Hallo. Dit blog, schrijfvloer 01, is een vol pakketje leesgerief. De meest recente tekst staat bovenaan, daarom, begin misschien liefst onderaan te lezen.
De volgende blogs zijn iets anders opgevat, geen vervolgverhalen meer, enkel nog vervolgteksten.
tot zo dadelijk op volume II, 'een heel jaar maart?' ~ klikhttps://blog.seniorennet.be/_maart, want het schrijfjaar is vol, we gaan naar een volgend blog.
De start van dit blog was op 07/09/2017 en de aankomst is vandaag, op 30/09/2018. We stappen over naar een tweede blog. Eigenlijk vooral om praktische en technische redenen. Met 782 genummerde teksten plus meer dan 90 ongenummerde, is dit blog voldoende vol als leespakket.
Vooral doordat de linker kolom zich niet laat scrollen. Ze brengt ook niet in beeld wat men rechts aanklikt bij het maandarchief. Zo blijft het surfen ipv opzoeken. Daar is op zich niks mis mee, voor wie handig surft, maar voor een seniorenblog vind ik die onbeweeglijke linker kolom niet handig in het gebruik, daardoor weinig communicatief en dus zeer vreemd, zone-vreemd in een seniorenomgeving. Bij andere blog-sjablonen is het ook zo, de zijkolommen laten zich niet scrollen.
Dit blog -dit schrift, of almanak, of kroniek- is nu gevuld genoeg, 'k durf me het geheel zelfs niet voorstellen in een geprinte versie.
"Uw schrijvelingen bundelen" hadden ze gezegd. Eh, ja, maar kijk, ikkeuh … ik bundel nogal ruim want ik vind veel dingen interessant om op te zoeken, om over te schrijven en om mee te delen. Dan wordt het geheel misschien wat veel. Het bundelen is mislukt, jawel, maar er is nu een blog. Is dat ook goed?
Een jaar vol vind ik genoeg, maar toch niet echt helemaal, want er is nóg materiaal. 'k Ga een tweede poging ondernemen om te bundelen. Bundelen à la moi, wil dat zeggen. Daarom gaan we naar een tweede blog, met een nummering die weer begint van 001. Een nieuw schrijfjaar. Zo geurde ooit het nieuw schoolschrift en het potlood lag er pas gescherpt naast.
01/10 lijkt me een geschikte datum om een nieuw schrijfjaar te beginnen. Dat tweede jaar vol maken is de bedoeling, bij leven en welzijn. Het materiaal ligt klaar. Deze keer met wekelijks een tekst over een aspect van het leven aan boord van een vrachtvaarder. Dat klinkt ernstig hé, aspect en zo … gewoon een scheepsverhaal dus.
Van 'een gans jaar maart?' naar 'een heel jaar maart?', met de hulp van de Lezers, de vaste mensen die me regelmatig feedback & gegevens bezorgden en die me de mindere dagen niet echt kwalijk namen, de Bezoekers die hier evenzeer heel nuttige bedenkingen leverden en de Gastschrijvers die de nodige klankkleur in het blog brachten, zowel qua taal als verhaal.
m, met LM in de coulissen PS : Op 30/09, na een jaar en een paar weken, na 389 dagen om exact te zijn, stond de teller op 7204 bezoeken. Dat geeft een gemiddelde van 18,51 bezoeken per dag, zegt het rekenmachientje. Voor een blog dat niet vist in populaire poeltjes en geen politieke achterban heeft, is dat een aantal om heel blij mee te zijn. Dankuwel Allemaal, dank u voor uw tijd en uw aandacht.
Door het blog ben ik beginnen zoeken naar schilderijen die als illustratie bij tekst kunnen dienen. Dus niet zozeer op stijl, op naam of op artistieke kwaliteiten -ik heb niet de bagage om daarop een werk te selecteren- maar gewoon op bruikbaarheid als illustratie. Plat opportunisme dus. Soms is het zoeken en soms … staan die dingen gewoon in de krant, zoals die dag. Dan heb ik ze maar te plukken als rijp fruit.
Jean Brusselmans woonde op de Kaudenaarde, een gehucht in Dilbeek, las ik ondertussen ergens.
De Kaudenaarde? Daar ben ik bijna 18 jaar naar school geweest. Ooit kende ik die wijk. Ik heb die wijk gekend toen het er nog landelijk was, zoals op zijn schilderijen. En ik herinner mij de grote moestuin op de helling rechts.
Verder las ik dat hij in 1953 zou overleden zijn. Dat lijkt me vreemd, want er bestaan werken van latere datum.
‘een schilder die onder geen enkele kunsthistorische noemer te vatten is'
'In een beperkte omgeving wist hij een plastische wereld te creëren die zo persoonlijk werd en een unicum voorstelt in de Vlaamse schilderkunst.'
1935 1940
1954 1956
Wat me opvalt is dat tussen 1935 en 1956, en dat is toch 21 jaar, de enige relevante wijzigingen in het uitzicht de wolken, de seizoenen en de gezichtshoek zijn. Nu zou dat gebied in een wip kapot verkaveld worden. En natuurlijk is het sindsdien volgebouwd. Dat was in 1958 al langzaam begonnen. Niet dat ik als zesjarige zicht had op urbanisatie, maar ik bewonderde bij een bouw wel het cement maken. Grote mensen die met 'modder' mochten spelen en daar een speciale molen voor hadden.
Er gaat een al dan niet apocriefe anekdote over de Brusselse schilder Jean Brusselmans: Tijdens de tweede wereldoorlog verliet hij per fiets zijn woning in Dilbeek toen hij werd opgehouden door een auto met Duitse officieren die hem de weg vroegen naar Brussel. De kunstenaar gaf nog een duwtje aan zijn fiets en zegde "Messieurs, j'y vais, suivez-moi". Die gespeelde naïviteit of was het cynisme vinden we zeker niet terug in zijn oeuvre. Dat is zo persoonlijk en apart dat het onder geen enkele kunsthistorische noemer te vatten is.
Brusselmans (1884-1953 ??) was van de generatie van de Vlaamse Expressionisten, Permeke, Gust De Smet, Floris Jespers,Albert Servaes, Frits Van den Berghe maar er was weinig dat hem met die gemeenschap artistiek bond. Trouwens Sint-Martens-Latem waar de kolonie zich gevestigd had was van een totaal ander intellectueel klimaat dan Brussel en zijn toen nog landelijke omgeving. Brusselmans was niet wereldvreemd maar beleefde zijn universum binnen de context van een onmiddellijke nabijheid. Hij was trouwens ook geen bohémien die het kunstenaarschap gebruikte om een mythe rond zijn persoon te creëren. Op de foto's die we van hem kennen ontmoeten we een burgerlijk type, in pak en das. Het romantische was niet aan hem besteed.
Kloeke doeken
Ook zijn schilderijen kan je moeilijk romantiserend noemen. Het zijn kloeke doeken waarin met sterke hand de onderwerpen weergegeven worden. Het lijkt er op dat de derde dimensie, de dieptewerking, zelfs als een suggestie wordt ontweken. En toch is ze aanwezig want op een wat vreemde manier staan voorwerpen en natuurelementen, bomen, zeegolven, wolken als het ware gerangschikt op het doek als uitgesneden elementen van een puzzel die in zijn einddoel toch een tastbare realiteit weergeeft.
Enkele gevallen uitgezonderd, vinden we vaak objecten terug die in andere werken ook voorkomen en die als speelse elementen in een andere context opnieuw opduiken. De wereld van Brusselmans is beperkt en hij keek vanuit zijn atelier op het dagelijks leven: de kerk, de glooiende akkers van toen, boomgaarden en de bescheiden woningen. Zijn interieurs werden inventarissen van een beperkt aantal voorwerpen en wanneer hij naar de Belgische kust reisde werd hij getroffen door het spel van de golven, de bijna hulpeloze vissersboten en vooral de indrukwekkende wolkenpartijen die het schilderij vaak domineren.
In zijn onmiddellijke omgeving keek hij niet verder dan de omliggende huizen, hun heggen en boomgaarden met de soms raadselachtige structuur van stammen en takken. In vele van die natuurbeelden is het duidelijk dat de kunstenaar niet mikt op een natuurgetrouwe weergave maar een compositie wil opbouwen als een vlak waar de boomtakken en stamstructuren aanleiding geven om een soort geometrisch patroon uit te werken dat de realiteit ontwapent.
Wegbereider
Waarom is het oeuvre van Brusselmans vandaag nog interessant? Omdat hij in een beperkte omgeving een plastische wereld wist te creëren die zo persoonlijk werd en een unicum voorstelde in de Vlaamse schilderkunst. Hij heeft geen navolgers gehad, geen invloed uitgeoefend op latere generaties maar in sommige werken misschien wel stappen gezet die later geleid hebben tot abstracte pogingen om de realiteit om te vormen tot elementen die zich gingen toespitsen op de essentie van de schilderkunst met name de primaire vormentaal.
Zo kan men hem zien als een wegbereider, een gids waarvan hij zich nooit bewust is geweest maar toch een basis heeft gelegd. Dat ziet men duidelijk in zijn laatste werken van 1949 en 1950 waar hij poogt, los van het onderwerp, een structuur op te bouwen die haar wortels heeft in de realiteit maar er zich toch stilaan van verwijderd."
Zijn signatuur doet me denken aan het werk van de letterschilders van toen. Op glas zou ze er misschien fijner gestaan hebben, maar ze staat er wel met diezelfde zwier.
Een tijd geleden was er een schilderij dat ik fan-tas-tisch vind, 'Going out into the world' van Evert Jan Boks. Bij die sfeer en die titel kan ik een stukje schrijven. 31 stukjes zelfs, eentje voor elk jaar bij de koopvaardij. Daarom had ik het werk netjes opzij gezet.
Daarstraks ging ik bij google eens piepen wat de man die vandaag in de mailbox zat, ene Fred Calleri zoal geproduceerd had en ik herkende een paar toffe dingen die mijn dierbare CC me al gezonden had, maar ik vond ook iets heuglijks : Fred Calleri kent 'mijn' Evert Jan Boks en hij maakte 'Into the world'.
Evert Jan Boks Fred Calleri
In de werken van Boks is er ín het schilderij gewoonlijk een personage dat verdoken met de toeschouwer meekijkt naar de hoofdpersoon of het hoofdtafereel. Hier is dat de man op de bank. Afbeeldingen van evert jan boks (1791-1862)
De personages van Calleri hebben grote ogen en een geprononceerde neus die donkerder gekleurd is dan het gelaat, ongeacht de weersomstandigheden van het tafereel. Afbeeldingen van fred calleri (°1964)
Als Calleri dit werk van Boks goed genoeg vindt om er zelf werk van te maken, dan zat ik er nog niet zo ver naast … dan schrijf ik ooit dat stukje. Maar vandaag niet, want hier staat nu al eentje.
Wat een plezierig filmpje. Van 1946, dat is nu 72 jaar oud. Toen werd alles nog handmatig getekend en men keek niet op een aantal beelden per seconde. Alles zit er in, in dat filmpje over de jeugd 'van toen'. Mekaar opzoeken, muziek, vervoer. Om helemaal nostalgisch van te worden. Het Amerikaanse jongerenleven van '46 verschilde niet zoveel van het onze in '66, ook al was het twintig jaar later.
Mekaar opbellen als er iets te beleven viel. Stukken van vijf waren toen belangrijk. Als het niet was om te bellen, dan was het voor de jukebox. Stukken van vijf, een jong mens kon niet zonder. Zo'n stuk was een rijkdom op zich, het betekende mogelijkheden. Veel meer dan een briefje van twintig want dat was een schat om te bewaren, een eigen briefje van twintig nam men niet mee naar buiten, dat liet men thuis.
Muziek had een enorm impact op ons leven en was van allesomvattend belang. Alle muziekbronnen waren van belang. De radio het minst. Dat bleef afwachten. Buiten het soldaten-halfuurtje was er eigenlijk niks dat men 'muziek' kon noemen, als veertienjarige.
De jukebox stond een stap hoger. Dat was een koffer vol schatten. We gingen al eens achter het café op de hoek in de schaduw zitten wachten of er soms een muziekske voor ons naar buiten kwam waaien.
De platencollectie van de jeugdclub was als enige zaligmakend. Daar speelden ze gegarandeerd 'onze' muziek. Helaas moest men zestien zijn om er binnen te mogen.
Deze kat kijkt zó boos dat ik vrees voor de viool.
Ooit had ik een rosse kat. Een kater. Hij was een echt heertje en daarom heette hij Meneertje Guus. Hij was ros-goud getijgerd en droeg in zijn vacht een witte jabot, witte laarzen en witte handschoenen. En in het tipje van zijn staart zat ook een plukje wit, om zijn tenue compleet te maken.
Zijn rechtstreekse concurrent op het pad des levens noemde ik de Rosse. Een gluiperd, compleet ros gestreept, geen gouden lijntjes en geen witte afwerking. De Rosse kon even gemeen kijken als de kat in het schilderij. De bewoner van deze kamer studeert een beetje viool. Als hobby denk ik, de viool ligt zo achteloos bij het open raam ...
Wat deze kat denkt : " Als gij mij nog dikwijls dat vioolgejank doet horen, dan zwiep ik dit ding de binnenkoer op. Hoort ge het al vallen? "
Ja, zo boos en dreigend kijkt deze kat, dat ik écht vrees voor de viool.
"Zelf heb ik nooit een rook- en brandmelder gehad, maar op het werk daar waren ze wel, met de regelmatige nachtelijke valse alarmen. Dan moest ik uit mijn bed en naar de firma om de deuren te openen en te kijken wat er scheelde. Met de nodige ambras met brandweer en politie." VG
“Jaren geleden hadden we alarmpedalen in de bank, waar wij achterin woonden. Ook was er een geplaatst in de tussenruimte naar ons woonkamer, op de vloer tegen een wand. Ze waren heel gevoelig, bij de minste aanraking ging het alarm af en loeide het keihard buiten op de marktplaats.
De garde was telkens zeer snel ter plaatse om te constateren wat er aan de hand was.
Op een keer had ik zondags bezoek van mijn oudste zus en na de koffietafel nam ze de keerborstel om de kruimels te vegen, maar, grondig als ze was -sterrenbeeld leeuw- ging ze ook maar eens rap in de tussenruimte vegen en eer ik haar kon tegenhouden, veegde ze ook eens ijverig rondom het alarmblokje. En ja! we hadden weer prijs. Loeiend alarm over heel dat rustig plein. Met rode kaken moesten wij de garde wéér eens rapporteren dat er niets aan de hand was.” MVS
‘als ’t maar proper is’ !
Dat was ooit een slogan aan boord van een schip. in verval. En dat devies volgden wij gaandeweg, met ijver en enthousiasme. Er liep van alles mis, er ging van alles kapot, er viel van alles uiteen, maar 't was wel allemaal proper, wij hielden al die kapotte dingen vrij van stof en roest zodanig dat we er zelf begonnen in te geloven. Typische in-crowd redenering. Tot de technische inspectie kwam … Een ramp voor de mécaniciens. En toen waren zelfs wij (petit personnel) op onze tenen getrapt. Wat nog meer een in-crowd redenering was.
Van uit dat perspectief, ivm met die tussenruimte : niet meer aantrekken, MVS. De tussenruimte was stof- & kruimelvrij. Dat mocht toch iedereen weten! Dat was toch wel het voornaamste zeker, en ze mochten komen zien ook, de garde & co. Om ze te doen komen kijken hoe proper, moest uw zus ze efkes wakker porren. Meer was dat niet. En als de garde komt kijken en er liggen geen kruimels meer, 't is proper, is geen enkele reden om te blozen.
m- EZW-09/2013, herwerkt, naar een gegeven van MVS, garde = gendarmerie?
Een optreden van Steve Martin als The Great Flydini in de Johnny Carson show, 1992. Goed dat het opgenomen werd, want dit was het enige optreden van The Great Flydini of De Grote Gulpini. Een optreden in de goeie ouwe revue-traditie, vind ik. En dat uitgestreken gezicht volhouden is volgens mij moeilijker dan het goochelwerk.
Dat hij na drie eieren een sigaretje wil – hilarisch! Blijkbaar vindt de zaal dat ook. En later wordt de smart na het vertrek van de aanbedene ook vindingrijk gebracht.
Dat uitgestreken gezicht volhouden is volgens mij écht veel moeilijker dan het goochelwerk zelf.
De V-formatie is een vliegpatroon van vogels of vliegtuigen waarbij een op kop vliegt en de anderen in twee schuine lijnen erachter. Ganzen vliegen tijdens de vogeltrek in V-formatie omdat het energie bespaart ten opzichte van het achter elkaar vliegen. De tipwervelingen van de vogels, die weerstand vormen, worden deels onderdrukt doordat er een andere vogel naast vliegt, de formatie kan beschouwd worden als één groot vliegtuig i.p.v. verscheidene kleinere. Of ook als een deltavlieger ?
Overigens hebben de voorste vogels het minste te doen. De lift veroorzaakt door de formatie geeft een onderdruk boven de vogels. Deze onderdruk zuigt de lucht voor de formatie naar boven. De voorste vogels ondervinden dus een opwaartse luchtstroom. Tijdens het vliegen wisselen de vogels elkaar af, om iedereen wat rust te gunnen.https://nl.wikipedia.org/wiki/V-formatie
Een vlucht ganzen heb ik eens van dichtbij kunnen meemaken. 'k was er danig van onder de indruk. Het ging ongeveer zo :
ma-03/09/2012 - rond 10h30
Zojuist is hier een vlucht ganzen laag overgevlogen, tamelijk laag. Zeer laag. Het raam stond open. Eerst hoorde ik ze, en ik dacht dat er ergens onrust was in een hoenderhof. Maar wie van de buren heeft ineens zoveel ganzen? Het geluid werd luider en toen viel mijn cent dat de ganzen niet op een hof waren maar in de lucht. Ik sprong naar het raam en daar was de vlucht. Dat springen is figuurlijk natuurlijk.
'k Had zo'n ganzen-gebeuren al hoog in de lucht gezien, zo'n fijn lijntje V-formatie, en in documentaires, en op foto's & op YouTubes ... en er is natuurlijk die pep-PPS over teambuilding die alle mailboxen teistert. Maar ik had nog nooit een vlucht ganzen zó laag zien overvliegen dat ik ze kon horen en zien gakken. Het zijn niet alleen de eerste vier of zes die de gans op kop aanmoedigen, het is heel de klad die snatert. Indrukwekkend. Ik ben er nog van onder de indruk.
Ze vlogen richting Z-O, maar dat wil niks zeggen, het is misschien een tijdelijk corridor dat ze volgen.
Ik haastte me naar de voorkant van het appartement, daar was ik ze kwijt en hoorde ik ze ook niet meer. Terug in 't bureau zag ik beneden iemand in zijn tuin de ganzen nakijken. 'k Heb ze dus niet gedroomd. Het was kort, maar indrukwekkend.
Achteraf en later heb ik op ‘t Net meer dingen over ganzen gelezen, andere dingen, minder mooie dingen. Ganzen zijn niet telkens heil en zaligheid. Maar dat is een ander verhaal.
Die dag op Radio 1, 12h-13h, Viva la Vida bij Barbara Rottiers
Rottiers maakte de vergelijking tussen Frieda Kahlo en Marieke Vervoort vanuit de gedachte : creatief omgaan met ellende. Kahlo schilderkunst, Vervoort topsport.
Naarmate het programma vorderde dacht ik, wacht eens efkes ! Er zijn zoveel andere mensen die weten wat het is, omgaan met ellende. Fysieke ellende, psychische ellende, filosofische ellende … Er zijn genoeg demonen voor iedereen. Ook en zelfs op de dagen dat de zon schijnt.
Kahlo en Vervoort inspireren misschien wel eventjes een aantal mensen, maar een groot aantal mensen heeft geen fut, tijd of interesse voor schilderkunst of voor topsport. Niet iedereen heeft voeling met wat deze dames overkomen is en hoe zij daarmee omgingen. Andere mensen putten energie uit andere bronnen. Uit dingen die dichter bij de eigen leefwereld staan dan topsport of schilderkunst. En dat werkt voor ons, de massa. Dat werkt niet elke dag even goed, of het werkt zelfs niet elke dag. Maar het werkt. En dat mag ook efkes gezegd worden, vind ik. Dat is bij deze dan gedaan.
Vanmorgen zei LM dat ik de frigo op een kier had laten staan. Onvergeeflijk, vind ik van mezelf.
In de voormiddag stond het deksel van de snelkookpan te dansen omdat ik het niet dicht gevezen had. Al 45 jaar gebruik ik dit model en vandaag vergeet ik het deksel vast te zetten?
En toen ik zojuist de link naar een YouTube filmpje controleerde merkte ik pas na de vierde zin dat ik de koptelefoon niet aangesloten had. Ik had het ding wel op mijn hoofd, en op mijn oren, maar ik vond dat de klank wel erg veraf klonk. Ondertussen toeterde de tekst door de luidsprekers in de oren van LM.
Drie blunders in één voormiddag? Voor de rest van de dag blijf ik overal af, ik wacht wel op morgen.
Het is een verademing wanneer men een goed excuus vindt om verder niks te doen. Het staat gelijk met een toestemming. 'k Heb al dingen in die trant gelezen, dat zo eens een keer niksen en lummelen gezond is voor het brein. Wel, ik geloof dat direct. Voor welk deel van de hersenen het gezond is, weet ik niet meer. 'k Denk voor het achterhoofd. Niet voor de kleine hersenen, maar voor het achterhoofd. Want dat zou de broedkast zijn van de creatieve ideeën, daar kiemen de zaadjes.
'k Ken mensen die ooit van niksen, afgewisseld met lummelen natuurlijk, een actief fitnessprogramma gemaakt hebben. Zij zullen nu zeer gezonde hersenen hebben. Wat zeg ik? Zij zijn ondertussen waarschijnlijk genieën.
Nu heb ik nóg een interessante documentaire over straatkunstenaars gevonden, Graffiti Wars. En die staat óók integraal op You Tube. We worden verwend, 't kan niet op.
Beroemd anoniem straatartiest Banksy is verwikkeld in een oorlog. Niet met de arm der wet, maar met z'n eigen volk.
De documentaire 'Graffiti Wars', die het Britse Channel 4 de voorbije zomer uitzond, doet uit de doeken hoe Banksy op de tenen trapte van graffitipioneer King Robbo door één van diens pieces uit '85 te bezoedelen. Banksy bedekte het werk met enkele rollen grijs 'behangpapier'.
Eén en ander zal er ook wel mee te maken hebben dat Banksy, in tegenstelling tot het gros van de graffitispuiters, op handen wordt gedragen en dat zijn werk voor grof geld wordt verkocht. Zijn Monkey Detonator bracht (2012) 97.250 pond op.
In een zeldzaam interview had Banksy dit te zeggen over zijn rel: (zeldzaam interview, Live of per Mail?)
Banksy
«Het was nooit mijn bedoeling om ruzie te zoeken met Robbo - weet je wel hoe groot die kerel is? tegen het einde van de documentaire, op de rode loper van zijn vernissage, ziet men duidelijk hoe groot & struis Robbo is.
Strikt genomen heb ik ook niet over een 'King Robbo' heen geschilderd. Tegen de tijd dat ik er passeerde, stond er iets als nrkjfgrekuh. Ik geloof hoe dan ook niet in het idee dat een stuk muur iemand toebehoort zodra die er z'n naam op heeft gekalkt. Kijk, graffitikunstenaars hebben een hoop ongeschreven regels waar ze zich aan willen houden. Ik wens hen daar veel geluk mee, maar ik ben niet met graffiti begonnen om naar iemands pijpen te gaan dansen. Als je het type mens bent dat sentimenteel wordt als anderen over je werk schilderen, dan raad ik je van harte een andere hobby aan.»
Hoeft je werk dan ook niet bewaard te worden voor het nageslacht?
Banksy
«Het valt niet te voorspellen welke pieces overleven en welke niet. In New Orleans heb ik een keer een zijkant van een bouwvallige winkel beschilderd in een straat vol rottende matrassen en achtergelaten auto's. Twee uur later was mijn piece al verdwenen. Kennelijk had ik er een crackhouse uitgekozen en was de eigenaar niet opgezet met de extra aandacht.
Aan de andere kant: als je midden in je werk gestoord wordt en je piece half afgewerkt moet achterlaten, dan kan je er donder op zeggen dat het een paar maanden later door iemand met witte handschoenen voorzichtig door de veilingzaal van Sotheby's wordt gedragen.»
In je mockumentary 'Exit Through the Gift Shop'gaf je het bedorven kunstwereldje al een flinke trap in de nuts.
Banksy
«De kunstwereld zit vol louche figuren. Mensen die niet opgezet zijn met graffiti zeggen wel eens dat die tags intimiderend zijn. Ik zeg: niet half zo erg als moderne kunst. Moderne kunst is speciaal ontworpen om normale mensen het gevoel te geven dat ze idioten zijn.»
Op 07min27 komt Banksy in beeld en zijn stem wordt in deze documentaire niét vervormd. Banksy zou volgens de commentaarstem afkomstig zijn van Bristol, vandaar dat accent waarschijnlijk. Ik versta er met moeite een woord van, van Bristols.
Nu vraag ik mij af, als de figuur in EXIT TROUGH THE GIFTSHOP, mét vervormde stem, wel verstaanbaar Engels praat, en in GRAFFITI WARS, met onvervormde stem een zwaar accent heeft, wie van de twee is dan de ingehuurde acteur? Zijn zij allebei acteurs? Ik denk dat het allebei ingehuurde acteurs zijn. Banksy waagt zich niet aan een gefilmd interview volgens mij, zo'n interview zou een val kunnen zijn.
Kortom, Banksy was er weer mee aan het spelen, en dat vind ik helemaal niet erg, dat vind ik spannend. Hoe het met Robbo afgelopen is, da's minder natuurlijk.
'Graffiti Wars' is minder bizar dan 'Exit Trough The Giftshop' en er zit meer vaart in, maar de twee documentaires zijn eigenlijk moeilijk vergelijkbaar. Ze hebben enkel verticale wanden als gemeenschappelijk begin.
Het wordt paddestoelenseizoen hé. Ook op het Internet. Ongeveer elke nieuwsbrief heeft het erover. Maar dit jaar springt deze man er uit : Vyacheslav Mishchenko.
Hij doet macrofotografie en zijn tafereeltjes kunnen zó dienen als illustraties voor sprookjes.
'k Zou bij een aantal foto's een verhaaltje willen verzinnen, maar dan wordt dat hier wat lang. Dan zijn we komende winter nog bezig.
Wat vindt ge van deze : of deze :
Mishchenko zegt dat niks in scène gezet is. Hij verplaatst geen diertjes om het plaatje te doen kloppen of om een verhaaltje te illustreren. Hij registreert de kleine wereld zoals ze is. Gewoon gaan kamperen -vrouw en kinderen gaan mee- en op de juiste plek geduld hebben.
Volgens mij ligt Mishchenko dan het ganse weekend op zijn buik in het gras en op het mos geduld te hebben.
Een hele tijd geleden heb ik een documentaire gezien over en van Banksy -ergens in oktober 2012 op Canvas- en wat ik me vooral herinner is dat de documentaire gaandeweg nog meer bizar en kwiet werd dan Banksy mysterieus is. Over zijn identiteit werd in de documentaire natuurlijk niks onthuld. Het goede nieuws is : de documentaire staat integraal op YouTube. En hopelijk nog lang.
Exit Through The Gift Shop- door Marc Van Springel – Humo, za-29/01/2011 Mocht u nog nooit van de man gehoord hebben: Banksyis zowat de beroemdste graffitikunstenaar ter wereld. En ook een compleet mysterie: de man opereert, trouw aan zijn roots als street artist, altijd in het geheim, en verschijnt nooit in het openbaar.
Het heeft alleen maar aan zijn faam bijgedragen. Die heeft hij trouwens niet gestolen: Banksy maakt geen schreeuwerig kliederwerk zoals je het wel eens op treinflanken of onder bruggen aantreft, maar zeer mooie, vaak grappige, altijd prikkelende en verrassende, en soms ook politiek geladen beelden.
Zijn eerste film 'Exit through the Gift Shop' ligt volledig in het verlengde van zijn werk: het is een film over hemzelf, maar ook weer niet. In 'Exit' maken we kennis met ene Thierry Guetta, een Fransman die met zijn camcorder al jaren de exploten van de graffitiscene in LA vastlegt en op die manier ook Banksy heeft leren kennen.
De documentaire die Guetta uit zijn berg materiaal heeft gedestilleerd, is echter zo slecht dat Banksy de zaak als regisseur overneemt en Guetta adviseert het zelf eens te proberen als artiest.
Tot ieders grote verbazing oogst de weirde Fransman met zijn afkooksels van Warhol, Damien Hirst en Banksy zelf nog succes ook.
'Exit through the Gift Shop' is één groot spiegelpaleis, een slimme en geestige mockumentary waarin Banksy net als in zijn graffitikunst een spel opvoert met schijn en werkelijkheid. Is de bijna karikaturale Fransman Guetta wel echt? Zou de verteller met diep over het hoofd getrokken kap en vervormde Darth Vader-stem wel Banksy zelf zijn? Is de grootse vernissage van Guetta in een pakhuis in LA in scène gezet?
De archiefbeelden van graffitikunstenaars lijken alvast authentiek. En tussen de bedrijven door krijg je toch ook een interessant inkijkje in de werkwijze en de guerrillatactieken van Banksy (we mogen onder andere getuige zijn van een geweldige stunt in Disneyland), én krijgt het blind iedere hype achterna hollende kunstwereldjeeen flinke trap tegen de schenen. - mvs
klank voldoende luid zetten, geen ondertitels : https://www.youtube.com/watch?v=evbHCAn4jto 86min05, dat is een volledige film, ik weet het. Bekijk het eventueel in schijven. Of niet, dat kan ook natuurlijk.
Als jonge puber zag ik ooit op TV de verfilming met Danny Kaye. Helemaal ondersteboven was ik van die vermenging tussen fantasie en realiteit Dat zoiets magnifiek kon kunnen! Tegelijk was ik enorm opgetogen dat mensen met onzin en kolder hun brood konden verdienen. Volwassen mensen die gekkigheid au sérieux namen ! Er was nog hoop in deze wereld.
“The Secret Life of Walter Mitty is een kort verhaal uit 1939 van James Thurber. Het verhaal verscheen voor het eerst in The New Yorker op 18 maart 1939 en werd opgenomen in Thurbers boek My World and Welcome to It.
In 1947 kwam onder dezelfde naam de verfilming van het verhaal uit, met Danny Kaye hoewel het verhaal in de film in grote mate verschilt van Thurbers oorspronkelijke verhaal.
Een tweede verfilming is eind 2013 verschenen. met Ben Stiller
2013, Ben Stiller 1947, Danny Kaye James Thurber zelfportret
Het verhaal handelt over een man die met zijn vrouw naar Waterbury (Connecticut) rijdt voor hun wekelijkse boodschappen en het bezoek van zijn vrouw aan de schoonheidssalon. Tijdens de rit en het bezoek beleeft de man vijf heroïsche dagdromen.
In zijn eerste dagdroom is hij piloot van een watervliegtuig van de US Navy tijdens een storm, dan is hij een uitmuntend chirurg die een unieke operatie uitvoert, daarna is hij een koelbloedige (nobele?) aanslagpleger die in een rechtbank zijn verklaring aflegt, vervolgens een piloot van de Royal Air Force die zich aanbiedt voor een gevaarlijke en geheime zelfmoordmissie om een munitiedepot te bombarderen, en aan het eind van het verhaal staat hij tegenover een vuurpeloton.
Elk van de fantasieën is geïnspireerd door een detail uit de echte wereld rondom Mitty.”
Twee voorfilmpjes :
1947, met Danny Kaye, de muziek alleen al kondigt een feest aan. https://www.youtube.com/watch?v=awthjYwVAr4 01min43, en in de kolom rechts van het schermpje staan nog enkele uittreksels van die film. Gewoon aanklikken.
Nee zeg! Wat een vraag. 'k Moet er niet aan denken dat ik mijn foon zou meenemen naar het toilet.
Er is een deur aan de WC. Die deur kan dicht. Daar is een deur voor ontworpen, om dicht te kunnen. Anders zou een gat in de muur volstaan.
De bedoeling van dié deur is volgens mij dat de buitenwereld buiten blijft. De binnenzijde van de deur zorgt ervoor dat men de buitenwereld niet hindert met de bezigheden die binnen plaatsvinden.
Een foon is de buitenwereld, die blijft aan de buitenzijde van de deur. De buitenwereld mee naar binnen nemen? Geen denken aan.
En dat geldt in omgekeerde richting ook. Stel dat ik iemand opbel en … ‘k zou het uiterst³ onbeschoft vinden, mocht ik aan de foon merken dat de correspondent zich aan de binnenkant van de deur bevindt.
Schoonheid zien een gouden zon een blauwe lucht en bloemen pracht
Stilte beleven warmte voelen een gebaar zo teder een gulle lach
Geluk is bovenal geluk mogen delen met jou mijn lief
Elisa 2010
Dat klinkt zo eenvoudig en dat is zo ingewikkeld. Het is moeilijk om die eenvoud te bereiken, bedoel ik. Ik denk dat het mij nog niet gegeven is, zelf die eenvoud te kennen. Toch niet continu. Al herken ik ze wel wanneer en indien ik ze zie, die gouden eenvoud.
Hetgeen ik reeds lang wist is eindelijk bevestigd door Zweedse onderzoekers.
Uit HLN :In tegenstelling tot wat altijd is gedacht, zijn niet vrouwen maar mannen beter in het tegelijk uitvoeren van verschillende taken, het zogenoemde multitasken. Dat blijkt uit Zweeds onderzoek dat wordt gepubliceerd in het vakblad Psychological Science.
Spijtig dat de publicatie gebaseerd is op het onderzoek van maar 160 mannen en vrouwen, wat ik een beetje povertjes vind. Daarbij wie ligt daar nu wakker van, en het is ook geen zegen om veel taken tegelijk te kunnen uitvoeren. van RdG
'het is ook geen zegen' … eindelijk iemand die het beseft
Ergens heb ik ooit gelezen dat multitasken een fabeltje zou zijn. Het bestáát gewoon niet. Er was een hele uitleg bij over hersenhelften of zo en dat gold zowel voor vrouwen als voor mannen. 'k Was zeer opgelucht toen ik het las, ziezo, dat was weeral iets dat ik niet moet kunnen! En nu komt Rik vertellen dat multitasken wél bestaat? Gedaan met onze & mijn gemoedsrust.
Ik denk dat de dames die aan dit onderzoek meegewerkt hebben - ofwel in hun hoofd al bezig waren met kinderen afhalen, boodschappen doen en eten maken, met belangrijke zaken dus, en dat ze daaromde testjes wat afgelapt hebben, vandaar een lagere score
- ofwel zeer goed de draagwijdte van hetgeen zij aan het doen warenbeseften en zij hebben zeer bewust ondergepresteerd om alle vrouwen ter wereld & mij het juk van het multitasken te besparen: het hoeft niet meer meiden, de-manne-zijn-der-beter-in!
Was het een strategische zet van onze Viking-zusteren?
Persoonlijk laat ik met alle plezier de eer aan de heren hoor. Edoch, dat mannen er goed, zelfs de besten in (zouden) zijn, is absoluut nog niet doorgedrongen in onze koppekes. Als er dan al eens ene blijk wil geven van een multi-capaciteit, of toont dat hij toch al twéé dingen (2) tegelijk kan, haalt hij kranten- & TV-nieuws. En bespeur ik in die verslaggeving dan een afkeurende ondertoon?
Parlementslid vult kruiswoordraadsel in tijdens Ford-debat2012
Kruiswoordraadsels invullen tijdens het debat over de sluiting van Ford Genk: Vlaams parlementslid Erik Tack (Vlaams Belang) ziet er geen graten in. “Ik was tegelijk aan het luisteren”
Tot in het populaire Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door maken ze zich vrolijk over Erik Tack. Terwijl op de achtergrond Groen-fractieleider Filip Watteeuw in het Vlaams Parlement tekeergaat over de dramatische gevolgen van de sluiting van Ford Genk, buigt Erik Tack zich met veel overgave over een kruiswoordraadsel in het Vlaamsgezinde weekblad ‘t Pallieterke .
Tack, tevens huisarts, zag er gisteren geen graten in: Want ik was tegelijk aan het luisteren, en ik was tenminste aanwezig tijdens het debat. (én luisteren, én aanwezig zijn = 2 bezigheden tegelijk!) Dat kun je niet zeggen van veel andere parlementsleden. (…)
1966. Dat is een jaar dat ik me goed herinner. De lente en de zomer.
Toen werd er aardgas gelegd bij ons in de streek en dwars door velden & weiden werden brede stroken vrijgemaakt. Die stroken waren als autostrades voor voetgangers. Men geraakte in een mum van tijd in andere wijken en andere dorpen. Heel plezant allemaal.
En als de stroken er wat modderig bijlagen, kon men bovenop de buizen lopen die op sokkels gereedlagen om de pijplijn aan te leggen. Uren hebben wij op die stroken en op de pijplijnen doorgebracht. Kilometers hebben we toen afgelegd. Zomaar, voor ons plezier.
Efkes naar Relegem gaan. Omdat het mooi weer was. Of naar Bekkerzeel & Bijgaarden en terug in een uurtje tijd. Te voet. Niet te geloven hé. Over de weg was dat een expeditie van omzeggens een halve dag.
Na verloop van tijd namen we boterhammen en een drinkebus mee. Want op het middaguur zaten we soms 'ver' van huis. Ternat bvb. Of in de andere richting ergens voorbij Wemmel.
We waren 14, 11 en 7. Het was een memorabele zomer. Nu staan er verkavelingen boven op de pijpleidingen.
1940 
Fred Calleri
Leonid Afremov
2009 
2009
