speelgoed ~ ons zeehondje

We woonden in een huis dat uitdrukkelijk sixties was. Of Expo58.
Zo uitdrukkelijk dat het tien jaar later al gedateerd was.
Een stijl waarbij ik nu nog een zeer ongemakkelijk gevoel krijg.
Maar als kind had ik er geen last van.
We trokken erin op 1 mei ’59.
Laura was toen zes weken oud.
Tina en ik waren bijna vier en bijna zeven.

In de woonkamer was een niveauverschil gebouwd van een 30 à 40 cm diep.
En die ‘put’ was ongeveer 3m bij 3m.
Aan één kant stond de schouw met daarin de open haard,
waarachter de eethoek, waarbij de keuken aansloot.
Twee kanten van de put, met de obligate afgeronde hoek,
waren open richting boekenkast en zithoek
en aan de vierde kant, tegen de muur van de gang,
was een vaste houten zitbank gebouwd, met drie deksels.
Drie speelgoedbakken.
Wat daar aan speelgoed in zat gedurende de eerste jaren
kan ik me niet echt herinneren.

Ik denk dat de eerste jaren vooral Laura ons speelgoed was.
Toen ze vlot kon kruipen zette ik haar al eens in de put,
enkel en alleen om haar eruit te zien komen.
Gelijk een zeehondje :
ze gooide zich tegen de rand op haar buik en schoof aan wal.
Daar lagen Tina en ik haar op te wachten,
ook op onze buik, om haar toe te juichen en te feliciteren met kusjes.
Soms ging Tina met Laura meedoen.
Dan moest ik voor twee kusjes en olympisch gejubel produceren.

Dat waren keer op keer momenten van groot jolijt
tot mama het weer eens doorhad
en uit de keuken kwam om in de gauwte haar jongste te redden :
“Uw zusje is geen pop.”
“Nee Mama, zij is een zééhondje!”
Nog meer jolijt.

In mijn herinneringen draaide alles in dat nieuwe huis
de eerste drie jaren rond Laura en Tina.
Er moet wel speelgoed geweest zijn,
want er zat spul van onze vorige woonst in de speelgoedbakken.
Maar ik herinner me dat niet tot we ongeveer 3, 7 en 10 waren.
Laura, Tina en ik. 

Die eerste drie jaar hadden we vooral mekaar.
Maar die speelgoedbakken dan?

Tja, memorie is iets raars.

m
EZW-08/2012 – HiH-10/2014