Het was een koude januaridag ergens in de jaren ’70 en ik was op een verwelkoming bij nieuwe buren.
Of zo’n bijeenkomst toen al ‘housewarming’ heette, weet ik niet meer.

Aan de muur hing een wit canvas op spieraam, het was wel gesigneerd.
Ik stond er op te kijken. Een spierwit doek. Leeg. Of vol wit, zoals men wil.
En toch gesigneerd. 
Het hing boven de sofa.
De andere muren waren met kleurrijker werk aangekleed.
De hij en de zij van het huis waren allebei actief in de grafische sector
en voor boven de sofa hadden ze nog niks. Vandaar dat wit doek, alvast gesigneerd.
Hoe het werk heette? De Onvoltooide.
Nuja, als Beethoven en Schubert een Onvoltooide mogen hebben,
waarom dan die twee mensen uit onze straat niet.
’t Zijn toch allemaal kunstenaars onder mekaar newaar.

Voorts was er een rondleiding door het huis. Overal hingen eigen werken.
Tot zelfs in de badkamer. Dat vond ik toen enorm chic, kunst in de badkamer. 
Op de WC hingen collages.
Om die in detail te bekijken zou een mens in dat vertrekje langer vertoeven dan nodig,
maar in een huis vol genodigden was dat niet zo’n goed idee.

Ook na de rondleiding door het hele huis bleef het wit doek boven de sofa het succesnummer van de avond.

Een paar jaren later moest ik bij deze mensen iets gaan afleveren, ook op een koude januaridag.
Ik werd in de woonkamer binnengelaten.
Er stond nu een kerstboom. Een traditionele. En er waren nu duidelijk kinderen in huis.

Het 'wit' boven de sofa hing er nog altijd. Maar dan anders.
Het canvas was afgewerkt. De aankleding, of het werk, liep door tot op een kader.
Vandaag zou men het werk geen Vijftig Tinten Wit willen noemen,
vanwege die 'vijftig tinten’' maar er zaten er zeker zoveel in. Misschien meer.
Hier en daar zat vaagweg iets iriserend ook, zoals bij een witte opaal, maar dan soberder.
En wanneer men er langs liep verschoven of bewogen al die tinten van wit.
Het was een bewegend schilderij.
De signatuur was in een vaag ivoorwit-beige.

‘k Vroeg of het werk nog altijd Onvoltooide heette.
Ik kreeg daar bijna een zoen dat ik dat nog wist.
Nee, het heette nu Wit op Wit.
‘k Weet niet of er afbeeldingen van bestaan en de naam van die mensen ben ik kwijt
maar het is wel een doek dat me enorm is bijgebleven.

m
EZW-08/2014, HiH-01/2015, bijgewerkt.