te gast bij Wim Helsen, Hilde Crevits
met Het is wat het is van Erich Fried

Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde

Erich Fried, vertaling Remco Campert

De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
Crevits in gesprek met Helsen,
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a45/
07min56

 

Over Hilde Crevits : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hilde_Crevits
Over Erich Fried : https://nl.wikipedia.org/wiki/Erich_Fried 

Over Het is wat het is :
Lofdichten op de liefde – de wereldliteratuur bulkt er van. Maar heel verrassend is de wijze waarop de Oostenrijkse dichter Erich Fried (1921-1988)
het letterlijk eigenzinnige van de liefde beschrijft. Hij maakt haar tot mikpunt van vijandige opmerkingen vanwege menselijke vaardigheden of houdingen.
Achtereenvolgens worden aan het woord gelaten: het verstand, de berekening, de angst en het inzicht, de trots, de voorzichtigheid en de ervaring.
Liefde wordt zodoende op zeven verschillende manieren gekleineerd, en wel: als onzin, als ongeluk, als verdriet, als uitzichtloos, als belachelijk, als lichtzinnig, als onmogelijk.
Dat wordt allemaal door ‘buitenstaanders’ van haar gezegd.
Maar door de liefde worden al die aanvallen op overtuigende wijze gepareerd.
Tot driemaal toe, als een refrein bij elke strofe, herhaalt ze zelfbewust en zelfzeker : ‘Het is wat het is’.
In de context van het gedicht klinkt dat als : “Ik weet en blijf wie ik ben.” Harry Gielen

Natúúrlijk is eigenaardig dat ik een reactie schrijf op een tekst die ik zelf heb samengesteld, maar ik weet niet waar anders ik een PS kwijt kan.
Een PS plaats ik pas later, om de Lezer, de Passant, den Doolaard en de schooiende Scholier
niet te beïnvloeden met mijn eigen kijk op de aflevering van Winteruur. Daarom vandaag pas. 

Soms vind ik een situatie zo naturel dat ik niet merk -achteraf pas valt het me op-
dat mensen die ik in stilte hooglijk bewonder dezelfde mensen bewonderen als ik.

Connie Palmen bracht een tekst van Kavafis mee, tekst 127 was dat, kijk maar.
Dave Brubeck gebruikt een werk van Miró voor de platenhoes van Time Futher Out, tekst 186 en
Hilde Crevits komt met hét gedicht van Erich Fried.

'k Heb het verschijnsel nu een naam gegeven: vanzelfsprekende duos.
Vanzelfsprekend voor mezelf, wil dat zeggen. Palmen met Kavafis, Brubeck met Miró, en nu Crevits met Fried.

'k Vraag me ineens af wat Mevr Palmen en Mevr Crevits lekker zouden vinden, gesteld
dat ik hen beiden aan dezelfde tafel zou krijgen. 'k Vermoed iets simpels, maar het mag af zijn.

De eerste kennismaking met het gedicht van Fried ging via een schrijvelarijgroep,
in 2013 via de schrijfmaatjes t&d, waarvoor nog altijd mijn eeuwige dank.
Toen in een vertaling van Geert van Istendael, vandaag in een vertaling Remco Campert.
Ik probeer de twee vertalingen naast elkaar te zetten, maar dat wil hier niet lukken.
In bijlage dan maar, klik aldaar, bij het gesprek met Crevits, tekst 283.

Voor alle duidelijkheid, ik bewonder Crevits niet om de politieke club waartoe ze hoort, maar
om haar dossierkennis en de kalme manier waarop ze zich in debat-programmas staande houdt.
Geen opgewonden emo-gedoe, maar de rust van iemand die kan leiding geven :
bij de zaak blijven en met feiten & cijfermateriaal staven wat ze zegt. Een madam naar mijn hart.
Alleen van de verkeerde kleur.

En zij brengt dat realistisch gedicht van Fried mee. Want volgens mij is het een zeer realistisch gedicht.
Het is wat het is. Punt. Daar staat het dan. Onwrikbaar rustig. Als Crevits zelf.

m

28-01-2018 om 10:59 geschreven door maart