Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    31-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.298. luid & duidelijk

    Haar man is binnenkort jarig en mevrouw denkt zich suf over een gepast cadeau.
    "Een papegaai zou ik wel tof vinden" zei de man.
    Zijn vrouw zoekt op het Net en ze vindt een aanbieding.

    Nette Nederlandssprekende papegaai, prijs NOTK.

    Ze gaat naar het adres, gaat binnen, de zaak blijkt een parenclub te zijn.
    Ze wil rechtsomkeer maken maar de gastheer vraagt
    "Komt u voor de papegaai, Mevrouw? Daar staat hij.
    Nu weet ik wel wat men veronderstelt van een papegaai in dit soort zaak,
    maar deze papegaai is anders. Hij praat netjes, vloekt niet en zegt geen lelijke woorden.
    En mocht hij één onvertogen woord zeggen, dan brengt u hem terug en krijgt u uw geld weer."

    Dat is een garantie, denkt de vrouw, ik mag hem terug brengen.
    Ze komen een prijs overeen, 850€, kooi inbegrepen.
    Wanneer ze de kooi wil tillen zegt de man
    "Een ogenblikje Mevrouw, er moet een doek over tijdens het rijden.
    Anders wil de vogel straks niet praten."

    Thuis haalt ze het doek van de kooi.
    De vogel kijkt rond en zegt luid en duidelijk "Nieuw behang … Andere vloerbekleding"
    In de namiddag komen de vriendinnen van de crea-club.
    De papegaai roept blij : "ZOoo, Nieuwe Dames!"

    De vrouw vertelt hen gniffelend over de koop in de seksclub
    en opgetogen zegt ze hoe schrander de vogel wel is.
    Hij merkte het verschil in behang en vloerbekleding met zijn vorige woonst
    en nu merkt hij zelfs dat het rond hem andere mensen zijn.

    Om half zes komt de echtgenoot thuis.
    Waarop de vogel "Ha! Eindelijk! Een bekend gezicht!"

    m
    01/2018, blog, met dank aan RD

    31-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.297. Gwendolyn Rutten

    te gast bij Wim Helsen, Gwendolyn Rutten
    met een fragment van Guus Kuijer

    'Wie ben ik, waar ben ik en waarom ben ik?'
    Het was een wonder! Dit dier kon praten! En hoe!
    Het stelde meteen geweldig belangrijke vragen. God was een tijdje sprakeloos.
    Toen zei hij  'Jij bent Adam, want dat betekent mens.
    Je bent op aarde omdat iemand op de boel moet passen?
    En als je even niks te doen hebt moet je mij bejubelen.'
    'O,' zei ik, want die Adam dat was ik natuurlijk 'En waarom kan ik u niet zien?'
    'Omdat ik een woord ben.'

    Toen wist ik het weer: toen ik wakker werd, was dat het woord dat ik eerst bedacht: god.
    Ik keek rond. Ik wist in het begin niet wat ik zag want
    behalve voor god had ik nergens een woord voor.

    'Toe maar,' zei god. 'Niet bang zijn. Ga de wereld maar ontdekken. Hij is heel mooi en ik heb hem zelf gemaakt.'
    'Echt waar?' vroeg ik. Maar ik hoorde meteen aan de suizende stilte dat die vraag god niet beviel.

    'Luister vriend,' zei hij 'Ik heb je niet gemaakt om mij met vragen lastig te vallen.
    Ik heb je gemaakt om iemand te laten zien hoe geweldig ik ben.'
    God had blijkbaar niet in de gaten dat ik hem zelf had bedacht.
    'En nu?' vroeg ik.
    'Ik breng je naar het paradijs,' zei god en hij wandelde onzichtbaar voor me uit.

    Bijbel voor ongelovigen – Deel I - Genesis, Guus Kuijer

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Rutten in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a49/ 
    10min36

     

    Over Gwendolyn Rutten : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gwendolyn_Rutten 
    Over Guus Kuijer : https://nl.wikipedia.org/wiki/Guus_Kuijer 
    Over De bijbel voor Ongelovigen :
    In een reeks van zes boeken vertelt Kuijer de verhalen uit de Bijbel op geheel eigen wijze na, omdat ze tot de oerverhalen van de mensheid behoren.
    Hij hoopt hiermee zijn fascinatie voor deze verhalen over te brengen op mensen die de bijbel als literatuur willen lezen.
    Het serie bevat de verhalen over Adam, Eva en de slang, over de zondvloed en de toren van Babel,
    de familiegeschiedenis van een groep koppige mensen onder leiding van Abraham, die vanuit Irak in Egypte terechtkomt …
    Al die verhalen vertelt Kuijer opnieuw, vanuit het perspectief van een zoon of een vrouw, een verschoppeling of een bastaard, en daardoor worden de bekende verhalen nieuw en verrassend.

    31-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    30-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.296. de ooievaar

    De ooievaar heeft mij gebracht. En ook mijn zussen.
    En ongeveer alle vriendjes en vriendinnetjes en ook de kinderen in de buurt en in andere wijken. 
    Die ooievaar hield me bij tijd en wijle enorm bezig.
    En ik hield mijn moeder dan bezig want zij moest ter plekke replieken bedenken. 

    - Hoe kent hij de weg?
    - Gelijk de duiven, wist mijn Moeder.
    - Jamaar duiven wónen daar, de ooievaar woont toch niet waar hij het boeleke brengt ...
     
    Hier-woont-toch-geen-oo-ië-vaar!
    Waaruit volgt : moeders kennen niks van ooievaars.   

    En ze moest mijn bedenkingen aanhoren. Best met een uitgestreken gezicht:
    - Waaraan zit ge te denken?
    - Aan niks.
    - Naar wat  kijkt ge dan?
    - Of er een ooievaar is, dan roep ik hem, 't is hier! 't Is hiér!   

    - Bestaan er veel ooievaars?
    - Ja, heel veel.
    - Omdat er veel kleine kindjes zijn, knikte ik.
    In die nieuwe verkaveling waar wij woonden werd het ene boeleke na het andere gebracht
    en toch zag ik nooit een levering.
    Conclusie : ooievaars komen wanneer wij op school zijn, want soms maken wij teveel lawaai.

    - Wij hebben altijd dezelfde hé? Dezelfde ooievaar, de onze.
    - Waarom denkt ge dat?
    - Ik, Tina, Laura - hij kent nu de weg en misschien komt hij dan nog eens, met een broertje ...
    Mijn Moeder dacht van niet.
    Maar wat weten moeders van ooievaars. Niks.

    - Kiest de ooievaar zélf de kindjes?
    - Nee, dat doet de Goede God.
    - En als de Goede God u niet graag ziet, dan komen er geen kindjes?
    Achter de hoek woonde een gezin met zeven kinderen en wij waren maar met drie.
    Die ouders waren duidelijk favorietjes van de Goede God.
    Plots vreesde ik voor ons plaatsje in het Hiernamaals.
    Of hoe ze een kind existentiële angsten kunnen aandoen.

    Later werd me iets verteld over  een eicel en heel veel zaadcellen waarvan eentje
    dan maar zijn weg moest zien te vinden … gestuntel. Liefhebbersgedoe.
    Nee, geef mij maar een ooievaar. Het professionele werk.

    m
    EZW-06/2010 , HiH- 02/2015, herzien

    30-01-2018 om 02:51 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.295. Kader Abdolah

    te gast bij Wim Helsen, Kader Abdolah
    met ‘De tuinman en de dood’ van P.N. van Eyck 

    Een Perzisch Edelman:

    Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
    Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

    Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
    Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

    Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
    Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

    Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
    Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

    Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
    Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

    "Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
    "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

    Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
    Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

    Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
    Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

    P.N. van Eyck naar een verhaal van Rumi

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Abdolah in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a48/ 
    11min50

    Abdolah maakte zich de Nederlandse taal eigen met behulp van onder meer de kinderboeken van Annie M.G. Schmidt
    en van Nederlandstalige poëzie. Worstelend met de taal begon hij zijn verhalen in het Nederlands te schrijven.

     

    Over Kader Abdolah : https://nl.wikipedia.org/wiki/Kader_Abdolah 
    Over P.N. van Eyck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter_Nicolaas_van_Eyck 
    Over De tuinman en de Dood : https://nl.wikipedia.org/wiki/De_tuinman_en_de_dood , https://nl.wikipedia.org/wiki/Jalal_ad-Din_Rumi

    30-01-2018 om 02:39 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    29-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.294. fotomemorie

    digitale technieken als tijdmachine

    "Chino Otsuka is geboren in Tokio (1972).
    Op tienjarige leeftijd kwam zij naar Engeland.
    Het onderzoek naar haar culturele identiteit loopt als een rode draad door haar oeuvre.
    Aan de hand van zelfportretten verbeeldt zij haar Japanse origine
    en de blijvende invloed van deze cultuur vanuit haar westerse wortels.
    Haar werk draait letterlijk om de kunst van het herinneren. 
    Osuka gebruikt digitale technieken als tijdmachine,
    om dubbele zelfportretten de creëren.
    Die tonen haar huidige zelf naast haar verleden zelf, in de verschillende fasen van haar jeugd."

     1982 + 2005, France  1982+2005, Paris, France   1976 + 2005, Japan  1976+2005, Kamakura, Japan

    1975 + 2005, Spain  1975+2005, Spain  1985 + 2006, UK  1984+2005, London, UK 

    1979 + 2006, Japan  1979+2006, Kitakamakura, Japan  1981 + 2006, Japan  1981+2006, Ofuna, Japan



    1985 + 2005, China  1985+2005, Beijing, China  1977 + 2009, France  1977+2009, Jardin du Luxumberg, France  

    'k Vind het verbluffend hoe ze haar huidige zelf naadloos heeft ingepast in de oude foto’s.
    Zelfs de schaduwen liggen goed.

    EZW-01/2014, herzien – foto’s op ware grootte : http://www.dailymail.co.uk/news/article-2535025/Photographer-meets-younger-self-stunning-double-self-portraits-use-digital-process-like-time-machine.html

    29-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.293. een kus

    Ongeveer 1970, ik was toen 17 of 18. Aan de tramhalte stond elke morgen
    een jongen,  ik schat hem een jaar of twaalf, die helemaal gepakt was van een meisje.
    Het jongetje stond haar aan te staren, te adoreren, met heel zijn hartje en heel zijn ziel.

    De grote jongens, de stoerdoeners van veertien en ouder,
    die al testosteron in hun aderen hadden -ook in de adertjes van hun brein-
    waren duidelijk vergeten hoe moeilijk het soms is om twaalf jaar te zijn:
    "Hij staat daar gelijk ne pier die verliefd is op de maan".
    Om te zeggen dat het meisje te hoog gegrepen was voor de jongen in kwestie.
    Dat het een onmogelijke verliefdheid was.
    Dat zinnetje heb ik gebruikt voor

    een Oud Verhaal van eigen maaksel

    Er was eens een regenworm die verliefd was op de maan.
    Elke nacht keek hij omhoog naar haar en zuchtte.
    Bij afnemende maan voelde hij zich droef worden.
    Bij nieuwe maan voelde hij zich ellendig om zoveel duisternis.
    Bij wassende maan zwol zijn gemoed om zoveel schoonheid.
    Bij volle maan kon hij zijn geluk niet op.

    Hij zou nooit bij zijn beminde raken, dat wist hij ook wel,
    maar dat hij haar van ver mocht bewonderen,
    dat vond hij in zijn pierenbestaan een voorrecht.

    De Maan had hem wel gezien. Al een tijdje.
    Ze heeft elke nacht de tijd om alles te bekijken hé.
    Maar dat wist Pier niet, dat de Maan wist van zijn bestaan.
    Dat was niet bij hem opgekomen.

    De Maan was gecharmeerd door die adoratie en ontroerd door zijn standvastigheid.
    Op een nacht vroeg ze zachtjes : Wat zoudt ge willen, Pier?

    Pier schrok en verslikte zich en bloosde. Ja-wél! Pieren kunnen blozen. 
    Alleen zien wij dat op onze leeftijd niet meer omdat we ’s avond in slaap vallen voor de TV. 

    "Een kus", fluisterde hij zo stil dat hij het zelf bijna niet hoorde.
    Maar de maan had hem gehoord. Ze liet een van haar vingers stralend dalen tot vlak bij Pier.
    Pier glom van geluk en glorie. De Maan had hem gezien en ze kwam tot bij hem.
    Tot bij hem. Tot bij een saaie regenworm, een banale aardworm…

    Heel voorzichtig drukte Pier een kus op de manestraal.
    Hij zweefde bijna van gelukzaligheid en tegelijk kronkelde hij van zijn eigen vermetelheid.
    "Het is in orde, Pier" stelde de Maan hem gerust.

    En toen gleden van de manestraal duizenden en duizenden glimwormpjes.



    Sinds die nacht hebben we lampyridae op onze planeet.
    In liefde is zoveel meer mogelijk dan we denken.

    m
    EZW-HiH-01/2015, foto van : http://loves-animals.com/wp-content/uploads/2013/06/Photos-fireflies-17.jpg

    29-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.292. vuilnis

    wat een gedoe die dag

    Het vuilnis wordt hier ’s vrijdags opgehaald. Donderdagavond zetten we de zakken buiten.
    De  blauwe voor de PMD, de witte voor het restafval en het GFT gaat in de groene bakken.
    We hebben vier bakken, in gemeenschappelijk gebruik met de buren,
    voor een totaal van zestien appartementen.

    Die bakken zijn niet elke week alle vier vol natuurlijk.
    Enkel in het snoeiseizoen, dan staan ze soms alle vier vooraan. Maar nu niet.   
    Er zijn nog wat buren elders gaan het overwinteren ook,
    zodoende stond er vorige week maar één groene bak vooraan.

    Die vrijdagmorgen merkte ik dat we ons keukenvuilbakje vergeten te legen waren.
    Het was al 07h30, de vuilniswagen kon elk ogenblik langskomen.
    "Geeft niet, dacht ik, we legen ons keukenafval straks wel.
    Later. Wanneer de groene terug achterin staat".

    Want de groene vuilbakken op donderdagavond naar de stoep rijden
    en ze vrijdagmorgen terug naar het achterpleintje rijden
    is het privilegie van één bepaalde man, onze naaste buur. Een neuro-buur.
    Wanneer iemand anders het in zijn hoofd krijgt met de vuilbakken te rijden
    komt er gegarandeerd een agressief-defensieve reactie,
    in de stijl van : waddist, doe 'k 'et ni naar u goesting ofwa?
    Of : Ha, dus ík doe da weer ni tegoei zeker?

    Komt u dit bekend voor? Tja, iedereen kent wel zo'n specimen.

    Enkele minuten later zegt LM dat hij het keukenvuilbakje gaat legen
    omdat we het donderdagavond vergeten zijn.

    - Zoudt ge dat wel doen, vroeg ik, de vuilkar kan elk moment hier zijn.
    - Nee hoor, ik heb buiten gekeken, ze zijn nog ver.
    - Misschien zit die vuilbak wel helemaal vol, zei ik.
    - Dan geef ik er een lap op, deed LM kordaat.
    - Ge zijt in pyjama, probeerde ik nog snel.
    - In training! verbeterde hij.
    - Ô, pardon.

    En gelijk ik LM in de lift hoorde stappenkwam de vuilniswagen voorgereden.
    De man nam de groene vuilbak, haakte hem in en deed hem leegkiepen.
    Met twee naschokjes. Leeg dus. En er was nog geen LM in zicht.

    ‘k Ben niet blijven kijken hoe het verder ging. Ik heb me laffelijk terug getrokken in de badkamer.
    Met de douchekop op 'luid geklater', dwz dat ik  het eerste kwartier niet aanspreekbaar ben voor
    de eventueel gefrustreerde echtgenoot op dit adres.

    Toen ik gewassen en gestreken in de woonkamer kwam was LM alweer zijn zonnige zelve. 
    - Ge had geen chance met het emmertje hé, zei ik gepast meewarig.
    - Nee, zei hij. Ik kwam te laat.
    - Ge hebt ons emmertje toch niet geleegd in de lege groene bak?
    - Jawel.

    Ik hapte naar adem. Want voor de sergeant van hiernaast is zoiets regelrechte sabotage. 
    - En van eerlijke schaamte heb ik de vuilbak ook naar achter gereden, zei LM. 

    En dát, dames & heren, noem ik dapper. Dom, maar dapper.
    Hopelijk krijgt dit relaas geen vervolg. 


    03/2013, HiH-01/2015, herzien

    28-01-2018 om 00:19 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.291. overdenksel ~ P²

    Denk er aan dat het (perfect) mogelijk is
    het oneens te zijn
    zonder daar moeilijk over te doen. van P²

    Deze drie lijnen heb ik toen in grote letters op een klein papiertje geschreven
    en op de rand van mijn scherm geplakt. 
    Op het prikbord vlak voor mijn neus hangt ook een gedachte van haar
    maar de drie lijnen van die dag wou ik dichterbij hebben.

    Daarom plakt het papiertje op de rand van het scherm
    als een wimpeltje van troost in dagen van deining, wanneer er moeilijk gedaan zal worden. 
    Dan lees en weet ik dat al zeker één persoon er van overtuigd is
    dat het ook anders kan.

    m
    EZW-01/2014, met dank aan P² voor die toen profetische lijnen

    28-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.290. rugpijn

    lumbale ellende

    Een aantal jaren geleden had LM een nieuwe laptop nodig.
    De oude had het plots begeven. Op het meest onmogelijk moment natuurlijk,
    we stonden op vertrekken voor een contract van vier maanden.
    Daarom wilden we een model dat in voorraad was,
    dat we direct konden meenemen want een exemplaar met leveringstijd was geen optie.

    In het dorp achter ons was toen nog geen computerboer dus reden we efkes naar de Bredabaan, 974
    de keten van het huishoudelektro, die met hun Akte van Vertrouwen.
    Het filiaal dat dicht bij de splitsing met de Kapelse steenweg ligt.
    Want er is er nog een filiaal op Bredabaan nr 891 ook.

    De verkoopbalie voor de meeneemartikelen staat vlak bij de inkom.
    Daar zegden we dat we kwamen voor een laptop.

    O, dan moet u bij Lina (of Gina?) zijn, deed degene die ons te woord stond en
    hij wees vaag naar links waar we een dame in een donkerrood vestje
    naar achter zagen verdwijnen. Hij riep haar en gebaarde naar ons.
    Lina gebaarde naar achter.
    "Ze komt zo terug" zei de jongen.

    LM en ik slenterden haar achterna, denkende dat ze naar een klant geroepen was
    om uitleg te geven over een artikel, maar ze liep door naar het Witgoed
    (die hebben een eigen balie met eigen personeel) en verdween in een deur tussen twee koelkasten.

    Sanitaire pauze dachten wij. Moet ook gebeuren hé. 
    Twintig minuten hebben wij daar rondgedrenteld.

    Ondertussen stond mijn rug in brand van het rondslenteren en het staan wachten
    want er was nergens plaats om te gaan zitten.
    Oja, aan de tafels bij het Witgoed stonden wel stoelen,
    maar daar wilden ze me niet hebben omdat we voor een laptop kwamen.

    Na 20 minuten rechtstaan en slenteren,
    toen Lina-Gina eindelijk tevoorschijn kwam van tussen de koelkasten,
    bleek dat ze een koffiepauze met rookstop gehouden had.

    Mijn lumbalen stonden in brand van het slenteren en stilstaan
    zonder te kunnen gaan zitten en ja, ik had platte schoenen aan.
    Altijd wanneer er moet gewinkeld worden.

    Gina-Lina verkoos een pauze boven een mogelijke verkoop.
    Als die laptop niet zo dringend geweest was …

    Ik heb jaren geholpen in de winkel van mijn pa.
    De klant ging voor. Wij lieten vallen-wat-valt wanneer we de winkelbel hoorden,
    koffiepauze, middagpauze, rookpauze, plaspauze … de winkelbel was ongeveer heilig.

    Tot de volgende namiddag was ik geen mens meer van de rugpijn
    en lag ik op de sofa, op van de zenuwen ook want een tanker wacht niet.
    Eigenlijk moest ik bagage maken ipv rugpijn te hebben.

    Twee dagen later stond ik toch mee in de luchthaven,
    mét de bagage min of meer komilfoo -maar ik weet niet meer hoe-
    klaar voor een lange vlucht. Die ik overleefd heb. Ik weet niet meer hoe. 
    ‘k Had één geluk: het schip waar we naar toe moesten lag
    niet aan de boei of op anker. Het lag tegen de kaai.
    Ik ben aan boord geraakt. Maar ik weet niet meer hoe.

    Na een week platte rust was ik er door.
    Tien dagen lumbale ellende door één ongeïnteresseerde verkoopster.   
    Ze heette Gina, men zegge het voort. Of Lina.

    m
    EZW-07/2012, HiH-01/2015, bijgewerkt

    27-01-2018 om 04:18 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.289. plots gedruis

    Twee meisjes in een kano. Een kano op een plek in de Shannon.
    De Shannon is dé rivier van Ierland.

    Op 00min23 beginnen de bewegende beelden.
    Op 00min26 begint het spektakel, spreeuwen die zwermen.
    Op 00min50 wordt het werkelijk spectaculair.
    Dat mogen/kunnen meemaken van uit een kleine kano, ‘k durf er niet aan denken.
    Het lijkt me overweldigend.

    Klank voldoende luid zetten,
    dan hoort ge de meisjes naar adem happen en ook het gedruis van de zwerm.
    Dat zou moeten klinken als een stortbui.

    Verschríkkelijk jammer dat er muziek bij geplakt werd.
    Het geluid van de zwerm, alle oorspronkelijke geluiden verdwijnen naar de achtergrond.
    De muziek maakt volgens mij het indrukwekkende van het moment kapot.
    Jammer.

    Toch efkes kijken, twee minuutjes.
    http://www.youtube.com/watch?v=iRNqhi2ka9k 
    02min00

    m
    EZW-01/2014, http://nl.wikipedia.org/wiki/Zwermintelligentie, http://nl.wikipedia.org/wiki/Shannon_(rivier) 

    27-01-2018 om 04:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.288. camera hacking

    Een jaar of vijf/zes geleden was mijn zus Tina op een talencursus in St. Petersburg
    en elke avond skypten we ongeveer een kwartiertje.
    Ik had toen nog geen camera op de laptop, enkel de hoofdtelefoon.
    Tina vond dat ik dringend een webcamera moest kopen en dat was ik toen van plan ook.

    Ginder ter plaatse deelde ze het appartement met drie andere cursisten.
    Enkel in het gemeenschappelijk gedeelte was internetaansluiting voorzien.

    Op een keer zeggen we slaapwel en ik zie Tina wegwandelen van haar laptop.
    Ik dacht dat ik verkeerd begrepen had en dat ze iets was gaan halen om me te tonen.
    Daarom wachtte ik nog efkes om te kijken waarmee ze zou terugkeren.

    Dan zag ik een medebewoonster langskomen 'en petite tenue'.
    Het meisje zag duidelijk niet dat de webcam van Tina nog aan stond.
    Er gingen een minuut of twee voorbij eer ik besefte dat Tina wel degelijk gaan slapen was
    en dat ik in de woonkamer van de mensen aan het binnenkijken was. 
    Toen dacht ik : oei, dat kan mij ook overkomen, vergeten iets af te sluiten.
    En op mijn laptop kwam geen webcamera te staan.

    De volgende laptop (deze) heeft het camera-oogje ingebouwd.
    Dat oogje heb ik ongeveer onmiddellijk afgeplakt. En het gaatje van de microfoon erbij.
    Niet omdat ik al wist van hackers, -mijn cent is pas later gevallen-
    maar omdat ik zo verstrooid ben dat ik zou kunnen vergeten het systeem af te sluiten.
    Vandaar afgeplakt. Wat Tina doet lachten, ze vindt het een oplossing à la bobonne.
    Over toen in St. Petersburg heeft ze het niet meer.

    Oubollig of niet, er is beeldmateriaal op ’t Internet dat mensen hetzelfde doen, het camera-oog blinden.
    Er bestaan zelfs webcamblockers in de handel. Die zijn een beetje netter en wat minder oubollig
    dan mijn stukje plakband met een papiertje eronder of dan onderstaand huismiddeltje: 


    foto van ’t Net - webcam blocker


    Dit gezegd zijnde, als men binnenraakt in de software van een computer
    raakt men ook binnen in de software van de camera, dus in onze privé-omgeving.
    "Met 2 muisklikken kan je meekijken in iemand zijn woonkamer",
    daarover ging de uitleg in een uitzending van ooit Reyers Laat.
    Hier volgt het fragment.
    Bij de link:
    onder het schermpje dat in beeld komt staan drie kleinere met foto.

    De middelste foto aanklikken, die waarop IT-man Nico Cool staat.

     Nico Cool

    http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/reyerslaat/2.37278 
    13min20, voor wie tijd heeft. 

    m
    HiH-01/2015, https://nl.wikipedia.org/wiki/Reyers_laat , met dank aan TP

    26-01-2018 om 06:56 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.287. Peter Verhelst

    te gast bij Wim Helsen, Peter Verhelst
    met ‘Evenmin’ van Samuel Beckett

    heen en weer in schaduw van binnen naar
    buitenschaduw
    van ondoordringbaar zelf naar ondoor-
    dringbaar on-zelf via geen van beide
    als tussen twee verlichte nissen waarvan
    deuren ooit? zacht gesloten, ooit weg-
    draaiden van, en zacht terugkeerden
    heen en weer wenkten en zich
    afwendden
    ongeacht de richting, gespitst op de
    een of andere glimp
    ongehoorde voetstap enkel geluid
    tot ze tenslotte voorgoed stilblijven, voor
    goed afgewend van zelf en ander
    waarna geen geluid
    dan zachtjes onverwelkend licht op dat
    ongeachte en al evenmin
    onuitsprekelijke thuis

    voor de componist Morton Feldman, 1962, vertaling Stefan Hertmans

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Verhelst in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a47/ 
    12min07
     



    Over Peter Verhelst : https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Verhelst 
    Over Samuel Beckett : https://nl.wikipedia.org/wiki/Samuel_Beckett   
    Over Stefan Hertmans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Hertmans 

    26-01-2018 om 05:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.286. kaviaar

    Karin is de zus van Peter. Haar zoontje heet Darren en was toen 5+j. Peter & Diana hebben twee dochters.
    Darren is de jongste van het grut. Na school is hij dagelijks bij hen, tot Karin hem komt oppikken.
    Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden, dat is niet zijn moedertaal.
    De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.

    plannen voor een huwelijksverjaardag

    Binnenkort zijn Diana en ik tien jaar getrouwd (14/02)
    en ik heb al gereserveerd in een lekker restaurant.
    Het aperitief zouden we thuis nemen en als hapje zou ik iets met kaviaar maken.
    Wat precies wist ik nog niet, dat moest ik nog opzoeken op ’t Net. Zo was de planning.

    De flessen champagne en het potje kaviaar had ik in de frigo in de garage gezet.
    Die dient om de drankvoorraad in op te slaan.
    Diana of de meisjes doen die frigo zelden of nooit open,
    omdat ik elke avond de frigo van de keuken bevoorraad.
    Daar vinden ze de volgende dag dan wat ze nodig hebben.

    Natuurlijk had ik buiten Darren gerekend.

    Hij was in de garage met autootjes aan het spelen en had zin in een bananendrinkje,
    in zo’n handig kartonneke, formaat 20cl.
    Ipv binnen eentje te gaan vragen aan Diane vond hij dat hij groot genoeg was
    om zelf eentje uit de frigo van de garage te nemen.

    Daarbij deed hij het blikje kaviaar op de grond vallen. En wat had hij deze week geleerd op school?
    Dat iets wat op de grond gelegen had, niet meer mag opgegeten worden.

    - En als ’t maar efkes was?
    - Ook niet! Ook niet als ’t maar efkes was, had Karin de juf gelijk gegeven.
      
    Alle eten dat op de grond valt moet daarna in de vuilbak.

    Mama en de juf zijn de vrouwen in zijn leventje, als zij iets zeggen dan is dat universeel van kracht.
    Zodoende had Darren mijn doosje kaviaar in de vuilbak van de garage gegooid.
    En ik had ’s morgens de vuilniszakken buiten gezet, met daarin
    een potje kaviaar van omgerekend (‘k durf het haast niet zeggen) bijna 100€.
    Ik kon er niet echt mee lachen. Nog altijd niet. Later misschien. Wanneer Darren 25 is of zo …

    Nu heb ik echt medelijden met Peter zie.
    Ik hoop echt dat hij de sleutel van die frigo terug vindt.
    Maar hij kan moeilijk vragen aan zijn vrouw waar dat sleuteltje ligt hé.
    Dan vraagt ze zich af waarom die garage-frigo zo ineens op slot moet.
    Want volgens haar is er niks aan de hand.
    Het is nog drie weken te gaan tot 14/02.

    m
    EZW-01/2015, bijgewerkt

    25-01-2018 om 05:56 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.285. Malin-Sarah Gozin

    te gast bij Wim Helsen, Malin-Sarah Gozin
    met Mr. Gwyn van Alessandro Baricco

    Jasper Gwyn zei dat we allemaal een bepaalde pagina uit een boek zijn,
    maar van een boek dat niemand ooit geschreven heeft
    en waar we vergeefs naar zoeken op de schappen van onze geest.
    Hij zei dat wat hij probeerde te doen, was dat boek schrijven voor de mensen die bij hem kwamen.  (…)
    Hij keek naar de mensen. Heel lang. Tot hij hen in het verhaal zag dat ze waren.  (…)
    En uiteindelijk herkenden de mensen zich erin. Ze herkenden zich in de dingen die gebeurden,
    in de voorwerpen, in de kleuren, in de toon, in een zekere traagheid,
    in het licht en ook in de personages natuurlijk, maar dan in allemaal, niet in eentje ervan,
    in allemaal tegelijk – weet u, wij zijn een heleboel dingen, en we zijn al die dingen tegelijk.

    Mr. Gwyn van Alessandro Baricco

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Gozin in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a46/ 
    09min21



    Over Malin-Sarah Gozin : https://nl.wikipedia.org/wiki/Malin-Sarah_Gozin 
    Over Alessandro Baricco : http://cobra.canvas.be/cm/cobra/boek/1.2078080 , https://nl.wikipedia.org/wiki/Alessandro_Baricco 
    Over Mr Gwyn : http://m.cobra.canvas.be/cm/cobra.mobile/m-cobra-boek%2B/1.1459179 

    25-01-2018 om 04:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.284. lagere school II

    juffrouw Rita

    In '78 was ik op een zaterdag aan het helpen in de winkel van mijn vader (Brussel - binnenstad)
    toen een kleine tengere dame me vroeg: "Herkent ge me niet, m?"
    Mijn gezicht direct in commerciële glimlach en mijn brein in rood alarm want
    een cliënt niet herkennen, dat is verschrikkelijk onbeleefd.
    "Toch wel Mevrouw, maar uw naam ontsnapt me. Als u me even uw naam wil geven
    dan zal ik kijken of uw bestelling..."
    "Ik ben juffrouw Rita, m!" lachte ze. Ze had mijn kleine komedie door.

    Ineens waren we in '58: Juffrouw Rita van het tweede studiejaar!
    Nu herkende ik haar stem. Zelfs twintig jaar later. Maar waar was haar Brigitte Bardot kapsel?
    En was ze nu getrouwd met die rode sportwagen die haar 's zaterdagsmiddags kwam afhalen?
    Maar waarom was zij kleiner dan ik? Ik kwam toch maar tot aan het middel van Juffrouw Rita?

    Die laatste vraag heb ik zelf kunnen beantwoorden: tussen '58 en '78 moet ik gegroeid zijn.
    Over de sportwagen dierf ik niets vragen.
    Misschien wist de heer die haar vergezelde van geen rode sportwagen.

    En het kapsel? Tja, mode evolueert, levensstijl ook, men past het kapsel aan.
    Maar in mijn herinnering was juffrouw Rita de filmster die lekker rook,
    Juffrouw Rita was niet zozeer een gewone sterveling lijk wij allemaal.
    Juffrouw Rita was mijn 'vlam'.
    Vanwege het kapsel, het geklik van de hakjes en de lekkere geur.
    Zo zou ik later ook worden. Eventueel met sportwagen.

    In het vierde studiejaar hadden we een slogan in plaats van een juffrouw:
    "moeilijk-gaat-óók!"
    In het vijfde studiejaar hadden we een engel, als tegendosis voor het jaar tevoren:
    "waarom-het-moeilijk-maken?"

    Nu ik eraan denk, het woord studiejaar werd uitgesproken als 'studjaar',
    wisten wij veel wat een stud was. De 70's moesten nog beginnen hé.

    m
    EZW- 06/2004, HiH-12/2014, herwerkt

    24-01-2018 om 04:59 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.283. Hilde Crevits

    te gast bij Wim Helsen, Hilde Crevits
    met Het is wat het is van Erich Fried

    Het is onzin
    zegt het verstand
    Het is wat het is
    zegt de liefde

    Het is ongeluk
    zegt de berekening
    Het is alleen maar verdriet
    zegt de angst
    Het is uitzichtloos
    zegt het inzicht
    Het is wat het is
    zegt de liefde

    Het is belachelijk
    zegt de trots
    Het is lichtzinnigheid
    zegt de voorzichtigheid
    Het is onmogelijk
    zegt de ervaring
    Het is wat het is
    zegt de liefde

    Erich Fried, vertaling Remco Campert

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Crevits in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a45/
    07min56

     

    Over Hilde Crevits : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hilde_Crevits
    Over Erich Fried : https://nl.wikipedia.org/wiki/Erich_Fried 

    Over Het is wat het is :
    Lofdichten op de liefde – de wereldliteratuur bulkt er van. Maar heel verrassend is de wijze waarop de Oostenrijkse dichter Erich Fried (1921-1988)
    het letterlijk eigenzinnige van de liefde beschrijft. Hij maakt haar tot mikpunt van vijandige opmerkingen vanwege menselijke vaardigheden of houdingen.
    Achtereenvolgens worden aan het woord gelaten: het verstand, de berekening, de angst en het inzicht, de trots, de voorzichtigheid en de ervaring.
    Liefde wordt zodoende op zeven verschillende manieren gekleineerd, en wel: als onzin, als ongeluk, als verdriet, als uitzichtloos, als belachelijk, als lichtzinnig, als onmogelijk.
    Dat wordt allemaal door ‘buitenstaanders’ van haar gezegd.
    Maar door de liefde worden al die aanvallen op overtuigende wijze gepareerd.
    Tot driemaal toe, als een refrein bij elke strofe, herhaalt ze zelfbewust en zelfzeker : ‘Het is wat het is’.
    In de context van het gedicht klinkt dat als : “Ik weet en blijf wie ik ben.” Harry Gielen

    Bijlagen:
    Fried vertalingen.jpg (101.1 KB)   

    24-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    23-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.282. lagere school I

    memorie, het kasteel met de duizend kamers

    'k Ben al een paar dagen helemaal terug in de schoolsfeer van toen en ik weet niet hoe dat komt.
    Gisteren vergat ik door te schuiven aan de kassa en
    in het naar huis gaan voelde de boodschappentas aan als een boekentas, nog altijd even zwaar.
    Ik liep onze eigen voordeur voorbij want in de jaren '60 woonde ik hier nog niet.

    Grote opluchting bij onze benedenbuurman -hij was in zijn voortuin aan het frullen-
    toen hij me op de hoek rechtsomkeer zag maken.
    "Verstrooid" zei ik, nog glimlachend om herinneringen.
    Teksten, herinneringen ... leg dat eens uit. ‘k Begin er niet aan.

    "Ja kind, verstrooid, dat begint hé!" constateerde hij.
    Oei maat, geef me nog een jaar of tien aub!  'k Laat hem maar denken.
    Het is zo plezierig eens ongestoord en lang
    te kunnen rondzwerven in de memorie ... het kasteel met de duizend kamers.

    Van de lagere school herinner ik me enkel nog de namen van de juffrouwen,
    niet de gezichten. Wij keken naar het bord, keken naar de kaarten of
    de prenten die opgehangen werden, keken in ons schrift, in ons boek,
    om na te denken keken we naar het plafond,
    bidden gebeurde met gebogen hoofd en tijdens het dagdromen keken we naar buiten.
    De reprimandes over dat laatste ontvingen we met het hoofd gebogen. 
    Dat was zo wat de standaard houding, lichaamstaal voor berouw-&-spijt:
    handen ineen gestrengeld op de rug, naar de grond kijken en
    met één voetje een beetje staan schuiven over te tegels.

    Niet dat we de juffrouw niet wilden zien,
    maar we werden er met een tikje op het bord of
    op de prent aan herinnerd: "Hiér moet ge kijken!"

    De geur van potloodslijpsel, de geur van inkt, de papieren rolstores,
    het geribbeld houten greepje dat onder aan het touwtje hing ... Hoe maakte men die ribbeltjes?  
    Gewoon op een draaibank weet ik nu en daarmee is de magie er af, van die ribbeltjes.

    m
    EZW- 06/2004, HiH-12/2014, herwerkt

    23-01-2018 om 03:09 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.281. Fred Bervoets

    te gast bij Wim Helsen, Fred Bervoets
    met 'In rep en roer' van Marcel van Maele

    De veroveraars zijn nog niet halfweg
    en reeds worden lauwerkransen
    over dag en dauw gespreid.
    En weet: geen prooi zal hen ontsnappen
    In de achterhoede hijgend
    paren en braken krijgers
    op perzische tapijten
    en wachten op de morgen
    die zich straks rood zal openspreiden.
    Het kruipt ons in het bloed.
    Bekvechtend in ademloze stilte,
    een schreeuw nauwelijks te horen,
    smelten de bloemen met bekwame moed.
    Zo tussen het onbezonnen geweld
    en de fluwelen lafheid
    ligt een eeuwigheid onbegrip.
    Een lauwe lach
    in het bijtend licht.

    8 gedichten van Marcel van Maele
    bij 4 etsen van Fred Bervoets

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Bervoets in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a44/ 
    10min55



    Fred Bervoets is van bij de aanvang een verhalend schilder geweest. “Voor mij is het onderwerp essentieel”, zegt de kunstenaar in een interview.
    Hij is een van onze belangrijkste beeldende kunstenaars van het huidig ogenblik. In de lijn van Bosch, Breugel, Ensor, Frits Van den Berghe
    heeft hij een pagina toegevoegd aan het gestuele expressionisme. http://www.dezwartepanter.com/bervoets.html , https://nl.wikipedia.org/wiki/Fred_Bervoets 
    Over Marcel van Maele : http://schrijversgewijs.be/schrijvers/van-maele-marcel/ 

    23-01-2018 om 03:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.280. breeddenkend ?

    … en consoorten

    Mijn ruimdenkendheid is aan het versmallen.
    Vroeger had ik geen last van
    hangjongeren, junkies, drugdealers, ritselaars, drieste bedelaars, handtasdieven en consoorten.
    Zij waren deel van het menselijk gamma. Meer niet. 
    En ik liep toch sneller dan zij. Ik kon óók uit de startblokken schieten. Nu niet meer.

    Mijn gewrichten zijn stram geworden, de snelheid en de lenigheid zijn weg
    en daarmee ook mijn mentale souplesse, heb ik de indruk. 
    Ja, ik word strammer. Niet alleen in doen. Ook in denken.

    Als ik nu nog in 360° denk, is het omdat ik rugdekking zoek. Tegen
    hangjongeren, junkies, drugdealers, ritselaars, drieste bedelaars, handtasdieven en consoorten.

    m
    EZW-01/2013, HiH-12/2014, herzien

    22-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.279. de soda's

    keukenblunder ~ een gevaarlijke deze keer

    Om kledij witter dan wit te krijgen werd aan boord al eens soda gebruikt.
    Vooral de kledij van de mensen van de keuken.
    Die moest tegen aankomst in Antwerpen stralend wit zijn, want dan kwam Prado aan boord,
    de departement chef van alle keukenpersoneel. Prado liet zich aanspreken met 'patron'.
    Dat genre.

    In de keuken waren ze in die jaren nog met drie:
    een chef steward/kok, een tweede kok/bakker en een koksmaat.

    De koksmaat en de deckboy waren de twee jongsten aan boord.
    Zij werden gemonsterd als shipsboy en konden ofwel aan deck ofwel in de keuken ingezet worden.
    Vaak was degene die voltijds in de keuken belandde danig teleurgesteld.
    Die gastjes deden liever het echte mannenwerk, ze liepen liever struis te doen aan deck,
    zware bottinnen aan en werkhandschoenen met in de hand een stuk alaam
    waarvan ze zelf nog niet konden zeggen waarvoor het moest dienen.

    Er waren natuurlijk wel keukenjongens bij die na verloop van tijd
    goed werden in keukenwerk en het dan graag deden ook,
    maar dat laatste gebeurde zelden, dat ze de smaak te pakken kregen. Keukenwerk was niet 'struis'.

    Omwille van de lieve vrede had een kaptein de jongens laten wisselen :
    één maand de keuken, onder de chef steward,
    één maand aan deck, onder de bootsman.
    Dat was dan weer niet echt naar de zin van de chef steward en van de bootsman, dat gewissel.
    Dat was slecht voor de vlotte gang van zaken in hun departement.

    Een dag of twee voor aankomst in Antwerpen zette de chef na de middagservice de grote marmitte (de grosse caisse)
    op het vuur met daarin de tenues die moesten gereed gemaakt worden voor Antwerpen,
    om te dragen tijdens de inspecties van Prado :
    drie pieds-de–poule pantalons, twee koksvesten, een witte T-shirt en een aantal voorbinders.

    In het buiten gaan zegt de chef tegen de koksmaat -die juist een maand deckwerk achter de rug had-
    "Voor ge doorgaat, doet ge daar nog een klein potteke soda bij."
    Het keukenproductje, de witte poeder die in een van de kastjes staat, bedoelde hij.

    Die kleine valt uit de lucht, maar goed, orders zijn orders newaar. 
    Soda dus. En hij haalt bij de bootsman een dosis flinke caustic soda. Ontstopper. 
    De bootsman, denkende dat de jongen gestuurd werd door de chef steward
    en dat er iets moet ontstopt worden in de keuken, geeft uit zijn productlocker de caustic soda mee. 

    Het manneke heeft zonder roeren al die soda bij het ziedend zeepsop met de keukentenues gekiept.
    In één keer. Dat hij daarbij niet gewond raakte is een mirakel.
    De chef vertelde dat de keuken er nadien uitzag of er een bom ontploft was. 

    Alle vlees voor 25 personen dat lag te ontdooien voor de avondservice hebben ze moeten weggooien.
    Alle groenten die gereed lagen ook. De broden ook.
    En nog dingen die in voorbereiding waren voor de dag erna …
    Zo een groot verlies aan voedingswaren komt in het logboek natuurlijk.
    De kledij was perte totale: grote brandgaten met daartussen een paar naden.
    Dat werd ook genoteerd.
    Al dit op twee dagen voor aankomst in Antwerpen.
    De inventarissen waren al gemaakt en doorgezonden naar de rederij!
    Op twee dagen voor aankomst is het niet meer mogelijk
    om zo’n verlies aan voedingswaren en materiaal in de boeken nog weg te werken als 'verbruik' en 'sleet'. 

    Het schoonste van ‘t spel : de chef steward en de boots werden boven geroepen,
    ze konden bij de kaptein komen uitleggen hoe zoiets had kunnen gebeuren.
    Door zijn wissel-systeem natuurlijk! Verwarring in het kopke van de jonkies.

    Daarop werd opnieuw heel de keuken uitgewassen, meubilair, schabben, plafond en schotten inbegrepen.
    Voor de tweede keer, want dat was al gedaan geweest, een paar dagen tevoren.
    En gedeeltes herschilderen. Ook voor de tweede keer, want dat was een paar dagen tevoren ook al gedaan geweest.
    Met man en macht, matrozen en boots erbij, gedurende een nacht zijn ze daar mee bezig geweest. 

    Hoe de twee dagen tegen de kaai in Antwerpen verlopen zijn weet ik niet.
    Waarschijnlijk heb ik dat toen niet gevraagd aan die chef.
    Omdat ik het me wel kon voorstellen. 
    Of die shipsboy nog een reis naar Brasil heeft mogen meedoen? Weet ik ook niet. 

    Caustic soda bewaart men nu achter slot en grendel, als ik goed begrepen heb 
    en volgens LM zou het product zelfs in de brandkast van het schip mogen staan. 

    m
    03/2013, HiH-01/2015, herzien ~ twee korte stukjes Wiki, voor de volledigheid :
    NaOH ~ http://nl.wikipedia.org/wiki/Caustic_soda , natriumhydroxide, caustische soda, bijtend poeder
    NaHCO3 ~ http://nl.wikipedia.org/wiki/Natriumwaterstofcarbonaat, bicarbonaat, natriumbicarbonaat, zuiveringszout, maagzout

    22-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    21-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.278. pronken

    mijn antracietgrijze rolkraagtuniek uit de solden

    Het was in de winter dat de rijstpaptruien uitkwamen (2002?) 
    Het breigaren had ingewerkte bolletjes en daardoor kreeg een trui vanzelf een rijstpapstructuur.
    De truien waren op tunieklengte, tot halverwege het dijbeen. 
    'k Was direct weg van die dingen, maar ze waren nogal duur hé, het eerste jaar.

    Eind januari, laat in de solden, achterin het soort dure winkel waar ik normaal niet zou binnenstappen,
    onder een hoopje modieuze 'vodden' van het afgelopen seizoen, 
    vind ik een danig afgeprijsde antracietgrijze rolkraagtuniek in die mooie broebelkeswol.
    Betaalbaar en in mijn maat. Een dubbele meevaller.
    En een pronkstuk ook nog.

    Ergens in februari moest ik op een ontiegelijk uur LM gaan afhalen op de luchthaven en
    terwijl ik me sta aan te kleden denk ik ineens aan iets dat ik onmiddellijk moet opschrijven om het niet te vergeten.

    In mijn tuniektrui ga ik naar de woonkamer tot aan het buffetje, daar liggen papiertjes en schrijfgerei. 
    'k Was tamelijk tevreden over mezelf dat ik eraan gedacht had zoiets onmiddellijk op te schrijven
    en ik ging me verder aankleden, laarzen aantrekken. 
    Klaar.  
    Jas-&-tas en op naar Zaventem. 
    Met mijn jas over de arm sta ik aan de lift en ik vind dat het toch nogal fris is in de gang.
    Vooral aan de knieën.  Jas aantrekken dan maar.
    Daarvoor heb ik mijn twee handen nodig dus zet ik mijn tas op de vloer
    en zo kijk ik recht op mijn knieën. Mijn blote knieën.

    Tussen de trui en de laarzen was ik iets op dat papierke gaan schrijven.
    Tussen de trui en de laarzen ontbrak een jeans! 'k Was vergeten mijn jeans aan te doen.
    Vandaar die  kouwe kniekes.
    ’t Was eigenlijk geen zicht maar heel even, héél efkes heb ik gedacht het zo te laten,
    want ik was al wat laat: och flut zeg, met een lange jas maakt dat niks uit,
    die jas is immers meer dan lang genoeg.
    Maar nee, zo dapper ben ik niet.
    Ik ben terug binnen gestapt en ik ben een jeans gaan aantrekken want die lange jas wou ik
    in de aankomsthal van Zaventem uitdoen. Met de jas aan
    viel er immers niks te pronken met mijn pronktrui.
    En 't was LM die ik ging afhalen hé. 

    -
    EZW-08/2011, HiH-01/2015, herwerkt

    21-01-2018 om 02:33 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.277. Darren naar spoed

    Karin is de zus van Peteren zij woont in dezelfde straat. Karin is alleenstaande moeder.Haar zoontje heet Darren.
    Darren is zeer vaak bij Peter & Diane.Zij hebben twee dochters. Darren is de jongste van het de drie kinderen. 
    Peter en ik mailen omdat hij de taal van zijn Moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. 
    Het verhaal is van hem, de woorden zijn van mij.

    puur op empathie

    Ik weet niet hoe Karin hare kleine iets inprent, maar zij doet dat heel goed.

    Darren en ik zaten in Spoed te wachten op de papieren
    en dan konden we naar huis. Hij was na een hechtingetje in zijn kin
    weeral fit-&-wel en zijn eigen bezige zelve.

    In het eerste compartiment naast het onthaal was een klein meisje aan het huilen en krijsen.
    Er was iets met haar arm en er moesten hechtingen komen.
    De mama trachtte haar tot rust te brengen en te troosten. Geen resultaat.
    Darren had iets tevoren het woord hechtingen geleerd, ondervonden en onthouden. 
    Zonder enig besef van privacy baande hij zich een wegje in dat gordijngedoe,
    en stapte hij het compartiment binnen.

    Bij het zien van een leeftijdgenoot stopte het meisje ongeveer onmiddellijk met huilen.
    Terwijl ze na-hikte & -snufte nam Darren haar hand. 
    Ik stond daar wat te kijken naar de moeder van het meisje, wat moet ik doen?
    Niks, gebaarde ze.

    Hij klom omhoog aan het zijspon van het hospitaalbed
    zei luid fluisterend tegen het meisje : "Gij kunt ook een dappere zijn hoor".
    En hij hield zijn kin voor haar neusje.

    Het meisje kreeg toch zó’n brede glimlach
    -straks moeten de mondhoeken ook gehecht worden!-
    dat we besloten Darren eventjes bij haar op het bed te zetten.
    En toen wou ze hem mee naar de behandelkamer.
    Terwijl ze met twee op dat bed zaten te babbelen en te kwetteren
    werd de wonde onderzocht en ontsmet.
    Toen de eerste hechting in haar arm aangebracht werd vielen ze stil.

    Gedurende de hele bewerking hielden ze mekaars handje vast.
    Er was geen traan, geen enkel geluidje. Alles is heel rustig verlopen.

    Mijn neefje doet niet in stoere dingen. Hij is stoer in kleine dingen. 
    Een en al invoelen & meevoelen. Dat gaat nog vanzelf op die leeftijd.

    m, met dank aan Peter - EZW-12/2013, HiH-01/2015, bijgewerkt

    21-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.276. keuken-impromptu

    Vlarokkaanse Bolognaise à la Grecque


    'k Had shoarmavlees gekocht, gemarineerd in olie met iets van tomatenconcentré of harissa en ook komijn.
    LM is in een komijn-periode, daar moet ik gebruik van maken.

    In snel-verkoop gekocht, moeten de dingen de dag zelf nog bereid worden, vandaar de improvisatie.
    En door een of andere kronkel dacht ik dat het vlees in snel-verkoop ook snel moest bereid worden:
    'Ge zult eens zien hoe rap ik het kan klaar maken!'
    Owee, wat had ik gezegd, LM nam het letterlijk en kwam staan kijken.

    Een combinatie van tomatenconcentré & olie met komijn heb ik ooit eens gemaakt als marinade voor ribbetjes.
    Als ik me goed herinner kwam die marinade van een Marokkaans recept.
    Met ribbetjes? Varkensribbetjes, dat is nogal Vlaams hé. Oké, het gerecht was Vlarokkaans dan.

    Dit shoarmavlees was ook varkensvlees, niet rund of schaap
    maar puur varken, zoals die ribbetjes van toen.
    Niks halal, niks kosjer. Voor shoarmavlees verkocht …  
    Kan men de woorden kosjer en halal op eenzelfde lijn zetten,
    in één adem vermelden? Op dit klavier kan het.

    ‘k Was niet van plan dat vlees met brood te serveren, volgens mij moest het kunnen met pasta.
    Dat hebben we in huis. Capellini, de dunne spaghetti. Volkoren natuurlijk, dat zijn de trage suikers,
    iets anders mag hier niet meer op tafel komen volgens een aantal deskundigen die daarin gespecialiseerd zijn.

    ‘k Wou er geen carbonara-bereiding van maken, het bakken in de pan maakt de vleesblokjes
    zo hoekig en zo korrelig en zó droog, dat ik het erg vind voor het varken. 
    Ik heb het vlees in een ruime schotel gegaard in de microgolf,
    500gr op 600W // 2x 1min30 + 5min laten nagaren.

    Bij het garen slinkt het shoarmavlees, er is minder volume. Dat weet iedereen. Behalve LM. Hij voelde zich bekocht. 
    Het nagaren is héél belangrijk, dat weet ook iedereen. Behalve LM.
    Van nagaren wordt hij ongeduldig. Er gebeurt niks, er is geen actie, er is niks te zien.

    Als beloning voor mijn juiste oven-garing bekwam ik malse kleine vleesblokjes met daarop
    schattige witte proteïnepareltjes. Dat laatste was lekker maar het was geen zicht.
    Er moest een saus komen. Ik dacht eerst aan een pittige kaassaus edoch,
    LM is daarvan zo geen liefhebber. Een tomatensaus dan maar.

    Als ik dat vleesje nu eens als basis voor een soort bolognaise gebruikte,
    ik wou toch iets met capellini … Snel een ajuin met een teentje look gegaard,
    twee wortels en groene selder (microgolf) en dat met een blik gepelde tomaat (gemixed) 
    -plus alvast een ½ koffielepel komijn erbij- in een pot op het suddervlammetje
    en de vleesjes gingen erbij met de rest van de kruiden.
    Het suddervlammetje moet zorgen voor de trage ‘alliage des goûts’, de versmelting van de smaken.
    En nog altijd LM die op mijn handen stond te kijken. 

    Ik liet hem ook sudderen want feitelijk stond hij heel die tijd te wachten tot hij mocht proeven.
    Maar als ik LM halverwege een bereiding laat proeven begint hij al een opinie te vormen over wat is,
    terwijl ik proef om te weten wat nog moet komen. 

    ‘k Heb de saus laten indikken omdat ze wat meer densiteit mocht hebben.
    Pas toen de saus begon te sputteren als een warm modderbadje uit vulkanische streken
    en alles er rond met rood begon te bespikkelen, vond ik dat ik het vuur kon dichtdraaien. 
    Toen pas mocht LM proeven.

    De saus-met-vleesjes werd goedgekeurd: 
    - Hoe gaat ge dit noemen?

    Dat is nog zoiets. Hij vindt dat gerechten een naam moeten hebben. Dan verzin ik een naam,
    soms heet iets 'soep 47' of 'saus 47', dat is ons huisnummer.
    Soms eindigt de naam van een gerecht 'op Ikse Wijze', ook soms 'à la Moi', als ik chiqué wil doen. 

    En toen ging het mengsel de koelkast in als Vlarokkaanse Bolognaise.
    - Dat eten we vanavond? vroeg LM nog zwijmelend van het komijn aroma. 
    - Nee, zei ik met een klap op de frigodeur, dat eten we morgenavond pas, 24hrs laten rusten, alliage des goûts!

    Toen ik de dag daarop aan de kokerij begon, vond ik dat de capellini + dat mengsel nog iets mocht hebben.
    Maar wat?
    Gebakken champignons!
    Ik serveerde bij de pasta en de saus nog wat gebakken champignons. 
    Champignons + de tomatensaus = à la Grecque. 
    Zo werd de Vlarokkaanse Bolognaise ook nog à la Grecque. 
    LM was tevreden met de naam, er valt mee te leven.

    De champignons waren uit blik. Foei, ja ik weet het, maar ‘t was een ingeving van de laatste minuut. 

    m
    EZW-06/2013, HiH-01/2015, getest op mensen

    20-01-2018 om 03:04 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.275. zinnen verzetten

    Ik ga mijn zinnen eens verzetten,
    dat zal eens deugd doen.
    Dat zal eens deugd doen!
    Ik ga mijn zinnen eens verzetten.

    majumau


    Kunt ge geloven dat ik bovenstaande lijnen
    drie keer heb moeten lezen eer mijn cent viel.

    Toen ik het door had kwam LM kijken waarom ik zoveel geluid produceerde,
    maar ik kreeg het niet uitgelegd van het lachen. Ik wees naar het scherm.
    Hij zag het niet!
    Niet erg, ik eerst ook niet. 
    Vandaag vindt hij SenNet maar een rare bezigheid. 

    En nu doet het boven mijn jukbeenderen pijn. Van het lachen. 
    Jawadde, dat doet deugd, zo lachen. 

    ‘k Ben benieuwd hoeveel tijd andere mensen zullen nodig hebben.

    m

    EZW-01/2014 – :o) & vandaag weer

    20-01-2018 om 02:45 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    19-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.274. wapens in huis

    Een paar avonden geleden ging het gesprek over wapens in huis.
    We hebben een schoonbroer die voorstander is.

    Wapens hebben wij niet in huis. LM en ik zijn daar te schrikkig voor.
    Nu we houterig geworden zijn des te meer, we zouden ons het wapen laten afpakken
    en dan wordt het tegen ons gebruikt. Waar staan we dan? Nergens.
    Niet dus. Geen wapens. Nooit gehad ookni. 
    Maar ‘k heb mijn huiswerk gemaakt en ik heb eens rondgekeken wat hier als wapen kan dienst doen.

    Onder de spoelbakken in de keuken hebben we een kast vol vergif staan.
    Allerlei producten die men moet 'Buiten het bereik van kinderen houden'.
    En 'buiten het bereik van (inwonende) dementerenden', dat zou er ook mogen bij vermeld worden.
    Niet dat wij iemand van deze bevolkingsgroep in huis hebben,
    maar als ik een gruwelverhaal zou willen schrijven over iemand die de zorg niet meer aankan,
    dan laat dit personage zo’n giftig product op het aanrecht staan en de inwonende ziet die fles … 
    De rest van het scenario laat ik aan uw verbeelding over.

    In de keuken hebben we dus een kast vol vergif,
    en dat is dan zonder de huisapotheek gerekend, die staat elders ondergebracht.

    Slagwapens hebben we ook volop in huis: het voorraadje wijn van LM.
    Elke fles is goed voor een hersenschudding en
    de zware wijnen misschien zelfs voor een schedelbreuk.
    Met een fles wijn stelt men iemand buiten gevecht, ja.

    In de woonkamer heb ik een beeldje dat ik de Kleine Confucius noem.
    Dat beeldje is de sereniteit zelve, men wordt rustig alleen al door er naar te kijken.
    Bij het afstoffen hield ik het eens ondersteboven en toen
    lag het hoofddeksel van Confucius plots prima in de hand
    en het hele ding werd een uitgebalanceerd slagwapen. Foei Confucius!

    Terug naar de keuken : de messen.
    ‘k Heb ooit geïnvesteerd in een aantal keukenmessen.
    Die liggen grijpensklaar in de schuif, daar waar keukengerei moet liggen, bij de hand.
    Een chef, een demi-chef en twee offices. Alle vier dodelijk.

    Maar wie moet na wapengeweld de boel opkuisen? Juist ja.
    Dus laat maar, in ons kot geen wapens.
    Behalve het gewone vergif, een flink aantal slagwapens en een paar steekwapens natuurlijk

    m&LM
    EZW-04/2013, HiH-01/2015, herzien

    19-01-2018 om 01:42 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.273. Michael de Cock

    te gast bij Wim Helsen, Michael de Cock
    met 'Verzoek aan de schilder' van Anna Enquist

    Mijn arsenaal van klank en taal
    bestaat in tijd. Zij niet. Ik vraag

    uw hulp. Als ik haar met mijn warme
    hand, zo zwaar van bloed, wil raken

    is er niets. U heeft een vlak met veertien
    kleuren, een penseel van vossenhaar –

    streel haar te voorschijn, groene schaduw
    bij haar oor en in haar hals een zweem

    van oud ivoor. Maak haar een plaats
    in vezels van uw doek. Roep mij

    dan binnen. U staart uit het raam.
    Ik blijf op anderhalve meter staan.

    Zij kijkt mij aan.

    Verzoek aan de schilder, 2004 De Tussentijd, Anna Enquist

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Cock in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a43/ 
    11min20



    Over Michael de Cock : http://www.kvs.be/nl/michael-de-cock 
    Over Christa Widlund-Broer / Anna Enquist : https://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_Enquist ,http://n30.nl/2006/04/dichtersalfabet-de-e-van-enquist.html

    19-01-2018 om 01:38 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.272. vriendendienst

    Een vos, een haas en een beer waren opgeroepen voor legerdienst.
    Met z'n drieën zaten ze te denken wat ze zouden kunnen doen om afgekeurd te worden.

    De Haas was eerst aan de beurt : "Wat zouden we bij mij kunnen doen zodat ik niet in dienst moet?" 
    De vos antwoordde :  "Doe uw oren uit, dan willen ze van u niet weten 
    -een haas zonder oren, haha- die wordt zeker  afgekeurd!" 
    De haas ging zonder oren naar binnen. 
    Na een tijdje kwam de haas buiten en met een grote glimlach: "Ik ben afgekeurd!" En hij deed zijn oren weer op.

    Toen was de Vos aan de beurt.
    De beer wist een oplossing: "Haal uw staart eraf. Wat is een vos zonder staart ... niks !"
    Waarop de  ijdele vos : "Tja, 't zal wel moeten. Er is geen andere keus." 
    De vos ging zonder staart binnen.
    Na een tijdje kwam de vos  buiten en riep blij : "Ik ben afgekeurd! " En hij deed zijn staart weer aan. 

    Als laatste was de Beer aan de beurt. Een beer stelt niet veel voor qua oren of staart ... wat nu?
    De haas had een voorstel :
    "We slaan uw tanden eruit -een beer zonder tanden?- haha, nooit gezien. Dan wordt ge zeker afgekeurd!"
    De vos haalde een honkbalknuppel en sloeg de beer tegen de tanden.
    De tanden kraakten in stukken, de muil bloedde en de beer strompelde naar de keuring. 

    Na een tijdje kwam de beer buiten.
    De vos (nu met zijn staart aan) en de haas (nu met zijn oren op) keken elkaar aan.

    De haas riep triomfantelijk over zijn groot gelijk -het was immers zijn idee geweest- : 
    Ook afgekeurd! Hé vriend?"
    De beer knikte moeizaam.
    De vos bleef niet achter, hij had het idee immers uitgevoerd: "Ze wilden u niet zonder tanden hé? Hé?"

    De beer schudde langzaam de kop en met zijn muil vol splinters & bloed murmelde hij zachtjes :
    "kwazztedik".

    m
    naar iets van BB, EZW-01/2012, herzien

    18-01-2018 om 02:13 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.271. Maarten Inghels

    te gast bij Wim Helsen, Maarten Inghels
    met een fragment uit 'Over de dorpen' van Peter Handke

    Speel het spel.

    Breng je werk in gevaar.
    Wees niet de hoofdpersoon.
    Zoek de confrontatie.
    Maar doe het onopzettelijk.
    Vermijd bijbedoelingen.
    Verzwijg niet.
    Wees week en sterk.
    Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning.
    Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf in alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens.
    Laat je ogen zien, laat anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder in zijn eigen perspectief.
    Beslis alleen met hartstocht.
    Misluk rustig.
    Neem vooral de tijd en bewandel zijpaden.
    Laat je afleiden.
    Neem om het zo te zeggen vakantie.
    Houd je niet doof voor geen boom, voor geen water.
    Trek je terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon.
    Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken,
    wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodlotdrama, veracht het ongeluk, analyseer het conflict / contrast.
    Neem je eigen kleur aan, tot je in het gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt.

    Uit : Over de dorpen, 1981, Peter Handke


    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Inghels in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a42/ 
    10min21



    Over Maarten Inghels : https://nl.wikipedia.org/wiki/Maarten_Inghels , Over Peter Handke : https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Handke

    18-01-2018 om 02:12 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.270. charmefoto's ?

    het gijzelvirus - ransomware

    LM en ik wonen op een busritje van ’t Stad,  
    met achter ons, binnen loopafstand, ’t Dorp. 
    Het beste van twee werelden, vinden wij. 
    Dit speelt zich af in ’t Dorp:

    De man voor mij had een virus binnengekregen en
    hij deed het hele verhaal aan de computerbaas,
    chronologisch en minutieus. En conciëntieus.

    - … en toen begon ik met foto’s van de kleinkinderen, op de fotoservice van het Kruidvat
    en ineens was dat daar dus hé, een bericht van de politie dat ik iets illegaals gedaan had.
    Daarom werd mijn PC geblokkeerd tot ik de boete betaalde.
    Want op het scherm stond dat ik een boete moest betalen.
    En ik weet niet wat ik illegaal gedaan heb meneer, want het waren foto’s van mijn kleinkinderen hé.
    Geen ongeoorloofde foto’s van eh …, van ge weet wel, eh, van dames …

    Hij keek naar mij en zei:
    - Excuseer Mevrouw, maar u begrijpt dat ik het hier moet vertellen zoals het is hé. 

    Ik knikte en glimlachte. Aan de PC-dokter moet men álles vertellen. En zoals het is. 
    ‘k Had er nog bij willen zeggen dat ik het bijna aandoenlijk hoffelijk vond dat
    hij zich tegenover mij verontschuldigde omdat hij het in mijn aanwezigheid
    met de PC-man over charmefoto’s moest hebben,
    zodat die de mogelijkheid van charmefoto’s helemaal kon uitsluiten.
    Absoluut uitsluiten. Over dat soort sites ging het niet.

    En ik geloofde hem. Hij zag er uit als een heertje dat
    een foto met kant en broderie al een gewaagde prent zou noemen.

    Meneer, dacht ik bij mezelf, er bestaat sinds dan al een gans ander soort foto’s en
    bewegende beelden ook. Gore sites zelfs. Duizenden.
    En die sites zijn niet eens illegaal.

    Maar hoe hoffelijk en integer hij ook was, hij had ocharme toch het Gijzel-Virus aan zijn been.
    Met familiefoto’s op de fotoservice van een familiewinkel.

    m
    EZW-02/2012, HiH-01-2015, bijgewerkt

    17-01-2018 om 04:56 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.269. Adil El Arbi

    te gast bij Wim Helsen, Adil El Arbi
    met 'Bange Blanke Man' van Willem Vermandere

    Ik zag Turken aan de Schelde
    Marokkanen in de stad van Gent
    En 'k hoord' op de markt van Brussel
    Algerijnen met een vreemd accent
    In Keulen zag ik, Chinezen
    Magere mannen uit Pakistan
    In Londen Sikhs van India
    Met nen dikke tulband an.

    Ik zag naakt' Amazone-indianen
    Ik zag Crees uit Noord-Canada
    En uit Lubumbashi kwam Della
    een prinses uit zwart Afrika
    Ik zag Bantoes in ons cafeetje
    Ik zag Zoeloes op den tram
    Ik zag Tutsis dansen en springen
    En roff'len op den tamtam

    Ik zag Egyptische matrozen
    in de haven van Rotterdam
    Ik zag Portugese Joden
    in de winkels van Amsterdam
    Ik zag Inca's in Oostende
    Chilenen op het Brugse zand
    Daar speeld' een zigeunerorkestje
    van een volk zonder vaderland

    Al de kinders van moeder eerde
    Op charango en met gamelan
    Ze roepen en zingen aan ons deure
    Doet open bange blankeman
    Doet open bange blankeman
    Doet open bange blankeman

    Willem Vermandere, 1991

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    El Arbi in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a41/ 
    10min01



    Over Willem Vermandere : https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Vermandere 
    Over Bange Blankeman : https://www.youtube.com/watch?v=d62w6HAR6ho – 02min32
    In 1991 schreef Vermandere het lied "Bange Blankeman", een lied over multiculturaliteit. Veel aanhangers van de partij Vlaams Blok protesteerden tegen het nummer.
    Vermandere ontving dreigbrieven en tijdens de 11 juli-viering op de Brusselse Grote Markt in 1992 werd hij door Vlaams Blok-militanten met projectielen bekogeld.
    Over Adil El Arbi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Adil_El_Arbi 

    17-01-2018 om 04:31 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.268. schrijven

    wat een klavier lijden kan 

    Vroeger had ik een leesbaar geschrift. Nu nog, als het kattebelletjes mogen zijn.
    Maar wanneer er meer dan tien lijnen moeten geschreven worden,
    krijg ik kramp in mijn hand en is het gedaan met leesbaar schrijven.
    En iets later ook met schrijven. 

    Sinds ’92 doe ik alles op ’t klavier.
    Maar daarvoor heb ik heelder vijvers inkt droog geschreven.
    Liefst met een kleine Parker (ladyformaat) met dikke punt
    In de middelvinger van mijn rechterhand is nog altijd een sleufje
    waarin schrijfgerei gedurende 34 jaar zijn bedding in het kootje gesleten heeft.
    En de top van mijn wijsvinger is jaren ingedeukt geweest aan die kant. 

    Toen had ik nog cadans ook. En die was helemaal afgesteld op papier in formaat A4.
    600 blz’s nota’s per cursus was een gemiddelde. Dat was wel in een soort kortschrift. 
    Later, bij de koopvaardij … Hoeveel vellen een blok luchtpostpapier heeft
    weet ik niet meer, maar er zijn periodes geweest dat ik een blok per week vol schreef.
    Later nam ik doorslagpapier mee vanuit België samen met
    een gelijnde onderlegger en twee papierklemmen om alles op zijn plaats te houden. 
    Want wanneer ik papier moest gaan bijkopen, in den vreemde aan de wal,
    was daar zelden A4-formaat te vinden. Enkel kleiner.
    Dat vond ik dan een ramp, omdat de post onze enige link was met België
    en die A4 was de grootte van mijn mentaal scherm.

    Achteraf bekeken vind ik het zot:
    men monstert voor zes maanden op de wilde vaart, met achterlating van- en met de glimlach.
    Men doorstaat stormen van een paar dagen & nachten, met een grimlach.
    Maar als het postpapier niet het juiste formaat had raakt men van slag …?

    Nu zetten mijn neven en nichten hun reisrelazen op een blog,
    met de faciliteiten van de backspace- en de delete-toets, de elektronische gommetjes.
    Zo wordt een klad geleidelijk aan de definitieve versie. 
    Ooit schreven wij met brieven een log,
    zonder gom. Een gans andere manier van opstellen was dat toen.
    De eerste versie wás de definitieve versie.

    Met het klavier onder de vingers is er ook geen schrijfkramp meer. Hoogstens nog in ’t koppeke.

    ‘k Zou niet meer terug willen naar de oude manier,
    ik beleef nu zoveel plezier aan de mogelijkheden van het klavier dat
    dit ding hier na vijf jaar versleten is, aan vervang toe.

    m
    EZW-04/2013, HiH-01/2015, bijgewerkt 

    16-01-2018 om 05:01 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.267. Lieve Blancquaert

    te gast bij Wim Helsen, Lieve Blancquaert
    met een fragment uit 'Is dit een mens' van Primo Levi

    Wie doodt is een mens. Wie onrecht doet of lijdt, is een mens;
    geen mens is hij die elk gevoel van grenzen verloren heeft
    en zijn bed deelt met een lijk. Wie heeft afgewacht tot
    zijn bedgenoot klaar was met sterven om hem een stuk brood af te nemen
    is, ook al heeft hij daar geen schuld aan,
    verder verwijderd van het model van de denkende mens
    dan de primitiefste pygmee of de gruwelijkste sadist. 

    Is dit een mens, Primo Levi

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Blancquaert in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a40/ 
    09min46 



    Over Lieve Blancquaert : https://nl.wikipedia.org/wiki/Lieve_Blancquaert 
    Over Primo Levi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Primo_Levi 
    Over Se questo è un uomo - Is dit een mens 

    Het verhaal begint met aanhouding van de dan vierentwintigjarige Primo Levi in december 1943.
    Samen met zeshonderdvijftig andere Italianen wordt hij op transport gesteld naar Polen.
    Tijdens de vier dagen durende reis in de goederentrein gaan de deuren niet open.
    Telkens wanneer de trein stilstaat roepen de uitgeputte reizigers om water, “al was het maar een hand sneeuw” (blz. 18), maar ze krijgen maar zelden wat.
    Aangekomen in Polen worden de arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten van elkaar gescheiden: zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen werden arbeidsgeschikt bevonden.
    Zij werden in de kampen van Buna-Monowitz en Birkenau tewerkgesteld.
    De anderen leefden twee dagen later niet meer. “Zo verdwenen, in één verraderlijk ogenblik, onze vrouwen, onze ouders, onze kinderen.” (blz. 22)
    In de volgende hoofdstukken beschrijft Primo Levi het leven in het kamp.
    De afnemende levenswil, het systematische kapot maken van de menswaardigheid en de in het wrede overlevingskamp afstervende solidariteit onder elkaar nemen iedere hoop weg.
    Levi laat zien hoe mensen onder zulke extreme omstandigheden teruggaan tot de essentie van overleven.
    Op een gegeven moment wordt Levi ingezet als chemielaborant in Kommando 98 (het Chemisch Kommando). (blz. 139)
    De betere arbeidsomstandigheden en een behulpzame landgenoot beschermen hem voor de directe ondergang.
    In de nacht van 17 op 18 januari wordt het kamp voor de steeds dichterbij komende Russen geëvacueerd. De zieken, waaronder Primo Levi, blijven achter.
    Tijdens de evacuatiemars bezwijken bijna alle gevangenen. Van de ongeveer 600 Italiaanse joden, die een jaar daarvoor gedeporteerd werden, is Levi één van de weinige overlevenden.
    https://www.scholieren.com/boekverslag/58186 

    16-01-2018 om 05:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.266. heilig gevogelte

    'k Was die dag op zoek naar iets en toen kwam ik onderstaande tekst tegen.
    Hier wordt ‘een heilig soort gevogelte’ bezongen.
    Sommige gedichten worden geToondicht. Dit is er een.

    Ik had een eigen engel, die heette Gabriël
    Die engel had ik nodig want ik kneep 'm als de hel
    Hij sloeg meteen zijn vleugels uit bij elk gevaarlijk spel
    Een heilig soort gevogelte: mijn engel Gabriël

    Onder een glazen stolp zag ik de Madonna staan
    Daar brandde dan een lampje bij en voor het slapen gaan
    Werden alle kinderen gewassen in de teil
    En dan het Onze Vader knielend op 't koude zeil

    Soms zit ik te denken wat dat bidden toch zou zijn
    Dat deed ik vroeger nooit, daarom ging het toen zo fijn
    Ik steek nog wel eens een kaarsje aan, sla nog wel eens een kruis
    Maar het gaat toch niet zo lekker meer als vroeger bij ons thuis

    Toch heb ik heimwee naar mijn engel Gabriël
    Ik heb hem wat verwaarloosd, dat is waar, ik weet ’t wel
    Maar zit ik in de piepzak, in de rats of in de rouw
    Dan roep ik net als vroeger, Gabriël, waar zit je nou

     Gabriël I, Lothar Mann

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=N9ksRhYAacg 
    04min26

     Gabriël III,Lothar Mann

    m
    https://muzikum.eu/nl/123-187-29394/toon-hermans/mn-engel-gabriel-songtekst.html#ixzz53ePMXKD3 , http://www.heikewolff.de/38-0-Schatz-Engel-Bilder.html ,
    het donker gebouw in de tekeningen zou een Dom zijn, welke heb ik niet kunnen achterhalen - EZW-07/2014, HiH-01/2015, bijgewerkt

    15-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.265. cocktailblokjes

    de herbruikbare ijsblokjes

    Sinds een aantal jaren moet LM elke week bloed prikken en de suikerwaarden noteren.
    Vijf keer per dag. Dat doet hij op zondag. Zondag = Prikdag.
    Het prikken deed hij alsof het niks was, manhaftig en zonder mopperen.
    Ik zou het niet kunnen.

    Tot het op een dag begon pijn te doen. Wat er veranderd was weten we niet maar het deed pijn.
    Het prikken werd een corvee waar hij danig tegenop begon te zien.
    Dat vond ik zeer erg, want zonder prikken kunnen de suikerwaardes niet genoteerd en opgevolgd worden.
    Dat bleef dus duren, die pijn, het jobke was een corvee geworden en begon zelfs op een calvarie te lijken.

    Tot het zeer terloops eens ter sprake kwam en een verpleegster hem aanraadde
    in de zijkant van de vinger te prikken. Dus niet in de vingertop, want
    daar zitten veel zenuwuiteinden en die registreren de prik natuurlijk.
    Daarom is het minder belastend wanneer men opzij van de vingertop prikt. De huid is er ook dunner.
    Die redenering klopte en LM & ik waren de verpleegster zeer dankbaar voor de tip.
    En ik bedacht dat de diabetes-boekskes dat wel eens mochten vermelden :
    de ZIJKANT van de vingertop! Of het mocht op zijn minst toch
    in de gebruiksaanwijzing van het prikmachientje staan.

    Geen van ons beiden had er aan gedacht eens te informeren bij een forum.
    Daar worden dat soort tips uitgewisseld waarschijnlijk.
    LM zou er niet aan gedacht hebben maar ik had het moeten weten
    dat men lotgenoten en ervaringsdeskundigen op een forum kan vinden.
    De prikpijn had al maanden van de baan kunnen zijn …

    Een paar weken geleden, nieuw probleem,
    nu deed het prikken in de zijkant van de vingertop OOK pijn !
    Kermille, dit keer moest er sneller een oplossing komen dan vorige keer.
    IJS, flitste het door mijn hoofd, IJS.
    Koude verdooft, dus als hij vóór het prikken ijs op die plek houdt, voelt hij de prik veel minder.
    Of misschien helemaal niet.
    We hebben geen ijsblokjes in de vriezer, maar wel van die blauwe dingen voor in een koeltas.
    De eerste zondag hield hij dus telkens zo’n plakkaat synthetisch ijs tegen de zijkant van zijn vinger.
    Tegen de zondag daarop had ik de cocktailblokjes terug gevonden en gekoeld.
    Voor de vingerprik is een blokje een meer hanteerbaar formaat dan zo’n lap synthetisch ijs.

                                  Afbeeldingsresultaat voor topgadgets4U ijsblokjes

    LM koelt de vingertop nu vóór het prikken en erna,
    tegen de napijn.
    Want er is nu napijn ook al ?
    Waarschijnlijk speelt hij gewoon graag met de plastic ijsblokjes.

    'k Ben weer wat gestegen in zijn achting. Dat werd nog eens tijd.
    Ik mag nu rekenen op een warme glimlach. Dank zij ijsblokjes. 

    m
    EZW-01/2014, herzien

    15-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.264. een ochtendlucht

    de kleuren en de tover van een ochtendlucht

    Toen het die nacht begon te sneeuwen zag het er niet goed uit.
    Ik keek hoe de koude jagende regen veranderde in natte sneeuw.
    Het waren kleddervlokken die met harde plenzen neerkwamen.
    Dit wordt noodweer, dacht ik, en ik slaapwandelde terug naar bed
    want elke morzel slaap is belangrijker dan het weer buiten.

    Tegen de ochtend aan was het geplens voorbij, de temperatuur was voldoende gezakt om
    échte sneeuwvlokken te laten neerkomen én de wind was gaan liggen. Alles werkte mee om
    dikke wollige sneeuwvlokken zachtjes en netjes te laten neerdalen zoals de Disneyscenario’s dat willen.
    Stil en mooi. 
    Toen het daglicht kwam, was de lucht egaal zacht-lilagrijs.
    Alle tinten van het ochtendgloren werden getemperd door de trage gulle sneeuwval en
    door een paar wetten van de optica. 
    ~
    Het is al een tijdje gestopt met sneeuwen, een halfuur. Misschien een uur.
    Het doet bijna zeer aan de ziel, zo teer is het blauw van de fluwelen lucht op dit moment.
    Ze heeft haar eigen flou artistique.
    De pannendaken eronder liggen in een gemoedelijke vlakverdeling, in alle kleuren van geborgenheid.
    Hier en daar kringelt een geruststellend pluimpje rook.
    En het is stil.

    10h : zelfs de ruwbouw hier achter heeft nu iets gemoedelijks. Op alle beton ligt een laag donssneeuw. 

    Met die dunne witte contouren aan één zijde zien de bomen er eens zo sterk uit.
    Laconiek verdragen ze de broderie-fantasie van de winterlucht.

    Het sneeuwt nu weer. De lucht is heel licht grijs.
    Parelgrijs, alsof ons voor straks iets zeer chic en iets zeer bizonder beloofd wordt … 

    11h : de zon schijnt. Ze doet alle tover uit de lucht verdwijnen.
    Het kantwerk aan de bomen is verdwenen, de daken zijn hun dekentjes kwijt.
    Het is een gewone dag aan het worden. Het is tijd om aan de soep te beginnen.
    Prozaïsche preisoep.

    m
    HiH-01/2015, herzien

    14-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.263. tablet & zo II/II

    als het niet met een koordje vasthangt, raakt men het kwijt

    Ze zijn gegeerd, dus worden ze gepikt. Zelfs waar iemand bij zit.

    Een fragment uit God en Klein Pierke,
    Martin Heylen volgde Joëlle Milquet gedurende een dag.
    De uitzending is van ma-16/01/2012.

    foto Woestijnvis.

    De krant houdt de foon efkes uit het zicht, en zo verdwijnt hij definitief van de tafel.
    Het verhaal, om ons geheugen op te frissen: 

    Opmerkelijke scène gisteravond in het Eén-programma 'God en Klein Pierke',
    waar Joëlle Milquet (cdH) op de Brusselse kerstmarkt beroofd werd van haar iPhone.
    De minister van Binnenlandse Zaken zat er samen met Martin Heylen
    voor opnames van het Woestijnvisprogramma.
    Milquet heeft inmiddels de beelden van de diefstal opgevraagd en gaat klacht indienen.

    Milquet zat aan een tafeltje met Martin Heylen,
    tot haar dochter naar het toilet moet en de minister haar vergezelde.
    Even na het vertrek van de minister
    komen twee daklozen aan het tafeltje leuren met daklozenkrantjes. 

    "Een van die mannen heeft zo'n krantje op de iPhone van de minister gelegd. Het toestel
     was op het tafeltje was blijven liggen",
    zegt Lieselot Bleyenberg, woordvoerster van Milquet. 

    Heylen laat vervolgens weten geen interesse te hebben in het krantje
    en de daklozen druipen af, maar niet vooraleer
    buiten hun krantje ook snel de iPhone van Milquet mee te graaien.

     
     Identiteit snel achterhalen

    " Toen de minister opnieuw aan haar tafeltje kwam, merkte ze dat ze haar gsm kwijt was
     
    en toen is bij Martin Heylen een lichtje gaan branden, vervolgt Bleyenberg.
      De twee mannen hadden het op de iPhone van de minister gemunt."

    Tijdens de diefstal van de iPhone bleven de Woestijnvis-camera's gewoon verder draaien,
    zodat hun identiteit makkelijk moet achterhaald kunnen worden.
    In de uitzending van gisteren werden hun gezichten wel onherkenbaar gemaakt.

      
    Kaart geblokkeerd

    " De minister heeft de beelden ondertussen opgevraagd bij Woestijnvis
     
    en gaat een klacht indienen , zegt Bleyenberg.
     
    De sim-kaart van de iPhone heeft de minister wel meteen laten blokkeren,
     
    om zo te vermijden dat gegevens op haar gsm misbruikt zouden kunnen worden." 17/01/12-odbs-HLN

    Let op het manoeuvre met de krant, (witte cirkel) van 00min55 tot 01min07,
    tijdens de babbel van 12 seconden is het gebeurd.

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=IJ0gDfgYISA 
    03min48 

    Daarom dus neem ik geen duur spul meer mee buitenhuis.
    Als het niet met een koordje vasthangt, raakt men het kwijt.
    Ik héb zelfs geen dure spullen meer. Dat is wel rustig

    m
    EZW-01/2014

    14-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.262. opluchting

    We zaten een dieren-documentaire te kijken die ging over wurgslangen en gifslangen
    en ander gebroed dat lieve kleine muisjes en hamstertjes doodt en verzwelgt,
    ogenschijnlijk moeizaam en met wijd opengesperde kaken.

    Ik hield haar handje in mijn hand en LM had de afstandsbediening in de aanslag.
    Was dit wel een documentaire voor een jong kind?

    Wij waren standby om te troosten, te sussen en te zappen.
    Zolang ze wou kijken was het oké.
    Zodra de beelden te sterk werden zouden wij onmiddellijk ingrijpen.
    Als echte oppas-ninjas waren wij in verhoogde staat van paraatheid.

    Ze zat tussen ons in en leek al die gruwel vanzelfsprekend te vinden.
    In kleuterscholen gaat het er dus ook niet altijd zachtzinnig aan toe?

    Ze moet wel iets van onze gespannenheid gevoeld hebben,
    want ze wriemelde haar handje uit mijn hand en zei geruststellend :  
    "Een slang is maar een staart met een gezicht hoor!"

    Als dát geen opluchting is.

    m
    EZW-08/2012, HiH-01/2015, bijgewerkt

    13-01-2018 om 04:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.261. tablet & zo I/II

    er moet een koordje aan

    Tabletcomputer, daar heb ik een tijd over nagedacht
    en toen heb ik besloten : liever niet.
    Ook voor de zakcomputer. Ook liever niet.

    Zelfs in de veronderstelling dat ik na verloop van tijd handig zou worden met die dingen,
    dan is er een tweede bezwaar : ik ben niet goed met dure spullen.
    Als er geen draad aan hangt, raak ik het kwijt.
    Mijn gsm is de enige uitzondering maar die zit goed weggeborgen in mijn tas.
    Zo goed, dat ik er meestal tegenop zie hem op te diepen.

    Ik zou me trouwens niet kunnen concentreren op plaatsen waar ik liever alert blijf.
    Of omgekeerd, ik zou zo geconcentreerd kunnen raken dat ik niet meer alert ben.

    Dat laatste is al gebeurd hoor, een boek zitten lezen en de bus laten voorbij rijden.
    Maar een boek grissen ze niet uit uw handen hé.
    Een tablet of een zakcomputer misschien wel.
    Daarom blijf ik op openbare plaatsen liever alert.
    Computeren doe ik niet onderweg, dat doe ik thuis wel. In alle rust.
    Dan kan ik ook beter nadenken over de woorden, over woordkeuze.

    En ik ben niet goed met dure spullen hé.
    Twee keer ben ik duur spul kwijt geraakt waar ik zelf bij zat.

    Het eerste stuk was een aansteker die voor mijn 30ste verjaardag (1982)
    van mijn zus Tina gekregen had.
    Zo’n ultraplat damesachtig ding in blauwe lak met een fonkelsteentje in de buurt van het vlammetje.
    Duidelijk iets dat geld gekost had. Eerder een pronkstuk dan een gebruiksvoorwerp.
    Dus liet ik de aansteker veilig thuis. Tot Tina me vroeg of ik hem niet mooi vond.
    Jawel! Juist wel, ik vond hem prachtig maar ik wou hem niet kwijt. Daarom gebruikte ik hem enkel thuis.

    Goed, om haar een plezier te doen
    zou ik het pronkstuk ook buitenhuis gebruiken, ik zou er mee pronken.

    Diezelfde week zaten we iets te drinken aan de toog van ons stamcafé.
    Wij waren daar allebei al jaren kind aan huis.
    Na een tijdje lag mijn aansteker niet meer waar hij moest liggen, bovenop mijn sigaretten.
    Iemand had hem weg genomen en ik had het niet zien gebeuren.
    Tina evenmin, zij had ook niks gezien.
    De aansteker was gestolen waar we zelf bij zaten.

    Ziezo, besloot ik, nooit meer pronken.
    Want ik vond het verschrikkelijk voor Tina dat haar duur cadeau zomaar verdwenen was.
    In een vertrouwde omgeving dan nog.

    In 1992, tien jaar later, gebeurde iets gelijkaardigs. Van LM had ik een gouden pen gekregen.
    Dat pakje heeft eerst nog drie dagen in de brievenbus gelegen.
    ‘k Zag het liggen maar zijn schoonbroer was vergeten me de sleutel van de brievenbus te laten.
    Of hij vond dat ik geen zaken had in het appartement van LM, dat kan ook.
    In elk geval, ik zag het pakje liggen maar ik kon er niet aan.

    En elke avond Belgische Tijd, belde LM van aan boord.
    Ten westen van België was het dan pas middag.
    LM offerde zijn middagpauze op aan een telefoongesprek.
    Telefoneren moest toen nog van op de brug gebeuren.

    Aan zijn kant van de lijn hadden onze gesprekken plaats tijdens de wacht van de 2de stuurman.
    Ene WVR, later captain. Die jongen was dus onvrijwillig getuige van een deel van onze vrijagie.
    Een duur deel vrijagie, aan satelliet-tarief.

    Toen ik dan eindelijk het pakje uit de brievenbus had en de pen in mijn handen hield,
    voelde ik dat ze zwaar woog en ik kreeg ineens knikkende knieën,
    dit is een gouden pen … een Gouden Pen?
    Volgens de bijgaande papieren was er inderdaad een aantal karaat aan besteed.

    Die avond kon ik LM vertellen dat de schoonbroer in kwestie
    de moeite genomen had om de sleutel van de brievenbus te bezorgen
    en dat ik de pen in mijn hand hield.

    - Hou ze dan maar goed bij.
    - Jaja, dat zal wel, z’ is van goud.
    - Ja. En ze dient om te tekenen.
    - Wat moet ik tekenen?
    - Op het gemeentehuis.
    - … er begon iets te dagen.
    - Wat denkt ge ervan?

    De rest van het telefoongesprek slaan we over.
    Die pen was dus zijn manier om te zeggen dat …,
    en om te vragen of ik er ook zo over dacht.

    De schoonbroer heeft er achteraf danig spijt van gehad
    van zijn vertragingsmanoeuvre, maar dat is een ander verhaal.

    En toen gebeurde wat moest gebeuren: omdat de lading doorverkocht was
    veranderde het schip van bestemming en ging lossen in Zuid-Korea
    Geen ramp zou men denken, dat gebeurt regelmatig.
    Jawel, dat gebeurt regelmatig, daarom heet  tramping ook wilde vaart,
    maar die keer was ik daar niet zo blij mee want het schip nam LM mee,
    hij zou pas zes weken later dan voorzien afgelost worden.

    ‘k Bleef daar tamelijk kalm onder, maar ik deed wel iets dom³,
    ik nam de pen mee, ik begon ‘onze’ pen buitenhuis te gebruiken.
    Dat was sentimenteel tot en met, ik schaam me er nu nog over.

    En twee weken later, vier weken voor LM zou thuiskomen was de Gouden Pen,
    de pen waarmee we op het gemeentehuis zouden tekenen, verdwenen. Gepikt.
    Weeral waar ik zelf bij zat. 
    ‘k Was naar een cybercafé gereden om op het Net te kunnen zoeken waar precies in Korea
    de haven lag waar het schip zou lossen, waar LM dan zou afmonsteren. 
    En terwijl ik in over-focus voor het scherm zat, heeft iemand gegokt dat
    de pen die naast mij lag geen nep was maar echt. Pen weg.

    Om maar te zeggen dat ik niet goed ben met dure spullen.

    Vier weken later kwam LM thuis. Dat de pen weg was vond hij uiteindelijk niet zo erg. Nu een 170€. 
    Maar dat zijn schoonbroer dagenlang de sleutel van de brievenbus achtergehouden had,
    dat was andere koek.

    Zes weken na zijn thuiskomst zijn we getrouwd. ’t Was in een kwartiertje gefikst.
    We hebben op het gemeentehuis getekend met een gewone pen.
    E
    n we zijn nog altijd getrouwd.

    m
    EZW-01/2014

    13-01-2018 om 04:45 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. LIES LEFEVER

    Comédienne en cabaretière Lies Lefever (37) is woensdagnacht onverwacht overleden.
    Ze werd dood in haar woning gevonden.
    De doodsoorzaak is nog onbekend, maar door de autopsie kan kwaad opzet wel uitgesloten worden.

    De blinde comédienne zou volgende maand 38 worden. Ze viel afgelopen nacht in haar keuken.
    Haar echtgenoot trof haar lichaam aan.
    Het parket stelde een wetsdokter aan om de precieze doodsoorzaak te achterhalen.

    Het parket van Halle-Vilvoorde en het gerechtelijk lab kwamen ter plaatse om de situatie te onderzoeken.
    "De autopsie heeft de doodsoorzaak niet exact kunnen bepalen,
    maar kwaad opzet en/of tussenkomst van een derde kunnen wel uitgesloten worden."

    Lies Lefever, geboren in Rwanda en opgegroeid in Beerse,
    woonde samen met haar man en haar twee kinderen in Asse.
    Vlaanderen zal zich haar vooral herinneren als de grappige,
    slechtziende zwarte vrouw die op haar gitaar gevaarlijk lichte liedjes speelde.

    Kamagurka en Geubels

    Lefever stak haar neus aan het venster van de comedyscene eind 2009.
    Ze trad toen op als vast voorprogramma van de zaalshow van Kamagurka "Kamagurka geneest".
    In 2011 verzorgde ze het voorprogramma van Philippe Geubels’ theatertournee "Hoe moet het nu verder?".
    Haar eerste avondvullende comedyshow, "Meisje van plezier", ging datzelfde jaar in première.
    Tijdens het twaalfde seizoen van het Eén-praatprogramma "De Laatste Show" bracht Lefever iedere woensdag een protestlied.
    Ze was ook te zien in "De Rode Loper".
    In 2014 stond ze voor de Vlaamse verkiezingen op de 10de plaats op de Vlaams-Brabantse lijst van Groen.
    Lefever had onderdak gevonden bij het artiestenbureau "PretPraters",
    waar ook collega’s als Philippe Geubels, Johan Terryn, Jens Dendoncker en Thomas Smith bij zitten.

    Beerput

    Haar levensverhaal beroerde echter ook.
    In 2015 verscheen Lefever in een bijzonder emotionele uitzending van 'Heylen en de Herkomst'.
    Ze vertelde daar dat ze nagenoeg blind werd doordat ze als baby in een beerput werd gegooid door haar moeder.
    Dankzij twee mannen die 'iets hadden gehoord in de beerput', overleefde ze de verschrikkelijke omstandigheden.
    Uiteindelijk kwam ze als zwaargewonde baby bij een koppel in Vlaanderen terecht, dat haar tijdelijk wou opvangen.
    Omdat ze na de uitzending van 'Heylen en de Herkomst' voortdurend werd aangesproken,
    nam ze daarna even een time-out.

    Dikke streep onder comedy

    In november vorig jaar zei Lefever in CittA Kempen dat ze een lijn trok onder comedy.
    "Een dikke streep, geen stippellijn. Ik moet definitief stoppen,
    onder meer om mijn hoofd volledig vrij te maken voor nieuwe avonturen.
    Ik sluit niet uit dat ik ooit opnieuw op een podium stap, maar voorlopig is het genoeg.
    Trouwens comebacks zijn keihard in. Comedy is nooit mijn bedoeling geweest."

    Heylen en de Herkomst

    Heylen en de Herkomst is een Belgisch televisieprogramma waarin
    Martin Heylen reist met een bekende Vlaming naar het land vanwaar hij of zijn familie oorspronkelijk vandaan komt.
    Heylen eindigt steevast met de vraag: Gaan we naar huis, of zijn we er al?

    volledige aflevering, klank aanzetten
    https://www.vier.be/video/heylen-en-de-herkomst/2016/heylen-en-de-herkomst-lies-lefever 
    53min06
    van GvA, Wiki & You Tube, Vlaemsche Kyckbuys

    12-01-2018 om 07:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.260. uit zelfbehoud

    Erken je fouten, eer iemand anders ze gaat overdrijven. van P²

    Dat heb ik eens zeer snel moeten doen, mijn fouten erkennen en toegeven.
    Liever dat, dan in het defensief gaan.
    Iemand begon plots te tieren tegen mij, en ineens regende het beschuldigingen.
    Hij had het niet over de feiten maar hij werd persoonlijk, hij had het over karaktertrekken
    en gebreken die mij op slag totaal onleefbaar maakten.
    De interpretaties van mijn karaktertrekken werden zeer bondig en zeer luid vertolkt,
    met scheldwoorden wil dat zeggen, door iemand die tweemaal zo oud was als ik
    en die alleen al volgens de regels van het fatsoen tweemaal zo wijs had mogen zijn.

    Het enige wat ik wist te doen was meegeven.
    Niet in discussie gaan, niet contrariëren, want dat zou de zaak maar doen escaleren.

    - Gíj hé, gij hé, gij zijt … (en dan volgde een trits woorden)
    Daarop knikte ik dan. Iets anders schoot me niet te binnen : gewoon de hystericus gelijk geven.
    Waarschijnlijk was mijn reactie toen puur zelfbehoud.

    Na een keer of vier van dat 'gíj hé' waarop ik dan knikte en 'ja' en 'just' antwoordde
    was hij uitgeraasd. En viel stil. Een beetje uit zijn lood dat er geen weerwerk kwam.

    Niet in het defensief gaan, dat was intuïtief want anders werd het 'contramine'
    en dat zou de zaak maar verergerd hebben.
    Degene die uitzinnig deed kreeg van mij onmiddellijk gelijk.
    Of hij gelijk hád, dat is een andere zaak.
    Het is me wel bijgebleven, dat uitzinnig overdrijven.

    Veel later las ik deze quotes:

    Don’t argue with idiots because they will drag you down to their level
    and then beat you with experience. —Greg King
    Discuteer niet met idioten, ze halen u neer naar hun niveau
    en verslaan u daar louter op ervaring/routine.

    Never argue with a fool; onlookers may not be able to tell the difference. —Mark Twain
    Discuteer nooit met een dwaas. Omstaanders zien misschien het verschil niet.

    Tja, want bestaat de kans dat de verkeerde geholpen wordt hé, de aanvaller ipv de aangevallene.
    Maar mogelijk heeft Twain het een ietske subtieler bedoeld dan dat. :o)

    m

    12-01-2018 om 04:59 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.259. Lady Linn

    te gast bij Wim Helsen, Lady Linn
    met 'De Meeuw' van Sandor Marai

    Zorgvuldig schroefde hij de ebonieten dop op de vulpen, met heel trage en behoedzame bewegingen,
    ongeveer zoals een chirurg zijn scherpe instrumenten ter hand neemt
    of een scheikundige de reageerbuis die leven en dood bevat of een gif dat hele dorpen uitroeit.
    Sinds enige tijd waren zijn bewegingen zo opvallend behoedzaam.

    Zijn vingers, even bedreven in het pianospel en het schrijven als in het schermen en het tennisspel,
    lange, benige vingers, rustten nu lijdzaam, haast uitgeput op het bureaublad,
    alsof ze bijkwamen van een duel, een mannelijk treffen.

    Zoals kunstenaarshanden rusten als ze het laatste woord hebben geschreven,
    de laatste penseelstreek op het doek hebben aangebracht
    of op de piano het slotakkoord hebben aangeslagen, in de wetenschap dat er iets is volbracht,
    iets eenmaligs dat zich nooit meer zal herhalen.

    Maar de handen leken toch vooral bij te komen van het bedwingen van heftige tegenstand.
    Alsof ze met iemand hadden moeten worstelen.
    Hoe zouden de handen van een moordenaar eraan toe zijn, onmiddellijk na de daad?, dacht hij,
    terwijl hij zijn handen aandachtig bekeek.

    Zo keek hij voor het eerst in zijn leven.
    Een mens weet ontstellend weinig over zichzelf.

    Sándor Márai, De meeuw

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Lady Linn in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a39/
    11min52



    Over Lady Linn / Lien De Greef : https://nl.wikipedia.org/wiki/Lady_Linn,
    https://www.youtube.com/watch?v=rKZxfs9gL7Q 05min10
    Over Sandor Marai : http://boekenroek.nl/marai/ , https://nl.wikipedia.org/wiki/S%C3%A1ndor_M%C3%A1rai 
    Over De Meeuw :

    De hoofdpersoon in de roman met de Tsjechoviaanse titel ‘De meeuw’ (1943) van Sandor Márai (1900-1989),
    een hoge ambtenaar op een Hongaars ministerie, heeft net een document afgerond,
    dat de bepalend is voor de toekomst van Hongarije en de oorlogsmachinerie in werking kan zetten.

    Juist op deze beslissende dag krijgt hij bezoek van een Finse vrouw, die hem ertoe aan wil zetten om haar een visum te verschaffen.
    Maar de man is van slag, omdat de hem onbekende vrouw sprekend lijkt op de vrouw, die hij liefhad en die zelfmoord heeft gepleegd.

    Hij vraagt zich af wat de voorzienigheid met hem wil en hij nodigt haar nog diezelfde avond uit
    om met hem naar de opera te gaan en na afloop bij hem thuis.
    Als ze over de brug naar Pest lopen, zien ze hoe de meeuwen uit verre streken hiernaartoe zijn getrokken voor voedsel en onderdak.
    En de meeuwen staan symbool voor de vrouw die ook van verre is gekomen naar Boedapest om er haar bestaan te vinden.

    In de prachtige dialogen die zich als in een Griekse tragedie lijken af te spelen in het decor van een amfitheater
    komen we dichterbij de antwoorden op vragen over lot, bestemming, oorlog, onvermijdelijkheid, de persona, eenzaamheid en liefde.

    Uiteindelijk vertrekt de vrouw in de nacht en blijft de laatste vraag onbeantwoord:
    ‘Hij doet het raam dicht. Gedesoriënteerd staat hij in de donkere kamer. Hij heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld.
    Maar tegelijkertijd voelt hij de hand die de vlucht van de meeuwen en de gang van de mensen stuurt, op zijn schouder rusten.
    Hij loopt door de kamer als een blinde, maar het is alsof iemand hem leidt.’

    12-01-2018 om 04:59 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.258. Tristan da Cunha

    Het eiland Tristan da Cunha ken ik al een jaar of dertig. Dwz, de naam, niet het eiland zelf.

    Gerelateerde afbeelding van ’t Net

    En ik wist ook niet dat het bewoond was. Sinds gisteren weet ik dat wel.
    Er wonen 300 mensen op het eiland, samen in 1 dorp, Edinburgh-of-the-Seven-Seas.
    De plaats wordt door de bewoners zelf the Settlement (de nederzetting) genoemd.

     foto=wiki
    ...
    ‘k Heb het Net afgedarteld en ik heb een pak informatie & materiaal gevonden.
    ’t Was een goed gevulde namiddag.
    We hebben herinneringen opgehaald en vergeleken, want
    LM kent Tristan da Cunha natuurlijk ook. Van naam.

     foto=wiki

    Het eiland werd aan boord al eens vermeld op de ETA of de noon-position.
    Dat is het klein rapportje, de grootte van een kwart A4 blad, dat elke middag
    werd uitgehangen op het prikbord in de buurt van de pantry, ter informatie, tot nut van ’t algemeen.

    De Capt en de Chef kregen zo eentje aan hun cabine geleverd en het origineel bleef op de brug.

    Op dat papiertje staat vermeld:
    de datum, de middagpositie, de koers die gevaren wordt, het huidige aantal knopen,
    het aantal mijlen van de afgelopen 24hrs, de geschatte tijd van aankomst (= ETA),
    en misschien zo nog het een en ander. Het almanakblaadje van het schip, zeg maar.

    En als het schip in de Zuid-Atlantic was, stond er natuurlijk vermeld:
    Tristan da Cunha om zo-en-zo laat geschat.
    Niet dat we het eiland dan zagen, of we kwamen nooit dicht genoeg in de buurt, of het was nacht.
    De naam van het eiland werd gebruikt om een bepaald punt op zee aan te duiden
    waar men van koers moest veranderen om
    in de juiste stroming te raken of om de verkeerde stroming te ontwijken. 
    ‘t Hangt er van af of men van zuid naar noord vaart
    of van noord naar zuid en ook welk seizoen het is, want stromingen wisselen. 
    Op een binnenzee doen stromingen dat misschien niet zozeer,
    maar op een oceaan doen ze dat wel. Sommige stromingen doen dat zelfs extreem.  

    Tristan da Cunha is dus een punt op zee waar de koers aangepast wordt. 
    En het is een eiland, voor geologen sinds het ontstaan van die vulkaan.
    Een bewóónd eiland, voor mij sinds gisteren. 

    m

    EZW-01/2014, http://nl.wikipedia.org/wiki/Tristan_da_Cunha, voor documentaires zie You Tube

    voor meer foto’s :
    https://i0.wp.com/tiggdigg.com/wp-content/uploads/2016/09/Remarkable-distance-one-must-travel-to-get-to-Tristan-da-Cunha.jpg?resize=696%2C463 
    http://www.telegraph.co.uk/finance/jobs/12108358/farmer-advert-nuf-Tristan-da-Cunha-south-atlantic-remote-island.html

    11-01-2018 om 02:59 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.257. Pepijn Lanen

    te gast bij Wim Helsen, Pepijn Lanen
    met de tekst van 'Voor ik vergeet' van Spinvis

    Voor ik vergeet
    dat hier een kerk heeft gestaan

    Voor ik vergeet
    dat ik jarig was en een tic-tac in mijn neusgat had
    toen we naar Zeeland zijn gegaan

    Voor ik vergeet
    koninginnedag en wie toen mijn vrienden zijn geweest
    en ik niets meer weet
    van straten en examens en vakanties
    en ruzie op een feest ergens in de Biltstraat
    waar ik toch niemand kende

    Voor ik vergeet
    en later alles anders heet

    Voor ik vergeet
    en ik de feiten en de cijfers
    en de namen van de schrijvers niet meer weet

    De hele dag en alle woorden en elk uur
    de hele dag en ook de nacht en de zomers
    en de handen van mijn vader vergeet ik op den duur

    Voor ik vergeet
    vergeten ben van die hersenscan
    en van die toestand met dat huis

    En dat ik zo iemand was die van alles wou
    en niets begreep van de film waarin hij speelde
    en de lafbek die hij was

    Ik hou van jou
    Ik hou zoveel van jou
    Tot ik vergeet
    Jou vergeet
    Jou vergeet
    Jou vergeet
    En nog alleen maar lijk te dromen

    Spinvis / Eric De Jong

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Lanen in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a38/ 
    11min40



    Over Pepijn Lanen / Faberyayo : https://nl.wikipedia.org/wiki/Pepijn_Lanen 
    Over Eric De Jong / Spinvis : https://nl.wikipedia.org/wiki/Spinvis 
    Over Voor ik vergeet : https://www.youtube.com/watch?v=wHDUGZZMoiI , 04min25

    11-01-2018 om 02:26 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.256. roodkapje 08/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    U vraagt zich natuurlijk af wie de kluit van onze hoofdpersoon weer netjes in de grond plaatste,
    maar voor Roodkapje was dat geen probleem:
    het gat waar ze een dik jaar eerder was uitgespit was nog te zien,
    en na wat wiebelen en schuifelen stond ze daar weer netjes in.

    Helaas was Roodkapje geen vol jaar kluitkweken gegund:
    drie weken voor de Kerst kwamen er weer kerels met machines
    die een keuze maakten uit het beschikbare boombestand
    en ijverig begonnen te graven.

    Roodkapje was één van de eerste slachtoffers.
    Haar rode hoofdtooi viel de ruwe klanten nauwelijks op.
    Rondom oma stonden zoveel aantrekkelijke jonge kerstboompjes
    dat deze haar kluit steeds losser kwam van de zanderige bodem, en
    er was nog maar een klein windvlaagje nodig om haar omver te duwen,
    precies in de richting
    van de vrachtauto waar Roodkapje en haar pas uitgegraven zusjes al in de laadbak lagen.
    Brullend van schrik maakten de graafkerels dat ze weg kwamen.

    Toen het begon te schemeren werkte onze heldin zich rechtop.
    "Kijk, zo moet je het doen!" gaf ze de kleine zusjes les in opstaan en kluit-schuifelen.
    Ze oefenden dat het een lieve lust was, en hédaar, kijk eens,
    ook oma stond ineens recht als een kerktoren !
    Nou ja, die van Gronsveld*, die lekker tegen de zuidwestenwind in leunt dan.
    Het schuifelen had oma ook vlot door
    en toen het licht werd waren ze al een heel eind weg geschuifeld van de graafmachine.
    En als ze niet uit geschuifeld zijn ... dan zullen ze nog steeds onderweg zijn.

    Einde

    SK,E (NL) - 02/2012
    *Gronsveld, scheve toren = St.Martinuskerk - Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur.

    10-01-2018 om 02:39 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.255. Phara de Aguirre

    te gast bij Wim Helsen, Phara de Aguirre
    met 'Een verhaal van liefde en duisternis' van Amos Oz

    Wat was het geheim van Opa’s mannelijke bekoring?
    Dat ben ik misschien pas jaren later gaan begrijpen.
    Hij was begiftigd met een eigenschap die je bijna niet vindt bij mannen,
    een wonderbaarlijke eigenschap die veel vrouwen misschien wel het meest sexy vinden:

    Hij luisterde.

    Hij deed niet alsof, uit beleefdheid, terwijl hij intussen ongeduldig wachtte totdat ze eindelijk haar mond hield.

    Hij maakte zich geen meester van de zin van zijn gesprekspartner om die gehaast af te maken.

    Hij liet zijn gesprekspartner niet in het wilde weg praten terwijl hij intussen bedacht
    wat hij haar zou antwoorden als ze eindelijk klaar zou zijn.

    Hij deed niet alsof hij geïnteresseerd of geamuseerd was,
    maar was werkelijk geïnteresseerd en geamuseerd.
    Nou ja, hij was dan ook onvermoeibaar nieuwsgierig.

    Hij was niet ongeduldig.
    Hij probeerde niet het gesprek van haar onbeduidende zaakjes naar zijn belangrijke zaken te leiden.
    Integendeel: hij was dol op haar beslommeringen.

    Hij had geen haast. Hij jutte haar niet op.
    Hij wachtte totdat ze uitgesproken was, en zelfs als ze klaar was, greep hij niet meteen zijn kans,
    maar bleef hij met alle plezier nog even wachten:

    Misschien had ze nog wat?
    Misschien kwam er nog een golfje?

    Een verhaal van liefde en duisternis - Amos Oz

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Aguirre in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a37/ 
    10min54

     

    Over Phara de Aguirre : https://nl.wikipedia.org/wiki/Phara_de_Aguirre 
    Over Amos Oz : https://nl.wikipedia.org/wiki/Amos_Oz 
    Over Een verhaal van liefde en duisternis : http://www.debezigebij.nl/boeken/een-verhaal-van-liefde-en-duisternis/ 

    Amos Oz groeide op als enig kind van een afstandelijke, rationele vader en een romantische, depressieve moeder,
    in een kleine, volgepakte woning, waar boeken de hoofdbewoners zijn.
    Ook hij neemt zijn toevlucht tot de wereld van de boeken en
    observeert zijn familieleden als tragikomische personages uit het werk van Tsjechov en Tolstoj.
    Als hij twaalf is, pleegt zijn moeder zelfmoord.
    Na deze dramatische gebeurtenis die zijn leven tekent, verruilt de jongen op zijn veertiende het claustrofobische ouderlijk huis
    voor het buitenleven in een kibboets, waar hij op een tractor rijdt en schrijver wordt.

    Een verhaal van liefde en duisternis is een fenomenaal geschreven roman, vol prachtige metaforen, humor en tederheid.
    Op meesterlijke wijze vervlecht Oz het verhaal van zijn persoonlijke leven met honderdtwintig jaar familiegeschiedenis,
    die begint in Odessa en via Polen en Praag eindigt in het door vluchtelingen, pioniers en Holocaust-overlevenden bevolkte Israël.
    Oz is persoonlijk betrokken bij de hoogte- en dieptepunten in de culturele en politieke geschiedenis van het door oorlog getekende Israël.
    Een verhaal van liefde en duisternis is een groots en fabelachtig boek over een man, een familie en een natie, verwikkeld in een pijnlijke geschiedenis.

    10-01-2018 om 02:25 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    09-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.254. roodkapje 07/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Carnavalsfeesten zijn langgerekt en aan het eind liggen de meeste deelnemers langgestrekt.
    De groene mannetjes verwerkten het geestrijk vocht op een bijzondere manier:
    ze werden door gasontwikkeling steeds boller,
    als een ballon die opgeblazen wordt,
    en lang voor middernacht werden ze al door een windvlaag uit de feestzaal geblazen.

    Er moeten flitsen geweest zijn toen ze weer terug gingen naar de vaderplaneet,
    maar niemand heeft daar op gelet.
    Ukkie, Pukkie en Jochem wisten aan de aandacht van de groten te ontsnappen
    en proefden hier een restje bier en daar een likje likeur,
    en op een vroeg moment sliepen die al de slaap der verzadigden.

    Maar heeft u ooit een dronken kerstboom gezien?
    Nee, onze heldin zag haar kans schoon en kluit-schuifelde vastberaden de voordeur van het stadhuis uit,
    op weg naar haar oma.
    Weliswaar restten na alle avonturen van een uiterst bewogen voorvasten
    nog slechts hier en daar stukjes scherp glas van de herders en de driekoningen,
    maar de kerstmatige drievuldigheid van moedermaagd, kerstkind en vader Jozef was behouden gebleven.
    Natuurlijk was ook de rode piek nog steeds aanwezig, zodat ze zich met recht Roodkapje mocht noemen.
    Al deed ze dat niet, want ze had een zwijgzame aard.
    Ze liet dat aan anderen over, zoals schrijver dezes.

    Het heeft niet veel zin om haar moeizame avonturen op weg naar het bos waar ze opgegroeid was te beschrijven.
    Het behoeft geen betoog dat ze vooral in de vakantiemaanden toen het zo lang licht bleef
    veel moeite had om zich ongemerkt te verplaatsen.
    Maar aan iedere vakantie komt een eind,
    de grote mensen gingen weer aan het werk en
    de kinderen weer naar school, en
    eindelijk was het zo ver.
    "Dag oma, kijk eens hoe mooi ik geworden ben!" ruiste ze toen ze voor haar oma stond.

    "Kind, wat ben je klein gebleven, ik kan je nauwelijks zien!" rommelde het van boven,
    want oma was zo oud dat ze wel 30 meter hoog was.
    "Wat voor een rode hoed heb je op? Ik dacht dat alleen de baron een hoed droeg?"
    voegde oma er aan toe, en gelijk had ze, want de boswachters droegen petten.

    Roodkapje legde uit dat dat een ereteken was dat ze van de ouders van Jochem had gekregen
    voor haar bijdrage aan een feest dat ze verder niet helemaal begreep.
    En toen ging het regenen, en ze bereidde zich voor op een jaartje kluitkweken.

    SK,E (NL) - 02/2012
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.

    09-01-2018 om 02:45 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.253. Philippe Geubels

    te gast bij Wim Helsen, Philippe Geubels
    met 'Statusangst' van Alain de Botton

    We worden ertoe verleid te geloven dat bepaalde successen en bezittingen
    ons duurzame bevrediging zullen schenken.
    We worden ertoe gebracht ons voor te stellen dat we de steile kliffen van het geluk beklimmen
    om een weidse hoogvlakte te bereiken waarop we ons verdere leven zullen slijten;
    we worden er niet aan herinnerd dat we vlak na het bereiken van de top
    weer naar beneden worden geroepen, naar nieuwe laaglanden van angst en verdriet.

    Statusangst, Alain de Botton

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Geubels in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a36/ 
    09min35 



    Over Statusangst : http://www.hetlaar.nu/statusangst.htm, kort & interessant artikel
    Over Alain de Botton : https://nl.wikipedia.org/wiki/Alain_de_Botton 
    Over Philippe Geubels : https://nl.wikipedia.org/wiki/Philippe_Geubels 

    09-01-2018 om 02:32 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.252. roodkapje 06/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Op de hoek van de straat stonden toevallig zowel Ukkie en Pukkie als Jochem.
    Tegelijkertijd schreeuwden ze alle drie "Daar gaat onze kerstboom!"
    Hoewel Jochem vast en zeker de langste van de drie was,
    waren de twee kleuters van de dokter watervlug en wisten de marsmannetjes handig te ontwijken,
    zodat ze onze hoofdpersoon het eerst beet hadden.

    Maar helaas, het tillen van een fikse kerstboom met vers aangegroeide kluit ging hun krachten te boven.
    Toen Jochem zich tussen de verbaasde groene mannetjes door had gewrongen
    greep hij de versierde spar vastbesloten om haar stam en wilde zich er mee uit de voeten maken.
    Maar dat viel niet mee: aan de lagere takken hielden Ukkie en Pukkie zich stevig vast
    en zo ontstond er flink wat consternatie,
    vooral toen tot de buitenaardse wezens doordrong
    dat hun trofee en aanbedene ontvoerd dreigde te worden.

    De drukte trok de aandacht van de arm der wet,
    een fors uit de kluiten gewassen Bromsnor van de oude stempel.
    Deze probeerde orde te scheppen in het slot van de Carnavalsoptocht,
    die juist weer in beweging kwam onderweg naar het stadhuis, 
    en hij sommeerde met barse stem iedereen tot de orde.

    Zo kwam het dat de laatste groep van de optocht een zeer gemengd uiterlijk te zien gaf,
    d
    aarbij de jongste twee deelnemers vele moeders deerlijk ontroerden.
    "Ach, zulke schatjes toch, ze kunnen nog nauwelijks lopen en dan willen ze al meedoen in de optocht!"

    Intussen beraadde de gemeenteraad zich over de keuze van de winnende groep.
    De leden van Gemeentebelangen hadden hun keuze al bij voorbaat gemaakt
    en daar kwamen geen kerstbomen en marsmannetjes aan te pas.
    Maar sinds enkele jaren waren die niet meer oppermachtig in de raad,
    en om dat te laten merken spanden de andere leden samen
    door de groep te waarderen die het minst verwacht was.

    Zo kon het gebeuren dat bij aankomst de erekrans voor de origineelste groep
    naar Ukkie, Pukkie, Jochem, een kerstboom en zeven Marsmannetjes gegaan is.

    SK,E (NL) - 02/2012
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.

    08-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.251. stekelbaarsjes

    ooit gingen we vissen
    Afbeeldingsresultaat voor dikkopjes kikker vildaphoto 

    Kikkerdril en dikkopjes kwamen van plassen en poelen, uit stilstaand water.
    Dat ging haast vanzelf, gewoon wat scheppen met het emmertje. Thuis gingen alles in de visbak.
    Er was ook de grote diepe glazen slakom die al eens diende als aquarium, naargelang het seizoen.
    Die werd boven gehaald voor het echte werk, om de wildvang te herbergen, de stekelbaarsjes.

    Stekelbaarsjes vingen we met een netje. In ’t Beekske.
    In de bocht, een verbreding van het beekske eigenlijk. Onder aan de wei van ’t Hooghof.
    Het was heel helder water en in die bocht stroomde het iets sneller en groeide er allerlei.
    Of er nu nog leven in die beek zit weet ik niet. Ik denk dat ze verdwenen is onder een verkaveling.
    Het is de Maalbeek en ze mondt uit in de Molenbeek, zegt google.
    En het water kwam er hoger dan mijn middel, maar dat hebben ze thuis nooit geweten.

    De stekelbaarsjes hadden drie pinnekes op hun rug, ze waren erg wendbaar en
    ze zwommen met snelle korte snokjes, als ik me goed herinner.
    Ik werd nogal handig met het netje. De beestjes gingen dan in een bokaal mee naar huis.
    We moesten nog een heel eind naar huis. Soms waren we te voet, soms waren we met de fiets.
    Op een keer viel de bokaal, hij brak en toen mijn jongste zus de visjes zag spartelen
    brak ze in tranen uit. En toen brak mijn hart, want er was niks wat ik kon doen om dit ongedaan te maken.
    Dat waren veel scherven op één dag. 
    Of we daarna nog stekelbaarsjes mee naar huis genomen hebben weet ik niet.

    m
    EZW-01/2014 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Driedoornige_stekelbaars , https://www.youtube.com/watch?v=4pQVNHN86Oo 

    08-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    07-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. alles! ... alles?

    Vanilla is net zeventien en leeft op geregelde tijden in onvrede
    met de wereld, met de natuur en met het universum. Tegelijkertijd. 

    - Wat is het nut van menstrueren? Ik kan dat missen hé zeg!
      Elke keer een week van mijn leven naar de bom! 
      Zo’n 14 keren per jaar. Nog tot mijn 52!
      Ik zou het kei-cool vinden als Moeder Natuur me gewoon zou teksten: 
      'Het is in orde hoor, deze maand zijt ge niét zwanger.'

    Toen ze zag dat haar moeder haar tirade in een context aan het plaatsen was, zweeg ze abrupt.

    Ik denk dat de moeder daar efkes een pil te slikken kreeg, haar dochter was dus al … eh,
    al sexueel actief? Hoelang al? Hoe veilig? En zonder dat zij dat wist! 
    De moeder kennende vond ze dat laatste waarschijnlijk het ergste. 
    Hoe het gesprek verder verlopen is, heb ik niet afgewacht.

    Mijn dochter vertelt me 'alles' … 'k vroeg me af hoeveel moeders zo nog denken.

    m
    EZW-02/2013, HiH-01/2015, herzien

    07-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.250. roodkapje 05/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Hoe snel marsmannetjes ook dribbelen, op hun korte beentjes schieten ze niet echt snel op.
    Het duurde tot het eind van de morgen voor ze bij het dorpsplein waren,
    en toen konden ze niet verder, want daar stond het bomvol.
    Men was daar namelijk de carnavalsstoet aan het opstellen, en zodoende.

    De mannetjes zetten onze kerstboom eindelijk even op haar kluit,
    spreidden hun tenen en rustten uit.
    Ware het geen carnaval geweest, dan hadden ze wat meer opzien gewekt.
    Nu vroeg het publiek zich vooral af
    welke groep zich verkleed had als een klein dozijn kerstbomen.
    Of moesten ze Sneeuwwitje en de zeven dwergen voorstellen?

    "Nee joh, weet je niet meer hoe Sneeuwwitje er uitzag dan?
     
    Met haar donker als ebbenhout, en er was nog iets... maar dat weet ik niet meer..."
    "Bende gek man, 't benne Clavannetjes*. Weet je nog? Van Koot en Bie?"
    "Kennie, die was nie getrouwd. Ik hou het toch op Kerseboompies!"

    Eindelijk zette de stoet zich in beweging.
    Omdat er diverse zatte hermeniekes* in de stoet meeliepen viel het niet op
    dat het Marslied dat onze groene mannetjes inzetten om de moed er in te houden
    een merkwaardig ritme had.
    Marsmannetjes hebben nu eenmaal een oneven aantal ledematen,
    en dan krijg je zulks.

    SK,E (NL) - 02/2012
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
    * Clavannetje : https://nl.wikipedia.org/wiki/Dr._Clavan, * zat hermenieke = dronken fanfare/harmonie

    07-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.249. boeken, toen

    Boeken zijn heel vaak een manier geweest
    om efkes weg te zijn van het hier & nu,
    van het toen & daar, wil dat zeggen.

    Thuis waren er weinig vaste regels. Ongeveer alles was afhankelijk van toestemmingen
    En de toestemmingen waren afhankelijk van hun stemmingen.
    Een toestemming kon elk moment ingetrokken worden. Dié sfeer.
    Mijn boeken werden soms weggesloten, als straf voor iets
    dat gewoon hun afreageren van een eigen ongenoegen was.

    Wat was er wél betrouwbaar: een ander boek!
    Ik had mijn eigen boeken niet meer nodig, ik las de hunne.
    En boeken waren er genoeg in huis, van de kelderverdieping tot boven op de overloop.
    Alleen ging ik door de kasten als een verdwaalde kogel,
    ik las alles, als het formaat maar hanteerbaar was.
    Dat waren dus veelal dingen waar ik nog niet klaar voor was.
    De verhalen van Poe las ik op mijn twaalf ongeveer
    en dan had ik weken lang angsten over alles en nog wat.

    Pockets waren het makkelijkst te verstoppen en in mijn kamer had ik ze
    wegsteken op de meest ondenkbare plaatsen. Zelfs de poetshulp vond ze niet.
    Later werd ik nonchalanter. Ik zei gewoon dat we die werken moesten lezen voor school.
    En ze geloofden dat. 

    - Tennessee Williams voor iemand van vijftien?
    - Ja.
    - Op een katholieke school?
    - Jaja, voor Nederlands.

    En Steinbeck ook voor Nederlands … Ik kan nu nog niet geloven
    dat ik daar ooit mee weg raakte, dat iémand daar mee wegraakt.

    Ze waren dikwijls moe, te moe om na te denken.
    m

    EZW-01/2013, herzien

    07-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    06-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. de lieve kleine

    Peter had het zoontje (5j) van zijn zus op logé.
    Hij mailt :

    Een zachtgekookt eitje, dat kan toch zo feestelijk smaken hé.
    Dat wou ik voor ons ontbijt.

    Ineens kwam Darren uit de badkamer gerend en vertelde opgetogen dat hij
    straks zijn tanden niet kon poetsen omdat zijn tandenborstel in de WC lag.
    Dit had duidelijk voorrang op alles. Ik zette het vuur onder de zachte (?) eitjes af
    en ging mee naar de plek des onheils.

    Ik viste zijn tandenborstel uit de pot en deed die in het vuilbakje.
    "Deze is nu vies, deze moet nu weg Darren. Ziezo. 
     En straks halen we een nieuwe. Een die proper is."

    Darren bleef een paar tellen naar het vuilbakje kijken, keek naar de WC-pot,
    wees naar mijn tandenborstel in het rekje en danig in gedachten zei hij :
    "Dan moet die ook weg ...want die is ook al eens gevallen. Daar in."

    En Peter zijn eetlust was over.
    m
    EZW-01/2013

    06-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.248. roodkapje 04/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Er kwamen regenachtige weken. Er kwamen geen kindertjes buiten.
    Er kwamen geen kaarsjes. Intussen groeide ons kerstboompje stevig vast,
    dus als er niets gebeurde zou ze moeten blijven staan
    tot meneer of mevrouw dokter een schop pakte.  
    Als ze dan uitgegraven werd zou ze weer binnen worden opgesloten.

    Maar let nu op!
    Op zekere donkere nacht - die rode ster was steeds helderder geworden –
    kwam er een geflits en geflikker aan de hemel.
    Ineens stonden er allemaal groene mannetjes in de tuin van de dokter.
    Groene mannetjes met vuurrode pruiken. Net zo rood als die ster.

    Wie wat van sterrenkunde weet,
    zal opmerken dat het helemaal geen ster is, die zo helder wordt:
    het is de planeet Mars die steeds dichter bij komt.
    Iedereen weet wel dat daar groene mannetjes wonen,
    en soms komen die op bezoek.
    Het werd een heel geroezemoes om ons Roodkapje heen.

    Eén van de groene mannetjes zag wel wat in haar.
    Hij trok de stoute schoenen aan.
    (Dat is maar bij wijze van spreken natuurlijk, want wie de schoen past moet hem maar aantrekken,
    Marsmannetjes zijn wel wijzer, die houden graag de teentjes stevig in de greep van vader Mars).
    Nou ja, in elk geval vatte hij moed en sprak:

    "Kejje niks zegge? Kom ereis uit die blubber, dan kenne we een dansie make!"
    Allemaal op zijn Mars', natuurlijk, dus Roodkapje verstond er niks van.
    We weten ook al dat ze weinig spraakzaam is,
    maar dat werkte op de ambities van de andere groene mannetjes.
    De rode pruikjes rezen ten berge, en ze mopperden:
    "Playing hard to get, are you? We'll teach you a lesson!" en meer onverstaanbaars.

    Hoe graag Roodkapje ook gewild had, ze kon niks terug zeggen.
    De slimste van de groene mannetjes stootte de commandant aan en zei zachtjes:
    "We moeten het wezentje uitgraven, want ze hoort hier duidelijk niet thuis!"
    "Wabbedoelie?" zuchtte de commandant die de jaren voelde wegen
    en bovendien nog hoteldebotel was van het getuimel door de dampkring.
    "Meenemen naar huis, natuurlijk, edelachtbare sufkop!
    Ze ziet er net uit als wij, groen met rood vanboven!"
    siste de slimste, en hij was al op weg naar het schuurtje om te kijken of daar een schop stond.

    Voor ze het goed en wel wist was onze hoofdpersoon weer op vrije kluit.
    Maar ze kreeg geen gelegenheid om rustig verder naar het bos van haar oma te schuifelen,
    een half dozijn roodpruiken namen haar in een vastbesloten houdgreep
    en draafde in een snelle dribbelpas de tuin van de dokter uit.

    SK,E (NL) - 02/2012
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.

    06-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.247. een enzym

    vanmorgen belde ik met De Student

    Vanmorgen belde ik Steven om met voorzichtige belangstelling te informeren
    naar de nasleep van het Nieuwjaarsgedruis, ivm met de kater & de kop en zo.

    - Dat gaat. ’t Is te zeggen het ging. Ik ben nu met biochemie bezig.
    - Oei, moeilijk zeker?
    - Nee, eigenlijk niet, tot ik bij acetylcholinesterase kwam.
    - Ah, deed ik met gepast medeleven.
    - En nu ben ik mijn concentratie kwijt.
    - Oei, omdat ik belde ? Sorry, ik had niet mogen …

    Hij hoorde dat ik er niks van snapte.

    - Dat is een enzym en ik vind dat het toch zo’n feestelijk plezier in het bestaan heeft.
    - Ah?
    - Ik zal u een afbeelding mailen.

    Iets later viel onderstaande prent in de mailbox, kleurrijke serpentines, feestelijk krulwerk.

    - En nu zit ik met een verhaaltje in mijn hoofd, over feestartikelen.
      'k Zou veel liever dat verhaaltje schrijven ipv verder te blokken, zette hij erbij.
    - Studeert gij maar verder jongen, dat schrijven zal ik dan doen, over de feestartikelen in uw hoofd.

    Afbeeldingsresultaat voor acetylcholinesterase

    'k Vrees dat ik het wat te snel beloofd heb, want het enzym
    heeft een uitbundig voorkomen, maar het is een ernstig enzym:
     

    "Bij alzheimerpatiënten wordt met medicijnen de afbraak van acetylcholine 
     
    door acetylcholinesterase geremd om het dementeren tegen te gaan."

    Dat feestverhaaltje zal dus over iets anders moeten gaan.

    m

    met dank aan Steven, EZW-01/2013, http://nl.wikipedia.org/wiki/Acetylcholinesterase , voor nog meer feestelijke afbeeldingen van het enzym:Afbeeldingen van acetylcholinesterase

    06-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    05-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. peuk

    Iemand mailde eens dat ik zelfs over een sigarettenpeuk nog zou schrijven.
    Natuurlijk heb ik toen verkozen dat als een complimentje te beschouwen.
    Ten eerste, het is al gebeurd, dat ik iets over een peuk vermeld heb,
    tweedes, als een peuk een rol speelt in een verhaal dan zal ik daar natuurlijk en graag
    uitgebreid een alinea of twee aan besteden. Omdat details belangrijk zijn.

    Door die opmerking van toen denk ik nu over een studie, een schets van een evolutie,
    De Glorie en de Val van de Peuk in het Detectiveverhaal.

    In TV-series met hoogtechnologische onderzoeksmethodes zoals CSI en NCIS komen nooit nog peuken voor.
    Het is niet meer beleidscorrect om peuken te laten meespelen in een verhaal.
    Wel worden de afgrijselijkste verkrachtingen, zedenfeiten en moorden gesuggereerd in beeld.
    Wel komen spuiten en naalden als attributen in beeld. Maar géén peuken meer. Taboe.

    Over die verschuiving zou ik meer willen weten. Hoe evolueerden we
    van een rokende Mike Hammer en Columbo

     

    naar detectivewerk waarin zelfs een peuk niet meer mag voorkomen. Geband!
    Alsof er niet meer wordt gerookt in de wereld. Enkel nog verkracht. En gemoord.

    Vingerafdrukken staan nu niet meer op peuken maar op gesofistikeerder zaken
    zoals daar zijn … moet ik nog over nadenken, welke daar zijn.

    m 12/2017, blog
    https://crackedrearviewer.wordpress.com/2017/11/06/pulp-fiction-1-mickey-spillanes-mike-hammer/ , https://howsweetitwas.wordpress.com/2013/07/18/columbo-why-we-watch-why-it-matters/

    05-01-2018 om 01:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.246. roodkapje 03/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Het kon natuurlijk niet goed blijven gaan.
    De volgende morgen werden de dokter en zijn vrouw
    al heel vroeg wakker geroepen door de dokterskindjes
    die we om redenen van privacy aan zullen duiden met Ukkie en Pukkie.

    "Mam, pap, er staat een kerstboom in de tuin.
    Met een rode hoed op! Net Roodkapje. Hij is zeker verdwaald!
    Pap, haal jij hem binnen? en zetten we er dan weer kaarsjes in?"

    Pap had er niet veel zin in want
    hij was er die nacht twee keer uit gemoeten om zieken te genezen
    en het liefste was hij nog een uurtje blijven doorsudderen,
    maar Ukkie en Pukkie konden heel volhardend zijn en dan sliep hij toch niet.
    Omdat er toch nog niemand op was liep hij in zijn pyjama en op sloffen de voortuin in,
    greep onze hoofdpersoon bij haar stam en
    bonjourde haar met bekwame spoed om het huis heen de achtertuin in.
    Daarna onttrok hij zich aan het vervolg der gebeurtenissen.

    Ukkie en Pukkie waren intussen aangekleed
    en kwamen door de keukendeur naar buiten,
    om lichtelijk onzeker van stemming het aloude
    "O dennenboom, o dennenboom, wat zijn je kaarsjes wonderschoon" ten gehore te brengen.

    Roodkapje was er ontroerd door.
    Veel verder kwamen ze trouwens niet,
    want Ukkie onderbrak de uitvoering door naar mama te rennen en te schreeuwen:
    "Maar er zitten helemaal geen kaarsjes in, mamma! Gaan we kaarsjes kopen?"
    Mevrouw dokter leidde hem af door hem op alle fraaie versierselen te wijzen,
    die gelukkig weinig geleden hadden van de voorzichtige manier waarop Roodkapje zich verplaatste.
    Wat wel flink geleden had was haar kluit.
    Al het geschuifel had natuurlijk slijtage met zich mee gebracht,
    zodat ze steeds moeilijker haar evenwicht vond.
    Ze vond het daarom niet zo erg
    dat de dokter haar die avond op een mooi plekje in de achtertuin een plaatsje gaf.
    Zo kon ze wat aansterken voor de rest van haar zware tocht!

    SK,E (NL) - 02/2012
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.

    05-01-2018 om 01:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.245. Walter Zinzen

    te gast bij Wim Helsen, Walter Zinzen
    met Max Havelaar van Multatuli

    Hoofden van Lebak, er is veel te arbeiden in uwe landstreek!

    Zegt mij, is niet de landman arm?
    Rijpt niet uw padi dikwerf ter voeding van wie niet geplant hebben?
    Zijn er niet vele verkeerdheden in uw land? Is niet het aantal uwer kinderen gering?

    Is er niet schaamte in uwe zielen, als de bewoner van Bandoeng dat daar ten oosten ligt,
    uwe streken bezoekt, en vraagt:
    “Waar zijn de dorpen, en waar de landbouwers?
    En waarom hoor ik de gamelan niet, die blijdschap spreekt met koperen mond,
    noch het gestamp der padi uwer dochters?''

    Is het u niet bitter, te reizen van hier tot de zuidkust, en de bergen te zien
    die geen water dragen op hunne zijden, of de vlakten waar nooit een buffel de ploeg trok?

    Max Havelaar 1860, door Eduard Douwes Dekker
    In juni 2002 werd Max Havelaar door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde uitgeroepen tot het belangrijkste Nederlandstalige letterkundige werk aller tijden.

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Zinzen in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a35/ 
    13min35



    Over Multatuli, Eduard Douwes Dekker : https://nl.wikipedia.org/wiki/Eduard_Douwes_Dekker 
    Over Max Havelaar : https://nl.wikipedia.org/wiki/Max_Havelaar_(boek) , http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/multatuli/havelaar/mh8.html 
    Over Walter Zinzen : https://nl.wikipedia.org/wiki/Walter_Zinzen 

    05-01-2018 om 01:27 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    04-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.244. roodkapje 02/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Na veertien dagen kwamen ze thuis.
    Doodmoe maar zeer tevreden.
    Met koffers vol koopjes.

    Het was koud in huis, want
    door de open en dicht wapperende keukendeur was de verwarming uitgevallen.
    Ze trokken alle kleren aan die ze konden vinden om warm te blijven.
    Jochem van tien zette de fez die hij cadeau had gekregen zelfs niet af  toen hij naar bed ging.

    De volgende morgen was het weer iets aangenamer.
    Ineens  riep moeder:
    "Waar heb jij die kerstboom neergezet, oelewapper, want de versiering moet er nog uit!"
    Vader, die wel aan oncomplimenteuze aanspreektitels gewend was, mompelde iets onduidelijks.
    "Jochem, ga de kerstboom eens zoeken. De piek moet er af, de kribbe met het jezussie,
    de herders, de os en de ezel, en vergeet ook de drie koninkies niet.
    Als je klaar bent moet je je vader maar roepen, dan kan die hem in de grond poten,
    want een kerstboom met kluit kan jaren meegaan, heb ik gehoord!"

    Jochem was zo goed niet of hij ging de keukendeur uit,
    nog steeds met zijn rode Marokkanenhoed op,
    maar hoe hij ook zocht, er stond geen kerstboom.

    Omdat hij nu toch eenmaal buiten was liep hij even rond om te kijken of er ook vriendjes buiten speelden,
    maar voor hij twee straten ver was
    was hij al drie keer voor Roodkapje uitgescholden en toen had hij er genoeg van.
    Wat jammer nou!
    Als hij een straat verder gelopen was had hij de kerstboom in het voortuintje van de dokter zien staan...

    SK,E (NL) - 02/2012
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.

    04-01-2018 om 01:51 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.243. Brihang

    te gast bij Wim Helsen, Brihang
    met Sprookje van Herman de Coninck

     

    Er was eens een man
    die altijd rechtvaardig was.

    Herman de Coninck, Onbegonnen werkgedichten 1964-1982

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Brihang in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a34/ 
    09min17



    Over Boudy Verleye = Brihang : https://nl.wikipedia.org/wiki/Brihang 

    Over Brigand : Brigand is de naam die de Fransen gaven aan de Vlaamse opstandelingen die in de Boerenkrijg
    tegen de Franse bezetter streden op het einde van de 18e eeuw. In de Franse taal betekent brigand gewoon struikrover.
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Brigand_(Boerenkrijg) 

    Over Herman de Coninck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_de_Coninck

    04-01-2018 om 01:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. de broer v papa

    Ongeveer dertien jaar geleden was Tina met haar kleindochter
    in de Basilix (shopping St. Agatha Berchem) en
    ze komt daar de moeder en de tante van een vriendin tegen.
    Deze twee dames zijn een identieke tweeling. I-den-tiek.
    Kledij, make-up en kapsel verschillen lichtjes, maar zijn wel gelijkaardig.

    Ze gaan alle drie ergens zitten om iets te drinken.
    Tina neemt Poppy uit het wandelwagentje en zet haar in een kinderstoel.

    Poppy (1,5j) zat te kijken naar het verschijnsel 'tweeling'
    en volgens wat Tina vertelde hoorde men eerst
    de hersentjes in versnelling gaan en daarna weer tot rust komen.

    Al die tijd hield Poppy een vinger van Tina vast en toen ze het begrepen had, loste haar greep.
    Wat ze begrepen had weten we niet, maar met een brede glimlach had ze in elk geval
    het verschijnsel tweeling geaccepteerd in haar wereldje.

    In het onderstaand filmpje is iets gelijkaardigs aan de gang.
    Alleen is het voor dit jongetje wel wat speciaal.
    Hij ontmoet voor de eerste keer de tweelingbroer van zijn papa.
    De broer van papa is natuurlijk dichter bij het wereldje van de kleine
    dan zomaar twee kennissen van oma.

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=rwIij2PbPAE 
    01min51

    EZW-01/2014, herwerkt,
    m

    04-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    03-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.242. roodkapje 01/08

    Over een rode piek, een rode fez en rode haren
    Een avontuur in acht afleveringen, door SK

    Weg waren ze. Na de luidruchtige nieuwjaarsviering hadden ze zich verslapen. 
    Ze  hadden ze zich moeten haasten om het vliegtuig te halen... 

    En daar stond zij nu, met een uitdrogende kluit en vol blingbling.
    Die ze trouwens deels nog wel leuk vond.
    Sommige engeltjes, wat onduidelijk kleinvee en een stel boerenjongens met rare jassen.
    Drie dikke ouwe heren met gouden spikkels op de jas en pakjes aan een touwtje.
    Een glazen wiegje met een flink uit de kluiten gewassen zuigeling erin.
    Over kluiten gesproken ... haar wortels begonnen nu toch flink te jeuken.
    Om over haar verminkte top maar niet te spreken.
    Met die fonkelrode piek er op … er was een snoeischaar aan te pas gekomen.

    Intussen stond ze daar maar.
    Een beetje wankel, zonder vocht in de kluit om hem zwaar te houden.
    Ze trok haar wortels een beetje bij zich om de jeuk wat minder te voelen,
    en ineens merkte ze dat haar kluit verschoven was.
    In de richting van de kamerdeur, die nog op een kier stond.
    Ze hoorde de kraan in de keuken druppen en heel langzaam wist ze die kant uit te komen ...
    zich voorover te buigen naar de gootsteen en een paar druppeltjes op te vangen op een tak
    om de ergste dorst te lessen.
    Maar voor de jeuk aan haar wortels hielp dat niet.

    Bij een windvlaag klapperde die keukendeur heen en weer.
    Op de derde januari was ze zo ver dat ze daar tegenaan leunde.
    Toen de wind weer even met de boomtakken solde stond ze ineens buiten.
    Gelukkig miezerde het een beetje en na een hele nacht voorzichtig druppeltjes vangen
    ging het wat beter met de worteljeuk.
    Intussen had ze de smaak van het kluit-schuifelen te pakken gekregen
    en langzaam en geduldig trok ze de wijde wereld in.

    Natuurlijk moet je als kluit-schuifelende kerstboom
    de spitsuren van het menselijk verkeer een beetje vermijden
    en je verdekt opstellen tussen ander straatgerief,
    maar gelukkig waren er voldoende voortuintjes
    waar zelfs een volledig versierde kerstboom best kon overdagen zonder al te veel op te vallen.

    Er waren wel spannende momenten, natuurlijk.
    Soms kwamen er jongens langs die kerstbomen verzamelden voor een vuurtje.
    Als de jongens zagen hoe mooi ze versierd was
    aarzelden ze toch om haar uit te tuin te plukken waar ze de dag doorbracht.
    De dag dat de vuilnisauto langs kwam
    om aan de straat gezette bomen op te halen was het héél spannend.
    Ook de mannen van de stadsreiniging keken vertederd naar de nog complete versiering,
    compleet met herdertjes, stalvee en Driekoningen.

    Na het laatste kon ze weer een tuintje verder schuifelen.
    Natuurlijk kwam ze daarbij wel eens een verlate feestganger tegen,
    die na zo'n ontmoeting voorgoed van de drank af raakte,
    als hij al niet in de handen van psychische hulpverleners raakte.

    Na een tijdje begon ze bomen te herkennen.
    Niet dat ze uit haar bos kwamen, maar het was toch duidelijk familie.
    Ze ruiste wel eens om de weg te vragen,
    want natuurlijk was er maar één bos waar ze zich thuis voelde en bovendien
    verlangde ze er naar om haar grootmoeder haar prachtige versiering te tonen.

    SK,E (NL) - 02/2012 
    Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.

    03-01-2018 om 00:13 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. doorkijk-reclame

    Dit paneel is een reclame voor een natuurlijk haarkleurmiddel.
    Het paneel is uitgesneden naar de contouren van een weelderige haardos.
    De kleuren veranderen naargelang het uur van de dag en het weer.
    Deze vier opnames geven de tinten van de ondergaande zon en het maanlicht.

    Afbeeldingsresultaat voor http://www.adsoftheworld.com/media/ambient/koleston_change

    Bij donker gaan de lampen aan en kleurt het paneel wit.
    'k Heb gezocht naar de locatie van deze vondst en er werd iets gezegd over de omgeving van Beirut.
    Dat zou kunnen, de kust van Lebanon is westwaarts gericht. Naar de ondergaande zon. 
    Maar echt uitsluitsel heb ik niet gevonden.

    De kleurstalen laten leveren door de natuur, deze reclame vind ik heel sterk denkwerk.

    m
    http://www.adsoftheworld.com/media/ambient/koleston_change , http://www.trendhunter.com/trends/koleston-naturals - EZW-01/2012

    03-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    02-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.241. Goedele Wachters

    te gast bij Wim Helsen, Goedele Wachters
    met een gedicht van Toon Hermans

    Omdat er liefde is
    bestaat er geen voorbij
    in alle eeuwigheid bén jij.

    Toon Hermans

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Wachters in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a33/ 10min32

    Afbeeldingsresultaat voor goedele wachters


    Over Goedele Wachters : https://nl.wikipedia.org/wiki/Goedele_Wachters 
    Over Toon Hermans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Toon_Hermans

    02-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. een wroetmachien

    goegel is een wroetmachien

    's Middags aan tafel.

    - ’t Was wroeten maar ik heb het gevonden hoor. Op google, zei ik. 
    - Wat is goegel? vroeg het Kleintje.
    - Een zoekmachine, zei LM.
    - Een zoekmachine IN de laptops, zei ik snel.

    Want ik zag haar al rommelen in de berging op zoek naar een zoekmachine.
    Zoeken en wroeten doet ze graag, aan de overhoop te zien.

    En ik vertelde verder aan LM dat het wroeten was geweest om iets te vinden,
    iets over een aardbeving in 33 na Chr,
    en over hoeveel van die artikels op het Net wel gebakken lucht lijken. En zijn.
    Maar dat ik toch een onderbouwd verslag gevonden had. En dat was wroeten geweest,
    niet zozeer het gegoochel met zoekwoorden op google
    maar het telkens terug klikken naar de vorige splitsing, naar een vorig artikel
    dat dan toch weer zinniger leek dan gebakken lucht waarin ik weer verzeild geraakt was … enz
    Wroeten dus.

    Het Kleintje was klaar met haar boterham en begon te wiebelen.
    Ze mocht van tafel. Ik hielp haar met één hand van haar stoel. 
    LM vroeg iets. Ik antwoordde afwezig dat ik het niet wist. 
    Waarop het Kleintje:
    - Kijk eens in uw wroetmachien.

    m
    HiH-01/2015, herzien

    02-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.240. roodkapje 00/08

    Geachte lezers en passanten,

    We hebben opnieuw een wintergast.
    Vanaf morgen hebben we als gastschrijver, SK uit E (NL).
    In 2015 was ik onder de indruk van de serie en bij het herlezen nu nog altijd
    en daarom heb ik SK uitgenodigd.

    Hier komt een avontuur in acht afleveringen.
    Vervolgverhalen lees ik graag, de voorpret naar de volgende aflevering
    is de helft van het plezier. En van de stijl van SK word ik helemaal blij.
    Het is een stijl die me doet denken aan de kommerloze gekte van ooit. Lang geleden.
    Ik zie vaag
    de ongegeneerde kolder van Daan Zonderland,
    de plezierige warboel bij Tom Sharpe,
    de gedreven vaart van Terry Pratchett,
    die snuifjes kruiderij denk ik te zien in een eigen en oorspronkelijke mélange,
    een opgewekt kwieterij-verhaal van SK zelve.
    Los daarvan, bewonder de constructie die de acht afleveringen ondersteunt en draagt.

    Er ging natuurlijk wat hofmakerij aan vooraf want
    een éminence grise als SK is wijs en begeeft zich niet zomaar op gelijk welk blogje.
    De aanwezigheid van SK hier heeft dus iets van een gunst.
    Weest nu allen efkes gepast onder de indruk.

    ‘k Wou dat ik het kon tekenen, die vaart, die drukte.
    Er is chaos, maar het is een blije chaos en het is gelukkig niet een chaos
    die de lezer zelf zou moeten kunnen oplossen want de auteur houdt de tekst stevig in de hand.
    Van u en mij wordt niks anders verwacht dan lezen. Acht afleveringen. Vanaf morgen.

    https://nl.wikipedia.org/wiki/Daan_van_der_Vat , https://nl.wikipedia.org/wiki/Tom_Sharpe , https://nl.wikipedia.org/wiki/Terry_Pratchett

    02-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.239. Murkin & Co

    Ze zijn klein, ze zijn zwart en ze zijn overal:
    klank voldoende luid zetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=r9vnoVQQeSc
    02min01 die ge welbesteed zult vinden :o)

    klank voldoende luid zetten ~ mooie muziek:
    https://www.youtube.com/watch?v=MbpkkpdhVtg 
    01min56

    Over de hond : hij heet Murkin. Murkin is een asielhond.
    Men denkt dat hij een pyrennee-labrador-retriever-aus.herder mix is
    en hij werd geboren in 2003 ~ in de filmpjes is hij dan 9j
    Deze mensen adopteerden hem toen hij ongeveer zes maanden oud was.

    Murkin is zeer kalm en geduldig van aard, en
    hij is graag in het gezelschap van andere dieren, vooral van katten en jonkies.
    Dit huishouden heeft af en toe pleegkatjes van het plaatselijk asiel en
    Murkin is graag de nonkel die zorgt voor rust en nestwarmte bij dat gekrioel.

    Maar het gaat niet elke keer vanzelf.
    Dit nest kattepoesjes heeft geen oog voor hem.
    Murkin wordt afgewezen en genegeerd …
    https://www.youtube.com/watch?v=5tAoeB-Mz6Q 
    01min03
    voor meer filmpjes over Murkin: https://www.youtube.com/dcjanelle 
    over de muziekman Kevin MacLeod, een man met een speciale filosofie : http://video-creativity.blogspot.nl/2010/02/meet-kevin-macleod-he-makes-free-music.html   

    m
    EZW-01/2014, met dank aan H

    02-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    01-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.-----. dubbelbovenopje

    Van een pleonasme gesproken :

    “Er is een groot tekort aan spermadonoren in ons land.
    Lesbische koppels en alleenstaande moeders doen de vraag
    naar mannelijk zaad sterk toenemen.”

    In deze context : bestaat er ander zaad dan mannelijk zaad ?
    Het zaad van dieren & mensen is ALTIJD mannelijk,
    heb ik ooit vernomen, toen, in de basislessen biologie.

    Als een leerkracht Nederlands een voorbeeld zoekt van
    een dubbelbovenopje, een pleonasme,
    bovenstaand Knackje is er eentje van postuur en alluur. :o)

    EZW-01/2014, citaat v Knack

    01-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.238. wit op wit

    Het was een koude januaridag ergens in de jaren ’70 en ik was op een verwelkoming bij nieuwe buren.
    Of zo’n bijeenkomst toen al ‘housewarming’ heette, weet ik niet meer.

    Aan de muur hing een wit canvas op spieraam, het was wel gesigneerd.
    Ik stond er op te kijken. Een spierwit doek. Leeg. Of vol wit, zoals men wil.
    En toch gesigneerd. 
    Het hing boven de sofa.
    De andere muren waren met kleurrijker werk aangekleed.
    De hij en de zij van het huis waren allebei actief in de grafische sector
    en voor boven de sofa hadden ze nog niks. Vandaar dat wit doek, alvast gesigneerd.
    Hoe het werk heette? De Onvoltooide.
    Nuja, als Beethoven en Schubert een Onvoltooide mogen hebben,
    waarom dan die twee mensen uit onze straat niet.
    ’t Zijn toch allemaal kunstenaars onder mekaar newaar.

    Voorts was er een rondleiding door het huis. Overal hingen eigen werken.
    Tot zelfs in de badkamer. Dat vond ik toen enorm chic, kunst in de badkamer. 
    Op de WC hingen collages.
    Om die in detail te bekijken zou een mens in dat vertrekje langer vertoeven dan nodig,
    maar in een huis vol genodigden was dat niet zo’n goed idee.

    Ook na de rondleiding door het hele huis bleef het wit doek boven de sofa het succesnummer van de avond.

    Een paar jaren later moest ik bij deze mensen iets gaan afleveren, ook op een koude januaridag.
    Ik werd in de woonkamer binnengelaten.
    Er stond nu een kerstboom. Een traditionele. En er waren nu duidelijk kinderen in huis.

    Het 'wit' boven de sofa hing er nog altijd. Maar dan anders.
    Het canvas was afgewerkt. De aankleding, of het werk, liep door tot op een kader.
    Vandaag zou men het werk geen Vijftig Tinten Wit willen noemen,
    vanwege die 'vijftig tinten’' maar er zaten er zeker zoveel in. Misschien meer.
    Hier en daar zat vaagweg iets iriserend ook, zoals bij een witte opaal, maar dan soberder.
    En wanneer men er langs liep verschoven of bewogen al die tinten van wit.
    Het was een bewegend schilderij.
    De signatuur was in een vaag ivoorwit-beige.

    ‘k Vroeg of het werk nog altijd Onvoltooide heette.
    Ik kreeg daar bijna een zoen dat ik dat nog wist.
    Nee, het heette nu Wit op Wit.
    ‘k Weet niet of er afbeeldingen van bestaan en de naam van die mensen ben ik kwijt
    maar het is wel een doek dat me enorm is bijgebleven.

    m
    EZW-08/2014, HiH-01/2015, bijgewerkt.

    01-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.237. West-Vlaams

    West-Vlaamse jongens, ze charmeren
    de eerste door zijn talent, de andere door zijn mededogen

    De eerste kennen we natuurlijk. Gerrit Callewaert uit Bavikhove is strijdvaardig.
    Hij komt met een verzoek, is verontwaardigd, maakt zich kwaad en haakt af.
    In die volgorde.

    De vier gemoedstoestanden, in vier delen, hier is Gerrit Callewaert/Wim Opbrouck :
    https://www.youtube.com/watch?v=X1heZeJSZIU 
    02min38

    Dat was 2000-2001. 
    Toen werd het 2014 en dit jongetje is milder:

    Mathiz Berth uit Wevelgem is met voorsprong de ster van het tv-programma 'Flapuit' op Libelle TV. (nu opgedoekt)
    De 7-jarige jongen is niet op zijn mond gevallen en legt met handen en voeten uit aan de interviewer,
    die duidelijk géén West-Vlaming is, hoe zijn familienaam uitgesproken wordt.
    "Jij zegt 'Birt', maar het is 'Berth', met de korte 'e'." 

    Het levert een hilarische conversatie op, met de mondige Mathiz in de hoofdrol.
    Het jongetje naast Mathiz denkt misschien te weten waarom de interviewer zijn naam 'verkeerd' uitspreekt:
    "Het is omdat hij in een ander dorp woont."
    "Ah, oké", snapt Mathiz.
    Toch geven de drie koters niet op.
    Berth, met de 'e' van "teckel", "pet" of "pen" proberen ze verder.
    Mathiz gooit uiteindelijk de handdoek.
    "Laat maar, je moet m'n achternaam niet kennen, alleen m'n voornaam..."
    En in welke taal moet het interview nu verder?
    "Nederlands", antwoordt Mathiz.
    "Vlaams, eigenlijk", corrigeert zijn buurjongen.
    "West-Vlaams, als ik me niet vergis", klinkt het nog specifieker.

    De video is met 842.373 weergaven sinds 01/2014 een succesop het internet. (HLN)

    Misschien heeft iedereen dit filmpje al 100 keer gezien,
    maar ik vind deze kinderen zo schrander en ook zo mild,
    dat ik ze toch maar naar hier gesleept heb.

    klank aanzetten
    http://www.youtube.com/watch?v=yIlBlCtH6m0 
    01min35 
    m
    EZW-01/2014, http://vls.wikipedia.org/wiki/Wim_Opbrouck , https://www.hln.be/bizar/het-leukste-van-het-web/west-vlaams-jongetje-charmeert-ik-heet-bert-niet-birt~a75767e4/

    01-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!