afl 100/121

Ik vloekte. Haar woorden snoerden mij de keel. Ik dacht aan wat hij mij op de mouw had gespeld.
De ellende, de vragen, de twijfels van toen, het meesmuilen van Francis, de verwijten van Pat,
de dagelijkse portie getier van Gerda. Alles kwam terug.
Zeker het verdriet in de ogen van mijn vrouw, toen ze dacht dat ik …

Ik deed haar heel kort mijn verhaal over Serge.
Alles wat hij mij en Gerda had wijsgemaakt. Het gezicht van Marianne werd nog witter.

'En jij geloofde die verzinsels, Max? Die loeder! Ik zweer je op het hoofd van mijn vader, dat ik
buiten die ouwe geilaard geen andere man dan jij heb gehad.
Jij bent mijn eerste en echte liefde, zoetje. Zoiets voel je toch.
Vriendjes bij de vleet, eendagsvliegjes, met een kusje hier en een kneepje daar.
Ook een drietal mannen. Voorbijgangers eigenlijk. Etentje en bioscoop. Meer niet. Nooit.
Vorig jaar kwam dat stuk ongeluk opnieuw aan de deur.'

'Serge? Hier opnieuw? Wanneer?'

'Precies weet ik het niet meer. Een poos na je fameuze onthullingen aan je zoon.
Vader was juist in bed. Er werd gebeld. Hij stond daar, de monnik in wolvenvel. Hij wou me dringend spreken.
Over jou, zijn beste vriend. Ja, hij had ook atheïsten onder zijn kennissen. Jij was er een van. Ik was verkeerd bezig.
Ik moest weten dat zijn vriend nooit zijn vrouw in steek zou laten voor mij. Je was immers financieel van haar afhankelijk.
Kinderen hoefde ik ook niet te verwachten. Zou Max nooit willen. Zijn zoon was alles voor hem.
Er was in zijn leven geen plaats voor anderen, zeker niet voor een bastaardje.
Een mooie, jonge vrouw was geschapen door God voor het moederschap. Die vreugde zou ik ontberen door bij jou te blijven.
Ik was mijn leven aan het vergooien en eens zou ik daarvoor een hoge prijs betalen.
Ik wist toch dat hij over bewijzen beschikte van mijn chantage bij notaris Van der Veecken?
Interessant materiaal voor de politie, zei hij, zelfs na jaren. En ja, hij wou me nog een laatste kans geven.
Weet je wat die laatste kans was?'

Ze schonk zich nog een glas cognac in. Ze nipte niet zoals gewoonlijk.
Ze slokte gulzig het vocht naar binnen. Ik trachtte intussen Vloesberghe te bereiken.

'Max, luister je? Die laatste kans! Twee briefjes van honderd.
Voor jou, pak aan, zei hij. Mijn kloten staan opgezwollen van verlangen, ik moet je hebben.
Wat hij heeft, wil ik ook. Hier, vooruit op tafel. Ik betaal. Trek je slipje uit en toon je tieten.
Wil je dat ik op je buik kwak. Geen probleem. Het is zo voorbij en we spreken er niet meer over.
Ik wil Max zijn, sluit je ogen en roep zijn naam.'

'De smeerlap, dat loeder!'

Marianne snikte klagend: 'Max, hoe kun je dan nog enig vertrouwen in die vent hebben? Je moet Vloesberghe nu meteen bellen.
Laat hem toch aanhouden! Tegen morgen zit hij misschien al ergens in Spanje', besloot ze in radeloze paniek.

'Je hebt gelijk, ik bel meteen!'

wordt morgen vervolgd – bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=60