dit giftig geval heeft toen het wereldnieuws gehaald :
de gouden kikker die eigenlijk een pad is
"Toen David Attenborough, de peetvader van de wereldwijd uitgezonden BBC-natuurdocumentaires, verkondigde dat deze zeldzame amfibiesoort in het wild niet meer voorkwam, besloot Sterkendries de proef op de som te nemen. Hij trok naar Panama en vond het tegenbewijs. Attenborough gaf zijn ongelijk toe op de nationale televisie."
Truus heeft een zere duim ~ 09/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
Truus hoeft niet zo lang te wachten voor de dokter haar zelf komt uitnodigen. Ze mag gaan zitten en hij bestudeert het computerscherm. "Maakt u uw linkerarm even bloot alstublieft?" "Ajakkes, moet die trui nou weer uit? Zo meteen sta ik weer zonder trui buiten!" "Dat houd ik wel in de gaten, mevrouw! U komt hier niet weg zonder uw trui! Stel je voor dat ik van ieder die hier komt de kleren moest gaan verzamelen..." Er komt een band om de blote arm en die wordt keihard opgeblazen.
"Knel hem niet af hoor! Met één arm ben ik een hallef mens!" "Geen nood, mevrouwtje, ik heb er voor geleerd. Ziet u hier nog losse armen liggen?" Er komen slangetjes en een koud stukje staal op de elleboog aan te pas en dan wordt de band langzaam slapper. Maar de medicijnman is niet tevreden en pompt de band weer keihard op. Verder als een regel hoger. "Tja, u loopt wel enig risico. Uw bloeddruk is aan de hoge kant en uw cholesterol ook. U krijgt een paar receptjes van me mee en die pillen moet u trouw innemen, en dan zie ik u over twee maanden weer terug. Afspraak maken bij de receptie van onze afdeling."
"Moet ik dan weer nuchter kommen?" vraagt Truus bezorgd.
"Ja, voor de bloedprik is dat nodig. Maar het kan ook in de buurt van uw huis, dan moet u een week eerder gaan. Wacht, nog even een opdrachtje schrijven. Bij uw huisdokter weten ze wel waar u terecht kunt en wanneer."
"Waarom was nou al die poppekast vanmorrege, meneer dokter?"
"We willen graag weten of u zichzelf kunt redden, mevrouw. Het leek er even niet op, u kon niet klokkijken en nog een aantal dingen meer. Maar u heeft zich gerevancheerd na uw ontsnapping, hoor. Alle respect!"
Nadat Truus nog een paar briefjes heeft meegekregen mag ze naar huis. Bezorgd vertrekt ze naar de hoofdingang, waar ze de portier het telefoonnummer van Johan dicteert. Geen gehoor...
Bent u ook zo benieuwd hoe Truus uiteindelijk thuis komt?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Tijdens het snurfelen op 't Net, kwam ik bij the Crocksons. Ooit had ik al wel gehoord over een verleden als acrobaten maar dat Bas en Aad ooit wereldberoemd geweest zijn, dat wist ik niet.
Een kort overzicht over hun acrobatencarrière, klank voldoende luid zetten, jammer dat het filmke niet ondertiteld is : http://www.youtube.com/watch?v=omvZ_cLEChM -06min35
(…) In 1984 kwam er een aanbieding uit België. Bob Davidse, toen directeur jeugd-BRT, vroeg of de broers acht korte afleveringen wilden maken met een educatieve inslag, die los stonden van de gewone televisieserie. Uiteindelijk werden dit 36 afleveringen. (…)
Nu weet ik nog altijd niet of ik die mannen goed vond/vind of niet. Hun uitspraak van het Nederlands al zeker niet. Toch niet voor jonge kinderen in Vlaamse contreien. Waar stond Bob Davidse zijn kop in hemelsnaam! Maar lezen over hun loopbaan vind ik wel interessant vanwege dat ‘te geinig voor de werkvloer’ en hoe het toch nog goed gekomen is met de broodwinning. Min of meer.
Truus heeft een zere duim ~ 08/11 Truus is een Amsterdamse van 81 jaar.
Erg lang blijft Truus niet in dat donkere kamertje. Zodra ze de stevige heren heeft horen voorbij stampen doet ze muisstil de deur van die verduisterde kamer open en sluipt de andere kant uit. Gelukkig heeft het ziekenhuis vele gangen en verdiepingen, dus zo zou ze heel lang ongevonden kunnen blijven, maar ze wil haar trui terug en ze wil lunchen.
In de rij bij de bar van de kantine staan wel meer oude vrouwtjes op hun beurt te wachten en ze knoopt een gezellig praatje aan met een leeftijdsgenote, die gaarne uitweidt over al haar kwaaltjes. Niemand die haar daar ziet staan babbelen houdt haar voor een eenzaam en verward oud vrouwtje, zelfs als de stevige heren na ongedane zaken weer gaan klaverjassen valt dat oudje dat gezellig zit te kletsen twee tafeltjes verder hun niet op.
Dan stevent de ondervraagdame binnen en gaat in de rij bij de bar staan. Truus neemt uitgebreid afscheid van haar tafelgezelschap en loopt naar de lift. Ze drukt op de knop voor de juiste verdieping en sloft naar het ondervraagkamertje, en daar trekt ze behaaglijk haar trui weer aan. Als ze weer naar buiten komt ontmoet ze een aardige jongedame. "Kunt u vinden wat u zoekt, mevrouw?" "Ja hoor, ik heb mijn trui weer!" laat Truus zich ontvallen, en ze ziet een blik van herkenning oplichten bij de aardige jongedame.
"Zag ik u vanmorgen niet bij mijn collega? Dan moet u ook nog even met mij mee voor een paar testjes." Met een gevulde maag is Truus wat geduldiger dan vanmorgen en ze doorstaat de proefjes met lampjes, lettertjes, koptelefoontjes en gekietel met veertjes geduldig. Dan moet ze aan een rij flesjes ruiken. "Ik ruik er niks an, het enige wat ik ruik is zo'n enge ziekenhuislucht. Van een hele goedkope werkster met zo'n fles bruin spul." De jongedame begrijpt er niet zo veel van, want die negeert die eeuwige lucht van ontsmetten al lang. Er komt weer een minnetje op het formulier, dat ze op het kamertje er naast is gaan halen.
"Nou zal ik eens kijken of onze knappe dokter al weer aanwezig is. Niet meer weglopen, hoor!" Truus blijft gedwee zitten, want ze is aan het piekeren hoe ze weer thuis moet komen nou Johan hem gepiept is.
Bent u daar ook zo benieuwd naar?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
“Als ge een spin ziet ’s morgens krijgt ge het druk, ’s middags brengt dat geluk en ’s avonds brengt het de Min, zegt de spinnekoppin.” de min = de liefde
'k Heb daar de afgelopen dagen naar gezocht. Op 't Net bedoel ik hé. Ondertussen voel ik me bijna spinoloog. 'k Spreek nu ook al wat Spins. De huisspinnen die we bij het begin van de herfst in huis op stap zien, dus zonder web, zijn zeer waarschijnlijk wijfjes op zoek naar een schuilplaats om hun eieren veilig onder te brengen. Dus allemaal spinnekoppinnen. Op dat ogenblik -wanneer we spinnen in huis beginnen tegenkomen- hebben de mannetjes al uitgediend. Én als donor van genetisch materiaal én als bron van voedingsstoffen. Het wijfje eet hem na de paring op omdat ze eieren moet kunnen vormen.
“Na de paring bestaan er drie mogelijke scenario's: Het vrouwtje valt het mannetje aan (in de meeste gevallen); Het mannetje verlaat het nest zonder te worden aangevallen (komt weinig voor); Het vrouwtje accepteert de voortdurende aanwezigheid van het mannetje (zeer uitzonderlijk). Na een rijping van enkele dagen legt het vrouwtje enkele honderden eitjes die ze tegen rovers beschermt. Een vrouwtje kan tot vijf jaar oud worden.”
En elk jaar komen deze dames dan bij ons thuis hun kroost deponeren en overwinteren? Meer afbeeldingen, voor wie nog zin heeft : Afbeeldingen van grijze huisspin
Truus heeft een zere duim ~ 07/11 Truus is een Amsterdamse van 81 jaar.
Na een minuut of tien staat Truus te bibberen op de parkeerplaats. Ach, dat is waar ook, haar dikke trui, waar is die gebleven? Ze herinnert zich wel dat ze die bij de prikdames moest uittrekken. Met een blik alsof ze er al jaren komt stevent ze op de bloedprikcentrale af. Om op haar beurt wachten heeft ze geen zin, ze heeft het ineens bitter koud. "Mijn t-t-t-rui, waar hebt u mijn t-t-t-trui gelaten?"
De receptioniste weet van de prins geen kwaad, die is vandaag later begonnen en de collega die vanmorgen achter Truus en haar bewakers aan rende is al gaan lunchen. "Bij de portier kunt u naar gevonden voorwerpen informeren, mevrouw!" Ook de portier weet natuurlijk van niks, hij is al de derde vandaag, maar hij ziet wel een aantekening dat er een oud en verward dametje is ontsnapt van de afdeling ouderengeneeskunde. Echt verward komt Truus niet over, maar voor alle zekerheid belt hij even. "Ja, er ligt hier een trui, laat mevrouw maar even wachten!" "Ze komen er aan, mevrouw!"
Maar in plaats van de vermiste trui verschijnen ineens weer de twee stevige heren van vanmorgen, geërgerd omdat ze telefonisch uit hun spelletje klaverjas zijn gerukt, en proberen Truus bij de armen te pakken. Dat zit ze niet glad, want onze heldin is nu goed op dreef en met een aalgladde beweging duikt ze onder de armen van het "arrestatieteam" uit en schiet een gang in waar meerdere specialisten gevestigd zijn, waaronder de oogarts. Op goed geluk schiet ze een deur in en komt terecht in een pikdonkere kamer. Daar houdt ze zich muisstil...
Nou, we zullen wel zien wat er van komt...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
“De nazomer is warmer dan gemiddeld en dat is geen goed nieuws voor mensen die bang zijn van spinnen. Britse experten waarschuwen dat onze achtpotige vrienden nu ook groter worden dan gemiddeld. Door het mildere weer van de afgelopen weken zijn er meer kleine insecten waarmee de spinnen zich kunnen voeden. Voorlopig blijven ze in hun web zitten, het paringsseizoen is nog niet over. Maar als binnenkort de herfst invalt en de temperaturen dalen, zullen er grote volgroeide spinnen binnenshuis een schuilplaats zoeken.
Toch hebben spinnen hun nut en laat je ze beter rustig in een hoekje zitten. Spinnen eten enkel bepaalde soorten insecten en helpen zo om de dominantie van die soorten te voorkomen.” van : DS 18/09/2014
Zeg dat ik het u gezegd heb: de grote volgroeide spinnen die binnenshuis een schuilplaats zoeken zijn alreeds gesignaleerd.
Hier reeds twee, van die grote. Zo groot als de diameter van het glas dat er naast stond en dat is 7cm. Zelf nagemeten. Is 7cm écht volgroeid? Definitief volgroeid?
'k Heb er niks op tegen dat die diertjes zich in de warme nazomer volvreten met insecten, maar waar stopt dat volvreten. Tot de huisspin zo groot is als een appelsien? Of een pompelmoes. Of een bloemkool? Dan zou ik bang worden. Een bloemkool eet geen mensen op, maar wat als ze vindt dat ik in haar weg loop en ze bijt een hap uit mijn enkel …
Daarom heb ik gisteren die huisspin van 7 cm dood gemaakt. Tegen mijn principe. En ik voelde me rot. Maar groot genoeg is groot genoeg.
Truus heeft een zere duim ~ 06/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
Het lag niet helemaal aan de zuster, dat ze Truus niet verstond, en ook niet helemaal aan het Amsterdams. Truus had in de haast vanmorgen haar gebit niet helemaal goed vast gedaan en was onder het praten door de hele tijd met haar tong bezig om het op zijn plaats te houden. Maar dat lukte steeds slechter. Tot ontsteltenis van de ondervraagdame begon Truus benauwd te hikken, terwijl ze de hand naar de mond sloeg. Vanwege de benauwdheid paste de dame meteen de Heimlichmanoeuvre toe, waardoor de gebitshelften agressief door de ruimte vlogen, gelukkig zonde schade op te lopen of te veroorzaken.
Het is duidelijk dat Truus zulks niet op zich laat zitten! Ze geeft de zuster een duw waar die van ondersteboven gaat en haast zich haar mondvulling bij elkaar te zoeken.
Gelukkig heeft ze onderweg haar ogen niet in haar zak gehad en niet zo ver van waar ze nu is van die mannetjes en vrouwtjes gezien waarmee men een toilet aangeeft. (Ze heeft meer geluk dan ik, want in het ziekenhuis waar ik het vaakst kom moet ik vaak een heel eind lopen voor ik er eentje vind!) Nadat ze met haar gebit weer netjes in haar mond weer naar buiten komt heerst er op de gang een nerveuze drukte waar ze niet veel van begrijpt, maar ze haast zich naar de lift om beneden in de kantine naar Johan te gaan zoeken.
Als die er maar niet vandoor is gegaan met mijn autootje, want dan moet ik maar zien hoe ik thuis kom, denkt ze. Maar Johan is niet in de kantine, en ook niet op de parkeerplaats. En haar autootje ook niet!
Ik ben wel benieuwd hoe Truus straks weer thuis komt...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Nee, het is niet vanzelf zo, maar met een beetje oefening kan dat wel in orde komen hoor, vooral op seniorenleeftijd. Mensenwensen zijn niet altijd Fabeltjeskrant. Soms kan het in 't echt ook.
Terugspoelen = Herinneringen
Dat is als rondwandelen in een enorm groot kasteel, en er zijn onvermoed veel kamers met kasten en al die deuren en deurtjes kunnen open, en er zijn ook nog laden en schuifjes in de kasten, en overal zitten Herinneringen in. En men wordt daar nooit moe, in het Kasteel van Memorie.
Snel Vooruit = Selectief Geheugen
Die knop dient om de slechte momenten & periodes niet te moeten herbeleven. Niks geen kasteel. Hoogstens wat compost, want uit slechte ervaringen moet toch iéts goeds voortgekomen zijn hé. Dat wordt dus compost. Verwerkte, verpulpte belevenissen. Een goede grond voor iets 'anders en beters'.
Pauze = Mijmeren
Dat is wanneer de ziel ronddobbert in een lauw badje. Mijmeren over plezierige momenten is op zichzelf al een plezierig moment.
Is er ook een knop Net Gemist? Die dient voor het overdenken of het ook anders gekund had.
Mij lukt het soms hoor, dat knoppenwerk. Soms. Niet elke keer. Die Snel Vooruit, daar heb ik nog altijd moeite mee.
Truus heeft een zere duim ~ 05/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
De zuster vulde een formulier in. Bij trillende handen kwam een ja. Bij klok tekenen kwam een min. "De volgende punten zullen we maar overslaan" zei ze. Bij klok kijken kwam alweer een min.
"Gaat u maar eens staan". Truus steunde even op de armleuningen en stond. Een tikkeltje krom, want haar nek was nog steeds gebogen van het tekenen. Staat gebogen, kwam er op het formulier.
"Doet u uw ogen eens dicht." Truus greep naar de rugleuning van de stoel en deed haar ogen dicht. Wankel evenwicht, werd er geschreven.
"Gaat u maar weer zitten!" Truus steunde weer lekker op de armleuningen.
"Kunt u ook opstaan zonder armsteun?" Tot haar verbazing lukte dat Truus vrij vlot. "Nu weer opstaan!"
"Zeg, bennik verdwaald op de oggendgymmestiek?" viel Truus uit. "Daar doen ze dat ook, maar niet met van die lage stoeltjes!" Conditie kreeg ook een minnetje.
"Issut hier bijna afgelope? Ik mos nuchter komme en ut is bijna lunchtijd." Patient brabbelt onduidelijk, schreef de zuster, die uit een land kwam waar geen Amsterdams gesproken werd, op het formulier.
Ik krijg er zelf gewoon honger van... hoe lang zouden ze Truus nog bezig houden? En ze kwam toch voor haar zere duim?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Volvo promootte een nieuw model van truck met een trukje. En met een dupe. 'k Hoop voor Ambrogio Adani (toen 23j) dat hij aangenomen werd in het casino, want zoiets moeten meemaken de eerste avond van uw proefperiode, dat is toch wat.
Als Ambrogio Adani niet aangenomen werd in het Casino van San Remo heeft hij sinds toen in elk geval iets enorms om op zijn CV te schrijven én hij kan staven wat hij schrijft want zoals wij allemaal weten, YouTube liegt niet.
Truus heeft een zere duim ~ 04/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
Het viel Truus niet mee om veilig in het Lukas te komen. Johan reed akelig langzaam en zwalkte behoorlijk heen en weer. "Niet zo ver naar links, Johan, we hebben tegenliggers!"
Johan ging gehoorzaam naar rechts en de stoeprand kwam nabij. "Nou rij je weer bijna de stoep op!"
"Zou je maar niet zelf rije, juffie! Ik wor kieremeteut van je kommetaar!"
"Assik moch van de dokter zou ik je niet nodig hebben!" Truus klemde haar tanden op elkaar en zo kwamen ze veilig bij het ziekenhuis.
Bij de portier hoefde ze niks te vragen, er stoven meteen twee stevig gebouwde mannen op haar af. "Mevrouw Hobbema?"
"Allang niet meer, mijn man is al vijftien jaar dood. Zeg maar Truus!"
"We nemen u nu mee naar de bloedafname. Eén prikje maar, het doet geen pijn!"
Truus ging braaf mee, maar wat deed Johan in haar kielzog?
"Ga jij nou je bakkie leut halen, Johan, dan rij je op de terugweg misschien wat veiliger!"
"Ik heb nog steeds maar één euro van je gehad. Daar ken ik niks mee."
"Hoort meneer bij u?" vroeg één van de Herculessen die haar bij beide armen vasthielden.
"Nou, wat zal ik zeggen... hij heeft me hierheen gereden, maar verder heb ik niet zo veel met hem!" sprak Truus ondankbaar.
"Nou, je hoort het. Moeven, man, opkrassen, wieberen!" *
Truus werd ingeleverd bij de prikkelines, in een hokje gelaten waar ze een arm moest blootmaken (wat nog een heel gedoe was vanwege die dikke trui die ze aangetrokken had) en haar bloed werd deels overgebracht in daartoe gereedstaande flesjes.
Omdat ze het nogal warm had vergat ze de trui weer aan te trekken, zodat één van de dames haar prikgerei even aan de kant schoof en een sprintje trok naar de lift waar Truus en haar arrestatieteam al stonden te wachten.
De hulk aan haar linkerarm was wel zo goed om het kledingstuk even vast te houden en zo togen ze naar de afdeling ouderengeneeskunde, waar een verplegende onze heldin in ontvangst nam.
"We beginnen met tekenen!" zei de dame vriendelijk. Truus mocht aan een tafeltje gaan zitten en kreeg papier en potlood.
"Teken eerst maar eens een klok!" klonk de instructie. Truus tekende een keurige rechthoek. Met helemaal niks er in. Wij weten hoe dat komt, maar de verpleegdame niet natuurlijk.
Nou, eens kijken hoe dat afloopt!
* Wieberen komt uit het Hebreeuws en betekent zo iets als vluchten, wegwezen. Vanuit het Jiddisch is het in het bargoens, de boeventaal terecht gekomen.
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
de wereld terwijl we niet kijken Wij denken dat rozijnen gemaakt worden door druiven te drogen.
Dat denken we zo al jaren. Maar in feite is het omgekeerd en gaat het zo:
Over het werk van Pierre Javelle and Akiko Ida (Parijs) : ze maken minitaferelen met voedsel. Dat doen nog mensen, landschappen en taferelen bouwen met voedsel, ik weet het, maar Javelle en Ida hebben een gans eigen kijk op de mini-wereld. Ze brengen een idee in beeld. En daar kunnen we dan een tijdje mee verder : wat als … als het écht zo was/is ?
De eigen site van Javelle en Ida is natuurlijk uitgebreider dan bovenstaande, maar het zit er een beetje moeilijk in mekaar vind ik. Voor wie wil : http://www.minimiam.com/en/goen.html , voldoende klikken daar op die site.
Truus werd gewekt door de zon die in haar gezicht scheen. "Och melieve, is het al zo laat? Ben ik door de wekker heen geslapen?"
De wekker, een moderne, laat zijn domste gezicht zien. Helemaal niks. Geen dag, geen datum, geen tijd, geen temperatuur. Het is verbazingwekkend wat die klokjes tegenwoordig allemaal kunnen... als er maar een goede batterij in zit.
Truus bereidt zich voor op een haastig ontbijt, want zo meteen staat Johan voor de deur. Net op tijd herinnert ze zich dat ze nuchter moet komen. Prettig is dat niet, maar het spaart wel tijd. Ze is nog bezig een dikke trui over haar hoofd te trekken als er op de deur gebonsd wordt.
"Ja, beneden stond de deur open en toen ben ik maar meteen doorgelopen. Hejje een bakkie?" "Ik heb niks, ik heb me verslapen en ik mot nuchter komme. Lawe meteen maar opstappe!"
Johan kijkt beteuterd. "Tijd zat, mot ik zelf effe zette?"
Truus wil op haar klokje kijken, maar dan slaat de kerk aan het plein al tien uur.
"Nee, Johan, ik wil voor geen goud te laat komen. Strak sturen ze me domweg terug als ik niet op tijd ben. Pak maar een bakkie in het ziekenhuis. Hier hejje een euro, dat mot toch genoeg weze?"
"Nou, maak er maar twee van, en eigenstlijk rij ik niet veilig as ik me bakkie nie binne hep!"
"Ik hou je wel wakker hoor, kom nou maar direk!"
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
"Vijftien keer heeft hij het moeten vragen." (15 !) Maar gisteren heeft ze dan toch 'ja' gezegd, in het Gentse stadhuis.
Een dag voor haar 88ste verjaardag traden Jenny (Jeanine) Uytterhaeghe en Dorsan Maebe na een relatie van 47 jaar alsnog in het huwelijk. Daarmee is Jenny de oudste Gentse bruid ooit." De 15de keer pas zei ze Yes. Wat zei ze de 14 vorige keren dan? : maybe, Maebe! Zeg nu zelf, die naam vráágt toch om dat woordspelletje.
Geen spandoek in de lucht, geen taart met een verborgen verlovingsring en zelfs geen knieval overtuigden Jeanine na 44 jaar tot die langverhoopte JA. "Wij zaten gewoon in de zetel, televisie te kijken. Ik dacht: ik probeer het toch nog eens. En voilà", gniffelt Dorsan. "'Stop maar met zagen', reageerde ze. 'Want ik ga het doen.' En zo was het beklonken." Het herfsthuwelijk komt bijna een halve eeuw na hun eerste ontmoeting. Jeanine, toen een jonge weduwe van 43 met zes kinderen, baatte in Gent Café Bellevue uit. In 1968, het jaar van de 'Summer of Love', zwaaide daar de negen jaar jongere Dorsan binnen om broodjes en pistolets te leveren. De Gentse stak niet onder stoelen of banken dat ze de gescheiden dertiger, die zelf al één kind had, wel zag zitten. "En ik vond haar ook meteen een zeer schone madame", benadrukt Dorsan. In 1969 gingen de twee samenwonen en kregen ze samen nog een kind, maar trouwen kwam er niet van. "Ik had al een scheiding achter de rug, maar toch verlangde ik ernaar om met Jeanine die stap te zetten", vertelt Dorsan, volgens hun dochter de meest romantische van de twee. "Maar telkens ik het haar vroeg, begon ze te lachen. Of ze omzeilde de vraag. En dus borg ik die trouwplannen weer een tijdje op. Ik heb wel vijftien aanzoeken gedaan. Tot - eindelijk - die ene JA."
Truus heeft een zere duim ~ 02/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
"Hoe moet dat nou morgen?", zat Truus te piekeren. "Moet ik met de auto? De dokter zei dat ik liever geen auto moest rijden. Maar met de bus moet ik twee keer overstappen. Ik ga Johan bellen, misschien wil die me wel rijden..."
Zo gezegd, en de telefoon ging vele keren over, maar geen Johan. Na een uurtje ging de telefoon.
"Met Johan, Truus, ik zag dat je gebeld had. Maar ik lag op straat onder me karretje, want daar rammelt iets."
"Och melieve, en ik wou je nog wel vragen of je me morgen naar het Lukas kunt rijden!"
"Dat gaat niet, meid, de uitlaat ligt er af en als ik hem nou start heb ik zo de pliesie an me broek! Maar je hep toch selluf een auto?"
"Die staat beneje op de parking, maar ik mag nie rije van de dokter! Ken jij nie effe mijn kant uit komme om me weg te brenge met ze mijne dan?"
"Nou, as ut nie anders ken dan mottut maar!"
"Je mag de mijne gebruike tot je me weer ophaalt. Ik laat de portier wel belle as ik klaar ben!"
Nou, we hopen maar dat dat goed gaat met het ophalen... als Johan weer onder zijn karretje ligt kan Truus lang moeten wachten!
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Het kan ook anders. Het kan met kleur. In Vancouver (Canada, westkust) liet men daar iets aan doen door twee Braziliaanse kunstenaars. En toen wás er kleur!
voor meer foto's van deze silos :Afbeeldingen van vancouver silos De broers noemen zich 'Os Gemeos', ze zijn een eeneiige tweeling en ze heten Otávio and Gustavo Pandolfo, andersom mag hoor! Zeggen ze zelf.
Als die twee nu eens naar Antwerpen zouden willen komen, dat zou mooi worden denk ik. Ze mogen kiezen welke silos ze willen doen, want we hebben er genoeg. Als ik mag kiezen beginnen ze in Merksem aan 't Dokske. En dan de andere.
Het duurde al een poosje, die zere duim. Met tussenpozen, dan was het even over. Maar die tussenpozen werden steeds korter en de duim steeds zeerder. Tenslotte maakte ze een afspraak met de huisdokter, want je kunt tegenwoordig niet zo maar naar de duimenist, of hoe zo'n dokter voor zere duimen ook heet.
"Hoe is het met de auto?" vroeg de dokter, tenminste dat verstond Truus.
"Goed hoor dokter, zo'n 3000 per jaar!" zei Truus "en hij wordt volgende week achttien!"
"Nou, dat lijkt me veel te veel!" zei doktermans. "Maar wie wordt er achttien?"
"Hoezo, niemand, dokter. Eenentachtig, de buurvrouw, volgende week. Dan zijn we even oud. Maar over drie maanden ben ik jarig en dan ben ik weer de oudste!"
"Nou, probeer die alcohol dan even te laten staan, want te veel is niet goed voor u."
"Ja, maar ik heb hem nodig voor de boodschappen!" protesteerde Truus, die natuurlijk weer "auto" verstaan had.
De dokter krabbelde wat op een briefje en zei: "Maak hier maar een afspraak. Kunt u het zelf of moet de assistente het voor u doen?"
Dat vond Truus een goed idee, en de assistente belde het nummer dat op het briefje stond. "Ja, met de praktijk van dokter Geringa, ik heb hier iemand voor een spoedafspraak"
De telefoon mummelde wat en de assistente las het briefje voor, want ze kon het doktershandschrift lezen en ze werkte zelfs de afkortingen uit ten behoeve van de persoon aan de andere kant. "Patient maakt verwarde indruk, duidelijk mankerende geestvermogens. Dementie?"
Telefoon mummelde weer wat en de hulpdame noteerde een afspraak. "Hier staat het, morgen Lukasziekenhuis, half elf, afdeling Ouderengeneeskunde. Briefje meenemen. Nuchter komen. Bij de portier staat een begeleider voor u klaar. Goede morgen verder, mevrouw!"
Wordt vervolgd. Als alles maar goed komt met die zere duim!
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Morgen, op ma-10/09 start een vervolgverhaal van SK, dat loopt t/m do-20/09.
In elf korte afleveringen vertelt hij een bewogen anderhalve dag uit het leven van Truus, een Amsterdamse van 81 jaar. Het personage deed en doet me denken aan een oudere Mien Dobbelsteen, nu al jaren met pensioen. Omdat ze in de serie Zeg 'ns AAA zo grondig het huishouden regelde, is haar naam synoniem geworden voor iemand die extreem netjes is. Zij was de keurigste huishoudster van Nederland.
Gesteld dat dit verhaal een kortfilm zou zijn, dan zie ik Carrie Tefsen anno 2018 in de rol van Truus. Truus heeft haar wereldje goed op orde maar dat nette bestaan wordt verstoord door mensen die -in haar ogen- nogal Flodder zijn. En daar komt dan vaudeville van.
Truus praat Amsterdams, de streektaal die hier gekend is via personages uit Baantjer, de familie Flodder, Ciske de Rat, Zeg 'ns AAA.
Paul Degueldre (Halle 1927 - Dworp 2004) was naast decorontwerper ook rekwisiteur, decorbouwer en prospector voor filmlocaties: kortweg, als scenograaf was hij verantwoordelijk voor het hele uitzicht van een film- of televisiedecor. Gedurende een halve eeuw stond hij in het theater, film- of tv-studio in voor meer dan 600 decors.
Paul Degueldere in 2003, bij zijn tekeningen en schetsen die overal in huis aanwezig waren.