afl. 105/121 ~ Onvervulde wens

Zijn monoloog ging door met horten en stoten. Hij bevestigde wat ik al die jaren had vermoed.
Zijn huwelijk bleek net zo nep als dat van zijn ouders.
Vooral mijn bekentenissen over mijn relatie hadden hem in feite beïnvloed.
Waren op termijn doorslaggevend geweest. Ik had hem de ogen geopend.
Doch slechte timing. De rompslomp rond het opstarten van zijn tweede eigen kantoor.
Het constante geweeklaag van Gerda over mijn ontrouw.

Nochtans verliepen zijn drie eerste huwelijksjaren relatief normaal,
ondanks de buitenissige koopwoede van Pat en hun totaal uiteenlopende interesses.
Het uitblijven van een zwangerschap, en vooral de oorzaak ervan,
zette hun relatie in een ander, meer dan duidelijk perspectief.

'Ik wou een gezinnetje hebben, pa, hoewel Pat niet echt kind-minded was. Uiteindelijk gaf ze toe.
Geen condooms meer. Pat was anti dik makende pil, weet je.
Na twee jaar vergeefse pogingen, werd de gynaecologie ingeschakeld.
Haar onderzoeken en testen waren positief. Het kon niet anders of ik zat in nesten.

Ze stond erop dat ik bij een andere dokter ging. Die van haar zinde haar helemaal niet.
Afhankelijk van mijn conclusies was ze bereid over te schakelen. Ook mijn test bleek positief.
Waarom het niet lukte mag Joost weten … incompatibiliteit zeker zoals met tal van zaken.
Pas maanden daarna ontdekte ik, door een stom toeval, dat ze wel aan de pil was.
Ik kon de pot op met mijn kinderwens. Zij liet haar getrimd lichaam niet verknoeien door zwangerschap, zei ze.
Toen heb ik afgehaakt. Me op mijn werk gestort. Nu weet je hoe de vork aan de steel zit, pa.'

'En haar opmerking van daarstraks dat meneer geen zin meer heeft?' vroeg ik onbegrijpend.

'Leugens zijn haar enige verweer. Overal tegen om het even wie, zelfs tegen haar eigen ouders.
Natuurlijk staat ons seksleven, na de ontdekking van haar bedrog, op een meer dan laag pitje.
Die onderzoeken, de spermatesten, de vragen en mijn angsten. Een trieste en pijnlijke periode, psychisch pijnlijk.
Totaal overbodig op de koop toe. Haar maandelijkse komedie, één groot bedrog.
Weet je, pa, ik heb me eerst blauw geërgerd aan je verhouding met Marianne.
Niet zozeer omwille van ma. Na al die jaren thuis had ik immers genoeg gezien.
Maar dan … De gloed in je ogen, de warmte van je stem, de rillingen in mijn lichaam toen je Marianne beschreef.
De manier waarop jullie alles innig-intens beleven. Dat zo’n liefde heden ten dage nog bestaat!
Niemand houdt het voor mogelijk! Een utopie! Maar niet voor mijn vader.
Herinner je je nog dat je mij eveneens zo een … hoe formuleerde je dat toen … een heerlijke verslaving,
juist, een heerlijke verslaving toewenste?'

Francis glimlachte zachtjes. Zag ik een lichte blos op zijn wangen?
Als kind kreeg hij heerlijke rode koontjes door de opwinding telkens hij een geschenkje kreeg.
Lag er voor hem een meer dan bijzonder geschenk klaar? Hij lokte opzettelijk een reactie uit.
Daarom vroeg ik voorzichtig aftastend:

'En … die verslaving ervaar je nu eveneens?'

Hij lachte gegeneerd-bescheiden. Zijn ogen glinsterden, spraken boekdelen.
Net een jochie dat heel wat te vertellen heeft en niet weet waarmee te beginnen.
Ik was nu al gelukkig samen met hem. Wat hij me ook nog meer over "haar" zou vertellen.
Zij zou mijn zoon op wolkjes laten drijven. Ongekend nog, maar niet onbemind.
Zijn meisje drong plots in de bloedbaan naar mijn hart.

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40