afl. 098/121 ~ Een nieuwe onthulling

Ik reed naar huis, naar Marianne.
Leek een gewicht van honderd kilo te torsen. De schoft zou er toch niet tussenuit knijpen?
Instinctief voelde ik dat dit niet zou gebeuren. Vraag me niet waarom, beste lezer. Ik vertrouwde hem. Goed gek?
Echt niet, eerder een alles overheersende zekerheid, terwijl mijn hoofd tolde. De hele ontzettende waarheid.
Had Gerda mij toch maar een teken gegeven!
Doodgeslagen! Met een van haar eigen kruisbeelden, nog wel! Om haar geld, om zijn speelschulden. Het was zo absurd.
Wat een schoelje was die zogezegd devote hond toch! Ik had er geen woorden voor.

En jij een idioot, die zo'n uitschot vertrouwt, antwoordde denkduiveltje.
Ik wou dat hij morgenvroeg ribbedebie was. Vloesberghe zal je dan meer dan één sigaar laten roken, vriend, en terecht.

Had ik moeten schieten? Zonder pardon? Hem doorzeven en zien creperen?
Zijn verdiende loon dat wel, maar wat met Marianne?
Ik had nauwelijks de sleutel in het slot of ze liep me reeds tegemoet.

'Venteke, hoe jij eruit ziet?' riep ze ontdaan.

Die geweldige vrouw van mij en haar bezorgdheid. Seffens zou ik met haar aan tafel zitten,
altijd weer een hoogtepunt van de dag. Ondanks de troubles, ondanks Serge, ondanks
de gebeurtenissen die me morgen te wachten stonden. Bij haar gleden alle zorgen meteen van mij af.
Ik kreeg mijn kalmte terug. Stak haar de tas met dagboeken toe.

'Lieveling, nu weet ik alles. Het is Serge. Hij heeft haar … hij heeft nog bekend ook.
Onmenselijke, beestachtige dingen heeft hij gedaan. Het staat hier zwart op wit.'

Ze huiverde. Verbleekte. Kreeg het plots zo ongemakkelijk koud.
Stond als radeloos te trillen. Hapte naar lucht. Haar stem sloeg over:

'Hij was toch haar raadsman, haar vertrouweling, Wat is daar gebeurd, Max?'

'Ga zitten, liefje. Schenk mij ook een cognac in.
Gerda's dagboeken lees je beter morgen. Eerst alles laten bezinken. Het is te gruwelijk.'

Ik leidde haar naar de woonkamer en begon te vertellen. Marianne onderbrak me niet.
Ik zag haar mooi gezichtje versomberen. Verstrakken. Vergrauwen. Alsof zij meer met Serge worstelde dan ik.
Alsof de almaar groeiende afschuw om zijn handelingen haar nog smartelijker doorkerfde dan mij. Dan in paniek.

'Neem direct contact met Vloesberghe, Max, nu meteen.
Die schoft is tot alles in staat. Wacht niet tot morgen. Bel nu, alstublief?'

'Seffens. Geen nood. Morgenmiddag wordt hij gearresteerd.'

'En jij vertrouwt dat stuk ongeluk op zijn woord?'

'Hij kan geen kanten op. Je had hem moeten zien. Meer dan een slappe vod. Totaal verloren.
Het enige wat hij kan doen is zich verhangen en dan nog! Maar hij doet dat niet. Die trouw gaat door. Zijn allerlaatste mis.'

Marianne keek me doordringend aan.

'Max, ik heb ook met die schoft te maken gehad. Ik heb het bewust verzwegen omdat ik je temperament ken.'

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=60