Karin is de zus van Peteren zij woont in dezelfde straat. Karin is alleenstaande moeder.Haar zoontje heet Darren.
Darren is zeer vaak bij Peter & Diane.Zij hebben twee dochters. Darren is de jongste van het de drie kinderen. 
Peter en ik mailen omdat hij de taal van zijn Moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. 
Het verhaal is van hem, de woorden zijn van mij.

puur op empathie

Ik weet niet hoe Karin hare kleine iets inprent, maar zij doet dat heel goed.

Darren en ik zaten in Spoed te wachten op de papieren
en dan konden we naar huis. Hij was na een hechtingetje in zijn kin
weeral fit-&-wel en zijn eigen bezige zelve.

In het eerste compartiment naast het onthaal was een klein meisje aan het huilen en krijsen.
Er was iets met haar arm en er moesten hechtingen komen.
De mama trachtte haar tot rust te brengen en te troosten. Geen resultaat.
Darren had iets tevoren het woord hechtingen geleerd, ondervonden en onthouden. 
Zonder enig besef van privacy baande hij zich een wegje in dat gordijngedoe,
en stapte hij het compartiment binnen.

Bij het zien van een leeftijdgenoot stopte het meisje ongeveer onmiddellijk met huilen.
Terwijl ze na-hikte & -snufte nam Darren haar hand. 
Ik stond daar wat te kijken naar de moeder van het meisje, wat moet ik doen?
Niks, gebaarde ze.

Hij klom omhoog aan het zijspon van het hospitaalbed
zei luid fluisterend tegen het meisje : "Gij kunt ook een dappere zijn hoor".
En hij hield zijn kin voor haar neusje.

Het meisje kreeg toch zó’n brede glimlach
-straks moeten de mondhoeken ook gehecht worden!-
dat we besloten Darren eventjes bij haar op het bed te zetten.
En toen wou ze hem mee naar de behandelkamer.
Terwijl ze met twee op dat bed zaten te babbelen en te kwetteren
werd de wonde onderzocht en ontsmet.
Toen de eerste hechting in haar arm aangebracht werd vielen ze stil.

Gedurende de hele bewerking hielden ze mekaars handje vast.
Er was geen traan, geen enkel geluidje. Alles is heel rustig verlopen.

Mijn neefje doet niet in stoere dingen. Hij is stoer in kleine dingen. 
Een en al invoelen & meevoelen. Dat gaat nog vanzelf op die leeftijd.

m, met dank aan Peter - EZW-12/2013, HiH-01/2015, bijgewerkt