Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    20-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.637. --- afl. 070/121

    afl. 070/121 ~ De lectuur vangt aan

    Maar onderaan al die oude jaargangen van Knack, Trends en Elsevier.
    Koord rond, knopen en buiten. Komaan, de eerste jaargang. Neen, een halve was al voldoende zwaar.
    Ik tilde het pak uit de kast en zag opeens tegen de muurwand, rechtopstaand drie dunne schriftjes.
    Drie volledige tafels van vermenigvuldiging op twee groene en een vuil roze kaft.
    Ik jubelde het uit. Dat waren ze, haar dagboeken! Ik herkende ze meteen.
    Ik had er Gerda een paar keer mee betrapt in de keuken. Niet te geloven. Ik had ze gevonden.
    Mijn slapeloze nachten, mijn nachtmerries, haar judaspenningen.
    Mijn Vloesberghe-fobie! Gerda's gezwets. Kermits Sisyphustales.
    Ze stonden daar. Mijn wettelijke onschuld, daar gewoon tegen de muurwand. Mijn handen trilden.

    Verbranden ga ik jullie, bij Marianne in de tuin. In de verste hoek van de tuin.
    Ik had ze. Eindelijk! Ze stonden daar voor het grijpen!
    Jongens, jongens, zelden had ik me zo opgelucht gevoeld en voldaan geweten.

    Ik belde meteen Marianne. Ze slaakte gedempte juichkreetjes:
    'Vanavond beginnen wij met champagne … in bad! En de rest, on verra!'

    Ik zweefde al even ongeremd als zij. Ik deed de voordeur op slot.
    Installeerde me in het salon en begon te bladeren. Dag en datum stonden zorgvuldig genoteerd.
    Zelfs de naam van de heilige van die dag had ze niet vergeten. Benieuwd wat me nu zou geopenbaard worden.
    Devote saus over een schotel overspel. Goddelijke banbliksem over wellust.

    En ik las. Het ging in het begin inderdaad uitsluitend over mij en haar. Over mij en mijn hoer.
    Sporadisch over Francis en Pat.
    Met zijnoten over Serge en haar kerkvriendinnen. Over hun parochiale werken en intense godsvrucht.

    Nooit of nooit, zo schreef ze, zou ze het mij kunnen vergeven dat ik een minnares had.
    Dat ik me dag na dag dieper in de hellegloed waagde en mijn lichaamsdelen bevuilde aan dat schepsel.
    Mijn dood en het levend verbranden van die heks mocht zij niet wensen.
    Doch ze deed het en met volle graagte. Vroeg dan de Heer duizendvoudig om vergiffenis.
    Ze wou zelfs weten of ze even smerig, bevlekt was als ik, omdat zij zo’n slechte gedachten koesterde.
    Ze zou haar biecht gaan spreken bij Serge en zien wat hij ervan dacht!

    Ze begreep niet dat God haar urenlange smeekbeden niet aanhoorde en mij niet op het juiste pad terugbracht.
    God had al meer zondaars op de goeie weg gezet.
    Maar of er daar hoerenlopers bij waren, dat had Serge niet verteld. Ze zou het hem vragen.

    Ik las hoe Gerda ooit toch echt verliefd op mij was geweest. Hoe ik haar lichaam had doen zinderen van verlangen!
    Niet te geloven! Ik? Haar verlangens opgewekt? Ik zou niet weten wanneer, maar nu kwam de kat op de koord!

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80

    20-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ de selfie

    Portretten die door professionelen gemaakt worden
    zijn natuurlijk veel gesofistikeerder dan wat we er zelf van bakken.
    En kijk eens wat we krijgen wanneer beroepsmensen zich met selfies bezighouden.
    Radiologen bvb, de x-ray selfie:  


       Xray selfie  Afbeeldingsresultaat voor xray selfie  Afbeeldingsresultaat voor xray selfie
    m – HiH-07/2015, herwerkt

    19-07-2018 om 01:10 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.636. kast & kast

    De echtgenoot is op het werk en zijn vrouw neemt haar minnaar mee naar huis. 
    De zoon van dertien komt vroeger thuis van de training,
    hoort iets en verbergt zich in de inloopkast van de ouderlijke slaapkamer. (foei!) 
    Iets later rijdt de echtgenoot de oprit op -veel vroeger dan verwacht-
    en de vrouw jaagt haar minnaar de kast in. 
    Daar krijgt die man bijna een hartstilstand wanneer hij een stem hoort:

    - 't Is hier donker hé…
    - Ja, heel donker, fluistert de man met een droge keel.
    - Ik heb hier een baseball.
    - Dat is tof voor u, piept de man
    - Wilt ge hem kopen?
    - Nee, niet echt, perst hij uit zijn keel.
    - Mijn Pa staat buiten …
    - Oké. Hoeveel? zucht de man verslagen.
    - 50 euro .
    - Verkocht, zegt de man kleintjes.

    Een paar weken later gebeurt het opnieuw dat de minnaar en de jongen samen in de kast staan.

    - 't Is hier donker hé …
    - Jáá, zucht de man.
    - Ik heb hier een baseballhandschoen.
    - Hoeveel? zucht de man gelaten.
    - 100 euro.
    - Verkocht, zegt de man heel kleintjes.

    Een paar dagen later zegt de Pa tegen de zoon :

    - Neem uw baseballspullen, we gaan wat oefenen.
    - Kan niet, zegt de zoon, ik heb mijn spullen verkocht.
    - Voor hoeveel, vraagt de Pa fronsend.
    - Voor 150 euro, antwoordt zoonlief heel fier.

    De Pa staat eerst verstomd, windt zich op en dan dondert hij :

    - Maar dat is veel te veel! Véél te veel!
      Dat is niet schoon van u jongeman, geld uit de zakken van de mensen kloppen!
      Dat soort zaken leren wij u toch niet? Zo brengen uw Moeder en ik u niet toch groot?
      Weet ge wat, gij gaat nú met mij mee. Naar de kerk. Biechten. Onmiddellijk. 

    En de jongeman moest op staande voet mee. Naar de kerk. Biechten. Onmiddellijk. 
    Toen hij aan de beurt was stapte hij een beetje onwennig en ook beverig de biechtstoel in: 

    - Da's hier donker, zei hij met een schor kuchje.
    -  ... stilte ... 
    - Dat het hier donker is, piepte hij.
    - Hou maar al op vent, zei de stem aan de andere kant van het rooster, we zitten nu in MIJN kast.

    -.-   EZW-2013, -07/2014 – nog altijd een goeike vind ik

    19-07-2018 om 01:07 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.635. --- afl. 069/121

    afl. 069/121 ~ De confrontatie

    Het regende nog steeds. De week voordien hadden we een bakhete zondag met 28 graden Celcius gehad.
    Nu was het kil. Onaangenaam, grijs en nat. Het bleef maar druppelen. En daarna, onze typische drache nationale!

    Ik besloot tot een laatste zoektocht in de villa. Ik moést de dagboeken vinden.
    Ze waren er. Dat stond voor mij als een paal boven water. Maar waar, waar?
    Lukte het niet, dan zou ik de achterbank en de koffer van de wagen volladen
    met de meest dringende rest van mijn persoonlijke zaken. Mijn pc en Epson, mijn fototoestellen.
    Enkele van mijn dierbare klassiekers, die ik nu en dan graag herlas.
    Mijn collectie cd's, de gereedschapskist van vader (puur jeugdsentiment), mijn broodvormen en de twee zakken bloem!
    Natuurlijk enkele foto's van Francis, zeker die met mijn ouders.
    Nog enkele kistjes Medoc, enkele flessen Graves, de resterende vijf flessen uitzonderlijke Sauternes.
    De verhuis van Stan en Laurel wou ik eerst met Marianne bespreken.
    For every problem there is a solution, ook voor mijn kippen. 

    First things first: mijn tenen. De sok plakte aan de nagels door het gestold bloed.
    Ik kon beide tenen vrij goed bewegen. Het viel in feite nog mee. Overwegend dank zij de kwaliteit van Church.
    Even verzorgen en misschien morgen bij de dokter langs. Ik besloot eerst naar Marianne's woning te rijden.
    Ze had me een huissleutel gegeven. Fijn, veilig gevoel. Ik had nu eindelijk een echte thuis.
    Ik drukte het nummer van Darcy in en gaf haar een kort relaas van de uitvaartparty.
    Haar collega was ziek gemeld. Het zou vanavond wat later worden, verontschuldigde ze zich.

    'In dat geval blijf ik hier nog wat verder zoeken, lieveke.'

    'Wanneer ga je daar nu eindelijk mee stoppen, Max?
    Je hebt je al suf gezocht en het levert niets op.
    Rond halfzeven ben ik thuis. Wat krijgt venteke straks?'

    Haar stem kreeg weer dat heterig zwoele, die bedwelmende hypnose.
    Als een drug van geraffineerde sensualiteit. Met speelse tederheid en vol belofte:
    'Aspergeroomsoepje met enkele grijze garnalen,
    lamskroon met flageolets en gepersileerde krieltjes, een flesje Margaux of een Bourgogne.
    Nadien, als hij nog zin heeft, huisbereide kiwisorbet. Een nadien, nadien, al de rest. Je t'aime, mon trésor.
    Ik verlang naar jou, lieverd, naar onze dagen, onze nachten samen. Amote!'

    Wat kon me dat rotweer schelen! Wat die moord, Vloesberghe, Pat en de dagboeken!
    Marianne was er en bleef er voortaan voor mij. Iedere minuut van ons leven.
    Wij waren samen. Tot het einde. Tot onze laatste zucht.

    Héla, vriend, ontnuchterde denkduiveltje. Flippen is voor vanavond. Ga liever zoeken!
    Kermit gaat beslist nog deze week op pad om een deel van de inboedel hier te verkopen.
    Ze is loops, ze heeft geld geroken!

    Natuurlijk moest ik de realiteit onder ogen zien en ja,
    Pat zou Francis wel weten te bewerken, om zo snel mogelijk het een en ander te liquideren.
    Op de stoepen van mijn buren stonden dozen en samengebonden pakken papier.
    Hoogstwaarschijnlijk morgen ophaling. Ik had stapels liggen en besloot die methodisch weg te werken.
    Eerst in de hal. Te beginnen met de grote muurkast.
    Speciaal ingebouwd met legplanken en bovenaan een ruimte voor koffers en reistassen.
    Massa's knipsels lagen er. Ooit had ik ze beslist belangrijk gevonden, doch nooit meer naar omgekeken.
    De buitenlandse bladen waarin ik de voorbije jaren een bijdrage had kunnen plaatsen.
    Al die Sterns, Spiegels en Vrij Nederlanden.
    Ik kon het echt niet over mijn hart krijgen ze zomaar weg te doen, ijdeltuit die ik was.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80

    19-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ de locatie

    het belang van de locatie

    Wanneer men een eigen zaak heeft is de ligging allerbelangrijkst natuurlijk.

    Leest men dit best van links naar rechts  BANKROET - ECHTSCHEIDING - DRANK
    of is het omgekeerd, van rechts naar links  DRANK - ECHTSCHEIDING – BANKROET
                        Afbeeldingsresultaat voor bankruptcy divorce liquor

    Misschien heeft het geen belang, misschien zijn de drie vestigingen van eenzelfde familie.
    En uiteindelijk, uiteindelijk is de volgorde niet relevant, het resultaat blijft hetzelfde.

    m  - EZW-04/2014, bijgewerkt

    18-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.634. wraak

    van hetzelfde laken een broek

    Wraak zoek ik niet, ik wacht af. Afwachten is het eigenlijk niet,
    er is zelfs geen geduld mee gemoeid. Ik heb gewoon geen haast, ik heb tijd.
    Vroeg of laat biedt zich een gelegenheid aan en meestal moet ik dan geeneens iets doen.
    'k Moet niet zelf in gang schieten. 
    Gewoon zwijgen wanneer iets moet bevestigd worden kan al volstaan.
    Of eens vaag glimlachen wanneer gevraagd wordt naar de geloofwaardigheid of de integriteit van ene XYZ.
    Of in stilte zeer zachtjes nee schudden wanneer iets gehoopt wordt over iemand.

    En wanneer men zich daar dan het resultaat van voorstelt, de twijfel bij de betrokkenen
    en de vertragingen in de besluitvorming die dat veroorzaakt, dat kan zoet zijn, ja.
    Maar soms is zelfs dát niet nodig.

    Soms verneemt men hoe het iemand vergaan is, natuurlijk in een gelijkaardige context,
    en dan denk ik : zou dat loontje-boontje dan tóch bestaan.

    Het is natuurlijk absoluut noodzakelijk dat het 'malheur'
    zich in een gelijkaardige context afspeelt, anders is er geen genoegdoening.

    Laten we veronderstellen dat ik ben opgelicht voor flink wat geld.
    Een paar jaren later verneem ik dat de oplichter berooid achterblijft omdat
    het lief er vandoor is met alles. Dan denk ik 'just-goe'.
    Moest hij een been gebroken hebben bij het wintersporten, of zelfs twee benen + een paar oorschelpen,
    dat zou me qua voldoening niet helpen. Het moet van hetzelfde laken een broek zijn.

    Stel u niet teveel voor bij mijn voldoening. Zij leidt niet tot uitbundige kreten of wilde feesten.
    Het blijft bij de vredige innerlijke 'just-goe'-gedachte. In stilte. Dat is al zoet.

    – EZW-07/2011, herwerkt 

    18-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.633. --- afl. 068/121

    afl. 068/121 ~ De pens afdraaien en bedrog

    Pat veerde recht. Ik wou haar doorlaten en … auw! Ik hoorde mijn uitroep van pijn.
    Kon net een vloek bedwingen. Het koor zweeg enkele ogenblikken.
    Ik zag eventjes niets meer. Alleen witte en zwarte stipjes. De pijn was scherp.
    De teef had met haar naaldhak de neus van mijn schoen bijna doorboord.
    Als dit geen teenfractuur was!
    Ze keerde terug, nam haar plaats in en fluisterde gniffelend: 'Troost je. Dit is maar het begin!'

    De zwarte karavaan trok in drie rijen langzaam voorbij.
    Keerde terug van het altaar en trachtte een glimp van die brullende idioot vooraan op te vangen.

    Niet mee inzitten, vriend, fluisterde denkduiveltje. Je hebt een valabel excuus om er meteen als de bliksem vandoor te gaan.
    Maar zie jij wat ik zie. Die zes rieten mandjes propvol biljetten.
    Begrijp je nu die schone cadeau van Serge met zijn gratis dienst! 't Is hier vollen bak!
    Het tienvoudige heeft hij verdiend ! Een pastoor en gratis? Dat kan in Columbia of in de Marollen. Maar hier niet!

    Mijn tenen bleven kloppen, doch de grote pijn verdween langzaam.
    Bij het verlaten van de kerk alweer prijs: een witte stamp tegen het middenrif.
    Kermit : 'Je was beter niet gekomen.'

    'Ik doe wat ik moét doen.'

    'Je gaat toch niet mee naar het kerkhof? Doe mij dat niet aan! Heb je de mensen al zien staren?
    Je moet geen schriftgeleerde zijn om te weten wat ze denken!'

    'Ik betaal, dus ik bepaal. Bek dicht, jij!'

    'Ssstt!' mompelde Francis.

    Eindelijk, eindelijk was de ceremonie van de teraardebestelling voorbij.
    Eefje, Fred en Karel zochten mij op. Eefje was, zoals altijd, overbezorgd.
    De baas zou beter meteen naar die voet laten uitkijken. Karel had via via mijn pensioenaanvraag vernomen.
    Iedereen op de redactie, de oude garde toch, was er het hart van in.
    Ook in de drukkerij was er enige commotie ontstaan. Ze hadden allen begrip voor mijn situatie.
    Maar het kwam te onverwacht en te hard aan.
    Fredje nam mijn beide handen. Zijn eerlijke ogen werden vochtig.
    Ik wist dat zijn hersenen koortsachtig de juiste woorden zochten:

    'Chef, we gaan u missen. Maar ge moet u dat niet zo aantrekken. Wij slaan er ons door. Voor u is het allemaal veel erger.
    Sedert die … dag zijt ge geen minuut uit ons hoofd geweest. Dju toch, dat iemand zoals gij zoiets moet tegenkomen!
    Een mens zou van veel minder zot worden. Chef, nog iets, hadden wij geweten dat wij bloemen mochten meebrengen,
    we zouden het gedaan hebben. Eefje is rond geweest, wij hebben dat geld gestort, hoor!' 

    Ik had geen flauw idee waar hij het over had. Eefje begreep mijn verbazing niet en verduidelijkte:
    'Meneer Cijnens, op de rouwbrief stond toch duidelijk vermeld: noch bloemen, noch kronen.
    U, enfin, de familie wou liever een storting voor de sociale werken van de stichting van mevrouw.'

    Wat had Pat opnieuw bekokstoofd? Waarom had niemand, ook Francis niet, mij hierover ingelicht?

    'Een kleine vijfhonderd euro hebben wij rond gehaald.
    Iedereen heeft gegeven voor u, chef, en ons Eefje heeft dat allemaal gearrangeerd, nietwaar, kind?'

    Hoe fier Fredje ook was, dit zinde me echt niet. Dit stonk naar geldklopperij.
    Terug in de wagen, eiste Francis uitleg.

    'Wat is hier gaande, Patricia?' vroeg hij sec.

    De berispende toon en het gebruik van haar volledige voornaam – ze had er een afschuw aan- ontketende een witte woede:

    'Merci, ik zal me nog eens inzetten voor jullie familie!
    Jij te lui om je poten uit te steken en hij daar te laks om zijn smoel open te doen.
    Ik heb de benen vanonder mijn lijf gelopen voor je moeder, de schaamte van mijn leven opgelopen.
    Serge, Adrienne en ik, we hebben ons pens afgedraaid en nu stank voor dank.
    Loop alle twee naar de duivel! De pot op, verdomme!'

    Francis richtte zich heel kalm tot de chauffeur en bood zijn excuses aan voor het gedrag van zijn echtgenote.
    De jongeman kende blijkbaar het klappen van de zweep. Knipoogde naar mij en concentreerde zich verder op het verkeer.

    Pat had gelijk. Ze had inderdaad haar pens afgedraaid!
    In het restaurant zo'n zeventig, mogelijk tachtig personen. Zeven kelners.
    Aperitief naar keuze, van champagne tot frisdranken.
    Ik kon mezelf om de oren slaan dat ik mijn schoondochter carte blanche had gegeven.

    Pat had stoom afgelaten en haar make-up in orde gebracht. Ze acteerde geweldig als leading lady van deze rouwparty:
    een en al bescheiden drukte, een verhaaltje hier, een teder gebaar daar.
    Ze introduceerde haar priester, Adrienne en Madeleine aan iedereen.
    Serge imponeerde met zijn Latijnse uitspraken. Kermit genoot, dit was lifestyle op z’n best.

    Ik ging aan tafel naast Francis zitten. Hij zag er even afwezig-verveeld uit als ik.
    Vanavond zou er in Keerbergen hartig gepraat worden over de stichting van Gerda.
    Dat wist ik. Mijn zoon zat met haar fonds in zijn maag, ik met haar dagboeken.

    Na het voorgerecht stapte ik op. Koel groetend.
    Zonder handjes te drukken of blabla. Het was me allemaal te veel.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80

    18-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ treitergedrag

    klein en stoer en durfal - een stippen-ninja in actie : 

                van 't Net  Ladybug landing

    klank aan :
    https://www.youtube.com/watch?v=6C0HSoX4b8c 
    05min32 

    m  – EZW-07/2014, herwerkt

    17-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.632. in werking!

    molen, slag van de - 

    Hij mocht een molen in werking gaan bezoeken. 
    Ze hadden hem gezegd dat hij op de gaanderij moest uitkijken voor de wieken.
    En dat een molen vier wieken heeft. 
    Achteraf in het ziekenhuis vertelde hij :Windmolen biotoop

    "… en voor ik me op die gaanderij waag tel ik dus hé,
    de eerste wiek komt met geweld langs gezwaaid,
    de tweede, wat een geraas … de derde, wat een kracht …
    én de vierde! Oké, denk ik, klaar! En ik stap buiten.
    Komt me daar toch wéér een wiek langs gezwaaid zeker!"

    van 't Net - EZW-04-2014, en ik vraag me nog altijd af wat het beroep van die man zou kunnen geweest zijn - http://www.spawnp.nl/ruimte/omgevingsaspecten/windmolen-biotoop/ 

    17-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.631. --- afl. 066-067

    afl. 065/121

    Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering wel
    omdat anders de verwijzingen /de linken naar de bron niet meer kloppen. En bronvermelding is ongeveer heilig niewaar. m. 

    afl. 066/121 ~ De uitvaart

    Mijn zoektocht staakte toen de stoffelijke resten van Gerda werden vrijgegeven.
    Mijn lege woning werd omgebouwd tot rouwhuis. Bedrijvencentrum voor de organisatie van begrafenissen.
    Hoofdkwartier van de organisatoren van een méér dan plechtige uitvaartceremonie.
    Alle rolluiken naar beneden en vanonder tot boven lichten aan. Kermit kikkerde ervan op.
    Zij, Adrienne, Madeleine en Serge namen de touwtjes in handen. Francis en ik lieten begaan.

    De redacteur van de vierhonderd aankondigingen, driehonderd prentjes en misblaadjes was Serge.
    Madeleine en Adrienne, ceremoniemeesteressen en bloemendecoratrices.

    De rest van hun club verdeelden de taken: stoelenzetsters, altaarversiersters en familiekelderoppoetsters.

    Pat trommelde telefonisch haar tennisclubleden, fitnessdametjes en vermoedelijk de helft van Keerbergen op.
    Schreef en herschreef haar deelnemerslijsten. Besprak alle details met een fotograaf.
    Stond in voor de catering. Regelde vervoer met zwarte Mercedessen.
    Zocht samen met Serge koor en muziek uit. Wou per se dat Francis en ik een speciaal en identiek pak huurden.
    Mijn 'dat zie je van hier' ontketende de zoveelste golf van verwijten en ik trok mij terug in mijn werkkamer.
    Gerda werd niet zomaar begraven. Je zou haast denken dat ze als bruid aan haar god werd geschonken.

    Toen ik vernam dat Pat een kist ter waarde van 2485 euro had besteld, heb ik de geldkraan dichtgedraaid.
    Deze absurde schone schijn zou me anders een fortuin kosten! Ik wou bij Marianne zijn.
    Weg van deze comedia dell'arte en ik kon verdomme geen kant uit. Stel dat iemand toevallig iets zou vinden.
    De 'bevelhebbers' snuffelden natuurlijk niet in mijn kasten en laden, maar zowel Pat als Adrienne waren meesterlijk in hun rol en
    commandeerden voortdurend Ingrid, onze poetsvrouw, en haar opruimingspatrouille.

    Serge was geflankeerd door twee collega’s. De organist speelde heel zachtjes Bach.
    Een zevenkoppig koor stond perfect uitgedost in gelid.
    Serge deed zijn apostel inderdaad de ontroerendste eer aan.
    Dit had ik van hem niet verwacht. Of toch?

    Zijn dames hadden hun beste beentje voorgezet. Hun allerbeste. Het kleine kerkje blonk.
    Het zilverwerk schitterde en het koper glansde. De tapijten gestofzuigd.
    De witte fresia's verspreidden hun heerlijke geur. Gerda's neus zou krullen, haar ogen stralen, moest het nog kunnen.

    Maar ze lag daar koninklijk opgebaard in haar gesculpteerde voleiken kist van 2485 euro, midden een zee van bloemen:
    "Aan onze diepbetreurde moeder", "Van uw rouwende vriendin Adrienne",
    "Aan de engel der Zieken", "Voor onze zuster in geloof".
    Bloemen van Darcy en ook van de uitgeverij. Zelfs van het gemeentebestuur.
    Van het personeel van Francis. Ook van enkelen van zijn klanten.

    Ik stond voor de kist. Gerda lag erin en ze stond er eveneens naast.
    Ze droeg een te grote zwarte hoed, die scheef zat op haar hoofd.
    Ik zag een stukje benige neus en een bevroren grimas boven de te kleine ingetrokken kin.
    De foto was een vergroting, volledig gedisproportioneerd.
    Genomen op de trouwdag van Francis, bij het verlaten van de kerk.
    En ik was eruit weggewerkt. Een grotesk beeld. Gelukt als flauwe grap, doch vandaag totaal ongepast.

    Adrienne plaatste ons zoals het hoorde. Francis, Pat en mij rechts van de kist.
    Zij en de clubgenoten links. De klok luidde en de rampentoeristen en kijklustigen schuifelden binnen.
    Het handjes schudden begon en de ogen spraken boekdelen.

    Ogen als laserstralen. Spottende ogen. Triomfantelijke ogen. Nederige ogen. Niet-goed-wetende-waarheen-te-kijken ogen.
    Ogen vol warmte en medeleven van Eefje, Fredje en Karel. Ogen vol minachting.
    Ogen met begeerte, want weduwnaar met villa, poen en dik pensioen. Wufte, zwaar opgemaakte ogen.
    Verveelde ogen. Lensogen. Bespiedende ogen. Hautain blikkende ogen. Vermoeide ogen. Bierogen.
    Bijziende ogen, serpentenogen en troostende ogen.
    De ijzige ogen van Simonne en de spleetogen van haar wormvormig aanhangsel.
    De bon vivant-ogen van Gerard.

    De komst van Serge maakte een einde aan de parade. Een priester die mij verloste in de ware zin van het woord!
    Bedankt Serge. Adrienne commandeerde met handgebaren. Tot mijn verwondering begreep ik alles.
    De kleine kerk zag, letterlijk en figuurlijk, zwart van het volk. Hier en daar een stipje grijs en bruin.

    Met één uitzondering: Pat in koninklijk wit. Zeer modieus. Heel zelfverzekerd.
    Witte kousen, witte schoenen, witte handschoenen. Solarium gebruind, zwaar opgemaakt gezicht.
    Felrode lippen, hoog opgestoken donker haar. Daarover een hoofddoek in ragfijn wit kantwerk,
    kunstig gedrapeerd over de schouders. Evita van Brabant.

    Ze plaatste zich tussen Francis en mij en stak onmiddellijk sissend van wal:
    'Je moest door de grond zinken van schaamte, schoft. Nog geen bloem voor ma.
    Je mocht zeker niet van madam Dries. Francis is er het hart van in.
    Je gaat het een en ander meemaken vandaag en morgen. Wacht maar.'

    Ik hield me zo afstandelijk mogelijk. Ik stond naast een kist met daarin een hol lichaam,
    dat in feite nooit enig warm contact met mij had gehad. Het enige bindmiddel was Francis geweest.
    Toen hoorde ik de zacht-zalvende stem van Serge:

    'We zijn hier allen om een diepbedroefde familie bij te staan.
    Doch vooral om een laatste en passende hulde te brengen
    aan de ons zeer dierbare Gerarda, Maria, Martha Vanbesien.
    Een vrouw, veel te goed en te braaf voor deze duistere wereld, die met de dag
    meer en meer geregeerd wordt door duivelse machtswellustigen.
    Een vrouw die leefde naar Gods woord. Een vrouw die uitverkoren was. Een kind van god.
    Ze heeft me ooit toevertrouwd dat ze in haar jeugd één grote droom had:
    de bruid van de Heer te mogen worden.
    Tussen droom en daad staat de uiteindelijke bestemming, dierbare parochianen.
    En God had Gerda voorbestemd om een liefhebbende en trouwe echtgenote te worden.
    Vooral een voorbeeldige moeder. Een moeder die de christelijke waarden aan haar zoon wist door te geven.
    Haar andere roeping beleefde zij hier in dit Huis van God, samen met haar vriendinnen.
    Samen beoefenden ze hier de deugden van zelfverloochening, naastenliefde en vertrouwen in de goedheid van elke mens.
    Ook vergiffenis schenken aan die medemens.
    Verdraagzaamheid tonen en begrip opbrengen voor het anders-zijn van elkeen.
    Het zou kunnen dat juist dit begrip en haar gekende hulpvaardigheid Gerda noodlottig werden.
    Ik vrees dat we de ware toedracht misschien nooit gaan kennen.
    Maar in elk gebed zullen wij, haar vriendinnen en ik, steeds onze geliefde zuster gedenken.
    Mag ik u daarom allen, beminde parochianen, vrienden en kennissen,
    uitnodigen om samen met het koor zingend te bidden, de tekst op pagina drie, De Poorten gaan open, een Ziel wordt verwacht.'

    Ik zag Francis voorzichtig in een broekzak tastten.
    Hij vouwde een biljet van 100 euro zo klein mogelijk op.
    Pat had twee briefjes van 50 heel demonstratief in de hand.
    Wat kregen we nu! Die mis hier was toch gratis had Serge gezegd.

    Een lijkdrager, getraind in bedroefd kijken, kwam naast mij staan en stak discreet zijn rechterhand uit richting voet altaar,
    waar Serge en zijn collega’s hun opwachting maakten.
    Ik had geen flauw idee wat hij bedoelde.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80

    17-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ weinig kruimels

    "Wat weinig kruimels op tafel vandaag." mpc 

    Na de spectaculaire bliksems van de dag tevoren en de deugddoende verkoeling van regen en wind
    zag de wereld er die morgen weer fris en leefbaar uit. Alleen ... ja, wat weinig kruimels hé.

    Maria Pavlova  

    Hoe die iriserende taskes zijn weergegeven, for-mi-da-bel.
    En als ergens een uitleg bestaat over 'de kleuren van de schaduw', dan is dit een prachtige illustratie.
    Hoeveel kleuren zitten er in deze schaduwen volgens u? 

    Voor ander werk van Pavlova : Afbeeldingen van maria pavlova painter 
    Volgens mij heeft zij op haar palet het licht zelve.

    mpc & m  – 06/2015, bijgewerkt - http://amolife.com/image/art/maria-pavlova-paintings.html

    16-07-2018 om 01:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.630. complimenten

    Met complimenten heb ik ooit een vervelende situatie meegemaakt.

    LM en ik zaten samen met Laura en D mee aan tafel tijdens een tamelijk formeel etentje bij kennissen van hen.
    Er waren tien of twaalf gasten, onder wie enkele zeer kleurrijke vogels. 
    De gastvrouw is in dezelfde kookclub als D, dus dit was ongeveer een pronk-etentje.
    Ze had terloops vermeld dat ze de kroketten en de bijbehorende friteuse
    van de traiteur laten komen had. Een traiteur die ze vol-ko-men betrouwde.
    Alle aanwezigen knikten, LM & ik ook, kroketten voor twaalf gasten laat men brengen.
    Met de grote friteuse erbij. En iemand erbij om dat toestel te bedienen, want er liep een witte hulp rond in de keuken.

    Tijdens de maaltijd complimenteerde ik de gastvrouw met een van de sauzen.
    Die was wonderlijk. Zacht en tegelijk pittig. Zus en tegelijk zo …

    Toen ik na twee zinnen opkeek van mijn bord zat Laura me aan te staren en
    D zond me alarmerende blikken. Ik had duidelijk iets verkeerds gezegd.
    Geblunderd, aan Laura & D te zien. Dus slikte ik de rest van mijn loflied in en at verder in stilte.

    Achteraf stuurden ze me bij. Die ene saus, de saus waarmee ik de gastvrouw gecomplimenteerd had,
    kwam óók van bij de traiteur. Alle clubleden bestelden die saus bij hem.
    Het was een gewoon een basis vleessaus met een paar eigen ditjes en datjes. Lekker, maar niet uitzonderlijk.

    De dingen waar ik wél had moeten op letten in de samenstelling van het diner,
    de garing, de keuzes, de combinaties, de andere sauzen, waren me compleet ontgaan.
    Ik had die staalkaart van kunde en kennis beleefd naar binnen gewerkt en
    meest banale saus -een saus waarmee de gastvrouwen van de club zich niet eens zelf bezig houden-
    juist die met die saus had ik haar gecomplimenteerd. Als ik er aan terug denk vind ik het nog altijd erg.
    Niet voor mezelf of voor mijn dierbare, maar voor Laura en D.
    Zij zaten daar na mijn miskleun-compliment zo wat met rode kaken.


    Zij hadden ons puur uit de goedheid van hun hart meegevraagd.
    Zij vonden dat LM & ik na zoveel maanden scheepskeuken
    eens iets écht lekkers mochten meemaken en als 'welkom thuis'
    namen zij ons mee naar zo’n gerechten-parade bij iemand van de kookclub.

    Maar … LM & ik kwamen pas van 't schip hé, en wij aten gedwee wat geserveerd werd.
    Wij aten braafjes ons bord leeg, zoals dat gebruikelijk is aan boord.

    We waren toen die dag al wel afgemonsterd en aanwezig in België, maar we waren nog niet in wal-modus.
    We waren nog efkes gedisciplineerde zeelieden … Bij ons duurde het ongeveer een week eer we 'aan land' waren.

    Vandaar dat die gewone saus zo fantastisch smaakte, na maanden Filipijnse scheepskeuken.
    In onze eerste week aan de wal overstegen gesofistikeerde sauzen, de sauzen van de gastvrouw zelf,
    absoluut ons bevattingsvermogen. 

    – HiH-07/2015, herwerkt

    16-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.629. --- afl. 065/121

    afl. 065/121 ~ Zoektocht tussen demonen

    Die late namiddag, na mijn uitzonderlijk lang bezoek aan mijn ouders,
    toefde ik alweer tot valavond in de villa. Dat zonderling geworden grafhuis vol spoken.
    Ze waarden er rond, die flemende, aanbiddende, zingende, zalvende, lovende en kruiperige dwaasspoken.
    Ze zaten verscholen in de muf-bestofte hoeken, waar schapulieren, paternosters, snoeren en bedevaartsouvenirs bengelden.
    Ze giechelden me toe vanop de bidbanken, doorheen de glazen stolpen,
    tussen de zware, vergulde bijbels, waarvoor binnenkort misschien antiquairs zouden vechten.
    Ze fluisterden gedempt met bidlippen uit missalen en relikwieën allerhande.
    Ze kropen uit de kelken. Klommen op monstransen.

    Ze waren een wereld op zichzelf. Bedreigend en belachelijk terzelfdertijd.
    Ik bleef er verstomd naar staren. Saters, een Jeroen Bosch waardig.
    Dat Francis hier nooit op gereageerd had?
    Dat hij zijn moeder had toegelaten er dagelijks in te leven!

    Hij had Gerda destijds een hysterica genoemd. Een veel te klein woord voor die extreme fobie.
    Deze kamer getuigde van waanzin, van pure krankzinnigheid.
    Jaren geleden had ik de inrichting ervan reeds zo bespottelijk stom en pijnlijk belachelijk gevonden.
    Zelfs als normaal aanvaard dat Gerda slaapmiddelen moest gebruiken.
    Om rust te vinden tussen die sinistere decoratie had een mens inderdaad meer dan een sterk roesmiddel nodig.

    Het deed me kokhalzen. Vooral dat bed. Nooit eerder gezien.
    Kwam dat ook uit haar ouderlijke woning? Een echt nonnenbed.
    Smal, hoog, totaal versleten beddengoed erop. Eronder een geaderde stenen nachtpot.
    De sponde versierd - nou ja, versierd!- met lange palmtakken en witte geknoopte koorden.
    Ik stikte. De ramen moesten open.

    Buiten donderde het. Gerda had me blijkbaar vanuit haar hemel gezien.
    Ik had haar gebedsoord onteerd. Ze protesteerde.
    Ik begon systematisch haar kapel te doorzoeken.
    De politie had dit vóór mij natuurlijk zorgvuldiger gedaan.
    Ik echter wist wat er precies moest gezocht worden. Ik kamde alles uit.
    Zangboeken, gebedenboeken. Keek tussen de bijbels. Doorzocht laden van linnen- en kleerkast, nachtkastjes.
    Keerde zelfs het versleten matras om. Het stonk, was vol met bruinige kringen.
    Gerda, zo kieskeurig, zo overdreven hygiënisch in keuken en badkamer,
    sliep op een oud, doorgelegen matras bevlekt met nonnenzeik, miljaar! 

    Ik keek aandachtig in elke doos. In schoenendozen.
    In oude hoedendozen, niets. Geen schriftjes, Helemaal niets.

    Ik zag in een waas mijn schoondochter. Themis met puitenogen. IJzig en vulgair.
    Wrekend en vonnissend uit het niets te voorschijn tredend. Hoorde haar sissen:
    'Je zal ze niet vinden, jij, al weet je dat ze bestaan, die dagboeken!
    Want ik heb ze! Gerda gaf ze mij als bewijs na die aanrijding. Ja, ik breng jou voor het gerecht, Max Cijnens,
    welke schande dit voor je zoon en vooral voor mezelf ook inhoudt. Hangen zal je, moordenaar!'

    Hoorde ik een schelle, echoënde spotlach? Sloeg mijn verbeelding helemaal op hol?
    Ik vermande me. Kermit verdween. De kamer werd opnieuw een sombere kapel.
    Zonder demonen en zonder enig geheim prijs te geven.

    Als ik morgen opnieuw kwam zoeken? In de kamer die Francis vroeger had betrokken?
    In de logeerkamer, op de twee zolders, in de keuken? Maar wat als ik terug met lege handen dit huis verliet.
    Wat als de schriftjes werkelijk verdwenen waren? Wat als ze in het bezit van Pat bleken?
    Er keerde iets om in mijn binnenste. 

    Natuurlijk zou ik zwijgen tegenover Marianne. Ik mocht haar niet met mijn onrust besmetten.
    Ik moest doorbijten. Hardnekkig en geduldig blijven zoeken. Dag na dag.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    16-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ kantoor-test

    bij het Ministerie van Leute & Jolijt

    Proefondervindelijk testen, aldaar is dat een gewone kantoordag.

    klank mag luid, voor wie tegen gillend/schetterend gelach kan:
    https://www.youtube.com/watch?v=FskA3m4tcTA 
    01min21 

    m  - met dank aan VG – EZW-07/2014, herzien

    15-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.628. Mr Poubelle

    een man met een visie, 1884

    “De prefect van Parijs, genaamd de ‘Préfet de la Seine’,
    had zeer veel invloed in die tijd omdat het ambt van burgemeester weinig betekenis had.
    De prefect was belast met de dagelijkse administratie.
    De verordening van Poubelle van 7 maart 1884 verplichtte de eigenaars van gebouwen
    om bakken voor gemeenschappelijk gebruik ter beschikking van hun huurders te stellen.

    Deze bakken dienden van een deksel te zijn voorzien
    en dienden voldoende ruim te zijn om het huishoudelijk afval te bevatten.
    Grootte en inhoud van deze bakken werd voorzien op 40 tot 120 liter.
    De verordening verplichtte de sortering van afval in bakken.  toen al

    Drie stuks waren verplicht:
    één voor bederfbaar afval,   onze GFT
    één voor papier en vodden   recyclage ~ via pulp naar …?
    en
    een laatste voor glas, aardewerk en oesterschelpen.    geen idee ~ vermalen tot bouwmateriaal?

    Dit voorschrift verbeterde verregaand de zindelijkheid voor de huishoudens van de hoofdstad.
    Het hoge aantal inwoners - bijna twee miljoen – en
    de talrijke mede-eigendommen maakten regelmatige huisvuilophaling onontbeerlijk. 

    De Parijzenaars duidden de vuilnisbakken met de naam van de prefect. En die heette Mr Poubelle
    Het nieuwe reglement werd slechts gedeeltelijk gerespecteerd.
    Het werd op vijandigheid onthaald door de bevolking van Parijs.
    De huiseigenaars zagen een bedreiging voor hun broodwinning in een aanwas van nieuwe lasten,
    van huisbewaarders, van bijkomende taken en voddenrapers.

    De versleten bakken werden niet vervangen en oude gebruiken hielden plaatselijk stand. 

    De essentie van de beslissingen van de prefect heeft het gehaald.
    Vuilnis werd een besloten zaak enhet voorbeeld van Parijs werd gevolgd door de andere steden.
    Het heeft evenwel tot het einde van WO II geduurd
    voor vuilnisbakken een algemeen gebruik werden.
    De ophaling van vuilnis wordt sedertdien op regelmatige basis georganiseerd door de gemeenten.”

    Stel u voor, als jong meisje, is er een galante jongeman die werk van u maakt.
    En die jongeman heet Poubelle (achterkleinzoon van -)
    Gaat men in op zijn avances en wordt men verliefd en dan later Madame Poubelle?
    Of liever niet?

    Ooit heb ik (16j) de boot afgehouden omdat de jongen De Nul heette. Wist ik toen veel.   

    – EZW-12/2013, HiH-07/2015- https://nl.wikipedia.org/wiki/Eug%C3%A8ne_Poubelle

    15-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.627. --- afl. 064/121

    afl. 064/121 ~ Hongerende lippen

    Wat ik ook zei, mijn argumenten hielpen niet. Dit stomme interview raakte Marianne nog dieper dan ze wou toegeven.
    Het bleef eigenlijk ook wat in mij nazinderen, ondanks mijn luchtig afwimpelen.
    Ik kende die rakkers door en door. Was er zelf ook eentje geweest!
    Wat hing er de volgende dagen nog allemaal boven mijn hoofd?
    Indien ze weet kregen van Marianne, dan was het hek van de dam en zou er pas gesmuld worden!
    Ik betaalde de rekening. Marianne moest naar kantoor. We zwegen in de wagen.
    Voor ons was zwijgen soms duidelijker dan spreken. Ik verdrong alle narigheden.

    Ik wou me nog slechts vastklampen aan de gedachte, dat ik van nu af aan bij mijn vrouw kon zijn als heer des huizes.
    Dat ik van vandaag en alle volgende dagen, weken, maanden en jaren altijd bij haar zou zijn.
    Wij reden de parking van Darcy op. Ik had iets met die parking. Ik hield van het oerlelijke graffiti,
    een prettig decor voor een bekend intermezzo. Ik hoefde er niet op te wachten. Het kwam er meteen:
    Marianne in haar weelderigste overgave!

    Haar zoveelste heruitgave van onze eerste kus. Heel teder, alsof onze lippen mekaar nauwelijks beroerden.
    Seconden en seconden lang. Dan crescendo tempo. Tot die jubelende explosie van twee brandende monden,
    twee hongerende tongen, die vochten, sneuvelden en herleefden.
    Ons meesterschap bekroond met een voldane en wellustige onderdanigheid. Dankbaarheid. Liefde.

    'Kun jij kussen!' zei ik zachtjes, bewonderend.

    'Correctie! Kunnen wij kussen, lieverd!' verbeterde ze, verleidelijk monkelend, en overrompelde me opnieuw.

    Dit wordt voor ons beslist nooit een gewoonte, hoe vaak ook, wist ik.
    Een gewoonte laat immers niet elke keer dat zalig geluksgevoel na.
    'Voor ik naar de villa rijd, ga ik eerst bij mijn ouders langs.
    't Is al vijf dagen geleden dat ze me gezien hebben. Moeder maakt zich onmiddellijk zorgen.
    Trouwens ik wil zelf vertellen wat er gebeurd is, stel dat ze een of andere krant onder ogen krijgen.'

    'Vergeet niet aan de verantwoordelijke te vragen
    de eerstvolgende dagen alle kranten en magazines ver van je ouders te houden.
    Geen opgeklopte sensatie voor die oude sukkels. Weet je, lieverd, ik kijk er echt naar uit
    om over enkele maanden met je ouders kennis te maken.
    Denk je dat ze me zullen accepteren? Misschien nemen ze het me kwalijk dat …'

    'Je kwalijk nemen dat ik van je hou? Jij, mijn bron van geluk! Kindje toch,
    mijn moeder zal je zo dankbaar zijn. Bij elk afscheid vraagt ze naar jou.
    Vader blijft in de kamer, maar moeder loopt met mij mee tot aan de wagen.
    Dan wil ze alles weten. Waar we gegeten hebben. Welke jurken je draagt.
    Welke bloemen ik je heb gestuurd. Je favoriete crèmekleurige handtas,
    die heeft zij uitgekozen en de bijhorende zijden foulard. Ze was in alle staten.
    Gans de Louisalaan hebben we gedaan. Haar benen mochten dan vierentachtig zijn,
    haar ogen schittereden als van een twintiger.
    Je had haar aan het werk moeten zien in die winkel! Zo kieskeurig!
    Ik heb daar op z'n minst anderhalf uur op een stoeltje gezeten en zij maar ratelen
    over de elegantie van haar knappe schoondochter, over de mode die zij soms zo ordinair vindt.
    Mijn moeder heeft geen Röntgenogen, maar echografische ogen.
    Elk deeltje van mij wordt telkens weer gescand, de kleinste storing gedetecteerd.
    Mijn moeder is gewoon fantastisch, Marianne. Ik verlang er zo naar je te kunnen voorstellen.
    Tot straks, lieveling, werk je niet te pletter. Morgen komt er nog een dag.'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    15-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ muggen

    Men schildert muggen af als een bende vampieren.
    Maar elk van die beestjes leidt een zwaar leven vol gevaren.
    Vooral na een bad cafeïne.
                 

    klank aanzetten, best zacht
    https://www.youtube.com/watch?v=aaifmn3mxpg 
    05min06

    m HiH-07/2015, herzien - http://julienbouvier.urskills.fr/ 

    14-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.626. opa als oppas

    Op een rustige zonnige namiddag zitten een vijfjarige en haar klein broertje in de tuin te spelen.

    - Ôpáa, klinkt het zangerig. 
    - Ja Meisje? 
    - Ik ben een meisje hé. 
    - Ja Meisje. 
    - Dan kom ik uit de buik van mama. 
    - ? eh, ja … ja hoor -  dat weet ze toch al lang, dacht Opa lichtjes ongerust.
    -
    En Bertje is een jongen hé.

    - Ja Meisje, broertjes zijn jongens. 
    - Dan komt hij uit de buik van papa!

    Dié gedachtegang bijsturen is iets voor de mama, besloot Opa.
    Hij nam nog een slok en leunde achterover en het leven bleef eenvoudig want
    kleinkinderen moet men niet zelf opvoeden.


    m  – EZW-07/2014, HiH-07/2015 - met dank aan RD

    14-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.625. --- afl. 063/121

    afl. 063/121 ~ Allemaal kletskonten

    Ik dronk het glas fruitsap leeg, wenkte de kelner. Inmiddels had Marianne de krant opengeslagen
    en ik hoorde haar op fluistertoon, wat jachtig en boos lezen:

    'Adrienne Uytterbroeck, buurvrouw en boezemvriendin van het slachtoffer, is zwaar geschokt door dit drama.
    Ook zij begrijpt echt niet hoe een dergelijke laffe moord in de zo stille en rustige laan kon plaatsvinden!
    Mevrouw Uytterbroeck, evenals andere bewoners, zijn ervan overtuigd dat deze daad verband houdt
    met de golf van inbraken de voorbije drie maanden. De schrik zit er bij de omwonenden goed in.
    Het slachtoffer stond bekend als een warme, fijngevoelige en vooral diepgelovige dame,
    ten zeerste bekommerd om het lot van bejaarden en zieken in de parochie.
    Max Cijnens, echtgenoot van het slachtoffer en hoofdredacteur van "Jool's",
    was uitgerekend die avond blijven overnachten in een Brussels hotel. Omwille van een late vergadering op de krant.
    Volgens onze bronnen werd de heer Cijnens echter
    omstreeks middernacht nog gesignaleerd in een nachtclub aan de Adolphe Maxlaan.
    Ook zou hij eergisteren bij aankomst aan zijn woning meteen door de federale recherche zijn opgeleid voor verder verhoor.
    Bij het ter perse gaan werd de aanhouding van Max Cijnens niet bevestigd, noch ontkend.
    Het onderzoek zal de eerstvolgende uren meer duidelijkheid moeten brengen.
    Mevrouw Uytterbroeck verklaarde dat Max Cijnens in de omgeving bekend staat als
    een hoffelijke, doch weinig spraakzame man, die uitsluitend leeft voor zijn werk.
    Ze vermoedt dat de relatie tussen de echtgenoten daardoor zeer bekoeld was,
    vooral de laatste jaren. Ze verklaarde ons o.m.:
    Gerda dacht dat er iets anders aan de hand was. Enfin ze dacht dat niet, ze was er zeker van.
    Ze had er de bewijzen voor, zei ze, en haar schoondochter ook.
    Maar meer zeg ik daar niet over, meneer, ik weet wanneer ik moet zwijgen, God is mijn getuige.
    Daarbij, het is al erg genoeg zo. Maar ik mag wel zeggen dat Gerda, niet wilde scheiden.
    Haar man wou dat wel, maar Gerda zei altijd 'over mijn lijk'. Nu is het zover, hé, meneer.
    Ze is nu een lijk. God hebbe haar ziel. Maar ik ben zo goed als zeker dat Max daar voor niets tussen zit.
    Neen, zoiets, een moord, nee dat zie ik niet. Langs een andere kant, al ziet ge een mens,
    ge kent hem niet en een woord te veel is vlug gevallen, nietwaar? Van het ene komt het andere.'

    'Marianne, hou op, ik verdraag die prietpraat niet!'

    Ik hoorde en zag Adrienne op de drempel van haar afbladderend huis "Groene Rust" staan.
    Met borstel en stofdoek. Op eender welk uur van de dag stond Adrienne op uitkijk, te doen alsof met haar stofdoek.
    Een voorbijganger, een auto, niets of niemand ontsnapte aan haar haviksogen.
    Bij regenweer een schim achter de gordijnen. Adrienne zag en wist alles.
    Haar parochiale ziekenzorg was een dekmantel om bij iedereen binnen te dringen.
    Kwestie van de weetjes van de ene over te brengen als nieuws voor anderen. 

    De weetjes van haar boezemvriendin stonden nu in de krant. Profijtig gekozen woorden, uitgesproken met haar
    bijna onhoorbaar fluisterende kerkstem en er zorg voor dragend niks verkeerds te zeggen en toch alles te onthullen.
    Gerda in duplicaat. Uitgerekend in dit sensatieblad!

    Marianne was ontzettend verontwaardigd:
    'Max, dit kan je niet zo laten. Je gaat daar toch iets tegen doen, hoop ik?'

    'Maar kindje toch! Nog een drietal dagen en geen haan die er nog over kraait.
    Dat is de tol die je man moet dragen door zijn functie.
    Voor de concurrentie ben ik momenteel de beetje bekende, maar vooral beruchte Vlaming, een BV-er.
    Ik sta nu volop in de belangstelling. De lezers willen meer en dat soort kranten zorgt ervoor
    dat zij zo goed mogelijk ingewijd worden in de duistere kanten van mijn leven.
    Wie interesseert er zich voor dat ik alle dagen mijn kippen voeder, mijn belastingen stipt betaal en geen zware voet heb?
    Vandaag worden we bejubeld, morgen gevierendeeld en geradbraakt.
    De mensen hebben blijkbaar zoiets nodig om zin te geven aan hun leven en hun gesprekken te kruiden.
    Dus blijven ze die onzin kopen. 

    Bij Gerda was zingeving religie, bij de andere bloemkolen kweken en bij die jongens hier en hun publiek
    is dat mijn oersaai echtelijk leven uitspitten. Wachtkamers van huisdokters liggen vol met die prullaria.
    Neem de gesprekken bij dameskappers en in de patisseries.
    Denk je dat de wereldproblemen daar aan bod komen? Soudan? Kernafval?
    Zelfs het hilarische Brussel-Halle-Vilvoorde, dat toch al ruim dertig jaar één grote politieke klucht is?
    Nee, geen ideale digestief tussen roomsoezen en javanais.
    Laat morgen een verzwegen kind van Boudewijn uit een of andere adellijke kast vallen.
    Dagen nachtwerk geblazen bij ons en elders, geloof me.
    Trouwens, Laken wordt opnieuw te kakken gezet, door de buitenechtelijke dochter van de koning.
    Ze heeft verdorie gelijk dat ze het hypocriete gedoe aan de kaak stelt.
    Albert heeft het lef niet om te zeggen "Et alors!". Het Hof zal zwijgen in alle talen.
    Doen ze altijd als ze niets kunnen weerleggen.

    Om en bij de dertig jaar geleden, in de periode van hun echtelijke moeilijkheden, werden door ons foto’s gepubliceerd.
    Dolce Paola aan het dollen met haar vriendje, de zogenaamde compte de Mun.
    Ik meen mij te herinneren dat het ergens op Sardinië was.
    Een half miljoen oude franken hebben wij toen betaald voor die prinselijke tongkussen.
    Twaalfduizendvijfhonderd euro! Laken heeft nooit gereageerd.

    Toen ik correspondent van Bildzeitung was en
    braafjes verslag uitbracht over overstromingen rond de streek van Ruisbroek,
    waar Boudewijn en zijn gezelschap werden bekogeld met modder en aardkluiten,
    zijn de poppen echter aan het dansen gegaan, ja!
    Bildzeitung, ook sensatiegericht, veranderde de kluiten in stenen en blokletterde:
    "Steine für den Belgischen König!". Resultaat: bericht onjuist, dus reactie van het Hof en ik kop van Jut.

    Weet je, Marianne, de kletskont, de commère van weleer, haar domein was de straat.
    Wel die goeie ouwe babbelkous is grotendeels vervangen door dit soort publicaties,
    hun domein is de wereld en Vlaanderen in het bijzonder. Niets meer en niets minder!'

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    14-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ letter-kundige

    Hij is letterkundige, gelijk welke taal of spelling. Boeken? Hij verslíndt boeken !

    Italian Language, Beppe Giacobbe   BP-italian language 01 


    voor meer van deze illustrator, Afbeeldingen van beppe giacobbe
    bevreemdend, eigenaardig en tegelijk mooi wat hij doet. En raak.

    - HiH-06/2015, lettergewijs bijgewerkt

    13-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!