te gast bij Wim Helsen, Lady Linn
met 'De Meeuw' van Sandor Marai

Zorgvuldig schroefde hij de ebonieten dop op de vulpen, met heel trage en behoedzame bewegingen,
ongeveer zoals een chirurg zijn scherpe instrumenten ter hand neemt
of een scheikundige de reageerbuis die leven en dood bevat of een gif dat hele dorpen uitroeit.
Sinds enige tijd waren zijn bewegingen zo opvallend behoedzaam.

Zijn vingers, even bedreven in het pianospel en het schrijven als in het schermen en het tennisspel,
lange, benige vingers, rustten nu lijdzaam, haast uitgeput op het bureaublad,
alsof ze bijkwamen van een duel, een mannelijk treffen.

Zoals kunstenaarshanden rusten als ze het laatste woord hebben geschreven,
de laatste penseelstreek op het doek hebben aangebracht
of op de piano het slotakkoord hebben aangeslagen, in de wetenschap dat er iets is volbracht,
iets eenmaligs dat zich nooit meer zal herhalen.

Maar de handen leken toch vooral bij te komen van het bedwingen van heftige tegenstand.
Alsof ze met iemand hadden moeten worstelen.
Hoe zouden de handen van een moordenaar eraan toe zijn, onmiddellijk na de daad?, dacht hij,
terwijl hij zijn handen aandachtig bekeek.

Zo keek hij voor het eerst in zijn leven.
Een mens weet ontstellend weinig over zichzelf.

Sándor Márai, De meeuw

De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
Lady Linn in gesprek met Helsen,
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a39/
11min52

Over Lady Linn / Lien De Greef : https://nl.wikipedia.org/wiki/Lady_Linn, https://www.youtube.com/watch?v=rKZxfs9gL7Q 05min10
Over Sandor Marai : http://boekenroek.nl/marai/ , https://nl.wikipedia.org/wiki/S%C3%A1ndor_M%C3%A1rai 
Over De Meeuw :

De hoofdpersoon in de roman met de Tsjechoviaanse titel ‘De meeuw’ (1943) van Sandor Márai (1900-1989),
een hoge ambtenaar op een Hongaars ministerie, heeft net een document afgerond,
dat de bepalend is voor de toekomst van Hongarije en de oorlogsmachinerie in werking kan zetten.

Juist op deze beslissende dag krijgt hij bezoek van een Finse vrouw, die hem ertoe aan wil zetten om haar een visum te verschaffen.
Maar de man is van slag, omdat de hem onbekende vrouw sprekend lijkt op de vrouw, die hij liefhad en die zelfmoord heeft gepleegd.

Hij vraagt zich af wat de voorzienigheid met hem wil en hij nodigt haar nog diezelfde avond uit
om met hem naar de opera te gaan en na afloop bij hem thuis.
Als ze over de brug naar Pest lopen, zien ze hoe de meeuwen uit verre streken hiernaartoe zijn getrokken voor voedsel en onderdak.
En de meeuwen staan symbool voor de vrouw die ook van verre is gekomen naar Boedapest om er haar bestaan te vinden.

In de prachtige dialogen die zich als in een Griekse tragedie lijken af te spelen in het decor van een amfitheater
komen we dichterbij de antwoorden op vragen over lot, bestemming, oorlog, onvermijdelijkheid, de persona, eenzaamheid en liefde.

Uiteindelijk vertrekt de vrouw in de nacht en blijft de laatste vraag onbeantwoord:
‘Hij doet het raam dicht. Gedesoriënteerd staat hij in de donkere kamer. Hij heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld.
Maar tegelijkertijd voelt hij de hand die de vlucht van de meeuwen en de gang van de mensen stuurt, op zijn schouder rusten.
Hij loopt door de kamer als een blinde, maar het is alsof iemand hem leidt.’