenen poetsen daar beneden. Het regenputje was wat wij daar zelf op gevonden hadden.
Eigenlijk was heel het keldergedoe subcultuur, maar die term werd pas later ontworpen. Op een keer waren we vergeten dat we hadden moeten schoenen poetsen en Tina en ik werden alsnog naar beneden gestuurd. Laura moest naar bed. Ze was in tranen dat ze niet mee naar de kelder mocht. "Ik wil óók poenen schoetsen" snikte ze. Vanaf toen heette het poenen schoetsen. En vanaf toen kwam er al eens iemand staan luisteren in de garage, wanneer Tina aan het zingen was en Laura en ik mee kweelden. Dat merkte ik achteraf aan het parfumspoor.
Drie witte bankjes. ‘k Zal eens vragen waar die gebleven zijn. m- EZW-05/2012 , HiH-03/2015 - bijgewerkt
'k Weet niet meer hoe de bewerkingen heetten. Steken en halen?
Als kind op bezoek bij Oma, stond ik er soms op te kijken hoe ze het deed. Ik was gefascineerd door dat precisiewerk. Zij zat te mazen en ik leunde tegen haar zetel en wij zwegen en dat was onze verbondenheid. Zij keek wat ze deed en ik keek hoe ze het deed en de kachel maakte warme geluidjes.
Met ongetwijnde wol/stopsajet zo vlak mogelijk werken of er kwamen bleinen op de voeten. Bleinen en gezucht. Ik zuchtte ook al eens, terwijl ik daar stond, maar dat was van bewondering. En om de geborgenheid van het moment.
Het was een vast ritueel, wanneer het bedtijd was voor Kleintje mocht ze op de arm van papa of mama zelf het licht uitknippen.
Want kijk, het Licht gaat ook slapen. Slaapwel Licht! En nu gaan de kindjes ook slapen! Waar slapen kindjes? In hun bedje. Waar slaapt het Licht? Piep! Het licht slaapt in de koelkast! Slaapwel Licht!
Tot de jaren van verstand gekomen en kleuter geworden, had Kleintje voor zichzelf uitgemaakt dat het Licht niet enkel slaapt in de koelkast, het woont daar ook. Want als het buiten licht is, en binnen zijn de lampen uit, dan is er tóch Licht in de koelkast. Altijd. Waaruit volgt => het Licht woont in de koelkast. Heel de tijd.
Zoals de mensen ergens wonen, wonen ook de dingen ergens. De Juf woont in de klas, het Licht woont in de koelkast.
*
Kleintje en Oma waren op weg naar het dorpscentrum. - Kijk, daar is waar Mama werkt, in dat groot huis, wees Oma. - Ja. Daar woont de Dokter, zei Kleintje. Twee straten verder was er nog een herkenningspunt. - En daar is waar nonkel Frederik werkt, bij de bank. Gij weet al wat een bank is hé? - Ja. Daar woont het Geld, antwoordde ze vlot. Over de Kaaimaneilanden, Monaco en Zwitserland hoort ze later wel.
te gast bij Wim Helsen, Erhan Demirci met een fragment uit De lammeren van Mustafa Kör
Daar, in het rommelige huisje in Konya, temidden van een doorsnee gezin met tikkende wandklok en doordeweekse levens, besef ik meer dan mij lief is: ik ben een randgeval, een dubbel geparkeerde paria, nergens thuis. Een koekoeksjong dat buiten het territorium bedelt om liefde. De vraag was, wat deed ik er aan? Wat heb ik er voor over, hoeveel wil je offeren voor de verlossing? Plots zie ik hem voor me, mijn broer, hij is zeventien en naakter dan ooit, met hiaten die hij niet in de hand heeft. Waren dat zorgen waar Ilyas aan onderging? Knagende identitaire kwesties, net zolang tot hij het niet langer kon negeren en ultieme verlossing zocht in de radicaalste der daden? Maar was het geen aangekondigde dood, waarvan de kiem was gelegd op de dag dat vader op de nachttrein naar Maasland stapte. Zelfdoding is de moord, op hetgeen je dwarsligt. In zijn onomkeerbare karakter ligt juist de kracht besloten van een uitweg. Zelfmoord is egoïstisch noch wanhopig, het is een definitieve vorm van zuivering en onderscheidt ons van andere soorten. Het is menselijk. De lammeren, 2007, Mustafa Kör
Over De lammeren : Umut woont in Maasland. Hij worstelt met de schimmen van het verleden. Na de dood van zijn broer Ilyas is hij in de greep van de weemoed. En hij denkt vaak terug aan Agabey, zijn idyllische geboortedorp in Anatolië, waar hij zijn grote liefde Aysa heeft moeten achterlaten, de kostbaarste bloem in de botanische tuin der liefde. Umut heeft het idee dat de dood van zijn broer en de liefde van Aysa iets met elkaar te maken hebben. Hij besluit terug te gaan naar Anatolië, naar Aysa, in de hoop daar te weten te komen waarom hij droefgeestig is. Umut begint aan een tocht naar het thuisland, zoals zijn vader ooit naar het beloofde land aan de Maas trok.
Mijn laptop blijft ’s nachts aanstaan. Hij gaat vanzelf wel in slaapstand. Soms sneller dan ik.
Als ik dan toch nog iets wil typen en hij slaapt al -en ik nog niet- dan ben ik sjaloes.
Het gemakkelijke is wel dat ik hem altijd mag wakker maken. Op gelijk welk uur van de nacht. En van de dag. Hij zal niet zuchten of mompelen : 'nu ik was éindelijk een weggeraakt' wat ik al wel eens doe.
LM zet zijn laptop af na het avondeten. Zijn computer gaat he-le-maal af. Hij doet dat om hem per 24hrs eens te resetten. Dat klinkt nuttig, maar zelf doe ik het niet. Ik vind het opstarten elke keer zo tijdrovend. ‘k Moet mezelf al opstarten wanneer ik wakker word. Daarom hou ik het op één tik op een toets om de laptop in het voorbijgaan te doen ontwaken, terwijl ik zelf elders ga wakker worden. Meestal onderweg naar de keuken en terug. Mijn laptop vind dat niet erg en ik vind het goed zo.
te gast bij Wim Helsen, Paul Van Bruystegem met een tekst van Jules de Corte
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de bergen zo hoog Misschien om de sneeuw te vergaren Of het dal voor de kou bewaren Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog Daarom zijn de bergen zo hoog
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de zeeën zo diep Misschien tot geluk van de vissen Die het water zo slecht kunnen missen Of tot meerdere glorie van God die de wereld schiep Daarom zijn de zeeën zo diep
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de wolken zo snel Misschien dat 't een les aan de mens is Die hem leert hoe fictief een grens is Of misschien is het ook maar eenvoudig een engelenspel Daarom zijn de wolken zo snel
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe Misschien door hun jachten en jagen Of misschien door hun tienduizend vragen En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe Daarom zijn de mensen zo moe ... Ik zou wel eens willen weten, 1956 – Jules de Corte
1991 Gentse Feesten
2011
2014 
2016, Yongjae Kim, USA/Korea 
1654, Fabritius 
