Als jonge puber zag ik ooit op TV de verfilming met Danny Kaye. Helemaal ondersteboven was ik van die vermenging tussen fantasie en realiteit Dat zoiets magnifiek kon kunnen! Tegelijk was ik enorm opgetogen dat mensen met onzin en kolder hun brood konden verdienen. Volwassen mensen die gekkigheid au sérieux namen ! Er was nog hoop in deze wereld.
“The Secret Life of Walter Mitty is een kort verhaal uit 1939 van James Thurber. Het verhaal verscheen voor het eerst in The New Yorker op 18 maart 1939 en werd opgenomen in Thurbers boek My World and Welcome to It.
In 1947 kwam onder dezelfde naam de verfilming van het verhaal uit, met Danny Kaye hoewel het verhaal in de film in grote mate verschilt van Thurbers oorspronkelijke verhaal.
Een tweede verfilming is eind 2013 verschenen. met Ben Stiller
2013, Ben Stiller 1947, Danny Kaye James Thurber zelfportret
Het verhaal handelt over een man die met zijn vrouw naar Waterbury (Connecticut) rijdt voor hun wekelijkse boodschappen en het bezoek van zijn vrouw aan de schoonheidssalon. Tijdens de rit en het bezoek beleeft de man vijf heroïsche dagdromen.
In zijn eerste dagdroom is hij piloot van een watervliegtuig van de US Navy tijdens een storm, dan is hij een uitmuntend chirurg die een unieke operatie uitvoert, daarna is hij een koelbloedige (nobele?) aanslagpleger die in een rechtbank zijn verklaring aflegt, vervolgens een piloot van de Royal Air Force die zich aanbiedt voor een gevaarlijke en geheime zelfmoordmissie om een munitiedepot te bombarderen, en aan het eind van het verhaal staat hij tegenover een vuurpeloton.
Elk van de fantasieën is geïnspireerd door een detail uit de echte wereld rondom Mitty.”
Twee voorfilmpjes :
1947, met Danny Kaye, de muziek alleen al kondigt een feest aan. https://www.youtube.com/watch?v=awthjYwVAr4 01min43, en in de kolom rechts van het schermpje staan nog enkele uittreksels van die film. Gewoon aanklikken.
Nee zeg! Wat een vraag. 'k Moet er niet aan denken dat ik mijn foon zou meenemen naar het toilet.
Er is een deur aan de WC. Die deur kan dicht. Daar is een deur voor ontworpen, om dicht te kunnen. Anders zou een gat in de muur volstaan.
De bedoeling van dié deur is volgens mij dat de buitenwereld buiten blijft. De binnenzijde van de deur zorgt ervoor dat men de buitenwereld niet hindert met de bezigheden die binnen plaatsvinden.
Een foon is de buitenwereld, die blijft aan de buitenzijde van de deur. De buitenwereld mee naar binnen nemen? Geen denken aan.
En dat geldt in omgekeerde richting ook. Stel dat ik iemand opbel en … ‘k zou het uiterst³ onbeschoft vinden, mocht ik aan de foon merken dat de correspondent zich aan de binnenkant van de deur bevindt.
Schoonheid zien een gouden zon een blauwe lucht en bloemen pracht
Stilte beleven warmte voelen een gebaar zo teder een gulle lach
Geluk is bovenal geluk mogen delen met jou mijn lief
Elisa 2010
Dat klinkt zo eenvoudig en dat is zo ingewikkeld. Het is moeilijk om die eenvoud te bereiken, bedoel ik. Ik denk dat het mij nog niet gegeven is, zelf die eenvoud te kennen. Toch niet continu. Al herken ik ze wel wanneer en indien ik ze zie, die gouden eenvoud.
Hetgeen ik reeds lang wist is eindelijk bevestigd door Zweedse onderzoekers.
Uit HLN :In tegenstelling tot wat altijd is gedacht, zijn niet vrouwen maar mannen beter in het tegelijk uitvoeren van verschillende taken, het zogenoemde multitasken. Dat blijkt uit Zweeds onderzoek dat wordt gepubliceerd in het vakblad Psychological Science.
Spijtig dat de publicatie gebaseerd is op het onderzoek van maar 160 mannen en vrouwen, wat ik een beetje povertjes vind. Daarbij wie ligt daar nu wakker van, en het is ook geen zegen om veel taken tegelijk te kunnen uitvoeren. van RdG
'het is ook geen zegen' … eindelijk iemand die het beseft
Ergens heb ik ooit gelezen dat multitasken een fabeltje zou zijn. Het bestáát gewoon niet. Er was een hele uitleg bij over hersenhelften of zo en dat gold zowel voor vrouwen als voor mannen. 'k Was zeer opgelucht toen ik het las, ziezo, dat was weeral iets dat ik niet moet kunnen! En nu komt Rik vertellen dat multitasken wél bestaat? Gedaan met onze & mijn gemoedsrust.
Ik denk dat de dames die aan dit onderzoek meegewerkt hebben - ofwel in hun hoofd al bezig waren met kinderen afhalen, boodschappen doen en eten maken, met belangrijke zaken dus, en dat ze daaromde testjes wat afgelapt hebben, vandaar een lagere score
- ofwel zeer goed de draagwijdte van hetgeen zij aan het doen warenbeseften en zij hebben zeer bewust ondergepresteerd om alle vrouwen ter wereld & mij het juk van het multitasken te besparen: het hoeft niet meer meiden, de-manne-zijn-der-beter-in!
Was het een strategische zet van onze Viking-zusteren?
Persoonlijk laat ik met alle plezier de eer aan de heren hoor. Edoch, dat mannen er goed, zelfs de besten in (zouden) zijn, is absoluut nog niet doorgedrongen in onze koppekes. Als er dan al eens ene blijk wil geven van een multi-capaciteit, of toont dat hij toch al twéé dingen (2) tegelijk kan, haalt hij kranten- & TV-nieuws. En bespeur ik in die verslaggeving dan een afkeurende ondertoon?
Parlementslid vult kruiswoordraadsel in tijdens Ford-debat2012
Kruiswoordraadsels invullen tijdens het debat over de sluiting van Ford Genk: Vlaams parlementslid Erik Tack (Vlaams Belang) ziet er geen graten in. “Ik was tegelijk aan het luisteren”
Tot in het populaire Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door maken ze zich vrolijk over Erik Tack. Terwijl op de achtergrond Groen-fractieleider Filip Watteeuw in het Vlaams Parlement tekeergaat over de dramatische gevolgen van de sluiting van Ford Genk, buigt Erik Tack zich met veel overgave over een kruiswoordraadsel in het Vlaamsgezinde weekblad ‘t Pallieterke .
Tack, tevens huisarts, zag er gisteren geen graten in: Want ik was tegelijk aan het luisteren, en ik was tenminste aanwezig tijdens het debat. (én luisteren, én aanwezig zijn = 2 bezigheden tegelijk!) Dat kun je niet zeggen van veel andere parlementsleden. (…)
1966. Dat is een jaar dat ik me goed herinner. De lente en de zomer.
Toen werd er aardgas gelegd bij ons in de streek en dwars door velden & weiden werden brede stroken vrijgemaakt. Die stroken waren als autostrades voor voetgangers. Men geraakte in een mum van tijd in andere wijken en andere dorpen. Heel plezant allemaal.
En als de stroken er wat modderig bijlagen, kon men bovenop de buizen lopen die op sokkels gereedlagen om de pijplijn aan te leggen. Uren hebben wij op die stroken en op de pijplijnen doorgebracht. Kilometers hebben we toen afgelegd. Zomaar, voor ons plezier.
Efkes naar Relegem gaan. Omdat het mooi weer was. Of naar Bekkerzeel & Bijgaarden en terug in een uurtje tijd. Te voet. Niet te geloven hé. Over de weg was dat een expeditie van omzeggens een halve dag.
Na verloop van tijd namen we boterhammen en een drinkebus mee. Want op het middaguur zaten we soms 'ver' van huis. Ternat bvb. Of in de andere richting ergens voorbij Wemmel.
We waren 14, 11 en 7. Het was een memorabele zomer. Nu staan er verkavelingen boven op de pijpleidingen.
“In 1970, 10 jaar onafhankelijkheid brachten Boudewijn en Fabiola een bezoek aan Zaire. Natuurlijk ook aan de universiteit waar wij toentertijd allebei werkten en leefden. In de namiddag tutten we ons min of meer op, kleedden onze vier weken oude zoon in zijn mooiste kostumeke, want we gingen de poning een kolleke geven zoals ik aan de toen aanwezige vrienden verkondigde. Niet dat we zo bijzonder koningsgezind waren, maar waar de koning is, zijn er de media . Wij trotse ouders wilden onze zoon aan het thuisfront tonen. We hebben het koningspaar niet gegroet, omdat de kleine spruit honger kreeg en er een drukte van jewelste was. Dus zijn we ook niet op tv gekomen. Het thuisfront heeft het kind heel snel kunnen vertroetelen, want 's anderendaags was er een telegram dat mijn vader overleden was. De reis naar België is een verhaal apart.” MML
26/06/1970Kisangani, Zaïre
Knap slim gezien, ‘waar de koning is, zijn er media’
En als de koning(in) zich over een borelingske buigt is dat media-voer, en zijn de beelden sneller in België dan de foto’s over de post. 'k Weet niet of een baby van vier weken nog een boreling genoemd wordt, maar 'k kan toch moeilijk 'plat boeleke' schrijven als uw zoon zijn mooiste pakje aan had hé. En dan krijgt het wurm warm, en honger en er is drukte en lawaai … ellende. En 's anderendaags dan die telegram.
‘De reis naar België is een verhaal apart.’
Gezien de ernst van de situatie denk ik dat de reis per vliegtuig ging. Maar met een boeleke van vier weken? Vliegreizen zijn een marteling voor babies. Over dat feestelijk bezoek van Boudewijn & Fabiola aan Zaïre kunnen we opzoeken op te Net, materiaal genoeg. Maar er staat weinig over wat 1970 zoal inhield voor de burger. Over een Reis met Perikelen, uit de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mensen.
Als je inspiratie aan het opdrogen is, is de oorzaak vaak dat je met jezelf in onmin leeft. van P²
Dit Overdenksel kon ik voor mezelf niet plaatsen. 'k Snapte niet het verband tussen de opdrogende inspiratie en de onmin met jezelf. Daarom startte ik mijn persoonlijk reddingsoperatie, een mens moet érgens beginnen hé, alvorens om hulp te roepen.
Het woord inspiratie heb ik opgezocht in het synoniemenwoordenboek. Daar hebben ze die grappige grafische voorstelling van de synoniemen. 'k Noem de voorstelling grappig, omdat men met het kernwoord zo wat kan schudden tot alle synoniemen duidelijk in het zicht staan. Alsof men het kernwoord (in 't groen) bij het nekvel grijpt en schudt tot het alle verborgen en ongekende synoniemen uit zijn zakken laat vallen. http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=inspiratie Het is een mooie, duidelijke voorstelling. Geestig hé, zo wat schudden met het kernwoord.
Truus heeft een zere duim ~ 11/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
We zijn er geen getuige van geweest wat Truus Johan allemaal toegevoegd heeft toen haar eigen auto niet voor haar eigen deur stond. We veronderstellen dat het ongeveer zo gegaan moet zijn: "Zeg, lillijkerd, vertel es waar mijn auto nou wel staat? Want voor de deur staat hij mooi niet!" "Nou, bij mij voor de deur staat ie dus wel! Heppik je toch gezegd?" "Ja, wat denkie nou, wel mijn auto rijje en dan met een smoesje niet terug brenge! Komt ie vandaag nog of mot ik de pliesie belle?" "Kom hem maar hale, Truus, ik hoef nie meer in dat stinkding te rije!" "As je er niet in had wille rije had je hem moete late staan. Niet voor je eige deur perkere!"
Zo zal het nog wel even doorgegaan zijn, maar als puntje bij paaltje komt zal het er toch van komen dat Johan zuchtend en steunend weer in het vehikel van Truus plaatsneemt, alwaar het luchtje nu een ander karakter gekregen heeft. Meer zo van vlees dat te lang heeft gelegen. Johan zet alle raampjes open en probeert tegelijk te sturen en zijn neus dicht te knijpen, maar Truus heeft nog een ouwerwetse schakelauto, dus bij elke bocht moet hij zijn neus weer loslaten om tegelijk te schakelen en te sturen.
Als hij bij Truus voor de deur uitstapt is Truus haar overbuurvrouw net haar hondje aan het uitlaten. Zonder op zijn bazin te letten springt hij dwars over de weg en meteen de deur van de auto in en begint verwoed onder het dashboard te spitten, deze werkzaamheden periodiek onderbrekend met opgewonden geblaf. De overbuurvrouw staat er wat hulpeloos naar te kijken, ongewild midden op de rijweg, waar langzamerhand van beide kanten een file ontstaat van toeterende automobilisten met jengelende kinderen achterin, want de ene school was net aan het uitgaan terwijl van de andere kant kinderen van zwemles komen. Niet alle kindjes blijven braaf achterin zitten, want sommige jongetjes hebben de hondenriem gezien waarmee Tekko aan de overbuurvrouw vast zit, en misschien ook een ijverig kwispelend achtereind en twee schrap gezette pootjes.
Daar willen ze meer van weten, en er ontstaat een oploopje van nieuwsgierige jongetjes, omringd door moeders die hun kroost weer in de voiture proberen te krijgen. Een enkele vader probeert op te treden, maar vindt geen aandachtig gehoor. Daarom besloot hij overbuur te helpen met trekken aan de riem van Tekko, en daar zijn die schrapgezette pootjes niet tegen opgewassen. Het joekeltje wordt hevig tegenspartelend uit de auto van Truus gesleurd met in zijn bek het stoffelijk overschot van een overleden knaagdier dat onder de ijverig op de pedalen trappelende schoenen van Johan de reis naar het ziekenhuis niet overleefd heeft. Intussen is ook Truus naar buiten gekomen en eist haar autosleutels op.
"Ja, je laat me nou al voor de tweede keer vandaag hiernaartoe komme, nou mag je me ook wel eens thuisbrenge!" vindt Johan.
Het lijkt erop dat de oorzaak van de kwalijke luchtjes mooi opgeruimd is, al zal overbuur misschien nog wat moeite hebben om Tekko zijn vangst afbekkig te maken, dus nou wil hij weer wel in die auto. Truus geeft hem zijn zin maar. Ze is allang vergeten wat de dokter gezegd zou hebben over autorijden, en die duim... die heeft al de hele dag geen zeer meer gedaan. - HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Truus heeft een zere duim ~ 10/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
De portier troost Truus: "Misschien is hij al onderweg, mevrouwtje. Dan kan hij geen telefoon meer aannemen natuurlijk!" Truus loopt naar buiten en krijgt het meteen weer koud. "Waar is mijn trui nou weer, heeft die dokter toch vergeten om hem terug te geven!"
Ze stormt op hoge poten naar binnen en spurt naar de lift, die helaas net vertrekt. Maar gelukkig is er een lift naast en die is onderweg naar beneden. Als die opengaat stormt ze zo ongeduldig naar binnen dat de mensen nauwelijks kunnen uitstappen en drukt meteen op de knop van de verdieping die ze hebben moet.
"Niet zo ongeduldig, dame. Andere mensen mogen ook van de lift gebruik maken! En nou gaan we eerst naar de kelder, hoor!" Tot grote ergernis van onze heldin vertrekt het verticale voertuig in de verkeerde richting. Ze stampvoet van ongeduld. Als ze eindelijk boven komt wil ze zonder kloppen bij de dokter binnenstormen, maar wat is dat nou? Zit die deur op slot, verdikkeme!
"Mevrouw, onze dokter is naar huis. Maar als u die trui van u zoekt, die hebben we hier achter de balie. Goed weggestopt, dat niemand hem kan pakken." Verontwaardigd pakt Truus haar eigendom aan en trekt het meteen over haar hoofd. Prompt krijgt ze het veel te warm en rukt ze het ding weer van haar geteisterde lijf. Van agitatie vergeet ze goede dag te zeggen en rent weer naar de lift, die er gelukkig net aan komt. Beneden staat Johan bij de portier.
"Waar bleef je nou?"
"Me trui halen, die had de dokter vergeten terug te geven! Die mos de hele dag aan en uit, daar krijg je wat van hier!"
"Nou, trek hem nou maar weer aan, want het is koud buiten"
"Ik hep toch verwarreming in men auto?"
"Met die verwarming is iets niet pluis, Truus, die ging ontzettend stinken. Alsof er vlees in gebraje wort.
Ik hep je karretje laten staan en de tandem uit de schuur gehaald.
Ik mos de bande wel oppompe, want sinds Merie opgenome is hebbe we hem niet meer gebruikt!"
Truus heeft weinig meegevoel, maar ze ziet wel in dat ze mee op de tandem moet wil ze thuis komen en ijverig mopperend klautert ze achterop het vehikel waar Johan en Marie ooit zo veel plezier op hadden. Ze spaart Johan haar angstkreten niet, vooral bij bochten wringt ze aan het stuur dat voor haar zit, maar geen krimp geeft en met een bonkend hart wordt ze door het drukke spitsverkeer gekard.
Als ze bijna thuis zijn stopt Johan. Hij wordt aangeroepen van een bankje waar we oude bekenden op zien. Dorus, Jos en Joop willen precies weten waarom Johan met een nieuwe vlam achterop rondrijdt.
"Hejje een nieuw liefie, Johan? En wat vindt je vrouw daar nou van?" Johan staat met de mond vol tanden, maar Truus neemt van hem over.
"Johan hep me uit het ziekenhuis gehaald, en ik heb doodsangsten uitgestaan met al die enge bochies. Scheef daddeme ginge, me hart stond stil. Waar hejje me auto neergezet, angsthaas, want bij jou wil ik niet meer achterop!"
Hij staat gewoon voor de deur, Truus, ik durfde er echt niet meer in te rije!
Truus gaat te voet verder.
Maar wat ze thuis aantreffen zal...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
dit giftig geval heeft toen het wereldnieuws gehaald :
de gouden kikker die eigenlijk een pad is
"Toen David Attenborough, de peetvader van de wereldwijd uitgezonden BBC-natuurdocumentaires, verkondigde dat deze zeldzame amfibiesoort in het wild niet meer voorkwam, besloot Sterkendries de proef op de som te nemen. Hij trok naar Panama en vond het tegenbewijs. Attenborough gaf zijn ongelijk toe op de nationale televisie."
Truus heeft een zere duim ~ 09/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
Truus hoeft niet zo lang te wachten voor de dokter haar zelf komt uitnodigen. Ze mag gaan zitten en hij bestudeert het computerscherm. "Maakt u uw linkerarm even bloot alstublieft?" "Ajakkes, moet die trui nou weer uit? Zo meteen sta ik weer zonder trui buiten!" "Dat houd ik wel in de gaten, mevrouw! U komt hier niet weg zonder uw trui! Stel je voor dat ik van ieder die hier komt de kleren moest gaan verzamelen..." Er komt een band om de blote arm en die wordt keihard opgeblazen.
"Knel hem niet af hoor! Met één arm ben ik een hallef mens!" "Geen nood, mevrouwtje, ik heb er voor geleerd. Ziet u hier nog losse armen liggen?" Er komen slangetjes en een koud stukje staal op de elleboog aan te pas en dan wordt de band langzaam slapper. Maar de medicijnman is niet tevreden en pompt de band weer keihard op. Verder als een regel hoger. "Tja, u loopt wel enig risico. Uw bloeddruk is aan de hoge kant en uw cholesterol ook. U krijgt een paar receptjes van me mee en die pillen moet u trouw innemen, en dan zie ik u over twee maanden weer terug. Afspraak maken bij de receptie van onze afdeling."
"Moet ik dan weer nuchter kommen?" vraagt Truus bezorgd.
"Ja, voor de bloedprik is dat nodig. Maar het kan ook in de buurt van uw huis, dan moet u een week eerder gaan. Wacht, nog even een opdrachtje schrijven. Bij uw huisdokter weten ze wel waar u terecht kunt en wanneer."
"Waarom was nou al die poppekast vanmorrege, meneer dokter?"
"We willen graag weten of u zichzelf kunt redden, mevrouw. Het leek er even niet op, u kon niet klokkijken en nog een aantal dingen meer. Maar u heeft zich gerevancheerd na uw ontsnapping, hoor. Alle respect!"
Nadat Truus nog een paar briefjes heeft meegekregen mag ze naar huis. Bezorgd vertrekt ze naar de hoofdingang, waar ze de portier het telefoonnummer van Johan dicteert. Geen gehoor...
Bent u ook zo benieuwd hoe Truus uiteindelijk thuis komt?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Tijdens het snurfelen op 't Net, kwam ik bij the Crocksons. Ooit had ik al wel gehoord over een verleden als acrobaten maar dat Bas en Aad ooit wereldberoemd geweest zijn, dat wist ik niet.
Een kort overzicht over hun acrobatencarrière, klank voldoende luid zetten, jammer dat het filmke niet ondertiteld is : http://www.youtube.com/watch?v=omvZ_cLEChM -06min35
(…) In 1984 kwam er een aanbieding uit België. Bob Davidse, toen directeur jeugd-BRT, vroeg of de broers acht korte afleveringen wilden maken met een educatieve inslag, die los stonden van de gewone televisieserie. Uiteindelijk werden dit 36 afleveringen. (…)
Nu weet ik nog altijd niet of ik die mannen goed vond/vind of niet. Hun uitspraak van het Nederlands al zeker niet. Toch niet voor jonge kinderen in Vlaamse contreien. Waar stond Bob Davidse zijn kop in hemelsnaam! Maar lezen over hun loopbaan vind ik wel interessant vanwege dat ‘te geinig voor de werkvloer’ en hoe het toch nog goed gekomen is met de broodwinning. Min of meer.
Truus heeft een zere duim ~ 08/11 Truus is een Amsterdamse van 81 jaar.
Erg lang blijft Truus niet in dat donkere kamertje. Zodra ze de stevige heren heeft horen voorbij stampen doet ze muisstil de deur van die verduisterde kamer open en sluipt de andere kant uit. Gelukkig heeft het ziekenhuis vele gangen en verdiepingen, dus zo zou ze heel lang ongevonden kunnen blijven, maar ze wil haar trui terug en ze wil lunchen.
In de rij bij de bar van de kantine staan wel meer oude vrouwtjes op hun beurt te wachten en ze knoopt een gezellig praatje aan met een leeftijdsgenote, die gaarne uitweidt over al haar kwaaltjes. Niemand die haar daar ziet staan babbelen houdt haar voor een eenzaam en verward oud vrouwtje, zelfs als de stevige heren na ongedane zaken weer gaan klaverjassen valt dat oudje dat gezellig zit te kletsen twee tafeltjes verder hun niet op.
Dan stevent de ondervraagdame binnen en gaat in de rij bij de bar staan. Truus neemt uitgebreid afscheid van haar tafelgezelschap en loopt naar de lift. Ze drukt op de knop voor de juiste verdieping en sloft naar het ondervraagkamertje, en daar trekt ze behaaglijk haar trui weer aan. Als ze weer naar buiten komt ontmoet ze een aardige jongedame. "Kunt u vinden wat u zoekt, mevrouw?" "Ja hoor, ik heb mijn trui weer!" laat Truus zich ontvallen, en ze ziet een blik van herkenning oplichten bij de aardige jongedame.
"Zag ik u vanmorgen niet bij mijn collega? Dan moet u ook nog even met mij mee voor een paar testjes." Met een gevulde maag is Truus wat geduldiger dan vanmorgen en ze doorstaat de proefjes met lampjes, lettertjes, koptelefoontjes en gekietel met veertjes geduldig. Dan moet ze aan een rij flesjes ruiken. "Ik ruik er niks an, het enige wat ik ruik is zo'n enge ziekenhuislucht. Van een hele goedkope werkster met zo'n fles bruin spul." De jongedame begrijpt er niet zo veel van, want die negeert die eeuwige lucht van ontsmetten al lang. Er komt weer een minnetje op het formulier, dat ze op het kamertje er naast is gaan halen.
"Nou zal ik eens kijken of onze knappe dokter al weer aanwezig is. Niet meer weglopen, hoor!" Truus blijft gedwee zitten, want ze is aan het piekeren hoe ze weer thuis moet komen nou Johan hem gepiept is.
Bent u daar ook zo benieuwd naar?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
“Als ge een spin ziet ’s morgens krijgt ge het druk, ’s middags brengt dat geluk en ’s avonds brengt het de Min, zegt de spinnekoppin.” de min = de liefde
'k Heb daar de afgelopen dagen naar gezocht. Op 't Net bedoel ik hé. Ondertussen voel ik me bijna spinoloog. 'k Spreek nu ook al wat Spins. De huisspinnen die we bij het begin van de herfst in huis op stap zien, dus zonder web, zijn zeer waarschijnlijk wijfjes op zoek naar een schuilplaats om hun eieren veilig onder te brengen. Dus allemaal spinnekoppinnen. Op dat ogenblik -wanneer we spinnen in huis beginnen tegenkomen- hebben de mannetjes al uitgediend. Én als donor van genetisch materiaal én als bron van voedingsstoffen. Het wijfje eet hem na de paring op omdat ze eieren moet kunnen vormen.
“Na de paring bestaan er drie mogelijke scenario's: Het vrouwtje valt het mannetje aan (in de meeste gevallen); Het mannetje verlaat het nest zonder te worden aangevallen (komt weinig voor); Het vrouwtje accepteert de voortdurende aanwezigheid van het mannetje (zeer uitzonderlijk). Na een rijping van enkele dagen legt het vrouwtje enkele honderden eitjes die ze tegen rovers beschermt. Een vrouwtje kan tot vijf jaar oud worden.”
En elk jaar komen deze dames dan bij ons thuis hun kroost deponeren en overwinteren? Meer afbeeldingen, voor wie nog zin heeft : Afbeeldingen van grijze huisspin
Truus heeft een zere duim ~ 07/11 Truus is een Amsterdamse van 81 jaar.
Na een minuut of tien staat Truus te bibberen op de parkeerplaats. Ach, dat is waar ook, haar dikke trui, waar is die gebleven? Ze herinnert zich wel dat ze die bij de prikdames moest uittrekken. Met een blik alsof ze er al jaren komt stevent ze op de bloedprikcentrale af. Om op haar beurt wachten heeft ze geen zin, ze heeft het ineens bitter koud. "Mijn t-t-t-rui, waar hebt u mijn t-t-t-trui gelaten?"
De receptioniste weet van de prins geen kwaad, die is vandaag later begonnen en de collega die vanmorgen achter Truus en haar bewakers aan rende is al gaan lunchen. "Bij de portier kunt u naar gevonden voorwerpen informeren, mevrouw!" Ook de portier weet natuurlijk van niks, hij is al de derde vandaag, maar hij ziet wel een aantekening dat er een oud en verward dametje is ontsnapt van de afdeling ouderengeneeskunde. Echt verward komt Truus niet over, maar voor alle zekerheid belt hij even. "Ja, er ligt hier een trui, laat mevrouw maar even wachten!" "Ze komen er aan, mevrouw!"
Maar in plaats van de vermiste trui verschijnen ineens weer de twee stevige heren van vanmorgen, geërgerd omdat ze telefonisch uit hun spelletje klaverjas zijn gerukt, en proberen Truus bij de armen te pakken. Dat zit ze niet glad, want onze heldin is nu goed op dreef en met een aalgladde beweging duikt ze onder de armen van het "arrestatieteam" uit en schiet een gang in waar meerdere specialisten gevestigd zijn, waaronder de oogarts. Op goed geluk schiet ze een deur in en komt terecht in een pikdonkere kamer. Daar houdt ze zich muisstil...
Nou, we zullen wel zien wat er van komt...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
“De nazomer is warmer dan gemiddeld en dat is geen goed nieuws voor mensen die bang zijn van spinnen. Britse experten waarschuwen dat onze achtpotige vrienden nu ook groter worden dan gemiddeld. Door het mildere weer van de afgelopen weken zijn er meer kleine insecten waarmee de spinnen zich kunnen voeden. Voorlopig blijven ze in hun web zitten, het paringsseizoen is nog niet over. Maar als binnenkort de herfst invalt en de temperaturen dalen, zullen er grote volgroeide spinnen binnenshuis een schuilplaats zoeken.
Toch hebben spinnen hun nut en laat je ze beter rustig in een hoekje zitten. Spinnen eten enkel bepaalde soorten insecten en helpen zo om de dominantie van die soorten te voorkomen.” van : DS 18/09/2014
Zeg dat ik het u gezegd heb: de grote volgroeide spinnen die binnenshuis een schuilplaats zoeken zijn alreeds gesignaleerd.
Hier reeds twee, van die grote. Zo groot als de diameter van het glas dat er naast stond en dat is 7cm. Zelf nagemeten. Is 7cm écht volgroeid? Definitief volgroeid?
'k Heb er niks op tegen dat die diertjes zich in de warme nazomer volvreten met insecten, maar waar stopt dat volvreten. Tot de huisspin zo groot is als een appelsien? Of een pompelmoes. Of een bloemkool? Dan zou ik bang worden. Een bloemkool eet geen mensen op, maar wat als ze vindt dat ik in haar weg loop en ze bijt een hap uit mijn enkel …
Daarom heb ik gisteren die huisspin van 7 cm dood gemaakt. Tegen mijn principe. En ik voelde me rot. Maar groot genoeg is groot genoeg.
Truus heeft een zere duim ~ 06/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
Het lag niet helemaal aan de zuster, dat ze Truus niet verstond, en ook niet helemaal aan het Amsterdams. Truus had in de haast vanmorgen haar gebit niet helemaal goed vast gedaan en was onder het praten door de hele tijd met haar tong bezig om het op zijn plaats te houden. Maar dat lukte steeds slechter. Tot ontsteltenis van de ondervraagdame begon Truus benauwd te hikken, terwijl ze de hand naar de mond sloeg. Vanwege de benauwdheid paste de dame meteen de Heimlichmanoeuvre toe, waardoor de gebitshelften agressief door de ruimte vlogen, gelukkig zonde schade op te lopen of te veroorzaken.
Het is duidelijk dat Truus zulks niet op zich laat zitten! Ze geeft de zuster een duw waar die van ondersteboven gaat en haast zich haar mondvulling bij elkaar te zoeken.
Gelukkig heeft ze onderweg haar ogen niet in haar zak gehad en niet zo ver van waar ze nu is van die mannetjes en vrouwtjes gezien waarmee men een toilet aangeeft. (Ze heeft meer geluk dan ik, want in het ziekenhuis waar ik het vaakst kom moet ik vaak een heel eind lopen voor ik er eentje vind!) Nadat ze met haar gebit weer netjes in haar mond weer naar buiten komt heerst er op de gang een nerveuze drukte waar ze niet veel van begrijpt, maar ze haast zich naar de lift om beneden in de kantine naar Johan te gaan zoeken.
Als die er maar niet vandoor is gegaan met mijn autootje, want dan moet ik maar zien hoe ik thuis kom, denkt ze. Maar Johan is niet in de kantine, en ook niet op de parkeerplaats. En haar autootje ook niet!
Ik ben wel benieuwd hoe Truus straks weer thuis komt...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Nee, het is niet vanzelf zo, maar met een beetje oefening kan dat wel in orde komen hoor, vooral op seniorenleeftijd. Mensenwensen zijn niet altijd Fabeltjeskrant. Soms kan het in 't echt ook.
Terugspoelen = Herinneringen
Dat is als rondwandelen in een enorm groot kasteel, en er zijn onvermoed veel kamers met kasten en al die deuren en deurtjes kunnen open, en er zijn ook nog laden en schuifjes in de kasten, en overal zitten Herinneringen in. En men wordt daar nooit moe, in het Kasteel van Memorie.
Snel Vooruit = Selectief Geheugen
Die knop dient om de slechte momenten & periodes niet te moeten herbeleven. Niks geen kasteel. Hoogstens wat compost, want uit slechte ervaringen moet toch iéts goeds voortgekomen zijn hé. Dat wordt dus compost. Verwerkte, verpulpte belevenissen. Een goede grond voor iets 'anders en beters'.
Pauze = Mijmeren
Dat is wanneer de ziel ronddobbert in een lauw badje. Mijmeren over plezierige momenten is op zichzelf al een plezierig moment.
Is er ook een knop Net Gemist? Die dient voor het overdenken of het ook anders gekund had.
Mij lukt het soms hoor, dat knoppenwerk. Soms. Niet elke keer. Die Snel Vooruit, daar heb ik nog altijd moeite mee.
Truus heeft een zere duim ~ 05/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
De zuster vulde een formulier in. Bij trillende handen kwam een ja. Bij klok tekenen kwam een min. "De volgende punten zullen we maar overslaan" zei ze. Bij klok kijken kwam alweer een min.
"Gaat u maar eens staan". Truus steunde even op de armleuningen en stond. Een tikkeltje krom, want haar nek was nog steeds gebogen van het tekenen. Staat gebogen, kwam er op het formulier.
"Doet u uw ogen eens dicht." Truus greep naar de rugleuning van de stoel en deed haar ogen dicht. Wankel evenwicht, werd er geschreven.
"Gaat u maar weer zitten!" Truus steunde weer lekker op de armleuningen.
"Kunt u ook opstaan zonder armsteun?" Tot haar verbazing lukte dat Truus vrij vlot. "Nu weer opstaan!"
"Zeg, bennik verdwaald op de oggendgymmestiek?" viel Truus uit. "Daar doen ze dat ook, maar niet met van die lage stoeltjes!" Conditie kreeg ook een minnetje.
"Issut hier bijna afgelope? Ik mos nuchter komme en ut is bijna lunchtijd." Patient brabbelt onduidelijk, schreef de zuster, die uit een land kwam waar geen Amsterdams gesproken werd, op het formulier.
Ik krijg er zelf gewoon honger van... hoe lang zouden ze Truus nog bezig houden? En ze kwam toch voor haar zere duim?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Hij draagt de juiste naam, vind ik.
