Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    31-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.114. vreemd bericht

    vanmorgen een griezelig bericht ontvangen

    Vanmorgen was het mistig hier,
    echt het weer voor nevelachtige gebeurtenissen.

    Rond 08h kwam er een ongekend muziekje uit mijn foon.
    Nog nooit gehoord, dit soort tingeltangel.
    En ik heb die foon sinds 2008. Hij blinkt nog, bij manier van spreken.

    ‘k Ging eens kijken en het was een 'snooze-bericht' van mijn agenda.
    Heb ik een agenda op de foon? Blijkbaar wel. 
    Het bericht vertelde mij dat LM verjaarde en 55 jaar werd.
    Dit bericht zou juist geweest zijn in de lente van 2007.
    Het kwam toe vandaag, in de herfst van 2017.
    Dat is meer dan 10 jaar te laat.
    Een oproep uit het verleden.

    'k Wachtte om LM dat bericht te tonen tot hij uit de badkamer kwam,
    maar daar kwam weer iets tussen en hij verdween naar de bakker.

    En toen kwam die vreemde jingle weer,
    het muziekje dat ik nooit eerder gehoord had 
    Hellep!
    Een oproep uit het verleden terwijl ik helemaal alleen thuis ben!
    Dat zal me leren, lachen met horrorverhalen en griezelfilms.

    Ik liet het bericht in beeld staan om het hem te tonen en toen LM thuis was
    is mijn foon nog twee keer over gegaan.
    Weer twee keer datzelfde bericht uit 2007.

    Daar is een logische en elektronische uitleg voor natuurlijk.
    Maar die ken ik (nog) niet.
    Daarom rangschik ik het gebeurde onder X-files
    en ik vind het griezelig.
    Ook een beetje halloweenerig.

    m
    HiH-10/2015, herwerkt

    31-10-2017 om 14:32 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.113. P. Vandermeersch

    te gast bij Wim Helsen, Peter Vandermeersch 

    Peter Vandermeersch kiest artikel 1 van de Nederlandse grondwet.
    en hij vertelt waarom hij die tekst zo mooi vindt.

    "Allen die zich in Nederland bevinden
    worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.
    Discriminatie wegens godsdienst,
    levensovertuiging, politieke gezindheid, ras,
    geslacht of op welke grond dan ook,
    is niet toegestaan."

    Ter vergelijking artikel 1 van de Belgische grondwet:
    "België is een federale staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten." 

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop
    Vandermeersch in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a1/#
    09min15  

                                    

    Over Peter Vandermeersch : https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Vandermeersch
    https://www.parlement.com/id/vh8lnhrqeym0/grondwet_van_nederland

    http://www.senate.be/doc/const_nl.html belgische grondwet

    m

    31-10-2017 om 14:28 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    30-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.111. schimmig gesmos

    morsig denken

    Waar ik bangig van word is van morsig en schimmig denken.
    En van de onduidelijkheid die daaruit voortvloeit.

    Mogelijk een overblijfsel uit de kinderjaren :
    'eiren of joeng', er moest duidelijkheid zijn volgens ma.
    Voor staande uitdrukkingen greep ze terug naar het dialect uit haar jeugd.
    Niet te lang aarzelen en treuzelen, maar beslissen.
    Het was of het een of het ander, niet soms zus en dan weer zo,
    'eiren-of-joeng' vond ze toen.

    Waarschijnlijk is het ook een overblijfsel van de koopvaardij-jaren.
    Duidelijke richtlijnen én in geval van nood ook duidelijke procedures.
    Wie achter loopt in een veiligheidsoefening voelt daar onmiddellijk de gevolgen van.

    Ter contrast
    -en hier gaat het niét over een oefening maar om echte slachtoffers van aandoeningen- :
    in de wijk hierover rijden ambulanciers al twintig jaar fout en verkeerd
    en verliezen zo kostbare minuten eer ze bij het juiste gebouw zijn
    en er verandert niks in die werkwijze, noch in de denkwijze van de organisatie.

    Dit soort aanmodderen maakt mij onrustig: morsig denkwerk.
    De redenering van : het loopt mank en wat dan nog, wij doen toch ons best ?
    Geen kop die er aan denkt dat 'zijn best doen'
    misschien niet voldoende goed is,
    misschien zelfs onder de middelmaat.

    Terwijl er zeer simpele oplossingen bestaan, die niks te maken hebben met (manke) elektronica.
    Het stratenplan van dat woonpark memoriseren bvb.
    Maar dat doen ze niet.

    En dit is zo’n situatie waar ik bangig van wordt. Niet van de stratensituatie
    maar van de mensen die de paar toegangswegen niet willen onthouden.
    Het zijn er maar drie aan de noordzijde, via onze straat,
    en twee aan de oostkant, via de Ekerse Steenweg.
    Vijf toegangswegen maar, en toch loeien ze regelmatig de verkeerde binnen.
    Bij het buitenrijden gaat de sirene dan af.
    Minuten lang zoeken naar de juiste toegang gebeurt in stilte.
    De wagen met de ladderlift volgt dan, rood van schaamte.

    Bovenstaande is maar één voorbeeld.
    Zo heb ik er nog.
    Mogen wij bang worden van de breinen die instaan voor de hulp?

    m
    30/10/2017

    30-10-2017 om 04:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.112. Wim Helsen

    De geschreven letteren.
    Als lezer
    ben ik in direct contact met het werk van de auteur.

    De gesproken letteren zijn niet echt iets voor mij.
    Als toehoorder
    ben ik te afhankelijk van de interpretatie van de vertolker.

    Behalve wanneer de brenger van het werk Wim Helsen heet.
    Wanneer Helsen voordraagt maakt dit mens direct tijd. Of toch zo snel mogelijk.
    Niet omdat hij dat zo goed doet, maar omdat hij geen pretentie heeft.
    Of toch niet zichtbaar.

    Toen Helsen in 2006 gedurende een seizoen als Vriend van de Poëzie
    elke avond Man bijt Hond afsloot, was ik verkocht.
    'k Werd fan van die kwiet, van zijn manier van voordragen,
    maar vooral van de context die hij bracht
    met een inleidinkje en een uitleidinkje:

              absurdistische stijl
              complexe structuur
              zijlijnen en gedachtesprongen
              overdrijving
              herhaling
              vrije associatie zegt Wikipedia

    En nu is hij terug. Maar gans anders. Als gastheer.
    Op Canvas, met 'Winteruur', het derde seizoen.

              Een kort en simpel programma waarin Wim Helsen
              interessante gasten uitnodigt voor een gesprek over
              hun favoriete tekst en de schoonheid van het geschreven woord.
              De gasten kunnen schrijvers of acteurs zijn,
              maar net zo goed ondernemers, sportlui, nonnen, wetenschappers of kunstenaars. 

    Vermits ik Wim Helsen voorlopig nog altijd vertrouw met mijn ogen dicht,
    vertrouw ik ook zijn keuze van de gast, al weet men niet wat die zal meebrengen.

              Wim vraagt zijn gasten een korte tekst mee te brengen
              die voor hen een bijzondere betekenis heeft, hen inspireert of beïnvloedt.
              Dat kan een korte passage uit een boek zijn,
              een geboortetekst of begrafenislied, een trouwbelofte,
              een gedicht, een citaat uit de bijbel,
              een stuk uit een speech, een songtekst,
              een spreuk of een krantenartikel.

              Wim polst naar de reden waarom de gasten juist die tekst gekozen hebben,
              wat ze erin lezen en wat deze voor hen betekent.
              Biedt hij soelaas, hernieuwde energie en inspiratie?
              Kunnen ze ermee lachen of zijn ze erdoor ontroerd?
              Een kort, authentiek en eerlijk gesprek van tien minuten.
              'Winteruur' staat voor eenvoud en beperking.
              In stilte luistert de hond Boris mee.

              Omdat iedereen wel een tekst heeft die zijn of haar leven beïnvloed of geïnspireerd heeft.
              Omdat de aandacht voor tekst en gast vreugde, ontroering en inzicht bezorgt.
              Omdat een gesprek ons anders kan doen kijken naar de tekst, maar ook naar de gast zelf.
              En omdat iedereen graag naar een hond kijkt.
                         http://www.tv-visie.be/nieuws/belgie/wim-helsen-met-nieuw-programma-winteruur-op-canvas_74545/

    Helsen met Winteruur op Canvas
    van ma t/m do, telkens na 23h, een dag minder als er voetbal is.
    23h is een ontiegelijk uur, ’k weet het. Zo laat blijft geen mens nog wakker.
    Gelukkig is er Canvas.be en met telkens 1 dag vertraging komt Wim Helsen op dit blog.
    Zodoende hebben we vanaf morgen regelmatig een gast, al weet hij het zelf niet.

    De randinformatie bij elke aflevering
    maakt natuurlijk deel uit van de service van dit huis.
    tt,
    m

    30-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    29-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.110. kafkaiaans³

    waarom makkelijk als moeilijk óók kan?

    Sinds een paar weken zendt VTM op woensdag het programma Kafka uit.
    Over bureaucratische toestanden. Daarover een verhaal.
    Een recent verhaal en kafkaiaans tot de derde macht.

    Elke overeenkomst met
    bestaande personen of
    bestaande situaties of
    bestaande bankfilialen in
    bestaande gemeenten,
    is natuurlijk totáál toeval.
    -----------------------------

    vr-20/10-15h30.

    Ze is terug thuis van Acente-kantoor in Bekeren-Dorp.
    Het document ivm de nalatenschap van haar Moeder had ze daar
    vandaag kunnen ondertekenen, maar Bekeren kreeg het document
    met de handtekeningen van haar beide zussen niet in beeld, niet op het scherm.
    Het document was niet te vinden.

    Acente-Bekeren in het Noorden van het land belt met
    Acente-Kullen in het Verre Oosten van ons land en moet blijkbaar
    eerst uitleggen dat die procedure wel degelijk bestaat en gangbaar & legaal is,
    dat de handtekening van de mevrouw op een gescand document dan volkomen geldig is,
    ook al ligt het document in Kullen en niet in Bekeren.
    De scan volstaat. Was Kullen daarvan niet op de hoogte?
    Tot daar aan toe.

    M
    aar Bekeren kreeg dat document met de handtekeningen niet op het scherm.
    Heeft u enig idee hoe dat kan? vroeg Bekeren aan Kullen.
    Omdat iemand in Kullen dat document nog niet had gescand, zei Kullen. Lees : had nagelaten te scannen.
    Dan wachten we wel eventjes op de scan, antwoordde Bekeren.
    Jamaar! de Persoon die zich daar mee bezig houdt is er vandaag niet, schoof Kullen het probleem op.
    Die is twee dagen naar de opleiding, vandaag vr-20/10 en ma-23/10.
    Kan iemand anders het document dan scannen aub? vroeg Bekeren.
    Nee, dat kon niet, antwoordde Kullen.

    Kan daar maar 1 iemand scannen?

    Di-24/10 zou Bekeren contact opnemen met Kullen, dat was het voorstel. Eerste job in de ochtend.
    Ach nee, in de namiddag vanaf 14h pas want het filiaal in Kullen is op dinsdagvoormiddag gesloten.

    Ook voor administratief werk of intern verkeer? Is het kantoor dan onbemand?

    Kullen weerde zich nog efkes, het document was niet gescand omdat die mevrouw
    in eerste instantie wel gezegd had dat ze hier zélf zou komen tekenen hoor!
    En dié opmerking Dierbare Mensen, was regelrechte flauwekul.

    In die eerste instantie dat ze haar best zou doen om langs te komen.
    Ze weet al sinds 2010 dat ze over haar verplaatsingen geen gedecideerde uitspraken meer moet doen,
    daarvoor is de energiehuishouding in haar lijf te grillig.
    En dat had ze meer dan één keer vermeld in de vijf of zes telefoongesprekken met Kullen, haar grillig energieniveau.
    Wat had ze moeten doen opdat ze dat ginder zouden snappen, in Kullen.
    Haar medisch dossier opsturen?
    Per scan?

    Nu vraagt zij zich af

    - waarom het kantoor Acente-Kullen niet direct zelf voorgesteld heeft 
     
    iets met het kantoor in Bekeren te regelen,   hetzij via interne post, hetzij langs elektronische weg. 
      Beide systemen zijn courante procedure binnen de Acentenbank, 
     
    weet zij na twee telefoontjes met het hoofdkantoor in ’t Stad.
    - waarom Acente-Bekeren-kantoor wél direct mee was met haar uitleg, van bij het 1ste en enige telefoontje
      en wél zelf met die oplossing voor de pinnen kwam.

    Interne post gaat hier niet meer met kar en paard, maar weet Kullen dat al?

    Dinsdag namiddag

    di-24/10 - om 15h50 heeft ze bij Acente-Bekeren het document getekend.
    Vier volle dagen later.
    Mevrouw Acente-Bekeren zou het direct scannen en mailen, maar
    ze kon niet direct de balie verlaten omdat de vervanger in gesprek was met twee andere klanten.
    Zodra ze de balie kon verlaten zou ze de drie bladen verzenden.
    Nog voor 17h.

    - Dan mag ik mijn zussen mailen dat het nu in orde is? vroeg de ondertekenaarster.
    - Ja, dat mag u zeker, antwoordde mevrouw Acente-Bekeren.

    Nu hopen we maar dat ze woord gehouden heeft én dat ze niet haar voet verzwikte op weg naar de scanner,
    of dit is niet het einde van het verhaal.

    Ze zou het document rechtstreeks naar het hoofdkantoor mailen, niet naar Kullen.
    Dat is dan een hele omweg bespaard. Niet in mailsnelheid, wel in reactiesnelheid.
    -------

    Wat heeft de ondertekenaarster van deze episode geleerd :

    1/ voor informatie moet men bij kúndige mensen zijn
    2/ om die kundige mensen te vinden moet men zelf blijven rondbellen tot men hen vindt of het blíjft Kafka en
    3/ dat ze 's namiddags geen verplaatsingen meer moet doen want daarna is ze op, low-low energylevel.

    En de VTM maakt over dit soort situaties een amusementsprogramma …

    m
    29/10/2017

    29-10-2017 om 06:53 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.109. rood, wit, giftig

    rood en wit en giftig

    Als een kind vraagt waarom, wat antwoordt men dan over
    dat mooi rood met witte stippen?

    Gerelateerde afbeelding

    Een gedegen uitleg geeft men dan, want die paddestoelen zijn giftig.

    Als kleuter vond ik dat sommige witte stippen op havermoutvlokken leken.
    Die vlokken moesten mee naar huis, want havermoutvlokken zijn niét giftig.
    Dat wist ik heel goed, havermoutpap is lekker.

    Ooit zat ik aan die witte stippen te pulken en plots moesten we snel
    terug naar de bewoonde wereld omdat er absoluut
    handen gewassen moesten worden … dat soort gedoe!
    En voor niks! Want eigenlijk is er niks giftigs.
    Het rood van die paddenstoelen is gewoon frambozengelei en
    de witte stippen zijn geklopt eiwit, dat weet ik nu en dat gaat gewoon zo:

    00-065-14_min  00-065-17_min
    Foto’s van Akiko Ida en Pierre Javelle, Parijs.
    Voor meer over hen en hun miniatuurtjes met voedsel :
    klank aan, geen ondertitels
    https://www.youtube.com/watch?v=S-s_0RBmZVI
    04min28

    m
    EZW-10/2012

    29-10-2017 om 05:49 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.108. Yuja Wang x 3

    Yuja Wang & drie korte stukjes muziek

    Haar optreden in 2008 Verbier Festival. Ze bracht
    Cziffra's herwerking van de Vlucht van de Hommel van Rimsky-Korskakov.

    voor wie wil, klank aanzetten
    http://www.youtube.com/watch?v=8alxBofd_eQ
    01min43

    Toen ik deze versie gezien had dacht ik dat er trucage mee gemoeid was,
    dat haar vingerwerk een beetje versneld weergegeven werd.
    Daarom ging ik wat verder rondsnuffelen op You Tube.
    ‘k Vond er onderstaand filmpje, daar is haar lichaam tegelijk met de handen in beeld
    en haar lichaam beweegt niet versneld. Geen trucage dus.
    Het zijn echt haar vingers die zo snel zijn … 

    klank aanzetten !
    http://www.youtube.com/watch?v=c1ogcp8_bdk
    01min53

    Waarom deze versie me aan tabasco doet denken weet ik niet.
    Misschien de kleur van haar kleed.
    Toen ik het stuk vanmorgen voor de xste keer beluisterde proefde ik tabasco.
    Dit geheel terzijde natuurlijk.

    Kermille, ‘k wou dat ik kon typen aan het tempo dat Mevr Wang speelt,
    ’t zou hier nogal vooruit gaan hé, de teksten zouden ons rond de oren vliegen.
    Och nee, misschien is het wel rustig zo, zoals het nu gaat.

    In een van de commentaren die onder het filmpje staan schreef iemand
    "Ze speelt piano zoals Bruce Lee dat zou aanpakken".
    Daarom ben ik gaan kijken of ze Rondo a la Turca (Mozart) op haar repertoire heeft.
    Jawel. Lichtelijk bewerkt, maar wel het Rondo.

    In dit filmpje komt haar gelaat in beeld.
    Kijk hoe ze er plezier aan beleeft, zoiets is mooi om zien.
    En de zaal voelt dat natuurlijk, haar gedrevenheid.
    Dat zijn magische momenten als een solist het publiek mee ín de muziek krijgt.
    En achteraf is er de ontlading, het gejuich luider dan het applaus.

    staat de klank nog aan?
    https://www.youtube.com/watch?v=wSbCmSOGLaQ
    02min46


    voor de volledigheid: https://nl.wikipedia.org/wiki/Yuja_Wang
    http://nl.wikipedia.org/wiki/Georges_Cziffra

    EZW-10/2013, bijgewerkt

    28-10-2017 om 05:24 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.107. Mevr Sonnati

    hij had niet eens gemerkt dat de jongste terug gelopen was

    1992, Borsbeek, bij de brievenbussen
    Mevr. Sonnati van het gelijkvloers was daar ook.
    Zij was pas sinds enkele maanden onze buurvrouw.
    Ze was toegekomen met twee dochtertjes, zij bleek en tenger.

    Het gelijkvloers had achteraan een tuintje van een zakdoek groot met een poortje naar de inrit
    die parallel liep met de tuintjes.
    Die inrit voor de rij garages was een speelplein voor het klein grut.
    Op de gelijkvloerse verdiepingen woonden nog een aantal jonge gezinnen,
    gezelschap was er vanaf de eerste dag.

    Veel kwamen wij Mevr. Sonnati niet tegen,
    ze vertrok ’s morgens met de kinderen en ze gebruikten het poortje van haar tuintje, niet de voordeur.
    Heel af en toe zagen we mekaar bij de brievenbus.

    Na verloop van tijd zag ze er rustiger uit, en minder bleek. Steviger. Overeind.
    Een moeder met twee dochtertjes. De jongste droeg een brilletje.

    En vandaag was daar dus een man. Duidelijk de vader van de kinderen.
    Hét stereotype van wat vaderschap niet is.
    De bling, het soort wagen, de kledij, de manier van lopen …
    de Snelle Eddy uit de Dorpsstraat. Geen vadermateriaal.

    Was dat specimen wel bekwaam om kinderen onder zijn hoede te hebben?
    Het bezoekrecht was denkelijk gewoon een zet in de echtscheiding,
    bezoekrecht als tegenhanger van de alimentatieplicht.
    Om het plat te zeggen : hij wou waar voor zijn geld, hoewel hij met die waar geen blijf wist.
    Geen grein belangstelling, zijn dochtertjes zouden hem na een uur danig vervelen.
    Eigenlijk liep hij er nu al verveeld bij.
    Denkelijk dacht hij
    aan interessanter bezigheden dan twee kleine meisjes bijhouden en
    aan de bimbo die hem daarbij zou assisteren.
    Hij had niet eens gemerkt dat de jongste terug gelopen was en zich zwijgend vastklampte aan haar moeder.
    Zo bleven ze een paar tellen staan.
    Dan maakte Mevr Sonnati zachtjes de handjes los, draaide het kind en gaf het een kneepje in de schouder.
    Gehoorzaam, gedwee, ging het kind haar zusje achterna.

    Mevr Sonnati keek hen na tot ze de hoek om waren.
    Ze hield haar hand voor de mond. Haar ogen waren groot van onrust en ongeloof.
    Ongeloof dat ze haar kinderen had meegegeven aan een onverschillige paljas.

    En ik vond geen woord om haar te helpen. Geen enkel.

    m
    28/10/2017

    28-10-2017 om 05:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.106. Sesamstraat

    Sesamstraat vind ik een geweldig programma,
    ik kijk er sinds enkele maanden ongeveer elke morgen naar op NPO3, kanaal 20 bij Telenet.
    ‘k Ben blij dat ze het programma nog uitzenden, want er is alarm, lees en huiver:
    http://www.weekend-online.nl/nieuws/24769/aart-staartjes-sesamstraat-stopt-binnen-anderhalf-jaar# <- kort artikeltje.

    Tot 1983 werkte de BRT er aan mee.
    In 2010 nam Paula Sleyp afscheid, zij was vertel-oma.

    Na Elmo is Cookie Monster mijn favorietje in Sesamstraat.

                       

    http://www.khou.com/entertainment/television/15-things-you-should-know-about-cookie-monster-happy-47th-birthday/346128468

    Hij doet wat geen enkel kind, geen enkele mens klein of groot, wat niemand mag :
    zich ongegeneerd volproppen. Met koekjes dan nog wel !

    De aflevering gaat over de betekenis van het begrip belangrijk,
    en dit fragment zegt dus : Koekjes zijn Belangrijk
    klank aanzetten,
    http://www.youtube.com/watch?v=I5e6ftNpGsU
    01min34

    Op een dag zat Cookie Monster aan de computer
    en plots was er paniek, é-norm :

     

    http://picchore.com/comics/delete-cookies-comic/
    ----------------------------------------------

    Op 10 november 1969 begon in de Verenigde Staten Sesame Street,
    een educatief programma dat kinderen in achterstandswijken
    spelenderwijs van hun leerachterstand wilde afhelpen.

    Sesamstraat was jarenlang een samenwerkingsproject van de NOS en de BRT,
    omdat het maken van het programma voor alleen de NOS of de BRT te duur was,
    mede door de rechten die afgedragen moesten worden aan Children's Television Workshop in New York.
    De BRT zette de samenwerking stop in 1983, op het ogenblik dat zij Het Liegebeest begon uit te zenden.

    Naar mijn idee waren die drie jaargangen van het Liegebeest een zeer pover inruilen.
    Het Liegebeest haalt het niet bij Sesamstraat, niet qua bereik leeftijdscategorieën, en al zeker niet qua opzet.

    Elke aflevering begint met een scène in de straat met
    Tommie de hond, de muis Ieniemienie, de vogel Pino en/of het biggetje Purk
    aangevuld met menselijke personages.
    In de beginscène komt het thema van de aflevering aan bod,
    zaken over sociale omgang zoals eerlijk delen, ruzie, vriendschap, verdriet. 

     Sesamstraat: Tommie  Afbeeldingsresultaat voor http://muppet.wikia.com/wiki/File:IeniemienietheMouse.jpg  Afbeeldingsresultaat voor pino sesame street  Sesamstraat: Purk

    De Nederlandse filmpjes worden afgewisseld met nagesynchroniseerde Amerikaanse tekenfilmpjes
    waarin letters en cijfers geleerd worden en
    filmpjes met poppen van Jim Henson verwerkt worden, die bekend is van zijn Muppets.
    De belevenissen van de poppen Bert en Ernie zijn een markant onderdeel van Sesame Street.

    Die twee tonen iets over absurditeiten, want absurditeiten bestaan ook.
    Tja, het is een opvoedkundig programma hé. Ongeveer alles komt aan bod.

    Het programma bestaat voor 40% uit Amerikaanse items en 60% uit Nederlandse.
    Er zijn ruim 30 Nederlandse schrijvers die hun bijdrage leveren aan het programma in de vorm van
    scenario's voor straatscènes, gedichten, liedteksten en voorleesverhalen.
    De liedjes gezongen door de Nederlandse personages worden gecomponeerd door Henny Vrienten;
    tot 1999 stond Harry Bannink hiervoor in.

    Het programma wordt meestal afgesloten door een van de Sesamstraat-acteurs
    die een verhaaltje voorleest voor een drietal kinderen.
    Dit verhaaltje wordt vaak door een van de kinderen 'uitgeblazen' met een toeter.

    m
    voor de volledigheid : https://nl.wikipedia.org/wiki/Sesamstraat
    en alle foto’s komen van het Net 
    EZW-09/2014, herwerkt

    27-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.105. verzet/partizaan

    verzetsstrijders of partizanen?

    Sinds kort pas weet ik dat er een verschil is tussen
    de verzetsstrijders en de partizanen van WOII.
    ‘k Heb het nog eens opgezocht en het komt ongeveer hier op neer :

    Verzetsstrijders saboteren de vijand,
    zij willen het vaderland terug vrij.

    Partizanen saboteren ook de vijand,
    zij willen het vaderland terug vrij
    én
    zij hopen daarna een nieuwe politieke orde te installeren.
    In dit geval, een communistische orde.
    Partizanen zijn partij-gebonden verzetsstrijders.

    ‘k Was zo fier als een gieter dat ik dat onderscheid zo snel gevonden had.

    - Weet gij dat nu pas? vroeg LM.
    - Want gij weet dat al lang zeker …
    - Ja hoor!
    - Uit uw Vaderlandse Geschiedenis zeker …
    - Nee, van Allo Allo!
     
    Daar hebben ze het soms over het verschil tussen
     
    het verzet van Michelle en het communistisch verzet.

    Awel, ’t is nog waar ook. http://nl.wikipedia.org/wiki/'Allo_'Allo!#Verzet
    Ik zal in ’t vervolg wat beter moeten opletten
    wanneer ze dat filletonneke nog eens (willen) hernemen.

    Mijn ma kon die serie niet zien. Niet zién.
    Als ze nog maar die uniformen zag werd ze al ziek.
    Dat het een komische reeks was veranderde daar niks aan.
    De Duitse uniformen waren er teveel aan,
    ze trokken herinneringen aan doem, wanhoop en angst tevoorschijn.

    m
    EZW-10/2014, herwerkt

    27-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.104. academiejaar

    een nieuw jaar

    Het academiejaar 2017-2018 is nu een maand bezig, ongeveer.
    Alle mensen met studerende kleinkinderen wens ik sterkte en uithoudingsvermogen.
    De kleinkinderen zelf ook natuurlijk, hen wens ik ook volharding en zo,
    maar mijn eerste bekommernis is toch de gemoedsrust van hun (groot)ouders.

    Een aantal jaren geleden hing tussen keuken en woonkamer,
    -de drukste passage in het huis van mijn zus Laura-
    een bericht, ingekaderd en achter glas.
    Zo te zien was het op chic papier gedrukt, zo met die dure gerafelde randjes.
    De tekst was : 

    Onze beste wensen voor het Nieuwe Jaar 

    Als het aan ons ligt

    komt er dit jaar niemand door

     
    In een huis met twee studenten en twee scholieren?
    'k Snapte het niet.
    - Kijk eens goed van wie dat komt, zei Laura.

    En helemaal onderaan het blad
    stond in piepkleine lettertjes 
     

    u aangeboden door Durex

    Gemoedsrust is onbetaalbaar.
    m
    HiH-10/2015

    26-10-2017 om 04:55 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.103. instant karma

    daden met een bepaalde karakteristiek zullen
    gevolgen van dezelfde karakteristiek veroorzaken

    Er bestaat nog gerechtigheid in de wereld. Enfin, die dag toch.

    1999, vroege herfst. Het was al vrij fris, maar de zon scheen en
    het was droog weer dus gingen we wandelen met Moeder-LM.
    "Buitenlucht en UV" had de kinesist van het huis gezegd.
    "Wanneer het weer het toelaat: naar buiten. Niet achter glas blijven zitten."

    Vermits Moeder toen al in een rolstoel zat hadden we haar ingeduffeld
    met een aantal lagen kledij, het geheel afgetopt met twee geruite plaids.
    Haar winterse wandeloutfit stond toen nog niet op punt.
    Wat betreft kleur en stijl liet het tenue te wensen over.
    Het was een samenraapsel, een beetje 'kleurrijk' misschien.
    De rood geruite dekentjes vloekten met de oranje wanten,
    maar we hadden nog geen andere. En het was ons om de buitenlucht te doen.
    En om verandering van omgeving, de afwisseling. Niet om de show.
    En ze was warm ingepakt, dat was het belangrijkste.
    Enkel haar neus, wangen en ogen waren onbedekt.

    W
    e stapten traag de dreef af.
    Hoe trager hoe beter, dan 'waaide' het niet in haar gelaat.
    En dan kon ze de voortuinen bekijken.
    Niet dat daar nog veel kleur te bekennen viel.
    We hoopten gewoon dat iets haar blik zou vangen, al was het een plaasteren kabouter.

    Aan het einde van de dreef is een taverne met tuinterras.
    Het is een grote tuin met oude bomen, bijna een park.
    Er staan speeltuigen voor de kleintjes.
    Kleintjes waren er niet, het was al wat koud.
    Er is ook een hoenderhof achterin,
    maar daar konden we met de rolstoel niet bij omdat het grasveld te hobbelig is.
    Het tuinterras was nog open.

    Uit de wind en in de zon zaten een tiental mensen,
    overwegend senioren, goed ingeduffeld te genieten van de buitenlucht.
    Het rook naar aarde, de plantenwereld was al ingedommeld.
    Misschien zouden de aroma's van de buitenlucht Moeder uit haar verstarring halen ...

    Twee tafels verder zat een echtpaar, mid-dertigers in modieuze skikledij.
    De zonen (9 en 12j schatte ik) waren op het grasveld aan het ravotten.
    Misschien zou hun beweging Moeders belangstelling even wekken?

    Onze warme choco's werden gebracht.
    We roerden in de choco's, keken naar de twee jongens en
    we hoorden ergens een vogel fluiten.

    Van opzij zag ik een oranje want omhoog komen.
    Met een traag breed armgebaar wees Moeder naar de tafel van het echtpaar.
    Daar stonden een theeglas, twee frisdranken en een glas donkere trappist.
    Iets op die tafel had haar aandacht.

    Een paar tellen later opnieuw dat wijds gebaar.
    Daarbij leunde ze nu ook voorover.
    Om ons iets aan te wijzen?
    De donkere trappist contrasteerde fel met de witte tafel.
    Het glas fonkelde in de zon.
    Het stak boven de andere glazen uit, koninklijk bijna, op zijn voet.
    "Ja Moeder, mooi hé."
    Moeder had héél eventjes op iets uit de omgeving gereageerd,
    LM en ik beschouwden dit als een succes,
    we noemden het uitstapje al geslaagd.
    Die kleine vreugde werd ons niet lang gegund.

    De modieuze dame aan de andere tafel stootte haar man aan en
    wees met haar kin in onze richting.
    Weinig subtiel.
    De man keek naar onze tafel, knikte eens vriendelijk en
    draaide zich terug naar zijn vrouw.

    De vrouw bleef verstoord onze richting uitkijken, alsof Moeder
    op een af andere manier de grens van de privacy overschreden had.
    Bij elk nieuw armgebaar van Moeder stootte de vrouw haar man aan en
    keek nog meer verstoord. 

    Gelukkig liet de man dat aan zich voorbij gaan.

    Nu zat zij Moeder openlijk aan te staren.
    Zonder ons uit het oog te verliezen nam ze haar tasje van tafel en
    plaatste het achter zich op de stoel.
    Alsof Moeder een hooligan was
    die zou recht springen om iets van die tafel te grissen.

    Haar gestaar begon ons te storen.
    In deze gemeente zijn twee rusthuizen.
    De bewoners ervan komen al eens buiten.
    Had mevrouw nog nooit een demente bejaarde van dichtbij gezien?

    Moeder maakte opnieuw dat vaag armgebaar
    en met een vergoelijkende glimlach
    gaf ik teken aan de dame 'niet op letten'.
    Maar het mens bleef ons verstoord en argwanend in het oog houden.
    Met één hand trok ze haar kraag wat dichter, als om zich te beschermen.
    Dacht ze dat dementie besmettelijk is?
    Mogen mensen die een beetje anders doen niet in openbare gelegenheden komen?
    Vond ze de aanblik storend? Waarom keek ze dan niet de andere kant uit?
    Kon zij niet doen zoals haar man. Die zat een kwartslag gedraaid, zodat
    wij uit zijn blikveld waren en hij zijn zonen in het oog kon houden.
    Haar surveillance werd ronduit belachelijk.

    Plots stootte de man háár aan en zei iets.
    (Vond hij ook dat het lang genoeg geduurd had?)
    Met een ruk draaide de vrouw haar hoofd om,
    liet een hoog luid langgerekt "O NÉÉ!" horen en kwam half uit haar stoel.
    Was een van haar zonen uit het klimrek gevallen?

    Alle terrasklanten keken nu naar de twee jongens.
    Ze stonden allebei rechtop, zo te zien was er niets aan de hand.
    De oudste van de twee stond in profiel, opzij van het klimrek.
    Onder het bewonderend oog van de jongste stond hij
    met uitbundige zwaaibewegingen, een Pallieter waardig,
    het klimrek te besproeien !

    Mevrouw zakte terug in haar stoel, hoofd tussen de schouders,
    ze kromp letterlijk ineen van schaamte.
    LM en ik durfden elkaar niet aankijken, we voelden lachkriebels komen.
    Heel even probeerde ik nog de grijns van mijn gezicht te vegen, maar dat lukte niet.
    Een paar tellen later zaten we hardop te schateren,
    zoals de andere mensen op het terras,
    puur uit ongegeneerd leedvermaak met de moeder haar gêne.

    "Voilà, hikte LM,
    er bestaat nog gerechtigheid in de wereld" en
    hij veegde de tranen van zijn gezicht.

    De vrouw stond op, nam haar tasje, rechtte haar rug:
    "Roep de jongens en ga binnen betalen" commandeerde ze haar man.
    En zij verdween richting parking.
    Het hoofd geheven.
    Stervend in stijl.

    m
    EZW-03/2004 – HiH-10/2014, herwerkt

    26-10-2017 om 04:41 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    25-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.102. talentenjacht

    Van de Voice kijk ik naar de audities en daarna volg ik het programma niet meer.
    De audities vind ik interessant. Waarom weet ik niet.
    Misschien om de concentratie van de coaches.
    Navenant de kandidaat gokken we welke coach de stoel zal draaien.
    Hier nog een verhaal over een auditie, maar niet bij de Voice.

    Een jongedame komt zich aanbieden voor een talentenprogramma
    en zegt tamelijk schuchter tegen de man achter het bureau:
    "Dag Meneer, ik imiteer vogels, Meneer."

    De talentscout van dienst is absoluut niet onder de indruk,
    hij schrapt haar naam van de lijst.
    Hij kijkt zelfs niet op van zijn papier terwijl hij antwoordt :

    "Ach kind, daarvan hebben we er al zoveel" wuift hij "De volgende!"

    "Jammer" piept ze zachtjes en met een spijtig glimlachje
    stapt ze naar het raam, trekt het open en
    vliegt weg.


    http://warriorgirl.blogspot.be/2009/12/flying-girl-over-copenhagen-or-my-gypsy.html van Rowena Murillo

    m
    EZW-10/2012

    25-10-2017 om 05:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.101. polshorloge

    'k Ben rechtshandig en ik droeg mijn horloge links.
    Waarom dat zo was weet ik niet. 
    LM zegt dat rechtshandigen ze links dragen en linkshandigen rechts
    omdat dat handiger is ivm de sluiting.

    Toen we piepjong waren, 13 of 14j, denk ik,
    was het op school een trend om de horloge met de wijzerplaat naar binnen te dragen.
    'k Was daar onmiddellijk voor te vinden,
    want zo kon men tijdens de les ongemerkt kijken hoelang 'het' nog zou duren.
    Bij bepaalde leerkrachten was het levensreddend dit te weten.

    's Avonds op de schoolbus zag ik al eens meisjes 
    hun horloge terug met de wijzerplaat naar buiten draaien.
    Dus 's morgens met de wijzerplaat naar binnen?
    'k Snapte daar niks van en ik vroeg ook niks want
    zij waren 'de groten', ongeveer een andere kaste.
    Onaanspreekbaar, wil dat zeggen.

    Mijn horloge droeg ik dag en nacht met de wijzerplaat naar binnen.
    'k Vond het bij zoveel dingen handiger.

    Er was ons gezegd dat verpleegsters ze ook zo droegen en ik geloofde dat wel.
    Zo zit het slotje van de armband naar buiten en
    kan men de patient tijdens het tillen of keren niet kwetsen met een schram van dat slotje.

    Een buurvrouw (verpleegster) droeg haar horloge nóg anders.
    Zij droeg een horloge aan een lintje, opgespeld op haar schort, zo ergens in het midden.
    En die horloge hing ondersteboven!
    Dat was zo slim gevonden, zo simpel, dat ik er ook ondersteboven van was.
    Geniaal gewoon. 

    Later kwam ik te weten dat zulke verpleegstershorloges
    ook gewoon in de handel verkrijgbaar zijn.
    Om op te spelden of om aan een halsketting te dragen,
    beide modellen hangen ondersteboven en zijn zo goed als handen-vrij.
    Nu zijn die horlogekes precies niet meer te zien (?)

    Veel later hoorde ik dat de wijzerplaat naar binnen dragen een signaal was.
    Het wou zeggen dat men een vast vriendje had, dat men 'bezet' was.
    Maar waarom was het nodig dat te laten weten op een meisjesschool en niet in de buitenwereld? 
    Waarom draaiden ze 's avonds hun wijzerplaat weer naar voor op de arm
    alvorens ze de bewoonde wereld in gingen?
    ‘k Heb nog altijd geen verklaring gevonden, maar misschien is die er niet
    want een trend hoeft geen verklaring.

    m

    EZW-11/2011

    25-10-2017 om 05:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.100. sant / geen sant

    geen sant in eigen land

    Osvaldo Cavandoli (Maderno, 1 januari 1920 - Milaan, 3 maart 2007)
    was een Italiaanse cartoonist en animator.
    Hij werd wereldberoemd met zijn creatie La Linea.

    klank aanzetten!
    https://www.youtube.com/watch?v=gMbTmUjqvgc
    04min30

    La Linea bij Lagostina

    Hij werd bekend met La Linea, een simpel getekende cartoon, die in 1969 voor het eerst verscheen,
    als verzet tegen de heersende tendens die
    het gebruik van grondig uitgewerkte personages met een overvloed aan details voorschreef.
    Later kwamen daar nog volgers bij.
    Vanaf 1969 stelde Osvaldo Cavandoli het figuurtje, dat toen nog "Mister Linea" heette,
    voor als mascotte aan verschillende reclamebureaus, maar vond geen geïnteresseerden.
    Uiteindelijk ontmoette hij Emilio Lagostina, een producent van snelkookpannen
    die in het figuurtje een goudmijn zag voor zijn televisiereclames.
    Het figuurtje kreeg zijn karakteristieke brabbelstemmetje van Giancarlo Bonomi:
    Het jazzmelodietje dat elke episode inleidt werd geschreven door Franco Godi.

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=gMbTmUjqvgc
    02min40

    Erkenning

    De filmpjes, die in korte tijd razend populair werden,
    werden in 1972 bewerkt tot cartoons die in verschillende Italiaanse kranten verschenen.
    La Linea won ook de eerste prijs op het animatiefilmfestival in Annecy, Frankrijk
    en een jaar later op dat van Zagreb, Croatië.

    In 1977 kende La Linea het hoogtepunt van zijn succes.
    De korte reclamespots die Cavandoli in de loop der jaren had gemaakt,
    herwerkte hij tot korte filmpjes zonder reclameboodschap.
    Die clips werden een groot succes in meer dan 40 landen, maar niet in Italië.
    Daar werd het personage La Linea zo sterk geassocieerd met de Lagostina-snelkookpannen,
    dat de RAI ook de niet-publicitaire filmpjes als sluikreclame beschouwde en weigerde ze uit te zenden.

    Pas in 1997 was het grappige mannetje weer op de Italiaanse televisie te zien.

    Het gestileerde figuurtje waagde in 2001 zelfs de grote stap over de oceaan.
    Osvaldo Cavandoli maakte een reeks van 20 filmpjes voor de Universal Studios, Californië.

    Voor
    wie meer wil zien, op You Tube gewoon La Linea intikken
    en ze springen tevoorschijn. Er staan meer dan 100 filmpjes.
    Glimlachjes voor de grauwe winterdagen die gaan komen.

    m
    http://nl.wikipedia.org/wiki/Osvaldo_Cavandoli 
    EZW-10/2014

     

    24-10-2017 om 03:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.099. schrikkepuit

    Vorige week zei LM naar aanleiding van iets
    ‘Ja, maar gij zijt een schrikkepuit hé’.
    Op een toon alsof dat voor hem al jaren een uitgemaakte zaak was.

    Daar kon ik eens mee lachen.
    Ik. Een schrikkepuit.

    In elke haven heb ik mijn weg naar het schip terug gevonden,
    nuja, behalve die ene keer bijna, in Ulsan.
    En nergens was ik bang,
    behalve die ene keer dan, in Trinidad.

    En ik ben maar twee keer gerold geweest.
    Voor zover ik weet.
    Heeft me dat belet om verder te gaan met varen?
    Nee, ik ben er hoogstens voorzichtiger door geworden.
    Voorzichtig. Vooruitziend. Behoedzaam.
    Allemaal preventief.
    Eigenlijk ben ik eerder op mijn hoede
    voor mensen die zich in slaap laten wiegen door de situatie dan voor de situatie zelf.

    Zoals die keer … dat PN in Galveston aan de Russische taximaffia liet horen
    dat ze de vrouw van de captain was. Dat is vragen om problemen !
    We staan met onze meisjesnaam op de bemanningslijst.
    Men is stewardess of supplementary crew,
    onderaan de hiërarchische ladder en ook onderaan op de lijst genoteerd.
    Men geeft zeker niét de graad van de echtgenoot.
    Ze hebben er aan de wal geen zaken mee welke positie de echtgenoot bekleedt.
    Dat jaagt de prijzen maar omhoog.
    En bemanningslijsten hebben ze vlug hoor, nog voor het schip tegen de kaai ligt.
    Ze hebben connecties binnen het agentschap ter plaatse.

    Taximaffia :
    De wagens kwamen al toegereden terwijl het schip nog aan het aanleggen was.
    Die gasten rijden met twee in één wagen.
    Waarom is dat nodig?

    Een schrikkepuit dus, ik.
    Ineens dacht ik: als hij denkt dat hij mij kent,
    ken ik hém dan eigenlijk? Of denk ik dat ook maar?

    m

    24-10-2017 om 02:59 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.098. de zilveruitjes

    LM stond bij het raam en keek naar wat er beneden zoal circuleerde op de voetpaden.
    Dit is niet echt een drukke straat, daardoor weet hij ongeveer
    wie en wat er overdag langs komt. Wiens hond mankt en wie
    plots verschijnt met een andere hond. En dan weer een andere. En dan weer de vorige …
    Honden op logé, weet hij.

    "De zilveruitjes! Dát is lang geleden." zei hij bedachtzaam.
    Zijn zilveruitjes hondjes?
    Had hij het over eten? Er staat een pot uitjes in de koelkast en een reservepot in de berging.
    "Nee die twee dames daar."

    Die twee dames zijn zussen. Ze stappen voorzichtig en traag. Arm in arm. En zwijgend.
    Alle concentratie gaat naar het voortbewegen zelf.
    Ze kleden zich zoals ze stappen, in behoedzame tinten.
    Hun kapsel komt uit het zilveren register.
    Zoals dat vroeger moest en zoals hun eigen oma’s een kapsel hadden toen zijzelf jonge vrouwen waren in de jaren ’60,
    een stevig, strak krulletjes-permanent, zeer kort. Van bovenaf gezien zijn die bolle kopjes zilveruitjes.

    ‘k Wist niet dat LM hen zo noemde.
    ‘k Wist evenmin dat ze met hun twee gedurende een periode uit het staatbeeld verdwenen waren.
    Was er een ziekenhuisopname geweest? Wie van de twee?
    De ene zus loopt al enkele jaren zwaar gebogen door osteoporose.
    De andere iets minder gebogen.
    Het was voor LM blijkbaar een stille blijdschap hen weer te zien langskomen.
    "Ze zijn er nog." glimlachte hij vaag. Zijn ma had ook zo’n kapsel.

    Soms zijn er mensen die uit het straatbeeld verdwijnen
    en helemaal niet meer opduiken.
    Maar de zilveruitjes zijn er wel weer.
    Tot nader order natuurlijk.

    m

    23-10-2017 om 04:08 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.097. gevogelte ~

    nachtraaf >< vroege vogel


    ‘k Ben lang een nachtraaf én vroege vogel geweest.

    Toen ik 15 of 16 was had ik heel sterk de indruk
    dat ik me overdag met zoveel dingen moest bezighouden die me opgedrongen werden
    -zolang ik nog thuis woonde was dat ook zo-
    dat er maar één moment overbleef voor mezelf : de nacht.
    Of toch het begin van de nacht, zolang ik nog thuis woonde.

    Ik verdween rond 22h naar mijn kamer maar ik sliep niet voor 01h.
    Huiswerk maken en daarna onder de dekens wat liggen lezen en radiootje luisteren,
    vooral AFN en ook Europe n°1 met Daniel Filipacchi.
    Radio Veronica en Radio Caroline kon ik niet ontvangen vanonder die dekens.
    Waarschijnlijk niet de juiste dekens.

    Om 05h30 was ik er al weer uit want ik wou ’s morgens weg zijn
    voor ze me konden terugfluiten ivm ontbijt of andere huishoudelijke taken.
    Die had ik tussen 16h en 22h al genoeg.

    De nacht was van mij,
    dat beetje slaap was van mij en
    de ochtend lag gewoon in het verlengde van die twee,
    de ochtend was ook van mij.

    Dus : douchen, aankleden (beetje mascara ook) en de deur uit.
    Na een paar keer vroegen mijn ouders zich niet meer af waarom ik zo vroeg weg was.
    Om ondanks de files intijds op school te geraken?
    De bussen hadden toen nog geen eigen bedding hé.
    Aan het Simonisplein liep toen alles hopeloos strop.
    Rustig laten strop lopen, heel die westkant van Brussel.

    Ik (prinses) nam een alternatieve route, achterop een brommer.
    Een rood geval van een kameraad die naar de school in de Vier Windenstraat moest.
    Hij pikte me op aan de bushalte thuis.
    Uit het zicht van het ouderlijk huis natuurlijk.
    Het woord 'cool' bestond toen nog niet in jongerentaal maar het was wel cool,
    om een mokke achterop de motto te hebben zitten.
    Ondanks de witte sportkousen.
    En dat mokke vond het tof om door nen 'tip' afgezet te worden
    aan een bushalte die nog een half continent van de school af lag.
    De ochtenden waren reizen door de geuren van de seizoenen.
    Over helm & hersenpan bestonden nog geen You Tubekes.

    Nu ik het schrijf hoor ik ook terug het gejank van die brommer.
    Een opgefokt geval.
    En ik ruik terug de ochtend-mélange van weinig verkeer maar wel polluerend,
    met herfstgeuren van de oude stadsbomen van voor die renovaties overal.
    En de geur van zijn vest in skai.
    Hoe zou het nu zijn met Jef BB?
    Is hij nu cilinders aan het uitboren samen met kleinzonen?

    Hij zette me af aan Veeweyde.
    Daar nam ik de bus.
    Samen met een andere kameraad, die in de Cellebroersstraat naar school ging nam ik daar de bus.
    Hij kwam daar ook wat vroeger.
    We stapten af aan het Fontainasplein en zaten daar dan een sigaret te roken en te kijken naar een stad in de ochtend.
    Daarna begon de dag en begonnen de verplichtingen.

    Dat traject was een omweg, maar de weg was mooi en het ritje op de motto was een vleugje van … iets,
    iets waarvan ik niet wist of het wel bestond.
    Het was een manier van weg zijn.

    m
    Het was de periode van ditte, nu hopeloze kitch maar toen absoluut niet : http://www.youtube.com/watch?v=7IWDDXQ1HmE  02min54
    en dan dit natuurlijk http://www.youtube.com/watch?v=8LhkyyCvUHk  03min03
    EZW-06/2012

    23-10-2017 om 03:57 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.096. politie-inval

    Misselijkmakend

    ------------------------
    05-01-2015 11:54:48 ~ de verteller is 70++

    Zopas werd op de deur van mijn appartement gebonsd.
    Ik deed open en er stonden 8 politiemannen voor de deur. 
    Ik weet niet hoe ze binnen geraakt zijn, beneden aan de voordeur.
    Ze stormden binnen met getrokken wapens. 
    Ik wist nergens van en ze zijn overal gaan kijken, in elke kamer en in elk hoekje
    Toen het gedoe stilviel zei een politieman  "U woont op nummer 41, straat zus-en-zo"
    "Maar nee! antwoordde ik, dit is nummer 4, dit is het huis om de hoek!"

    Ze zijn naar buiten gestormd, naar het nummer 41 in de andere straat.
    Missen is menselijk.
    ------------------------

    Missen is menselijk, schreef de brave mens er nog vergoelijkend bij.
    Ja.
    Maar sommige missingen zijn misselijkmakend.
    Acht man met getrokken wapen. Dat was al een serieus interventieteam dan, mijn gedacht.

    Missen is menselijk? Toch eigenaardig dat ze zich
    én van straat
    én van huisnummer vergist hebben.
    Misschien dan ook van datum en van uur? Gewacht met vertoon tot ‘het gevaar’ al in het buitenland zat?
    Missen is menselijk … voor een interventie van dat kaliber, mon oeil.
    Dat is geen vergissing meer, dat is een fout.
    Operationeel was er iets grondig mis.
    En jongens van dat soort en hun denkers moeten dan onze redders in nood zijn, de dag dat het er op aan komt.

    Als ze zo opgefokt waren -door de adrenaline of door de testosteron-
    dat ze niet meer wisten waar ze waren,
    wisten ze dan nog wat ze aan het doen waren?
    Maar ze mogen wel een wapen dragen. Opgefokt of niet.

    Terug naar buiten gestormd, naar het juiste nummer in de juiste straat.
    Dit lijkt eerder een ploeg figuranten bij Comedy Capers
    dan een getraind interventieteam.

    En ja, hoe zijn ze beneden aan de voordeur naar binnen geraakt?
    Met een slotenmaker?
    Die had dan óók niet gezien dat het huisnummer niet klopte?

    Énzovoort, enzovoort …
    Meer vragen dan mijn kopke kan bolwerken.
    En de bewoner,
    degene die het heeft moeten meemaken, was helemaal alleen in het gebouw, 
    er was niemand om samen mee te bekomen van het schrikken.
    Hij deed er achteraf gelaten over.
    'Ik leef toch nog …'

    m
    EZW-01/2015

    22-10-2017 om 04:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.095. het baseballpetje

    Hoe gevarieerder het straatbeeld hoe liever,
    maar het baseballpetje is een verschijnsel waar ik niet aan wen.
    'k  Blijf het potsierlijk vinden.

    Het ding heeft een zonneklep en zal dus wel bedoeld zijn om de zon uit de ogen te houden.
    En als de coach even instructies geeft draait het klein grut die klep opzij of naar achter,
    anders moeten ze hun hoofdje in hun nek leggen om hem te kunnen zien.
    Daarna draaien ze de klep terug naar vóór om de zon uit hun ogen te houden en spelen verder.

    Op een dag was het petje overal te zien,
    niet meer alleen op het sportveld of op weg daarnaartoe,
    gewoon overal. En in grote delen van de wereld, geloof me.
    Het is zelfs doorgedrongen tot achter in de tuin van WD
    in een rustige straat even buiten het dorp. Het was zomer 2002.

    Het petje was daar niet zomaar neergedwarreld, of vergeten door iemand van de buurtkinderen,
    neenee, WD had er eentje op zijn hoofd en was zelf tamelijk tevreden met het resultaat.
    Hij had het gekocht omdat hij vond dat hij als kersverse opa zijn imago moest verjongen.
    Hij had er dus nog geld aan gegeven ook. WD kennende, wil dat wat zeggen.
    En 'imago' sprak hij uit als loek.

    We kwamen een paar uren helpen in de tuin:
    LM had een hoedje op het hoofd, ik een sjaaltje en WD zijn nieuwe loek.
    Het ding beschermt oren en nek niet tegen harde zonneschijn,
    elke bouwvakker, dakwerker en fietser weet dat ondertussen.

    "W, zoudt ge niet iets anders op uw hoofd zetten jongen, uw oren..."
    WD wuifde dat weg. Op zijn hoofd geen oud hoedje of zigeunersjaaltje.
    Hij had immers een jeugdige nieuwe loek.
    Resultaat: na een paar uren waren zijn oorschelpen verbrand, vooral de randen bovenaan.
    "Oekandana, zei WD 's avonds, verbeten wrijvend over zijn knalrode oorschelpen,
    'k ad tog iet oep menne kop..." Tja.
    Pijnlijke stekende jeuk, WD was die avond niet te genieten en aftersun
    maakte het volgens hem alleen maar erger want dat 'plakte'dan nog ook.

    Een paar maanden later hadden we de najaarsstormen, zoals de kalender die voorziet.
    Grimmig weer: gietende regen en ijzige wind, veel bescherming bood het petje niet.
    Even grimmig als het weer hield WD vast aan zijn nieuwe loek.
    Jeugdig sleepte hij zich de herfst door, van verkoudheid naar verkoudheid.
    En wij leefden mee natuurlijk, van onder onze beremutsen.

    Toen kwam het winterweer, bijtende vrieskou.
    Voor het buitenwerk droegen wij nu een wollen sjaal onder onze mutsen.
    En WD? Hij droeg zijn petje.
    Het petje houdt de schedel niet warm en aangezien WD kalend is,
    zou stekende hoofdpijn hem wel snel naar een aangepast hoofddeksel doen grijpen.
    Dachten wij.

    Niets daarvan.
    De stekende hoofdpijn kwam door teveel roken, te weinig slapen en kopzorgen op het werk.
    Maar niét door de kou, dus niét door het petje.
    De bontmuts die hij andere winters droeg bleef in de kleerkast liggen.
    Midlifecrisis, besloot mijn man. (Híj wou die bontmuts wel.)

    April 2003, WD aan de telefoon, ramp: petje weg. Weggewaaid, het water in.
    Ziezo dachten wij, eindelijk is hij van die bevlieging af.
    Diezelfde week had WD al twee nieuwe petjes gekocht.
    Eentje in reserve. Voor 't geval het nog eens zo hard waait.

    Zomer 2003: bijna elke dag hittegolf en UV-alarm in de weerberichten.
    Niet echt weer om in de tuin te werken.
    'k Ben op de markt rieten hoeden gaan kopen, met de breedste randen die ik kon vinden.
    Drié hoeden. Voor WD ook een.
    Ik  wou niet dat hij ineenzeeg door een zonneslag.
    Loek of niet, hij zou een rieten hoed met brede randen opzetten.
    En we gingen naar WD, ik tamelijk strijdvaardig.

    Strijdvaardigheid en hoed waren niet meer nodig:
    WD had één van zijn petjes aangepast aan buitenwerk!
    Zijn dochter had er met velcro een ruime lap katoen aangezet.
    Die lap beschermde oren, nek en schouders.

    WD zag er uit als een legioensoldaat en droeg de lap met zwier.
    En, ineens vond ik dat petje niet meer potsierlijk,
    die lap veranderde alles. Dat stomme petje was nu een slimme bescherming.

    Het enige wat hij er niet mee kon doen was zich koelte toewuiven.
    (Met een rieten hoed kan dat wel, de derde hoed ligt in zijn tuinhuisje.)

    Zijn andere petje was van de kapstok verhuisd naar de hoedenplank van zijn wagen.
    Zo zien de buren en wij allemaal
    dat hij nog wel degelijk een petje heeft hé.
    En na de zoveelste koudeprik die winter
    heeft WD zijn bontmuts wél uit de kast gehaald.

    m
    EZW-02/2004,2010 – HiH-10/2014

    22-10-2017 om 04:43 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.094. man in de wolken

    Onderstaand filmpje kan melig lijken, zo in de vroege ochtend.
    Ga misschien toch maar eerst ontbijten.
    Of neem op zijn minst koffie.
    Oké, thee dan.

    Eigenlijk is het een parabel want er worden
    een paar wijsheden en waarheden verpakt in een verhaal.
    Hier komt het.
    Klank aanzetten.
    Jammer van dat nadrukkelijk Noord-Nederlands accent, iets minder had gemogen.
    Maar goed, we doen niet sacherijnig vandaag.
    https://www.youtube.com/watch?v=x7l0GI-ZgkQ
    10min12, voor wie eens geen haast wil hebben.

    m
    voor de volledigheid, over
    http://www.leesfeest.nl/auteur/fienieg-annette
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Koos_Meinderts
     

    Hoog op de berg woont een man alleen in een houten huis. Hij is daar gelukkig met wat hij heeft.
    Door de bewoners in het dal wordt hij ‘de man in de wolken’ genoemd.
    Elke dag gaat deze man voor zijn schilderij zitten.
    Een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon.
    De man deelt zijn geluk met wie het maar wil.
    Elke dag komen mensen de berg op om samen met de man in de wolken te kijken naar het prachtschilderij.
    Wie naar het schilderij kijkt, vergeet voor even hoe treurig en lelijk het leven soms is.
    Sommige mensen komen heel vaak kijken en het werd ook een gewoonte om iets mee te brengen voor de man:
    een kastanje, een steen, een stuk kaas, een knikker, een fles wijn, een veer, een liedje of een tekening.
    Op een dag verschijnt er een vreemdeling. Die heeft horen vertellen over het prachtschilderij en wil het graag zien.
    Het schilderij blijkt een fortuin waard te zijn en de man in de wolken kan het verkopen voor erg veel geld.
    Maar dat doet hij niet.
    Hij wil het schilderij graag blijven zien zoals hij het altijd heeft gezien:
    een landschap zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon.
    Hoe hard hij ook probeert, de man in de wolken kan de vreemdeling niet vergeten.
    Van nu aan houdt hij de bezoekers ook erg goed in het oog.
    Ze mogen niet te dicht bij het schilderij komen en ze mogen het zeker niet aanraken.
    Op den duur wil hij zelfs geen bezoekers meer ontvangen.
    Hij heeft er genoeg van, al die bezoekers zouden het mooie er nog van af kunnen kijken!
    In zijn dromen gebeuren er de ergste dingen met het schilderij.
    Hij zet sloten en grendels op de deuren en zondert zich helemaal af.
    Soms denkt hij nog terug aan de tijd toen de mensen uit het dorp naar het schilderij kwamen kijken en voor hem iets meebrachten.
    Die tijd was nu voorbij. Nu moest hij zijn schilderij beschermen, desnoods met zijn leven.
    De angst voor het schilderij overheerst zijn leven en hij begint te twijfelen of het wel echt een prachtschilderij is.
    Hij hangt het terug aan de muur en merkt dat het zijn schoonheid verloren heeft door de drukdoenerij die ermee gepaard gaat.
    Hij weet maar één oplossing: het schilderij verdwijnt in de haard ...
    Vanaf dan gaan zijn sloten en grendels weg en gooit hij de ramen open.
    Door het raam ziet hij een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon.
    Je kan zien hoe alles een vorm en een kleur krijgt in het licht van de opgaande zon.

    *

    21-10-2017 om 06:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.093. een blauwtje ~

    een blauwtje ~ stadstelegram

    Lang geleden, in de tijd dat de grootouders nog spraken,
    werd ik ivm blauwtje er door mijn grootmoeder op gewezen
    dat een blauwtje oorspronkelijk een stadstelegram was.

    Die ging niet via PTT of RTT of over gelijk welke kabel,
    het was veel simpeler dan dat.

    Wanneer men plots ergens iets moest laten weten of onverwacht
    een uitnodiging moest afzeggen, kon dat snel via de stadstelegram.
    Dat waren geschreven berichten die bij de bestemmeling bezorgd werden
    per koerier te voet, dat was een renner die moest oplopen (leveren) en aflopen (terugkomen) of
    per koerier op de fiets.
    Dat was in de tijd dat snorren nog knevels heetten.

    Er was ook de buizenpost/buispost in sommige steden (pneumatique)
    maar of dat systeem ooit in Antwerpen bestaan heeft, heb ik nog niet kunnen achterhalen.

    Iedere huishouding had van die telegramformuliertjes in huis.
    Men stuurde de meid of iemand anders naar de standplaats van de koeriers.
    De formuliertjes waren blauw. De binnenzijde werd beschreven, dichtgevouwen en dicht geplakt.
    Op de buitenzijde kwam het adres.
    Vergelijkbaar met het voorgelijmd luchtpostpapier van ooit.

    Dus wie zo’n blauw formuliertje (met afzegging) per oplopende koerier geleverd kreeg,
    had een blauwtje opgelopen. In het aflopen kon hij eventueel een antwoord meenemen.
    Die afzegging was niet noodzakelijk een afwijzing op amoureus gebied.

    Waarom een stadstelegram?
    Waarom geen telefoontje?
    Omdat het telefoonnet nog niet uitgebouwd was.
    Telefoon was toen nog een nieuwigheidje voor de rijken.

    ‘k Veronderstel dat de stadstelegram tot een flink eind na WOI heeft bestaan.
    Mijn grootvader was van 1892,
    mijn grootmoeder was van 1910.
    Zij hebben de stadstelegram nog gekend en gebruikt 
    want de uitgebreide installatie van het telefoonnetwerk is pas
    na de oprichting van de RTT in 1930 echt op gang gekomen,
    vanaf toen kregen ook particulieren vlot aansluiting op het telefoonnet.
    Nuja, vlot … ’t was de RTT hé.

    ---------
    In 1913 was een groot deel van België bereikbaar via de telefoon.
    Het aantal abonnees bleef beperkt,
    maar het merendeel van de stations, post- en telegraafkantoren
    was uitgerust met openbare telefooncellen.

    Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam een abrupt einde aan de telecommunicatie in België.
    Een van de redenen voor die stopzetting was te vinden in de financiële afhankelijkheid van het overheidsbedrijf.
    Door de schade en de gedeeltelijke ontmanteling van de netwerken tijdens de oorlog
    had het Bestuur van Telegrafie en Telefonie kolossale investeringen nodig.

    Op 19 juli 1930 werd de Regie voor Telegraaf en Telefoon ( RTT ) opgericht.
    Het overheidsbedrijf kreeg een grotere autonomie:
    het was niet langer afhankelijk van de jaarlijkse budgetten van de staat
    en had de bevoegdheid om een eigen bestuur te voeren.

    voor de volledige tekst :
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Proximus_Groep#Geschiedenis
    ---------

    Wie bij google ‘stadstelegram Antwerpen’ intikt krijgt een aantal links,
    maar het zijn pdf’s en bij dat soort bestanden krijg ik geen verwijzing naar
    waar in de tekst de zoekwoorden staan.
    Dwz dat ik al die teksten zou moeten doornemen.
    ‘k Denk dat ik dat ga overlaten aan de geïnteresseerde,
    want ik heb het aantal bladzijden zelfs niet durven bekijken.

    Dus om er een jaartal op te plakken,
    ik zou denken tot ruim na 1930 was er stadstelegram.
    In sommige steden.

    m
    EZW-09/2012, herwerkt

    21-10-2017 om 06:14 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    20-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.092. argwaan

    wantrouwen, achterdocht, argwaan

    Vertrouwen verdient men en kan men terugwinnen,
    en dan ebt het wantrouwen weer weg.

    Verdenking, beschuldigingen, kan men weerleggen
    en zo de achterdocht wegnemen.
    Hoopten we.

    Maar argwaan … is een waan.
    Tegenover argwaan stonden we machteloos.

    Toen kwam haar huisarts met de diagnose: dementie.
    Het vonnis.
    En bijna als een bevrijding:
    de oorzaak van haar argwanen was nu gekend.
    Het was 'maar' een fase van iets dat veel erger was.

    Opluchting ook:
    nu konden we ons concentreren
    op haar,
    op haar comfort en
    op haar verzorging.
    Haar verdachtmakingen waren 'slechts' een deel van haar ziekte.
    Alle beschuldigingen waren 'compleet' ongegrond,
    totaal zonder rede of reden.

    Alhoewel?
    Twijfel.

    De twijfel kwam ongevraagd, hij kwam gewoon en bleef een tijdje.
    Bij elke nieuwe verdachtmaking bleef hij een beetje langer.
    De dementie had haar verloop, de situatie escaleerde en
    de warmte trok weg, verdween uit de familie.

    Jaren later: af en toe lopen gesprekken vast,
    vallen er sprekende stiltes...
    De ontreddering die haar argwaan toen heeft aangericht
    overvalt ons soms nu nog.
    Nú nog.
    Het is voorbij,
    maar het is niet over.
    Haar overlijden was genadig.
    Maar die argwaan,
    die liet ons in achterdocht en kilte.

    m
    voor wijlen mijn schoonmoeder, een vrouw die ergens in mij een standbeeldje heeft
    EZW-13/02/2004

    20-10-2017 om 04:54 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.091. WIJ zijn ~ EI zijn

    WIJ ZIJN

    Wij zijn niet zo jong meer
    eigenlijk zijn w’ een beetje oud
    we rennen niet meer heen en weer
    en we hebben het ook vlugger koud

    We gaan niet zo met de tijd meer mee
    moderne dingen zijn soms een kwelling
    hoewel gisteren schreef je op mijn pc
    een lief briefje in d’ oude spelling

    We lopen al een beetje gebogen
    we buigen naar elkander toe
    soms zien we ’t in mekaars ogen
    we zijn allebei een beetje moe

    majumau
    23 nov 2006

    Mooi vind ik dat, die bladschikking in ei-vorm.
    Ze klopt zo helemaal met de inhoud.

    De titel en de bladschikking, dat was het eerste wat ik zag.
    En toen ik de tekst gelezen had zat ik te kijken
    en ik was helemaal weg in de tijd.
    Zwaar onder de indruk. En nu nog.

    Ooit schreef ik iets over ei zijn,
    lang geleden, toen onze grootouders nog spraken
    en de oprichter van SenNet nog niet geboren was.
    Die tekst heb ik niet meer, maar het ging er over
    dat een koppel een ei met twee dooiers is.
    Het ei draait niet rond en het zal ook niet rond draaien,
    maar het is wél een geheel.

    Het gedicht van Majumau zou daar het vervolg op kunnen zijn.
    Van ei-zijn naar wij-zijn, dertig jaar later geschreven.
    Het vervolg en misschien ook het slot.

    Misschien gaat dit gedicht niet over een koppel.
    Misschien is een van beiden de zoon of de dochter en is de andere hoogbejaard?
    Door die ‘oude spelling’ denk ik dat.

    Sterk werk.
    Zo schijnbaar terloops staan die woorden daar, minimaal.
    Grandioos helemaal. 
    Die uitdrukking bestaat weer niet zeker, grandioos minimaal?
    Vandaag wel.

    m
    gedicht geplaatst met toestemming van de auteur
    HiH-07/2015

    20-10-2017 om 04:53 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    19-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.090. Kowloon

    Het geeft op een lugubere manier een zekere inkijk op de potentiële toekomst
    van een door overbevolking geteisterde planeet.

    Kent gij een Chinees restaurant dat Kowloon heet?
    Mij staat voor dat ik er een aantal gekend heb, die zo heetten. 
    Het enige dat ik wist van Kowloon was dat het een wijk in Hong Kong was.
    Vandaag heb ik een mail binnengekregen over de geschiedenis van die wijk. 
    Nu ik deze foto’s gezien heb en de bijgaande teksten gelezen heb,
    vraag ik me af hoe een restauranthouder er bij komt
    zijn zaak Kowloon te noemen. 
    ---------------------------------

    Tot 1993 leefden er 35.000 mensen op een gebied van minder dan 2 voetbalvelden,
    waar geen enkel land de baas over was.
    En toen werd Kowloon Walled City met de grond gelijk gemaakt
    en eindigde een bizar sociaal experiment van anarchisme in de praktijk.   

    Afbeeldingsresultaat voor kowloon walled city now

    De City of Darkness vanuit de lucht, circa 1987.
    Op de achtergrond is een stuk van Hong Kong te zien.
    Om bovenstaande foto in perspectief te zien:
    het blok waar ge naar kijkt is 200 meter bij 100 meter en gaat 10, 12 en op sommige plekken 14 verdiepingen de lucht in.
    Het is één groot organisch geheel van gebouwen dat doet denken aan de Borg Cube uit Star Trek.
    Op dat moment wonen er zo'n 35.000 mensen.
    Dat is omgerekend 1,35 miljoen mensen per km².
    Ter referentie: Amsterdam moet het doen met 4.751 mensen per km² en Manhattan (hartje New York) met 26.939. 

    En dan is er dit, een korte documentaire van Wall Street Journal
    https://www.youtube.com/watch?v=dj_8ucS3lMY
    17min24

    Dat men een lekker restaurant Kowloon wil (blijven) noemen,
    lijkt me nu totaal absurd.

    m

    voor alle foto’s (+ uitleg) : http://www.flabber.nl/linkdump/plaatjes/zeldzame-fotos-van-kowloon-walled-city-13457
    http://thechive.com/2013/08/28/kowloon-walled-city-taking-a-look-back-at-hong-kongs-city-of-darkness-23-hq-photos/

    EZW-10/2013

    19-10-2017 om 04:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.089. pfumferkes!

    de Pfumferkes, zij waren hier efkes ook!
    “Pfumferkes lopen alsmaar te pfumferen”

    En dat hebben we dan samen gedaan :
    handen op de rug, hoofd naar beneden en zachtjes,
    met kleine pasjes naar links en
    met kleine pasjes naar rechts
    lopen mompelen & mopperen.
    Wij alledrie, LM, ik en onze kleine genodigde (5j+)
    hebben alle drie driemaal rond de salontafel gepfumferd.
    Oké, dat was nog niet écht ‘to fumfer’, ik weet het,
    maar het was de best mogelijke benadering.
    Toen we uitgemompeld waren kwamen de vragen.
    Over de kleur van de mutsen.

    Dat snuiteke wachtte op een antwoord hé, 
    dus moest ik subito presto iets verzinnen :
    wie-wat-&-waar, beginnen met een omtrekkende beweging, dat vond ik het veiligste. 
    De Smurfen wonen in het bos.
    Hij knikte geduldig, dat is algemeen geweten, Smurfen = bos.
    - En zij dragen de Witte Mutsen.
    Hij knikte genadig.
    - Behalve de grote Smurf, die...
    Hij zuchtte eens - wéér zo’n trivialiteit, iedereen weet toch dat het een Rode is. 
    Hij ging op één beentje steunen en legde bemoedigend zijn handje op mijn knie,
    zo van komaan, we geraken er wel.

    - En de Tuinkabouters dragen Rode Mutsen.
    - Of soms groene, vulde hij aan.
    - Ook soms Groene, herhaalde ik, om tijd te winnen. 
    - En de Blauwe?
    - De Blauwe Mutsen helpen in de keuken, riep ik blij.
    - Altijd?
    - Altijd in de keuken.
    - Hoe weet gij dat.
    - Omdat Drea het gezegd heeft.
    Daar moest hij over nadenken. En ik eigenlijk ook.

    En LM, ipv me een beetje te helpen met verzinnen
    zat in spanning te wachten op het vervolg.
    Grote jongens horen ook graag verhaaltjes.

    - Waar wonen de Fumfelkers? vroeg de kleine.
    - Pfumferkes.
    - Ja, die, waar wonen die?
    - Op de suskewietenheide, tussen de purp’ren bloemkes.
    Weer efkes stilte. 
    - Wij wonen daar ook, zei hij gedecideerd.
    - Prima! zei ik, dan komen ze bij u ook helpen.

    Toen ze hem kwamen halen hebben we eerst nog warme choco gemaakt.
    - Van de Flumperkes? vroeg hij.
    - Ja, van de Pfumferkes.
    Dan was het goed. 
    En toen namen ze onze kleine genodigde mee. Ouders mogen dat. 
    Een halfuur later ging de telefoon, de Papa aan de lijn, tamelijk geagiteerd:

    - Zeg m, wat zijn Fluppelkes?
    - Pfumferkes?
    - Ja, waarover heeft de Kleine het?
    - Niet aantrekken Jongen, de Kleine weet het, 't zijn Keuken-Kabouters.
    - Wablief? Sebiet durft ons manneke de keuken niet meer in!
    - Jongen, doe gewoon of ge gaat nooit Pfumferkeshulp krijgen in uw keuken.

    - Hij is niet mee hé, zei LM.
    - Nee, hij is niet mee.
    - De kleine wél hé.
    - De kleine wel ja.

    En gij ook hé, dacht ik. Gij vindt verhaaltjes ook plezant.
    De Kleine Jongen 5+, mijn Grote Jongen, 65+.

    m
    de naam Pfumferkes voor  keukenkabouters is © de Suskewieten, Drea
    EZW-11/2010, herwerkt

     

    19-10-2017 om 03:44 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.088. de aardas

    de Aarde en haar as

    Probeer af en toe een plekje te vinden waar het zo stil is,
    dat je de aarde  om haar as kunt horen draaien.
    (van P²)

    ‘k Vroeg direct aan LM :

    - Als een as draait, kan men dat horen?
    - Soms wel, soms niet.
    - Wanneer niet?
    - Als een as in een huls van kunststof zit, dan niet.
    - En anders?
    - In een metalen huls hoort ge ze suizen.
    - Kan men de aardas horen draaien?

    Nu keek hij op van zijn klavier.
    Ofwel had ik koorts,
    ofwel had ik iets gelezen dat koorts ging veroorzaken.

    Ik wees naar mijn scherm en hij las wat in ’t roze hierboven staat.

    - Ah, zei hij, op deze breedtegraad hier bij ons is de Aarde al te dik. 
      Hier horen we de as niet meer.
     
    Maar aan de Noordpool en de Zuidpool horen ze die natuurlijk wél.
    - En daar woont niemand vanwege het lawaai van die as, zei ik snugger.
    - Juist ja, zei LM gelaten.

    Met LM kan ik klappen zie !
    Dit soort prietpraat houdt me wakker.

    m
    HiH-10/2015

    18-10-2017 om 00:37 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.087. bladeren

    Hoe zit het met de bladeren op de bomen bij ulle?

    Sinds die vraag van vorige week ben ik de bomen wat beter in het oog gaan houden.
    Want ik ben ze ondertussen zo gewend geraakt
    dat ik niet soms niet meer besef dat ze kleur brengen in een mensenleven.
    Door die vraag ben ik weer wat bij de pinken. 

    Gisteren hadden we hier een kleine herfstwind, tamelijk spectaculair was dat.
    En die herfstwind heeft veel bladeren weggeblazen.
    Nu pas laten de bomen hun ruggegraat zien,
    ttz, sommige bomen.
    De kastanjelaars op het pleintje aan de Steenstraat en die op de Ekerse steenweg.

    De bomen in de Rozemaai staan nog altijd in hun najaarskleuren.
    Maar Rozemaai is een woonpark, dat park is ontworpen,
    dus die bomen zijn gekozen op kleur en pracht.
    Heel goed gekozen ook.
    Wanneer men er door loopt valt het niet echt op
    maar van hier uit gezien, aan de overkant en op twee hoog,
    is het bijna een wandtapijt, kruinen vol kleur. 
    Hopelijk mag die pracht nog een week of twee duren.

    Hier achteraan staat een buitenbeentje, de notelaar van de buren.
    Hij verkleurt niet, hij laat enkel noten vallen.
    Ook aan deze kant van de draad, op de gemeenschappelijke oprit van de 2x8 adressen.
    Nuttig boompje dus. Veel mensen zouden een nootje kunnen meepikken,
    ware het niet dat onze naaste buurman Lucien
    ’s morgens in alle vroegte
    die noten opraapt en ze  - !@!/#§ii!! -   in de gft-container gooit.
    Hij zou ook een papierke in de twee liften kunnen hangen :
    ‘Is er iemand geïnteresseerd in noten?’
    Maar nee.
    Wel de mond vol over solidariteit, maar geen kleine daad.
    Dat zal te klein zijn, een paar noten in de lift leggen.
    Of niet ‘proper’ genoeg.

    Die notelaar staat daar dus op te kijken hé, dat zijn noten in de gft-bak verdwijnen.
    Zijn bladeren verdorren ervan en van verbouwereerdheid vergeet hij te verschieten van kleur.

    De coniferen -een categorie apart- interesseert het geen bal wat rondom hen gebeurt.
    Dat zijn de meest saaie en hautaine bomen die ik ken.
    Vooral wanneer ze op een rij staan.
    Ze houden zicht-&-licht weg, er wonen amper vogeltjes in en hun groen is weinig genuanceerd.
    Trieste figuren, die coniferen.
    Behalve in de lente wat heldere uitlopers valt er weinig te bekijken aan dat groen.

    Gelukkig zijn er de andere.
    Al die andere, die wél meedoen met de seizoenen.

    m
    EZW-10/2014

    18-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    17-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.086. reizen ~~~~~

    grauwe herinneringen

    Het was in Buenos Aires dat ik voor het eerst vrouwen en kinderen dakloos zag.
    Volgens mijn zeemansboekje was het '79, de pre-LM periode.
    Het was er winter.

    Wanneer de dure winkels dicht gingen kwamen ze.
    Ze kwamen met hun kartons naar de diepe uitstalramen.   
    In de verlichting tussen twee zulke uitstalkasten was het veiliger slapen.
    Het was er even koud als elders,
    misschien nog kouder dan in smalle stegen, maar het licht was belangrijk.
    Voor de veiligheid, hun eigen veiligheid en die van hun kinderen.

    De kinderen waren handig met hun karton.
    Geroutineerd zwierden ze het achterin parallel met de winkeldeur.
    De moeder wachtte en legde haar karton als laatste, zij sliep als voorste.
    Een paar tellen op de overstoep bleven we daar staan kijken. In stilte.
    We gingen verder. Geschokt en beschaamd.
    Wij waren na een avondje uit op weg naar de warmte en de veiligheid aan boord.

    ---
    Op de daken van de hoge gebouwen stonden militaire posten.
    Zatte zeelieden deden soms gek naar die posten.
    Macho-lawijt van imbeciele zeelieden. 
    Een militair die niet mag uitgaan daagt men niet uit.
    En zeker geen zuiderse macho in de fleur van zijn testosteron.

    In de vroege ochtend, op weg naar de kaaien,
    ratelde dus al eens een mitrailleur,
    zoals een haan zou kraaien, om te laten horen dat …
    gewoon om aan zatte zeelui te laten horen
    bij wie de Argentijnse meisjes eigenlijk horen.

    Macho-lawaai. 
    Macho-materiaal? 
    Hyper-macho : een mitrailleur spuit kogels, geen zaadcellen.
    ---

    Als ik een haven mag kiezen op de Zuid-Amerika route,
    dan liefst Montevideo aub.
    Heel misschien nog eens Santos. 
    Maar Rio absoluut niet meer
    en Buenos Aires zeker niet, er woonde teveel verdriet.

    m
    EZW-10/2012 – HiH-10/2014

    17-10-2017 om 04:57 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.085. reïncarneren

    huisjesslak

    Dat ik daar nog niet aan gedacht heb!
    Terug komen zonder wervelkolom.
    Gedaan met de lumbale ellende.
    Gedaan ook met 'ruggengraat hebben' …
    Het zegt me wel iets.

    'k Heb eens gegoogled naar de ongewervelde dieren.
    Echt aantrekkelijk was het aanbod niet.
    ‘k Heb toch maar verder gekeken, bij de weekdieren dan.
    Dat zag er al beter uit :
    in een volgend leven kom ik terug als huisjesslak.
    De naakte slak is me te kwetsbaar, huisjesslak dus.

    Ongehaast de wereld verkennen tussen de voordeur en de brievenbus.
    Af en toe op een blaadje sabbelen,
    altijd een schuilplaats bijhebben en geen weet van ruggesmarten ... 

     En n°8 op het schema heet hersenKNOOP.

     Als ik als huisjesslak kan terugkomen
     kijkt niemand daar nog van op, van die knoop.
     Eindelijk.

     Zo’n reïncarnatie wil ik wel.
     Waar mag ik tekenen? 

     
    m
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Slakken#/media/File:Scheme_snail_anatomy-numbers.svg
    EZW-08/2011 /HiH-10/2014

    17-10-2017 om 04:19 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.084. speelgoed - II

    de speelgoedbakken

    Vanaf een bepaalde leeftijd kwamen er
    strakke eigendomsrechten qua speelgoed.
    Wat van wie was, werd belangrijk.
    En territoriaal werden we ook.
    Want onze speelgoedbak was de enige eigen plek die we hadden in huis.
    En een eigen bed hadden we, ja. Maar dat diende om in te slapen hé.
    Er viel niks te beleven in een bed.
    In een speelgoedbak wel.
    Dat waren bij momenten schatkisten.

    Er waren ook dagen dat we ‘niks’ hadden om mee te spelen.
    Zo van die lamlendige regendagen in de vakantie.
    Dan gingen we knutselen.
    Dat maakte meer rommel dan gewoon spelen
    en we bezetten daarbij de tafel ook nog.

    Het meeste speelgoed was in hout.
    Plastic had de markt nog niet overspoeld.
    Met houten kegels kan men mekaar ongeveer de kop inslaan wanneer
    er eigendomsrechten moeten beslecht worden.
    In die bezitterige periode hadden onze ouders bij momenten
    drie Vikings in huis ipv drie dochtertjes.
    We waren toen alle drie blond en
    we hadden alle drie een kist te verdedigen.

    In periodes van vrede, na de middag of zo, werd er speelgoed geruild.
    De ruil was nooit definitief en kon herroepen worden.
    Tenzij het stuk al weer verruild was met de andere zus.
    Dan werd er gepalaverd. Dat maakte ook al eens lawaai.
    Dan moest er onderhandeld worden. Soms hard.

    Tina en Laura werden later allebei zakenvrouwen.
    Allebei los van de bezigheden van de echtgenoot.
    Bij mij is enkel het palaveren blijven hangen.

    Speelgoed opruimen was geen probleem,
    iemand van ons keilde gewoon alles in de bakken.
    In de juiste bak, wil dat zeggen.
    Als de mama kwam helpen was dat een ramp.
    We zegden toen nog Mama.

    Zij had geen notie van recente wisselingen & transacties en
    ruimde er zomaar wat op los. Waar er plaats was.
    Zij veroorzaakte chaos in de nieuwe orde. 
    Dat was vrágen om anarchie,
    dan zetten wij een keel op.
    Alle drie. 
    Sommige dingen
    doen moeders echt zichzelf aan hoor.

    m
    EZW-08/2012 – HiH-10/2014

    16-10-2017 om 04:33 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.083. speelgoed - I

    speelgoed ~ ons zeehondje

    We woonden in een huis dat uitdrukkelijk sixties was. Of Expo58.
    Zo uitdrukkelijk dat het tien jaar later al gedateerd was.
    Een stijl waarbij ik nu nog een zeer ongemakkelijk gevoel krijg.
    Maar als kind had ik er geen last van.
    We trokken erin op 1 mei ’59.
    Laura was toen zes weken oud.
    Tina en ik waren bijna vier en bijna zeven.

    In de woonkamer was een niveauverschil gebouwd van een 30 à 40 cm diep.
    En die ‘put’ was ongeveer 3m bij 3m.
    Aan één kant stond de schouw met daarin de open haard,
    waarachter de eethoek, waarbij de keuken aansloot.
    Twee kanten van de put, met de obligate afgeronde hoek,
    waren open richting boekenkast en zithoek
    en aan de vierde kant, tegen de muur van de gang,
    was een vaste houten zitbank gebouwd, met drie deksels.
    Drie speelgoedbakken.
    Wat daar aan speelgoed in zat gedurende de eerste jaren
    kan ik me niet echt herinneren.

    Ik denk dat de eerste jaren vooral Laura ons speelgoed was.
    Toen ze vlot kon kruipen zette ik haar al eens in de put,
    enkel en alleen om haar eruit te zien komen.
    Gelijk een zeehondje :
    ze gooide zich tegen de rand op haar buik en schoof aan wal.
    Daar lagen Tina en ik haar op te wachten,
    ook op onze buik, om haar toe te juichen en te feliciteren met kusjes.
    Soms ging Tina met Laura meedoen.
    Dan moest ik voor twee kusjes en olympisch gejubel produceren.

    Dat waren keer op keer momenten van groot jolijt
    tot mama het weer eens doorhad
    en uit de keuken kwam om in de gauwte haar jongste te redden :
    “Uw zusje is geen pop.”
    “Nee Mama, zij is een zééhondje!”
    Nog meer jolijt.

    In mijn herinneringen draaide alles in dat nieuwe huis
    de eerste drie jaren rond Laura en Tina.
    Er moet wel speelgoed geweest zijn,
    want er zat spul van onze vorige woonst in de speelgoedbakken.
    Maar ik herinner me dat niet tot we ongeveer 3, 7 en 10 waren.
    Laura, Tina en ik. 

    Die eerste drie jaar hadden we vooral mekaar.
    Maar die speelgoedbakken dan?

    Tja, memorie is iets raars.

    m
    EZW-08/2012 – HiH-10/2014

    16-10-2017 om 04:25 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.082. de winkel in

    Zo helemaal alleen de winkel in

    In de voormiddag had LM me gevraagd of ik
    de lijst wou maken voor de zware dingen.
    Oké.

    De 'zware dingen’ zijn de boodschappen die met de wagen gedaan worden.
    Al wat zwaar weegt of volume heeft en ook de non-food-spullen
    worden dan in voldoende hoeveelheden aangekocht (+/- 3 maanden),
    zodat de rest van de boodschappen te voet kan gedaan worden want
    lichaamsbeweging moet er ook zijn.

    De boodschappen worden per afdeling genoteerd, zodat er ter plaatse niet teveel
    met een volle kar moet gemanoeuvreerd worden.
    Want de kar krijgt gaandeweg de allure van een slagschip en
    ik ben dan de vedette die over en weer zoeft
    om al wat bijna vergeten was en ver weg in een schab ligt, te gaan bijhalen.
    Maar gisteren ging ik niet mee en voor een keer moest hij het doen
    zonder satelliet
    rond zijn kar.
    Hij moest helemaal alleen die jungle in.

    'k Had de lijst zo netjes mogelijk geschreven.
    Een A4tje, opgedeeld in vier vakken.

    Nu was het vak droge voeding helemaal vol, en
    ik moest nog ergens olijfolie zien op te schrijven
    Onderaan de non-food was nog plaats.
    Dus met een fijn pijltje naar beneden komt de olijfolie
    onder de aluminiumfolie te staan.

       alu-folie 3x
       olijfolie 3x

    LM overloopt het lijstje en dan met een hulpeloos-ongelukkig gezicht:
    - Eh … wat is olij-folie?

    'k Durf hem nogal op missies sturen hé,
    een zeebonk, zo helemaal alleen de grote winkel in.

    m
    EZW-06/2011 – HiH-10/2014

    15-10-2017 om 06:07 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.081. drang

    In 2010 kreeg Jimmy Wales de Zwitserse Gottlieb Duttweilerprijs
    ter waarde van 100 000 Zwitserse franken (70 000 euro).
    Hij kreeg de onderscheiding vanwege zijn drang om kennis te delen.
    (...)
    http://nl.wikipedia.org/wiki/Jimmy_Wales, oprichter van Wikipedia

    De 'drang' om kennis te delen? Dat klinkt ernstig.
    En daar krijgt men een prijs voor? Voor een drang?

    Drang. Erger dan neiging.
    Neiging kan nog minzaam gedoogd worden.
    Maar drang?
    Aan drang moet dringend iets aan gedaan worden.
    Iets met een dwangbuis of dergelijke.
    Een professioneel ingrijpen lijkt me bij drang wel aangewezen, ja.

    Stel, iemand heeft de drang om kennis te delen. Op het zebrapad houdt die u staande om zulks te doen.
    Ondertussen springt het ander licht op groen …  Dat is dan nog maar gewoon een drang.

    Er is ook 'de onstuitbare’ drang om kennis te delen. Lieden die hun medemens
    achtervolgen om hen te duiden.
    Men zal maar de lift ingedreven worden voor een onderhoud over het atoomgewicht van zuurstof. 
    Lúúúcht!

    Degene die daar het woord drang geschreven heeft bedoelde waarschijnlijk gedrevenheid.
    Ik denk dat Jimmy Wales daar zelf ook liever het woord gedrevenheid ziet staan ipv drang.
    Val ik nu weeral over een woord?
    Ja, tja, het juiste woord, da’s bij mij eenneh … drang hé.

    m
    EZW-12/2010 – HiH-10/2014

    15-10-2017 om 05:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.080. inenting

    Schrik voor de prik

    Bij onze huisarts zit de wachtzaal soms goed vol.
    Toen ik vorig jaar in de maand oktober een griepvaccin ging halen
    zat er toevallig eens niemand. Per mirakel was ik de enige.
    Was het griepvirus uitgestorven? Had iederéén plots schrik voor de prik?
    Het voelde vreemd aan.

    Toen ze haar consultatie begon
    was de dokter zelf verbaasd dat ik de enige in de wachtzaal was.

    Eerst werkte ze het administratieve gedeelte af
    en toen ze hoorde dat ik 'maar' voor een prik kwam
    nam ze de tijd voor een babbel. Er zat toch niemand te wachten.
    Maar ík zat wel in bange afwachting van die prik.
    Schrik-voor-de-prik betert niet met de leeftijd hé. Bij mij toch niet.

    En die spuit had ze klaargelegd op een stapel papieren,
    met de naald naar mij gericht. Er zat wel een plastic hoesje rond.
    Maar toch, naar mij gericht.

    Liefst zou ik hebben dat er komaf gemaakt wordt met spuiten.
    Van mij mag ze op de deurmat al prikken.
    Nog voor we de wachtzaal binnen stappen.
    Maar zo werkt zij niet.

    Ze had blijkbaar nood aan een babbel want huisartsenij is een tamelijk eenzame bezigheid.
    Ze had het over de crisis en ook over de teloorgang van het prestige van haar beroep (wabliefteru?)

    Ondertussen hoorde ik de voordeur een paar keer gaan
    en ook volk in de wachtzaal murmelen en kuchen.
    Er zaten onderwijl al wel wat mensen te wachten …
    Daar word ik dan zenuwachtig van, dat ze mensen doet wachten
    in een kleine wachtzaal zonder ventilatie.

    Ook tijdens vroegere consultaties,
    ze neemt telefoons aan,
    ze blijft zoeken in haar computer. Oké, dat moet ook gebeuren.
    Maar moeten telefonische consultaties tijdens de consultaties van de aanwezige cliënten?
    En ondertussen lag die spuit al een half uur naar mij te grijnzen.

    Toen ze er eindelijk wou aan beginnen en me efkes gevaccineerd had
    (geen prik gevoeld, zoals gewoonlijk)
    was mijn bloeddruk 19.
    Daar schrok ze van. Ik niet.

    Babbelen over truut, de mensen in de wachtzaal doen wachten,
    de naald die naar mij bleef wijzen
    terwijl ik uiterlijk beleefd zat te luisteren en
    innerlijk zat te anticiperen op een prik … bloeddruk 19.

    Ze schreef me een dubbele dosis rommel voor.
    Die dubbele dosis nam ik niet.
    Al maanden neem ik die niet.
    Want die 19 was iets later weer weg.
    En is weg gebleven ook.

    Zij met haar gebabbel altijd ...

    m
    EZW-07/2012

    14-10-2017 om 08:15 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.079. Arthur
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

        Arthur, de dronken reus

        Deze reus beweegt zo levensecht dat het ongeveer griezelig is.
        Ik denk dat het veel oefening gevraagd heeft en vooral telkens weer
        spierbeheersing om de pop zo vloeiend dronken te laten lijken
        zonder uit balans te raken en omver te tuimelen.

        "Een dronken Ier die door de straten laveert is geen nieuws,
         maar als men een dronken reuzepop ziet, is dat wél nieuws.

         In 2011, slenterde deze reus rond in Dromore West in Sligo, Ierland.
    Hij reageerde op de voorbijgangers in een dronken verdwazing.
    De pop wordt bewogen door een man op stelten.
    Dit filmpje werd opgenomen tijdens Fleadh Cheoil, een Iers muziekfestival
    waar muzikanten uit alle provincies strijden om de titel van nationaal kampioen."

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=xJhjJqQBFAw
    02min52

    "Arthur werd ontworpen en gemaakt door Cillian Rogers. Zonder polycarbonaat, de reus.
    De pop bestaat een 30-tal jaar, en was al op verschillende festivals te zien,
    van Portugal tot USA."

    foto aanklikken om te vergroten:
    Cillian Rogers demonstreert hoe behendig hij is op de stelten die hij in de reus draagt.
    Ze zijn gemaakt uit koolstofvezel en zijn gemodelleerd op de achterpoten van een jachtluipaard.

    m
    materiaal en info vh Net

    14-10-2017 om 07:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.077. dokter bevalt

    Help ! De dokter bevalt !

    Een van de tijdrovende bezigheden zijn doktersbezoeken allerlei.
    Vorige vrijdag moest ik bij de knoken-dokter zijn.
    Zij bekijkt en beslist hoe het verder moet met de gewrichten in deze regio. 

    Zelf zit ze in een tijdsgewricht want ze gaat bevallen.
    Daarom wou ze me vorige vrijdag nog zien, 11h20.
    Want daarna is ze een tijd dokter-af.
    Het werd later dan 11h20.
    Veel later.

    Nu, ik heb het zeer moeilijk wanneer hoogzwangere dames moeten werken.
    Zoveel jaar geleden,
    toen Sigrid Spruyt nog mee het nieuws presenteerde en zwanger was
    hield ik mijn adem in tijdens ongeveer de hele uitzending.

    Meiske,
    voor ons moet ge niet speciaal komen hoor,
    dat nieuws horen we wel over de radio …
    Meiske,
    ga wat liggen,
    zo belangrijk zijn die wereldbranden toch niet …

    Ik vond het onverantwoord dat men haar deed werken.
    En toen mochten de nieuwslezers hun job nog zittend doen.
    Tegenwoordig moeten ze rechtstaan.
    Dan zou ik flauwvallen van plaatsvervangende arreuzze.

    Nieuwslezers moeten zo al niet blijven rechtstaan.
    Het eerste wat wij hier doen als iemand binnen komt, is zeggen
    “Neem plaats” of
    “Ga zitten” of
    “Zet u”,
    van meer naar minder formeel naargelang wie de bezoeker is.
    Nieuwslezers komen elke dag over de vloer, via het scherm dan,
    en ik vind het zeer onbeleefd van mezelf dat ik die mensen geen zitje kan aanbieden.

    Er is een horecazaak in de Pieter Reypenslei waar we al eens kwamen.
    Op een dag komt er iemand de bestelling opnemen, zij is hoogzwanger.
    Oké, misschien slechts vijf maanden zwanger, maar
    ik zie omzeggens het verschil niet tussen 5 maanden en 8komma5 maanden. 

    ‘k Sprong bijna recht om te zeggen, Mevrouw, we zullen zelf het wel doen.
    Ik vond het verschrikkelijk dat een zwangere jonge vrouw moest rond lopen
    terwijl ik op een stoel zat te zitten niks doen.
    En ik werd helemaal ongemakkelijk toen ik haar later zag langskomen met een zware plateau.
    Ik wéét wat geladen plateau’s kunnen wegen. Vooral die ronde zilveren monsters.
    Mijn koffietje bleef staan, het smaakte niet meer.

    In Singapore moest ik eens magnesium pillen gaan halen voor LM.
    In het centrum van de stad zitten de nutswinkels samen met de lunchgelegenheden
    in de ondergrondse verdiepingen van de zakenbuildings.
    Het was dus efkes zoeken.

    Apotheek heet er niet drugstore zoals in de VS
    maar chemist
    omdat Singapore een Brits verleden heeft.

    Toen ik de chemist gevonden had,
    kwam een van de oosterse elfendametjes vragen of ze me kon helpen.
    Ze was hoogzwanger. Of toch duidelijk zwanger.
    Die nuance ontsnapt mij, zei ik al.

    ‘k Vroeg naar magnesium pills.
    Ze fladderde door de winkel en
    ze kwetterde in een Engels dat ik amper verstond en ik vroeg me af
    of ik haar zou vergelijken met een vlinder of met een kolibrie.
    Zo frêle was ze.
    En zeer zwanger.

    Ze plofte naar de vloer en dook onder in de schabben. Met baby-buik en al.
    Héla! Als de magnesium zo laag staat, zeg dat dan! dacht ik half-kwaad.
    Ik ben de laatste om zwangere kolibrie-dames te doen werken.
    En toen werd het koud tot in mijn ruggenmerg,
    want ze begon een soort jammerend geluid te produceren.
    Voilà. Mijn fout.
    Ze heeft zich gebukt om die magnesiumpillen te vinden en nu komt de baby.
    Wat is het noodnummer in Singapore?

    Ze was in het Maleis aan ‘t vragen aan haar collega’s waar de magnesiumpillen stonden
    of wie ze verzet had en waarom haar dat niet gezegd was.
    Ze was wel geagiteerd, maar ze was niet aan het bevallen
    want ze stond recht en ging ergens iemand uitkafferen. Met datzelfde hoog geluid.

    Toen ik met de pillen buiten stapte had ik het gevoel dat ik aan iets ontsnapt was.
    En het is zo al zweten op straat in Singapore.

    Nu terug naar vrijdag, 11h20. Mijn zwangere dokter was danig over tijd.
    Om 13h pas was het mijn beurt en ik was ondertussen murw van het wachten.
    Ze kwam me afroepen in de wachtzaal van de afdeling,
    liet me binnen in haar consultatiehok en verdween toen even naar elders.
    Dat ‘even’ leek me of ze alvast naar de materniteit gebracht was.

    Er zijn in de gang grote rode alarmknoppen voor de brandweer,
    en misschien voor security ook,
    maar er is geen rechtstreekse verbinding tussen reumatologie en materniteit.
    Geloof me, ik heb in het consultatiehok van alle knoppen in de muur
    de bijhorende tekst uit het hoofd geleerd.
    Zo lang bleef ze weg.

    En toen was ze daar ineens.
    Ik was zo opgelucht dat ze niet afgevoerd was dat ik
    de helft van haar uitleg niet gehoord heb
    en de helft van mijn vragen niet gesteld heb.
    Murw van het wachten natuurlijk.

    ‘k Zat maar te denken en te herbedenken:
    wat moet ik doen
    als plots de dokter bevalt?

    m
    HiH-10/2015
    titel naar Toon Kortooms

    13-10-2017 om 06:28 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.076. Kaartjes Oké

    Olé-oké, Mensen, we mogen onszelf een schouderklopje geven,
    we hebben het streefcijfer gehaald.
    De 70 kaartjes voor de verjaardag van Lut uit Nijlen zijn binnen,
    het 71ste is gisteren toegekomen.
    En misschien vallen de laatste vandaag in haar bus,
    vermits er tijd was tot zo-15/10, tot het verjaardagsfeest.

    Er werd op nog twee andere plekken een oproep gedaan,
    wij zijn de derde plek en ulle aandeel is dus mee van tel.
    Substantieel, om het eens deftig te zeggen.
    Zo uit het hoofd tel ik al 15 of 19 kaartjes, mogelijk meer.
    Da’s niet slecht hé, 20 van de 70, mogelijk meer.

    20/70= 28,57 % zegt de wakkere rekenmachine.
    -------------------------------------------------------
    Van: (haar broer)
    Verzonden: donderdag 12 oktober 2017 20:04
    Aan: (aan mij)
    Onderwerp: Kaartjes - Goed Nieuws

    Hallo Maart,

    Goed nieuws, hoor! Paul, mijn maat, heeft me daarnet laten weten dat mijn zus Lut
    gisteren haar 71e kaartje ontvangen heeft!
    Ze heeft prompt beloofd om er al zeker nog één jaar bij te doen! (en nog meer natuurlijk...).
    (…) 
    Mijn zus bedankt al die mensen, die de moeite gedaan hebben
    om effectief een kaartje te schrijven en te versturen.
    Wil je ook in naam van mijn maat/schoonbroer en mezelf al die mensen hartelijk bedanken?

    Vriendelijke groeten van Lut, Paul en mezelf
    -------------------------------------------------------

    Ziezo. Drie mensen blij.
    En wij erbij.
    :o)

     

    13-10-2017 om 06:09 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.078. SLOT 11/11

    Oktober 2012. Hendrik Haan is verdwenen. Definitief.

    In de nacht van 27 op 28 oktober 2012,
    de nacht van het omschakelen naar wintertijd.
    was het gedaan met de haan.

    Het vriendje van maanden, was weg.
    De bezige overbuur, doende met zijn eigen zaakjes,
    het kippig geval met ’s ochtend landelijke kraaigeluidjes,
    de vrije vogel van het stadsplantsoen,
    de kleine dappere overlever, hij was verdwenen.

    Waarschijnlijk werd hij van zijn stok geschud door iemand van de ‘redders’.
    Daar was ik al weken bang voor,
    dat iemand van die doe-goeders een manier zou gevonden hebben.
    Dé manier zou gevonden hebben: hem uit zijn struik schudden
    en dan een net of een groot doek erover gooien.
    Boerenzonen zouden wel weten hoe zoiets moet …

    - Er zijn geen boerenzonen meer, troostte LM.
    - Jawel, zei ik kribbig, dat zijn nu allemaal gepensioneerde techniekers en boekhouders,
      en die wonen allemaal in onze straat. Of in het woonpark.
      Ze weten nog verdomd veel uit hun jeugd en hoe sommige dingen best aangepakt worden.
      En die leggen dat allemaal uit aan hun vrouwen. 
      En zij zijn degenen die vannacht Hendrik kwamen roven.
    - Redden.
    - Roven. Hij is bij nacht laffelijk overvallen en beroofd van zijn vrijheid.
    - Redden van de winter die er aan komt, hij zit nu ergens in een warme stal bij ander pluimvee.

    En in die warme stal is hij een nieuwkomer, een vreemde, een indringer, een rustverstoorder.
    Warme stal? Mon Oeil!
    Warme kookpot! Dáár is hij geëindigd!
    Mogelijk zelfs niet op den buiten maar gewoon ergens hier in de randstad,
    ergens in een huishouden waar men niet kijkt op een beetje slachtafval.

    m

    Het heeft tot nu geduurd eer ik er een slot kon aan schrijven,
    aan het verhaal van Hendrik Haan, zo erg vond ik dat toen.

    13-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.075. rolstoel & wijn

    Oktober, wijnfestival.
    Geen rolstoel, geen wijn.

    Van wijn ken ik niks.
    Sinds een flink aantal jaren drink ik geen meer.
    Ik hou het bij proletarische pils.

    LM probeert nog altijd graag een fles uit.
    Maar hij houdt er amper notities over bij, zo blijft het telkens een verrassing.
    Jaja, maar soms struikelt hij bijna een tweede keer over dezelfde fles.
    Dan raadde ik hem de aankoop al eens af.
    Want soms onthou ik wat hij niet lekker vond.
    Dan kijkt hij verbaasd, van hoe kunt gij dat weten?

    Om dat ik jaren geserveerd heb, tiens.
    Dan onthoudt men al eens wat iemand lust en niet lust.
    Maar meer dan onthouden is het niet, wat wijn betreft. 
    Ik kan een fles ontkurken,
    ik kan wijn inschenken -ook op een rollend schip-
    maar ik kan geen uitleg geven over wijn
    of er een verhaal bij vertellen.
    Dat liet ik over aan degene die proefde,
    degene die er iets van kende.

    Of die deed alsof hij er iets van kende.
    Daar hebben we gênante situaties mee meegemaakt hoor, met mensen
    die dachten dat de kennis ter zake automatisch meekwam met de bevordering,
    met de gallons.

    Bij elke herfstpromotie van wijn in de omliggende supermarkten
    gaat LM in verhoogde staat van paraatheid.
    De kortingen doen zijn ogen blinken.
    Dan pluist hij reclamefolders uit en legt hij lijstjes aan. In verschillende kleuren.
    Al die lijstjes staan vol kennerslatijn en geheime steno.

    Hier in ’t bureautje staan onderaan de schabben
    vijf curverbakken op wieltjes, dat is zijn wijnkelder.
    Als de bakken alle vijf vol zijn, is het festival geslaagd,
    dan glimt LM van contentement.

    Toen we nog vaarden had hij het zo niet voor wijn.
    Van de scheepsvoorraden op een vrachtvaarder
    moet men niet teveel verwachten ookni.

    In 2012 waren we thuis voor de herfstpromoties maar toen
    herstelde hij van een knieoperatie.
    Hij mocht kine-oefeningen doen, en voor de rest veel rusten.
    Op koopjesjacht gaan was er niet bij.
    Toen heb ik voorgesteld een rolstoel te huren,
    zodat ik hem door de verschillende supermarkten kon wielen.

    “Een rolstoel huren? Weet ge wat dat kost?”
    Hij zag zijn wijnprofijtjes al slinken.
    Een rolstoel huren wou hij niet. 
    Tja, en een rolstoel gaan lenen kan ook niet hé:
    “goeiemorgen Buur, mag ik uw opvouwbare wielwagen eens lenen
    want mijn man wil naar een wijnfestival.”
    Nee, een rolstoel lenen wou ík dan weer niet.

    Daardoor was oogst 2012
    een gat in zijn verzamelinkje, door gebrek aan wielen.

    m
    EZW-10/2014

    12-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.074. tien 10/11

    Eind September 2012

    ‘k Belde voor kippenvoer voor Hendrik Haan naar Tom, een kameraad van LM.
    Hij was aan het werk. Hij klonk nogal afwezig.

    - Zal ik terugbellen tijdens de middagpauze? stelde ik voor.
    - Neenee, het is oké, zei Tom.
     
    Ik zag hier zojuist een meisje van een jaar of tien
     
    koekjes uit een bak nemen en in haar mond stoppen.
     
    En ik heb dat zo gelaten.
    - Ach ja, kinderen, deed ik vergoelijkend.
    - Jamaar, het is niet om haar leeftijd of omdat ze lef heeft.
      O
    f omdat ze zo engelachtig glimlachte …
    - Waarom dan wel?
    - Omdat ze dom is.
    - Dom?
    - Zég! Wij verkopen dierenvoer hé Meiske …
     
    Het zijn hondekoekjes!

    En heel even voelde ik mij terug tien.

    m
    morgen SLOT Hendrik Haan
    EZW-09/2012

    12-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.072. de vader

    Eergisteren of in de loop van de week
    stond een aflevering van Last Man Standing op
    en omdat ik een fan ben van lachvitaminen
    volgde ik met een half oor.

    Er zijn drie opgroeiende dochters in het gezin.
    Over elk vriendje dat aan de deur komt
    om met iemand van zijn meisjes uit te gaan
    maakt de Pa zich over-beschermend nerveus.
    Het kennismakend babbeltje is een regelrechte ondervraging:
    of zijn moeder werkt,
    welk werk zijn vader doet,
    óf zijn vader wel werk heeft …

    Daarmee brengt hij telkens de rest van het gezin in verlegenheid
    en hij maakt daardoor ook zijn dochters het sociaal leven onmogelijk.

    Hij laat de achtergrond van eventuele schoonzoons
    en het gezin waartoe ze horen zelfs natrekken op zijn werk!

    En vooraleer dochter+jongen kunnen vertrekken voor een avondje,
    zou hij eerst nog een gesprek willen met de vader van de jongen ook.

    In deze aflevering verloor de Ma haar geduld : 

    - De meisjes hebben de leeftijd om jongens te leren kennen, Mike.
      Gelijk gij bezig zijt hé, zal nog een van onze dochters in het klooster eindigen.
      Daar zit ze dan x aantal jaren te … te novicen en dan eindigt ze als de bruid van Jezus!
      Moet het zo eindigen? Is het dat wat ge wilt? Een bruid van Jezus?

    - … (binnensmonds)

    - Wat zegt ge? Wat staat ge daar te mompelen?

    - Dan zou ik tóch nóg eerst
      een gesprekje willen met Zijn Vader.

    m
    EZW-07/2014– HiH10/2014

    11-10-2017 om 04:15 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.073. stadswild 09/11

    Half September 2012

    Sinds iets meer dan een maand weet ik
    dat de vrije kip in het plantsoen hier rechtover
    geen hen is maar een haan.
    Toen ik hem op een ochtend hoorde kraaien
    heette hij op slag niet meer Hendrika Hen maar Hendrik Haan.

    Eigenlijk was ik opgelucht:
    er zouden geen eieren komen, dus ook geen gegadigden die
    door het struikgewas zouden stampen op zoek naar een gratis ei.

    Zijn nieuwe naam bleef me door het hoofd spoken, Hendrik Haan.
    Het kwam me bekend voor, maar ik wist niet van waar of hoe.
    Daarstraks schoot het me te binnen. Na meer dan een maand …
    Het is de titel van een liedje uit de TV-serie
    Ja Zuster, nee Zuster (’66-’68).
    Het liedje gaat over ene meneer Hendrik Haan
    en wordt gezongen door roddeltantes op de stoep.

    Hier volgen tekst + filmpje (flutfilmpje)
    klank aanzetten, eventueel beeld uit, tekst volgen
    http://www.youtube.com/watch?v=mSITEhEtsWc
    01min44 ~ het origineel, maar onvolledig !#”!!ù

    Dag mevrouw Vervoort,
    Hebt u 't al gehoord
    Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan
    Heeft de kraan open laten staan
    Uren, uren stond 'ie open
    Heel de keuken is onder gelopen
    Denkt u toch eens even
    't Zeil was net gewreven

    Dag mevrouw Van Dore
    Moet u toch 'ns hore
    Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan
    Heeft de kraan open laten staan
    Zeven dagen stond 'ie open
    Heel het huis is onder gelopen
    Denkt u toch eens even
    Alle meubels dreven

    Dag mevrouw Van Wal
    Weet u 't nieuwtje al
    Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan
    Heeft de kraan open laten staan
    Zeven weken stond 'ie open
    Heel de straat is onder gelopen
    Denkt u toch eens even
    Alle auto's dreven

    Dag mevrouw Van Kamp
    Weet u 't van de ramp
    Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan
    Heeft de kraan open laten staan
    Zeven maanden stond 'ie open
    Heel de stad is onder gelopen
    Denkt u toch eens even
    Niemand meer in leven (Allemaal verzopen)

    Kijk, wie komt daar aan?
    H
    endrik Haan uit Koog Aan De Zaan
    Hendrik, hoe is 't gegaan?
    Had je de kraan open laten staan?
    "O", zei Hendrik, " 't Was maar even
    't Hele verhaal is overdreven
    D
    e keukenmat een tikkie nat,
    Onverwijld opgedweild
    Zo gebeurd, zo gedaan"
    Zei Hendrik Haan

    Alle dames gingen vlug
    Teleurgesteld naar huis terug

    Annie M.G. Schmidt
    -----------------------
    Natuurlijk, van wie anders hé …

    *
    morgen vervolg Hendrik Haan
    EZW-09/2012

    11-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.071. gewoon dom

    Een paar jaar geleden kon ik eens niet slapen
    -toen was dat nog een zeldzaamheid- en ik vond
    dat ik me beter nuttig kon bezig houden
    tot ik moe werd of vaak & slaap kreeg.
    Beter dat dan te liggen woelen in bed.

    In mijn nachtelijke ijver ging ik in de keuken
    de kastjes onder de spoelbakken uitkuisen.
    Toen ik ze opentrok viel mijn cent
    dat ik dat jobke beter bij daglicht zou doen.
    Wat kon ik dan wel doen?
    De koelkast eens opruimen! Ja!
    Daar zouden we ‘s anderendaags dan weer blij mee zijn,
    dat de frigo zijn beurt gehad had.

    Toen hij uitgewassen en opgeruimd was
    hield ik twee bosjes peterselie in de hand.
    Die bosjes mochten eigenlijk fijngehakt worden en ingevroren.

    Ik spoel-&-zwier de peterselie,
    ’k vries de steeltjes in
    en ’k zou aan de blaadjes beginnen.

    Toen ik de kruidenmixer uit de kast haalde
    dacht ik er ineens aan dat het ding een hoog krijsend geluid maakt,
    en dat kunnen we ’s nachts niet hebben, zo’n lawaai.

    ’k Was een beetje fier op mezelf dat ik daaraan gedacht had,
    aan de nachtrust van de echtgenoot,
    van de buren, van de medemens in het algemeen.
    Daarop nam ik de grote plank en
    begon de peterselie met het mes te hakken.

    Iets later stond LM achter mij.

    Dat moeten ze vooral doen zie, me laten schrikken 
    wanneer ik een mes in de hand heb!
    ‘k Had hem bijna naar Spoed geholpen.

    - Weet ge hoe laat het is, zottemie ? vroeg hij
    en hij liet mijn pols los, het mes weg van zijn navel.
    - Nee, waarom?
    - Omdat ge hier staat te hakken in het putteke van de nacht,
     
    heel het gebouw is wakker.

    Ook dat nog.
    ’s Anderendaags dierf ik me niet vertonen
    in de gemeenschappelijke delen van het gebouw.
    Hoe kon ik zo idioot-gek zijn om te denken dat
    peterselie hakken met het mes,
    minder lawaai maakt dan
    peterselie malen met het machientje!

    Eigenlijk was het niet echt gek,
    het was gewoon dom.
    Maar dat blijft onder ons.

    m
    EZW-03/2013 / HiH-10/2014

    10-10-2017 om 07:02 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.070. snoeigedoe 08/11

    Eind Augustus 2012

    Vandaag ben ik heel fier op hem. Hendrik Haan woont
    in de perken van het plantsoen hier rechtover sinds 29 juli,
    gisteren was dat een maand.
    Hij is ondertussen duidelijk een haan:
    zijn kam is volgroeid en zijn staartveren staan er.
    Het kraaien klinkt nu helder,
    het zijn niet meer de schorre pogingen van drie weken geleden.

    Vandaag was de plantsoendienst er weer.
    Wanneer die mensen het gras komen maaien,
    houdt Hendrik zich eventjes schuil in het struikgewas.
    Elk perk heeft vooraan een grasveldje met achterin struikgewas
    en daar achterin gaat Hendrik het tijdelijk ongemak uitzitten.
    De dame die het gras afrijdt doet dat snel & wel.
    Op een groot machien rijdt zij in enkele manoeuvres elk grasveldje kort
    en iedereen is alweer van het lawaai vanaf.
    Iets later komt Hendrik dan uit de struiken gestapt, maakt iet of wat entree,
    waarschijnlijk weet hij al niet meer dat er lawaai geweest is.

    Maar vandaag waren het de mensen met de snoei- & trimmachines voor boom en struik.
    Die dingen zien er uit als oorlogsmateriaal en het geluid dat ze maken is navenant.
    Ze zijn met vier of vijf man en
    zij bewerken de struiken en de bomen van de verschillende perkjes tegelijkertijd.
    Mogelijk is dat om de geluidsoverlast voor de buurt zo kort mogelijk te houden.
    Dat is dan zeer lovenswaardig, maar
    waar moet Hendrik naartoe wanneer aan elk struikebosje
    het verschuilen onmogelijk gemaakt wordt door het geloei van het gesnoei?

    Af en toe stopte het lawaai bij een van de bosjes,
    en dan hoopte ik maar dat daar Hendrik zat,
    dan kon hij het lawaai efkes vergeten.
    Kippen onthouden toch niet langer dan twee tellen, schijnt het.
    Maar ik zag hem nergens uit de struiken tevoorschijn komen.
    Deze voormiddag was ik voor het eerst een beetje ongerust voor Hendrik.
    Hoeveel stress kan een kippenhartje hebben?

    Na de middag verdwenen de mannen, met medeneming van alle snoeisel
    en de perken liggen er voor een tijdje weer parkachtig bij.
    Eigenlijk vind ik het wild uitzicht mooier,
    maar om waarschijnlijk veiligheidsredenen laten ze het geen brousse worden.

    Hendrik bleef zolang weg … 

    Was deze invasie teveel geweest?
    Was hij verder getrokken? Definitief naar de
    plantsoenen van de Leo Baekelandstraat?
    En toen kwam hij uit de coulissen gestapt,
    hij hield eventjes halt om eventueel
    gejuich en applaus in ontvangst te nemen
    en ging dan zijn terreinen inspecteren.

    Hendrik is er nog!
    Hij heeft gelijk een echte de snoei-orkaan doorstaan.
    Vandaag ben ik heel fier op hem.

    m
    morgen vervolg Hendrik Haan
    EZW-08/2012

    10-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    09-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.068. nadenken

    Nadenken, dat gaat zo : 

    Tot 2008 stak ik een sigaret op, inhaleerde eens diep
    en dan wist ik het meestal weer.
    Dan ademde ik uit en typte verder.
    De sigaret lag op te roken.

    Wanneer ik wil nadenken dan loop ik liefst rond.
    Nu zonder sigaret.
    Eigenlijk moét ik rondlopen.
    Het is niet iets waarover ik beslis.
    Mijn hoofd dicteert mijn voeten : ‘stappen’
    Ikzelf kom er eigenlijk niet aan te pas.

    Mijn voeten doen hun werk en mijn hoofd wacht af.
    Wat zich tussen hoofd en voeten bevindt
    is efkes onbestaand of ballast,
    helaas is het geen lucht.
    Zo had ik eens aan het slot van een openstaande tussendeur
    mijn linker voorarm geschramd en het bloed lekte er uit.
    Niks gevoeld, 'k was 'bezig'.
    Gelukkig is dat binnenshuis gebeurd. 'k Was aan het ijsberen.

    In het terugkomen van de balkondeur vooraan zag ik
    een lijn kleine ronde donkere plasjes liggen in de woonkamer.
    Iets gemorst, dacht ik en 'k stapte erlangs.
    "Seffes opkuisen. Straks, want ik  ben bezig".

    Toen ik achteraan bij de terrasdeur keerde en
    op mijn stappen terug kwam
    zag ik in de slaapkamer óók van die ronde dingen liggen,
    maar groter & duidelijker & blinkend rood. Bloed. 't Mijne.
    En ik wist nergens van.

    Al goed dat ik toen niet buiten het blokje rond aan het stappen was
    of ik was zonder bloed weer thuisgekomen.

    De ultieme luxe, qua nadenken, zou zijn dat ik in mijn eentje
    40 dagen in de woestijn mocht rondsleffen.
    In stilte.
    Enkel het geschuifel van mijn sandalen zou te horen zijn.
    En schorpioenen en slangen ook natuurlijk.
    Ook schuifelgeluidjes.

    Twee mensen hebben dat al eens gedaan.
    Lang geleden.
    En dat heeft toen geholpen.

    Gelukkig kan ik niet tegen de zon,
    dus moet ik dat niet proberen,
    een woestijn met haar beesten.
    Maar 't zou toch rustig zijn,
    veertig dagen.
    't Zou nog beter zijn dan een
    oversteek op zee,
    want stiller. Denk ik.

    Maar 't hoeft niet telkens stappen te zijn.
    Als men ergens niet aan uit kan
    is het -naar ik las- soms voldoende dat men zich
    enigszins verwijdert van het probleem.

    Toen ik met andermans naaimachine
    knoopsgaten aan het uittesten was
    begon plots het ene na het andere te mislukken.

    Om me enigszins te verwijderen van het probleem
    had ik toen willen emigreren naar Canada.

    Zonder de gebruiksaanwijzing en weg van de tafel
    efkes op de sofa gaan zitten bleek voldoende.
    Aan iets anders denken.
    Na nóg een efkes wist ik wat ik verkeerd deed
    en alles is in orde gekomen.
    Zelfs de gezamelijke bloeddruk.

    Het hoeft niet elke keer stappen of marcheren te zijn.
    Zich verwijderen van het probleem kan vanalles zijn.
    Efkes aan het raam gaan staan,
    of eenvoudiger,
    efkes van uit de stoel uit het raam kijken.
    Bij gebrek aan raam is het plafond ook goed. Staren.

    Efkes rechtstaan, of efkes gewoon de rug rechten.
    Achteruit leunen, weg van het scherm.
    Alles maar efkes.

    Veelal volstaat dat,
    maar niet elke keer.

    Ooit, om het verschil neer te zetten tussen 'vastberaden' en 'vastbesloten'
    heb ik toch tot aan de keukendeur moeten banjeren.
    En dat was dan weer ver, voor een nuance.

    m
    EZW-10/2011 – HiH-10/2014

    09-10-2017 om 05:03 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.069. buur Haan 07/11

    Augustus 2012

    Nee, ik heb nog geen foto's van Hendrik.
    Misschien zou ik daar eens werk moeten van maken.
    Maar hij trekt niet verder hoor.
    Hij heeft hier voldoende voedsel en ook geschikte slaapplaats.

    'k Heb opgezocht wat een hoen eigenlijk eet.
    Van nature, bedoel ik.
    Het zijn alleseters.
    Dus niet enkel granen en andere zaden, ook groen en pierekes en mierekes.
    Gelijk wij dus:
    granen & zaden = koolhydraten,
    groen & gras = vezels, vitaminen en mineralen
    pierekes & mierekes = proteïnen en vetten

    Awel, de grasveldjes en de struikenbosjes hier rechtover voldoen aan de vereisten,
    dat terrein kan leveren wat een hoen nodig heeft.
    Er wordt op 't Net zelfs gewaarschuwd voor bijvoederen met granen.

    Vocht krijgt hij waarschijnlijk via het groen en de ochtenddauw.

    Hij zal niet verder trekken.
    Er is rondom rond de plantsoenen niks aantrekkelijks,
    noch qua beschutting, noch qua voeding.

    Hij blijft ook weg van voetpad en rijweg.
    Dus wat zou hij verder trekken.
    Als ik hem zo behoedzaam bezig zie vind ik het al een mirakel
    dat hij zonder ongelukken van de straat hierachter
    helemaal tot in het plantsoen hier rechtover geraakt is.

    Waarschijnlijk was hij dringend op zoek naar
    terrein met meer beschutting en met nachtverblijf.
    En dat heeft hij dus gevonden hé.

    't Is een zeer rustige overbuur.
    Hij is de hele dag bezig met zijn eigen zaakjes,
    ik met de mijne.

    m
    morgen vervolg Hendrik Haan
    EZW-08/2012

    09-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.067. Buddingh

    Vrij jong las ik al mee uit de boekenkasten van mijn ouders en
    tijdens een acrobatie om bij de bovenste plank te geraken,
    bij de B van Buddingh, trok ik een woordenboek naar beneden.

    Dat viel pal met de punt op mijn hersenpan,
    ik tuimelde achterover sloeg met mijn hoofd
    tegen de rand van een houten voetbankje.

    Mijn Ma was er niet over te spreken.
    Door mijn klim naar Buddingh
    had ik een hersenschudding kunnen oplopen, meende ze.

    Laura, mijn jongste zus, ving iets op over schudding & Buddingh
    en vertelde aan wie het wou horen dat ik een hersenpudding had.

    Nu ik nogal verstrooid en ook vergeetachtig begin te worden,
    heeft ze uiteindelijk misschien gelijk, over die pudding.

    En misschien dateert van toen de neiging naar kolder,
    sinds dat reiken naar Buddingh.

    m - HiH-10/2014 - https://nl.wikipedia.org/wiki/C._Buddingh%27

     

    08-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.066. haan slaapt 06/11

    Augustus 2012, na valavond 

    ‘k Ben zeer blij dat het halfronde plantsoen een vaste bewoner heeft.
    Ik ben ondertussen fan van Hendrik, met verwondering over
    hoe het hoen zich daar zo vlot weet te redden,
    een en al instinct en reflexen. Grandioos.
    In dat plantsoen met zijvelden is hij geen dakloze die beschutting zoekt,
    hij stapt er rond met de slimme stappen van een pionier die weet
    wat een rechtmatige claim is:
    hij was eerst, dus hij zal  blijven.

    Maar vanavond zag ik hem iets doms doen.
    En is dom doen niet een beetje gevaarlijk voor een dier dat in vrijheid leeft?
    Ik hou mijn hart vast.

    Grondvogels vliegen bij valavond naar een stok, weg van de grond want
    na valavond komen de roofdieren in actie.
    Dat hier in de randstad weinig of geen roofdieren leven weet Hendrik niet.
    Hij volgt gewoon zijn instinct en fladdert bij valavond naar zijn vaste stok.
    Keuze genoeg in de houtkant hier rechtover.
    Hij zit op ongeveer 2,5m van de grond, van hieruit gezien.
    Morgen zal ik bij die struik eens gaan kijken of mijn schatting ongeveer klopt.

    Hendrik is een witte kippehaan en wat doet die uil?
    Op zijn tak kiest hij vandaag een plek aan de rand van het gebladerte.
    Daar zit hij nu al uren zichtbaar wit te wezen tegen al dat groen.
    Waarom hij vandaag niet IN het struikgewas een stok kiest,
    zoals alle vorige dagen, ik weet het niet.

    Een foute fladder-berekening misschien?
    ‘k Ben nog eens gaan kijken.
    Ja, hij zit daar voor de rest van de nacht.
    Een klad wit, duidelijk zichtbaar tegen het groen gebladerte.

    Waarom vandaag ineens zo dom,
    er lopen na valavond nog mensen rond Hendrik!

    m
    morgen vervolg Hendrik Haan
    EZW-08/2012

    08-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    07-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.064. toekomstigen

    Zelf hebben wij geen kinderen, noch LM, noch ik,
    zo heeft geen van ons beiden ooit zelf
    mogelijke kandidaten moeten taxeren of inschatten.

    Maar mijn ouders wel.
    Achteraf bekeken heb ik die mensen wat doen lijden.
    Maar zij waren ook jaren en jaren te vroeg op hun hoede !
    In een huis met drie dochters liepen de mogelijke toekomstigen al vroeg de deur plat.

    Kameraden - Vriendjes - Lieven
    Iedereen bracht ik mee naar huis als een vondst, en met het enthousiasme
    van een jonge hond : kijk eens welke schat ik nu gevonden heb! 
    Want ze hadden allemaal iets om speciaal te zijn.
    De ene kon goed tekenen, de andere had een rode fiets, …
    en die kregen allemaal een plaats in mijn hart (de lieven)
    of op zijn minst in mijn achting (de kameraden).

    Sommigen bleven langer dan anderen.
    Die hadden dan alle promoties gemaakt, van Kameraad naar Vriendje naar Lief.
    Er waren ook demoties natuurlijk, de omgekeerde volgorde.
    En er was AF.
    Dat was zo geen ramp want er was altijd ook AAN.

    Zo kon het terug aan geraken met bvb iemand
    die pas terug was van een vakantie in Griekenland.
    Dan was het terug aan omdat ik alle verhalen wou horen,
    want ik had weer iets om verliefd op te zijn.
    Op de verhalen en op Griekenland.

    Mijn hart had veel verdiepingen en vele kamers.
    Mijn hart hield zeer precies bij, wie zich waar bevond in het klassement.
    Voor mijn ouders was het een chaos, terwijl ik vond
    dat het gewoon een plicht was zoveel mogelijk mensen graag te zien.

    Toen het met een van de lieven menens werd
    en de zoentjes kussen geworden waren,
    verdween de rest van de hofhouding naar andere horizonten
    en werd ik thuis veel minder mededeelzaam over mogelijke schoonzoons.

    Voor mijn ouders was het een verademing
    dat het betrekkelijk rustig werd op dat front.

    Tot mijn zus Tina er aan begon, voor een jaar of zes.
    En later Laura, ook voor een jaar of zes. 
    De overlappingen meegerekend heeft die periode in het gezin ruim 13 jaar geduurd.

    Drie pubers, drie liefdesleven met al wat er komt bij kijken. 
    In die jaren is het begrip Vlaamse Soap ontstaan.
    Bij ons thuis.

    m
    EZW-07/2014 – HiH-10/2014

    07-10-2017 om 00:50 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.065. kip kraait 05/11

    Augustus 2012

    Over dat eieren leggen moet ik me geen zorgen meer maken.

    Vanmorgen zeer vroeg ging ik het keukenvuilbakje leegmaken in de grote bak achteraan en
    toen ik buiten kwam hoorde ik uit de struiken rechtover gekraai komen.
    Hennen kraaien niet hé. Hennen kakelen. En dit was gekraai.
    Hendrika is dus een Hendrik, een haan.
    ‘k Had een jong haantje voor een hennetje aanzien. Gender-diffuus, dat beestje.

    Hij heeft nog maar weinig kam en staartveren, mijn Hendrik Haan.
    Hij ziet er nog helemaal uit als een hen.
    Helemaal als een hen, maar hij zit 's ochtends wel luidkeels uit te kraaien waar hij woont!
    En ik maar proberen zijn adres stil te houden.

    Gelukkig liggen de slaapkamers van deze gebouwen aan de achterkant.
    Behalve in één gelijkvloers, zij hebben de slaapkamer vooraan.
    In deze straat slaapt maar 1 koppel aan de voorzijde en
    tijdens de zomermaanden wonen die mensen op hunnen buiten.
    Dus Hendrik mag kraaien, hij is ongeveer veilig voor de zomerperiode.
    Hoe het moet wanneer de dagen korten en hij later kraait, dat zien we dan wel.

    Op ’t Kiel is er eens gedoe geweest over overlast door hanengekraai.
    Maar dat waren toen veel hanen. Een hele klad.
    Hendrik kraait solo.

    m

    morgen vervolg Hendrik Haan
    EZW- 08/2012

    07-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    06-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.063. senioren gewíld?

    Langer werken, ‘k heb er al knappe economie-uitleg over gehoord en gelezen
    en dat zal waarschijnlijk allemaal wel kloppen, dat gecijfer,
    alleen, in de praktijk, zit de baas er echt op te wachten, op senioren?
    Op de maturiteit en de ervaring …
    En zo ja, als senioren dan écht zo gegeerd zijn,
    waarom worden we dan niet massaal binnengehaald in bedrijven, fabrieken en firma’s?

    ‘k Denk dat er veel pep-praat verkocht wordt over
    bedrijven die zitten te wachten op de 'expertise' van de senior.
    Veel larie en ook veel apekool.

    Er is sleet en er zijn mankementen bij senioren. Punt.
    Zelf zou ik mezelf niet aanwerven.
    ‘k Zou mezelf niet aannemen wegens niet fit genoeg om 2 x 4 hrs continu te presteren.
    Ook niet voor zittend werk.
    Ik ben gewoon niet bedrijfszeker meer, zelfs niet deeltijds.
    En daar zit geen enkele baas op te wachten, op iemand die
    om de zoveel dagen naar huis moet omdat hij/zij moet gaan liggen
    of die weer niet kan komen wegens problemen met de fysieke infrastructuur.

    Als senior is men ivm met werken best niet optimist en niet pessimist.
    De realiteit wordt gedicteerd door een lijf dat grillig doet.

    Zo is dat.

    m

    EZW-10/2014

    06-10-2017 om 01:25 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.062. geen foto 04/11

    Augustus 2012

    ‘k Heb op het Net gezocht naar foto’s, kippenrassen gegoogeld.
    Want als ik zelf foto’s ga maken ter plaatse krijg ik Hendrika niet goed in beeld én
    ik ga in haar grasperkjes niet rondkruipen met de camera.
    Dat vestigt maar aandacht op Hendrika en op het feit dat ze daar woont.
    Dat trekt dan weer 'redders' aan.
    En ze heeft echt geen mensen nodig hoor.

    Voorlopig dus geen foto.

    Ze is wit.
    Ze heeft nog niet veel kam.

    En of de kam felrood is, daar zal ik morgen speciaal op letten.
    Met de verrekijker. Zo zie ik haar meestal.
    Ik hoop dat ze geen eieren legt.
    Uit de grond van mijn hart hoop ik dat.

    Volgens het Net zou Hendrika een gewone witte huiskip zijn.
    Jammer genoeg vinden mensen die lekker.

    m
    morgen vervolg Hendrika Hen
    EZW-08/2012

    06-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    05-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.060. meertalig

    Het nieuw liefje van de zoon van
    Hanna-van-de-broodjeszaak-hier-op-de-hoek
    vindt van zichzelf dat ze meertalig is en ze heeft BV-ambities.

    - West-Vlaams, dat is die taal die geschreven is voor actrices, wist ze.
    - Voor actrices?
    - Voor de goéie actrices, stelde ze.

    Ze had mogelijk iets opgevangen over 'op het lijf geschreven',
    rollen worden soms geschreven voor bepaalde vertolkers.
    Maar zij had het over een streektaal, die speciaal ontworpen zou zijn voor een aantal mensen?

    Na een beetje aftasten en puzzelen begrepen we dat ze daarmee
    Maaike Cafmeyer en Liesa Naert bedoelde.
    En mensen als de Wimmen Willaert en Opbrouck.

    - Stefaan Degand ook ? vroegen wij.
    - Nee, die is van Gent.

    Dat Degand van Gent wil zeggen wist ze,
    maar dat de man desondanks West-Vlaming is
    is in dit landsgedeelte niet duidelijk.
    Alle hulp is welkom.

    Dat West-Vlaams veel en véél ouder is dan al deze acteurs samen,
    dat moet iemand haar nog aan het verstand brengen.
    Maar ik niet.

    m
    HiH-10/2015

    05-10-2017 om 00:11 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.061. Hendrika 03/11

    Augustus 2012

    ‘k Heb een naam gevonden voor het kippetje : Hendrika.
    Omdat ze woonst gekozen heeft op de hoek met de Henri van de Veldestraat
    en die man was wereldberoemd in zijn branche,
    en ook omdat ze een hennetje is hé.

    Henri (Hendrik) + hen (vr) = Hendrika.

    Het adres had ze al sinds vorige week zondag.
    Dat heeft ze zelf gekozen en zeer goed gekozen:
    ze bewoont drie afzonderlijke grasvelden met elk aan de achterkant struikgewas als beschutting en
    gescheiden door stoeptegels die opwarmen in de zon.

    Die stroken voetpad zijn na een regenbui sneller droog dan
    de grasveldjes en de grond onder de struiken.
    Op zo’n droge tegel zit ze dan, als een bol pakje pluimen, de genoeglijkheid zelve.

    Na een adres heeft ze nu ook een naam maar dat weet ze nog niet.
    Morgen haal ik kippenvoer, want ik zou het erg vinden dat ze verder trekt omdat
    haar grasveldjes en struikgewas na elf dagen niks meer te bieden hebben.
    En misschien koop ik ook een drinkbakje.
    Met daarop haar volledige naam. Hendrika Hen, Kip.

    ‘k Ben al elf dagen aan het opzoeken en lezen & studeren over kippen.
    Ik spreek zelfs al wat kips.

    In die elf dagen zijn nogal wat pogingen ondernomen om haar te 'redden'.
    Hoe beter ik haar gedragingen leer kennen,
    hoe beter ik kan inschatten na hoeveel tijd de redders het zullen opgeven.
    Hendrika heeft haar instinct en haar struikgewas, de maquis.
    De doe-goeders hebben enkel
    hun onhaalbare ideeën,
    inadequaat materiaal en onhandige gebaren.

    Vorige zondag was echt een topdag, drie.
    ‘k Heb over die drie verschillende ploegjes en hun pogingen een relaas in de steigers staan,
    maar na een paar lijnen is het telkens alsof mijn pen met vitriool schrijft.
    Niet geschikt voor publicatie. Dat moet herwerkt worden.
    En ondertussen lach ik mij een kriek wanneer ik
    de zoveelste poging zie stranden op het kippig gedrag van Hendrika.
    Want ze heeft misschien niet veel hersens maar
    heel haar nek en ruggegraat zitten vol met reflexen en overlevingsdrang.

    Hendrika is de kip en de doe-goeders zijn de kiekens.
    Vandaag is de stand der dagen 11-0 voor Hendrika.

    m
    morgen vervolg Hendrika Hen
    EZW-08/2012
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Henry_Van_de_Velde

     

    05-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    04-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.059. tweetalig ?

    Dit jongetje had wat problemen met het begrip tweetaligheid.

    Hij vernam dat zijn favoriete Nonkeltje
    een stage ging doen in Engeland.
    Er werd uitgelegd over 'stage' en over Engeland.
    Een stage is zoals werken. En ginder blijven slapen ook.
    Ginder wonen dus.
    Voor een tijdje. In Engeland.

    - Gaat gij dan Engels spreken? vroeg de Kleine.
    - Ah ja, natuurlijk, zei het Nonkeltje.
    - Altijd?
    - Altijd.

    Daar werd de kleine stil van.
    Dat bekwam hem niet.
    Er was iets.
    De Mama boog zich over dat klein hoofdje
    en fluisterde : "Zeg het maar."

    - Als hij Engels spreekt, bibberde zijn lipje,
     
    dan zal ik hem niet meer verstaan.

    m
    HiH-10/2015

    04-10-2017 om 05:57 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.058. kip avontuur 02/11

    Juli 2012
     
    Op vrijdag zag ik in de straat hier achter een kippetje los lopen.

    Awel, twee dagen later, in alle zondagse vroegte,
    zag ik haar hier rechtover rondstappen, in het plantsoen aan de overkant.
    Ik geloofde mijn ogen niet.
    In twee dagen was ze tot hier gekomen.
    Op haar kippenmaniertje, al scharrelend.
    Overdag, wanneer er gerij is. Ik moet er niet aan denken.
    Nuja, ze kan ook rennen als het nodig is.

    Daar was ze dan.
    Op een zonnige zondag.
    En ze is gebleven.

    Ze heeft haar terrein goed gekozen.
    Elk grasveldje is aan de achterkant afgezoomd met struikgewas.
    Wanneer de kauwen of meeuwen of kraaien komen kijken wat ze zoal aan het doen is
    stapt ze de bosjes in. Daar volgen ze haar niet want
    ze kunnen er niet opvliegen wanneer nodig.
    In het struikgewas heeft ze beschutting tegen gevaarlijke gevederde moeiallen.

    Katten zijn hier niet dit jaar en honden blijven aan de leiband.
    Maar hier leeft nog een ander gevaar: mensen.
    En die lopen wél los.
    Niet alleen hangjongeren, maar ook de doegoeders die haar willen 'redden'.
    Die hebben tot hiertoe telkens het onderspit moeten delven.
    Al negen dagen.
    Vandaag is het dus 9-0.

    Voor wie wil zien waar KippetjeKip woonst gekozen heeft,
    op de hoek met de Henri van de Veldestraat
    is een grasveldje waar in het midden hoge 1 boom staat.
    In dat perk woont KippetjeKip nu. Daar en in de twee perken rechts ervan,
    waar het struikgewas denser is.

    Ze zal ergens een tak gevonden hebben om op stok te gaan
    want na 11 dagen vrijheid, waarvan negen hier,
    doet ze nog even monter en vinnig.
    En stortregens heeft ze ook al overleefd.
    9-0 dus.
    Ik hou de stand bij. En ik hou u op de hoogte.

    m
    morgen vervolg Kippetje
    EZW-08/2012

    04-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    03-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.057. kippetje 01/11

    Juli 2012, een stille warme dag 

    Toen ik bij de apotheker buiten kwam
    nam ik de andere straat want ik moest nog langs de glasbak.
    Dat had ik eigenlijk eerst moeten doen, môja …

    Naar huis komen via die andere straat is oké hoor,  
    die straat heeft ook haar charmes. Er zijn een paar mooie voortuinen.
    En richting hoek zijn een paar volgroeide perken,
    met boom en struik en klimplanten al. Een beetje wild,
    maar sommige huizen kunnen dat hebben.

    Ik was ter hoogte van nr 29 toen ik een paar tuintjes verder
    op de stoep een kippetje zag lopen.
    Ze stapte met die behoedzame elegantie waarvoor u en ik
    naar de balletles moeten. Hadden gemoeten.

    Ik vroeg me af van waar ze kon ontsnapt zijn.
    Er geeft geen enkele achtertuin rechtstreeks op de straat uit.
    Nuja, de bewoners houden haar wel in het oog, dacht ik.
    Zoiets is wensdenken natuurlijk, het is een stille woonstraat en in juli
    brengen de mensen hun tijd door aan de achterkant van het huis.
    Niémand houdt dat kippetje in het oog.

    Het kippetje deed een paar haastige pasjes,
    ze had iets zien liggen dat van kippebelang was.
    Ziezo, opgeruimd.
    En ze keurde de tegels. En de voegen.
    En dan repte ze zich weer.
    En dan vergat ze naar waar en waarom en
    bleef met een opgeheven poot twee tellen staan denken.
    Langer denken kippen niet.

    Ik kon daar niet blijven staan kamperen
    - 'k had al een gordijn zien bewegen-
    dus bracht ik mezelf traag terug op gang.
    Na enkele meters haalde ik het kippetje in natuurlijk.
    Dat vond ze niet erg, haar wereldje is groot genoeg om er
    een voorbijganger bij te nemen.
    Ze verdween ongehaast het stuikgewas in,
    maakte zich daar nuttig en ik
    bestond al niet meer in het kippekopje.

    Wat een gemoedsrust moet dat zijn.
    Bijna benijdde ik haar.

    m

    vervolg morgen
    EZW-08/2012

    03-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.056. het budget

    Ergens in de jaren 60

    Een mooie toupet is een flinke hap uit het gezinsbudget maar
    als haar lieve man dat toupetje nodig heeft voor zijn zelfvertrouwen en zijn zelfbeeld
    dan kómt die toupet er.

    Hij is geen uitgaander en heeft geen dure hobby’s.
    5.000 fr moet kunnen, zij zal daar haar schouders onder zetten:
    'We zullen een efforke doen'.
    Liefst zo dat de andere gezinsleden er niet onder lijden.

    Dank zij haar vindingrijkheid
    komt er 5.000fr vrij in de planning van het budget én
    komt die toupet er!

    En dan gaan ze naar het jaarlijks lente-bal, hij in zijn schoon kostuum.
    Dit jaar ook met haar op zijn hoofd.

    Hij is niet echt een danser, maar zijn vrouw amuseert zich daar zo
    en zij mag toch ook iets hebben.
    Vooral nu, sinds ze die 5.000fr voor hem
    aan het verrekenen is in het huishoudbudget.

    Na de obligate slows met zijn vrouw gaat hij zich verschuilen aan de toog,
    daar komen haar vriendinnen hem niet halen om te dansen.
    Hij geraakt in gesprek met vier vrolijke gasten van elders uit de streek.
    Na drie glazen (lauw) bier wordt hij sentimenteel en
    vertelt hoe 'n goed vrouwke hij wel heeft … zie mijn toupetje.

    De vier bavianen ruiken prooi en drijven het drinktempo op.
    Na het achtste glas hebben ze hem zover dat hij
    een bijdrage wil leveren aan de financiële inspanningen
    van zijn lieve schat en hij ontvangt een bankbriefje
    in ruil voor zijn toupet.

    Met in zijn ogen
    tranen van dankbaarheid over zoveel goedheid in de wereld
    brengt hij statig-scheef-kaarsrecht het bankbriefje naar zijn vrouw.

    Zij schrikt van zijn onbedekt hoofd,
    van het bankbriefje,
    van zijn kleur,
    snapt ongeveer de situatie,
    springt recht om de snoodaards aan te pakken,
    trekt daarbij haar orangeade over haar 'goed' kleed
    -en wij weten allemaal dat orangeade lelijke vlekken maakt-
    en ziet dat de boosdoeners verdwenen zijn.

    Die zijn weg naar een ander bal in een andere gemeente.
    En passant zwieren ze de toupet in de gemeentevijver.
    Of was het de kasteelgracht.

    -----

    Maanden later staat hij in zijn moestuin, een pet op zijn hoofd tegen de herfstmisten.
    Zuchtend legt hij een sigaret terug in zijn tabaksdoos.
    Niet meer roken is ook besparen. 

    Schaamte en schuldgevoel, telkens hij een sigaret
    weer terug in zijn tabaksdoos duwt.

    m
    EZW-08/2011 – HiH-10/2014
    naar een idee van AV, waarvoor dank

    03-10-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    02-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.055. slimme papa

    Nu is het duidelijk, nu staat het vast,
    Vaderschap maakt Slim.
    Of toch vindingrijk.
    Of beide.

    Kleine Marty wordt twee en moet kaarsje-blazen.
    Dat lukt nog niet zo goed. Dat lukt helemaal niet.
    - Ge bakt er niks van, constateert de papa voor zichzelf.

    Daar & dan neemt het vaderschap over,
    papa krijgt een ingeving om de kleine aan dat succesje te helpen.
    Ondernemingszin moet gestimuleerd worden,
    succes versterkt het gevoel van eigenwaarde …,
    opvoedkundige principes die de papa misschien wel
    ergens gelezen heeft maar op het moment zelf
    neemt gewoon het slim vaderschap over. En dat komt uit het ruggemerg,
    niet uit opvoedkundige artikels of boeken.

    Op 01min05 in het filmpje:
    - Wacht eventjes, zegt hij tegen Marty en hij haast zich van tafel.
    - Slow down, daddy! (niet rennen, papa) antwoordt Marty.
    ‘Niet rennen’, dat hoort Marty per dag dikwijls zeggen.

    De papa komt weer in beeld met iets nuttigs.
    Marty blaast het vlammetje uit.
    Helemaal alleen, want nú kan hij het.

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=OULuqNgEWmU
    01min33

    m
    HiH-09/2015, herwerkt

    02-10-2017 om 03:22 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.054. mijn oermens

    het Jachtinstinct van de Man
    Er zit een vlieg in huis.
    Soms is ze in de woonkamer, soms in de keuken.

    LM heeft een vliegenmepper in de hand.
    In dit appartement is er per vertrek een vliegenmepper beschikbaar.
    Wij zijn de zwaarst bewapende woonst in het gebouw.

    LM beweegt zich sluipdansgewijs en scandeert zachtjes : 
    waar is da beesje
    HIÉR is da beesje

    Natuurvolkeren hebben ook zulke rituelen.

    MEP

    Na de mep gaat de uitvaart van het beesje
    via het balkon vooraan of
    via het terras achteraan
    en dan klinkt de triomfantelijke brommelodie

    waar gaat da beesje
    DÁÁR gaat da beesje

    Aan zijn onderlip zie ik dan dat de oermens in hem
    tevreden is.
    Oer-tevreden.

    m
    EZW-07/2014 – HiH10/2014

    02-10-2017 om 03:18 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    01-10-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.053. trieste afloop

    Waarover het ging
    .
    Jantje zag eens pruimen hangen,
    O! als eieren zo groot.
    't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
    Schoon zijn vader 't hem verbood.

    Hier is, zei hij, noch mijn vader,
    Noch de tuinman, die het ziet:
    Aan een boom, zo vol geladen,
    Mist men vijf, zes pruimen niet.

    Maar ik wil gehoorzaam wezen,
    En niet plukken; ik loop heen.
    Zou ik om een hand vol pruimen
    Ongehoorzaam wezen? Neen !

    Voort ging Jantje, maar zijn vader,
    Die hem stil beluisterd had,
    Kwam hem in het lopen tegen
    Vooraan op het middenpad.

    Kom mijn Jantje, zei de vader,
    Kom mijn kleine hartedief!
    Nu zal ik u pruimen plukken,
    Nu heeft vader Jantje lief. *

    Daarop ging Papa aan 't schudden,
    Jantje raapte schielijk op.
    Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen,
    En liep heen op een galop.

    Auteur: Hiëronymus van Alphen (1746 - 1803)

    Hoe het verder ging

    Jantje liep dus heen in een galop, hij rende zwaar beloond en beladen weg
    met zijn hoedje vol pruimen. Dat is al een kilo of meer.
    Hij heeft zich ergens in de graskant gezet en hij heeft al die pruimen opgegeten.
    Allemaal. Ze waren zoet en sappig, hij kon niet ophouden, die hoed moest leeg. 
    Die avond aan tafel wou hij niet eten natuurlijk.
    Zijn vader dacht, van die paar pruimen kan dat toch niet zijn …

    ’s Nachts kreeg Jantje buikloop. Acute buikloop.
    Zijn moeder werd wakker van het gestommel.
    Ze kon al direct aan de slag met pyjama’s en beddengoed.
    En er waren in die tijd nog geen wasmachines hé.

    Van al dat gedoe werd de vader ook wakker
    en toen hij zag hoe ziek zijn zoon was
    zei hij nadenkend : tiens, van die paar pruimkes zo ziek zijn …

    Tussen twee krampaanvallen kwam aan het licht
    dat Jantje de pruimen niet had afgegeven in de keuken,
    maar dat hij ze allemaal zelf opgegeten had. Heel de hoed leeg.

    De moeder trok wit weg en de vader stond er wat bedremmeld bij.

    Het duurde bijna drie dagen eer de aanvallen afnamen.
    Ondertussen vreesde men voor Jantjes leven.
    Vraag maar aan de Wereldgezondheidsorganisatie hoe gevaarlijk diarree kan zijn.

    Jantje heeft het overleefd, maar in die drie dagen
    stierf het huwelijk van zijn ouders. 
    Zijn moeder heeft haar man nooit kunnen vergeven
    dat hij hun kind in levensgevaar gebracht had, met zijn
    pedagogische principes en praktijken, met zijn over-belonen!

    Men heeft een kind niet lief omdat het braaf is. *
    Men heeft een kind lief omdat het ís.

    En men geeft het twee pruimkes,
    de rest brengt men zelf naar de keuken,
    het kind kennende.

    Een jaar later waren ze uit elkaar.
    Dat was een ramp, want zij waren eigenlijk allebei gezinsmensen.
    In zijn eentje bakte hij er niks van, hij raakte aan de drank,
    verloor zijn werk, werd dakloos en eindigde in anonimiteit.
    In haar eentje bakte zij er niks van, ze verzeilde in de armoede
    en is in eenzaamheid omgekomen van ontbering.

    Jan onthield uit het pruimenvoorval dat hij van die boom zo volgeladen
    beter vijf à zes pruimpjes gepikt had ipv het modelkind uit te hangen en
    dat zijn braaf-zijn niets dan kommer en kwel had voortgebracht.

    Kortom,
    door de gevolgen van zijn bravigheid raakte zijn normbesef compleet verwrongen
    en hij verzeilde in de criminaliteit.
    Hij werd neergeschoten tijdens een afrekening in het Russisch fruitmilieu.

    m
    EZW-08/2012 / HiH-10/2014 / herwerkt
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Hieronymus_van_Alphen#.27Kleine_gedichten_voor_kinderen.27
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Wereldgezondheidsorganisatie

     

     

    01-10-2017 om 08:45 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.052. ritselen

    Wanneer de natuur zich klaarmaakt om te gaan slapen word ik wakker.
    Al van toen ik heel jong was.
    Het was in de kleuterschool en er lagen herfstbladeren, zoals nu.
    Die bladeren konden ritselen.

    In dezelfde klas zat een jongetje die een zus had
    ergens in een hogere klas
    en dat meisje had een eigen springkoord.
    Ik niet.
    Waarschijnlijk was ik nog te klein om al te kunnen touwspringen.

    Ik knuffelde en kuste dat broertje zowat plat tot hij
    hulp ging zoeken bij zijn zus.
    Dan volgde ik hem aan een slip van zijn schort
    tot bij zijn zus.
    Zij verloste haar broertje van mijn attenties door mij haar springtouw te lenen
    en ik ging dan het touw op de speelplaats door de herfstbladeren trekken
    omdat ik ze wou horen ritselen.

    Eigenlijk was dat gekus tegelijk stalking, gijzeling en afpersing hé.
    En toch hebben ze mij daar ooit losgelaten.
    Zou dat een procedurefout geweest zijn?

    m
    EZW-12/2012 – HiH-10/2015, herwerkt

    01-10-2017 om 00:43 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!