Met complimenten heb ik ooit een vervelende situatie meegemaakt.

LM en ik zaten samen met Laura en D mee aan tafel tijdens een tamelijk formeel etentje bij kennissen van hen.
Er waren tien of twaalf gasten, onder wie enkele zeer kleurrijke vogels. 
De gastvrouw is in dezelfde kookclub als D, dus dit was ongeveer een pronk-etentje.
Ze had terloops vermeld dat ze de kroketten en de bijbehorende friteuse
van de traiteur laten komen had. Een traiteur die ze vol-ko-men betrouwde.
Alle aanwezigen knikten, LM & ik ook, kroketten voor twaalf gasten laat men brengen.
Met de grote friteuse erbij. En iemand erbij om dat toestel te bedienen, want er liep een witte hulp rond in de keuken.

Tijdens de maaltijd complimenteerde ik de gastvrouw met een van de sauzen.
Die was wonderlijk. Zacht en tegelijk pittig. Zus en tegelijk zo …

Toen ik na twee zinnen opkeek van mijn bord zat Laura me aan te staren en
D zond me alarmerende blikken. Ik had duidelijk iets verkeerds gezegd.
Geblunderd, aan Laura & D te zien. Dus slikte ik de rest van mijn loflied in en at verder in stilte.

Achteraf stuurden ze me bij. Die ene saus, de saus waarmee ik de gastvrouw gecomplimenteerd had,
kwam óók van bij de traiteur. Alle clubleden bestelden die saus bij hem.
Het was een gewoon een basis vleessaus met een paar eigen ditjes en datjes. Lekker, maar niet uitzonderlijk.

De dingen waar ik wél had moeten op letten in de samenstelling van het diner,
de garing, de keuzes, de combinaties, de andere sauzen, waren me compleet ontgaan.
Ik had die staalkaart van kunde en kennis beleefd naar binnen gewerkt en
meest banale saus -een saus waarmee de gastvrouwen van de club zich niet eens zelf bezig houden-
juist die met die saus had ik haar gecomplimenteerd. Als ik er aan terug denk vind ik het nog altijd erg.
Niet voor mezelf of voor mijn dierbare, maar voor Laura en D.
Zij zaten daar na mijn miskleun-compliment zo wat met rode kaken.

Zij hadden ons puur uit de goedheid van hun hart meegevraagd.
Zij vonden dat LM & ik na zoveel maanden scheepskeuken
eens iets écht lekkers mochten meemaken en als 'welkom thuis'
namen zij ons mee naar zo’n gerechten-parade bij iemand van de kookclub.

Maar … LM & ik kwamen pas van 't schip hé, en wij aten gedwee wat geserveerd werd.
Wij aten braafjes ons bord leeg, zoals dat gebruikelijk is aan boord.

We waren toen die dag al wel afgemonsterd en aanwezig in België, maar we waren nog niet in wal-modus.
We waren nog efkes gedisciplineerde zeelieden … Bij ons duurde het ongeveer een week eer we 'aan land' waren.

Vandaar dat die gewone saus zo fantastisch smaakte, na maanden Filipijnse scheepskeuken.
In onze eerste week aan de wal overstegen gesofistikeerde sauzen, de sauzen van de gastvrouw zelf,
absoluut ons bevattingsvermogen. 

m  – HiH-07/2015, herwerkt