de eerste schooltaak was 'schrijf een brief aan god' en
JENNY is praktisch aangelegd
Het schoolverlof is maandag voorbij. Dan komen er nieuwe taken zoals, schrijf een brief aan god. Jenny is nog een beetje in vakantie-modus. Bij schoolverlof ging de school wel dicht, maar de wereld kan niet dicht, die moet blijven draaien. Wie zorgt daarvoor? De klusjesman?
Beste god,
Mijn mama vertelde me wot ge allemaal doet.
Wie doet het als ge op vakansie zijt?
Jenny
Ja, wie doet dat eigenlijk, de wereld bestieren en de planten doen groeien en alles en alles, wanneer god -zoals iedereen in het wereldje van Jenny- met vakantie is ?
Jammer dat de leeftijden van de kinderen er niet bij vermeld worden.
In het midden van dit model van basket komt enkel handbagage, nooit of te nimmer mensen! Mensen altijd aan de buitenkant van het touwwerk. personentransfer
Wanneer de basket het deck van het bevoorradingsschipke raakt, moet men soms zeer snel van de basket wegspringen, bij slecht weer en ook wanneer er deining staat. Dat schipke daar beneden kan liggen dansen gelijk zot hé, zelfs als de zon schijnt. Dus wanneer het omhoog gestuwd wordt en zijn scheepsvloer de basket raakt, is het de moment om er af te springen. Daarom: alle mensen aan de buitenkant, aan de binnenkant zou men maar gevangen raken in het vallend net. Want het model is flexibel, het net valt helemaal plat tegen het deck.
Voor degenen die vervoerd worden geldt vanaf dan : wegblijven van dat net. De handbagage (met onze dure laptops!) werd er uit gehaald door de bemanning van het schipke, die hebben daar handeling van.
De demonstratiefilmkes zijn gemaakt bij proper weer natuurlijk. Ik zoek verder op YouTube naar iets bij slecht weer, waarop te zien is waarom de basket moet kunnen platvallen.
Er bestaan wel rigide modellen, maar die hebben een meer specifieke toepassing denk ik. De flexibele basket is in het gebruik meer allround.
Op wo-16/05 is een vervolgverhaal gestart dat liep t/m vr-31/08. Gedurende 109 dagen kwam er één aflevering per dag. Af en toe waren het er twee. Het is een blog-novelle uit 2008 en ze werd geschreven door TiTiPoes.
afl. 121/121 ~ For every problem there's a solution
Geef toe, beste lezer, u vindt me knettergek. Zeker als u een man bent. Een moord begaan uit liefde, niet zozeer uit passie? Wie wreekt zich nu vrijwillig en doelbewust, wetende dat jarenlange opsluiting tussen een bende halfgare chaoten en gestoorden wacht? Wat zegt u? Krankzinnig! Ik?
Een vijfenzestig-plusser met een pak geld veilig belegd, een villaatje met alles erop en eraan, boordevol antiek plus een niet onaardig pensioen! Had u het anders aangepakt? Hoe? Genieten! Waarvan als ik vragen mag. Toch geen business seat op Anderlecht en napraten in de Saint Guidon over een stelletje baltrappers? Petanque, na mijn middagdutje, tussen een stel weduwen en weduwenaars? Golf spelen en lumbago krijgen? Reizen? Ik heb de halve wereld gezien. Bijna tweemaal gecrasht. De pest gekregen aan lawaaierige luchthavens, controles en te lange wachttijden, zelfs met lijnvluchten. Routinematige service door routinematig hotelpersoneel. Bestaat er iets zieligers dan een man, die uitgebreid heel alleen tafelt? Een leuk mokkeltje nu en dan? Kwakje kwijt en geen capsones! Nee, bedankt.
Ach, beste lezer, ik heb alle begrip voor uw reactie. Na het verdwijnen van "De Klapper" werd het begrip "opruststelling" voor mij meer en meer realiteit. Stonden woorden als genieten en profiteren ook op mijn verlanglijstje. Vaag, doch ze waren er. Met alle dromen en wensen eraan verbonden. Door Gerda, met alle begoochelingen en doembeelden erbij. Misschien bent u er nog lang niet aan toe, zit u momenteel in het spitsuur van uw leven: loopbaanstress, opgroeiende kinderen, te hoge hypotheek, wat klad in de relatie, te weinig persoonlijke ontspanning, te veel intimidatie en bemoeizucht van buitenaf. Daarenboven al die deskundigen, ze schieten uit de grond als paddestoelen en, geef toe, ze kruipen er even vlug weer onder. Topmanagers en -sporters hebben hun mental coaches, aso's hun social workers, hangjongeren hun straathoekwerkers, uit de echt gescheiden paren hun bemiddelaars en goedgelovigen nog altijd hun pastoors. Honden hun hondenscholen! Baasje, tegen betaling, aanleren hoe hij Fifi-met-de-stamboom laat apporteren. Waar het poepje mag en waar niet. Alstublieft, zeg!
Laat u niet ringeloren door al die gebakken lucht, die u dagelijks in de meest attractieve verpakkingen rond de oren wordt gekletst. Mag er nog zoiets als gezond verstand zijn? Boerenlogica! Het kost geen cent. Ja, ik was medeproducent aan de massaverdwazing. Ja, ik heb de consumptiedrift, misschien niet de uwe, doch beslist deze van uw ouders gestimuleerd tot in het belachelijke. Daardoor was mijn vaderschap, op z'n zachts gezegd, vaak een puinhoop. Anderzijds, toch nog een degelijke leerschool voor Francis.
Hij zal perfect weten hoe het niet moet, ginder in het verre China. Natuurlijk gaat hij erheen. Geen twijfel. Hij heeft nog alles tegoed met Valerie. Het beste komt eraan voor hem. Zijn wedergeboorte. Valerie in verblindende spots zetten, haar tenger lijfje dankbaar strelen, de kleinste wens uit haar ogen lezen, ervaren dat twee mensen inderdaad in staat zijn mekaars wereld totaal te vullen, haar zijn godenkind, zijn vrouw, zijn wederalles noemen. Met haar de liefde bejubelen. Met haar samen een onverbreekbare eenheid vormen. Zoals ik met mijn vrouw, mijn Marianne. Nog alleen bij haar wil ik zijn. Samen. In het geëindigd voortbestaan na dit leven. In de as, in het stof van ons geluk.
For every problem, there is a solution, beste lezer. The rest is silence.
Een neefje brak een bord bij zijn tante en repareerde het zo goed hij kon. "Dat is in orde zo jongen," zei de tante, "vanavond leggen we het bord vol spaghetti & saus. Niemand zal het verschil zien." En het jongetje knikte opgelucht. Zo'n tantes moesten er meer zijn.
Sinds begin jaren 80 is de voorgescheurde jeans al een paar keren in en uit de mode geweest. Hoe het er vandaag mee gesteld is weet ik niet, in of uit? Maar er is binnen dat genre een nieuwe trend sinds deze zomer, dat weet ik dan weer wel.
In Kamine Zoo in Hitachi City, Japan, omwikkelt men het speelgoed van de grote dieren -de grote klauwen en de grote tanden- met lappen denim. Dat houdt de dieren efkes bezig, 'verrijkte omgeving' heet dat binnen de zoo-huishouding. Maar er is ook het zoo-management natuurlijk. En dat management had bedacht dat van die lappen denim achteraf wel eens jeans gemaakt konden worden. De jeans worden per opbod verkocht, want zoveel tanden en klauwen waren er niet aan het werk geweest dat men van een productie kon spreken, enkele leeuwen, twee tijgers en twee beren. En niet eens allemaal samen.
Een rage zal het niet worden, 't zijn eerder hebbedingen, denk ik. Voor wie daar geld wil aan spenderen natuurlijk. Maar in Japan kan alles, dus waarom dit niet.
Als ik het eindresultaat bekijk : voor mij zijn dat geen sporen van tanden en klauwen. Een paar keren lassen en LM zijn overalls zagen er ook zo uit. Om te lassen droeg hij een jeans onder zijn overall. Ettelijke keren heb ik die dingen gerepareerd met lappen die ik recupereerde.
Die Zoo-broeken zien er gewoon uit als werkbroeken, als lasbroeken. Als ik er nog liggen heb verkoop in ze ook per opbod : Authentieke werkbroeken! Komt dat allen zien! Ze hebben de zeven wereldzeeën bevaren! En de oceanen ook, drie.
Ik lig in een ziekbed. In een kleine kamer. Het is zonderling stil. Bijna plechtig en geheimzinnig stil. Ik heb het koud. IJzig koud. Ontwaak ik uit een diepe verdoving? Is dit de realiteit rond mij? Ik blijf beneveld. Onzeker. Toch nestelt zich een gelaten berusten in mij.
Ik haal diep adem en kreun van de klemmende pijn aan de borst. Ik zie een verbandharnas, mijn borst is volledig ingepakt. Ik herinner me alles heel duidelijk. De schietpartij. De huwelijksmis. Marianne op de zetel. Vermoord. Daarom heb ik Serge gedood. Dat wou ik. Ik leef echter nog. En dát wou ik niet.
Is er een long geraakt? Waar drong de kogel door? Straks komt een dokter het me wel vertellen. Het kan me geen moer schelen. Ik leef nog en waarom? Om op te draaien voor mijn misdaad? Voor zijn misdaden? Nee, ploert, dat genoegen gun ik je niet. Ik wil om jou geen jaren en jaren in een cel. Ik leid de dans. Jij niet. Ook niet de jury van een assisenhof. Ik beslis. Ben ik in een ziekenhuis of in de ziekenboeg van de gevangenis? Wat hierna? Ik wil Vloesberghe spreken. Hij zal beslist komen. Een indringend bezoekuur. Ik wil hem spreken van man tot man.
Vloesberghe is een mens naar mijn hart. Bedaard en begrijpend. Ik moet hem de hele zaak uit de doeken doen. Maar eerst dient er voor Marianne gezorgd. Vloesberghe vragen om Francis te contacteren. Mijn zoon moet een passend en intiem afscheid regelen. Jenneke zal hem daarbij helpen. Mijn zoon moet mij vertegenwoordigen. Mijn zoon en zijn Valerie. Marianne's as laten verspreiden tussen witte magnolia's, haar lievelingsbloemen.
Een verpleger komt de kamer binnen, noteert iets op de fiche aan het bed. 'Ik wil inspecteur Vloesberghe spreken, heel dringend. Wilt u hem verwittigen?' 'Ik zal de behandelende arts inlichten. Hij oordeelt, ik niet!'
Zijn antwoord is kort en zakelijk. Hij verdwijnt. Geen spoortje warmte en medeleven. Zo worden dus misdadigers te woord gestaan. Geen woord te veel. Die arts heeft niet te oordelen. Had me zelfs niet in leven mogen houden. Leven zonder mijn vrouw, alleen met haar nagedachtenis? Hoeft niet. Kan niet. Wil ik absoluut niet.
Dankzij de geneeskunde wacht de rechtbank mij nog. Mijn proces. Bonbons voor de media. Lezers en kijkers gegarandeerd. Priestermoord verstoort huwelijksmis. Mijn misdadigerstronie op breedbeeld. Omkaderd met reclamespots over pasta, smeerkaas en luiers. Natuurlijk zal ik gevonnist worden. Moordenaars gaan zelden vrijuit. Ook al zijn er uitzonderingen. Ook al heb ik een stevig alibi. Ook al zullen mijn zoon en Pat, voor zover ze eerlijk is, Eefje en de collega’s gunstig voor mij getuigen.
Marianne kon ik in geen geval gedood hebben. Serge wel. Motieven à volonté. Ik zal mijn hele geschiedenis zo precies mogelijk uit de doeken doen. Gerda's dagboeken vermelden, maar niet het roze schriftje. Mijn laatste gesprek met Serge. Zijn bekentenissen. Zijn waanzinnige wraakzucht tegenover mij, om mij in de allereerste plaats te treffen. Me zelfs voor Marianne's dood te laten opdraaien. Alle details mogen ze me vragen. De rechtbank zal uitgebreide, waarheidsgetrouwe antwoorden krijgen. Inzien waarom ik, kapot van verdriet, haat en ellende, nog maar één doel had. Serge omleggen en mezelf berechten.
Mijn advocaat kan vrijspraak bepleiten. Zo'n vonnis zal de rechter wel niet uitspreken. Mijn schuld staat so wie so rotsvast. Ik heb bewust gemoord. Hoeveel ga ik krijgen? Twintig of vijfentwintig jaar? Minder? Minder of meer, het laat me volkomen onverschillig. Welke straf het ook moge zijn, uitzitten zal ik ze niet. In geen geval. Verder leven zonder Marianne is voor mij immers de allergrootste straf.
ze had het helemaal voor mekaar, of toch bijna ~ USA
De telefoon rinkelde en de vrouw nam de hoorn. Het was een callcenter, voor een financieringsmaatschappij.
Of ze geïnteresseerd was in een tweede hypotheek. - Nee dank u, zei ze beleefd, mijn huis is nu afbetaald meneer.
Of ze geïnteresseerd was in een herschikking van de schulden. - Ik heb geen schulden meneer, zei ze met een vriendelijk lachje.
Of ze geïnteresseerd was in een krediet om te verbouwen. - Jammer, ik heb zopas verbouwd en dat heb ik contant betaald. Ik vrees dat u voor mij niks kan doen meneer.
Er was even een stilte aan zijn kant van de lijn en dan vroeg hij met een lachje of ze soms op zoek was naar een echtgenoot?
En dáár ging ze toch even voor zitten. Want ze had alles al, maar er was niemand om dat alles mee te delen. Over een nieuwe partner was ze al een hele tijd aan het nadenken. Dat ze eens serieus moest beginnen met kennismakingen. Dus waarom vandaag niet ? Daarom ging ze even zitten.
"Uit een dagboek van iemand die er bij was : het regiment dat ruim 3000 man sterk was, werd langs drie kanten ingesloten en werd als het ware (in Koewacht) de grens overgedreven. ( begin oktober 1914 )
De gevechten rond Antwerpen (7-8-9 oktober), waar op 36 uur beschieting ruim 15000 woningen werden vernield hield de gouverneur het voor bekeken en de strijd werd opgegeven. Alle militairen ontkwamen naar de linkeroever behalve de vestingtroepen, ruim 32000 man die de Nederlandse grens overtrokken.
Om tegenover het Duitse Keizerrijk zijn neutraliteit te bewijzen, moest Nederland alle buitenlandse militairen voor de duur van de oorlog in kampen vasthouden. Al in november 1914 ontstond onder de Belgische militairen in het kamp Soesterberg oproer wegens gebrekkige huisvesting.
Nederlandse schildwachten waren genoodzaakt met scherp te schieten om de orde enigszins te herstellen. Er vielen meerdere doden. In het kielzog van die ‘grensoverschrijdende’ militairen vluchten tienduizenden burgers naar Nederland. De Duitsers zorgden later (om landvlucht tegen te gaan) voor een ijzeren gordijn tussen beide landen.”
Mijn zussen en ik zijn opgegroeid ver van onze grootouders. Er zijn dus een hoop verhalen die wij als kind niet meegekregen hebben, onze mensenheugenis gaat maar twee generaties terug. Geen drie. Jammer.
De vader van mijn moeder heeft vier termijnen aan de IJzer gedaan. Hij heeft er beschadigde longen aan overgehouden. Hij is overleden in 1958. Mijn moeder was dertig, ik was zes.
In een van de artikelen op 't Net stond tamelijk raak verwoord wat voor de burgerbevolking het verschil was tussen WOII & WOI : WOII was vier jaar bezetting. WOI was vier jaar oorlog. Die zegging is duidelijk.
Tijdens het zoeken vond ik een afbeelding die ik meen te kennen.
Ergens op school of elders hing een replica waarschijnlijk. Alleen heb ik altijd gedacht dat het over een concentratiekamp ging. Niet dus, hij stond veel dichter bij huis, de dodendraad.
Senioren die in de grensgebieden opgegroeid zijn hebben mogelijk de uitdrukking 'aan den andere kant van den draad' nog weten gebruiken, waarmee Nederland bedoeld wordt.
Hij was zelfs niet langer bang. Moedig, onschuldig, sterk en eerlijk wou hij schijnen in dit finaal treffen. Het was zijn eigen regie. Een plot zoals de dood van zijn Heer aan het kruis. Serge strekte beide armen in de hoogte toen mijn rechterhand naar de zak van mijn regenjas ging. Zijn goddelijke zegen voor het paartje. Zijn overgave, die in zijn ogen zijn grootste overwinning zou worden. Op mij, op mijn schuld.
Hij wist dat ik hem ging doden. Hij smeekte er nu zelfs zijn Heer om. Straf mij, o Heer, voor al mijn zonden en misstappen, straf mij voor de dood van twee vrouwen, die stierven om mijn haat te koelen op mijn beul. Laat mij branden in Uw hel, doch wees me genadig. Laat me in het duistere vuur van Uw hemelrijk toeven tot ik hem daar, mijn moordenaar, ook in de hellegloed zie belanden, die ketter, voor wie Gij nooit of nimmer enig erbarmen moogt kennen. Onze Vader, die in de hemelen zijt, geheiligd zei uw naam … en vergeef ons onze zonden, zoals wij vergeven aan onze schuldenaren … leid ons niet in bekoring …
Zijn lippen prevelden nu koortsachtig. Het gebeurde allemaal in een mum van tijd. Ik duwde het bruidspaar brutaal terzijde en stond oog in oog met Serge. Zijn armen nog steeds in de hoogte. Zijn blik bleef trots, uitdagend en misprijzend op mijn bleek gezicht stralen. Toen schoot ik. In de hartstreek. Nog eens en nog eens. Het tumult brak los. Drie, vier struise mannen sprongen schreeuwend naar mij toe. Wierpen zich als een meute hyena's op mij. Ze kwamen echter te laat. Ik bracht de browning naar mijn rechterslaap. Wou afdrukken. Voelde die slag tegen mijn borst. Dat rukken en sleuren. De stoten tegen mijn kin en rug. Schoppen tegen mijn benen. De hele last van de klauwende, hysterisch brullende en vloekende mensen. Dat alles kwam een paar seconden te vroeg en verhinderde mijn opzet, mijn zelfmoord.
Ik werd alleen de scherpe inslag van een kogel in de schouder gewaar. Geen echte pijn. Amper een korte, droge schok. Of was het een vuistslag? Ik weet het niet meer.
De revolver werd me ontnomen. Bloed sijpelde. Er werd alweer gevloekt, geslagen en geschopt. De grond beefde. Scheurde open. Dát was de echte hel. Daarop verloor ik het bewustzijn.
“Look gebruik ik maar af en toe bv op gehalveerde tomaten in de pan strooi ik naast wat olijfolie geplette look. En als ik uit eten ga kies ik vaak scampi's met looksaus. Ooit was het de schrik van mijn leven als mensen met lookadem naast me kwamen zitten in de kerk. Je kunt dan niet weglopen of een ander plaats zoeken zou ongepast zijn. En dan zongen zij beiden nog uit volle borst mee. Erg.” MVS look? ~ ontferm u over ons!
Dat zou ik uit mezelf niet geweten hebben, dat zoiets triviaals als lookadem een stoorzender kan zijn voor de wekelijkse godsvrucht. Ja, erg, zoals ge zegt. En die onverlaten zongen dan nog mee uit volle borst ook? Heer ontferm u over ons, jawel. Gezien de omstandigheden zongt gij misschien wat luider?
Om u te troosten, hieronder de smeekbede die ik ooit in zijn meest pure vorm meegemaakt heb. deze versie is geschreeuwd bijna. Toen ik het voor de eerste keer hoorde, in 1965 was ik 13. Koud tot in mijn ruggemerg. Sindsdien besef ik wat eleison inhoudt. Het gaat zeker niet over look. Dit kyrie duurt amper twee minuten. Jammer. In mijn gedachten kan het wel een halve dag duren. Het heeft iets oer-religieus en van mij mocht het nog minder gepolijst.
Ik hoorde niets meer. Was me alleen bewust van mijn laatste doel en schoof spookachtig de kerk binnen. Ik had gehoopt op meer volk. Een veertigtal mensen. De familie vooraan, twee lege rijen stoelen en daarachter vrienden en kennissen. Allen op hun dorpsbest. Straks wachtte hen het overdadig tafelen, het bier, de wijn, de cola's, de Rennietabletjes, de breugeliaanse tafel na middernacht, de disk-jockey en Lotti en Tura afgewisseld met hip-hop en de kuskesdans.
Grijs en dik, oud en jong gaan de dansvloer bestormen wanneer het iets zuiders wordt. Broekspijpen opgerold, dikke konten draaiend, vetkussens hobbelend, gewrichten krakend, zakdoeken zweetwissend van voorhoofden, hals en van tussen de borsten. Er zal gebruld worden om de flauwe en gortige grollen van de geattitreerde moppentapper. Er zullen luchtjes worden geschept om te boeren, wind te laten of te braken. Een Vlaams huwelijksfeest op z'n best.
De zombie, traagjes over de rode loper stappend, verstoorde alles. Nieuwsgierige blikken en vragende ogen. Ik voelde ze prikken. Wat moest ik daar? De meesten kenden me niet. Gemompel. Ik naderde het bruispaar. De opperste rechter zou straffen en gestraft worden. Het vonnis over Serge. En over mezelf. De twee zangers zwegen, de muziek eveneens.
Daar stond hij! Serge! Gloriërend tegenover het bruidspaar. Zijn holle woorden kwamen me bijna uitnodigend tegen. Eerst zacht, dan juichend aanzwellend, met warme tremolo's. Een tweevoudig moordenaar op z'n priestersbest:
'Dat de God van Israël u verenigt en Hij zij met u. Dat Hij zich over dit jonge paar ontfermt en maak, Heer, dat zij u loven…'
Hij zag me eerst niet. Het bruidspaar genoot zijn aandacht. Hij leek in godvruchtige huwelijkstrance.
'Sam, aanzie je vrouw als een weelderige wijnstok aan de muren van jullie huis, jullie kinderen als olijfvruchten rondom jullie tafel…'
Pas nu merkte hij me op.
Ik schreed langzaam vooruit. Een noodlottige geest, een buiten zichzelf getreden medium, vreemd, mysterieus. Ik zag Serge verstijven. Toch trachtte hij beheerst te blijven. Zijn stem leek zelfs vaster te klinken. Zegevierend. Het jonge paar en hun familie hingen aan zijn lippen: 'Alleluja, alleluja, de Heer verlene u bijstand uit zijn heiligdom.'
Hij staarde me nu pas doordringend aan. Nog even bedaard en gewoon alsof ik er niet was. Meer en meer ogen vestigen zich op mij. Ik voelde hun blikken. Wie was dat? Wat doet die man hier. Die verfomfaaide, schichtige figuur in regenjas. De indringer. De misverstoorder. Waarom trad hij in slow motion op het jonge paar toe?
Niemand bewoog. Nieuwsgierigheid werd prikkelender. Ze keken allemaal toe. De ene geërgerd en verbaasd. De andere verveeld of onverschillig. Maar allen heimelijk weetgierig. Serge stoorde zich blijkbaar niet aan mij. Hij deed kalm verder. Een man van plicht. Hij herinnerde de jonge mensen aan hun verplichtingen tegenover elkaar en begon het evangelie volgens de Heilige Mattheus te lezen.
Maar al die tijd wist Serge het. Hij wist dat ik hier voor hem zou verschijnen. Tijdens zijn laatste, allerlaatste huwelijksinzegening. Slordig, verteerd van verdriet, wanhoop, ellende en diep haat, zo zou ik naar hem toekomen. Zo verwachtte hij me écht. Afgestroopt van wraakzucht, pijn en bloedhonger. Levensmoe om wat hij me had aangedaan.
Telkens wanneer ik het lees, dat men best de stekker uittrekt van (dure) toestellen, denk ik o ja, dat zouden wij eigenlijk ook best doen, volgende keer.
Bij de volgende zomerstorm ben ik zo blij dat de lucht gewassen wordt dat ik er niet meer aan denk, dat ik vergeet dat er nog iets moest gedaan worden: stekkers uittrekken.
Buiten kijken en de fris gewassen lucht inademen is alles wat ik dan doe. Vroeger al vond ik onweer mooi en interessant, maar nu kan ik er echt van genieten. En de bliksem … och, de kerktoren houdt zich wel bezig met de bliksem.
Bij veel bereidingen gebruik ik look. Gewoon als smaakversterker, zoals men een drup anisette in een fruitsla zou doen. Het mag niet doorsmaken, maar het heeft onmiskenbaar zijn effect.
Om de vier à vijf dagen maak ik 4 L bouillon om achteraf verder af te werken tot soep. Met blokjes hoor, 't zou anders niet vol te houden zijn. In die 4 L doe ik een 3 à 4 teentjes look. En een eigen heksenmengsel van specerijen. 3 à 4 teentjes is voldoende om de smaken van de specerijen te fixeren of te verstevigen, zonder dat de bouillon naar look smaakt. 'k Ben al eens vergeten de look erbij te doen, en het verschil was merkbaar. Toen was de bouillon maar een pover flets gedoe. Toen had ik om de soepen af te werken meer zout nodig ook. (kaliumchloride, geen natrium- hoor) Nu vergeet ik de look niet meer. Nu zet ik alle ingrediënten op voorhand gereed, nog voor ik de presspot uit de kast haal.
In Mediterrane schotels en soepen, mag de look doorsmaken. Daar is look geen achtergrondspeler meer, daar mag hij mee op het eerste plan. Lookbollen hebben hier niet de tijd om uit te drogen.
Hoe het moet met de lookadem? Niks van aantrekken. Behalve wanneer er een bezoek aan de dokter, de tandarts of de kapper op het programma staat. Deze mensen moeten uit hoofde van hun beroep ons benaderen tot binnen de comfortzone van 70cm. Die zullen we dus ontzien. Maar voor de rest : niet aantrekken. Wij verdragen toch ook dingen van mensen.
Botheid die als oprechtheid betiteld wordt bvb. Dat systeempje schijnt zijn recht van bestaan verworven te hebben. Wel, dan heeft een eerlijke lookadem ook recht van bestaan in deze wereld.
Tenzij we met onze lookadem een kleine lift zouden in moeten, in dat geval nemen LM & ik wel efkes de trap.
Ik werd wakker. Had een tweetal uren geslapen. Hoopte gedroomd te hebben. Maar op hetzelfde ogenblik zag ik Marianne op de zetel. Dood. Wraakeisend.
Mijn lichaam deed verschrikkelijk pijn. Krampen spanden mijn kuiten op alsof ze uit elkaar gingen springen. Ik moest helder nadenken. Handelen. Kordaat en zonder medelijden handelen.
De felle klaarheid van de dag door het brede raam leek een mistige sluier van de voorbije nacht. In mijn kurkdroge mond had ik de smaak van bloed. Neen. Ik wou niets weten. Niets voelen. Zelfs geen haat. Geen wraak. Geen laatste vonnis, nu. En toch. Die dwang van dat onbewuste. Die wil om te straffen …
Ik sukkelde uit de zetel. Wankelde naar Marianne toe. Keek naar haar grauwgeworden gelaat, dat nu voor altijd in mijn brein zou gegrift blijven. Hoestte schor. Zwijmelde de hal in.
Ik was geen mens meer. Geen robot. Niet eens een schim. Ik was veranderd in de onzichtbare, roofzuchtige, meedogenloze wreker. Gehoorzamend aan een tegennatuurlijke dwang. Bereid alle hinderpalen uit te weg te ruimen. Doorgaan ad fundum. Voorbij de laatste grens. Om mijn vrouw. Mijn Marianne. Ik trok werktuigelijk de regenjas aan. Voelde de Browning in mijn zak. Stapte in de wagen en reed weg.
De huwelijksmis door de moordenaar moest nu al aan de gang zijn. Laat de schoft, met zijn heimelijke bakkes, maar voor het jonge bruidspaar staan, wenste ik. Met al zijn zalvende zegeningen en vrome wensen. Met zijn beminnelijkste glimlach van beschermende en begrijpende herder. Pastoor Serge! Een aanfluiting van alle menselijkheid!
Ik hoopte dat de helft van het dorp zou aanwezig zijn. Ik rekende op een jubelende Hochzeitmesse met passende orgelmuziek als glorie van een nieuwe band tussen man en vrouw. en ode aan Liefde en Voorspoed, aan Toekomst en Gelukzaligheid. Triomf voor het edele leven. Domper op macht en dood.
Er was inderdaad muziek. Orgelmuziek vulde het dorpsplein. De grauwheid was uit de lucht. De kilheid niet. Er vielen nog zeldzame regentranen. Ik had echter geen tranen meer. Ik was werktuig, computergestuurd. Gehoorzamend aan die dwang, die dwang …
Ik parkeerde de Audi op het dorpsplein tussen de andere wagens. Ik zag het roze schriftje van Gerda op het dashboard liggen. Ik vermoedde dat ik de andere twee bij Francis had laten liggen. Niet meer aan gedacht na zijn verhaal over Pat en Valerie. Wat met dit exemplaar? Versnipperen? Geen tijd meer. Zag het postkantoor en kreeg een ingeving. Eefje, mijn vertrouwelinge! En het enige privé-adres dat ik van gans het team kende. Want haar adres was immers dat van mijn ouderlijk huis. Scheurde een blaadje uit mijn notaboekje en schreef:
"Eefje, Dit is een dagboek van mijn overleden echtgenote. Bijzonder belangrijk! Houd het zorgvuldig bij. Wat je morgen ook verneemt, dit schriftje mag niet in handen komen van de politie. Zeker niet in handen van mijn zoon. Bedankt voor zoveel en vooral om deze laatste wens van mij in te willigen. Max"
De bediende in het postkantoor had duidelijk problemen met de computer. Een jonge collega kwam helpen. Ik werd ongeduldig. Trommelde met de vingers op de loketplank.
'Een secondje, meneer, hij heeft voor de zoveelste keer zijn loten', spotlachte hij, 'een goed gerief zo'n computer, maar 't moet werken.'
Het meisje naast hem keek me wat verschrikt aan. Maakte ik zo'n verwilderde indruk? De ironische opmerkingen van haar norse, bijna-einde-loopbaan-collega misschien? Hij overhandigde me eindelijk de gewatteerde omslag. Frankeerde de zending. Rekende af en grapte nog wat.
Een schaap ontraadt, althans aan schapen, het schapentellen voor het slapen. Want meestal, na een schaap of elf, -zo zegt dat schaap- passeert men zelf.
En ’t brein waarin de slaap zetelt ligt dan te tobben of dat meetelt. Kees Stip
Kolder is zuurstof voor de bovenkamer, de hersenen draaien in vrijstand en de hersenschors, die kronkelt van het lachen.
Als ajuin de prinses van de keuken is, dan is look de eerste eredame. Tot tien jaar geleden zwoer ik bij enkel verse look. Dat was tamelijk dwingend, iets wat ik mezelf aandeed, feitelijk. In 2008 werd dat dwingende tamelijk ambetant en werd het tijd voor een soepeler kijk op de zaak.
Nu heb ik ook lookpoeder in huis en lookpasta. Die twee hebben hier elk hun eigen toepassingen. En ze bewaren natuurlijk langer dan verse look.
Verder ben ik nog op zoek naar gevriesdroogde look want dat is óók lekker. LM & ik hebben het al eens gegeten bij de Chinees. in de Van Wesenbekestraat (Antwerpen). Daar waar de Chinezen zelf komen eten. Krokante lookvlokken, heel luchtig, heel smakelijk, heel grappig, bijna feestelijk.
Hoe men die gebruikt in een bereiding weet ik nog niet echt maar zodra ik de gevriesdroogde vlokken in huis heb begin ik op 't Net te zoeken naar de toepassingen.
Lookpoeder gebruik ik in de koude sausjes. Soms gaat de poeder de vijzel in. Want de korrel van het lookpoeder mag af en toe fijner, vind ik. Maar voor andere sausjes is de grove korrel dan weer oké. Eigenlijk is het een kwestie van persoonlijke goesting.
Een halve koffielepel lookpoeder een paar minuten laten zwellen in een (eigen) slasausje -af en toe eens omroeren-doet wonderen voor de bereiding. De korrels lookpoeder worden zacht en zijn toch milder en rustiger voor de maag dan rauwe geperste look. En er is achteraf ook geen gepruts om de lookpers terug proper te krijgen. Dit is maar een eigen mening hoor, 't is geen evangelie uit een kookboek.
De lookpoeder gaat niét de frigo in zoals de lookpasta, de lookpoeder moet droog bewaard worden en donker. Dus niet op een kruidenrek, want daar is het niet donker. In de kast, want in de koelkast is het niet droog.
Lookpasta gebruik ik al eens in warme sauzen, als aanvulling bij een saus die bijna af is, wanneer ik er niet meer met de mixer door kan-omdat het vlees of de groente er al in ligt- en de saus toch nog een titske meer look mag hebben. Of een titske meer oempf. Dan roer ik er al eens een half lepeltje lookpasta mee door. En soms ook een half lepeltje andere pasta. Die kleine potjes andere pasta staan ook in de supermarkt te blinkogen naar mij, ofwel naast de droge kruiden en specerijen, ofwel in de afdeling producten uit verre landen.
Zelf zal ik geen kruidenpastas meer maken, dat is me te lang stilstaan bij het aanrecht.
Ik vind lookpoeder en lookpasta een hele hulp voor het bereiden van kleine porties. En ze blijven lang goed, dat is een bekommernis minder. Niet dat verse look hier de tijd krijgt om slecht te worden, maar toch, men heeft altijd iets in huis om een klein hapje een afwerking te geven.
Voor bouillons en soepen en alle andere vloeibare bereidingen die we in meerdere porties klaar maken, gebruiken we verse look, dat is hetzelfde gebleven. Al begrijp ik de verschillende manieren van versnijden niet. Soms moeten het schijfjes zijn, soms blokjes, soms geplette schilfers … Wat zou het verschil zijn?
Kon het dat die ploert van een Serge zo redeneerde? Zo monsterachtig vals speelde en er stoïcijns kalm bij bleef? Zou Vloesberghe morgen in die val trappen? Morgen!? Nee straks! Dat mocht niet. Dat kon toch niet! Ik had uren bij mijn zoon gezeten. Telde zijn getuigenis? Ja toch! Pat was er ook bij. Wanneer was zij naar bed gegaan? Na het telefoontje van Marianne. Hoelang erna, een halfuur, een uur? Geen idee. Francis zou het weten. Functioneerde zijn aangeboren tijdsinstinct nog na de ruzies met Pat? Na de ontlading van zijn emoties over Valerie?
Serge, die doortrapte kazuifelschurk, de in het nauw gedreven, sluwe gokker, had tijd zat gehad om deze nacht alles tot in de puntjes uit te kienen. Mijn bankkaart! Ik had getankt met mijn bankkaart in Keerbergen, vlakbij de villa van mijn zoon. Ik heb ook Gerda's schriftjes. De smeerlap moet en zal bekennen. Kon mij niks doen!
Mijn hoofd tolde. Ik huiverde, leed. Ik wou Marianne's lot delen. Zonder haar was er voortaan geen lucht, geen zon, geen licht, geen leven meer mogelijk. Marianne, mijn vrouw, mijn godenkind, mijn begin en einde, mijn wederalles, dat nu niets, niets meer was.
Ik moest nogmaals de politie oproepen. Jacht maken op haar moordenaar. Straf of wraak brachten me haar echter niet terug. Zonder mijn Marianne bleef er slechts leegte. Een diepe, versmachtende leegte. Een leegte, waarin alleen plaats was voor smart en pijn. Ik kon het niet verdragen. Leeggelopen miserie was ik. Een blijvende nachtmerrie. Voor altijd.
Ik goot een te grote cognac naar binnen. Fataal op een nuchtere maag. Het kwam er meteen weer uit. Nam een hete douche. Zeepte en schrobde me als gek. Kon Marianne's dood niet van mijn lichaam sproeien. Ik ging tegenover haar zitten in de andere zetel. Roerloos. Volkomen apathisch. Hoelang weet ik niet. Maar plots wist ik héél goed wat te doen.
Maar zou ik … kon ik … ik was toch niet zo'n ondier als die smeerlap van een pastoor? Naar de politie gaan, nu meteen? Neen, ik moest zelf réchter zijn. Beul zoals Serge beul voor Marianne was geweest … Marianne, mijn vrouw. Mijne enige alles.
Hij draagt effen zwart, voor hem geen kleed met vermetele tekening of lichtzinnige kleuren. In de vogelwereld is hij een prediker van een streng-gereformeerde strekking. Met een puntige knalgele bek. En welbespraaktheid is een absolute voorwaarde.
Karl Märtens, Sweden
De merel op het windscherm van ons terras heeft het over zaken van belang. Over vlijtig eieren grootbrengen en hoe dat gaat. Hij verkondigt ook voor wie de pierekes & de mierekes, de zaadjes & de blaadjes eigenlijk geschapen zijn. Zijn betoog kennen we nu al wel en het begint dictatoriaal te klinken. In het stukje wereld waar deze merel het voor het zeggen heeft, zou ik geen musje willen zijn.
'k Zou graag zoveel wereldsterren ontmoeten dat ik van het ene vliegtuig in het andere zou moeten stappen. Het aanschuiven en overstappen is me allemaal te vermoeiend geworden dus ga ik doen gelijk iedereen, ik zal die wereldsterren thuis ontvangen. Maar niet allemaal tegelijk natuurlijk, zoveel parkeerplaats is er niet in de straat.
Eric Clapton is alvast uitgenodigd en die mag meebrengen wie hij wil. Bruce Springsteen ook. Beiden op dezelfde dag als het kan. Ze moeten geen das aandoen, van mij moet het bovenste knoopje niet dicht kunnen. Jeremy Irons mag ook komen. Samen met Al Pacino. Eigenlijk mogen ze allemaal hun volk meebrengen, op het terrein van de pastoor is nog wel wat parkeerplaats. Dustin Hoffman, Bob Dylan (maar die zal moeilijker te overtuigen zijn), Meryl Streep, Susan Sarandon, Glenn Close, Sandra Bullock … Mijn lijst begint nog maar hoor.
Wetenschappers durf ik niet vragen, hun uitleg zou mijn pet te boven gaan en ik vind niet dat ik beslag moet leggen op hun kostbare tijd. Schrijvers vraag ik ook liever niet, ik heb niet alles gelezen. En niet alles doorgrond. Dus op hun tijd zal ik ook geen beslag leggen. Schilders dúrf ik zelfs niet vragen. Maar acteurs, actrices & andere podiumkunstenaars zijn welkom, ze mogen zelfs blijven slapen.
Met Dolly Parton en Sylvester Stallone zou ik het graag hebben over de film Rhinestone Cowboy. Enkel daarover. Hier het slotnummer uit die film, glitter-&-glamour country muziek. Het is zó erover dat het plezant wordt, kitsch & camp, vakkundig gebracht:
Een schande voor jou, meneer de journalist, de grote vlek op je bourgeois-blazoen. Laat de jury maar ontzet zijn over alles wat zich in die mooie villa van jou afspeelde. Laat de epistels van die chaotische, zieke geest maar voorlezen. Laat vooral je zoon meegenieten. Nou ja, genieten …
De klap op de vuurpijl! Ken je die al? Het animeerverleden van je grietje, natuurlijk. De notarisstory met alles erop en eraan. Alle bewijzen heb ik. Ook de getuigen als het moet. De industrieel zonder naam en de rest. Wie gelooft dat het om verzinsels gaat? Toch geloofwaardig als ik de jury vertel dat jouw Marianne mij ontboden had gisteravond?
Je zat in Keerbergen. Moneytalk?! Marianne wist dat je de eerste twee uurtjes na haar telefoontje niet terug zou zijn. Ze had het gat vrij, zoals dat heet. Letterlijk en figuurlijk! Zie je de pers al likkebaarden. Ronkende titels: Gewezen entraîneuse en liefje van hoofdredacteur tracht priester te verleiden!
En dan de cruciale vraag van de Voorzitter van de rechtbank: 'Waarom hebt u ook uw minnares vermoord, meneer Cijnens?' Het is allemaal zo klaar als een klontje: omdat je eindelijk en héél duidelijk inzag, dat zij niets meer was dan een geldzuchtige sloerie. Poen, jouw poen daarom was het haar toe doen. Het zal, wanneer ik in de getuigenbank sta, niet eens nodig zijn een hint te geven. De conclusies van de magistraten en vooral van de jury staan dan al goed vast.
Ach, wees maar niet bang voor mij, Max. Met uitzondering van de notaris wordt, als puntje bij paaltje komt, zoals het hoort door een goede zielenherder, teruggegrepen naar het biechtgeheim. Een kleine insinuatie misschien! Nou ja, we zien wel. Meng schande en extreme jaloezie, wat krijg je? Ravages, toch? Hoe je weet kreeg van die notarisaffaire? Mijn plicht als huisvriend om je tegen het onheil dat Marianne heette, te beschermen. Je op het juiste pad terugbrengen, zeker toen je bij haar definitief wou intrekken. Logisch toch?
Na de dood van Gerda heb ik jou toch enkele keren gebeld? Getracht je dit telefonisch uit te leggen. Je ook willen bijstaan omdat ik toen perfect raadde wie Gerda had omgebracht. Je trachten te overhalen om alles aan de politie op te biechten.
Vloesberghe kan die gesprekjes gemakkelijk traceren hoor. Onderschat de flikken niet! Ze vangen er zelfs de wespen van de beroepsrenners mee. Bovendien hebben Bette en haar dochter je nerveuze, eigenaardige manier van doen gisteren in het portaal, beslist opgemerkt, toen jij me ongevraagd kwam opzoeken.
Het kruisbeeld als moordwapen? Vindingrijk, buitengewoon vindingrijk van mij, al zeg ik het zelf. Gerda heeft er mij twee jaar geleden eentje cadeau gedaan. Eigenlijk een niemendalletje. Ligt in een of andere lade in de pastorij. Schoondochter Pat was er razend om. Adrienne had, zoals gewoonlijk, bewust haar mond voorbijgepraat. Gerda had echter zomaar geen erfstukken weg te geven. Zeker niet aan de kerk, vond je schoondochter. Je gaf Pat toen zelfs gelijk. Gerda beschreef me dit incident in geuren en kleuren. Die schoondochter van jou, zo'n hetze voor één onnozel kruisbeeld! Terwijl de kamer van haar schoonmoeder er belachelijk vol mee stond!
Het moordwapen van Gerda is niet ontdekt, kan nooit ontdekt worden. Het staat immers nog altijd te glimmen op het altaar, het zogenaamde geschenk van twee jaar geleden, weet je.
Het tweede exemplaar ligt nu in jouw kelder, met jouw vingerafdrukken erop. Zelfs het alziende oog van Adrienne, had van dit stel geen weet, toen ze op vraag van de politie trachtte na te gaan wat er allemaal ontbrak in de slaapkamer. Kon niet. Alleen jij en je zoon weten waar die typische kruisbeelden zich bevonden.
Natuurlijk zal het laboteam aan de hand van het kelderexemplaar de foto’s van Gerda's verwondingen, met een ander oog bekijken. Onder het mom van je immens verdriet heb je zelfs alle mogelijke sporen om zeep gebracht. Alles verlegd. Zelfs het lijk. Had ik nog een fout begaan, dan heb jij die ongedaan gemaakt. Hoe dan ook, bedankt! Geef toe: echt stom! Iemand met jouw capaciteiten moet toch beter weten? Een gedreven en ervaren inspecteur heeft daar beslist onmiddellijk een eigen mening over. Tja, Max, dat wordt op z’n minst 25 à 30 jaar brommen voor jou. Een pastoraal bezoek van mij, nu en dan, zal je voorzeker op prijs stellen. De Heer zij met u!
Aan de kust gaat de federale politie tijdens de zomer te paard patrouilleren. Twee agenten te paard zullen patrouilleren in de villawijken, op wandelpaden waar je met de auto niet kan komen, of in de duinen. Dit weekend hebben ze dat uitgebreid getest.
Toen vroeg ik me af : wanneer Evita of Cavilo ginds een wind laten, krijgen zij dan een GAS-boete? Of nog erger, wanneer deze paarden iets laten vallen, stijgt de ruiter dan af om op te ruimen? En verlaat de afstijgende ruiter zo doende de observatiepost? Is het verlaten van de observatiepost wel toegelaten? Vragen, vragen, vragen …
Vanmorgen kwam ik een bedenking tegen en toen ben ik het een en ander gaan opzoeken om mijn geheugen op te frissen. Wat ik gevonden heb interesseert misschien iemand. Daarom plak ik het hieronder. 'k Was dan toch bezig. Gans onder staat de link voor meer afbeeldingen. Laat u niet afschrikken, gewoon klikken.
Jan Havickszoon Steen (Leiden, 1625 of 1626 – aldaar, begraven 23 februari 1679) was een Hollands kunstschilder uit de 17e eeuw, de tijd van de Noord-Nederlandse barokke schilderkunst. Humor, gewone mensen en uitbundig kleurgebruik kenmerken zijn werk.
Steen heeft zich met veel thema's ingelaten: hij schilderde historische, mythologische en religieuze scènes, portretten, stillevens en natuurtaferelen. Zijn afbeeldingen van kinderen worden geroemd, evenals zijn beheersing van licht en aandacht voor detail, met name in textiel.
Het dagelijks leven was Jan Steens belangrijkste onderwerp. Veel van de taferelen waren levendig, zelfs chaotisch en wellustig. Dergelijke taferelen waren zo kenmerkend dat ‘een huishouden van Jan Steen’ een veelgebruikt gezegde is geworden.
Veel van Steens schilderijen refereren aan oude Nederlands spreekwoorden of literatuur. Familie van de schilder fungeerde vaak als model. Subtiele hints en vele symbolen in zijn schilderijen maken aannemelijk dat Jan Steen de kijker niet zozeer wilde uitnodigen om het getoonde na te bootsen, als wel wilde vermanen.
Jan Steen maakte 377 schilderijen. Enkele Afbeeldingen van jan steen , klik. Om een afbeelding te vergroten nogmaals klik.
Kortom, Jan Steen bracht een beeld van de Familie Flodder avant la lettre ?
Proficiat, maar je verstand komt wat laat, nietwaar. Vier uren te laat, raasde denkduiveltje. Kijk, wat je gedaan hebt. Trek je ogen open, stuk ongeluk. Alle kaarsen en brillen volstaan voor jou niet, uilskuiken. Betweterige rotzak. Meneer heeft geen politie nodig. Meneer voelt zich de opperste rechter. Wat meneer zelf doet, doet hij beter. Het resultaat ligt daar. De tweede keer al! Bij Gerda was er de vakbond en bij ons bieke, de euforie van Sherlock Holmes. Weet je wat je voortaan kunt doen? Zwierig mijn kloten kussen. Trek je plan, je hoort me nooit meer. Voortaan kan je stikken. Ik ben dood. Eveneens ja. Ook jij, kompaan van de duivel, moordenaarshulpje, jij arrogante hufter, jij geattitreerd shitschrijvertje, jij miserabel zielepoot. Je bent eveneens dood.
Ja, ik had Serge geholpen. Mijn afwezigheid had hem een handje toegestoken. Hem zelfs vrij spel gegeven. Rien ne va plus. Zijn gok was meer dan geslaagd. Bracht hem alle winst op. De schurk zou nu misschien wel slapen, meer dan gerust slapen zelfs. Had hij de dagboeken niet, dan verkneukelde hij zich bij de gedachte dat mijn leven zinloos was. Amen en uit. Zonder Marianne. Ik zag zijn vette buik op en neergaan door de binnenpretjes. Hij wist verdomd goed hoe ik jankend en vloekend van razernij en onmacht, die verafschuwde crucifix zou vastgrijpen en er als een woesteling mee te keer gaan. Overal, tegen de muur, tegen de trap.
Die crucifix! Natuurlijk! Op de antieke bruidschatkist. Onder de vensterbank van Francis' kamer. Twee identieke kruisbeelden. Loodzwaar. Ze flankeerden immers zijn verzameling matchboxes. Kruisbeeldenralleys mee gehouden en de jongen vaak laten winnen. Ik herinnerde me plots de bronzen stukken tot in het kleinste detail.
Gerda had de kamer van onze zoon, bij mijn weten, intact gelaten na zijn huwelijk. Dus had Serge de kamer van de Francis eveneens doorzocht. Met een beeld zijn moeder omgebracht en het andere meegenomen. Aanvankelijk met de bedoeling het te versjacheren. Tot zijn duivels brein er ander garen mee spon. Francis zou de crucifix in de kelder beslist herkennen. Aan Vloesberghe vertellen dat beide stukken op zijn jongenskamer hadden gestaan. Een prijkte op het altaar. Kon een geschenk van Gerda zijn aan haar dierbare vriend. Adrienne had eveneens enkele beelden gekregen, was trouwens ook in een van haar dagboeken te lezen. Het tweede beeld droeg mijn vingerafdrukken en Marianne was ermee gedood. De smeerlap wou er mij opnieuw inluizen.
Goed gezien, doe maar verder, Max, hoorde ik Serge grijnzen. Je hebt inderdaad je eigen vonnis getekend, vriend. Jouw vingerafdrukken prijken op het beeld, natuurlijk denk je er niet aan die weg te wissen. Je zwalpt in pijn, verdriet en onmacht. Zelfbeklag en beslist zelfverwijt. Je had toch beter moeten weten, vriend? Zie je mij juichen? Maagdelijker dan de onbevlekte ontvangenis ben ik. Door jou gezuiverd van elke verdachtmaking.
Het kleinste kind weet dat Gerda ziekelijk jaloers was. Een hysterica, niet mijn woorden, die van je zoon. Weet ik van je schoondochter en die heb ik meer dan op mijn hand hoor. Met de hulp van een gewiekste advocaat, zal Pat mij op alle domeinen bijtreden. Zeker weten. Een kleine rondvraag in de buurt en de brave dutsen bevestigen, dat ik wekelijks twee tot drie keer je vrouw bezocht. Pastorale steun verlenen, heet dat. Vloesberghe en zijn team beseffen dat er bij Gerda meer dan een vijs goed los zat. De slaapkamer, zeg, een kluif voor gerechtspsychiaters. Ziekelijk jaloers en seksueel meer dan gefrustreerd. Ook door jou. Waanvoorstellingen had ze. Meer nog, schizofrenie: Gerda met de drie gezichten. Buitenshuis de zachte, eerbiedwaardige, hulpvaardige mevrouw Cijnens, in haar slaapkamer de fanatieke non Gerda en tegenover mij de geobsedeerde, geile hoer Marianne.
Wanneer ik op zoek ben naar verduidelijkingen over een detail en bijna verloren loop in een overvloed aan informatie die niet te zake doet, die naast de kwestie is en die onbruikbaar blijkt, (zoekopdracht verfijnen!) verschijnt na de zoveelste poging plots op het scherm :
uw zoekbewerking heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd
dat is … een verschrikkelijk moment. Dat wil zeggen dat zelfs de Grote Google het niet meer weet, waarmee ik nu eigenlijk bezig was.
Als kind vond ik biechten verschrikkelijk gênant. Niet omdat ik zo'n ontoelaatbare dingen uitspookte, maar omdat ik niet genóeg uitspookte, niet genoeg om op te biechten. 't Was te futiel om een pastoor mee te gaan lastig vallen in zijn kerk, laat staan god in de hemel. Dus probeerden we onze lijst met zonden wat aan te dikken. Maar dat deden veel kinderen. En pastoors wisten dat, dubbel gênant zoiets hè.
Hoe een volwassen biecht er zou moeten uitzien, daar heb ik geen flauw idee van. Ergens in '70 of in '72 werd er zo nog eens een poging ondernomen. Hoe ik daar verzeild was weet ik niet, het was onder in de Basiliek van Koekelberg te doen. Waarschijnlijk was ik gewoon benieuwd naar gewelven daar beneden. En na de bijeenkomst was er gelegenheid tot biechten, of hoe het toen genoemd werd. Dat waren privé-gesprekken aan een tafeltje. Ach ja dacht ik, waarom niet, 'k ben hier nu toch … Of ik deed het mogelijk uit beleefdheid tegenover de inrichters. Als motivatie kan zoiets tellen, 'k weet het.
'k Kwam terecht aan een tafeltje waar een zeer jonge priester zat. Hij zat daar precies wat onwennig. 'k Vertelde over twijfel en bedenkingen en over vragen en over wat er mis ging, en bleef mis gaan en wat ik niet meer zag zitten en waarom ik het niet meer zag zitten en of er nog wel heil te verwachten was in deze wereld … dié litanie, de ganse puber-cataloog.
Naarmate ik praatte ging hij onwenniger kijken, vervolgens hulpeloos en dan regelrecht droevig. Wat een melkmuil, dacht ik, straks kan ik hem nog troosten ook. Hoe het gesprek is afgelopen weet ik niet meer. Misschien heb ik het afgebroken, omdat ik het niet meer kon aanzien. Het gesprek bracht geen soelaas, eerder een helaas.
Dus hoe een volwassen biecht er moet uitzien : geen idee. Maar ik lig er niet van wakker. Er zijn zoveel godsdiensten die het doen zonder biecht. En die bestaan ook al eeuwen, zonder dat controlegepook.
Waar ik het wél moeilijk mee heb is het idee van het biechtgeheim. Wanneer er zaken gebiecht worden die vallen onder 'criminaliteit' mag de priester ontslagen worden van die verplichting en naar de politie stappen, mijn gedacht. En snel. Met een snelprocedure, zodat het bisdom het geen drie jaren laat aanslepen, want dan vallen er nóg slachtoffers. Biechtgeheim, zwijgplicht, omertà … een staatje binnen de staat, nog hetzelfde als voor de Reformatie, als 500 jaar geleden.
Was hij zo behept door de dwang om Gerda's dagboeken meteen terug te vinden, dat hij de grootste en domste gok van zijn leven had gewaagd? Fifty, fifty. Alle winst of alle verlies! Ik probeerde het me min of meer voor de geest te halen. Had ik de deur voor hem geopend in plaats van Marianne, dan zou zijn flemende stem, bevend van schuld, onderdanig gemompeld hebben:
'Max, laten we meteen naar de politie gaan … Ik kan Gods zwaard niet langer afweren … Ik moet gestraft worden. Hier is het moordwapen …'
Wat zou hij er dan nog meer bij verteld hebben? Wat zou hij, plots beseffend dat niks nog enige zin had, nog uitgehaald hebben? Zo'n monster was tot alles in staat.
Maar Marianne en niet ik had de deur opengemaakt. De bel van de voordeur was overal meer dan duidelijk hoorbaar, want vrij schel. Niet schel genoeg om de diepe slaap van Marianne te storen. Een loeiende brandweerauto kon zelfs haar namiddagdutje niet onderbreken.
Slaapdronken misschien? Dacht ze dat ik mijn huissleutel vergeten was? De garagepoort niet in het springslot? Was ze al een paar keer vergeten, wist ik. De volhouten kantelpoort was voor haar immers te zwaar om met de nodige kracht het springslot bovenaan te laten klikken. Bovendien klemden de metalen geleiders op een tweetal plaatsen. Dit moest ik meteen checken. Alle mogelijkheden nagaan hoe de schoft was binnengedrongen. Mijn vrouw kon het niet meer ophelderen.
Eerst voor jou zorgen, lieveling. Jij gaat altijd voor. Nu meer dan ooit. Nu kan ik het aan. Misschien. Kom, mijn alles. Ik droeg heel moeizaam, uiterst behoedzaam mijn godenkind naar boven. Mijn levenloos goddelijk kind. Legde haar lichaam op de driezit in het salon. Slaapkussen onder haar hoofd. In een van de laden vond ik een grote witte tafelnap, nog in originele verpakking. Spreidde die over mijn kleintje, liet de schouders wat vrij. In sprookjes volstaat dan een kus … Verdomme! Godverdomme!
Wat maakte mijn verhaal en commentaar tegenover mijn zoon zo onontbeerlijk, dat ik nog weg moest van mijn vrouw? Waarom mijn kleintje achterlaten, wetende dat de schoft op vrije voeten liep? Onbekwame, onbezonnen, egoïstische dwaas die ik was. Mijn leven, mijn hoop, mijn verlangen, mijn geluk, het beste van mezelf, lag daar op de driezit, bewegingsloos, dood.
‘k Heb conférences op de vensterbank gelegd, pal zuid, heel de namiddag zon. Na enkele dagen zijn ze tafelklaar, beetgaar ipv beenhard, en sappig. Wij hebben er meestal twee op een schaaltje liggen. Die worden zorgvuldig in het oog gehouden. Op sterk-zonnige dagen wordt het schaaltje achteruit gezet van de vensterbank naar de schaduw, efkes minder fel.
Er kunnen tot zeven schaaltjes op onze vensterbank. Het is onze fruitgaard. De schaaltjes/schotels/manden zijn meegebracht uit landen waar het toenmalig schip ging laden of lossen. Het is een samenraapsel van stijlen kleuren en materialen, glazen kitsch uit China naast artisanaal vlechtwerk uit Gabon. Een interieurstylist zou er hoofdmijn van krijgen, LM en ik niet. Voor ons heeft die mengelmoes betekenis.
Elk schaaltje heeft een eigen soort fruit liggen. Onze rij tuttifrutti.
LM is een perenfan. Hij heeft in zijn leven al zeker een boomgaard leeggegeten. Zo ben ik met de jaren een peren-expert geworden, wat vensterbank betreft bedoel ik, qua gradatie in peren-malsheid en peren-rijpheid. Zelf ben ik meer een appelmens. Appels zijn volgens mij het enige fruit dat rijp in de winkel ligt, appels gaan daarom niet op de vensterbank.
Alle andere fruitsoorten mogen thuis nog wat narijpen. Want het is niet omdat de vruchten oogstklaar waren dat ze al tafelklaar zijn hé. Tussen oogst/winkel en tafel komt nog onze vensterbank, volgens mij.
“van een verkrachting kan je niet zwanger raken” een krant , 20 augustus 2012
In de Verenigde Staten gaf de politicus Todd Akin een opmerkelijk interview. Op televisie liet de senator weten dat vrouwen volgens hem niet zwanger kunnen geraken na een verkrachting:
"Van wat ik heb begrepen van dokters, is zwangerschap door verkrachting echt zeldzaam. Als het echt om verkrachting gaat, beschikt het vrouwenlichaam over manieren om dat hele ding uit te schakelen." Diezelfde Akin is ook sterk tegen abortus gekant. "Bij een verkrachting moet er absoluut een straf zijn. Maar die straf moet echter voor de verkrachter zijn, niet voor de baby."
Enkele dagen tevoren kwam Todd Akin nog in het nieuws toen hij de subsidies voor schoolmaaltijden voor kansarme kinderen wilde afschaffen. Over die schoolmaaltijden heb ik toen een documentaire gezien in een van de duidingsprogramma's, de situatie was schrijnend. Het middagmaal op school is voor veel kinderen de enige maaltijd van de dag. En dat terwijl ze nog volop in de groei zijn. Die maaltijden wou Akin dus afschaffen? Goe bezig. Wat zouden zijn argumenten daarvoor geweest zijn?
---
Dat 'zelden' zwanger, dat gold misschien in de Nazikamp-toestanden, zodra het lichaamsgewicht zakt tot onder de 48 kg, stopt de ovulatie. Dat is al beschreven sinds WOII.
Todd Akin, groot licht terzake, heeft die redenering inkort tot : van verkrachting raakt men zelden zwanger. Dat is weer vrije meningsuiting op zijn Amerikaans hé. De USA is al ver op de terugweg. Terug naar de middeleeuwen, en het einde is nog niet in zicht. Dat is de reden waarom ik dit nog eens oprakel. Middeleeuwse breinen, niet gehinderd door kennis van zaken, willen macht. Zelfs ten koste van de realiteit. Het einde is nog niet in zicht.
Naderhand, toen de hyena in mij enigszins tot rust kwam en ik, nog in hallucinogene mist, logisch trachtte te denken, stonden de naakte feiten ontnuchterend helder voor mij. Marianne was dood. Ik kon niets meer doen. Niemand kon haar noch mij helpen. De dader kende ik! Daar lag zijn moordwapen en merkteken. Waar had ik dat ding nog gezien? Het kwam me vaag bekend voor. Op het altaar, uiteraard, de schoft had het me aangewezen. Nee, niet alleen daar. Waar dan? In Gerda’s kamer had ik in jaren geen voet gezet. Vanwaar die vage herkenning?
Een kwalijke, doordringende geur hing in de kelder. De geur van uitwerpselen. Zou Marianne? Ik moest haar wassen. Dat prachtige lichaam mocht niet bedorven worden. Ik stond recht. Niet Marianne, maar ik stonk. Mijn broek, mijn kousen, alles doordrenkt. Drek alom. Foert. Mijn stank zou haar lijfje niet bezoedelen en mezelf kon het geen reet schelen. Mij kon überhaupt niets meer schelen. Alle leven gleed eveneens uit mijn lichaam. Alleen mijn hart, mijn longen, ja, die functioneerden robotmatig. Ook mijn hersenen deden het nog. Nadenken, Max, nadenken.
Marianne had me gebeld rond negen uur. Omstreeks kwart voor twee was ik weggereden bij Francis, had getankt in Keerbergen, dus rond twintig voor drie thuis gekomen. Daartussen moet het gebeurd zijn. Hoe die schoft was binnengeraakt, hoe hij wist dat ik niet thuis was, waarom Marianne nog na negen uur de deur opende en wat er zich binnenshuis had afgespeeld, zou ik nooit te weten komen.
Wat had hij haar wijsgemaakt? Had hij zijn onschuldigste masker opgezet? Want in veinzen, liegen en mensen om de tuin leidden was Serge een grootmeester. Onovertrefbaar. Marianne wist dat hij een ploert was. Hij zal daarom misschien meteen met volle kracht hebben toegeslagen, haar nog zwijmelend de keldertrap afgegooid.
Waarom zo laat de deur openen, Marianne? Zou hij nadien in de hal op mij hebben gewacht? Moest ik zijn derde slachtoffer worden? Maar ik kwam niet. Toen dat in zijn satanisch brein doordrong, moet hij hard en schokkend van opluchting gelachen hebben. Zijn bloeddorst gelest op een manier die hijzelf niet voor mogelijk hield. Snel handelen nu. Crucifix schoon vegen. Geen vingerafdrukken nalaten. Zich zo snel mogelijk uit de voeten maken.
Stel dat ik in mijn villa overnachtte, al had Francis aan hem het tegendeel verteld. Serge wist verdomd goed dat ik er nooit meer de nacht zou doorbrengen. De villa was vol van morbide herinneringen. Marianne betekende mijn nieuw begin. Maar waar was ik dan?
Natuurlijk besefte hij dat ik elk moment kon verschijnen. Bij het gejaagd verlaten van het huis, was hem dan, als in een aureool van gregoriaanse muziek, een beeld verschenen. Ja, dat beeld moet die schoft gezien hebben: ook mij ombrengen! Want ik had allicht de politie nog niet verwittigd. Was dat gebeurd, dan zou hij stellig al geklist zijn. Hij wou en zou de dagboeken vinden. Hij moest ze hebben. Zich indekken met onschuld en onweten. Een gok als een andere.
Zelfs als Vloesbeghe reeds op de hoogte was gesteld door mij, meende Serge nog tijd te hebben om zijn plan uit te voeren. Wat was er dan verder in dat waanzinnig hoofd van hem omgegaan? Ik trachtte het me voor te stellen …
mijn Oma heeft een karretje, dat is zo’n grappig ding er zit een handig mandje op, daar kan mijn knuffel in die zit dan naast de worteltjes waar Oma soep van kookt het is een prachtig karretje, ik wil 'em later ook
ja ik wil later een rollator lekker lopen in de zon met mijn koffer (?) in het mandje en dan fijn een blokje om
mijn Oma's blauwe karretje heeft remmen en een bel en hij kan in- en uitgeklapt, da's handig en gaat snel er zit ook nog een krukje op, dat zit niet eens zo slecht het is een super-karretje, ik wil 'em laten écht
ja ik wil later een rollator lekker lopen in de zon met mijn koffer (?) in het mandje en dan fijn een blokje om
maar toen ik dat tegen mijn Oma zei toen keek ze helemaal niet blij ze zei : maar dat betekent dan dat je later niet goed lopen kan en dat mijn kind, doet mij verdriet
nou! dan neem ik hem toch niet ik neem later geen rollator nee dan hoef ik er geeneen Oma vindt je 't goed da 'k nu en dan die van jou een uurtje leen?
is dat goed Oma? oké! Tekst : Marjet Huiberts, Animatie: Wouter van Reek, Techniek: TVPaint, Muziek : Henny Vrienten
Na zo'n heldere tekst, zo'n energiek stemmetje en zo'n levendige melodie is men toch helemaal verzoend met de idee van een rollator! Mijn hoed af voor de makers van het nummer. m - blog 06/2018
Mona Lisa op klaarlichte dag gestolen, 21 augustus 1911
'k Ben eens gaan piepen op 't Net waarover het verhaal juist gaat. Als ik zeg dat het goed afloopt verklap ik toch niks hé, want de Mona Lisa is al decennia terug thuis. De afloop van het verhaal is dus gekend.
De volgende dag ontdekte de schilder Louis Béroud de diefstal. Op de plaats in de Salon Carré waar de Mona Lisa had moeten hangen, bevonden zich nu slechts vier ijzeren haakjes. Béroud informeerde bij de bewaking waar het schilderij was en zij dachten dat het was overgebracht naar het fotoatelier van de firma Braun. De bewakingsdienst stuurt iemand naar het fotoatelier om het schilderij terug te halen, maar die keert onverrichter zake terug en dan slaat de paniek toe.
Bij het onderzoek dat volgde werd de dichter Guillaume Apollinaire aangehouden en ondervraagd, hij had immers ooit verklaard dat men het Louvre moest afbranden en was betrokken bij de diefstal van enkele beeldjes en maskers door Géry Pieret enkele jaren daarvoor. Pieret bezorgde op 28 augustus aan de krant Paris-Journal een van de gestolen beeldjes, eiste de diefstal van La Joconde op en eiste 150.000 frank losgeld.
Ook Pablo Picasso werd langdurig ondervraagd, hij had van Pieret enkele van de gestolen beeldjes en de Phenicische maskers gekocht omwille van hun primitieve aspect. Zijn schilderij 'Les demoiselles d'Avignon' werd hierdoor nog beïnvloed. Maar het onderzoek liep al snel dood en men ging ervan uit dat het schilderij voorgoed verdwenen was.
De dader van de diefstal Vincenzo Peruggia was een Italiaan en had als glazenier meegewerkt aan een project om belangrijke kunstwerken achter glas in te kaderen. Hij had zich in een bezemkast verstopt en was op de sluitingsdag van het Louvre met het schilderij onder zijn jas het museum uitgelopen. Hij bewaarde het schilderij gedurende twee jaar in een houten koffer onder zijn bed in een logement in Parijs.
In 1913 keerde hij terug naar Italië en bood op 10 december 1913 de Mona Lisa te koop aan bij een Florentijns antiquair Alfredo Geri. Die maakt op 11 december een afspraak met Vincenzo Peruggia in Hotel Tripoli, kamer 20 en gaat naar de afspraak in gezelschap van de toenmalige directeur van het Uffizi, Giovanni Poggi.
Geri en Poggi herkennen het doek en nemen het mee voor een zogezegde expertise. De dief werd gearresteerd en het hotel wijzigde zijn naam in Hotel Gioconda; men kan er tegenwoordig nog altijd kamer 20 boeken.
Voor het terugkeerde naar Frankrijk werd het werk tentoongesteld in de Uffizi in Firenze, in de Franse ambassade in Rome en in de Galleria Borghese. Peruggia die tijdens zijn proces verklaarde dat hij had gehandeld uit patriottisme om een werk, waarvan hij dacht dat het door Napoleon gestolen was terug te brengen naar Italië, kreeg een straf van één jaar en veertien dagen, die later werd teruggebracht tot zeven maanden en veertien dagen.
Niet in de hal, niet slapend op de driezit in het salon, zeker niet in de woonkamer of keuken. Toch niet gevallen in de tuin? Een vochtige tocht deed me rillen. Ergens stond een deur of raam open. De kelderdeur klapte dicht door de wind buiten. Marianne in de kelder! Ik rukte de deur opende, schakelde het licht aan.
'Marianne!'
Daar lag ze.
Onderaan de trap. Half ineengekrompen. Roerloos. Ik werd puimsteen. IJskoud opbrandend van geschokt ongeloof werd ik. Kon niet meer ademen. Mijn benen voelden als totaal verlamd aan. En mijn varicen waren nog niet helemaal op hun effen. Verdomme, Max, kom tot jezelf. Handel, man! Ze moet geholpen worden! Een dokter! Nee, die speciale interventie ziekenwagen, met dokters erbij. Zou ze nog ademen?
Ik dook de trappen af. Voelde haar pols. Geen polsslag of nauwelijks? Haar hoofd en gezicht bebloed. Opengesperde ogen. Ademde ze? Was ze in shock? Ze leek er erg aan toe. Dra raakte ze onderkoeld op de kelderstenen in haar nachtkleedje. Niet nadenken, handelen. Iedere minuut was levensreddend. Mijn vrouw moet geholpen worden. Ik mocht haar niet verliezen. De MUG! De MUG bellen en direct naar Jette. Naar het AZ.
Dan zag ik het!
Ongeveer op een meter afstand van Marianne’s linkervoet. Het bronzen crucifix. Gerda's crucifix. Serge! Het kruisbeeld. Zijn moordwapen. Haar dood. Onze dood.
MARIANNE! MARIANNE!
Smeerlap, mijn vrouw. Waarom mijn vrouw? Ik greep brullend het bronzen crucifix en slingerde het tegen de keldermuur. Marianne was dood. Vermoord. De liefde van mijn leven, het meest waardevolle stuk van mijn bestaan was niet meer te redden. Ik braakte. Had het gevoel al mijn schroeiende ingewanden uit te kotsen. Schreeuwend. Huilend als een zwaargewonde wolf. Een gemarteld dier. Creperend van pijn.
Een breedgapende wonde aan haar achterhoofd. Gestold bloed tussen haar prachtig blauwzwart haar. Pas nu zag ik de doodsangst in haar opengesperde ogen. Ongeloof en wanhoop verpletterden me. Het besef vooral dat alles, haar leven, ons leven, ons voor goed ontnomen was. Haar gebroken blik vertelde het.
Ik sloot haar ogen.
Verwilderd snikkend, verwrongen van afschuw, knielde ik naast haar neer. Nam haar teder in de armen. Kuste haar ogen, voorhoofd, de halfgeopende nog steeds prachtige lippen. Proefde de zilte smaak van mijn tranen, nu vermengd met haar bloed. Ik likte haar gezichtje schoon. Had ik vroeger nog gedaan, het zou voortaan nooit meer kunnen. Dronk haar bloed. Wou alles van haar in mij opnemen. Het kon nu nog.
Ik jammerde in razende machteloosheid om dat prachtige haar met bloed doordrenkt, dat dra een vreemde substantie zou worden die niet bij haar hoorde. Ik greep haar hand, kuste elke vinger en hield haar handpalm tegen mijn wang. Streel me lieveling, streel me toch. Nu, draag ik je naar boven. Mijn kindje hoort niet zo kil en vreemd te liggen. Kom, zoetje.
Ik trachtte haar slap lichaam op te nemen. Naar boven brengen zou me moeilijk lukken. Geen kracht meer in de armen. Daar! De hoezen met de spullen van de tuinzetels. Ik legde haar behoedzaam op de kussens alsof die haar dood zouden verzachten, ontkennen, wegnemen. Mijn roosje, tussen de zonnebloemen op het canvas.
Ik knoopte haar ponnetje dicht. Kuste haar opnieuw, steeds weer, overal. Ging zijlings naast haar liggen. Aaide voorzichtig haar wang. Draaide haar lokken rond de vingers. Snikte.
Ik had haar nog zoveel te vertellen. Over Francis, die onze hulp nodig had en over zijn Valerie. Over het roodkopje dat zij ons zou schenken. Het kind, dat ik jou niet kon geven, komt er, lieveling. Via een ommetje, maar het komt er. Oma en opa! Stel je voor. Wat hou ik toch van jou, mijn bieke, zo veel meer dan toen ik vanavond wegreed.
Ik streelde haar hoofdje. Mijn vingers plakten aan de breuklijnen van de verwondingen. Heftig zoog ik haar bloed op. Haar allerlaatste beetje leven opdrinken bracht mij in een staat van algehele chaotische zelfdood. Toen greep ik de crucifix en begon er tierend en brullend weer mee te hameren, tegen de muren, op de vloer. Totaal verdwaasd van woede, ellende, opstandigheid, haat en wraakzucht.
Ik was geen mens meer. Alleen nog een wild gevaarlijk beest. Bloeddorstiger dan haar moordenaar.
De kinderen waren aan het tekenen en de juf wandelde door de klas om de vorderingen te bekijken en ze vroeg of de tekeningen ongeveer klaar waren. Aan een meisje dat zeer druk en ijverig aan het werk was vroeg ze wat de tekening zou worden. "Ik teken God," antwoordde het meisje zonder opkijken.
Dit wordt weer metafysisch, dacht de Juf, om de zoveel jaar hebben we er zo eentje tussen.
"Maar Meisje, niemand weet hoe God eruit ziet …" zei ze vriendelijk en voorzichtig.
Saludos Amigosis een Amerikaanse animatiefilm uit 1942 van Walt Disney. De film speelt zich af in Latijns-Amerika en de hoofdpersonages zijn Donald Duck, Pedro (dat klein vliegtuigje) Goofy en Joe Carioca (de groene papegaai) die voor het eerst te zien is in een animatie van Walt Disney.
Hier een voorproefje, de bioskooptrailer. Ouderwets? Misschien. Nostalgisch? Zeker. Het is 1942. In onze bioskopen was het wachten tot een eind na '45. Heeft iemand van u deze film ooit in de zaal gezien? klank aan - http://www.youtube.com/watch?v=OaAkRqo65rw - 01min28 trailer met muziek die verwachting opbouwt, iets wonderlijks belooft. Muziek die kriebelt.
De vier personages worden los van elkaar in vier verschillende delen opgevoerd. De vier delen worden verbonden door beelden over de Disney-mensen die per vliegtuig onderweg zijn om deze film te maken en in het vliegtuig ook 'echt' aan het werk zijn. Daar wordt de aanzet van de animatiegedeeltes getoond, wat zorgt voor vaart in de opeenvolging van de vier stukken.
Vier hoofdstukjes, vier youtube-delen. De vier hoofdstukken zijn echter niet exact gesplitst over de vier youtube-delen. Dat is jammer, maar dat is niet echt een ramp.
Deel 01/04: In Lake Titicaca, bezoekt de Amerikaanse toerist Donald Duck, het Titicacameer, (Peru/Bolivia) en ontmoet daar de lokale bevolking, waaronder een vervelende lama.
Deel 02/04: Pedro gaat over een klein vliegtuigje in Chili, dat zijn eerste vlucht over het Andesgebergte maakt, om luchtpost op te halen in Mendoza, Argentinië, wat bijna fout afloopt.
Paternalistisch-Disney: Een klein stuntelend vliegtuigjong gaf maar een pover beeld van Chili. De piloten van de postdienst waren misschien 'cowboys' maar ze waagden wel telkens hun leven boven de Andes. De cartoonist René Ríos Boettiger creëerde daarop in 1949 de kleine macho Condorito, nu nog een alomtegenwoordig figuurtje in de Latijns-Amerikaanse beeldwereld (?)
Condorito toen en later
Deel 03/04: In El Gaucho Goofybelandt de Amerikaanse cowboy Goofy tekenfilmgewijs op de Argentijnsepampa's, om kennis te maken met het leven van de gaucho.
Deel 04/04: Aquarela do Brasil is het laatste deel van de film. Het sluitstuk! Het pronkstuk. Disney introduceert een nieuw karakter, José (Joe) Carioca genaamd. Hij leidt Donald rond in Rio en leert hem samba dansen. Een Carioca is een inwoner/ster van Rio.
Voor wie tijd heeft - nu of later of volgende week ooit eens - de film, het echte werk, artisanaal, alles werd met de hand, plaatje per plaatje, getekend en gekleurd. 'k Heb gezocht naar een exact cijfer voor het aantal beelden per seconde, frames per second, fps, maar dat varieert naargelang men het heeft over de digitale versie, DVD etc, 25 à 30 fps, of over de analoge versie, film pellicule 90 fps (driemaal meer, kan dat kloppen?)
Het begint als een gewone documentaire, maar laat u daardoor niet misleiden.
De film is niet ondertiteld, maar de beelden spreken voor zich. De eerste drie delen zijn in het Spaans. Gelukkig is het is Zuid-Amerikaans Spaans, niet dat radde Castiliaans van TVE. Het vierde deel is Braziliaans-Portugees/Engels.
Klank aan aub, de muziek heeft een Oscarnominatie gehad in 1944 ! Een aantal van ons waren toen nog niet in de maak.
https://www.youtube.com/watch?v=VEulxiQFm-s&t=72s , tot 02min50 : Inleiding over de ongewone expeditie vd Disneyploeg tot 14min10 : Donald Duck, Lake Titicaca, Peru, tot 25min12 : Pedro, Andes, Chile tot 38min43 : El Gaucho Goofy, Pampas, Argentina tot 52min35 : Donald Duck enJosé Carioca, Aquarela do Brasil
Begin 1941, toen de Verenigde Staten nog niet bij de Tweede Wereldoorlog betrokken waren, gaf de Amerikaanse overheid Disney de opdracht om een film te maken bedoeld voor de USA, de Centraal- en Zuid-Amerikaanse markt als onderdeel van het buitenlands beleid dat 'Goed Nabuurschap' zou kunnen genoemd worden. Good Neighbor Policy.
De keuze viel op Disney omdat verschillende Zuid-Amerikaanse landen nauwe banden onderhielden met Nazi-Duitsland en de US wou die sympathieën doen keren en de banden tussen Noord- en Zuid-Amerika aanhalen. Dringend.
Mickey Mouse en andere Disney-figuren waren populair in Latijns Amerika en Walt Disney fungeerde plots als ambassadeur. De tour, gedeeltelijk bekostigd door Nelson Rockefeller, -die toen Coördinator van de Inter-Amerikaanse Zaken was (CIAA)- bracht Disney en een groep van ongeveer twintig tekenaars, componisten, schrijvers en techniekers per vliegtuig door een aantal Zuid-Amerikaanse landen, waaronder Peru, Chili, Argentinië en Brazilië. Dat wordt zeer duidelijk :o) aangegeven in het begin van de film. De film kreeg ook financiële steun van de Amerikaanse overheid, wat nodig was, daar zonder de Europese markt de Disney-inkomsten aanzienlijk minder waren.
De film gaf ook beelden van moderne Zuid-Amerikaanse steden met wolkenkrabbers en modieus geklede mensen. Dit verbaasde de Noord-Amerikaanse kijkers, die dat soort beelden enkel associeerden met Europese steden.
Historicus Alfred Charles Richard Jr. zegt dat Saludos Amigos toen in '42, op een paar maanden tijd meer effect had op het gemeenschapsgevoel tussen Noord- & Zuid-Amerika dan het Ministerie van Buitenlandse Zaken in vijftig jaar had kunnen bewerkstelligen.
In 1944 werd Saludos Amigos genomineerd voor drie Oscars in de categorieën: Beste muziek, voor het nummer "Saludos Amigos", Beste muziek, voor een musicalfilm, Beste geluid, opnames.
Een film kan een Oscar ook niet-winnen, maar het blijft wel voor altijd een genomineerd werk, zei ooit Erik Van Looy. Of hoe propaganda in de prijzen kan vallen.
Ik ging voorzichtig naar boven. Maakte zelfs het licht niet aan. Ik wist dat Marianne vermoeid was. Wist ook dat ze dan even vast sliep als een notoire zuiplap na tien Duvels. In de badkamer trok ik mijn pyjama aan. Daarna tanden poetsen, een plasje en ik slofte naar bed.
Marianne sliep altijd in aardedonker. Wou de zware overgordijnen hermetisch dicht. Verdroeg niet eens het groenachtig schijnsel van de digitale klok. Duisternis en slaap vormden een onscheidbare eenheid. De perfecte harmonie nodig voor geest en lichaam, beweerde ze.
Op de tast schoof ik naast haar. Zocht de warmte van haar lichaam. Draaide me voorzichtig lepelend naar haar toe. Niets! Verbazing. Leegte! Koelte op haar plaats. Ze was er niet! Ik veerde recht. Trok aan de schakelaar. Zag een leeg bed. Haar hoofdkussen nauwelijks ingedrukt. Het onderlaken lichtjes gerimpeld. Zij had dus wel in bed gelegen. Maar waar was zij nu?
Een onzekere machteloosheid beving me. Een drukkende zweem van paniek. Niet wetend wat te doen en toch de verlamde wil om te handelen. Ik kon me echter nauwelijks bewegen. Dat besef van plots helemaal versteend zijn had me al overvallen. Nu brandde er angst bij. Almaar koortsige, groeiende angst. Een stortvloed aan vragen. Ik moest weten. Moest zoeken.
In de badkamer lagen haar slipje, panty, bh en trui. Zelfs haar pantoffels.
'Marianne! Marianne!'
Ik schakelde alle lichten aan op de overloop. Liep naar de kamer van haar vader, de kleine logeerkamer van Jenneke. De grote en de kleine zolder. Niemand natuurlijk.
'Marianne, Marianne!' Ik schreeuwde haar naam zo luid ik kon: 'Marianne! Hoor je mij? Marianne, alsjeblief antwoord!'
Het huis bewaarde zijn stilte. In de garage stond haar wagen. Ze was dus niet weggereden. Waarom zou ze? In haar nachtponnetje nog! Aan de muur haar grote shoppingbag, onder het prikbord. Ze had haar weekend-aankopen al genoteerd.
Een ander concept van wijzerplaat. Gewoon efkes wennen, zeggen ze.
De binnenste ring, de ring met de minuten, schuift natuurlijk sneller door dan de buitenste ring, de ring met de uren. Technisch correct. Maar dit is een filosofische wijzerplaat: men ziét het verleden verdwijnen en de toekomst tevoorschijn komen. Om 08h27 is 08h20 al helemaal uit het zicht en 08h35 valt nog nergens te bekennen. Het heden duurt maar een streepje, gewoon efkes wennen, zeggen ze.
de filosofische wijzerplaat het heden duurt maar een streepje m- EZW-09/2012, bijgewerkt
“Ik heb eens een vriendin gehad en die was maar twee jaar jonger dan ik. Ze was wel een halve meter langer dan ik. Als we op de canapé zaten was het geen probleem om elkaar te kussen maar haar moeder die een meter groter was dan ik, zat ons altijd te bespieden. Ik zei: Laten we gaan wandelen want met jouw moeder erbij dat vind ik heel ambetant kussen.
Dus gingen we vaak gaan wandelen maar als we elkaar wilden kussen moest ik een halve meter omhoog springen of zij door haar knieën knikken of haar rug plooien en op den duur zei ze: Schat mijn knieën doen pijn en mijn rug ook. Wel dat probleem gaan we oplossen, zei ik.
We zijn naar de ladderwinkel geweest en we hebben daar een aantal trapladderkes getest. Zie je mij al staan op een trapladderke om haar te kussen? De mensen keken hun ogen uit maar dat kon ons niet schelen. Toevallig had de verkoopdirecteur dat ook gezien en toen we langs de kassa passeerden kregen we 50% korting! Zo ontroerd was hij!
Toen zijn we regelmatig gaan wandelen. De buren zeiden dan: Gaan jullie weer gaan wandelen en een beetje kussen zeker? Ja ja! Want ze zagen dat ik mijn trapladderke bij me had en nu en dan stonden we even stil en dan kroop ik op mijn ladderke en we kusten elkaar. Maar op een keer waren we bij avondschemering aan het wandelen langs de Schelde in Roeselare. Da's al lang geleden hoor. Toen liep de Schelde nog door Roeselare, maar om een tot nu toe onduidelijke reden hebben ze de Schelde verlegd en die stroomt nu door Antwerpen en dan moesten die Antwerpenaren een tunnel graven anders konden ze moeilijk aan de overkant van de Schelde, want niet iedereen heeft daar een boot.
In Roeselare heeft niemand een boot. Eh ... aha, daarom hebben ze de Schelde verlegd. Nu weet ik het weer. Enfin we zijn aan 't wandelen en al met eens wil ik haar 'bezoenen'. Ik kroop op mijn ladderke en ik begon haar passioneel te kussen en mijn ladderke was in de zachte oever van de Schelde gezakt, omgekieperd en ik ben met mijn 50% kortings- ladderke in de Schelde gevallen. Toen liep de Schelde nog door Roeselare en… o ja, dat heb ik al geschreven. Enfin mijn vriendin lachte zich te pletter alsook andere wandelgangers. Ik voelde mij ongelofelijk vernederd en ik heb dat toen onmiddellijk uitgemaakt met haar. Dat ladderke heb ik nog steeds maar 'k heb het onlangs op kapazaa en e-bay gezet. Trapladderke te koop! Ideaal voor kussers van verschillende lengte. Leeftijdsverschil speelt geen rol. 50% korting inbegrepen. Nog niemand heeft gereageerd.” Majumau
Volgens mij is dit allemaal echt gebeurd. Maar dan lang geleden. 'k Zie het voor mij. De jongen was 15 of 16 maar had zijn groeischeut nog niet gehad. Dat was het enige hormoon dat op zich liet wachten, de andere hormonen waren er al. Kushormoon en zo …
Het meisje van twee jaar jonger was al wel opgeschoten. Meisjes zijn wat vroeger hé. Haar bouw had ze van haar moeder, die dame was ook rank en slank. In kikkerperspectief was de moeder wel een volle meter groter dan de jongen in kwestie. Vooral wanneer de dochter wou gekust worden.
Dat ladderke is ook echt waar, volgens mij. Dat van de Schelde is ook helemaal waar natuurlijk.
Enkel de 50% korting lijkt me overdreven. Die zal hij er bij gefantaseerd hebben, denk ik. Kussen aan 50% ...
m - EZW-08/2013, nagekeken - voor zover kolder zich laat nakijken maar de tekst is wel geplaatst met zijn toestemming natuurlijk
Ik parkeerde de wagen en betrad het donker huis. Neen, ik zou Marianne niet wekken. Ik had zelfs geen behoefte aan slaap. Ik had aan niets behoefte. Tenzij Serge opgesloten te zien.
Ik zag hem met Marianne. Hoorde hem zijn smerige voorstellen doen. Dan met Gerda. Haar schoppend in de keuken, ruziënd bovenaan de trap. Serge en zijn gefingeerde bereidwilligheid voor de uitvaart. Serge en zijn belofte aan die vunzige flemerd van een notaris. Ik zag mijn vrouw aanpappen met die opa. Ze kropen in bed en ze wou hem geld doen kakken. Beiden kraaiend van plezier. Alles keerde om in mijn binnenste. Mijn hoofd barstte.
Mieren en muizen knaagden opnieuw al mijn blijdschap van daareven en mijn verwachtingen stuk. Ze wroetten en krioelden door mijn hersenen. Een angstfanfare van hoon, zelfverwijt, onmacht, woede en haat. Wurgend. Gedachten als koorden rond mijn hoofd. Ze trokken, lieten los, trokken opnieuw, drukten tot ik geen adem meer kreeg.
Beheers je Max. Ga naar boven. Ga bij je vrouw. Rust naast haar. Het is vrijwel ochtend. Het is bijna voorbij. Je hebt het geklaard. Je hebt gewonnen. Nieuwe toekomst in de herfst van je leven. De langste en vreemdste nacht is seffens verleden tijd.
Ik nam een flesje bruis uit de koelkast. Slurpte het koele water gulzig naar binnen. Dat deed deugd. Smaakte nu beter dan de meest uitgelezen wijn. Een simpel flesje bruis als start bij de herbronning van mijn leven. Geen enkel hongersignaal. Toch maar een appel. Hondsmoe maar klaarwakker. Hoe laat al? Tien voor drie. Tijd voor een goeie vier à vijf uren rust. Dan nogmaals de politie bellen, de dagboeken van Gerda, de hele rimram rond de afgezant des duivels. Misschien een laatste verklaring op het bureau ondertekenen. Twee dagen de krantenkoppen, die een hoop telefoontjes gingen veroorzaken. Dan: over en out. Deze tijd, volgend jaar allicht zijn proces. Kleine week rechtbank. Strafvordering, verdict en gedaan.
Heel die cinema, heel die poespas, al die stress ivm de keuze van de juiste glazen is nu voorbij. Eindelijk heb ik het glas gevonden dat voor iedereen voldoet:
Dit is zo een eenvoudig ontwerp, dat ik niet snap dat we zo lang zonder gedaan hebben. m - EZW-08/2013, getest en goedge-hk-sorry, goedgekeurd
Het is nog niet het seizoen voor herfstbladeren, maar de herfst komt toch. Meteorologisch, of astrologisch : ze zal er zijn. Kleinkinderen moeten voor school al eens iets maken met herfstbladeren. Dat kan gaan van zeer basic tot zeer kunstig, naar gelang de leeftijd van het kind en de studierichting. Hoedanook, intijds beginnen met drogen, is de boodschap. Dat zegt Susanna Bauer en zij weet waarover ze het heeft, zij raapt die poëzie gewoon van de grond.
"De bladeren worden niet behandeld om ze sterker of soepeler te maken. Bauer werkt gewoon zeer voorzichtig en zorgvuldig, met zeer fijne naalden en haaknaalden.
haar werkblad staat op ooghoogte
Het duurde een hele tijd eer ze de grenzen van het materiaal kende. Wanneer ze nu een werk start weet ze wat een bepaald blad of twijgje kan hebben. Het gebeurt nog zelden dat een blad breekt tijdens het bewerken.
Over de houdbaarheid : bladeren vergaan door blootstelling aan het weer, insecten, micro-organismen en de UV-stralen. Zij doet het mogelijke om de bladeren te beschermen tegen deze invloeden. Elk blad wordt grondig gewassen en gedurende weken zorgvuldig gedroogd. Soms komt een blad pas na jaren in aanmerking voor een werk.
Drogen is de standard bewaarmethode die botanisten over de hele wereld gebruiken. In botanische collecties bestaan stukken van meer dan 200 jaar oud. De werken met bladeren worden gemonteerd achter glas van museumkwaliteit dat 99% van de UV stralen uit het licht filtert. Ondanks dat kan de kleur van de bladeren mettertijd nog lichtjes veranderen."
Ach, laat miss life-style maar komen, het Cijnens-duo zal haar met veel verve een toontje lager doen zingen, kwaken eerder. Eerst nog tanken en dan naar huis. Naar Marianne, my precious darling-baby. Valerie zal ook voor haar een bijzondere verassing zijn.
Valerie! Ze beviel me. De manier waarop Francis haar had beschreven. Pittige naam voor een pittig meisje. Nog enkele weken, eerst de Vesuvius in Keerbergen laten uitspuwen en dan wou ik haar ontmoeten. De weldoenster van mijn zoon en de toekomstige moeder van mijn eerste kleinkind.
Marianne, ik en ons roodkopje aan zee. Zandkastelen bouwen. Natuurlijk, ging ik met hem zwemmen, voetballen en fietsen. Putten graven in de tuin. Ridderverhalen schrijven. Vergeet het, vriend, vergeet het! Denkduiveltje en zijn commentaar, altijd weer! De snotneuzen van vandaag graven geen putten meer. Games, play stations moeten ze hebben. Twee-duimen-speeltjes en dzjoef-dzjoef met samourai Jack en Black Devil Dragon. Lichtgevende Star Wars zwaarden en af en toe, afhankelijk van de commercieel opgeschroefde rages, ouderwets knikkeren. Tegen die tijd ben jij er veel te stram voor. Arthritis en artrose, oude mannekenskwalen! By the way, er reeds aan gedacht, dat het ook een zij-tje kan zijn?
Ik zie je al drukdoende Barbietjes toiletteren, pareltjes rijgen, teennageltjes lakken, pépé Max, hoofdhaar vol plastic knijpspeldjes! Daar gaat volk op afkomen! Laat dat kleinkind nog een paar jaar rustig in het zakje van Francis zitten, vriend. Concentreer je op die schoft morgen in zijn kerk en de mogelijkheid dat de vogel gaan vliegen is. Het zou me niet verbazen, mocht hij op dit ogenblik in de Lufthansa businessclass een stewardess om een Jack Daniels vragen! Dzju, waarom had ik zo getalmd in die kerk? Waarom was ik naar die ploert toegereden? Waarom niet direct politie geïnformeerd? Tiens, nog altijd geen telefoontje van Vloesberghe gekregen. Had ik er toch beter aan gedaan de dienstdoende agent een volledig relaas te geven, of zelf naar het commissariaat te rijden om verslag uit te brengen? Ze hadden hem meteen gearresteerd zonder de tussenkomst van Vloesberghe. De onderzoeksrechter of de procureur waren er ook nog! Agenten hebben richtlijnen, die mannen weten wat hoort en moet. Vitale informatie, had ik gezegd. Informatie is echter geen bewijsvoering, vriend. Wat vitaal schijnt voor de ene, is voor de andere een olifant die een muis heeft gebaard. Maar ja, je wilt niet luisteren. Niet naar je zoon, niet naar Marianne, niet naar mij met al mijn gezond verstand. Een oude, koppige ezel, dat ben je. Voilà.
Godverdomme, ik had me door dat loeder wellicht toch om de tuin laten leiden. De hoeveelste keer al? Nog niet geleerd! De schurftige puist die mijn vrouw als neukpop wou. Tegen betaling!
Usman Ahmed (Pakistani/UK) maakt zijn entree met bravoure. Struisdoenerij, een beetje zielig en ook wat irritant. Eerst stoer opkomen en achteraf keihard afgaan. Het is een montage van fragmenten uit twee verschillende matchen, bleek achteraf.
Op 02min57 is er een herhaling van de klap, in slow motion. Op 03min08 ziet men nog eens hoe zijn hersens rond geklutst worden in zijn schedel. Als hij al veel van die klappen gehad heeft, verklaart dat misschien de stijl van zijn entree?
Maar later kwam de glorie. Die gast is eigenlijk gewoon, en gewoon sympathiek! Hij vertelt waarom hij danst bij het binnenkomen en in de ring. Voor wie het geduld heeft, klank aan : https://www.youtube.com/watch?v=vsT53rWo2Lg 08min51
Op de speelplaats was een schilder aan het werk. Er was een lint gespannen tot waar de kinderen mochten komen. Tijdens de speeltijd had hij bekijks. Vooral de jongsten stonden aan het lint. Bij die demarcatielijn hield de juf van het derde leerjaar toezicht, want het lint was feestelijk rood en sommige kinderen waren nogal beweeglijk in hun belangstelling.
Over de middag zagen ze vanuit de refter dat de schilder ook zijn boterhammen op at. Buiten. - Juf? Jú-úf! Waarom eet de schilder buiten? Omdat hier geen cafeetje in de buurt is, dacht de Juf. En ze vroeg hem binnen. Hij kreeg een fruitsapje en een appel. Misschien had hij liever een stevige pint gehad? Op deze school is geen bier, deed ze met een vaag handgebaar. Nee, een fruitsapje was prima. Ze keek zijdelings in zijn boterhammendoos: een stuk stokbrood met een 'portie gemengd', salami- en kaasblokjes. Echt een mannenlunch, dacht ze een beetje meewarig. Dat stokbrood is waarschijnlijk al taai, na een halve dag in die doos. En waarom een portie gemengd als middageten? Maakt zijn vrouw zijn schoofzak niet? Of zou hij alleen wonen?
Hij keek terloops in haar boterhammendoos : fijne boterhammetjes, diagonaal gesneden, elk met een lapje beleg en een blaadje sla ertussen en elk afzonderlijk verpakt in vershoudfolie. Tegen de rand van de doos lagen vier kerstomaatjes. Eentje voor elke boterhammenpakje. Echt een meisjeslunch, dacht hij. Dat zou ik toch ook eens in huis moeten halen om brood te verpakken, zo'n rol dinges. En terwijl hij het dacht wist hij al dat hij het zou vergeten. Hij zuchtte.
Op dinsdag had hij twee fruitsapjes bij. En twee appelen. Op woensdag was zijn brood in folie verpakt. In aluminiumfolie, want hij had zich vergist bij de aankoop. Maar aluminiumfolie houdt ook wel vers, hoopte hij. Op donderdag had hij boterhammen met hesp en sla in zijn doos. Gedaan met stokbrood en salami. De boterhammendoos vertelde meer over hem dan hij zelf wist.
Op vrijdag, zijn laatste werkdag op de speelplaats, vroeg hij de Juf om samen na het werk iets te gaan drinken. Om 16h gingen ze samen naar zijn camionetje, twee straten verder geparkeerd. De belangstellenden aan de schoolpoort zagen hen stappen. De collega’s keken er niet van op en de kinderen giechelden nog maar eens over 'verliefd'. Dat deden ze al sinds dinsdag.
Zijn bedrijfswagen, deed hij wijds. Op de zijkant stond Schilderwerken R. van Rhijn. Dat wist ze sinds de eerste dag al, hij heet van Rhijn. En het gsm-nummer en zijn mailadres had ze ook opgeslagen, voor 't geval. Een mens kan nooit genoeg schilders kennen.
Op maandag vroeg haar klasje of ze nu ging trouwen. Of de schilder haar al gevraagd had en of ze ja gezegd had. Hadden ze al kusjes gegeven? Juf legde uit dat het daar allemaal nog veel te vroeg voor was. Wanneer zou hij het dan vragen? En of ze ja zou zeggen? Misschien werd het wel niks, antwoordde ze. Misschien wordt het wéér niks, dacht ze. Jamaar, als het toch zou lukken, mochten ze dan komen, naar het feest? Dat beloofde de Juf. Dat beloofde ze plechtig en uit de grond van haar hart. De kinderen wisten niet van hoe diep die belofte kwam.
Vanaf dan zagen ze elke vrijdagnamiddag het wit camionetje parkeren en de kinderen fluisterden dan luid en opgetogen 'Júúf! Uw Schilder is daar!' Vooral de meisjes zagen de romantiek van dat wit camionetje. Het was een wit paard.
Toen haar klasje naar het vierde leerjaar overging waren Juf Rita en Ronald van Rhijn verloofd en woonden ze samen. Het schooljaar daarop, haar cupido's zaten toen in het vijfde leerjaar, zijn ze getrouwd. In september was dat, zodat de kinderen naar het feest konden komen. Want dat had ze twee jaar tevoren beloofd.
Ongeveer heel het schooltje stond met vlaggetjes aan het gemeentehuis en op het speelplein werd een kinderreceptie gehouden voor alle enthousiastelingen. Ook voor de kleinsten, die zich vergaapten aan haar prinsessenkleed. Dit was beter dan K3 !
Er waren feestelijke broodhapjes en fruitsap voor iedereen, want zo was het allemaal begonnen, met brood.
een feestbrood
Toen haar cupido's in het zesde leerjaar zaten, kwam er een baby. De start van een gezin en van haar verder leven met Ronald. Maar de cupido's hadden toen al andere zaken aan hun hoofd. Ze hadden het nu zelf druk met verliefd worden en prille romantiek en met de aan-af situaties die dat meebrengt.
Het romantisch gedeelte van de Juf en de Schilder was voorbij. Nu begon hun geluk. En cupido's doen niet in geluk. Daar is zwaarder geschut mee gemoeid.
m – HiH-07/2015, herzien – 12/2015 al werd deze tekst integraal geplagieerd, da's een verhaal apart hoor
Waar die jongen zich toch zorgen over maakte! Zo’n pracht van een opportuniteit kreeg hij niet elke dag aangeboden. Kermit, was een ander geval!. Een goeie notaris of indien nodig een prima advocaat en de klus was zo geklaard. Ging China niet door, geen probleem. Pat had haar villa in Keerbergen en hij kon zo in mijn huis intrekken. De sombere herinneringen wegwerken met enkele verbouwingen. Voor mijn part zelfs de hele boel verkopen.
Op een nieuwe en definitieve lei met zijn Valerie kon beginnen, dát wou ik. Het vermogen van zijn moeder, hoefde ik niet. Er waren gelukkig geen kinderen: die pionnen in vechtscheidingen, slachtoffers zonder inbreng. Alleen lijdzaam en niet begrijpend toezien. Bloesems onder puin.
Twee jaar eerder échte liefde ervaren was met geen geld te betalen. Nee, mijn zoon mocht geen dag laten verloren gaan. Hij kikkerde meteen van mijn aanbod op. Vroeg of hij er werkelijk kon op rekenen. Of ik dit eerst niet wou doorpraten met Marianne. Ik schudde het hoofd. Het was reeds twintig voor twee, tijd om afscheid te nemen.
'Nog één dag, jongen, zelfs minder en dit afschuwelijk hoofdstuk mag afgesloten worden. Tabula rasa, een nieuw begin, jij met Valerie en ik met Marianne. Ik bel je onmiddellijk na de arrestatie van Serge. Nu naar bed jij en … sweet dreams.'
Hij omarmde me. Ik sloeg de kraag van mijn Burberry op en spurtte in de pletsende regen naar mijn auto. Het leek voorbij. Alle stukjes van de puzzel lagen netjes in hun vak. Nog enkele maanden en ook Kermit was verleden tijd. Eindelijk! Maar Francis was nog niet klaar met Pat. Het koeioneren van de Cijnensen was haar specialiteit. Vooral de ouwe zou het nog moeten ontgelden. Het onderste uit de kan zou nog te weinig zijn.
Ik stond met een groot aantal blikken hondenvoer aan te schuiven aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten.
"Nee, dat is voor mijn moeder", antwoordde ik verstrooid.
Pas toen ik buiten stond begreep ik haar geschrokken reactie.
de lach die zijn eigen verloop had en op LP de geschiedenis in ging
'k Was op zoek naar iets anders en toen kwam ik dit tegen : Toon kondigt de publicatie van literair werkje aan. In de zaal zit iemand met een lach die lijkt op gehuil. We zien hem niet, het is een LP, maar de uithalen zijn duidelijk te horen.
Op 01min16 zegt Toon : "Wij hadden allemaal gedacht …" en dan laat hij het publiek efkes verder denken ... Vijf seconden later, op 01min21 horen we de eerste uithaal van de man in de zaal. Die vijf seconden had hij mogelijk nodig om naar adem te happen.
In het verder verloop gaat de lach van de man samen met de lach van het publiek een eigen leven leiden. En Toon past zijn timing aan. Hij moet wel, want tussen twee lachsalvo's wil het publiek wel eens ademhalen. Wat een tegenwoordigheid van geest om in te spelen op die ene lach, het publiek als partner nemen. Dat is méér dan ervaring op de planken, dat tweespel tussen artiest en publiek is magie.
Zijn meisje? Denkduiveltje kwam erbij. Niet zo vlug, vriend. Wat als hij met een jongetje voor de pinnen komt? Jou kennende zie ik dat ventje niet zo direct in je wijnbanen drijven. En ze komen ervoor uit, de laatste jaren. Gelukkig! Doch stel dat Francis zich binnen de drie minuten out! Benieuwd je gezicht te zien. Ik weet het, ouders hebben daarmee geen problemen, zolang het niet die van hen is. Je niet aantrekken, vriend, als het zo is, soit. Liefde is liefde! Jij met vrouwke, hij met zijn ventje. Volgend jaar gaan we dan met z'n allen naar de Gay Parade. Onze Francis, een meter zevenennegentig, boven op een wagen, pluimen op het hoofd en tussen de billen of in zwart leder. Zingen van YMCA. Oké, je me tais. Zet verder je oren goed open en zeker je hart!
'Nee, pa, zo ver zijn we nog niet. Lang niet. Oelala! Valerie staat voor haar eindexamen. Ze droomt ervan om later te doctoreren. We kennen elkaar pas vier maanden!'
'Hij zal toch geen tweede Gerda aan zijn been hebben?' vroeg mijn bemoeial. Vier maanden samen en nog niet van de grond geweest! Hoelang hebben jij en Marianne erover gedaan? Vier dagen en boem-boem. Een geluk dat Francis vierentwintig jaar voorsprong heeft. Zoniet. Amaai!
Valerie was drieëntwintig. Studeerde geschiedenis aan de VUB, sociaal-economische. Jobstudente bij een bakker, op zaterdag en zondagvoormiddag. Francis ging alleen die dagen ’s morgens om broodjes. Na een viertal weken haalde hij zijn bestelling op om halfzeven. Een vijf-minuten-praatje over de unief kon er dan wel af.
Net toen ze op een zaterdagnamiddag om vier uur de bakkerij verliet, reed hij voorbij. Bood haar een lift aan. Deden een terrasje. Voerde haar naar haar studentenkot. Nadien hielp hij haar nu en dan met de wekelijkse boodschappen. Bracht haar één keer, midden in de week, naar huis. Naar Herentals. Ze had immers griep en vrij hoge koorts.
Momenteel schikte hij zijn werkplanning zoveel mogelijk in functie van haar lessenrooster.
Valerie was een schatje. Een spraakwatervalletje waar hij uren kon naar luisteren. Haar oudere zus had net een tweeling gekregen. Valerie had de bevalling meegemaakt en was er ondersteboven van. Ze was stapelgek op haar nichtjes. Bijna elke week kocht ze twee babyspulletjes, maar niet identiek. Twee fopspeentjes, twee slabbetjes, twee paar kousjes. Leuke kleinigheden. Valerie was zuinig met geld. Ze betaalde haar kot en etenswaren zelf. Kledij was overwegend tweedehands. Maar ze had klasse, grote klasse. Francis mocht haar financieel niet helpen. Tot ze problemen kreeg met haar verouderde pc en ze heel dankbaar zijn nieuwe laptop aannam, maar alleen in bruikleen. Dat was de voorwaarde.
'Ze is gewoon fantastisch pa. Een brok dynamiet. Heeft interesse voor alles en nog wat. Wetenschap, politiek, letterkunde, plastische kunsten, daarom zit ze trouwens in de quizploeg van de unief. Was tot voor twee jaar lid van een toneelclub in Herentals. Een klein, pittig en vinnig vechtertje. Irish roots. Merk je zo. Hoogblond haar, lichte teint, maar bruinzwarte karbonkels van ogen, sproetjes op de neus en … lachkuiltjes rond de mondhoeken … Pa, door Valerie hoop ik ooit het woord liefde te kunnen schrijven zoals jij. In koeien van letters!'
'Hoe staat het met Pat ? Heeft ze er weet van? Haar kennende zal dit geen lachertje worden.'
'Eerlijk gezegd, pa, met een scheiding zal zij geen problemen hebben. Op voorwaarde dat ik me, laten we zeggen, heel royaal toon bij de verdeling van dit huis en de inboedel. We leven onder hetzelfde dak en we delen dezelfde keuken, maar daarmee is de kous af. Zij life-stylet met haar snobistische vriendinnen en rotzooit hoogstwaarschijnlijk met een fils-à-papa, die op de tenniscourts rondhangt. Tja, pa, iemand zal heel veel water bij de wijn moeten doen. Guess who? Vergeet niet dat een flink stuk van mijn verdiensten in dit huis geïnvesteerd is. Die afschuwelijke inrichting hier heb je voor geen habbekrats! Pat gaat niet uit werken, heeft officieel geen persoonlijke bron van inkomsten, maar ze kent de mijne. Haar alimentatie-eisen zullen wel navenant zijn.
Deels daarom overweeg ik om hier uit de zaken te stappen en in te gaan op het voorstel van een Nederlands farmaceutisch bedrijf. Ze gaan over tot uitbreiding van de productielijnen in China, pa. In se heeft Valerie daar echt geen problemen mee. Eerlijk gezegd, ze kijkt ernaar uit. Ik wil dat ze er meer dan ernstig over nadenkt. Erover spreekt met haar ouders, zich rekenschap geeft van de problemen die een totaal vreemde mentaliteit en cultuur kunnen opleveren.
'Wij zijn van plan om in september een drietal weken ter plaatse een en ander na te gaan. Spreken met andere expats, vooral met hun partners. De leefomstandigheden en voornamelijk de mogelijkheden voor Valerie onder de loep nemen. De Nederlanders willen immers mijn definitief besluit vóór het jaareinde kennen. Dus … en aan jou denk ik zeker, pa.'
Zelfportret met de kinderen van Polina Luchanova (°1977)
Dit zou een hedendaags zelfportret zijn, maar ik betwijfel het of er met drie jonge kinderen in huis een tafelkleed ligt dat ze kunnen volmorsen, breekbaar vaatwerk gebruikt wordt en er bij de maaltijd zoveel dingen op tafel staan die kunnen omgestoten worden. Draagt die jongste wel een slabbetje? Want anders hangt haar jurk ook nog vol.
'k Vind het een heel mooi werk, maar volgens mij was deze setting voor de foto. En die foto heeft gediend voor het schilderij. Kunstig en knap dat wel, maar waarschijnlijk ben ik te realistisch om dat geïdealiseerd gedoe ten volle te kunnen waarderen.
Het binair systeem (de nulletjes en de eentjes) zit diep in de ingewanden van een computer. Ergens waar alleen de hogepriesters van de informatica komen.
Tijdens heel het eerste jaar middelbaar (’64 -’65) hadden we Moderne Wiskunde. Dat is best twee hoofdletters waard, want ik vond dat heel plezant. Het binair stelsel was een van de vakken. Het leek meer op puzzelen dan op wiskunde en ik was daar toen heel blij mee. Vandaag snap ik niet dat ik het ooit gekund heb. 'k Beklaag de lerares, zij moest al die huistaken verbeteren.
Voor getallen, selecteer onder het eerste schrijfvakje decimal to binary, schrijf een getal en enter. Niét uw pincode, uw geboortejaar is veiliger. Tenminste, als dat niet uw pincode is. In binair stelsel is 1952 : 11110100000
Voor tekst, selecteer onder het eerste schrijfvakje text to binary, schrijf een woord en enter. In binair stelsel geschreven is HALLO WERELD : 01101000 01100001 01101100 01101100 0110111100100000 01110111 01100101 0111001001100101 01101100 01100100 waarbij00100000 de spatie is.
Van binair naar tekst omzetten, gebruik de binary to text optie. Probeer dit eens : 01110000 01101001 01100101 01110000 00100001 en laat iets weten.
De nulletjes en de eentjes (de bits) staan gegroepeerd per acht (by eight = bite) omdat acht het aantal bits is dat nodig en voldoende is om relevant te zijn. Nu ga ik wat soep eten want mijn hersens hebben brandstof nodig.
Zijn monoloog ging door met horten en stoten. Hij bevestigde wat ik al die jaren had vermoed. Zijn huwelijk bleek net zo nep als dat van zijn ouders. Vooral mijn bekentenissen over mijn relatie hadden hem in feite beïnvloed. Waren op termijn doorslaggevend geweest. Ik had hem de ogen geopend. Doch slechte timing. De rompslomp rond het opstarten van zijn tweede eigen kantoor. Het constante geweeklaag van Gerda over mijn ontrouw.
Nochtans verliepen zijn drie eerste huwelijksjaren relatief normaal, ondanks de buitenissige koopwoede van Pat en hun totaal uiteenlopende interesses. Het uitblijven van een zwangerschap, en vooral de oorzaak ervan, zette hun relatie in een ander, meer dan duidelijk perspectief.
'Ik wou een gezinnetje hebben, pa, hoewel Pat niet echt kind-minded was. Uiteindelijk gaf ze toe. Geen condooms meer. Pat was anti dik makende pil, weet je. Na twee jaar vergeefse pogingen, werd de gynaecologie ingeschakeld. Haar onderzoeken en testen waren positief. Het kon niet anders of ik zat in nesten.
Ze stond erop dat ik bij een andere dokter ging. Die van haar zinde haar helemaal niet. Afhankelijk van mijn conclusies was ze bereid over te schakelen. Ook mijn test bleek positief. Waarom het niet lukte mag Joost weten … incompatibiliteit zeker zoals met tal van zaken. Pas maanden daarna ontdekte ik, door een stom toeval, dat ze wel aan de pil was. Ik kon de pot op met mijn kinderwens. Zij liet haar getrimd lichaam niet verknoeien door zwangerschap, zei ze. Toen heb ik afgehaakt. Me op mijn werk gestort. Nu weet je hoe de vork aan de steel zit, pa.'
'En haar opmerking van daarstraks dat meneer geen zin meer heeft?' vroeg ik onbegrijpend.
'Leugens zijn haar enige verweer. Overal tegen om het even wie, zelfs tegen haar eigen ouders. Natuurlijk staat ons seksleven, na de ontdekking van haar bedrog, op een meer dan laag pitje. Die onderzoeken, de spermatesten, de vragen en mijn angsten. Een trieste en pijnlijke periode, psychisch pijnlijk. Totaal overbodig op de koop toe. Haar maandelijkse komedie, één groot bedrog. Weet je, pa, ik heb me eerst blauw geërgerd aan je verhouding met Marianne. Niet zozeer omwille van ma. Na al die jaren thuis had ik immers genoeg gezien. Maar dan … De gloed in je ogen, de warmte van je stem, de rillingen in mijn lichaam toen je Marianne beschreef. De manier waarop jullie alles innig-intens beleven. Dat zo’n liefde heden ten dage nog bestaat! Niemand houdt het voor mogelijk! Een utopie! Maar niet voor mijn vader. Herinner je je nog dat je mij eveneens zo een … hoe formuleerde je dat toen … een heerlijke verslaving, juist, een heerlijke verslaving toewenste?'
Francis glimlachte zachtjes. Zag ik een lichte blos op zijn wangen? Als kind kreeg hij heerlijke rode koontjes door de opwinding telkens hij een geschenkje kreeg. Lag er voor hem een meer dan bijzonder geschenk klaar? Hij lokte opzettelijk een reactie uit. Daarom vroeg ik voorzichtig aftastend:
'En … die verslaving ervaar je nu eveneens?'
Hij lachte gegeneerd-bescheiden. Zijn ogen glinsterden, spraken boekdelen. Net een jochie dat heel wat te vertellen heeft en niet weet waarmee te beginnen. Ik was nu al gelukkig samen met hem. Wat hij me ook nog meer over "haar" zou vertellen. Zij zou mijn zoon op wolkjes laten drijven. Ongekend nog, maar niet onbemind. Zijn meisje drong plots in de bloedbaan naar mijn hart.
“Hal Lasko is een 97-jarige Amerikaan die knappe dingen doet met Microsoft Paint, het stokoude tekenprogramma van Windows 95. Zijn verhaal is vastgelegd in de minidocumentaire The Pixel Painter.
Lasko, die gemeenzaam Grandpa wordt genoemd, was een graficus tijdens de Tweede Wereldoorlog en werkte tot aan zijn pensioen in 1970 als typograaf. Enkele decennia later kreeg hij van zijn familie een computer. Vooral het erg beperkte tekenprogramma Microsoft Paint trok Laskos aandacht, en al snel bleek de man over flink wat digitale tekenkunsten te beschikken.
Intussen is Lasko 97 en slechtziend, maar dat belet hem niet om tien uur per dag pixels op zijn computerscherm een juiste plaats te geven en te blijven werken aan zijn digitale schilderijtjes, die het midden houden tussen pointillisme en 8-bit kunst.”
Hal Lasko, 1915-2014
De mini-documentaire The Pixel Painter vertelt het verhaal van deze artistieke grootvader. klank aanzetten : http://www.youtube.com/watch?v=EVQHeowMdjI 08min29, voor wie tijd heeft
Waarom Windows 95? Hal Lasko kreeg de computer in ’98. Het jaar van Windows 98. Misschien was die PC en Windows 95 een afdankertje van iemand van de kinderen? Dat vertelt de kleinzoon (Ryan Lasko) er niet bij, op 01min20.
afl. 104/121 ~ Ontredderde zoon en begripvolle vader
Het gepaste moment om Vloesberghe nu te bellen. Het zou de spanning bij Francis breken. Ik toetste het nummer in. Een slaperige stem vertelde dat Vloesberghe in Holland zat. Nee, het privénummer van de inspecteur mocht niet worden doorgegeven. Morgen zou meneer Vloesberghe er om halftien vast en zeker zijn. Er was verder niemand van de recherche aanwezig.
De telefoonstem ontwaakte en werd beroepsmatig nieuwsgierig:
'Waarover gaat het eigenlijk, meneer? Kan ik helpen?'
'De zaak Gerda Vanbesien. Ik ben Max Cijnens, haar ... weduwnaar.'
'Juist, de misdaad in de Begonialaan. U bent de meneer van de krant, nietwaar?'
'Wil alstublieft dringend inspecteur Vloesberghe contacteren. Vraag hem mij ten spoedigste terug te bellen, zelfs deze nacht. Ik heb zeer belangrijke, vitale informatie aangaande de … dood van mijn echtgenote. Zorg alstublieft dat hij me nog bereikt. Ja, hij heeft mijn nummer, maar noteert u het toch maar, veiligheidshalve. Ik reken beslist op u.'
Ik gaf mijn nummer door en ging bij mijn zoon in zijn werkkamer. Hij stond bij het raam. Ik zag hem in profiel. Zijn handen steunend op de vensterbank. Nerveuze trekkingen aan het kaaksgewricht. De typische Cijnens-tic bij stress of ingehouden woede.
'Vloesberghe is momenteel niet te bereiken. Ze trachten hem op te roepen. Ik verwacht een telefoontje van hem, nog vannacht.'
Mijn zoon draaide zich om. Door zijn reactie wist ik dat mijn woorden niet tot hem waren doorgedrongen:
'Mooi zo, bon. We zien dan wel.'
'Francis, ik denk dat ik beter doorga.'
'Wat is er precies aan de hand met Vloesberghe, pa?'
Ik herhaalde mijn kort gesprek van daareven. Bewust van het feit dat elke vorm van communicatie eenrichtingsverkeer was. Ik wachtte op een wederwoord, een teken van hem. Hij zweeg. Ik ook. Francis nam zijn bril af, wreef over de ogen en schraapte de keel:
'Kan je nog even blijven, pa?'
'Zolang je wil, jongen', antwoordde ik rustig.
'Er is een en ander gaande tussen Pat en mij. Beter gezegd, het gaat helemaal niet meer. Vanavond was het nog rustig, tot ma ter sprake kwam. Sedert de … gebeurtenissen met ma, is het hek compleet van de dam. Voortdurend die hatelijke opmerkingen over jou, nu over ma. Ik pik dat niet meer. Er zijn grenzen, pa. Pat heeft die vanavond opnieuw overschreden. Bewust overschreden. Ik vind het verschrikkelijk … zeker ongepast om je daar uitgerekend nu mee te vervelen. Sorry, pa, echt waar.'
Eindelijk, de eerste zinnen van het gesprek waar ik jarenlang had op gewacht. De oprechte, maar trieste confidenties van een ontredderde, zoon aan zijn begrijpende vader. Plots was Serge bijzaak, Vloesberghe zeker, alleen mijn zoon telde.
'Geen sorry, jongen, dit is je vader, hoor! Ik ben er altijd voor jou. Tot mijn laatste snik.'
over de kortfilm MY DONNA ‘als ik zie wat deze 80’ers nog kunnen’ Nicolaas Rahoen
Dat Jo Leemans in een film gespeeld heeft wist ik niet. En met Will Ferdy dan nog! Heel Vlaanderen weet dat al jaren, maar bibi valt weer uit de lucht. Ik schaam mij diep.
My Donna is een korte dramafilm (18min) van filmmaker Nicolaas Rahoens. De hoofdrollen worden gespeeld door Will Ferdy en Jo Leemans. De film is opgenomen in Oosterzele (België) en gaat over een bejaard koppel dat niet meer voor zichzelf kan zorgen. Toneelspeler Hans Van De Vijver speelt de zoon van de twee Vlaamse iconen. http://nl.wikipedia.org/wiki/My_Donna
24 september 2009 (…)
“Het scenario van 'My Donna' stond in tien minuten op papier. Het gaat over een koppel tachtigers van wie de demente vrouw totaal is overgeleverd aan de goede zorgen van haar echtgenoot. Ondanks het feit dat ook zijn fysieke conditie niet meer optimaal is, wil hij toch voor zijn vrouw blijven zorgen. De familie wil nochtans dat de vrouw wordt overgebracht naar een rusthuis. Na een woedeuitbarsting van zijn echtgenote, neemt de man een drastische beslissing.
Het verhaal stond snel op papier en ook het vinden van de hoofdrolspelers verliep vlot. Op zoek naar een oude man, begon ik te googlen, aldus Nicolaas. Zo kwam ik bij Will Ferdy terecht. Ik trok mijn stoute schoenen aan en er volgde een enthousiast ja. Meer nog, Will raadde me aan zijn goede vriendin Jo Leemans aan om zijn echtgenote te spelen. Een gouden tip. Jo kreeg geen makkelijke rol, maar ze zette meteen de demente vrouw neer die ik in mijn hoofd had. Voor Will was het de eerste keer dat hij acteerde. Aanvankelijk ging het wat stroef, maar ook hij vond snel zijn draai. Hij heeft dat fantastisch gedaan.”
De opnames vonden deze zomer plaats in het Oosterzeelse, in Mol en in Axel. Het schitterende weer zorgde voor problemen. “Ik heb scènes moeten schrappen, zegt Nicolaas. Will en Jo zijn de 80 voorbij en meer dan vijf uur per dag draaien zat er niet in met die hitte. Mijn bewondering voor Jo en Will is groot. Ik ben 40 en pas vader. Soms vind ik het leven zwaar en lastig, maar als ik zie wat deze 80'ers nog kunnen, denk ik: ik heb nog veel tijd om dingen te realiseren. Chapeau.”
'Ik moet Jo bijtreden', zegt Will. 'Dit was een schitterende ervaring. Ik ben geen acteur, maar ik heb de smaak nu wel te pakken.'
De film zelf, 18 minuutjes in het totaal, is (nog) niet op You Tube te vinden. Erg jammer.
“Het filmpje kaapte op het Beneluxfilmfestival drie prijzen weg waaronder de prijs van de beste acteur/actrice voor Jo Leemans. Op het Red Rock Filmfestival te Utah ( VS ) verkreeg het de eerste prijs voor de Grand Jury Best Experimental Narrative Short.”
"Ik denk dat de priester liever platte kindertjes doopt dan een weetgierige praatgrage bengel. Maar de man heeft een fijn gevoel voor humor en een enorm inlevingsvermogen. Hij zag aan het kostummeke wie de dopeling was. Hij vertelde dat hij water over Seluj's hoofd zou gieten, waarop deze met een klein stemmetje vroeg of het toch geen koud water zou zijn zeker. De priester riep hem naar voor zodat Seluj met een vingertje de temperatuur te controleren. Het was te doen, zei hij.
De priester vertelde dat Seluj uit de liefde van zijn mama en papa geboren was en negen maanden in de buik van zijn mama had gewoond. Seluj stak zijn vingertje op, keek de priester aan en zei: ha nee hé, acht maanden hé. Toen keek hij rond en vroeg, wie zijn al die beelden hier aan de muur?
- Ja, dat zijn heiligen en dat zijn mensen die zo goed geleefd hebben dat ze een voorbeeld voor ons kunnen zijn. - Ja? ... Die en die zijn eng.
Het dopen zelf vond hij niet zo erg, maar toen hij het kruisje met olie op zijn voorhoofd kreeg, vroeg hij zijn mama of die vette troep er niet af mocht. Daarna mocht hij zijn doopkaars aansteken aan de paaskaars waarbij hij vroeg of die van de paashaas was. De priester heeft hem uitgelegd dat die kaars met Pasen wordt aangestoken en dat de paashaas dan de volgende ochtend komt. Van mij kreeg hij een klein kruisbeeldje dat hij direct als zwaard en nadien als schietgeweer gebruikte.
Ja, het was precies een theaterstuk. Iedereen heeft genoten van zijn onbevangenheid en de priester ook, hij vond het een hele belevenis. 'Die vergeet ik nooit meer', zei hij." MML
Ja, dat zal voor de pastoor een gebeurtenis geweest zijn, een praatgrage dopeling maakt hij waarschijnlijk niet dikwijls mee.
'k Heb uw relaas van de plechtigheid doorgestuurd naar de Fanclub van Seluj (afdeling Limburg). En ze waren daar opgetogen. Uw relaas is denkelijk vertrokken voor een eigen parcours. Ook in de kringen van de pastoor. En daar duikt het jaren later plots weer op, bijvoorbeeld in de homilie van Seluj's trouwmis …
m– EZW-08/2014, bijgewerkt – bovenstaande tekst geplaatst met toestemming van MML
Mijn mobieltje ging. Marianne wou weten of ik nog lang in Keerbergen bleef. Ze was moe en wou slapen. De tafel stond gedekt.
'Niet te laat, hé schat. Maak me gerust wakker. Ik wil weten hoe Francis reageerde! Voorzichtig op de baan want het blijft maar regenen. Kiss you, love you. Doei!'
Kermit was blijkbaar uitgerust met bionische oren. Haar nasale stem verbrak de stilte:
'Wie weet met hoeveel hij er vandoor is! Staat dat nergens in die dagboeken? Je kunt maar zien dat je een goeie advocaat neemt! Er moet toch nog iets te recupereren zijn, zeker?'
Francis bleef ijzig kalm. Kroop uit de ongemakkelijke zetel recht. Wou ons gesprek ongestoord in zijn werkkamer verderzetten.
'Ben ik weeral te veel? De geheimen van de Cijnensen zeker? Achter gesloten deuren! Is het zo erg wat die twee samen hebben uitgespookt! Ik val van niets meer achterover. Zeker niet van pastoors en gelovige trezebezen. Stille waters en de rest, als je het me vraagt!'
'Jou wordt absoluut niets gevraagd, bemoeial. Geen woord meer over mijn moeder! Begrepen! Kom, pa.'
Kom, pa! Gemakkelijker gezegd dan gedaan op zo’n laag-bij-de-grond-zitje. Francis greep me bij de handen en trok me op. Kermit versperde de deur naar de hal.
'Ik nog zwijgen? Lees wat moeder-overste over je vrouw uitkraamt. Madam deed bedevaarten omdat ze een kleinkind wou. Maar madam zou haar hart vasthouden met zo'n schoondochter als moeder. Met mijn lange nagels kon ik nog geen pop treffelijk aankleden. Zo schrijft ze dat. Plezant! Het enige dat zij goed kon vasthouden was haar paternoster, verdomme. Heeft dat mens op mijn kap gezeten, zeg! 't Staat hier. Over haar zoon geen woord! Hoe zou ze! Ik had beter de vrucht-van-haar-lichaam zijn boekje opengedaan! Meneer-nooit-geen-zin! Maar ja, mijn kind schoon kind. En zeggen dat ik elke dinsdag naar haar stomme prietpraat moest luisteren! Zwierig tegen mijn goesting. Daarvoor waren mijn nagels niet te lang, hé! Allemaal dank zij je charmante pa daar!'
Francis' mond was dichtgeknepen, zijn hand reageerde wel. Met Gerda's schriftje nog wel. Eerst backhand dan forehand tegen Pats oren. Ze bedwong haar tranen en stormde naar boven. Francis ging naar zijn werkkamer. Ik stond in beraad: vlug afscheid nemen en naar huis gaan of doorpraten met mijn zoon na zo'n scène. In dit gezin was er meer dan één kink in de kabel.
JEFF, de piepjonge kunstenaarsziel de schooltaak was : schrijf een brief aan god
beste god, het is fantastisch dat ge telkens weer de sterren op de juiste plaats krijgt. Jeff
Deze gedachte moet ook Vincent van Gogh gehad hebben toen hij zijn sterrenreeks maakte. Jeff is veel jonger dan van Gogh toen, maar hij is voldoende onder de indruk van het nachtelijk uitspansel om god te laten weten dat hij zoiets grandioos vindt, elke avond maken dat de sterren op hun eigen plaats komen te staan.
Soms ben ik geërgerd wanneer de telefoon gaat. Waarom dat zo is weet ik niet, maar mijn eerste reactie is : " ZUCHT, wat nú weer! Het was hier zo rustig. "
Dat gevoel trekt weg hoor, maar ’t is wel de eerste reactie. Ik zal ook zeer, zéér zelden zelf iemand opbellen. Enkel als het echt niet anders kan, of als ik vermoed dat de correspondent om een of andere reden niet per mail te bereiken is. Of als het vertrouwelijk is, wanneer er geen dingen op schrift moeten blijven bestaan. Anders gaat alles per mail en als het dringend is, per SMS.
Ik kán wel een uur aan de telefoon hangen maar dan moet het ergens over gaan. Dan wel. Dan is het een bespreking. Maar gewoon zomaar bellen om te bellen, daar wordt ik heel ongedurig van. Meestal verzin ik dan een smoes, dat ik aan het eten moet beginnen.
Tegen Tina zei ik ooit eens dat ik naar het toilet moest. Goed, zei ze, dan wacht ik wel efkes. Die smoes is dus onbruikbaar gebleken.
Mijn telefoon staat meestal af ook. Tina vindt mijn telefoongedrag asociaal. Waarschijnlijk bedoelt ze niet-sociabel, want de mensen met rust laten vind ik juist zéér sociaal. Er was ooit een oudtante die me zesmaal of meer per dag belde. Dát noem ik asociaal.
m– EZW-07/2014, tekst herwerkt maar niet gemilderd
Mijn bezoek aan Francis viel heel wat langer uit dan voorzien.
Ze zaten beiden aan tafel in hun mortuarium. De enig mogelijke omschrijving voor de fameuze hi-tec keuken van Pat. Muisgrijs afgewisseld met zwart. Antracietkleurige gefumeerde glazen als kastdeuren. Een lijkschouwerstafel van drie op twee in grijsblauwe harde steen, het blad met ingewerkte alu-ruitenblad. Waarom willen vrouwen, die nooit of zelden aan de kookpot staan, persé zo’n super-uitgeruste, grote keuken? Die werktafel moet een fortuin gekost hebben! Ruimte zat om vier beenhouwersgasten karkassen te laten uitbenen. Van trompe l'oeil gesproken! Boven een uiteinde ervan, een logge grootkeuken-afzuigbak. Ook grijs en verankerd in het zilvergrijze plafond. Geen spatje zonnige kleur, geen gele banaan, geen groene appel, geen noot muziek. Monotonie troef. Lachneutraliserende design. Neurotiserend tafelen.
Francis sprong meteen op en gaf me een zoen. Terug van weggeweest, mijn zoon. Zelden had zijn begroeting me zo’n deugd gedaan. Pat zat anderhalve meter verder aan de overzijde. Toon-in-toon met het interieur. Crèmekleurige homedress met donkergrijs monogram op de borst. Een heel vage hoofdknik kreeg ik. Ze prikte in haar bord en las ondertussen een magazine.
'Al gegeten, pa? Kom schuif bij. Er is hier altijd méér dan voldoende!'
'Nee, echt niet, ik heb geen honger. Vandaag toch niet.'
Waarom legde Francis de nadruk op de laatste zin? Een onweerswolk nu al en hij was pas een uurtje terug uit Parijs? Pat reageerde niet. Ze geeuwde en at automatisch verder. Francis had plots geen trek meer. Nam zijn bord. Zocht een keukenrol. Trok aan een deur en een deksel vloog omhoog. Hij veegde het bord schoon en kieperde het papier met de restant in een immens grote alu-afvalbak.
'Ik krijg die troep evenmin door mijn keel. Waar komt die rotzooi nu weeral vandaan, Pat?'
'Een trendy Thai in de Vlaanderenstraat. Voedzaam en gezond!'
'Kom, pa. Heb je de nieuwe zithoek van Pat al gezien. Rechtstreeks uit Milano. Eentje met blijf-liever-zitten-elementen. Eens erin raak je er echt niet meer uit. Glaasje wijn? Een Pomerol, nog altijd Frans!'
Ik herkende mijn zoon bijna niet. Nooit zo'n spottende toon gehoord tegenover zijn vrouw. In dit huis hing geen overdrijvend onweer. Dit was als leven op het scherp van de snede. Zelfs Serge interesseerde hem ogenschijnlijk niet zo intens. Ik vertelde hem de kern van de ganse zaak.
Op het moment dat ik de dagboeken uithaalde, kwam Pat binnengesloft. Ze nam, nee, ze rukte de twee schriftjes uit mijn handen. Wierp er een naar Francis. Installeerde zich aan de tafel van de eetkamer en begon in het andere te lezen.
'Eén dagboek ontbreekt, Francis. Het derde boekje waarin je moeder op een bijzonder pijnlijke manier haar laatste dagen beschreef. Indien nodig zal ik het aan Vloesberghe overhandigen. Doch liever niet. De bekentenis van Serge moet volstaan.'
'Pa, ik heb ma … haar lichaam gevonden. Jij niet. Ik heb haar zien liggen. Erger kan niet!'
'Precies, jongen. Alleen daarom hoef je niet te lezen hoe Serge haar geld aftroggelde om zijn speelschulden te vereffenen. Hoe hij haar religiositeit misbruikte. De boete die hij haar oplegde zodat zij mijn relatie nog meer traumatiseerde, me nog meer beschimpte en verfoeide. De pijn die zij …'
'Wat zou je gewild hebben, hé? Dat ze applaudisseerde omdat je haar bedroog?'
De bitsige opmerking van Pat miste haar effect niet op Francis. Ze werd kort verzocht verder geen commentaar te leveren. Nog beter was het naar haar kamer te gaan. Zijn vader praatte met hem, niet met haar.
'Je had het over de pijn van ma. Ik wil alles weten pa, alles!'
Hij stond moeizaam op en kwam naast mij zitten. In deze band van intimiteit was geen plaats voor Pat. We praatten zacht verder. Ik vertelde hem veel, maar niet alles. Repte geen woord over de slaafse onderwerping van zijn moeder, evenmin over extreme perversiteiten in de sacristie. Wel over de slagen met de palmtakken en finaal met de paterskoorden. Over Serge's sjoemelende transacties op de Zavel en het geld dat Gerda hem overgemaakt had. Francis zat er even geschokt bij als ik. We zwegen beiden. Door te veel overmand.
Hieronder een aantal foto's van peuters die voor het eerst citroen proeven. Zo te zien is het plezanter een peuter te fotograferen dan een peuter te zijn … Ook plezant is bij elke foto een paar lijnen verzinnen.
1. 2. 3.
- Verdorie, wat zijn mijn ouders toch grapjassen, ze hebben me wéér liggen. Deze keer met dat geel ding hier. De olijkerds. Kind 1 ziet voorlopig enkel het goede in de mensen. Zelf is ze in-goed, ze neemt niemand iets kwalijk, op het naïeve af. Voorlopig.
- Zozo, gij geeft mij dit, wetende dat ik het in mijn mond zal stoppen … wacht tot ik groot ben. Kind 2 vergeet niks. Niks, onthou dat. De blik en het handje zeggen genoeg: míjn beurt komt nog. Mob in de dop.
- En toch moet hier iets lekkers aan zijn, anders hadden ze het me niet gegeven. Nog eens proberen. Kind 3 is gezagsgetrouw, taakgericht, volhardend. Gaat later bij de politie of in het leger. Of wordt topsporter.
4. 5. 6.
- Doet gij mij zoiets aan? Gíj? Míj? Waarom? Ik die u geloofde, ik die u vertrouwde … komt het ooit weer goed tussen ons? Kind 4 is zwaar teleurgesteld in de mensheid en in het biezonder in zijn ouders. Zo jong en al een desillusie.
- Het likt wel lekker en het lijkt wel lekker, maar ik ben nog aan het nadenken. Het heeft wel iets, denk ik. Kind 5 kijkt naar de toekomst. Voorzichtig, dat wel, maar zij zoekt toch de mogelijkheden van die gele nieuwigheid. Wetenschapster.
- Wat hébt gellie toch! Die broek spant al een hele tijd en dan dit óók nog? Kind 6 weet het nu al niet meer en het heeft nog zoveel jaren te gaan …
“Hoeden, petten, mutsen, een hele kast vol. Ik kan niet tegen de zon op mijn hoofd en heb dus steeds een onooglijk zonnehoedje in mijn handtas zitten om voorbereid te zijn. Als ik weet dat we ergens naartoe gaan met weinig schaduw, kies ik een strohoed, al dan niet versierd met bloemen, strikken en linten, passend bij mijn kleding. Van elke reis heb ik wel een hoofddeksel meegebracht. Ik neem geen hoed mee naar de zon. Heb er dan toch een nodig. Koop een exemplaar en ben uiteindelijk te gierig om hem op de vakantieplaats achter te laten. Moet dat onding dan in een vliegtuigkastje proberen te steken, zonder al te veel schade aan te richten. En ja in Brussel sta je dan met die zonnehoed de belachelijke toerist uit te hangen. Volgende keer dat we nog eens naar de zon gaan, vertrek ik met zo een strooien gevaarte in de hand. Is het helemaal stuk bij aankomst, dan zal het toch nog gebruikt worden. Ze kennen me daar toch niet. Bij terugkomst heb ik al een exemplaar minder.” MML - 2012
Om een grote zonnehoed ongeschonden en ongekreukt thuis te krijgen, daarvoor heb ik jaren geleden een oplossing gevonden : ondersteboven.
'k Vertrek met zo'n onooglijk opvouwbaar textielding in de bagage en ter plaatse koop ik dan iets dat meer geschikt is, liefst iets dat ook de nek beschermt en een deel van de schouders, een hoed met brede randen. En met de juiste versierselen. Of juist geen. Na trouwe dienst kan ik die hoed niet achterlaten. De compagnon tegen de zon laat men zomaar niet in de steek hé.
Bij de handbagage in het vliegtuigbakje wou ik hem ook niet leggen, -dat is vragen om massacre- dus moest hij de bagage in om hem ongekreukt en ongeschonden thuis te krijgen.
'k Vul de onderste helft van de valies tot bijna aan de rand, ik roefel met de hand in het midden van de spullen een ronde holte, ongeveer de grootte van de pot van de hoed, en dan leg ik de hoed omgekeerd in de valies. De randen worden gedragen door de omringende dingen. De pot heeft zijn eigen ruimte temidden dat gedoe. Dan vul ik de hoed op met klein, zacht materiaal: T-shirts, hemdjes, topjes, ondergoed, alles wat kan opgerold & opgepropt worden, tot de pot van de hoed goed vol zit. Zo houdt hij zijn vorm tijdens zijn verblijf in de valies. De shirts en hemdjes en topjes raken dan wel gekreukt, maar dat zou toch al het geval zijn. Vervolgens afdekken met de grote platte stukken en de hoed zit veilig.
Heel dat rommeltje is natuurlijk geen zicht wanneer men bagagecontrole krijgt, maar dat trek ik me al lang niet meer aan. 'k Heb bij andere mensen al erger gezien. En de hoed komt gaaf thuis, wat de bedoeling was. Eventueel efkes in de douche leggen en sproeien met lauw water, om kleine kreukjes eruit te halen. Liggend laten drogen.
m – EZW-08/2012, herzien - één hoed per valies is het makkelijkste.
Mijn mobieltje was me voor. De brabançonne en het nummer van Francis op de display.
'Ja, baas?'
'Hé, Pa, moet je horen …'
'Francis, ik weet nu ...'
'Pa, goed, luister eerst. Heb je de kranten gezien? Ben pas terug van Parijs en heb een blad meegegraaid uit de Thalys. De regionale pagina's van de editie Brabant. Een jongerenbende is geklist. Verschillende inbraken in jouw gemeente en aanrandingen op oudere dames. Ze vermoedden dat ze ma ook op hun kerfstok hebben. Vloesberghe verhoort hen morgen. Pa, hoor je mij. Ze zijn geklist! Eindelijk!'
'Francis, de snotneuzen hebben met je moeder niks te zien. De dader heeft mij vandaag alles bekend. Serge! Jawel, jongen Serge! Ik stond net op het punt de politie te bellen.'
'Waar zit die dan?'
'In zijn huis of in zijn kerk, weet ik veel!'
'Ben je gek? Jij laat die zomaar achter?'
'Geen nood, jongen, ik kom het je uitleggen. Over een halfuurtje ben ik bij jou. Alles staat in de dagboeken van je moeder, jongen, alles. Te veel als je het mij vraagt. Ik kom eraan.'
Marianne was verwonderd dat ik nu nog naar Keerbergen wou. Ik beloofde haar niet te lang weg te blijven. Hooguit anderhalf uurtje. Eten kon ik nadien. Af en toe zijn microwaves een zegen. Ik kuste haar. Trok mijn regenjas aan en ging weg. Ze riep me terug:
'Max, je bent toch niet wrevelig over die notaris-affaire. Het had niets, maar hoegenaamd niets te betekenen. Emotioneel bedoel ik. Puur financiële noodzaak, lieveling. Ik ben altijd zo oprecht met jou geweest. Ik had te veel schaamte. Angst om je kwijt te raken, snap je? Kon ik de klok maar terugdraaien! We hadden beslist Gerda kunnen redden! Jij toch. Of je zoon. Je had hem gerust over Serge's bezoek …'
'Stil, lieveling, gedane zaken, weet je.'
Zwijgen bleek voor een keer geen goud. Ook voor mij!
'Morgen is er een nieuw begin. Over één zaak moet je echter nog je hoofdje breken, liefst vanavond. Morgen komen ze mee.'
'Wie komt er mee?'
'Stan en Laurel! Hun huis, hun voeder en hun gekakel maar ook de eitjes. Think about it, baby! Kusje? Eentje, een vluggertje.'
Ik verdween in de auto. Naar Francis. Plots weer met een zwaar gemoed, dat deze keer toch geen kwellende leegte liet. Gerechtigheid zou geschieden.
Een groep jonge politieofficieren heeft als taak de hoogte te meten van de vlaggenmast op het grasveld voor de school. Zij trekken naar de mast met ladder en rolmeter. De ene durft de ladder niet op wegens hoogtevrees,
de tweede komt halverwege liever naar beneden en
de derde laat van daarboven de rolmeter vallen.
Een goede oude wijkagent kan het gesukkel niet meer aanzien. Hij stapt kordaat naar het trio. Aan de voet van het mastje haalt hij de borgpen uit de scharnier, legt het mastje plat op het gras en meet. Hij geeft de afmeting aan die jonge officieren en keert terug naar zijn taken.
Wanneer hij buiten hoorafstand is zegt de slimste van dienst smalend: - Dat is dus ne wijkagent hé! Wij vragen de hoogte en hij geeft ons de lengte!
Ooit in de middelbare school hadden we een les geschiedenis over het ontstaan van het papiergeld.
Kooplieden lieten na hun handelstransacties hun goud bij iemand veilig in depot achter, zo moesten ze op de terugweg geen struikrovers trotseren. Voor dat goud kregen deze kooplieden een stukje papier. Daarop stond dat er werkelijk, wis en waarachtig, gegarandeerd als tegenwaarde van dat stukske papier, voor 100 dukaten in bewaring lag bij Dhr X te Y. Zo'n papier was gedekt voor de nominale waarde die het vermeldde. En betaalbaar aan toonder.
'k Heb toen nooit begrepen hoe het zat met het wisselgeld. Wat als iemand dat papier als betaling gaf voor een partij artikelen die maar 50 dukaten kostte? En wat als de nieuwe eigenaar van dat papierke nooit in Y moest zijn, omdat Y bvb Keulen was, of Parijs?
De overstap van metaal geld naar papieren geld heb ik nooit helemaal gesnapt. De beginfase bedoel ik. En die namen van toen waren zo mooi, dukaten, dubloenen … en realen en piasters! Bijna bloemennamen.
Een paar jaren geleden was er efkes sprake van een Z-Euro en een N-Euro. In het Zuiden zeuren ze met de euro, vandaar Zeuro en in het Noorden worden we daar neurotisch van, vandaar Neuro. De benamingen Zeuro & Neuro vond ik wel grappig, heel raak ook, maar klinken deed dat toch niet. Die hele oude benamingen vind ik mooier. Véél mooier.
Bij het woord geld besef ik wel wat het betekent. We hebben geld nodig in ons bestaan zoals onze longen zuurstof nodig hebben, of een aantal dingen gaan niet (meer) door.
Bij het woord Geld, met een hoofdletter, écht Geld dus, zie ik een kistje in hout, met mooi koperbeslag, met een slot dat een beetje knarst en met scharnieren die beloftevol piepen. De sleutel is tamelijk groot, dus belangrijk voor zo'n kistje. En daarin zouden dan muntstukken zitten. 't Kistje moet niet vol zijn, een half handje geldstukken zou al mooi zijn.
We hebben twee van die kistjes in de boekenkast in de woonkamer staan. Eentje voor LM en eentje voor mij. Ik kijk er regelmatig in, maar nooit ligt daar een piaster of een reaal. Laat staan een dubloen of een dukaat.
Ik vloekte. Haar woorden snoerden mij de keel. Ik dacht aan wat hij mij op de mouw had gespeld. De ellende, de vragen, de twijfels van toen, het meesmuilen van Francis, de verwijten van Pat, de dagelijkse portie getier van Gerda. Alles kwam terug. Zeker het verdriet in de ogen van mijn vrouw, toen ze dacht dat ik …
Ik deed haar heel kort mijn verhaal over Serge. Alles wat hij mij en Gerda had wijsgemaakt. Het gezicht van Marianne werd nog witter.
'En jij geloofde die verzinsels, Max? Die loeder! Ik zweer je op het hoofd van mijn vader, dat ik buiten die ouwe geilaard geen andere man dan jij heb gehad. Jij bent mijn eerste en echte liefde, zoetje. Zoiets voel je toch. Vriendjes bij de vleet, eendagsvliegjes, met een kusje hier en een kneepje daar. Ook een drietal mannen. Voorbijgangers eigenlijk. Etentje en bioscoop. Meer niet. Nooit. Vorig jaar kwam dat stuk ongeluk opnieuw aan de deur.'
'Serge? Hier opnieuw? Wanneer?'
'Precies weet ik het niet meer. Een poos na je fameuze onthullingen aan je zoon. Vader was juist in bed. Er werd gebeld. Hij stond daar, de monnik in wolvenvel. Hij wou me dringend spreken. Over jou, zijn beste vriend. Ja, hij had ook atheïsten onder zijn kennissen. Jij was er een van. Ik was verkeerd bezig. Ik moest weten dat zijn vriend nooit zijn vrouw in steek zou laten voor mij. Je was immers financieel van haar afhankelijk. Kinderen hoefde ik ook niet te verwachten. Zou Max nooit willen. Zijn zoon was alles voor hem. Er was in zijn leven geen plaats voor anderen, zeker niet voor een bastaardje. Een mooie, jonge vrouw was geschapen door God voor het moederschap. Die vreugde zou ik ontberen door bij jou te blijven. Ik was mijn leven aan het vergooien en eens zou ik daarvoor een hoge prijs betalen. Ik wist toch dat hij over bewijzen beschikte van mijn chantage bij notaris Van der Veecken? Interessant materiaal voor de politie, zei hij, zelfs na jaren. En ja, hij wou me nog een laatste kans geven. Weet je wat die laatste kans was?'
Ze schonk zich nog een glas cognac in. Ze nipte niet zoals gewoonlijk. Ze slokte gulzig het vocht naar binnen. Ik trachtte intussen Vloesberghe te bereiken.
'Max, luister je? Die laatste kans! Twee briefjes van honderd. Voor jou, pak aan, zei hij. Mijn kloten staan opgezwollen van verlangen, ik moet je hebben. Wat hij heeft, wil ik ook. Hier, vooruit op tafel. Ik betaal. Trek je slipje uit en toon je tieten. Wil je dat ik op je buik kwak. Geen probleem. Het is zo voorbij en we spreken er niet meer over. Ik wil Max zijn, sluit je ogen en roep zijn naam.'
'De smeerlap, dat loeder!'
Marianne snikte klagend: 'Max, hoe kun je dan nog enig vertrouwen in die vent hebben? Je moet Vloesberghe nu meteen bellen. Laat hem toch aanhouden! Tegen morgen zit hij misschien al ergens in Spanje', besloot ze in radeloze paniek.
Ze doet het met één hand, zonder zich te bukken en ze laat geen steek vallen. Daar kan ik echt op staan kijken, als mensen hun vak in de vingers hebben.
Dus de machinerie bestaat, de vakkennis is er … Waarom kon het dan op de Keyserlei niet, de bomen verplaatsen? Waren de bomen daar hoog? Vraag gewoon aan de Amerikanen of de Canadezen dat ze het komen doen. Die zijn hier ooit al eens iets komen oplossen, en toen werden ze met open armen ontvangen!
Voor het eerst hoorde ik een andere stem. Een afzijdige, zonderling ijzige stem. Als uit een grafkelder:
'Wegens de ziekte van vader, regelde mama al geruime tijd alle financiële zaken. Bij de overname van de bierhandel zou zij de opbrengst beleggen. Vader had alle vertrouwen in haar. Toen zij ons in steek liet, ontdekten wij dat ze het merendeel van de overname had geïnd. Niks had ze belegd. Er bleef amper een half miljoen oude franken over. Vader was radeloos. Hij had wettelijke bijstand nodig. De notaris bezocht ons enkele keren thuis of liet ons ophalen. Een oudere dorpsnotaris. Hij wist alles van onze problemen af. Na mijn studies stelde hij me voor om in zijn kantoor aan de slag te gaan. Elke bron van inkomen was meer dan welgekomen. Vader wou het huis verkopen. Ik wilde dit niet. Dus moest ik geld verdienen.
De echtscheiding heeft daarenboven heel lang aangesleept. Eerst wou vader niet. Moeder bleek overal en nergens te wonen. De notaris ontfermde zich echt over ons. Op kantoor speciaal over mij. Hij begeleidde me wanneer hij kon. Wou absoluut dat ik na een tweetal jaren verder zou studeren. Hij zou me helpen. Zelfs een lening toestaan. Zou er met vader over spreken. Eens een degelijke job kon alles geregulariseerd worden. Ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Ik was amper twintig, Max, zo onervaren als wat.
De notaris was meer dan een steun voor vader. Ik zat de godganse dag in dat muffig kantoor. Samen met twee ongehuwde zussen. Oude vrijsters, in de ware zin van het woord. Ik was de vreemde eend in de bijt. Ze dulden me niet. Pestten me op alle mogelijke manieren. Lieten me met archiefdozen sleuren van de zolder naar de kelder en omgekeerd. Ik moest zwijgen. Ik had dat karig maandloon meer dan nodig.'
'Toen … begon je een relatie met hem, nietwaar?' merkte ik droogjes op.
Marianne keek me dof aan. Traanden haar ogen opeens? Haar stem klonk onvaster, als ondergedompeld in pijn:
'Onderbreek me niet en luister. Een relatie! Hij sprong financieel bij. Ik wou een voorschot op mijn maandloon. Vader lag in Melsbroek. Een korte lening, zonder intrest. Later volgden enkele milde giften. Maar ik compenseerde die met overuren, hoor. Veel overuren. Te veel eigenlijk. Op zo'n avond, toen hij me naar huis voerde, liet hij me verstaan, dat ik makkelijk meer en véél van hem kon krijgen. Zonder overuren. Zelfs met een halve dag betaald verlof per week. Ik moest me van de twee ouwe taarten niets aantrekken. Hij zou hen wel onder handen nemen. Geen gesleur meer voor mij. Alleen typewerk in zijn werkkamer en telefoon beantwoorden. Een beetje bereidwilligheid dat wenste hij. Gewoon het saaie leven van een ouder wordende man af en toe opvrolijken. Het smeulend vuur in hem oplaaien. Meer niet.'
Marianne zweeg even. Een korte pauze vol pijnvragen voor mij. Haalde daarop diep adem en vervolgde fluisteren, vol schaamte:
'Ja, ik werd zijn lief, Max. Uit noodzaak. Jij kan dat niet begrijpen. Heb jij ooit moeten tellen en hertellen om de maand rond te krijgen. Nee, hé. Ik wel. Jij huwde Gerda omwille van haar vermogen. Ik neukte die geilaard om vader de beste zorgen te geven. Geen excuus, hoor. Maar de waarheid.'
'… je ging met hem bij Céline, ja?'
'Ze was klant bij hem. Bovendien een schat van een vrouw. Terwijl hij lag te snurken, kleedde ik me aan, ging bij haar koffie drinken en wat praten. Mijn hart uitstorten. Je kent haar toch. Ze heeft me geweldig opgevangen, telkens weer. Door haar discrete tussenkomst kwam ik bij Darcy terecht.'
'Wat liep er dan mis met die ouwe?'
'Ik werd misselijk van hem. Hij was zo impotent als wat. Hij wou verhaaltjes horen. Stel je voor! Sneeuwwitje die alle kabouters voortdurend over zich heen liet gaan. Of Hansje en Grietje die peperkoek vraten en mekaar bepotelden. Nadien was hij een baby, die moest gezoogd worden. Of ik was de baby en zijn onooglijk ding mijn fopspeen. Gewoonlijk viel hij dan in slaap. Bracht me nadien stijfdeftig thuis, maar kwam vader eerst begroeten. De hypocriet!
Je kent de spreuk van Alana Trump: 'Don't get mad, get everything'. Ik wou all of it en werd veeleisend. De ploert zwom immers in het geld. Als ik dan toch het hoertje moest spelen, oké, haal er dan alles uit, meid, dacht ik. Ik werd wraakzuchtig. Geneerde me voor niets of niemand. Blafte tegen hem op kantoor zodat de twee zussen het allemaal hoorden en hij zou dokken. Ik dreigde zijn vrouw alles te vertellen. Een dwaas, hebzuchtig, maar vooral een radeloos en wanhopig kind was ik. Toen kreeg ik de job bij Darcy en dumpte hem.
Vader kon ditmaal niets aanmerken, want ik verdiende officieel stukken meer met betere kansen, interessanter werk. Je hebt er geen weet van hoe hoog vader opliep met die ouwe knar. In het begin heeft hij enorm veel gedaan. Via zijn connecties bezorgde hij ons in een mum van tijd fondsen en faciliteiten, waarop je normaliter drie jaar of meer moet wachten. Dus eiste ik een miljoen oude franken. En zou pas nadien mijn ontslag indienen. Wat deed dan die brave, rechtgeaarde, zo schijnheilige burgervader? De politie erbij halen met het risico dat ik zijn vuil wasgoed zou buitenhangen? Nee, hoor. Meneerke ging een biechtvader opzoeken in een naburig dorp. Pastoor Serge, nota bene! Weet je hoe die kwal reageerde? Hij beloofde de notaris met mij te komen praten. Vader lag toen voor de zoveelste keer in Melsbroek. De schoft wist dus dat ik 's avonds alleen was. Pastoors brengen altijd mensen tot rede, zei hij. Eerst was hij beleefd, onderdanig op het kruiperige af. Dan dreigde en siste hij dat hij me zou breken.'
"Bij het binnenkomen van het themapark zei een van de veiligheidsagenten : 'Excuseer Prinses, mag ik uw handtekening aub?'
Het boekje staat vol met kinderkrabbels omdat de man aan élke kleine prinses een handtekening vraagt. Het meisje moest eventjes naar adem happen. Ze was helemaal onder de indruk, dat de agent haar voor een-échte-prinses hield! Dit is een man die waarschijnlijk met plezier aan zijn werkweek begint en niet de avond tevoren al zit te zuchten."
Veel later vertellen die meisjes het voorval glimlachend aan hun kleindochters. En nog later vertellen de kleindochters het mijmerend aan hún kleindochters …
Deze man schrijft geschiedenis in de hartjes van kleine prinsessen en leeft nog een paar generaties voort door de magie van het geheugen.
't Is eigenaardig, wanneer ik tijd heb om mijn gedachten te laten dwalen, tijdens het keukenwerk, tijdens het douchen, tijdens het poetswerk, -als er maar stromend water mee gemoeid is- herinner ik me vanalles, waaronder soms nuttige dingen die zouden kunnen dienen voor schrijfsels. En ongevraagd herinner ik me dan dingen waar ik spijt van heb, dingen die bruikbaar zouden zijn voor een schrijfsel. Alleen schiet me juist vandaag over 'spijt' niks concreets te binnen … (kermille)
Dingen die ik anders zou aangepakt hebben: of ik zou minder snel toegehapt hebben, of ik zou niet geweigerd hebben, dat soort overdenkingen. Maar dan moet ik zoveel context meegeven in een schrijfsel. Daar zie ik eigenlijk tegenop. 't Zou geen leesbare lectuur worden ookni. Het gaat niet over levensveranderende situaties hoor, gewoon, in hetzelfde parcours van mijn leven zou ik een aantal dingen anders aangepakt hebben. Meer kordaat of minder kordaat, naargelang.
Geen grote koerswijzigingen, want over een aantal radicale beslissingen meen ik nu nog dat ik toen juist gedacht en gehandeld heb, ook al was ik toen jong. Psychologisch zelfbehoud speelde enorm sterk. Ik denk eerder aan latere kleine koersaanpassingen. Dingen die anders hadden gekund, dingen die ik anders had kunnen/moeten aanpakken.
Daar gaan de gedachten meestal over: gezien de omstandigheden toen, hoeveel keuzemogelijkheden waren er, en ook al had ik anders gemoeten, gezien de leeftijd van mijn hersenschors toen, en gezien wat ik toen wou en voor ogen had, had de manier waarop misschien anders gekund? Ook al had ik het resultaat niet anders gewild. Dit is millimeterwerk, ik weet het. En het blijft bij veronderstellingen, ook dat nog.
Ik reed naar huis, naar Marianne. Leek een gewicht van honderd kilo te torsen. De schoft zou er toch niet tussenuit knijpen? Instinctief voelde ik dat dit niet zou gebeuren. Vraag me niet waarom, beste lezer. Ik vertrouwde hem. Goed gek? Echt niet, eerder een alles overheersende zekerheid, terwijl mijn hoofd tolde. De hele ontzettende waarheid. Had Gerda mij toch maar een teken gegeven! Doodgeslagen! Met een van haar eigen kruisbeelden, nog wel! Om haar geld, om zijn speelschulden. Het was zo absurd. Wat een schoelje was die zogezegd devote hond toch! Ik had er geen woorden voor.
En jij een idioot, die zo'n uitschot vertrouwt, antwoordde denkduiveltje. Ik wou dat hij morgenvroeg ribbedebie was. Vloesberghe zal je dan meer dan één sigaar laten roken, vriend, en terecht.
Had ik moeten schieten? Zonder pardon? Hem doorzeven en zien creperen? Zijn verdiende loon dat wel, maar wat met Marianne? Ik had nauwelijks de sleutel in het slot of ze liep me reeds tegemoet.
'Venteke, hoe jij eruit ziet?' riep ze ontdaan.
Die geweldige vrouw van mij en haar bezorgdheid. Seffens zou ik met haar aan tafel zitten, altijd weer een hoogtepunt van de dag. Ondanks de troubles, ondanks Serge, ondanks de gebeurtenissen die me morgen te wachten stonden. Bij haar gleden alle zorgen meteen van mij af. Ik kreeg mijn kalmte terug. Stak haar de tas met dagboeken toe.
'Lieveling, nu weet ik alles. Het is Serge. Hij heeft haar … hij heeft nog bekend ook. Onmenselijke, beestachtige dingen heeft hij gedaan. Het staat hier zwart op wit.'
Ze huiverde. Verbleekte. Kreeg het plots zo ongemakkelijk koud. Stond als radeloos te trillen. Hapte naar lucht. Haar stem sloeg over:
'Hij was toch haar raadsman, haar vertrouweling, Wat is daar gebeurd, Max?'
'Ga zitten, liefje. Schenk mij ook een cognac in. Gerda's dagboeken lees je beter morgen. Eerst alles laten bezinken. Het is te gruwelijk.'
Ik leidde haar naar de woonkamer en begon te vertellen. Marianne onderbrak me niet. Ik zag haar mooi gezichtje versomberen. Verstrakken. Vergrauwen. Alsof zij meer met Serge worstelde dan ik. Alsof de almaar groeiende afschuw om zijn handelingen haar nog smartelijker doorkerfde dan mij. Dan in paniek.
'Neem direct contact met Vloesberghe, Max, nu meteen. Die schoft is tot alles in staat. Wacht niet tot morgen. Bel nu, alstublief?'
'Seffens. Geen nood. Morgenmiddag wordt hij gearresteerd.'
'En jij vertrouwt dat stuk ongeluk op zijn woord?'
'Hij kan geen kanten op. Je had hem moeten zien. Meer dan een slappe vod. Totaal verloren. Het enige wat hij kan doen is zich verhangen en dan nog! Maar hij doet dat niet. Die trouw gaat door. Zijn allerlaatste mis.'
Marianne keek me doordringend aan.
'Max, ik heb ook met die schoft te maken gehad. Ik heb het bewust verzwegen omdat ik je temperament ken.'
- Oma, waarvoor dient een autokoe ? - Bedoelt ge de autocue ? - Néé, een autokoé !
Gegiechel en pret, want Oma wist niet wat een autokoe is.
Met auto's kan je niet alleen (hard) rijden, voor creatievelingen zit er een minder praktische, maar zeer boeiende kant aan. Een Finse kunstenares transformeert autowrakken tot gigantische dieren: Miina Äkkijyrkkä. Deze dame heeft een zwak voor dieren. Zij hield zich voorheen met paarden bezig op het Equine College Ypäjä, en maakte daarna de overstap naar koeien, met de Dairy Farming School of North-Savo. Haar eindstation was de Finse School of Fine Arts. Hier wist ze haar liefde voor runderen en paarden om te zetten in kunst. Het resultaat: meer dan menshoge sculpturen, waar soms hele wrakken in verwerkt zijn.
In Finland is nog ruimte voor dit soort gigantprojecten. Er wonen 16,4 mensen per km². Ter vergelijking: België heeft 369 mensen per km².
Toen LM en ik daar in 2003 waren (Kokola en Uusikaupunki) zag ik vree weinig volk op straat. Ik vroeg me af, waar is iedereen? En toen viel mijn cent. Wel, die zestien of zeventien mensen, dat is het, dat ís iedereen.
De Kleine moet twee prikken krijgen. Twee! En eentje is soms al zo moeilijk. Maar niet bij deze dokter. Eerst doet hij de kleine lachen, pas wanneer de stemming goed zit krijgt de Kleine -haast terloops- de prikken. Daar gaat wel wat gegoochel aan vooraf en de dokter produceert continu klank en beweging.
Eerst krijgt de Kleine twee nepprikken (met de dop nog op de naald) de dokter geeft ook zichzelf een nepprik, en de mama krijgt ook een nepprik. Na elke prik maakt de dokter een klikgeluidje. De klik betekent : het is voorbij hoor! Tijdens het gebabbel krijgt de papa terloops de instructie de armpjes goed vast te houden, want nu is het efkes voor echt. En dan heel snel, in al die klank en beweging, krijgt de Kleine zijn prikken, de echte. En klík! Voorbij.
0p 00min26, na de tweede prik, dreigt het gelach efkes te veranderen in geschrei. Weer de aandacht afleiden : zakdoekjes strooien. De Kleine gooit ze terug, lachend. De Kleine wordt betrokken bij de sparadrap, hij krijgt de papiertjes die aan zijn vingertjes kleven, de dokter praat aan een stuk door en zingt bij het opruimen zelfs een kampliedje. Alles samen duurt het hele gedoe maar 01min06 en er zijn zoveel tranen en nasnikken vermeden.
Serge luisterde geduldig, was vol medeleven. Antwoordde niets. Die wijven bleven maar zeuren. Over de liesbreuk van vader, over zijn prostaat dat ze drie jaar geleden hadden moeten laten afpellen. De specialist had hem eerst medicamenten voorgeschreven, maar de ziekenbond kwam daar niet tussen. Dat is toch een schande, meneer, als je ziet hoe er overal met geld wordt gesmeten.
Oeroud had iets vernomen van een school, twaalf jaar geleden nieuw gebouwd en nog niet in gebruik. Of meneer zich dat kon voorstellen! Om te zwijgen van al het geld dat ze aan die vreemdelingen hangen. Dat komt hier toe en wordt geholpen. Dat spreekt geen woord Vlaams, maar kent de juiste weg, nietwaar meneer. Oeroud had gehoord dat in 2011 de uitbetaling van de pensioenen in gevaar zou zijn. Ze sliep er nu al niet meer van.
Allemaal de fout van die asielzoekers, maar ook van de mannen met veel te hoge pensioenen. Zoals rechters en hoge pieten op de ministeries, beaamde half-oud. Politiekers, meneer, allemaal potjeslikkers. Beroepsprofiteurs, nietwaar meneer pastoor? Neem de burgemeester en zijn familie. Aangetrouwde nichten en kozijns, allemaal hun postje bij de gemeente, het OCMW of de RVA. Eigen volk eerst, wist stokoud, met of zonder diploma.
'Max', zei Serge stroef, onzeker, 'het is beter dat we onze zaak morgen afhandelen. Mijn parochianen moeten geholpen worden, zoals je ziet.'
'Ik wacht wel!'
'Morgen is er de huwelijksplechtigheid van Laurien en Sam. Ik heb vanavond nog wat voorbereiding voor de boeg.'
'Mijn zaak is belangrijker, veel belangrijker!'
De twee vrouwen staarden ons niet begrijpend aan. Half-oud wou weten wanneer de begrafenis feitelijk kon doorgaan. Die meneer daar, moest toch inzien dat het geen zottigheid is om met een lijk in huis te zitten. Het weer kon van de ene op de andere dag omslaan. Of we vader daar al zagen liggen bij tweeëndertig graden hitte! In hun familie ging er niemand in een frigo, die begrafenisondernemer maakt misbruik van de mensen hun verdriet daarom bleven teergeliefde doden beter tot de laatste minuut in hun eigen huis. Vader zou niets anders willen!
Serge trok me aarzelend wat terzijde. Ging verder op fluistertoon:
'Luister, Max, ik regel die begrafenisplechtigheid nu liever met Bette en haar dochter. Zo niet roesten ze hier vast. Die twee wijken voor niets en niemand. Laat me alsjeblief ook het sacrament van het huwelijk aan Laurien en haar verloofde toedienen. Zij is mijn buurmeisje. Deze jonge mensen hebben recht op een heuglijke dag. Ze kijken er al zolang naar uit. Mijn misdaad mag dit voor hen en hun familie niet dwarsbomen. Ze komen vanavond de muziekinstallatie testen en de versieringen aanbrengen. Wees gerust, ik ben hier dan ook. Ik ga niet lopen, Max. Ik vraag alleen de toelating om morgen om elf uur mijn allerlaatste sacrament te mogen toedienen. Indien je Vloesberghe nu haalt, kan dit niet. Doe het niet voor mij, doe het voor die jonge mensen. Mag ik rekenen op je vertrouwen, hoe moeilijk dit ook is voor jou?'
'Ik sta hier morgen om elf uur met Vloesberghe of met iemand van de politie. Ik verwittig hen nu reeds.'
Toen Ivo samen met een maat van het stamcafé te voet naar huis ging, passeerde hen een wagen in volle snelheid, reed door een grote plas en bezorgde hen een vieze douche.
"Wat leven wij toch in een onfatsoenlijk land, zei de kameraad. Als zoiets in Engeland gebeurt stopt de chauffeur, excuseert zich, neemt u mee naar huis om te douchen, bezorgt u een propere badjas én hij laat u bij hem overnachten tot uw eigen kleren terug zijn van de droogkuis."
"Daar geloof ik niks van" zei Ivo.
"Ja-wél" antwoordde de maat met klem “Vorige week! In Engeland! Mijn vrouw heeft het zelf meegemaakt!"
een schip remt niet "Al youtubend (wat een woord!) kwam ik op de laatste Parkinson talkshow voor de BBC met als gasten Michael Caine en Billy Connolly. Michael Caine is niet alleen een geweldig acteur maar ook een zeer boeiende verteller die bovendien gekend is voor zijn grote liefde voor nutteloze informatie die hij graag mededeelt aan wie het wil horen. Zo is er in Nieuw-Zeeland geen enkele plek die verder dan 52 mijl van de zee is, omdat hij zich verwonderde dat er op een bepaald moment een tekort aan zout was. Maar ooit was hij op zo'n enorm containerschip aan het filmen en hij vroeg aan een van de bemanningsleden hoelang het zou duren om dat schip te doen stoppen in geval van nood. Die man zei : 22 mijl!!! ik neem aan dat een zeemijl ongeveer 1800 meter is." JdB
Een zeemijl is achttien tweeënvijftig. 1852 m. Voor LM en mij is dat gemakkelijk onthouden, wij zijn allebei geboren in tweeënvijftig. 1952. De luchtvaart werkt ook met zeemijl ofte nautical miles. Luchtvaarders varen ook globaal hé. Dus geen gedoe met de soorten landmijlen die ooit verschilden per land.
Wat was de actuele vaart van dat schip? Stromingen en wind zijn ook factoren die moeten verrekend worden. En natuurlijk ook de densiteit van het water.
40km lijkt me veel als ik het zo zie staan, maar het kan. Eigenlijk remt een schip niet. Enfin, een vrachtvaarder toch niet. Vaart minderen kan wel. En 'stop engine' ook. Maar dat is gelijk gas minderen of voet van de pedaal halen bij een wagen. Dat is niet actief remmen.
In het portaal stonden wij plots tegenover twee vrouwen. Moeder en dochter zo te zien. Dezelfde haartooi, dezelfde gebogen houding, dezelfde harde mond, dezelfde sloffen aan de voeten en dezelfde vinnige, onderzoekende blikken.
Ze kwamen bij meneer pastoor de begrafenis bespreken. Negen uur was al goed, zei oeroud. Vader zat dood in zijn zetel vanmorgen, vervolledigde half-oud. Tweeënzeventig jaar en heel zijn leven hard gewerkt. 't Was toch te jong. Ze wisten dat er morgen een trouw was in de kerk en in de namiddag een doop.
Daarom waren ze nu gekomen. Half-oud moest volgende week geopereerd worden aan haar tenniselleboog. Ze had nog nooit een raket in de hand gehad. Wat een mens toch allemaal krijgt, nietwaar meneer. Veel volk zou er niet komen, maar het moest toch een schone begrafenis zijn. Ja, ze waren al naar het met het briefje van de dokter naar het gemeentehuis geweest. Kort na de middag. Overlijdensbewijzen voor de bank en voor de pensioenkas.
Moet meneer pastoor nog andere papieren hebben? Morgen ging half-oud naar de ziekenbond. Ze wist dat ze recht hadden op een rouwpremie. Het was wel niet veel, maar toch iets, nietwaar meneer? Ze vertrouwden de begrafenisondernemer niet helemaal. Wat ze zelf konden, deden ze liever zelf en beter. Als je de prijs ziet van de kisten, meneer. Ze waren er echt niet goed van. Daarom hadden ze eerst in beraad gestaan het lichaam van vader aan de geneeskunde te schenken. Oeroud vreesde voor de praatjes in het dorp. Dus liever niet. Later, als half-oud de ellenboog kon bewegen, zouden ze terugkomen om vijf namissen te bespreken. Elke maand een en de goedkoopste. De vroegmissen dus, Gerda's missen. Een gebed om zeven uur is evengoed als een om elf uur, nietwaar? Of meneer pastoor nog vandaag de sacramenten van de doden kon komen geven?
Meneer daar was toch niet de man van die mevrouw uit de villa? Of ze hem al hadden? De moordenaar, meneer. De dag van vandaag gebeurde er toch wel wat. Als half-oud boodschappen moest doen was oeroud altijd ongerust. Vandaar dat ze al hun groenten zelf kweekten. Ze hadden ook kippen en konijnen. Als meneer een konijn moest hebben, hoefde hij maar te spreken. Goed, mals vlees, tja hun dieren werden niet opgejaagd en voor hem aan de helft van de prijs van bij de marchand.
Gewoonlijk lezen wij in stilte. Vooral 's morgens. Af en toe komt er toch een bedenking luidop. Gevolgd door een verstrooid antwoord.
- Dirk Draulans zegt hier dat teveel seks niet goed is. - mm … - En die gast heeft bij drie verschillende vrouwen een kind. - tss, … - Heeft die vent recht van spreken, vindt ge? - m-m, … - Weet ge wat dat wil zeggen, op drie plaatsen een kind. - … eh, dat hij drie keer seks gehad heeft?
Die iemand op dat kantoor moet toch zeer geliefd zijn dat hij/zij niet zomaar een versierde stoel krijgt als verjaardagspresentje maar een gans kasteel. Iemand heeft zelfs aan hoekstenen gedacht, maar vanwege de stramme knieën lopen ze niet door tot onder.
Mensen hebben tijd en vindingrijkheid gestoken in dat bouwsel. En energie. Want van kantelen knippen krijgt men bleinen hé. En dan pas denkt men aan een cutter...
De poort heeft de magazijnier zelf uitgesneden, hij kon het niet meer aanzien hoe de mensen van den bureau stonden te knoeien en te klungelen met een paar stukken karton.
De valbrug lijkt een uitgerolde loper om de prins(es) van het kantoor te verwelkomen. Daarom vind ik dit een mooie foto. Om wat er allemaal niét op staat.
En ook omdat ik bij zo'n foto er op los kan fantaseren. foto van 't Net
Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering wel omdat anders de verwijzingen/de linken naar de bron niet meer kloppen. En bronvermelding is ongeveer heilig niewaar, m.
afl. 094/121 ~ Het genadeschot
'Max, ik vind het vreselijk. Verschrikkelijk. Mijn boete zal immens zijn. Is dit nu al. Ik begrijp het nog steeds niet. Ik wou dit niet. Hij alleen wou het, dat duivels monster in mij. Hij heeft Gerda de genadeslag toegebracht. Totale zinsverbijstering en onmiddellijke ontnuchtering. Jij begrijpt dit toch, Max? Je wou haar toch ook dood, die avond na de reünie, met de wagen. Was er bij jou eveneens een duistere macht die je leidde? Kan de liefde voor een vrouw, een verstandig man tot misdaad aanzetten? Ja, jij hebt het ervaren. Geef toe, Max, alleen God hoort ons…'
'Bullshit, smeerlap, dit pakt bij mij niet…'
Opnieuw zijn vaderlijk zalvende stem, als een in het verweer gedrongen wraakzuchtige die een nieuwe kans ziet: 'Peccare nemini licet, Max, zondigen staat niemand vrij! Jawel, Max, bij jou pakte het goed uit. Slechts een fractie van een seconde maakt dat jij vrijuit gaat en ik … levenslang zal krijgen. Een fractie van een seconde! Is er echt een verschil tussen jou en mij, Max? Tussen jouw verslaving aan die mooie vrouw en de mijne aan de goktafels? Jouw handen hunkeren naar haar borsten, de mijne naar de speelkaarten. Uitzinnige passie ontspoort altijd. Omne nimium nocet. Elk teveel is schadelijk. Ik zal, biddend in de cel, de zware last van je schuld helpen dragen.'
'Wat!? Je wou met je manoeuvers, mij ten slotte jouw wandaad in de schoenen schuiven. Je hebt Gerda dolgedraaid. Mij overal beklad. Marianne een duister verleden toegeschreven. Geld geïnd in naam van Gerda, terwijl zij opgebaard in je kerk lag. Mij nu nog de les spellen op de koop toe!'
Serge reageerde, opeens weer kalm en doortastend. Bij momenten toch nog de gladde aal blijvend in het vangnet van schuld, vrees en herwonnen zelfwaarde: 'Je stond je vrouw naar het leven, Max. Gerda vertelde me altijd alles. Was je haat zo vreselijk, man? Ik spreek de waarheid. En wat Marianne betreft, vraag het haar. Misschien zie ik het anders, ben ik verkeerd en is het niet alleen om geld te doen. Ik hoop het voor jou. Zo niet is je moordpoging een maat voor niets geweest.'
'Vloesberghe moet meteen komen. Sta recht!'
Mijn stem beefde. Zou hij iets van onzekerheid in mijn ogen bespeuren?
'Vooraleer hij komt, weet dat mijn lippen tijdens zijn ondervraging, verzegeld waren over je intenties. Ik heb bewust gezwegen. Ja, Max, zo ben ik ook! Jij blijkbaar niet.'
Hij verschrompelde weer. De kameleon van alle markten thuis. Zijn brede schouders leken te bezwijken onder de verpletterende last van zijn moordbesef. Hij bracht gesmoord, onderdanig stamelend uit:
'Je hebt gelijk, Max, ik ben een gewetenloze smeerlap, een onwaardige. Mijn schuld is niet meer in te lossen. Geen cel, geen boete, zelfs niet het brandend kastijden in de diepste der hellen kan me nog bevrijden … Moet dit echt, Max, moeten onze daden openbaar gemaakt worden? Denk aan de wantoestanden, vooral in Amerika, de knapenschennis aldaar en het gezichtsverlies dat Rome erdoor lijdt. Denk vooral aan je zoon, Max! Door mijn ziekelijke obsessie ziet hij nog jarenlang het verminkte lichaam van zijn moeder voor ogen. Het allerergste zal hij evenwel luidop vernemen in de rechtbank, als jij gedwongen wordt je dodelijke intenties prijs te geven!'
Een politieagent doet een hoogbejaarde dame stoppen. Terwijl hij haar rijbewijs en de papieren van de wagen controleert zie hij een wapenvergunning zitten.
- Mevrouw, heeft u een wapen in de wagen?
- Dat is zeker jongen, kraakt haar stem, dat is zeker ! Een 45 Smith & Wesson in het handschoenkastje, een 357 Magnum in de koffer en een 38 Special in mijn handtas.
- Maar Mevrouw, waar bent u zo bang van?
- Van niks of van niemand niet, jongen, van niks of niemand niet !
Maandag heb ik raprap de soep gemaakt want ik wou ze absoluut 24hrs laten rusten in de koelkast. Dinsdagnamiddag heb ik ze afgewerkt.
Dinsdagavond heb ik er de vis in laten garen, 400 gram 'wilde' koolvis / colin / pollack uit Alaska. Diepgevroren natuurlijk, het is koud in het wilde Alaska.
De vis heb ik zeer³ traag³ laten garen, het suddervlammetje op zijn laagst, om het beestje niet te doen schrikken en eigenlijk vooral opdat de vis alles zou afgeven aan de soep. Want koolvis, ook al komt hij uit Alaska, is eigenlijk maar mijn repetitievis. Als een visgerecht smaakt met koolvis, dan smaakt het ook met de juiste vissoort, dan zit mijn bereiding goed.
'k Had twee aardappelen in de pel gekookt, dan is de smaak geconcentreerder. 'k Heb ze gepeld in de keuken omdat ze mee de soep in moesten, pellen aan tafel zou dan moeilijk zijn hé. De aardappelen heb ik in de lengte in vier gesneden -mes na elke snede afspoelen en nat houden- omdat die schuitjesvorm gemakkelijker garniert op het bord.
Halverwege vond ik dat er kleur ontbrak en heb ik nog een tomaat versneden, het binnenste er uit gehaald, want dat binnenste kon niet meer mee in deze soep. Die tomatenkaviaar gebruik ik wel in een volgende soep. De lapjes tomaat heb ik er pas op de laatste nipper bij gedaan omdat ze enkel mochten warmen, niet kapot pruttelen.
Omdat het boeltje relatief bleek was -buiten de rode driehoekjes tomaat dan - heb ik het op de grote zwarte borden geserveerd, die zijn vierkant en de vier tippen gaan wat omhoog. Het zijn niet echt diepe borden, maar ze zijn wel lichtjes hol, men kan er iets à la nage in serveren.
LM vond het lekker, als ik hem niet hoor is het lekker. Dat was dinsdagavond. Woensdagmiddag heeft LM de resterende halve liter soep als lunch gegeten, met getoast bruin brood en extra look. Toen zijn kom leeg was begon hij te praten, dat hij wel elke week zoiets zou lusten … terwijl hij afruimde taterde hij verder en ik ging op de sofa liggen, trok het dekentje over mijn hoofd deed of ik het niet hoorde en viel in slaap.
Twee of drie keren per week vis eten is oké, dat doen we ongeveer, maar er moet niet élke week vissoep bij zijn, volgens mij. Waarom vertel ik dit nu zo uitgebreid? Omdat ik niet kan slapen. En élke week vissoep? Zeg nu zelf … alhoewel, er zijn ook de caldeiradas natuurlijk.
Serge verloor plots weer zijn schijnbare kalmte en zelfverzekerdheid. Jammerde opnieuw, haast in een rochelend gesmeek:
'Max, ik wou het niet … het was een ongeval, puur ongeval. Je moet me geloven.'
'Gerda opzettelijk de schedel inslaan is puur ongeval? Waarmee heb je het gedaan? Waarmee en hoe?'
Hij richtte zich moeizaam half op. Zijn natte, uitdrukkingsloze ogen, als doffe stenen naar binnen gedraaid, leken holten geworden. Hij beefde nu van kop tot teen. Gebroken was hij. Mijn waarheid had hem eindelijk hulpeloos op de knieën gekregen. Hij wees, mompelde mat, voorgoed verloren:
'Daar op het altaar, die bronzen crucifix. Stond bovenop haar kamer …'
'Met een kruisbeeld van Gerda!?'
Serge knikte. Grijnsde opnieuw. Of was het duivels geveinsd huilen? Net een waanzinnige. Schokkend. Volkomen los van de realiteit. Een man in nood. Daardoor amoreel. Zonder besef van eigen verlies.
'Ja, daarmee, Max, met de vlag van God. Zijn standaard. Ze nam me de pentekening van Sint Maarten af. Zeventiendeeuws. Op de Zavel hebben ze daar kopers voor. Kon zeker tweeduizend of nog meer opbrengen. Gerda kwam haar belofte niet na. Ik greep een kruisbeeld en schreeuwde haar toe, in naam van Christus. Ze moest en zou absoluut haar belofte nakomen. God verdraagt het niet dat je me aan mijn lot overlaat, riep ik. Hij zal je verdoemen, de demonen keren terug in jou.'
Hij lette niet meer op mij. Sprak lispelend voort, nu in trance zelfs:
'Ze liep de kamer uit. Ik volgde smekend en biddend. Ik was een baarlijke duivel, gilde ze. Ze dacht dat ik haar alleen kwaad wou. Ik had haar bezoedeld, besmet onteerd, geslagen, belogen en vernederd. Ze zou iedereen vertellen wat haar was aangedaan. Vooral aan jou. We stonden bovenaan de trap. Ze spuwde op mij. Stampvoetend mepte ze daarop zichzelf in het gezicht, met beide handen. Trok zich de haren uit. Hysterisch werd ze. Ik wou haar kalmeren. Toen moet ze gestruikeld zijn. Ze kermde, onderaan de trap, bewoog bijna niet meer. Ik wou helpen, de ambulance bellen. Ik weet nog altijd niet wat mij toen bezielde ... Ze had mij misleid en de crucifix was in de handen van satan. Het bloed spatte tegen de muur. Ze kermde minder en minder …'
De kleine eet over de middag thuis en gaat dan weer naar school. Daar begint de namiddag met een dutje. Dat is niet echt naar de zin van de kleine, dat slapen. Op weg naar school laat hij dat duidelijk merken, hij stapt niet mee aan de hand, hij hangt er aan. Oma houdt stevig zijn handje vast. Hij probeert met stampvoeten. Oma stapt gestaag verder en Kleine moét wel mee. Hij probeert met huilen. Het is eerder een protest-gejengel. Oma laat zich niet vermurwen. Aan de schoolpoort geeft ze hem en kus en mag hij uitleggen wat hem zo stoort aan de namiddag.
En dan, met een dreinerige snik van onmacht : Ik wil tekenen (= leren). Slapen-kan-ik-al. Niet slapen! Hij leert en leeft zo intens dat hij daar elke namiddag slaapt als een roos. Al en toe houden ze hem thuis voor het middagdutje. Bij het wakker worden vraagt hij dan verongelijkt "waar is mijn school?" Want slapen, dat kan hij al.
'k Ben nogal slordig met medicijnen. Ooit was dat anders. Dan sliep nog goed ik en toen was er regelmaat in de besognes van de dag. Shipshape bijna. En dat was wel gemakkelijk. Door die routine bleef een hoop tijd vrij voor andere bezigheden.
Een jaar of tien geleden is dat veranderd, samen met een paar andere dingen. Sinds dan slaap ik slecht en is het uit met de orde en de regelmaat. Om de medicijnen op uur en stond te nemen zal ik al zeker geen wekker zetten op 8h ’s morgens. Stel dat ik juist in slaap geraakt ben, dan ga ik mezelf toch niet wakker bellen zeker!
Eigenlijk heb ik geen echt dag- & nachtritme meer. Sommige dingen doe ik terwijl andere mensen slapen, zolang het maar geen lawaai maakt. Stofzuigen doe ik dus niet wanneer men slaapt. Dweilen wel. De douchecabine uitschuren kan niet 's nachts, teveel gebonk. Al het andere poetswerk in de badkamer kan wel.
Peterselie hakken doe ik ook niet meer wanneer het donker is. Soep mixen wel, ik heb nu een rubbermatje om onder de pot of onder de maatbeker te zetten, dat matje dempt het geluid heel goed.
Qua nachtgeluiden : de wasmachine kan, de droogkast niet. Vreemd, maar het is zo. Nuja, alles gaat toch al jaren op de droogtoren, de droogkast staat er maar in geval van nood.
Als ik dit overlees lijkt het leven hier nogal bohémien & chaos, maar dat is het niet. Het is eerder een vrije interpretatie van wat 'orde & regelmaat' is.
Gek genoeg word ik wel intijds wakker om aan de maaltijden te beginnen. Dat is iets dat al meer dan dertig jaar ingebakken zit, wat dat betreft doet mijn innerlijke klok het nog wel. Met de 3 tussenmaaltijden van LM erbij geteld, zijn er nu zes eetbeurten per dag. Nu nog die medicijnen ergens een vast moment geven. Een vaste plek hebben ze al. Ze zitten in een mandje dat niet aan medicijnen doet denken.
Er keerde iets om in mijn binnenste. Even dacht ik terug aan vroeger. Aan het absolute gebrek aan intimiteit tussen Gerda en mij. Nu zag ik haar echter niet zo. Niet als een koele echtgenote, niet eens als iemand met wie ik onder hetzelfde dak had gewoond. Wel als een vrouw-in-het-algemeen, een moeder, een vrouw op leeftijd, zwak, goedgelovig, simplistisch en zo kwetsbaar. Levend in eigen specifieke cocon, plots doorboord, pijnlijk vleselijk doorboord door een schurftige schoelie van een priester, die naam niet waardig. Voor wie levenslange cel of opsluiting in een psychiatrische instelling nog te mild was. Die tot zijn laatste snik alleen martelende dwangarbeid verdiende, in de galeien geslagen, aangevreten door ongedierte, uitgehongerd, gekastijd.
Ik vermande me. Zijn lispelende biechtstem ging verder: 'Max, geloof me, ik wou het eerst niet … De duivel leek in haar … in mij … in ons gevaren. Ik, ik was me niet meer bewust van mijn handelen … Geloof me, het was geen genot …'
'Gerda heeft nooit beseft was seksueel genot was', siste ik hem toe 'Haar onderlichaam beschouwde ze als een soort relikwie. Ze ontving een man alleen om te kunnen baren. Dat was haar plicht'.
Serge trachtte even geforceerd te grijnzen. Voor het eerst leek hij een beetje zelfverzekerder. Hij reageerde heel voorzichtig:
'En toch schonk het haar een bepaalde voldoening. De boete werd voor haar na een tijdje een vorm van bevrediging. Wat ze met jou nooit heeft meegemaakt! Ze zong zelfs. Ze plukte de dag als nooit tevoren. Geef toe, Max, ondanks alles moet je dat toch zijn opgevallen? Nooit bij stilgestaan? Nosce te ipsum! Ken u zelf, man!'
Neen, het was mij niet opgevallen. Niets aan Gerda viel me de laatste jaren nog op. Totale apathie, desinteresse tot en met, zelfs van in den beginne. Daardoor was het me nooit gelukt. Hem wel! Mijn onvermogen door de fysieke afkeer voor Gerda wierp die ploert me met wellust voor de voeten. Ik stond heel even perplex, Serge heel even triomferend.
'Je gaf geen moer om haar. Je ging tot het uiterste, met slechts één doel voor ogen: haar geld. Een simpele vrouw tot lichamelijke onderwerping brengen en dan aftroggelen!'
'Best mogelijk … Ik zag nog uitsluitend hoe ze mij uit het slop kon helpen. Voor wat hoort nu eenmaal wat, vandaar … een luttel bedrag, twee à drieduizend euro wou ik. Peanuts voor haar. Maar ze wou niet.'
'Voor enkele briefjes van duizend pleeg jij een afschuwelijke misdaad. Ze moest je zelfs betalen voor de smeerlapperijen die je haar aandeed!'
Er moet kippebouillon gemaakt worden. De Chef meent dat de jongste keukenhulp dit nu wel aankan. De jongen bloost van glorie dat de chef hem zo'n taak toevertrouwt.
- Ge weet hoe het moet? - Ja Chef. - De kip, de aromaten, water … - Ja Chef.
De kleine gaat zeer geconcentreerd te werk om zeker niks te vergeten. En zijn aandacht is zo toegespitst op de ingrediënten dat hij vergeet vuur onder de pot te zetten. Na een half uur komt de chef eens kijken. Hij ziet een koude boel.
- Kom eens hier, jongeman. - Ja Chef. - Wat ziet ge? - … stil afgrijzen: de kleine merkt dat er geen vlam onder de pot staat en versteent … - Die kip heeft kippevel van de kou hé jongen! zei de Chef, zo zacht dat de anderen het niet konden horen.
Learning from the best, AndréKohn,
Blozend van schaamte en stress zette de jongen de vlam onder de pot. Voorwaar een milde chef. Want er is al voor minder geroepen geweest in een keuken. Deze jongen gaat nu door het vuur voor die rustige chef.
De browning beefde niet in mijn hand. Ik was zelfs zelden zo kalm geweest. Hij bleek almaar meer van streek. Zijn voorhoofd glom.
'Haar dagboeken zijn de beste bewijsstukken. Er was niet alleen dat seksueel misbruik. Eens zij naar jouw pijpen danste, heb je haar bestolen op de koop toe. Om haar geld was het je te doen, geef toe! Uitsluitend om haar geld!'
'Geld? Welk geld, man?'
Het loeder deed een vergeefse poging om verbaasd-spottend te glimlachen. In werkelijkheid zag hij er afschuwelijk uit.
'Niet de restjes van haar huishoudgeld, noch de halfjaarlijkse intresten van haar beleggingen bij Francis. Dat waren habbekratsen voor jou, jij gore havik. Je wilde alles tot de laatste cent!'
Instinctief voelde ik aan, dat hij zich meer en meer rekenschap gaf van het feit dat ik perfect op de hoogte was en mijn beschuldigingen geen ijle lucht waren. Vooral de browning en mijn zelfverzekerdheid brokkelden hem af.
'Je rekende erop dat een naïef mens als Gerda in de val zou trappen. Als die hoerenloper van haar man aan een prostituee zijn geld hing, was het maar meer dan billijk dat jij, afgezant van de heer, het beetje vermogen van die religiewaanzinnige zou krijgen. Maar je was aan het verkeerde adres, nietwaar! Gerda loste niets. Francis zou het trouwens wel verhinderd hebben!'
'Max, ik had Gerda een eerlijk voorstel willen doen... ik had…'
'Hou je smoel, ik verwittig nu de politie.'
'Ik heb je vrouw niet …'
'Wat, smerige leugenaar !?'
Toen deed ik het onbewust. Van een revolver wist ik alleen dat je de veiligheidspal gesloten moet houden. Ik had er niet op gelet bij het laden ervan. Ik haalde nu blind de trekker over. De kogel blafte langs Serge’s gezicht ergens tegen de voorkant van het altaar en kaatste verder terug. Een knal, met tientallen echo’s, die tussen ons een snoer van wrede angst legde. Serge klappertande. Mijn benen trilden. Ik schreeuwde mijn speeksel tegen zijn glimmend voorhoofd.
'Nu ga je bekennen. Nu, of …'
Hij zakte voorover. Verborg het hoofd in de handen. Huilde rauw. Stootte gebroken uit: 'Ik wou het niet … Nooit de bedoeling gehad … Ik begrijp nog niet wat mij bezielde. Al die demonen van haar zitten in mij … Ik werd een monster … Een monster zonder geweten, zonder hart. Ik …'
'De feiten, verdomme, de feiten!'
Hij jammerde, klein, verloren, totaal gebroken en op: 'Ruzie, wij hadden ruzie … het geld. Gerda wou niet. Ik nam de pentekening mee … op de Zavel is een opkoper … Gerda had mij dat geld beloofd. Vast beloofd. Toen … niets. Ze hebben mij bedreigd … de datum was al drie dagen verstreken … Ik moest die schuld …
'Schuld? Welke schuld?'
De geslagen hond keek smekend op. Fluisterde toonloos:
'Speelschulden in Antwerpen, het milieu aldaar. Ik gok, Max, al jaren. Grof geld.'
Hij schreide. Zelfs uit zijn trillende handen leken tranen te druppelen. Zielig die kloot. Als ik nu schoot, dwars door zijn verdorven brein. Hem hier, in zijn eigen godshuis, afmaakte, vertrappelde, van de grond veegde als een giftige adder. Eén seconde. Amper één luttele beweging en het was voorbij. Nee, die straf was te mild voor hem. Duizendvoudig moest hij boeten voor zijn misdaden. Duizendvoudig sterven aan zijn eigen schuldkruisen. Tot zelfs zijn naakte botten nog bloed bekenden.
Zijn stem kwam schor, nauwelijks hoorbaar, uit een verre diepte terug: 'Ik wist dat zij einde maand een deel van de intresten zou ontvangen. Met de lening erbij … ze wou niet. Ik moest betalen, Minstens drieduizend euro. Onmiddellijk. Die kerels zijn gewetenloos, die … je hebt er geen idee van, Max.'
'Jij verslaafde parasiet, je wou alles van Gerda!'
'Nee, Max, echt niet. Ik wou alleen die lening. Ik zou haar later terugbetalen samen met de intresten. Geloof me toch!’ Hij hijgde huilerig-klagend: ‘Max, je moet me geloven. Het is de waarheid. Ik sta voor een berg schulden. Een kleine veertigduizend euro. Op verschillende plaatsen. Ik kan nergens meer heen. Ik wou geld lenen bij de dames, maar durfde niet. Alleen Gerda heeft geholpen. Eveneens twee kleine stukken uit de kerk. Heb ik stiekem verkocht. Maar Adrienne ziet alles en zou de politie erbij halen. Daarom was ik zo blij dat Gerda er was, echt waar. Zij is zo ontvankelijk voor een hulpbehoevende evennaaste …'
'Voor een plas drek, ja, niet een evennaaste. Wat is religie voor jou anders dan commercie. Een middel, een masker om je smerige handel te verbergen. Niet alleen dat gokken, maar ook bestiale perversiteiten. Je hebt Gerda keer op keer verkracht!'
'Dat was het niet', mompelde hij met een vertwijfeld hoofdschudden. 'Neen, geen verkrachting. Ze vroeg er zelf om.'
'Wat!? Verdomde oerleugenaar. Alles gebeurde tegen haar wil. Ze was bang voor jou. Je bracht haar in een soort trance. Ze schrijft het en Gerda liegt niet. Ze besefte niet eens wat je met haar uitspookte!'
Hij steunde, in een laffe vorm van schuldbekentenis: 'Ik heb haar nooit vooraan gepenetreerd. Het waren rituelen. Zelfs verboden genot … dat zogezegde genot … kan een zware straf zijn. Jij, Max, jij begrijpt dat niet.'
'Jij, jij verzuipt in eigen leugens. Hoe zei je het ook weer? Een gebied waar alleen geesten huizen! Je sacristie behoort daar ook toe? Middeleeuwse boetedoening! Ze raakte er zelfs bewusteloos bij, smeerlap!'
verkruimeld zeeleven en geologische mysteries : “wanneer we op zand lopen, wandelen we op miljoenen jaren biologische en geologische geschiedenis”
Deze edelstenen zijn zandkorrels onder de microscoop. Dr Gary Greenberg (Hawaii) houdt zich daarmee bezig. Als men hem vraagt 'moet er nog zand zijn?' dan roept hij Jaa!, grabbelt zijn foto-uitrusting bijeen en springt in een vliegmachien. Zandkorrels van over de hele aardbol staan in zijn portfolio.
Van http://sandgrains.com/Sand-Grains-Gallery.html geeft een overzicht van zijn werk Klik daar om de afbeeldingen te vergroten. Naast elke foto verschijnt een woordje uitleg over de aard van de korrel, de locatie en ook de vergroting van de microscoop.
Er is zelfs Belgisch zand bij zijn werk, want sinds een eeuw of twee zit er ook een stuk typisch menselijke geschiedenis in het korrelmengsel dat zand is : industrieel afval. Het zwart-blauw stuk pollutie is duidelijk te zien tussen de kwartskorrels. Foto 08/35 is Belgisch zand. Wij weer hoor …
Yves Henri Donat Mathieu Saint Laurent, Franse modeontwerper (Oran-Algerije, 01/08/1936 - Parijs, 01/06/2008) Hij was de zoon van Charles Saint Laurent en Lucienne Mathieu.
Toen hij zeventien was verliet Saint Laurent het ouderlijk huis om voor de ontwerper Christian Dior te gaan werken. Toen Dior in 1957 stierf, kreeg Saint Laurent op 21-jarige leeftijd de leiding over het toen slecht lopende modehuis Dior. De ontwerpen van Saint Laurent waren zo vernieuwend, dat ze tot grote successen leidden. Zo bijvoorbeeld de trapeziumjurk uit 1958, die ruim viel om de taille in plaats van deze in te snoeren.
YSL voor Dior, 1958 - die trapeziumlijn herinner ik mij, ze leek op zwangerschapskledij en mijn jongste zus was op komst. Ik was zes en ik dacht dat alle dames in trapeziumjurk een kindje verwachtten. Het woord bevolkingsexplosie kende ik nog niet in 1958, het woord babyboom ookni.
de trapeziumlijn
Saint Laurent gebruikte zowel fel lichte, als donkere kleuren, en hij ontwierp ook één collectie waarvan alle stukken zwart waren. Tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog werd Saint Laurent opgeroepen om in het Franse leger te dienen. Na twintig dagen werd hij vanwege een zenuwinzinking opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij onder andere met elektroshocktherapie werd behandeld. Vanwege zijn zenuwinzinking werd Saint Laurent de leiding over het modehuis Dior ontnomen. Samen met zijn partner Pierre Bergé begon hij daarop zijn eigen modehuis, met later de merknaam YSL.
In de jaren zestig en zeventig zette Yves Saint-Laurent trends zoals het broekpak, de beatnik look en de puntlaarzen die tot dijhoogte de benen omsloten, de cuissardes.
broekpakbeatnik look cuissardes
Midden jaren zestig ontwierp Saint Laurent een collectie jurken geïnspireerd op het werk van Piet Mondriaan. Deze ogen rechthoekig met zwarte omlijning, primaire kleuren en hebben een bedachte vlakverdeling.
Tot Saint Laurents cliënteel behoorden onder meer zijn muze Loulou de la Falaise en de actrice Catherine Deneuve.
De la Falaise & YSL YSL & Deneuve
In 1993 werd het modehuis van Yves Saint Laurent voor ongeveer 600 miljoen dollar verkocht aan het farmaceutische bedrijf Sanofi. Zes jaar later werd het merk YSL gekocht door Gucci. Tom Ford kreeg de leiding over de confectie-collectie, terwijl Saint Laurent de haute couture-collectie ontwierp. In 2002 werd, mede als gevolg van Laurents leeftijd, drugsmisbruik, depressie, alcoholisme, kritiek op de YSL-ontwerpen en problemen met Tom Ford, besloten het couturehuis van YSL te sluiten.
Hierna trok Saint Laurent zich meer en meer terug in zijn huis in Marrakesh, Marokko. Yves Saint Laurent overleed op 71-jarige leeftijd. Hij werd begraven in Marrakesh.
Pierre Bergé, 50 jaar lang de partner van YSL, geeft zijn visie over de verkoop van hun kunstcollectie. Bergé geeft in heldere woorden een kijk op de situatie, tussen de 01min48 en de 02min33, op wat volgens hem een kunstverzameling is en op wat er te gebeuren staat. Op 03min14, geeft hij zijn visie over wat de verkoop is, volgens hem. Weer die heldere kijk.
De documentaire dateert van 2010, een integrale versie op You Tube heb ik nog niet gevonden. Jammer, want die was heel interessant, vooral het gedeelte over hun tuin in Marrakech, le Jardin Majorelle.
Het motregende nog steeds. De vage schemering kroop mistig uit de aarde. Ik leek heel alleen op een zwarte plek. Ik stopte bij de vervallen pastorij in het dorp. Belde aan. Geen reactie. Ik wachtte nog een minuutje en liep toen naar de kerk. De zijdeur stond op een kier. Serge zat op een van de voorste stoelen bij het altaar. In jeans en hemdsmouwen. Een kwajongen op z’n zondags. Hij keek op. Een bleek verbaasd en toch uitnodigend sereen gezicht. Alsof hij me verwachtte en bij voorbaat wist wat ik hem te zeggen had: 'Ha, de Max!'
Ik bleef wijdbeens voor hem staan, de rechterhand rond de revolver in mijn zak. Nog niets zeggend. Tegen vette varkens spreekt men niet. Die keelt men.
'Tempori parce', monkelde hij. 'Wees zuinig met de tijd. Wat kan ik voor jou doen?'
Ik reageerde niet. Hij bekeek me scherper. Argwanend. Dan weer zijn vaderlijke beroepstoon van zielenherder: 'Max, kerel, hoe jij eruit ziet, zeg! Wat voor spoken heb jij ontmoet! Kom, ik heb nog een halve fles uitstekende Saint Estèphe.'
'Blijf waar je bent!' siste ik giftig. 'Verroer verdomme niet of ik plak je hersenen aan je altaar!'
'Potius mori', begon hij onzeker te stamelen, opeens erg bang lijkend.
'Hou op met je gezever. Je weet verdomd heel goed waarom ik hier ben!'
'Neen, Max, ik weet het echt niet.'
'Jij hebt Gerda omgebracht, jij zwijn, en je rekent erop mij of wie dan ook die moord in de schoenen te schuiven.'
'Max, ik … wat is dat voor larie … ik ...'
Hij wou opstaan, schijnbaar diep verontwaardigd. Verblekend ineenkrimpend. Ik stootte hem brutaal terug.
'Jij hebt Gerda van de trap geduwd en haar met een zwaar voorwerp de schedel verbrijzeld. Beken, smeerlap, geef toe dat jij het hebt gedaan!'
'Waar haal je dat allemaal vandaan, Max? Ik heb met die vreselijke zaak niets, hoegenaamd niets te maken. God is mijn getuige …'
'Loop met je god naar de kloten. Of nee, roep liever zijn hulp in, nu je hem broodnodig hebt.'
Serge's lippen bewogen schichtig. Hij bad, de huichelaar. Smeekte zijn god om steun. Gesmoord bracht hij uit: 'Max, ik begrijp niet wat er met jou aan de hand is. Je draait door, man. Waar haal je toch al die onzin, die leugens vandaan? Ik herken je niet meer!'
'Ik heb haar dagboeken gevonden!'
'Welke dagboeken? De politie heeft toch alles doorzocht en …'
'De politie heeft helemaal niks. Ik doorzie het nu allemaal. Jij en niemand anders heeft het gedaan. Jij! Jij!'
'Nee, Max!'
'Ja, smeerlap, ja!'
Zijn adem ging sneller op en neer. Hij deed opnieuw een poging om op te staan, keek nu wit geschrokken in de loop van de browning.
'Vooruit, schoft, de waarheid!'
'Max, ik zweer je …'
'Hoe heb je haar vermoord!'
'Ik heb echt niet …'
'Uit haar schriften heb ik opgemaakt hoe je haar behekst hebt met je demonische vertelsels, hoe je haar gestraft hebt eerst met paedicatio-aanrandingen …'
'Wat !??'
'Dat is, monster dat je bent, het uitvoeren met geweld van anale coïtus op een volwassen persoon, om een medisch gerechtelijke term te gebruiken. Knoop dit in je hoofd, je zal hem nog vaker horen. Nadien heb je haar vaginaal gepenetreerd, haar goedgelovigheid en naïviteit schandalig misbruikt en tenslotte heb je haar omgebracht, jij verdorven rotzak.'
Hij staarde me eerst verwilderd aan, daarna vertwijfeld, hatelijk en duivels wraakzuchtig. Een in het nauw gedreven roofdier, dat bloed rook en zich uit behoudsnood zelfs op zijn eigen schaduw zou storten.
'Max, blijf redelijk. Doe die revolver weg.'
'Jij bekent nu en dan ga ik met jou naar de politie!'
Saludos Amigos!
2.
3.
5.
6.
Alli Bunchuk, 5j, prinses
Tom Ford
