Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    17-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ waarom hij danst

    pluimgewichten = 49 tot 52 kg

    Usman Ahmed (Pakistani/UK) maakt zijn entree met bravoure.
    Struisdoenerij, een beetje zielig en ook wat irritant. 
    Eerst stoer opkomen en achteraf keihard afgaan.
    Het is een montage van fragmenten uit twee verschillende matchen, bleek achteraf.

    Op 02min57 is er een herhaling van de klap, in slow motion.
    Op 03min08 ziet men nog eens
    hoe zijn hersens rond geklutst worden in zijn schedel. 
    Als hij al veel van die klappen gehad heeft, verklaart dat misschien de stijl van zijn entree?

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=ZUKXSbX_oWk 
    02min27

    Maar later kwam de glorie. Die gast is eigenlijk gewoon, en gewoon sympathiek!
    Hij vertelt waarom hij danst bij het binnenkomen en in de ring.
    Voor wie het geduld heeft, klank aan :
    https://www.youtube.com/watch?v=vsT53rWo2Lg 
    08min51

    - EZW-08/2013, bijgewerkt

    17-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.694. brood & fruitsap

    boterhammen en fruitsap

    Op de speelplaats was een schilder aan het werk.
    Er was een lint gespannen tot waar de kinderen mochten komen.
    Tijdens de speeltijd had hij bekijks. Vooral de jongsten stonden aan het lint.
    Bij die demarcatielijn hield de juf van het derde leerjaar toezicht, want het lint
    was feestelijk rood en sommige kinderen waren nogal beweeglijk in hun belangstelling.

    Over de middag zagen ze vanuit de refter dat de schilder ook zijn boterhammen op at. Buiten.
    - Juf? Jú-úf! Waarom eet de schilder buiten? 
    Omdat hier geen cafeetje in de buurt is, dacht de Juf. En ze vroeg hem binnen.
    Hij kreeg een fruitsapje en een appel. Misschien had hij liever een stevige pint gehad?
    Op deze school is geen bier, deed ze met een vaag handgebaar.
    Nee, een fruitsapje was prima. 
    Ze keek zijdelings in zijn boterhammendoos:
    een stuk stokbrood met een 'portie gemengd', salami- en kaasblokjes.
    Echt een mannenlunch, dacht ze een beetje meewarig.
    Dat stokbrood is waarschijnlijk al taai, na een halve dag in die doos.
    En waarom een portie gemengd als middageten?
    Maakt zijn vrouw zijn schoofzak niet? Of zou hij alleen wonen?

    Hij keek terloops in haar boterhammendoos :
    fijne boterhammetjes, diagonaal gesneden, elk met een lapje beleg en een blaadje sla ertussen
    en elk afzonderlijk verpakt in vershoudfolie. Tegen de rand van de doos lagen vier kerstomaatjes.
    Eentje voor elke boterhammenpakje. Echt een meisjeslunch, dacht hij.
    Dat zou ik toch ook eens in huis moeten halen om brood te verpakken, zo'n rol dinges.
    En terwijl hij het dacht wist hij al dat hij het zou vergeten. Hij zuchtte.

    Op dinsdag had hij twee fruitsapjes bij. En twee appelen.
    Op woensdag was zijn brood in folie verpakt.
    In aluminiumfolie, want hij had zich vergist bij de aankoop.
    Maar aluminiumfolie houdt ook wel vers, hoopte hij.
    Op donderdag had hij boterhammen met hesp en sla in zijn doos.
    Gedaan met stokbrood en salami.
    De boterhammendoos vertelde meer over hem dan hij zelf wist.

    Op vrijdag, zijn laatste werkdag op de speelplaats,
    vroeg hij de Juf om samen na het werk iets te gaan drinken.
    Om 16h gingen ze samen naar zijn camionetje, twee straten verder geparkeerd.
    De belangstellenden aan de schoolpoort zagen hen stappen. 
    De collega’s keken er niet van op en de kinderen
    giechelden nog maar eens over 'verliefd'. Dat deden ze al sinds dinsdag.

    Zijn bedrijfswagen, deed hij wijds. Op de zijkant stond Schilderwerken R. van Rhijn.
    Dat wist ze sinds de eerste dag al, hij heet van Rhijn.
    En het gsm-nummer en zijn mailadres had ze ook opgeslagen, voor 't geval.
    Een mens kan nooit genoeg schilders kennen.

    Op maandag vroeg haar klasje of ze nu ging trouwen.
    Of de schilder haar al gevraagd had en of ze ja gezegd had.
    Hadden ze al kusjes gegeven?
    Juf legde uit dat het daar allemaal nog veel te vroeg voor was.
    Wanneer zou hij het dan vragen? En of ze ja zou zeggen?
    Misschien werd het wel niks, antwoordde ze.
    Misschien wordt het wéér niks, dacht ze. 
    Jamaar, als het toch zou lukken, mochten ze dan komen, naar het feest?
    Dat beloofde de Juf. Dat beloofde ze plechtig en uit de grond van haar hart.
    De kinderen wisten niet van hoe diep die belofte kwam.

    Vanaf dan zagen ze elke vrijdagnamiddag het wit camionetje parkeren
    en de kinderen fluisterden dan luid en opgetogen 'Júúf! Uw Schilder is daar!'
    Vooral de meisjes zagen de romantiek van dat wit camionetje. Het was een wit paard. 

    Toen haar klasje naar het vierde leerjaar overging
    waren Juf Rita en Ronald van Rhijn verloofd en woonden ze samen.
    Het schooljaar daarop, haar cupido's zaten toen in het vijfde leerjaar, zijn ze getrouwd.
    In september was dat, zodat de kinderen naar het feest konden komen.
    Want dat had ze twee jaar tevoren beloofd.

    Ongeveer heel het schooltje stond met vlaggetjes aan het gemeentehuis en
    op het speelplein werd een kinderreceptie gehouden voor alle enthousiastelingen.
    Ook voor de kleinsten, die zich vergaapten aan haar prinsessenkleed.
    Dit was beter dan K3 !

    Er waren feestelijke broodhapjes en fruitsap voor iedereen,
    want zo was het allemaal begonnen, met brood.

    een feestbrood Afbeeldingsresultaat voor verrassingsbrood

    Toen haar cupido's in het zesde leerjaar zaten, kwam er een baby.

    De start van een gezin en van haar verder leven met Ronald.
    Maar de cupido's hadden toen al andere zaken aan hun hoofd.
    Ze hadden het nu zelf druk met verliefd worden en prille romantiek
    en met de aan-af situaties die dat meebrengt.

    Het romantisch gedeelte van de Juf en de Schilder was voorbij.
    Nu begon hun geluk. En cupido's doen niet in geluk.
    Daar is zwaarder geschut mee gemoeid.

    – HiH-07/2015, herzien – 12/2015 al werd deze tekst integraal geplagieerd, da's een verhaal apart hoor

    17-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.693. --- afl. 107/121

    afl. 107/121 ~ Iedereen een nieuwe lei

    Waar die jongen zich toch zorgen over maakte! Zo’n pracht van een opportuniteit kreeg hij niet elke dag aangeboden.
    Kermit, was een ander geval!. Een goeie notaris of indien nodig een prima advocaat en de klus was zo geklaard.
    Ging China niet door, geen probleem. Pat had haar villa in Keerbergen en hij kon zo in mijn huis intrekken.
    De sombere herinneringen wegwerken met enkele verbouwingen. Voor mijn part zelfs de hele boel verkopen.

    Op een nieuwe en definitieve lei met zijn Valerie kon beginnen, dát wou ik.
    Het vermogen van zijn moeder, hoefde ik niet.
    Er waren gelukkig geen kinderen: die pionnen in vechtscheidingen, slachtoffers zonder inbreng.
    Alleen lijdzaam en niet begrijpend toezien. Bloesems onder puin.

    Twee jaar eerder échte liefde ervaren was met geen geld te betalen.
    Nee, mijn zoon mocht geen dag laten verloren gaan. Hij kikkerde meteen van mijn aanbod op.
    Vroeg of hij er werkelijk kon op rekenen. Of ik dit eerst niet wou doorpraten met Marianne.
    Ik schudde het hoofd. Het was reeds twintig voor twee, tijd om afscheid te nemen.

    'Nog één dag, jongen, zelfs minder en dit afschuwelijk hoofdstuk mag afgesloten worden.
    Tabula rasa, een nieuw begin, jij met Valerie en ik met Marianne.
    Ik bel je onmiddellijk na de arrestatie van Serge. Nu naar bed jij en … sweet dreams.'

    Hij omarmde me. Ik sloeg de kraag van mijn Burberry op en spurtte in de pletsende regen naar mijn auto.
    Het leek voorbij.
    Alle stukjes van de puzzel lagen netjes in hun vak. Nog enkele maanden en ook Kermit was verleden tijd.
    Eindelijk! Maar Francis was nog niet klaar met Pat. Het koeioneren van de Cijnensen was haar specialiteit.
    Vooral de ouwe zou het nog moeten ontgelden. Het onderste uit de kan zou nog te weinig zijn.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    17-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ aan de kassa

    Ik stond met een groot aantal blikken hondenvoer aan te schuiven aan de kassa
    toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had.
    Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten.

    "Nee, dat is voor mijn moeder", antwoordde ik verstrooid.

    Pas toen ik buiten stond
    begreep ik haar geschrokken reactie.

    * EZW-08/2012

    16-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.692. de lach

    de lach die zijn eigen verloop had en op LP de geschiedenis in ging 

    'k Was op zoek naar iets anders en toen kwam ik dit tegen : Toon kondigt de publicatie van literair werkje aan. 
    In de zaal zit iemand met een lach die lijkt op gehuil. We zien hem niet, het is een LP, maar de uithalen zijn duidelijk te horen.

    Op 01min16 zegt Toon : "Wij hadden allemaal gedacht …" en dan laat hij het publiek efkes verder denken ...
    Vijf seconden later, op 01min21 horen we de eerste uithaal van de man in de zaal.
    Die vijf seconden had hij mogelijk nodig om naar adem te happen.

    In het verder verloop gaat de lach van de man samen met de lach van het publiek een eigen leven leiden.
    En Toon past zijn timing aan. Hij moet wel, want tussen twee lachsalvo's wil het publiek wel eens ademhalen.
    Wat een tegenwoordigheid van geest om in te spelen op die ene lach, het publiek als partner nemen.
    Dat is méér dan ervaring op de planken, dat tweespel tussen artiest en publiek is magie.

    klank aanzetten (natuurlijk)
    https://www.youtube.com/watch?v=gC5DWCnfBv4 
    04min09 

    Wie de afgelopen vier minuten ernstig kon blijven, moet dit dringend laten weten aan een professioneel iemand.

    m  – HiH-03/2015, bijgewerkt

    16-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.691. --- afl. 106/121

    afl. 106/121 ~ Roodharig lachebekje

    Zijn meisje? Denkduiveltje kwam erbij. Niet zo vlug, vriend. Wat als hij met een jongetje voor de pinnen komt?
    Jou kennende zie ik dat ventje niet zo direct in je wijnbanen drijven. En ze komen ervoor uit, de laatste jaren.
    Gelukkig! Doch stel dat Francis zich binnen de drie minuten out! Benieuwd je gezicht te zien.
    Ik weet het, ouders hebben daarmee geen problemen, zolang het niet die van hen is.
    Je niet aantrekken, vriend, als het zo is, soit. Liefde is liefde! Jij met vrouwke, hij met zijn ventje.
    Volgend jaar gaan we dan met z'n allen naar de Gay Parade. Onze Francis, een meter zevenennegentig,
    boven op een wagen, pluimen op het hoofd en tussen de billen of in zwart leder.
    Zingen van YMCA. Oké, je me tais. Zet verder je oren goed open en zeker je hart!

    'Nee, pa, zo ver zijn we nog niet. Lang niet. Oelala! Valerie staat voor haar eindexamen.
    Ze droomt ervan om later te doctoreren. We kennen elkaar pas vier maanden!'

    'Hij zal toch geen tweede Gerda aan zijn been hebben?' vroeg mijn bemoeial.
    Vier maanden samen en nog niet van de grond geweest!
    Hoelang hebben jij en Marianne erover gedaan? Vier dagen en boem-boem.
    Een geluk dat Francis vierentwintig jaar voorsprong heeft. Zoniet. Amaai!

    Valerie was drieëntwintig. Studeerde geschiedenis aan de VUB, sociaal-economische.
    Jobstudente bij een bakker, op zaterdag en zondagvoormiddag.
    Francis ging alleen die dagen ’s morgens om broodjes.
    Na een viertal weken haalde hij zijn bestelling op om halfzeven.
    Een vijf-minuten-praatje over de unief kon er dan wel af.

    Net toen ze op een zaterdagnamiddag om vier uur de bakkerij verliet, reed hij voorbij.
    Bood haar een lift aan. Deden een terrasje. Voerde haar naar haar studentenkot.
    Nadien hielp hij haar nu en dan met de wekelijkse boodschappen.
    Bracht haar één keer, midden in de week, naar huis. Naar Herentals. Ze had immers griep en vrij hoge koorts.

    Momenteel schikte hij zijn werkplanning zoveel mogelijk in functie van haar lessenrooster.

    Valerie was een schatje. Een spraakwatervalletje waar hij uren kon naar luisteren.
    Haar oudere zus had net een tweeling gekregen. Valerie had de bevalling meegemaakt en was er ondersteboven van.
    Ze was stapelgek op haar nichtjes. Bijna elke week kocht ze twee babyspulletjes, maar niet identiek.
    Twee fopspeentjes, twee slabbetjes, twee paar kousjes. Leuke kleinigheden. Valerie was zuinig met geld.
    Ze betaalde haar kot en etenswaren zelf. Kledij was overwegend tweedehands. Maar ze had klasse, grote klasse.
    Francis mocht haar financieel niet helpen. Tot ze problemen kreeg met haar verouderde pc
    en ze heel dankbaar zijn nieuwe laptop aannam, maar alleen in bruikleen. Dat was de voorwaarde.

    'Ze is gewoon fantastisch pa. Een brok dynamiet. Heeft interesse voor alles en nog wat.
    Wetenschap, politiek, letterkunde, plastische kunsten, daarom zit ze trouwens in de quizploeg van de unief.
    Was tot voor twee jaar lid van een toneelclub in Herentals. Een klein, pittig en vinnig vechtertje.
    Irish roots. Merk je zo. Hoogblond haar, lichte teint, maar bruinzwarte karbonkels van ogen,
    sproetjes op de neus en … lachkuiltjes rond de mondhoeken …
    Pa, door Valerie hoop ik ooit het woord liefde te kunnen schrijven zoals jij. In koeien van letters!'

    'Hoe staat het met Pat ? Heeft ze er weet van? Haar kennende zal dit geen lachertje worden.'

    'Eerlijk gezegd, pa, met een scheiding zal zij geen problemen hebben. Op voorwaarde dat ik me,
    laten we zeggen, heel royaal toon bij de verdeling van dit huis en de inboedel.
    We leven onder hetzelfde dak en we delen dezelfde keuken, maar daarmee is de kous af.
    Zij life-stylet met haar snobistische vriendinnen en rotzooit hoogstwaarschijnlijk met een fils-à-papa,
    die op de tenniscourts rondhangt. Tja, pa, iemand zal heel veel water bij de wijn moeten doen.
    Guess who? Vergeet niet dat een flink stuk van mijn verdiensten in dit huis geïnvesteerd is.
    Die afschuwelijke inrichting hier heb je voor geen habbekrats! Pat gaat niet uit werken,
    heeft officieel geen persoonlijke bron van inkomsten, maar ze kent de mijne.
    Haar alimentatie-eisen zullen wel navenant zijn.

    Deels daarom overweeg ik om hier uit de zaken te stappen en in te gaan op het voorstel van een Nederlands farmaceutisch bedrijf.
    Ze gaan over tot uitbreiding van de productielijnen in China, pa.
    In se heeft Valerie daar echt geen problemen mee. Eerlijk gezegd, ze kijkt ernaar uit.
    Ik wil dat ze er meer dan ernstig over nadenkt. Erover spreekt met haar ouders,
    zich rekenschap geeft van de problemen die een totaal vreemde mentaliteit en cultuur kunnen opleveren.

    'Wij zijn van plan om in september een drietal weken ter plaatse een en ander na te gaan.
    Spreken met andere expats, vooral met hun partners.
    De leefomstandigheden en voornamelijk de mogelijkheden voor Valerie onder de loep nemen.
    De Nederlanders willen immers mijn definitief besluit vóór het jaareinde kennen.
    Dus … en aan jou denk ik zeker, pa.'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    16-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ moederdag

    Zelfportret met de kinderen van Polina Luchanova (°1977)

                                         luchanov to the pole -  

    Dit zou een hedendaags zelfportret zijn, maar ik betwijfel het of er met drie jonge kinderen in huis
    een tafelkleed ligt dat ze kunnen volmorsen, breekbaar vaatwerk gebruikt wordt en er bij de maaltijd
    zoveel dingen op tafel staan die kunnen omgestoten worden. Draagt die jongste wel een slabbetje?
    Want anders hangt haar jurk ook nog vol.

    'k Vind het een heel mooi werk, maar volgens mij was deze setting voor de foto.
    En die foto heeft gediend voor het schilderij. Kunstig en knap dat wel, maar waarschijnlijk ben ik te realistisch
    om dat geïdealiseerd gedoe ten volle te kunnen waarderen.

     – EZW-03/2014, herzien - met dank aan CC - voor meer van Polina Luchanova : http://www.russianfineart.com/catalog/mfg.php?mfgid=349

    15-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.690. binair schrift

    Het binair systeem (de nulletjes en de eentjes) zit diep in de ingewanden van een computer.
    Ergens waar alleen de hogepriesters van de informatica komen.

    Tijdens heel het eerste jaar middelbaar (’64 -’65) hadden we Moderne Wiskunde.
    Dat is best twee hoofdletters waard, want ik vond dat heel plezant.
    Het binair stelsel was een van de vakken. 
    Het leek meer op puzzelen dan op wiskunde en ik was daar toen heel blij mee.
    Vandaag snap ik niet dat ik het ooit gekund heb. 
    'k Beklaag de lerares, zij moest al die huistaken verbeteren.

    Voor wie het interesseert, de snelle omzetting : http://www.binarytranslator.com/index.php 

    Voor getallen, selecteer onder het eerste schrijfvakje decimal to binary, schrijf een getal en enter.
    Niét uw pincode, uw geboortejaar is veiliger. Tenminste, als dat niet uw pincode is.
    In binair stelsel is 1952 : 11110100000

    Voor tekst, selecteer onder het eerste schrijfvakje text to binary, schrijf een woord en enter.
    In binair stelsel geschreven is HALLO WERELD :
    01101000 01100001 01101100 01101100 01101111 00100000
    01110111 01100101 01110010
    01100101 01101100 01100100

    waarbij 00100000 de spatie is.

    Van binair naar tekst omzetten, gebruik de binary to text optie.
    Probeer dit eens : 01110000 01101001 01100101 01110000 00100001 en laat iets weten.

    De nulletjes en de eentjes (de bits) staan gegroepeerd per acht (by eight = bite) omdat
    acht het aantal bits is dat nodig en voldoende is om relevant te zijn. 
    Nu ga ik wat soep eten want mijn hersens hebben brandstof nodig.

    – EZW-08/2014, herwerkt

    15-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.689. --- afl. 105/121

    afl. 105/121 ~ Onvervulde wens

    Zijn monoloog ging door met horten en stoten. Hij bevestigde wat ik al die jaren had vermoed.
    Zijn huwelijk bleek net zo nep als dat van zijn ouders.
    Vooral mijn bekentenissen over mijn relatie hadden hem in feite beïnvloed.
    Waren op termijn doorslaggevend geweest. Ik had hem de ogen geopend.
    Doch slechte timing. De rompslomp rond het opstarten van zijn tweede eigen kantoor.
    Het constante geweeklaag van Gerda over mijn ontrouw.

    Nochtans verliepen zijn drie eerste huwelijksjaren relatief normaal,
    ondanks de buitenissige koopwoede van Pat en hun totaal uiteenlopende interesses.
    Het uitblijven van een zwangerschap, en vooral de oorzaak ervan,
    zette hun relatie in een ander, meer dan duidelijk perspectief.

    'Ik wou een gezinnetje hebben, pa, hoewel Pat niet echt kind-minded was. Uiteindelijk gaf ze toe.
    Geen condooms meer. Pat was anti dik makende pil, weet je.
    Na twee jaar vergeefse pogingen, werd de gynaecologie ingeschakeld.
    Haar onderzoeken en testen waren positief. Het kon niet anders of ik zat in nesten.

    Ze stond erop dat ik bij een andere dokter ging. Die van haar zinde haar helemaal niet.
    Afhankelijk van mijn conclusies was ze bereid over te schakelen. Ook mijn test bleek positief.
    Waarom het niet lukte mag Joost weten … incompatibiliteit zeker zoals met tal van zaken.
    Pas maanden daarna ontdekte ik, door een stom toeval, dat ze wel aan de pil was.
    Ik kon de pot op met mijn kinderwens. Zij liet haar getrimd lichaam niet verknoeien door zwangerschap, zei ze.
    Toen heb ik afgehaakt. Me op mijn werk gestort. Nu weet je hoe de vork aan de steel zit, pa.'

    'En haar opmerking van daarstraks dat meneer geen zin meer heeft?' vroeg ik onbegrijpend.

    'Leugens zijn haar enige verweer. Overal tegen om het even wie, zelfs tegen haar eigen ouders.
    Natuurlijk staat ons seksleven, na de ontdekking van haar bedrog, op een meer dan laag pitje.
    Die onderzoeken, de spermatesten, de vragen en mijn angsten. Een trieste en pijnlijke periode, psychisch pijnlijk.
    Totaal overbodig op de koop toe. Haar maandelijkse komedie, één groot bedrog.
    Weet je, pa, ik heb me eerst blauw geërgerd aan je verhouding met Marianne.
    Niet zozeer omwille van ma. Na al die jaren thuis had ik immers genoeg gezien.
    Maar dan … De gloed in je ogen, de warmte van je stem, de rillingen in mijn lichaam toen je Marianne beschreef.
    De manier waarop jullie alles innig-intens beleven. Dat zo’n liefde heden ten dage nog bestaat!
    Niemand houdt het voor mogelijk! Een utopie! Maar niet voor mijn vader.
    Herinner je je nog dat je mij eveneens zo een … hoe formuleerde je dat toen … een heerlijke verslaving,
    juist, een heerlijke verslaving toewenste?'

    Francis glimlachte zachtjes. Zag ik een lichte blos op zijn wangen?
    Als kind kreeg hij heerlijke rode koontjes door de opwinding telkens hij een geschenkje kreeg.
    Lag er voor hem een meer dan bijzonder geschenk klaar? Hij lokte opzettelijk een reactie uit.
    Daarom vroeg ik voorzichtig aftastend:

    'En … die verslaving ervaar je nu eveneens?'

    Hij lachte gegeneerd-bescheiden. Zijn ogen glinsterden, spraken boekdelen.
    Net een jochie dat heel wat te vertellen heeft en niet weet waarmee te beginnen.
    Ik was nu al gelukkig samen met hem. Wat hij me ook nog meer over "haar" zou vertellen.
    Zij zou mijn zoon op wolkjes laten drijven. Ongekend nog, maar niet onbemind.
    Zijn meisje drong plots in de bloedbaan naar mijn hart.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    15-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.----- om in te bijten

    Vier pannekoekjes als ontbijt. Lekker.
    Nostalgie-pannekoekjes als ontbijt. Nog lekkerder.
    Ze zijn om in te bijten. Doe maar.

    klank mag aan,
    https://www.youtube.com/watch?v=9rQNsOfkV_Q 
    01min29

    m – EZW-11/2014, met dank aan I-M

    14-08-2018 om 04:02 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.688. Hal Lasko

    97-jarige maakte kunst met Microsoft Paint 

    Hal Lasko, 1915-2014  

    “Hal Lasko is een 97-jarige Amerikaan die knappe dingen doet met Microsoft Paint,
    het stokoude tekenprogramma van Windows 95.
    Zijn verhaal is vastgelegd in de minidocumentaire The Pixel Painter.

    Lasko, die gemeenzaam Grandpa wordt genoemd, was een graficus tijdens de Tweede Wereldoorlog
    en werkte tot aan zijn pensioen in 1970 als typograaf. Enkele decennia later kreeg hij van zijn familie een computer.
    Vooral het erg beperkte tekenprogramma Microsoft Paint trok Laskos aandacht,
    en al snel bleek de man over flink wat digitale tekenkunsten te beschikken.

    Intussen is Lasko 97 en slechtziend, maar dat belet hem niet om tien uur per dag
    pixels op zijn computerscherm een juiste plaats te geven
    en te blijven werken aan zijn digitale schilderijtjes, die het midden houden tussen pointillisme en 8-bit kunst.”

    Hal Lasko, 1915-2014  Afbeeldingsresultaat voor Hal Lasko

    De mini-documentaire The Pixel Painter vertelt het verhaal van deze artistieke grootvader. 
    klank aanzetten :
    http://www.youtube.com/watch?v=EVQHeowMdjI 
    08min29, voor wie tijd heeft 

    Waarom Windows 95? Hal Lasko kreeg de computer in ’98. Het jaar van Windows 98.
    Misschien was  die PC en Windows 95 een afdankertje van iemand van de kinderen?
    Dat vertelt de kleinzoon (Ryan Lasko) er niet bij, op 01min20.

    m – EZW-08/2013, herwerkt & bijgewerkt - http://www.standaard.be/cnt/dmf20130724_00668973- HAL LASKO 1915 - 2014

    14-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.687. --- afl. 104/121

    afl. 104/121 ~ Ontredderde zoon en begripvolle vader

    Het gepaste moment om Vloesberghe nu te bellen. Het zou de spanning bij Francis breken.
    Ik toetste het nummer in. Een slaperige stem vertelde dat Vloesberghe in Holland zat.
    Nee, het privénummer van de inspecteur mocht niet worden doorgegeven.
    Morgen zou meneer Vloesberghe er om halftien vast en zeker zijn.
    Er was verder niemand van de recherche aanwezig.

    De telefoonstem ontwaakte en werd beroepsmatig nieuwsgierig:

    'Waarover gaat het eigenlijk, meneer? Kan ik helpen?'

    'De zaak Gerda Vanbesien. Ik ben Max Cijnens, haar ... weduwnaar.'

    'Juist, de misdaad in de Begonialaan. U bent de meneer van de krant, nietwaar?'

    'Wil alstublieft dringend inspecteur Vloesberghe contacteren.
    Vraag hem mij ten spoedigste terug te bellen, zelfs deze nacht.
    Ik heb zeer belangrijke, vitale informatie aangaande de … dood van mijn echtgenote.
    Zorg alstublieft dat hij me nog bereikt.
    Ja, hij heeft mijn nummer, maar noteert u het toch maar, veiligheidshalve. Ik reken beslist op u.'

    Ik gaf mijn nummer door en ging bij mijn zoon in zijn werkkamer.
    Hij stond bij het raam. Ik zag hem in profiel. Zijn handen steunend op de vensterbank.
    Nerveuze trekkingen aan het kaaksgewricht. De typische Cijnens-tic bij stress of ingehouden woede.

    'Vloesberghe is momenteel niet te bereiken. Ze trachten hem op te roepen.
    Ik verwacht een telefoontje van hem, nog vannacht.'

    Mijn zoon draaide zich om. Door zijn reactie wist ik dat mijn woorden niet tot hem waren doorgedrongen:

    'Mooi zo, bon. We zien dan wel.'

    'Francis, ik denk dat ik beter doorga.'

    'Wat is er precies aan de hand met Vloesberghe, pa?'

    Ik herhaalde mijn kort gesprek van daareven.
    Bewust van het feit dat elke vorm van communicatie eenrichtingsverkeer was.
    Ik wachtte op een wederwoord, een teken van hem. Hij zweeg. Ik ook.
    Francis nam zijn bril af, wreef over de ogen en schraapte de keel:

    'Kan je nog even blijven, pa?'

    'Zolang je wil, jongen', antwoordde ik rustig.

    'Er is een en ander gaande tussen Pat en mij. Beter gezegd, het gaat helemaal niet meer.
    Vanavond was het nog rustig, tot ma ter sprake kwam. Sedert de … gebeurtenissen met ma, is het hek compleet van de dam.
    Voortdurend die hatelijke opmerkingen over jou, nu over ma. Ik pik dat niet meer.
    Er zijn grenzen, pa. Pat heeft die vanavond opnieuw overschreden. Bewust overschreden.
    Ik vind het verschrikkelijk … zeker ongepast om je daar uitgerekend nu mee te vervelen. Sorry, pa, echt waar.'

    Eindelijk, de eerste zinnen van het gesprek waar ik jarenlang had op gewacht.
    De oprechte, maar trieste confidenties van een ontredderde, zoon aan zijn begrijpende vader.
    Plots was Serge bijzaak, Vloesberghe zeker, alleen mijn zoon telde.

    'Geen sorry, jongen, dit is je vader, hoor! Ik ben er altijd voor jou. Tot mijn laatste snik.'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    14-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ Ferdy & Leemans

    over de kortfilm MY DONNA
    ‘als ik zie wat deze 80’ers nog kunnen’ Nicolaas Rahoen

    Dat Jo Leemans in een film gespeeld heeft wist ik niet. En met Will Ferdy dan nog! 
    Heel Vlaanderen weet dat al jaren, maar bibi valt weer uit de lucht. Ik schaam mij diep.

    My Donna is een korte dramafilm (18min) van filmmaker Nicolaas Rahoens.
    De hoofdrollen worden gespeeld door Will Ferdy en Jo Leemans.
    De film is opgenomen in Oosterzele (België) en gaat over een bejaard koppel
    dat niet meer voor zichzelf kan zorgen.
    Toneelspeler Hans Van De Vijver speelt de zoon van de twee Vlaamse iconen.
    http://nl.wikipedia.org/wiki/My_Donna  

    24 september 2009   (…)

    “Het scenario van 'My Donna' stond in tien minuten op papier. Het gaat over een koppel tachtigers
    van wie de demente vrouw totaal is overgeleverd aan de goede zorgen van haar echtgenoot.
    Ondanks het feit dat ook zijn fysieke conditie niet meer optimaal is,
    wil hij toch voor zijn vrouw blijven zorgen.
    De familie wil nochtans dat de vrouw wordt overgebracht naar een rusthuis.
    Na een woedeuitbarsting van zijn echtgenote, neemt de man een drastische beslissing.

    Het verhaal stond snel op papier en ook het vinden van de hoofdrolspelers verliep vlot.
    Op zoek naar een oude man, begon ik te googlen, aldus Nicolaas.
    Zo kwam ik bij Will Ferdy terecht. Ik trok mijn stoute schoenen aan en er volgde een enthousiast ja.
    Meer nog, Will raadde me aan zijn goede vriendin Jo Leemans aan
    om zijn echtgenote te spelen. Een gouden tip. Jo kreeg geen makkelijke rol,
    maar ze zette meteen de demente vrouw neer die ik in mijn hoofd had.
    Voor Will was het de eerste keer dat hij acteerde.
    Aanvankelijk ging het wat stroef, maar ook hij vond snel zijn draai.
    Hij heeft dat fantastisch gedaan.”

    De opnames vonden deze zomer plaats in het Oosterzeelse, in Mol en in Axel.
    Het schitterende weer zorgde voor problemen.
    Ik heb scènes moeten schrappen, zegt Nicolaas.
    Will en Jo zijn de 80 voorbij en meer dan vijf uur per dag draaien zat er niet in met die hitte.
    Mijn bewondering voor Jo en Will is groot. Ik ben 40 en pas vader. Soms vind ik het leven zwaar en lastig,
    maar als ik zie wat deze 80'ers nog kunnen, denk ik: ik heb nog veel tijd om dingen te realiseren. Chapeau.”

    'Ik moet Jo bijtreden', zegt Will. 'Dit was een schitterende ervaring.
    Ik ben geen acteur, maar ik heb de smaak nu wel te pakken.' 

    'My Donna', dat 18 minuten duurt en werd gemaakt met een budget van 2.000 euro,
    hoopt nu zijn weg te vinden naar de filmfestivals.
    http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=1K2FLNN1 

    Voorstelling van de kortfilm MY DONNA 2009
    door de regisseur/cineast Nicolaas Rahoens,
    klank aanzetten:
    https://www.youtube.com/watch?v=EVPu6NiaxRY 
    04min05

    Interview met Will Ferdy en met Jo Leemans over de kortfilm,
    klank aanzetten:
    https://www.youtube.com/watch?v=3nprQ9sDzUo 
    03min53 ~ *** ~ plezant & interessant

    De film zelf, 18 minuutjes in het totaal, is (nog) niet op You Tube te vinden. Erg jammer.

    “Het filmpje kaapte op het Beneluxfilmfestival drie prijzen weg
    waaronder de prijs van de beste acteur/actrice voor Jo Leemans.
    Op het Red Rock Filmfestival te Utah ( VS ) verkreeg het
    de eerste prijs voor de Grand Jury Best Experimental Narrative Short.”

    m – EZW-08/2014, bijgewerkt

    13-08-2018 om 00:18 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.686. doop Seluj

    "Ik denk dat de priester liever platte kindertjes doopt dan een weetgierige praatgrage bengel.
    Maar de man heeft een fijn gevoel voor humor en een enorm inlevingsvermogen. 
    Hij zag aan het kostummeke wie de dopeling was.
    Hij vertelde dat hij water over Seluj's hoofd zou gieten, waarop deze
    met een klein stemmetje vroeg of het toch geen koud water zou zijn zeker.
    De priester riep hem naar voor zodat Seluj met een vingertje de temperatuur te controleren.
    Het was te doen, zei hij.

    De priester vertelde dat Seluj uit de liefde van zijn mama en papa geboren was en
    negen maanden in de buik van zijn mama had gewoond.
    Seluj stak zijn vingertje op, keek de priester aan en zei: ha nee hé, acht maanden hé.
    Toen keek hij rond en vroeg, wie zijn al die beelden hier aan de muur?

    - Ja, dat zijn heiligen en dat zijn mensen die zo goed geleefd hebben dat ze een voorbeeld voor ons kunnen zijn.  
    - Ja? ... Die en die zijn eng.

    Het dopen zelf vond hij niet zo erg, maar toen hij het kruisje met olie op zijn voorhoofd kreeg,
    vroeg hij zijn mama of die vette troep er niet af mocht.
    Daarna mocht hij zijn doopkaars aansteken aan de paaskaars waarbij hij vroeg of die van de paashaas was.
    De priester heeft hem uitgelegd dat die kaars met Pasen wordt aangestoken
    en dat de paashaas dan de volgende ochtend komt.
    Van mij kreeg hij een klein kruisbeeldje dat hij direct als zwaard en nadien als schietgeweer gebruikte.

    Ja, het was precies een theaterstuk. Iedereen heeft genoten van zijn onbevangenheid
    en de priester ook, hij vond het een hele belevenis. 'Die vergeet ik nooit meer', zei hij."  MML

    Ja, dat zal voor de pastoor een gebeurtenis geweest zijn,
    een praatgrage dopeling maakt hij waarschijnlijk niet dikwijls mee. 

    'k Heb uw relaas van de plechtigheid doorgestuurd naar de Fanclub van Seluj (afdeling Limburg).
    En ze waren daar opgetogen. 
    Uw relaas is denkelijk vertrokken voor een eigen parcours.
    Ook in de kringen van de pastoor. En daar duikt het jaren later plots weer op,
    bijvoorbeeld in de homilie van Seluj's trouwmis …

    m  – EZW-08/2014, bijgewerkt – bovenstaande tekst geplaatst met toestemming van MML

    13-08-2018 om 00:17 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.685 .--- afl. 103/121

    afl. 103/121 ~ Backhand en forehand

    Mijn mobieltje ging. Marianne wou weten of ik nog lang in Keerbergen bleef.
    Ze was moe en wou slapen. De tafel stond gedekt.

    'Niet te laat, hé schat. Maak me gerust wakker. Ik wil weten hoe Francis reageerde!
    Voorzichtig op de baan want het blijft maar regenen. Kiss you, love you. Doei!'

    Kermit was blijkbaar uitgerust met bionische oren. Haar nasale stem verbrak de stilte:

    'Wie weet met hoeveel hij er vandoor is! Staat dat nergens in die dagboeken?
    Je kunt maar zien dat je een goeie advocaat neemt! Er moet toch nog iets te recupereren zijn, zeker?'

    Francis bleef ijzig kalm. Kroop uit de ongemakkelijke zetel recht.
    Wou ons gesprek ongestoord in zijn werkkamer verderzetten.

    'Ben ik weeral te veel? De geheimen van de Cijnensen zeker? Achter gesloten deuren!
    Is het zo erg wat die twee samen hebben uitgespookt! Ik val van niets meer achterover.
    Zeker niet van pastoors en gelovige trezebezen. Stille waters en de rest, als je het me vraagt!'

    'Jou wordt absoluut niets gevraagd, bemoeial. Geen woord meer over mijn moeder! Begrepen! Kom, pa.'

    Kom, pa! Gemakkelijker gezegd dan gedaan op zo’n laag-bij-de-grond-zitje.
    Francis greep me bij de handen en trok me op. Kermit versperde de deur naar de hal.

    'Ik nog zwijgen? Lees wat moeder-overste over je vrouw uitkraamt.
    Madam deed bedevaarten omdat ze een kleinkind wou.
    Maar madam zou haar hart vasthouden met zo'n schoondochter als moeder.
    Met mijn lange nagels kon ik nog geen pop treffelijk aankleden.
    Zo schrijft ze dat. Plezant! Het enige dat zij goed kon vasthouden was haar paternoster, verdomme.
    Heeft dat mens op mijn kap gezeten, zeg! 't Staat hier. Over haar zoon geen woord!
    Hoe zou ze! Ik had beter de vrucht-van-haar-lichaam zijn boekje opengedaan!
    Meneer-nooit-geen-zin! Maar ja, mijn kind schoon kind.
    En zeggen dat ik elke dinsdag naar haar stomme prietpraat moest luisteren!
    Zwierig tegen mijn goesting. Daarvoor waren mijn nagels niet te lang, hé!
    Allemaal dank zij je charmante pa daar!'

    Francis' mond was dichtgeknepen, zijn hand reageerde wel.
    Met Gerda's schriftje nog wel. Eerst backhand dan forehand tegen Pats oren.
    Ze bedwong haar tranen en stormde naar boven.
    Francis ging naar zijn werkkamer.
    Ik stond in beraad: vlug afscheid nemen en naar huis gaan of doorpraten met mijn zoon na zo'n scène.
    In dit gezin was er meer dan één kink in de kabel.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    13-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ schooltaak

    JEFF, de piepjonge kunstenaarsziel
    de schooltaak was : schrijf een brief aan god

                                                                               beste god,
                                                                               het is fantastisch dat ge telkens weer 
                                                                               de sterren op de juiste plaats krijgt.
                                                                               Jeff 

     A painting of a scene at night with 11 swirly stars and a bright yellow crescent moon. In the background there are hills, in the middle ground there is a moonlit town with a church that has an elongated steeple, and in the foreground there is the dark green silhouette of a cypress tree and houses.  Image  Starry Night Over the Rhone.jpg

    Deze gedachte moet ook Vincent van Gogh gehad hebben toen hij zijn sterrenreeks maakte.
    Jeff is veel jonger dan van Gogh toen, maar hij is voldoende onder de indruk van het nachtelijk uitspansel
    om god te laten weten dat hij zoiets grandioos vindt, elke avond maken dat de sterren op hun eigen plaats komen te staan.

    - Dear God, © Stuart Hample, Eric Marshall, 1967? , http://forums.redflagdeals.com/ok-children-lets-write-letter-god-331274/ 

    12-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.684. telefoneren

    Soms ben ik geërgerd wanneer de telefoon gaat.
    Waarom dat zo is weet ik niet, maar mijn eerste reactie is :
    " ZUCHT, wat nú weer! Het was hier zo rustig. "

    Dat gevoel trekt weg hoor, maar ’t is wel de eerste reactie. 
    Ik zal ook zeer, zéér zelden zelf iemand opbellen. Enkel als het echt niet anders kan,
    of als ik vermoed dat de correspondent om een of andere reden niet per mail te bereiken is.
    Of als het vertrouwelijk is, wanneer er geen dingen op schrift moeten blijven bestaan. 
    Anders gaat alles per mail en als het dringend is, per SMS.

    Ik kán wel een uur aan de telefoon hangen maar
    dan moet het ergens over gaan. Dan wel. Dan is het een bespreking. 
    Maar gewoon zomaar bellen om te bellen, daar wordt ik heel ongedurig van.
    Meestal verzin ik dan een smoes, dat ik aan het eten moet beginnen.

    Tegen Tina zei ik ooit eens dat ik naar het toilet moest.
    Goed, zei ze, dan wacht ik wel efkes. Die smoes is dus onbruikbaar gebleken.

    Mijn telefoon staat meestal af ook. Tina vindt mijn telefoongedrag asociaal.
    Waarschijnlijk bedoelt ze niet-sociabel, want de mensen met rust laten vind ik juist zéér sociaal. 
    Er was ooit een oudtante die me zesmaal of meer per dag belde. Dát noem ik asociaal.

    m – EZW-07/2014, tekst herwerkt maar niet gemilderd

    12-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.683. --- afl. 102/121

    afl. 102/121 ~ De verloren zoon is terug

    Mijn bezoek aan Francis viel heel wat langer uit dan voorzien.

    Ze zaten beiden aan tafel in hun mortuarium. De enig mogelijke omschrijving voor de fameuze hi-tec keuken van Pat.
    Muisgrijs afgewisseld met zwart. Antracietkleurige gefumeerde glazen als kastdeuren.
    Een lijkschouwerstafel van drie op twee in grijsblauwe harde steen, het blad met ingewerkte alu-ruitenblad.
    Waarom willen vrouwen, die nooit of zelden aan de kookpot staan, persé zo’n super-uitgeruste, grote keuken?
    Die werktafel moet een fortuin gekost hebben! Ruimte zat om vier beenhouwersgasten karkassen te laten uitbenen.
    Van trompe l'oeil gesproken!
    Boven een uiteinde ervan, een logge grootkeuken-afzuigbak. Ook grijs en verankerd in het zilvergrijze plafond.
    Geen spatje zonnige kleur, geen gele banaan, geen groene appel, geen noot muziek.
    Monotonie troef. Lachneutraliserende design. Neurotiserend tafelen.

    Francis sprong meteen op en gaf me een zoen. Terug van weggeweest, mijn zoon.
    Zelden had zijn begroeting me zo’n deugd gedaan.
    Pat zat anderhalve meter verder aan de overzijde. Toon-in-toon met het interieur.
    Crèmekleurige homedress met donkergrijs monogram op de borst.
    Een heel vage hoofdknik kreeg ik. Ze prikte in haar bord en las ondertussen een magazine.

    'Al gegeten, pa? Kom schuif bij. Er is hier altijd méér dan voldoende!'

    'Nee, echt niet, ik heb geen honger. Vandaag toch niet.'

    Waarom legde Francis de nadruk op de laatste zin? Een onweerswolk nu al en hij was pas een uurtje terug uit Parijs?
    Pat reageerde niet. Ze geeuwde en at automatisch verder. Francis had plots geen trek meer.
    Nam zijn bord. Zocht een keukenrol. Trok aan een deur en een deksel vloog omhoog.
    Hij veegde het bord schoon en kieperde het papier met de restant in een immens grote alu-afvalbak.

    'Ik krijg die troep evenmin door mijn keel. Waar komt die rotzooi nu weeral vandaan, Pat?'

    'Een trendy Thai in de Vlaanderenstraat. Voedzaam en gezond!'

    'Kom, pa. Heb je de nieuwe zithoek van Pat al gezien. Rechtstreeks uit Milano.
    Eentje met blijf-liever-zitten-elementen. Eens erin raak je er echt niet meer uit.
    Glaasje wijn? Een Pomerol, nog altijd Frans!'

    Ik herkende mijn zoon bijna niet. Nooit zo'n spottende toon gehoord tegenover zijn vrouw.
    In dit huis hing geen overdrijvend onweer. Dit was als leven op het scherp van de snede.
    Zelfs Serge interesseerde hem ogenschijnlijk niet zo intens.
    Ik vertelde hem de kern van de ganse zaak.

    Op het moment dat ik de dagboeken uithaalde, kwam Pat binnengesloft.
    Ze nam, nee, ze rukte de twee schriftjes uit mijn handen. Wierp er een naar Francis.
    Installeerde zich aan de tafel van de eetkamer en begon in het andere te lezen.

    'Eén dagboek ontbreekt, Francis.
    Het derde boekje waarin je moeder op een bijzonder pijnlijke manier haar laatste dagen beschreef.
    Indien nodig zal ik het aan Vloesberghe overhandigen.
    Doch liever niet. De bekentenis van Serge moet volstaan.'

    'Pa, ik heb ma … haar lichaam gevonden. Jij niet. Ik heb haar zien liggen. Erger kan niet!'

    'Precies, jongen. Alleen daarom hoef je niet te lezen
    hoe Serge haar geld aftroggelde om zijn speelschulden te vereffenen.
    Hoe hij haar religiositeit misbruikte. De boete die hij haar oplegde
    zodat zij mijn relatie nog meer traumatiseerde,
    me nog meer beschimpte en verfoeide. De pijn die zij …'

    'Wat zou je gewild hebben, hé? Dat ze applaudisseerde omdat je haar bedroog?'

    De bitsige opmerking van Pat miste haar effect niet op Francis. Ze werd kort verzocht verder geen commentaar te leveren.
    Nog beter was het naar haar kamer te gaan. Zijn vader praatte met hem, niet met haar.

    'Je had het over de pijn van ma. Ik wil alles weten pa, alles!'

    Hij stond moeizaam op en kwam naast mij zitten. In deze band van intimiteit was geen plaats voor Pat.
    We praatten zacht verder. Ik vertelde hem veel, maar niet alles.
    Repte geen woord over de slaafse onderwerping van zijn moeder, evenmin over extreme perversiteiten in de sacristie.
    Wel over de slagen met de palmtakken en finaal met de paterskoorden.
    Over Serge's sjoemelende transacties op de Zavel en het geld dat Gerda hem overgemaakt had.
    Francis zat er even geschokt bij als ik.
    We zwegen beiden.
    Door te veel overmand.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40

    12-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-08-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ zoet-zuur

    leren proeven & een paar zoet-zure portretten

    Hieronder een aantal foto's van peuters die voor het eerst citroen proeven. 
    Zo te zien is het plezanter een peuter te fotograferen dan een peuter te zijn …
    Ook plezant is bij elke foto een paar lijnen verzinnen.

    1.   2.pucker5   3.

    - Verdorie, wat zijn mijn ouders toch grapjassen, ze hebben me wéér liggen. Deze keer met dat geel ding hier. De olijkerds.
      Kind 1 ziet voorlopig enkel het goede in de mensen. Zelf is ze in-goed, ze neemt niemand iets kwalijk, op het naïeve af. Voorlopig.

    - Zozo, gij geeft mij dit, wetende dat ik het in mijn mond zal stoppen … wacht tot ik groot ben.
      Kind 2 vergeet niks. Niks, onthou dat. De blik en het handje zeggen genoeg: míjn beurt komt nog. Mob in de dop.

    - En toch moet hier iets lekkers aan zijn, anders hadden ze het me niet gegeven. Nog eens proberen.
      Kind 3 is gezagsgetrouw, taakgericht, volhardend. Gaat later bij de politie of in het leger. Of wordt topsporter.

    4.pucker1  5.pucker9   6.

    - Doet gij mij zoiets aan? Gíj? Míj? Waarom? Ik die u geloofde, ik die u vertrouwde … komt het ooit weer goed tussen ons? 
      Kind 4 is zwaar teleurgesteld in de mensheid en in het biezonder in zijn ouders. Zo jong en al een desillusie.

    - Het likt wel lekker en het lijkt wel lekker, maar ik ben nog aan het nadenken. Het heeft wel iets, denk ik.
      Kind 5 kijkt naar de toekomst. Voorzichtig, dat wel, maar zij zoekt toch de mogelijkheden van die gele nieuwigheid. Wetenschapster.

    - Wat hébt gellie toch! Die broek spant al een hele tijd en dan dit óók nog?
      Kind 6 weet het nu al niet meer en het heeft nog zoveel jaren te gaan …

    - EZW-08/2013, herwerkt - http://petapixel.com/2013/08/13/portraits-of-toddlers-reacting-to-tasting-a-lemon-for-the-first-time/ , http://www.voedingscentrum.nl/nl/mijn-kind-en-ik/eerste-hapjes/leren-proeven.aspx 

    11-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.682 strooien hoed

    olé, oké, een hoed met brede randen

    “Hoeden, petten, mutsen, een hele kast vol. Ik kan niet tegen de zon op mijn hoofd en heb dus steeds
    een onooglijk zonnehoedje in mijn handtas zitten om voorbereid te zijn.
    Als ik weet dat we ergens naartoe gaan met weinig schaduw, kies ik een strohoed,
    al dan niet versierd met bloemen, strikken en linten, passend bij mijn kleding.
    Van elke reis heb ik wel een hoofddeksel meegebracht. Ik neem geen hoed mee naar de zon. Heb er dan toch een nodig.
    Koop een exemplaar en ben uiteindelijk te gierig om hem op de vakantieplaats achter te laten.
    Moet dat onding dan in een vliegtuigkastje proberen te steken, zonder al te veel schade aan te richten.
    En ja in Brussel sta je dan met die zonnehoed de belachelijke toerist uit te hangen.
    Volgende keer dat we nog eens naar de zon gaan, vertrek ik met zo een strooien gevaarte in de hand.
    Is het helemaal stuk bij aankomst, dan zal het toch nog gebruikt worden. Ze kennen me daar toch niet.
    Bij terugkomst heb ik al een exemplaar minder.” MML - 2012

    Om een grote zonnehoed ongeschonden en ongekreukt thuis te krijgen,
    daarvoor heb ik jaren geleden een oplossing gevonden : ondersteboven.

    'k Vertrek met zo'n onooglijk opvouwbaar textielding in de bagage
    en ter plaatse koop ik dan iets dat meer geschikt is,
    liefst iets dat ook de nek beschermt en een deel van de schouders,
    een hoed met brede randen. En met de juiste versierselen. Of juist geen.
    Na trouwe dienst kan ik die hoed niet achterlaten.
    De compagnon tegen de zon laat men zomaar niet in de steek hé.

    Bij de handbagage in het vliegtuigbakje wou ik hem ook niet leggen,
    -dat is vragen om massacre- dus moest hij de bagage in om hem
    ongekreukt en ongeschonden thuis te krijgen.

    'k Vul de onderste helft van de valies tot bijna aan de rand,
    ik roefel met de hand in het midden van de spullen een ronde holte,
    ongeveer de grootte van de pot van de hoed, en dan leg ik de hoed omgekeerd in de valies.
    De randen worden gedragen door de omringende dingen. De pot heeft zijn eigen ruimte temidden dat gedoe.
    Dan vul ik de hoed op met klein, zacht materiaal: T-shirts, hemdjes, topjes, ondergoed,
    alles wat kan opgerold & opgepropt worden, tot de pot van de hoed goed vol zit.
    Zo houdt hij zijn vorm tijdens zijn verblijf in de valies.
    De shirts en hemdjes en topjes raken dan wel gekreukt, maar dat zou toch al het geval zijn.
    Vervolgens afdekken met de grote platte stukken en de hoed zit veilig.

    Heel dat rommeltje is natuurlijk geen zicht wanneer men bagagecontrole krijgt,
    maar dat trek ik me al lang niet meer aan. 'k Heb bij andere mensen al erger gezien.
    En de hoed komt gaaf thuis, wat de bedoeling was.
    Eventueel efkes in de douche leggen en sproeien met lauw water,
    om kleine kreukjes eruit te halen. Liggend laten drogen.

    – EZW-08/2012, herzien - één hoed per valies is het makkelijkste.

    11-08-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!