|
Over een rode piek, een rode fez en rode haren
Een avontuur in acht afleveringen, door SK
U vraagt zich natuurlijk af wie de kluit van onze hoofdpersoon weer netjes in de grond plaatste,
maar voor Roodkapje was dat geen probleem:
het gat waar ze een dik jaar eerder was uitgespit was nog te zien,
en na wat wiebelen en schuifelen stond ze daar weer netjes in.
Helaas was Roodkapje geen vol jaar kluitkweken gegund:
drie weken voor de Kerst kwamen er weer kerels met machines
die een keuze maakten uit het beschikbare boombestand
en ijverig begonnen te graven.
Roodkapje was één van de eerste slachtoffers.
Haar rode hoofdtooi viel de ruwe klanten nauwelijks op.
Rondom oma stonden zoveel aantrekkelijke jonge kerstboompjes
dat deze haar kluit steeds losser kwam van de zanderige bodem, en
er was nog maar een klein windvlaagje nodig om haar omver te duwen, precies in de richting
van de vrachtauto waar Roodkapje en haar pas uitgegraven zusjes al in de laadbak lagen.
Brullend van schrik maakten de graafkerels dat ze weg kwamen.
Toen het begon te schemeren werkte onze heldin zich rechtop.
"Kijk, zo moet je het doen!" gaf ze de kleine zusjes les in opstaan en kluit-schuifelen.
Ze oefenden dat het een lieve lust was, en hédaar, kijk eens,
ook oma stond ineens recht als een kerktoren !
Nou ja, die van Gronsveld*, die lekker tegen de zuidwestenwind in leunt dan.
Het schuifelen had oma ook vlot door
en toen het licht werd waren ze al een heel eind weg geschuifeld van de graafmachine.
En als ze niet uit geschuifeld zijn ... dan zullen ze nog steeds onderweg zijn.
Einde
SK,E (NL) - 02/2012
*Gronsveld, scheve toren = St.Martinuskerk - Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur.
|
