|
ooit gingen we vissen
Kikkerdril en dikkopjes kwamen van plassen en poelen, uit stilstaand water.
Dat ging haast vanzelf, gewoon wat scheppen met het emmertje. Thuis gingen alles in de visbak.
Er was ook de grote diepe glazen slakom die al eens diende als aquarium, naargelang het seizoen.
Die werd boven gehaald voor het echte werk, om de wildvang te herbergen, de stekelbaarsjes.
Stekelbaarsjes vingen we met een netje. In ’t Beekske.
In de bocht, een verbreding van het beekske eigenlijk. Onder aan de wei van ’t Hooghof.
Het was heel helder water en in die bocht stroomde het iets sneller en groeide er allerlei.
Of er nu nog leven in die beek zit weet ik niet. Ik denk dat ze verdwenen is onder een verkaveling.
Het is de Maalbeek en ze mondt uit in de Molenbeek, zegt google.
En het water kwam er hoger dan mijn middel, maar dat hebben ze thuis nooit geweten.
De stekelbaarsjes hadden drie pinnekes op hun rug, ze waren erg wendbaar en
ze zwommen met snelle korte snokjes, als ik me goed herinner.
Ik werd nogal handig met het netje. De beestjes gingen dan in een bokaal mee naar huis.
We moesten nog een heel eind naar huis. Soms waren we te voet, soms waren we met de fiets.
Op een keer viel de bokaal, hij brak en toen mijn jongste zus de visjes zag spartelen
brak ze in tranen uit. En toen brak mijn hart, want er was niks wat ik kon doen om dit ongedaan te maken.
Dat waren veel scherven op één dag.
Of we daarna nog stekelbaarsjes mee naar huis genomen hebben weet ik niet.
m
EZW-01/2014 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Driedoornige_stekelbaars , https://www.youtube.com/watch?v=4pQVNHN86Oo
|
